Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Πάκο Χέμεθ

Ο Πάκο γεννήθηκε στη Λας Πάλμας των Κανάριων Νήσων. Κατά την διάρκεια της καριέρας του αγωνίστηκε για λογαριασμό των Κόρδοβα ΚΦ, Ρεάλ Μούρθια, Ράγιο Βαγιεκάνο (πρώτη συμμετοχή στη Λα Λίγα και αγωνιστική παρουσία στο σύνολο των 38 αγώνων της σεζόν), Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (συμμετοχή μόνον σε δέκα αναμετρήσεις στη διάρκεια των δύο πρώτων σεζόν του με τα χρώματα του συλλόγου, καθώς αυτός αναδείχτηκε δευτεραθλητής για δύο συνεχόμενες σεζόν, ενώ, στη συνέχεια, έλαβε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής) και Ρεάλ Σαραγόσα, την οποία και βοήθησε να φτάσει στη νίκη της, το 2001, στον θεσμό του Κυπέλλου Ισπανίας. Το διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου του 2004 επέστρεψε στη Ράγιο, η οποία, πλέον, αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. Έπειτα από έναν χρόνο αποχής από το ποδόσφαιρο, επέστρεψε στην ενεργό δράση για λογαριασμό της ΚΝ Λούγο – σύλλογο της τέταρτης κατηγορίας – και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 36 ετών. Για διάστημα σχεδόν τριών ετών, ο Πάκο πραγματοποίησε, συνολικά, 21 διεθνείς συμμετοχές με την Εθνική Ισπανίας. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στις 23 Σεπτεμβρίου 1998 σε φιλική αναμέτρηση με αντίπαλο τη Ρωσία στη Γρανάδα, ενώ, επίσης, συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000, αγωνιζόμενος σε τρεις αναμετρήσεις, προτού η ομάδα αποκλειστεί στην φάση των προημιτελικών. Ο Χέμεθ ξεκίνησε να εργάζεται ως προπονητής το 2007, αρχικά με την χαμηλής κατηγορίας ΡΣΝ Αλκαλά. Στη συνέχεια, μετακόμισε στη δεύτερη κατηγορία την αμέσως επόμενη σεζόν, για λογαριασμό της Κόρδοβα, από την τεχνική ηγεσία της οποίας απομακρύνθηκε, ενώ απέμεναν 11 αναμετρήσεις έως το τέλος της σεζόν.Στις αρχές του 2009, ο Χέμεθ συμφώνησε να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ΦΚ Καρταχένα, τελικώς αποτελώντας τον προπονητή ο οποίος οδήγησε την ομάδα από την Μούρθια, για πρώτη φορά στην ιστορία της, στην άνοδο στη δεύτερη κατηγορία. Αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Στις 12 Απριλίου 2010, έπειτα από την απόλυση του Σέργκιε Κρέσιτς, ο Χέμεθ προσελήφθη ως προπονητής της ΟΝ Λας Πάλμας, στη δεύτερη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Τελικώς, οδήγησε την ομάδα της γενέτειράς του στην παραμονή στην κατηγορία, τερματίζοντας στην 17η θέση της τελικής κατάταξης του πρωταθλήματος, ενώ απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία της στις 27 Φεβρουαρίου 2011.Στις 22 Ιουνίου 2012, έχοντας προηγουμένως οδηγήσει την Κόρδοβα στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ ανόδου της δεύτερης κατηγορίας, ο Χέμεθ προσελήφθη ως προπονητής της πρώην ομάδας του, Ράγιο, η οποία, πλέον, αγωνιζόταν στην κορυφαία κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Έχοντας προηγουμένως οδηγήσει τον σύλλογο στην κορυφαία του επίδοση στην ιστορία του στη διοργάνωση, στην όγδοη θέση, ανανέωσε το συμβόλαιό του με την ομάδα έως τον Ιούνιο του 2015.Στις 26 Μαΐου 2016, έπειτα από τον υποβιβασμό από την κορυφαία κατηγορία της Ράγιο, ο Χέμεθ δεν συμφώνησε σε ανανέωση της συνεργασίας του με τον σύλλογο, ενώ ανέλαβε χρέη προπονητή για λογαριασμό της Γρανάδα ΚΦ στις 20 Ιουνίου. Ωστόσο, στις 28 Σεπτεμβρίου, απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου έπειτα από μόλις έξι αγώνες, δίχως καμία νίκη και με χειρότερη εκκίνηση σε σεζόν σε περισσότερα από 70 χρόνια από την ημερομηνία ίδρυσης του συλλόγου. Στις 28 Νοεμβρίου 2016, ο Χέμεθ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κρους Ασούλ, ομάδα της μεξικανικής Λίγα MX. Οδήγησε τον σύλλογο στην πρώτη συμμετοχή του στην φάση των πλέι-οφ του πρωταθλήματος έπειτα από διάστημα τριών ετών. Στις 27 Νοεμβρίου του επόμενου έτους, αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με την ομάδα και αποχώρησε. Στις 21 Δεκεμβρίου 2017, ο Χέμεθ επέστρεψε στην Λας Πάλμας, αποτελώντας τον τρίτο κατά σειρά μόνιμο προπονητή του συλλόγου κατά την διάρκεια της σεζόν. Τελευταία ενημέρωση: 19 Μαΐου 2018 Ντεπορτίβο Σούπερ Καπ Ισπανίας: 1995Σαραγόσα Κύπελλο Ισπανίας: 2000-01 Καρταχένα Σεγούντα Ντιβισιόν Β: 2008-09 Προφίλ Πάκο Χέμεθ στο BDFutbol Πάκο Χέμεθ: προφίλ ως προπονητής στο BDFutbol Πάκο Χέμεθ στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com (Αγγλικά) Πάκο Χέμεθ – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA Στατιστικά με την Εθνική Ισπανίας στο Eu-Football

Ο Φρανθίσκο Χέμεθ Μαρτίν (ισπανικά: Francisco Jémez Martín, γεννημένος στις 18 Απριλίου 1970), περισσότερο γνωστός ως Πάκο κατά την διάρκεια της αγωνιστικής καριέρας του, είναι Ισπανός πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός, και νυν προπονητής. Για διάστημα, συνολικά, 11 σεζόν, πραγματοποίησε 269 συμμετοχές στη Λα Λίγα, αγωνιζόμενος με τα χρώματα τριών ομάδων, κυρίως των Ντεπορτίβο και Σαραγόσα. Αγωνίστηκε με την Εθνική Ισπανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000. Ο Πάκο ξεκίνησε να εργάζεται ως προπονητής το 2007, έχοντας, έκτοτε, εργαστεί σε αριθμό συλλόγων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BA%CE%BF_%CE%A7%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%B8

Παύλος Γραμματικός

Ο Παύλος Γραμματικός του Πέγιου ή Πέικου (Παρασκευά) γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στο Κονίκοβο (Δυτικό) της περιφερειακής ενότητας Πέλλας. Ήταν αμόρφωτος και δούλευε ως εργάτης σε ένα Τούρκικο τσιφλίκι στο Κουσίνοβο (Πολύπετρο) περιφερειακής ενότητας Κιλκίς. Κατηγορήθηκε για κλοπή χρημάτων από τους Τούρκους και συνελήφθη. Ξυλοκοπήθηκε άγρια, διαπομπεύτηκε και μεταφέρθηκε στα Γιαννιτσά απ' όπου κατάφερε να διαφύγει. Στη συνέχεια βγήκε στο βουνό Πάικο και έγινε κλέφτης, προσπαθώντας να εκδικηθεί. Σύντομα το κλέφτικό σώμα του απέκτησε φήμη λόγω της δράσης του εναντίον των Οθωμανικών αυθαιρεσιών. Το 1896 τον πλησιάσαν οι κομιτατζήδες Ιβάν Καρασούλης και Αποστόλ Πέτκωφ και τον έπεισαν να ενταχθεί στη Βουλγαρική οργάνωση ΕΜΕΟ. Έδωσε αρκετές μάχες στο Πάικο με Τούρκους, γεγονός που κατέστησε την οικογένειά του στα Γιαννιτσά στόχο των Οθωμανών. Το 1898 εγκαταστάθηκε στη λίμνη των Γιαννιτσών, όπου κατασκεύασε καλύβα στο σημείο που είναι σήμερα το χωριό Παραλίμνη (Τσέκρι), οχυρωμένη από εξωτερικούς κινδύνους. Την περίοδο 1899 - 1900 η ΕΜΕΟ οργάνωσε δολοφονίες των Ελλήνων προκρίτων, των ιερέων και των δασκάλων σε κάθε χωριό, τις οποίες ανέλαβε να εκτελέσει ο Αποστόλ Πέτκωφ. Σε αυτές δεν συμετείχε ο Καπεταν Παύλος που ήταν καθετα αντίθετος. Εξαιτίας της αρνητικής του στάσης στα σχέδια της ΕΜΕΟ, κλήθηκε από την ΕΜΕΟ, το 1901 στη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου και μετέβη για να συνατήσει τον Γκότσε Ντέλτσεφ. Ο Γ. Ντέλτσεφ σε μια προσπάθυεια να ηρεμήσει τα πνεύματα, τον διόρισε αρχηγό της ΕΜΕΟ στην περιοχή των Ποροΐων (Σιντικής). Εκεί, έδρασε για μικρό διάστημα, συνεργαζόμενος με τον κομιτατζή Στάνις Νάκωφ, αλλά σύντομα εγκατέλειψε την περιοχή. Επανήλθε στη γνώριμη γι αυτόν, περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών και κήρυξε τον πόλεμο στον Αποστόλ Πέτκωφ αντιδρώντας στην προσπάθεια "Βουλγαροποίησης" της περιοχής. Οι Βούλγαροι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν και μεσολάβησε ο Αργύρ Μανασίεφ, προκειμένου να τον μεταπείσει, ώστε να συμφιλιωθούν οι αντιμαχόμενες πλευρές. Η αποδοχή του όμως ήταν φαινομενική καθώς η οικογένειά του στα Γιαννιτσά ήταν εκτεθειμένη και ο ίδιος εκβιαζόμενος. Σύντομα βρέθηκε ξανά αντιμέτωπος με τους κομιτατζήδες, γεγονός που οδήγησε στη δολοφονία του από τον Αποστόλ Πέτκωφ, ο οποίος τον δηλητηρίασε στην καλύβα του, στη λίμνη των Γιαννιτσών (κοντά στην Παραλίμνη Πέλλας), το Νοέμβριο του 1902. Ο Αποστόλ Πέτκωφ μάλιστα σκότωσε και το μεγαλύτερο γιο του, ώστε να αποφύγει αντίποινα. Ο αδελφός του Παύλου Γραμματικού, προσπάθησε να εκδικηθεί το θάνατο του αδελφού του σκοτώνοντας τον Αποστόλ Πέτκωφ, αλλά απέτυχε. Σκότωσε αντί αυτού, έναν άλλο κομιτατζή, και στη συνέχεια εντάχθηκε σε Ελληνικό αντάρτικο σώμα που τότε δημιουργήθηκε στην περιοχή. Ο άλλος γιος του Παύλου, Δημήτριος Γραμματικός έδρασε αργότερα στα Γιαννιτσά ως οπλίτης σε διάφορα Ελληνικά αντάρτικα σώματα, καθ' όλη τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα. Η σορός του Παύλου Γραμματικού μεταφέρθηκε κρυφά απο τους συντρόφους του στο χωρίο Μικρό Μοναστήρι (Ζορμπάς), όπου ήταν παντρεμένη η αδελφή του, όπου και ετάφη. Υπάρχει και ένα Βουλγαρικό τραγούδι από την περίοδο της δράσης του στην ΕΜΕΟ, που εξυμνεί τα κατορθώματα του Παύλου Γραμματικού (Παύλε Γραμματίκωφ) εναντίον Τούρκων και Τουκαλβανών (αρναούτηδων): Η δράση του Παύλου Γραμματικού στις περιοχές Πέλλας και Παιονίας, ως κλέφτης ήταν ιδιαίτερα σημαντική γιατί ανακούφισε τους χριστιανούς της περιοχής από τις Οθωμανικές αυθαιρεσίες, σκοτώνοντας αρκετούς Τούρκους και Τουρκαλβανούς δυνάστες. Απόγονοι της οικογένειας Γραμματικού, διαμένουν κυρίως στο Πολύπετρο Κιλκίς.

Ο Παύλος Γραμματικός ή Πέικος ή Παύλε Πέιωφ Γραματίκωφ, με το προσωνύμιο Κονίκοφσκι (Κονικοβίτης), καπετάν Παύλος ή Παύλε καπετάν και Κανατλίισκι (τουρκ: Κανατλί) ή Φτερωτός, ήταν σημαντικός κλέφτης και οπλαρχηγός της ΕΜΕΟ από το Κονίκοβο (Δυτικό) της περιφερειακής ενότητας Πέλλας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82

Φέι Ντάναγουεϊ

Η Φέι Ντάναγουεϊ γεννήθηκε στο Μπάσκομ της Φλόριδας το 1941. Γονείς της ήταν η Γκρέις Έιπριλ Σμιθ κι ο Τζον ΜακΝτάουελ Ντάναγουεϊ, ο νεώτερος, αξιωματικός του αμερικανικού στρατού. Η καταγωγή της είναι ιρλανδική, αγγλική και γερμανική.. Σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο της Φλόριδας και το 1962 έγινε μέλος του θιάσου του Αμερικανικού Εθνικού Θεάτρου και της Ακαδημίας. Η Ντάναγουεϊ έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ στο ρόλο της κόρης του Τόμας Μορ στη θεατρική παράσταση Ένας Άνδρας για Όλες τις Εποχές και πέντε χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο στο πλευρό του Άντονι Κουίν στην ταινία Ο Παράνομος (The Happening, 1967). Την ίδια χρονιά συμμετείχε επίσης στην ταινία Όταν ο Νόμος Προστάζει (Hurry Sundown) πλάι στους Μάικλ Κέιν και Τζέιν Φόντα κι έλαβε διεθνή αναγνώριση με το ρόλο της Μπόνι Πάρκερ στην ταινία Μπόνι και Κλάιντ (Bonnie and Clyde) όπου συμπρωταγωνίστησε μαζί με τους Γουόρεν Μπίτι και Τζιν Χάκμαν. Η Ντάναγουεϊ έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία, αλλά έχασε το βραβείο από την Κάθριν Χέπμπορν. Την επόμενη χρονιά έλαβε άλλον ένα αξιομνημόνευτο ρόλο στην ταινία Υπόθεση Τόμας Κράουν (The Thomas Crown Affair, 1968) πλάι στον Στηβ Μακ Κουίν (είχε επίσης ένα μικρό ρόλο στην επανεκτέλεση της ταινίας του 1999, με τον Πιρς Μπρόσναν και τη Ρενέ Ρούσο). Το 1969 εμφανίστηκε στο πλευρό του Κερκ Ντάγκλας στην ταινία του Ελία Καζάν Ο Συμβιβασμός (The Arrangement), καθώς και στην κωμωδία του Τζον Φρανκενχάιμερ Θαλασσόλυκος της Χήρας (The Extraordinary Seaman). Υπήρξε μια από τις εμπορικότερες ηθοποιούς της δεκαετίας του '70 λαμβάνοντας ρόλους σε σημαντικές ταινίες της περιόδου σκηνοθετών όπως οι: Άρθουρ Πεν, Ρόμαν Πολάνσκι, Σίντνεϊ Πόλακ, Σίντνεϊ Λουμέτ και Φράνκο Τζεφφιρέλλι. Το 1970 συμπρωταγωνίστησε με τον Ντάστιν Χόφμαν στην κωμωδία γουέστερν Ο Μικρός Ανθρωπάκος (Little Big Man, 1970) και το 1973 υποδύθηκε τη μυλαίδη στην ταινία Ο Νταρτανιάν και οι 3 σωματοφύλακες (The Three Musketeers). Έλαβε τη δεύτερή της υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για το Φιλμ Νουάρ του Πολάνσκι Τσάιναταουν (Chinatown, 1974) στην οποία εμφανίστηκε στο πλευρό του Τζακ Νίκολσον κι ένα χρόνο αργότερα συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην ταινία Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα (Three Days of the Condor, 1975). Το 1976 έλαβε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ψυχρής αριβίστριας δημοσιογράφου Νταϊάνα Κρίστενσεν στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ Το Δίκτυο (Network). Στην ταινία αυτή πλαισιώνεται από τους Γουίλιαμ Χόλντεν, Ρόμπερτ Ντυβάλ και Πίτερ Φιντς. Το 1978 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Τόμι Λι Τζόουνς στο θρίλερ Τα Μάτια της Λόρα Μαρς (Eyes of Laura Mars) και το 1979 υποδύθηκε την πρώην σύζυγο του Τζον Βόιτ στο δράμα του Τζεφφιρέλλι Ο Τσαμπ (The Champ). Η καριέρα της άρχισε να φθίνει κατά τη δεκαετία του '80, καθώς η ηθοποιός δε συνέχισε να λαμβάνει ενδιαφέροντες ρόλους. Η Ντάναγουεϊ απέδωσε τις ευθύνες χρόνια αργότερα στην ταινία του 1981 Αποκαλύψεις για μια Γυναίκα (Mommie Dearest), στην οποία η ηθοποιός υποδύθηκε την Τζόαν Κρόφορντ θρυλική σταρ της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Η ταινία βασιζόταν στο αποκαλύπτικό βιβλίο της θετής κόρης της Κρόφορντ, Κριστίνα, το οποίο την περιέγραφε ως βάναυση μητέρα. Δεδομένου ότι το βιβλίο είχε προκαλέσει σκάνδαλο στους κύκλους του Χόλιγουντ, καθώς κυκλοφόρησε αμέσως μετά το θάνατο της Κρόφορντ, οι κριτικοί και η κοινωνία του Χόλιγουντ μίσησαν την ταινία. Κατά συνέπεια η ηθοποιός έλαβε το Χρυσό Βατόμουρο για τη χειρότερη ερμηνεία της χρονιάς. Παρόλα αυτά η ταινία απεδείχθη μια από τις 30 εμπορικότερες της χρονιάς. Η Ντάναγουεϊ όμως βρέθηκε χωρίς νέες προσφορές κι αναγκάστηκε να επιστρέψει στο θέατρο το 1982. Επέστρεψε στον κινηματογράφο με τις ταινίες: Η Διεφθαρμένη Ζωή της Λαίδης Μπάρμπαρα (The Wicked Lady) το 1983 και Supergirl το 1983 που θεωρήθηκαν αποτυχημένες. Η ερμηνεία της στο πλευρό του Μίκι Ρουρκ στην ταινία του 1987 Μπάρφλαϊ (Barfly) έλαβε θετικές κριτικές και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, αλλά ήταν πλέον αργά για να ανακάμψει. Κατά τη δεκαετία του '80 συμμετείχε σε πολλές τηλεταινίες κι αναγκάστηκε να απορρίψει το ρόλο της Σέιμπλ Κόλμπι στη σειρά Οι Κόλμπις (The Colbys), spin-off της σειράς Δυναστεία (Dynasty). Κατά τη δεκαετία του '90 επανενώθηκε με τον συμπρωταγωνιστή της στην ταινία Τσάιναταουν Τζακ Νίκολσον για τη συνέχεια της ταινίας με τίτλο Οι Δυο Τζέικ (The Two Jakes, 1990) που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Νίκολσον. Συμμετείχε επίσης στις ταινίες Αριζόνα Ντριμ (Arizona Dream, 1993) και Δον Ζουάν Ντε Μάρκο (Don Juan de Marco, 1994) πλάι στον Τζόνι Ντεπ και το Μάρλον Μπράντο. Το 1996 περιόδευσε ανά την Αμερική με τη θεατρική παράσταση Master Class όπου υποδυόταν τη Μαρία Κάλλας και για την οποία είχε λάβει εξαιρετικές κριτικές. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς έλαβε το αστέρι της στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ. Το 2000 απέρριψε το ρόλο της μητέρας του Τζάρετ Λίτο στην ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι Ρέκβιεμ για ένα όνειρο (Requiem for a Dream), προτιμώντας να συμμετάσχει στο Σε Επικίνδυνη Τροχιά (The Yards). Οι εμφανίσεις της έκτοτε έχουν περιοριστεί κυρίως στο χώρο της τηλεόρασης. Η Φέι Ντάναγουεϊ υπήρξε αρραβωνιασμένη με το φωτογράφο Τζέρι Σάτσμπεργκ από το 1966 εώς και το 1968, όταν τον άφησε για τον συμπρωταγωνιστή της στην ταινία Οι Ερασταί (A Place for Lovers), Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι. Ο δεσμός της με τον Μαστρογιάννι κράτησε δυο χρόνια. Η ηθοποιός παντρεύτηκε τον Πίτερ Γουλφ, τραγουδιστή του συγκροτήματος The J. Geils Band το 1974. Το ζευγάρι χώρισε όμως το 1979. Μεταξύ του 1984 και του 1987 υπήρξε παντρεμένη με το Άγγλο φωτογράφο Τέρρι Ο'Νιλ με τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Λίαμ. Το 2003 ο Ο'Νηλ δήλωσε ότι ο Λίαμ ήταν στην πραγματικότητα υιοθετημένος. Φέι Ντάναγουεϊ, σελίδα στον ιστότοπο Cine.gr (Ελληνικά) Φέι Ντάναγουεϊ στην IMDb (Αγγλικά)

Η Φέι Ντάναγουεϊ (αγγλικά: Dorothy Faye Dunaway, γενν. 14 Ιανουαρίου 1941) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία του 1976 Το Δίκτυο (Network). Η ηθοποιός έλαβε το βραβείο μετά από άλλες δυο υποψηφιότητες που είχε λάβει για τις ταινίες Μπόνι και Κλάιντ (Bonnie and Clyde, 1967) και Τσάιναταουν (Chinatown, 1974). Πρωταγωνίστησε σε μια σειρά επιτυχημένων ταινιών μεταξύ των οποίων Υπόθεση Τόμας Κράουν (The Thomas Crown Affair, 1968), Ο Μικρός Ανθρωπάκος (Little Big Man, 1970), Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα (Three Days of the Condor, 1975) και Αποκαλύψεις για μια Γυναίκα (Mommie Dearest, 1981).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AD%CE%B9_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A

Ποινική Δικονομία

Βασικές αρχές της Ποινικής Δικονομίας είναι οι ακόλουθες: Το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου. Το τεκμήριο αθωότητας καθιερώθηκε για πρώτη φορά μετά τη Γαλλική Επανάσταση στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 στο άρθρο 9. Σήμερα κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το τεκμήριο αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και η Πολιτεία μέσω των οργάνων της οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του. Απόρροια του τεκμηρίου αθωότητας είναι η αρχή της επιείκειας προς τον κατηγορούμενο. Η αρχή αυτή επιβάλλει το δικαστήριο εν αμφιβολία να αποφανθεί υπέρ του κατηγορουμένου (in dubio pro reo). Το ανακριτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι το δικαστήριο ερευνά αυτεπαγγέλτως την αθωότητα ή ενοχή του κατηγορουμένου και, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στην πολιτική δίκη, δε δεσμεύεται να αποφασίσει μόνο με βάση τα στοιχεία και τους ισχυρισμούς που του προσκομίζονται. Μπορεί να διατάξει την προσαγωγή περαιτέρω αποδείξεων, να εξετάσει μόνο του μάρτυρες και να προβεί σε όσες ενέργειες κρίνει αναγκαίο για τη διαλεύκανση της υπόθεσης ακόμα και χωρίς αίτηση του Εισαγγελέα ή του κατηγορουμένου. Η προφορικότητα της κύριας διαδικασίας. Σύμφωνα με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας η διαδικασία στο ακροατήριο είναι πάντοτε προφορική. Όλα τα αιτήματα υποβάλλονται προφορικά, οι αποφάσεις αναγιγνώσκονται στο ακροατήριο και, εάν στη δικογραφία (στον φάκελο της υπόθεσης) υπάρχουν έγγραφα σχετικά με την υπόθεση, αυτά οφείλουν να αναγνωσθούν στο ακροατήριο από τους δικαστές, αλλιώς δεν επιτρέπεται να ληφθούν υπ’ όψιν στην απόφαση. Αντίθετα στην ποινική προδικασία ισχύει η αρχή του εγγράφου: για όλες τις ανακριτικές πράξεις πρέπει να συντάσσεται έκθεση και οι προτάσεις προς το Δικαστικό Συμβούλιο οφείλουν να είναι έγγραφες. Η αρχή της δημοσιότητας. Οι ποινικές δίκες είναι δημόσιες ενώπιον ακροατηρίου. Αποκλεισμός του κοινού επιτρέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις είτε για την προστασία του κατηγορουμένου είτε για την προστασία της δημόσιας τάξης. Η αρχή αυτή ισχύει επίσης μόνο στην κύρια διαδικασία: η προδικασία είναι δημόσια μόνο για τα μέρη (κατηγορούμενο και πολιτικώς ενάγοντα), όχι όμως για τους τρίτους. Η μη αντιδικία. Ο εισαγγελέας εκπροσωπεί την κατηγορούσα αρχή, δεν είναι όμως αντίδικος του κατηγορουμένου, όπως συμβαίνει στο αγγλοαμερικανικό δίκαιο. Σκοπός του δεν είναι η καταδίκη του κατηγορουμένου, αλλά η αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας. Έτσι, αν διαπιστώσει κατά την εξέλιξη της δίκης ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος, οφείλει να ζητήσει την αθώωσή του από το δικαστήριο. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντιδικία εισαγγελέα-κατηγορουμένου φαίνεται και από την τοποθέτηση του εισαγγελέα στο δικαστήριο: δεν κάθεται μαζί με τους διαδίκους αλλά επάνω στην έδρα μαζί με τους δικαστές δεξιά από αυτούς (αριστερά για το ακροατήριο). Η (Ελληνική) Ποινική Δικονομία όπως και η Πολιτική Δικονομία ξεκίνησε επί αντιβασιλείας του Όθωνα, ως έργο του Γεωργίου Μάουρερ και συντάχθηκε με πρότυπο τον γαλλικό Κώδικα Ποινικής Δικονομίας του 1811 αλλά με πολύ σημαντικές για την εποχή του καινοτομίες. Πρωτοεκδόθηκε στο Ναύπλιο στις 10/22 Μαρτίου 1834 και τέθηκε σε ενέργεια στις 25 Ιανουαρίου 1835 δια Βασιλικού Διατάγματος που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 16/1834) στην ελληνική και γερμανική γλώσσα. Η Ποινική Δικονομία του Μάουρερ ίσχυσε ως το 1951, οπότε και τέθηκε σε ισχύ ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας. Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας βασίστηκε στο Σχέδιο Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που είχε καταρτιστεί από νομομαθείς το 1934. Έκτοτε έχει υποστεί και υφίσταται διαρκώς πολλές τροποποιήσεις, με αποτέλεσμα άλλοτε να εκσυγχρονίζεται αλλά άλλοτε να διασπάται η ενότητα και η συστηματικότητά του. Χρίστος Γ. Δέδες, Ποινική δικονομία, Αθήναι : Αντ. Ν. Σάκκουλας 1968 Έκδοση Πρώτη, 1969, 1971, 1975, 1978, 1983, 1988, 1990, 1991, 1993 Έκδοση Δέκατη Νικόλαος Ανδρουλάκης, Θεμελιώδεις έννοιες της ποινικής δίκης, 2η Έκδ., Αντ. Ν. Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 1994 ISBN 960-232-076-1

Η Ποινική Δικονομία αποτελεί το σύνολο των κανόνων του δικαίου που καθορίζουν αφενός την αρμοδιότητα των οργάνων (Υπηρεσιών και Δικαστηρίων) της Πολιτείας και αφετέρου την διαδικασία δράσης των οργάνων αυτών προκειμένου να βεβαιώσουν ενοχή του κατηγορουμένου ώστε να επιβάλουν σ΄ αυτόν την από το ουσιαστικό Ποινικό Δίκαιο προβλεπόμενη ποινική κύρωση. Είναι το δίκαιο της ποινικής διαδικασίας και διακρίνεται από το ουσιαστικό Ποινικό Δίκαιο, το οποίο προβλέπει μόνο ποιες πράξεις είναι αξιόποινες. Συνεπώς οι κανόνες του Ουσιαστικού Ποινικού Δικαίου καθίστανται ενεργοί δια των κανόνων της Ποινικής Δικονομίας. Η Ποινική Δικονομία, που αποτελεί ιδιαίτερο κλάδο της Δικονομίας περιέχει τους κανόνες για την άσκηση της ποινικής δίωξης, για την ποινική προδικασία, για την αρμοδιότητα των ποινικών δικαστηρίων και τη διαδικασία στο ακροατήριο και για την άσκηση ενδίκων μέσων (έφεσης, αναίρεσης κλπ.) κατά των αποφάσεων των δικαστηρίων. Κύρια πηγή του Ποινικού Δικονομικού Δικαίου είναι ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας (Ν. 1493/17-8-1950) που τέθηκε σε εφαρμογή την 1 Ιανουαρίου 1951 όπως ισχύει σήμερα μετά τις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1

Αντικαρκινική δράση μακροφυκών

Βιολογικώς δραστικοί πολυσακχαρίτες (PSs) που προέρχονται από φυσικές πηγές έχουν κερδίσει μια ιδιαίτερη θέση στον τομέα της φαρμακολογίας. Τα θαλάσσια μακροφύκη περιέχουν μια σημαντική ποσότητα του διαλυτού PSs και έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν ως διαιτητικές ίνες. Ειδικότερα, τα φαιοφύκη είναι γνωστά για την παραγωγή λειτουργικών PSs, όπως αλγινικά οξέα και φουκοειδίνες. Θειικοί πολυσακχαρίτες από μακροφύκη έχει αναφερθεί ότι παρουσιάζουν βιολογικές δραστηριότητες όπως αντιπηκτική, αντιφλεγμονώδη ,αντι-ιική και αντικαρκινική δραστικότητα (Costa et al, 2010). Μεταξύ των διαφόρων PSs που απαντώνται σε μακροφύκη, οι φουκοειδίνες , οι καρραγενάνες και τα «ulvans» έχουν μελετηθεί για τον πιθανό ρόλο τους στον έλεγχο του καρκίνου. Η φουκοειδίνη αποτελείται από ένα πολυμερές φουκόζης με θειικές ομάδες (Patankar et al., 1993). Από τις πολλές βιολογικά αποτελεσματικές δραστικότητες της φουκοειδίνης, in vitro και in vivo μελέτες έχουν δείξει ότι έχει αντικαρκινικές, αντιμεταστατικές, και ινωδολυτικές ιδιότητες σε ποντικούς (Religa et al., 2000). Σε μία από τις in vitro μελέτες, φουκοειδίνη που απομονώθηκε από το φύκος Laminaria guryanovae, ουσιαστικά ανέστειλε το νεοπλασματικό μετασχηματισμό κυττάρων με αναστολή της φωσφορυλίωσης του επιδερμικού αυξητικού παράγοντα (EGFR) σε επιδερμικά κύτταρα ποντικού (Lee et al., 2008). Ο παράγοντας EGFR, είναι ένας υποδοχέας κινάσης της τυροσίνης, που διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση του πολλαπλασιασμού των κυττάρων, στη διαφοροποίηση, και στον μετασχηματισμό και θεωρείται επίσης ως ένας στόχος για τη θεραπεία του καρκίνου. Η ανασταλτική αυτή δράση της φουκοειδίνης υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμπλήρωμα διατροφής και ενδεχομένως να μειώσει τον κίνδυνο του καρκίνου. Στις ασιατικές χώρες όπως Κίνα, Ιαπωνία και Κορέα, τα φύκη χρησιμοποιούνται ως συμπληρώματα διατροφής και αναφέρεται ότι έχουν χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος. Η Undaria pinnatifida είναι ένα διατροφικό φύκος, το οποίο κατά στο στάδιο του σποριόφυτου έχει αναφερθεί ότι έχει δραστικότητα κατά του όγκου και ενισχύει την ανοσοαπόκριση. Πιο συγκεκριμένα πειράματα σε ζώα έχουν δείξει ότι η φουκοειδίνη του φύκους αυτού μειώνει τον όγκο σε ποντίκια δρώντας μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος (Maruyama et al., 2006). Αντικαρκινική και αντιμεταστατική δραστικότητα παρουσίασε και η φουκοειδίνη από το Fucus evanescens, η οποία μελετήθηκε σε ποντίκια με μεταμοσχευμένο αδενοκαρκίνωμα του πνεύμονα. Παρατηρήθηκε ότι η επαναλαμβανόμενη χορήγηση φουκοειδίνης παρουσίασε μέτρια δραστικότητα κατά του όγκου ενώ παρουσίασε και αντιμεταστατική δραστικότητα (Li et al., 2008). Οι καρραγενάνες που εξάγονται από τα κόκκινα φύκη (ροδοφύκη) έχει αναφερθεί ότι έχει πολλές εφαρμογές στην βιομηχανία τροφίμων καθώς και στον φαρμακευτικό κλάδο. Οι καρραγενάνες, απομονώνονται από τους πολυσακχαρίτες (SPs) των θαλάσσιων ροδοφυκών και χρησιμοποιείται ευρέως ως πρόσθετο τροφίμων, όπως γαλακτωματοποιητής, σταθεροποιητής, πυκνωτικό (Campo et al., 2009). Από τις διάφορες μορφές της καρραγενάνης, η λ-καρραγενάνη είναι μια θειική γαλακτάνη, η οποία έχει απομονωθεί από κάποια ροδοφύκη και έχει αναφερθεί ότι έχει πολλών ειδών βιολογικές δραστηριότητες, ανάμεσα στις οποίες είναι και η σημαντική ανοσοτροποποιητική δραστικότητα έναντι όγκων μέσω της ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος (Zhou et al., 2004). Υδατικό διάλυμα PS από το θαλάσσιο φύκος Capsosiphon fulvescens έχει αναφερθεί ότι έχει ανασταλτική δραστικότητα σε καρκινικά κύτταρα ανθρώπινης κυτταρικής σειράς (Kwon και Nam, 2007).Η χαμηλή τοξική δραστικότητα της καρραγενάνης, σε συνδυασμό με την αντικαρκινική και ανοσορυθμιστική του δραστικότητα θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μπορεί να συνίσταται σε αντικαρκινικές θεραπείες, ενώ μπορεί να δώσει μια σημαντική ανακάλυψη για την καλύτερη διαχείριση ασθενειών σχετικών με τον καρκίνο. Το «Ulvans» είναι δομικό οξύ των πολυσακχαριτών SPs και υπάρχουν στο κυτταρικό τοίχωμα των χλωροφυκών (Ulva και Enteromorpha). Είναι ιδιαίτερα θειωμένο και ουσιαστικά αποτελείται από ραμνόζη, ξυλόζη, γλυκουρονικό οξύ και ιδουρονικό οξύ. Το «Ulvans» παρουσιάζει πολλές φυσικοχημικές και τις βιολογικές λειτουργίες που θα μπορούσαν να έχουν ενδιαφέρον για φαρμακευτικές, γεωργικές, χημικές εφαρμογές και εφαρμογές στη βιομηχανία των τροφίμων (Lahaye και Robic , 2007). Έρευνες έχουν δείξει ότι το «Ulvans» χαμηλού μοριακού βάρους έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση (Qi et al., 2005). Αυτή η αντιοξειδωτική ικανότητα των «Ulvans» μπορεί να αξιοποιηθεί για την πρόληψη της οξειδωτικής βλάβης, η οποία συμβάλλει σημαντικά στην καρκινογένεση και συνεπώς για την παρασκευή φαρμακευτικών ενώσεων οι οποίες μπορούν να ελέγχουν την πρόοδο του καρκίνου. Οι φλωροταννίνες είναι παράγωγα πολυγλυκίνης και εντοπίζονται στα θαλάσσια μακροφύκη (κυρίως στα φαιοφύκη). Έχουν αποκτήσει μεγάλη σημασία σε τομείς της βιομηχανίας τροφίμων, των φαρμάκων και φυσικών καλλυντικών. «Dioxinodehydroeckol» που απομονώθηκε από το Ε. cava παρουσίασε μια αξιοσημείωτη αντιπολλαπλασιαστική δράση σε ανθρώπινα καρκινικά κύτταρα του μαστού μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος (Kong et al., 2009). Εκχύλισμα φλωροταννίνης που προέρχεται από το φαιοφύκος Laminaria japonica Aresch (L. japonica) έδειξε επίσης σημαντική ανασταλτική δράση σε κύτταρα ανθρώπινου καρκίνου του ήπατος και σε λευχαιμία (σε ποντίκι) (Yang et al., 2010). Έχει αναφερθεί ότι η συνολική περιεκτικότητα πολυφαινόλων στα φύκη είναι το κλειδί για την αντι-πολλαπλασιαστική ικανότητα τους. Αυτές οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν σαφώς τη σημασία και την ικανότητα των φλωροταννινών στη μείωση του κινδύνου του καρκίνου και των σχετικών ασθενειών του. Έτσι συνίσταται τα θαλάσσια μακροφύκη ως ιδανικός πόρος για νέες και αποτελεσματικές αντικαρκινικές ενώσεις και φαρμακευτικά τρόφιμα . Τα καροτενοειδή είναι οργανικές χρωστικές ουσίες και βρίσκονται συνήθως στους φωτοσυνθετικούς οργανισμούς, στους οποίους περιλαμβάνονται και τα μακροφύκη. Πιστεύεται ότι η κατανάλωση τροφών πλούσιων σε καροτενοειδή και σε άλλα δραστικά συστατικά θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο των κακοηθειών του κόλον, του πνεύμονα, και του μαστού (Block et al., 1999; Le Marchand et al., 1993; Zhang et al., 1999). Μεταξύ των καροτενοειδών, η φυκοξανθίνη και η ασταξανθίνη (ΑΧ) είναι γνωστές για την αντιοξειδωτική τους δραστηριότητα που θα μπορούσε να βοηθήσει στον έλεγχο της προόδου του καρκίνου. Η φυκοξανθίνη, ένα σημαντικό καροτενοειδές των φαιοφυκών, έχει πρόσφατα αποδειχθεί ότι αναστέλλει τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων καρκίνου του παχέος εντέρου (Das et al., 2008). Η ασταξανθίνη, βρίσκεται σε αφθονία στα φύκη, και έχει αναφερθεί ότι παρουσιάζει διάφορες βιολογικές δραστηριότητες ανάμεσα στις οποίες και προληπτικές επιδράσεις ενάντια στην καρκινογένεση της ουροδόχου κύστης, δράση που ίσως οφείλεται εν μέρει στην καταστολή του πολλαπλασιασμού των κυττάρων (Tanaka et al., 1994). Se-Kwon Kim, Noel Vinay Thomas, and Xifeng Li (2011). Anticancer Compounds from Marine Macroalgae and Their Application as Medicinal Foods. Advances in Food and Nutrition Research, 64, 213-224. Costa, L. S., Fidelis, G. P., Cordeiro, S. L., Oliveira, R. M., Sabry, D. A., Caˆmara, R. B. G., Nobre, L. T. D. B., Costa, M. S. S. P., Almeida-Lima, J., Farias, E. H. C., Leite, E. L., and Rocha, H. A. O. (2010). Biological activities of sulfated polysaccharides from tropical seaweeds. Biomed. Pharmacother. 64, 21–28. Patankar, M. S., Oehninger, S., Barnett, T., Williams, R. L., and Clark, G. (1993). A revised structure for fucoidan may explain some of its biological activities. J. Biol. Chem. 268, 21770. Religa, P., Kazi, M., Thyberg, J., Gaciong, Z., Swedenborg, J., and Hedin, U. (2000). Fucoidan inhibits smooth muscle cell proliferation and reduces mitogen-activated protein kinase activity. Eur. J. Vasc. Endovasc. Surg. 20, 419–426. Lee, N. Y., Ermakova, S. P., Zvyagintseva, T. N., Kang, K. W., Dong, Z., and Choi, H. S. (2008). Inhibitory effects of fucoidan on activation of epidermal growth factor receptor and cell transformation in JB6 Cl41 cells. Food Chem. Toxicol. 46, 1793–1800. Maruyama, H., Tamauchi, H., Iizuka, M., and Nakano, T. (2006). The role of NK cells in antitumor activity of dietary fucoidan from Undaria pinnatifida sporophylls (Mekabu). Planta Med. 72, 1415. Li, B., Lu, F., Wei, X., and Zhao, R. (2008). Fucoidan: Structure and bioactivity. Molecules 13, 1671–1695. Campo, V. L., Kawano, D. F., Silva, D. B.d., Jr., and Carvalho, I. (2009). Carrageenans: Biological properties, chemical modifications and structural analysis—A review. Carbohydr. Polym. 77, 167–180. Zhou, G., Sun, Y., Xin, H., Zhang, Y., Li, Z., and Xu, Z. (2004). In vivo antitumor and immunomodulation activities of different molecular weight lambda-carrageenans from Chondrus ocellatus. Pharmacol. Res. 50, 47–53. Kwon, M.-J. and Nam, T.-J. (2007). A polysaccharide of the marine alga Capsosiphon fulvescens induces apoptosis in AGS gastric cancer cells via an IGF-IR-mediated PI3K/Akt pathway. Cell Biol. Int. 31, 768–775. Lahaye, M. and Robic, A. (2007). Structure and functional properties of ulvan, a polysaccharide from green seaweeds. Biomacromolecules 8, 1765–1774. Qi, H., Zhang, Q., Zhao, T., Chen, R., Zhang, H., Niu, X., and Li, Z. (2005). Antioxidant activity of different sulfate content derivatives of polysaccharide extracted from Ulva pertusa (Chlorophyta) in vitro. Int. J. Biol. Macromol. 37, 195–199. Kong, C. S., Kim, J. A., Yoon, N. Y., and Kim, S. K. (2009). Induction of apoptosis by phloroglucinol derivative from Ecklonia cava in MCF-7 human breast cancer cells. Food Chem. Toxicol. 47, 1653–1658. Yang, H., Zeng, M., Dong, S., Liu, Z., and Li, R. (2010). Anti-proliferative activity of phlorotannin extracts from brown algae Laminaria japonica Aresch. Chin. J. Oceanol. Limnol. 28, 122–130. Block, G., Patterson, B., and Subar, A. (1992). Fruit, vegetables, and cancer prevention: A review of the epidemiological evidence. Nutr. Cancer 18, 1–29. Le Marchand, L., Hankin, J. H., Kolonel, L. N., Beecher, G. R., Wilkens, L. R., and Zhao, L. P. (1993). Intake of specific carotenoids and lung cancer risk. Cancer Epidemiol. Biomarkers Prev. 2, 183 Zhang, S., Hunter, D. J., Forman, M. R., Rosner, B. A., Speizer, F. E., Colditz, G. A., Manson, J. E., Hankinson, S. E., and Willett, W. C. (1999). Dietary carotenoids and vitamins A, C, and E and risk of breast cancer. J. Natl. Cancer Inst. 91, 547–556. Das, S. K., Hashimoto, T., and Kanazawa, K. (2008). Growth inhibition of human hepatic carcinoma HepG2 cells by fucoxanthin is associated with down-regulation of cyclin D. BBA Gen. Subj. 1780, 743–749. Tanaka, T., Morishita, Y., Suzui, M., Kojima, T., Okumura, A., and Mori, H. (1994). Chemoprevention of mouse urinary bladder carcinogenesis by the naturally occurring carotenoid astaxanthin. Carcinogenesis 15, 15–19.

Ο καρκίνος είναι μία από τις πιο δύσκολες ιατρικές καταστάσεις που χρειάζονται μια σωστή θεραπευτική προσέγγιση για τη σωστή διαχείρισή του ώστε να έχει τις λιγότερες παρενέργειες. Μέχρι σήμερα, πολλά από τα φυτικά χημικά συστατικά χερσαίας προέλευσης έχουν αξιολογηθεί για την αντικαρκινική τους ικανότητα, ενώ λίγα από αυτά έχουν εξεταστεί σε κλινικές δοκιμές. Ωστόσο, το θαλάσσιο περιβάλλον φιλοξενώντας πολλά ταξονομικά είδη μακροφυκών χρησιμεύει ως αποθήκη πολλών βιολογικών μεταβολιτών, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για την επιβίωση των φυκών στο θαλάσσιο περιβάλλον. Μέχρι σήμερα, πολλοί μεταβολίτες που έχουν απομονωθεί από τα θαλάσσια μακροφύκη παρουσιάζουν άριστη βιολογική δραστηριότητα , ιδιαίτερα ως αντικαρκινικοί παράγοντες. Συγκεκριμένα, τα θαλάσσια μακροφύκη, τα οποία αποτελούν διαιτητικά συστατικά στην περιοχή της Ασίας, είναι μια βασική πηγή για τους μοναδικούς μεταβολίτες τους, όπως τους θειικούς πολυσακχαρίτες (SPs), για τις φλωροταννίνες (phlorotannins), τα καροτενοειδή, αλλά και για την ικανότητά τους να μειώνουν τον κίνδυνο καρκίνου και ασθένειες που σχετίζονται με αυτόν. Έτσι λοιπόν παρακάτω παρουσιάζεται η δραστικότητα των θαλάσσιων μακροφυκών μέσω της δραστικότητας των συστατικών τους, των θειικών πολυσακχαριτών (SPs), των φλωροτανίνων (phlorotannins) και των καροτενοειδών, καθώς και οι δυνατότητες των θαλάσσιων μακροφυκών ως πιθανά φαρμακευτικά τρόφιμα για τη διαχείριση και την καταπολέμηση του καρκίνου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B7_%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BA%CF%8E%CE%BD

Αλλεγκρέττο Νούτσι

Ο Νούτσι πιθανότατα εκπαιδεύτηκε στο Φαμπριάνο από τοπικούς δασκάλους, συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου Δασκάλου του Καμποντονίκο (Master of Campodonico). Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν την παρουσία του στη Φλωρεντία το 1346, όπου θα είχε έρθει σε επαφή με έργα του Τζόττο και των οπαδών του. Το ύφος του έχει χαρακτηριστεί ως προσομοιάζον με του Τζόττο και της Σχολής της Σιένα. Ο Νούτσι εργάστηκε κυρίως σε παραγγελίες για εκκλησίες, δημιουργώντας έργα με θρησκευτικά θέματα. Στο Φαμπριανο το αριστούργημά του είναι οι τοιχογραφίες στο παρεκκλήσιο Sant'Orsola στην εκκλησία της Αγίας Λουκίας (Santa Lucia). Επίσης ζωγράφισε μερικά ξύλινα αγάλματα, τα οποία σήμερα στη Δημοτική Πινακοθήκη "Bruno Molajoli" στο Φαμπριάνο. Pope-Hennessy, John· Kanter, Laurence B. (1987). The Robert Lehman Collection I, Italian Paintings. New York, Princeton: The Metropolitan Museum of Art in association with Princeton University Press. ISBN 0870994794. 0870994794 (βλ. δείκτη, πλάκα 28) Procacci, Ugo. “Il primo ricordo di Giovanni da Milano a Firenze.” Arte Antica e Moderna 13-16 (1961): 49–66. White, John, Art and Architecture in Italy 1250-1400 (London: Yale University Press, 1993), 579. Κατάλογος Ιταλών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Allegretto Nuzzi στο Wikimedia Commons

Ο Αλλεγκρέττο Νούτσι (Allegretto Nuzi ή Αλλεγκρέττο ντι Νούτσιο - Allegretto di Nuzio, 1315–1373) ήταν Ιταλός ζωγράφος, ενεργός σε γοτθικό ύφος κυρίως γύρω από το Φαμπριάνο, στην επαρχία της Ανκόνα .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%BF_%CE%9D%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9

Νάσος Γιακαλής

2011- 2014: Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου (αιρετός), 2006-2010: Δήμαρχος Μυτιλήνης, 2002-2006: Επικεφαλής της παράταξης μείζονος Αντιπολίτευσης Δήμου Μυτιλήνης, 1998-2002: Δήμαρχος Μυτιλήνης, 1998-2002: Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Λέσβου, 1998-2002: Πρόεδρος της ΜΕΛΕΤΕΔΚ Α.Ε., 1993-1996: Γενικός Γραμματέας Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου (διορισμένος), 1992-1993: Αντιδήμαρχος Μυτιλήνης, 1985-1989: Πρόεδρος «Βοστάνειου» Νοσοκομείου Μυτιλήνης, 1987-1988: Νομαρχιακός Σύμβουλος Λέσβου (εκπροσωπώντας τους επιστημονικούς φορείς), 1982-1992: Δημοτικός Σύμβουλος Μυτιλήνης. 1974: Ιδρυτικό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., 1974-1977: Ενεργό μέλος της ΠΑΣΠ, 1974-1977: Πρόεδρος των φοιτητών στη Φοιτητική Εστία Αθηνών, 1979-1985: Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ., 1985: Υποψήφιος βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο Νομό Λέσβου, 1986-1989: Μέλος και Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λέσβου, 1991-1993: Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λέσβου, 1994: Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πρόεδρος του Μουσείου «Τεριάντ», Πρόεδρος του Ιδρύματος απόρων, αριστούχων σπουδαστών Λέσβου «Χριστόφορος Ευστρατίου», Μέλος της Λιμενικής Επιτροπής Λέσβου, Μέλος του Δ.Σ. της Αναπτυξιακής Εταιρείας Τοπικής Ανάπτυξης ΕΤΑΛ Α.Ε., Πρόεδρος του τοπικού παραρτήματος ΠΙΚΠΑ.Έχει διατελέσει: Μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου – Λήμνου, Εκπρόσωπος του Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου – Λήμνου στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, Μέλος και εν συνεχεία Πρόεδρος του Δ.Σ. της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου, Πρόεδρος του Α.Ε.Π.Σ. Αιολικός, Μέλος και Πρόεδρος Δ.Σ. σε αθλητικά και πολιτιστικά σωματεία της Λέσβου, καθώς και σε περιβαλλοντικούς συλλόγους, Πρόεδρος της Αναπτυξιακής Εταιρείας Τοπικής Ανάπτυξης Λέσβου ΕΤΑΛ Α.Ε., Μέλος του Δ.Σ. της Αναπτυξιακής Εταιρείας Λέσβου, Μέλος και Αντιπρόεδρος των Ιαματικών Πηγών Ελλάδος.Στις αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2010 πέρασε στον β' γύρο των εκλογών με τον δεξιό υποψήφιο (Νέα Δημοκρατία, ΛΑ.Ο.Σ.) με ποσοστό 36% έναντι του 38% του κ. Βογιατζή. Την β' Κυριακή με το ποσοστό 50,77% εξελέγη ο πρώτος εκλεγμένος Περιφερειάρχης της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου έναντι 49,23% του κ. Βογιατζή. Στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου 2014 απέτυχε να επανεκλεγεί περιφερειάρχης στο δεύτερο γύρο. Ιστολόγιο Ν. Γιακαλή

Ο Αθανάσιος (Νάσος) Γιακαλής γεννήθηκε το 1950 στην Πηγή της Λέσβου και από τα μαθητικά του χρόνια (σε ηλικία 14 ετών) δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση της ΕΔΗΝ Λέσβου. Στη συνέχεια, σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, συμμετείχε ενεργά στους αγώνες για την ανατροπή της Χούντας, καθώς επίσης και στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Μετά την αποφοίτησή του, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και εν συνεχεία εργάστηκε ως γιατρός στη Μυτιλήνη, εργασία την οποία ασκεί έως σήμερα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82

Σεντ Τζούλιανς

Η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης είναι η Μελίτα ΦΚ. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα St. Julian's στο Wikimedia Commons St Julian's local council English language homepage of St Julian's local council Active car rental Car rental service in St Julian's, Malta Denise Unisex Hair Salon Professional hair salon in St Julian's

Η Σεντ Τζούλιανς (μαλτέζικα: San Ġiljan) είναι πόλη στη Μάλτα. Είναι γνωστή για την τουριστική βιομηχανία της, όπως ξενοδοχεία, εστιατόρια και nightclubw. Το Μάρτιο του 2014 είχε πληθυσμό 10232 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%82

Ωρίων ο Θηβαίος

Στο λεξικό του Σουίδα αναφέρεται ο Ωρίων ο Αλεξανδρεύς, ως γραμματικός που συνέθεσε ανθολόγιο, την «Αττικών λέξεων συναγωγή», σχετικό με ετυμολογία, με εγκώμιο στον Καίσαρα Αδριανό (76-138), δείχνοντας ως περίοδο δράσης του Ωρίωνα τον 2ο αιώνα. Εκεί αναφέρεται και ο Ωρίων ο Θηβαίος από την Αίγυπτο, ο συγγραφέας του έργου «Συναγωγή γνωμών» (σε τρία βιβλία), το οποίο ήταν ένα ανθολόγιο, γραμμένο προς την Αιλία Ευδοκία (401 - 460), σύζυγο του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β´ του Μικρού η οποία προώθησε πολύ την παιδεία. Από την αναφορά στην Αιλία Ευδοκία, συνάγεται περίοδος δράσης του ο 5ος αιώνας, Όπως ήδη αναφέρθηκε, σήμερα θεωρείται ότι τα δυο λήμματα του λεξικού του Σουίδα αφορούν το ίδιο πρόσωπο. Από το έργο του Ωρίωνα, σώζονται 122 θραύσματα σε 8 κεφάλαια καθώς επίσης και 25 θραύσματα από τον Ευριπίδη (supplementum Euripideum). Πηγή τους είναι το χειρόγραφο Vindobonensis phil. gr. 321 το οποίο επιγράφεται «Εκ του Ανθολογίου Γνωμικού Ωρίωνος Γραμματικού Καισαρείας». Απόγραφο του χειρογράφου αυτού από τον H. Chr. Schubart - με προβλήματα / ελλείψεις - χρησιμοποιήθηκε για την πρώτη έκδοσή του, από τον Schneidewin το 1839. Η πληρέστερη μέχρι σήμερα έκδοση είναι το έργο του Medard Haffner, Das Florilegium des Orion το οποίο είχε υποβληθεί ως διδακτορική διατριβή στο Universität des Saarlandes το 1997. Σύγκριση του έργου του Ωρίωνα με το ανθολόγιο του Στοβαίου, δείχνει ότι υπάρχουν 59 κοινά θραύσματα και θεωρείται ότι οι δυο ανθολογίες είχαν ίδιες πηγές. Ενδεικτικά, το ανθολόγιο του Ωρίωνα περιέχει ρήσεις από τον Ησίοδο, του Ισοκράτη, του Δημοσθένη, από την απολογία και άλλα κείμενα του Πλάτωνα, από το Θουκυδίδη, από τον Ευριπίδη, από την Ιλιάδα, την Οδύσσεια, από τον Φωκυλίδη, από τον Θέογνι, από τον Αριστοφάνη, τον Μένανδρο, τον Σοφοκλή και άλλους. Τα κεφάλαια του έργου είναι: 1. Περί λόγου και φρονήσεως 2. Περί φύσεως 3. Περί ευσεβείας 4. Περί προνοίας 5. Περί θεού 6. Περί δίκης και δικαιοσύνης 7. Περί αρετής 8. Περί του ανθρωπίνου βίου Medard Haffner (2001), Das Florilegium des Orion, Stuttgart: Franz Steiner Verlag, 3515077588, ISBN 3515077588, OCLC 48576655, http://openlibrary.org/books/OL3539710M/Das_Florilegium_des_Orion (το βιβλίο στα google books, εν μέρει ελεύθερο σε πρόσβαση: εδώ)

Ο Ωρίων από την Αίγυπτο, ήταν γραμματικός του 2ου αιώνα ο οποίος συνέθεσε ανθολόγιο κειμένων αρχαίων συγγραφέων, θραύσματα του οποίου διασώθηκαν σε χειρόγραφο του 12ου ή της αρχής του 13ου αιώνα το οποίο βρίσκεται στην Αυστριακή Εθνική Βιβλιοθήκη το οποίο αποδίδεται στον Ωρίωνα, γραμματικό Καισαρείας. Πληροφορίες για τον Ωρίωνα προέρχονται από το λεξικό του Σουίδα του 11ου αιώνα όπου αναφέρονται δυο πρόσωπα, ο Ωρίων ο Αλεξανδρεύς (δείχνοντας ότι έδρασε τον 2ο αιώνα) και ο Ωρίων ο Θηβαίος (δείχνοντας ότι συνέγραψε τον 5ο αιώνα). Αναφέρεται ότι μετά τη δημοσίευση του Wendel του 1942 (RE XVIII, 1), έγινε αποδεκτό ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, όπου γίνεται σύγχυση με γραμματικό του 5ου αιώνα οικογένειας ιερέων από τις Θήβες της Αιγύπτου ο οποίος αναφέρεται αλλού ανάμεσα στους δασκάλους του Πρόκλου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%BF_%CE%98%CE%B7%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82

Κουνάβοι Ηρακλείου

Στη θέση Ζάγουρας έχουν βρεθεί μεγάλα κτήρια με ξεστή λιθοδομή, όπου βρέθηκαν όστρακα που χρονολογούνται από την ελληνική εποχή. Κοντά στον ακατοίκητο σήμερα οικισμό Ζαγουριάνοι ανακαλύφθηκαν το 1918 κατά τη διάρκεια εργασιών οδοποιίας κτίσματα και κιονόκρανα δωρικού ρυθμού, όπως επίσης και ενεπίγραφη πλάκα του 6ου αιώνα π.Χ. με γράμματα βουστροφηδόν, τεμάχιο νόμου για τα σπίτια, που ανήκει στη Μεγάλη Επιγραφή της Γόρτυνας. Από την τελευταία επιβεβαιώνεται ότι στη θέση του σημερινού οικισμού βρισκόταν η αρχαία πόλη Έλτυνα ή Ελτυναία. Στη θέση Σκεντέρι βρέθηκαν πήλινα αναθηματικά πλακίδια με ανάγλυφη παράσταση που παριστάνει έφιππο πολεμιστή που καταβάλλει δράκοντα και θυμίζει έντονα τον Άγιο Γεώργιο. Χρονολογείται από τα ελληνιστικά χρόνια. Ο οικισμός αναγράφεται το 1212 Scovavi και Cunavo. Ο Barozzi τον αναφέρει ορθά Cunavus, ενώ το 1583 στην απογραφή του Καστροφύλακααναφέρεται Cunagus με 205 κατοίκους. Σε συμβόλαιο του 1271 βρίσκουμε το όνομα Conave. Όταν οι Κουνάβοι ήταν κοινότητα, σε αυτήν υπαγόταν και ο οικισμός Κώμες, στα νοτιοανατολικά του χωριού, σε υψόμετρο 370 μ. Το τοπωνύμιο το βρίσκουμε και σε συμβόλαιο του 1271. Στο Κ94 του Καστροφύλακα αναφέρεται Comes με 82 κατοίκους το 1583. Ένας ακόμα οικισμός, ακατοίκητος πια, που υπαγόταν στην κοινότητα Κουνάβων ήταν οι Ζαγουριάνοι, σε υψόμετρο 350 μ. Κατά την Ενετοκρατία ήταν μεγαλύτερος οικισμός από τους Κουνάβους. Στα τέλη του 16ου αιώνα είχε 284 κατοίκους και το όνομα Gaidurianus. Σε όλους αυτούς τους οικισμούς κατά την Τουρκοκρατία οι κάτοικοι ήταν κυρίως Τούρκοι. Δείτε Κοινότητα Κουνάβων Τα νέα του Πολιτιστικού Συλλόγου Κουνάβων Αρχειοθετήθηκε 2019-02-08 στο Wayback Machine. Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971.

Οι Κουνάβοι είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Αρχανών-Αστερουσίων στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Πεδιάδος και απέχει 15 χλμ. από το Ηράκλειο, την πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Κρήτης. Βρίσκεται στην τοποθεσία της μινωικής πόλης Ελτυνία. σε μικρή κοιλάδα, νότια του υψώματος Κακή Ράχη (υψ. 336 μ.). Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και με την αμπελουργία. Παράγονται σταφίδα, επιτραπέζια σταφύλια και λάδι. Μεταξύ άλλων, στο χωριό λειτουργούν Δημοτικό Σχολείο και νηπιαγωγείο. Μέσα στο χωριό βρίσκονται τρεις ιεροί ναοί: ο τρίκλιτος βυζαντινός ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Αγίου Νικολάου και Αγίου Δημητρίου, ο Άγιος Γεώργιος (ή Αποχαλικιάς) και η Κοίμηση της Θεοτόκου. Από τους προαναφερθέντες ναούς, ο τρίκλιτος οικοδομήθηκε από πέντε άγαμες αδερφές, σύμφωνα με την παράδοση, Καθεμιά τους έκτισε και από έναν τρούλο. Τα υπολείμματα των οικοδομικών υλικών (χαλίκια) χρησιμοποιήθηκαν για το κτίσιμο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Περίπου 300 μ. από τον οικισμό σε τοποθεσία μέσα σε αμπελώνες βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, η οποία πανηγυρίζει στις 27 Ιουλίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CE%B9_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85

Κάστρο του Συζ-λα-Ρους

Το κάστρο βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου με θέα στο χωριό Συζ-λα-Ρους, έχει τρεις ορόφους και περιβάλλεται από μια τάφρο, που σήμερα είναι στεγνή. Εξωτερικά έχει τα χαρακτηριστικά μεσαιωνικού κάστρου, είναι προσβάσιμο από μία σταθερή (σήμερα) γέφυρα που διασχίζει την τάφρο και οδηγεί στην κύρια πύλη, η οποία ανοίγει σε μια ορθογώνια εσωτερική αυλή, με ανακαινισμένες αναγεννησιακές προσόψεις. Στην αυλή βρίσκεται το πηγάδι που εξυπηρετούσε την παρακείμενη κουζίνα. Απέναντι από την κύρια πύλη, υπάρχει μια μεγάλη αίθουσα και μια μεγαλειώδης σκάλα, που οδηγεί στους δύο επάνω ορόφους. Αυτή η αίθουσα, της οποίας σώζονται οι εξωτερικοί τοίχοι, κατασκευάστηκε στα μέσα του 16ου αιώνα στη δασώδη περιοχή που βρίσκεται δίπλα στο κάστρο. Ο Κάρολος Θ', κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο κάστρο το 1564, συνήθιζε να επιδίδεται σ' αυτό το πολύ δημοφιλές εκείνη την εποχή παιχνίδι. Το ζε ντε πομ είναι ο πρόγονος του τένις και παίζονταν από τέσσερα άτομα, δύο από κάθε πλευρά του γηπέδου, με ξύλινες ρακέτες και ένα δίχτυ ενδιάμεσα στο χώρο. Εδώ οι διαστάσεις είναι παραδοσιακές: μήκος 32,50 μέτρα και πλάτος 10,60 μέτρα. Στην περιοχή αρχικά στεγαζόταν ένα ρωμαϊκό κάστρο. Το 793 ο αυτοκράτορας Καρλομάγνος χάρισε την περιοχή της Οράνζ, στην οποία υπάγονταν το Συζ-λα-Ρους, στον εξάδερφό του Γουλιέλμο της Ακουιτανίας ως έπαθλο για την απελευθέρωση του εδάφους. Εκείνη την εποχή έγινε κυνηγετικό καταφύγιο. Οι πρίγκιπες της Οράνζ διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον μέχρι το 1173 οπότε η Τιμπούρζ της Οράνζ παντρεύτηκε τον Μπερτράν Α' ντε Μπω, ο οποίος πραγματοποίησε την κατασκευή ενός ημικυκλικού κάστρου-φρουρίου στο λόφο που κυριαρχεί στο Συζ. Εκείνη την εποχή στο κάστρο κατασκευάστηκαν τα τείχη, η τάφρος, οι προμαχώνες, η ανυψούμενη γέφυρα και εσωτερικά ένα πηγάδι βάθους 34 μέτρων και ένα παρεκκλήσι. Από το 1426 το κάστρο πέρασε στον οίκο Λα Μπωμ-Συζ, ο οποίος πραγματοποίησε τις περισσότερες από τις μετατροπές που προορίζονταν να αλλάξουν τη στρατιωτική όψη του κάστρου σε πιο αριστοκρατική. Έτσι δημιουργήθηκε η αναγεννησιακή αυλή το 1551 και το 1564 με την ευκαιρία της επίσκεψης της αντιβασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων και του γιου της μέλλοντος Καρόλου Θ' και μία εξωτερική αίθουσα για το παιχνίδι ζε ντε πομ. Τα έργα συνεχίστηκαν μέχρι τον 18ο αιώνα, ενώ τμήματα του κάστρου λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1797 η ιδιοκτησία μεταβιβάστηκε στον οίκο Ιζνάρ-Συζ που το αποκατέστησε το 1885. Το 1958 η τελευταία κληρονόμος των Ιζνάρ, βαρόνη Ζερμαίν ντε Βιτ, το δώρισε μετά το θάνατό της σε φιλανθρωπικό οργανισμό, που το 1965 το πούλησε στο Γενικό Συμβούλιο του νομού Ντρομ.Από το 1978, ο χώρος φιλοξενεί το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Κρασιού, μία διεθνώς αναγνωρισμένη σχολή που προσφέρει ένα ευρύ φάσμα κατάρτισης στον τομέα της αμπελοκαλλιέργειας και των κρασιών. Το κάστρο Συζ-λα-Ρους στην επίσημη ιστοσελίδα των κάστρων του νομού Ντρομ (γαλλικά, αγγλικά) Βίντεο στο youtube

Το κάστρο του Συζ-λα-Ρους (γαλλικά: Le château de Suze-la-Rousse) είναι ένα φεουδαρχικό κάστρο που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Βρίσκεται στην κοινότητα Συζ-λα-Ρους στα νότια του νομού Ντρομ, περιοχή Ωβέρνη-Ρον-Αλπ. Από τον 16ο αιώνα υπέστη τροποποιήσεις και ανανεώσεις και μετατράπηκε σε αρχοντικό αναγεννησιακού στυλ. Είναι σε άριστη κατάσταση και έχει καταχωρηθεί ως ιστορικό μνημείο από το 1964. Το κάστρο είναι ανοιχτό στο κοινό και φιλοξενεί επίσης πολιτιστικές εκδηλώσεις και συναυλίες. Αποτελεί μέρος ενός σχεδίου μεταξύ των τριών κάστρων του νομού (Μοντελιμάρ, Γκρινιάν και Συζ-λα-Ρους), στόχος του οποίου είναι η σύνδεση της σύγχρονης τέχνης με την πολιτιστική κληρονομιά. Από το 1978, σε ένα τμήμα του στεγάζει το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του κρασιού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%B6-%CE%BB%CE%B1-%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%82

Μάρσα Π. Τζόνσον

Ήταν μία από τις πιο γνωστές ντραγκ κουίνς της πόλης και βασίλισσες του δρόμου. Η Τζόνσον είχε αναγνωριστεί ως μια από τις πρώτες που αντιπετέθηκαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία, εν μέσω των ταραχών του Stonewall. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Τζόνσον και η στενή φίλη της Σύλβια Ριβέρα ίδρυσαν από κοινού το Επαναστάτες Δράσης Τραβεστί Δρόμου (STAR) και δήλωναν παρουσία σε παρελάσεις της γκέι απελευθέρωσης και σε άλλες ριζοσπαστικές πολιτικές δράσεις. Στη δεκαετία του 1980, η Τζόνσον συνέχισε τον ακτιβισμό της στους δρόμους ως βασική οργανώτρια με την ACT UP. Μαζί με την Ριβέρα, η Τζόνσον υπήρξε «μητέρα» του σπιτιού της οργάνωσης Star, συγκεντρώνοντας τρόφιμα και είδη ένδυσης για να βοηθήσει και να υποστηρίξει τις νεαρές ντραγκ κουίνς, τους τρανσέξουαλ και τα άλλα παιδιά που ζούσαν στις αποβάθρες της οδού Κρίστοφερ ή στο σπίτι τους στο Λόουερ Ίστ Σάιντ της Νέας Υόρκης.Κάποτε εμφανίστηκε σε ένα δικαστήριο και ο δικαστής ρώτησε την Μάρσα, «Τι σημαίνει το Π.» και η Τζόνσον έδωσε τη συνήθη απάντηση της «Μη του δίνετε σημασία». Αυτή η φράση έγινε το σήμα κατατεθέν της. Το 1974 η Μάρσα Π. Τζόνσον φωτογραφήθηκε από τον φημισμένο καλλιτέχνη Άντι Γουόρχολ, ως μέρος της σειράς έργων του «κυρίες και κύριοι» με πόλαροιντς αφιερωμένο σε ντραγκ κουίνς. Η Τζόνσον ήταν επίσης μέλος του θιάσου του Γουόρχολ, Καυτά Ροδάκινα (ο οποίος συγκρινόταν με έναν παρόμοιο, θίασο του Σαν Φρανσίσκο, το Cockettes). Τον Ιούλιο του 1992, το σώμα της Τζόνσον βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Χάντσον στα ανοικτά της δυτικής Βίλατζ Πίερς λίγο μετά το Pride το Μαρτίου του 1992. Η αστυνομία αποφάνθηκε ότι ήταν αυτοκτονία. Οι φίλοι και υποστηρικτές της Τζόνσον είπαν ότι δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας, και ύστερα από μια καμπάνια με κόλληση αφισών, έγινε γνωστό ότι η Τζόνσον είχε νωρίτερα παρενοχληθεί κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε το σώμα της. Οι αρχικές προσπάθειες για να πεισθεί η αστυνομία να ερευνήσει περαιτέρω τα αίτια του θανάτου της ήταν ανεπιτυχείς. Μετά από πιέσεις της ακτιβίστριας Μαράια Λόπεζ, τον Νοέμβριο του 2012, το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης άνοιξε εκ νέου την υπόθεση ως πιθανή ανθρωποκτονία. Μόνο δέκα ημέρες πριν από το θάνατό της, η Τζόνσον είχε δώσει μια εκτενή, μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη που αποτελεί τον πυρήνα του ντοκιμαντέρ του 2012, Pay it No Mind: The Life and Times of Marsha P. Johnson, σε σκηνοθεσία του Μάικλ Κασίνο και του Ρίτσαρντ Μόρισον Επίσης, υπάρχουν συνεντεύξεις από πολλούς και στενούς φίλους της Τζόνσον. Η Τζόνσον περιγράφεται από αυτούς ως ένα βαθιά πνευματικό άτομο το οποίο πήγαινε σε κάθε εκκλησία και ναό, που έδινε ό,τι είχε για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους που ζούσαν στον δρόμο, και που έδινε προσφορές επηρεασμένες από τη Σαντερία στα πνεύματα του νερού τα οποία περιβάλλουν και διαπερνούν την Νεα Υόρκη. Τιμάται ως πρωτοπόρος των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ, ακτιβίστρια και μαχήτρια. "Pay It No Mind - The Life and Times of Marsha P. Johnson" στο YouTube - Ντοκιμαντέρ και συνέντευξη Sylvia Rivera Reflects on the Spirit of Marsha P Johnson - Απόσπασμα από μεγάλη συνέντευξη στις αποβάθρες της οδού Κρίστοφερ 21 Σεπτεμβρίου 1995 "Marsha P Johnson - People's Memorial" στο YouTube - Συνεντεύξεις με φίλους "Bennie Toney 1992" στο YouTube - Φίλος της που πιθανόν να είχε δει τον άνθρωπο που της επιτέθηκε Μάρσα Π. Τζόνσον στην IMDb Φωτογραφίες της Μάρθα Τζόνσον στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (σημείωση:η πρώτη φωτογραφία της σειράς του νεαρού ατόμου έχει τοποθετηθεί λανθασμένα. Είναι στην πραγματικότητα το μέλος της GLF, Nova) Marsha P Johnson: Roommate Randy Wicker's photo album on Flickr - Η Τζόνσον στο σπίτι και σε κοινωνικές συγκεντρώσεις με φίλους "For Marsha P. (Pay It No Mind!) Johnson" - Ποίημα/προσευχή εις μνήμη της Marsha P. Johnson, Pay It No Mind - Νεκρολογία στη σελίδα του Transy House Μάρσα στο gender.org

H Μάρσα Π. Τζόνσον (24 Αυγούστου 1945 – 6 Ιουλίου 1992) ήταν Αφρο-αμερικανίδα ντραγκ κουίν, ιερόδουλη και ακτιβίστρια της απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων. Ακτιβίστρια στις ταραχές του Stonewall, η Τζόνσον γεννήθηκε στο Ελίζαμπεθ του Νιού Τζέρσεϊ και υπήρξε δημοφιλής φιγούρα της γκέι και καλλιτεχνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τη δεκαετία του 1990. Μετέπειτα η Τζόνσον έγινε ακτιβίστρια για το AIDS με το ACT UP.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%B1_%CE%A0._%CE%A4%CE%B6%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD

Επαρχία Λακεδαίμονος

Δημιουργήθηκε αρχικά με την διοικητική διαίρεση του 1833 ως μία από τις τέσσερις επαρχίες του νομού Λακωνίας. Καταργήθηκε στην συνέχεια με την διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Με την διοικητική διαίρεση του 1899 μαζί με την επαρχία Επιδαύρου Λιμηράς αποτέλεσε τον νεοσύστατο νομό Λακεδαίμονος ο οποίος καταργήθηκε δέκα χρόνια μετά οπότε και συγκροτήθηκε ξανά ο νομός Λακωνίας. Τα επόμενα χρόνια η επαρχία παρέμεινε αμετάβλητη μέχρι το 1997, οπότε και καταργήθηκε με το σχέδιο Καποδίστριας. Με το σχέδιο Καλλικράτης που ακολούθησε το σχέδιο Καποδίστριας στον χώρο της επαρχίας δημιουργήθηκαν οι δήμοι Σπάρτης και Ευρώτα

Η επαρχία Λακεδαίμονος ήταν μία από τις τέσσερις επαρχίες του νομού Λακωνίας και η μεγαλύτερη σε έκταση. Έδρα της ήταν η Σπάρτη. Καταλάμβανε το κεντρικό τμήμα του νομού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82

Έλενα Βικτώρια του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν

Η Βικτωρία Λουίζα Σοφία Αυγούστα Αμαλία Έλενα γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1870 στην Οικία Φρόγκμορ, και ήταν το τρίτο παιδί και η μεγαλύτερη κόρη του Χριστιανού του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και της Έλενας του Ηνωμένου Βασιλείου. Βαπτίστηκε στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του Κάστρου του Ουίνδσορ στις 20 Ιουνίου 1870. Ανάδοχοι της ήταν η μητρική γιαγιά της βασίλισσα Βικτωρία, η Δούκισσα του Κέιμπριτζ, η μητρική θεία της Λουίζα, ο μητρικός θείος της Αρθούρος, ο μητρικός θείος της Λεοπόλδος, ο Βαλδέμαρος της Δανίας, ο Εδουάρδος της Σαξονίας-Βαϊμάρης, η Λουίζα Αυγούστα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και η Καρολίνα Αμαλία του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν (οι δύο τελευταίες αντιπροσωπεύτηκαν από την Δούκισσα του Ρόξμπρα).Ήταν παράνυφος στο γάμο της μητρικής θείας της, της Βεατρίκης με τον Ερρίκο του Μπάττενμπερκ το 1885, επίσης στο γάμο του εξαδέλφου της Γεώργιου, Δούκα της Υόρκης, με την Μαρία του Τεκ το 1893. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ακολούθησε το παράδειγμα της μητέρας της στο να εργάζεται για διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, κυρίως για το YMCA, Christian Young Christian Association και Princess Christian's Nursing Home στο Ουίνδσορ. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η υγεία της ήταν τόσο κακή που την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Μια από τις τελευταίες σημαντικές εμφανίσεις της Έλενας Βικτωρίας ήταν στο γάμο της δεύτερης εξαδέλφης της Ελισάβετ με τον Φίλιππο της Ελλάδας και της Δανίας.Πέθανε στις 13 Μαρτίου 1948 στο Μπάρκλεϋ Σκουέρ σε ηλικία 77 ετών. Αρχικά θάφτηκε στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου και λίγες μέρες αργότερα θάφτηκε στο Φρόγκμορ. 3 Μαΐου 1870 – 17 Ιουλίου 1917: Η Υψηλότητά της Πριγκίπισσα Έλενα Βικτωρία του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν 17 Ιουλίου 1917 – 13 Μαρτίου 1948: Η Υψηλότητά της Πριγκίπισσα Έλενα Βικτωρία Εθνικές VA: Κυρία του Τάγματος της Βικτωρίας και του Αλβέρτου 1883 CI: Κυρία του Τάγματος του Στέμματος της Ινδίας 1889 RRC: Παραλήπτρια του Βασιλικού Ερυθρού Σταυρού 16 Μαρτίου 1900 GBE: Κυρία Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας 1918 GCStJ: Κυρία Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη 1928Ξένες : Κυρία του Βασιλικού Τάγματος της Βασίλισσας Μαρίας Λουίζας Ronald Allison and Sarah Riddell, eds., The Royal Encyclopedia (London: Macmillan, 1992). "Obituary: Princess Helena Victoria, Charity and Social Services," 15 March 1948, p. 7. "Royal Titles: German Names Dropped, British Peerages for Princes," The Times 20 July 1917, p. 7. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Princess Helena Victoria of Schleswig-Holstein στο Wikimedia Commons

Η Έλενα Βικτωρία του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν (γερμ. Helena Viktoria von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg, 3 Μαΐου 1870 - 13 Μαρτίου 1948) ήταν κόρη του Δούκα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και πριγκίπισσα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%87-%CE%A7%CF%8C%CE%BB%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD

Πέτρα Πρέβεζας

Η ακριβής προέλευση του ονόματος “Πέτρα” δεν είναι γνωστή αλλά σύμφωνα με τον Σεραφείμ Ξενόπουλο, ο οποίος διετέλεσε μητροπολίτης Άρτας, το χωριό έλαβε την συγκεκριμένη ονομασία εξαιτίας της θέσης του, στην ανατολική πλευρά ενός πετρώδους λοφίσκου. Στην περιοχή υπάρχει η ακρόπολη του αρχαίου Βουχετίου και των μεσαιωνικών Ρωγών. Οι πρώτες οχυρώσεις της ακρόπολης έγιναν τον 5ο π.Χ. αιώνα, όταν άρχισαν οι συγκρούσεις μεταξύ των Ηλείων αποίκων και των Κασσωπαίων Ηπειρωτών. Το Βουχέτιο καταστράφηκε το 167 π.Χ. κατά την ρωμαϊκή εισβολή από τους Ρωμαίους του Αιμίλιου Παύλου μαζί με 70 άλλες πόλεις της Ηπείρου.Οι Βυζαντινοί του Δεσποτάτου της Ηπείρου οχύρωσαν τον οικισμό των Ρωγών, όπως ονομαζόταν τότε, δίνοντας στο κάστρο τη σημερινή του μορφή. Το μέρος απέκτησε σημασία καθώς μετατράπηκε σε μεσαιωνική πολιτεία και υπήρξε διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο με ασφαλή οχύρωση.Στα τέλη του 13ου αιώνα, ο Δεσπότης της Ηπείρου Νικηφόρος πούλησε την περιοχή στον βασιλιά της Νεάπολης, Κάρολο Β τον Ανδηγαυό, που με τη σειρά του την παραχώρησε στον γιο του Φίλιππο του Τάραντα. Το 1339, επί αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ' Παλαιολόγου, οι Ηπειρώτες επαναστάτησαν εναντίον των Βυζαντινών και το κάστρο ήταν ένα από τα ορμητήρια των επαναστατών.Το 1449, το κάστρο καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Μία από τις πρώτες πηγές που μας γνωστοποιεί την ύπαρξη του χωριού είναι τα αρχεία της Βενετίας στα οποία μας γίνεται γνωστό ότι το έτος 1697, η Πέτρα μαζί με πολλά άλλα χωριά της περιοχής, κατέβαλε φόρο στην Βενετική διοίκηση με αντάλλαγμα την προστασία από τις επιδρομές των πειρατών. Oι Βενετοί από τα τέλη του 17ου αιώνα άρχισαν να συνεργάζονται με διάφορες τυχοδιωκτικές ομάδες ατάκτων, κυρίως Ελλήνων από την Κεφαλονιά και την Ιθάκη, οι οποίες λεηλατούσαν τις πλούσιες περιοχές του κάμπου της Άρτας και της Πρέβεζας. Οι Βενετοί είχαν ως στόχο από τη μία να δημιουργήσουν προβλήματα στους Τούρκους και από την άλλη να ωθήσουν τους κατοίκους των αγροτικών περιοχών στο να ζητήσουν προστασία από τις ληστρικές επιδρομές, καταβάλλοντας ένα σημαντικό χρηματικό ποσό.Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Μανιάτη πειρατή Λιμπεράκη Γερακάρη, ο οποίος το 1696 λεηλάτησε την πόλη της Άρτας και τα γύρω χώρια και έκλεψε περίπου 50000 ρεάλια δηλαδή ένα τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη που όμως μαρτυρά και τον πλούτο της περιοχής. Οι κάτοικοι της περιοχής έστειλαν επιστολή στον Δόγη της Βενετίας και τον ενημέρωσαν για την επιδρομή και οι Βενετοί συνέλαβαν τον Γερακάρη και τον φυλάκισαν στην Μπρέσια της Ιταλίας όπου και πέθανε. Σύμφωνα με την εργασία του Κωνσταντίνου Διαμαντή με τίτλο «Η Άρτα και τα περίχωρα αυτής κατά τους χρόνους της επανάστασης», η Πέτρα ήταν ένας μικρός οικισμός με 30 οικογένειες την περίοδο που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο Παναγιώτης Αραβαντινός στο έργο του «Χρονογραφία της Ηπείρου» μας ενημερώνει ότι, με βάση τον κατάλογο της απογραφής του 1845, η Πέτρα ήταν ιδιόκτητο χωριό, υπαγόταν στο τμήμα Ιωαννίνων και κατοικούσαν 18 χριστιανικές οικογένειες ενώ η έκθεση του Ρωσικού Υποπροξενείου Άρτας, το 1877, μας πληροφορεί ότι το χωριό υπήρξε ιδιοκτησία του Αλή Εφένδη και κατοικούσαν σε αυτό 20 οικογένειες. Το 1878, ο Ηπειρώτης λόγιος Βασίλης Ζώτος στο έργο του «Ηπειρωτικαί Μελέται», κάνει αναφορά στα δύο γειτονικά χωριά, τα Λέλοβα και τη Στεφάνη και με βάση τα στοιχεία μπορούμε να υποθέσουμε ότι η απόσταση που χώριζε την Πέτρα από την Άρτα ήταν περίπου 3 ώρες ενώ η απόσταση από την Πρέβεζα ήταν περίπου 7 ώρες.Αναφορά στο χωριό κάνει και ο Ιφικράτης Κοκκίδης στο έργο του «Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας» που εξέδωσε το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών (Αθήνα 1880) και μας δίνει την πληροφορία ότι στο χωριό κατοικούσαν 168 άνθρωποι. Ο Ι. Κοκκίδης μας ενημερώνει ότι η επαρχία Άρτας χωριζόταν σε 2 περιοχές: την περιοχή Άρτας και την περιοχή Πρεβέζης. Η περιοχή της Άρτας χωριζόταν με τη σειρά της σε 7 τμήματα: τμήμα Ποταμιάς, τμήμα Βρύσεως, τμήμα Ραδοβυζίου, τμήμα Τζουμέρκων, τμήμα Κάμπου, τμήμα Καρβασαρά και τμήμα Λάκκας. Η Πέτρα αποτελούσε μέρος του τμήματος Κάμπου Άρτας.Άλλη αξιόλογη πηγή αποτελεί το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί Άρτης & Πρεβέζης» (εκδ.1884) του Σεραφείμ Ξενόπουλου, μητροπολίτη Άρτας. Σύμφωνα με αυτή την πηγή, την εποχή εκείνη στο χωριό κατοικούσαν 30 οικογένειες και οι κάτοικοι του χωριού εκκλησιάζονταν στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής. Η Πέτρα διέθετε σχολείο από κοινού με την Στρογγυλή και φοιτούσαν σε αυτό περίπου 20 μαθητές από τα δύο χωριά. Κοντά στο χωρίο υπήρχε το επίνειο Κράβαρι και το χωριό Αυλαίμων ή Τσουμπία, στο οποίο υπήρχαν ίχνη από μία κατεστραμμένη γέφυρα ενώ σε μικρή απόσταση βρίσκονταν και το χωριό Ρουμπάς. Η περιοχή γύρω από το χωριό ήταν καλυμμένη από ελώδεις εκτάσεις, ο οποίες ξεκινούσαν από το Χανόπουλο και έφθαναν μέχρι τη Ζαβάκα ενώ σε μικρή απόσταση υπήρχε και ένα από τα 12 ιχθυοτροφεία της Άρτας. Ο μητροπολίτης Άρτας κάνει αναφορά και σε έναν κάτοικο της Πέτρας, τον Νικόλαο Μαυρομάτη, ο οποίος το 1825 με δικά του έξοδα, ανοικοδόμησε το ναό της Αγίας Αικατερίνης στη γειτονική Στρογγυλή Άρτας.Εξίσου σημαντική πηγή, είναι η Οθωμανική απογραφή του 1895 που εκδόθηκε με τον τίτλο «Bin üc yüz on bir sene-i maliyesine mahsus Yanya salnamesi. Yedinci defa olarak» (Σαλναμές Ιωαννίνων για το οικονομικό έτος 1311, έκδοση έβδομη). Σύμφωνα με το σχετικό οθωμανικό νόμο, που ίσχυε από το 1864, η πρωτογενής διαίρεση της αυτοκρατορίας ήταν το βιλαέτι («νομαρχία» ή «γενική διοίκηση»). Κάθε βιλαέτι χωριζόταν σε σαντζάκια και αυτά σε καζάδες. Σύμφωνά με αυτή την απογραφή, το χωριό ανήκε στον Καζά Λούρου, ο οποίος βρισκόταν στο σαντζάκι Πρεβέζης, το οποίο με τη σειρά του, ανήκε στο βιλαέτι Ιωαννίνων. Με βάση λοιπόν αυτή την απογραφή, στην Πέτρα κατοικούσαν 26 οικογένειες (χανέδες) με συνολικό πληθυσμό 136 άτομα (68 άνδρες, 68 γυναίκες). Ο αντισυνταγματάρχης του μηχανικού Νικόλαος Σχινάς στο έργο του «Οδοιπορικόν Ηπείρου» που εξέδωσε το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών (Αθήνα 1897) μας πληροφορεί ότι στην Πέτρα την εποχή εκείνη κατοικούσαν 25 οικογένειες γεωργών και το χωριό ήταν ιδιοκτησία του Χαμίτ Αγά.Τα τελευταία χρόνια το κάστρο ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένο και τα τμήματα που σώθηκαν από αυτό δεν φαίνονταν εξαιτίας της πυκνής βλάστησης. Λόγω της πυκνής βλάστησης που το περικλείει, είχε γίνει καταφύγιο για ερπετά και έτσι οι κάτοικοι το ονόμασαν Φιδόκαστρο. Ο ενοριακός ναός της Πέτρας είναι αφιερωμένος στην Αγία Κυριακή και πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων, μονόχωρο, δρομικό ναό με νεωτερικό χαγιάτι στα δυτικά. Ο ναός κατασκευάστηκε τον 18ο ή κατά το α΄ μισό του 19ου αιώνα ενώ το κωδωνοστάσιο χρονολογείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1997 με υπουργική απόφαση ο ναός και το κωδωνοστάσιο χαρακτηρίστηκαν ως μνημεία τα οποία χρήζουν ειδικής κρατικής προστασίας. Πίσω από τον Ιερό ναό βρίσκεται το κοιμητήριο του χωριού. Η ενορία της Πέτρας υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Σήμερα ο πληθυσμός ανέρχεται στους 392 μόνιμους κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, εμφανίζοντας μείωση σε σχέση με την απογραφή του 2001, όπου ο πληθυσμός ανερχόταν στους 445 κατοίκους. Στην Πέτρα διαμένει περίπου το 3% του συνολικού πληθυσμού του διευρυμένου Δήμου Ζηρού. Ο πληθυσμός του χωριού μετά από χρόνια συνεχούς παραμονής σε επίπεδα άνω των 500 κατοίκων (από το 1961 εως το 1991), σημείωσε μείωση στην απογραφή του 2001. Η πρώτη φορά που το χωριό ξεπέρασε τους 500 κατοίκους ήταν το 1961 ενώ ο μέγιστος αριθμός κατοίκων σημειώθηκε στην ίδια απογραφή. Με την απογραφή του 2011, το επίπεδο του πληθυσμού πλησίασε εκείνο του 1951. Οι πληθυσμιακές διακυμάνσεις, αποτυπώνονται στον παρακάτω πίνακα. Εξαιτίας του ευνοϊκού κλίματος, το χωριό παράγει διάφορα προϊόντα όπως βαμβάκι, φρούτα και υπάρχουν πολλά είδη ψαριών στις λίμνες της περιοχής. Κοντά στην περιοχή βρίσκεται ο Αμβρακικός Κόλπος ο οποίος είναι τόπος αλιείας για τους ντόπιους. Επίσης, η περιοχή λόγω της πυκνής βλάστησης, παράγει μεγάλη ποσότητα αχύρου η οποία πωλείται σε όλη την Ελλάδα για κάλυψη αναγκών που αφορούν τάισμα ζώων σε εταιρείες παραγωγής παραδοσιακών προϊόντων. Ιερός Ναός Αγίας Κυριακής της Μεγαλομάρτυρος: Βρίσκεται στο επονομαζόμενο λόφο της Πέτρας, 1 χιλιόμετρο από την κεντρική πλατεία του χωριού. Παλαιό σχολείο: Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην κεντρική πλατεία. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και αποθήκη. Υδροηλεκτρικός Σταθμός Λούρου: Ο σταθμός απέχει 2 χιλιόμετρα από το χωριό. Ποταμός Λούρος: Η γέφυρα του ποταμού που συνδέεται με τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο απέχει 2 χιλιόμετρα από το χωριό. Η ακρόπολη του αρχαίου Βουχετίου και το κάστρο των Ρωγών βρίσκονται σε χαμηλό λόφο μεταξύ της Νέας Κερασούντας και της Πέτρας. Αμβρακικός κόλπος: Είναι ένας από τους μεγαλύτερους κλειστούς κόλπους στην Ελλάδα. Απέχει 7 χιλιόμετρα από το χωριό. Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού Κόλπου: Είναι περιοχή που έχει χαρακτηριστεί ως βιότοπος που διαμένουν κυρίως θαλάσσια πτηνά και απέχει 7 χιλιόμετρα από το χωριό. Η Πέτρα συνορεύει με τη Στρογγυλή Άρτας, τη Στεφάνη Πρεβέζης και τον Άγιο Σπυρίδωνα. Τα χωριά απέχουν 5 χιλιόμετρα μεταξύ τους. Συνδέονται μέσω του κεντρικού επαρχιακού δρόμου. Δήμος Ζηρού Λίμνη Ζηρού Βουχέτιο Υδροηλεκτρικός σταθμός Λούρου Στρογγυλή Άρτας Στεφάνη Πρεβέζης Άγιος Σπυρίδωνας Άρτας Φιλιππιάδα «Δήμος Ζηρού». dimoszirou.gr.

Η Πέτρα είναι ιστορικό χωριό στον νομό Πρέβεζας που βρίσκεται κοντά στην Φιλιππιάδα, έδρα του δήμου Ζηρού. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 392 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82

Αριθμητική γραμμική άλγεβρα

Σήμερα, αλγόριθμοι οι οποίοι λύνουν προβλήματα γραμμικής άλγεβρας, υπάρχουν διαθέσιμοι σε έτοιμες βιβλιοθήκες (υπάρχουν διαθέσιμες σε διάφορες γλώσσες προγραμματισμού) και είναι βελτιστοποιημένες. Ένας μηχανικός συνήθως χρησιμοποιεί έτοιμες βιβλιοθήκες οι οποίες είναι βελτιστοποιημένες και περιέχουν για πράξεις γραμμικής άλγεβρας και αποφεύγει τον προγραμματισμό αλγορίθμων γραμμικής άλγεβρας (αποφεύγοντας λάθη υλοποίησης του αλγορίθμου ή δημιουργία κώδικα μη βελτιστοποιημένο). Πολλές φορές προσπαθούμε να μετατρέψουμε ένα αριθμητικό πρόβλημα που κανονικά θα λυνόταν με βρόχους (loops) σε μια γλώσσα προγραμματισμού σε μορφή διανυσματική και να χρησιμοποιήσουμε έτοιμες βελτιστοποιημένες βιβλιοθήκες γραμμικής άλγεβρας. MATLAB Gnu Octave, ελεύθερο λογισμικό / υψηλού επιπέδου γλώσσα προγραμματισμού για αριθμητικές μεθόδους (όπως το Matlab). LΙΝPACK — Linear Algebra PACKage, βιβλιοθήκη γραμμικής άλγεβρας στην Fortran95, C και C++. NumPy, βιβλιοθήκη γραμμικής άλγεβρας στην Python. Armadillo C++, βιβλιοθήκη γραμμικής άλγεβρας στην C++. Alglib, βιβλιοθήκη διαθέσιμη σε διάφορες γλώσσες προγραμματισμού όπως C++, Python, C# κλπ.

Αριθμητική γραμμική άλγεβρα είναι κλάδος της αριθμητικής ανάλυσης, ο οποίος ασχολείται με τους αλγόριθμους για την εκτέλεση γραμμικών αλγεβρικών εξισώσεων, όπως πράξεις με πίνακες με την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι αλγόριθμοι αριθμητικής γραμμικής άλγεβρας χρησιμοποιούνται από μηχανικούς σε προβλήματα επεξεργασίας εικόνας, επεξεργασία σημάτων, τηλεπικοινωνίες, επιστήμες των υλικών, προβλήματα εξόρυξης δεδομένων (data mining) κλπ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%AC%CE%BB%CE%B3%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%B1

Ζιλμπέρ Εράιγ

Ο Ζιλμπέρ Οράιγ πιθανότατα γεννήθηκε στο βασίλειο της Αραγωνίας (στη σημερινή Ισπανία) και εισχώρησε στους Ναΐτες σε νεαρή ηλικία. Έμεινε στις επαρχίες της Προβηγκίας και της Αραγωνίας, όπου πήρε μέρος στις μάχες για την Ανακατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου και έγινε Μεγάλος Μάγιστρος της επαρχίας μέχρι το 1190, όταν έγινε Μεγάλος Καθηγούμενος της Γαλλίας. Το 1193, μετά το θάνατο του Ρομπέρ ντε Σαμπλέ, εκλέχθηκε Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος των Ναϊτών και μέσα στο επόμενο έτος, ο Πάπας Κελεστίνος Γ΄ έδωσε στους Ναΐτες περισσότερα προνόμια με την παπική βούλα Omne Datum Optimum. Ο Οράιγ ήταν γνωστός για τις προσπάθειές του να επιτευχθεί ειρήνη μεταξύ των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων, αν και μερικοί διαφωνούν και θεωρούν ότι οι προσπάθειές του αυτές σημαίνουν προδοσία και συνωμοσία με τον εχθρό. Κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του, μεγάλωσε η διαμάχη μεταξύ των Ναϊτών και των Ιωαννιτών Ιπποτών. Η διαιτησία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ ήταν υπέρ των Ιωαννιτών Ιπποτών, διότι ο Πάπας δεν μπορούσε να συγχωρήσει τους Ναΐτες για τις συμφωνίες που είχαν συνάψει με τον Μαλέκ-Αντέλ, ο οποίος ήταν αδελφός του Σαλαντίν.Ένα άλλο από τα επιτεύγματα του Ζιλμπέρ Οράιγ ήταν ότι αφιέρωσε χρόνο για να οργανώσει και να ενοποιήσει τις κτήσεις των Ναϊτών στη Γαλλία και την Απουλία. Επίσης, οι Ναΐτες πήραν ενεργό μέρος στην ανακατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου, και το 1196 τους δόθηκε το οχυρό Αλάμπρα από τον βασιλιά Αλφόνσο Β΄ της Αραγωνίας, ως ανταμοιβή για τις προσπάθειές τους στις μάχες.Ο Ζιλμπέρ Οράιγ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1200, κατά την έναρξη της τέταρτης Σταυροφορίας. Τον διαδέχτηκε ως Μεγάλος Μάγιστρος ο ιππότης Φιλίπ ντε Πλεσίς. Marillier, Bernard (2000). Armorial des Maîtres de l'Ordre du Temple. Collection "Sinople". Pardès. ISBN 978-2-8671-4222-2. Roy, J. J. E. (1999) [1848]. Histoire des Templiers. Pardès. ISBN 978-2-8671-4188-1.

Ο Ζιλμπέρ Οράιγ ή Εράιγ (Gilbert Hérail, Gilbert Horal ή Erail, 1152 - Δεκέμβριος 1200) ήταν ο 12ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού από το 1193 έως τον θάνατό του το 1200.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81_%CE%95%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B3

Γεώργιος Σίνας

Από μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από μητέρα και μεγάλωσε με τη βοήθεια της θείας του στις Σέρρες, όπου και έζησε τα πρώτα του σχολικά χρόνια. Κατά το 1790, βρίσκεται μαζί με τον πατέρα του στη Βιέννη· εκεί ολοκλήρωσε τις βασικές του ελληνικές σπουδές και έμαθε ξένες γλώσσες. Σε ηλικία είκοσι ετών έγινε συνέταιρος στις επιχειρήσεις του πατέρα του και κατάφερε και ανέπτυξε εξαιρετική πρωτοβουλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της αυστριακής βιομηχανίας και του εμπορίου. Επίσης διέθεσε μεγάλο μέρος των κεφαλαίων του για την αγορά ακινήτων και έγινε ο μεγαλύτερος τότε γαιοκτήμονας και ιδιοκτήτης αρχοντικών οικιών στην Αυστροουγγαρία. Κατάφερε να γίνει τραπεζίτης διεθνούς φήμης και πιστωτής όχι μόνο μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά και δανειστής κυβερνήσεων και αυτοκρατοριών. Το 1825 εκλέχτηκε πρώτος από τους δέκα διευθυντές της Εθνικής Τράπεζας της Αυστρίας και διατήρησε τη θέση αυτή για 25 έτη. Από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις του Γ. Σίνα ήταν τα νηματουργεία της Κάτω Αυστρίας και το εργοστάσιο χαρτοποιίας στην ίδια περιοχή. Μεγάλη υπήρξε και η συμβολή του στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών της Αυστρίας: ανέλαβε την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου και παρόλο που το έργο δεν ολοκληρώθηκε, ο Σίνας θεωρείται πατέρας των σιδηροδρόμων των νοτίως του Δούναβη χωρών, καθώς και της Βαλκανικής. Επίσης υπήρξε ο ιδρυτής της πρώτης ατμοπλοϊκής εταιρείας του Δουνάβεως και ανέλαβε τη διάνοιξη πολλών διωρύγων κατά μήκος του ποταμού καθώς και την κατασκευή της περίφημης κρεμαστής γέφυρας των Αλυσίδων στη Βουδαπέστη (1840-1849). Στα ευεργετήματά του προς την Αυστρία συγκαταλέγεται και σημαντική χρηματική χορηγία για την ίδρυση του Πολυτεχνείου της Βιέννης. Ο ίδιος διατηρούσε δεσμούς με την Ελλάδα και το 1833 διορίστηκε από τον βασιλιά Όθωνα πρόξενος της Ελλάδας στη Βιέννη, όπου και παρέμεινε ως τον θάνατό του. Ενίσχυσε οικονομικά την ελληνική παροικία της Βιέννης και τη γενέτειρα της οικογένειάς του, Μοσχόπολη. Επίσης προσέφερε αστρονομικά χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικά και πνευματικά ιδρύματα του ελληνικού κράτους: Λύκειο Θηλέων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (το μετέπειτα Αρσάκειο) Πανεπιστήμιο Αθηνών Οφθαλμιατρείο Αρχαιολογική Εταιρεία κ.ά.Η μεγαλύτερη δωρεά προς την Ελλάδα υπήρξε η ίδρυση του Αστεροσκοπείου στον Λόφο Νυμφών της Αθήνας, του οποίου η ανέγερση (1842-1845) πραγματοποιήθηκε από τον Δανό αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Επίσης φρόντισε για τον εξοπλισμό του κτηρίου με κατάλληλα μετεωρολογικά και αστρονομικά όργανα. Για την προσφορά του τιμήθηκε με το μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1985. Άρθρο της Καθημερινής με πληροφορίες για τα ευεργετήματα του Γεώργιου Σίνα

Ο Γεώργιος Σίνας (Νις, 20 Νοεμβρίου 1783 - Βιέννη, 18 Μαΐου 1856) υπήρξε Έλληνας επιχειρηματίας, τραπεζίτης και εθνικός ευεργέτης, με καταγωγή από τη Μοσχόπολη Κορυτσάς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Βόρεια Ήπειρος). Υπήρξε επίσης ο ιδρυτής του Αστεροσκοπείου Αθηνών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82

Μαρσελίνιο Παραΐμπα

Ο Μαρσελίνιο Παραΐμπα ξεκίνησε την καριέρα του από την Καμπινένσε, στην Παραΐμπα, με την οποία και κατέκτησε δύο τίτλους πρωταθλήματος. Μεταξύ του 1994 και του 1995, αγωνίστηκε με τα χρώματα της Σάντος. Δύο χρόνια αργότερα, ωστόσο, πέτυχε να καθιερωθεί ποδοσφαιρικά στη Σάο Πάολο, με την οποία και κατέκτησε δύο φορές το κρατικό πρωτάθλημα, προτού πωληθεί στη Μαρσέιγ. Πέρασε μόλις έναν χρόνο στη Γαλλία, ενώ το 2001 επέστρεψε στη Βραζιλία προκειμένου να αγωνιστεί με την Γκρέμιο, με τα χρώματα της οποίας και άρχισε να φτάνει στο απόγειο της καριέρας του. Εκείνη την περίοδο, ο Μαρσελίνιο Παραΐμπα ήταν γνωστός ως "Μαρσελίνιο Παραούτσο" από τους οπαδούς του συλλόγου, λόγω της παρουσίας του στην ομάδα. Αναδείχθηκε πρωταθλητής και πρώτος σκόρερ του Καμπεονάτο Γκαούτσο, όπου και πέτυχε ένα τέρμα στην επαναληπτική αναμέτρηση του τελικού απέναντι στην Κορίνθιανς, ωστόσο δεν αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, καθώς υπέγραψε συμβόλαιο διάρκειας πέντε ετών με τη Χέρτα Βερολίνου. Ο Μαρσελίνιο αγωνίστηκε για λογαριασμό της Χέρτα από το 2001 έως το 2006. Θεωρείται ως ένας εκ των κορυφαίων παικτών στην ιστορία του συλλόγου, ενώ έγινε εκεί γνωστός για την υψηλή τεχνική του κατάρτιση, αγωνιζόμενος ως δημιουργικός μέσος και ηγέτης και όντας τοποθετούμενος στον χώρο του κέντρου και της επίθεσης. Επιπλέον, είχε την ευθύνη της εκτέλεσης των φάουλ, των κόρνερ, καθώς και των πέναλτι για την ομάδα. Σήμα κατατεθέν της προσωπικότητας του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή ήταν τα, συνήθως, ιδιαίτερης αισθητικής παπούτσια του και τα, συνήθως, πολύχρωμα μαλλιά του. Πραγματοποίησε συνολικά πέντε διεθνείς συμμετοχές με την Εθνική Βραζιλίας, στη διάρκεια των οποίων πέτυχε συνολικά ένα τέρμα. Στις αρχές της σεζόν 2006-07, αποφάσισε από μόνος του να επεκτείνει τον χρόνο των θερινών διακοπών του κατά εννέα ημέρες, κάτι που οδήγησε σε χαμηλών τόνων αντιπαράθεσή του με την τεχνική και διοικητική ηγεσία του συλλόγου. Έπειτα από δηλώσεις του Μαρσελίνιο, στη διάρκεια των αμέσως επόμενων ημερών, οι οποίες προκάλεσαν ερωτήματα αναφορικά με την παραμονή του ή όχι στη Χέρτα, ο ίδιος έθεσε τέλος στο συμβόλαιό του με τον σύλλογο, υπογράφοντας, στη συνέχεια, συμβόλαιο διάρκειας τριών ετών με την τουρκική Τραμπζονσπόρ έναντι ποσού ύψους περίπου 2,5 εκατομμυρίων ευρώ. Τον Αύγουστο του 2008, ο Μαρσελίνιο Παραΐμπα επέστρεψε στη Βραζιλία προκειμένου να αγωνιστεί με τα χρώματα της Φλαμένγκο. Στις 6 Μαρτίου 2009, η Κορίτιμπα ανακοίνωσε την απόκτησή του με ελεύθερη μεταγραφή έως το τέλος της σεζόν, καθώς ο Μαρσελίνιο ολοκλήρωσε το συμβόλαιό του με τη Φλαμένγκο. Έπειτα από τον υποβιβασμό της Κορίτιμπα, υπέγραψε εκ νέου στη Σάο Πάολο στις 18 Δεκεμβρίου 2009. Στις 9 Αυγούστου 2010, παραχωρήθηκε υπό τη μορφή δανεικού στη Σπορτ έως το τέλος της σεζόν 2010, ενώ το συμβόλαιό του επεκτάθηκε έως τη λήξη της σεζόν 2011. ΚαμπινένσεΚρατικό Πρωτάθλημα Παραΐμπα: 1991, 1993 Σάο ΠάολοΚρατικό Πρωτάθλημα Σάο Πάολο: 1998, 2000 ΓκρέμιοΚρατικό Πρωτάθλημα Ρίο Γκράντε ντο Σουλ: 2001 Κύπελλο Βραζιλίας: 2001 Χέρτα ΒερολίνουΛιγκ Καπ Γερμανίας: 2001, 2002 Μπόα Τάσα Μίνας Ζεράις: 2012 Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με τις περισσότερες επίσημες εμφανίσεις Marcelinho στο fussballdaten.de (Γερμανικά) Προφίλ του Μαρσελίνιο Παραΐμπα στο weltfussball.de (Γερμανικά) Μαρσελίνιο Παραΐμπα στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com Προφίλ του Μαρσελίνιο στο Flamengo.com.br (Πορτογαλικά) (Αγγλικά) Προφίλ Μαρσελίνιο Παραΐμπα στο Soccerway

Ο Μαρσέλο ντος Σάντος (γεννημένος 17 Μαΐου 1975 στο Καμπίνα Γκράντε, Βραζιλία), περισσότερο γνωστός ως Μαρσελίνιο Παραΐμπα ή απλώς Μαρσελίνιο, είναι Βραζιλιάνος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής. Στη Βραζιλία, είναι επίσης γνωστός ως Μαρσελίνιο Παραΐμπα, ως αναφορά στην Πολιτεία στην οποία γεννήθηκε. Ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους δημιουργικούς μέσους της Μπουντεσλίγκα, λόγω της υψηλής τεχνικής του κατάρτισης, στην οποία περιλαμβάνονταν η ακρίβεια στις πάσες του, οι πλούσιες τεχνικές του ικανότητες, καθώς και το υψηλό επίπεδο των ντριμπλών του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%90%CE%BC%CF%80%CE%B1

Ιρανοί Τουρκομάνοι

Οι Ιρανοί Τουρκομάνοι αντιπροσωπεύουν εδώ και καιρό μια ομάδα ημινομαδικών φυλών που διατηρούσαν έναν πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής. Στο Ιράν ζούσαν οι επόμενες τουρκμενικές φυλές - Γιομούτ, Γκοκλέν, Ιγκντίρ, Σαρίκ, Σαλάρ και Τεκέ. Σχεδόν δύο εκατομμύρια Τουρκομάνοι ζουν στις βόρειες περιοχές του Ιράν, νότια των συνόρων με το Τουρκμενιστάν. Για αιώνες οι Τούρκοι ζούσαν ως νομαδικοί βοσκοί. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, πολλοί έχουν μεταστραφεί σε "ημινομαδικό τρόπο ζωής", ζώντας σε μόνιμες κατοικίες καθώς και σε σκηνές. Σήμερα οι περισσότεροι από αυτούς είναι αγρότες και κτηνοτρόφοι βοοειδών. Οι Τουρκομάνοι εξακολουθούν να ζουν σε εκτεταμένες οικογένειες όπου διάφορες γενιές μπορούν να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη, ειδικά στις αγροτικές περιοχές. Πολλά φυλετικά έθιμα εξακολουθούν να επιβιώνουν μεταξύ των σύγχρονων Τουρκομάνων. Μοναδικό για τον τουρκμενικό πολιτισμό είναι το καλίμ, το οποίο είναι η «προίκα» του γαμπρού που μπορεί να είναι αρκετά ακριβή και συχνά έχει ως αποτέλεσμα την ευρέως διαδεδομένη παράδοση της απαγωγής της νύφης. Σαρντάρ Αζμούν, Ιρανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται για την Ρουμπίν Καζάν στην Ρωσική Πρέμιερ Λιγκ Μαγκτιμγκούλι Πιράγκι, Τουρκμένος πνευματικός ηγέτης και φιλοσοφικός ποιητής Φαρχάντ Γκαεμί, παίκτης του βόλεϊ από το Ιράν, που αγωνίζεται στην εθνική ομάδα ανδρών Εζζατολάχ Πουργκάζ, Ιρανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται για την Εστεγκλάλ Χουζεστάν στην Περσική Επαγγελματική Λίγκα Κόλπου Ομίντ Κοκαμπί, πειραματικός φυσικός λέιζερ Ραχιμπέρντι Ανναμοραντνετζάντ, Ιρανός αστικός σχεδιαστής. Ιρανοί Τούρκοι Τουρκμέν Σαχρά Τουρκομανικό άλογο Μουσική του Τουρκμενιστάν Encyclopedia Iranian Turkmen TurkmenSahra

Οι Ιρανοί Τουρκομάνοι (τουρκμενικά: Eýran Türkmenleri‎; περσικά: ترکمن‌های ایران‎) είναι παράρτημα του τουρκομανικού λαού που ζει κυρίως στο βόρειο και βορειοανατολικό του Ιράν. Η περιοχή τους ονομάζεται Τουρκμέν Σαχρά και περιλαμβάνει σημαντικά τμήματα του Γκολεστάν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9

Λουδοβίκος, δούκας της Βουργουνδίας

Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Λουδοβίκου, Μεγάλου Δελφίνου της Γαλλίας, και της Μαρίας Άννας Βικτωρίας της Βαυαρίας, κόρης του Φερδινάνδου Μαρία της Βαυαρίας.Κατά την διάρκεια της βασιλείας του παππού του, Λουδοβίκου ΙΔ΄, και όσο ζούσε ο πατέρας του, ήταν δεύτερος στην τάξη διαδοχής του, έτσι ονομάστηκε από την γέννησή του δούκας της Βουργουνδίας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1711, ορίστηκε δελφίνος και διάδοχος του Γαλλικού θρόνου. Σε μικρή ηλικία ήταν εξαιρετικά αγροίκος, κακόψυχος και υπερόπτης, αλλά σύντομα άλλαξε διαμετρικά ο χαρακτήρας του σε έναν ευσεβέστατο πρίγκηπα. Το 1702, σε ηλικία 20 ετών, του ανατέθηκε από τον παππού του η συμμετοχή του στο υψηλό συμβούλιο του κράτους. Η μεταμόρφωση αυτή του νεαρού Λουδοβίκου οφειλόταν στον παιδαγωγό του Φρανσουά Φενελόν, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο του Καμπραί, ο οποίος κατόρθωσε να τιθασεύσει τον νεαρό Πρίγκηπα. Στα πλαίσια της διαπαιδαγώγησης του Λουδοβίκου, ο Φενελόν έγραψε διάφορα έργα, περιφημότερο των οποίων ήταν Οι περιπέτειες του Τηλέμαχου (1699).Ο Λουδοβίκος ήταν επηρεασμένος από την μερίδα των ανθρώπων που ήθελαν μετασχηματισμό στην κρατική εξουσία μετάβασης από την απόλυτη μοναρχία σε μια μοναρχία με περισσότερες εξουσίες στον λαό, με σχηματισμό κρατικών συμβουλίων που θα βοηθούσαν τον βασιλιά στο έργο του. Οι ιδέες αυτές αποδείχθηκαν ουτοπικές, καθώς οι μόνοι που θα ωφελούνταν από κάτι τέτοιο θα ήταν οι αριστοκράτες.Το 1697 παντρεύτηκε τη δεύτερη εξαδέλφη του, Μαρία Αδελαΐδα της Σαβοΐας, στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών. Ο γάμος ήταν αποτέλεσμα της συνθήκης του Τορίνου που έδωσε τέλος στις συγκρούσεις μεταξύ Γάλλων και Σαβογιάρων κατά τη διάρκεια του Εννεαετούς Πολέμου. Στις αρχές του 1712, τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του, χτυπήθηκαν από ιλαρά. Η Μαρία Αδελαΐδα πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου και ο Λουδοβίκος στις 18. Από την ίδια ασθένεια μολύνθηκαν και οι δύο επιζώντες γιοι τους. Ο μεγαλύτερος γιος τους Λουδοβίκος πέθανε λίγες μέρες αργότερα στις 8 Μαρτίου, ενώ ο άλλος γιος έγινε βασιλιάς της Γαλλίας. Νυμφεύτηκε το 1697 τη Μαρία Αδελαΐδα της Σαβοΐας (1685-1712), κόρη του Βίκτωρα Αμεδαίου Β΄ της Σαρδηνίας, και απέκτησε τρία παιδιά: Λουδοβίκος (1704-1705), Δούκας της Βρετάνης. Λουδοβίκος (1707-1712), Δούκας της Βρετάνης. Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1710-1774), Βασιλιάς της Γαλλίας.

Ο Λουδοβίκος, Δούκας της Βουργουνδίας (γαλλ. Louis de France, duc de Bourgogne, 6 Αυγούστου 1682 – 18 Φεβρουαρίου 1712) από τον Οίκο των Βουρβόνων, ήταν δελφίνος της Γαλλίας, αποκαλούμενος μερικές φορές και ως Μικρός Δελφίνος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82,_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Κώστας Μωραΐτης

Ο Κώστας Μωραϊτης έχει αγωνιστεί ελληνικές ομάδες τόσο της Α1, όσο και μικρότερων κατηγοριών. Συγκεκριμένα, έχει αγωνιστεί με τη φανέλα του Γυμναστικού Συλλόγου "Νίκη Βόλου", του Αθλητικού Συλλόγου Παπάγου, του Αθλητικού Ομίλου "Έσπερος Πατρών" αλλά και του Ολυμπιακού Πειραιώς. Στον Ολυμπιακό Πειραιώς αγωνίστηκε για περίπου τέσσερα χρόνια (1989-1993) και κατάφερε να κατακτήσει ένα Πρωτάθλημα Ελλάδας (1993). Με τον Ολυμπιακό κατάφερε να φτάσει στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κόρατς το 1989 και στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας το 1993. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στον Ολυμπιακό, ο Μωραϊτης αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες του Μάκη Δενδρινού, του Μιχάλη Κυρίτση αλλά και του Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Κώστας Μωραϊτης έχει πραγματοποιήσει αρκετές συμμετοχές με όλες τις βαθμίδες της Εθνικής ομάδας μπάσκετ της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, έχει πραγματοποιήσει 20 συμμετοχές με την Εθνική Παίδων, 22 συμμετοχές με την Εθνική Εφήβων, 19 συμμετοχές με την Εθνική Ελπίδων και 9 συμμετοχές με την Εθνική Ανδρών. Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1993 https://archive.today/20131109213644/archive.sport.gr/basket/hellas00/teams/esp/roster.asp Κώστας Μωραΐτης, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).

Ο Κώστας Μωραϊτης (γεννημένος στις 13 Φεβρουαρίου του 1970) είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 1,96 μέτρα και αγωνιζόταν τόσο ως σμολ φόργουορντ, όσο και ως πάουερ φόργουορντ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CF%89%CF%81%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82

Σάρα, Δούκισσα της Υόρκης

Γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1959 στο Νοσοκομείο Γουέλμπεκ του Λονδίνου, και είναι το νεότερο παιδί και κόρη του Ταγαματάρχη Ρόναλτ Φέργκιουσον και της πρώτης συζύγου του Σουζάνας Μπαράντες.Η Σάρα παρακολούθησε το σχολείο Ντένσιλ. Στη συνέχεια παρακολούθησε το σχολείο Χερτς Λοντζ στο Άσκοτ. Αφού ολοκλήρωσε το Βασιλικό Γραμματικό Κολέγιο στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών, η Σάρα πήγε να εργαστεί για μια γκαλερί τέχνης. Αργότερα εργάστηκε σε δύο εταιρίες δημοσίων σχέσεων στο Λονδίνο και στη συνέχεια σε εκδοτική εταιρεία.Το ρομαντικό ειδύλλιο μεταξύ της Σάρας και του Πρίγκιπα Ανδρέα ξεκίνησε από την Νταϊάνα, Πριγκίπισσα της Ουαλίας, (με την οποία ήταν τέταρτες ξαδέρφες και παιδικές φίλες), το 1985, η οποία σχεδίασε μια συνάντηση μεταξύ των δύο και ενθάρρυνε τη σχέση μεταξύ τους. Στις 19 Μαρτίου 1986 ο Πρίγκιπας Ανδρέας και η Σάρα Φέργκιουσον ανακοίνωσαν επίσημα τους αρραβώνες τους.Ο γάμος τους τελέστηκε στις 23 Ιουλίου 1986 στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά: την Πριγκίπισσα Βεατρίκη (γεν. 1988),παντρεύτηκε τον Εντοάρτο Μαπέλλι Μότσι και απέκτησαν μια κόρη. την Πριγκίπισσα Ευγενία (γεν. 1990), παντρεύτηκε τον Τζακ Μπρούκσμπανκ και απέκτησαν έναν γιο.Περίπου το 1991, ο γάμος τους περνά κρίση και δεν καταλαβαίνονται πια μεταξύ τους. Ενώ ο σύζυγός της ήταν στα ναυτικά και βασιλικά του καθήκοντα, η δούκισσα εμφανίστηκε συχνά στο πλευρό άλλων ανδρών, κυρίως του εκατομμυριούχου Στιβ Γουάιατ από το Τέξας. Τον Μάρτιο του 1992 οι Δούκες της Υόρκης ανακοίνωσαν το χωρισμό τους. Ωστόσο, τα προβλήματα συνεχίστηκαν. Στις 30 Μαΐου 1996 βγήκε και επίσημα το διαζύγιο.Μετά το διαζύγιο, η Σάρα εξακολουθεί να βρίσκεται κοντά στις κόρες της, όπως στην τελετή απονομής μεταλλίων στον Δούκα της Υόρκης και το Βασιλικό Άσκοτ, σε εκείνες τις περιπτώσεις της παρέχεται η ευγενική μεταχείριση ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Η σχέση μεταξύ της Σάρας και της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ ήταν εγκάρδια, αλλά αυτή με τον Πρίγκιπα Φίλιππο όχι τόσο. Η Σάρα μάλιστα υπαινίχθηκε την ιδέα του να ξαναπαντρευτεί τον Ανδρέα σε αρκετές συνεντεύξεις. Τον Αύγουστο του 2013, η Σάρα προσκλήθηκε να μείνει στο Κάστρο Μπαλμόραλ με τον πρίγκιπα Ανδρέα και τις κόρες τους ως καλεσμένοι της Βασίλισσας και τον Σεπτέμβριο του 2013, απαντώντας σε μια ερώτηση σχετικά με την πιθανότητα να ξαναπαντρευτεί τον Ανδρέα, η Σάρα είπε: "Είναι ακόμα ο όμορφος μου πρίγκιπας, θα είναι πάντα ο όμορφος πρίγκιπας μου."Το 2011 δεν προσκλήθηκε στο γάμο του Πρίγκιπα Ουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον, αλλά ήταν καλεσμένη στο γάμο του Πρίγκιπα Χάρι και της Μέγκαν Μαρκλ το 2018. Ωστόσο, δεν έλαβε πρόσκληση για την βραδινή δεξίωση στο Φρόγκμορ Χάουζ που φιλοξένησε ο Πρίγκιπας Κάρολος και αναφέρθηκε ως "βαθιά αναστατωμένος" από τον αποκλεισμό της. 15 Οκτωβρίου 1959 – 23 Ιουλίου 1986: Η Δεσποινίς Σάρα Μαργαρίτα Φέργκιουσον 23 Ιουλίου 1986 – 30 Μαΐου 1996: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Η Δούκισσα της Υόρκης 30 Μαΐου 1996 – 21 Αυγούστου 1996: Η Αυτής Βασιλική Υψηλότητα Σάρα, Δούκισσα της Υόρκης 21 Αυγούστου 1996 – μέχρι σήμερα: Σάρα, Δούκισσα της ΥόρκηςΚατά τη διάρκεια του γάμου, κατείχε επίσης τον τίτλο της Κόμισσας του Ινβερνές και Βαρώνης του Κιλλιλέϊ. Επίσημος ιστότοπος «Sarah Ferguson». Biography. Σάρα, Δούκισσα της Υόρκης στην IMDb

Η Σάρα, Δούκισσα της Υόρκης (Sarah, Duchess of York, γεννημένη ως Σάρα Μαργαρίτα Φέργκιουσον Sarah Margaret Ferguson, 15 Οκτωβρίου 1959 -) είναι Βρετανίδα συγγραφέας, φιλάνθρωπος, παραγωγός ταινιών, τηλεοπτική προσωπικότητα, μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας και η πρώην σύζυγος του Πρίγκιπα Ανδρέα, Δούκα της Υόρκης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%B1,_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82

10η μέρα

Ο Αλί ένας Αφγανός μετανάστης βρίσκεται στην Ελλάδα και προσπαθεί να επιβιώσει και να κατακτήσει το δυτικό όνειρο. Κατοικεί σε ένα υπόγειο και βιοπορίζεται μαζεύοντας παλιοσίδερα που τα φορτώνει σε ένα καρότσι. Με αυτό περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια μιας μέρας, ίδιας με όλες τις άλλες, ενώ βρίσκεται μέσα στο χάος της μεγαλούπολης, περιβάλλεται από τις μνήμες της πατρίδας του, το ταξίδι του ως την Ευρώπη και τους «εφιάλτες» του. Παρακολουθούμε την παιδική του ηλικία και την καταπιεσμένη νεότητα λόγω του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Ο πατέρας του, μαζί με τους γονείς άλλων έξι νέων, αποφασίζει με τη βοήθεια ενός οδηγού να τους βγάλει από τη χώρα. Μετά από μια πραγματική οδύσσεια σε Ιράν και Τουρκία όπου ο Αλί και οι φίλοι του συλλαμβάνονται και βασανίζονται, καταφέρνουν με το χρηματισμό των στρατιωτών από τον οδηγό να ελευθερωθούν. Με πολύ κόπο ο Αλί φτάνει στην Ελλάδα, μέσω της θάλασσας και συλλαμβάνεται από το λιμενικό. Όταν τελικά θα ελευθερωθεί από τις ελληνικές φυλακές, έχοντας πετύχει πολιτικό άσυλο, θα αντιμετωπίσει ένα δεύτερο εφιάλτη στους δρόμους της Αθήνας λόγω της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Και έτσι θα καταλήξει να αποζητά την επιστροφή στην πατρίδα του. Σημειώνει ο Μάκης Λακταρίδης από το doctv.gr: Ο Βασίλης Μαζωμένος, ο πιο «ιδιαίτερος» απ’ όλους τους έλληνες σκηνοθέτες της γενιάς του, αφήνει στην άκρη, προς στιγμήν, τους εικαστικούς πειραματισμούς (ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε την ψηφιακή τεχνολογία για τη δημιουργία κινηματογραφικών κολάζ στο εγχώριο σινεμά) και τις επιρροές του από τον πρώιμο γερμανικό εξπρεσιονισμό, για να μας διηγηθεί μια πραγματική ιστορία, όπως συμβαίνει τώρα. Ενώ ο Νίκος Κουλαυτάκης έγραφε στο cinemad.gr:Συγκλονιστική ταινία που στοιχειώνεται από την αλήθεια ενός πραγματικού ντοκιμαντέρ αλλά χρησιμοποιώντας κανονικούς, αν και ερασιτέχνες, ηθοποιούς στους ρόλους των μεταναστών. Που για να σωθούν αποφασίζουν να μπουν στο μαρτύριο ενός εξαιρετικά επικίνδυνου ταξιδιού. Ταξιδιού που τους οδηγεί αντί για την σωτηρία, σε μια απείρως χειρότερη μοίρα. Η ταινία ήταν η επίσημη ελληνική συμμετοχή στα διεθνή φεστιβάλ Μόντρεαλ (Καναδά), (Πορτογαλία), Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (Ελλάδα), London Greek Film Festival (U.K.), CYIFF (Κύπρος), Human Rights Film Festival (Βαρκελώνη, Παρίσι, Νέα Υόρκη). Το 2012 απέσπασε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (Ελλάδα), ενώ έλαβε τρεις υποψηφιότητες το 2013 στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: μοντάζ, ήχου και ειδικών εφέ. Έλαβε επίσης τρία βραβεία: καλύτερης ταινίας, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης φωτογραφίας στο London Greek film festival το 2013 καθώς και το Ειδικό Βραβείο στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου 2013. Το 2014 η «10η Μέρα» εκπροσώπησε την Ελλάδα στη μεγάλη ευρωπαϊκή κινηματογραφική διοργάνωση στο 4ο Human Rights Film Festival στην Τουρκία. Το 2015 έλαβε υποψηφιότητα για το "βραβείο Μικελάντζελο Αντονιόνι" στο BLOW-UP · Chicago International Arthouse FILM FEST στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. 10η μέρα στο IMDb 10η μέρα στο Διάβαση 10η μέρα στο Odyssey.gr 10η μέρα στο Cinemag.gr

Η 10η μέρα είναι βραβευμένη ελληνική δραματική ταινία σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή Βασίλη Μαζωμένου. Θεωρήθηκε από την ελληνική κριτική μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες του 2013.

https://el.wikipedia.org/wiki/10%CE%B7_%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1

Κοινότητα Βουναρίων Μεσσηνίας

Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι οικισμοί της Κοινότητας Βουναρίων. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου Αρχειοθετήθηκε 2015-10-16 στο Wayback Machine. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική. Συνολικός πληθυσμός: [ 181 ] τα Βουνάρια [ 165 ] τα Γιαλικά [ 16 ] Η Κοινότητα Βουναρίων είχε, όπως και πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας, αξιόλογες διοικητικές μεταβολές, κατά τον 20ο και 21ο αιώνα, που σε γενικές - συνοπτικές γραμμές έχουν ως εξής: Με τη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1912 πραγματοποιούνται, (ημερομηνία μεταβολής: 31/08/1912), οι εξής μεταβολές: Η σύσταση της Κοινότητας Βουναρίων με την απόσπαση του οικισμού Βουνάρια από το Δήμο Αιπείας και τον ορισμό του ως έδρα της Κοινότητας. Ο οικισμός Μυστράκι αποσπάται από το Δήμο Κολωνίδων και προσαρτάται στην Κοινότητα. Ο οικισμός Καστέλλια αποσπάται από το Δήμο Αιπείας και προσαρτάται στην Κοινότητα. Ο οικισμός Νέα Κορώνη (Καντιάνικα) αποσπάται από το Δήμο Αιπείας και προσαρτάται στην Κοινότητα. Ο οικισμός Κουτσομούλι ή Κουτσομύτη αποσπάται από το Δήμο Αιπείας και προσαρτάται στην Κοινότητα. Ο οικισμός Μελανέϊκα αποσπάται από το Δήμο Αιπείας και προσαρτάται στην Κοινότητα. Το 1916 πραγματοποιείται, (ημερομηνία μεταβολής: 18/03/1916), η εξής μεταβολή: Ο οικισμός Μυστράκι αποσπάται από την Κοινότητα και προσαρτάται στην Κοινότητα Φαλάνθης. Το 1919 πραγματοποιείται, (ημερομηνία μεταβολής: 26/03/1919), η εξής μεταβολή: Ο οικισμός Νέα Κορώνη (Καντιάνικα) αποσπάται από την Κοινότητα και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Νέας Κορώνης. Το 1920 πραγματοποιείται, (ημερομηνία μεταβολής: 18/12/1920), η εξής μεταβολή: Ο οικισμός Μελανέϊκα της Κοινότητας καταργείται. Το 1940 πραγματοποιούνται, (ημερομηνία μεταβολής: 16/10/1940), οι εξής μεταβολές: Ο οικισμός Καστέλλια της Κοινότητας καταργείται. Ο οικισμός Κουτσομούλι ή Κουτσομύτη της Κοινότητας καταργείται. Με τη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 1997 πραγματοποιούνται, (ημερομηνία μεταβολής: 04/12/1997), οι εξής μεταβολές: Ο οικισμός Βουνάρια αποσπάται από την Κοινότητα και προσαρτάται στο Δήμο Κορώνης. Η Κοινότητα καταργείται μετατρεπόμενη σε Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Κορώνης. Με τη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας 2011 πραγματοποιείται, η εξής μεταβολή: Οι οικισμοί του πρώην Δημοτικού Διαμερίσματος Βουναρίων αποσπώνται από το Δήμο Κορώνης και προσαρτώνται στο Δήμο Πύλου - Νέστορος (ημερομηνία μεταβολής: 07/06/2010). Μουγκάκης Παναγιώτης (1979-1982) Μουγκάκης Παναγιώτης (1983-1986) Κανελλόπουλος Κωνστ. (1987-1990) Κανελλόπουλος Κωνστ. (1991-1994) Κανελλόπουλος Κωνστ. (1995-1998) Οι κάτοικοι της Κοινότητας Βουναρίων απασχολούνται με παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες, όπως η παραγωγή ελαιολάδου και σταφίδας, την αγγειοπλαστική και τον τουρισμό. Δήμος Πύλου - Νέστορος, επίσημη ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr Η ιστοσελίδα: Τοπική Κοινότητα Βουναρίων Η ιστοσελίδα: Τοπική Κοινότητα Βουναρίων

Η Κοινότητα Βουναρίων είναι μία από τις 10 Κοινότητες της Δημοτικής Ενότητας Κορώνης του Δήμου Πύλου-Νέστορος, ο οποίος δημιουργήθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης και υπάγεται στην Περιφερειακή Ενότητα Μεσσηνίας της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Η Δημοτική Ενότητα Κορώνης βρέχεται από τη θάλασσα σχεδόν περιμετρικά κατά το μεγαλύτερό της μέρος.Η Κοινότητα Βουναρίων, μέχρι το 2010 ήταν ένα από τα 10 Δημοτικά Διαμερίσματα του πρώην Δήμου Κορώνης που συστάθηκε το 1999 με το Σχέδιο Καποδίστριας από παλαιότερες κοινότητες της περιοχής, λειτούργησε την περίοδο 1999 - 2010, οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο Δήμο Πύλου-Νέστορος. Η Κοινότητα Βουναρίων έχει ως έδρα της τα Βουνάρια, και καταλαμβάνει έκταση 3,225 τ.χλμ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Χέρμαν φον Χέλμχολτς

Ο Χέλμχολτς γεννήθηκε στο Πότσδαμ και ήταν ο πρωτότοκος γιος του διευθυντή του τοπικού γυμνασίου Φέρντιναντ Χέλμχολτς, που είχε σπουδάσει κλασική φιλολογία και φιλοσοφία, όντας στενός φίλος του εκδότη και φιλοσόφου Ιμάνουελ Χέρμαν Φίχτε. Μητέρα του Χέρμαν ήταν η Καρολίνε, το γένος Πεν. Αργότερα, το έργο του Χέρμαν φον Χέλμχολτς θα επηρεαζόταν από τη φιλοσοφία του ιδρυτή του γερμανικού ιδεαλισμού Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε (του πατέρα τού εκδότη) και του Ιμμάνουελ Καντ. Στην εφηβεία του ο Χέρμαν ενδιαφερόταν για τις φυσικές επιστήμες, αλλά ο πατέρας του ήθελε να σπουδάσει ιατρική στο Charité, επειδή υπήρχε οικονομική υποστήριξη των φοιτητών της ιατρικής. Παρά τις σπουδές του στη φυσιολογία και ιατρική, ο Χέλμχολτς έγραψε ερευνητικές εργασίες σε πολλά άλλα αντικείμενα, από τη θεωρητική φυσική μέχρι την ηλικία της Γης και την προέλευση του Ηλιακού Συστήματος. Η πρώτη ακαδημαϊκή θέση του Χέλμχολτς ήταν εκείνη του διδάσκοντα της ανατομίας στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου το 1848. Στη συνέχεια, το 1849, πήρε μία θέση αναπληρωτή καθηγητή της Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καινιξβέργης. Το 1855 δέχθηκε την προσφορά της έδρας της Ανατομίας και Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Ωστόσο, δεν ήταν ικανοποιημένος στη Βόννη και τρία έτη αργότερα επεδίωξε και μετακλήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, όπου έγινε καθηγητής της Φυσιολογίας. Το 1871 αποδέχθηκε την τελευταία πανεπιστημιακή θέση του, ως καθηγητής της Φυσικής πλέον, στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου. Το πρώτο σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα του Χέρμαν φον Χέλμχολτς ήρθε το 1847 με μια πραγματεία του επί της διατηρήσεως της ενέργειας, που γράφηκε στα πλαίσια των ιατρικών σπουδών του και του φιλοσοφικού υποβάθρου του. Η αφορμή ήταν η μελέτη τού μεταβολισμού των μυών. Επεχείρησε να καταδείξει ότι κατά τις κινήσεις των μυών δεν χάνεται ενέργεια, παρακινούμενος από την πίστη του ότι δεν υπήρχαν «ζωτικές δυνάμεις», που να είναι απαραίτητες για την κίνηση ενός μυός. Αυτό αποτελούσε απόρριψη της γερμανικής παραδόσεως της Naturphilosophie, που τότε συνιστούσε το κυρίαρχο φιλοσοφικό υπόδειγμα της γερμανικής φυσιολογίας. Αρυόμενος από τις προγενέστερες εργασίες των Νικολά Σαντί Καρνό, Μπενουά Κλαπερόν και Τζέιμς Πρέσκοτ Τζάουλ, ο Χέλμχολτς υπεστήριξε μια σχέση ανάμεσα στη μηχανική, τη θερμότητα, το φως, τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό, θεωρώντας τα όλα ως εκδηλώσεις μιας και μόνης «δυνάμεως», μιας ενέργειας στη σημερινή ορολογία. Δημοσίευσε αυτές τις θεωρίες του στο βιβλίο του Über die Erhaltung der Kraft (= «Επί της διατηρήσεως της Δυνάμεως», 1847). Στο διάστημα 1850-1870, κτίζοντας πάνω στις δημοσιεύσεις του Λόρδου Κέλβιν, οι Χέλμχολτς και Γουίλιαμ Ράνκιν εκλαΐκευσαν την ιδέα του θερμικού θανάτου του Σύμπαντος. Στη μηχανική των ρευστών ο Χέλμχολτς συνεισέφερε αρκετές ιδέες, όπως τα Θεωρήματα του Helmholtz για τη δημιουργία δινών σε ρευστά χωρίς ιξώδες. Ο Χέλμχολτς ήταν πρωτοπόρος στην επιστημονική μελέτη της ανθρώπινης οράσεως και ακοής. Με βάση την ψυχοφυσική, ενδιαφέρθηκε για τις σχέσεις ανάμεσα στα μετρήσιμα φυσικά ερεθίσματα και στις αντίστοιχες ανθρώπινες αντιλήψεις τους. Π.χ. το πλάτος ενός ηχητικού κύματος μπορεί να μεταβάλλεται, προκαλώντας την αίσθηση ενός δυνατότερου ή ασθενέστερου ήχου, αλλά μια γραμμική αύξηση στο πλάτος πιέσεως του κύματος δεν προκαλεί μια γραμμική αύξηση στην ένταση του ήχου που αντιλαμβανόμαστε. Ο φυσικός ήχος πρέπει να ενισχυθεί εκθετικά προκειμένου ίσα βήματα στην ενίσχυσή του να μας φανούν γραμμικά, κάτι που εφαρμόζεται στις σύγχρονες ηλεκτρονικές συσκευές για τη ρύθμιση της εντάσεως του ήχου. Ο Χέλμχολτς άνοιξε τον δρόμο για τις πειραματικές μελέτες της σχέσεως μεταξύ της φυσικής ενέργειας (φυσική) και της εκτιμήσεώς της από τον άνθρωπο (ψυχολογία), έχοντας στο μυαλό του να αναπτύξει «ψυχοφυσικούς νόμους». Η αισθητηριακή φυσιολογία του Χέλμχολτς απετέλεσε τη βάση της εργασίας του φοιτητή του Βίλχελμ Βουντ, που θεωρείται ένας από τους ιδρυτές της πειραματικής ψυχολογίας. Καθαρότερα από τον Χέλμχολτς, ο Βουντ περιέγραψε την έρευνά του ως μια μορφή εμπειρικής φιλοσοφίας και ως μια μελέτη του νου ως κάτι του διαφορετικού. Ο Χέλμχολτς, στην πρώτη του κριτική της Naturphilosophie, είχε τονίσει τη σημασία του υλισμού και εστίαζε περισσότερο στην ενότητα του νου και του σώματος. Το 1851 ο Χέλμχολτς έφερε επανάσταση στην οφθαλμιατρική με την εφεύρεση του βυθοσκοπίου, ενός οργάνου για την εξέταση του εσωτερικού του ανθρώπινου οφθαλμού. Αυτό τον κατέστησε παγκοσμίως γνωστό μέσα σε μια εβδομάδα. Τα ενδιαφέροντά του εκείνη την εποχή εστιάζονταν όλο και περισσότερο στη φυσιολογία των αισθήσεων. Η βασική σχετική του δημοσίευση, το Handbuch der Physiologischen Optik («Εγχειρίδιο Φυσιολογικής Οπτικής» ή «Πραγματεία Οπτικής Φυσιολογίας»), περιείχε εμπειρικές θεωρίες για την αντίληψη του βάθους, των χρωμάτων και της κινήσεως. Κατέληξε να είναι το θεμελιώδες έργο αναφοράς σε αυτά τα θέματα για το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στον τρίτο και τελευταίο τόμο του (1867), ο Χέλμχολτς επεσήμανε τη σημασία των υποσυνείδητων/ασυνείδητων επιδράσεων στην ανθρώπινη αντίληψη. Το έργο αυτό περιείχε και τη θεωρία για το ανακλαστικό εστιάσεως των οφθαλμών, που παρέμεινε χωρίς αμφισβήτηση έως τα τέλη του 20ού αιώνα. Ο Χέλμχολτς συνέχισε να επεξεργάζεται και να επικαιροποιεί επί δεκαετίες διαδοχικές εκδόσεις του εγχειριδίου αυτού, παρακινούμενος από τη διαμάχη του με τον Έβαλντ Χέρινγκ, ο οποίος είχε αντίθετες απόψεις για τη χωρική όραση και την αντίληψη των χρωμάτων. Αυτή η διχογνωμία διαίρεσε τους φυσιολόγους μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Το 1849 ο Χέλμχολτς μέτρησε την ταχύτητα με την οποία μεταφέρονται τα σήματα κατά μήκος μιας νευρικής ίνας. Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι πίστευαν ότι τα νευρικά σήματα διαδίδονταν με τεράστια, μη μετρήσιμη ταχύτητα. Ο Χέλμχολτς τη μέτρησε σε ένα φρεσκοκομμένο ισχιακό νεύρο βατράχου και τον μυ με τον οποίο συνδεόταν, με ένα γαλβανόμετρο ως ευαίσθητη χρονομετρητική συσκευή και ένα καθρεφτάκι στη βελόνη του, που ανακλούσε μια ακτίνα φωτός στην άλλη άκρη του δωματίου, πάνω σε μία κλίμακα που έδινε πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Ο Χέλμχολτς ανέφερε ταχύτητες μεταδόσεως από 24,6 έως 38,4 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Το 1863 ο Χέλμχολτς δημοσίευσε το Die Lehre von den Tonempfindungen als physiologische Grundlage für die Theorie der Musik (= «Επί των αντιλήψεων του τόνου ως φυσιολογικής βάσεως για τη θεωρία της Μουσικής»), φανερώνοντας και πάλι το ενδιαφέρον του για τη φυσική της αντιλήψεως. Και αυτό το βιβλίο άσκησε τεράστια επίδραση στη θεωρητική μουσικολογία. Εφεύρε επίσης τον «συντονιστή Χέλμχολτς» για να ταυτοποιήσει τις συχνότητες των καθαρών ημιτονοειδών κυμάτων-συνιστωσών των σύνθετων πραγματικών ήχων, που περιέχουν πολλές διαφορετικές συχνότητες.Ο Χέλμχολτς έδειξε ότι διαφορετικοί συνδυασμοί συντονιστών Χέλμχολτς μπορούσαν να μιμηθούν τους ήχους διαφορετικών φωνηέντων: Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ ενδιαφέρθηκε για αυτό, αλλά μη γνωρίζοντας να διαβάζει στα γερμανικά, αντιλήφθηκε λάθος τα διαγράμματα του Χέλμχολτς και συμπέρανε πως ο Γερμανός επιστήμονας είχε καταφέρει να μεταδώσει πολλές συχνότητες ταυτοχρόνως ως ηλεκτρικά σήματα στο σύρμα, κάτι που θα επέτρεπε την πολυπλεξία των τηλεγραφικών σημάτων, ενώ στην πραγματικότητα ο Χέλμχολτς χρησιμοποιούσε ηλεκτρική ενέργεια μόνο για να διατηρεί τις δονήσεις των συντονιστών. Ο Μπελ δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει αυτό που νόμιζε ότι είχε κάνει ο Χέλμχολτς, αλλά αργότερα δήλωσε ότι, αν μπορούσε τότε να διαβάζει γερμανικά, δεν θα είχε συνεχίσει και εφεύρει το τηλέφωνο βασιζόμενος στην αρχή της ακουστικής αρμονικής τηλεγραφίας. (Η πρώτη αγγλική μετάφραση των Αντιλήψεων του τόνου..., από τον Αλεξάντερ Τζων Έλις, κυκλοφόρησε το 1875.) Ο Χέλμχολτς μελέτησε τα φαινόμενα των ηλεκτρικών ταλαντώσεων από το 1869 έως το 1871. Σε μια διάλεξή του στη Χαϊδελβέργη στις 30 Απριλίου 1869, υπό τον τίτλο «Επί των ηλεκτρικών ταλαντώσεων», ανέφερε ότι οι ανιχνεύσιμες ηλεκτρικές ταλαντώσεις με απόσβεση σε ένα πηνίο συνδεδεμένο με μία Λουγδουνική λάγηνο είχαν διάρκεια περίπου 1/50 του δευτερολέπτου.Το 1871, όταν ο Χέλμχολτς έγινε πλέον καθηγητής της Φυσικής, στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου, ενδιαφέρθηκε θεωρητικότερα για τον ηλεκτρομαγνητισμό και εκκινώντας από αυτόν διετύπωσε την Εξίσωση Helmholtz. Αν και δεν πραγματοποίησε μείζονες συνεισφορές σε αυτό τον κλάδο, ένας φοιτητής του, ο Χάινριχ Χερτς, έγινε διάσημος ως ο πρώτος άνθρωπος που απέδειξε την ύπαρξη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Ο Όλιβερ Χέβισαϊντ επέκρινε την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Χέλμχολτς, επειδή επέτρεπε την ύπαρξη διαμήκων κυμάτων. Βασισμένος στις Εξισώσεις Μάξγουελ, ο Χέβισαϊντ διεκήρυξε ότι διαμήκη ηλεκτρομαγνητικά κύματα δεν μπορούν να δημιουργηθούν ή να διαδοθούν σε κενό ή μέσα σε κάποιο ομοιογενές μέσο. Ωστόσο, δεν αντιλήφθηκε ότι διαμήκη ηλεκτρομαγνητικά κύματα μπορούν κάλλιστα να υπάρχουν σε μια συνοριακή επιφάνεια ή μέσα σε έναν κλειστό χώρο. Εκτός από τον Χερτς, φοιτητές και ερευνητικοί συνεργάτες του Χέλμχολτς στο Βερολίνο υπήρξαν οι Μαξ Πλανκ, Χάινριχ Κάυζερ, Ευγένιος Γκολντστάιν, Βίλχελμ Βιν, Χένρυ Ώγκαστους Ρόουλαντ, Άλμπερτ Α. Μάικελσον, Βίλχελμ Βουντ και Μιχαήλ Πούπιν. Ο συνεργάτης του στη Χαϊδελβέργη Λέο Καίνιχσμπέργκερ, συνέγραψε την «απόλυτη» βιογραφία του το 1902. To 1873 ο Χέλμχολτς τιμήθηκε με το Μετάλλιο Κόπλεϋ, το ανώτατο βραβείο της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, «για τις έρευνές του στη φυσική και τη φυσιολογία» Το 1881 εκλέχθηκε επίτιμος εταίρος του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών της Ιρλανδίας. Στις 10 Νοεμβρίου 1881 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο του Διοικητή της Λεγεώνας της Τιμής (No. 2173). Το 1883 τιμήθηκε από τον Αυτοκράτορα (Κάιζερ) της Γερμανίας, με την εισδοχή του στην τάξη των ευγενών, ως Adel. Η ιδιότητα του Adelung σήμαινει ότι ο ίδιος και όλα τα μέλη της οικογένειάς του έπρεπε πλέον να αποκαλούνται με το «φον» μπροστά από το επώνυμό τους: von Helmholtz. Η διάκριση αυτή δεν αποτελούσε τίτλο συνδεδεμένο με κάποια τοποθεσία, αλλά ήταν κληρονομική και προσέδιδε κοινωνικό κύρος. Το 1884 έγινε επίτιμο μέλος του Ινστιτούτου Μηχανικών και Ναυπηγών της Σκωτίας. Η μεγαλύτερη ένωση ερευνητικών ιδρυμάτων στη Γερμανία, ή Ένωση Χέλμχολτς Γερμανικών Ερευνητικών Κέντρων. Ο αστεροειδής 11573 Χέλμχολτς (Helmholtz), που ανακαλύφθηκε το 1993. Ο κρατήρας Χέλμχολτς στην ορατή από τη Γη πλευρά της Σελήνης Ο κρατήρας Χέλμχολτς στον πλανήτη Άρη Η οδός Helmholtzstraße στην περιοχή Σαρλότενμπουργκ του Βερολίνου. Το πηνίο Helmholtz Η Εξίσωση Helmholtz Η ελεύθερη ενέργεια Helmholtz Ο συντονισμός Helmholtz Τα θεωρήματα του Helmholtz στη μηχανική των ρευστών Το θεώρημα ελάχιστης αποσβέσεως του Helmholtz Το θεώρημα του Helmholtz (και το «γενικευμένο θεώρημα του Helmholtz») στην κλασική μηχανική Η μηχανή Helmholtz στην τεχνητή νοημοσύνη Ο συμβολισμός τόνου Helmholtz και ο συμβολισμός Helmholtz-Ellis στη μουσική Το φαινόμενο Helmholtz-Kohlrausch Η Εξίσωση Helmholtz-Smoluchowski Η Εξίσωση Gibbs-Helmholtz Η αστάθεια Kelvin–Helmholtz Ο μηχανισμός Kelvin–Helmholtz Το Θεώρημα Τεβενί αναφέρεται μερικές φορές «θεώρημα Helmholtz-Thévenin» Το αντίστροφο πρόβλημα της λαγκρανζιανής μηχανικής αποκαλείται μερικές φορές «συνθήκη Helmholtz». Το διπλό στρώμα στην επιστήμη των επιφανειών αναφέρεται επίσης και ως «στρώμα Helmholtz». Νεοκαντιανισμός Cahan, David: Helmholtz: A Life in Science, University of Chicago Press, Σικάγο 2018 Cohen, Robert & Wartofsky, Marx (μετάφρ. και επιμ.): Helmholtz: Epistemological Writings, 1977 Ewald, William B. (επιμ.): From Kant to Hilbert: A Source Book in the Foundations of Mathematics, 2 τόμ., Oxford Univ. Press, 1996 Groundwater, Jennifer: Alexander Graham Bell: The Spirit of Invention, Altitude Publishing, Calgary 2005 Jackson, Myles W.: Harmonious Triads: Physicists, Musicians, and Instrument Makers in Nineteenth-Century Germany, MIT Press, 2006 Kahl, Russell, ed. Wesleyan. Selected Writings of Hermann von Helmholtz, Uni. Press., 1971 Koenigsberger, Leo: Hermann von Helmholtz, αγγλ. μετάφραση Frances A. Welby, εκδ. Dover, 1965 MacKenzie, Catherine: Alexander Graham Bell, Kessinger Publishing, Whitefish Montana 2003 David Cahan (επιμ.): Hermann von Helmholtz and the Foundations of Nineteenth-Century Science, Univ. California, Berkeley 1994 Gregor Schiemann: Hermann von Helmholtz's Mechanism: The Loss of Certainty. A Study on the Transition from Classical to Modern Philosophy of Nature, Springer, Dordrecht 2009 Franz Werner: Hermann Helmholtz / Heidelberger Jahre (1858-1871), Sonderveröffentlichungen des Stadtarchivs Heidelberg 8. Mit 52 Abbildungen. Springer, Βερολίνο/Χαϊδελβέργη 1997. Hermann von Helmholtz του Leo Koenigsberger, Clarendon press, Οξφόρδη 1906, στο Internet Archive Ο Hermann von Helmholtz στο Physics Tree «Hermann von Helmholtz» (νεκρολογία), Royal Society (Great Britain), Proceedings of the Royal Society of London, τόμος 59, τύποις Taylor & Francis, Λονδίνο 1894 «Hermann von Helmholtz», άρθρο της Lydia Patton στη Stanford Encyclopedia of Philosophy O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., «Χέρμαν φον Χέλμχολτς», MacTutor History of Mathematics archive, University of St Andrews, http://www-history.mcs.st-andrews.ac.uk/Biographies/Helmholtz.html .

Ο Χέρμαν Λούντβιχ Φέρντιναντ φον Χέλμχολτς (Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz, 31 Αυγούστου 1821 – 8 Σεπτεμβρίου 1894) ήταν Γερμανός φυσικός, ιατρός και φυσιολόγος, ο οποίος πραγματοποίησε σημαντικές συνεισφορές σε αρκετά επιστημονικά πεδία. Στη φυσιολογία και την ψυχολογία είναι γνωστός για τις θεωρίες του για την όραση, τα μαθηματικά του οφθαλμού, τις ιδέες του για την οπτική αντίληψη του χώρου, τις έρευνες στην αντίληψη των χρωμάτων και του ήχου, καθώς και τον εμπειρισμό στη φυσιολογία της αντιλήψεως. Στη φυσική είναι γνωστός για τις εργασίες και θεωρίες του πάνω στη διατήρηση της ενέργειας, στην ηλεκτροδυναμική, τη χημική θερμοδυναμική και στη μηχανική θεμελίωση της θερμοδυναμικής. Ως φιλόσοφος, ο Χέλμχολτς είναι γνωστός για τη συμβολή του στη φιλοσοφία της επιστήμης και τις ιδέες του πάνω στη σχέση των νόμων της ανθρώπινης αντιλήψεως με τους φυσικούς νόμους, πάνω στην επιστημονική μελέτη της αισθητικής και για την εκπολιτιστική δύναμη της επιστήμης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CF%87%CE%BF%CE%BB%CF%84%CF%82

Τέταρτη βιομηχανική επανάσταση

Ο όρος "Βιομηχανία 4.0", συντομευμένος σε I4.0 ή απλώς I4, προέρχεται από ένα έργο της στρατηγικής υψηλής τεχνολογίας της γερμανικής κυβέρνησης, το οποίο προωθεί τη μηχανοργάνωση της [[Δευτερογενής παραγωγή μεταποίησης .Ο όρος "βιομηχανία 4.0" αναβίωσε το 2011 στην Έκθεση του Ανόβερο. Τον Οκτώβριο του 2012, η Ομάδα Εργασίας για τη Βιομηχανία 4.0 παρουσίασε στη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση μια δέσμη προτάσεων εφαρμογής του Industry 4.0. Τα μέλη και οι συνεργάτες της ομάδας 4.0 της βιομηχανίας 4.0 αναγνωρίζονται ως ιδρυτές και κατευθυντήρια δύναμη της βιομηχανίας 4.0. Στις 8 Απριλίου 2013 στην Έκθεση του Ανόβερου, παρουσιάστηκε η τελική έκθεση της ομάδας εργασίας της βιομηχανίας 4.0. Αυτή η ομάδα εργασίας ήταν επικεφαλής των Siegfried Dais (Robert Bosch GmbH) και Henning Kagermann (Γερμανική Ακαδημία Επιστήμης και Τεχνολογίας). Οι αρχές του Industry 4.0 έχουν εφαρμοστεί από εταιρείες που έχουν επανεξεταστεί μερικές φορές, για παράδειγμα η κατασκευάστρια εταιρία εξαρτημάτων αεροσκαφών Meggitt PLC έχει πραγματοποιήσει το δικό της ερευνητικό έργο M4 πάνω στο Industry 4.0. Υπάρχουν τέσσερις αρχές σχεδιασμού στη βιομηχανία 4.0. Αυτές οι αρχές υποστηρίζουν τις εταιρείες για τον προσδιορισμό και την εφαρμογή σεναρίων του Industry 4.0. Διασύνδεση: Η ικανότητα των μηχανών, των συσκευών, των αισθητήρων και των ανθρώπων να συνδέονται και να επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του Ίντερνετ των πραγμάτων (IoT) ή του Ίντερνετ των Ανθρώπων (IoP) Διαφάνεια πληροφοριών: Η διαφάνεια που παρέχεται από την τεχνολογία Industry 4.0 παρέχει στους χειριστές τεράστιες ποσότητες χρήσιμων πληροφοριών που απαιτούνται για τη λήψη των κατάλληλων αποφάσεων. Η διασύνδεση επιτρέπει στους φορείς εκμετάλλευσης να συλλέγουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων και πληροφοριών από όλα τα σημεία της παραγωγικής διαδικασίας, βοηθώντας έτσι τη λειτουργικότητα και εντοπίζοντας βασικούς τομείς που μπορούν να επωφεληθούν από την καινοτομία και τη βελτίωση. Τεχνική βοήθεια: Πρώτον, η ικανότητα των συστημάτων υποστήριξης να υποστηρίζουν το εργατικό προσωπικό, συγκεντρώνοντας και οπτικοποιώντας τις πληροφορίες εκτενώς για λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων και επίλυση επειγόντων προβλημάτων σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεύτερον, η ικανότητα των κυβερνο-φυσικών συστημάτων να υποστηρίζουν φυσικά τον άνθρωπο διεξάγοντας μια σειρά καθηκόντων που είναι δυσάρεστες, υπερβολικά εξαντλητικές ή μη ασφαλείς για τους ανθρώπινους «συνεργάτες» τους. Αποκεντρωμένες αποφάσεις: Η ικανότητα των κυβερνο-φυσικών συστημάτων να λαμβάνουν αποφάσεις από μόνα τους και να εκτελούν τα καθήκοντά τους όσο το δυνατόν πιο αυτόνομα. Μόνο στην περίπτωση εξαιρέσεων, παρεμβολών ή αντικρουόμενων στόχων, τα καθήκοντα μεταβιβάζονται σε υψηλότερο επίπεδο. Τα χαρακτηριστικά που δίδονται στη στρατηγική της Γερμανίας για την βιομηχανία 4.0 είναι: η ισχυρή προσαρμογή των προϊόντων υπό συνθήκες εξαιρετικά ευέλικτης (μαζικής) παραγωγής. Η απαιτούμενη τεχνολογία αυτοματοποίησης βελτιώνεται με την εισαγωγή μεθόδων αυτο-βελτιστοποίησης, αυτοδιάσπασης, αυτοδιάγνωσης, νοημοσύνης και ευφυούς υποστήριξης των εργαζομένων στο ολοένα και πιο πολύπλοκο έργο τους. Το μεγαλύτερο έργο της βιομηχανίας 4.0 από τον Ιούλιο του 2013 είναι το κορυφαίο σύμπλεγμα BMBF "Intelligent Technical Systems Ostwestfalen-Lippe". Ένα άλλο σημαντικό έργο είναι το έργο BMBF RES-COM, καθώς και το Σύμπλεγμα Υπεροχής (Cluster of Excellence) "Τεχνολογία Ολοκληρωμένης Παραγωγής για Χώρες Υψηλών Μισθών". Το 2015, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε το διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα CREMA (Παρέχοντας ελαστική βιομηχανία βασισμένη στα μοντέλα XaaS και Cloud), ως σημαντική εκκίνηση για την προώθηση του θέματος της Βιομηχανίας 4.0. Τον Ιούνιο του 2013, η συμβουλευτική εταιρεία McKinsey έδωσε μια συνέντευξη με ειδικούς σε στελέχη του Robert Bosch - Siegfried Dais (Συνεργάτης Robert Bosch Industrietreuhand KG) και τον Heinz Derenbach (CEO της Bosch Software Innovations GmbH) - καθώς και εμπειρογνώμονες του McKinsey. Αυτή η συνέντευξη εξέτασε την επικράτηση του Διαδικτύου των Πραγμάτων στον τομέα της μεταποίησης και τις επακόλουθες αλλαγές που βασίζονται στην τεχνολογία, οι οποίες υπόσχονται να προκαλέσουν μια νέα βιομηχανική επανάσταση. Στη Bosch, και γενικά στη Γερμανία, το φαινόμενο αυτό αναφέρεται ως Βιομηχανία 4.0. Η βασική αρχή της Βιομηχανίας 4.0 είναι ότι με τη σύνδεση μηχανών, εργατών και συστημάτων, οι επιχειρήσεις δημιουργούν έξυπνα δίκτυα σε όλη την αλυσίδα αξίας που μπορούν να ελέγχουν ο ένας τον άλλον αυτόνομα. Μερικά παραδείγματα για τη βιομηχανία 4.0 είναι μηχανές που μπορούν να προβλέψουν τις αποτυχίες και να ενεργοποιήσουν διαδικασίες συντήρησης με αυτόνομη ή αυτο-οργανωμένη εφοδιαστική, οι οποίες αντιδρούν στις απρόσμενες αλλαγές στην παραγωγή. Σύμφωνα με τον Dais, «είναι πολύ πιθανό ο κόσμος της παραγωγής να γίνει όλο και περισσότερο συνδεδεμένος με το δίκτυο έως ότου όλα να συνδέονται με όλα τα υπόλοιπα». Ενώ αυτό ακούγεται σαν μια δίκαιη υπόθεση για την κινητήρια δύναμη πίσω από το Διαδίκτυο των πραγμάτων, σημαίνει επίσης ότι η πολυπλοκότητα των δικτύων παραγωγής και προμηθευτών θα αυξηθεί πολύ. Τα δίκτυα και οι διαδικασίες έχουν μέχρι στιγμής περιοριστεί σε ένα εργοστάσιο, αλλά σε ένα σενάριο του Industry 4.0, αυτά τα όρια των επιμέρους εργοστασίων πιθανότατα δεν θα υπάρχουν πλέον. Αντ 'αυτού, θα αρθούν για να διασυνδέσουν πολλά εργοστάσια ή ακόμα και γεωγραφικές περιοχές. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ ενός τυπικού παραδοσιακού εργοστασίου και ενός εργοστασίου της βιομηχανίας 4.0. Στο σημερινό βιομηχανικό περιβάλλον, η παροχή υπηρεσιών υψηλής ποιότητας ή προϊόντος με το μικρότερο κόστος είναι το κλειδί για την επιτυχία και τα βιομηχανικά εργοστάσια προσπαθούν να επιτύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόδοση για να αυξήσουν τα κέρδη τους καθώς και τη φήμη τους. Με αυτόν τον τρόπο διατίθενται διάφορες πηγές δεδομένων για την παροχή αξιόλογων πληροφοριών σχετικά με διάφορες πτυχές του εργοστασίου. Σε αυτό το στάδιο, η αξιοποίηση δεδομένων για την κατανόηση των τρεχουσών συνθηκών λειτουργίας και η ανίχνευση σφαλμάτων και αποτυχιών είναι ένα σημαντικό θέμα για την έρευνα. π.χ. στην παραγωγή, υπάρχουν διάφορα εμπορικά εργαλεία που είναι διαθέσιμα για να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα του εξοπλισμού (ΟΕΕ) στη διεύθυνση του εργοστασίου, προκειμένου να επισημανθούν οι βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων και πιθανών σφαλμάτων στο σύστημα. Αντίθετα, σε ένα εργοστάσιο Industry 4.0, εκτός από την παρακολούθηση της κατάστασης και τη διάγνωση σφαλμάτων, τα εξαρτήματα και τα συστήματα είναι σε θέση να αποκτήσουν αυτογνωσία και αυτοπροβλεψιμότητα, γεγονός που θα δώσει στη διοίκηση περισσότερες πληροφορίες για την κατάσταση του εργοστασίου. Επιπλέον, η μεταφορά δεδομένων μεταξύ συστημάτων και η ανταλλαγή πληροφοριών για την «υγεία» αυτων των συστημάτων από διάφορα μηχανήματα παρέχει μια ακριβή πρόβλεψη για την «υγεία» σε επίπεδα συνιστωσών και συστημάτων και αναγκάζει τη διοίκηση της επιχείρησης να ενεργοποιήσει την απαιτούμενη συντήρηση στην καλύτερη δυνατή στιγμή ώστε να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό ο απαιτούμενος χρόνος παύσης λειτουργίας των μηχανημάτων για να συντηρηθούν.Κατά τη διάρκεια της Ανοικτής Καινοτομίας EDP που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2018 στη Λισαβόνα, στην Πορτογαλία, η εννοιοποίηση της Βιομηχανίας 4.0 επεκτάθηκε από την Sensfix B.V., μιας ολλανδικής εταιρείας, με την εισαγωγή ορολογίας M2S. Είναι ουσιαστικά ένας κορυφαίος κλάδος εξυπηρέτησης που εξυπηρετεί εκατομμύρια μηχανές που διαχειρίζονται οι ίδιες οι μηχανές, ευτυχώς χρησιμοποιώντας Τεχνητή νοημοσύνη που αναπτύσσεται από τον άνθρωπο! Οι προκλήσεις στην εφαρμογή της βιομηχανίας 4.0: Θέματα ασφάλειας πληροφορικής, τα οποία επιδεινώνονται σε μεγάλο βαθμό από την εγγενή ανάγκη να ανοίξουν τα εργοστάσια παραγωγής που είχαν κλείσει προηγουμένως Αξιοπιστία και σταθερότητα που απαιτούνται για την κρίσιμη επικοινωνία μεταξύ μηχανής (M2M), συμπεριλαμβανομένων των πολύ σύντομων και σταθερών χρόνων καθυστέρησης Ανάγκη διατήρησης της ακεραιότητας των διαδικασιών παραγωγής Αναγκαία αποφυγή τυχόν σφαλμάτων πληροφορικής, καθώς αυτά θα προκαλούσαν δαπανηρές διακοπές παραγωγής Ανάγκη προστασίας της βιομηχανικής τεχνογνωσίας (που περιέχεται επίσης στα αρχεία ελέγχου για το εργαλείο βιομηχανικού αυτοματισμού) Έλλειψη κατάλληλων δεξιοτήτων για να επιταχυνθεί η πορεία προς την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση Απειλή απόλυσης του εταιρικού τμήματος πληροφορικής Γενική απροθυμία αλλαγής από τα ενδιαφερόμενα μέρη ή και μετόχους Απώλεια πολλών θέσεων εργασίας σε αυτόματες διαδικασίες και διαδικασίες που ελέγχονται από τεχνολογίες πληροφορικής, ειδικά για τα χαμηλότερα μορφωμένα τμήματα της κοινωνίας Χαμηλή δέσμευση ανώτατης διαχείρισης Ασαφή νομικά ζητήματα και ασφάλεια των δεδομένων Ασαφή οικονομικά οφέλη / Υπερβολικές επενδύσεις Έλλειψη ρυθμίσεων, προτύπων και μορφών πιστοποιήσεων Ανεπαρκής εξειδίκευση των εργαζομένων Οι σύγχρονες τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών, όπως το κυβερνο-φυσικό σύστημα, οι μεγάλες αναλύσεις δεδομένων (big data) και οι υπολογιστικές εφαρμογές cloud, θα βοηθήσουν στην έγκαιρη ανίχνευση ελαττωμάτων και αποτυχιών παραγωγής, επιτρέποντας έτσι την πρόληψή τους και την αύξηση της παραγωγικότητας, της ποιότητας και της ευελιξίας. Οι μεγάλες αναλύσεις δεδομένων αποτελούνται από 6Cs στο ολοκληρωμένο περιβάλλον βιομηχανικών συστημάτων 4.0 και Cyber Physical Systems. Το σύστημα 6C περιλαμβάνει: Σύνδεση (αισθητήρας και δίκτυα) Cloud (υπολογισμός και δεδομένα κατόπιν ζήτησης) Cyber (μοντέλο & μνήμη) Περιεχόμενο / Πλαίσιο (έννοια και συσχέτιση) Κοινότητα (κοινή χρήση & συνεργασία) Προσαρμογή (εξατομίκευση και αξία)Σε αυτό το σενάριο, για να δοθούν χρήσιμες πληροφορίες για τη διαχείριση του εργοστασίου, τα δεδομένα πρέπει να επεξεργαστούν με προηγμένα εργαλεία (αναλύσεις και αλγόριθμοι) για τη δημιουργία σημαντικών πληροφοριών. Λαμβάνοντας υπόψη την παρουσία ορατών και αόρατων προβλημάτων σε ένα βιομηχανικό εργοστάσιο, ο αλγόριθμος παραγωγής πληροφοριών πρέπει να είναι ικανός να ανιχνεύει και να αντιμετωπίζει αόρατα ζητήματα όπως η υποβάθμιση του μηχανήματος, η φθορά εξαρτημάτων κλπ. στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Οι υποστηρικτές του I4, ισχυρίζονται ότι μακροπρόθεσμα η Industry 4.0 θα επηρεάσει πολλούς τομείς, κυρίως: Τις υπηρεσίες και επιχειρηματικά μοντέλα Την αξιοπιστία και την συνεχή παραγωγικότητα Την ασφάλεια πληροφορικής: Οι εταιρείες όπως η Symantec, η Cisco Systems, η Cisco και η Penta Security έχουν ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της ασφάλειας του Διαδικτύου Την ασφάλεια μηχανών Τις πωλήσεις κατασκευών: Εταιρείες όπως η LogicBay Corporation έχουν κυκλοφορήσει πολλαπλούς πόρους που αφορούν το Industry 4.0 Αρχειοθετήθηκε 2018-10-24 στο Wayback Machine. στο κανάλι πωλήσεων κατασκευών. Τους κύκλους ζωής προϊόντος Την βιομηχανική αλυσίδα αξίας Την εκπαίδευση και δεξιότητες των εργαζομένων Τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες Την βιομηχανική επίδειξη: Για να βοηθήσει την βιομηχανία να κατανοήσει τον αντίκτυπο της Βιομηχανίας 4.0, ο Δήμαρχος του Σινσινάτι John Cranley υπέγραψε μια διακήρυξη για να δηλώσει: «Cincinnati to be Industry 4.0 Demonstration City». Ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2016 δείχνει ότι η βιομηχανία 4.0 μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τις αναδυόμενες οικονομίες όπως η Ινδία.Ο τομέας της αεροναυπηγικής βιομηχανίας έχει χαρακτηριστεί μερικές φορές ως «πολύ χαμηλού μεγέθους παραγωγής για εκτεταμένο αυτοματισμό», ωστόσο οι αρχές του Industry 4.0 έχουν διερευνηθεί από αρκετές εταιρείες αεροναυπηγικής, έχουν αναπτυχθεί τεχνολογίες για τη βελτίωση της παραγωγικότητας σε βιομηχανίας όπου το κόστος εκκίνησης του αυτοματισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Ένα παράδειγμα είναι η κατασκευάστρια εταιρία εξαρτημάτων αεροσκαφών Meggitt PLC, M4. Η συζήτηση σχετικά με το πώς η μετατόπιση προς τη Βιομηχανία 4.0, ιδίως η ψηφιοποίηση, θα επηρεάσει την αγορά εργασίας συζητείται στη Γερμανία με θέμα το Work 4.0. Ένας "χάρτης πορείας" δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε στη βιομηχανία να πραγματοποιήσει άμεσα κάθε κίνηση και τι ενέργειες πρέπει να επιτελέσει, ποιος πρέπει να κάνει τι και πότε. Αυτή η μέθοδος αποκωδικοποιείται σε ένα σχέδιο έργου, ορίζοντας τα χαρακτηριστικά της κάθε δραστηριότητας σε κάθε ένα από τα συνοδευτικά στάδια του σχεδιασμού. Λαμβάνοντας υπόψη έναν διεθνοποιημένο κόσμο, η ανάγκη να υλοποιηθούν αναπτυξιακές στρατηγικές που μπορούν να εξασφαλίσουν τη βιώσιμη ανταγωνιστικότητα των εγκαταστάσεων είναι το κύριο ζήτημα. Σε αυτό το θέμα ο οδικός χάρτης Industry 4.0 προσφέρεται ως ένα εμφανές μονοπάτι για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των οργανισμών. • Δημιουργία συμμαχίας τεχνικών και εμπορικών γενικών σχεδίων • Την καλύτερη επικοινωνία μεταξύ ομάδων και εταιρειών • Έλεγχος των αναμενόμενων ανταγωνιστικών στρατηγικών και τρόπων υλοποίησης αυτών των στρατηγικών • Ικανότητα στον χρόνο διαχείρισης και σχεδίασης/χαρτογράφησης • Εννοιοποίηση των αποτελεσμάτων, συμπεριλαμβανομένων των στόχων, των δραστηριοτήτων και των εξελίξεων. Computerized Numerical Control Βιομηχανικά ρομπότ Κοπή με λέιζερ Κοπή με πλάσμα Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Industries στο Wikimedia Commons

Τέταρτη βιομηχανική επανάσταση \\΄λκξ ονομάστηκε η τρέχουσα τάση της αυτοματοποίησης και της ανταλλαγής δεδομένων στις τεχνολογίες παραγωγής. Περιλαμβάνει τα κυβερνο-φυσικά συστήματα, το Διαδίκτυο των πραγμάτων, το cloud computing και την γνωστική υπολογιστική. Η 4η βιομηχανική επανάσταση ενισχύει αυτό που ονομάστηκε "έξυπνο εργοστάσιο". Μέσα σε δομοστοιχειωτά δομημένα έξυπνα εργοστάσια, τα κυβερνο-φυσικά συστήματα παρακολουθούν και εποπτεύουν τις φυσικές διαδικασίες, δημιουργούν ένα εικονικό αντίγραφο του φυσικού κόσμου και παίρνουν αποκεντρωμένες αποφάσεις. Μέσω του Διαδικτύου των πραγμάτων, τα κυβερνο-φυσικά συστήματα επικοινωνούν και συνεργάζονται μεταξύ τους αλλά και με ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο τόσο εσωτερικά όσο και σε οργανωτικές υπηρεσίες που προσφέρονται και χρησιμοποιούνται από συμμετέχοντες της αλυσίδας αξίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7_%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7

Άλπεις του Άλγκοου

Η οροσειρά χαρακτηρίζεται από ασυνήθιστη ποικιλία σχηματισμών και εξ αυτού από μια πλούσια σκηνογραφία τοπίων, ιδίως τα απότομα «Βουνά του γρασιδιού» (Grasberge), με κλίσεις μέχρι και 70°. Η χλωρίδα της οροσειράς είναι από τις πλουσιότερες σε όλη την περιοχή των Άλπεων. Η προσβασιμότητά της είναι πολύ καλή, με τελεφερίκ και ορεινά μονοπάτια (Höhenwege) πολύ γνωστά στους οδοιπόρους και ορειβάτες, που μπορούν να περάσουν εβδομάδά ολόκληρη περπατώντας πάνω στα βουνά χωρίς να κατεβούν σε κατοικημένη περιοχή, καθώς τα μονοπάτια ενώνουν όλες τις καλύβες και τα ορεινά καταφύγια. Εξαιτίας αυτών η περιοχή Άλγκοου είναι από τα μέσα του 20ού αιώνα σημαντική για τον τουρισμό της Γερμανίας. Είναι επίσης η πιο βροχερή περιοχή της χώρας, ενώ τον χειμώνα, τουλάχιστον τα υψηλότερα μέρη της οροσειράς, κρατάει πολύ χιόνι, με αποτέλεσμα να σώζονται ένας μικρός παγετώνας και αρκετά μόνιμα χιονοπεδία. Οι Άλπεις του Άλγκοου συνορεύουν με τα Όρη Μπρεγκέντσερβαλντ στα δυτικά, με τα Όρη Λεχκ έλεν στα νοτιοδυτικά, με τις Άλπεις Λέχταλ στα νότια-νοτιοανατολικά και με τις Άλπεις του Άμεργκαου στα ανατολικά. Αυτές όλες οι οροσειρές ανήκουν, όπως και οι ίδιες οι Άλπεις του Άλγκοου, στις Βόρειες Ασβεστολιθικές Άλπεις. Ωστόσο το σύνορο της οροσειράς είναι απολύτως συγκεκριμένο μόνο στα ανατολικά, τα νοτιοανατολικά και τα νότια. Ο ποταμός Λεχ αποτελεί το αδιαμφισβήτητο όριο εδώ, μέχρι τη συμβολή του με τον Κρούμπαχ ψηλά, κοντά στο χωριό Βαρτ της Αυστρίας. Πιο επάνω, ο Κρούμπαχ σχηματίζει το σύνορο της οροσειράς μέχρι την ορεινή διάβαση Χόχταν (υψόμετρο 1.679 μέτρα). Ακολουθούν τα ποταμάκια Ζέεμπαχ και Μπρέγκεντσερ Αχ έως το Άου-Ρέχμεν. Τα όρια των Άλπεων του Άλγκοου στα δυτικά, όπου παραχωρούν τη θέση τους στα Όρη Μπρεγκέντσερβαλντ, δεν είναι καλώς καθορισμένα ορεογραφικώς. Μία επιλογή είναι η εξής: Από το Άου-Ρέχμεν κατά μήκος του Ρέχμερμπαχ προς τα επάνω μέχρι το Σάγμα Στόγκερ. Μετά κατεβαίνουμε ακολουθώντας τα ποταμάκια Όστεργκούντενμπαχ, Σένενμπαχ και Ζούμπερζαχ (Subersach) μέχρι τη συνάντηση του τελευταίου με το Μπρέγκεντσερ Αχ και κατά μήκος του Μπρέγκεντσερ Αχ μέχρι το σημείο που συμβάλλει με τον Βάισαχ, ή ακόμα και μέχρι την εκβολή του στη Λίμνη Κωνσταντίας. Τα βόρεια σύνορα είναι ασαφή, καθώς είναι σύνορα όχι με άλλες οροσειρές, αλλά με τις προ των Άλπεων κεκλιμένες πεδιάδες. Η πιο περιορισμένη εκδοχή ακολουθεί τον Βάισαχ ως το Ομπερστάουφεν. Κατόπιν συνεχίζει κατά μήκος του Κονστάντσερ Αχ και τη λίμνη Γκρόσερ Άλπζεε έως το Ίμενστατ και από εκεί προς τα επάνω, από τις κωμοπόλεις Ρέτενμπεργκ, Βέρταχ, Νέσελβανχ έως το Πφρόντεν-Ρηντ. Μετά ακολουθεί τον ρου του Βιλς μέχρι τη συμβολή του με τον Λεχ. Ωστόσο υπάρχουν άλλα βουνά που βρίσκονται βορειότερα από τη γραμμή αυτή και αποτελούνται από τα ίδια πετρώματα με τα ψηλότερα βουνά των Άλπεων του Άλγκοου και δημιουργήθηκαν από την ίδια ορογενετική διεργασία. Αν και αυτά τα βουνά θεωρηθούν τμήμα των Άλπεων του Άλγκοου, τότε το βόρειο σύνορό τους ορίζεται από τη γραμμή που ξεκινά από τη Λίμνη της Κωνσταντίας κοντά στο Λίνταου, διέρχεται από το Ίζνυ και μετά συνεχίζει προς τα βόρεια, γύρω από τα χαμηλά όρη Άντελεγκ έως την πόλη Κέμπτεν. Κατόπιν διέρχεται από το Νέσελβανχ και το Φύσεν, μέχρι που συναντά τον Λεχ βορέίως των βουνών Φάλκεν. Το λήμμα «Άλλγκουερ Άλπεις» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελίδα 389 Οι Άλπεις του Άλγκοου στο SummitPost

Οι Άλπεις του Άλγκοου ή Άλπεις Αλγκόουερ (γερμ. Allgäuer Alpen) είναι μια υπο-οροσειρά των Βόρειων Ασβεστολιθικών Άλπεων, που εκτείνεται στη Βαυαρία και τη Βάδη-Βυρτεμβέργη της Γερμανίας, καθώς και στο Τιρόλο και το Φόραρλμπεργκ της Αυστρίας. Στα δυτικά συνορεύει με τη Λίμνη Κωνσταντίας. Το μέγιστο υψόμετρο της οροσειράς έχει η κορυφή Γκρόσερ Κρότενκοπφ, με 2.656 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ευρισκόμενη σε αυστριακό έδαφος. Τα όρη αυτά πήραν την ονομασία τους από την αρκετά ευρύτερη ορεινή περιοχή Άλγκοου της Γερμανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BF%CF%85

Κρανειώδη

Σύμφωνα με το σύστημα APG IV (2016) η τάξη των Κρανειώδων περιλαμβάνει τις εξής οικογένειες: Cornaceae - Κρανειοειδή Nyssaceae Hydrangeaceae - Υδραγγειοειδή Loasaceae Hydrostachyaceae Curtisiaceae GrubbiaceaeΣτο πιο παλιό σύστημα του Κρόνκουιστ η τάξη των Κρανειώδων περιλάμβανε διαφορετικές οικογένειες: Alangiaceae Nyssaceae Cornaceae - Κρανειοειδή Garryaceae Παρακάτω παρατίθεται το κλαδόγραμμα του κλάδου των αστερίδων που δείχνει υποθετικές συγγενικές σχέσεις της τάξεως των Κρανειώδη σύμφωνα με το σύστημα APG IV (2016)

Τα Κρανειώδη (λατ. Cornales) είναι τάξη των αγγειόσπερμων φυτών η οποία σύμφωνα με το σύστημα APG IV κατατάσσεται στον κλάδο αστερίδων (asterids). Η τάξη των Κρανειώδων περιλαμβάνει 7 οικογένειες, 51 γένη και 590 είδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B7

Μαρσελέν Μπερτελό

Ο Μπερτελό γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος γιατρού. Παρότι πήγαινε καλά στο σχολείο στην ιστορία και τη φιλοσοφία, στράφηκε στη χημεία. Το 1851 έγινε μέλος του βοηθητικού προσωπικού του Collège de France, ως βοηθός του Αντουάν Ζερόμ Μπαλάρ, του πρώην καθηγητή του, και περίπου την ίδια εποχή άρχισε η ισόβια φιλία του με τον Ερνέστο Ρενάν. Το 1854 ο Μπερτελό έγινε γνωστός με τη διδακτορική διατριβή του Sur les combinaisons de la glycérine avec les acides («Επί των συνδυασμών της γλυκερίνης με τα οξέα», που περιέγραφε σειρά θαυμάσιων ερευνών που συνέχιζαν και επεξέτειναν αυτές του Μισέλ Εζέν Σεβρέλ. Το 1859 διορίσθηκε καθηγητής της Οργανικής Χημείας στην École Supérieure de Pharmacie, και το 1865 δέχθηκε την έδρα Οργανικής Χημείας που δημιουργήθηκε ειδικά για εκείνον στο Collège de France. Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Ιατρικής (Académie Nationale de Médecine) από το 1863, εισήλθε στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, της οποίας εκλέχθηκε ισόβιος γραμματέας το 1889 διαδεχόμενος στη θέση αυτή τον μεγάλο Λουί Παστέρ. Διορίσθηκε γενικός επιθεωρητής της ανώτερης παιδείας το 1876, και μετά την εκλογή του ως ισόβιου γερουσιαστή το 1881 συνέχισε να επιδεικνύει ενεργό ενδιαφέρον σε εκπαιδευτικά ζητήματα, ειδικά με την επίδραση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην εκπαίδευση. Στην κυβέρνηση του Ρενέ Γκομπλέ του 1886-1887, ο Μπερτελό ήταν υπουργός Εθνικής Παιδείας, ενώ σε εκείνη του Λεόν Βικτόρ Ωγκύστ Μπουρζουά του 1895-1896 κράτησε το Υπουργείο Εξωτερικών. Τα πενηντάχρονα της επιστημονικής του σταδιοδρομίας εορτάσθηκαν στο Παρίσι το 1901. Ο Μπερτελό πέθανε αιφνίδια, αμέσως μετά τον θάνατο της συζύγου του Sophie Niaudet (1837-1907), στο Παρίσι, και τάφηκε μαζί της στο Πάνθεον. Είχαν έξι παιδιά, τα: Marcel André (1862-1939), Marie-Hélène (1863-1895), Camille (1864-1928), Daniel (1865-1927), Philippe (1866-1934), και René (1872-1960). Η θεμελιώδης ιδέα που απετέλεσε τη βάση για όλες τις έρευνες του Μπερτελό ήταν ότι όλα τα χημικά φαινόμενα εξαρτώνται από τη δράση φυσικών δυνάμεων, οι οποίες είναι δυνατό να προσδιορισθούν και να μετρηθούν. Την εποχή που άρχισε τη σταδιοδρομία του, πιστευόταν ότο, παρά τις κάποιες περιπτώσεις συνθετικής παρασκευής οργανικών ουσιών που είχαν ήδη παρατηρηθεί, στο σύνολό της η Οργανική Χημεία έπρεπε να παραμείνει μια αναλυτική επιστήμη και να μην τολμήσει να συνθέσει τις ουσίες που μελετούσε, που θα ήταν αδύνατο, αφού ο σχηματισμός τους απαιτούσε την επέμβαση των δυνάμεων της Ζωής (βιταλισμός) σε κάποια τους μορφή. Σε αυτή τη στάση, ο Μπερτελό ήταν ασυμβίβαστα αντίθετος, και με τη συνθετική παραγωγή πολλών υδρογονανθράκων, φυσικών λιπών, σακχάρων και άλλων χημικών ενώσεων, απέδειξε στην πράξη ότι οι οργανικές ενώσεις μπορούν να συντεθούν με συνηθισμένες χημικές μεθόδους. Επίσης, κατέδειξε ότι οι ενώσεις αυτές υπακούουν στους ίδιους νόμους με τις ανόργανες, τονίζοντας τη «δημιουργική προσέγγιση με την οποία η Χημεία υλοποιεί στην πράξη τις αφηρημένες συλλήψεις των θεωριών της και των ταξινομήσεών της -- ένα προνόμιο που μέχρι σήμερα δεν το έχουν ούτε οι φυσικές, ούτε οι ιστορικές επιστήμες.» Οι έρευνες του Μπερτελό πάνω στη σύνθεση των οργανικών ουσιών δημοσιεύθηκαν, εκτός από επιστημονικά περιοδικά, και με τη μορφή βιβλίων όπως τα «Η Οργανική Χημεία θεμελιωμένη επί της συνθέσεως» (Chimie organique fondée sur la synthèse, 1860) και «Οι ενώσεις του άνθρακα με το υδρογόνο» (Les Carbures d'hydrogène, 1901). Και πάλι, τόνιζε ότι τα χημικά φαινόμενα δεν κυβερνώνται από ιδιαίτερους νόμους, αλλά μπορούν να εξηγηθούν μέσα από τους γενικούς νόμους της Μηχανικής που ισχύουν σε ολόκληρο το Σύμπαν. Την άποψή του αυτή την ανέπτυξε με τη βοήθεια χιλιάδων πειραμάτων στα έργα του «Χημική Μηχανική» (Mécanique chimique, 1878) και «Θερμοχημεία» (Thermochimie, 1897). Αυτός ο κλάδος μελέτης τον οδήγησε με τρόπο φυσιολογικό στη διερεύνηση των εκρηκτικών, που από θεωρητικής πλευράς τον οδήγησαν σε ανακαλύψεις που περιέγραψε στο έργο «Επί της δυνάμεως της πυρίτιδος και των εκρηκτικών υλών» (Sur la force de la poudre et des matières explosives, 1872), ενώ από πρακτικής τον κατέστησαν ικανό να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα του ως πρόεδρος της «επιτροπής επιστημονικής άμυνας» κατά την πολιορκία των Παρισίων το 1870-71 και στη συνέχεια ως επικεφαλής της γαλλικής «επιτροπής εκρηκτικών». Αργότερα στη ζωή του, ο Μπερτελό στράφηκε και προς την Ιστορία της Επιστήμης, και οι μελετητές της Ιστορίας της Χημείας του οφείλουν πολλά για το βιβλίο του «Οι απαρχές της Αλχημείας» (Les Origines de l'alchimie, 1885) και την «Εισαγωγή στη μελέτη της Χημείας των αρχαίων και του Μεσαίωνα» (Introduction à l'étude de la chimie des anciens et du moyen âge, 1889). Εξέδωσε επίσης μεταφράσεις διάφορων αρχαίων ελληνικών, συριακών και αραβικών πραγματειών επί της Αλχημείας και της Χημείας (Collection des anciens alchimistes grecs, 1887-1888, και La Chimie au moyen âge, 1893), ενώ συνέγραψε και τα έργα «Επιστήμη και Φιλοσοφία» (Science et philosophie, 1886), το οποίο περιέχει μια γνωστή επιστολή προς τον Ρενάν ("La Science idéale et la science positive") και «Επιστήμη και Ηθική» (Science et morale, 1897). Συνεισέφερε πολυάριθμα άρθρα στη «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια» (La Grande Encyclopédie), στην έκδοση της οποίας βοήθησε πολύ. http://www.hh.schule.de/comenius/montargis/berthelot.html Αρχειοθετήθηκε 2021-07-14 στο Wayback Machine. http://isimabomba.free.fr/biographies/chimistes/berthelot.htm https://web.archive.org/web/20050415025702/http://encarta.msn.com/encyclopedia_761577882/Berthelot_Pierre-Eug%E8ne-Marcelin.html https://web.archive.org/web/20050405010529/http://reference.allrefer.com/encyclopedia/B/Berthelo.html Έργα του/της Pierre Berthelot στο Project Gutenberg

Ο Μαρσελέν Μπερτελό (Pierre Eugène Marcellin Berthelot, 25 Οκτωβρίου 1827 – 18 Μαρτίου 1907) ήταν Γάλλος χημικός και πολιτικός, γνωστός στη θερμοχημεία για την Αρχή Thomsen-Berthelot. Συνέθεσε πρώτος πολλές οργανικές χημικές ενώσεις από ανόργανες, καταρρίπτοντας έτσι τη θεωρία του βιταλισμού. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους χημικούς όλων των εποχών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8C

Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας

Με την επέκταση του Ελληνικού κράτους και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας και τμήματος της Ηπείρου στην Ελληνική επικράτεια το 1881, παρουσιάστηκε η ανάγκη της οικονομικής ανάπτυξης των «Νέων Χωρών», όπως τότε ονομάζονταν τα εδάφη που πρόσφατα είχαν ενσωματωθεί στο ελληνικό κράτος. Την ανάγκη αυτή ήρθε να καλύψει η ίδρυση της Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας το 1882. Τα απαραίτητα κεφάλαια για την ίδρυσή της καταβλήθηκαν κυρίως από τον Κωνσταντινουπολίτη τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρό, ο οποίος ήταν και ο κύριος μέτοχος, την Εθνική Τράπεζα καθώς και από άλλους Έλληνες και Γάλλους επενδυτές. Η Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας όπως η Ιονική Τράπεζα και η Τράπεζα Κρήτης ήταν κι αυτή προνομιούχος. Το Ελληνικό κράτος δηλαδή της είχε παραχωρήσει το δικαίωμα της έκδοσης και κυκλοφορίας χαρτονομίσματος στις «Νέες Χώρες». Στεγάστηκε σε νεοκλασικό μέγαρο στον Βόλο, στο ισόγειο του οποίου ήταν οι αίθουσες συναλλαγών, ενώ ο πρώτος όροφος αποτελούσε κατοικία του εκάστοτε διευθυντή. Ίδρυσε υποκαταστήματα στην Άρτα, Λάρισα, Τρίκαλα, Καλαμπάκα, Αλμυρό και Αθήνα. Δεν πρόλαβε να αναπτύξει αξιόλογη δραστηριότητα επειδή κατά την διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 υπέστη σημαντικές καταστροφές με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διακόψει τη λειτουργία της. Αυτό κλόνισε την αξιοπιστία της και κατέρρευσε. Το 1899 και μετά τον θάνατο του Ανδρέα Συγγρού, απορροφήθηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει να επεκτείνεται στις «Νέες Χώρες» ιδρύοντας υποκαταστήματα. Πυλαρινός, Τα Ελληνικά Χαρτονομίσματα 1898-1992, 3η Έκδοση. Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας & Τεκμηρίωσης Βόλου Χαρτονομίσματα που εκδόθηκαν από την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας (Ανάκτηση 9 Ιουλίου 2011)

Η Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, επίσης γνωστή υπό την πλήρη εμπορική επωνυμία της ως Προνομιούχος Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, ήταν ελληνική τράπεζα η οποία λειτούργησε μεταξύ του 1882 και του 1899 με έδρα την πόλη του Βόλου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1_%CE%97%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σαμ Μπράουν

Ο Σαμ Μπράουν γεννήθηκε στο Μπάρακπορ της Βρετανικής Ινδίας στις 3 Οκτωβρίου του 1824. Ήταν γιος του χειρουργού Τζον Μπράουν και της Σάρλοτ Σουίντον. Ο Μπράουν κατετάγη στο 46ο σύνταγμα του Ιθαγενούς Πεζικού της Βεγγάλης ως υπαξιωματικός, συμμετέχοντας ενεργά στις μάχες του Ραμναγκάρ, του Σαντουλαπόρ, της Χιλιανβάλα και του Γκουχράτ. Το 1849 έφθασε στο βαθμό του υπολοχαγού και ανέλαβε τη διοίκηση μιας μονάδας ιππικού, του 2ου Σώματος Ατάκτων του Παντζάμπ, του οποίου ήταν επικεφαλής για τα επόμενα πέντε χρόνια. Μετά το θάνατό του, η μονάδα αυτή θα μετονομαστεί σε 22η Ίλη Σαμ Μπράουλ προς τιμήν του.Ο Μπράουν διοίκησε το 2ο Σώμα Ατάκτων του Παντζάμπ σε αρκετές επιχειρήσεις και παρασημοφορήθηκε για τη δράση του κατά τη διάρκεια της Αποστολής του Μποζντάρ του 1857, φθάνοντας στο βαθμό του λοχαγού.Ο Μπράουν τιμήθηκε με τον Σταυρό της Βικτώριας για τη δράση που επέδειξε στις 31 Αυγούστου 1858 στο Σιρποράχ του ινδικού Ροχιλχάντ. Η αναφορά της βράβευσής του αναφέρει τα εξής: Ο Σταυρός της Βικτώριας, που του απονεμήθηκε, εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο Στρατού Ξηράς του Λονδίνου.Ο Μπράουν συνταξιοδοτήθηκε από το στρατό το 1898 και μετεγκαταστάθηκε στο Ράιντ της Νήσου Γουάιτ της Αγγλίας. Απεβίωσε εκεί στις 14 Μαρτίου 1901 σε ηλικία 76 ετών. Τα λείψανά του αποτεφρώθηκαν και τοποθετήθηκαν στο δημοτικό κοιμητήριο του Ράιντ, ενώ προς τιμήν του αναγέρθηκαν αναμνηστικές πλάκες στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο και στον Καθεδρικό Ναό της Λαχόρης στο Πακιστάν. Κάποια στιγμή μετά από τον τραυματισμό του, στον οποίο έχασε το χέρι του, άρχισε να φοράει μια ειδική εξάρτηση που σήμερα φέρει το όνομά του και του επέτρεπε να τοποθετεί πάνω της το ξίφος του. Μια ζώνη Σαμ Μπράουν είναι μια φαρδιά ζώνη, συνήθως δερμάτινη, που υποστηρίζεται από ένα στενότερο λουρί που περνά διαγώνια πάνω από το δεξί ώμο. Ο διαγώνιος ιμάντας σταθεροποιεί τη θήκη του σπαθιού αν αυτό φέρεται επί της ζώνης. Η αυθεντική ζώνη του Σαμ Μπράουν εκτίθεται επί του παρόντος στο Εθνικό Μουσείο Στρατού Ξηράς του Λονδίνου.

Ο στρατηγός Σάμιουελ Τζέιμς Μπράουν (αγγλικά: Samuel James Browne, 3 Οκτωβρίου 1824 – 14 Μαρτίου 1901) ήταν ένας αξιωματικός ιππικού του Βρετανικού Ινδικού Στρατού Ξηράς στην Ινδία και το Αφγανιστάν, γνωστός για την ονοματοδοσία της ζώνης Σαμ Μπράουν. Για τις υπηρεσίες που παρείχε στη Βρετανική Αυτοκρατορία έλαβε, μεταξύ άλλων παρασήμων, τον Σταυρό Βικτώριας, το πιο σημαντικό βραβείο ανδρείας σε μάχη που μπορεί να απονεμηθεί σε βρετανικές και κοινοπολιτειακές δυνάμεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BC_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD

Miranda (γλώσσα προγραμματισμού)

Η Miranda είναι μια αμιγώς συναρτησιακή, οκνηρή γλώσσα προγραμματισμού: δεν έχει παρενέργειες και χαρακτηριστικά προστακτικού προγραμματισμού. Ένα πρόγραμμα σε Miranda (σενάριο ή script) είναι ένα σύνολο από ισότητες που ορίζουν διάφορες μαθηματικές συναρτήσεις και αλγεβρικούς τύπους δεδομένων (algebraic data types). Η λέξη σύνολο έχει σημασία: η σειρά των ισοτήτων δεν έχει συνήθως σημασία και δε χρειάζεται να οριστεί κάτι πριν χρησιμοποιηθεί. Επειδή ο αλγόριθμος συντακτικής ανάλυσης χρησιμοποιεί έξυπνα τη στοίχιση του κώδικα, σπάνια χρειάζονται αγκύλες ανάμεσα στις εντολές και δε χρειάζονται σημεία τερματισμού των εντολών. Το χαρακτηριστικό αυτό, εμπνευσμένο αρχικά από την ISWIM χρησιμοποιείται επίσης στην occam και τη Haskell και έγινε αργότερα γνωστό από την Python. Τα σχόλια εισάγονται στα κανονικά σενάρια με τη χρήση των χαρακτήρων || και συνεχίζουν μέχρι το τέλος της γραμμής. Μια εναλλακτική σύμβαση για σχόλια, που επηρεάζει όλο το αρχείο πηγαίου κώδικα και ονομάζεται "literate script", υποθέτει ότι κάθε γραμμή είναι σχόλιο εκτός από αυτές που αρχίζουν με το σύμβολο >. Οι βασικοί τύποι δεδομένων της Miranda είναι οι εξής: char, num και bool. Μια συμβολοσειρά είναι απλά μια λίστα από char, ενώ μια μεταβλητή τύπου num αθόρυβα μετατρέπεται ανάμεσα σε δύο μορφές υλοποίησης: αρχικά σε ακεραίους άπειρης ακρίβειας (bignums), και σε τιμές κινητής υποδιαστολής όταν αυτό απαιτείται. Οι ακολουθίες σταθερού μήκους (tuples) μπορούν να περιέχουν στοιχεία διάφορων μεταξύ τους τύπων, όμοια με τις εγγραφές (records) στις γλώσσες τύπου Pascal, και γράφεται ανάμεσα σε παρενθέσεις: this_employee = ("Folland, Mary", 10560, False, 35) Η λίστα είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη δομή δεδομένων στη Miranda. Γράφεται ανάμεσα σε τετράγωνες αγκύλες και τα στοιχεία της, που πρέπει όλα να έχουν τον ίδιο τύπο, χωρίζονται με κόμμα: week_days = ["Mon","Tue","Wed","Thur","Fri"] Η παράθεση λιστών (concatenation) είναι ++, η αφαίρεση είναι --, η προσθήκη είναι :, ο τελεστής μήκους είναι # και η πρόσβαση σε αριθμημένο στοιχείο (indexing) είναι !, επομένως: days = week_days ++ ["Sat","Sun"] days = "Nil":days days!0 → "Nil" days = days -- ["Nil"] #days → 7 Υπάρχουν πολλές συντομεύσεις για την κατασκευή λιστών: το .. χρησιμοποιείται για λίστες με στοιχεία από μια σειρά αριθμών, με το βήμα αύξησης να μη χρειάζεται να είναι 1: fac n = product [1..n] odd_sum = sum [1,3..100] Πιο γενικές και ισχυρές δυνατότητες κατασκευής λιστών παρέχουν οι συμπεριλήψεις λιστών ("list comprehensions", παλιότερα γνωστές και ως "ZF expressions"), που έχουν δύο μορφές: μια έκφραση που εφαρμόζεται σε μια σειρά όρους, π.χ.: squares = [ n * n | n <- [1..] ] (που σημαίνει: λίστα των τετραγώνων του n με το n να προέρχεται από τη λίστα όλως των θετικών ακεραίων) και μια σειρά, στην οποία κάθε όρος προέρχεται από τον προηγούμενο, π.χ.: powers_of_2 = [ n | n <- 1, 2*n .. ] Όπως δείχνουν αυτά τα δύο παραδείγματα, η Miranda επιτρέπει λίστες με άπειρο αριθμό στοιχείων, με την πιο απλή να είναι η λίστα όλων των θετικών ακεραίων: [1..] Η σύνταξη για την εφαρμογή συνάρτησης είναι απλά η παράθεση: sin x. Στη Miranda, όπως και στις περισσότερες αμιγώς συναρτησιακές γλώσσες προγραμματισμού, οι συναρτήσεις είναι μέλη πρώτης τάξης, δηλαδή μπορούν να περαστούν σαν παράμετροι σε άλλες συναρτήσεις, να επιστραφούν σαν αποτελέσματα, ή να περιλαμβάνονται σαν μέλη σε δομές δεδομένων. Επιπλέον, μια συνάρτηση με δύο ή περισσότερες παραμέτρους μπορεί να παραμετροποιηθεί κατά ένα μέρος (currying), δίνοντάς της λιγότερες από όλες τις παραμέτρους. Αυτό επιστρέφει μια συνάρτηση, η οποία, αν της δοθούν οι υπόλοιπες παράμετροι, θα επιστρέψει αποτέλεσμα. Για παράδειγμα το πρόγραμμα: add a b = a + b increment = add 1 είναι ένας έμμεσος τρόπος να δημιουργηθεί μια συνάρτηση "increment" που προσθέτει ένα στην παράμετρό της. Στην πραγματικότητα, ο κώδικας add 4 7 παίρνει μια συνάρτηση δύο παραμέτρων add, την εφαρμόζει στο 4 με αποτέλεσμα μια συνάρτηση μιας παραμέτρου που προσθέτει τέσσερα στην παράμετρό της, και εφαρμόζει αυτήν στο 7. Κάθε συνάρτηση που δέχεται δύο παραμέτρους μπορεί να μετατραπεί σε έναν ενθεματικό (infix) τελεστή (για παράδειγμα, δεδομένου του παραπάνω ορισμού της add, ο όρος $add είναι εντελώς ισοδύναμος με τον τελεστή+) και κάθε ενθεματικός τελεστής που παίρνει δύρο παραμέτρους μπορεί να μετατραπεί στην αντίστοιχη συνάρτηση. Επομένως ο κώδικας: increment = (+) 1 είναι ο συντομότερος τρόπος να δημιουργηθεί μια συνάρτηση που προσθέτει ένα στην παράμετρό της. Όμοια, στον κώδικα half = (/ 2) reciprocal = (1 /) δημιουργούνται δύο συναρτήσεις μιας παραμέτρου. Ο διερμηνέας καταλαβαίνει σε κάθε περίπτωση ποια από τις δύο παραμέτρους τους τελεστή διαίρεσης δίνεται, δίνοντας συναρτήσεις που αντίστοιχα διαιρούν έναν αριθμό με το δύο και δίνουν τον αντίστροφό του. Αν και η Miranda έχει ισχυρούς τύπους, δεν υποχρεώνει σε ρητές δηλώσεις τύπων. Αν ο τύπος μιας συνάρτησης δε δηλωθεί ρητά, ο διερμηνέας εξάγει τον τύπο της από τον τύπο των παραμέτρων της και το πώς χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό της. Επιπλέον των βασικών τύπων (char, num, bool), υπάρχει και ο τύπος "anything" που σημαίνει ότι ο τύπος μιας παραμέτρου δε χρειάζεται, όπως στη συνάρτηση αντιστροφής λίστας: rev [] = [] rev (a:x) = rev x ++ [a] που μπορεί να εφαρμοστεί σε μια λίστα κάθε τύπου δεδομένων, και για την οποία η ρητή δήλωση του τύπου της θα ήταν: rev :: [*] -> [*] Τέλος, η Miranda διαθέτει μηχανισμούς για τη δημιουργία και τη διαχείριση μονάδων κώδικα (modules), των οποίων οι εσωτερικές συναρτήσεις είναι αόρατες στα προγράμματα που κάνουν κλήση των μονάδων. Το ακόλουθο σενάριο σε Miranda βρίσκει το σύνολο όλων των υποσυνόλων ενός συνόλου αριθμών: subsets [] = [[]] subsets (x:xs) = [[x] ++ y | y <- ys] ++ ys where ys = subsets xs και αυτό είναι ένα literate script για τη συνάρτηση primes που επιστρέφει τη λίστα όλων των πρώτων αριθμών > || Η άπειρη λίστα όλων των πρώτων αριθμών, από το κόσκινο του Ερατοσθένη. The list of potential prime numbers starts as all integers from 2 onwards; as each prime is returned, all the following numbers that can exactly be divided by it are filtered out of the list of candidates. > primes = sieve [2..] > sieve (p:x) = p : sieve [n | n <- x; n mod p ~= 0] Haskell Επίσημη σελίδα (Αγγλικά) Η AMANDA είναι μια δωρεάν συναρτησιακή γλώσσα προγραμματισμού (σχεδόν) ίδια με τη Miranda. Εκτελείται σε Windows PC. (Αγγλικά)

Η Miranda είναι μια οκνηρή, αμιγώς συναρτησιακή γλώσσα προγραμματισμού, η οποία σχεδιάστηκε από τον David Turner σαν διάδοχος της SASL και της KRC, χρησιμοποιώντας κάποιες ιδέες της ML και της Hope. Αποτέλεσε προϊόν της αγγλικής εταιρείας Research Software Ltd. (που έχει και το εμπορικό σήμα Miranda) και ήταν η πρώτη αμιγώς συναρτησιακή γλώσσα προγραμματισμού με εμπορική υποστήριξη. Η Miranda αρχικά κυκλοφόρησε το 1985, ως γρήγορος διερμηνέας της C για Unix-οειδή λειτουργικά συστήματα, και ακολούθησαν εκδόσεις το 1987 και το 1989. Η γλώσσα προγραμματισμού Haskell που ακολούθησε μοιάζει σε αρκετά σημεία με τη Miranda.

https://el.wikipedia.org/wiki/Miranda_(%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D)

Αθηνά Ωνάση

Η μητέρα της Αθηνάς Ωνάση, Χριστίνα, δεν εμπιστεύτηκε ποτέ πλήρως τον Τιερί Ρουσέλ, γεγονός που την οδήγησε να δημιουργήσει ένα διοικητικό συμβούλιο για να ελέγχει τα χρήματα της οικογένειας μέχρι να ενηλικιωθεί η Αθηνά. Οι διαχειριστές που επέλεξε η Χριστίνα για τη διαχείριση της περιουσίας ήταν ο Στέλιος Παπαδημητρίου, ο Παύλος Ιωαννίδης, ο Απόστολος Ζάμπελας και ο Θεόδωρος Γαβριηλίδης. Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας της Αθηνάς, όλες οι δαπάνες που έκανε ο πατέρας της για λογαριασμό της (χρησιμοποιώντας χρήματα από την κληρονομιά) έπρεπε να εγκριθούν πρώτα από το συμβούλιο, γεγονός που οδήγησε στον πατέρα της να απειλήσει να μετακομίσει στη Γαλλία, όπου θα έπρεπε να πληρώσει πολύ υψηλότερος φόρος εισοδήματος.Το 1999, ένα δικαστήριο του Βαντούζ διέταξε τη μεταβίβαση της διαχείρισης της κληρονομιάς της Αθηνάς στην ελεγκτική εταιρεία KPMG Fides με έδρα την Λουκέρνη της Ελβετίας.Τότε, σε ηλικία 13 ετών, η Ωνάση δήλωσε ότι ένιωθε «μεγάλη απέχθεια για οτιδήποτε ελληνικό». Σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις της, που δημοσιεύτηκε στο Oggi, ένα ιταλικό περιοδικό, δήλωσε αργότερα ότι για «όλα τα προβλήματα της» έφταιγε το όνομα Ωνάση. Ομοίως, η θετή μητέρα της, Γκάμπι Λαντχάτζε, δήλωσε στην αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή 20/20 ότι η Αθηνά της είχε πει «αν μπορούσε να κάψει όλα τα χρήματα του Ωνάση, θα το έκανε».Στα 18α γενέθλιά της, η Αθηνά ανέλαβε τον έλεγχο της κληρονομιάς της μητέρας της. Μετά τα 21α γενέθλιά της το 2006, οι δικηγόροι της προσπάθησαν ανεπιτυχώς για να την ορίσουν ως Πρόεδρο του Ιδρύματος Ωνάση, καθώς το διοικητικό συμβούλιο ισχυρίστηκε ότι δεν είχε τα προσόντα και η ίδια αρνήθηκε ότι ήταν κληρονόμος της περιουσίας του Αριστοτέλη Ωνάση. Επικαλούμενοι την κληρονομιά του παππού της στη μνήμη του Αλέξανδρου Ωνάση, οι εκπρόσωποι του συμβουλίου δήλωσαν ότι η Αθηνά δεν είχε καμία σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό, τη θρησκεία, τη γλώσσα ή κοινή εμπειρία, καθώς και ότι δεν πήγε ποτέ σε κολέγιο και δεν είχε εργασιακή εμπειρία.

Η Αθηνά Ρουσσέλ (Νεϊγί-συρ-Σεν, Γαλλία, 29 Ιανουαρίου 1985) είναι η μοναδική απόγονος του μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση, κόρη της Χριστίνας Ωνάση (1950-88) και του τέταρτου συζύγου της, Τιερί Ρουσσέλ. Γεννήθηκε στο Νεϊγύ του Σηκουάνα, στη Γαλλία. Τον Δεκέμβριο του 2005 παντρεύτηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, με τον συναθλητή της, ιππέα Αλβάρο Αλφόνσο ντε Μιράντα Νέτο. Το 2016, φημολογούταν πως πήρε διαζύγιο.Μετά τον θάνατο της μητέρας της μεγάλωσε με την οικογένεια του πατέρα της και της δεύτερης συζύγου του, Μαριάν "Γκάμπυ" Λαντχάγκε, μοντέλο από τη Σουηδία και μητέρα τριών ακόμα παιδιών του Ρουσσέλ. Παρακολούθησε βασική σχολική εκπαίδευση γαλλικού προτύπου στη Λοζάννη και ολοκλήρωσε το Μπακαλορεά (γαλλικά: Baccalauréat‎) το καλοκαίρι του 2003.Έχει τρία ετεροθαλή αδέλφια: τον Έρικ Κριστόφ Ρουσσέλ (γενν. Ιούλιο 1985) τη Σαντρίν Ρουσσέλ (γενν. Μάιο 1987) τη Γιοχάννα Ρουσσέλ (γενν. Ιούλιο 1991)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AC_%CE%A9%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7

Προεδρικές εκλογές της Σενεγάλης (2019)

Ο Πρόεδρος της Σενεγάλης εκλέγεται με το σύστημα των 2 γύρων. Αν ένας υποψήφιος συγκεντρώσει άνω του 50% των ψήφων στον 1ο γύρο, εκλέγεται πρόεδρος. Σε αντίθετη περίπτωση, διενεργείται δεύτερος γύρος ανάμεσα στους δύο πρώτους υποψηφίους.Πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, τροποποιήθηκε ο εκλογικός νόμος και απαιτείται πλέον η συλλογή υπογραφών από τους υποψηφίους τουλάχιστον από το 0,8% του εγγεγραμμένου εκλογικού σώματος. Επίσης απαιτήθηκαν 2.000 υπογραφές από τις 7 επί συνόλου 14 περιφερειών. Οι ψηφοφόροι επιτράπηκε να υπογράψουν μόνο για έναν υποψήφιο. Παρότι συνολικά 87 υποψήφιοι είχαν εγγραφεί προκειμένου να συγκεντρώσουν υπογραφές μόνο γύρω στους 20 υπέβαλαν αίτηση συμμετοχής στο συνταγματικό συμβούλιο. Πέρα από τον αριθμό υπογραφών, πιστεύεται ότι οι υποψήφιοι αποθαρρύνθηκαν από τη συμμετοχή τους στις εκλογές και λόγω της εισαγωγής παραβόλου ύψους 30 εκατ. φράγκων CFA Εγκρίθηκε η συμμετοχή στις εκλογές για πέντε υποψηφίους: Μαντικέ Νιάνγκ, Ισά Σαλ, Μάκι Σαλ, Ιντρίσα Σεκ και Ουσμάν Σονκό.Τον Ιανουάριο του 2019 δύο από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης, οι Χαλίφα Σαλ και Καριμ Γουάντ εμποδίστηκαν από το να συμμετάσχουν, εξαιτίας της προηγούμενης καταδίκης τους για κακοδιαχείριση δημόσιου χρήματος. Στις 25 Φεβρουαρίου 2019 ο πρωθυπουργός Μαχαμέντ Ντιόν ανακοίνωσε την επανεκλογή του Σαλ με ελάχιστο ποσοστό 57% των ψήφων. Κατά συνέπεια αποφεύχθηκε η διεξαγωγή και 2ου γύρου. Επίσης, ανακοινώθκε ότι ο Σαλ ήταν νικητής στις 13 από τις συνολικά 14 περιφέρειες. Στις 5 Μαρτίου 2019 τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαιώθηκαν από το Συνταγματικό Συμβούλιο.

Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στη Σενεγάλη στις 24 Φεβρουαρίου 2019. Ο κάτοχος της προεδρίας Μακί Σαλ από τη Συμμαχία για τη Δημοκρατία επανεξελέγη για μια 2η θητεία, με ποσοστό 58% των ψήφων, από τον 1ο γύρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_(2019)

Μάρκο Μπαρμπαρίγκο

Ο Μάρκο Μπαρμπαρίγκο εξελέγη δόγης της Βενετίας τον Σεπτέμβριο του 1485, διαδέχθηκε τον Τζοβάννι Μοτσενίγκο που πιθανότατα δηλητηριάστηκε. Ο Μάρκο πέθανε τον Αύγουστο του 1486 έναν χρόνο μετά την εκλογή του στην θέση του δόγη σε μια βίαιη σύγκρουση ανάμεσα στους ευγενείς με πρωταγωνιστή τον μικρότερο αδελφό του Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο. Τον διαδέχθηκε ο ίδιος ο αδελφός του Αγκοστίνο (1465 - 1501) που ήταν Πραίτωρ όταν ο Μάρκο ήταν δόγης. Η σύζυγος του ονομαζόταν Λουκία Ρουζίνι (πέθανε το 1496), έπασχε από Υποχονδρίαση αλλά ήταν εξαιρετικά όμορφη. Τα ονόματα του ίδιου και του αδελφού του παρουσιάζονται από τον Δάσκαλο των αναγλύφων Μπαρμπαρίγκο που διακόσμησε τον τάφο τους. Ο Μάρκο Μπαρμπαρίγκο εμφανίζεται στο βιντεοπαιχνίδι Assassin's Creed II σαν κακοποιός και ένας από τους δολοφονικούς στόχους. Ο Μπαρμπαρίγκο παρουσιάζεται σαν μαριονέτα του Μεγάλου Δασκάλου των Ναιτών Αλεξάνδρου Βοργία, ο σύμμαχος του Κάρλο Γκριμάλντι που μετείχε στο Συμβούλιο των Δέκα δολοφόνησε τον Τζοβάννι Μοτσενίγκο ώστε να επιτρέψει στον Μπαρμπαρίγκο να κυβερνήσει την Δημοκρατία της Βενετίας για τους Ναΐτες Ιππότες. Δολοφονήθηκε σε μια ομιλία του στο Καρναβάλι της Βενετίας από ένα μέλος των Ασασίνων αντιπάλων του Έτζιο Οντιτόρε ντα Φιρέντσε με ένα κρυφό όπλο. Bowden, Oliver (2009). Assassin's Creed: Renaissance. Penguin Books Limited. p. 528. ISBN 9780141046303. Paoletti, John T.; Radke, Gary M. (2005). Art in Renaissance Italy. Laurence King Publishing. p. 576. ISBN 9781856694391. Staley, Edgcumbe (1910). University of California Libraries, ed. The dogaressas of Venice: The wives of the doges. London: T. W. Laurie. p. 430. Πανηγύρι του Δογη Μάρκου Μπαρμπαρίγκο

Ο Μάρκο Μπαρμπαρίγκο (Ιταλικά : Marco Barbarigoc, 1413 - 1486), 73ος Δόγης της Βενετίας (1485 - 1486) ήταν μεγαλύτερος γιος του Φραντσέσκο Μπαρμπαρίγκο.. Ο χρησμός του έγινε σε μια νέα σκάλα στην αυλή του ανακτόρου των δόγηδων που βρισκόταν σε άξονα με το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου και την Πόρτα ντελλα Κάρτα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF

Ωτ-Γκαρόν

Ο νομός Ωτ-Γκαρόν αποτελεί τμήμα της διοικητικής περιοχής Οξιτανία. Είναι ιδιαίτερα επιμήκης και συνορεύει με τους νομούς: Αριέζ στα νοτιοανατολικά, Ωντ στα ανατολικά, Ταρν στα βορειοανατολικά, Ταρν-ε-Γκαρόν στα βόρεια, Ζερς στα δυτικά, Άνω Πυρηναία στα νοτιοδυτικά και τέλος με την Ισπανία στα νότια, στα σύνορα της Καταλονίας και της Αραγωνίας. Η έκταση του νομού είναι 6.309 τετραγωνικά χιλιόμετρα και εκτείνεται από βορρά προς νότο σε μήκος 144,5 χιλιομέτρων, καθιστώντας τον έναν από τους πιο επιμήκεις γαλλικούς νομούς. Πρωτεύουσα του νομού, όπως επίσης και της διοικητικής περιοχής Οξιτανία, είναι η Τουλούζη, που βρίσκεται 588,36 χιλιόμετρα κατ'ευθεία γραμμή νοτιοδυτικά του Παρισιού.Η περιοχή νότια του νομού είναι ορεινή, βρίσκεται στον ορεινό όγκο των Πυρηναίων, οροσειρά που υψώνεται στα νότια του νομού ως φυσικό σύνορο. Αυτή η οροσειρά, μήκους 22 μέτρων μέσα στο νομό, έχει πολλές κορυφές που ανέρχονται σε υψόμετρο άνω των 3.000 μέτρων. Η κορυφή Περντιγιέρ με ύψος 3.222 μέτρα είναι το υψηλότερο σημείο του νομού. Αυτή η ορεινή περιοχή ονομάζεται Λυσοναί και περιέχει αρκετές κοιλάδες όπως αυτή της Ο. Ο νομός διασχίζεται από το ανώτερο ρεύμα του ποταμού Γαρούνα (Γκαρόν) που του δίνει το όνομά του. Το περίγραμμα του νομού ακολουθεί την κατεύθυνση του ποταμού. Ο ποταμός διασχίζει τα γαλλο-ισπανικά σύνορα μέσα από τον στενό αυχένα Πον-ντυ-Ρουά, που βρίσκεται σε υψόμετρο 580 μέτρων, διαρρέει τις κοινότητες Μοντρεζώ, Σαιν-Γκωντένς, Καζέρ, Μυρέ, το κέντρο της Τουλούζης και τη Γκρενάντ πριν εγκαταλείψει το νομό. Ο Γαρούνας διασχίζει το νομό σε μήκος περίπου 200 χιλιομέτρων. Από τα ανατολικά προς τα δυτικά ο νομός διασχίζεται σε μήκος 51 χιλιομέτρων από το Κανάλι του Μιντί που συναντά την πλευρική διώρυγα του ποταμού Γαρούνα στην Τουλούζη, κανάλια τα οποία λειτουργούν σαν ισθμός ανάμεσα στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Μια πρώτη πεδιάδα, στο νότο, εκτείνεται από το Μοντρεζώ έως το Σαιν-Μαρτορί, όπου ρέει ο ποταμός Γαρούνας. Μεγάλη επιφάνεια του νομού, γύρω στα 89.000 εκτάρια, καταλαμβάνεται από δάση. Η ορεινή περιοχή αποτελείται κυρίως από δάση οξιάς, ενώ στην πεδιάδα και στους πρόποδες κυριαρχούν δάση από βελανιδιές και λεύκες. Τα μεγάλα δασικά συγκροτήματα βρίσκονται στα βουνά, αλλά υπάρχουν και αρκετά που καταλαμβάνουν την πεδιάδα, όπως το δάσος Μπουκόν, στα δυτικά της Τουλούζης. Στα βορειοανατολικά της Τουλούζης βρίσκεται το Μπυζέ, ένα άλλο σημαντικό δάσος, το οποίο εκτείνεται σε πάνω από 1.000 εκτάρια. Οι δασωμένες περιοχές με λεύκες και ιτιές κατά μήκος του ποταμού Γαρούνα παρέχουν ένα ποτάμιο οικοσύστημα που φιλοξενεί πολλά ζωικά και φυτικά είδη. Αυτές οι δασοσυστάδες ασφαλίζουν επίσης τις όχθες του ποταμού. Το κλίμα του νομού Ωτ-Γκαρόν είναι εύκρατο με ωκεάνιες και μεσογειακές επιρροές, με μέτριους χειμώνες στην πεδιάδα και ψυχρότερο στο νότο, καθώς και ζεστά καλοκαίρια στην πεδιάδα, ακολουθούμενο από πολύ ηλιόλουστα φθινόπωρα. Η άνοιξη είναι βροχερή. Ο νομός Ωτ-Γκαρόν είναι ένας από τους αρχικά 83 νομούς (σήμερα 101) που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης στις 4 Μαρτίου 1790. Έως το 2016 ανήκε στην περιοχή Μιντί-Πυρηναία, η οποία συνενώθηκε με το Λανγκεντόκ-Ρουσιγιόν και πλέον αποτελούν τη νέα διοικητική περιοχή Οξιτανία. Αρχικά, ο νομός ήταν μεγαλύτερος. Η μείωση της περιοχής του προέκυψε από αυτοκρατορικό διάταγμα της 21ης Νοεμβρίου 1808 και το οποίο ίδρυσε το βόρειο τμήμα του όμορου νομού Ταρν-ε-Γκαρόν. Ο νέος νομός, ο οποίος δημιουργήθηκε κατόπιν πιέσεων διαφόρων τοπικά ισχυρών πολιτικών, πήρε έδαφος από πέντε νομούς, συμπεριλαμβανομένου του νομού Ωτ-Γκαρόν. Ο νομός δεν αποτελούσε ιστορική περιοχή της Γαλλίας. Πρόκειται για διοικητική διαίρεση και σχηματίστηκε από τη συνένωση του δυτικού τμήματος της ιστορικής επαρχίας Λανγκεντόκ και της βορειοανατολικής Γασκώνης. Σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες του νομού είναι η βιομηχανία, η γεωργία, η κτηνοτροφία και ο τουρισμός. Το βόρειο τμήμα του νομού είναι πολύ αστικοποιημένο και πυκνό, κυρίως στην Τουλούζη και την αστική της περιοχή, όπου είναι συγκεντρωμένες οι βιομηχανικές μονάδες, ενώ ο νότος είναι πολύ πιο αγροτικός και αραιοκατοικημένος, κυρίως λόγω των Πυρηναίων. Η οικονομία του νομού Ωτ-Γκαρόν βασίζεται στην αεροναυπηγική και τη διαστημική βιομηχανία. Η βιομηχανία στο νομό επικεντρώνεται κυρίως γύρω από τον πόλο της Τουλούζης, με την αεροναυπηγική και τη διαστημική σαν κύριους κλάδους. Η Τουλούζη είναι η έδρα της Airbus και άλλων κατασκευαστών όπως η εταιρεία ATR. Από το τέλος του 2010, το αστικό κέντρο της Τουλούζης φιλοξενεί επίσης την πανεπιστημιούπολη Oncopôle, η οποία συγκεντρώνει τη βιομηχανική φαρμακοβιομηχανία και την έρευνα σε ένα σύνολο. Στην περιφέρεια της Τουλούζης υπάρχουν επίσης βιομηχανίες επεξεργασίας δέρματος, κλωστοϋφαντουργίες, βιομηχανία τροφίμων και άλλοι κλάδοι. Το Σαιν-Μαρσέτ είναι είναι σημαντική πηγή τροφοδοσίας σε φυσικό αέριο. Η γεωργία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία του νομού, κυρίως καλλιεργούνται δημητριακά, αραβόσιτος, οπωροκηπευτικά και αμπέλια, ιδιαίτερα στα ακραία βόρεια και νότια του νομού. Ο νομός Ωτ-Γκαρόν αποτελείται από 3 διοικητικά διαμερίσματα, 27 καντόνια και 587 κοινότητες. Οι κάτοικοι του νομού Ωτ-Γκαρόν ονομάζονται Ω-Γκαροναί. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση βρίσκεται γύρω από την πρωτεύουσα Τουλούζη ενώ ο νότος του νομού είναι αρκετά αραιοκατοικημένος. Οι νέοι αντιπροσωπεύονται ικανοποιητικά με το 55% του πληθυσμού κάτω από την ηλικία των 40 ετών και από αυτούς, το 16% είναι ηλικίας μεταξύ 20 και 29 ετών. Αυτό συμβαίνει επειδή η Τουλούζη είναι πανεπιστημιακή πόλη. Οι μεγαλύτερες πόλεις είναι: Τοποθεσίες ιστορικού και αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος είναι κατ' αρχάς η Τουλούζη, διάσημη για την ζωντανή ατμόσφαιρα που ελκύει οπαδούς της διασκέδασης, αλλά και για την Αναγεννησιακή αρχιτεκτονική με τον εντυπωσιακό αριθμό των αρχοντικών της, πραγματική ιστορική και αρχιτεκτονική κληρονομιά. Η συνοικία της Σαιν-Συπριάν χρονολογείται από τον Μεσαίωνα και όλες οι άλλες συνοικίες του κέντρου της χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Άλλα σημεία ενδιαφέροντος είναι το Σαιν-Μπερτράν-ντε-Κομίνζ, το Βαλκαμπρέρ, το Μοντρεζώ και το ορεινό θέρετρο Μπανιέρ-συρ-Λυσόν στα Πυρηναία, στα σύνορα με την Ισπανία. Υπάρχουν επίσης αξιόλογα θρησκευτικά κτίρια: η βασιλική της Τουλούζης, ο καθεδρικός ναός της Σαιν-Μπερτράν-ντε-Κομμάνζ, η βασιλική Σαιν-Ζυστ του Βαλκαμπρέρ. Στο ορεινό νότιο τμήμα γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη ο τουρισμός με 4 χιονοδρομικά κέντρα : Περαγκύντ (1 600 - 2 450 υψόμετρο), με 55 χιλιόμετρα πίστες Λυσόν-Συπερμπανιέρ (1 440 - 2 260 υψόμετρο), με 30 χιλιόμετρα πίστες Λε Μουρτί (1 380 m - 1 816 υψόμετρο), με 22 χιλιόμετρα πίστες Μπουρ-ντ'Ειγ (1 350 m - 1 500 υψόμετρο)Αξιοθέατα στο νομό Ωτ-Γκαρόν Επίσημη σελίδα του νομού Ωτ-Γκαρόν Αρχειοθετήθηκε 2017-06-20 στο Wayback Machine. (γαλλικά) Η σελίδα του Νομαρχιακού Συμβουλίου (γαλλικά)

Η Ωτ-Γκαρόν (γαλλικά: Haute-Garonne, οξιτανικά: Nauta Garona) είναι γαλλικός νομός στη διοικητική περιοχή Οξιτανία. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική Γαλλία και το όνομά του προέρχεται από τον ποταμό Γαρούνα που τον διασχίζει. Πρωτεύουσα είναι η Τουλούζη. Έχει δύο υπο-νομαρχίες, τις κοινότητες Μυρέ και Σαιν-Γκωντένς. Ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 1.348.183 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2016. Έχει έκταση 6.309 τετραγωνικά χιλιόμετρα και διοικητικά αποτελείται από 3 διαμερίσματα. Η INSEE και το ταχυδρομείο του αποδίδουν τον κωδικό 31. Οι κάτοικοι του νομού ονομάζονται Ω-Γκαροναί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%84-%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%8C%CE%BD

Αηδονιά Άρτας

Η Αηδονιά είναι ορεινός οικισμός στο απώτατο ανατολικό τμήμα του νομού Άρτας. Είναι ο τελευταίος οικισμός σε αυτό το τμήμα του νομού πριν τα όρια με τον νομό Καρδίτσας. Βρίσκεται στις νοτιοανατολικές υπώρειες της κορυφής «Κοκκινόλακκος» (1.750 μ.), στις όχθες του Αχελώου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 600. Απέχει 74 χλμ. περίπου ΒΑ. της Άρτας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1940 ως Κονάτσια και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Πηγών του νομού Άρτας. Το 1973 μετονομάστηκε σε Αηδονιά. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Πηγών και προσαρτήθηκε στον δήμο Τετραφυλίας. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Τετραφυλίας και προσαρτήθηκε στον δήμο Γεωργίου Καραϊσκάκη. Τα απομεινάρια της γέφυρας του Κοράκου, απέναντι από τον οικισμό. Κάποτε υπήρξε το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Είχε άνοιγμα τόξου 45 μ. και ύψος 25 μ. και ένωνε τις Πηγές Άρτας με το Πετρωτό Καρδίτσας. Κτίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα και καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, το 1949. Τα τελευταία χρόνια καταβάλλονται προσπάθειες για να ξανακτιστεί Ο ναός της Αγίας Παρασκευής, σε περίοπτη θέση, βορειοδυτικά του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1989, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr

Η Αηδονιά είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Πηγών, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Τετραφυλίας, του δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Άρτης, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Άρτας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου. Μέχρι το 1973 ο οικισμός ονομαζόταν Κονάτσια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B7%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82

Ασότ ο Ανώριμος

Ήταν ο νεότερος γιος του Γεώργιος Α΄ του Τάο. Μετά το τέλος του μεγαλύτερου αδελφού του Aδαρνάση Γ΄ το 896, πιθανότατα παρενέβη και συγκυβέρνησε με τον ανιψιό του Δαβίδ, που ήταν ακόμη ανήλικος εκείνη την εποχή. Όταν ο Δαβίδ απεβίωσε το 908, ο Ασότ έγινε μοναδικός ηγεμόνας και παρέμεινε μέχρι το τέλος του το 918. Τα Γεωργιανά χρονικά του Kάρτλις Τσχοβρέμπα και οι βίοι αγίων της τότε εποχής, όπως ο Βίος του Γκριγκόλ Χαντζτέλι από τον Γκιόργκι Μεχούλε, αποδεικνύουν ότι ο Aσότ ήταν ένθερμος υποστηρικτής του μοναχισμού και των πολιτιστικών έργων στο Tάο-Κλαρτζέτι. Επιχορήγησε την κατασκευή ενός καθεδρικού ναού στο Tμπέτι στο Σαβσέτι (τώρα Σεβισλί της Τουρκίας) και τοποθέτησε ως πρώτο επίσκοπό του τον Στεπάνε Μτμπεβάρι, στον οποίο ο Aσότ ανέθεσε το αγιολογικό μυθιστόρημα Mαρτυρολόγιο του Mίκελ-Γκόμπρον. Ένα άγαλμα που υποτίθεται ότι δείχνει τον Aσότ Κούχι, το οποίο απομακρύνθηκε από το Tμπέτι προς το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτίθεται τώρα στο Μουσείο Τέχνης της Γεωργίας στην Τιφλίδα.

Ο Ασότ ο Ανώριμος, γεωργιανά: აშოტ I კუხი Ashot Kukhi (απεβ. 918) από τον Οίκο των Βαγρατιδών-Ιβηρίας του κλάδου του Τάο-Κλαρτζέτι ήταν πρίγκιπας της Ιβηρίας (μετέπειτα Γεωργίας) και κληρονομικός κυβερνήτης του Τάο με τον τίτλο του δούκα των δουκών (eristavt-eristavi), Το παρωνύμιο Κούχι σημαίνει Ανώριμος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%8C%CF%84_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82

Είμαι η Γκρέτα

Τον Δεκέμβριο του 2019, ανακοινώθηκε ότι ο Νέιθαν Γκρόσμαν θα σκηνοθετήσει την ταινία που θα έχει ως δέμα της την Γκρέτα Τούνμπεργκ, με τη διανομή από την πλατφόρμα Hulu. Πρόκειται για ένα "δείγμα σύγχρονου σινεμά βεριτέ, που αποτυπώνει τόσο τις συναντήσεις της Τούνμπεργκ με αρχηγούς κυβερνήσεων και τις δημόσιες εμφανίσεις σε μεγάλης κλίμακας διαδηλώσεις, όσο και στιγμές από την προσωπική ζωή μιας ξεχωριστής έφηβης: ενός κοριτσιού που γράφει πύρινους λόγους στο παιδικό της δωμάτιο, καθώς παλεύει να ισορροπήσει το άγχος των ταξιδιών με το σύνδρομο Άσπεργκερ, τη ραγδαία αναγνωρισιμότητα με την κριτική των μίντια, την προσωπική με τη δημόσια ζωή". Όπως λέει και η ίδια η Γκρέτα από την αρχή σχεδόν της ταινίας: «Μόλις η κρίση του κλίματος τραβήξει την προσοχή σου, δεν μπορείς να απομακρύνεις το βλέμμα σου». «Μόλις καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος, δεν μπορείς να το διαγράψεις». Η ταινία Είμαι η Γκρέτα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 3 Σεπτεμβρίου του 2020. Προβλήθηκε επίσης στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο στις 11 Σεπτεμβρίου του 2020 και στο Filmfest του Αμβούργου στις 3 Οκτωβρίου του 2020. Η ταινία κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γερμανία στις 16 Οκτωβρίου του 2020 από τις εταιρείες Dogwoof και Filmwelt. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ταινία κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου του 2020. Στον ιστότοπο κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία έγκρισης 79% με βάση 81 διαφορετικές κριτικές και με μέση βαθμολογία 7 στα 10. Στη γνώμη των κριτικών του ιστότοπου για την ταινία, αναφέρεται το εξής: "Το κοινό μπορεί να μην μαθαίνει τίποτα νέο από το Είμαι η Γκρέτα, αλλά το συγκλονιστικό χρονικό του για τις προσπάθειες της νεαρής ακτιβίστριας είναι εμπνευσμένο". Τέλος, στο Metacritic, το Είμαι η Γκρέτα έχει συγκεντρώσει μέσο όρο βαθμολογίας 69 στα 100, με βάση 20 διαφορετικές κριτικές, παρουσιάζοντας "γενικά ευνοϊκές κριτικές".

Το Είμαι η Γκρέτα είναι ταινία ντοκιμαντέρ διεθνούς συμπαραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία του Νέιθαν Γκρόσμαν, με θέμα την ακτιβίστρια κατά της κλιματικής αλλαγής Γκρέτα Τούνμπεργκ. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 3 Σεπτεμβρίου του 2020 και κυκλοφόρησε στη συνδρομητική πλατφόρμα Hulu στις 13 Νοεμβρίου του 2020.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1

Αλτομιρά Μεσσηνίας

Τα Αλτομιρά αναφέρονται για πρώτη φορά το 1618 με πληθυσμό 20 οικογένειες. Στη συνέχεια περιλαμβάνονται σχεδόν σε όλες τις απογραφές και αναφορές χωριών της Έξω Μάνης. Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 πρόσφεραν μεγάλο αριθμό οπλαρχηγών. Το 1835 εντάχθηκαν στο Δήμο Γερηνίας και το 1841 στο Δήμο Αβίας. Το 1914 αποτέλεσαν ξεχωριστή κοινότητα, η οποία διατηρήθηκε ως το 1998, οπότε εντάχθηκαν στο νέο Δήμο Αβίας. Η τοπική κοινότητα Αλτομιρών είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 15,290 χμ² (2011). Το 1829 είχαν 30 οικογένειες. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο πληθυσμός τους αυξανόταν διαρκώς. Από 216 κατοίκους το 1835 έφτασε στους 403 το 1907. Στη συνέχεια ο πληθυσμός άρχισε να μειώνεται λόγω της μετανάστευσης. Έτσι απογράφηκαν: 169 κ. το 1951, 18 κ. το 1961 ενώ το 1971 μόνον ένας κάτοικος! Μια από τις πιο γνωστές οικογένειες, που ακόμα διατηρούν χώρους στο χωριό, είναι οι Κουβελαιοι ( Γεώργιος Κούβελας), οι οποίοι αργότερα μετακινήθηκαν στην Καλαμάτα, την Πύλο και την Αθήνα. Από το 1875 ως το 1940 στο χωριό λειτούργησε μονοθέσιο θερινό σχολείο. Τα μαθήματα ξεκινούσαν το Μάρτιο και διαρκούσαν ως τον Οκτώβριο, διότι το χειμώνα οι κτηνοτρόφοι κάτοικοί του μεταφέρονταν στα πεδινά χωριά της περιοχής. Το σχολείο ξαναλειτούργησε την περίοδο 1955-1960, ως μονοθέσιο χειμερινό. Έπειτα έκλεισε λόγω ελλείψεως μαθητών. Μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι κάτοικοι των Αλτομιρών εγκαταστάθηκαν είτε στα πεδινά χωριά του Δήμου Αβίας: Κάμπος, Μεγάλη Μαντίνεια και Σωτηριάνικα είτε στην Καλαμάτα κι άλλες πόλεις. Όμως, δεν ξεχνούν το χωριό τους. Κάθε καλοκαίρι διοργανώνουν πανηγύρια στα οποία συγκεντρώνεται πολύς κόσμος. Θεόδωρος Μπελίτσος, "Τα Αλτομιρά της Έξω Μάνης (Ιστορία-Οικογένειες-Τοπωνύμια)", 1999. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)

Τα Αλτομιρά βρίσκονται 10 χιλιόμετρα από τα Σωτηριάνικα, στον επαρχιακό δρόμο Σωτηριάνικα-Αλτομιράς, σε ανηφορικό δρόμο προς τον Ταΰγετο, αμφιθεατρικά κτισμένα σε μια βουνοπλαγιά. Σύμφωνα με τοπική παράδοση, η περιοχή οφείλει το όνομά της σε κάποιο ληστή ή φυγάδα που ονομαζόταν Αλτόμορος και είχε καταφύγει στην περιοχή. Το ορεινό έδαφος αποτελούσε καταφύγιο των κλεφτών επί Τουρκοκρατίας και ανήκε στην καπετανία και εξαρχία της Ζαρνάτας. Τα Αλτομιρά έχουν παλιά πέτρινα σπίτια, εξαίρετα δείγματα της Μανιάτικης αρχιτεκτονικής, εκ των οποίων αρκετά έχουν αναπαλαιωθεί. Το 1999 κηρύχθηκε διατηρητέος οικισμός από το Υπουργείο Πολιτισμού. Κεντρικός ναός του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος, κτισμένος περίπου το 1865. Στα Αλτομιρά ανήκει και το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, ενώ σημαντικό πόλο έλξης αποτελεί το λιθόστρωτο μονοπάτι Μπίλιοβο που κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνέδεε το χωριό με τα πεδινά χωριά της περιοχής. Στα Αλτομιρά, το Υπουργείο Πολιτισμού με απόφασή του, έχει χαρακτηρίσει ως Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο το συγκρότημα κτιρίων φερομένης ιδιοκτησίας Δημητρίου Μαργέλη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Χάρωνος και Μενίππου

Ανήκει στην σειρά άλλων δύο συναφών διαλόγων του Λουκιανού «Μένιππος ή Νεκυομαντεία» και «Κατάπλους ή Τύρρανος», οι οποίες με τις κωμικές στιγμές και σκηνές τους προκαλούν συχνά το γέλιο κι ας είναι οι τίτλοι τους τόσο απωθητικοί και η μόνιμη σκηνογραφία τους ανατριχιαστική. Ταυτόχρονα μας αφήνουν μια στυφή γεύση αναπόδραστης ματαιότητας για τον ανθρώπινο βίο. Σαν αντιστάθμισμα όμως στο νιχιλιστικό αυτό αντίκρυσμα του βίου των ανθρώπων μας παρουσιάζει ένα Άδη με τα καθιερωμένα γνωρίσματά του, αλλά και με τρόπο που να καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει παρά στη φαντασία των ποιητών και στο φόβο των απλών ανθρώπων.Στο έργο αυτό ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο - αφού δεν είχε. Στο διάλογο αυτόν εμφανίζεται για πρώτη φορά και η ρήση «οὐκ άν λάβοις παρά τοῦ μη έχοντος» (δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει), η οποία έμεινε παροιμιώδης και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα.Στο διάλογο παρουσιάζεται ο Μένιππος να μην έχει τον απαιτούμενο οβολό, δηλαδή ως κυνικός φιλόσοφος, δεν αποδέχεται την καθιερωμένη πρακτική των ανθρώπων. Όταν στη συνέχεια εμφανίζεται ότι τραβούσε κουπί στη βάρκα αντί να κλαίει όπως οι άλλοι επιβάτες, δείχνει την ελευθερία που απολάμβαναν οι κυνικοί, τραγουδώντας και απολαμβάνοντας όσο μπορούσε το παρόν. Τα πρόσωπα που αναφέρονται είναι: Ο Χάρος, ο βαρκάρης των ψυχών που με τη βάρκα του περνούσε τους πεθαμένους από τον κόσμο των ζωντανών στον Άδη ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος, Σύρος και αυτός όπως ο συγγραφέας Λουκιανός, του 3ου αιώνα π.Χ. (4-5 αιώνες παλαιότερος του συγγραφέα) ο Ερμής, αγγελιοφόρος των θεών αλλά και ψυχοπομπός που οδηγεί δηλαδή τις ψυχές των νεκρών στον Άδη ο Αιακός, γιος του Δία και της νύμφης Αίγινας, κριτής στον Κάτω Κόσμο καθώς και κάτοχος των κλειδιών του Άδη Βιβλιοθήκη αρχαίων συγγραφέων «Λουκιανός-έργα» (τόμος Β), αχρονολ. επιμέλεια έκδοσης Γιάννης Κορδάτος Αχιλλέας Τζάρτζανος, Λουκιανού Νεκρικοί διάλογοι, Κολλάρος, 1932 Λουκιανός «Σάτιρα θανάτου και κάτω κόσμου», τόμος Β΄, εκδόσεις Ζήτρος, 2002 ISBN 960-442-451-3

Ο Χάρωνος και Μενίππου διάλογος είναι έργο του Σύρου ρήτορα και σατυρικού συγγραφέα Λουκιανού (2ος αιώνας μ.Χ.) που ανήκει στους Νεκρικούς διαλόγους με έντονο το κυνικό χρώμα της σάτιρας θανάτου και του Κάτω Κόσμου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%85

Ρω Μεγίστης

Το νησί χρησίμευε ως κρίκος στην αλυσίδα στρατιωτικών παρατηρητηρίων του Ροδιακού κράτους. Μικρό οχυρό αποτελούμενο από κεντρικό ορθογώνιο πύργο, αρχικά διώροφο, βρίσκεται κτισμένο στην κορυφή μικρού λόφου. Σώζεται σε ύψος 4μ. περίπου, κτισμένο με το ισόδομο σύστημα. Στην εσωτερική πλευρά των τείχων υπάρχει ενίσχυση από μικρότερους αποστρογγυλευμένους λίθους ενώ επισκευές και συντήρηση πρέπει να έγιναν κατά τη βυζαντινή και ιπποτική εποχή. Ο διπλός εξωτερικός περίβολος μαζί με τους ισχυρούς τοίχους μαρτυρεί ότι το οχυρό δεν ήταν απλή φρυκτωρία αλλά σημαντική στρατηγική θέση. Στο εσωτερικό βρίσκουμε την δεξαμενή επενδυμένη με υδραυλικό κονίαμα (κουρασάνι). Χρονολογείται από τον 4ο αι. π.Χ. Στα νεώτερα χρόνια ο θρύλος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Λάμπρο Κατσώνη ως ορμητήριο.Εκεί βρίσκεται το μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Η ξακουστή Κυρά της Ρω, μοναδική κάτοικος του νησιού για πολλά χρόνια ύψωνε κάθε μέρα για δεκαετίες την Ελληνική σημαία, μέχρι το 1982 οπότε και απεβίωσε. Αντίγραφο του μνημείου βρίσκεται στη Μεγίστη. Η νησίδα Ρω διαθέτει δύο παραλίες, τον Άγιο Γεώργιο και τη Στρογγύλη. Σήμερα κατοικείται ουσιαστικά από μικρό απόσπασμα του Ελληνικού Στρατού, το οποίο έχει ως κύριο μέλημα να υψώνει κάθε μέρα και να προστατεύει την Ελληνική σημαία, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση της Κυράς της Ρω.

Η Ρω ή Άγιος Γεώργιος, η αρχαία Ρώγη ή Ρόπη, είναι νησίδα που βρίσκεται στα δυτικά του Καστελόριζου και σε απόσταση 5.600 μ. από τις τουρκικές ακτές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82

Χιλάρι Μινκ

Ο Μινκ γεννήθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια της μεσαίας τάξης. Οι γονείς του ήταν ο Όσκαρ Μινκ και η Στεφάνια, το γένος Φάγερσταϊν. Το 1921, ο Μινκ εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας, το οποίο αργότερα εξαλείφθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνής πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σπούδασε νομική και οικονομικά στην Πολωνία και τη Γαλλία, όπου απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα πριν αποβληθεί από τις αρχές το 1928. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξορίστηκε στη Σοβιετική Ένωση, όπου συμμετείχε στην ίδρυση και τις δραστηριότητες της Ένωσης Πολωνών Πατριωτών. Ως αξιωματικός του Πολωνικού Λαϊκού Στρατού, πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο και έλαβε στρατιωτικά παράσημα, συμπεριλαμβανομένου του Τάγματος Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας. Μεταξύ 1944 και 1956, ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος (ΠΕΚ) και στη συνέχεια του Ενιαίου Εργατικού Κόμματος Πολωνίας (ΕΕΚΠ). Ο Μινκ ήταν κορυφαίο μέλος του πολιτικού μηχανισμού του Μπολέσουαφ Μπιέρουτ από το 1948, μαζί με τον Γιάκουμπ Μπέρμαν. Υπηρέτησε ως υπουργός βιομηχανίας και εμπορίου και αναπληρωτής πρωθυπουργός για οικονομικές υποθέσεις κατά τη σταλινική περίοδο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας (μέχρι το 1956). Αν και κύρια ευθύνη του ήταν η οικονομία, συμμετείχε πρόθυμα στις πολιτικές καταστολές αυτής της περιόδου. Ο Μινκ συμμετείχε στις συναντήσεις του Βουαντίσουαφ Γκομούουκα με τον Ιωσήφ Στάλιν στο Κρεμλίνο. Ο Στάλιν ανέθεσε προσωπικά τον Μινκ πρώτα στο Υπουργείο Βιομηχανίας και στη συνέχεια στο Υπουργείο Μεταφορών της Πολωνίας το 1949. Ο Μινκ ήταν ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες του Εξαετούς Σχεδίου της Πολωνίας, που εφαρμόστηκε το 1950. Η σύζυγός του, Γιούλια, ήταν αρχισυντάκτρια του Πολωνικού Πρακτορείου Τύπου μέχρι το 1954. Σε μια εορτή στο Βρότσλαβ για τις λεγόμενες Ανακτημένες Περιοχές, ο Μινκ επικρότησε την κατάκτηση της πλήρως εξοπλισμένης προηγουμένως γερμανικής γης με τα υπολείμματα του γερμανικού πληθυσμού και διακήρυξε το δικαίωμα της κυβέρνησής του να εκκαθαρίσει τους υπόλοιπους Γερμανούς με κατάλληλες μεθόδους.Το 1956, κατά τη διάρκεια του Πολωνικού Οκτώβρη, ο Μινκ απομακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο καθώς και από τη θέση του ως αναπληρωτής πρωθυπουργός. Το 1959 εκδιώχθηκε εντελώς από το ΕΕΚΠ. Πέθανε το 1974 και κηδεύτηκε με πλήρεις στρατιωτικές και κομματικές τιμές στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο Ποβόνσκι. Άντζεϊ Βαλίτσκι, Γνήσιοι φανατικοί (μια κριτική για το βιβλίο της Τερέσα Τοράνσκα "Them": Stalin's Polish Puppets, The New York Times, 17 Μαΐου 1987).

Ο Χιλάρι Μινκ (πολωνικά: Hilary Minc) (24 Αυγούστου 1905, Καζίμιες Ντόλνι – 26 Νοεμβρίου 1974, Βαρσοβία) ήταν Πολωνός οικονομολόγος και κομμουνιστής πολιτικός, με εξέχουσα θέση στη σταλινική Πολωνία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B9_%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CE%BA

Άγκνες Μόλναρ

Φοίτησε στο γυμνάσιο Ραντνότι Μίκλος στο Σέγκεντ και πέρασε τις τελικές εξετάσεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το 1974. Αποφοίτησε ως γιατρός από το Πανεπιστήμιο Ιατρικών Επιστημών του Σέγκεντ με έπαινο το 1980. Ξεκίνησε τη δουλειά της στην παιδική πτέρυγα του Κρατικού Σανατόριου στο Σόπρον το 1980. Εργάστηκε στην παιδική πτέρυγα του νοσοκομείου Ερζίμπετ στο Σόπρον από το 1982. Ολοκλήρωσε τις ειδικές σπουδές της στην παιδιατρική και τη βρεφική ιατρική με εξαιρετικά αποτελέσματα το 1985. Παράλληλα με τα καθήκοντά της στην παιδική πτέρυγα εργάστηκε και για χρόνια ως παιδίατρος σε γειτονικούς οικισμούς αλλά και για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παιδιών, που πάσχουν από νεφρική νόσο. Βοήθησε στη δημιουργία του παιδικού οίκου υγείας της κομητείας. Ήταν επίσης υπεύθυνη για χρόνια ως ιατρός για παιδιά, που βρίσκονται υπό κρατική επίβλεψη, στο σπίτι δύο παιδιών του Σόπρον. Ξεκίνησε ένα ιδιωτικό ιατρείο με τον σύζυγό της το 1992. Είναι διευθύντρια της Arcus ker. Ltd. από το 1998 και διευθύνων σύμβουλος της Régióturizmus Ltd. από το 2001. Υπήρξε υποστηρικτής από το 1997 και μέλος της Fidesz από το 2003. Υπήρξε μέλος της τοπικής Γενικής Συνέλευσης του Σόπρον, πρόεδρος της Επιτροπής Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης από το 2002 έως το 2006. Από το 2003 βοήθησε το κόμμα ως συντονίστρια του προέδρου του κόμματος και στη συνέχεια ως πολιτική διευθύντρια στην Υπερδουναβία. Εξασφάλισε μια θέση στο Κοινοβούλιο κατά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2006 από τον Περιφερειακό Κατάλογο της κομητείας Γκίορ-Μοσόν-Σόπρον. Εξελέγη μέλος της Επιτροπής Υγείας στις 30 Μαΐου 2006. Είναι μέλος της Επιτροπής Πρόνοιας από τον Μάιο του 2014

Η Δρ. Άγκνες Μόλναρ (γεννημένη στις 12 Μαΐου 1956) είναι Ουγγαρέζα πολιτικός, μέλος της Εθνοσυνέλευσης (Βουλευτής) από την Περιφερειακή Λίστα της κομητείας Φίντες-Ουγγρική Συμμαχία Πολιτών (Fidesz) Γκίορ-Μοσόν-Σόπρον από το 2006 έως το 2014 και στην εθνική λίστα του κόμματός της από το 2014. Υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Ανάπτυξης μεταξύ 2 Ιουνίου 2010 και 29 Ιουνίου 2012.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%BA%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CE%B1%CF%81

Ισαβέλλα Μπρους

Η πρώτη σύζυγος του Έρικ Β΄ της Νορβηγίας ήταν η Μαργαρίτα της Σκωτίας κόρη του Αλεξάνδρου Γ΄ της Σκωτίας και πέθανε πάνω στη γέννα (1283). Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου Γ΄ τρία χρόνια αργότερα (1286) η εγγονή του η οποία ήταν κόρη του Έρικ Β΄ από τον πρώτο του γάμο ορίστηκε νέα βασίλισσα της Σκωτίας. Ο Έρικ Β΄ τακτοποίησε τον γάμο της κόρης του με τον διάδοχο του Αγγλικού θρόνου Εδουάρδο γιο του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας αλλά δεν έγινε τελικά ποτέ επειδή η Μαργαρίτα πέθανε σε νηπιακή ηλικία πριν ορκιστεί βασίλισσα (1290). Ο πρόωρος θάνατος της Μαργαρίτας έφερε τεράστιο χάος στη διαδοχή του θρόνου της Σκωτίας με αποτέλεσμα να βρει την ευκαιρία ο Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας να εγκαταστήσει την εξουσία του στη χώρα.Το εκλεκτορικό σώμα εξέλεξε νέο βασιλιά της Σκωτίας τον Τζων Μπάλλιολ με τη βοήθεια του Τζων Κόμυν ή Ερυθρού Κόμυν. Ο Οίκος του Μπρους που είχε απέραντες εκτάσεις του Γκάλογουεϊ και είχε υποστηρίξει τη διαδοχή του θρόνου από τη Μαργαρίτα αντιστάθηκε σκληρά στη νέα εκλογή και είχε την υποστήριξη πολλών ευγενών ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο Οίκος των Στιούαρτ. Την εποχή που ορκίστηκε βασίλισσα της Νορβηγίας ο αδελφός της ήταν διεκδικητής του θρόνου της Σκωτίας, συμμάχησε με τον Εδουάρδο Α΄ εναντίον του Μπάλλιολ και των Κόμυν συμμάχων του, ο αδελφός της εξελέγη τελικά βασιλιάς της Σκωτίας (1306). Ο Βρετανός ιστορικός Μπάρροου (1924 - 2013) σημειώνει ότι οι επαφές του Έρικ με τη Σκωτία "συνέβαλαν σημαντικά για την ενδυνάμωση των σχέσεων της οικογένειας Μπρους με τον Άγγλο βασιλιά". Ο Έρικ Β΄ πέθανε πρόωρα και η Ισαβέλλα Μπρους έμεινε χήρα σε ηλικία μόλις 26 ετών (1299), τον διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός του Χάακον Ε΄ της Νορβηγίας που βασίλευσε μέχρι τον δικό του θάνατο (1319). Η Ισαβέλλα έμεινε πιστή στη μνήμη του Έρικ και γι'αυτά τα υπόλοιπα 60 χρόνια που έζησε δεν ξαναπαντρεύτηκε και παρέμεινε μέχρι το τέλος στη Νορβηγία. Με τον γάμο της απέκτησε μόνο μια κόρη την Ίνγκεμποργκ Έρικσνταττερ της Νορβηγίας που παντρεύτηκε στον πρώτο της γάμο τον Τζων Β΄ κόμη των Ορκάδων και στον δεύτερο γάμο της τον Βαλντεμάρ της Φινλανδίας (1312), η μητέρα της Ισαβέλλα ρύθμισε και τους δυο γάμους. Η Ισαβέλλα σαν πρώην βασίλισσα είχε μικρή συμμετοχή στην πολιτική ζωή της Νορβηγίας αλλά έχει διασωθεί στα έγγραφα με μεγάλη λεπτομέρεια, συμμετείχε στα γεγονότα και στις τελετές και ήταν δίπλα από το βασιλικό ζεύγος στη στέψη του νέου επισκόπου του Μπέργκεν Άρνε Σίγκουρντσον (1305). Είχε καλές σχέσεις με τον κλήρο, έκανε δωρεές η ίδια (1324) και δέχτηκε δωρεές από την εκκλησία, συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις με τη Σκωτία για τις Ορκάδες και τα Σέτλαντ και με πρωτοβουλία της κλείστηκε η Συνθήκη του Περθ (1312). Το 1339 συγχωρέθηκε ένας αιχμάλωτος με δικό της αίτημα, είχε αλληλογραφία με την αδελφή της Χριστίνα Μπρους και έστειλε στρατό να την υποστηρίξει. Η Ισαβέλλα ήταν μια από της κληρονόμους της κόρης της Ίνγκεμποργκ (1357) δούκισσας του Άππλαντ, του Έλαντ και της Φινλανδίας. Blakely, Ruth Margaret (2005) The Brus Family in England and Scotland, 1100-1295 (Boydell Press) Penman, Michael (2014) Robert the Bruce: King of the Scots (Yale University Press)

Η Ισαβέλλα Μπρους (Isabella Bruce, 1272 - 1358) βασίλισσα της Νορβηγίας λόγω του γάμου της με τον Έρικ Β΄ της Νορβηγίας ήταν μεγαλύτερη κόρη και παιδί του Ρόμπερτ ντε Μπρους, 6ου λόρδου του Άναντεϊλ και της Μάρτζορι, κόμισσας του Κάρικ. Είχε πολλά μικρότερα αδέλφια, τα σημαντικότερα ήταν ο Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας και ο Εδουάρδος Μπρους που έγινε για σύντομο χρονικό διάστημα Υψηλός βασιλιάς στην Ιρλανδία. Σε ηλικία 21 έτους (1293) ταξίδευσε στο Μπέργκεν για να παντρευτεί τον Νορβηγό βασιλιά Έρικ στον δεύτερο γάμο του, η προίκα της περιείχε 2 χρυσά λεβητοστάσια, 24 ασημένια πλακίδια, 4 ασημένια κελάρια αλατιού και 12 κύπελλα σούπας με δυο λαβές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82

Κάστρο Σίφνου

Το Κάστρο πιθανόν δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα, και ίσως κατασκευάστηκε από τον οίκο ντα Κορούνια, ο οποίος κατέλαβε το νησί από τους Βυζαντινούς το 1307. Στα ερείπια του Δεσποτικού, το οποίο ήταν η κατοικία του τοπικού άρχοντα, βρίσκεται μια επιγραφή του 1365, με το όνομα Γιαννούλης ντα Κορούνια. Η παλαιότερη μνεία στο Κάστρο γίνεται από τον Κριστόφορο Μπουοντελμόντι στο Isolario του 1420.Το κάστρο αρχικά είχε διαστάσεις περίπου 100 επί 40 μέτρα, καταλαμβάνοντας την έκταση της αρχαίας ακρόπολης, αλλά στη συνέχεια επεκτάθηκε. Το αρχικό του μέγεθος είναι παρόμοιο με το αυτό του Άνω Κάστρο στη Μήλο και του κάστρου της Αντιπάρου, οπότε και θεωρείται ότι ο οικισμός είχε 120 κατοίκους. Μέχρι το 1470 ο πληθυσμός του Κάστρου υπολογίστηκε από το Ριτσάρντο ότι έφτανε τα 1.000 άτομα. Τα στέμματα στα υπέρθυρα των σπιτιών δείχνουν σταθερή επέκταση του οικισμού από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα. Φαίνεται ότι ήδη από τον 16ο αιώνα το Κάστρο είχε φτάσει στο μέγιστο της χωρητικότητάς του, με αποτέλεσμα κάτοικοι του νησιού να στέλνονται στην Κίμωλο και στη Φολέγανδρο. Στις αρχές του 17ου αιώνα υπολογίζεται ότι στο Κάστρο κατοικούσαν 5.000 άτομα.Το Κάστρο παρέμεινε πρωτεύουσα του νησιού μέχρι την δημιουργία του ελληνικού κράτους του 1836, οπότε και έδρα του νησιού ορίστηκε η Απολλωνία. Το κάστρο αρχικά είχε έκταση 4 στρέμματα, από τα οποία το 25% τα καταλάμβανε το Δεσποτικό, δηλαδή η κατοικία του άρχοντα. Τα σπίτια στον αρχικό πυρήνα του κάστρου σχηματίζουν ένα μικρό ορθογώνιο γύρω από την κεντρική πλατεία. Στη δυτική πλευρά της πλατείας βρισκόταν το Δεσποτικό. Η είσοδός του γινόταν από τη νότια πλευρά.Στη συνέχεια προστέθηκε μια σειρά σπιτιών με διαστάσεις 40 επί 55 μέτρα στο ανατολικό άκρο του οικισμού. Έπειτα προστέθηκε μια επιπλέον σειρά στη νότια πλευρά, με αποτέλεσμα το εμβαδόν του κάστρου να φτάσει τα 12 στρέμματα. Η κύρια είσοδος του Κάστρου ήταν μια πύλη στην ανατολική άκρη της νότιας πλευράς και οδηγεί σε καλυμμένο πέρασμα μήκους 7 μέτρων και 2,5 μέτρων πλάτους. Το Κάστρο διαθέτει συνολικά έξι τέτοιες πύλες-στοές, γνωστές ως λότζιες. Στην περίμετρο του Κάστρου βρίσκονται τριώροφα κτίρια με λίγα ανοίγματα στους εξωτερικούς τοίχους, συνήθως παράθυρα σε μεγάλο ύψος ή πόρτες που οδηγούν σε αποθήκες. Τα κτίρια έχουν μικρές διαστάσεις, με εμβαδόν συνήθως 30 τετραγωνικά μέτρα, και έχουν ένα ή δύο διαμερίσματα με ένα δωμάτιο. Όταν το κτίριο έχει δύο διαμερίσματα, το ένα είναι προσβάσιμο από το δρόμο ενώ το άλλο μέσω ξύλινης σκάλας.Τα σπίτια ακολουθούν το ανάγλυφο του λόφου, δίνοντας στον οικισμό οβάλ σχήμα. Στο Κάστρο, και συγκεκριμένα στον μεσαιωνικό πυρήνα του, βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Σίφνου. Το μουσείο άρχισε να λειτουργεί το 1986. Οι συλλογές του περιλαμβάνουν γλυπτά, κεραμικά και νομίσματα της αρχαιότητας και της ρωμαϊκής εποχής. Μέσα στο Κάστρο επίσης βρίσκονται μάρμαρα, κολώνες και σαρκοφάγοι οι οποίες χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Sanders, G.D.R. (1996). «Two kastra on Melos and their relations in the Archipelago». The Archeaology of Medieval Greece. Οξφόρδη. σελίδες 147–163.

Το Κάστρο Σίφνου είναι οικισμός της Σίφνου, στις Κυκλάδες. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 118 κατοίκους. Το Κάστρο είναι κτισμένο στην κορυφή απότομου λόφου κοντά στην ανατολική ακτή του νησιού, σε υψόμετρο 80 μέτρων. Κάτω από το λόφο βρίσκεται μικρός όρμος, ο οποίος χρησιμοποιούταν ως ο λιμένας του οικισμού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%A3%CE%AF%CF%86%CE%BD%CE%BF%CF%85

Μπρυνισέντε της Φουά

Ήταν κόρη του Ρογήρου-Βερνάρδου Γ΄ κόμη της Φουά από τη σύζυγό του Μαργαρίτα της Μονκάδα υποκόμισσα του Μπεάρν. Η Μπρουνισέντε παντρεύτηκε τον Ηλία Ζ΄ του Περιγκόρ το 1298. Για τον Ηλία αυτός ήταν ο δεύτερος γάμος του λόγω του θανάτου της πρώτης του συζύγου, της Φιλίππας, το 1286. Η οικογένεια της Μπρουνισέντε της παρείχε μία προίκα 6.000 λιβρών. Αυτή και ο Ηλίας είχαν πολλά παιδιά, τον Ελιέ, τον Aρσαμπώ και τον Ρογήρο-Βερνάρδο. Ανάμεσα στις κόρες της ήταν η Ροζεμπούργκ και η Aγνή. Η Μπρουνισέντε φημολογήθηκε ότι ήταν η ερωμένη του Κλήμη Ε΄, ωστόσο ο Τζιοβάννι Βιλάνι ομολογεί, ότι οι ιστορίες που είχε ακούσει για τη σχέση μεταξύ αυτής και του πάπα, ήταν μόνο φήμες. Ο Ζακούρ ήταν βέβαιος ότι ο Μπρουνισσέντε είχε συναντήσει τον πάπα όταν είχε επισκεφθεί το Περιγκιέ και οι Περιγκόριοι ήταν στενοί σύμμαχοι του Γάλλου βασιλιά, στον οποίο ο πάπας ήταν υπόχρεος. Το 1311 η Μπρουνισέντε έμεινε χήρα. Λόγω του ότι ο Αρσαμπώ ήταν ανήλικος, ανέλαβε την επιτροπεία στην κομητεία του Περιγκόρ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι δεσμοί της με τον παπισμό της Αβινιόν ενισχύθηκαν. Οι χάρες στον Ηλία δεν σταμάτησαν, όταν απεβίωσε ο σύζυγός της. Στις 23 Ιανουαρίου 1314 έγινε μέλος του συλλόγου του καθεδρικού στην Εκκλησία του Καόρ (Cahors), με κράτηση προκαταρκτικού. Αυτό σίγουρα συνεπάγεται κάποια μορφή επικοινωνίας μεταξύ του πάπα και της Μπρουνισέντε: ο Zακούρ ισχυρίστηκε ότι η εύνοια, ήταν αποτέλεσμα του αιτήματος της Μπρουνισέντε, καθώς ήταν επίτροπος εκείνη την εποχή, φαίνεται λογικό να προέρχεται από αυτήν. Η Μπρουνισέντε πιθανότατα απεβίωσε στο Moντανιάκ ντ'Ωμπερός, όπου η τελευταία της διαθήκη συντάχθηκε την Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 1324. Η κηδεία της είδε ένα από τα πολλά δραματικά επεισόδια στον μακρύ, μάταιο αγώνα των κομήτων του Περιγκόρ με τους ανεξάρτητους αστούς του Περιζιέ. Το σώμα της μεταφέρθηκε στο Περιζιέ για ταφή στο μοναστήρι των Μοναχών, συνοδευόμενο από τους τρεις γιους της, τις κόρες της και ένα πλήθος ευγενών κυριών, βαρόνων και ιπποτών, οι οποίοι φιλοξενήθηκαν στο μοναστήρι των Φραγκισκανών. Ward, Jennifer, Women in Medieval Europe 1200-1500 (Λονδίνο: Routledge, 2016) Zacour, Norman P. (1960). "Talleyrand: The Cardinal of Périgord (1301-1364)". Transactions of the American Philosophical Society. American Philosophical Society. 50 (7). doi:10.2307/1005798. JSTOR 1005798.

Η Μπρουνισέντε, γαλλ.: Brunissende of Foix, (απεβ. τον Σεπτέμβριο του 1324) από τον Οίκο του Φουά έγινε κόμισσα του Περιγκόρ από τον γάμο της με τον Ηλία Ζ'. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η Μπρουνισέντε είχε επιρροή στην πολιτική του νεοσύστατου παπισμού της Αβινιόν λόγω της στενής σχέσης της με τον πάπα Κλήμη Ε'. Αυτή η διευθέτηση υποτίθεται ότι επέτρεψε στην Μπρουνισέντε να εξασφαλίσει μία σταδιοδρομία στον κλήρο για τον γιο της, Ελιέ, ο οποίος θα συνέχιζε να έχει μια σημαντική καριέρα ως καρδινάλιος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%BF%CF%85%CE%AC

ΣΑ Μπαστιά

Με έτος ίδρυσης το 1920, η ομάδα συγχωνεύτηκε το 1988 με τις Γκαλιά Λουτσιανά και ΑΣ Τόγκα Κάρντο (με έτος ίδρυσης το 1977) και στη συνέχεια πήρε την ονομασία Σερκλ Ατλετίκ Μπαστιαί Γκαλιά Λουτσιανά. Αυτή ένωση μεταξύ των συγκεκριμένων ομάδων έλαβε τέλος το 2003. Ένα μεγάλο μέρος παλιών επαγγελματιών ποδοσφαιριστών του νησιού ή πρώην στελεχών των ακαδημιών των δύο μοναδικών ομάδων στην Κορσική με επαγγελματικό καταστατικό (η ΣΚ Μπαστιά και η ΑΚ Αζαξιό) έχουν περάσει από την ομάδα ή αγων΄ζονται σε αυτήν αυτό τον καιρό (Καφαρέλ, Λονγκ, Σεκοντί, Λαμπερτί, Αγιάντ, Εμποκί-Πο, Παολί, Λουτσινί, Ουεντραογκό...). Στη διάρκεια της σεζόν 2011-2012, η ΣΑ Μπαστιά πήρε το εισιτήριο της ανόδου στη Νασιονάλ, τερματίζοντας πρώτη στον όμιλό της στο CFA 1 με 101 βαθμούς. Θα συναντήσει έτσι τι άλλες ομάδες της Κορσικής που ήδη βρίσκονταν στα επαγγελματικά πρωταθλήματα στη διάρκεια αυτής της "άνοιξης του κορσικανικού ποδοσφαίρου" (παραμονή της ΑΚ Αζαξιό στην L1, άνοδος της ΣΚ Μπαστιά στην L1 και άνοδος της Γκαζελέκ Αζαξιό στην L2). Μια πρωτόγνωρη, το δίχως άλλο, επιτυχία για την ΣΑ Μπαστιά. Το 2013, η ομάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος του Νασιονάλ προς γενική έκπληξη κι ενώ σε κανέναν σημείο της συνολικής διάρκειας της σεζόν, ο κορσικανικός σύλλογος δεν είχε βρεθεί στις πρώτες τρεις θέσεις του βαθμολογικού πίνακα που έδιναν την άνοδο στην παραπάνω κατηγορία. Έτσι, έφτασε να αγωνίζεται στην Λιγκ 2 για την σεζόν 2013/2014 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ταυτόχρονα, έγινε η τέταρτη συνολικά κορσικανική ποδοσφαιρική ομάδα με επαγγελματικό καταστατικό. Στις 8 Νοεμβρίου 2013, στα πλαίσια της 14ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, η ομάδα πανηγύρισε την πρώτη νίκη της ιστορίας της στην Λιγκ 2, απέναντι στη Νιμ Ολιμπίκ. Σκόρερ του νικητήριου τέρματος ήταν ο Λε Μα, στο 19ο λεπτό της αναμέτρησης. Έπειτα από την ήττα της απέναντι στην ΦΚ Μετς στις 18 Απριλίου 2014, η ομάδα υποβιβάστηκε και μαθηματικά, πλέον, στο Νασιονάλ για την σεζόν 2014-2015, έπειτα από μόλις μία χρονιά παρουσίας της στην Λιγκ 2. Πρωταθλήτρια DH της Κορσικής : 1923, 1924, 1925, 1926, 1933, 1972, 1975, 1977, 1988, 1997, 2001 Νικήτρια του Κυπέλλου Κορσικής : 1952, 1973, 1976, 1990, 1999, 2003, 2008, 2009 Πρωταθλήτρια CFA 2, Ε' Όμιλος το 2006 Πρωταθλήτρια Γαλλίας CFA 2012 Κασί Ουεντραογκό : πρώτος σκόρερ της ομάδας και του Β' Ομίλου του CFA την σεζόν 2006-2007 με 24 γκολ. Λιλιάν Ναλίς Τονί Βαιρέιγ Πατρίκ Μπενεφορτί Επίσημη Ιστοσελίδα Ομάδας

Η Σερκλ Ατλετίκ Μπαστιαί (ή ΣΑ Μπαστιά) είναι μια γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα με έτος ίδρυσης το 1920 και με έδρα την πόλη Μπαστιά της Κορσικής. Ο σύλλογος της Κορσικής, με τον Αντουάν Εμανουελί στην προεδρία του, αγωνίζεται αυτή την σεζόν στην Νασιονάλ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%91_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC

Άγιος Στέφανος Αττικής

Τον Μάιο του 1924, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών, 70 οικογένειες από την ευρύτερη περιοχή της Κωνσταντινούπολης (τον Άγιο Στέφανο, το Φανάρι, τις Νύμφες, το Αβάσσο, το Τσιφούτ Μπουζάς κ.α.), όπως επίσης και 36 οικογένειες από τη Μικρά Ασία (το Ικόνιο, το Πέρραν, το Προκόπι, τη Μάκρη κ.α.) έφθασαν σε αυτό τον τόπο ως ανταλλάξιμος πληθυσμός, σύμφωνα με την ελληνοτουρκική σύμβαση της 30ης Ιανουαρίου του 1923. Πρώτη στάση των προσφύγων υπήρξε η Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, όπου κάποιοι αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα. Στους υπόλοιπους προτάθηκαν από την Κυβέρνηση δύο περιοχές: τα Κάτω Πατήσια και το Οίον (Οίον το Δεκελεικόν, το συναντούμε στον Όμηρο και σημαίνει δασώδη περιοχή) ή Μπογιάτι. Η επιτροπή των προσφύγων επέλεξε το δεύτερο. Το μόνο που υπήρχε τότε στην περιοχή ήταν ο σιδηροδρομικός σταθμός με την επωνυμία «Οίον» (η κατασκευή του σταθμού έγινε το 1904). Σε απόσταση δύο χιλιομέτρων υπήρχαν οι γηγενείς κάτοικοι του (Παλιού) Μπογιατίου, της σημερινής δηλαδή Άνοιξης, οι οποίοι έβλεπαν με εχθρότητα και μίσος την εγκατάσταση των προσφύγων που τους αποκαλούσαν ΠΡΟΣ «ΣΦΙΓΓΕΣ».Οι πρόσφυγες δημιούργησαν αμέσως το Νέο Μπογιάτι. Στην περιοχή ανατολικά των σιδηροδρομικών γραμμών εγκαταστάθηκαν οι Κωνσταντινουπολίτες και στην περιοχή δυτικά των γραμμών οι Μικρασιάτες. Με αντίσκηνα που τους δόθηκαν από το κράτος άρχισαν να φτιάχνουν δυναμικά τα νοικοκυριά τους. Στη συνέχεια τους δόθηκε κτηματικός κλήρος (σε αντάλλαγμα της περιουσίας που άφησαν στις χαμένες πατρίδες ) πληρώνοντας όμως 45.000 δραχμές για τον εποικισμό στην Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών στην πλειοψηφία τους και από εύπορες οικογένειες, οι πρόσφυγες ξεκίνησαν μια καινούργια ζωή χωρίς τις προηγούμενες ανέσεις τους, χωρίς Σχολεία και χωρίς Εκκλησία. Άρχισαν να στήνουν τα πρώτα αντίσκηνα βγάζοντας τα σχοίνα και τα πουρνάρια με τα χέρια τους. Έμεναν ήδη για δύο χρόνια μέσα στις σκηνές όταν το 1926 χτίστηκαν τα πρώτα προσφυγικά σπίτια αποτελούμενα από δύο δωμάτια. Τα σπίτια αυτά ήταν στο κέντρο του χωριού, γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό και σε ακτίνα 200μ. προς τα ανατολικά και δυτικά. Τα μυστήρια (γάμοι, κηδείες κλπ.) γίνονταν μέσα στις σκηνές, έως ότου χτιστεί η πρώτη παράγκα - εκκλησία, ακριβώς απέναντι από το Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, δηλαδή στην πλατεία Μαρίνου Αντύπα. Λίγο πριν από την Κατοχή ξεκίνησε η ανέγερση της Εκκλησίας στη σημερινή της θέση, με τις οικονομίες των κατοίκων. Οι Γερμανοί κατακτητές όμως σκέπασαν την Εκκλησία με σακίδια και πισσόχαρτο και την χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη για ζωοτροφές. Η Εκκλησία αποπερατώθηκε μετά την απελευθέρωση με εκκλησιαστικό επίτροπο το Νικόλαο Κουρεμένο και εργολάβο το Μιχάλη Βλασιάδη. Δύο χρόνια αργότερα έπεσε η κεραμοσκεπή, ευτυχώς χωρίς θύματα. Στα επόμενα χρόνια, με δωρεές νέων και παλιών κατοίκων, έγινε η μετέπειτα κατασκευή της Εκκλησίας. Το αριστερό κωδωνοστάσιο έφτιαξε με προσωπική του δαπάνη ο Γρηγόρης Κανιάς ενώ το δεξί με το ρολόι ο Θεόδωρος Νικολαϊδης. Η κολυμπήθρα και το λιβανιστήρι είναι δωρεά του Λάζαρου Νικολαϊδη και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα. Τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Αβασσιώτισας, με την παράσταση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έφερε στην Ελλάδα με κίνδυνο της ζωής του ο Κωνσταντινουπολίτης Αβασσιώτης Λάζαρος Χαβιαρόπουλος. Η εικόνα αυτή λέγεται ότι είναι μία εκ των τεσσάρων του Ευαγελιστή Λουκά, και μάλιστα η πιο θαυματουργή. Για αυτό όταν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, προσπάθησαν κάποιοι να την πάρουν μαζί και με άλλα εκκλησιαστικά σκεύη. Την αρπαγή της εικόνας και των κειμηλίων εμπόδισε ένας θαρραλέος υπάλληλος του Μουσείου Θεσσαλονίκης, ο Παύλος Αγκιναρτζής, ο οποίος εξεδίωξε τους δράστες. Η θαυματουργή εικόνα διασώζεται έως σήμερα και μπορούν οι πιστοί να την προσκυνήσουν στον κεντρικό ναό του Αγίου Στεφάνου, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Άγιο Στέφανο. Ο σημερινός Άγιος Στέφανος, πριν αποτελέσει μία οργανωμένη πόλη με δρόμους, πλατείες, σχολεία, τράπεζες και όλες γενικά τις σύγχρονες ανέσεις, κυριολεκτικά χτίστηκε από το μηδέν (αφού τα μόνα που υπήρχαν ήταν τσακάλια και λύκοι, πουρνάρια και σχίνοι) από εκείνους τους ανθρώπους που, ενώ είχαν τα πάντα, εκδιώχθηκαν με ελάχιστα υπάρχοντα από τις πατρογονικές τους εστίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λεωφόρος Μαραθώνος, με κατεύθυνση προς το φράγμα της Λίμνης, στρώθηκε με χαλίκια από πρόσφυγες που δούλευαν από νύχτα σε νύχτα, μέσα στο κρύο και τη λάσπη, με μεροκάματο 10 δραχμές οι άνδρες και 6 δραχμές οι γυναίκες. Αμέσως μετά την εγκατάστασή τους δημιούργησαν την Κοινότητα Μπογιατίου, που προήλθε μετά από διαχωρισμό από τον Δήμο Μαραθώνα καθώς και προσχώρηση του παλιού Μπογιατίου. Το 1953 δημιουργήθηκαν δύο ξεχωριστές Κοινότητες, γνωστές ως Κοινότητα Αγίου Στεφάνου (Νέο Μπογιάτι) και Κοινότητα Άνοιξης (Παλιό Μπογιάτι). Ο Άγιος Στέφανος έγινε Δήμος το 1995. Το όνομα του οικισμού οφείλεται στην συνοικία Άγιος Στέφανος της Κωνσταντινούπολης, από όπου προέρχονταν πολλοί από τους πρώτους πρόσφυγες κατοίκους της περιοχής. Πολιούχος του Αγίου Στεφάνου είναι η Θεοτόκος, που εορτάζεται στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Στην Απογραφή του 1928 για πρώτη φορά εμφανίζονται οι συνοικισμοί Άγιος Στέφανος (334 κατ.) και Νέα Ζώργιανη (303 κατ.), οι οποίοι καταγράφονται χωριστά από το Μπουγιάτι (147 κατ.) και ανήκουν στην Κοινότητα Αφιδνών. Στις 24-4-1937 δημοσιεύεται το ΒΔ «Περί εγκρίσεως ρυμοτομίας και οριστικής διανομής του Συνοικισμού Νέας Ζώργιανης (Αττικής)» και στις 8-8-1937 το ΒΔ «Περί εγκρίσεως ρυμοτομίας και οριστικής διανομής του Συνοικισμού Άγιος Στέφανος Αττικής», τα οποία προσυπογράφονται από τον Υπουργό Γεωργίας. Οι δύο αυτοί συνοικισμοί μαζί με το Μπογιάτι αποτέλεσαν την «Κοινότητα Οίου». Η πρώτη φορά που εμφανίζεται οικισμός σε χάρτη, με την ονομασία «Μπογιάτι», στη θέση που συμπίπτει με τη σημερινή θέση του Αγ. Στεφάνου, είναι στο χάρτη της ΓΥΣ του 1928 στο φύλλο Σταμάτα, κλίμακας 1:20000. Ο Προσφυγικός Συνοικισμός Αγ. Στεφάνου και η Νέα Ζώργιανη προήλθαν από διανομές στο αγρόκτημα Μπογιατίου. Για τον λόγο αυτό άλλωστε χαρακτηρίζονται ως «διανομές Μπογιατίου». Την αρχική διανομή του 1926 ακολούθησε η διανομή του 1929, που συμπληρώθηκε το 1936. Από την αρχική διανομή δημιουργήθηκαν ο Προσφυγικός Οικισμός Αγίου Στεφάνου και η Νέα Ζώργιανη. Στον άτλαντα της Γενικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας που αποτυπώνει τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας κατά την 31-12-1948, εμφανίζονται σε διαφορετικές θέσεις ο `Αγ. Στέφανος και το Παλαιό Μπογιάτιο, το οποίο ανήκει διοικητικά στην Κοινότητα Αγ. Στεφάνου. Σε ειδική έκδοση της ΚΕΔΚΕ, «Στοιχεία συστάσεως και εξελίξεως των Δήμων και Κοινοτήτων», τόμος Ε’, έκδοσης 1962, αναφέρεται ότι ο Άγιος Στέφανος αναγνωρίστηκε σαν Κοινότητα με ΒΔ στις 24-6-1929 ΦΕΚ Α’ 217/1929 και ότι προήλθε από την Κοινότητα Αφιδνών με την ένωση των συνοικισμών Αγ. Στεφάνου και Νέας Ζώργιανης. Ο συνοικισμός «Παλαιόν Μπογιάτιον», η θέση του οποίου συμπίπτει με τη θέση του οικισμού «Μπουγιάτι» όπως σημειώνεται στον χάρτη του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και στον χάρτη του Εκδοτικού Οίκου Ελευθερουδάκη, αποσπάσθηκε από την Κοινότητα Αφιδνών με ΒΔ στις 21-8-1939 ΦΕΚ Α’ 388/1939. Ο οικισμός αυτός αποσπάσθηκε εκ νέου με ΒΔ στις 27-2-1953 ΦΕΚ Α’ 56/1953 και αποτέλεσε αυτοτελή κοινότητα (σημερινή Άνοιξη). Στις απογραφές δεν απογράφεται οικισμός Αγίου Στεφάνου, ενώ δεν υπάρχουν ούτε απόφαση χαρακτηρισμού του οικισμού ως προϋφιστάμενου του 1923, ούτε άλλα στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξή του, ενώ αντιθέτως υπάρχει εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο του οικισμού από το 1937. Ωστόσο στην πρώτη απογραφή που έγινε στα χρόνια του Όθωνα (1834-35), συναντούμε τη περιοχή Σπατατζίκι υπό το Δήμο Μαραθώνος, με 101 κατοίκους και 23 οικογένειες. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Δάσος Κουρεμένου Ζόργιανη Καπιτένια Μαγγινέικα Αγία Παρασκευή Λόφος Νυμφών Ο Δήμος Διονύσου συνδέεται οδικώς με το κέντρο της Αθήνας μέσω της Λεωφόρου Μαραθώνος, η οποία περνάει μέσα από τα γύρω προάστια, ενώ συνδέεται και με την Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Ακόμη, οι γραμμές του ΟΑΣΑ 509: Ζηρίνειο - Κρυονέρι (Διερχόμενη) και 535: Ζηρίνειο - Εύξεινος Πόντος (Κυκλική) εξυπηρετούν το δήμο. Σιδηροδρομική εξυπηρέτηση επιτυγχάνεται με τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο, μέσω του ομώνυμου σταθμού.Τέλος, η μελέτη επέκτασης της Γραμμής 1 (Ηλεκτρικός) του Μετρό προβλέπει εκεί το νέο τερματικό της σταθμό. Στον Άγιο Στέφανο λειτουργούν 2 παιδικοί σταθμοί, 3 νηπιαγωγεία, τρία Δημοτικά σχολεία (1ο ,2ο Αγίου Στεφάνου και 4ο Διονύσου), ένα Γυμνάσιο και 1 Γενικό Λύκειο, τα οποία συστεγάζονται. Το σχ. έτος 2019-2020 ιδρύθηκε το 4ο Δημοτικό Σχολείο Διονύσου, το οποίο εδρεύει στον Άγιο Στέφανο. Ο «Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Ολυμπιακός Αγίου Στεφάνου» ιδρύθηκε το 1950 και από τότε καλλιεργεί το ποδόσφαιρο στον Άγιο Στέφανο και την ευρύτερη περιοχή. Το 1968 αναγνωρίστηκε επίσημα από την ΕΠΟ και εντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Αθηνών, για να μεταπηδήσει αργότερα στην Ε.Π.Σ. Ανατολικής Αττικής. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Αναπτυξιακή Δημοτική Επιχείρηση Αγίου Στεφάνου Γυμνάσιο Αγίου Στεφάνου Αττικής

Ο Άγιος Στέφανος (παλαιότερα γνωστός ως Νέο Μπογιάτι) είναι Βόρειο προάστιο της Αθήνας στον δήμο Διονύσου στην βορειοανατολική Αττική. Ο οικισμός έχει πληθυσμό 9.892 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, καταλαμβάνει έκταση 7,9 τ.χμ. και βρίσκεται κτισμένος σε υψόμετρο 380 μ. Είναι μέρος του πολεοδομικού συγκροτήματος Αθηνών, απέχει από την Κηφισιά 15 χιλιόμετρα, από το Καπανδρίτι 5 χιλιόμετρα και από τον Μαραθώνα 8 χιλιόμετρα Η Δημοτική Κοινότητα Αγίου Στεφάνου περιλαμβάνει τον οικισμό Πευκόφυτο, με πληθυσμό 123 μόνιμους κατοίκους. Ο συνολικός πληθυσμός της δημοτικής ενότητας ανέρχεται σε 10.015 κατοίκους. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αστικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 7,887 χμ² (2011).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Οικογένεια Λάτση

Σπύρος Λάτσης, ψαράς και σύζυγος της Αφροδίτης.Γιάννης Λάτσης (1910-2003), εφοπλιστής, επιχειρηματίας, ευεργέτης, σύζυγος της Εριέττας Τσουκαλά (1925-2022)Σπύρος Λάτσης (1946-), εφοπλιστής, τραπεζίτης, σύζυγος της Ντόροθι Μπράντλεϊ και γιος του ΓιάννηΤζον Λάτσης, καθηγητής πανεπιστημίου και γιος του ΣπύρουΜαριάννα Λάτση (1953-), επιχειρηματίας, σύζυγος σε α΄ γάμο του Γρηγόρη Κασιδόκωστα και σε β΄ γάμο του Νίκου ΚούρκουλουΠάρης Κασιδόκωστας (1982), παραγωγός, εφοπλιστής, επιχειρηματίας και γιος της Μαριάννας Εριέττα Κούρκουλου (1993), σύζυγος του Βύρωνα Βασιλειάδη και κόρη της Μαριάννας Φίλιππος Κούρκουλος (1998), γιος της ΜαριάνναςΜαργαρίτα Λάτση, επιχειρηματίας και κόρη του Γιάννη Γιάννης Κατσιάπης, γιός της Μαργαρίτας Τατιάνα Κατσιάπη, κόρη της ΜαργαρίταςΚώστας Λάτσης, επιχειρηματίας και γιος του ΣπύρουΡενάτα Λάτση, κόρη του Κώστα

Η οικογένεια Λάτση είναι ισχυρή οικογένεια εφοπλιστών και επιχειρηματιών που βρίσκεται ανάμεσα στις 50 πλουσιότερες του πλανήτη, με συνολική περιουσία που ξεπερνά τα 11 δισεκατομμύρια δολάρια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7

Κρούμος

Ο Κρούμος ήταν Βούλγαρος αρχηγός από την Παννονία. Η καταγωγή του και τα περί την ανάρρησή του στον θρόνο είναι άγνωστα. Εικάζεται ότι μπορεί να ήταν απόγονος του παλιού βουλγαρικού βασιλικού οίκου του Χουβράτη. Το όνομα Κρούμος είναι τουρκικής προέλευσης και σημαίνει «κυβερνήτης πρίγκιπας» (από το kurum «κυβέρνηση, ηγεσία, διοίκηση»). Γύρω στο 805 ο Κρούμος νίκησε το Χαγανάτο των Αβάρων, καταστρέφοντας τα υπολείμματά τους και αποκαθιστώντας τη βουλγαρική εξουσία στο Ονγκάλ, το παραδοσιακό βουλγαρικό όνομα για την περιοχή βόρεια του Δούναβη κατά μήκος των Καρπαθίων, που καλύπτει την Τρανσυλβανία και κατά μήκος του Δούναβη στην ανατολική Παννονία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία συνόρων μεταξύ της Φραγκικής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας, γεγονός που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στην πολιτική των διαδόχων του Κρούμου. Ο Κρούμος ξεκίνησε μια πολιτική εδαφικής επέκτασης. Το 807 οι Βουλγαρικές δυνάμεις νίκησαν τον βυζαντινό στρατό στην κοιλάδα του Στρυμόνα. Το 809 οολιόρκησε και υποχρέωσε σε παράδοση τη Σαρδική σφάζοντας τη φρουρά της, 6.000 ανδρών, παρά την εγγύησή του για το αντίθετο. Αυτή η νίκη προκάλεσε τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Νικηφόρο Α' να εγκαταστήσει πληθυσμούς από τη Μικρά Ασία κατά μήκος των συνόρων για να τα προστατεύσει και να προσπαθήσει να ανακαταλάβει και να ενισχύσει τη Σαρδική, αλλά αυτή η επιχείρηση απέτυχε. Στις αρχές του 811 ο Νικηφόρος Α' , συγκεντώνοντας θεματικό και τακτικό στρατό, εξαπέλυσε μια τεράστια εκστρατεία κατά της Βουλγαρίας, προχωρώντας προς τις Μαρκελλές (κοντά στο σημερινό Καρνομπάτ). Εκεί ο Κρούμος προσπάθησε να διαπραγματευτεί στις 11 Ιουλίου 811, αλλά ο Νικηφόρος ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την εκστρατεία του. Ο στρατός του απέφυγε με κάποιο τρόπο τις βουλγαρικές ενέδρες στον Αίμο και συνέχισε προς τη Μοισία. Κατάφερε να καταλάβει την Πλίσκα στις 20 Ιουλίου, καθώς μόνο ένας μικρός, βιαστικά συγκροτημένος στρατός βρισκόταν στον δρόμο του. Εκεί ο Νικηφόρος απέκτησε πρόσβαση στους θησαυρούς των Βουλγάρων ενώ έβαλε φωτιά στην πόλη και έστρεψε τον στρατό του κατά του πληθυσμού. Μια νέα διπλωματική πρωτοβουλία του Kρούμου απορρίφθηκε κι αυτή. Το χρονικό του πατριάρχη των Σύρων Ιακωβιτών του 12ου αιώνα, Μιχαήλ του Σύρου, περιγράφει ότι «Ο Νικηφόρος, αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εισέβαλε στη χώρα των Βουλγάρων, νίκησε και σκότωσε πολλούς από αυτούς. Έφτασε στην πρωτεύουσά τους, την κατέλαβε και την ερήμωσε. Η αγριότητα του έφτασε στο σημείο να διατάξει να φέρουν τα μικρά παιδιά τους, τα έδεσε στη γη και τα συνέτριψε με μυλόπετρες». Ενώ ο Νικηφόρος Α΄ και ο στρατός του λεηλατούσαν τη βουλγαρική πρωτεύουσα, ο Κρούμος κινητοποίησε όσο το δυνατόν περισσότερους στρατιώτες, δίνοντας όπλα ακόμη και σε αγρότες και γυναίκες. Ο στρατός αυτός συγκεντρώθηκε στα ορεινά περάσματα για να αναχαιτίσει τους Βυζαντινούς καθώς επέστρεφαν στην Κωνσταντινούπολη. Τα ξημερώματα της 26ης Ιουλίου οι Βούλγαροι κατάφεραν να παγιδεύσουν τον Νικηφόρο που υποχωρούσε από το πέρασμα της Βάρμπιτσα. Ο βυζαντινός στρατός εξοντώθηκε στη μάχη που ακολούθησε (Μάχη της Πλίσκας) και ο Νικηφόρος σκοτώθηκε, ενώ ο γιός του Σταυράκιος μεταφέρθηκε σε ασφάλεια από τον αυτοκρατορικό σωματοφύλακα, αφού δέχθηκε σοβαρό τραύμα στο λαιμό. Λέγεται ότι, στη συνέχεια, ο Κρούμος επένδυσε το κρανίο του αυτοκράτορα με ασήμι και το χρησιμοποιούσε ως κούπα. Ο Σταυράκιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από μια σύντομη βασιλεία (πέθανε από την πληγή του το 812) και τον διαδέχθηκε ο γαμπρός του, Μιχαήλ Α' Ραγκαβές. Το 812 ο Κρούμος εισέβαλε στη Βυζαντινή Θράκη, καταλαμβάνοντας το Ντέμπελτ και τρομοκρατώντας τον πληθυσμό των γειτονικών φρουρίων, που κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη. Από αυτή τη θέση ισχύος πρόσφερε επιστροφή στη συνθήκη ειρήνης του 716. Μη διατεθειμένος να συμβιβαστεί από θέση αδυναμίας ο νέος Αυτοκράτορας Μιχαήλ Α' απέρριψε την πρόταση, δήθεν αντίθετος στον όρο της ανταλλαγής των αυτομολησάντων. Για να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στον Αυτοκράτορα ο Κρούμος πολιόρκησε και κατέλαβε τη Μεσημβρία (Νεσέμπαρ) το φθινόπωρο του 812. Το Φεβρουάριο του 813 οι Βούλγαροι επιτέθηκαν στη Θράκη αλλά απωθήθηκαν από τις δυνάμεις του Αυτοκράτορα. Ενθαρρυμένος από αυτή την επιτυχία του ο Μιχαήλ Α' κάλεσε στρατεύματα από ολόκληρη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και κατευθύνθηκε προς τα βόρεια, ελπίζοντας σε μια αποφασιστική νίκη. Ο Κρούμος οδήγησε τον στρατό του νότια προς την Αδριανούπολη και έστησε στρατόπεδο κοντά στη Βερσινικία. Ο Μιχαήλ Α' παρέταξε τον στρατό του εναντίον των Βουλγάρων, αλλά καμία από τις δύο πλευρές δεν ξεκινούσε επίθεση για δύο εβδομάδες. Τελικά, στις 22 Ιουνίου 813, οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν αλλά αμέσως τράπηκαν σε φυγή, στη Μάχη της Βερσινικίας. Με το ιππικό του Κρούμου να τον καταδιώκει, η καταστροφή του Μιχαήλ Α΄ ολοκληρώθηκε και ο Κρούμος προχώρησε προς την Κωνσταντινούπολη, την οποία πολιόρκησε από ξηρά. Απαξιωμένος ο Μιχαήλ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να γίνει μοναχός — ο τρίτος Βυζαντινός Αυτοκράτορας που έχασε τον θρόνο του λόγω του Κρούμου. Ο νέος αυτοκράτορας, Λέων Ε' ο Αρμένιος, προσφέρθηκε να διαπραγματευτεί και κανόνισε συνάντηση με τον Κρούμο. Όταν έφτασε ο Κρούμος, έπεσε σε ενέδρα Βυζαντινών τοξοτών και τραυματίστηκε καθώς προσπαθούσε να διαφύγει. Εξαγριωμένος, ερήμωσε τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και κατευθύνθηκε προς τη χώρα του, καταλαμβάνοντας καθ' οδόν την Αδριανούπολη και μεταφέροντας τους κατοίκους της (συμπεριλαμβανομένων των γονέων του μελλοντικού αυτοκράτορα Βασιλείου Α') μέσω του Δούναβη. Παρά τον επερχόμενο χειμώνα ο Κρούμος εκμεταλλεύτηκε τον καλό καιρό για να στείλει μια δύναμη 30.000 ανδρών στη Θράκη, καταλαμβάνοντας την Αρκαδιούπολη (Λουλέ Μπουργκάς) και μεταφέροντας 50.000 αιχμαλώτους στα βουλγαρικά εδάφη πέρα ​​από τον Δούναβη. Τα λάφυρα από τη Θράκη τα χρησιμοποίησε για να πλουτίσει ο ίδιος και η αριστοκρατία του και περιλάμβαναν αρχιτεκτονικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στην ανοικοδόμηση της Πλίσκας, ίσως σε μεγάλο βαθμό από αιχμάλωτους Βυζαντινούς τεχνίτες. Ο Κρούμος πέρασε τον χειμώνα προετοιμάζοντας μια μεγάλη επίθεση κατά της Κωνσταντινούπολης. Φήμες ανέφεραν τη συγκέντρωση ενός μεγάλου αριθμού πολιορκητικών μηχανών, οι οποίες θα μεταφέρονταν με 5.000 άμαξες. Το 813 οι Βυζαντινοί φέρεται να νίκησαν στη μάχη της Μεσημβρίας (δεν είναι βέβαιο το γεγονός, ούτε το αν συνέβη επί Κρούμου ή κάποιου διαδόχου του) και εκδίωξαν τους Βουλγάρους από τη Θράκη. Την επόμενη χρονιά, Στις 13 Απριλίου 814, ο Κρούμος πέθανε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Τον Κρούμο διαδέχθηκε ο γιός του Ομουρτάγ. Μετά τον θάνατο του Κρούμου, για περίπου εβδομήντα πέντε χρόνια, δεν έγινε πόλεμος μεταξύ Βουλγάρων και Βυζαντινών. Ο Κρούμος έμεινε στην ιστορία για τη θέσπιση του πρώτου γνωστού γραπτού βουλγαρικού νομικού κώδικα, που εξασφάλιζε επιδόματα σε επαίτες και κρατική προστασία σε όλους τους φτωχούς Βούλγαρους. Η οινοποσία, η συκοφαντία και η ληστεία τιμωρούνταν αυστηρά. Μέσω των νόμων του έγινε γνωστός ως αυστηρός αλλά δίκαιος ηγεμόνας, φέρνοντας Σλάβους και Βούλγαρους σε ένα συγκεντρωτικό κράτος. Έχουν γραφτεί μυθιστορήματα για τη ζωή του, όπως από τον Ντμίτιαρ Μάντοφ (1973) και τον Ιβάν Μπογκντάνοφ (1990).

Ο Kρούμος (βουλγαρικά: Крум), συχνά αναφερόμενος ως Κρούμος ο φοβερός (βουλγαρικά: Крум Страшни) ήταν Χαν της Βουλγαρίας (μεταξύ 796 και 803 - 814). Επί της βασιλείας του η βουλγαρική επικράτεια διπλασιάστηκε σε έκταση, εκτεινόμενη από τον μέσο Δούναβη μέχρι τον Δνείπερο και από την Αδριανούπολη μέχρι τα Ορη Τάτρα. Η ικανή και ενεργητική διακυβέρνησή του έφερε νόμο και τάξη στη Βουλγαρία και ανέπτυξε τα βασικά στοιχεία της κρατικής οργάνωσης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%BF%CF%82

Ο Πλανήτης των Πιθήκων (ταινία, 1968)

Στο έτος 1972 τρεις αστροναύτες,ο Τζορτζ Τέιλορ, ο Τζον Λάντον και ο Ντοτζ συμμετέχουν σε μια διαστημική αποστολή. Ξαφνικά, όμως κάτι πηγαίνει στραβά με συνέπεια το σκάφος τους να ταξιδέψει στον χρόνο και συγκεκριμένα, στο έτος 2673. Έτσι οι ίδιοι καταλήγουν σε έναν άγνωστο και έρημο φαινομενικά πλανήτη. Αργότερα θα ανακαλύψουν ότι ο πλανήτης αυτός κατοικείται από νοήμονες πιθήκους, οι οποίοι τον εξουσιάζουν και ότι οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι σκλάβοι του. Οι πίθηκοι αυτοί θα τους αιχμαλωτίσουν και θα τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα. Στο τέλος μόνο ένας από αυτούς θα επιβιώσει και αυτός θα ανακαλύψει ότι ο μυστηριώδης αυτός πλανήτης είναι η Γη όπως θα είναι στο μέλλον. Τσάρλτον Ίστον ως ο Τζορτζ Τέιλορ Ρόμπερτ Γκούνερ ως ο Τζον Λάντον Τζεφ Μπάρτον ως ο Ντοτζ Νταϊάν Στάνλεϊ ως η Στιούαρτ Λίντα Χάρισσον ως η Νόβα Ρόντι Μακ Ντόουαλ ως ο Κορνήλιος Κιμ Χάντερ ως η Ζίρα Μωρίς Έβανς ως ο Δρ. Ζευς Τζέιμς Γουίτμορ ως ο Πρόεδρος της Assembly Τζέιμς Ντάλι ως ο Δρ. Χονόριους Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου AFI 100 Χρόνια... 100 Ταινίες-Προτάθηκε AFI 100 Χρόνια... 100 Τρόμοι—#59 AFI 100 Χρόνια... 100 Ήρωες και Κακοί: Συνταγματάρχης Τζορτζ Τέιλορ – Υποψήφιος Ήρωας AFI 100 Χρόνια... 100 Κινηματογραφικές Ατάκες "Get your stinking paws off me, you damned dirty ape."—#66 AFI 100 Χρόνια Κινηματογραφικής Μουσικής—#18 AFI 100 Χρόνια... 100 Ταινίες (έκδοση 10ης επετείου)-Προτάθηκε AFI 10 Top 10-Υποψήφια Ταινία Επιστημονικής Φαντασίας Μετά από αυτήν την ταινία ακολούθησαν άλλες τέσσερις συνέχειες: Επιστροφή στον Πλανήτη των Πιθήκων Απόδραση από τον Πλανήτη των Πιθήκων Η Κατάκτηση του Πλανήτη των Πιθήκων Μάχη για τον Πλανήτη των Πιθήκωνκαι δυο σύντομες τηλεοπτικές σειρές: Ο Πλανήτης των Πιθήκων Επιστροφή στον Πλανήτη των Πιθήκων (κινούμενα σχέδια) Ο Πλανήτης των Πιθήκων στο IMDb Ο Πλανήτης των Πιθήκων (ταινία 1968) στο cine.gr Planet of the Apes στο Box Office Mojo Planet of the Apes Script

Ο Πλανήτης των Πιθήκων (αγγλικά: Planet of the Apes), που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο Ο άνθρωπος που ήρθε από το μέλλον, είναι ο τίτλος μιας αμερικανικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας σε σκηνοθεσία του Φράνκλιν Σκάφνερ και σε σενάριο των Μάικλ Γουίλσον και Ροντ Σέρλινγκ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιερ Μπουλ και είναι η πρώτη της αρχικής σειράς Ο Πλανήτης των Πιθήκων και η πρώτη προσθήκη της. Πρωταγωνιστούν ο Τσάρλτον Ίστον, ο Ρόντι Μακ Ντόουαλ και η Κιμ Χάντερ. Στην ταινία αυτήν ένα αστροσκάφος στο οποίο επιβαίνουν τρεις Αμερικανοί αστροναύτες συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου οι πίθηκοι τον κυβερνούν και οι άνθρωποι είναι σκλαβωμένοι σε αυτούς. Κάποια στιγμή οι αστροναύτες αυτοί θα ανακαλύψουν ότι ο μυστηριώδης αυτός πλανήτης είναι στην πραγματικότητα η Γη όπως θα είναι στο μέλλον. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου 1968. Έλαβε κυρίως θετικές κριτικές και ήταν μια εισπρακτική επιτυχία. Το 2001 η ταινία χαρακτηρίστηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών. ενώ το 2008, η ταινία επιλέχθηκε από το περιοδικό Empire ως μια από τις 500 Καλύτερες Ταινίες Όλων των Εποχών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B9%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CF%89%CE%BD_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1,_1968)

Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι

Ο Γουίνι και οι φίλοι του ακούνε έναν παράξενο θόρυβο και βρίσκουν μεγάλα, στρογγυλά αποτυπώματα στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, το σπίτι του Τίγρη παθαίνει ζημιά, από κάτι που μοιάζε σαν σεισμό. Οι φίλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει Φελαντάκι στο Δάσος και ο Λαγός οργανώνει μια εκστρατεία για να το πιάσουν. Ο Ρω θέλει να συμμετέχει, αλλά οι άλλοι του λένε ότι είναι πολύ μικρός και σε ηλικία αλλά και σε μέγεθος για να πάει μαζί τους. Παρόλα αυτά, ο Ρω το σκάει από το σπίτι και πάει μόνος του να ψάξει για το Φελαντάκι. Βρίσκει ένα το οποίο είναι ένα νεαρό παιχνιδιάρικο πλάσμα με το όνομα Heffridge Trumpler Brompet Heffalump IV - για συντομία «Λάμπι». Ο Ρω αρχικά φοβάται το Φελαντάκι, αλλά σύντομα οι δυο τους γίνονται φίλοι και παίζουν μαζί. Μετά από λίγο, ο Λάμπι ακούει τη μητέρα του να τον καλεί για να πάει σπίτι. Ο Ρω όμως θέλει πρώτα να γνωρίσει ο Λάμπι όλους τους φίλους του και έτσι κατευθύνονται προς το Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων. Ο Λάμπι διστάζει να περάσει τον φράκτη, σκεπτόμενος ότι τα «πλάσματα» που ζουν από την άλλη μεριά είναι τρομακτικά, αλλά ο Ρω τον διαβεβαιώνει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Το Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων όμως είναι έρημο, μιας και όλοι είναι έξω, ψάχνοντας ακόμη για το Φελαντάκι. Ο Ρω και ο Λάμπι συνεχίζουν να παίζουν κάνοντας άνω κάτω το σπίτι του Γουίνι αλλά και τον κήπο του Λαγού. Οι δύο φίλοι ακούνε και πάλι τη μητέρα του Λάμπι να τον καλεί κι έτσι ξεκινούν για να τη βρουν, αλλά δεν τη βρίσκουν πουθενά. Ο Λάμπι χρησιμοποιεί την προβοσκίδα του για να την καλέσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Μετά από πολλές ώρες ψαξίματος, ο Λάμπι πιστεύει ότι δε θα τη βρουν ποτέ και αρχίζει να κλαίει. Ο Ρω τον παρηγορεί με ένα τραγούδι που του έμαθε η δικιά του η μητέρα και τότε σκέφτεται πως η Κάνγκα θα μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν τη μητέρα του Λάμπι. Στο μεταξύ, οι άλλοι επιστρέφουν σπίτι και βλέπουν το πώς είναι το σπίτι του Γουίνι και ο κήπος του Λαγού. Συμπεραίνουν πως το Φελαντάκι ευθύνεται για αυτό και όταν βλέπουν τον Λάμπι μαζί με τον Ρω, ο Λαγός πιστεύει πως το Φελαντάκι αιχμαλώτισε τον Ρω. Όλοι μαζί κυνηγάνε τον Λάμπι οδηγώντας τον στις παγίδες που έχουν στήσει νωρίτερα. Ο Λάμπι καταφέρνει να το σκάσει αρχικά, αλλά στη συνέχεια παγιδεύεται σε ένα μεγάλο κλουβί. Ο Ρω τον βρίσκει και τον απελευθερώνει, ενώ ο Λάμπι είναι αναστατωμένος και πληγωμένος, πιστεύοντας πως ο Ρω του είπε ψέματα για τους κατοίκους του Δάσους των Ονείρων πως είναι φιλικοί. Ο Ρω απολογείται για όλα ενώ η Κάνγκα έχει δει τα πάντα από απόσταση, καταλαβαίνοντας πως ο Ρω και το Φελαντάκι είναι φίλοι. Ο Λαγός, ο Γουίνι, ο Τίγρης και το Γουρουνάκι φτάνουν στη σκηνή και προσπαθούν και πάλι να παγιδεύσουν τον Λάμπι, ενώ ο Ρω τους φωνάζει να σταματήσουν. Η Κάνγκα λέει στον Λαγό να αφήσει τον Ρω να εξηγήσει κι έτσι ο Ρω τους λέει πως τα Φελαντάκια δεν είναι τρομακτικά ή κακά. Ενώ τους εξηγεί, ο Λάμπι σκοντάφτει και σπρώχνει καταλάθος τον Ρω πάνω σε μια γέφυρα πάνω από ένα χαντάκι. Ο Λάμπι και οι άλλοι φίλοι του Ρω προσπαθούν να τον σώσουν, αλλά τα ξύλα της γέφυρας είναι πολύ βαριά. Τότε, ο Λάμπι σκέφτεται να καλέσει τη μητέρα του για να τους βοηθήσει και μετά από μερικές προσπάθειες το καταφέρνει. Η μητέρα του Λάμπι έρχεται και πετάει τα ξύλα μακριά, ελευθερώνοντας τον Ρω. Η μητέρα του Λάμπι είναι πολύ περήφανη που ο Λάμπι έμαθε να την καλεί, ενώ οι άλλοι φίλοι του Ρω συνειδητοποιούν πως το «τέρας» που φοβόντουσαν ήταν απλά μια μητέρα που έψαχνε για το παιδί της. Απολογούνται για αυτό και γίνονται όλοι φίλοι με τον Λάμπι και τη μητέρα του. Ο Ρω και ο Λάμπι κερδίζουν ακόμα λίγο χρόνο για να παίξουν μαζί, πριν ο Λάμπι επιστρέψει στο σπίτι με τη μητέρα του. Τζιμ Κάμινγκς ως Γουίνι και Τίγρης Νικίτα Χόπκινς ως Ρω Κάιλ Στάνγκερ ως Λάμπι το Φελαντάκι Πίτερ Κάλεν ως Γκαρής Καθ Σούσι ως Κάνγκα Τζον Φίντλερ ως Γουρουνάκι Κεν Σάνσομ ως Λαγός Μπρέντα Μπλέθιν ως Μητέρα Φελαντάκι Ακίνδυνος Γκίκας ως Γουίνι Κώστας Τριανταφυλλόπουλος ως Τίγρης Λευτέρης Σμυρνής ως Ρω Σωκράτης Ντούνης ως Λάμπι Σπύρος Μπιμπίλας ως Γουρουνάκι Γιάννης Στεφόπουλος ως Λαγός Ντίνος Σούτης ως Γκαρής Πέρη Ποράβου ως Κάνγκα Μαρία Πλακίδη ως Μαμά Φελαντάκι Τραγούδι από Έλλη Πασπαλά Τα Φελαντάκια πρωτοαναφέρθηκαν στα αυθεντικά βιβλία της σειράς Γουίνι το Αρκουδάκι. Εμφανίζονταν σε μια σκηνή με εφιάλτη - μαζί με τα επίσης τρομακτικά πλάσματα, τα woozles - στην ταινία μικρού μήκους του 1968 Winnie the Pooh and the Blustery Day. Αν και τα Φελαντάκια και τα woozles εμφανίστηκαν σε διάφορα μίντια, όπως η τηλεοπτική σειρά New Adventures of Winnie the Pooh, αυτή ήταν η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση που περιείχε ένα «πραγματικό» Φελαντάκι. Ο σχεδιασμός του Λάμπι είναι παρόμοιος με το Φελαντάκι που υπήρχε στην ταινία του 1968 και το τραγούδι «The Horribly Hazardous Heffalumps!» είναι στο ίδιο στυλ με το «Heffalumps and Woozles» από το Blustery Day. Η Κάρλι Σάιμον ήταν αυτή που επινόησε ολόκληρο το όνομα το Λάμπι, Heffridge Trumpler Brompet Heffalump, IV. Αυτή ήταν η τελευταία κινηματογραφική κυκλοφορία στην οποία συμμετείχε ο Τζον Φίντλερ ως Γουρουνάκι. Σηματοδοτεί επίσης την τελευταία ταινία Γουίνι που κυκλοφόρησε ενώ ο Φίντλερ ήταν εν ζωή, αφού απεβίωσε τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία. Η Αμερικανή τραγουδίστρια-τραγουδοποιός Κάρλι Σάιμον έγραψε πέντε νέα τραγούδια αποκλειστικά για την ταινία και ερμήνευσε τα τέσσερα από αυτά. Στο τραγούδι «The Name Game» συμμετέχουν οι Κάιλ Στάνγκερ και Νικίτα Χόπκινς ως Λάμπι και Ρω αντίστοιχα. Στο τραγούδι «The Horribly Hazardous Heffalumps!» τη Σάιμον συνοδεύουν οι Τζιμ Κάμινγκς, Τζον Φίντλερ, Κεν Σάνσομ, Πίτερ Κάλεν και Νικίτα Χόπκινς.Δύο τραγούδια της Σάιμον από το soundtrack της ταινίας Το Γουρουνάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι περιλαμβάνονται επίσης στο soundtrack αυτής, τα «Winnie the Pooh (Theme Song)» και «With A Few Good Friends», στα οποία η Σάιμον συνοδεύεται από τα παιδιά της Μπεν Τέιλορ και Σάλι Τέιλορ.Το soundtrack περιέχει επίσης ένα ορχηστρικό κομμάτι, το «The Promise», το οποίο συνέθεσε ο Τζόελ ΜακΝίλι, καθώς και εφτά κλασικά τραγούδια από τα αδέλφια Ρίτσαρντ και Ρόμπερτ Σέρμαν. Η ταινία είχε έσοδα $5.8 εκατομμύρια το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής, με μέσο όρο $2,296 ανά αίθουσα σε 2,529 αίθουσες συνολικά. Τα τελικά έσοδα της ταινίας στη Βόρεια Αμερική ήταν $18.1 εκατομμύρια και $34.8 εκατομμύρια σε άλλες χώρες, με συνολικά έσοδα παγκοσμίως $52.9 εκατομμύρια. Στη σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία συγκεντρώνει ποσοστό 79% βασισμένο σε 86 κριτικές με μέσο όρο 6.6/10. Στο τμήμα ομοφωνίας της σελίδας διαβάζουμε: «Μια γοητευτική και ευχάριστη βόλτα μέσα στο Δάσος των Γαλάζιων Ονείρων για τους νεαρούς θεατές». Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι κυκλοφόρησε σε DVD και VHS στις 24 Μαΐου 2005 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ταινία κυκλοφόρησε σε DVD τριλογία στις 7 Νοεμβρίου 2011, μαζί με τις ταινίες Ο Τίγρης, ο Γουίνι και η Παρέα τους και Ο Γουίνι το Αρκουδάκι. Μια συνέχεια με τίτλο Pooh's Heffalump Halloween Movie, κυκλοφόρησε απευθείας σε βίντεο στις 13 Σεπτεμβρίου 2005. Επίσημος ιστότοπος Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι στην The Big Cartoon DataBase Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι στην IMDb Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι στο Box Office Mojo

Το Φελαντάκι και η Μεγάλη Παρέα του Γουίνι (πρωτότυπος τίτλος: Pooh's Heffalump Movie) είναι μια Αμερικανική περιπετειώδης ταινία μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων παραγωγής 2005 από τη Walt Disney Pictures. Πρωταγωνιστές είναι οι χαρακτήρες που δημιούργησε ο Α. Α. Μιλν για τις ιστορίες με τον Γουίνι το Αρκουδάκι, με τα τραγούδια της ταινίας να ανήκουν στην Κάρλι Σάιμον. Η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες στις 11 Φεβρουαρίου 2005 σε διανομή της Buena Vista Distribution.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%A6%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AD%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD%CE%B9

Φαϊμαλάγκα Λούκα

Υπήρξε εκφωνητής στο ραδιόφωνο και πολιτικός, ενώ υπηρέτησε στο δημόσιο βίο και στον πολιτικό στίβο επί 40 χρόνια, χρηματίζοντας μεταξύ άλλων Υπουργός Υγείας κατά την περίοδο 1994-1996. Ο Λούκα έγινε πρωθυπουργός στις 24 Φεβρουαρίου του 2001 έπειτα από τον ξαφνικό θάνατο του πρωθυπουργού Ιονάτανα Ιονάτανα, από καρδιακή προσβολή, το Δεκέμβριο του 2000. Λίγους μήνες αφότου ξεκίνησε η πρωθυπουργία του, στις 14 Δεκεμβρίου του 2001, ο Λούκα ηττήθηκε σε πρόταση μομφής και εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Κολόα Ταλάκε. Τον Ιούνιο του 2003 έγινε πρόεδρος του Κοινοβουλίου, παρά το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη ήταν βουλευτής της Αντιπολίτευσης.Ο Λούκα διορίστηκε Γενικός Κυβερνήτης στις 9 Σεπτεμβρίου του 2003, ως αντιπρόσωπος της Ελισάβετ Β΄, η οποία είναι Αρχηγός Κράτους του Τουβαλού. Αποχώρησε στις 15 Απριλίου του 2005 μετά τα 65α γενέθλιά του. Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες, το Τουβαλού έχει υποχρεωτικό όριο ηλικίας για αποχώρηση από τη δημόσια υπηρεσία, κάτι που ισχύει για όλα τα δημόσια αξιώματα. Ο Λούκα υπήρξε ο μοναδικός Γενικός Διοικητής του Τουβαλού που δε δέχτηκε να χριστεί Ιππότης. Η πρακτική αποδοχής του τίτλου του Ιππότη επέστρεψε στα χρόνια του διαδόχου του Λούκα στο αξίωμα, Σερ Φιλόιμεα Τελίτο. Πέθανε τον Αύγουστο του 2005 στα Φίτζι όπου ακολουθούσε θεραπεία.

Ο Φαϊμαλάγκα Λούκα (Faimalaga Luka, 15 Απριλίου 1940 - 19 Αυγούστου 2005) ήταν πολιτικός από το Τουβαλού. Υπηρέτησε στα αξιώματα του Γενικού Διοικητή (ή Γενικού Κυβερνήτη) και του Πρωθυπουργού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1

Γκαντζά

Παρόλο που κάποιες πηγές της μεσαιωνικής ισλαμικής εποχής αποδίδουν την οικοδόμηση της πόλης σε Μουσουλμάνο άραβα κυβερνήτη, οι σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι το όνομα Γκαντζά προέρχεται από το περσικό γκαντζ ("θησαυρός") και σε αραβική πηγή το όνομα καταγράφηκε ως Τζανζά (από το περσικό γκάνζα), υποδηλώνοντας ότι η πόλη υπήρχε στη προϊσλαμική εποχή και πιθανότατα ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται η Γκαντζά ήταν γνωστή ως Αρράν από τον 9ο έως τον 12ο αιώνα. Ο αστικός πληθυσμός της ομιλούσε κυρίως τη περσική γλώσσα. Σύμφωνα με μεσαιωνικές αραβικές πηγές, η πόλη ιδρύθηκε το 859-60 από τον Μουχαμάντ ιμπν Χαλίντ ιμπν Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ, Άραβα κυβερνήτη της περιοχής υπό την εποχή του χαλίφη αλ-Μουταουακίλ. Η πόλη ονομάστηκε από έναν θησαυρό που αποκαλύφθηκε εκεί. Σύμφωνα με το μύθο, ο Άραβας κυβερνήτης είχε όνειρο όπου μια φωνή του είπε ότι υπήρχε ένας θησαυρός κρυμμένος κάτω από έναν από τους τρεις λόφους γύρω από την περιοχή όπου κατασκήνωσε. Η φωνή του είπε να ξεθάψει και να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να ιδρύσει μια πόλη. Το έπραξε και ενημέρωσε τον χαλίφη για τα χρήματα και την πόλη. Ο Χαλίφης έκανε τον Μουχαμάντ τον κληρονομικό κυβερνήτη της πόλης υπό την προϋπόθεση ότι θα έδινε τα χρήματα που βρήκε στον χαλίφη.Η ίδρυση της πόλης από τους Άραβες επιβεβαιώνεται από τον μεσαιωνικό Αρμένιο ιστορικό Μόβσες Καγκανκατβάτσι, ο οποίος αναφέρει ότι η πόλη Γκαντζά ιδρύθηκε το 846-47, στο καντόνι Αρσακασέν από τον γιο του Χαζρ Πάτγκος.Ιστορικά μια σημαντική πόλη του Νότιου Καυκάσου, η Γκαντζά αποτέλεσε μέρος της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών, της Μεγάλης Σελτζουκικής Αυτοκρατορίας, της Γεωργίας, των Αταμπέγκ του Αζερμπαϊτζάν, της Χωρασμιακής Αυτοκρατορίας, των Ιλ-Χάνων, των Τιμουριδών, των Καρά Κογιουνλού, των Ακ Κογιουνλού, των Σαφαβιδών, Ασφαριδών, Ζαντ, και τους Κατζάρ της Περσίας/Ιράν. Πριν από την ιρανική κυριαρχία των Ζαντ και Κατζάρ και μετά τον θάνατο του Ναντέρ Σαχ η πόλη κυβερνήθηκε για λίγες δεκαετίες από τους χάνους/δούκες του Χανάτου της Γκαντζά. Είναι η γενέτειρα του διάσημου Νιζαμί Γκαντζάβι. Ο λαός της Γκαντζά γνώρισε προσωρινή πολιτισμική παρακμή μετά από σεισμό το 1139, όταν η πόλη κατελήφθη από τον βασιλιά Δημήτριο Α΄ της Γεωργίας. Οι πύλες της πόλης κλάπηκαν ως τρόπαια και εξακολουθούν να φυλάσσονται στη Γεωργία και μετά τη μογγολική εισβολή το 1231. Η πόλη αναζωπυρώθηκε μετά την άνοδο των Σαφαβιδών στην εξουσία το 1501. Οι Σαφαβίδες κατέλαβαν όλο το Αζερμπαϊτζάν και περιοχές πέρα από αυτό στην επικράτειά τους. Η πόλη έπεσε υπό σύντομη κατοχή από τους Οθωμανούς μεταξύ των ετών 1578-1606 και 1723-1735 κατά τη διάρκεια των παρατεταμένων Οθωμανικών-Περσικών Πολέμων, αλλά παρόλα αυτά παρέμεινε υπό διακεκομμένη ιρανική κυριαρχία από τον 16ο αιώνα μέχρι τον 19ο αιώνα, όταν παραχωρήθηκε βίαια στη γειτονική αυτοκρατορική Ρωσία. Για μια σύντομη περίοδο, η Γκαντζά μετονομάστηκε σε Αμπασαμπάντ από τον Σαχ Αμπάς μετά από πόλεμο εναντίον των Οθωμανών. Δημιούργησε μια νέα πόλη 8 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της παλαιάς και μετονομάστηκε πάλι σε Γκαντζά με τα χρόνια. Κατά τη διάρκεια των Σαφαβιδών, ήταν πρωτεύουσα της επαρχίας Καραμπάχ. Το 1747, η Γκαντζά έγινε το κέντρο του Χανάτου της Γκαντζά για μερικές δεκαετίες μετά το θάνατο του Ναντέρ Σαχ, μέχρι την έλευση των δυναστεών Ζαντ και Κατζάρ του Ιράν. Οι χάνοι/δούκες που ντε φάκτο αυτοκυβέρνησαν το χανάτο ήταν υποτελείς στην κεντρική κυριαρχία στο ηπειρωτικό Ιράν και κατάγονταν από έναν κλάδο της ιρανικής οικογένειας Κατζάρ. Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Ρωσία άρχισε να αυξάνει δραματικά τις επιθέσεις της στο ιρανικό και το τουρκικό έδαφος προς νότο. Μετά την προσάρτηση της ανατολικής Γεωργίας το 1801, η Ρωσία επιθυμούσε τώρα να κατακτήσει τις υπόλοιπες ιρανικές κτήσεις στην Καύκασο. Η ρωσική επέκταση στον Νότιο Καύκασο συνάντησε ιδιαίτερα ισχυρή αντίθεση στη Γκαντζά. Το 1804, οι Ρώσοι, με επικεφαλής τον στρατηγό Πάβελ Τσιτσιανόφ, εισέβαλαν και κατέστρεψαν τη Γκαντζά, πυροδοτώντας τον Ρωσοπερσικό πόλεμο του 1804-1813. Ορισμένες δυτικές πηγές υποστηρίζουν ότι "η κατάληψη της πόλης ακολουθήθηκε από σφαγή μέχρι 3.000 κατοίκων της Γκαντζά από τους Ρώσους". Ισχυρίζονται επίσης ότι "500 από αυτούς σφαγιάστηκαν σε ένα τζαμί όπου είχαν καταφύγει, αφού ένας Αρμένιος είπε στους Ρώσους στρατιώτες ότι ίσως να υπήρχαν «Νταγκεστανοί ληστές» μεταξύ τους".Στρατιωτικά ανώτεροι, οι Ρώσοι ολοκλήρωσαν τον Ρωσοοερσικό πόλεμο του 1804-1813 με νίκη. Με τη συνθήκη του Γκιουλιστάν που ακολούθησε, το Ιράν αναγκάστηκε να παραχωρήσει το χανάτο της Γκαντζά στη Ρωσία. Το 1826, οι Ιρανοί κατάφεραν να διώξουν για λίγο τους Ρώσους από τη πόλη. Ωστόσο, με το τέλος του Ρωσοπερσικού πολέμου του 1826-28 και τη συνθήκη του Τουρκμεντσάι, η συμπερίληψη της πόλης στη Ρωσία έγινε οριστική. Η πόλη μετονομάστηκε σε Ελισάβετπολ (Ρωσική: Елизаветполь) από τη σύζυγο του Αλεξάνδρου Α΄ της Ρωσίας Ελισάβετ και το 1868 έγινε η πρωτεύουσα του Κυβερνείου Ελισάβετπολ. Το Ελισάβετπολ ήταν ουγιέζντ του κυβερνείου Τιφλίδας πριν το 1868. Οι Αζέροι απέρριψαν το ρωσικό όνομα και συνέχισαν να αποκαλούν τη πόλη ως Γκάντζα. Το 1918, η Γκαντζά έγινε η προσωρινή πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, όπου μετονομάστηκε και πάλι σε Γκαντζά, μέχρι την ανακατάληψη του Μπακού από τη Κεντροκασπιακή δικτατορία, η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς. Τον Απρίλιο του 1920, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Αζερμπαϊτζάν. Τον Μάιο του 1920, η Γκαντζά ήταν η περιοχή που έλαβε χώρα μια αποτρόπαια αντι-σοβιετική εξέγερση, κατά την οποία η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές από τις μάχες μεταξύ των ανταρτών και του Κόκκινου Στρατού. Το 1935, ο Ιωσήφ Στάλιν μετονόμασε τη πόλη σε Κιροβαμπάντ, προς τιμήν του Σεργκέι Κιρόφ. Το 1991, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το Αζερμπαϊτζάν επανέκτησε την ανεξαρτησία του και η πόλη επανήλθε στο αρχικό όνομά της. Για πολλά χρόνια μια αεροπορική μοίρα της ΕΣΣΔ είχε την έδρα της στη πόλη.Το Νοέμβριο του 1988 το πογκρόμ του Κιροβαμπάντ ανάγκασε πολλούς Αρμένιους να φύγουν από τη πόλη. Η ανασυγκρότηση στον 21ο αιώνα έχει οδηγήσει σε δραματικές αλλαγές στην αστική ανάπτυξη της πόλης, μετατρέποντας την από παλιά σοβιετική πόλη σε κόμβο υψηλών κτιρίων μεικτής χρήσης.Το 2008, οι Πύλες του Μαυσωλείου της Γκαντζά χτίστηκαν βασισμένες σε σχέδια των αρχαίων πυλών της Γκαντζά που δημιουργήθηκαν από τον ντόπιο Ιμπραήμ Οσμάν ογλού το 1063. Η Γκαντζά, η οποία βρίσκεται περίπου 400-450 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας, βρίσκεται στην πεδιάδα Γκάντζα-Γκαζάχ στη χαράδρα Κουρ-Αράζ στα δυτικά του Αζερμπαϊτζάν. Απέχει 375 χλμ. από το Μπακού και βρίσκεται στους βορειοανατολικούς πρόποδες των οροσειρών του Μικρού Καυκάσου στον ποταμό Γκανγκατσάι.Η πόλη συνορεύει με τις διοικητικές επαρχίες του Γκοϊγκόλ στα νότια, δυτικά και βορειοοδυτικά και του Σαμούχ στα βορειοανατολικά. Η Γκαντζά έχει ημίξηρο κλίμα (τύπος BSk της κλιματικής ταξινόμησης Κέππεν).

Η Γκαντζά, ή Γκιαντζά (αζερικά: Gəncə), είναι πόλη του δυτικού Αζερμπαϊτζάν. Έχει πληθυσμό 335.600 κατοίκους (2020) (3η μεγαλύτερη πόλη της χώρας). Ήταν γνωστό ως Ελισαβετπόλ (ρωσικά: Елизаветполь) στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Η πόλη μετονομάστηκε στο αρχικό όνομα Γκαντζά το 1920, κατά το πρώτο μέρος της ενσωμάτωσής της στη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, μετονομάστηκε σε Κιροβαμπάντ το 1935 (Ρωσικά: Кировабад) και διατήρησε το όνομα αυτό κατά το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης σοβιετικής περιόδου. Το 1989, κατά τη διάρκεια της Περεστρόικας, μετονομάστηκε σε Γκαντζά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC

Νικολό Παγκανίνι

Ο Παγκανίνι γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας, γιος του λιμενεργάτη Αντόνιο Παγκανίνι και της Τερέζας Μποκιάρντο. Έλαβε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του, ο οποίος ως ερασιτέχνης μουσικός του δίδαξε μαντολίνο και βιολί. Σε μεγαλύτερη ηλικία μαθήτευσε πιθανότατα στο πλευρό του επαγγελματία βιολιστή της θεατρικής ορχήστρας Τζιοβάνι Τσερβέτο (ή Σερβέτο), ενώ αργότερα παρακολούθησε μαθήματα βιολιού από τον Τζιάκομο Κόστα και μουσικής σύνθεσης από τον Φραντσέσκο Νιέκο (Francesco Gnecco). Ήδη από την ηλικία των δώδεκα ετών συνέθετε και έδινε συναυλίες σε εκκλησίες και ιδιωτικούς χώρους, επιδεικνύοντας αξιοσημείωτες δεξιότητες. Η πρώτη δημόσια εμφάνισή του καταγράφεται περίπου το 1793, στη Γένοβα, η οποία στέφθηκε με επιτυχία. Δύο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στην Πάρμα, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του υπό την επίβλεψη του Αλεσάντρο Ρόλα, ο οποίος εντυπωσιασμένος από την τεχνική του Παγκανίνι θεώρησε ότι δεν ήταν σε θέση να του μεταδώσει περισσότερες γνώσεις και τον προέτρεψε να παρακολουθήσει μαθήματα σύνθεσης με τον Φερντινάντο Παέρ. Στα τέλη του 1796, ο Παγκανίνι επέστρεψε στη Γένοβα ως ολοκληρωμένος πλέον μουσικός και έχοντας διευρύνει σημαντικά τις γνώσεις του στους τομείς της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης. Εξαιτίας της εισβολής των ναπολεόντειων στρατευμάτων στην Ιταλία, έζησε για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο Λιβόρνο, ακολουθώντας τον πατέρα του και οργανώνοντας εκεί μία σειρά συναυλιών. Το Σεπτέμβριο του 1801 εγκαταστάθηκε στη Λούκκα, πόλη με σημαντική μουσική παράδοση. Ο Παγκανίνι έζησε εκεί τα επόμενα δέκα χρόνια, συνεχίζοντας να δίνει συναυλίες και επιδεικνύοντας ίσως για πρώτη φορά στοιχεία του «αναρχικού» χαρακτήρα του και της ανορθόδοξης συμπεριφοράς του. Σύντομα απέκτησε σημαντική φήμη ως βιρτουόζος του βιολιού και το 1805 απέκτησε τη θέση του πρώτου βιολιστή στην ορχήστρα της Αυλής της αδελφής του Ναπολέοντα Ελίζας, μεγάλης δούκισσας της Τοσκάνης από το 1807. Αργότερα ανέλαβε διαφορετικά καθήκοντα, προσφέροντας μαθήματα μουσικής στον πρίγκηπα Φελίτσε Μπατσιόκι, σύζυγο της Ελίζας, και διευθύνοντας τη νέα αυλική ορχήστρα. Παράλληλα συνέχισε να συνθέτει, ολοκληρώνοντας αρκετές σονάτες για βιολί και κιθάρα, καθώς και το πρώτο σημαντικό έργο του για βιολί και ορχήστρα, το οποίο γράφτηκε για τον εορτασμό των γενεθλίων του Ναπολέοντα και πήρε το όνομά του. Από το 1810, ο Παγκανίνι ακολούθησε σταδιοδρομία αυτόνομου μουσικού εγκαταλείποντας την αυτοκρατορική Αυλή και πραγματοποιώντας περιοδείες, αρχικά στις Ιταλικές επαρχίες της Ρομάνια (σημερινή περιφέρεια Εμιλία-Ρομάνια) και της Λομβαρδίας. Παρέμεινε για ένα διάστημα στο Μιλάνο, όπου προσκλήθηκε από τον Αλεσάντρο Ρόλα να συμμετάσχει ως μουσικός στο θέατρο, ενώ αργότερα επέστρεψε στη Γένοβα δίνοντας συναυλίες στην τοπική όπερα. Την ίδια περίοδο, συνήψε ερωτικές σχέσεις με την Αντζολίνα Καβανά, με την οποία εγκαταστάθηκε στην Πάρμα. Μετά το τέλος του δεσμού τους, που διήρκεσε για λίγους μήνες, ο Παγκανίνι κατηγορήθηκε από τον πατέρα της για απαγωγή της κόρης του, γεγονός που οδήγησε σε ολιγοήμερη φυλάκισή του. Τον Ιανουάριο του 1825 ξεκίνησε ένα δεύτερο κύκλο περιοδειών στην κεντρική και νότια Ιταλία, επισκεπτόμενος τη Ρώμη, τη Νάπολη και το Παλέρμο, πόλεις όπου η φήμη του είχε ήδη εδραιωθεί. Την ίδια περίπου περίοδο ολοκλήρωσε το δεύτερο κοντσέρτο για βιολί (op. 7), γνωστό κυρίως για το τελευταίο μέρος του, ένα ροντό, που ονομάστηκε La campanella εξαιτίας της χρήσης ενός τριγώνου για τη μίμηση του ήχου μίας καμπάνας. Το έργο ενέπνευσε αργότερα τον Φραντς Λιστ στη σύνθεση της φαντασίας Grande fantasia de bravoure sur La clochette. Ακολούθησε το τρίτο κοντσέρτο για βιολί, που ολοκληρώθηκε το 1828, έργο που δεν συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες δημιουργίες του, ωστόσο είναι αξιοσημείωτο το adagio ως προς τη χρήση του pizzicato με τρόπο που τα έγχορδα της ορχήστρας να λειτουργούν ως μία κιθάρα. Από τις αρχές του 1828, ο Παγκανίνι περιόδευσε σε χώρες εκτός των συνόρων της Ιταλίας, με πρώτο σταθμό την Αυστρία. Κατά τη διάρκεια της τρίμηνης παραμονής του στη Βιέννη, πραγματοποίησε πολυάριθμες συναυλίες σε διαφορετικά θέατρα της πόλης, ενώ σύμφωνα με την αλληλογραφία του, ενθουσιάστηκε από τη μουσική παιδεία του κοινού. Στο ίδιο διάστημα συνέθεσε τρία έργα για βιολί και ορχήστρα: ένα καπρίτσιο που δεν σώζεται, βασισμένο στο Là ci darem la mano του Don Giovanni του Μότσαρτ, τη σονάτα Maestosa suonata sentimentale (op. 27) που αποτελείται από παραλλαγές του εθνικού ύμνου της Αυστρίας και το έργο La tempesta (op. 36). Εγκατέλειψε τη Βιέννη το καλοκαίρι του ίδιου έτους και επόμενος σταθμός του υπήρξε η Πράγα. Η παραμονή του στην πρωτεύουσα της Τσεχίας αποδείχθηκε λιγότερη επιτυχημένη, καθώς οι συναυλίες του αντιμετωπίστηκαν από το κοινό με επιφύλαξη. Πιθανότερη αιτία για την κριτική που αντιμετώπισε αποτέλεσαν οι ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις που ενσωμάτωνε η σχολή της Βοημίας, σύμφωνα με τις οποίες η τεχνική αποτελούσε περισσότερο μέσο προς την πραγμάτωση των μουσικών και εκφραστικών στόχων του ερμηνευτή και λιγότερο πεδίο επίδειξης της δεξιοτεχνίας του. Τον Ιανουάριο του 1829 και για τα επόμενα δύο χρόνια, ο Παγκανίνι περιόδευσε στη Γερμανία και στην Πολωνία, οργανώνοντας περισσότερες από εκατό συναυλίες σε συνολικά σαράντα πόλεις και ολοκληρώνοντας παράλληλα το τέταρτο κοντσέρτο για βιολί σε ρε ελάσσονα. Παρά το γεγονός πως κατόρθωσε να κερδίσει σε μεγάλο βαθμό την αναγνώριση του Γερμανικού κοινού, ορισμένοι επαγγελματίες μουσικοί και κριτικοί εστίασαν με αρνητικό τρόπο στην εκκεντρικότητα των εκτελέσεών του. Το Φεβρουάριο του 1831 ταξίδεψε στο Παρίσι όπου πραγματοποίησε την πρώτη συναυλία του επί γαλλικού εδάφους, παρουσιάζοντας το πρώτο του κοντσέρτο για βιολί και τη Στρατιωτική σονάτα. Η υποδοχή του στη Γαλλία υπήρξε θερμή, καθώς τόσο ο τύπος όσο και οι κριτικοί εξήραν την τεχνική και την ερμηνεία του, ωστόσο η παραμονή του διήρκεσε για μικρό χρονικό διάστημα. Το Μάιο του ίδιου έτους, κατόπιν πρόσκλησης του διευθυντή τού Βασιλικού Θεάτρου του Λονδίνου, ταξίδεψε στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να δώσει συναυλίες. Η πρώτη του εμφάνιση έλαβε χώρα στις 3 Ιουνίου και σημείωσε αξιοσημείωτη επιτυχία αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Πραγματοποίησε επίσης συναυλίες στην Ιρλανδία και στη Σκωτία, πριν επιστρέψει αργότερα στο Παρίσι, όπου σύμφωνα με μία επιστολή του, έδωσε 151 συναυλίες στη διάρκεια ενός έτους. Την περίοδο 1832-4, ο Παγκανίνι στράφηκε για πρώτη φορά στο όργανο της βιόλας, τόσο ως εκτελεστής όσο και ως συνθέτης. Ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, ζήτησε από τον Μπερλιόζ να συνθέσει ένα κοντσέρτο για βιόλα, ωστόσο απέρριψε τα προσχέδια του έργου (αργότερα ο Μπερλιόζ βασίστηκε σε αυτά για τη συμφωνία «Ο Χάρολντ στην Ιταλία») και το 1834 ολοκλήρωσε ο ίδιος τη «Σονάτα για μεγάλη βιόλα» σε ντο μείζονα, προσαρμοσμένη στην εκτελεστική δεινότητα του ίδιου. Ο όρος «μεγάλη βιόλα» οφείλεται στον τύπο του οργάνου που χρησιμοποίησε ο Παγκανίνι, μία βιόλα μεγάλων διαστάσεων που δανείστηκε από φιλικό του πρόσωπο. Η σονάτα για βιόλα τού Παγκανίνι συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικότερων συνεισφορών στο ρεπερτόριο για βιόλα του 19ου αιώνα. Στα τέλη του 1835 επέστρεψε στην Πάρμα, όπου διορίστηκε από τη Μαρία Λουίζα της Αυστρίας σύμβουλος της ορχήστρας του δούκα. Ο Παγκανίνι συνέβαλε στην αναμόρφωσή της, επωφελούμενος από τις επαφές του με τις κορυφαίες ορχήστρες της Ευρώπης, αύξησε τον αριθμό των μελών της και την κατέστησε μία από τις κορυφαίες ιταλικές ορχήστρες. Πιθανώς εξαιτίας της στάσης της Αυλής απέναντι στα σχέδιά του, ο Παγκανίνι εγκατέλειψε τη θέση του και το επόμενο διάστημα έζησε στο Τορίνο, στη Μασσαλία και στη Νίκαια, πριν επιστρέψει στη Γένοβα κατά τις αρχές του 1837. Τον ίδιο χρόνο, συμμετείχε ως μέτοχος ενός καζίνο που έφερε το όνομά του, στο Παρίσι, χώρο στον οποίο έδινε επίσης δύο συναυλίες την εβδομάδα. Η κακή κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεψε τελικά να είναι συνεπής στους αρχικούς του σχεδιασμούς και σύντομα η επιχείρηση αυτή απέτυχε οικονομικά. Ο Παγκανίνι αντιμετώπισε την κατηγορία της αθέτησης συμβολαίου, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να καταβάλει τελικά ένα υψηλό χρηματικό πρόστιμο. Κατά την περίοδο αυτή, η σταδιοδρομία του ως εκτελεστή και βιρτουόζου του βιολιού είχε φθάσει στο τέλος της. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με το εμπόριο έγχορδων οργάνων, τομέα στον οποίο φιλοδοξούσε να διακριθεί εκμεταλλευόμενος την αξιοπιστία τού ονόματός του. Η μακάβρια εμφάνισή του περί το τέλος της ζωής του με οφθαλμούς εισερχόμενους στο οστεώδες πρόσωπό του και με τα απίθανα επιμηκυσμένα δάκτυλά του σε συνδυασμό με τη δεισιδαιμονία και το ρομαντικό πνεύμα της εποχής του στάθηκαν ικανά να τον περιβάλει η φήμη διαβολικού όντος. Όταν μάλιστα πέθαινε, στη Νίκαια, από φυματίωση του λάρυγγα, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και λόγω της αδυναμίας κατάποσης η "όστια" της μετάληψης έπεσε από το στόμα του, με συνέπεια κανείς πλέον να μην αμφιβάλει της διαβολικής υπόστασής του. Έτσι όταν πέθανε στις 27 Μαΐου του 1840 η Εκκλησία αρνήθηκε τη ταφή του "δούλου του Σατανά" και η σορός του Παγκανίνι παρέμεινε επί μήνες στο φέρετρο στα υπόγεια του νοσοκομείου, για να αποβληθεί αργότερα από εκεί όταν άρχισε να εκδηλώνεται μεταξύ των κατοίκων σχετική αναταραχή, που έμεινε γνωστή στα χρονικά της επιστήμης ως "ψύχωση Παγκανίνι". Έτσι ο νεκρός μεταφέρθηκε σε παλαιό λεπροκομείο της Βιλλαφράνκα. Αλλά επειδή κι εκεί οι λεπροί δεν ήθελαν τη γειτονία τους, με τον "επάρατον", εγκατέλειψαν το φέρετρο στην έρημη ακτή. Μετά τη πάροδο ενός ακόμη μήνα τρεις Γάλλοι θαυμαστές του μεγάλου δεξιοτέχνη μεταξύ των οποίων και ο ζωγράφος Φ. Ζιέμ παρέλαβαν το φέρετρο και το μετέφεραν κρυφά στη Σαιν Ζαν όπου και το έθαψαν. Μετά τρία χρόνια ο γιος του νεκρού, Αχιλλίνος Παγκανίνι, επιτυγχάνοντας άδεια ταφής από τον Πάπα μετέφερε δια θαλάσσης το φέρετρο στη Γένοβα. Λόγω όμως της επιδημίας της πανώλης που ήδη είχε ενσκήψει απαγορεύτηκε η εκφόρτωση και το πλοίο επανέπλευσε στη Μασσαλία. Αλλά και εκεί αρνήθηκαν οι Μασσαλιώτες να προσφέρουν χώρο για τη ταφή του νεκρού που τελικά απετέθη σε μικρή Μονή της νησίδας του Αγίου Ονωρίου. Τέλος με την επέμβαση της Μεγάλης Δούκισσας της Πάρμας, της άλλοτε Αυτοκράτειρας της Γαλλίας Μαρίας Λουίζας έληξε ο μεταθανάτιος αυτός διωγμός και το φέρετρο μετεφέρθη τελικά στη Πάρμα το 1845 όπου και τάφηκε στο ναό της Santa Maria della Steccata. Μετά τη παρέλευση 22 ακόμη ετών ο γιος του Παγκανίνι κληρονόμος της κολοσσιαίας κληρονομιάς του πατέρα του ανήγειρε περισπούδαστο τάφο στο νεκροταφείο της Πάρμας όπου και απετέθηκαν οριστικά τα πολυπαθή λείψανα. Παρά τις ιδιαιτερότητες της τεχνικής του, ο Παγκανίνι δεν διαμόρφωσε μία νέα σχολή στον τρόπο εκτέλεσης του βιολιού, ενώ δεν διέθετε κανένα μαθητή με ανάλογη φήμη. Μεγάλο μέρος των συνθέσεών του παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το 1851, καθώς ο Παγκανίνι πίστευε πως ήταν ο μόνος που είχε την ικανότητα να τις ερμηνεύσει, όντας προσαρμοσμένες στις ιδιαίτερες δεξιότητες του ίδιου. Η δεξιοτεχνία του φαίνεται πως οφειλόταν σε ένα βαθμό στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο κρατούσε το βιολί, όπως αυτός έχει αποτυπωθεί σε αρκετές λιθογραφίες ή σχέδια ζωγραφικής. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες αντιλήψεις, ο Παγκανίνι διατηρούσε το πάνω μέρος των χεριών του κοντά στο υπόλοιπο σώμα, διατηρώντας το «λαιμό» του οργάνου με κλίση προς το έδαφος και προβάλλοντας ελαφρά το ένα πόδι μπροστά. Τα δάχτυλά του δεν ήταν ασυνήθιστου μεγέθους, διέθεταν ωστόσο μεγάλη ευλυγισία και δυνατότητα μεγάλων ανοιγμάτων που έφθαναν να καλύψουν τρεις οκτάβες του οργάνου. Έχει υποστηριχθεί πως οι δεξιότητες του οφείλονταν πιθανώς σε κάποιου τύπου διαταραχή του συνδετικού ιστού (όπως το σύνδρομο Μαρφάν ή μία ήπια παραλλαγή του συνδρόμου Ehlers-Danlos), αν και οι ισχυρισμοί αυτοί δεν επιβεβαιώνονται. Η τεχνική του αρτιότητα και η εξαιρετική δεξιοτεχνία του εξηγήθηκε στην εποχή του μέσα από διάφορους μύθους, με τον πλέον διαδεδομένο να θεωρεί πως είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο προκειμένου να αποκτήσει υπερφυσικές ικανότητες στην εκτέλεση του βιολιού. Υπερβολικές διαστάσεις έλαβαν επίσης ορισμένα στοιχεία της προσωπικής ζωής ή του χαρακτήρα του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φήμη σύμφωνα με την οποία είχε φυλακιστεί για πολλά χρόνια για το θάνατο μιας ερωμένης του, της οποίας τα εσωτερικά όργανα είχε χρησιμοποιήσει για την κατασκευή χορδών. Ως αγαπημένο όργανο του Παγκανίνι αναφέρεται ένα βιολί του κατασκευαστή Guarneri del Gesù, κατασκευασμένο το 1742, το οποίο ο ίδιος αποκαλούσε «Το κανόνι» (Il cannone). Ακολουθεί κατάλογος συνθέσεων του Παγκανίνι: Napoléon (Σονάτα του Ναπολέοντα) σε μι μείζονα, 1807 Polacca con variazioni, παρουσιάστηκε 28 Οκτ. 1810 Σονάτα Maria Luisa, σε μι μείζονα, 1813, op. 65 Le streghe, παραλλαγές σε ένα θέμα του Il noce di Benevento τού Süssmayr, 1813, op.8 Κοντσέρτο σε μι ελάσσονα, περ. 1815 Κοντσέρτο αρ.1 σε μι μείζονα, 1816, op.6 Εισαγωγή και Παραλλαγές στο Non più mesta από το έργο La Cenerentola του Ροσίνι, 1819, op.12 Στρατιωτική σονάτα (Sonata militare), παραλλαγές στο ‘Non più andrai’ από τους Γάμους του Φίγκαρο τού Μότσαρτ, 1825(;), το μέρος του βιολιού δεν σώζεται Κοντσέρτο αρ.2 σε σι ελάσσονα, 1826, op.7 Κοντσέρτο αρ.3 σε μι μείζονα, 1826 Καπρίτσιο βασισμένο στο ‘Là ci darem la mano’ από την όπερα Don Giovanni τού Μότσαρτ, παρουσιάστηκε στη Βιέννη στις 11 Μαΐου 1828, δεν σώζεται La tempesta, 1828, op. 36, παραλλαγές, σε συνεργασία με τον J. Panny Maestosa suonata sentimentale, παραλλαγές στον εθνικό ύμνο της Αυστρίας, 1828 Παραλλαγές στον εθνικό ύμνο του Ηνωμένου Βασιλείου, 1829, op.9 Παραλλαγές στο ‘Ο mamma, mamma cara’, 1829, op.10 Sonata Varsavia, παραλλαγές σε μαζούρκα του Elsner, 1829, op.32, σώζεται μόνο το μέρος του βιολιού Sonata appassionata σε μι ύφεση μείζονα 1829(;), το μέρος του βιολιού δεν σώζεται Κοντσέρτο αρ.4 σε ρε ελάσσονα, παρουσιάστηκε στις 26 Απριλίου 1830 Κοντσέρτο αρ.5 σε λα ελάσσονα, 1830 Pot-pourri, 1831, op.21 Sonata amorosa galante σε σι ύφεση μείζονα, 1831, op.25, το μέρος του βιολιού δεν σώζεται St Patrick's Day, παραλλαγές σε παραδοσιακό τραγούδι της Ιρλανδίας, 1831, το μέρος του βιολιού δεν σώζεται Sonatina e polacchetta, με παραλλαγές, σε σι μείζονα, 1831 Concertino, 1831(;) Moto perpetuo σε ντο μείζονα, περ. 1831–2 Σονάτα για μεγάλη βιόλα σε ντο μείζονα, 1834, Σονάτα La primavera σε λα μείζονα, 1838(;), op.30, σώζεται μόνο το μέρος του βιολιού Balletto campestre, παραλλαγές, 1838, op.34 Tarantella σε λα ελάσσονα, op.33 Έργα για βιολί και κιθάρα Carmagnola, παραλλαγές, παρουσιάστηκε στις 31 Ιουλίου 1795 Sonata concertata, 1804, op.61 6 Σονάτες, περ. 1805, op.2 6 Σονάτες, περ. 1805, op.3 45 σονάτες, 1805–9 Duetto amoroso, 1807(;) Cantabile e Valtz, 1823, op.19 Centone di sonate, 18 σονάτες, μετά το 1828 [60] Παραλλαγές πάνω στο ‘Barucabà’, 1835, op.14 Grand Sonata σε λα μείζονα, op.39 Variazioni di bravura στο καπρίτσιο αρ.24 4 σονατίνες σε μι ελάσσονα, φα μείζονα, ρε ελάσσονα και σολ μείζονα Έργα για σόλο βιολί Fandango spagnolo, 1800, δεν σώζεται 24 Καπρίτσια, περ. 1805, op.1 Due merveille, περ. 1808, op.20 Εισαγωγή και παραλλαγές του ‘Nel cor più non mi sento’, 1820-21 Έργα για σόλο κιθάρα Sinfonia Lodovisca, 1800-01, op.58 Ghiribizzi, 43 σύντομα κομμάτια, 1820 Άλλα έργα 3 ritornelli, πριν το 1800 3 duetti, περ. 1802, op.16 Sonata a violino scordato, περ. 1802 Grande Sonata σε λα μείζονα, 1803, op.39 3 Κουαρτέτα [αρ.1–3] σε λα ελάσσονα, ντο μείζονα, λα μείζονα, 1806–16, op.4 3 Κουαρτέτα [αρ.4–6] σε ρε μείζονα, ντο μείζονα, ρε ελάσσονα, 1806–16, op.5 Σερενάτα σε ντο μείζονα, πριν το 1808, op.69 3 κουαρτέτα εγχόρδων σε ρε ελάσσονα, μι μείζονα και λα ελάσσονα, περ. 1815 9 Κουαρτέτεα [αρ.7–15], 1818–20 Cantabile σε ρε μείζονα, 1824(;), op.17 Σονάτα και παραλλαγές, 1824(;) Tema napolitano, 1829 Sonata à mouvement perpétuel, σε σι μείζονα, μετά το 1830 Les charmes de Padoue, 1831 Caprice d'adieux, 1831 (;) Terzetto, σε ρε μείζονα, 1833, op.66 Terzetto concertante, σε ρε μείζονα, 1833, op.68 4 notturni È pur amabile, 1828 Quel jour heureux, 1830 Καντσονέτα σε ντο μείζονα Ghiribizzo vocale, σε σι μείζονα, op.79 Sul margine di un rio Romance de Beauplan, σε σι ύφεση μείζονα John Sugden, Paganini, Omnibus Press, 1990 'Paganini, Niccolo', Grove Music Online, Oxford University Press, Μάιος 2007 G. Imbert de Laphalèque, Notice sur le célèbre violiniste Nicolo Paganini, 1830, ed. E. Guyot, University of Michigan

Ο Νικολό Παγκανίνι (Nicolò ή Niccolò Paganini, Γένοβα, 27 Οκτωβρίου 1782 - Νίκαια, 27 Μαΐου 1840) ήταν διάσημος Ιταλός βιολιστής, κιθαρίστας και συνθέτης. Υπήρξε ένας από τους διασημότερος βιρτουόζους του βιολιού, ο οποίος ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, ασκώντας επίδραση σε άλλους συνθέτες του ρομαντισμού, όπως ο Φραντς Λιστ, ειδικότερα σε ό,τι αφορά την αναγνώριση της σπουδαιότητας του στοιχείου της δεξιοτεχνίας. Οι συνθέσεις του περιέχουν κυρίως έργα για βιολί και ορχήστρα και μουσικής δωματίου. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα Εικοσιτέσσερα Καπρίτσια, που χαρακτηρίζονται από δυσκολίες που κατέπληξαν. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Παγκανίνι γνώρισε το θαυμασμό αλλά και τη συκοφαντία, που οφειλόταν κυρίως σε φθόνο και στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του. Οι εξαιρετικές ικανότητες του στο βιολί, η εντυπωσιακή δεξιοτεχνία και τεχνική του έλαβαν μυθικές διαστάσεις. Από το 1810 μέχρι το 1828 πραγματοποίησε μεγάλες περιοδείες σε πόλεις της Ευρώπης, αποτελώντας έναν από τους πρώτους μουσικούς που το επιχείρησε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8C_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B9

Πέτρος Ράλλης

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Σύρου και Κυκλάδων με το Λαϊκό Κόμμα το 1928 και επανεξελέγη τα έτη 1932, 1933, 1935 (πληρεξούσιος) και στην Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή το 1936. Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932:υφυπουργός Συγκοινωνιών (3 Νοεμβρίου 1932 - 16 Ιανουαρίου 1933) Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933: υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (10-13 Μαρτίου 1933) και κατόπιν υπουργός Συγκοινωνιών (13 Μαρτίου 1933-10 Οκτωβρίου 1935) Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου Μαΐου 1944 (σε εξορία): υπουργός Αεροπορίας (27 Μαΐου-19 Ιουλίου 1944), υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου (19 Ιουλίου-12 Οκτωβρίου 1944), υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (12 Οκτωβρίου 1944-3 Ιανουαρίου 1945) και Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1945: υπουργός Εσωτερικών (3 Ιανουαρίου - 21 Φεβρουαρίου 1945) Πέθανε τον Αύγουστο του 1945 και κηδεύτηκε στις 20 Αυγούστου. Rulers.org Το έργον του Υπουργείου της Συγκοινωνίας κατά το 1934, Ράλλης Πέτρος, έτος 36.

Ο Πέτρος Ράλλης (1884 - 19 Αυγούστου 1945) ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Στις εκλογές είχε τεθεί με την αντιβενιζελική παράταξη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82

Κόκμπερν Τάουν

Η πόλη είναι γνωστή για τα στενά δρομάκια της και τα φανάρια της. Από το 1766 αποτελεί και την έδρα της κυβέρνησης. Ήταν ο πρώτος μόνιμος οικισμός σε κάποιο από τα νησιά. Ιδρύθηκε το 1681 από συλλέκτες αλατιού, που είχαν φτάσει στα Τερκς και Κέικος την περίοδο εκείνη. Η πόλη πιθανότατα βρίσκεται στο σημείο όπου έφτασε πρώτος στο νησί ο Χουάν Πονσέ ντε Λεόν. Το αρχαιότερο γνωστό ναυάγιο στο Δυτικό Ημισφαίριο , το ναυάγιο του Υφάλου Μολάσες (χρονολογείται από το 1505) εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο των Τερκς και Κέικος, το οποίο βρίσκεται στην Γκραντ Τερκ. Το πλησιέστερο αγκυροβόλιο προς την Κόκμπερν Τάουν είναι το Hawk's Nest Anchorage, το οποίο είναι αρκετά προστατευμένο πλην όμως η είσοδος σ΄ αυτό θα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και πολύ καλό φωτισμό, κατά τη νύκτα λόγω της ύπαρξης υφάλων κοντά στην είσοδο. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Cockburn Town στο Wikimedia Commons

Η Κόκμπερν Τάουν (αγγλικά: Cockburn Town, ορθή αγγλική προφορά: ˈkoʊbɚn bərn) είναι η πρωτεύουσα των νησιών Τερκς και Κέικος. Βρίσκεται στο μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους των νήσων Τερκς (όχι των Κέικος), στο νησί Γκραντ Τερκ. Έχει πληθυσμό 3.700 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD_%CE%A4%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD

Γιούλια Σάνινα

Η Σάνινα γεννήθηκε σε μια οικογένεια μουσικών στις 11 Οκτωβρίου 1990 στο Κίεβο της Ουκρανίας. Έπαιξε στη σκηνή για πρώτη φορά όταν ήταν τριών ετών. Το τραγούδι της στη συνέχεια συνοδεύτηκε από ένα σύνολο, που σκηνοθέτησε ο πατέρας της. Τελικά άρχισε να παίζει ως σόλο τραγουδίστρια, καθώς και ως ένα από τα μέλη του παιδικού συγκροτήματος και της μεγάλης μπάντας τζαζ. Το 2005 αποφοίτησε από τη Μουσική Σχολή Τζαζ και Ποικίλων Τεχνών. Αργότερα εισήλθε στο Ινστιτούτο Φιλολογίας του Εθνικού Πανεπιστημίου του Κιέβου Ταράς Σεβτσένκο και απέκτησε το μεταπτυχιακό της στις λαογραφικές σπουδές το 2013. Ενώ σπούδαζε στο κολέγιο αύξησε επίσης το ενδιαφέρον της για τη δημοσιογραφία. Από το 2006 έως το 2008 ήταν τραγουδίστρια στο συγκρότημα Sister Siren. Τον Σεπτέμβριο του 2011, η Σάνινα και ο παραγωγός μουσικής Βαλερί Μπέμπκο δημιούργησαν ένα ποπ ντουέτο Val & Sanina, το οποίο εκτελούσε τραγούδια στα ρωσικά. Ηχογράφησαν ένα πειραματικό βίντεο κλιπ και μερικά τραγούδια, ένα από αυτά Η αγάπη έχει έρθει (ρωσικά: Любовь настала‎; στίχοι: Ρόμπερτ Ροζντεστβένσκι, μουσική: Ράιμοντς Πολς). Λίγο μετά βελτίωσαν τη σκηνική τους παρουσία και άλλαξαν το όνομα της μπάντας τους στο The Hardkiss. Άρχισαν επίσης να γράφουν τραγούδια στα Αγγλικά μόνοι τους και έκαναν τον ήχο τους βαρύτερο. Το φθινόπωρο του 2011 κυκλοφόρησαν λίγα νέα τραγούδια και ηχογράφησαν το πρώτο τους βίντεο κλιπ Babylon. Στα τέλη Οκτωβρίου 2011 οι The Hardkiss άνοιξαν για τη βρετανική μπάντα Hurts. Αργότερα εκείνο το έτος κυκλοφόρησαν ένα άλλο βίντεο κλιπ Χόρεψε μαζί μου, που προβλήθηκε ακόμη και στα κορυφαία μουσικά κανάλια. Τον Φεβρουάριο του 2012 υπέγραψαν συμβόλαιο με την εταιρεία Sony BMG. Το συγκρότημα άρχισε γρήγορα να κερδίζει δημοτικότητα και κέρδισε πολλά βραβεία στην Ουκρανία, καθώς και σε άλλες ξένες χώρες. Το 2014 η Σάνινα άρχισε να ανεβάζει βίντεο ιστολογίων για τη ζωή της και τη ζωή της μπάντας πίσω από τα παρασκήνια στο κανάλι της στο YouTube. Το 2016 η Σάνινα έγινε ένας από τους τέσσερις κριτές στην έβδομη σειρά του The X Factor Ukraine . Παντρεύτηκε τον Βαλερί Μπέμπκο, δημιουργικό παραγωγό και επικεφαλής κιθαρίστα του The Hardkiss το 2011. Συναντήθηκαν το 2010 όταν η Σάνινα πήρε συνέντευξη από τον Μπέμπκο, ο οποίος ήταν τότε παραγωγός του MTV Ukraine. Το ζευγάρι είχε κρύψει τη σχέση τους για τα πέντε χρόνια (από το 2009), αλλά παντρεύτηκαν, αφού ήταν μαζί μόνο για δύο χρόνια. Ο γάμος τους ήταν διακοσμημένος σε ουκρανικό αυθεντικό στιλ. Το πρώτο παιδί του ζευγαριού, ο Ντανύλο, γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2015. Η Σάνινα δίνει μεγάλη προσοχή στα ρούχα της. Στυλίστες όπως ο Σλάβα Τσάικα και ο Βιτάλι Ντατσιούκ δημιουργούν ρούχα για όλα τα μέλη του The Hardkiss. Το συγκρότημα συνεργάζεται επίσης στενά με νέους σχεδιαστές (Ιβάνοβα, Μπεκ, Νάντια Ντζιάκ,Ανούκι Μπίτσολα κ.λπ.). Η Σάνινα θαυμάζει πάρα πολύ το έργο των Αλεξάντερ Μακ Κουίν, Βίβιεν Γουέστγουντ και Γκάρεθ Πιού. Στην καθημερινή ζωή προτιμά να φοράει Diesel, H&M, Topshop. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Julia Sanina στο Wikimedia Commons

Η Γιούλια Σάνινα (ουκρανικά: Юлія Саніна‎, πραγματικό όνομα Γιούλια Ολεσκάντριβνα Χολοβάν, 11 Οκτωβρίου 1990) είναι Ουκρανή τραγουδίστρια. Είναι επίσης τραγουδίστρια του ουκρανικού εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος The Hardkiss.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%B1

Ψυχολογία των Μέσων

Η επίδραση των μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης στην ανθρώπινη συμπεριφορά άργησε να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης των ψυχολόγων, καθώς στην ψυχολογία, ως νέα επιστήμη, υπήρχε επιφυλακτικότητα ως προς τα θέματα που θα αποτελούσαν το ερευνητικό της αντικείμενο. Η ενασχόληση και η έρευνα πάνω σε σχετικά ζητήματα υπήρχε ήδη, από τομείς εκτός της ψυχολογίας, κυρίως από τμήματα σπουδών πάνω στα μέσα και τις επικοινωνίες. Ωστόσο, είναι γεγονός πως στον ακαδημαϊκό χώρο γενικότερα, ο τομέας των μίντια δεν θεωρείται από τα πιο κατάλληλα πεδία για επιστημονική έρευνα. Η θεμελίωση του νέου κλάδου της ψυχολογίας των μέσων εκπηγάζει από ένα σύνολο άλλων τομέων, όπως την κοινωνιολογία, την τεχνολογία, τις σπουδές μέσων και επικοινωνίας και την ψυχολογία. Ενώ αρχικά οι έρευνες επικεντρώνονταν στις αρνητικές συνέπειες των μέσων, όπως η βία που προωθείται από βιντεοπαιχνίδια και ταινίες, η παρερμηνεία της πραγματικότητας μέσω της τηλεόρασης, η πειθώ μέσω της διαφήμισης, πλέον οι ερευνητές μελετούν εξίσου και τις θετικές πλευρές και τα οφέλη των μέσων στη ζωή του ανθρώπου. Παρά το γεγονός πως πρόκειται για ένα νέο κλάδο, χωρίς σαφείς επαγγελματικές προοπτικές, η ψυχολογία των μέσων μπορεί να συμβάλει φωτίζοντας οποιοδήποτε σημείο της ανθρώπινης συμπεριφοράς σχετίζεται με τα μέσα και τις τεχνολογίες. Αυτό συμβαίνει διότι: Η τεχνολογία και τα μέσα βρίσκονται παντού Άνθρωποι κάθε ηλικίας χρησιμοποιούν τα μέσα Οι νέοι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν περισσότερο και Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ανησυχούν για τους νεότερους Η τεχνολογία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, που δεν μπορεί να παραβλεφθεί και Όλοι ανησυχούμε για το κατά πόσο αυτό είναι καλό ή κακό ή κάπου στο ενδιάμεσο Η ψυχολογία είναι η μελέτη των ανθρώπων σε όλες τις φάσεις της ζωήςΗ ολοένα και αυξανόμενη επίγνωση των ανθρώπων για τα μέσα και την επίδραση που αυτά ασκούν οδηγεί στην αναζήτηση ενός νέου επιπέδου κατανόησης τους. Υπάρχει μια διείσδυση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των εφαρμογών τους και των τεχνολογιών της πληροφορίας σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής μας, η οποία συνοδεύεται από το κρίσιμο ερώτημα του τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Ο στόχος της ψυχολόγων των μέσων είναι να προσπαθήσουν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, συνδυάζοντας την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της αντίληψης και των συναισθημάτων με μία εξίσου καλή κατανόηση των μέσων και των τεχνολογιών.Ο τομέας 46, της Αμερικάνικης Ψυχολογικής Εταιρείας (American Psychological Association), που αναφέρεται στην ψυχολογία των μέσων, επικεντρώνεται στον ρόλο που παίζουν οι ψυχολόγοι σε μία ποικιλία μέσων, όπως το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, το βίντεο, τα έντυπα μέσα και οι νεότερες τεχνολογίες. Προωθείται η έρευνα πάνω στις επιδράσεις των μέσων στην ανθρώπινη συμπεριφορά και η διευκόλυνση της αλληλεπίδρασης ψυχολογίας και νέων τεχνολογιών. Επίσης, δίνεται έμφαση στην εκπαίδευση και κατάρτιση πάνω στην ψυχολογία των μέσων. Media Psychology Research Center APA Division 46 Giles, D. (2003) Media Psychology, Mahwah,NJ: Lawrence Erlbaum Rutledge, P. (2007) "What is Media Psychology?", Media Psychology Research Center [1] Fremlin, J. (2008) "Understanding Media Psychology" APS Observer [2] Αρχειοθετήθηκε 2011-11-01 στο Wayback Machine..

Η Ψυχολογία των Μέσων αποτελεί ένα νέο κλάδο της εφαρμοσμένης ψυχολογίας, βασικό αντικείμενο του οποίου είναι η μελέτη της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις νέες τεχνολογίες, και η διερεύνηση των φαινομένων που προκύπτουν ή μπορεί να προκύψουν από αυτή. Το επιστημονικό ενδιαφέρον γύρω από το ζήτημα της επίδρασης των μέσων στη ζωή του ανθρώπου έχει εκδηλωθεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, ωστόσο η Ψυχολογία των Μέσων, πρόσφατα αναγνωρίστηκε ως επίσημος ακαδημαϊκός κλάδος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CF%83%CF%89%CE%BD

Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Μακεδονίας 1934-35

Συμμετείχαν 5 σύλλογοι με πιθανή κατάταξη την ακόλουθη: Μελιτεύς ΜΕΝΤ Προσφυγική Ένωση Αετός Παπάφη ΘερμαϊκόςΤα αποτελέσματα των αγώνων δεν είναι γνωστά πέρα από το γεγονός πως ο Θερμαϊκός δεν αγωνίστηκε στην πρεμιέρα και έχασε άνευ αγώνα. 20 Μαΐου 1935 αγωνίστηκαν οι Μελιτεύς - Θερμαϊκός και ΜΕΝΤ - Αετός Παπάφη 3 Ιουνίου 1935: Προσφυγική Ένωση - Αετός Παπάφη και Θερμαϊκός - ΜΕΝΤ 17 Ιουνίου 1935: Μελιτεύς - ΜΕΝΤ 31 Ιουνίου 1935: Στον τελικό ανάδειξης πρωταθλητή: Μελιτεύς - Μ.Ε.Ν.Τ. 1-0 Οι 6 σύλλογοι που συμμετείχαν ήταν: Απόλλων Καλαμαριάς Μακαμπή Ακοάχ Αρμενική Ένωση Ολυμπιακός Θεσσαλονίκης Ολυμπιακός Τερψιθέας Αρχείο Εφημερίδων «Μακεδονία», «Μακεδονικά Νέα», «Το Φως», «Αθλητική Ημέρα» στη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής

Την περίοδο 1934-35 η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Μακεδονίας διοργάνωσε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης χωρίς την παρουσία των Άρη ΠΑΟΚ Ηρακλή και Μέγα Αλέξανδρου που αγωνίστηκαν στο Βόρειο Όμιλο της Εθνικής Κατηγορίας. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε αργά, στις 20 Μαΐου 1935 και για την Α΄ κατηγορία ολοκληρώθηκε στις 2 Ιουλίου με τον «τελικό» μεταξύ Μελιτέα και ΜΕΝΤ όπου επικράτησε ο Μελιτεύς και κατέκτησε το πρωτάθλημα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_1934-35

Ντέμπορα Μπιρξ

Η Μπιρξ γεννήθηκε στην Πενσυλβάνια. Είναι κόρη του Ντόναλντ Μπιρξ, μαθηματικού και ηλεκτρολόγου μηχανικού, και της Αντέλ Σπαρξ Μπιρξ, εκπαιδεύτριας νοσηλευτικής. Ο αδελφός της Ντάνι υπήρξε επιστήμονας που ίδρυσε μια εταιρεία έρευνας και ο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Ντόναλντ Μπιρξ, είναι πρόεδρος του Κρατικού Πανεπιστημίου του Πλύμουθ. Η οικογένειά της ζούσε στην κομητεία του Λάνκαστερ της Πενσυλβανίας, όπου εκείνη φοίτησε στο Λύκειο Λάμπετερ-Στράσμπουργκ . Μεγαλώνοντας, τα αδέλφια χρησιμοποίησαν ένα υπόστεγο πίσω από το οικογενειακό τους σπίτι ως αυτοσχέδιο εργαστήριο για πειράματα στην αστρονομία, τη γεωλογία, τη βιολογία και σε μια περίπτωση, μια σπιτική κεραία δορυφορικής κεραίας τοποθετημένη σε πατίνια. Στο δεύτερο έτος της η Birx, κέρδισε την τρίτη θέση την έκθεση Φυσικής του Λάνκαστερ και αποτέλεσε πρωτοσέλιδο της Lancaster New Era με τον υπότιτλο: Κορίτσια σαρώνουν τα Top 3 Βραβεία. Είπε στο περιοδικό Intelligencer ότι «το τρίτο είναι εντάξει, αλλά θα επιστρέψω. Θέλω αυτό το πρώτο βραβείο. " Στο πρώτο έτος της συμμετείχε στη Διεθνή Έκθεση Επιστήμης και Μηχανικής στο Σαν Ντιέγκο. Η οικογένειά της μετακόμισε αργότερα στο Καρλάιλ της Πενσυλβανίας και ολοκλήρωσε το τελευταίο έτος λυκείου στο σχολείο του Καρλάιλ. Κατά τη διάρκεια της τελικής χρονιάς της, αγωνίστηκε στην Έκθεση Επιστημών της Πρωτεύουσας της Πενσυλβάνια και της απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο. Το 1976, η Μπιρξ έλαβε πτυχίο επιστημών από το Κολλέγιο του Χάουτον, ολοκληρώνοντας τις προπτυχιακές της σπουδές σε δύο χρόνια. Το 1980, η Μπιρξ απέκτησε Διδακτορικό στην Ιατρική από το Ιατρικό Κέντρο του Μίλτον Σ. Χέρσεϊ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια . Από το 1980 έως το 1994, η Μπιρξ υπηρέτησε ως ενεργή έφεδρoς αξιωματικός στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών . Από το 1994 έως το 2008, η Μπιρξ είχε συμμετοχή ενεργού καθήκοντος στον στρατό και της απονεμήθηκε ο βαθμός της συνταγματάρχη . Από το 1980 έως το 1989, η Μπιρξ εργάστηκε ως γιατρός στο Στρατιωτικό Ιατρικό κέντρο του Γουόλτερ Ριντ . Το 1981, η Birx ολοκλήρωσε ένα έτος πρακτικής άσκησης και πραγματοποίησε διετή ειδικότητα στην παθολογία . Από το 1983 έως το 1986, ολοκλήρωσε δύο υποτροφίες στην κλινική ανοσολογία στους τομείς των αλλεργιών και των διαγνωστικών, όπου εργάστηκε στο εργαστήριο του Άντοντι Φάουτσι. Από το 1985 έως το 1989, η Μπιρξ ήταν η καθοδηγητής της υπηρεσίας αλλεργίας / ανοσολογίας του Γουόλτερ Ριντ. Η Μπιρξ ξεκίνησε την καριέρα της ως κλινικός στην ανοσολογία, εστιάζοντας τελικά στην έρευνα για τα εμβόλια HIV / AIDS. Από το 1986 έως το 1989, η Μπιρξ εργάστηκε στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας ως ερευνήτρια που ειδικεύεται στην κυτταρική ανοσολογία. Η Μπιρξ επέστρεψε στο Γουόλτερ Ριντ, όπου από το 1989 έως το 1995 εργάστηκε στο Τμήμα Ρετροϊικής Έρευνας, πρώτα ως βοηθός επικεφαλής και στη συνέχεια ως επικεφαλής του τμήματος. Διετέλεσε διευθύντρια εργαστηρίου για ανάπτυξη εμβολίων HIV-1 για ένα χρόνο. Η Μπιρξ έγινε διευθύντρια του Ερευνητικού Στρατιωτικού Προγράμματος για τον HIV των Ηνωμένων Πολιτειών στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο Έρευνας του Γουόλτερ Ριντ, μια θέση που κατείχε για εννέα χρόνια, από το 1996 έως το 2005. Σε αυτή τη θέση, η Μπιρξ ηγήθηκε της κλινικής δοκιμής του εμβολίου HIV του RV 144, την πρώτη υποστηρικτική απόδειξη ότι οποιοδήποτε εμβόλιο ήταν αποτελεσματικό στη μείωση του κινδύνου προσβολής από τον ιό HIV. Τον Μάρτιο του 2020, η Μπιρξ έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παγκόσμιου Ταμείου για την καταπολέμηση του AIDS, της φυματίωσης και της ελονοσίας . Από το 2005 έως το 2014, η Μπιρξ υπηρέτησε ως διευθυντής των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, τα οποία ήταν μέρος του Κέντρου για την Παγκόσμια Υγεία. Τον Ιανουάριο του 2014, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διόρισε την Μπιρξ ως Ευρύτερη Πρέσβειρα και Παγκόσμια Συντονίστρια του AIDS στις ΗΠΑ ως μέρος του Προγράμματος Έκτακτης Ανάγκης του Προέδρου για την Ανακούφιση από το AIDS (PEPFAR). Η Μπιρξ εγκρίθηκε από τη Γερουσία με φωνητική ψηφοφορία στις 2 Απριλίου 2014 και ορκίστηκε δύο ημέρες αργότερα. Περιέγραψε τον ρόλο της ως πρέσβειρα για να βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων πρόληψης και θεραπείας του HIV που έθεσε ο Ομπάμα το 2015 για τον τερματισμό της επιδημίας του AIDS έως το 2030. Ο ρόλος της επικεντρώθηκε στους τομείς της ανοσολογίας του HIV / AIDS, της έρευνας εμβολίων και των παγκόσμιων θεμάτων υγείας γύρω από το HIV / AIDS. Στο πλαίσιο της δουλειάς της με την πρόληψη του HIV, η Μπιρξ δημιούργησε ένα πρόγραμμα με την ονομασία DREAMS (Determined, Resilient, Empowered, AIDS-free, Mentored and Safe), μια συνεργασία δημόσιου-ιδιωτικού τομέα που επικεντρώθηκε στη μείωση των ποσοστών μόλυνσης μεταξύ εφήβων κοριτσιών και νεαρών γυναικών. Η διοίκηση του PEPFAR υπό την Μπιρξ τέθηκε υπό λεπτομερή εξέταση σε έναν έλεγχο που διενήργησε τον Φεβρουάριο του 2020 το Υπουργείο Εξωτερικών του Γενικού Επιθεωρητή, με την ηγεσία του προγράμματος να περιγράφεται ως «δικτατορική» και «αυταρχική». Στις 27 Φεβρουαρίου 2020, ο Αντιπρόεδρος Mάικ Πενς διόρισε την Μπιρξ στη θέση του Συντονιστή απόκρισης του Λευκού Οίκου για τον Κορονοϊό. Ως μέρος αυτού του ρόλου της, η Μπιρξ εξέθεσε στον Πενς την Ομάδα Εργασίας για τον Κορονοϊό του Λευκού Οίκου. Ο Πενς την ονόμασε «δεξί χέρι» του στην ομάδα εργασίας. Σε τηλεοπτικές ενημερώσεις, η Μπιρξ ερμήνευσε δεδομένα σχετικά με τον ιό, παρότρυνε το κοινό να διατηρεί κοινωνικές αποστάσεις και προσπάθησε να αποφύγει δημόσια την αντίφαση με τον Tραμπ, ο οποίος συχνά προσέφερε μη επιστημονικές παρεκκλίσεις. Στις 26 Μαρτίου 2020, η Μπιρξ προσπάθησε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς σε συνέντευξη Τύπου ότι "δεν υπάρχει καμία κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή που να δικαιολογεί τέτοιου είδους συζητήσεις [ότι οι ανεμιστήρες ή τα νοσοκομειακά κρεβάτια της ICU ενδέχεται να έχουν περιορισμένη προμήθεια] . . Μπορείτε να το σκεφτείτε ... αλλά να το πούμε αυτό στον αμερικανικό λαό, να υπονοήσουμε ότι, όταν χρειάζονται νοσοκομειακό κρεβάτι, δεν πρόκειται να είναι εκεί, ή όταν χρειάζονται αυτόν τον αναπνευστήρα, δεν πρόκειται να είναι εκεί, δεν αποτελεί θέση για την οποία έχουμε αποδείξεις τώρα. " Η Μπιρξ ηγήθηκε της δημιουργίας ενός σχεδίου επαναλειτουργίας που παρουσίασε ο Tραμπ στις 16 Απριλίου 2020, με εθελοντικά πρότυπα για τα κράτη για τον τερματισμό των καραντινών που οφείλονται στον κορονοϊό. Κατά την επαναλειτουργία του κράτους, η Μπιρξ προειδοποίησε τα άτομα να συνεχίσουν τις προφυλάξεις κατά του ιού και αντιτάχθηκε σε ορισμένες δραστηριότητες, όπως η κόμμωση σε επαγγελματίες. "Πρέπει να διατηρήσετε την κοινωνική απόσταση", είπε στις 3 Μαΐου 2020. Τον Ιούλιο του 2020, μια ομάδα εργασίας που συγκλήθηκε από την Μπιρξ διέταξε τα νοσοκομεία να παρακάμψουν τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και αντ 'αυτού να στείλουν όλες τις πληροφορίες ασθενών COVID-19 σε μια βάση δεδομένων στο Τμήμα Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών . Ορισμένοι εμπειρογνώμονες στον τομέα της υγείας αντιτάχθηκαν στην εντολή και προειδοποίησαν ότι τα δεδομένα ενδέχεται να πολιτικοποιηθούν ή να παρακρατηθούν από το κοινό. Η Μπιρξ, η οποία είχε επικρίνει τα νοσοκομεία και το CDC για την αργή συλλογή δεδομένων, βοήθησε στην επιλογή της εταιρείας δεδομένων Palantir για να βοηθήσει στη λειτουργία του νέου συστήματος της HHS. Στις 2 Αυγούστου 2020, η Μπιρξ συνέστησε στους ανθρώπους που ζουν με κάποιον ευάλωτο στο COVID-19 να εξετάσουν το ενδεχόμενο να φορούν μάσκες στο σπίτι. Είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονταν σε μια «νέα φάση» της επιδημίας του κορονοϊού που ήταν «εξαιρετικά διαδεδομένη». Τον Νοέμβριο, μια εσωτερική έκθεση της Μπιρξ δήλωσε με έντονη γραμματοσειρά: "Υπάρχει απόλυτη ανάγκη από τη Διοίκηση να χρησιμοποιήσει αυτήν τη στιγμή για να ζητήσει από τον αμερικανικό λαό να φοράει μάσκες, να διατηρεί φυσική απόσταση και να αποφύγει τις συγκεντρώσεις τόσο σε δημόσιους όσο και σε ιδιωτικούς χώρους". Είπε ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας, καθώς εισήλθε στην πιο θανατηφόρα φάση της μέχρι σήμερα, απαιτούσε «μια επιθετική και ισορροπημένη προσέγγιση, που δεν εφαρμόζεται». Η Μπιρξ έχει ταξιδέψει σε περιοχές όλης της χώρας που βρίσκονται «στο κόκκινο» εξαιτίας του ιού, για να συζητήσει την εντολή της μάσκας και τις κοινωνικές αποστάσεις με κρατικούς και τοπικούς αξιωματούχους. Σύμφωνα με το CNN, είπε σε έναν φίλο του ότι θα έφερνε το μήνυμά της απευθείας στους ανθρώπους και ότι θα παρέκαμπτε τα παραπλανητικά μηνύματα που ακούει από τον Σκοτ Άτλας, έναν αξιωματούχο υγείας του Λευκού Οίκου που προτιμούσε ο Πρόεδρος Τραμπ. Η Μπιρξ επαινέθηκε εναλλάξ από διάφορες πλευρές, τόσο για τις απαντήσεις της όσο και για τις ενέργειες γενικά του CDC, καθώς και για την ειδική ομάδα για τον κορονοϊό. Μερικοί κριτικοί ισχυρίστηκαν ότι η Μπιρξ ελαχιστοποιούσε τους κινδύνους του κορονοϊού και ότι υποβάθμιζε τις ελλείψεις εξοπλισμού. Ήταν η κύρια υποστηρικτής του Λευκού Οίκου όσον αφορά την ιδέα τον Απρίλιο ότι οι μολύνσεις COVID-19 είχαν κορυφωθεί και ότι ο ιός εξασθενεί γρήγορα, όταν στη συνέχεια αυξήθηκαν τα κρούσματα. Μέλος του διοικητικού συμβουλίου στο Aμερικανικό Κολλέγιο ιατρών ιατρικής έκτακτης ανάγκης, ο Ράιαν Α. Στάντον, είπε ότι η Μπιρξ ακούγεται σαν «οι οικοδόμοι του Τιτανικού λέγοντας ότι το πλοίο δεν μπορεί να βυθιστεί». Η Birx κατηγορήθηκε επίσης ότι σπατάλησε την αξιοπιστία της και έθεσε υπό αμφισβήτηση την ανεξαρτησία της με τον δημόσιο έπαινο του Τραμπ, τον οποίο πολλοί πίστευαν ότι αντιμετώπισαν την απάντηση της κοροναϊκής. Τον Δεκέμβριο του 2020, η Birx δήλωσε ότι θα αποσυρθεί από την κυβέρνηση αμέσως μετά την ανάληψη του αξιώματος από τον Τζο Μπάιντεν, δηλώνοντας ότι «θα παραμείνει όσο χρειάζεται και μετά θα αποσυρθεί». είπε ότι η θητεία της «ήταν λίγο αγχωτική» και «πολύ δύσκολη για την οικογένειά μου». Η ανακοίνωση της Μπιρξ έγινε μετά την αποκάλυψη ότι είχε φιλοξενήσει τρεις γενιές της οικογένειάς της από δύο νοικοκυριά κατά τη διάρκεια των Ευχαριστιών, αφού είχε παροτρύνει τους Αμερικανούς να περιορίσουν τέτοιες συγκεντρώσεις στο "άμεσο νοικοκυριό σας". Στις 20 Ιανουαρίου 2021, η θητεία της έληξε. Στη συνέχεια, η Μπιρξ δήλωσε ότι συχνά σκέφτηκε να παραιτηθεί από τη θέση της ως συντονιστής της απόκρισης για τον κορονοϊό του Λευκού Οίκου υπό τη διοίκηση του Trump λόγω της υπερκομματικότητας της διοίκησης, ειδικά κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2020. Η Μπιρξ ισχυρίστηκε επίσης ότι η κυβέρνηση Τραμπ "λογοκρίνει" την "επιστημονική καθοδήγηση" και ότι "εμποδίστηκε σκόπιμα να εμφανιστεί στα εθνικά μέσα ενημέρωσης για κάποιο χρονικό διάστημα". Η Μπιρξ ζει με τους γονείς, τον σύζυγό της και με την οικογένεια από μία από τις κόρες της σε ένα σπίτι πολλαπλών γενεών . Ο σύζυγος της Μπιρξ, Πέιτζ Ρέφε, είναι δικηγόρος που κατείχε διευθυντικούς ρόλους στις διοικήσεις Κάρτερ, Ρήγκαν και Κλίντον. 1989: United States Department of Defense, Legion of Merit 1991: United States Department of Defense, Meritorious Service Medal, recombinant gp160 vaccine 2008: Federal Executive Board, Outstanding Manager 2011: African Society for Laboratory Medicine, ASLM Lifetime Achievement Award 2014: Centers for Disease Control and Prevention, William C. Watson, Jr. Medal of Excellence 2019: International Relations Council, Distinguished Service Award for International Statesmanship «Defective Regulation of Epstein–Barr Virus Infection in Patients with Acquired Immunodeficiency Syndrome (AIDS) or AIDS-Related Disorders». New England Journal of Medicine 314 (14): 874–879. April 3, 1986. doi:10.1056/NEJM198604033141403. PMID 3005862. https://archive.org/details/sim_new-england-journal-of-medicine_1986-04-03_314_14/page/874. «A Phase I Evaluation of the Safety and Immunogenicity of Vaccination with Recombinant gp160 in Patients with Early Human Immunodeficiency Virus Infection». New England Journal of Medicine 324 (24): 1677–1684. June 13, 1991. doi:10.1056/NEJM199106133242401. PMID 1674589. «Emergence of unique primate T-lymphotropic viruses among central African bushmeat hunters». Proceedings of the National Academy of Sciences 102 (22): 7994–7999. May 23, 2005. doi:10.1073/pnas.0501734102. PMID 15911757. Bibcode: 2005PNAS..102.7994W. Rerks-Ngarm, Supachai; Pitisuttithum, Punnee; Nitayaphan, Sorachai; Kaewkungwal, Jaranit; Chiu, Joseph; Paris, Robert; Premsri, Nakorn; Namwat, Chawetsan και άλλοι. (December 3, 2009). «Vaccination with ALVAC and AIDSVAX to Prevent HIV-1 Infection in Thailand». New England Journal of Medicine 361 (23): 2209–2220. doi:10.1056/NEJMoa0908492. PMID 19843557. https://archive.org/details/sim_new-england-journal-of-medicine_2009-12-03_361_23/page/2209. «Prevention of HIV in Adolescent Girls and Young Women». JAIDS Journal of Acquired Immune Deficiency Syndromes 75: S17–S26. May 2017. doi:10.1097/QAI.0000000000001316. PMID 28398993. «The US President's Emergency Plan for AIDS Relief (PEPFAR) and HIV Drug Resistance: Mitigating Risk, Monitoring Impact». The Journal of Infectious Diseases 216 (suppl_9): S805–S807. November 15, 2017. doi:10.1093/infdis/jix432. PMID 29206999. «Laboratory medicine in Africa since 2008: then, now, and the future». The Lancet Infectious Diseases 18 (11): e362–e367. November 2018. doi:10.1016/S1473-3099(18)30120-8. PMID 29980383. Το λήμμα ενσωματώνει υλικό δημόσιας χρήσης από ιστοτόπους ή έγγραφα από United States government.</img> Das, Pamela (November 2016). «Deborah L Birx: on a mission to end the HIV/AIDS epidemic». The Lancet 388 (10060): 2583. doi:10.1016/S0140-6736(16)32227-9. PMID 27894655. Deborah L. Birx, M.D. at United States Department of State

Η Nτέμπορα Λι Μπιρξ (γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1956) είναι αμερικανή γιατρός και διπλωμάτης που διετέλεσε συντονιστής της απάντησης για τον κορονοϊό του Λευκού Οίκου υπό τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ από το 2020 έως το 2021. Διετέλεσε παγκόσμια συντονιστής των προγραμμάτων για το AIDS των ΗΠΑ για τους προέδρους Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ μεταξύ 2014 και 2020. Υπηρέτησε, επίσης, ως ειδική εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών για την παγκόσμια διπλωματία υγείας μεταξύ του 2015 και του 2021. Υπηρέτησε στην Ειδική Ομάδα Εργασίας του Λευκού Οίκου για τον Κορονοϊό από τον Φεβρουάριο του 2020 έως τον Ιανουάριο του 2021. Ειδικεύεται στην ανοσολογία HIV / AIDS, στην έρευνα εμβολίων και στην παγκόσμια υγεία και ήταν υπεύθυνη για το πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης του Προέδρου για την ανακούφιση από το AIDS (PEPFAR) το 65 χώρες που υποστηρίζουν προγράμματα θεραπείας και πρόληψης του HIV / AIDS.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%BE

Αντισφαίριση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – Μονό γυναικών

Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιροπή (ΕΟΕ), μπορεί να συμμετέχει με το πολύ 4 παίκτριες. Η πρόκριση καθορίστηκε κυρίως μέσω της Παγκόσμιας Κατάταξης ATP που καθορίστηκε στις 14 Ιουνίου 2021. 56 από τις 64 διαθέσιμες θέσεις καθορίστηκαν μέσω αυτής της Κατάταξης. 4 θέσεις καθορίστηκαν μέσω Ηπειρωτικών Πρωταθλημάτων: 2 από τους Παναμερικανικούς Αγώνες 2019, 1 από τους Ασιατικούς Αγώνες 2018 και 1 από τους Αφρικανικούς Αγώνες 2019 και άλλες 2 δόθηκαν σε αθλητές της Ευρώπης και της Ωκεανίας που βρίσκονταν υψηλά στην Ηπειρωτική τους Κατάταξη και οι ΕΟΕ τους δεν είχε άλλες αθλήτριες που να έχουν προκριθεί σε κάποιο άλλο αγώνισμα Αντισφαίρισης. Οι 4 νικήτριες των πρωταθλημάτων δεν συμπεριλήφθηκαν στην μέτρηση των 56 της Παγκόσμιας Κατάταξης. Μια θέση στο αγώνισμα κερδίζει αυτομάτως και η Ιαπωνία ως διοργανώτρια χώρα, εάν δεν καταφέρει κάποια παίκτριά της ΕΟΕ της να προκριθεί μέσω της Παγκόσμιας Κατάταξης. Ακόμα μια θέση δίδεται τιμητικά σε κάποια Πρωταθλήτρια Γκραν Σλαμ ή πρώην Ολυμπιονίκη, που επίσης δεν κατάφερε να προκριθεί. Αν υπάρχουν πολλές παίκτριες με αυτά τα κριτήρια, την θέση κερδίζει αυτή με τους περισσότερους τίτλους στην κατοχή της. Αν καμία παίκτρια δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία τότε 58 αθλήτριες καθορίζονται από την Κατάταξη και όχι 56. Για τους Αγώνες του 2020, αυτή η θέση δόθηκε στην πρωταθλήτρια του Αμερικανικού Όπεν 2011, Σαμάνθα Στόσουρ. Το αγώνισμα διεξήχθη σε 6 γύρους. Τον Γύρο των 64, τον Γύρο των 32, τον Γύρο των 16, τα Προημιτελικά, τους 2 Ημιτελικούς και τον Τελικό μαζί με τον Αγώνα του Χάλκινου Μεταλλίου. Οι 64 αθλήτριες διαγωνίζονταν σε αντίπαλα ζευγάρια σε νοκ-άουτ αγώνες, με τη νικήτρια να συνεχίζει στον επόμενο Γύρο και την ηττημένη να βγαίνει εκτός αγώνων. Οι ηττημένες των Ημιτελικών, διαγωνίζονταν μεταξύ τους για την διεκδίκηση του Χάλκινου Μεταλλίου. Κάθε αγώνας αποτελούταν το πολύ από 3 σετ, αλλά μπορούσε να ολοκληρωθεί και στα 2. Οι αθλήτριες έπρεπε να πάρουν 2 σετ για να κερδίσουν τον αγώνα. Το αγώνισμα πραγματοποιήθηκε τις παρακάτω μέρες και ώρες: Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική ώρα Ιαπωνίας ( UTC + 9 ) Τομέας 1 Τομέας Β Τομέας 3 Τομέας 4

Το μονό γυναικών αποτέλεσε αγώνισμα της Αντισφαίρισης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 και διεξήχθη από τις 24 έως τις 31 Ιουλίου 2021, στο Πάρκο Τένις Αριάκε (Ariake Coliseum) του Τόκιο. Συμμετείχαν 64 αθλήτριες από 35 διαφορετικά έθνη. Αυτή ήταν η 14η εμφάνιση του αγωνίσματος σε Θερινούς Ολυμπιακούς. Η Μόνικα Πούιγκ από το Πουέρτο Ρίκο, ήταν η προηγούμενη Ολυμπιονίκης, αλλά επέστρεψε για να υπερασπιστεί τον τίτλο της, λόγω τραυματισμού. Νικήτρια του αγωνίσματος αναδείχθηκε η Μπελίντα Μπένσιτς από την Ελβετία, αφού επικράτησε υπέρ της Τσέχας Μαρκέτα Βουντρούσοβα στον Τελικό. Έγινε έτσι, η πρώτη γυναίκα από την Ελβετία που κερδίζει μετάλλιο σε τουρνουά Τένις στους Ολυμπιακούς. Η Ελίνα Σβιτολίνα, αναδείχθηκε νικήτρια στον Αγώνα για το Χάλκινο Μετάλλιο και χάρισε στην Ουκρανία το πρώτο Ολυμπιακό Μετάλλιο στο Τέννις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020_%E2%80%93_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%8C_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD

Φρίντριχ Πάουλους

Γεννήθηκε την 23η Σεπτεμβρίου 1890, στο Μπράιτεναου. Κατατάχθηκε στον γερμανικό στρατό το 1910 και υπηρέτησε στον Ανατολικό και το Δυτικό μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο τέλος του πολέμου είχε τον βαθμό του λοχαγού, έχοντας τιμηθεί με τον Σιδηρού Σταυρό. Συνέχισε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία υπηρετώντας στη Ράιχσβερ. Το 1934, προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και διαδέχθηκε τον Χάιντς Γκουντέριαν στην ηγεσία του επιτελείου των γερμανικών μηχανοκίνητων δυνάμεων, το 1935.Ως χαρακτήρας, θεωρούνταν από τους συγχρόνους του άκαμπτος, μεθοδικός και, κάποιες φορές, αναποφάσιστος. Το 1939 προήχθη σε υποστράτηγο και αρχηγό του επιτελείου του στρατηγού Ράιχεναου, συμμετέχοντας στις εισβολές στην Πολωνία, το Βέλγιο και τη Γαλλία. Συμμετείχε στον σχεδιασμό της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ως αναπληρωτής επιτελάρχης της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης. Τον Ιανουάριο του 1942, μετά από αίτημα του Ράιχεναου, έγινε διοικητής της 6ης γερμανικής στρατιάς η οποία ανήκε στην Ομάδα Στρατιών του Νότου.Πολιόρκησε τη σοβιετική πόλη του Στάλινγκραντ, από τον Αύγουστο του 1942 έως και τον Ιανουάριο του 1943. Έχει κατηγορηθεί πως αυτός και ο Χίτλερ δεν προέβλεψαν τη σοβιετική αντεπίθεση. Επίσης έχει κατηγορηθεί για την άρνησή του να εγκαταλείψει εγκαίρως με τον στρατό του την πόλη, καθώς υπάκουσε στην εντολή του Χίτλερ.Τελικά, οι δυνάμεις του Πάουλους, αποτελούμενες από Γερμανούς, Ούγγρους, Ιταλούς, Ρουμάνους, Ισπανούς και άλλους συμμάχους και συνεργάτες του Άξονα, περικυκλώθηκαν, έπειτα από γιγαντιαία αντεπίθεση του Κόκκινου στρατού. Μετά τη αποτυχία του εναέριου ανεφοδιασμού της Στρατιάς του και την εξάντληση κάθε είδους εφοδίων, οι ναζιστικές δυνάμεις βρέθηκαν σε απελπιστική κατάσταση. Ο Γκαίρινγκ δήλωσε πώς κακώς ο Πάουλους έδινε συσσίτιο στους εγκλωβισμένους στην πόλη Ρώσους πολίτες και στους Γερμανούς τραυματίες («δεν μπορείς να ταΐζης ετοιμοθανάτους», δήλωσε). Ο ίδιος ο Πἀουλους και όλη η Στρατιά, με διαταγή του, έπαιρνε μερίδα απλού στρατιώτη. Στις 30 Ιανουαρίου, Ο Χίτλερ προήγαγε τον Πάουλους σε στρατάρχη (γερμανικά: generalfeldmarschall), κίνηση που ξεκάθαρα προέτρεπε σε αυτοκτονία του δεύτερου, καθώς ποτέ ως τότε Γερμανός στρατάρχης δεν είχε παραδοθεί σε εχθρό. Ωστόσο, ο Πάουλους παραδόθηκε την επόμενη ημέρα, άνευ όρων, στις σοβιετικές δυνάμεις, λέγοντας στους στρατηγούς του «δεν έχω σκοπό να αυτοκτονήσω για χάρη αυτού του του δεκανέα από τη Βοημία». Συνολικά 250.000 Γερμανοί και σύμμαχοί τους είχαν παγιδευτεί στον θύλακα του Στράλινγκραντ, με τις απώλειές της να φτάνουν συνολικά τους περίπου 150.000 νεκρούς και 91.000 αιχμαλώτους. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του από τους Σοβιετικούς, ο Πάουλους μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο του ναζισμού, συμμετέχοντας σε αντιναζιστικές ραδιοφωνικές εκπομπές ενώ ο Χίτλερ διέταξε να φυλακιστεί ολόκληρη η οικογένειά του. Δεν απελευθερώθηκε παρ'όλα αυτά, παρά μόνο το 1953.Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στην Ανατολική Γερμανία, όπου είχε τοποθετηθεί ως επιθεωρητής της Αστυνομίας, στη Δρέσδη. Απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου 1957. Περιφέρεια Βολγκογκράντ Μάχη του Στάλινγκραντ Dowling, Timothy C. (2016). «Paulus, Friedrich (1890–1957)». Στο: Tucker, Spencer C. World War II: The Definitive Encyclopedia and Document Collection. ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-968-9. Weinberg, Gerhard L. (1994). A World at Arms - A Global History of War World II. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-55879-4. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Friedrich Paulus στο Wikimedia Commons Φ. Πάουλους & άλλοι 49 γερμανοί στρατηγοί: Κάλεσμα προς τον γερμανικό λαό και στρατό (08/12/1944) Φ. Πάουλους, Ο αληθινός γερμανικός πατριωτισμός (02/07/1954)

Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Ερνστ Πάουλους (Friedrich Wilhelm Ernst Paulus, 23 Σεπτεμβρίου 1890 - 1 Φεβρουαρίου 1957) ήταν ανώτατος αξιωματικός του Γερμανικού στρατού από το 1910 έως το 1945. Έφτασε έως τον βαθμό του στρατάρχη, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι περισσότερο γνωστός ως ο διοικητής της 6ης γερμανικής Στρατιάς, που πήρε μέρος στη Μάχη του Στάλινγκραντ, και παραδόθηκε στους Σοβιετικούς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82

Τζον Ουέσλι Χάιατ

Γεννήθηκε στο Starkey της Νέας Υόρκης και άρχισε να εργάζεται ως τυπογράφος όταν ήταν 16 ετών. Αργότερα, εφηύρε το πλαστικό, λαμβάνοντας αρκετές εκατοντάδες πατέντες. Από τις πιο γνωστές εφευρέσεις του ήταν αυτή του υποκατάστατου του ελεφαντόδοντου για την παραγωγή σε μπάλες μπιλιάρδου. Μαζί με την ευρεσιτεχνία αυτή έλαβε και ένα βραβείο 10.000 δολαρίων, που είχε θεσπιστεί από τον Michael Phelan το 1863 λόγω του κόστους του ελεφαντόδοντου και των ανησυχιών για την έλλειψή του. Με τη βοήθεια του αδελφού του Isaiah, ο Χάιατ πειραματίστηκε με την τότε ουσία, Parkesine, μια σκληρυμένη μορφή της νιτροκυτταρίνης. Το Parkesine είχε εφευρεθεί από τον Άγγλο Αλεξάντερ Πάρκες το 1862, και θεωρείται το πρώτο αληθινό πλαστικό, αν και δεν είχε επιτυχία ως εμπορικό ή βιομηχανικό προϊόν. Η υγρή νιτροκυτταρίνη, ή κολλώδιο, είχε χρησιμοποιηθεί ήδη από το 1851 από έναν άλλο Άγγλο εφευρέτη, τον Frederick Scott Archer, με πολλές φωτογραφικές εφαρμογές. Είχε επίσης χρησιμοποιηθεί εκτενώς ως φιλμ γρήγορου στεγνώματος για την προστασία των άκρων των δακτύλων των τυπογράφων. Το τελικό αποτέλεσμα του Χάιατ ήταν ένας εμπορικά βιώσιμος τρόπος παραγωγής στερεής, σταθερής νιτροκυτταρίνης, την οποία κατοχύρωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1869 με την ονομασία "Celluloid" (δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ΗΠΑ αρ. 50359).Το 1870 ίδρυσε την Albany Dental Plate Company για να παράγει, μεταξύ άλλων, μπάλες μπιλιάρδου, ψεύτικα δόντια και πλήκτρα πιάνου. Η εταιρεία του, ονόματι Celluloid Manufacturing Company ιδρύθηκε στο Albany της Νέας Υόρκης το 1872 και μετακόμισε στο Newark, στο New Jersey το 1873. Η ανακάλυψη του σελιλόιντ οδηγήθηκε στα δικαστήρια σε μια νομική διαμάχη για τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας, με τον Άγγλο εφευρέτη, Daniel Spill, ο οποίος είχε κατοχυρώσει ουσιαστικά την ίδια ένωση στο Ηνωμένο Βασίλειο με το όνομα, "Xylonite". Ο Spill και ο Χάιατ ''συγκρούστηκαν'' στο δικαστήριο μεταξύ των ετών 1877 και 1884. Η τελική απόφαση ήταν ότι ο πραγματικός εφευρέτης του σελιλόιντ ήταν ο Parkes, αλλά και ότι όλη η παρασκευή του σελιλόιντ θα μπορούσε να συνεχιστεί, συμπεριλαμβανομένης της εταιρείας του Χάιατ. Οι άλλες κατοχυρωμένες με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας εφευρέσεις του συμπεριλαμβάνουν την πρώτη μηχανή χύτευσης με έγχυση, το φρεζάρισμα ζαχαροκάλαμου, την εξαγωγή χυμού, τα ρουλεμάν κυλίνδρων και μια ραπτομηχανή πολλαπλών βελονιών. Ο ίδιος εισήχθη στο Plastics Hall of Fame το 1974. Το 1892 ίδρυσε την εταιρεία Hyatt Roller Bearing Company και πελάτες της εταιρείας ήταν η General Motors και η Ford Motor Company. Η εταιρεία τελικά πουλήθηκε στη General Motors το 1916. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα John Wesley Hyatt στο Wikimedia Commons

Ο Τζον Ουέσλι Χάιατ (28 Νοεμβρίου 1837 – 10 Μαΐου 1920) ήταν Αμερικανός εφευρέτης, που έμεινε κυρίως γνωστός για την απλοποίηση της παραγωγής του σελιλόιντ. Υπήρξε κάτοχος του μεταλλίου Perkin το οποίο περιλαμβάνεται στο National Inventors Hall of Fame και κατείχε 238 διπλώματα ευρεσιτεχνίας συμπεριλαμβανομένων βελτιώσεων σε μύλους ζαχαροκάλαμου και συσκευές φιλτραρίσματος νερού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9F%CF%85%CE%AD%CF%83%CE%BB%CE%B9_%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CF%84

Αντιμόνιο

Το τριθειούχο αντιμόνιο (Sb2S3) αναγνωρίστηκε στην Προδυναστική Αίγυπτο ως καλλυντικό ματιών ήδη από περί το 3.100 π.Χ., όταν εφευρέθηκε η μπαλέτα με τα καλλυντικά. Ένα τεχνούργημα, που λέγεται ότι ήταν μέρος ενός αγγείου, φτιαγμένο από αντιμόνιο, που χρονολογήθηκε ότι ήταν περίπου από το 3000 π.Χ. βρέθηκε στην Telloh, στους Χαλδαίους (μέρος του σημερινού Ιράκ), και ένα επιχαλκωμένο αντικείμενο από αντιμόνιο, που χρονολογείται ανάμεσα στο 2500 π.Χ. και στο 2000 π.Χ., έχει βρεθεί στην Αίγυπτο. Ο Ώστεν (Austen), σε μια διάλεξη του Χέρμπερτ Γκλάντστοουν (Herbert Gladstone) το 1892, σχολίασε ότι «το μόνο που γνωρίζουμε για το αντιμόνιο τη σήμερον ημέρα είναι ότι είναι ένα πολύ εύθραυστο και κρυσταλλώδες μέταλλο, το οποίο μετά δυσκολίας μπορεί να διαμορφωθεί έστω σε ένα βάζο, και γι'αυτό το λόγο αυτό το αξιοσημείωτο «εύρημα» (το αντικείμενο που αναφέρεται παραπάνω) πρέπει να αντιπροσωπεύει τη χαμένη τέχνη του να κάνεις το αντιμόνιο εύπλαστο.». Ο Μούρεϋ (Moorey) δεν πειθόταν ότι το αντικείμενο ήταν όντως βάζο, ανέφερε ότι ο Σελίχανοβ (Selimkhanov), μετά την ανάλυση του αντικειμένου του Τέλλο (Tello, που δημοσιεύτηκε το 1975) «...προσπάθησε να συσχετίσει το μέταλλο με Υπερκαυκασιακό φυσικό αντιμόνιο...» (δηλαδή γηγενές μέταλλο) και ότι «...όλα τα αντικείμενα από την περιοχή του Καυκάσου είναι μικρά προσωπικά κοσμήματα...». Αυτό αποδυναμώνει την ένδειξη ότι υπήρξε «...χαμένη τέχνη που να κάνει το αντιμόνιο εύπλαστο...». Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Pliny the Elder) περιέγραψε διάφορους τρόπους παραγωγής τριθειούχου αντιμονίου για ιατρικούς σκοπούς, στη μνημειώδη Φυσική Ιστορία (Natural History) του. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος διέκρινε δυο μορφές αντιμονίου, «αρσενικού» και «θηλυκού». Πιθανότατα εννοούσε το τριθειούχο αντιμόνιο ως «αρσενικό» αντιμόνιο, ενώ (υποθετικά) το φυσικό μεταλλικό αντιμόνιο ως υπερέχον, βαρύτερο και λιγότερο εύθραυστο «θηλυκό» αντιμόνιο. Ο Ρωμαίος Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος ανέφερε ότι το τριθειούχο αντιμόνιο μπορούσε να ψηθεί αν θερμανθεί με (θερμό) ρεύμα αέρα. Θεωρείται ότι η διεργασία που αναφέρει παρήγαγε μεταλλικό αντιμόνιο. Η πρώτη ευρωπαϊκή περιγραφή μιας διαδικασίας απομόνωσης του αντιμονίου βρίσκεται στο βιβλίο De la pirotechnia του 1540 από τον Vannoccio Biringuccio. Αυτό το βιβλίο προηγείται του διασημότερου βιβλίου του 1556 του Agricola, το De re metallica. Από αυτό το βιβλίο, έχει αποδοθεί στον Agricola συχνά αν και εσφαλμένα η ανακάλυψη του μεταλλικού αντιμόνιου. Το βιβλίο Currus Triumphalis Antimonii ( Το θριαμβώδες άρμα του αντιμόνιου ) το οποίο περιγράφει την παρασκευή του μεταλλικού αντιμόνιου δημοσιεύτηκε στη Γερμανία το 1604. Υποτίθεται ότι γράφτηκε από ένα βενεδικτίνο μοναχό, ο οποίος υπέγραφε με το όνομα Βασίλειος Βαλεντίνος τον 15ο αιώνα. Εαν ήταν αυθεντικό, θα ήταν προγενέστερο αυτού του Biringuccio. Το καθαρό αντιμόνιο ήταν γνωστό στον άραβα Jābir ibn Hayyān από τον 8ο αιώνα. Υπάρχει μια διαφωνία με τον μεταφραστή Marcellin Berthelot ο οποίος δηλώνει ότι το αντιμόνιο δεν εμφανίζεται πουθενά στα βιβλία του Jabir, αλλά άλλοι ισχυρίζονται ότι ο Berthelot μετέφρασε μόνο μερικά από τα λιγότερο σημαντικά βιβλία, ενώ τα πιο ενδιαφέροντα (μερικά από τα οποία περιγράφουν το αντιμόνιο) δεν έχουν μεταφραστεί ακόμα, και το περιεχόμενο τους είναι τελείως άγνωστο. Η παρουσία καθαρού αντιμόνιου στο φλοίο της Γης αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Σουηδό επιστήμονα και γεωλόγο - μηχανικό Anton von Swab το 1783. Το δείγμα συλλέχθηκε από το ορυχείο Sala Silver στο προάστιο Bergslagen της Sala,Vastmaland της Σουηδίας. Οι αρχαίες λέξεις για το αντιμόνιο κυρίως περιέχουν τη λέξη kohl, το σουλφίδιο του αντιμόνιου. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος κάνει διαχωρισμό μεταξύ της αρσενικής και της θηλυκής μορφής αντιμόνιου. Η αρσενική είναι προφανώς το σουλφίδιο ενώ η θηλυκή που είναι ανώτερη, βαρύτερη και λιγότερο εύθραυστη είναι μάλλον το γηγενές μεταλλικό αντιμόνιο. Οι Αιγύπτιοι έλεγαν το αντιμόνιο msdm. Στα ιερογλυφικά τα φωνήεντα είναι ασαφή αλλά υπάρχει μια αραβική παράδοση ότι η λέξη είναι mesdemet. Η ελληνική λέξη «στίμι» προέρχεται προφανώς από την αραβική ή αιγυπτιακή λέξη sdm και χρησιμοποείται από τους τραγικούς ποιητές της Αττικής του 5ου αιώνα π.Χ.. Αργότερα οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λέξη στίβι, όπως έκανε ο Κέλσιος και ο Πλίνιος τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ο Πλίνιος το ονομάζει επίσης stimi, larbaris, αλάβαστρο και το «πολύ κοινό» πλατυόφθαλμο (προφανώς από το σχήμα του κοσμήματος). Αργότερα Λατίνοι συγγραφείς μετέφεραν τη λέξη στα λατινικά ως stibium. Η αραβική λέξη για την ουσία, σε αντίθεση με το κόσμημα, μπορεί να εμφανιστεί ως ithmid, athmoud, othmod ή uthmod. Ο Littre πιστεύει πως η πρώτη μορφή, η οποία είναι και η παλαιότερη, προέρχεται από τον όρο stimmida, την αιτιατική πτώση του όρου stimmi. Η χρήση του Sb ως το καθιερωμένο χημικό σύμβολο για το αντιμόνιο καθιερώθηκε από τον Γιονς Γιάκομπ Μπερτσέλιους ο οποίος το χρησιμοποίησε ως συντομογραφία του όρου stibium. Η μεσαιωνική λατινική μορφή, από την οποία πήραν τα ονόματα τους για το αντιμόνιο οι μοντέρνες γλώσσες καθώς και τα βυζαντινά ελληνικά, είνα το antimonium. Η προέλευση του είναι άγνωστη. Όλες οι προτάσεις για την προέλευση του συναντούν κάποια δυσκολία είτε στη μορφή είτε στην ερμηνεία. Η δημοφιλής ετυμολογία, από το «αντιμοναχός» ή το γαλλικό antimoine έχει πολλούς υποστηρικτές, σημαίνει «φονιάς μοναχών» και εξηγείται από το γεγονός ότι στο παρελθόν πολλοί αλχημιστές ήταν μοναχοί και πειραματίζονταν με το αντιμόνιο το οποίο είναι δηλητηριώδες. Άλλη μια δημοφιλής ετυμολογία είναι η υποθετική ελληνική λέξη «αντίμονος» (κατά της μοναξιάς), που εννοεί πως «δεν υπάρχει ως μέταλλο» ή «δεν υπάρχει ως κράμα». Ο Lippmann έχει προτείνει την υποθετική ελληνική λέξη «ανθημόνιον», η οποία θα μπορούσε να σημαίνει «ανθύλλιο» και επικαλείται διάφορα παραδείγματα σχετικών ελληνικών λέξεων (αλλά όχι αυτής) οι οποίες περιγράφουν χημική ή βιολογική εξάνθηση.Οι αρχικές χρήσεις του όρου «αντιμόνιο» περιλαμβάνουν τις μεταφράσεις, το διάστημα 1050-1100, από τον Κωνσταντίνο τον Αφρικανό διάφορων ιατρικών διατριβών. Μερικοί ειδικοί πιστεύουν πως ο όρος "αντιμόνιο" είναι μια παραφθορά κάποιας αραβικής μορφής. Ο Meyerhof το αποδίδει στον όρο "ithmid". Άλλες πιθανότητες περιλαμβάνουν το "athimar", το αραβικό όνομα των μεταλλοϊδών και ένα υποθετικό όρο, το "as-stimmi" ο οποίος προέρχεται ή είναι παράλληλος με τον ελληνικό. Το αντιμόνιο είναι στην ομάδα του αζώτου (ομάδα 15) και έχει ηλεκτραρνητικότητα 2,05. Όπως είναι αναμενόμενο από την κατάταξη του στον περιοδικό πίνακα, είναι πιο ηλεκτραρνητικό από τον κασσίτερο και το βισμούθιο και λιγότερο ηλεκτραρνητικό από το τελούριο ή το αρσενικό. Το αντιμόνιο είναι σταθερό σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά αντιδρά με το οξυγόνο εάν θερμανθεί, δημιουργώντας τριοξείδιο του αντιμονίου, Sb2O3. Το αντιμόνιο είναι ένα ασημί, στιλπνό γκρι στοιχείο το οποίο έχει σκληρότητα στην κλίμακα Mohs ίση με 3. Έτσι, το καθαρό αντιμόνιο είναι πολύ μαλακό για να δημιουργήσει σκληρά αντικείμενα. Νομίσματα φτιαγμένα από αντιμόνιο είχαν κυκλοφορήσει στο προάστιο Guizhou της Κίνας το 1931, αλλά επειδή ήταν πολύ ευαίσθητα, σταμάτησε η παραγωγή τους. Το αντιμόνιο είναι ανθεκτικό στη διάβρωση από οξέα. Τέσσερις αλλοτροπικές μορφές του αντιμονίου είναι γνωστές: μια σταθερή μεταλλική μορφή και τρεις μετασταθερές μορφές (Εκρηκτική, μαύρη και κίτρινη). Το μεταλλικό αντιμόνιο είναι εύθραυστο, αργυρόλευκο και γυαλιστερό. Όταν ψυχθεί αργά, το λιωμένο αντιμόνιο σχηματίζει μια τριγωνική μορφή, ισομορφική με την γκρίζα αλλοτροπική μορφή του αρσενικού. Μια σπάνια εκρηκτική μορφή του αντιμονίου μπορεί να σχηματιστεί με την ηλεκτρόλυση του τριχλωρίδιου του αντιμονίου. Εάν ξυστεί με αιχμηρό αντικείμενο, πραγματοποιείται εξωθερμική αντίδραση και παράγεται λευκός καπνός, καθώς σχηματίζεται το μεταλλικό αντιμόνιο. Όταν τριφτεί με ένα γουδί, συμβαίνει ισχυρή έκρηξη. Το μαύρο αντιμόνιο σχηματίζεται με την απότομη ψύξη των ατμών που προκύπτουν από το μεταλλικό αντιμόνιο. Έχει την ίδια κρυσταλλική δομή με τον κόκκινο φώσφορο και το μαύρο αρσενικό, οξειδώνεται στον αέρα και μπορεί να αναφλεγεί στιγμιαία. Στους 100°C, σταδιακά παίρνει τη σταθερή του μορφή. Η κίτρινη αλλοτροπική του μορφή είναι η ασταθέστερη. Έχει παραχθεί μόνο από την οξείδωση του αντιμονίτη (SbH3) στους -90°C. Πάνω από αυτή τη θερμοκρασία σε απαλό φωτισμό, αυτή η μετασταθερή αλλοτροπική μορφή μετατρέπεται σε ακόμα σταθερότερη μαύρη μορφή.Το μεταλλικό αντιμόνιο τηρεί μια δομή στρωμάτων (ομάδα διαστήματος R3m Αρ. 166) στην οποία τα στρώματα αποτελούνται από συγχωνευμένους δακτυλίους 6 μερών. Ο κοντινότερος και ο αμέσως κοντινότερος γείτονας σχηματίζουν ένα ακανόνιστο οκτάεδρο σύμπλεγμα, με τα τρία άτομα στο ίδιο διπλό στρώμα να είναι σχετικά πιο κοντά από τα τρία άτομα στο επόμενο. Αυτή η σχετικά κοντινή δομή προκαλεί την υψηλή του πυκνότητα 6,697 g/cm3, αλλά οι αδύναμοι δεσμοί μεταξύ των στρωμάτων οδηγεί σε χαμηλή σκληρότητα και υψηλή ευθραυστότητα του αντιμονίου. Το αντιμόνιο έχει δύο σταθερά ισότοπα: το 121Sb με φυσικό πλεόνασμα 57,36% και το 123Sb με φυσικό πλεόνασμα 42,64%. Έχει επίσης 35 ραδιοϊσότοπα, από τα οποία τη μεγαλύτερη ζωή έχει το 125Sb με ημιζωή 2,75 έτη. Επιπλέον, 29 μετασταθερές καταστάσεις έχουν εντοπισθεί. Η σταθερότερη από αυτές είναι 120m1 Sb με περίοδο ημιζωής 5,76 μέρες. Ισότοπα που είναι ελαφρότερα από το σταθερό 123Sb τείνουν να αποσυντίθενται μέσω της β+ αποσύνθεσης, και αυτά που είναι βαρύτερα τείνουν να αποσυντίθενται μέσω της β- αποσύνθεσης, με κάποιες εξαιρέσεις. Η ποσότητα του αντιμονίου στο φλοιό της Γης εκτιμάται στα 0,2 ως 0,5 μέρη ανά εκατομμύριο, κοντά στην τιμή του θάλλιου στα 0,5 μέρη ανά εκατομμύριο και του ασημιού με τιμή 0,07 μέρη ανά εκατομμύριο. Παρόλο που αυτό το στοιχείο δεν είναι άφθονο, ανιχνεύεται σε πάνω απο 100 ορυκτά. Το αντιμόνιο μερικές φορές ανιχνεύεται καθαρό αλλά συνήθως ανιχνεύεται στο σουλφίδιο αντιμονίτη (Sb2S3) το οποίο είναι το κυρίαρχο ορυκτό. Οι ενώσεις του αντιμονίου συνήθως κατατάσσονται σύμφωνα με την κατάσταση οξείδωσης του: Sb(III) και Sb(V). Σε σχέση με το συγγενές του αρσενικό η κατάσταση οξείδωσης +5 είναι σταθερότερη. Το τριοξείδιο του αντιμονίου (Sb2O3) σχηματίζεται όταν το αντιμόνιο καίγεται στον αέρα. Στην αέρια μορφή και υψηλή θερμοκρασία, αυτή η ένωση υπάρχει ως Sb4O6, αλλά γίνεται πολυμερής λόγω συμπύκνωσης. Το πεντοξείδιο του αντιμονίου (Sb4O10) μπορεί να σχηματιστεί μέσω οξείδωσης μόνο με συγκεντρωμένο νιτρικό οξύ. Το αντιμόνιο σχηματίζει επίσης ένα οξείδιο μεικτού σθένους, το τετροξείδιο του αντιμονίου (Sb2O4) το οποίο υπάρχει στο Sb(III) αλλά και στο Sb(IV). Σε αντίθεση με το φώσφορο και το αρσενικό, τα διάφορα οξείδια είναι αμφοτερικά, δε φτιάχνουν σταθερά οξο-οξείδια και αντιδρούν με τα οξέα σχηματίζοντας άλατα αντιμονίου. Το αντιμονικό οξύ Sb(OH)3 είναι άγνωστο, αλλά η ένωση του νατριούχου αντιμονίτη ([Na3SbO3]4) σχηματίζεται με τη μίξη οξείδιου του νατρίου και Sb4O6.Οι μεταλλικοί αντιμονίτες μετάβασης είναι επίσης γνωστοί. Τα αντιμονικά οξέα υπάρχουν μόνο ως το υδάτινο HSb(OH)6, σχηματίζοντας άλατα τα οποία περιέχουν το ανιόν αντιμονίου Sb(OH)−6. Η αφυδάτωση των μεταλλικών αλάτων που περιέχουν αυτό το ανιόν μας δίνει μεικτά οξέα. Πολλά κοιτάσματα αντιμονίου είναι σουλφίδια, μερικά από τα οποία είναι ο στιμπνίτης (Sb2S3), ο πυραργυρίτης (Ag3SbS3), ο ζινκενίτης, ο τζεϊμσονίτης και ο μπουλανζερίτης. Τα πεντασουλφίδια του αντιμονίου είναι μη στοιχομετρικά και περιέχουν αντιμόνιο στην κατάσταση οξείδωσης +3 και δεσμούς S-S. Μερικά θειοαντιμονίδια είναι γνωστά, όπως το [Sb6S10]2− και το [Sb8S13]2−. Το αντιμόνιο σχηματίζει 2 σειρές αλογονιδίων: την SbX3 και την SbX5. Τα τριαλογονίδια SbF3, SbCl3 και SbI3 είναι όλα μοριακές ενώσεις οι οποίες έχουν τριγωνική πυραμιδική μοριακή γεωμετρία. Το τριφθοριούχο SbF3 παράγεται από την αντίδραση του Sb2O3 με το HF: Sb2O3 + 6 HF → 2 SbF3 + 3 H2OΓίνεται "οξικό Λούις", λαμβάνει ιόντα φθορίου και σχηματίζονται τα σύνθετα ανιόντα SbF−4 και SbF2−5. Το λιωμένο SbF3 είναι αδύναμος αγωγός του ηλεκτρισμού. Το τριχλωρίδιο SbCl3 προκύπτει αν διαλύσουμε το Sb2S3 σε υδροχλωρικό οξύ: Sb2S3 + 6 HCl → 2 SbCl3 + 3 H2SΤα πενταλογονίδια SbF5 και SbCl5 έχουν τριγωνική διπυραμιδική μοριακή γεωμετρία στην κατάσταση αερίου, αλλά στην υγρή κατάσταση to SbF5 είναι πολυμερές ενώ το SbCl5 είναι μονομερές. Το SbF5 είναι ένα ισχυρό "οξύ Lewis" το οποίο χρησιμοποιείται για την παρασκευή του του υπεροξέος φθοριο-αντιμονικό οξύ ("H2SbF7"). Τα οξυαλογονίδια είναι περισσότερο κοινά για το αντιμόνιο παρά για το αρσενικό και το φώσφορο. Το τριοξείδιο του αντιμόνιου διαλύεται σε πυκνό οξύ και σχηματίζει οξυαντιμονικές ενώσεις όπως SbOCl και (SbO)2SO4. Οι ενώσεις αυτής της κατηγορίας περιγράφονται γενικά σαν παράγωγα του Sb3-. Το αντιμόνιο σχηματίζει αντιμονίδια με τα μέταλλα, όπως το ινδικό αντιμονίδιο (InSb) και το αργυρικό αντιμονίδιο (Ag3Sb). Τα αλκαλικά μέταλλα και τα καθαρά αντιμονίδια, όπως το Na3Sb και το Zn3Sb2 είναι πιο αντιδραστικά. Η ανάμειξη αυτών των αντιμονιδίων με οξύ παράγει το ασταθές αέριο αντιμονίτη, SbH3. Sb3− + 3 H+ → SbH3Ο αντιμονίτης μπορεί επίσης να παραχθεί εαν αναμείξουμε άλατα Sb3+ με συστατικά υδριδίων όπως το βορουδρίδιο του νατρίου. Ο αντιμονίτης αποσυντίθεται ταχύτατα σε θερμοκρασία δωματίου. Επειδή ο αντιμονίτης έχει θετική ενθαλπία σχηματισμού, είναι θερμοδυναμικά ασταθής και γι'αυτό το αντιμόνιο δεν αντιδρά άμεσα με το υδρογόνο. Οι οργανοαντιμονικές ενώσεις παράγονται συνήθως με την αλκίλωση των αλογονιδίων του αντιμονίου με "αντιδραστικές ουσίες Grignard". Μια μεγάλη ομάδα ενώσεων είναι γνωστή τόσο με κέντρα Sb(III) και Sb(V), συμπεριλαμβανομένων των μεικτών χλωροργανικών παράγωγων, ανιόντων και κατιόντων. Μερικά παραδείγματα είναι ο τριφαινυλοαντιμονίτης ( Sb(C6H5)3 ), το Sb2(C6H5)4 ( με δεσμό Sb-Sb ) και το [Sb(C6H5)]n. Οι πεντασυχρονισμένες οργαναντιμονικές ενώσεις είναι κοινές, με παράδειγμα το Sb(C6H5)5 και μερικά άλλα αλογονίδια. Η Βρετανική Γεωλογική Έρευνα ανέφερε ότι το 2005, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας ήταν ο κορυφαίος παραγωγός αντιμόνιου με περίπου 84% της παγκόσμιας παραγωγής, η οποία ακολουθείται σε πολυ χαμηλότερο ποσοστό από τη Νότια Αφρική, τη Βολιβία και το Τατζικιστάν. Η εταιρεία Xikuangshan Mine στην επαρχία Hunan της Κίνας έχει τα μεγαλύτερα κοιτάσματα στην Κίνα με εκτιμόμενο μέγεθος 2.1 εκατομμύρια μετρικούς τόνους. Το 2010, σύμφωνα με την Αμερικανική Γεωλογική Έρευνα, η Κίνα κατείχε το 88.9% της συνολικής παραγωγής αντιμονίου με τη Νότια Αφρική, τη Βολιβία και τη Ρωσία να μοιράζονται τη δεύτερη θέση. Οι εκτιμήσεις της εταιρείας Roskill Consulting σχετικά με την πρωταρχική παραγωγή δείχνουν ότι το 2010 η Κίνα είχε ποσοστό 76,75% της παγκόσμιας παραγωγής με όγκο 120.462 τόνους (90.000 τόνους δηλωμένης και 30.462 τόνους μη δηλωμένης παραγωγής), ακολουθεί η Ρωσία (4,14% μερίδιο, 6.500 τόνοι παραγωγής), η Μιανμάρ (3,76% μερίδιο, 5.897 τόνοι), ο Καναδάς (3,61% μερίδιο, 5.660 τόνοι), το Τατζικιστάν (3.42% μερίδιο, 5.370 τόνοι), και η Βολιβία (3,17% μερίδιο, 4.980 τόνοι). Η Roskill εκτιμά πως η δευτερογενής παραγωγή το 2010 ήταν 39.540 τόνοι. Το αντιμόνιο έλαβε την πρώτη θέση στη λίστα κινδύνου που δημοσιεύτηκε από τη Βρετανική Γεωλογική Έρευνα στο δεύτερο μισό του 2011. Αυτή η λίστα προσφέρει μια ένδειξη του σχετικού ρίσκου ως προς την προμήθεια των χημικών στοιχείων ή ομάδων στοιχείων που απαιτούνται ώστε να διατηρηθεί η Βρετανική οικονομία και ο τρόπος ζωής. Επίσης, το αντιμόνιο έχει χαρακτηριστεί ώς ένα από τα 12 κρισιμότερα ακατέργαστα υλικά για την Ευρωπαϊκη Ένωση σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2011, κατά κύριο λόγο στην έλλειψη παραγωγής εκτός Κίνας. Η καταγεγραμμένη παραγωγή αντιμόνιου στην Κίνα έπεσε το 2010 και είναι δύσκολο να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με την έρευνα της Roskill. Δεν έχουν προκύψει νέα σημαντικά κοιτάσματα τα τελευταία δέκα χρόνια, και τα υπολοιπόμενα κοιτάσματα εξαντλούνται ταχύτατα. Οι μεγαλύτεροι παραγωγοί αντιμόνιου σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τη Roskill είναι οι παρακάτω: Σύμφωνα με τις στατιστικές της Αμερικάνικης Γεωλογικής Έρευνας (USGS), τα παρόντα αποθέματα αντιμόνιου θα εξαντληθούν σε 13 χρόνια. Προβλέπει όμως ότι θα ανακαλυφθούν νέα κοιτάσματα. Η εξόρυξη αντιμόνιου από κοιτάσματα εξαρτάται από την ποιότητα του κοιτάσματος και τη σύνθεση του. Το μεγαλύτερο ποσοστό αντιμόνιου εξορύσσεται ως σουλφίδιο. Κοιτάσματα χαμηλότερης ποιότητας συγκεντρώνονται από την αιώρηση αφρού, μια διαδκασία όπου τα κοιτάσματα υψηλότερης ποιότητας θερμαίνονται στους 500-600°C, τη θερμοκρασία στην οποία ο αντιμονίτης λιώνει και διαχωρίζεται από τα άχρηστα ορυκτά. Το αντιμόνιο μπορεί να απομονωθεί από το άχρηστο σουλφίδιο αντιμόνιου μέσω αναγωγής με άχρηστο σίδηρο: Sb2S3 + 3 Fe → 2 Sb + 3 FeSΤο σουλφίδιο μετατρέπεται σε ένα οξείδιο και συχνά εκμεταλλευόμαστε την αστάθεια του οξειδίου αντιμόνιου(ΙΙΙ) το οποίο ανακτάται από την πολύ υψηλή θερμοκρασία. Αυτό το υλικό συνήθως χρησιμοποείται για τις κύριες εφαργμογές, με τις προμίξεις να είναι κυρίως αρσενικό και σουλφίδια. Η απομόνωση του αντιμόνιου από το οξείδιο γίνεται με μια ανθρακοθερμική αναγωγή: 2 Sb2O3 + 3 C → 4 Sb + 3 CO2Τα κοιτάσματα χαμηλότερης ποιότητας διαλύονται σε υψικάμινους ενώ αυτά που είναι υψηλότερης ποιότητας σε φούρνους αντήχησης. Περίπου το 60% του αντιμόνιου καταναλώνεται σε φλογοεπιβραδυντικά, και το 20% χρησιμοποιείται σε κράματα για μπαταρίες, σε ρουλεμάν και συγκολλήσεις. Το αντιμόνιο χρησιμοποιείται κυρίως στη μορφή του τριοξειδίου του για την παραγωγή ενώσεων επιβραδυντικών φλόγας. Σχεδόν πάντα χρησιμοποιείται με αλογονωμένα επιβραδυντικά φλόγας, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση να βρίσκεται σε κάποιο πολυμερές που περιέχει αλογόνο. Ο σχηματισμός των αλογονομένων ενώσεων αντιμόνιου είναι ο λόγος που το τριοξείδιο του αντιμόνιου είναι επιβραδυντικό φλόγας λόγω της αντίδρασης αυτών των ενώσεων με τα άτομα υδρογόνου και μάλλον επίσης με άτομα οξυγόνου και ρίζες υδροξειδίου, έτσι εμποδίζουν τη φωτιά. Αυτές οι ενώσεις βρίσκουν εφαρμογή στο εμπόριο σε ρουχισμό παιδιών, παιχνίδια, και καλύματα καθισμάτων αεροπλάνων και αυτοκινήτων. Χρησιμοποιείται επίσης στη βιομηχανία συνθετικών υαλονήματος (fiberglass) ως προσθετικό σε ρητίνες πολυεστέρα για αντικείμενα όπως καλύμματα μηχανών μικρών αεροσκαφών. Η ρητίνη καίγεται ενώ υπάρχει φλόγα,αλλά σβήνει μόνη της όταν απομακρυνθεί η φλόγα. Το αντιμόνιο σχηματίζει ένα πολύ χρήσιμο κράμα με το μόλυβδο, ο οποίος αυξάνει τη σκληρότητα και τη μηχανική δύναμη του. Για τις περισσότερες εφαρμογές που περιέχουν μόλυβδο, χρησιμοποιούνται διάφορες ποσότητες αντιμόνιου ως μέταλλο κράματος. Στις μπαταρίες μολύβδου-οξέων, αυτή η προσθήκη βελτιώνει τα χαρακτηριστικά φόρτισης και μειώνει την παραγωγή ανεπιθύμητου υδρογόνου κατά τη φόρτιση. Χρησιμοποείται σε κράματα κατά της τριβής, σε σφαίρες, σε προστατευτικά περιβλήματα καλωδίων, σε μεταλλικά εξαρτήματα εκτυπωτών, σε καλάι ( μερικά καλάι λένε ότι δεν περιέχουν αντιμόνιο, όμως έχουν σε ποσοστό 5%), σε κράματα κασσίτερου και σε σκληρυντικά κράματα με μικρή περιεκτικότητα κασσίτερου στην κατασκευή σωλήνων. Τρεις άλλες εφαρμογές αποτελούν σχεδόν όλη την υπόλοιπη κατανάλωση αντιμόνιου. Μια απο αυτές τις εφαρμογές είναι ως σταθεροποιητής και καταλύτης για την παραγωγή τετραφθαλικού πολυαιθυλενίου. Μια άλλη εφαρμογή είναι η χρήση του ως συντελεστή καθαρισμού και αφαίρεσης μικροσκοπικών φυσαλίδων από το γυαλί, κυρίως για τηλεοπτικές οθόνες. Αυτό επιτυγχάνεται με την αντίδραση ιόντων αντιμόνιου με το οξυγόνο, εμποδίζοντας το τελευταίο να δημιουργήσει φυσαλίδες. Η τρίτη κυριότερη εφαρμογή είναι η χρήση του ως βαφή. Το αντιμόνιο χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στη βιομηχανία ημιαγωγών ως ενισχυτικό για ελάσματα σιλικόνης τύπου n στην παραγωγή διόδων, ανιχνευτών υπέρυθρης ακτινοβολίας και συσκευές φαινομένου Hall. Στη δεκαετία του 1950, μικρές χάντρες ενός κράματος μολύβδου - αντιμόνιου χρησιμοποιούνταν για ενίσχυση των εκπομπών και συλλεκτών των τρανζίστορς ζεύξης κράματος n-p-n με το αντιμόνιο. Το αντιμονίδιο του ινδίου χρησιμοποιείται ως υλικό στους ανιχνευτές του μέσου φάσματος υπέρυθρης ακτινοβολίας. Υπάρχουν μερικές βιολογικές και ιατρικές εφαρμογές για το αντιμόνιο. Θεραπείες που περιέχουν αντιμόνιο είναι γνωστές ως "αντιμονιακά" και χρησιμοποιούνται ως εμετικά. Οι ενώσεις αντιμονίου χρησιμοποιούνται ως αντι-πρωτοζωϊκά φάρμακα. Το ταρταρικό αντιμονοκάλιο ή ταρταρικό εμετικό, χρησιμοποιούνταν ως αντι-σχιστοσωματικό φάρμακο από το 1919 και μετά. Σταδιακά αντικαταστάθηκε από το φάρμακο Praziquantel. Το αντιμόνιο και οι ενώσεις του χρησιμοποιούνται σε διάφορα κτηνιατρικά σκευάσματα όπως η ανθιομαλίνη και το θειομηλικό λίθιου - αντιμόνιου το οποίο χρησιμοποιείται σαν μαλακτικό δέρματος σε μυρηκαστικά. Το αντιμόνιο έχει θρεπτικές και μαλακτικές επιπτώσεις σε ιστούς που περιέχουν κερατίνη, τουλάχιστον στα ζώα. Τα φάρμακα με βάση το αντιμόνιο, όπως η αντιμονιακή μεγλουμίνη, θεωρούνται επίσης κατάλληλα για τη θεραπεία της λεϊσμανίασης σε οικόσιτα ζώα. Δυστυχώς, εκτός του ότι έχουν χαμηλό ποσοστό επιτυχίας, έχουν και χαμηλό δείκτη εισχώρησης στο μυελό των οστών, όπου υπάρχουν μερικά αμαστιγωτά της Λεϊσμανίασης και έτσι η θεραπεία της ασθένειας -κυρίως σε εντοσθιακή μορφή- είναι πολύ δύσκολη. Μια στοιχειώδης ποσότητα αντιμόνιου σε χάπι χρησιμοποιούνταν κάποτε ως φάρμακο. Μπορούσε να ξαναχρησιμοποιηθεί από κάποιον μετά τη χώνεψη. Στην κεφαλή κάποιον σπίρτων ασφαλείας, χρησιμοποιείται σουλφίδιο του αντιμόνιου (ΙΙΙ). Το αντιμόνιο-124 χρησιμοποιείται μαζί με το βηρύλλιο σε πηγές νετρονίων. Οι ακτίνες γ που εκπέμπονται από το αντιμόνιο-124 ξεκινά την φωτοαποσύνθεση του βηρύλλιου. Τα εκπεμπόμενα νετρόνια έχουν κατά μέσο όρο ενέργεια ίση με 24 keV. Έχει παρατηρηθεί ότι τα σουλφίδια του αντιμόνιου βοηθούν στην σταθεροποίηση του συντελεστή τριβής στα φρένα των αυτοκινήτων. Το αντιμόνιο χρησιμοποιείται επίσης στην κατασκευή σφαιρών και ανιχνευτών σφαιρών. Αυτο το στοιχείο χρησιμοποείται επίσης στα καλλυντικά, στις μπογιές και στα γλυπτά γυαλιού. Μια χρήση του ως σκιεροποιητής σμάλτου σταμάτησε μετά τη δεκαετία του 1930, αφού αναφέρθηκαν αρκετές δηλητηριάσεις. Το αντιμόνιο και πολλές από τις ενώσεις του είναι τοξικά και τα συμπτώματα δηλητηρίασης από αντιμόνιο είναι όμοια με αυτά της δηλητηρίασης από αρσενικό. Η τοξικότητα του αντιμόνιου είναι πολύ χαμηλότερη από του αρσενικού. Αυτό συμβαίνει λόγω σημαντικών διαφορών στην πρόσληψη, στο μεταβολισμό και στην έκκριση μεταξύ αρσενικού και αντιμόνιου. Η πρόσληψη του αντιμόνιου(ΙΙΙ) ή του αντιμόνιου(IV) στο γαστροεντερικό σωλήνα είναι στο μέγιστο 20%. Το αντιμόνιο(V) δεν μειώνεται ποσοτικά σε αντιμόνιο(III) στα κύτταρα (μάλιστα, το αντιμόνιο(ΙΙΙ) οξειδώνεται και γίνεται αντιμόνιο(V)). Από τη στιγμή που η μεθυλίωση του αντιμόνιου δεν συμβαίνει, η έκκριση του αντιμόνιου(V) μέσω των ούρων είναι ο κύριος τρόπος εξουδετέρωσης. Όπως και με το αρσενικό, οι κυριότερες επιπτώσεις της δηλητηρίασης από αντιμόνιο είναι η καρδιοτοξικότητα με αποτέλεσμα το έμφραγμα του μυοκαρδίου, μπορεί όμως να εμφανιστεί και ως σύνδρομο Adams - Stokes, κάτι το οποίο δε προκαλεί το αρσενικό. Στις περιπτώσεις δηλητηρίασης από αντιμόνιο που έχουν αναφερθεί με ποσότητα ίση με 90 mg ταρταρικού αντιμονοκάλιου διαλυμένο σε σμάλτο προκαλεί μόνο βραχυπρόθεσμα συμπτώματα. Μια δηλητηρίαση με 6 mg της ίδιας ουσίας προκαλεί θάνατο μετά από 3 ημέρες. Η εισπνοή σκόνης αντιμόνιου είναι επικίνδυνη και σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να είναι θανάσιμη. Σε μικρές δόσεις, το αντιμόνιο προκαλεί πονοκεφάλους, ζαλάδα και κατάθλιψη. Μεγαλύτερες δόσεις όπως η εκτεταμένη επαφή με το δέρμα μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα ή πρόβλημα στα νεφρά και το συκώτι προκαλώντας έντονο και συχνό εμετό, οδηγώντας στο θάνατο εντός λίγων ημερών. Το αντιμόνιο δεν είναι συμβατό με ισχυρούς συντελεστές οξείδωσης, ισχυρά οξέα, οξέα αλογόνου, χλωρίνη ή φθόριο. Θα πρέπει να μην εκτίθεται σε ζέστη. Το αντιμόνιο διαλύει ουσίες από τα τοιχώματα των μπουκαλιών PET και τις προσθέτει στο υγρό που περιέχουν. Ενώ τα επίπεδα που έχουν παρατηρηθεί στο εμφιαλωμένο νερό είναι κάτω από το όριο, η συγκέντρωση στις συσκευασίες χυμών φρούτων (για τις οποίες δεν υπάρχουν οδηγίες και όρια) που παράγονται στην Αγγλία βρέθηκε να είναι μέχρι και 44.7 μg/L αντιμόνιου, πολύ μεγαλύτερη από τα όρια που ισχύουν για το νερό βρύσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου είναι 5 μg/L. Οι οδηγίες είναι οι εξής: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας: 20 μg/L Ιαπωνία: 15 μg/L Αμερικανική Υπηρεσία περιβαλλοντικής προστασίας & Υπουργείο Περιβάλλοντος Καναδά: 6 μg/L Γερμανικό Υπουργείο Περιβάλλοντος: 5 μg/L

Το αντιμόνιο (λατινικά: stibium, αγγλικά: antimony) είναι το χημικό στοιχείο με χημικό σύμβολο Sb και ατομικό αριθμό 51. Το χημικά καθαρό αντιμόνιο, στις συνηθισμένες συνθήκες, είναι στιλπνό γκρίζο (στερεό) μεταλλοειδές, που βρίσκεται στη φύση κυρίως με τη μορφή του αντιμονίτη (Sb2S3), ενός θειούχου ορυκτού. Οι ενώσεις του αντιμονίου ήταν γνωστές από την αρχαιότητα, οπότε χρησιμοποιούνταν σε κοσμητικές εφαρμογές. Το μεταλλικό (δηλαδή στοιχειακό) αντιμόνιο ήταν επίσης γνωστό, αλλά θεωρείτο λανθασμένα ότι ήταν μορφή του μολύβδου, μέχρι που ανακαλύφθηκε η αλήθεια, δηλαδή ότι πρόκειται για ξεχωριστό στοιχείο. Στα 1540, αναφέρθηκε για πρώτη φορά η απομόνωση και η περιγραφή του αντιμονίου από το Βαννόκιο Μπιρινγκούκιο (Vannoccio Biringuccio). Για κάποιο χρονικό διάστημα, η Κίνα ήταν η μεγαλύτερη παραγωγός μεταλλικού αντιμονίου και των ενώσεών του, και μάλιστα με το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής τους ειδικά από το ορυχείο του Xikuangshan στο Χουνάν. Οι βιομηχανικές μέθοδοι για την παραγωγή αντιμονίου είναι θέρμανση μαζί με επακόλουθη καρβοθερμική ή άμεση αναγωγή του αντιμονίτη με σίδηρο. Οι μεγαλύτερες εφαρμογές του μεταλλικού αντιμονίου είναι η παραγωγή κραμάτων με μόλυβδο και κασσίτερο, και οι πλάκες μολύβδου - αντιμονίου σε μπαταρίες μολύβδου-οξέος. Κράματα μολύβδου και κασσιτέρου με το αντιμόνιο βελτιώνουν τις ιδιότητες από τα κράματα που χρησιμοποιούνται σε σφαίρες (όπλων), κολλήσεις, και έδρανα. Οι ενώσεις του αντιμονίου είναι εμφανή πρόσθετα για το χλώριο και το βρώμιο, που περιέχουν επιβραδυντικά φωτιάς που βρέθηκαν σε πολλά εμπορικά και εγχώρια προϊόντα. Μια αναδυόμενη εφαρμογή είναι η χρήση του αντιμονίου στον τομέα της μικροηλεκτρονικής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF

Πάντμα Σρι

Τα βραβεία Πάντμα ιδρύθηκαν το 1954 και απονέμονται στους πολίτες της Ινδίας σε αναγνώριση της διακεκριμένης τους συμβολής σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων, όπως οι τέχνες, η παιδεία, η βιομηχανία, η λογοτεχνία, η επιστήμη, ο αθλητισμός, η ιατρική, η κοινωνική υπηρεσία και οι δημόσιες υποθέσεις. Έχει επίσης απονεμηθεί σε ορισμένα διακεκριμένα άτομα που δεν ήταν πολίτες της Ινδίας αλλά συνέβαλαν με διάφορους τρόπους στην Ινδία. Τα κριτήρια επιλογής έχουν επικριθεί σε ορισμένες πλευρές με το επιχείρημα ότι πολλοί άξιοι καλλιτέχνες έχουν παραμείνει για να ευνοήσουν ορισμένα άτομα. Η Ινδία έχει δημιουργήσει μια διαδικτυακή πλατφόρμα πρότασης για τους πολίτες της ώστε να προτείνουν τα άτομα που θα τιμηθούν στα ετήσια πολιτικά βραβεία "Πάντμα".Στην εμπρόσθια όψη του, οι λέξεις "Πάντμα", που σημαίνει λωτός στα σανσκριτικά, και "Σρι", ένα τιμητικό από την Σανσκριτική ισοδύναμο με τον "κ. ή "κα" (δηλ. "Ένας Ευγενής στο Άνθος"), εμφανίζονται στο αλφάβητο Ντεβανάγκαρι πάνω και κάτω από ένα λουλούδι λωτού. Το γεωμετρικό μοτίβο και από τις δύο πλευρές είναι σε γυαλισμένο χάλκινο. Όλα τα ανάγλυφα είναι σε λευκόχρυσο. Το 2017, 2.840 άτομα είχαν λάβει το βραβείο. Αρκετοί προοριζόμενοι τιμηθέντες, συμπεριλαμβανομένων του παίκτη του σιτάρ Βιλαγιάτ Χαν, τον ακαδημαϊκό και συγγραφέα Μαμόνι Ραϊσόμ Γκοσουάμι, τον δημοσιογράφο Κανάκ Σεν Ντέκα και ο αξιοσημείωτος σκηνοθέτης του Μπόλυγουντ Σαλίμ Χαν έχουν αρνηθεί το Πάντμα Σρι για διάφορους λόγους. Μερικοί προοριζόμενοι τιμηθέντες, όπως ο περιβαλλοντικός ακτιβιστής Σουντερλάλ Μπαχουγκούνα και ο πρωταθλητής του Αγγλικού μπιλιάρδου Μίκαελ Φερρέιρα, έχουν αρνηθεί την τιμή αλλά τελικά αποδέχθηκαν ένα πιο εξέχων βραβείο όπως το Πάντμα Μπουσάν ή το Πάντμα Βιμπουσάν. Άλλα πρόσωπα, όπως ο συγγραφέας Φανισουάρ Ναθ 'Ρένου', ο Παντζαμπικός συγγραφέας Νταλίπ Καούρ Τιουάνα και ο αξιοσημείωτος ποιητής Τζαγιάντα Μαχαπάτρα, επέστρεψαν την τιμή αφού αρχική την αποδέχθηκαν. Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (1954–1959) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (1960–1969) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (1970–1979) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (1980–1989) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (1990–1999) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (2000–2009) Κατάλογος παραληπτών του βραβείου Πάντμα Σρι (2010–2019) Κατάλογος βραβευθέντων με το Πάντμα Σρι στα αθλητικά Επίσημος ιστότοπος «Awards & Medals». Ministry of Home Affairs (India). 14 Σεπτεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2015. «MINISTRY OF HOME AFFAIRS (Public Section) Padma Awards Directory (1954-2017)» (PDF). Ministry of Home Affairs. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιουνίου 2017.

Το Πάντμα Σρι είναι το τέταρτο υψηλότερο πολιτικό βραβείο στη Δημοκρατία της Ινδίας, μετά το Μπαράτ Ράτνα, το Πάντμα Βιμπουσάν και το Πάντμα Μπουσάν. Απονέμεται από την Κυβέρνηση της Ινδίας, κάθε χρόνο στην Ημέρα της Δημοκρατίας της Ινδίας.Το αμέσως επόμενο υψηλότερο βραβείο μετά το Πάντμα Σρι είναι το Σαρβοτάμ Τζιβάν Ράκσα Παντάκ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%B1_%CE%A3%CF%81%CE%B9

Arado Ar 66

Ο αρχισχεδιαστής της Arado Βάλτερ Ρέτελ ξεκίνησε τον σχεδιασμό ενός νέου διθέσιου εκπαιδευτικού το 1931. Την εξέλιξη του αεροσκάφους συνέχισε ο Βάλτερ Μπλούμε (Walter Blume) όταν ο Ρέτελ πήγε στην Messerschmitt, με το αρχικό πρωτότυπο -το Ar 66a- να πραγματοποιεί την παρθενική του πτήση το 1932.Το αεροσκάφος προωθούνταν από τον αερόψυκτο κινητήρα Argus As 10, ισχύος 240 hp, που κινούσε δίφυλλη έλικα διαμέτρου 2,5 m. Μετέφερε 205 L καυσίμου και 17 L λιπαντικού.Η άτρακτος ήταν κατασκευασμένη από ατσάλινες δοκούς και ήταν καλυμμένη με ύφασμα. Οι διπλές πτέρυγες παρείχαν υπεραρκετή άνωση, ακόμα και με χαμηλές ταχύτητες. Και οι δύο πτέρυγες είχαν το ίδιο εκπέτασμα και οπισθόκλιση 8°. Υπήρχαν aileron τόσο στην πάνω όσο και στην κάτω πτέρυγα. Το ουραίο ήταν συμβατικής σχεδίασης, με τον οριζόντιο σταθεροποιητή να βρίσκεται στο άνω άκρο της ατράκτου. Το σύστημα προσγείωσης ήταν σταθερό και είχε σχήμα "V".Το πλήρωμα ήταν διμελές, αποτελούμενο από τον εκπαιδευτή και τον εκπαιδευόμενο, που κάθονταν ο ένας πίσω από τον άλλο σε ανοιχτά πιλοτήρια εξοπλισμένα με διπλά χειριστήρια. Το αεροσκάφος ήταν εξοπλισμένο με όργανα πτήσης ενώ προαιρετικά ήταν δυνατή η εγκατάσταση φωτογραφικών μηχανών. Τα Ar 66 εντάχθηκαν στην δύναμη της Luftwaffe το 1933 και παρέμειναν σε υπηρεσία σαν εκπαιδευτικά για πολλά χρόνια, ακόμα και μετά του ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1943 η Λουφτβάφε οργάνωσε μονάδες νυχτερινών βομβαρδιστικών που θα επιχειρούσαν στο Ανατολικό Μέτωπο με στόχο την παρενόχληση των εχθρικών στρατευμάτων. Το Ar 66 και το Gotha Go 145, κατά κύριο λόγο εξόπλισαν τις μονάδες αυτές. Πηγή: Ar 66a Πρωτότυπο Ar 66b δεύτερο πρωτότυπο, ολοκληρώθηκε σαν υδροπλάνο Ar 66B Εκπαιδευτικό υδροπλάνο, βασισμένο στο Ar 66C. Ar 66C Αεροσκάφος παραγωγής με διάφορες βελτιώσεις σε σχέση με τα πρωτότυπα. ΤσεχοσλοβακίαΤσεχοσλοβάκικη Πολεμική Αεροπορία (μεταπολεμικά)ΓερμανίαΛουφτβάφεΙσπανίαΙσπανική Πολεμική Αεροπορία Smith, J.R and Kay, Antony L. German Aircraft of the Second World War. London: Putnam, 1972. ISBN 0-85177-836-4. Green, William (2010). Aircraft of the Third Reich (1st έκδοση). London: Aerospace Publishing Limited. σελ. 23. ISBN 978 1 900732 06 2. Πληροφορίες για το Arado Ar 66c (Αγγλικά)

Το Arado Ar 66 ήταν γερμανικό διπλάνο μονοκινητήριο διθέσιο εκπαιδευτικό αεροσκάφος που πέταξε για πρώτη φορά το 1933. Χρησιμοποιήθηκε σαν ελαφρύ νυχτερινό βομβαρδιστικό στο Ανατολικό Μέτωπο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν το τελευταίο σχέδιο του Βάλτερ Ρέτελ (Walter Rethel) πριν αποχωρήσει από την εταιρεία.

https://el.wikipedia.org/wiki/Arado_Ar_66

Βλαντίμιρ Μασκόφ

Ο Μασκόφ γεννήθηκε στο Νοβοκουζνέτσκ της Τούλας στη Ρωσία. Η μητέρα του ήταν διευθύντρια σε κουκλοθέατρο και ο πατέρας του ήταν ηθοποιός. Ο Μασκόφ έκανε έργα για το θέατρο Ολέγκ Ταμπακόφ ως ηθοποιός και ο κύριος σκηνοθέτης, αντικαθιστώντας τον Ταμπακόφ. Έχει εμφανιστεί σε μια σειρά από έργα, συμπεριλαμβανομένων "My Big Land", "Biloxi Blues" και "The inspector general". Το 1970, ο Μασκόφ μετακόμισε στο Νοβοσιμπίρσκ, όπου σύντομα εκδιώχθηκε από το σχολείο. Το 1990, αποφοίτησε από την Σχολή Θεάτρου και Τέχνης της Μόσχας. Ο Μασκόφ έχει μία κόρη από το γάμο του με την Γιελένα Σεφτσένκο, τώρα και οι δύο είναι χωρισμένοι. Ο Μασκόφ είναι υποστηρικτής της Ενωμένης Ρωσίας. Ταινίες Zelyonyy ogon' kozy (The Goat's Green Fire) (1989) Ha-bi-assy (1990) Delay – raz! ("Do It Once!") (1990) Lyubov na ostrove smerti (Love at the Death Island) (1991) Alyaska, ser! (Alaska, Sir!) (1992) Moi Ivan, toi Abraham (Me Ivan, You Abraham) (1993) .... Aaron Limita (1994) .... Ivan Katya Ismailova (1994) .... Sergey Amerikanskaya doch (American Daughter) (1995) .... Alexei Koroli i kapusta (Cabbages and Kings) (1996) (voice) Noch pered Rozhdestvom (1997) (voice) .... Devil Vor (The Thief) (1997) ... Tolyan Sirota kazanskaya (Sympathy Seeker) (1997) .... Stall holder Sochineniye ko dnyu pobedy (Composition for Victory Day) (1998) Dve luny, tri solntsa (Two Moons, Three Suns) (1998) .... Alexei Mama (Mommy) (1999) .... Nikolai Yuryev Russkiy bunt (The Captain's Daughter) (2000) .... Yemelyan Pugachyov Dancing at the Blue Iguana (2000) .... Sacha 15 Minutes (2001) .... Milos Karlova An American Rhapsody (2001) .... Frank The Quickie (2001) .... Oleg Behind Enemy Lines (2001) .... Sasha Oligarkh (Tycoon and Tycoon: A New Russian) (2002) .... Platon Papa (Daddy and Father) (2004) .... Abraham Schwartz Statskiy sovetnik (The State Counsellor) (2005) .... Kozyr Okhota na Piranyu (Piranha) (2006) .... Mazur Piter FM (2006) Domovoy (2008) ... The Ghost (Domovoy) Kandagar (2010) ... Sergei The Edge (2010) ... Ignat Rasputin (2011) ... Nicholas II Piepiel (Ashes) (2013) .... Igor Anatolievich Pietrov, former captain of the Red Army Mission: Impossible – Ghost Protocol (2011) ... Anatoly Sidorov Τηλεόραση Casus Improvisus (1991) Dvadtsat minut s angelom (1996) The Idiot (2003) .... Parfyon Rogozhin Alias (2005) .... Milo Kradic Likvidatsya (2007) .... David Markovich Gotsman Raspoutine (2011) with Mashkov as Emperor Nicholas II and Gérard Depardieu as Grigori Rasputin Θέατρο My Big Land Biloxy Blues The Inspector General Don Juan Ταινία Sirota kazanskaya (Sympathy Seeker) (1997) Papa (Daddy and Father) (2004) Θέατρο A Star Hour By Local Time Passions for Bumbarash The Death-Defying Act The Threepenny Opera Papa (Daddy and Father) (2004) Papa (Daddy and Father) (2004) Βλαντίμιρ Μασκόφ στην IMDb

Ο Βλανίμιρ Λβόβιτς Μασκόφ (Ρωσικά: Влади́мир Льво́вич Машко́в), είναι Ρώσος ηθοποιός και σκηνοθέτης, γεννημένος 27 Νοεμβρίου του 1963. Έγινε γνωστός από το ρόλο του στην ταινία "Επικίνδυνες αποστολές: πρωτόκολλο φάντασμα", με τον Τομ Κρουζ, τον Τζέρεμι Ρένερ, το Σάιμον Πεγκ και την Πόλα Πάττον.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B9%CF%81_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%86

Έρντμουτε του Βρανδεμβούργου

Ο Έρντμουτε ήταν η πρώτη κόρη (1η από τον 2ο γάμο) του Ιωάννη-Γεωργίου εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου από τον 2ο γάμο του με τη Σαβίνα των Χοεντσόλερν (1548–1575), κόρη του Γεωργίου δούκα του Bρανδεμβούργου-Άνσμπαχ-Κούλμπαχ. Η πριγκίπισσα ήταν το αγαπημένο παιδί τού πατέρα της, λόγω της αγάπης της για την επιστήμη και τη λατινική λογοτεχνία. Παντρεύτηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1577 στο Στετίν (Στσέτσιν) τον Ιωάννη-Φρειδερίκο δούκα της Πομερανίας (1542–1600). Είχε μνηστευτεί από την ηλικία των 7 ετών με τον 26χρονο Ιωάννη-Φρειδερίκο. Με την ευκαιρία αυτή, επαναπροσδιορίστηκαν η παλαιά συνθήκη κληρονομίας μεταξύ των δύο Οίκων και τα δικαιώματα σε περίπτωση που ένα από αυτά εκλείψει. Ο γάμος χαρακτηρίστηκε ευτυχισμένος, αλλά παρέμεινε άτεκνος. Μετά από αποβολή, η Ελισάβετ του Ντόμπερσυτς της έδωσε ένα φάρμακο για να μειώσει τον πυρετό. Η Ελισάβετ κατηγορήθηκε αργότερα ότι μάγεψε την Έρμουντε και την έκανε άγονη. Η Έρντμουντε έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην σύναψη του γάμου του ανιψιού της Χριστιανού Β΄ της Σαξονίας με τη Χέντβιχ της Δανίας . Το 1596 έγραψε ένα βιβλίο προσευχής για την αδελφή της Σοφία (1568–1622), το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα βιβλία προσευχής για τις γυναίκες. Όταν ο σύζυγός της απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 1600, η Έρντμουντε έλαβε την περιοχή Στολπ ως ιδιοκτησία χηρείας (wittum) και έζησε στο κάστρο του Στολπ. Επίσης μετά το τέλος του Σάντες του Tέσεν το 1608, αφιέρωσε χρόνο για το προτείχισμα του κάστρου Σμόλσιν. Διόρισε τον Mιχαήλ Μπρύγκεμαν ως ιερέα στην Εκκλησία του κάστρου στο Στολπ. Παντρεύτηκε το 1577 τον Ιωάννη-Φρειδερίκο δούκα τη Πομερανίας. Δεν απέκτησαν απογόνους. Daniel Martin Ernst Kirchner: Οι εκλέκτορες και οι σύζυγοί τους στον θρόνο των Χόεντσολερν, Wiegandt & Greaves, 1867, σελ. 30Σημειώσεις γυναίκες στην εξουσία την περίοδο 1600-1640 (στα Αγγλικά)

Η Έρντμουντε, γερμ.: Erdmuthe von Brandenburg von Hohenzollern (26 Ιουνίου 1561 στο Βερολίνο - 13 Νοεμβρίου 1623 στο Στολπ ) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν κόρη του εκλέκτορα του Βρανδεμβούργου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Πομερανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85

Αγιούμπ Ογκάντα

Ο Αγιούμπ Ογκάντα γεννήθηκε το 1956 στη Μομπάσα της Κένυας. Είναι απόγονος του λαού Luo της Νυάνζα της Κένυας και επηρεάστηκε από τη μουσική κληρονομιά τους από τους γονείς του που ήταν μουσικοί. Έπαιξαν μουσική Luo στο κοινό της Κένυας και των ΗΠΑ. Η εμπειρία του Αγιούμπ να ταξιδεύει με τους γονείς του στις ΗΠΑ και η έκθεσή του τόσο στους δυτικούς όσο και στους αφρικανικούς πολιτισμούς είχε βαθιά επίδραση στη μουσική και τις προοπτικές του.Ενώ στο σχολείο στην Κένυα, ο Αγιούμπ έπαιξε διάφορα όργανα σε μπάντες και αγκάλιασε τόσο την παραδοσιακή όσο και τη σύγχρονη μουσική. Το 1979, μετά την αποχώρησή του από το σχολείο, συν-ίδρυσε την Αφρικανική Κληρονομιά, συγχωνεύοντας την παραδοσιακή μουσική με τους ήχους της ροκ και της ψυχής που ο Ογκάντα και οι συνάδελφοί του άκουγαν τακτικά στο ραδιόφωνο. Το 1986, ο Αγιούμπ έστρεψε το βλέμμα του στο Ηνωμένο Βασίλειο και ταξίδεψε στο Λονδίνο κρατώντας το Luo nyatiti (μια παραδοσιακή λύρα οκτώ χορδών) Έβγαλε τα προς το ζην από τους δρόμους της πόλης και το μετρό του Λονδίνου. Το 1988, πλησίασε και του ζητήθηκε να παίξει στο Φεστιβάλ WOMAD του Πίτερ Γκάμπριελ στην Κορνουάλη. Η ανακάλυψή του ήρθε εκεί. Ακυρώθηκε μια μπάντα και ο κουλοχέρης δέκα λεπτών του Αγιούμπ έφτασε σε ένα πλήρες σετ. Μεταξύ των κερδισμένων θαυμαστών εκείνη την ημέρα ήταν ο ίδιος ο Πίτερ Γκάμπριελ. Ο Αγιούμπ κλήθηκε να συμμετάσχει σε μία από τις εβδομάδιαιες ηχογράφησης στα Real World Studios του Πίτερ Γκάμπριελ στο Ουίλτσιρ. Το 1992 τραγούδησε τους Backingvocals στο Track Digging στο Dirt του Πίτερ Γκάμπριελ μαζί με τους Πίτερ Χαμμίλλ και Ρίτσαρντ Μακφέιλ. Το 1993, ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ En Mana Kuoyo (Just Sand) στο στούντιο και περιόδευσε εκτενώς με τους Πίτερ Γκάμπριελ και WOMAD. Το 1998, ο Αγιούμπ άρχισε να συνεργάζεται με τους Giovanni Amighetti και Helge Andreas Norbakken στο έργο Salimie. Παίζοντας αρκετές συναυλίες, συμπεριλαμβανομένης μιας συναυλίας στη Ρώμη μπροστά από το Κολοσσαίο για το FAO και ηχογράφηση του άλμπουμ Tanguru για το Intuition. Η μουσική του Αγιούμπ είναι στα soundtrack των ταινιών όπως το I Dreamed of Africa (2000), το Ο Επίμονος Κηπουρός (2005), το Samsara (2011) και το The Good Lie (2014). Η μουσική του χρησιμοποιήθηκε επίσης στο soundtrack για τη σειρά των Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και Τσάρλεϊ Μπούρμαν στο BBC Long Way Round και Long Way Down, καθώς και για τη βραχύβια δραματική σειρά δράσης του NBC, The Philanthropist. Ο Αγιούμπ ενήργησε επίσης με το όνομα γέννησης του, Job Seda Έπαιξε στο πλευρό του πολεμιστή Masaii του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο Πέρα από την Αφρική (1985) και πρωταγωνίστησε στο The Kitchen Toto (1987). Το "Kothbiro", συμπεριλήφθηκε σε ένα μυστικό και στο soundtrack της μεξικάνικης ταινίας "La Habitación Azul", 2002. Τον Ιούλιο του 2005, ο Αγιούμπ Ογκάντα εμφανίστηκε στη συναυλία του Live 8, Eden Project ως η πρώτη πράξη με τη μπάντα του, Union Nowhere. Κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Tanguru το 2007, το έτος που ο Αγιούμπ επέστρεψε στην Κένυα. Το 2012, ο Άγγλος μουσικός Τρέβορ Ουόρεν πήγε στην Κένυα για να επισκεφθεί τον Αγιούμπ. Μαζί με τον Κένυατη μουσικό και μηχανικό Isaac Gem, συνέθεσαν και ηχογράφησαν το άλμπουμ Kodhi (που σημαίνει σπόρος στο Luo). Kodhi: Οι περιπέτειες του Τρέβορ Ουόρεν με τον Αγιούμπ Ογκάντα κυκλοφόρησαν στις ηχογραφήσεις Long Tale στις 20 Απριλίου 2015. Ο Αγιούμπ συμμετείχε επίσης στη δημιουργία του τραγουδιου διαμαντιού ρουμπίνι της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ που έπαιξε η μπάντα της Κοινοπολιτείας και το σκηνοθέτησαν οι Γκάρι Μπάρλοου και Άντριου Λόυντ Γουέμπερ. Συμμετειχε στο άλμπουμ Κάνιε Γουέστ, Ye, ως συν-τραγουδοποιός του κομματιού, "Yikes". Πέθανε τον Φεβρουάριο του 2019, σε ηλικία 63 ετών. 1993: En Mana Kuoyo 1998: Τανγκούρου 2015: Kodhi: Οι περιπέτειες του Trevor Warren με τον Ayub Ogada 2005: "Dicholo" 1993: Το "Koth Biro" εμφανίστηκε στο soundtrack της ταινίας Ο Επίμονος Κηπουρός, η οποία ήταν ένα πολιτικό θρίλερ γυρίστηκε στην τοποθεσία της Κένυας.

Ο Job Seda (1956 - 1 Φεβρουαρίου 2019), γνωστός ως Αγιούμπ Ογκάντα η Ayub Ogada, ήταν τραγουδιστής της Κένυας. Ήταν ένας τραγουδιστής που προτιμούσε το νιατίτι (μια οκταχορδής λύρα με την προέλευσή του που πιστώθηκε στους Λουο, μια φυλή στη Νυάνζα της Κένυας) ως το χαρακτηριστικό του όργανο. Η μουσική του είναι γνωστό ότι έχει μια μια φυσική αίσθηση, έχοντας τραγούδια πουλιών, καλεσματα ζώων και τους ήχους των παιδιών που παίζουν στο παρασκήνιο. Ο Αγιούμπ Ογκάντα ήταν επίσης ηθοποιός που έπαιξε σημαντικούς ρόλους σε ταινίες όπως το βραβευμένο με Όσκαρ Πέρα από την Αφρική (1985) και το Kitchen Toto (1987).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80_%CE%9F%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1

Τέμενος Κοτζά Μουσταφά Πασά

Η μονή είχε παλιά μεγάλο κήπο, ο οποίος σήμερα έχει μετατραπεί σε οικισμό. Στον περίβολο έστεκε ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι, υψύκομο και ξηρότατο, με μια λεπτή σιδερένια αλυσίδα που κρεμόταν μέχρι την ρίζα του. Γύρω από τον κορμό του δέντρου υπήρχε ένα περίφραγμα. Στο περίφραγμα αυτό έμπαιναν αυτοί που ήταν να δικαστούν. Εξού και το όνομα της μονής «εν τη Κρίσει». Ένα μέρος του κήπου ήταν νεκροταφείο. Πίσω από τη μονή υπήρχαν βρύσες, στοές, κελιά των καλογριών και διάφορα δώματα διδασκαλίας. Αργότερα, μετά την μετατροπή της μονής σε οθωμανικό τέμενος, επεκτάθηκε με οθωμανικά ιδρύματα. Ο Άγιος Ανδρέας του οποίου η μνήμη τιμάται με την εκκλησία αυτή μαρτύρησε επί Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου και το σώμα του θάφτηκε σε έναν τόπο που λεγόταν Κρίση. Από τα πατριαρχικά έγγραφα ξέρουμε ότι η μονή ήταν γυναικεία. Ο Πατριάρχης αναφέρει ότι χτίστηκε από την Αρκαδία, την νεότερη αδελφή του Θεοδοσίου του νεωτέρου. Το 1483, ο Κοδζά Μουσταφά πασάς μετέτρεψε την μονή σε τζαμί. Σήμερα ονομάζεται Κοτζά μουσταφά πασά τζαμί, και δεν πρέπει να συγχέεται με την ομώνυμη Εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Μάρκου. Το 1765 μέρος του τρούλου και μερικά από τα κτίρια κατέπεσαν από σεισμό και αργότερα ανακαινίστηκαν. Ο Παχυμέρης μας λέει ότι η Ραούλαινα Πρωτοβεστιάρισσα της μονής του Αγίου Ανδρέα εδεήθη στον βασιλιά για να καταθέσει το σώμα του αποθανόντος Πατριάρχη Αρσένιου στην μονή. Τότε ο βασιλεύς, η σύγκλητος και πάντες σχεδόν οι ιερωμένοι καθώς και πολύς λαός με λαμπάδες μετακόμισαν το λείψανο του πατριάρχη πρώτα στον ναό της Αγίας Σοφίας και μετά στην μονή του Αγίου Αντρέα. Στον περίβολο έστεκε ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι, υψύκομο και ξηρότατο, με μια λεπτή σιδερένια αλυσίδα που κρεμόταν μέχρι την ρίζα του. Γύρω από τον κορμό του δέντρου υπήρχε ένα περίφραγμα. Στο περίφραγμα αυτό έμπαιναν αυτοί που ήταν να δικαστούν. Στο δικαστήριο αυτό δικάζονταν όσοι χρωστούσαν χρήματα. Η αλυσίδα λεν ότι έλεγε την αλήθεια. Καθυψώνονταν όταν ο κατηγορούμενος όφειλε χρήματα, και ανυψώνονταν αν είχε εξοφλήσει το χρέος του. Κάποια μέρα ένας Οθωμανός κατηγόρησε έναν Εβραίο ότι του χρωστούσε χρήματα από παλιά. Ο Εβραίος κρατούσε ένα κούφιο ραβδί στο οποίο είχε κρύψει τόσα λεφτά, όσα χρωστούσε στον Οθωμανό. Ο Εβραίος έδωσε το ραβδί στον Οθωμανό δήθεν να το κρατήσει. Και οι δυο μπήκαν στον περίφραγμα για να δικαστούν. Τότε έγινε το εξής: Η αλυσίδα στον Εβραίο ανυψώθηκε, δηλαδή έδειξε ότι είχε εξοφλήσει το χρέος του, ενώ στον Οθωμανό καθυψώθηκε, που σήμαινε ότι χρωστούσε χρήματα. Η αλυσίδα σήμερα φυλάγεται ως αξιοθέατο. Αλέξανδρος Πασπάτης, επιμ. (1877). Βυζαντιναί μελέται Τοπογραφικαί και ιστορικαί. Κωνσταντινούπολη: Τυπογραφείο Αντωνίου Κορομηλά, Βιβλιοπωλείο των Αδελφών Δεσπάστα. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2009. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Koca Mustafa Pasha Mosque στο Wikimedia Commons

To τζαμί Κοτζά Μουσταφά Πασά (τουρκ. Koca Mustafa Paşa Camii ή Sünbül Efendi Camii) είναι σήμερα τζαμί που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, παλαιότερα ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι γνωστό ως μονή του Αγίου Ανδρέου εν τη Κρίσει. Είναι χτισμένο στη συνοικία Φατίχ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%84%CE%B6%CE%AC_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AC_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC

Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2004

Η Αθήνα επελέγη ως οικοδέσποινα πόλη στις 5 Σεπτεμβρίου 1997, στην 106η Σύνοδο της ΔΟΕ στη Λωζάνη, αφού είχε χάσει το 1990 τη διοργάνωση των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, τον εορτασμό της 100ής επετείου των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1997, η Αθήνα ήταν βασισμένη για την επιλογή της κατά ένα μεγάλο μέρος σε μια έκκληση στην ολυμπιακή ιστορία. Στον τελευταίο κύκλο της ψηφοφορίας, η Αθήνα νίκησε τη Ρώμη, με 66 ψήφους προς 41. Πριν από αυτό, το Μπουένος Άιρες, η Στοκχόλμη, το Κέιπ Τάουν και το Σαν Χουάν είχαν ήδη αποκλειστεί, αφού είχαν λάβει μόνο λίγες έως μερικές ψήφους. Από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στην Γκρενόμπλ (Γαλλία) είναι θεσμός να υπάρχει μια μασκότ για τους Αγώνες. Αυτό το χρόνο οι επίσημες μασκότ είναι δυο αδέλφια, ο Φοίβος και η Αθηνά, που ονομάστηκαν έτσι από το μυθικό Θεό του Ολύμπου Απόλλωνα – Φοίβο, Θεό του φωτός και της μουσικής και τη Θεά της Σοφίας, προστάτιδας της πόλης των Αθηνών, Αθηνά. Είναι εμπνευσμένες από τα αρχαία "δαίδαλα" που ήταν κούκλες και εκτός από από τις λατρευτικές χρήσεις που είχαν ήταν επίσης και παιχνίδια. Η Τελετή Έναρξης πραγματοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου 2004 σε μία αντίστροφη μέτρηση 28 δευτερολέπτων — ένα δευτερόλεπτο για το κάθε ένα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκε μέχρι τον τελευταίο που φιλοξένησε η Αθήνα — από ήχους που δίνουν το ρυθμό ενός ενισχυμένου κτύπου της καρδιάς. Επίσης, έχει ανακηρυχθεί και ως η καλύτερη Τελετή Έναρξης όλων των εποχών μέχρι σήμερα. Η Ολυμπιακή φλόγα άναψε στην Αρχαία Ολυμπία την 25η Μαρτίου 2004. Μετά το σύντομο ταξίδι στην Πελοπόννησο, η φλόγα γύρισε όλο τον κόσμο και συγκεκριμένα τις πόλεις που διοργάνωσαν Θερινούς ή Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Τον Ιούλιο, διέσχισε όλους τους νομούς της Ελλάδας με κορύφωση το βράδυ της 13ης Αυγούστου, με τον Νίκο Κακλαμανάκη να ανάβει το βωμό του Ολυμπιακού σταδίου, σηματοδοτώντας την έναρξη των 28ων Ολυμπιακών Αγώνων. Το ταξίδι της παγκόσμιας λαμπαδηδρομίας: Με ένα φαντασμαγορικό θέαμα από Έλληνες χορευτές και ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα με Ελληνικά τραγούδια, η Αθήνα αποχαιρέτησε τους 28ους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι επίσημες κατηγορίες αθλημάτων παρατίθενται πιο κάτω. Υπήρξαν 28 αθλήματα που περιλάμβαναν στο σύνολο τους 37 αγωνίσματα. Η γυναικεία Πάλη συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Το αγώνισμα της Σπάθης Γυναικών συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στην Ολυμπιακή Ξιφασκία (Πατήστε σε ένα άθλημα για να μάθετε περισσότερα για τα αγωνίσματα του αθλήματος αυτού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004). Εθνικό Καυτανζόγλειο Στάδιο, Θεσσαλονίκη Παγκρήτιο Στάδιο, Ηράκλειο Παμπελοποννησιακό Στάδιο, Πάτρα Πανθεσσαλικό Στάδιο, Βόλος Στάδιο Καραϊσκάκη, Πειραιάς Βασικό Κέντρο Τύπου Διεθνές Αερολιμένας Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος» Διεθνές Ραδιοτηλεοπτικό Κέντρο Ολυμπιακό Χωριό (Θρακομακεδόνες Αττικής) Οικιστικό Συγκρότημα «Λόφος Έντισον» (Λόφος Έντισον, Παλλήνη Αττικής) Υπόμνημα: Τ = Τελικός (Τελετή Απονομής Μεταλλίων) Οι συμμετέχουσες χώρες στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 παρατίθενται πιο κάτω: Τα ονόματα και η διάταξη των εθνών είναι σύμφωνα με τη διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και την Ολυμπιακή Επιτροπή της Αθήνας 2004 κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης. Κύριο λήμμα: Ελληνική συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 Πρώτες μεταλλιούχες χώρες: Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες 2004 Κατάλογος κωδικών χωρών ΔΟΕ Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία 2004 Ολυμπιακοί Αγώνες Athens 2004, οι Αγώνες στο ιστότοπο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. «Ολυμπιακή ερήμωση δέκα χρόνια μετά», αφιέρωμα στην αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων 10 χρόνια μετά την τέλεση των Αγώνων από την εφημερίδα «Η Καθημερινή», 15 Αυγούστου 2014. Αθλητική Ανασκόπηση 2004: Ολυμπιακοί Αγώνες (Μέρος: 1) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Αθλητική Ανασκόπηση 2004: Ολυμπιακοί Αγώνες (Μέρος: 2) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Αθλητική Ανασκόπηση 2004: Ολυμπιακοί Αγώνες (Μέρος: 3) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2004, γνωστοί και ως Αγώνες της 28ης Ολυμπιάδας, ήταν μία διεθνής αθλητική διοργάνωση που έλαβε χώρα στην Αθήνα, πρωτεύουσα της Ελλάδας, από τις 13 έως τις 29 Αυγούστου 2004. Αυτή ήταν η 28η διοργάνωση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων υπό την αιγίδα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ). Συμμετείχαν 10.625 αθλητές (6.296 άντρες και 4.329 γυναίκες), μαζί με 5.500 προπονητές και συνοδούς, από 201 χώρες. Υπήρξαν συνολικά 301 τελετές απονομής μεταλλίων από 28 διαφορετικά αθλήματα. Για πρώτη φορά από το 1996, όλα τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής έλαβαν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών έλαβε χώρα ένας μεγάλος αριθμός αθλημάτων, ενώ τα υπόλοιπα διεξήχθησαν στα προάστια της πόλης αλλά και στην Αττική. Το ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου έγινε στις πόλεις: Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα και Ηράκλειο. Από τους αθλητές ξεχώρισαν, ο Μάικλ Φελπς στην κολύμβηση, η Γερμανίδα Μπριγκίτε Φίσερ στο κανό/καγιάκ και ο Μαροκινός Χισάμ Ελ Γκερούζ. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 θεωρούνται κομβικό σημείο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Υπήρξαν καταλυτικός παράγοντας για τη κατασκευή ενός μεγάλου αριθμού έργων, όπως των νέων γραμμών της Μετρό της Αθήνας και της Αττικής Οδού που άλλαξαν καθοριστικά το τοπίο της χώρας, και έμειναν επίσης στην ιστορία ως μία από τις πλέον επιτυχημένες διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Μάλιστα ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ τους χαρακτήρισε «αξέχαστους ονειρικούς αγώνες». Στα μεταγενέστερα χρόνια, ωστόσο, υπήρξαν θεωρίες (κυρίως στα Μέσα Ενημέρωσης) ότι το συνολικό κόστος της διοργάνωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόκληση της ελληνικής οικονομικής κρίσης δημόσιου χρέους που ξεκίνησε το 2010 και τη μακροχρόνια περίοδο των μνημονίων που ακολούθησε. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι τα επίπεδα του δημόσιου χρέους δεν επηρεάστηκαν σημαντικά στα χρόνια πριν την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η οποία χτύπησε τότε βαρύτατα τη χώρα, ενώ επίσης το κόστος των Αγώνων, στη συνολική χρονική διάρκεια των 7 ετών της προετοιμασίας τους, ήταν ένα ελάχιστο κλάσμα του ΑΕΠ και του δημόσιου χρέους της χώρας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2004

Δημήτρης Θ. Τσάτσος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Θεμιστοκλή Τσάτσου, δικηγόρου, βουλευτή και αδελφού του μετέπειτα Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, και της Αννίτας Αλευρά. Σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Χαϊδελβέργης, ενώ σε ηλικία μόλις 27 ετών ανακηρύχθηκε διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών.Από το 1958 έως το 1964 υπήρξε επιμελητής στη Νομική Σχολή της Χαϊδελβέργης και την περίοδο 1964-1965 εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ (Max-Planck Institut). Το 1968 εκλέχτηκε υφηγητής στη νομική σχολή του πανεπιστημίου της Βόννης, στο οποίο και δίδασκε και υφηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Λόγω της Χούντας των Συνταγματαρχών δεν επετράπη ο διορισμός του. Το 1969 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά πάλι δεν του επετράπη να διδάξει. Το 1970 εκλέχτηκε μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, ενώ το 1973 φυλακίστηκε από τη δικτατορία. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.Με την πτώση της δικτατορίας έγινε υφυπουργός Εθνικής Παιδείας στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην κάθαρση της παιδείας από τους συνεργάτες της δικτατορίας. Το 1975 ήταν εισηγητής της αντιπολίτευσης για το νέο σύνταγμα της Ελλάδας. Το 1974 εκλέχτηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών με την Ένωση Δημοκρατικού ΚέντρουΑπό τον Οκτώβριο του 1993 μέχρι τον Ιούνιο του 1994 διατέλεσε ειδικός σύμβουλος για θέματα Θεσμών στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου,ενώ για τα επόμενα δέκα χρόνια, από τον Ιούνιο του 1994 μέχρι τον Ιούνιο του 2004, χρημάτισε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Δίδαξε επίσης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χάγης. Ήταν ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου - Ιδρύματος Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων (1988-1992). Το 1995 τιμήθηκε με το πολιτιστικό Βραβείο Ευρώπης. Τιμήθηκε επίσης με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα των πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης, Κρήτης και Πελοποννήσου. Μάλιστα, σύμφωνα με τον καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη: «Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ειδικά η Νομική Σχολή είχε την τύχη να τον συγκαταλέξει στα μέλη της, αφού σε αυτήν ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του καριέρα ως τακτικός καθηγητής της έδρας του Γενικού Δημοσίου Δικαίου 1974, πλάι στον Αριστόβουλο Μάνεση που κατείχε στην έδρα του Συνταγματικού Δικαίου. Η Νομική διένυε τότε την πιο ένδοξη περίοδο της ιστορίας της. Το Τμήμα Νομικής αναγνωρίζοντας την σημαντική προσφορά του στην ελληνική και ευρωπαϊκή επιστήμη του Συνταγματικού Δικαίου τον ανακήρυξε το 2003 επίτιμο διδάκτορα.» Απεβίωσε στις 24 Απριλίου 2010 στην Αθήνα. Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια του Νεωτέρου Ελληνισμού 1830-2010 - Αρχεία Ελληνικής Βιογραφίας, Εκδόσεις Μέτρον, τόμος Γ΄, σελ. 502-503 Μονόγραμμα - Δημήτρης Τσάτσος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος (5 Μαρτίου 1933 - 24 Απριλίου 2010) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, από τους κορυφαίους συνταγματολόγους της μεταπολεμικής Ελλάδας. Διατέλεσε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, μεταξύ άλλων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%98._%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82

Τυχαιοποίηση

Ο όρος τυχαιοποίηση χρησιμοποιείται συχνά στον πειραματικό σχεδιασμό για να δηλώσει το τυχαίο μοίρασμα των παραμέτρων σε διαφορετικές ομάδες δοκιμών. Μπορούμε ωστόσο να διακρίνουμε μεταξύ συγκεκριμένων τρόπων τυχαιοποίησης: random allocation αναφέρεται στην τυχαία κατανομή των εξεταζόμενων θεμάτων σε διαφορετικές ομάδες. random sampling περιγράφει, από την άλλη πλευρά, το τυχαίο σχέδιο δοκιμαστικών θεμάτων από τον πληθυσμό, βλέπε επίσης τυχαίο δείγμα . random assignment σημαίνει την τυχαία εκχώρηση μαθημάτων σε διαφορετικές συνθήκες εξέτασης (π.χ. Β. Για έλεγχο ή μία από τις πειραματικές συνθήκες). Ειδικά σε μεμονωμένες περιπτωσιολογικές μελέτες ή Μελέτες με πολύ μικρά δείγματα, τα υποκείμενα δοκιμής συχνά δεν ανατίθενται σε ομάδες, αλλά μόνο σε συνθήκες δοκιμής, καθώς αυτές διεξάγονται συχνά μόνο από ένα άτομο δοκιμής (π.χ. Β. Σε ένα σχέδιο δοκιμών με πολλαπλές τιμές βάσης.

Τυχαιοποίηση (επίσης τυχαία κατανομή) είναι μια διαδικασία στην οποία τα υποκείμενα δοκιμής (για παράδειγμα συμμετέχοντες ασθενείς) διαφοροποιούνται χρησιμοποιώντας τυχαίους μηχανισμούς. Αυτό έχει ως στόχο την κατά το δυνατόν ομοιόμορφη κατανομή γνωστών και αγνώστων χαρακτηριστικών των υποκειμένων σε πειραματικές ομάδες και ομάδες ελέγχου. Οι συνθήκες δοκιμής δημιουργούνται προκειμένου να επιτευχθεί υψηλότερη στατιστική ασφάλεια. Η μέθοδος χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, σε ψυχολογικά πειράματα (πειράματα πεδίου και εργαστηρίου ). Ο στόχος της διαδικασίας είναι να αποκλείσει άγνωστους παράγοντες που μπορούν να επιρεάσουν το αποτέλεσμα και να οδηγήσουν σε συστηματική προκατάληψη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7

Εμίλ Μπυσόν

Ο Εμίλ Μπυσόν είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία μεγαλώνοντας με έναν αλκοολικό πατέρα, ο οποίος ήταν φούρναρης .Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό που γεννήθηκε το 1895, και τρεις αδελφές Eugenie, Jeanne και Emma .Στην ηλικία των δεκαέξι ετών φυλακίστηκε για οπλοκατοχή και συνελήφθη με τον αδελφό του Jean-Baptiste για διάφορα αδικήματα κατά τη διάρκεια των δέκα ετών που ακολούθησαν. Κλήθηκε για στρατιωτική θητεία, και στάλθηκε λόγω του ιστορικού του στο αποικιακό πεζικό στο Μαρόκο.Όταν επέστρεψε πίσω στην πολιτική ζωή, συνέχισε τις ληστείες με τον αδερφό του. Το 1931, οι αδελφοί Εμίλ Μπυσόν εξορίστηκαν στη Σαγκάη, μια πόλη όπου πέρασαν πέντε χρόνια και εκεί συνάντησαν έναν γκάνγκστερ από το Σικάγο που τους εισήγαγε στις μεθόδους της σύγχρονης ληστείας.Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, ο Εμίλ Μπυσόν επέστρεψε και πάλι στο έγκλημα. Διαπράττοντας μια σειρά από δολοφονίες και ληστείες με πιο γνωστή εκείνη στην Τρουά στις 29 Δεκεμβρίου 1937, στην οποία κατάσχεσε 1,8 εκατομμύρια φράγκα και οδήγησε στη σύλληψή του λίγους μήνες αργότερα, στις 6 Απριλίου 1938, σε ένα ξενοδοχείο στη Λιλ. Παρόλα αυτά κατάφερε να δραπετεύσει.Στις 24 Φεβρουαρίου 1941, συμμετείχε σε ληστεία, στη διάρκεια της οποίας σκότωσε ένα άτομο. Την ίδια χρονιά, συνελήφθη με ψεύτικο όνομα και στις 13 Μαΐου 1943, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για τη ληστεία στην Τρουά. Προσποιήθηκε ότι υπέφερε από σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές και έτσι μεταφέρθηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα, από το οποίο κατάφερε να δραπετεύσει το 1947 με τη βοήθεια του Roger Dekker. Συνεχίζοντας την εγκληματική δράση έγινε νούμερο ένα καταζητούμενος και τελικά ο επιθεωρητής Roger Borniche κατάφερε να τον συλλάβει στις 10 Ιουνίου 1950 σε ένα εστιατόριο. Μετά από τρία χρόνια δικαστικής έρευνας για την αποσαφήνιση των 36 δολοφονιών και επιθέσεων που αποδίδονταν στην συμμορία του καταδικάστηκε αρχικά σε ισόβια κάθειρξη και έπειτα σε θάνατο. Αφού ο πρόεδρος René Coty αρνήθηκε να δείξει επιείκεια ,ο Μπυσόν αποκεφαλίστηκε με γκιλοτίνα στις 28 Φεβρουαρίου 1956 στο Παρίσι από τον εκτελεστή Αντρέ Ομπρέχτ.

Ο Εμίλ Μπυσόν (γαλλικά:Émile Buisson)( 19 Αυγούστου 1902- 28 Φεβρουαρίου 1956) ήταν Γάλλος εγκληματίας, υπεύθυνος για περισσότερες από τριάντα δολοφονίες και εκατό ληστείες. Εκτελέστηκε το 1956 με γκιλοτίνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%AF%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CF%85%CF%83%CF%8C%CE%BD

Χάρης Ασημακόπουλος

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αθήνα και στο Ναύπλιο όπου είναι και ο τόπος καταγωγής του. Σπούδασε τουριστικά επαγγέλματα στην Ανωτάτη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης Ρόδου και υποκριτική - ηθοποιία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Αθηνών ''Γιώργος Θεοδοσιάδης''. Ασχολείται επίσης και με τη ζωγραφική. Ξεκίνησε να λαμβάνει ρόλους στην τηλεόραση από τα 15 του χρόνια. Έγινε ευρέως γνωστός με την συμμετοχή του, μέσω των τηλεοπτικών σειρών Η Ζωή μας μία Βόλτα του Χριστόφορου Παπακαλίατη, και ακόμη περισσότερο στην Πολυκατοικία'. Στο παρελθόν είχε συνεργαστεί με την ηθοποιό Λυδία Κονιόρδου. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές των τηλεοπτικών σταθμών ΑΝΤ1, Alpha και Mega. Το 2005, συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή ''Μένουμε Ελλάδα''. Σήμερα ασχολείται ως επί το πλείστον με το Θέατρο. Στην ιδιωτική τηλεόραση έχει εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, στις σειρές: Άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ ,Η ζωή μας μια βόλτα, Κόκκινος Κύκλος, Επιφάνεια, Τρεις Ευχές, Ξέχασέ με ,Εραστής Δυτικών Προαστίων,Επτά Θανάσιμες Πεθερές,Το Κόκκινο Δωμάτιο,Safe Sex , Μαρία η άσχημη, Η Πολυκατοικία ,Μίλα Μου Βρώμικα ,Τρίχες, Οι Συμμαθητές ,Το σόι σου ,Γλυκάνισος

Ο Χάρης Ασημακόπουλος (Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 1978) είναι Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Έγινε περισσότερο γνωστός από τη σειρά του Mega Η ζωή μας μια βόλτα, την περίοδο 1999-2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82

Για Μπα

Από το όνομα ya khayan («χάπι για σκληρά εργαζόμενους») στις πρώτες ημέρες του στο ya ma («αλογίσιο ναρκωτικό»), το ναρκωτικό ονομάστηκε ya ba («τρελό ναρκωτικό») το 1996. Το έδιναν σε άλογα όταν μετέφεραν τα κάρα σε απόκρημνους λόφους και για άλλες επίπονες δουλειές στην Πολιτεία Σαν στη Βιρμανία. Οι όροι αργκό για το ya ba στη Βιρμανία είναι kyethi (κιετί, που σημαίνει «κουμπί»), athi (ατί), και palarkar (παλάρκαρ). Στη Μαλαισία, το για μπα είναι γνωστό στα μαλαϊκά ως pil kuda (πιλ κουντά, που σημαίνει «αλογίσιο χάπι»). Συχνά βρίσκεται στην πολιτεία Κελάνταν, στα σύνορα με την Ταϊλάνδη. Το όνομα που χρησιμοποιείται συνήθως στις Φιλιππίνες και την Ινδονησία είναι shabú (σαμπού). Στη βόρεια Ταϊλάνδη αναφέρεται συχνά ως chocalee (τσοκαλί), λόγω της κάπως γλυκιάς γεύσης που αφήνουν στο στόμα τα ya ba φύλλα και της έντονης μυρωδιάς σοκολάτας. Το όνομα που χρησιμοποιείται συνήθως στην Κίνα είναι ma-goo (μα-γκού) ή ma-guo (μα-γκουό). Στο Μπαγκλαντές, είναι κοινώς γνωστό ως baba, guti, laal, khawon, loppy ή bichi. Το Ya ba ονομάζεται μερικές φορές bhul bhuliya στην Ινδία. Το για μπα συνήθως παράγεται σε μορφή στρογγυλού χαπιού. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδόσεις του για μπα και οι πιο συνηθισμένες είναι χρώματος κόκκινου, πορτοκαλί ή κιτρινοπράσινου και φέρουν λογότυπα όπως "R" ή "WY". Είναι μικρά και στρογγυλά, περίπου 6 χιλιοστόμετρα σε διάμετρο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να συσκευάζονται μέσα σε ένα πλαστικό καλαμάκι αναψυκτικού για εύκολη μεταφορά ή σε ένα επαναχρησιμοποιούμενο δοχείο «μέντας». Τα δισκία για μπα συνήθως καταναλώνονται από το στόμα. Οι χρήστες τοποθετούν επίσης το δισκίο σε αλουμινόχαρτο και το θερμαίνουν από κάτω. Καθώς το δισκίο τήκεται, οι ατμοί ανεβαίνουν και εισπνέονται («κυνηγώντας το δράκο»). Το δισκίο μπορεί επίσης να χορηγηθεί με τη θραύση των δισκίων σε σκόνη, η οποία στη συνέχεια σνιφάρεται ή αναμειγνύεται με ένα διαλύτη και χορηγείται με ένεση. Κατά την κατάποση σε μορφή δισκίου, η διάρκεια της δράσης του ναρκωτικού είναι μεταξύ 8-16 ωρών, σε σύγκριση με 1-3 ώρες όταν καπνίζεται, ενώ η ένταση είναι σημαντικά μειωμένη. Το αποκορύφωμα της επίδρασης του ναρκωτικού ακολουθείται από μία περίοδο «ηρεμίας» που διαρκεί 6-10 ώρες, κατά τη διάρκεια της οποίας ο χρήστης μπορεί να έχει δυσκολία στον ύπνο ή στην κατανάλωση φαγητού. Πολλοί χρήστες, αναφέρουν ότι τους παίρνει μέχρι και 24 ώρες μετά την κατανάλωση για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Το για μπα συνήθως δεν χορηγείται, καθώς πολλοί ενδοφλέβιοι χρήστες προτιμούν το καθαρό προϊόν (μεθαμφεταμίνη, που ονομάζεται «πάγος» στη Νοτιοανατολική Ασία). Αυτό το παράνομο φάρμακο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ταϊλάνδη, όπου εισάγεται από τη Βιρμανία ή το Λάος, παρόλο που κατασκευάζεται μερικές φορές τοπικά στην Ταϊλάνδη. Τυπικοί χρήστες του για μπα είναι εργαζόμενοι άντρες, ηλικίας 16-40 ετών και η χρήση του δεν είναι ασυνήθιστη μεταξύ γυναικών και ανδρών εργαζομένων του σεξ στην Ταϊλάνδη και την Καμπότζη. Η Βιρμανία (Μιανμάρ) είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός μεθαμφεταμίνης παγκοσμίως, με την πλειονότητα των χαπιών ya ba της Ταϊλάνδης να παράγονται στη Βιρμανία, ιδίως στο Χρυσό Τρίγωνο και στη βορειοανατολική Πολιτεία Σαν, η οποία συνορεύει με την Ταϊλάνδη, το Λάος και την Κίνα. Το 2010, η Βιρμανία εισήγαγε παράνομα 1 δισεκατομμύρια δισκία στη γειτονική Ταϊλάνδη. Οι εθνικές πολιτοφυλακές και οι ανταρτικές ομάδες (ιδίως ο Ενωμένος Στρατός της Πολιτείας Βα) είναι υπεύθυνοι για μεγάλο μέρος αυτής της παραγωγής. Ωστόσο, οι στρατιωτικές μονάδες της Βιρμανίας πιστεύεται ότι εμπλέκονται έντονα στη διακίνηση των ναρκωτικών. Τα δισκία για μπα παλιά πωλούνταν σε βενζινάδικα και χρησιμοποιούνταν συνήθως από τους οδηγούς μεγάλων αποστάσεων για να παραμείνουν ξύπνιοι. Μετά από πολλά τρομακτικά ατυχήματα υπεραστικών λεωφορείων, είχαν τεθεί εκτός νόμου από την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης το 1970. Η εκστρατεία του καθαιρεμένου Πρωθυπουργού Τάκσιν Σιναουάτ από το 2003 για την εξάλειψη της διακίνησης ναρκωτικών, βοήθησε περαιτέρω στην περιορισμό της ευρείας χρήσης. Ειδικότερα, η χρήση του φαρμάκου από τους οδηγούς λεωφορείων και τους οδηγούς φορτηγών δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο ήταν στη δεκαετία του 1980. Ως αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων της κυβέρνησης της Ταϊλάνδης, η περιορισμένη προμήθεια είχε επιπτώσεις στις τιμές, περιορίζοντας περαιτέρω τη χρήση του για μπα. Το 1999-2000, ένα γεμάτο καλαμάκι με για μπα (περίπου 20 χάπια) στην Επαρχία Τσιάνγκ Ράι, στη βόρεια Ταϊλάνδη, πωλούνταν για περίπου 10 μπατ ανά χάπι και χρησιμοποιούταν ευρέως σε πίστες go-go και από νέους «MTV» clubbers. Οι τιμές λιανικής αυξήθηκαν από τα 100-150 μπατ (3-4 $) σε 250-450 μπατ ανά χάπι ως αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων, αν και παραμένει ένα δημοφιλές ναρκωτικό για πάρτυ. Το 2000, το για μπα διακινήθηκε λαθραία από τα σύνορα με τη Μιανμάρ και από τις γειτονικές Επαρχίες Τσιάνγκ Ράι και Τσιάνγκ Μάι της Ταϊλάνδης. Οι παράνομοι διακινητές συχνά εμπορεύονταν ή προωθούσαν το προϊόν τους υποστηρίζοντας ότι τα χάπια περιείχαν έως και έξι τοις εκατό ηρωίνη. Οι φήμες έλεγαν ότι παράγοταν από διεφθαρμένο προσωπικό του Ενωμένου Στρατού της Πολιτείας Βα στη Βιρμανία. Το 2014, αναφέρθηκε ότι οι βορειοανατολικές επαρχίες της Ταϊλάνδης σημείωσαν αύξηση 700% στον αριθμό των ατόμων που συνελήφθησαν από το 2008, σύμφωνα με στοιχεία του Γραφείου Καταστολής Ναρκωτικών. Το 2013, οι αρχές αριθμούσαν περισσότερες από 33.000 συλλήψεις που σχετίζονταν με τη μεθαμφεταμίνη στα βορειοανατολικά της χώρας. Η ταχεία ανάπτυξη της χρήσης για μπα στην Ισάν, αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ασία, το οποίο τώρα αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 50% των παγκόσμιων χρηστών διεγερτικών τύπου αμφεταμίνης. Στις 16 Ιουνίου 2016, το Εθνικό Συμβούλιο για την Ειρήνη και την Τάξη, η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε την Ταϊλάνδη, δήλωσε ότι σχεδιάζει να αποποινικοποιήσει το για μπα. Το 2006, η κατανάλωση για μπα έγινε της μόδας για τους εύπορους. Αν και η έκταση της κατάχρησης του για μπα στο Μπαγκλαντές δεν είναι επακριβώς γνωστή, οι κατασχέσεις του ναρκωτικού από τις αρχές είναι συχνές. Πιστεύεται επίσης ότι όσοι το χρησιμοποιούν σε τακτική βάση συμμετέχουν συχνά στη διανομή του ναρκωτικού, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Μερικοί πρόσφυγες Ροχίνγκια προσλαμβάνονται από Βιρμανούς εμπόρους ναρκωτικών για να εισάγουν λαθραία για μπα από τη Μιανμάρ στο Μπαγκλαντές. Το 2016, 359 Ροχίνγκα συνελήφθησαν με την κατηγορία λαθραίας διακίνησης για μπα και και κατασχέθηκε από τις αρχές του Μπαγκλαντές για μπα αξίας μέχρι 29 εκ. δολαρίων. Τον Οκτώβριο του 2018, η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές συνέταξε έναν νόμο, ο οποίος τιμωρεί ένα άτομο μέχρι την θανατική ποινή, το οποίο φέρει τουλάχιστον 200 γραμμάρια για μπα. Το Φεβρουάριο του 2010, αναφέρθηκε ότι όλο και μεγαλύτερες ποσότητες για μπα έχουν εισαχθεί λαθραία στο Ισραήλ από Ταϊλανδούς εργαζόμενους μετανάστες, που οδηγεί σε φόβους ότι η χρήση του θα εξαπλωθεί στην ισραηλινή κλαμπ σκηνή, όπου η χρήση έκστασης είναι ήδη κοινή. Τα τελευταία χρόνια, στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιείται περιστασιακά και ως χάπι για κλαμπ, όπου αντικαθιστά την έκσταση. Άλαρντ, Τομ (14 Οκτωβρίου 2019). «The hunt for Asia’s El Chapo». Reuters. https://www.reuters.com/investigates/special-report/meth-syndicate/. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2019. Νέο ναρκωτικό που διαρρέει στις Κοινότητες της Καλιφόρνια . The Associated Press, 22 Σεπτεμβρίου 2002 Αστυνομία της Dhaka σε «Τεράστια» Μεταφορά Ναρκωτικών . BBC News, 26 Οκτωβρίου 2007 Όλα Όσα Πρέπει Να Ξέρετε Για Το YABA . Πολιτιστικό Ταξίδι, 30 Μαΐου 2017

Το Για Μπα (Ya ba, ταϊλανδικά:ยาบ้า, λαοτινά:ຢາບ້າ, που σημαίνει «τρελό ναρκωτικό»), προηγουμένως γνωστό ως για μα (ya ma, ταϊλανδικά:ยาม้า, που σημαίνει «αλογίσιο ναρκωτικό»), είναι δισκίο που περιέχει μείγμα μεθαμφεταμίνης και καφεΐνης. Η παράνομη χρήση αυτού του συνδυασμού φαρμάκων υπήρξε ευρέως διαδεδομένη, ιδίως στις χώρες της Νότιας και της Νοτιοανατολικής Ασίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%B1

Βουδδλεΐα

Σχεδόν όλα τα είδη βουδδλεΐας είναι θάμνοι με ύψος μικρότερο των 5 μέτρων, αλλά κάποια είδη είναι δένδρα, με το μεγαλύτερο να φθάνει τα τριάντα μέτρα ύψος. Τα είδη της τροπικής ζώνης είναι ημιαειθαλή ή αειθαλή, ενώ εκείνα της εύκρατης ζώνης είναι φυλλοβόλα. Τα φύλλα στα περισσότερα είδη είναι λογχοειδή και «αντίθετα», δηλαδή διατεταγμένα σε αντιτιθέμενα ζεύγη (είναι εναλλασσόμενα μόνο σε ένα είδος, το B. alternifolia), με μήκος από 1 μέχρι 30 εκατοστά. Τα άνθη των ασιατικών ειδών εκφύονται κυρίως σε ακραίες ταξιανθίες βότρυος με μήκη από 10 έως 50 εκατοστά, ενώ των αμερικανικών είναι διατεταγμένα σε μικρές σφαιρικές κεφαλές. Το κάθε άνθος έχει σωληνοειδές σχήμα και υποδιαιρείται σε 4 πέταλα με πλάτος 3 έως 4 χιλιοστόμετρα, ενώ το περιάνθιο έχει μήκη που διαφέρουν πολύ: περί τα 10 χιλιοστόμετρα στα ασιατικά είδη και από 3 έως 30 στα αμερικανικά. Η ευρεία κλίμακα στα δεύτερα οφείλεται στο ότι κάποια νοτιοαμερικανικά είδη έχουν εξελιχθεί έτσι ώστε να έχουν μακριά κόκκινα άνθη προκειμένου να προσελκύουν κολίβρια αντί έντομα ως αποκλειστικούς επικονιαστές. Το χρώμα των λουλουδιών ποικίλλει επίσης πολύ, από κυρίως παστέλ ρόδινα και γαλανά στην Ασία σε ζωηρά κίτρινα και κόκκινα στην Αμερική, ενώ καλλιεργούμενες ποικιλίες έχουν επιτύχει βαθύτερες αποχρώσεις. Τα άνθη είναι γενικώς πλούσια σε νέκταρ και συχνά έχουν έντονη μυρωδιά μελιού. Ο καρπός είναι μικρή κάψα, με μήκος περί το 1 εκατοστό και διάμετρο 1 έως 2 χιλιοστόμετρα. Περιέχει πολλούς μικρούς σπόρους. Σε λιγοστά είδη (που παλαιότερα κατατάσσονταν στο ξεχωριστό γένος νικοδημία, Nicodemia) η κάψα είναι μαλακή και σαρκώδης, σχηματίζοντας μια ράγα. Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 8, σελ. 768

Η βουδδλεΐα (Buddleja) είναι γένος φυτών, με παραλλαγές της επιστημονικής (λατινικής) του ονομασίας (Buddleia ή Buddlea) και περισσότερα από 140 είδη, από τα οποία τουλάχιστον τρία καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά φυτά. Είναι ενδημικά της Ασίας, της Αφρικής και της Αμερικής. Η ονομασία προέρχεται από το επώνυμο του αιδεσιμότατου Άνταμ Μπαντλ (A. Buddle, 1662-1715), Άγγλου βοτανολόγου και πάστορα, μετά από πρόταση του δρα. Γουίλιαμ Χούστουν στον Λινναίο. Ο Χούστουν έστειλε τα πρώτα φυτά του γένους αυτού (είδος Buddleja americana) στην Αγγλία από την Καραϊβική, περίπου 15 έτη μετά τον θάνατο του Μπαντλ. Παλαιότερα το γένος κατατασσόταν στην οικογένεια λογανιοειδή (Loganiaceae) ή και σε δική του ξεχωριστή οικογένεια, τα βουδδλεϊοειδή (Buddlejaceae, συνώνυμο: Oftiaceae).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B4%CE%BB%CE%B5%CE%90%CE%B1

Χουάν Κάρλος Ναβάρο

Ο Ναβάρο ξεκίνησε να παίζει για την Μπαρτσελόνα σε ηλικία 17 ετών, κάνοντας ντεμπούτο στις 23 Νοεμβρίου 1997. Εκείνη τη χρονιά είχε επιλεγεί για να παρακολουθήσει το Nike Hoop Summit, αλλά έμεινε στην Ευρώπη να παίζει για την Μπαρτσελόνα. Με τη Μπαρτσελόνα, ο Ναβάρο έχει κατακτήσει την Liga ACB επτά φορές: 1999, 2001, 2003, 2004, 2009, 2011 και το 2012, το ισπανικό Κύπελλο επτά φορές: 2001, 2003, 2007, 2010, 2011, 2013 και του 2018. Το ισπανικό Supercup τέσσερις φορές: 2004, 2009, 2010 και 2011, το Korać Κύπελλο: 1999, και την Ευρωλίγκα δύο φορές: το 2003 και το 2009. Ο Ναβάρο βοήθησε την Μπαρτσελόνα να φτάσει στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα έξι φορές: 2000, 2003, 2006, 2009, 2010 και το 2012. Έχει επιλεγεί στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης επτά φορές: 2006, 2007, 2009, 2010, 2011, 2012 και το 2013. Επίσης ήταν MVP της Ευρωλίγκα το 2009, και MVP του Final-4 της Ευρωλίγκα το 2010. Το 2010, βρέθηκε στην καλύτερη ομάδα παικτών της Ευρωλίγκα για την δεκαετία 2000-2010. Έπαιξε με τους Μέμφις Γκρίζλις του NBA για τη σεζόν 2007-08 όντας ένας από τους σημαντικούς παίκτες της ομάδας, με μέσο όρο πόντων 10.9 και μπαίνοντας στην δεύτερη καλύτερη ομάδα των ρούκι του NBA. Όμως στη συνέχεια επέλεξε να υπογράψει εκ νέου με την Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι του 2008, σε ένα τετραετές συμβόλαιο που του απόφερε €9.5 εκατ. ευρώ. Από την σεζόν 2014-15, ο Ναβάρο αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα με το δεξί του πόδι. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 2014, ανακοινώθηκε ότι θα χάσει έξι εβδομάδες δράσης λόγω του προβλήματος στο δεξί του μηρό. Στις 29 Ιουνίου του 2015, ανακοινώθηκε από τη Μπαρτσελόνα ότι ο Ναβάρο θα χάσει τρεις μήνες δράσης λόγω πελματιαίας απονεύρωσης στο δεξί του πόδι. Αυτοί οι τραυματισμοί επηρέασαν τις αποδόσεις του τα δυο τελευταία χρόνια. Στις 6 Απριλίου 2017, ο Ναβάρο έγινε ο πρώτος παίκτης που έφτασε τους 4.000 πόντους στην ιστορία της Ευρωλίγκα, στον τελευταίο αγώνα της Μπαρτσελόνα για την σεζόν 2016-17 στην διοργάνωση.Στην έναρξη της σεζόν 2017-18 ο Ναβάρο υπέγραψε συμβολικό δεκαετές συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα. Στις 12 Νοεμβρίου έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα "clasicos" από κάθε άλλον στην ιστορία των αναμετρήσεων μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης. Στις 23 Νοεμβρίου τιμήθηκε από την Μπαρτσελόνα για τα είκοσι χρόνια παρουσίας του στην ομάδα, παραλαμβάνοντας το βραβείο του από τον αρχηγό της ποδοσφαιρικής ομάδας, Αντρές Ινιέστα. Στις 18 Φεβρουαρίου 2018 κατέκτησε το κύπελλο Ισπανίας και έγινε ο πολυνίκης του Copa del Rey με επτά κατακτήσεις του ισπανικού κυπέλλου.Στις 17 Αυγούστου 2018, η Μπαρτσελόνα ανακοίνωσε το τέλος της πλούσιας καριέρας του αρχηγού της. Η Ευρωλίγκα αποχαιρέτησε τον επίσημα αναγνωρισμένο θρύλο της, όπως έπραξε και η ACB. Επίσης η Μπαρτσελόνα την 1η Μαρτίου 2019, απέσυρε τον αριθμό #11 προς τιμήν του ιστορικού αρχηγού της, σε αγώνα της Ευρωλίγκα κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης.Στις 6 Νοεμβρίου 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για την καλύτερη ομάδα της δεκαετίας 2010-2020 στην Ευρωλίγκα. Στις 17 Μαρτίου 2020, ανακοινώθηκε ότι αποτελεί μέρος της καλύτερης ομάδας παικτών της Ευρωλίγκα για την δεκαετία 2010-2020. Στις 11 Αυγούστου 2020, ανακοινώθηκε από την Ευρωλίγκα ότι αποτελεί επίσης μέλος της κορυφαίας δεκάδας (ομάδας) της Μπαρτσελόνα στη δεκαετία 2010-2020, όντας πρώτος σε ψήφους του κοινού. Ο Ναβάρο έπαιξε με την ισπανική εθνική ομάδα το 2000 στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ. Έπαιξε στο Ευρωμπάσκετ του 2001, όπου και σκόραρε 27 πόντους στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο εναντίον της Γερμανίας. Στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία, ο Ναβάρο κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Επίσης κέρδισε την έβδομη θέση στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, στην Αθήνα το 2004. Τον Αύγουστο του 2006, έπαιξε με την εθνική ομάδα της Ισπανίας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο 2006 FIBA World Championship κερδίζοντας την Ελλάδα στον τελικό (70-47), αφότου η Ελληνική ομάδα είχε νικήσει την ομάδα των ΗΠΑ στον ημιτελικό, 101-95. Τον Σεπτέμβριο του 2007, ο Ναβάρο και η Ισπανία έχασαν από τη Ρωσία, το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2007, που πραγματοποιήθηκε στην Μαδρίτη. Ο Ναβάρο ήταν μέλος της ισπανικής εθνικής ομάδας που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Ο Ναβάρο σκόραρε 18 πόντους στον τελικό εναντίον των ΗΠΑ. Οι Πρωταθλητές Ισπανίας διατήρησαν το Ευρωπαϊκό στέμμα στο Ευρωμπάσκετ 2011. Ο Ναβάρο οδήγησε την ομάδα του με ένα μεγάλο παιχνίδι και 27 πόντους στο χρυσό μετάλλιο στον τελικό εναντίον της Γαλλίας. Βγήκε μέλος της καλύτερης ομάδας του τουρνουά και πήρε τον τίτλο του MVP του Ευρωμπάσκετ.Ο Ναβάρο επίσης κέρδισε άλλο ένα ασημένιο μετάλλιο με την Ισπανία το 2012 στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο. Επιπλέον ο Ναβάρο συμμετείχε και στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, γράφοντας ιστορία καθώς έγινε ένας από τους τέσσερις μπασκετμπολίστες, οι οποίοι έχουν πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Ρίο ο Ναβάρο με την Ισπανία, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο. Τέλος συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ 2017 κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο. Αυτό ήταν και το τελευταίο τουρνουά του Ναβάρο με την εθνική ομάδα, αφού αποφάσισε να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα στην ηλικία των 37 ετών, έχοντας κερδίσει συνολικά με το εθνόσημο (ανδρών και νέων) δώδεκα μετάλλια. Πριν το τουρνουά είχε προλάβει να γίνει ο ρέκορντμαν συμμετοχών με το εθνόσημο σπάζοντας το ρεκόρ του Σαν Επιφάνιο. Μάλιστα η FIBA αποχαιρέτησε τον σπουδαίο αθλητή με ένα γράμμα.Το 2020, μετά από ψηφοφορία στον ιστότοπο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, βρέθηκε στην καλύτερη πεντάδα της Εθνικής Ομάδας Ισπανίας των τελευταίων δυο δεκαετιών (2000-2020) σε Ευρωμπάσκετ. Τον Ιούνιο του 2019, ανακοινώθηκε ότι αποτελεί τον νέο τεχνικό διευθυντή των ακαδημιών της Μπαρτσελόνα. Στις 16 Απριλίου 2021, ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Χουάν Λαπόρτα, τον τοποθέτησε στην θέση του γενικού διευθυντή της ομάδας για το τμήμα της καλαθοσφαίρισης, αντικαθιστώντας τον Νάτσο Ροντρίγκεθ. Μπαρτσελόνα 2x Ευρωλίγκα: (2003, 2010) 8x Πρωτάθλημα Ισπανίας: (1999, 2001, 2003, 2004, 2009, 2011, 2012, 2014) 7x Κύπελλο Ισπανίας: (2001, 2003, 2007, 2010, 2011, 2013, 2018) 5x Σούπερ Καπ Ισπανίας: (2004, 2009, 2010, 2011, 2015) Κύπελλο Κόρατς: (1999) 7x Τουρνουά Καταλονίας: (2000, 2001, 2004, 2009, 2010, 2011, 2012) MVP της Ευρωλίγκα: (2009) MVP του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα: (2010) 7x Καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα: 5x Πρώτη πεντάδα στην Ευρωλίγκα: (2006, 2007, 2009, 2010, 2011) 2x Δεύτερη πεντάδα στην Ευρωλίγκα: (2012, 2013) Πρώτος σκόρερ στον τελικό της Ευρωλίγκα: (2010) 2x MVP του μήνα στην Ευρωλίγκα: (Ιανουάριος 2006, Ιανουάριος 2011) Καλύτερη ομάδα παικτών στη δεκαετία 2000-2010 στην Ευρωλίγκα: (2010) Καλύτερη ομάδα παικτών στη δεκαετία 2010-2020 στην Ευρωλίγκα: (2020) Βραβείο ''Θρύλος της Ευρωλίγκα'': (2014) Πρώτος στα εύστοχα τρίποντα στην Ευρωλίγκα Δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκα (4.152 πόντοι) Καλύτερος Ευρωπαίος Παίκτης: (2010) 3x All-Europe Player of the Year: (2009, 2010, 2011) MVP του Πρωταθλήματος Ισπανίας: (2006) Πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος Ισπανίας: (2007) 3x MVP των τελικών του Πρωταθλήματος Ισπανίας: (2009, 2011, 2014) 3x MVP του Σούπερ Καπ Ισπανίας: (2009, 2010, 2011) 2x MVP του τουρνουά Καταλονίας: (2000, 2001) Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης εφήβων 1998 Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης νέων ανδρών 1999 Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2001 Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2003 Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2006 Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2007 Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2008 Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2009 Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2011 Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 Χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2017 MVP του Ευρωμπάσκετ 2011 2x Καλύτερη ομάδα του Ευρωμπάσκετ: (2005, 2011) Καλύτερη πεντάδα στη εικοσαετία 2000-2020 σε Ευρωμπάσκετ για την Εθνική Ισπανίας: (2020).

Ο Xουάν Κάρλος Ναβάρο (Juan Carlos Navarro Feijoo, Σαν Φελίου δε Λιοβρεγάτ, 13 Ιουνίου 1980), με το παρατσούκλι La Bomba, είναι Ισπανός πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν γενικός διευθυντής της Μπαρτσελόνα. Έχει ύψος 1,92 μέτρα και βάρος 91 κιλά και έπαιζε κυρίως στη θέση σούτινγκ γκαρντ. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Ισπανούς παίκτες όλων των εποχών. Αποτελεί μέλος της καλύτερης ομάδας παικτών για την πρώτη και δεύτερη δεκαετία στην ιστορία της Ευρωλίγκα (2000-2010, 2010-2020), καθώς και Θρύλο της διοργάνωσης από το 2014. Αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα (νέων και ανδρών) της Ισπανίας για 19 χρόνια (1998-2017), κερδίζοντας δώδεκα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις καθώς και ατομικές διακρίσεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BF

Σουζάνα Μπούνταπεστ

Η Ζ. Μπούνταπεστ γεννήθηκε στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας . Η μητέρα της, Μάσικα Σιλάγκι, ήταν μέντιουμ, ασκούμενη μάγισσα και μια επαγγελματίας γλύπτρια της οποίας το έργο αντικατόπτριζε θέματα της θεάς και της πνευματικότητας της φύσης. Το 1956, όταν ξεκίνησε η Ουγγρική Επανάσταση, η Μπούνταπεστ κατέφυγε στην Αυστρία ως πολιτική πρόσφυγας. Τελείωσε το γυμνάσιο στο Ίνσμπρουκ, αποφοίτησε από δίγλωσσο γυμνάσιο και κέρδισε υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης όπου σπούδασε ξένες γλώσσες. Η Μπούνταπεστ μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1959, όπου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, με την πρωτοποριακή δημιουργό της τέχνης του αυτοσχεδιασμού, τη Βαϊόλα Σπόλιν, και την αυτοσχεδιαστική θεατρική ομάδα The Second City. Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο γιους, τον Λάζλο και τον Γκάμπορ, αλλά στη συνέχεια χώρισε. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησε ότι είναι λεσβία και επέλεξε, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, να αποφύγει τη «δυαδικότητα» μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Η Μπούνταπεστ μετακόμισε στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη το 1970 και έγινε ακτιβίστρια στο γυναικείο απελευθερωτικό κίνημα. Ήταν επίσης μέλος του προσωπικού του πρώτου Γυναικείου Κέντρου στις ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη για πολλά χρόνια, και έγινε η ιδρύτρια και αρχιέρεια του Coven #1 της Σούζαν Μπ. Άντονι, του πρώτου οίκου μαγισσών αποκλειστικά και μόνο για γυναίκες, το οποίο ιδρύθηκε το 1971. Ήταν υπεύθυνη για τη δημιουργία μιας ομάδας κατά του βιασμού και του κινήματος Take Back the Night στη Νότια Καλιφόρνια, και διευκόλυνε πολλές από τις πορείες του κινήματος στον δρόμο. Η Μπούνταπεστ θεωρείται από πολλά μέλη της νεοπαγανιστικής κοινότητας τρανσφοβική. Ως γνωστόν, διεξήγαγε ένα τελετουργικό αποκλειστικά για γυναίκες από τον Φεβρουάριο του 2011. Αυτό προκάλεσε πολλές αντιδράσεις που οδήγησαν πολλά άτομα να επικρίνουν την Dianic Wicca ως μια εγγενώς τρανσφοβική θρησκεία. Οι συμμετέχοντες και οι συγγραφείς της νεοπαγανιστικής σκηνής έγραψαν άρθρα, οργάνωσαν σιωπηλές διαμαρτυρίες και έγραψαν ανοιχτές επιστολές στη Μπούνταπεστ. Το 1975, η Μπούνταπεστ συνελήφθη για «μαντεία» στο βιβλιοπωλείο της στο Βένις του Λος Άντζελες μετά από μια πληροφορία σε μια μυστική αστυνομικ, τη Ρόζαλι Κίμπερλιν, στην οποία η Μπούνταπεστ διάβασε τα ταρό. Στη συνέχεια, η Μπούνταπεστ κατηγορήθηκε για παραβίαση της δημοτικής νομοθεσίας, και συγκεκριμένα του Κώδικα 43.30, που όριζε ότι η μαντεία ήταν παράνομη. Η Μπούνταπεστ και η ομάδα υπεράσπισής της την περιέγραψαν ως «την πρώτη μάγισσα στην οποία ασκήθηκε δίωξη μετά το Σάλεμ», και η δίκη που ακολούθησε έγινε το επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης και των παγανιστών διαδηλωτών. Η Μπούνταπεστ κρίθηκε ένοχη. Η Μπούνταπεστ ξεκίνησε να καθιερώσει τη Wicca, και πιο συγκεκριμένα την Dianic Wicca, ως θρησκεία. Το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας ακύρωσε την καταδίκη της ως αντισυνταγματική λόγω παράβασης του νόμου περί ελευθερίας της θρησκείας. Προσωπική Ιστοσελίδα Ζ. Μπούνταπεστ

Η Σουζάνα Εμέσε Μοκσάι (γεν. στις 30 Ιανουαρίου 1940 στη Βουδαπέστη) είναι μια Ουγγαρέζα συγγραφέας, ακτιβίστρια, δημοσιογράφος, θεατρική συγγραφέας και τραγουδοποιός που ζει στην Αμερική και γράφει για τη φεμινιστική πνευματικότητα και την Dianic Wicca με το ψευδώνυμο Σουζάνα Μπούνταπεστ ή Z. Μπούνταπεστ. Είναι η ιδρύτρια του Coven #1 της Σούζαν Μπ. Άντονι, το οποίο ιδρύθηκε το 1971 ως το πρώτο όργανο μαγισσών μόνο για γυναίκες. Ίδρυσε τον συγκεκριμένο τύπο Dianic Wicca αποκλειστικά και μόνο για γυναίκες. Η Μπούνταπεστ είναι η ιδρύτρια και διευθύντρια του Γυναικείου Πνευματικού Φόρουμ, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που διοργανώνει διαλέξεις, συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις, και ήταν επικεφαλής μιας εκπομπής της καλωδιακής τηλεόρασης που ονομάζεται 13th Heaven. Έχει δημοσιεύσει μια διαδικτυακή αυτοβιογραφία με τον τίτλο Πτήση μέσα στη νύχτα (Fly by Night) και έχει γράψει στη στήλη περί θρησκευτικών θεμάτων της εφημερίδας San Francisco Examiner για θέματα σχετικά με τις παγανιστικές θρησκείες. Το θεατρικό της έργο The Rise of the Fates έκανε πρεμιέρα στο Λος Άντζελες στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η Μπούνταπεστ είναι συνθέτρια πολλών τραγουδιών, συμπεριλαμβανομένου του "We All Come From the Goddess". Ζει κοντά στη Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%84

Σπύρος Πομώνης

Αγωνίστηκε για πρώτη φορά το 1961 σε ηλικία 17 ετών στην ΑΕΚ, όπου καθιερώθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1963 και παρέμεινε στην "Ένωση" 12 χρόνια. Το καλοκαίρι του 1973 αποχώρησε και ακολούθως μεταγράφηκε στον Εθνικό Πειραιώς, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε 1 χρονιά πραγματοποιώντας 9 συμμετοχές και 1 τέρμα στο πρωτάθλημα και με το τέλος της περιόδου 1973-74 τερμάτισε και την επαγγελματική ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία. Το καλοκαίρι του 1974 μεταγράφηκε στην ομάδα του Σαρωνικού Αίγινας, όπου ως βετεράνος πλέον αγωνίστηκε στο ερασιτεχνικό τοπικό πρωτάθλημα του Πειραιά. Ο Σπύρος Πομώνης αγωνίστηκε με την εθνική Ελλάδας σε 5 αγώνες και σημείωσε ένα τέρμα (σκόραρε το νικητήριο τέρμα στη φιλική νικηφόρα αναμέτρηση με 2-1 εναντίον της Ιταλίας τον Μάρτιο του 1972), στο διάστημα 1964-72. Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στις 8 Απριλίου 1964, στην εντυπωσιακή εντός έδρας νίκη με 4-1 επί της Αγγλίας για το προολυμπιακό τουρνουά εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 1964.Υπήρξε διεθνής και με την εθνική Νέων, αγωνιζόμενος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων του 1962. Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2 (1967-68, 1970-71) Κύπελλα Ελλάδας: 2 (1963-64, 1965-66) Οι κορυφαίοι Έλληνες των 60's, www.gazzetta.gr Παίκτες που έχουν γράψει ιστορία με τη φανέλα της ΑΕΚ, oneloveaek.blogspot.gr Το τελευταίο γκολ του Πομώνη, www.enwsi.gr 90 χρόνια ΑΕΚ - Η ιστορία της ΑΕΚ, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη

Ο Σπύρος Πομώνης (12 Φεβρουαρίου 1944 - 28 Ιουλίου 2020) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν ως ακραίος επιθετικός. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στη θέση του αριστερού ακραίου επιθετικού και φημιζόταν για την ταχύτητά του και την πολύ καλή του ντρίμπλα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82

Ωρίωνες

Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από τον αστερισμό Ωρίωνα. Ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1979 με ένα δίσκο 45 στροφών σε κόκκινο βινύλιο που είχε τίτλο Κουρδιστά Ανθρωπάκια. Με το τραγούδι αυτό κέρδισαν το Α' βραβείο σύνθεσης και στίχου το 1978 στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ, Να η Ευκαιρία. Το οποίο κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών από την δισκογραφική εταιρεία Λύρα. Το 1985 έβγαλαν το maxi single Lady C. Το 1986 συμμετείχαν στη συλλογή της Music Box με τίτλο Rock Μέσα στη Νύχτα. Το 1989 κυκλοφόρησαν το LP που είχε τίτλο Babylon. Το 1993 ένα νέο άλμπουμ Αξιοκρατικά. Το 1998 συμπεριελήφθηκαν σε ένα διπλό sampler CD με τίτλο Στους δρόμους του Ροκ που κυκλοφόρησε από την Λύρα, με υλικό από καλλιτέχνες που είχε στο δυναμικό της. Το 2008 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο Οριακή Διαδρομή. Το 2010 κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε μορφή βινυλίου ο Κύκλος, ο οποίος περιλαμβάνει ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις περιόδου 1978 έως 1982. Στα τέλη του 2012, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Δεσμώτης, το οποίο περιέχει 16 συνολικά κομμάτια.Έχουν παίξει σε δεκάδες άλλες συναυλίες κατά την διάρκεια πολιτιστικών εκδηλώσεων διαφόρων Δήμων, ανά την Ελλάδα. Τέλος, έχουν γράψει την μουσική επένδυση πολλών τηλεοπτικών εκπομπών και έχουν εμφανιστεί σε δεκάδες ελληνικές ταινίες.Το Μάρτιο του 2008 συνεργάστηκαν επί σκηνής με το Μάνο Ξυδούς, όταν σε συναυλία τους στο κλαμπ Κύτταρο ο Ξυδούς ήταν γκεστ σταρ. Επίσημη ιστοσελίδα Ωρίωνες στο IMDb Δισκογραφία στο Discogs

Οι Ωρίωνες (Oriones) είναι ελληνικό ποπ ροκ μουσικό συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1979 στην Αθήνα από τον Βασίλη Αβραμίδη (κιθάρα) και αποτελείται από τον ίδιο, τον Σάκη Αβραμίδη (ντραμς) και τον Γιάννη Νικολάου (μπάσο). Λίγο αργότερα, στη μπάντα προστέθηκε ο Νίκος Μπασούκος (πλήκτρα). Από το 1979 την γυναικεία φωνή στο γκρουπ την είχε η Ελένη Ασημακοπούλου. Από το 1984 μέχρι το 1985, τα φωνητικά έκανε η Τίνα Σιούντρη. Το 2005, τη θέση την πήρε η Τζίνα Αβραμίδου, ενώ από το 2009, στη μπάντα προστέθηκε και ο Τάσος Αβραμίδης (κιθάρα). Από τα πλήκτρα πέρασαν ο Γιώργος Βενιέρης και ο Πόλις Αδαμαντόπουλος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A9%CF%81%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B5%CF%82

Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75

Το καλοκαίρι του 1974 πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Όταν οι συνθήκες της περιόδου το επέτρεψαν, η ΚΟΠ αποφάσισε τη διεξαγωγή Ειδικού μικτού πρωτάθλημα Β΄- Γ΄ κατηγορίας 1974-75 πρωταθλήματος με συμμετοχή των ομάδων της Β΄ και Γ΄ κατηγορίας χωρισμένο σε δύο ομίλους, αφού αρκετές ομάδες δεν ήταν σε θέση να συμμετάσχουν. Η συμμετοχή ήταν προαιρετική. Ο πρωταθλητής του πρωταθλήματος αυτού θεωρείται ως πρωταθλητής Β΄ κατηγορίας 1974-75.Στο πρωτάθλημα συμμετείχαν 19 ομάδες και αποτελείτο από δύο ομίλους: τον όμιλο Λευκωσίας-Κερύνειας και τον όμιλο Λεμεσού-Λάρνακας-Πάφου-Αμμοχώστου.Σε κάθε όμιλο οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια κάθε ομίλου ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Στη συνέχεια, οι πρωταθλήτριες των δύο ομίλων αναμετρήθηκαν σε αγώνες μπαράζ. Πρωταθλήτρια Β΄ κατηγορίας ανακηρύχτηκε η ομάδα που κέρδισε στους αγώνες μπαράζ. Δεν ίσχυσε ο προβιβασμός στην Α΄ κατηγορία. Η νίκη βαθμολογείτο με 2 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Α΄ κατηγορία 1974-75 ΑΣΙΛ ΛύσηςΟμάδες που δεν δήλωσαν συμμετοχή Νέος Αιώνας ΤρικώμουΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Α΄ κατηγορία 1973-74: ΑΠΟΠ ΠάφουΕπιπρόσθετα η ΠΑΕΚ ενοποιήθηκε με την ΑΕΚ Καβαρά δημιουργώντας την ΠΑΕΚ/ΑΕΚ (που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε ΠΑΕΕΚ). Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που δεν δήλωσαν συμμετοχή ΑΣΟΒ Βατυλής Φάρος Ακροπόλεως ΑΕΚ Αμμοχώστου ΑΕΚ Κυθραίας ΛΑΛΛ Λύσης (ανέστειλε τη λειτουργία της)Επιπρόσθετα η ΑΕΚ Καβαρά ενοποιήθηκε με την ΠΑΕΚ δημιουργώντας την ΠΑΕΚ/ΑΕΚ (που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε ΠΑΕΕΚ). Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα. Λόγω της τουρκικής εισβολής και κατοχής μεγάλου μέρους της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα, πολλές ομάδες απώλεσαν τις έδρες τους (ΑΕΜ Μόρφου, Δόξα Κατωκοπιάς, Ηρακλής Γερολάκκου, ΠΑΕΚ/ΑΕΚ Κερύνειας, Παρθενών Ζώδιας, Εθνικός Άσσιας, Εθνικός Άχνας). Η τελική βαθμολογία του ομίλου ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Η τελική βαθμολογία του ομίλου ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=2 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Στους αγώνες μπαράζ αναμετρήθηκαν ο Εθνικός Άσσιας και ο ΑΠΟΠ Πάφου. Στον πρώτο αγώνα ο ΑΠΟΠ κέρδισε με 2-1 εκτός έδρας. Στον δεύτερο αγώνα ο ΑΠΟΠ κέρδισε ξανά με 4-0 και αναδείχθηκε πρωταθλητής Β΄ Κατηγορίας για 4η φορά στην ιστορία του. «Βαθμολογία Μικτού Πρωταθλήματος». Χαραυγή: σελ. 4. 22 Απριλίου 1975. «Ο ΑΠΟΠ πρωταθλητής στο Μικτό». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 4. 7 Μαΐου 1975. «Ο ΑΠΟΠ κατέκτησε επάξια το μικτό πρωτάθλημα». Χαραυγή: σελ. 6. 7 Μαΐου 1975. Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1974-75 Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1974-75

To Ειδικό μικτό πρωτάθλημα Β΄ - Γ΄ κατηγορίας 1974-75 αποτέλεσε το 20ό πρωτάθλημα στη Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κατέκτησε ο ΑΠΟΠ Πάφου για 4η φορά στην ιστορία του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%92%CE%84_-_%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_1974-75

Αρχιτεκτονική του Κοσσυφοπεδίου

Τα αρχαία Ουλπιάνα ήταν ένας οικισμός θρησκευτικής και πολιτιστικής σημασίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε από τον 1ο έως τον 7ο αιώνα. Καταστράφηκε σε σεισμό το 518, ο οικισμός ξαναχτίστηκε αργότερα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α'. Η πόλη είχε ένα βιώσιμο αστικό σχέδιο χαρακτηριστικό μιας ρωμαϊκής πόλης όσον αφορά τη διάταξη του δρόμου και την παροχή νερού. Είχε επίσης τείχη της πόλης πάχους 3 μέτρων με πύργους παρακολούθησης και πύλες κάστρου πλάτους 5 μέτρων. Εκτός από τα Ουλπιάνα , μια άλλη αξιοσημείωτη πόλη από τη Ρωμαϊκή περίοδο είναι ο Δήμος Dardanorum. Μεταξύ των υπόλοιπων τοποθεσιών αυτής της πόλης είναι το φόρουμ (ρωμαϊκό), η βασιλική, ο ναός και άλλα κτήρια. Στη γεω-φυσική έρευνα, που έγινε από έναν Αλβανό αρχαιολόγο και επίσης αλλοδαπούς, ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν αντικείμενα αξίας άνω των 100 εκταρίων στα οποία βρίσκεται η Ουλπιάνα. Στη βόρεια πλευρά της πόλης βρίσκεται το νεκροταφείο, όπου έχουν βρεθεί πολλά αντικείμενα: Τα θεμέλια μιας Βασιλικής ( Παλαιολιθική περίοδος- Χριστιανική περίοδος) του πρώιμου χριστιανισμού χτίστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Επίσης βρέθηκε η βόρεια είσοδος της πόλης με τα τείχη της και μια μνήμη, ένα δωμάτιο ή μια μορφή κηδείας. Τα ερείπια ενός κτηρίου με ένα όμορφο μωσαϊκό βρίσκονται στα νότια της πόλης. Η έρευνα επικεντρώθηκε κυρίως στα αντικειμενικά αντικείμενα, που βρέθηκαν στις πλευρές του κεντρικού δρόμου, που συνέδεαν την παλιά πόλη με την περιοχή. Δόθηκε προσοχή στα ευρήματα των αντικειμένων στη βόρεια είσοδο της πόλης. Με την προσθήκη της χρήσης της αεροφωτογραφίας και των δορυφόρων τα τελευταία χρόνια οι αρχαιολόγοι, χωρίς δαπανηρή εκσκαφή, μπόρεσαν να βρουν και να περιγράψουν πολλά μεγάλα αρχαία κτήρια, που περιλάμβαναν ένα δημόσιο μπάνιο, το φόρουμ (διοικητικό κέντρο της πόλης), μία διαμονή του επισκόπου στην εποχή του πρώιμου χριστιανισμού, και ένα παρεκκλήσι-βαπτιστήριο. Ένα μνημείο αφιερωμένο στην Αυτοκράτειρα της Δαρδανίας είναι ένας χώρος με αξιοσημείωτα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά αυτής της εποχής. Κτήρια από την Ύστερη Αρχαιότητα και Πρώιμη Μεσαίωνα, όταν το Κοσσυφοπέδιο ήταν υπό την κυριαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περιλαμβάνουν τα κάστρα στην Πρίζρεν, Βελέτιν και Κάστερτς και παλαιοχριστιανικές βασιλικές στην Ουλπιάνα, Βέρμιτσε και Χαριλάκ. Αυτά και άλλα κτήρια σημαίνουν πολιτιστικές και πνευματικές εξελίξεις σε αυτόν τον τομέα. Κατά τον Μεσαίωνα, υπήρχε ταυτόχρονη παρουσία Βυζαντινών, Καθολικών και Ορθόδοξων Μνημείων. Η εκκλησία του μοναστηριού στο Ντέτσαν/ Ντέτσανι χτίστηκε από έναν Φραγκισκανό μοναχό από το Κότορ, που ονομάζεται Βίτα (Βίτους). Το κτήριο είναι ρωμανικής και γοτθικής αρχιτεκτονικής. Το στιλ, με το οποίο χτίστηκε, επηρεάζεται από τη δυτική παράδοση, ενώ ο κύριος τρούλος της εκκλησίας τη συνδέει με τις βυζαντινές παραδόσεις. Το εξωτερικό μέρος της εκκλησίας περιέχει λεπτομέρειες από μάρμαρα διαφορετικών χρωμάτων διακοσμημένα με γλυπτά, ενώ το εσωτερικό τμήμα περιέχει βυζαντινές τοιχογραφίες. Τα περισσότερα από τα αρχικά μαρμάρινα έπιπλα βρίσκονται ακόμη στην εκκλησία, κάτι που είναι ασυνήθιστο για εκκλησίες αυτής της περιόδου από τα Βαλκάνια. Η εκκλησία ιδρύθηκε από τον Σέρβο βασιλιά Στέφανο Ντετσάνσκι (1321–31) και χτίστηκε ως μαυσωλείο του. Το Τζαμί Γιασάρ Πασά είναι ένα τζαμί του 16ου αιώνα που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Πρίστινα και είναι ένα από τα παλαιότερα κτήρια στην Πρίστινα. Το τζαμί διαθέτει αίθουσα προσευχής, βεράντα και μιναρέ και είναι καλυμμένο με τρούλο. Είναι ένα αρχιτεκτονικό μνημείο σε στιλ Κοσόβου με ανατολίτικες επιρροές. Το φρούριο του Πρίζρεν βρίσκεται στην πόλη Πρίζρεν. Η πρώτη αναφορά είναι από τον 6ο αιώνα μ.Χ. και η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε για μη ψυχαγωγικούς σκοπούς ήταν το 1912. Το φρούριο έχει δει αρκετούς πολιτισμούς και κατασκευές στο κάστρο έχουν συμβεί σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Τα ερείπια του φρουρίου παρουσιάζουν ενδιαφέρον από αρχιτεκτονική άποψη. Αν και είναι ένα σημαντικό ιστορικό μνημείο, οι αρχαιολογικές ανασκαφές δεν έχουν ολοκληρωθεί. Το 1950, στην αρχή της Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, το σύνθημα του κράτους όσον αφορά τον πολεοδομικό σχεδιασμό ήταν «Καταστρέψτε το παλιό, χτίστε το νέο». Ένα βιβλίο του 1959 του Δημοτικού Εθνικού Συμβουλίου της Πρίστινα με τίτλο "Πρίστινα" δείχνει τις προθέσεις του καθεστώτος εκείνη την εποχή να χαθούν τα προηγούμενα χαρακτηριστικά της πόλης στην προσπάθειά του να της δώσει πιο μοντέρνα χαρακτηριστικά. Το βιβλίο διαθέτει περίπου 2200 νεόδμητα διαμερίσματα, μια σειρά από εγκαταστάσεις υγείας, διοικητικά κτήρια και σχολεία, 130.000 τετραγωνικά μέτρα νέων δρόμων και πεζοδρομίων. Σύμφωνα με αυτό το βιβλίο, η νέα εμφάνιση της Πρίστινα επρόκειτο να χτιστεί πάνω στα ερείπια της παλιάς πόλης. Δημιουργήθηκαν νέα μνημεία και δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή, για να δημιουργηθούν νέα αισθητικά θεμέλια στην πόλη. Αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η σύντομη σύνδεση της Γιουγκοσλαβίας με τον Ανατολικό Μπλοκ εγκαινίασε μια σύντομη περίοδο σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο συγκεντρωτισμός στο κομμουνιστικό μοντέλο οδήγησε στην κατάργηση των ιδιωτικών αρχιτεκτονικών πρακτικών και στον κρατικό έλεγχο του επαγγέλματος. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα καταδίκασε τον μοντερνισμό ως «αστικό φορμαλισμό», μια κίνηση που προκάλεσε τριβή μεταξύ της προπολεμικής μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής ελίτ του έθνους. Η σοσιαλιστική ρεαλιστική αρχιτεκτονική στη Γιουγκοσλαβία τελείωσε απότομα με τη ρήξη του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο το 1948 με τον Στάλιν. Τα επόμενα χρόνια το έθνος στράφηκε όλο και περισσότερο στη Δύση, επιστρέφοντας στον μοντερνισμό, που είχε χαρακτηρίσει την προπολεμική γιουγκοσλαβική αρχιτεκτονική. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, η μοντερνιστική αρχιτεκτονική ήρθε για να συμβολίσει τη διακοπή του έθνους από την ΕΣΣΔ (μια έννοια που αργότερα μειώθηκε με την αυξανόμενη αποδοχή του μοντερνισμού στο Ανατολικό Μπλοκ). Το γιουγκοσλαβικό διάλειμμα από τον σοβιετικό σοσιαλιστικό ρεαλισμό σε συνδυασμό με προσπάθειες για τον εορτασμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο μαζί οδήγησε στη δημιουργία τεράστιας ποσότητας αφηρημένων γλυπτών μνημείων πολέμου, γνωστών σήμερα ως spomenik συμπεριλαμβανομένου του Μνημείου της Αδελφότητας και της Ενότητας στο κέντρο της Πρίστινα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Μπρουταλισμός άρχισε να αποκτά οπαδούς μέσα στη Γιουγκοσλαβία, ιδίως μεταξύ νεότερων αρχιτεκτόνων, μια τάση που πιθανώς επηρεάστηκε από τη διάλυση των Διεθνών Συνεδρίων Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (Congrès Internationaux d'Architecture Moderne) το 1959. Με τις πολιτικές αποκέντρωσης και φιλελευθεροποίησης της δεκαετίας του 1950 στη SFR Γιουγκοσλαβία, η αρχιτεκτονική κατέρρευσε όλο και περισσότερο σε εθνικό επίπεδο. Οι αρχιτέκτονες επικεντρώθηκαν όλο και περισσότερο στην οικοδόμηση με αναφορά στην αρχιτεκτονική κληρονομιά των μεμονωμένων σοσιαλιστικών δημοκρατιών τους με τη μορφή κριτικής περιφερειοποίησης. Το κτήριο Hotel Union βρίσκεται στο κέντρο της Πρίστινα. Πρόκειται για ένα τριώροφο κτήριο σε σχήμα L αυστροουγγρικού αρχιτεκτονικού στιλ με επιφάνεια 500 τετραγωνικά μέτρα στο έδαφος. Σχεδιάστηκε από έναν αυστριακό αρχιτέκτονα και χτίστηκε το 1927 όταν χρησιμοποιήθηκε ως ξενοδοχείο. Επειδή αποτελεί ξεχωριστό παράδειγμα αυτού του ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού στιλ στο Κοσσυφοπέδιο, ανακηρύχθηκε προστατευόμενο πολιτιστικό μνημείο 1996. Στις 22 Αυγούστου 2009 το κτήριο πυρπολήθηκε και υπέστη μεγάλες ζημιές. Το κτήριο και η γύρω περιοχή ανακαινίστηκαν από το στούντιο αποκατάστασης Arassociati, που το έκανε ξανά λειτουργικό. Τώρα λειτουργεί από το The United Colors of Benetton και ονομάζεται Benetton Megastore στην Πρίστινα. Το κατάστημα άνοιξε στις 9 Σεπτεμβρίου 2013. Η οροφή διατήρησε την αρχική της μορφή ενώ η είσοδος έχει μια νέα αστική διάταξη. Το Παλάτι Νεολαίας και Αθλητισμού, που ονομάζεται συνήθως Μπόρο-Ραμίζι, χτίστηκε το 1977 με επιφάνεια 8.136 τετραγωνικών μέτρων (87.850 τετραγωνικών ποδιών) και προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για κοινωνικές, δημόσιες, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες. Προκλήθηκε πυρκαγιά στο κτήριο τον Φεβρουάριο του 2000 λόγω ηλεκτρικής δυσλειτουργίας. Τώρα λειτουργεί μόνο το εμπορικό κέντρο του κτηρίου. Η κατασκευή του καθεδρικού ναού ξεκίνησε το 1995 και παρόλο που επρόκειτο να ολοκληρωθεί το 1999, η κατασκευή σταμάτησε από τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου. Υπάρχουν διαφορετικές ομάδες που είτε υποστηρίζουν την κατεδάφιση, την ολοκλήρωση είτε τη μετατροπή του κτηρίου σε μουσείο. Μερικοί Αλβανοί υποστηρίζουν την κατεδάφιση ή τη μετατροπή του, με τον λόγο ότι χτίστηκε για πολιτικούς και όχι θρησκευτικούς λόγους, αλλά υπάρχουν άλλοι που υποστηρίζουν την ολοκλήρωσή του. Σύμφωνα με τον Αλβανό αρχιτέκτονα Έντουαρντ Μορίνα, ο οποίος υποστηρίζει την κατεδάφιση του καθεδρικού ναού ή την επαναχρησιμοποίησή του, ο καθεδρικός ναός "... δεν έχει αρχιτεκτονικές αξίες και δεν συγκαταλέγεται μεταξύ αντικειμένων πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς δεν είναι παλιό κτήριο" συνεχίζει. Από την άλλη πλευρά, ο Αρχιμανδρίτης Σάβας Γιάντζιτς, του μοναστηριού Βίσοκι Ντέτσανι, υποστηρίζει σθεναρά τη λειτουργία του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο καθεδρικός ναός έχει αρχιτεκτονική σημασία και "... είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα παραδοσιακής και σύγχρονης αρχιτεκτονικής, που δείχνει ότι πρέπει κανείς να σέβεται την παράδοση, αλλά και να κοιτάζει στο μέλλον." Μετά τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, ο καθεδρικός ναός βομβαρδίστηκε και προκλήθηκε δομική ζημία. Μετά τον πόλεμο, η εκκλησία βομβαρδίστηκε από άγνωστους επιτιθέμενους και τέθηκε υπό την προστασία των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ για μερικά χρόνια. Οι εμπνευστές του έργου για την οικοδόμηση του Ρωμαιοκαθολικού Καθεδρικού Ναού στην Πρίστινα είναι οι Ιμπραήμ Ρουγκόβα και Μαρκ Σόπι, οι οποίοι έθεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο του κτηρίου στις 26 Ιουνίου 2005. Η κατασκευή ξεκίνησε στις 5 Σεπτεμβρίου 2007 και άνοιξε επίσημα από τον πρόεδρο Φατμίρ Σεϊντίου στις 5 Σεπτεμβρίου 2000. Το αρχιτεκτονικό του στιλ ανήκει στο νεοαναγεννησιακό ιταλικό στιλ του 16ου αιώνα και σχεδιάστηκε από τον Αρχιτεκτονικό Σύλλογο της Ρώμης. Ο καθεδρικός ναός έχει έναν πύργο ύψους 70 μέτρων. Ο τύπος του κτηρίου που ονομάζεται κούλα (kulla) είναι ένα ενισχυμένο κτήριο κατοικιών, που χτίστηκε στο Κοσσυφοπέδιο, κυρίως στην περιοχή Ντουκαγκίνι. Η αλβανική λέξη kulla σημαίνει "πύργος" στα αγγλικά. Αυτός είναι ένας τύπος κτηρίου, που χτίστηκε αρχικά από ξύλο και πέτρα και τελικά μόνο από πέτρα. Αυτός ο τύπος κτηρίου είναι χαρακτηριστικός για το Κοσοβικό Σχολείο Εθνικού Αλβανικού Κτηρίου και έχουν κατασκευαστεί αποκλειστικά από τον αλβανικό πληθυσμό στο Κοσσυφοπέδιο. Είναι επίσης τα μόνα κτήρια στο Κοσσυφοπέδιο, που δεν έχουν επηρεαστεί από ξένα στιλ. Τα κούλας (Kullas) είναι βαριά οχυρωμένα κτήρια με μικρά παράθυρα και τρύπες, επειδή ο κύριος σκοπός τους ήταν να προσφέρουν ασφάλεια σε μια κατάσταση μάχης. Τα πρώτα κούλας (kullas), που χτίστηκαν προέρχονται από τον 17ο αιώνα, μια εποχή που υπήρχαν συνεχείς μάχες στην περιοχή Ντουκαγκίνι, αν και τα περισσότερα από αυτά, που παραμένουν είναι από τον 18ο ή τον 19ο αιώνα. Είναι σχεδόν πάντα χτισμένα μέσα σε ένα συγκρότημα κτηρίων με διάφορες λειτουργίες, αλλά τα κούλας στις πόλεις υπάρχουν κυρίως ως αυτόνομες κατασκευές. Είναι επίσης τοποθετημένα μέσα στο συγκρότημα κτηρίων, που υπάρχουν με τρόπο, που επιτρέπει στους κατοίκους να ερευνήσουν τη γύρω περιοχή. Τα Κούλας στις πόλεις είναι συνήθως χτισμένα ως αυτόνομες κατασκευές, ενώ σε χωριά βρίσκονται συνήθως ως μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου κούλας και πέτρινων σπιτιών, συνήθως ομαδοποιημένα με βάση την οικογένεια που ανήκαν. Τα περισσότερα κούλας είναι τριώροφα κτήρια. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής της δομής στο "Oda e burrave" (Δωμάτιο Ανδρών ή Δωμάτιο Συγκέντρωσης Ανδρών) που τοποθετήθηκε συνήθως στο δεύτερο όροφο του κούλα, που ονομάζεται Ντιβανχανέ, ενώ το ισόγειο χρησίμευε ως αχυρώνας για βοοειδή και ο πρώτος όροφος ήταν όπου βρίσκονταν τα οικογενειακά καταλύματα. Το υλικό από το οποίο κατασκευάζεται το Ντιβανχανέ, είτε ξύλο είτε πέτρα, χρησιμοποιείται μερικές φορές για την ταξινόμηση των κούλας. Η Αρχιτεκτονική του Ιπεκίου, Κοσσυφοπέδιο, περιγράφει ένα μεγάλο μείγμα αρχιτεκτονικών κατασκευών, που αντικατοπτρίζουν την επιρροή του ξένου στοιχείου σε όλη την πόλη. Η αρχιτεκτονική της πόλης αποτελείται από κτήρια, δομές και κατασκευές, που χτίστηκαν με αρχιτεκτονική επιρροή της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, της σερβοβυζαντινής αρχιτεκτονικής, της οθωμανικής αρχιτεκτονικής, της σταλινικής αρχιτεκτονικής (πρώην Γιουγκοσλαβία) και των σύγχρονων πολιτισμών / αρχιτεκτονικών στιλ. Εξαιτίας αυτού υπάρχουν πολλές εκκλησίες, τζαμιά, κτήρια, που αποτελούν αξιοθέατα στην πόλη και χτίστηκαν από τις προαναφερθείσες επιρροές. Η ξένη κυριαρχία των Οθωμανικών και Σερβικών αυτοκρατοριών και η ιστορική επιρροή της πρώην Γιουγκοσλαβίας (κομμουνιστική εποχή) έχουν διαμορφώσει το αρχιτεκτονικό τοπίο της πόλης, για να γίνει μία μείξη πολιτισμών. Το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί αντικείμενο εδαφικής διαφοράς μεταξύ της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου και της Δημοκρατίας της Σερβίας. Η Δημοκρατία του Κοσσυφοπεδίου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της στις 17 Φεβρουαρίου 2008. Η Σερβία συνεχίζει να την διεκδικεί ως μέρος της κυριαρχικής της επικράτειας. Οι δύο κυβερνήσεις άρχισαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις το 2013, στο πλαίσιο της συμφωνίας των Βρυξελλών του 2013. Το Κοσσυφοπέδιο σήμερα αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος από 98 από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Συνολικά, 113 κράτη μέλη του ΟΗΕ αναγνώρισαν σε κάποιο σημείο το Κοσσυφοπέδιο, εκ των οποίων 15 αργότερα απέσυραν την αναγνώρισή τους.

Η αρχιτεκτονική του Κοσσυφοπεδίου χρονολογείται από τη Νεολιθική περίοδο και περιλαμβάνει την Χαλκoλιθική περίοδο, την Εποχή του Χαλκού και την Εποχή του Σιδήρου, την Κλασική Αρχαιότητα και τη Μεσαιωνική περίοδο. Έχει επηρεαστεί από την παρουσία διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών, όπως αποδεικνύεται από τις δομές, που έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα. Οι ντόπιοι οικοδόμοι έχουν συνδυάσει τις οικοδομικές τεχνικές της κατάκτησης αυτοκρατοριών με τα υλικά και τις υπάρχουσες συνθήκες για να αναπτύξουν τις δικές τους ποικιλίες κατοικιών. Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες του 14ου αιώνα αντιπροσωπεύουν τη Σερβική Ορθόδοξη κληρονομιά. Η αρχιτεκτονική κληρονομιά της Οθωμανικής περιόδου περιλαμβάνει τζαμιά και χαμάμ από τον 15ο, 16ο και 17ο αιώνα. Άλλες ιστορικές αρχιτεκτονικές δομές ενδιαφέροντος περιλαμβάνουν kullas από τον 18ο και 19ο αιώνα, καθώς και μια σειρά από γέφυρες, αστικά κέντρα και φρούρια. Παρόλο που ορισμένα κλασικά κτίρια δεν θεωρούνται σημαντικά από μόνα τους, από κοινού, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του 1999 στο Κοσσυφοπέδιο, πολλά κτήρια, που αντιπροσωπεύουν αυτήν την κληρονομιά καταστράφηκαν ή υπέστησαν ζημιές. Στην περιοχή Ντουκαγκίνι, τουλάχιστον 500 kullas δέχτηκαν επίθεση και τα περισσότερα καταστράφηκαν ή υπέστησαν άλλη ζημιά. Κατά τη δεκαετία του 1990 και μετά, χτίστηκαν χιλιάδες παράνομα κτήρια στο Κοσσυφοπέδιο. Ο Ρεχέπ Λούτσι, ο αστικός σχεδιαστής της Πρίστινα, που ξεκίνησε μια πρωτοβουλία, για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2000.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BF%CF%83%CF%83%CF%85%CF%86%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85

Ακροποταμιά Ηλείας

Αναγνωρίστηκε ως οικισμός την 20η Απριλίου 1835 με την ονομασία Μπέχρος και υπήχθη στον τότε δήμο Σελληεντίας Αχαιοήλιδος ενώ με το ΦΕΚ 5Α της 8ης Μαρτίου 1841, και την κατάργηση του δήμου Σελληεντίας, υπήχθη στον τότε δήμο Πηνειίων. Με το ΦΕΚ 256Α της 28ης Αυγούστου 1912, και την κατάργηση των δήμων, υπήχθη στην τότε Κοινότητα Δελιμπαλίου (μετέπειτα Εφύρας). Με το ΦΕΚ 28Α της 8ης Φεβρουαρίου 1916 αποσπάστηκε από την Κοινότητα Δελιμπαλίου και υπήχθη στην Κοινότητα Λουκά. Με το ΦΕΚ 151Α της 15ης Ιουνίου 1933 υπήχθη στην Κοινότητα Νεοχωρίου Πηνειίων (μετέπειτα Ροδιάς) μέχρι την κατάργηση των κοινοτήτων και την επαναθέσπιση των δήμων σύμφωνα με το «Σχέδιο Καποδίστριας». Με τον ΦΕΚ 11Α της 24ης Ιανουαρίου 1957 πήρε τη σημερινή του ονομασία. Επί της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» αποτελούσε οικισμό του Δημοτικού διαμερίσματος Ροδιάς του Δήμου Πηνείας. Σήμερα αποτελεί οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Ροδιάς του «καλλικρατικού» δήμου Ήλιδας. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Ακροποταμιάς Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ροδιάς Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Πηνείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Ήλιδας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 10/08/2020.

Η Ακροποταμιά είναι ημιορεινός οικισμός της Ηλείας και βρίσκεται κτισμένος σε υψόμετρο περίπου 200-230 μέτρων, ανάντη του Πηνειακού ή Νότιου Λάδωνα και νοτιοανατολικά της τεχνητής λίμνης Πηνειού. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 χιλιομέτρων ανατολικά της πόλης της Αμαλιάδας (μέσω Χαβαρίου), περίπου 34,5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Πύργου (μέσω Καράτουλα) και περίπου 76 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Πάτρας (μέσω «111»). Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 75 μόνιμοι κάτοικοι. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AC_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ιγνάσιο Λόπες Τάρσο

Ο Λόπες Τάρσο ήταν ισπανικής καταγωγής και γεννήθηκε στη Πόλη του Μεξικού, γιος του Αλφόνσο Λόπες Μπερμούντες και της Ιγνάσια Λόπες Ερρέρα. Είχε δύο αδέλφια, τον Αλφόνσο και την Μάρτα. Ο Λόπες Τάρσο έχει ισπανική καταγωγή. Σε ηλικία 8-9 ετών περίπου άρχισε να ενδιαφέρεται για την ηθοποιία. Το 1954 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, στην ταινία La desconocida. Κατά την χρυσή εποχή μεξικάνικου κινηματογράφου, είχε συνεργαστεί με πολλά ονόματα της εποχής, όπως, την Ντολόρες ντελ Ρίο, την Μαρία Φέλιξ, την Μάργα Λόπες, τον Κάρλος Λόπες Μοκτεσούμα, την Κάτι Χουράδο και τον Πέδρο Αρμεντάρις. Συμμετείχε σε περίπου 50 ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και τηλενουβέλες. Ήταν παντρεμένος με την Κλάρα Αράντα και μαζί είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά, την Κλάρα, την Σουσάνα, την Γκαμπριέλα και τον Χουάν Ιγνάσιο. Απεβίωσε στις 11 Μαρτίου 2023 Ταινίες La desconocida - 1954 Chilam Balam - 1955 Feliz año, amor mío - 1957, ως Μανουέλ Vainilla, bronce y morir - 1957, Ρικάρδο Καστίγιο Ama a tu prójimo - 1958 Nazarín - 1959 Sonatas - 1959 La cucaracha - 1959, ως Τρινιδάδ El hambre nuestra de cada día - 1959, ως Πάμπλο Macario - 1960, ως Μακάριο La estrella vacía - 1960, ως Λουίς Αρβίντε La sombra del Caudillo - 1960, ως Στρατηγός Χιλάριο Χιμένες Ellas también son rebeldes - 1961, ως Δρ. Γκαμπριέλ Ρεντερία Juana Gallo - 1961 Los hermanos Del Hierro - 1961, ως Ελ Πιστολέρο Y Dios la llamó tierra - 1961, ως Εφραϊν Ντομίνγκες Rosa Blanca - 1961, ως Χασίντο Γιάνιες La bandida - 1963, ως Ανσέλμο Corazón de niño - 1963 El hombre de papel - 1963, ως Αντάν Días de otoño - 1963, ως Αλμπίνο Cri Cri el grillito cantor - 1963, ως Φρανσίσκο Γκαμπιλόντο Σολέρ "Κρι-Κρι" Furia en el Edén - 1964 El gallo de oro - 1964, ως Διονίσιο Πινσόν Un hombre en la trampa - 1965, ως Χαβιέρ Ορτίς Tarahumara - 1965, ως Ραούλ Pedro Páramo - 1967, ως Φουλγόρ Σεδάνο Un largo viaje hacia la muerte - 1968 Las visitaciones del diablo - 1968, ως Φέλιξ Εστρέγια La puerta y la mujer del carnicero - 1969, ως Μελιτόν Τόρρες La trinchera - 1969 La vida inútil de Pito Pérez - 1969, ως Πίτο Πέρες La Generala - 1971, ως Ροσάουρο Μαρκές Cayó de la gloria el diablo - 1972, ως Δον Εμετέριο Σάντσεζ El profeta Mimi - 1973, ως Άνχελ Πενιαφιέλ/Μίμι The Divine Caste - 1973, ως Δον Γουιλφρίδο En busca de un muro - 1974, ως Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο Hernán Cortéz - 1974 Rapiña - 1975 Renuncia por motivos de salud - 1976, ως Μηχανικός Γουστάβο Σάντσεζ Καμέρο Los albañiles - 1976 Los amantes fríos - 1977 The Children of Sánchez - 1977 Antonieta - 1982 Toña Machetes - 1983 Bajo el volcán - 1984 El otro - 1984 Astucia - 1985 Muelle rojo - 1987 Tirano Banderas - 1993 Reclusorio - 1995 Santo Luzbel - 1996Τηλενουβέλες Cuatro en la trampa - 1961 Amor y orgullo - 1966, ως Χάιμε Λόπεζ La tormenta - 1967, ως Γκαμπριέλ La constitución - 1970 Rosas para Verónica - 1971, ως Ραμίρο El edificio de enfrente - 1972, ως Αρτούρο El carruaje - 1972, ως Πάτερ Εσπάρσα El honorable Señor Valdez - 1973, ως Ουμπέρτο Βαλντές La trampa - 1978, ως Ένρι Μορέλ Amor prohibido - 1979, ως Αρτούρο Γκαλβάν El combate - 1980/81, ως Μάρσιαλ Τολεντάνο Ριβέρα El periquillo sangriento - 1981 El derecho de nacer - 1981, ως Δον Ραφαέλ ντελ Χούνκο El gran mundo del teatro - 1985 Senda de gloria - 1987, ως Στρατηγός Εδουάρδο Άλβαρες Ángeles blancos - 1990, ως Περφέκτο Ντίας ντε Λεόν Imperio de cristal - 1994, ως Δον Σεσάρ Λομπάρδο Esmeralda - 1997, ως Μελέσιο Camila - 1998/99, ως Δον Χενάρο Ángela - 1998/99, ως Φελισιάνο Βιγιανουέβα La casa en la playa - 2000, ως Δον Άνχελ Βιγιαρεάλ Κουέτο Atrévete a olvidarme - 2001, ως Γκονσάλο Ρίβας ¡Vivan los niños! - 2002/03, ως Δον Ιγνάσιο Ρόμπλες De pocas, pocas pulgas - 2003, ως Δον Χουλιάν Μόντες La esposa virgen - 2005, ως Στρατηγός Φρανσίσκο Ορτίς Peregrina - 2005/06, ως Δον Βαλτασάρ "Τοντόν" Amor sin maquillaje - 2007 Mañana es para siempre - 2008/09, ως Ισάακ Νιούτον Μπαρρέρα Mar de amor - 2009/10, ως Ελ Μοχάρρας La fuerza del destino - 2011, ως Δον Σεβεριάνο La que no podía amar - 2011/12, ως Φερμίν Πένια Corazón indomable - 2013, ως Δον Ραμίρο Ολιβάρες La malquerida - 2014, ως Χουάν Κάρλος Μαλντονάδο Amores con trampa - 2015, ως Δον Πορφίριο ΚαρμόναΤηλεόραση Noches de angustia - 1957 Navidad sin fin - 2001/02, ως Ροδίτο El Pantera - 2007/09, ως Στρατηγός Πορφίριο Αγιάλα El encanto del águila - 2011, ως Πορφίριο ΝτίαςΘέατρο La Celestina - 1953, του Φερνάντο ντε Ρόχας Las mocedades del Cid - 1953, του Γκιγιέν ντε Κάστρο Don Juan Tenorio - 1953, του Χοσέ Σορίγια La discreta enamorada - 1954, του Λόπε ντε Βέγα Reinar después de morir - 1954, του Λουίς Βελές ντε Γκεβάρα Coplas por la muerte de su padre - 1954, του Χόρχε Μανρίκε Don Juan Tenorio - 1954, του Χοσέ Σορίγια La hidalga del valle - 1954, του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Βάρκα La manzana - 1955, του Λεόν Φελίπε Tovarich - 1955, του Ζακ Ντεβάλ Tres en jaque - 1955, του Λ. ντου Γκάρντ Πιτς Bus stop - 1956, του Γουίλιαμ Ινγκ Las brujas de Salem - 1956, του Άρθουρ Μίλερ Cyrano de Bergerac - 1962, του Εντμόν Ροστάν El inspector - 1965, του Νικολάι Γκόγκολ Los hombres del cielo - 1965, του Ιγνάσιο Ρέτες La reina y los insurrectos - 1967, του Ούγκο Μπέττι El precio - 1969, του Άρθουρ Μίλερ Hogar - 1971, του Ντέιβιντ Στόρι Juego de niños - 1972, του Ρόμπερτ Μαράσκο El gran inquisidor - 1973, του Ούγκο Αργουέγιες Tirano Banderas - 1974, του Βάγιε-Ινκλάν Hipólito - 1974, του Ευριπίδη El desperfecto - 1989, του Φρήντριχ Ντύρενματ Hello, Dolly! - 1996, των Τζέρι Χέρμαν και Μάικλ Στιούαρτ Edipo en Colono - 2000, του Σοφοκλή Doce hombres en pugna - 2009, του Ρέτζιναλντ Ρόουζ El cartero (Il postino) - 2013, του Σαλβαδόρ Γκαρτσίνι Aeroplanos - 2014/15 Un Picasso - 2016 Βραβείο Golden Gate (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Φρανσίσκο 1960, Η.Π.Α) Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία Macario. Βραβείο Golden Gate (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Φρανσίσκο 1963, Η.Π.Α) Καλύτερου Ηθοποιού για την ταινία The Paper Man. Βραβείο Association of Latin Entertainment Critics (2001, Η.Π.Α). Βραβείο Hispanic Heritage Society (2006, Η.Π.Α). Βραβείο Ariel de Oro (Μεξικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου, 2007, Μεξικό) για την προσφορά του στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Βραβείο TVyNovelas (Μεξικάνικα Βραβεία Τηλεόρασης 2011, Μεξικό) για την προσφορά του στο θέατρο. Ιγνάσιο Λόπες Τάρσο στην IMDb Estrellas del Cine Mexicano: Ignacio López Tarso

Ο Ιγνάσιο Λόπες Τάρσο (Ignacio López López, Πόλη του Μεξικού, 15 Ιανουαρίου 1925 - 11 Μαρτίου 2023) ήταν Μεξικανός ηθοποιός, μία από τις μορφές της Χρυσής Εποχής του Μεξικάνικου κινηματογράφου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%9B%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%BF

7-zip

Από προεπιλογή, το 7-Zip δημιουργεί αρχεία μορφής 7z με μια επέκταση αρχείου .7z. Κάθε αρχείο μπορεί να περιέχει πολλούς καταλόγους και αρχεία. Ως μια μορφή περιέκτη, η ασφάλεια ή η μείωση μεγέθους πετυχαίνονται χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό με στοιβάδες φίλτρου. Αυτές μπορούν να αποτελούνται από προεπεξεργαστές, αλγόριθμους συμπίεσης και φίλτρα κρυπτογράφησης. Η συμπίεση πυρήνα .7z χρησιμοποιεί διάφορους αλγόριθμους, οι συνηθέστεροι από τους οποίους είναι οι bzip2, LZMA2 και LZMA. Ο LZMA, που αναπτύχθηκε από τον Pavlov, είναι ένα σχετικά νέο σύστημα, που ξεκίνησε ως μέρος της μορφής 7z. Ο LZMA αποτελείται από ένα μεγάλο ολισθαίνον λεξικό με βάση το LZ με μέγεθος μέχρι 4 GB, υποστηριζόμενο από έναν κωδικοποιητή περιοχής.Η εγγενής μορφή αρχείου 7z είναι ανοικτή και αρθρωτή. Όλα τα ονόματα αρχείων αποθηκεύονται ως Unicode.Το TopTenReviews βρήκε ότι η συμπίεση 7z είναι καλύτερη κατά τουλάχιστον 17% από το ZIP, και στον δικό του ιστότοπο το 7-Zip αναφέρει ότι ενώ κατά τα αποτελέσματα του λόγου συμπίεσης εξαρτώνται πολύ από τα δεδομένα που χρησιμοποιούνται για τις δοκιμές, "συνήθως, το 7-Zip συμπιέζει στη μορφή 7z 30–70% καλύτερα από τη μορφή zip και το 7-Zip συμπιέζει σε μορφή zip 2–10% καλύτερα από τα περισσότερα άλλα συμβατά προγράμματα με zip."Η επίσημη προδιαγραφή της μορφής αρχείου 7z διανέμεται με τον πηγαίο κώδικα του προγράμματος, στον υποκατάλογο 'doc'. Το 7-Zip υποστηρίζει έναν αριθμό από άλλες μορφές αρχείων με συμπίεση και χωρίς συμπίεση (και για πακετάρισμα και για ξεπακετάρισμα) που συμπεριλαμβάνουν 7z, ZIP, Gzip, bzip2, xz, tar και WIM. Η εφαρμογή επίσης υποστηρίζει ξεπακετάρισμα των APM, ARJ, CHM, cpio, DEB, FLV, JAR, LHA/LZH, LZMA, MSLZ, Office Open XML, onepkg, RAR, RPM, smzip, SWF, XAR και Z, CramFS, DMG, FAT, HFS, ISO, MBR, NTFS, SquashFS, UDF, VHD εικόνες δίσκου. Το 7-Zip μπορεί να ανοίξει κάποια αρχεία MSI, που επιτρέπουν πρόσβαση σε μετα-αρχεία μαζί με τα κύρια περιεχόμενα. Μπορούν επίσης να ανοιχθούν κάποιες μορφές εγκαταστατών Microsoft CAB (συμπίεσης LZX) και NSIS (LZMA). Επίσης, μπορούν να ανοιχθούν ως αρχειοθήκες κάποια εκτελέσιμα προγράμματα Microsoft (.EXE) που είναι αρχειοθήκες που εξάγονται αυτόματα ή περιέχουν αρχειοθετημένο περιεχόμενο (π.χ., κάποια αρχεία εγκατάστασης). Κατά τη συμπίεση αρχείων ZIP ή gzip, το 7-Zip χρησιμοποιεί τον δικό του κωδικοποιητή συμπίεσης, που μπορεί να πετύχει υψηλότερη συμπίεση, αλλά σε χαμηλότερη ταχύτητα από την πιο συνηθισμένη συμπίεση εφαρμογής DEFLATE zlib. Η εφαρμογή του κωδικοποιητή 7-Zip διατίθεται ξεχωριστά ως μέρος της σειράς εργαλείων AdvanceCOMP. Η μηχανή αποσυμπίεσης για αρχειοθήκες RAR αναπτύχθηκε χρησιμοποιώντας τον πηγαίο κώδικα του προγράμματος unRAR (που έχει έναν περιορισμό άδειας κατά της δημιουργίας ενός συμπιεστή RAR). Παρέχονται δύο εκδόσεις γραμμής εντολών: 7z.exe, χρησιμοποιώντας εξωτερικές βιβλιοθήκες και ένα αυτόνομο εκτελέσιμο 7za.exe που περιέχει ενσωματωμένα αρθρώματα. Όμως, η υποστήριξη συμπίεσης/αποσυμπίεσης του 7za περιορίζεται σε μορφές 7z, ZIP, gzip, bzip2, Z και tar. Διατίθεται μια 64-bit έκδοση, με υποστήριξη για για χαρτογραφήσεις μεγάλης μνήμης για ταχύτερη συμπίεση. Όλες οι εκδόσεις υποστηρίζουν πολυνημάτωση. Η έκδοση 7za.exe του 7-Zip διατίθεται για λειτουργικά συστήματα παρόμοια με Unix (που περιλαμβάνουν Linux, FreeBSD και Mac OS X), FreeDOS, OpenVMS και AmigaOS 4 με το όνομα p7zip, που αναπτύχθηκαν και συντηρούνται από τον Pavlov (7-zip). Το 7-Zip υποστηρίζει: Κρυπτογράφηση 256-δυαδικών AES. Η κρυπτογράφηση μπορεί να ενεργοποιηθεί και για τα δύο αρχεία και για τη δομή καταλόγου 7z. Όταν η δομή του καταλόγου είναι κρυπτογραφημένη, οι χρήστες χρειάζεται να δώσουν έναν κωδικό πρόσβασης για να δουν τα ονόματα των αρχείων που περιέχονται μες την αρχειοθήκη. Το πρότυπο κρυπτογράφησης AES αρχείων zip που αναπτύχθηκε από το WinZip διατίθεται επίσης σε 7-Zip για την κρυπτογράφηση αρχειοθηκών ZIP με AES 256 δυαδικών, αλλά δεν προσφέρει κρυπτογράφηση ονόματος αρχείου όπως στις αρχειοθήκες 7z. Τόμους των δυναμικά μεταβλητών μεγεθών, επιτρέποντας τη χρήση για αντίγραφα ασφαλείας σε αφαιρέσιμα μέσα όπως εγγράψιμα CD και DVD. Χρήση ως βασικού ορθόδοξου διαχειριστή αρχείων όταν χρησιμοποιείται σε κατάσταση 2 φατνωμάτων. Ρυθμίσεις νημάτωσης πολλαπλού πυρήνα CPU. Τη δυνατότητα προσπάθειας ανοίγματος αρχείων EXE ως αρχειοθηκών, επιτρέποντας την αποσυμπίεση των δεδομένων μέσα από πολλά προγράμματα τύπου "Ρύθμισης", "Εγκαταστάτη" ή "Εξαγωγής" χωρίς να πρέπει να τα εκκινήσετε. Τη δυνατότητα αποσυμπίεσης αρχειοθηκών με αλλοιωμένα ονόματα, μετονομάζοντας τα αρχεία όπως χρειάζεται. Τη δυνατότητα δημιουργίας αυτόματης εξαγωγής αρχειοθηκών απλών τόμων (αλλά όχι πολλαπλών) archives. Διεπαφή γραμμής εντολών. Γραφική διεπαφή χρήστη. Η έκδοση των Windows έρχεται με το δικό της GUI, όμως το p7zip χρησιμοποιεί το GUI του διαχειριστή αρχειοθηκών Unix/Linux. Το Snapfiles.com αξιολογεί το 7-zip με 4,5 αστέρια με μέγιστο το 5, σημειώνοντας ότι "η διεπαφή του και τα πρόσθετα χαρακτηριστικά είναι αρκετά βασικά, αλλά ο λόγος συμπίεσης είναι εξαιρετικός."Στο TechRepublic, ο Justin James βρήκε τις λεπτομερείς ρυθμίσεις για την ενσωμάτωση του διαχειριστή αρχείων Windows "ανατιμημένη" και αποκάλεσε την εφαρμογή αξιολόγησης συμπίεσης/αποσυμπίεσης "φροντισμένη". Αν και στον διάλογο αρχειοθηκών έχει ρυθμίσεις που "θα μπερδέψουν τους περισσότερους χρήστες", κατέληξε ότι, "το 7-Zip είναι κατάλληλο για τις δυνατότητες μεταξύ των ενσωματωμένων στα Windows και των χαρακτηριστικών των πληρωμένων προϊόντων και μπορεί να διαχειριστεί πολλές μορφές αρχείων στη διεργασία."Το 2011 η επιθεώρηση της έκδοσης 9.20 στο περιοδικό PC World έδειξε ότι το 7-Zip μπορεί να "συμπιέσει και αρχεία αλληλογραφίας σε ένα μόνο απλό βήμα" και αν και προσφέρει "επιλογές που οι περισσότεροι χρήστες δεν θα μπορούσαν ποτέ να σκεφτούν ... οι προεπιλεγμένες ρυθμίσεις είναι εξαίρετες."Το λογισμικό έχει δεχτεί βραβεία. Το 2007, SourceForge.net του απένειμε το βραβείο επιλογής της κοινότητας για την "Τεχνική σχεδίαση" και για το "Άριστο έργο". In 2013, 7-Zip received Tom's Hardware Elite award due to superiority in speed and compression ratio. Επίσημος ιστότοπος To 7-Zip στο SourceForge.net 7-Zip .NET wrapper Αρχειοθετήθηκε 2018-01-25 στο Wayback Machine. 7-Zip Portable στο PortableApps.com 7-Zip Theme Manager

Το 7-Zip είναι μια αρχειοθήκη αρχείων ανοικτού λογισμικού, ή μια εφαρμογή για συμπίεση αρχείων. Το 7-Zip λειτουργεί με τη μορφή αρχείων 7z, αλλά μπορεί να διαβάσει και να γράψει πολλές άλλες μορφές αρχείων. Το πρόγραμμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τη διεπαφή γραμμής εντολών, τη γραφική διεπαφή χρήστη, ή με μια ενσωμάτωση κελύφους με βάση το παράθυρο. Το 7-Zip ξεκίνησε το 1999 και αναπτύχθηκε από τον Igor Pavlov. Η διαλειτουργική έκδοση του βοηθήματος της γραμμής εντολών, p7zip, διατίθεται επίσης.Το 7-Zip είναι λογισμικό ανοιχτού κώδικα. Το μεγαλύτερο μέρος του πηγαίου κώδικα είναι κάτω από την άδεια GNU LGPL. Ο κώδικας unRAR είναι κάτω από μια μεικτή άδεια: GNU LGPL + περιορισμοί unRAR.

https://el.wikipedia.org/wiki/7-zip

Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 1973

Οι νικητές κάθε κατηγορίες εμφανίζονται με έντονους χαρακτήρες στην κορυφή της κατηγορίας. Το κεντρί American Graffiti Ο εξορκιστής Απιστία με αξιοπρέπεια Κραυγές και ψίθυροι Τζορτζ Ρόι Χιλ - Το κεντρί Τζορτζ Λούκας - American Graffiti Γουίλιαμ Φρίντκιν -Ο εξορκιστής Ίνγκμαρ Μπέργκμαν - Κραυγές και ψίθυροι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι - Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι Τζακ Λέμον - Σώστε τον Τίγρη Τζακ Νίκολσον - Το Τελευταίο Απόσπασμα Ρόμπερτ Ρέντφορντ -Το κεντρί Αλ Πατσίνο - Σέρπικο Μάρλον Μπράντο - Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι Γκλέντα Τζάκσον - Απιστία με αξιοπρέπεια Έλεν Μπέρστιν - Ο εξορκιστής Μάρσα Μέισον -Σταχτοπούτα, η γκαρσόνα της νύχτας Μπάρμπρα Στρέιζαντ - Τα καλύτερά μας χρόνια Τζοάν Γούντγουορντ - Καλοκαιρινοί Πόθοι, Χειμωνιάτικα Όνειρα Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά)

Η 46η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τίμησε τις καλύτερες επιδόσεις στο χώρο του κινηματογράφου για το έτος 1973, έλαβε χώρα στις 2 Απριλίου 1974, και πραγματοποιήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Κεντρικοί παρουσιαστές ήταν ο Μπαρτ Ρέυνολντς, ο Τζον Χιούστον, η Νταϊάνα Ρος και ο Ντέιβιντ Νίβεν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_1973

Ολυμπία Μοράτα

Γεννήθηκε στη Φερράρα της Ιταλίας και ήταν κόρη του ανθρωπιστή Φούλβιο Πελεγκρίνο Μοράτο και κάποιας Λουκρητίας (πιθανότατα της Λουκρητίας Γκότζι). Από νωρίς η Ολυμπία Μοράτα έλαβε εξαιρετική ανθρωπιστική μόρφωση από τον πατέρα της.Το 1532 η οικογένεια της Μοράτα μετακόμισε για άγνωστους λόγους στη Βιτσέντζα όπου ο πατέρας της άρχισε να εργάζεται ως δάσκαλος λατινικών και να εκφράζει στα γραπτά του και στις διαλέξεις του έντονα αντικληρικές απόψεις ενώ έκανε ιδιαίτερα μαθήματα στους νέους στο σπίτι του διδάσκοντάς τους το έργο θρησκευτικών μεταρρυθμιστών όπως ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και ο Έρασμος. Αυτές οι δραστηριότητες τράβηξαν τις υποψίες τις Εκκλησίας και ο Φούλβιο Μοράτο σύντομα κατηγορήθηκε ως αιρετικός. Προκειμένου να αποφύγει τις διώξεις εκείνος πήρε την οικογένειά του και επέστρεψε στη Φερράρα. Εκεί ο Φούλβιο Μοράτο τέθηκε υπό την προστασία της δούκισσας της Φερράρα, Ρενέ της Γαλλίας, κόρη του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΒ΄, που είχε γαλουχηθεί υπό την επιρροή της διάσημης θείας της Μαργαρίτας της Ναβάρρας η οποία ήταν γνωστή για τις προοδευτικέες και ανθρωπιστικές τις πεποιθήσεις όπως και για την υποστήριξη των Ουγενότων. Η δούκισσα Ρενέ είχε μετατρέψει το παλάτι των Έστε σε ένα άτυπο καταφύγιο των μεταρρυθμιστικών ιδεών και φιλοξενούσε συχνά αντικομφορμιστές λόγιους όπως ο Καλβίνος (που κατέφυγε στο παλάτι της μετά τη δίωξή του από τη Γαλλία το 1536), ο ποιητής Κλεμέντ Μαρκό αλλά και η ποιήτρια Βιττόρια Κολόνα, που με το έργο της είχε κινήσει τις υποψίες της Εκκλησίας και βρισκόταν υπό έρευνα Στο παλάτι των Έστε, που το έχουν αποκαλέσει και «ιδιωτική ακαδημία της βασίλισσας της Φερράρα», υπό την προστασία της δούκισσας Ρενέ, ο Φούλβιο Μοράτο εργάστηκε ως δάσκαλος των δύο νεαρών πριγκίπων των Έστε, Αλφόνσο και Αλφονσίνο. Σύντομα στο παλάτι μετακόμισε και η Ολυμπία Μοράτα για να κάνει παρέα στην κόρη της δούκισσας Ρενέ, την πριγκίπισσα Άννα των Έστε, η οποία, αν και νεαρότερη, ήταν εξίσου μορφωμένη και προικισμένη με εκείνη και η οικογένειά της είχε αποφανθεί πως χρειαζόταν δίπλα της «κάποιον για να συναγωνίζεται σε ευγενή άμιλλα». Ο λόγος για τον οποίον είχε επιλεγεί η Ολυμπια Μοράτα για αυτήν την προνομιούχα θέση ήταν η φήμη της ως παιδί θαύμα που κατείχε εξαιρετική μόρφωση. Στα δώδεκά της μπορούσε να μιλήσει άπταιστα ελληνικά και λατινικά ενώ έδινε διαλέξεις για τον Κικέρωνα και τον Καλβίνο, σχολίαζε τον Όμηρο ενώ στα δεκατέσσερά της έγραψε την υπεράσπιση του Κικέρωνα. Τα ιταλικά παλάτια της εποχής συναγωνίζονταν μεταξύ τους για το πιο θα προσελκύσει τους πιο αξιόλογους λόγιους και καλλιτέχνες και ένα παιδί θαύμα αποτελούσε εξαίρετη ένδειξη κύρους. Διάφορες προσωπικότητες της εποχής επισκέπτονταν το παλάτι των Έστε για να γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλήσουν με το αξιοθαύμαστο αυτό κορίτσι θαύμα. Ακόμα και ο Πάπας Παύλος Γ΄ παρακολούθησε μία κωμωδία του Τερέντιου που είχε ανεβάσει η νεαρή Μοράτα χρησιμοποιώντας ως ηθοποιούς τα παιδιά της οικογένειας Έστε.Στο γεμάτο διανόηση παλάτι των Έστε η Μοράτα μορφώθηκε δίπλα στην πριγκίπισσα Άννα, το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας Έστε, που αναμενόταν να έχει εκτεταμένη και ανθρωπιστική μόρφωση. Σύμφωνα με τα Αναγεννησιακά πρότυπα, οι οικογένειες των ευγενών έπρεπε να επιδεικνύουν τις γυναίκες τους και τους πόρους που σπαταλούσαν για εκείνες. Ειδικά η επίδειξη μορφωμένων γυναικών επέτρεπε στην πόλη της Φερράρα να περηφανεύεται πως είχε τη δυνατότητα να μορφώνει όχι μόνο τους γιους της αλλά και τις κόρες της. Τα λογιστικά βιβλία του παλατιού των Έστε μας επιτρέπουν να πάρουμε μία γεύση από την απαιτητική μόρφωση της Άννας αλλά και της Μοράτα καθώς τον Απρίλιο του 1542, όταν η Μοράτα ήταν δεκαπέντε ετών, η δούκισσα Ρενέ παρήγγειλε τρία αντίγραφα της «Ρητορικής» του Αριστοτέλη, ένα βιβλίο του Οβίδιου, ένα του Έρασμου, δύο αντίγραφα από κάθε ένα από τα δύο βιβλία «Μέλας» και «Πτολεμαίος» του Πομπόνιου, ένα βιβλίο του Ευκλείδη, τέσσερις υδρόγειες σφαίρες και έναν παγκόσμιο χάρτη. Το 1546 όμως η Μοράτα αναγκάστηκε να φύγει από το παλάτι για να φροντίσει τον βαριά άρρωστο πατέρα της. Το 1548 εκείνος πέθανε και η Μοράτα προσπάθησε να επιστρέψει στο παλάτι των Έστε αλλά διαπίστωσε ότι οι συνθήκες είχαν αλλάξει. Η Άννα των Έστε είχε παντρευτεί και είχε φύγει από το παλάτι και επομένως η Μοράτα δεν χρειαζόταν πλέον ως σύντροφος. Την ίδια στιγμή η δούκισσα Ρενέ δεχόταν πιέσεις σχετικά με την υποστήριξη των Καλβινιστών και δεν ήταν σε θέση να δεχτεί την κόρη ενός άντρα που είχε κατηγορηθεί για αίρεση και που οι φήμες έλεγαν πως είχε γίνει καλβινιστής λίγο πριν να πεθάνει.Η Μοράτα αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι της μητέρας της και ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της έλλειψης πρακτικών προσόντων με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει εκείνη και η οικογένειά της. Με τη βοήθεια της φίλης της Λαβίνια ντελά Ρόβερε άρχισε να μελετά τις Γραφές, να σπουδάζει φιλοσοφία, να μορφώνει τους αδερφούς και τις αδερφές της και να αλληλογραφεί με διάφορους λόγιους ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο φιλόσοφος Γκασπάρο Σάρντι ο οποίος της αφιέρωσε και το έργο του “De Triplici Philosophia “. Τότε εικάζεται πως η Μοράτα έγινε Προτεστάντισσα καθώς άρχισαν να διαφαίνονται στο έργο της διάφοροι θεολογικοί προβληματισμοί. Πρωτοστάτησε επίσης και στην καμπάνια για την απελευθέρωση του Προτεστάντη Φάνιο Φανίνι που έγινε η πρώτη περίπτωση στη γενικά ανεκτική Φερράρα ανθρώπου που καταδικάστηκε σε θάνατο για τις θρησκευτικές του απόψεις. Το 1549 ή το 1550 ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε έναν Βαυαρό φοιτητή ιατρικής και φιλοσοφίας, που συμμερίζονταν τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις και υποστήριζε τις μελέτες της και το συγγραφικό της έργο, τον Αντρέας Γκρούντλερ. Σε αυτόν η Μοράτα βρήκε έναν άντρα που στον πρώτο «Διάλογό» της θεωρούσε αδύνατο να υπάρχει: «έναν άντρα που προτιμά να είσαι μορφωμένη αντί να είσαι πλούσια». Ο γάμος της Μοράτα για πολλούς στην Ιταλία ήταν μια ανωμαλία καθώς όχι μόνο θεωρούσαν τις μορφωμένες γυναίκες ακατάλληλες για γάμο, αλλά πολύ περισσότερο θεωρούσαν τη γυναικεία μόρφωση άρρηκτα συνδεδεμένη με την παρθενία. Η Προτεσταντική ηθική όμως επέβαλλε τον γάμο στις γυναίκες ως τον υπέρτατο σκοπό της ζωής τους και τους επέτρεπε να μορφωθούν και να δράσουν εντός του.Σύντομα η Μοράτα ακολούθησε τον σύζυγό της στην πατρίδα του προκειμένου να ξεφύγει από τον όλο και πιο ασφυκτικό έλεγχο της Ιεράς Εξέτασης στους Προτεστάντες. Εκεί εκείνος εργάστηκε ως στρατιωτικός γιατρός στην προτεσταντική πόλη Σβάινφουρτ ενώ η Μοράτα συνέχισε τις θεολογικές της μελέτες και άρχισε να αλληλογραφεί με τους κορυφαίους Προτεστάντες θεολόγους της εποχής της. Τότε ήταν που η Ολυμπία Μοράτα απέκτησε πανευρωπαϊκή φήμη ως μορφωμένη γυναίκα που ενσάρκωνε το πρότυπο της «μορφωμένης χριστιανής» που είχε ορίσει πρώτος ο Έρασμος που επέτρεπε στα πλαίσια της Μεταρρύθμισης ένα νέο είδος θρησκευτικής ισότητας και τη μεγαλύτερη συμμετοχή των γυναικών στην πνευματική και λόγια ζωή εμπνευσμένες από τα βιβλικά πρότυπα της Εσθήρ και της Ιουδήθ και όχι από τις περιοριστικές επιταγές των Επιστολών του Απόστολου Παύλου και των κειμένων των Εκκλησιαστικών Πατέρων. Αυτό το πρότυπο της «πεφωτισμένης χριστιανής γυναίκας» ήταν ο λόγος που στη Γερμανία της Μεταρρύθμισης εμφανίστηκαν πολλές σημαντικές λόγιες γυναίκες όπως η Κάριτας Πίρκχαϊμερ (Caritas Pirckheimer), η Μαργκαρίτε Πόιτινγκερ (Margarete Peutinger) και οι κόρες της αλλά και οι «ηρωίδες» της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης Καταρίνα Τσελ (Katharina Zell), Ελίζαμπεθ Κρούσινγκερ (Elisabeth Cruciger) και Ελίζαμπεθ φον Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ (Elisabeth von Braunschweig-Lüneburg). Το παράδειγμα της Μοράτα όμως οδήγησε και στην άνθιση της γυναικείας λογοτεχνίας στην Ιταλία τον 16ο αιώνα.Σύντομα όμως η Σβάινφουρτ τέθηκε υπό πολιορκία από τον γερμανό αυτοκράτορα και επικράτησε λιμός, ασθένειες, βομβαρδισμοί και πυρκαγιές. Το ζευγάρι κατάφερε να διαφύγει στη Χαϊδελβέργη όπου η Μοράτα άρχισε να διδάσκει ελληνικά και λατινικά ενώ ο σύζυγός της δίδασκε ιατρική. Ο εκλέκτορας Φρειδερίκος Β΄, αναγνωρίζοντας τη μόρφωσή της και γνωρίζοντας τη φήμη της ως λόγια, της πρότεινε να διδάξει κι εκείνη στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης ελληνικά, μία τιμή που καμία άλλη γυναίκα δεν είχε δεχτεί μέχρι τότε, αλλά η Μοράτα αρνήθηκε, όπως είχε αρνηθεί και άλλες προσκλήσεις του εκλέκτορα στο παρελθόν να διδάξει στην αυλή του. Οι αρνήσεις αυτές της Μοράτα αποκάλυπταν την αντιπάθεια που είχε αναπτύξει για τη ζωή στις βασιλικές αυλές και θεωρούσε την επιστροφή σε αυτές πισωγύρισμα στη ζωή και την καριέρα της. Από αυτό το σημείο και μετά η Ολυμπία Μοράτα δεν έζησε πολύ. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1555 μόλις 29 ετών πιθανότατα από φυματίωση και τάφηκε στην εκκλησία του αγίου Πέτρου στη Χαϊδελβέργη. Ο κόσμος των γραμμάτων της Ευρώπης έσπευσε να την τιμήσει και την αποκάλεσε «Καλβινίστρια Αμαζόνα». Το περισσότερο από το έργο της Μοράτα έχει χαθεί είτε στην πολιορκία του Σβάινφουρτ είτε μετά την καταστροφή του αρχείου του παλατιού των Έστε από την Ιερά Εξέταση το 1559. Όμως ο σύζυγος της Μοράτα κατάφερε να στείλει το εναπομείναν έργο της στον ανθρωπιστή λόγιο Τσέλιο Σεκόντο Κουριόνε που ήταν φίλος του πατέρα της αλλά και ένας από τους πιο πιστούς υποστηρικτές της Μοράτα με την οποία διατηρούσε μαχροχρόνια αλληλογραφία. Ο Κουριόνε είχε υποστεί και ο ίδιος τις διώξεις της Ιεράς Εξέτασης και είχε αναγκαστεί να διαφύγει στη Βασιλεία της Ελβετίας όπου δίδασκε στο πανεπιστήμιο. Εκεί δημοσίευσε 52 επιστολές της Μοράτα (γραμμένες κατά κύριο λόγο στα λατινικά), δύο διαλόγους στα λατινικά, δύο διακηρύξεις γραμμένες τόσο στα λατινικά όσο και στα ελληνικά, μεταφράσεις επτά ψαλμών στα ελληνικά και τις δύο πρώτες ιστορίες από το Δεκαήμερο του Βοκάκιου. Το έργο της απαγορεύθηκε στην Ιταλία.Η Ολυμπία Μοράτα μετά τον θάνατό της και μέχρι τις μέρες μας θεωρείται παράδειγμα γυναικείας διανόησης και θρησκευτικής ελευθερίας. Την έχουν αποκαλέσει την «πιο σημαντική γυναίκα του Γερμανικού Ανθρωπισμού του πρώτου μισού του 16ου αιώνα».Το 1956 στο Σβάινφουρτ ένα Γυμνάσιο ονομάστηκε Ολυμπία Μοράτα προς τιμήν της ενώ πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης προσφέρει την υποτροφία «Ολυμπία Μοράτα» σε μεταδιδακτορικές ερευνήτριες.

Η Ολυμπία Φουλβία Μοράτα (Olimpia Fulvia Morata, 1526 – 26 Οκτωβρίου 1555 ) ήταν Ιταλίδα ανθρωπίστρια λόγια που είχε αποκτήσει τεράστια φήμη στην Ευρώπη του 16ου αιώνα ως παιδί θαύμα και λογοτεχνική ιδιοφυία ενώ την έχουν αποκαλέσει «θαύμα του αιώνα» και την «πιο σημαντική γυναίκα του Γερμανικού Ανθρωπισμού του πρώτου μισού του 16ου αιώνα». Το παράδειγμα της Μοράτα οδήγησε στην άνθιση της γυναικείας λογοτεχνίας στην Ιταλία τον 16ο αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1

Ναρμπόν

Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την πόλη Νarbo. Η πηγή του αρχικού ονόματος της πόλης Νάρμπο χάνεται στην αρχαιότητα και μπορεί να έχει σχέση με ένα οχυρωμένο λόφο κοντά στη σημερινή πόλη είτε να προέρχεται από την κελτική ή ιβηρική λέξη Narbo που σημαίνει «οικισμός κοντά στο νερό» και το όνομα του Άρη (λατινικά: Mars), θεού του πολέμου, που τον επικαλούνταν για την προστασία της πόλης. Η πρώτη αναφορά της πόλης προέρχεται από τον Εκαταίο τον Μιλήσιο τον 5ο αιώνα π.Χ., ο οποίος εκείνη την εποχή τη χαρακτηρίζει ως κελτικό λιμάνι και εμπορικό κέντρο και αποκαλούσε τους κατοίκους τους Ναρβαίους (Ναρβαῖοι). Η Ναρμπόν είναι χτισμένη σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων από τις ακτές της Μεσογείου, στον κόλπο του Λέοντα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 285 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε απόσταση 60 χιλιομέτρων οδικώς ανατολικά της πρωτεύουσας του νομού Ωντ Καρκασσόν και 633 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή από το Παρίσι . Ανήκει στο νομό Ωντ, του οποίου είναι υπο-νομαρχία. Έχει πληθυσμό 53.594 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2016 και η ευρύτερη αστική περιοχή ανέρχεται σε 93.057 κατοίκους (2015). Η Ναρμπόν συνδέεται με το κοντινό Κανάλι του Μιντί και τον ποταμό Ωντ με το Κανάλι της Ρομπίν, το οποίο διέρχεται από το κέντρο της πόλης. Βρίσκεται πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Α9, ο οποίος συνδέει το Μονπελιέ και τη Νιμ με το Περπινιάν και, πέρα από τα σύνορα, με τη Βαρκελώνη στην Ισπανία. Υπάρχει επίσης ένας πρόσφατα ανακαινισμένος σιδηροδρομικός σταθμός που εξυπηρετεί το TGV (σιδηροδρομικώς) προς Ισπανία, Παρίσι και Καλαί, από όπου συνδέεται με το Eurostar. Η Ναρμπόν ιδρύθηκε στη Γαλατία, όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή το 118 π.Χ. Η επίσημη ονομασία της πόλης ήταν Colonia Narbo Martius, κοινά αποκαλούμενη Νάρμπο. Βρισκόταν πάνω στη Δομιτία οδό, τον πρώτο ρωμαϊκό δρόμο στη Γαλατία, που κατασκευάστηκε κατά την ίδρυση της αποικίας και συνέδεε την Ιταλία με την Ισπανία. Γεωγραφικά, η Ναρμπόν βρισκόταν σε ένα πολύ σημαντικό σταυροδρόμι επειδή βρισκόταν εκεί όπου η Δομιτία οδός συνδεόταν με την Ακουιτάνια οδό, η οποία οδηγούσε προς τον Ατλαντικό μέσω της Τολόζα (Τουλούζη) και των Βουρδίγαλων (Μπορντώ). Επιπλέον, η πόλη διαρρέονταν από τον ποταμό Ωντ. Πολιτικά, η Ναρμπόν απέκτησε σημασία ως ανταγωνίστρια της Μασσαλίας. Ο Ιούλιος Καίσαρας εγκατέστησε βετεράνους της 10ης Λεγεώνας του μετά το τέλος των ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων και προσπάθησε να αναπτύξει το λιμάνι, ενώ η Μασσαλία υποστηριζόταν από τον Πομπήιο. Η Ναρμπόν φημιζόταν την εποχή εκείνη για το μέλι δεντρολίβανου.Αργότερα, η επαρχία της Πέραν των Άλπεων Γαλατίας μετονομάστηκε σε Ναρβωνική Γαλατία από το όνομα της πόλης, η οποία έγινε η πρωτεύουσά της. Έδρα μιας ισχυρής διοίκησης, η πόλη απολάμβανε οικονομική και αρχιτεκτονική επέκταση. Εκείνη την εποχή, θεωρείται ότι είχε 30.000-50.000 κατοίκους, και μπορεί και περισσότερους. Κατά τη διάρκεια των βαρβαρικών επιδρομών και της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η περιοχή και η πόλη κατακτήθηκαν από τους Βησιγότθους (από το 462 έως το 719) με αποτέλεσμα να τελειώσει η ρωμαϊκή κυριαρχία στην πόλη. Στη συνέχεια διετέλεσε πρωτεύουσα της Σεπτιμανίας (επαρχία στα δυτικά της Ναρβωνικής), η οποία παρέμεινε στην εξουσία των Βησιγότθων, παρόλο που οι Φράγκοι υπό τον Κλοβίς Α' μετά τη Μάχη του Βουγιέ (507) είχαν εκδιώξει του Βησιγότθους από την ευρύτερη περιοχή της Ακουιτανίας. Για 40 χρόνια, από το 719 έως το 759, η Ναρμπόν πέρασε προσωρινά στην εξουσία των μουσουλμάνων της Αλ-Άνταλους, τους οποίους εκδίωξε ο Πιπίνος ο Βραχύς ελευθερώνοντας την πόλη από τους Άραβες το 759 και ιδρύοντας την υποκομητεία της Ναρμπόν. Το 859, η Ναρμπόν λεηλατήθηκε από τους Βίκινγκς με αρχηγό τον Hasting, οι οποίοι κατέβηκαν από τη Νάντη και είχαν διαχειμάσει στην κοντινή περιοχή της Καμάργκ.Από τον 9ο αιώνα, η πόλη προσπάθησε να ανακτήσει τη λάμψη της ρωμαϊκής εποχής και έγινε ένα σημαντικό θρησκευτικό, πνευματικό και εμπορικό κέντρο της νότιας Γαλλίας. Τον 12ο αιώνα, η αυλή της Ερμενγκάρντ της Ναρμπόν (1134 -1192) ήταν ένα από τα πολιτιστικά κέντρα όπου αναπτύχθηκε η ποίηση και η μουσική των τροβαδούρων του Νότου. Η Ναρμπόν έπεσε σε αργή παρακμή τον 14ο αιώνα, για διάφορους λόγους. Ένας λόγος ήταν η αλλαγή στην πορεία του ποταμού Ωντ, η οποία προκάλεσε προβλήματα στην πρόσβαση στη ναυσιπλοΐα. Ο ποταμός, γνωστός ως Atax στην αρχαιότητα, είχε πάντα δύο κύρια ρεύματα που χώριζαν κοντά στην κοινότητα Σαλέλ, βόρεια της Ναρμπόν. Το ένα ρεύμα έρεε νότια μέσω της Ναρμπόν και στη συνέχεια στη θάλασσα, ενώ το άλλο κατευθύνονταν ανατολικά προς τη λιμνοθάλασσα Βαντρ κοντά στις σημερινές εκβολές του ποταμού, στα ανατολικά της πόλης. Οι Ρωμαίοι είχαν βελτιώσει την πλοηγησιμότητα του ποταμού με την κατασκευή ενός φράγματος και καναλιών. Μια μεγάλη πλημμύρα το 1320 σάρωσε το φράγμα και πλημμύρισε την πεδιάδα, γεγονός που επέφερε μεταβολή της πορείας του ποταμού και η Ναρμπόν έχασε το λιμάνι και την ευημερία της. Άλλες αιτίες της παρακμής της πόλης ήταν η λεηλασία από τις επιδρομές του Μαύρου Πρίγκιπα, που προκάλεσε πολλές καταστροφές. Η ανάπτυξη άλλων λιμένων ήταν επίσης ένας παράγοντας. Μετά την εμπορική επιτυχία του Κανάλ του Μιντί το 1681, που συνέδεε τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό, οι έμποροι της Ναρμπόν απαιτούσαν καλύτερη πρόσβαση σε αυτό για να σταματήσει η απομόνωση της πόλης, οπότε το 1686 κατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα Βωμπάν το Κανάλ ντε λα Ρομπίν, ένα πλευρικό τμήμα του Κανάλ ντε Μιντί, που ακολουθούσε την παλιά, εγκαταλειμμένη κοίτη του Ωντ έως τη θάλασσα.[9] Έναν αιώνα αργότερα, όταν κατασκευάστηκε το Canal de Jonction, η Ναρμπόν είχε τελικά άμεση πρόσβαση στο Κανάλ του Μιντί. Το κανάλι Ρομπίν περνάει από το κέντρο της πόλης και από τη Γέφυρα των εμπόρων, η οποία είναι μια από τις λίγες γέφυρες στη Γαλλία, η οποία εξακολουθεί να έχει κτίσματα. Από εκεί διασχίζει την κοινότητα Μπαζ και το φυσικό πάρκο Ιλ Σαιντ-Λυσί πριν συναντήσει τη Μεσόγειο θάλασσα στο Πορ-λα-Νουβέλ. Έτσι, παρά την πτώση της από τους ρωμαϊκούς χρόνους, η Ναρμπόν κατόρθωσε να διατηρήσει την ζωτική αλλά περιορισμένη σημασία της ως εμπορική διαδρομή, ιδιαίτερα στους πιο πρόσφατους αιώνες. Η γεωργία και η αμπελοκαλλιέργεια της γύρω περιοχής καθώς και το εμπόριο δημιούργησαν τη βάση για την ανάπτυξη της πόλης. Η Ναρμπόν είναι σημαντικό κέντρο εμπορίας οίνου. Βιομηχανικές μονάδες της είναι τα εργοστάσια εμπλουτισμού ουρανίου στο Μαλβεσί, εργοστάσια χημικών προϊόντων και μικρότερες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν εμπορικές και υπηρεσιακές επιχειρήσεις κάθε είδους. Ο τουρισμός διαδραματίζει επίσης έναν σημαντικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Στα παράλια της Μεσογείου έχει αναπτυχθεί το θέρετρο Ναρμπόν-Πλαζ με τουριστικές εγκαταστάσεις. Επίσης, η Ναρμπόν φιλοξενεί πάνω από 1.000 φοιτητές στα πανεπιστημιακά τμήματα, τμήμα Νομικής και Οικονομικών σπουδών, παράρτημα του Πανεπιστημίου του Περπινιάν. Η Ναρμπόν είναι αδελφοποιημένη με τις εξής πόλεις: Αόστα, Ιταλία Γκροσέτο, Ιταλία Σάλφορντ, Αγγλία Βάιλχάιμ, Γερμανία Η Ναρμπόν ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους το 118 π.Χ. και ήταν η δεύτερη παλαιότερη ρωμαϊκή αποικία στη Γαλατία μετά την Αιξ-αν-Προβάνς (122 π.Χ.). Το αστικό κέντρο της παρακολουθεί πολλούς αιώνες ιστορίας, αποτυπωμένης και στα κτίρια. Βρίσκεται στο κέντρο του «Περιφερειακού Φυσικού Πάρκου της περιοχής Ναρμπόν στη Μεσόγειο» και διαθέτει επίσης πολλά φυσικά αξιοθέατα.Η πόλη περιβάλλεται από αμπελώνες (ειδικεύεται στο εμπόριο οίνου του νομού Ωντ και του Λανγκεντόκ). Κοντά στην ακτή μιας πολύ τουριστικής περιοχής, έχει μια παραλία πέντε χιλιομέτρων με λεπτή άμμο στη Ναρμπόν-Πλαζ. Ως παλαιά ρωμαϊκή αποικία στη Γαλατία κέρδισε επάξια τον χαρακτηρισμό της «μεγαλύτερης κόρης της Ρώμης έξω από την Ιταλία». Μερικά από τα αξιοθέατα της Ναρμπόν είναι: Ο καθεδρικός ναός, χρονολογείται από το 1272 Το Παλάτι των Αρχιεπισκόπων, όπου στεγάζονται το Δημαρχείο και μουσεία. Το αρχαιολογικό μουσείο στο κέντρο της πόλης παρουσιάζει τους τοπικούς πολιτισμούς από την προιστορία έως τον 6ο αιώνα. Το επιγραφικό μουσείο, που στεγάζεται στην εκκλησία της Νοτρ-Νταμ ντε Λαμουργιέ, κτίσμα του 12ου-13ου αιώνα. Η ρωμαϊκή κρύπτη Απομεινάρια της Δομιτίας οδού στο κέντρο της πόλης Το Κανάλ ντε λα Ρομπίν, που διασχίζει το κέντρο της πόλης Η καλυμμένη αγορά Halles λειτουργεί καθημερινά. Οι πιο πολυσύχναστες ώρες είναι τα πρωινά της Κυριακής και της Πέμπτης. Ο κοντινός ασβεστολιθικός λόφος γνωστός ως La Clape, περιοχή εντατικής αμπελοκαλλιέργειας καιΗ παραλία στη Ναρμπόν-Πλαζ (Γαλλικά) Επίσημος ιστότοπος

Η Ναρμπόν (γαλλικά: Narbonne, εξελληνισμένα: Ναρβώνα) είναι κοινότητα και πρωτεύουσα διαμερίσματος, υπονομαρχία του νομού Ωντ στη νότια Γαλλία, στην περιοχή Οξιτανία. Διασχίζεται από το κανάλι της Ρομπίν, καταχωρημένο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Ουνέσκο. Βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα από τις ακτές της Μεσογείου και είναι ιστορικό λιμάνι από τη ρωμαϊκή εποχή έως τον 14ο αιώνα και ιστορική πρωτεύουσα της Ναρβωνικής Γαλατίας. Είναι οριακά η μεγαλύτερη κοινότητα του νομού Ωντ, με πληθυσμό 53.594 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2016 και η ευρύτερη αστική περιοχή της ανέρχεται σε 93.057 κατοίκους (2015). Η Ναρμπόν είναι καταχωρημένη ως «Πόλη Τέχνης και Ιστορίας». Οι κάτοικοι ονομάζονται Ναρμποναί και Ναρμποναίζ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BD

Σιδηροχώρι Καβάλας

Βρίσκεται σε υψόμετρο 110 μέτρων, στους πρόποδες του όρους Σύμβολο. Με το πρόγραμμα Καποδίστριας εντάχθηκε στον δήμο Πιερέων, και παλαιότερα υπαγόταν στην κοινότητα Σιδηροχωρίου. Το σύγχρονο όνομα του οικισμού προέρχεται από το γεγονός ότι στην περιοχή θεωρήθηκε ότι υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα σιδηρομεταλλεύματα.Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1897, κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, πραγματοποιήθηκε στο Σιδηροχώρι μάχη ανάμεσα σε οθωμανικές δυνάμεις και Έλληνες αντάρτες υπό τους Παναγιώτη Δημαρά, Στάθη Καραβαγγέλη και Βελέντζα, οι οποίοι επιχείρησαν να προκαλέσουν δολιοφθορές στη γέφυρα της Αγγίστας επί της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης - Δεδέαγατς. Από τη σύγκρουση επέζησαν μόλις 9 αντάρτες, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα μακεδονομάχος Κώστας Γαρέφης.Η κοινότητα αποτελείται από τέσσερις συνοικισμούς με συνολικό πληθυσμό 560 κατοίκων: το Μεσότοπο, τον Καραβαγγέλη, το Δημαρά και το Σιδηροχώρι. Ο Καραβαγγέλης αναφέρεται στις απογραφές ως ξεχωριστός οικισμός. Οι συνοικισμοί Δημαράς και Καραβαγγέλης φέρουν τα ονόματα των οπλαρχηγών Δημαρά από τα Βρέσταινα Λακωνίας, και Ευστάθιου Καραβαγγέλη από το Τρίκερι Μαγνησίας ή τον Πόντο, οι οποίοι σκοτώθηκαν στη μάχη του 1897.Μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, κατοικούνταν από μουσουλμάνους, ενώ μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, στο Σιδηροχώρι εγκαταστάθηκαν 62 οικογένειες.

Το Σιδηροχώρι (μέχρι το 1926 Δεμερλή) είναι χωριό του Δήμου Παγγαίου της περιφερειακής ενότητας Καβάλας, στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 189 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82

Τίτε Κούμπο

Γιος ενός μέλους του συμβουλίου στην Fuchu, στην Χιροσίμα, ο Κούμπο αποφοίτησε το Λύκειο. Μετά από λίγο καιρό η πρώτη του προσπάθεια για μάνγκα, το "Ultra Unholy Hearted Machine" δημοσιεύτηκε το 1996. Μετά από αυτό ακολούθησαν άλλες 2 προσπάθειες, το 1999 εκδόθηκε το πρώτο του σήριαλ, το Zombie Powder, το οποίο συνέχισε να βγαίνει μέχρι το 2000. Το επόμενο του σήριαλ, Bleach, που είχε σχέση με ένα μαθητή λυκείου που πολεμάει κακά πνεύματα, βγήκε στο ίδιο περιοδικό όπως και το Zombie Powder το 2001. Ως άνιμε εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 2004. Η πρώτη ταινία Bleach βγήκε στην Ιαπωνία στις 16 Οκτωβρίου το 2006.Το 2018 κυκλοφόρησε το Burn the witch,ένα σύντομο μάνγκα με 62 σελίδες και διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν με το Bleach. Το τέλος έκδοσης του Zombie powder ήταν τραγικό χτύπημα για τον Τίτε Κούμπο, αλλά σύντομα άρχισε να δουλεύει πάνω σε ένα άλλο μάνγκα, το Bleach. Παρόλο που το Bleach τα πήγε καλά στην εξέταση, η ιστορία του απορρίφθηκε, καθώς οι εξεταστές είπαν ότι έμοιαζε πάρα πολύ στο Γιούγιου Χακούσο. Ο Κούμπο έπεσε σε κατάθλιψη, αλλά ο Άκιρα Τοριγιάμα διάβασε την ιστορία του Bleach και την βρήκε ενδιαφέρουσα. Έγραψε τότε ένα γράμμα ενθάρρυνσης στον Κούμπο και τον παρότρυνε να συνεχίσει. Αυτό έδωσε στον Κούμπο την δύναμη που ήθελε, και τελικά κατάφερε το 2001 να εκδώσει το Bleach.Ο Κούμπο για ένα χρονικό διάστημα αντιμετώπιζε προβλήματα όσο το έγραφε την ιστορία για το The lost substitute shinigami arc.Ωστόσο ένα γράμμα από έναν θαυμαστή του μάνγκα του έδωσε κουράγιο κι κίνητρο να τελειώσει την ιστορία ακριβώς όπως ήθελε ο ίδιος.Μετά από το Bleach ο Κούμπο δημιούργησε μία ιστορία spin off με τον τίτλο Burn The Witch. Bleach

Ο Νοριάκι Κούμπο (ιαπωνικά: 久保帯人‎, 26 Ιουνίου 1977) είναι Ιάπωνας καλλιτέχνης και γράφει με το όνομα Τίτε Κούμπο. Έγινε γνωστός μέσα από το μάνγκα Bleach, του οποίου είναι δημιουργός και εικονογράφος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CF%84%CE%B5_%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BF

Πάνελ πολυουρεθάνης

Πολύ μεγάλη θερμική μόνωση, λόγω του στρώματος πολυουρεθάνης (γι' αυτό και χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ψυκτικών θαλάμων). Ηχομόνωση και υγρομόνωση. Μεγάλος συντελεστής αντοχής / βάρους. Ηλεκτρομαγνητική ανακλαστικότητα (λόγω της δομής των μεταλλικών ελασματόφυλλων.) Τα πάνελ πολυουρεθάνης χρησιμοποιούνται στην κάλυψη μεταλλικών κτιρίων, ιδιαίτερα σε βιομηχανικά κτίρια, αλλά και μεταλλικά προκάτ σπίτια και φορητούς οικίσκους. Στις κατασκευές κτιρίων χρησιμοποιούνται ως επί το πλείστον πάνελ πάχους 4 cm, πυκνότητας 40 1: 2 Kg/τ.μ. Επίσης χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ψυκτικών θαλάμων. Στις κατασκευές ψυκτικών θαλάμων, χρησιμοποιούνται συνήθως πάνελ πάχους 8 cm.

Τα πάνελ πολυουρεθάνης είναι σύνθετα συμπαγή θερμομονωτικά panel, τα οποία αποτελούνται από δυο διαμορφωμένα μεταλλικά γαλβανισμένα, ηλεκτροστατικά βαμμένα, ελασματόφυλλα, μεταξύ των οποίων υπάρχει σκληρός αφρός από πολυουρεθάνη. Το πάχος του στρώματος πολυουρεθάνης συνήθως είναι από 3 έως 8 cm, αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της αγοράς. Σε αντίθεση με τα πάνελ πετροβάμβακα, τα πάνελ πολυουρεθάνης δεν είναι πυράντοχα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BB_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B5%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82

Ντιν Μαλένκο

Ξεκίνησε την καριέρα του στην επαγγελματική πάλη το 1979 και πέρασε από πάρα πολλές μικρής εμβέλειας εταιρείες. Ο πατέρας του, Μπόρις Μαλένκο, ήταν ένας από τους καλύτερους παλαιστές της εποχής του. Ο Ντιν ξεκίνησε αρχικά ως διαιτητής, ενώ διαιτήτευσε και στο WWE στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Αργότερα ξεκίνησε ως παλαιστής και αγωνίστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά κυρίως σε Μεξικό και Ιαπωνία, όπου εξέλιξε τα προσόντα και τις ικανότητές του. Το 1994, υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία Extreme Championship Wrestling και έμεινε εκεί για έναν χρόνο. Το 1995 μεταπήδησε στο World Championship Wrestling, όπου έμεινε μια πενταετία, για να μεταγραφεί το 2000, στο World Wrestling Entertainment. Στο τελευταίο θα μείνει για έναν χρόνο περίπου, αφού θα αποφασίσει να σταματήσει να αγωνίζεται στο υψηλό επίπεδο. Έχει κατακτήσει 11 σπουδαίους τίτλους στις τρεις κορυφαίες εταιρείες, αλλά ποτέ Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η προσωπική ιστοσελίδα του Προφίλ στο WWE.com Προφίλ στο IMDb.com Προφίλ στο OWoW.com

Ο Ντιν Σάιμον (Dean Simon, 4 Αυγούστου 1960) είναι Αμερικανός πρώην παλαιστής, περισσότερο γνωστός ως Ντιν Μαλένκο. Αυτή την περίοδο εργάζεται ως ανιχνευτής ταλέντων στην εταιρεία πάλης WWE.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF

Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Κύπρος, 1960-2014)

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα της υπογραφής των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου (19 Φεβρουαρίου 1959) έως τις 16 Αυγούστου 1960 που η Κύπρος ανακηρύχθηκε επίσημα ανεξάρτητο κράτος εγκαθιδρύθηκε μεταβατική επιτροπή, που είχε ως στόχο να καταρτίσει σχέδια προσαρμογής και αναδιοργάνωσης της κυβερνητικής μηχανής για τη μεταβίβαση της εξουσίας στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Η μεταβατική επιτροπή είχε θέση προσωρινής κυβέρνησης. Στη θέση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (2 Απριλίου 1959 - 15 Αυγούστου 1960) ήταν ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης.Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει όλους του Υπουργούς Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων:

Το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Κύπρου δημιουργήθηκε το 1960 και καταργήθηκε στις 14 Απριλίου 2014. Διαδέχθηκε από το Υπουργείο Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82,_1960-2014)

Μίλος Ντέλετιτς

Παρά τη νεαρή ηλικία του, ο Ντέλετιτς κατάφερε να αγωνιστεί σε πολλούς συλλόγους, κυρίως δεύτερης κατηγορίας, όπως οι σερβικές Μλαντένοβατς, Βοϊβοντίνα, Νάπρεντακ Κρούσεβατς, ΦΚ Γιαγκόντινα και οι ρουμανικές Σαγκεάτα Στεζάρου και Ακαντέμικα Κλιντσένι. Το 2016, είχε μία πολύ επιτυχημένη σεζόν με τη Ράντνικ Σουρντούλιτσα στο Πρωτάθλημα Σερβίας, παίζοντας ως πλάγιος μέσος και μεσοεπιθετικός. Παρόλο που ο παίκτης διεκδικήθηκε από μεγάλους συλλόγους της Σερβίας και της Τουρκίας, στις 26 Ιουνίου 2016 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την ΑΕΛ, χάρη στη βοήθεια του πρώην ποδοσφαιριστή του συλλόγου Σλάνταν Σπάσιτς και του τότε τεχνικού διευθυντή Θωμά Κυπαρίσση. Η πρώτη του σεζόν ήταν αρκετά απογοητευτική, καθώς δεν κατάφερε να σκοράρει σε κανέναν από τους 28 αγώνες που αγωνίστηκε. Ο Ντέλετιτς ξεκίνησε τη σεζόν 2017-18 ως αδιαμφισβήτητος βασικός παίκτης. Το πρώτο του γκολ για την ομάδα, ήρθε στα τελευταία λεπτά ενός εντός έδρας αγώνα εναντίον του Απόλλωνα Σμύρνης, ο οποίος ολοκληρώθηκε με νίκη 1-0. Σχεδόν ένα μήνα αργότερα, σημείωσε ένα γκολ στη νίκη με 2-0 επί της Λαμίας, κερδίζοντας το βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη. Στις 25 Φεβρουαρίου 2018, επέστρεψε σε αγώνα μετά από ένα μήνα εκτός δράσης λόγω τραυματισμού και σημείωσε το μοναδικό γκολ στην εντός έδρας νίκη με 1-0 επί του Πλατανιά. Στις 5 Μαΐου 2018, στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν σκόραρε στην ισοπαλία με 1-1 εναντίον της Λαμίας. Συνολικά, είχε 30 συμμετοχές στη σεζόν, με 5 γκολ και 5 ασίστ, γεγονός που βοήθησε την ομάδα να αποφύγει τον υποβιβασμό. Στον πρώτο αγώνα της σεζόν 2018-19, ο Ντέλετιτς σκόραρε με μακρινό σουτ, στην εκτός έδρας νίκη με 0-1 επί του Απόλλωνα Σμύρνης. Στις 20 Οκτωβρίου 2018, άνοιξε το σκορ στην εκτός έδρας ήττα με 2-1 εναντίον της Λαμίας. Στις 11 Νοεμβρίου 2018, σκόραρε στην εντός έδρας νίκη με 2-0 εναντίον του ΠΑΣ Γιάννινα.Στις 22 Νοεμβρίου 2018, φέρεται να συμφώνησε σε τριετή επέκταση του συμβολαίου του, με ρήτρα αποδέσμευσης στα 500.000 ευρώ. Στις 9 Ιανουαρίου 2019, άνοιξε το σκορ στην εντός έδρας νίκη με 3-2 εναντίον του Αστέρα Τρίπολης στη φάση των 16 του Κυπέλλου. Στις 27 Ιανουαρίου 2019, σημείωσε το γκολ της ισοφάρισης με μία ωραία σόλο προσπάθεια, στην ισοπαλία 1-1 με τον Παναθηναϊκό, για να δώσει στην ομάδα του ένα σημαντικό βαθμό για την αποφυγή του υποβιβασμού. Την 1η Ιουλίου 2019, η ΑΕΚ ανακοίνωσε επίσημα την απόκτηση του Ντέλετιτς, με τριετές συμβόλαιο. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2020, σκόραρε για πρώτη φορά με την φανέλα της ΑΕΚ, στο ισόπαλο ντέρμπι, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Αστέρας Τρίπολης (δανεισμός) Τον Ιανουάριο του 2020, μετακόμισε στην Τρίπολη ως δανεικός, με σκοπό να πάρει χρόνο συμμετοχής στον Αστέρα Τρίπολης. Με την φανέλα της Αρκαδικής ομάδας πέτυχε συνολικά 2 τέρματα σε 9 συμμετοχές. Λαμία (δανεισμός) Το καλοκαίρι του 2020, υπέγραψε στην Λαμία, ως δανεικός για έναν χρόνο. Ο Ντέλετιτς έχει 2 συμμετοχές με την Εθνική Σερβίας U19. Μέχρι τις 11 Μαρτίου 2019. (Αγγλικά) Προφίλ Μίλος Ντέλετιτς στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com

Ο Μίλος Ντέλετιτς (Miloš Deletić, σερβικά κυριλλικά:Милош Делетић, 14 Οκτωβρίου 1993) είναι Σέρβος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος για την ομάδα του Βόλου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%82

Οξαζιριδίνη

Με βάση το χημικό τύπο του (CH3NO) έχει τα ακόλουθα τέσσερα (4) ισομερή θέσης: Μεθαναμίδιο με σύντομο συντακτικό τύπο HCONH2. Νιτρωδομεθάνιο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3NO. Ιμινομεθανόλη με σύντομο συντακτικό τύπο HOCH=NH. Μεθανυδροξυλιμίνη με σύντομο συντακτικό τύπο CH2=NOH. Η οξααζιριδίνη είναι η «μητρική ένωση» για μια σειρά «θυγατρικών» του παραγώγων, που μαζί με τη «μητρική ένωση», ονομάζονται συλλήβδην «οξαζιριδίνες». Τα πρώτα παράγωγα οξαζιρίνης (που ονομάζονται γενικά «οξαζιρίνες») συνθέθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από τον Γουΐλλιαμ Έμμονς (William D. Emmons) και μεταγενέστερα από τους Krimm, Horner και Jürgens. Με οξείδωση μεθανιμίνης από καρβοξυλικό υπεροξύ (RCO3H), παράγεται οξαζιρίνη: Με επίδραση αλαμίνης (NH2X) σε μεθανάλη, παράγεται οξαζιρίνη: Στην οξαζιριδίνη, τόσο το οξυγόνο όσο και το άζωτο δρουν τυπικά ως πυρηνόφιλα, εξαιτίας της υψηλής τους ηλεκτραρνητικότητας. Αυτό επιτρέπει την ηλεκτρονιόφιλη μεταφορά και των δυο ετεροατόμων. Επιπλέον έχει ασυνήθιστα υψηλή δραστικότητα, επειδή περιέχει έναν τριμελή δακτύλιο, αλλά και γιατί επιλέον διαθέτει ένα σχετικά ασθενή δεσμό N-O. Τα πυρηνόφιλα αντιδραστήρια τείνουν να αντιδρούν πιο συχνά με το άζωτο της οξαζιριδίνης. Η πρώτη χρήση οξαζιριδίνης για τη μεταφορά αζώτου καταγράφηκε το 1964 από τους Ohme και Schmitz. Η οξαζιριδίνη παρεμβάλλει την αμινομάδα σε μια σειρά πυρηνόφιλα, όπως για παράδειγμα τα ακόλουθα: 1. Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε κορεσμένες αλκοόλες (ROH) παράγει αλκοξυαμίνες (RONH2): 2. Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε ενόλες (RCH=C(OH)R), όπου τα R όχι απαραίτητα τα ίδια, παράγει α-αμινοκετόνες (ή α-αμιναλδεΰδες αν το δεύτερο R είναι υδρογόνο): Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε θειόλες (RSH) παράγει αλκυλοθειαμίνες (RSNH2): Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε θειαιθέρες (RSR), όπου τα R όχι απαραίτητα τα ίδια, παράγει θειιμίδια (R2S=NH): Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε σεληναιθέρες (RSeR), όπου τα R όχι απαραίτητα τα ίδια, παράγει σεληνιμίδια (R2Se=NH): Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε αμίνες (RNH2), παράγει αλκυλυδραζίνες (RNHNH2): Η επίδραση της οξαζιριδίνης σε αλκένια τύπου (-CH=CH-), παράγει αζιριδινες. Π.χ. με αιθένιο: Παπαγεωργίου, Β.Π., Εφαρμοσμένη Οργανική Χημεία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2005, ISBN 960-260-342-7 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982 Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση Θεσσαλονίκη 1991 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986 Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985 Διαδικτυακοί τόποι που αναφέρονται στις «Αναφορές και παρατηρήσεις».

Η οξαζιριδίνη (αγγλικά oxaziridine) είναι οργανική ετεροκυκλική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο, άζωτο και οξυγόνο, με μοριακό τύπο CH3NO. Το μόριό της αποτελείται δομικά από έναν τριμελή ετεροκυκλικό δακτύλιο που περιέχει τρία (3) διαφορετικά άτομα, ένα (1) άνθρακα, ένα (1) οξυγόνου, και ένα (1) αζώτου. Η μεγαλύτερη εφαρμογή της είναι ως πρόδρομη ένωση για τη βιομηχανική παραγωγή υδραζίνης. Οι «θυγατρικές» οξαζιριδίνες χρησιμοποιούνται, ακόμη, ως εξειδικευμένα αντιδραστήρια στην οργανική χημεία, για μια ποικιλία οξειδώσεων, που συμπεριλαμβάνουν α-υδροξυλίωση ενολών, εποξείδωση και αζιριδίνωση αλκενίων, καθώς και άλλες αντιδράσεις μεταφοράς ετεροατόμων. Οι οξαζιριδίνες επίσης εξυπηρετούν ως πρόδρομες ενώσεις για αμίδια, ενώ λαμβάνουν μέρος σε αντιδράσεις [3+2] κυκλοπροσθήκης. Οι χειρόμορφες «θυγατρικές» οξαζιριδίνες προκαλούν ασύμμετρη μεταφορά οξυγόνου, σε προχειρόμορφες ενόλες αλλά και σε άλλου είδους (προχειρόμορφες) ενώσεις. Κάποιες «θυγατρικές» οξαζιριδίνες έχουν επίσης την ιδιότητα να έχουν υψηλό «εμπόδιο» αντιστροφής αζώτου, επιτρέποντας έτσι την πιθανότητα να σχηματιστεί χειρομορφία με κέντρο το άτομο αζώτου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B7

Κάιλ Γουίλτσερ

Ξεκίνησε την κολλεγιακή του καριέρα στους Kentucky Wildcats, ενώ το 2013, μεταφέρθηκε στους Gonzaga Bulldogs. Η επαγγελματική του καριέρα ξεκίνησε, ουσιαστικά, το 2016, όταν βρέθηκε στους Χιούστον Ρόκετς, ενώ την ίδια χρονιά δόθηκε δανεικός στους Rio Grande Valley Vipers.Τη σεζόν 2017-18, αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς.Τον Ιούλιο του 2018, μετακόμισε στην Ισπανία για λογαριασμό της Ουνικάχα Μάλαγα. Στη Μάλαγα είχε κατά μέσο όρο 11,3 πόντους και 2,7 ριμπάουντ στο Πρωτάθλημα Ισπανίας, ενώ στο Eurocup είχε αντίστοιχα 10,3 πόντους, 3,4 ριμπάουντ και 1,3 ασίστ. Στις 24 Ιουλίου 2019, ανακοινώθηκε από την Τουρκ Τέλεκομ. Τη σεζόν 2019-20 στο Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ είχε 17.9 πόντους, 6.5 ριμπάουντ και 1.5 ασίστ κατά μέσο όρο έχοντας 60.2% στα δίποντα, 42.9 στα τρίποντα και 72% από τη γραμμή των ελευθέρων βολών. Αντιστοίχως στο Πρωτάθλημα Τουρκίας "μέτρησε" 13.4 πόντους, 5.1 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ. Τον Μάιο του 2020 ανανέωσε το συμβόλαιό του με την τούρκικη ομάδα. Στις 23 Ιανουαρίου 2021, σκόραρε 35 πόντους με 2/5 δίποντα, 9/13 τρίποντα και 4/6 βολές, στην εντός έδρας νίκη της Τουρκ Τέλεκομ επί της Μπαχτσεσεχίρ (101-88) για το τουρκικό πρωτάθλημα. Τη σεζόν 2020-21, o Γουίλτζερ αγωνίστηκε σε 12 ματς στο Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ, έχοντας κατά μέσο όρο 15,2 πόντους, 5,2 ριμπάουντ, 2,2 ασίστ και 15 βαθμούς στην αξιολόγηση. Στο τουρκικό πρωτάθλημα, είχε 18,7 πόντους κατά μέσο όρο, με 44% στο τρίποντο, καθώς και 5,9 ριμπάουντ. Στις 13 Ιουλίου 2021, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Τενερίφη. Στις 6 Μαίου, προκρίθηκε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αφού η Τενερίφη κέρδισε στον ημιτελικό του Final Four τη Χαποέλ Χολόν 78-71. Στις 8 Μαίου, κατέκτησε το τρόπαιο του Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ, αφού η Τενερίφη κέρδισε στον τελικό τη Μανρέσα 98-87 με τον ίδιο να είναι από τους κορυφαίους των νικητών έχοντας νταμπλ-νταμπλ με 17 πόντους και 2 ριμπάουντ. Αν και κατέχει διπλή υπηκοότητα, αγωνίζεται στην Εθνική Καναδά, με την οποία έχει κερδίσει κι ένα ασημένιο μετάλλιο, στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2015. Το 2018, βοήθησε την Εθνική Καναδά να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 στην Κίνα, αφού σε σημαντική αναμέτρηση πρόκρισης κόντρα στη Βραζιλία, ολοκλήρωσε τον αγώνα με 25 πόντους (9/17 σουτ, 4/4 βολές), 7 ριμπάουντ και 26 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2019, πραγματοποίησε θετικές εμφανίσεις. Πατέρας του είναι ο πρώην καλαθοσφαιριστής και προπονητής Γκρεγκ Γουίλτζερ. Ιμπεροστάρ Τενερίφη Μπάσκετμπολ Τσάμπιονς Λιγκ: (2022) Draftexpress.com Profile Kyle Wiltjer at gozags.com Kyle Wiltjer at nbadraft.net

Ο Κάιλ Γκρέγκορι Γουίλτζερ, αγγλικά: Kyle Gregory Wiltjer (Πόρτλαντ (Όρεγκον), 20 Οκτωβρίου 1992) είναι Αμερικανό-Καναδός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,08 μ. και αγωνίζεται ως πάουερ φόργουορντ στην Τενερίφη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B9%CE%BB_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BB%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81