Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Δαμάσκιος

Γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας, από όπου έλαβε και το όνομά του. Το συριακό του όνομα είναι άγνωστο. Φοίτησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ρητορική με τον Θέωνα και φιλοσοφία με τον Ερμεία, τον Αμμώνιο και τον Ηλιόδωρο. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου ήταν μαθητής του Μαρίνου, του Ζηνόδωτου και του Ισίδωρου, τον οποίο και διαδέχθηκε στην διεύθυνση της Νεοπλατωνικής Σχολής των Αθηνών το 515 περίπου. Έκλεισε τη Σχολή γιατί εκδιώχθηκε από τον Ιουστινιανό τον Μέγα το 529. Μαζί με τους μαθητές του Σιμπλίκιο, Ευλάμπιο τον Φρύγα, Πρισκιανό τον Λυδό, Ερμεία και Διογένη από τη Φοινίκη και Ισίδωρο τον Γαζαίο, εγκαταστάθηκαν στην Αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη . Στη συνέχεια λέγεται ότι μετέβη μαζί με τους έξι προαναφερθέντες μαθητές του στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα, όπου λειτουργούσε το ιερό του Άμμωνα Δία, συνεχίζοντας τη φιλοσοφική τους δράση.. Το κυρίως σύγγραμμά του ονομάζεται Απορίαι καὶ λύσεις περὶ τῶν πρώτων ἀρχῶν στο οποίο επικεντρώνεται σε οντολογικά μεταφυσικά ερωτήματα και υποστηρίζει ότι το "Εν" (ο Θεός) (έτσι όπως το εννοεί ο Πλωτίνος και ο Πρόκλος) συνδέεται με το "Ον" και τον "Νου", και ότι δεν είναι κάτι απόλυτο σε έναν ανώτερο κόσμο. Σώζεται ακόμα το σύγγραμμα Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδην απορίαι και λύσεις. Άλλα έργα του Δαμάσκιου είναι κυρίως σχόλια σε έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα: Σχόλιο στον Φαίδωνα του Πλάτωνα Σχόλιο στον Φίληβο του ΠλάτωναΑνάμεσα στα χαμένα του έργα είναι: Σχόλια στον Τιμαιο, τον Αλκιβιάδη Α´ και άλλους πλατωνικούς διαλόγους. Σχόλια σε αριστοτελικά έργα. Η Ζωή του Ισίδωρου. Λόγοι Παράδοξοι.Ένα επίγραμμά του σώθηκε στην Παλατινή Ανθολογία (VI 553) και την Ανθολογία του Πλανούδη. Από τον Πάτον, θεωρείται ότι το επίγραμμά του ανήκε στη συλλογή Κύκλος των νέων επιγραμμάτων του Αγαθία. Χρ. Τερέζης, Ύπαρξη και ουσία κατά τον Δαμάσκιο. Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση, τευχ. 10, σελ. 168 - 179, 1993 Δαμάσκιος από την Εγκυκλοπαίδεια του Πλάτωνα, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού Βιβλιοθήκη - Ελευθεροτυπία, 14 Μαΐου 1999 Ο θάνατος των φιλοσόφων και η συνέχεια της φιλοσοφίας, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

Ο Δαμάσκιος (458-πρώτο ήμισυ του 6ου αι.) ήταν σημαντικός νεοπλατωνικός φιλόσοφος, που ασχολήθηκε με τα βασικά ζητήματα της οντολογικής ιεραρχίας, της σχέσης του όντος με το εν και της θέσης της ψυχής μέσα στην οντολογική αλυσίδα. Ήταν ο τελευταίος σχολάρχης της Νεοπλατωνικής Σχολής των Αθηνών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82

Παναγία Πρωτόθρονος

Αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, υπήρξε πιθανώς η Επισκοπική έδρα της Νάξου κατά την Μεσοβυζαντινή περίοδο. Σε συνεχή λειτουργία από τους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους το μνημείο έχει υποστεί διαδοχικές επεμβάσεις που αλλοίωσαν την αρχική μορφή της τρίκλιτης βασιλικής, από την οποία διατηρείται ακόμη η κόγχη του ιερού με το σύνθρονο και τον επισκοπικό θρόνο. Κατά τη Μεσοβυζαντινή περίοδο, το αργότερο στα 1052, όταν σύμφωνα με επιγραφή ανακαινίστηκε από τους κτήτορες του ναού, τον Επίσκοπο Λέοντα και τους αξιωματούχους Νικήτα (Πρωτοσπαθάριο και Τουρμάρχη Ναξίας) και τον κόμητα Στέφανο Καμηλάρη, μετατράπηκε σε σταυροειδή εγγεγραμμένο τρουλαίο ναό μεταβατικού τύπου με ημικυλινδρικές καμάρες. Την ίδια εποχή προστέθηκε στα δυτικά τρουλαίος νάρθηκας με αμφίπλευρα καμαροσκεπή παρεκκλήσια Κατά τη Μεταβυζαντινή περίοδο διαμορφώθηκε δυτικά το μεγάλο τρίλοβο Κυκλαδίτικο καμπαναριό και ανοίχτηκαν θύρες στη βόρεια και νότια κεραία. Εκτεταμένες εργασίες συντήρησης πραγματοποιήθηκαν από την αρχαιολογική υπηρεσία στο ναό κατά τη δεκαετία του 1970, στερεώσεις, καθαρισμοί και αποτοιχίσεις που αποκάλυψαν συνολικά πέντε ζωγραφικά στρώματα στην κόγχη του ιερού, τον τρούλο τις καμάρες και το ΒΔ παρεκκλήσι. Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός υπήρξε η αποτοίχιση ολόκληρης της ζωγραφικής επιφάνειας του τρούλου, η αποκάλυψη του παλαιότερου στρώματος -εκτίθεται σήμερα στη Βυζαντινή Συλλογή στον Πύργο Γλέζου στο Κάστρο της Χώρας Νάξου- και η επανατοποθέτηση της. Το παλαιότερο στρώμα τοιχογραφιών είναι περίπου σύγχρονο με τις Παλαιοχριστιανικές τοιχογραφίες της Παναγίας Δροσιανής (7ος αιώνας) και αφορά το ίδιο εικονογραφικό πρόγραμμα: όρθιοι, ολόσωμοι απόστολοι στον ημικύλινδρο της αψίδας του ιερού βήματος, ως τμήμα της παράστασης της Ανάληψης του Χριστού που θα είχε αποδοθεί αναλαμβανόμενος μέσα σε δόξα στο τεταρτοσφαίριο της αψίδας. Στο ίδιο στρώμα ανήκει η μεμονωμένη μορφή του Αγ. Ισιδώρου στο παράθυρο της κόγχης. Το δεύτερο στρώμα αφορά ένα μικρό τμήμα ανεικονικής παράστασης, τοξοστοιχία με μεγάλους σταυρούς, που βρέθηκε στον ημικύλινδρο της αψίδας του ιερού και αποτοιχίστηκε. Χρονολογείται πιθανώς στον 9ο αιώνα μ.Χ. Το τρίτο στρώμα εντοπίστηκε στον τρούλο -πρώτο στρώμα του τρούλου- και στις καμάρες. Στον τρούλο έχει αποδοθεί ο Παντοκράτορας στηθαίος σε μετάλλιο που περιβάλλεται από ουράνιες δυνάμεις και προφήτες, ενώ στις καμάρες έχουν αποδοθεί σκηνές από το Χριστολογικό και Θεομητορικό κύκλο από τις οποίες διατηρούνται καλύτερα οι παραστάσεις του Ευαγγελισμού, του Ασπασμού και της Υπαπαντής. Το στρώμα αυτό πιθανώς χρονολογείται στον 11ο αι. και συνδέεται με την ανακαίνιση του ναού κατά το έτος 1052. Το τέταρτο στρώμα αποτελείται από τις νεότερες τοιχογραφίες του τρούλου και τις τοιχογραφίες του ΒΔ παρεκκλησίου (μετά το 1056) και χρονολογείται στο β΄ μισό του 11ου αιώνα. Στον τρούλο παραμένει το ίδιο εικονογραφικό πρόγραμμα μόνο που προστίθενται στη ζώνη με τις Ουράνιες δυνάμεις και τους προφήτες οι μορφές των Αγ. Δημητρίου, Αγ. Γεωργίου, Αγ. Νικολάου και Αγ. Θεοδώρου. Στο παρεκκλήσι έχουν αποδοθεί μορφές αγίων, στην κόγχη στηθαίος ο Αγ. Ακίνδυνος και εκατέρωθεν ολόσωμοι οι άγιοι Φίλιππος και Γεώργιος. Το πέμπτο στρώμα ανήκει στην Παλαιολόγεια περίοδο, στον 13ο αι. και αφορά την παράσταση της Δέησης στο τεταρτοσφαίριο της αψίδας, του Ευαγγελισμού στο νότιο τοίχο του Ιερού και την αποτοιχισμένη παράσταση ιεραρχών από τον ημικύλινδρο της κόγχης.

Ο ενοριακός ναός της Πρωτοθρόνου βρίσκεται στο Χαλκί (αναφερόμενο και ως Χαλκείον ή Τραγαία) της σημερινής Δημοτικής Ενότητας Δρυμαλίας και, παλαιότερα, του πρώην Δήμου Δρυμαλίας, το οποίο υπάγεται σήμερα στον Δήμο Νάξου & Μικρών Κυκλάδων. Βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της Νάξου, που αναφέρεται από τους κατοίκους της και ως ο Μυστράς του Αιγαίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82

Γιάννης Σερβετάς

Ο Γιάννης Σερβετάς ξεκίνησε τα πρώτα τηλεοπτικά του βήματα από το Comfuzio, παρέα με τούς Αντώνη Κανάκη, Σωτήρη Καλυβάτση και Αντώνη Παραρά, ενώ μετά το τέλος του Comfuzio και τον θάνατο του Αντώνη Παραρά ο Αντώνης Κανάκης, ο Σωτήρης Καλυβάτσης και ο Γιάννης Σερβετάς συνέχισαν με την εκπομπή «Α.Μ.Α.Ν.», η οποία στην αρχή θα περιελάμβανε και τον Αντώνη Παραρά. Αυθόρμητα οι τηλεθεατές της εκπομπής έδωσαν στα αρχικά την ερμηνεία Αντώνη Μας Άφησες Νωρίς. Αργότερα, οι τρεις φίλοι αφιέρωσαν την επιτυχία του Α.Μ.Α.Ν. (και του spin-off του, Α.Μ.Α.Ν.: Τα Καθάρματα) στη μνήμη του αδικοχαμένου Παραρά. Αρχικά προβάλλονταν στο Mega για εννέα επεισόδια και ύστερα στον ΑΝΤ1. Μετά το τέλος του Α.Μ.Α.Ν., ο Σερβετάς μαζί με τους Αντώνη Κανάκη, Χρήστο Κιούση και Στάθη Παναγιωτόπουλο δημιούργησαν τους Ράδιο Αρβύλα, τη γνωστή επιτυχημένη σατιρική εκπομπή. Επίσης έχει και εκπομπή στο ραδιόφωνο μέσω του Imagine 89.7.

Ο Γιάννης Σερβετάς (Θεσσαλονίκη, 29 Ιανουαρίου 1966) είναι Έλληνας παρουσιαστής σατιρικών εκπομπών. Κυρίως παρουσιάζει τις εκπομπές Ράδιο Αρβύλα και Βινύλιο μαζί με τον Αντώνη Κανάκη, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στις περισσότερες δουλειές του ενώ άλλες εκπομπές στις οποίες συμμετείχε είναι οι Comfuzio, ΑΜΑΝ, ΑΜΑΝ τα καθάρματα και Γιάννης ο όμορφος. Επίσης, ο Σερβετάς είναι συγγραφέας με μεγάλη επιτυχία στον τομέα. Τα βιβλία του είναι βασισμένα κυρίως πάνω σε ανέκδοτα. Ο Σερβετάς χαρακτηρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους Έλληνες πού έχουν δουλέψει πάνω στον τομέα των ανεκδότων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%82

Π.Α.Ο. Ηρακλής Ξυλοκάστρου

Ο «Ηρακλής Ξυλοκάστρου» πρωτοεμφανίστηκε το 1926 σαν μία ομάδα «γειτονική», δημιουργημένη από φίλους που έπαιζαν ποδόσφαιρο με άλλες γειτονιές σε αλάνες της πόλης του Ξυλοκάστρου. Απέκτησε γρήγορα δημοτικότητα εξαιτίας του πρωτόγνωρου τότε αθλήματος, σε συνδυασμό με τις επιτυχημένες επιδόσεις της ομάδας. Το τόσο επιτυχημένο ξεκίνημα του Ηρακλή Ξυλοκάστρου οφείλεται στον Μιχάλη Βασιλείου, ο οποίος οργάνωσε και διέδωσε την ομάδα και το ποδόσφαιρο στην περιοχή. Ο Μιχάλης Βασιλείου είχε καταγωγή από το Ξυλόκαστρο και αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό από το 1926 έως το 1935, στη θέση του αριστερού οπισθοφύλακα. Το 1930 κατακτά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, το οποίο αποτελεί το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Αγωνίστηκε ως βασικός σε όλα τα ματς του πρωταθλήματος και είναι εκ των διακριθέντων στη νίκη με 8-2 επί του Ολυμπιακού Πειραιώς, που αποτελεί την ευρύτερη νίκη σε αγώνα των δύο αιωνίων αντιπάλων μέχρι σήμερα. Ο Μιχάλης Βασιλείου ήταν πιο γνωστός με το παρατσούκλι «Ζοζεφίνα», εξαιτίας του μελαμψού δέρματος του θύμιζε την περίφημη για την εποχή Γαλλίδα χορεύτρια Ζοζεφίν Μπέικερ. Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, παρέμεινε στον Παναθηναϊκό μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως φροντιστής της ομάδας. Παράλληλα με την ιδιότητα του ως ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, ο Μιχάλης Βασιλείου όποτε βρισκόταν στη γενέτειρα του αναλάμβανε την οργάνωση της ομάδας και την εκγύμναση των παικτών του Ηρακλή Ξυλοκάστρου, εκτελώντας χρέη προπονητή επί σειρά ετών. Έχοντας δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό και πειθαρχημένο σύνολο, κατάφερε γρήγορα να κάνει δημοφιλή την ομάδα και αγαπητή στον κόσμο του Ξυλοκάστρου και να δημιουργήσει ένθερμους υποστηρικτές, οι οποίοι με το υστέρημα τους συνέβαλαν ώστε ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου να μπορεί να ταξιδεύει για τους αγώνες του και να διαθέτει πλούσιο ιματισμό. Καθιέρωσε από την αρχή σαν χρώματα το πράσινο και το λευκό και οδήγησε στην επισημοποίηση του συλλόγου με την ίδρυση του το 1928. Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Ξυλοκάστρου «ο Ηρακλής» ιδρύθηκε το 1928. Οι ιδρυτές του συλλόγου ήταν ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Αλογογιάννης, ο δημοσιογράφος Σπύρος Τριανταφύλλου, ο δικηγόρος Μίμης Γιαννόπουλος, ο Νίκος Τσοκάρης, ο Νίκος Αντωνόπουλος, ο Σωτήρης Παύλου κ.α. Την πρώτη θρυλική ενδεκάδα του Ηρακλή Ξυλοκάστρου που αγωνιζόταν σε φιλικούς αγώνες με ομάδες της περιοχής σε σύστημα 2-2-1-5, την αποτελούσαν οι: Σταύρος Σαμαρτζής (τερματοφύλακας), Δημήτρης και Θανάσης Μυλωνάς (αμυντικοί), Γιάννης και Ηρακλής Μαργαρίτης (μέσοι), Ιωάννης Μπασιώτης (κεντρικοί μέσοι), Άγγελος Φραντζής, Σταύρος Τσοκάρης, Τάκης Σκέντζος, Βασίλης Μάρκελλος, Σπύρος Ματσούκας (επιθετικοί). Μαζί τους και οι: Χορωτής Ε., Μπασιώτης Ι., Τριανταφύλλου και Κωνσταντινίδης. Τα πρώτα καταγεγραμμένα νικηφόρα αποτελέσματα σημειώθηκαν με: Ένωση Άργους (6-1), Ολυμπιακό Κορίνθου (5-2), Βύζαντα Μεγάρων (4-0), Κεραυνό Μελισσίων (12-1) και Αστέρα Ιτέας (3-1 και 4-1). Ειδικά για τις συναντήσεις με την ομάδα της Ιτέας, αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου ταξίδευε με καΐκι από το Ξυλόκαστρο για να αγωνιστεί. Από την επίσημη σύσταση του και τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ηρακλής εξαιτίας της δημοφιλίας που είχε αποκτήσει ως σωματείο, λειτούργησε ως αθλητικό πρότυπο και για την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Κορινθίας, διαδίδοντας το αθλητικό ιδεώδες. Παράλληλα με το ποδόσφαιρο και την αίγλη που είχε λόγω Βασιλείου, υπάρχουν αναφορές και για άλλα τμήματα του Συλλόγου τα οποία λάμβαναν μέρος σε τοπικούς αγώνες. Όπως αναφέρεται, ιδιαίτερα ενεργό ήταν το τμήμα κλασσικού αθλητισμού το οποίο ηγείτο ο Δ. Μεντζελίδης, ενώ υπάρχει μνεία και για τμήματα κολύμβησης και ποδηλασίας. Η ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή αποτελείτο από τους: Σαράντης, Ν. Μαργαρίτης, Γκαρώνης, Φιλιππάκης, Ν. Μανδελιάς, Β. Φιαμέγκος, Δ. Μαστέλλος, Χ. Βερβερίδης, Λιάκος Χαβέλης, Ι. Ματσούκας, Θεοδωρόπουλος και Λουκιανός Σκέντζος. Το 1932 αναφέρεται μία κίνηση της διοίκησης του Συλλόγου για την αγορά γης και την κατασκευή γηπέδου ποδοσφαίρου με στίβο, γεγονός ιδιαίτερα προοδευτικό για την εποχή. Το ΔΣ του Ηρακλή αποτελείτο από τους: Κ. Αλογογιάννης (πρόεδρος), Π. Ξύδης (αντιπρόεδρος), Δ. Μαστέλλος (γεν. γραμματέας, Τσουτσάνης (ταμίας), και Σπυρόπουλος, Δ. Πούλος, Γ. Ματσούκας, Κωνσταντινίδης (μέλη). Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και μέχρι την έναρξη του πολέμου, τη φανέλα του Ηρακλή τίμησαν οι Άγγελος Στίκας, Στάθης Τσάμης, Νίκος Μαργαρίτης, Ανδρέας Κλουτσινιώτης, Μίμης Μάστελλος, Σταύρος Λυμπερίδης, Βλάσης Δεμερούτης, Πέτρος Δέμης, Ζήσης Χατζόπουλος, Χριστόφορος Φίλης, Κων/νος Κωνσταντινίδης, Ιωάννης Μαλιαρός, Σπύρος Πουγκιάλης, Ιωάννης Ματσούκας κ.α. Αντίπαλες ομάδες τότε ήταν οι Αχιλλέας Κορίνθου, Άρης Κορίνθου, Πέλοπας Κιάτου, Παναιγιάλειος, Πανναυπλιακός κ.α. Εκείνη την περίοδο συναντάμε άρθρα με τον Ηρακλή να δίνει αγώνες με τη Β' και Γ' ομάδα του, που δείχνει το πλήθος των ποδοσφαιριστών που είχε στη δύναμη του. Πριν από τον βομβαρδισμό του Ξυλοκάστρου τον Απρίλη του 1941 από τους Γερμανούς, ο Ηρακλής αγωνίζεται και με ομάδες από τα αγγλικά στρατεύματα που επιτηρούν την περιοχή σε αγώνες που παρακολουθούνται από χίλιους και πλέον φιλάθλους. Μετά την ολοκλήρωση του πολέμου η ομάδα συμμετέχει και πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα Αργολιδοκορινθίας, με παίκτες όπως οι Πανουτσόπουλος, Αλογογιάννης, Χρήστου, Μουρίκης, Μπουραντάνης, Μαργαρίτης, Τρίμης, Τριανταφύλλου, Βερβερίδης, Παναγιώτου, Τάρλας. Το 1946 ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου είναι από τα ιδρυτικά σωματεία της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κορινθίας – Ε.Π.Σ.Κ. (μαζί με Πέλοπα Κιάτου, Ηρακλή Λεχαίου, Ολυμπιακό Λουτρακίου, Άρη, Αχιλλέα και Ολυμπιακό Κορίνθου και το στρατιωτικό κέντρο εκπαίδευσης Κ.Β.Ε.Κ.), στα πρωταθλήματα της οποίας αγωνίζεται μέχρι σήμερα ανελλιπώς, χρησιμοποιώντας τότε το γήπεδο στα σχολεία πάνω από τον Πευκιά. Από τη δεκαετία του ’40 ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου δηλώνει συμμετοχή και αγωνίζεται στις προκριματικές φάσεις του Κυπέλλου Ελλάδας. Ο θεσμός λειτουργούσε ετησίως με προκριματικούς αγώνες ανά περιφέρεια με συνολική συμμετοχή 140 ως 160 σωματείων από όλη την Ελλάδα, μέχρι την κατάρτιση της φάσης των 16. Οι περισσότεροι από τους συλλόγους που ήταν ενεργοί και λάμβαναν μέρος τότε στο κύπελλο δεν υπάρχουν πια. Οι μόνοι σύλλογοι που συμμετείχαν τότε από την ένωση Αργολιδοκορινθίας και διασώζονται μέχρι σήμερα, εκτός του Ηρακλή, είναι οι Πέλοπας Κιάτου, Ολυμπιακός Λουτρακίου και Άρης Βοχαϊκού. Από το 1955 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 το ποδόσφαιρο στο Ξυλόκαστρο γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη και ο Ηρακλής αγωνίζεται στο Περιφερειακό πρωτάθλημα, εποχή κατά την οποία εμφανίζονται μεγάλοι ποδοσφαιριστές όπως ο Σωτήρης Αγγελόπουλος, ο πρώτος ποδοσφαιριστής του Ηρακλή Ξυλοκάστρου που αγωνίζεται στην Εθνική Ελλάδας μετά τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό και οι Σούλης Τσοκάρης (που επίσης παίρνει το δρόμο για την Αθήνα και τον Παναθηναϊκό), Σπύρος Μαργαρίτης (αγωνίστηκε με επιτυχία σε Κόρινθο – Παναχαϊκή), Αλέκος Σταματάκης (Ταρζάν) Ανδρέας Παπαντωνίου, Βλάσης Δέμης, Γιώργος Μπαξεβάνης και άλλοι εξαιρετικοί παίκτες. Την ίδια περίοδο οι Αλέκος Παναγόπουλος και Παναγιώτης Φιαμέγκος αρθρογραφούν στις αθλητικές εφημερίδες “ΦΩΣ” και “Αθλητική Ηχώ”, με πληροφορίες για τους αγώνες του Ηρακλή. Σε μία από τις σχετικές αναφορές και η επίσκεψη της Β’ ομάδας του Παναθηναϊκού για φιλικό αγώνα στο Ξυλόκαστρο. Σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του συλλόγου την εποχή αυτή, είναι η αγορά έκτασης από τη διοίκηση του Ηρακλή επί προεδρίας Μάρκου και η δημιουργία νέου γηπέδου στην περιοχή του Συνοικισμού, στα μέσα της δεκαετίας. Τη δεκαετία του ’70 ο Ηρακλής έχει πλέον εδραιωθεί στο Κορινθιακό ποδόσφαιρο ως μια παραδοσιακή ομάδα που όλοι οι αντίπαλοι υπολογίζουν και σέβονται. Πρωταγωνιστεί με παίκτες όπως οι Γιώργος Μεντζέλος, Μιχάλης Φράγκος, Γιώργος Γιάννος, Ευάγγελος Παπαγεωργίου, Σούλης και Βασίλης Κουτσούμπης, Βλάσης Παπαγγελόπουλος, Δημήτρης Μπακάμης. Τις δεκαετίες ’80 – ’90 ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου έχει πλέον εδραιωθεί ως μία σταθερή δύναμη στο πρωτάθλημα της Α’ Κορινθίας και το Ξυλόκαστρο θεωρείται πλέον ως μία περιοχή με ποδοσφαιρική παράδοση με εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές. Ο Ηρακλής μετακομίζει εκ νέου στο τωρινό του σπίτι στην περιοχή του Σύθα, αρχικά χωμάτινο γήπεδο που παίρνει και την ονομασία “Σωτήρης Αγγελόπουλος” προς τιμήν του μεγάλου ποδοσφαιριστή που ανέδειξε η ομάδα. Η δεκαετία των ’00 βρίσκει τον Ηρακλή με ανάμεικτα συναισθήματα. Η ομάδα υποβιβάζεται στη Β’ Κατηγορία το 2002-03 και επιστρέφει αμέσως τη σεζόν 2003-04 ως πρωταθλήτρια στη Β’ Κατηγορία. Το 2008-09 ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου μετά από προσπάθεια ετών στέφεται άξιος πρωταθλητής Α’ Κατηγορίας για πρώτη φορά στην ιστορία του και κερδίζει τη συμμετοχή του στην Δ’ Εθνική Κατηγορία σε μία από τις ενδοξότερες στιγμές του. Την επόμενη χρονιά (2009-10) παρά τη δυναμική παρουσία του στο πρωτάθλημα υποβιβάζεται έχοντας συγκεντρώσει 28 βαθμούς σε 30 αγώνες (γκολ 29-43), εντούτοις κατακτά το Κύπελλο Κορινθίας επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία του επικρατώντας στα πέναλτυ του Ολυμπιακού Λουτρακίου με 4-1 (0-0 κανονική διάρκεια και παράταση). Ο Ηρακλής με προπονητή τον Σπύρο Αργυρόπουλο αγωνίστηκε με την ακόλουθη σύνθεση: Κολιμάδης, Μάντα, Καρακώστας, Βελέντζας, Ψυχογιός (105′ Ραχιανιώτης), Μαργαρίτης, Στυλιανούδης (57′ Καρβούνης), Διαμαντόπουλος, Σιδηρόπουλος, Πιλιαφάς, Τζεμαλής (77′ Μούτος). Έφτασε τον τελικό αποκλείοντας Αναγέννηση Κιάτου, Ελλάς Βέλου, Θύελλα Πετρίου και Πέλοπα Κιάτου, ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε και στο Πανελλήνιο Κύπελλο Ερασιτεχνών. Το 2011-12 υποβιβάζεται εκ νέου στη Β’ Κορινθίας και επιστρέφει τη νέα χρονιά (2012-13) στην Α’ Κατηγορία ως τρίτος. Τη σεζόν 2014-15 ο Ηρακλής υποβιβάζεται στη Β’ Κατηγορία για τρίτη φορά στην ιστορία του πραγματοποιώντας το αρνητικό ρεκόρ συγκομιδής των μόλις 3 βαθμών. Την αμέσως επόμενη σεζόν 2015-16, υπό τη νέα τωρινή διοίκηση Δημητρόπουλου και τις οδηγίες του Νίκου Κολιμάδη ως προπονητή, ξεκινώντας το πρωτάθλημα με -2 βαθμούς, με το πιο νεανικό ρόστερ της κατηγορίας και κατά συντριπτική πλειοψηφία απαρτιζόμενος με παιδιά από το Ξυλόκαστρο, ο Ηρακλής πραγματοποιεί έναν από τους πιο συγκλονιστικούς άθλους στην ιστορία του και μια πορεία σαν παραμύθι. Βρισκόμενος αρκετές φορές με την πλάτη στον τοίχο μέσα στη διάρκεια της χρονιάς, με τεράστιο ψυχικό σθένος και ντεμαράζ στον δεύτερο γύρο, καταφέρνοντας να αποδράσει την τελευταία στιγμή από έδρες όπως οι Αγ. Θεόδωροι και το Γαλατάκι και εντός με Κουταλά, χρειάστηκε η τελευταία αγωνιστική για να δώσει την άνοδο στην ομάδα μας. Σε ένα κατάμεστο από 900 και πλέον φιλάθλους “Σωτήρης Αγγελόπουλος” και σε ένα ιστορικό ματς που θα μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένο στη μνήμη των φίλων της ομάδας, όπου χρειαζόταν μόνο νίκη απέναντι στον ήδη πρωταθλητή Ισθμιακό, ο Ηρακλής τελειώνει τη χρονιά όπως ακριβώς όριζε το απόλυτο θρίλερ. Με γκολ του Κόλα στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, το Ξυλόκαστρο παίρνει φωτιά και οδηγεί σε ένα ξέφρενο πανηγύρι εντός και εκτός γηπέδου, ενώ ο ιστορικός Ηρακλής παίρνει το εισιτήριο της ανόδου αφού σε τριπλή ισοβαθμία ανεβαίνει στην Α’ κατηγορία μαζί με τον Πανσολυγειακό και αφήνει τέταρτο τον ΠΑΣ Κλένια. Τη σεζόν 2016-17, με άρτια οργάνωση και επαγγελματική δουλειά σε όλα τα επίπεδα (και λίγο πριν συμπληρώσει 90 χρόνια ζωής), ο Ηρακλής γράφει τη πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του. Με σημαντικές προσθήκες ποδοσφαιριστές που προέρχονται από τα σπλάχνα του και για ακόμα μία φορά απαρτιζόμενος με παιδιά από το Ξυλόκαστρο τα οποία πλαισίωσαν τον αρχηγό Μιχάλη Καφαντάρη και με τον Νίκο Κολιμάδη για άλλη μια χρονιά στο τιμόνι, ο Γηραιός της Δυτικής Κορινθίας στις 15 Μαρτίου 2017 με ψυχωμένη και ηρωική εμφάνιση κατακτά το Κύπελλο στα πέναλτι απέναντι στην πανάκριβη Κόρινθο '06. Με 1-1 στην κανονική διάρκεια (με γκολ του 16χρονου Κώστα Ματθαιόπουλου που γίνεται και ο νεότερος ποδοσφαιριστής που σκοράρει σε τελικούς Κορινθίας) οι Μ. Καφαντάρης, Πιλιαφάς, Μαστρογιαννόπουλος, Αλούσι ευστοχούν στα πέναλτι ενώ ο Ηλίας Κουρούμαλης αποκρούει το πέναλτι του Γάλα και δίνει το έναυσμα σε ξέφρενους πανηγυρισμούς στην πολυπληθή κερκίδα των Ξυλοκαστρινών που έχουν κατακλείσει το Γήπεδο του Ζευγολατιού. Η πορεία προς τον τελικό πέρασε από Μαψό 0-5, Κλένια 1-5, Δάφνη Εξαμιλίων 0-1 και Τενεάτη Αθικίων με 0-1 στην παράταση. Στο Πρωτάθλημα ο νεοφώτιστος Ηρακλής τερματίζει στην 6η θέση κλείνοντας τη σεζόν θριαμβευτικά. Παράλληλα, την ίδια χρονιά η σκληρή δουλειά στα τμήματα των Ακαδημιών της ομάδας υπό τις οδηγίες των Μανώλη Σούλου και Μιχάλη Καφαντάρη, ο Ηρακλής κατακτά το Πρωτάθλημα Παίδων για πρώτη φορά στην ιστορία του με 7 βαθμούς διαφορά φέρνοντας και δεύτερο τίτλο στο Ξυλόκαστρο, ενώ και η ομάδα των Νέων τερματίζει στην 3η θέση, ολοκληρώνοντας επιτυχημένα τη χρονιά για όλα τα αγωνιστικά τμήματα. Η ανοδική πορεία του Ηρακλή συνεχίζεται και κατά τη σεζόν 2017-18 με την κατάκτηση της 5ης βαθμολογικής θέσης, ενώ την επόμενη σεζόν 2018-19 μετά από ένα κακό ξεκίνημα και αντικατάσταση προπονητή, μια μεγάλη προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Αλέξης Αλεξανδρής αναλαμβάνει τα ηνία του Γηραιού και οδηγεί αήττητος την ομάδα στην 3η θέση με τη λήξη του Πρωταθλήματος. Διοικητικές διχογνωμίες κατά την καλοκαιρινή περίοδο έφεραν αδράνεια σε πολλά θέματα, ένα εκ των οποίων και αυτό του Αλεξανδρή, ο οποίος αποχωρεί για το ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα της Πάρου. Πάραυτα, η Διοίκηση με γρήγορες κινήσεις κλείνει τον Πέτρο Ξανθόπουλο ως αντικαταστάτη του, ακόμα μία μεγάλη μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, δείχνοντας πλέον το υψηλό επίπεδο που έχει περάσει πλέον και λειτουργεί η ομάδα. Η ποδοσφαιρική χρονιά 2019-20 είναι τυχερή για το σύλλογο, παρόλο που θα θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που διακόπηκαν όλες οι αθλητικές διοργανώσεις λόγω της πανδημίας που προκάλεσε ο ιός COVID-19, (Μάρτιος 2020) με τη βαθμολογία να ορίζεται ως τελική τη στιγμή της διακοπής. Για το Κύπελλο Κορινθίας οι 4 φιναλίστ μέχρι το σημείο της διακοπής (Ηρακλής Ξυλοκάστρου, ΑΟ Λουτράκι, Ελλάς Βέλου, ΑΣ Κόρινθος 2006), θα μπούν στην κληρωτίδα για την ανάδειξη του νικητή, Στα γραφεία της Ένωσης, η κληρωτίδα επιλέγει τον Ηρακλή ως Κυπελλούχο Κορινθίας 2019-20 και γεμίζει με χαρά το Ξυλόκαστρο που κατέκτησε έστω με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο, το τρίτο Κύπελλο της ιστορίας του. Ως Κυπελλούχος ο Ηρακλής λαμβάνει μέρος στο Κύπελλο Ελλάδας 2020-21 από τον Α' προκριματικό γύρο, κάτι που επαναλαμβάνεται μετά από 70 χρόνια. Κατά την ιδιαίτερα τιμητική -και μόνο με τη- συμμετοχή του στο θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας, ο Ηρακλής πετυχαίνει ίσως την πιο λαμπρή και ιστορική του νίκη από πλευράς επιπέδου σε μία πανελλήνια διοργάνωση. Με αντίπαλο την Κορωνίδα Κοιλάδας από την Αργολίδα (ομάδα Γ' Εθνικής κατηγορίας), ο Γηραιός του Ξυλοκάστρου προκρίνεται στη 2η φάση του Κυπέλλου, μετά από επικράτηση στη διαδικασία των πέναλτι με 4-2 (κανονική διάρκεια και παράταση 0-0). Στις 28-10-2020 σε ένα άδειο γήπεδο λόγω COVID-19, αλλά με τους φίλους της ομάδας να ενθαρρύνουν συνεχώς παρακολουθώντας το ματς πίσω από τα περιμετρικά εξωτερικά κιγκλιδώματα, ο Ηρακλής θα πανηγυρίσει μία ιστορική ψυχωμένη πρόκριση. Στα τέσσερα πέναλτι ευστόχησαν οι Α. Πιλιαφάς, Διαμαντόπουλος, Σκούρας, Μαστρογιαννόπουλος, ενώ ένα απέκρουσε ο κορυφαίος καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα Ηλίας Κουρούμαλης. Εν συνεχεία ο θεσμός του Κυπέλλου Ελλάδας διακόπηκε λόγω έκτακτων μέτρων της κυβέρνησης για την πανδημία, και ολοκληρώθηκε από την 6η φάση του με συμμετοχή μόνο των επαγγελματικών ομάδων της χώρας. Για την ιστορία να αναφερθεί, πως για το 2ο γύρο, ο Ηρακλής κληρώθηκε με τον Ήφαιστο Βρονταμά, ομάδα Γ' Εθνικής, στο γήπεδο του Βλαχιώτη Λακωνίας. Η έδρα του Ηρακλή Ξυλοκάστρου είναι το Δημοτικό Γήπεδο Ξυλοκάστρου «Σωτήρης Αγγελόπουλος» στην περιοχή του Σύθα. Το γήπεδο έχει πάρει την ονομασία «Σωτήρης Αγγελόπουλος» προς τιμήν του πρώτου ποδοσφαιριστή του Ηρακλή Ξυλοκάστρου που αγωνίστηκε στην Εθνική Ελλάδας αλλά και μεταγράφηκε επιτυχώς σε ομάδα του “κέντρου”, τον Παναθηναϊκό, τον οποίο φιλοξενεί σε αγώνα παλαιμάχων. Το 2004 το γήπεδο του Ηρακλή Ξυλοκάστρου γίνεται από τα πρώτα στον Νομό Κορινθίας που ανακατασκευάζεται και αντικαθιστά το χώμα με τεχνητό χλοοτάπητα, φιλοξενώντας από εκείνο το διάστημα αρκετές ομάδες του Νομού για τις ανάγκες των πρωταθλημάτων τους που για τη συμμετοχή τους απαιτείται να αγωνίζονται σε γήπεδα με πλαστικό χόρτο. Το 2020 το γήπεδο αναμορφώνεται, καθώς ολοκληρώνονται εργασίες αντικατάστασης του παλαιού και κορεσμένου συνθετικού χλοοτάπητα με νέο τελευταίας γενιάς, ενώ δρομολογούνται εργασίες ανακατασκευής και για την παραδοσιακή έδρα της ομάδας στο Συνοικισμό, αποτέλεσμα της λαμπρής τελευταίας πενταετίας του Ηρακλή Ξυλοκάστρου που μαγνήτισε το ενδιαφέρον του Ξυλοκάστρου. Ο Σωτήρης Αγγελόπουλος γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο το 1934 και υπήρξε ένας σκληροτράχηλος ποδοσφαιριστής ως κλασσικός αριστερός μπακ ή σέντερ μπακ με δυναμικές επιθετικές επεμβάσεις και γκολ. Αγωνίστηκε επαγγελματικά μετά τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό από το 1955 έως το 1964, όπου είχε 67 συμμετοχές και 11 γκολ. Μάλιστα κατέκτησε και τρία Πρωταθλήματα, τη σεζόν 1959-60 με 30 συμμετοχές και 6 γκολ, τη σεζόν 1960-1961 με 6 συμμετοχές, τη σεζόν 1961-1962 και τη σεζόν 1963-1964 με 2 συμμετοχές. Το παρατσούκλι που τον συνόδευε ήταν «Ο Λέων του Ξυλοκάστρου». Στην Εθνική Ελλάδας κλήθηκε 10 φορές (1957-1959), με πρώτο του αγώνα τη συνάντηση Ελλάδα – Β΄ Ισπανίας 2-0 το 1957 στην Αθήνα και ακολούθως την αναμέτρηση Ελλάδα – Β΄ Γαλλίας 2-1 το 1958 επίσης στην Αθήνα. Α΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Κορινθίας (1 Τίτλος): 2009 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Κορινθίας (3 Τίτλοι): 2010, 2017, 2020 Β΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Κορινθίας (2 Τίτλοι): 1973, 2004 Πρωτάθλημα Παίδων Ε.Π.Σ. Κορινθίας (1 Τίτλος): 2017 Κύπελλο Ελλάδας (3 συμμετοχές): 1950, 1951, 2021 Δ΄ Εθνική Κατηγορία (1 συμμετοχή): 2010 3η θέση στη Β΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Κορινθίας (Προβιβασμός στην Α΄ Κατηγορία Ε.Π.Σ. Κορινθίας) (2 φορές): 2013, 2016 Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA. Τεχνικό Επιτελείο Π.Α.Ο. Ηρακλής Ξυλοκάστρου, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.

Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Ξυλοκάστρου «ο Ηρακλής» είναι ποδοσφαιρικό σωματείο το οποίο αγωνίζεται στην Α΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Κορινθίας, με έδρα το Ξυλόκαστρο του Νομού Κορινθίας στην Ελλάδα. Πρόκειται για έναν από τους πρώτους αμιγώς ποδοσφαιρικούς συλλόγους στην Ελλάδα, καθώς από την ίδρυση του έως σήμερα συντηρεί αναλλοίωτη την αρχική ονομασία του και το αρχικό καταστατικό του (απλά επικαιροποιημένο 3 φορές), με σκοπό να δραστηριοποιείται αποκλειστικά στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Ιδρύθηκε το 1928 και δεν έπαψε να λειτουργεί έως σήμερα έχοντας συνεχή παρουσία σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, διατηρώντας μάλιστα τη δραστηριότητα του ακόμα και κατά την περίοδο της κατοχής. Από την εγγραφή του στην Ε.Π.Ο. και μέχρι σήμερα διατηρεί τον αριθμό μητρώου 235, αλλά εκτιμάται ότι είναι μέσα στους 100 γηραιότερους εν ενεργεία ποδοσφαιρικούς συλλόγους στην Ελλάδα, μιας και οι περισσότεροι σύλλογοι που προηγήθηκαν αριθμητικά στα μητρώα αυτά έχουν πάψει να λειτουργούν ή έχουν συγχωνευθεί. Η πορεία του στον χώρο του ποδοσφαίρου είναι αξιοθαύμαστη, όχι μόνο για την πολύχρονη λειτουργία και τεράστια ιστορία του, αλλά για τον συνδυασμό της διαχρονικότητας αυτής και της εκπροσώπησης μίας μικρής πληθυσμιακά πόλης όπως είναι το Ξυλόκαστρο. Ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου είναι ένα από τα σωματεία που μετείχαν στην ίδρυση της Ε.Π.Σ. Κορινθίας το 1946. Ο χρωματισμός της φανέλας του Ηρακλή Ξυλοκάστρου είναι (από την αρχή της ύπαρξης του) το πράσινο και το λευκό, καθ' ομοίωση με αυτά του Παναθηναϊκού καθώς ένας ποδοσφαιριστής του, ο Μιχάλης Βασιλείου από το Ξυλόκαστρο, ήταν αυτός που παράλληλα με τη θητεία του στο «τριφύλλι» δημιούργησε και οργάνωσε τον Ηρακλή Ξυλοκάστρου και αποτέλεσε επί σειρά ετών τον προπονητή του. Το τωρινό έμβλημα απεικονίζει την προτομή του Ηρακλή που φοράει το δέρμα από το λιοντάρι της Νεμέας που στην ελληνική μυθολογία υπήρξε ένας από τους άθλους του. Ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες στον Νομό Κορινθίας που διατηρεί ποδοσφαιρικά τμήματα ανδρών, νέων, παίδων και ακαδημιών, τα οποία αγωνίζονται σε όλα τα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Κορινθίας. Εκτός του ποδοσφαίρου που ήταν το πρωταρχικό και κύριο άθλημα του συλλόγου, κατά καιρούς αναπτύχθηκαν και άλλα τμήματα όπως ο κλασσικός αθλητισμός, η κολύμβηση και η ποδηλασία κατά τη δεκαετία του 1930, και το τμήμα πετοσφαίρισης του Ηρακλή Ξυλοκάστρου τις δεκαετίες 1980-1990 φτάνοντας μέχρι τη Β΄ Εθνική Κατηγορία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%91.%CE%9F._%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%9E%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85

Περιφέρεια Μανγκιστάου

Η περιφέρεια βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Καζακστάν, στην χερσόνησο Μανγκισλάκ. Η ακτογραμμή του περιλαμβάνει σημαντικό μέρος του καζακικού μέρους της Κασπίας Θάλασσας και συνορεύει με το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Συνορεύει επίσης και με δύο περιφέρειας της χώρας, τις περιφέρειες Ακτόμπε και Ατιράου. Η έκταση της περιφέρειας είναι 165.600 τ.χλμ. Γεωτρήσεις έδειξαν κατά την Σοβιετική περίοδο ότι υπάρχει πετρέλαιο, που συνέβαλλε στην βιομηχανοποίηση της περιοχής. Το έδαφος του Μανγκιστάου περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά τοπία και ερήμους: πεδιάδα της Κασπίας, οροπέδια (Ουστούρτ, Μανγκισλάκ, Κεντιρλί-Καγιασάν), βουνά (Ακτάου, Καρατάου), κοιλότητες, έρημο και βουνά. Το υψηλότερο μέρος είναι το όρος Οτπάν με υψόμετρο 556 μέτρα, και το χαμηλότερο είναι το κάτω μέρος της κοιλότητας Καράγκιε, 132 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Λόγω της μεγάλης σε έκταση περιοχής που κατέχει, έχει ποίκιλλα κλίματα. Το βόρειο Μανγκιστάου έχει κρύο το χειμώνα. Το κλίμα είναι μεσογειακό με ψυχρούς χειμώνες και ήπια καλοκαίρια. Η μέση θερμοκρασία Ιανουαρίου είναι -3 °C, και +26 °C τον Ιούλιο. Η ετήσια βροχόπτωση είναι 150 χιλιοστά (5.9 ίντσες). Η περιοχή διαιρείται σε πέντε επαρχίες και 2 πόλεις περιφερειακής σημασίας, το Ακτάου και το Ζαναοζέν. Οι επαρχίες είναι: Επαρχία Μπεϊνέου, με πρωτεύουσα την ομώνυμη πόλη. Επαρχία Καρακίγια, με πρωτεύουσα το Κουρίκ. Επαρχία Μανγκιστάου, με πρωτεύουσα το Σέτπε. Επαρχία Μουναΐλι, πρωτεύουσα το Μανγκιστάου. Επαρχία Τουπκαραγκάν, με πρωτεύουσα το Φορτ-Σεβτσένκο.Τρεις πόλεις έχουν καθεστώς πόλης: το Ακτάου, το Φορτ-Σεβτσένκο και το Ζαναοζέν. Σύμφωνα με την απογραφή του 1999, 50.9% του πληθυσμού είναι Καζάκοι και 32.9% των κατοίκων είναι Ρώσοι. Πληθυσμός (2009): 416,500 κάτοικοι (2.6% του πληθυσμού της χώρας, 13η θέση) Πυκνότητα: 2.5 άτομα / τ.χλμ. (13η θέση) Εθνικότητες: Καζάκοι 70.9%, Ρώσοι 22.9% Έκταση: 165.600 τ.χλμ, (6.1%, 7η θέση)

Η περιφέρεια Μανγκιστάου (καζακικά: Маңғыстау облысы, Mañğıstaw oblısı, ماڭعىستاۋ وبلىسى) είναι μια περιφέρεια στο δυτικό κομμάτι του Καζακστάν. Η πρωτεύουσα του είναι το Ακτάου, ένα λιμάνι με πληθυσμό 154.500 κάτοικοι στην απογραφή του 2004. Όλη η περιφέρεια έχει πληθυσμό 373.400 κάτοικοι, ενώ 596.706 σύμφωνα με εκτίμηση στις 1 Φεβρουαρίου 2013.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BF%CF%85

Αστέρας Ζωγράφου

Τη σεζόν 1966-67 συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής, στη θέση του Αστέρα Αθηνών που είχε κερδίσει την άνοδο ως πρωταθλητής Αθηνών την προηγούμενη περίοδο. και διαγράφοντας μια πολύ καλή πορεία τερμάτισε στην 1η θέση και κέρδισε δικαιωματικά την άνοδο στην Β' Εθνική Κατηγορία. Όμως η δικτατορία με νόμο απαγορεύει την συμμετοχή της ομάδας στην Β' Εθνική Κατηγορία και για μικρά χρηματικά συμβόλαια, ορισμένοι από τους θεωρούμενους ως καλούς ποδοσφαιριστές της ομάδας πήγαν σε ομάδες της Α' Εθνικής Κατηγορίας. Τη σεζόν 1972-73 ο Αστέρας Ζωγράφου στέφεται πρωταθλητής Αθηνών, ωστόσο όμως στη συνέχεια συμμετείχε στο πρωτάθλημα ανόδου όπου έχασε την πολυπόθητη άνοδο στην Β' Εθνική Κατηγορία. Έκτοτε μέχρι και σήμερα, συνέχισε να αγωνίζεται στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών, με εξαίρεση τις σεζόν 1977-78 και 1978-79 που αγωνίστηκε στην Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία (Γ' Εθνική) και τη σεζόν 1998-99 που αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική. Υπήρξε φιναλίστ του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών τη σεζόν 1985-86, με αντίπαλο τον Κεραυνό Κερατέας. Το 1998-99 έφτασε εκ νέου στον τελικό, όπου επικρατώντας του Ακράτητου Άνω Λιοσίων στη διαδικασία των πέναλτι (1-1 κανονική διάρκεια και παράταση) αναδείχθηκε κυπελλούχος για πρώτη φορά.Τη σεζόν 2012-13 ο Αστέρας Ζωγράφου τερμάτισε τελευταίος στην 16η θέση της Α' Κατηγορίας Ε.Π.Σ. Αθηνών και υποβιβάστηκε στην Β' Κατηγορία, όπου αγωνίζεται μέχρι και την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, 2019-20.Συνολικά, ο Αστέρας Ζωγράφου έχει κατακτήσει 1 πρωτάθλημα Γ΄ Εθνικής κατηγορίας (1966-67), 2 πρωταθλήματα Α΄ Ε.Π.Σ. Αθηνών (1972-73, 1997-98) και 1 κύπελλο Ε.Π.Σ. Αθηνών. Κατάλογος ποδοσφαιρικών ομάδων Αττικής Ιστοτόπος Αστέρα Ζωγράφου Επίσημη σελίδα Facebook Αστέρα Ζωγράφου

Ο Αθλητικός Όμιλος Αστέρας Ζωγράφου, γνωστός απλά σαν «Αστέρας Ζωγράφου», είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα την περιοχή του Ζωγράφου στην Αθήνα. Ιδρύθηκε το 1966 και αποτελεί τη συνέχεια του ιστορικού ποδοσφαιρικού συλλόγου Αστέρα Αθηνών (έτος ίδρυσης το 1923), ο οποίος μετακόμισε από του Γκύζη στου Ζωγράφου και συγχωνεύτηκε με το ποδοσφαιρικό τμήμα του Α.Ο. Ζωγράφου (έτος ίδρυσης το 1947). Από την ίδρυση του, ο Αστέρας Ζωγράφου συμμετείχε πρωταγωνιστώντας στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών και επίσης αγωνίστηκε στις εθνικές κατηγορίες, των πρωταθλημάτων της Γ' Εθνικής και της Δ' Εθνικής Κατηγορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%96%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85

Ναός Αγίου Γεωργίου Βραυρώνας-Μαρκόπουλου

Είναι κτισμένος βορειοδυτικά στον ιερό βράχο και ένα τμήμα του είναι λαξευμένο μέσα σε αυτόν. Είναι μονόχωρος τύπος ναού της υστεροβυζαντινής περιόδου. Η στέγη του είναι με κεραμίδια και γενικά ολόκληρο το μικρό εκκλησάκι είναι κατασκευασμένο από υλικά που κρατούν από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Έχει τρούλο και είναι δίριχτη. Ο τρούλος στηρίζεται σε τυφλά αψιδώματα και σταυροειδώς και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του ναού. Είναι επίσης οκταγωνικός. Τα παράθυρα του είναι πολεμιστροειδή και σκαλισμένα στα σημεία του ορίζοντα. Μια "τυφλή" και ακανόνιστη κόγχη Ιερού υπάρχει στην ανατολική πλευρά, που φτάνει μέχρι τα κεραμίδια. Στα δυτικά υπάρχει θολοσκεπής νάρθηκας, με υπερυψωμένη κεραμωτή στέγαση, που μαζί με τον τρούλο δημιουργεί ένα δίδυμο υπερυψωμένων απολήξεων. Το 1962 αποκαταστάθηκε μεγάλο μέρος του, καθώς αφαιρέθηκαν προσκτίσματα νεότερης κατασκευής που δε χρειάζονταν από τη δυτική πλευρά του. Ακόμη αφαιρέθηκε νεότερο κτιστό τέμπλο που θεωρήθηκε ευτελές, καθώς και πλακίδια δαπέδου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί το αρχικό δάπεδο. Είναι φανερό πως υπήρχε στη θέση του μεγαλύτερος χριστιανικός ναός, κάτι που γίνεται αντιληπτό από το τμήμα ημικυκλικής αψίδας που βρίσκεται μπροστά από τη μικρή κόγχη του και τους ραβδωτούς κίονες. Τα λαξεύματα επάνω στο βράχο καταδεικνύουν ίχνη παλαιότερων κτισμάτων που συνδέονταν με τον αρχαίο ναό. Περίπου το 1580 όταν ο Άγιος Τιμόθεος αποφάσισε πως ήθελε περισσότερη ησυχία, κατέφυγε στη Βραυρώνα, όπου επισκεύασε το ναό. Το χρησιμοποίησε ως ησυχαστήριο, όπως και μια σπήλια εκεί κοντά. Αγόρασε την περιοχή "Παλαιός Βραώνας", ανακαίνισε το χώρο, έφτιαξε καινούργιες τοιχογραφίες και έχτισε καινούργια κελιά. Η είσοδος στο χώρο είναι δυνατή μόνο κατά τις ώρες λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου, ενώ ο ναός είναι κλειστός από την αρχαιολογική υπηρεσία. Οι αγιογραφίες του ήταν σπουδαία φιλοτεχνήματα όμως σώζονται λίγες όπως αυτή του Αγίου Τιμοθέου που είναι σπάνια. Κατά τις εργασίες συντήρησης το 1960 βρέθηκαν τοιχογραφίες πριν το 1589 όπως αυτή του Αγίου Κοσμά με 4 στιθάρια και κόσμημα στη βάση του νότιου τοίχου. Βραυρώνα Αρτέμιδα Αττικής

Ο ναός Αγίου Γεωργίου Βραυρώνας-Μαρκόπουλου είναι κτισμένος μέσα σε αρχαιολογικό χώρο, συγκεκριμένα εκεί που είναι ο ναός της Άρτεμις. Βρίσκεται κάποια μέτρα πιο πέρα από την Παλαιοχριστιανική Βασιλική Βραυρώνας. Χρονολογείται στα μέσα του 15ου αιώνα. Αποτελεί αξιοθέατο του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας και ανήκει στην ενορία Αγίου Νικολάου Μαρκοπούλου. Γιορτάζει την ημέρα της ονομαστικής γιορτής του Αγίου Γεωργίου στις 23 Απριλίου ή τη Δευτέρα του Πάσχα με εσπερινό και Θεία Λειτουργία. Υπήρξε ασκητήριο του Αγίου Τιμοθέου κατά τα τέλη του 16ου αιώνα κατά την περίοδο της πρώιμης Τουρκοκρατίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85

Αρχαία Βοιωτία

Η αρχαία Βοιωτία είχε τεράστιο πληθυσμό και οι κάτοικοι της διοικητικά ήταν μοιρασμένοι σε φύλα. Τα πιο γνωστά ήταν: οι Μινύες, οι Φλεγύες και οι Βοιωτοί που έδωσαν και το όνομα τους στην περιοχή. Οι Μινύες ήταν εγκατεστημένοι κυρίως στην περιοχή του Ορχομενού. Γηγενείς ήταν και και οι Βοιωτοί, ενώ οι Φλεγύες αποίκισαν τη Φωκίδα και τους Δελφούς. Ο Όμηρος αναφέρει πως οι Βοιωτοί συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο ενωμένοι σε ομοσπονδία. Τα πρώτα χρόνια υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των Καδμείων και των Μινύων που οδηγούσε συχνά σε σύγκρουση τον Ορχομενό και την Θήβα. Σταδιακά στον χώρο της Βοιωτίας κυριάρχησε η Θήβα και το 550 π.Χ. περίπου, οι πόλεις της Βοιωτίας ενώθηκαν σε μία ομοσπονδία που ονομάστηκε Κοινό των Βοιωτών. Οι Βοιωτοί εκπροσωπούνταν στο Αμφικτυονικό συνέδριο των Δελφών με δύο ψήφους. Το 506 π.Χ. οι Θηβαίοι επιχείρησαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στις Πλαταιές τις οποίες υπερασπίστηκαν οι Αθηναίοι με αποτέλεσμα η πόλη να διατηρήσει την ανεξαρτησία της. Οι Πλαταιείς τότε αποχώρησαν από το Κοινό των Βοιωτών και έγιναν σύμμαχοι των Αθηναίων. Την ίδια χρονιά οι Αθηναίοι απέσπασαν από τους Βοιωτούς την περιοχή του Ωρωπού που εντάχθηκε πλέον στην Αττική. Στην μάχη του Μαραθώνα οι Πλαταιείς βοήθησαν τους Αθηναίους. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη οι Βοιωτοί συμμάχησαν με τους Πέρσες με εξαίρεση τους Πλαταιείς που ήταν σύμμαχοι των Αθηναίων και τους Θεσπιείς που διαφοροποιήθηκαν. Στη μάχη των Θερμοπυλών έπεσαν μαζί με τους Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς ενώ στη μάχη των Πλαταιών πολέμησαν με τους Έλληνες 1800 Θεσπιείς. Οι Πλαταιές και οι Θεσπιές καταστράφηκαν από τους Πέρσες κατά το πέρασμά τους από την Βοιωτία. Επίσης καταστράφηκε και η Αλίαρτος όπως αναφέρει ο Παυσανίας. Αντίθετα η Θήβα συμμάχησε με τους Πέρσες με αποτέλεσμα μετά το τέλος των Περσικών πολέμων οι Έλληνες σύμμαχοι να αφαιρέσουν από την Θήβα την ηγεμονική θέση που κατείχε στο Κοινό των Βοιωτών. Μετά τους Περσικούς πολέμους η Βοιωτία ελεγχόταν από την Αθήνα. Το 457 π.Χ. όμως προσέγγισε την περιοχή η Σπάρτη που ανησυχούσε για την μεγάλη ενίσχυση της Αθήνας. Οι Σπαρτιάτες υποχρέωσαν όλες τις Βοιωτικές πόλεις να δεχτούν την ηγεμονία της Θήβας. Οι Αθηναίοι τότε εκστράτευσαν εναντίον των Βοιωτών και συγκρούστηκαν με αυτούς στην Τανάγρα το 457 π.Χ. Στη μάχη της Τανάγρας επικράτησαν οι Βοιωτοί και οι Σπαρτιάτες σύμμαχοί τους. Λίγους μήνες μετά όμως οι Αθηναίοι επανήλθαν και νίκησαν τους αντιπάλους τους στα Οινόφυτα. Η Βοιωτία πέρασε για ένα μικρό διάστημα στον έλεγχο της Αθήνας μέχρι το 447 π.Χ. οπότε οι Αθηναίοι ηττήθηκαν από τους Θηβαίους στην μάχη της Κορώνειας. Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου οι Βοιωτοί τάχτηκαν στο πλευρό της Πελοποννησιακής συμμαχίας με εξαίρεση τις Πλαταιές, τις οποίες πολιόρκησαν οι Θηβαίοι οι οποίοι κατά την πρώτη πολιορκία δεν κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη.Την πόλη πολιόρκησαν δύο χρόνια μετά οι Σπαρτιάτες οι οποίοι την κατέλαβαν μετά από δύο χρόνια πολιορκίας, το 427 π.Χ. Οι Πλαταιείς εγκατέλειψαν την πόλη τους και κατέφυγαν στην Αττική. Οι Βοιωτοί με στρατηγό τον Παγώνδα νίκησαν τους Αθηναίους στη μάχη του Δηλίου, το 424 π.Χ. αποτρέποντας τους Αθηναίους να καταλάβουν την περιοχή. Με την λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου οι Βοιωτοί δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την ηγεμονική πολιτική που ακολούθησε η Σπάρτη και εντάχθηκαν στον αντισπαρτιατικό συνασπισμό που σχηματίστηκε αργότερα και οδήγησε στον Κορινθιακό πόλεμο. Κατά την διάρκεια αυτού του πολέμου οι Βοιωτοί νίκησαν τους Σπαρτιάτες στην μάχη της Αλιάρτου, το 395 π.Χ. Ένα έτος μετά όμως ηττήθηκαν από αυτούς στην μάχη της Κορώνειας. Ο πόλεμος τερματίστηκε το 386 π.Χ. με την Ανταλκίδειο ειρήνη με την οποία οι Θηβαίοι υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν από την ηγεμονία της Βοιωτίας. Οι Θηβαίοι στο μεταξύ ανέκτησαν την ηγεμονία της Βοιωτίας. Απέμεναν να δεχτούν την Θηβαϊκή ηγεμονία οι Θεσπιές και ο Ορχομενός. Το 375 π.Χ. οι Θηβαίοι εισέβαλαν στον Ορχομενό τον οποίο υπερασπίστηκαν οι Σπαρτιάτες. Οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν στην γειτονική πόλη Τεγύρα και στην μάχη που ακολούθησε οι Θηβαίοι επικράτησαν. Επικεφαλής των Θηβαίων σε αυτή την μάχη ήταν ο Πελοπίδας. Το 372 π.Χ. κατέλαβαν για μία ακόμα φορά τις Πλαταιές και την επόμενη χρονιά τις Θεσπιές ολοκληρώνοντας την ανάκτηση της ηγεμονίας τους σε ολόκληρη την Βοιωτία. Οι κινήσεις αυτές των Θηβαίων όμως οδήγησαν σε δημιουργία συνασπισμού εναντίον της που αποτελούνταν από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες. Οι Σπαρτιάτες με επικεφαλής τον Κλεόμβροτο βάδισαν εναντίον της Θήβας και οι δύο αντίπαλοι συγκρούστηκαν στα Λεύκτρα. Στην μάχη των Λεύκτρων οι Θηβαίοι που είχαν επικεφαλής τον Επαμεινώνδα νίκησαν τους Σπαρτιάτες εγκαθιδρύοντας την Θηβαϊκή ηγεμονία στον Ελλαδικό χώρο. Η μάχη της Μαντίνειας λίγα χρόνια μετά, το 362 π.Χ. κατέληξε σε συμφωνία ειρήνης μεταξύ των αντιπάλων και διατήρηση της διαμορφωμένης μέχρι τότε κατάστασης. Το 356 π.Χ. οι Βοιωτοί συμμετείχαν στον τρίτο ιερό πόλεμο εναντίον των γειτόνων τους Φωκέων ο οποίος έληξε το 346 π.Χ., μετά την ανάμειξη σε αυτόν των Μακεδόνων. Οι Μακεδόνες ενεπλάκησαν και στον τέταρτο ιερό πόλεμο που ξέσπασε το 340 π.Χ. Η ανάμειξή τους στα κοινά της νότιας Ελλάδας ανησύχησε τους υπόλοιπους Έλληνες που συγκρότησαν μία μεγάλη συμμαχία εναντίον τους. Οι αντίπαλοι συνασπισμοί συγκρούστηκαν στην Χαιρώνεια το 338 π.Χ. με τους Μακεδόνες να επικρατούν. Η μάχη αυτή έθεσε τέρμα στην περίοδο της Θηβαϊκής ηγεμονίας και η Θήβα όπως και οι υπόλοιπες Βοιωτικές πόλεις πέρασαν κάτω από τον έλεγχο των Μακεδόνων. Μετά τον θάνατο του Φιλίππου η Θήβα επαναστάτησε με αποτέλεσμα να εκστρατεύσει εναντίον της ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος κατέστρεψε την πόλη (335 π.Χ.) Την πόλη ανοικοδόμησε πάλι ο Μακεδόνας βασιλιάς Κάσσανδρος το 316 π.Χ. Η Βοιωτία περίπου το 245 π.Χ. εντάχθηκε στην Αιτωλική Συμπολιτεία και μετά την υποταγή της στους Ρωμαίους έγινε μέρος του Ρωμαϊκού κόσμου. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Μιθριδατικού πολέμου, το 87 π.Χ. η περιοχή λεηλατήθηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα και πέρασε οριστικά στον έλεγχο της Ρώμης. Ο Όμηρος στον κατάλογο των Νεών αναφέρει συνολικά 29 Βοιωτικές πόλεις που συμμετείχαν στην Τρωική εκστρατεία. Αυτές ήταν οι: Υρίη, Αυλίδα, Σχοίνος, Σκώλος, Ετεωνός, Θεσπεία, Γραία (Τανάγρα), Μυκαλησσός, Άρμα, Ειλέσιον, Ερυθραί, Ελεών, Ύλη, Πετεών, Μεδεών, Ωκαλέη, Κώπαι, Εύτρησις, Θίσβη, Κορώνια, Αλίαρτος, Πλάταια, Γλίσας, Υποθήβαι, Ογχηστός, Άρνη (Χαιρώνεια), Μίδεια (Λεβάδεια), Νίσα και Ανθηδών. Επίσης αναφέρει δύο πόλεις των Μινύων, τον Ορχομενό και την πόλη Ασπληδών. Κατά τους ιστορικούς χρόνους την Βοιωτία την αποτελούσαν μικρά κρατίδια με κέντρο μία ισχυρή πόλη της περιοχής. Όλα τα βοιωτικά κρατίδια και οι ανεξάρτητες πόλεις συνδέονταν με μία συμμαχία που ονομαζόταν κοινό των Βοιωτών. Οι εκπρόσωποι των πόλεων της Βοιωτίας στο κοινό ονομάζονταν Βοιωτάρχες. Οι Βοιωτάρχες ασκούσαν την στρατιωτική εξουσία σε περίοδο πολέμου. Κάθε πόλη εξέλεγε έναν βοιωτάρχη με εξαίρεση την Θήβα που εξέλεγε δύο. Ισχυρότερο κρατίδιο ήταν η Θηβαΐδα που είχε κέντρο την Θήβα και περιλάμβανε τις πόλεις που βρίσκονταν γύρω από τον Θηβαϊκό κάμπο και ανατολικότερα στην περιοχή γύρω από την λίμνη Υλίκη και στις ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου. Πόλεις που ανήκαν στην επικράτεια της Θήβας ήταν ο Γλίσαντας, ο Τευμησσός, η Ύλη, ο Σχοίνος και για μεγάλα διαστήματα το Ακραίφνιο (Ακραιφία) η Λάρυμνα, και Ανθηδώνα. Νότια της Θήβας βρισκόταν η Ταναγραία με κέντρο την Τανάγρα η οποία περιλάμβανε τις πόλεις Άρμα, Μυκαλησσός, Ελεών ενώ διατηρούσε και δύο επίνεια στις ακτές του Νότιου Ευβοϊκού κόλπου, την Αυλίδα και το Δήλιο. Μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα στην Ταναγραία ανήκε και Ωρωπός. Στην περιοχή βόρεια του Κιθαιρώνα απλωνόταν η Πλαταιίδα με κύρια πόλη τις Πλαταιές και επίσης τις μικρότερες πόλεις Σκώλος, Ετεωνός και Ερυθρές. Βόρεια των Πλαταιών ήταν η περιοχή της Θεσπιακής με κύρια πόλη τις Θεσπιές. Σ' ατή ανήκαν επίσης οι γειτονικές πόλεις Άσκρη, Νίσα, Θίσβη, Λεύκτρα και τα δύο επίνεια Τίφα (ή Σίφες) και Κρεύσις. Άλλο σημαντικό βοιωτικό κρατίδιο ήταν το κρατίδιο του Ορχομενού στα βόρεια που περιλάμβανε τις κοντινές πόλεις Ύηττο, Όλμωνες, Κύρτωνες, Τεγύρα και Ασπληδόνα. Άλλα μικρότερα κρατίδια της Βοιωτίας ήταν η Κορώνεια που περιλάμβανε και τις Αλαλκομενές, η Αλίαρτος που περιλάμβανε την ογχηστό, τον Μεδεώνα και την Ωκαλέα και οι ανεξάρτητες πόλεις Λεβάδεια, Χαιρώνεια και Κώπες. Στην Βοιωτία ανήκε επίσης η πόλη Κορσιαί στον Κορινθιακό. Η περιοχή που κατοικούσαν ήταν πλούσια σε φυσικά πλούτη. Ασχολούνταν με τη γεωργία, αλλά κύρια απασχόλησή τους ήταν η μεταλλουργία και βυρσοδεψία. Οι λίγες πηγές που έχουμε ανέρχονται στην μυθική εποχή και αναφέρουν, ότι τα ορεινά εδάφη της Βοιωτίας ήταν πλούσια σε ορυκτό σίδηρο, που πήρε το όνομά του από τους μυθικούς Άωνες και έδωσε το όνομα στα περίφημα όπλα τους. Σύμφωνα με την μυθολογία ο Αθάμας, γιος του βασιλιά των Μινύων είχε το παρώνυμο Χαλκός και θεωρείται ότι κατασκεύασε την πρώτη ασπίδα, γι'αυτό και η ασπίδα έγινε το έμβλημα της Βοιωτίας και το συναντάμε στα αρχαία νομίσματα της Βοιωτίας. Γνωστή είναι και η ασπίδα του Αίαντα που του είχε κατασκευάσει ο Τύχιος Εκτός από την ασπίδα, γνωστό είναι και το Κράνος των Βοιωτών.Στους μετέπειτα χρόνους η τέχνη της μεταλλουργίας όπως φαίνεται ξέπεσε, αφού δεν έχουμε άλλες αναφορές. Αντίθετα, άνθιζε η αγγειοπλαστική, αφού ο Βακχυλίδης αναφέρει ότι οι πανέμορφοι Βιωτικοί σκύφοι ήταν ξακουστοί. Επίσης την εποχή του Αριστοφάνη η Βοιωτία φημίζεται για την αγγειοπλαστικής της τέχνη, ενώ και στους μεταχριστιανικούς αιώνες συναντάμε πήλινα οικιακά σκεύη. Στη Θήβα θεωρείται ότι ανακαλύφτηκε το κάρο. το οποίο εννοείται μάλλον επαινετικά για την κατασκευή περίτεχνων αρμάτων μάχης, τα οποία παινεύει και ο Πίνδαρος. Ο Τζέτζης καταγράφει ότι οι Θηβαίοι είχαν και αξιοθαύμαστη υφαντουργία. Οι αρτοποιοί της Θήβας φημίζονταν για τα νόστιμα γλυκίσματα τους, καθώς και οι γιατροί και αρωματοποιοί της Χαιρώνειας για τα ιαματικά και καλλυντικά προϊόντα τους. Οι κάτοικοι στις όχθες της λίμνης της Κωπαΐδας ζούσαν από την αλιεία, την σπογγαλιεία και την παραγωγή πορφύρας. Οι κάτοικοι της Βοιωτίας ήταν φημισμένοι για τις ασπίδες και τα κράνη τους. Ο Θουκυδίδης μας αναφέρει άλλη μια πληροφορία για την πολεμική τέχνη των Βοιωτών. Το 424 π.Χ. στην μάχη του Δηλίου χρησιμοποίησαν την φωτιά ως επιθετικό όπλο. Χρησιμοποίησαν έναν ξύλινο σωλήνα που στο ένα άκρο του ήταν ενισχυμένος με μεταλλικό στόμιο. Στο άκρο αυτό ήταν προσαρμοσμένο ένα βαρέλι με φλεγόμενη πίσσα και θειάφι. Στο άλλο άκρο ήταν τοποθετημένη μια τεράστια φυσούνα, που φύσαγε τον αέρα διαμέσου του σωλήνα και του βαρελιού και δημιουργούσε μια μεγάλη ριπή φλόγας. Dr. Hugo Blümner (1869). «Die gewerbliche Thätigkeit der Völker des klassischen Alterthums» (στα Γερμανικά). Preisschriften gekrönt und herausgegeben von der Fürstlich Jablonowskischen Geselschaft zu Leipzig. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2009.

Βοιωτοί ονομάζονταν οι κάτοικοι της αρχαίας Βοιωτίας. Η Βοιωτία συνόρευε με τους Αθηναίους στον νότο, στα ανατολικά με τους Ευβοείς, με τους Φωκείς βόρεια, δυτικά και νοτιοδυτικά και επίσης με τους Λοκρούς στα βόρεια. Αποτελούνταν από πολυάριθμες πόλεις οι οποίες συνδέθηκαν σταδιακά σε μία συμπολιτεία που ονομάστηκε Κοινό των Βοιωτών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1

Καρλότα Μόνταγκιου Ντάγκλας Σκοτ του Μπεκλέου και του Κουίνσμπερρυ

Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1811 στο Λόνγκλιτ του Γουιλσάϊρ, και ήταν κόρη του Θωμά θεν, 2ου Μαρκήσιου του Μπαθ και της Ισαβέλλας Ελισάβετ Μπίνγκ. Στις 13 Μαρτίου 1829 παντρεύτηκε τον Γουόλτερ Μόνταγκιου Ντάγκλας Σκοτ, 5ο Δούκα του Μπεκλέου και 7ο Δούκα του Κουίνσμπερρυ στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Χάνοβερ Σκουέρ. Μαζί απέκτησαν επτά παιδιά: τον Λόρδο Γουλιέλμο Ερρίκο Γουόλτερ (1831-1914), παντρεύτηκε την Λουίζα Χάμιλτον. Απέκτησαν 8 παιδιά. τον Λόρδο Ερρίκο Ιωάννη (1832-1902), παντρεύτηκε την Σεσίλια Σουζάν Μόνταγκιου-Στιούαρτ-Γουόρτλεϊ. Απέκτησαν 3 παιδιά. τον Λόρδο Γουόλτερ Κάρολο (1834-1895), παντρεύτηκε την Άννα Μαρία Κράντοκ-Χάρτοπ. Απέκτησαν 4 παιδιά. τον Λόρδο Κάρολο Θωμά (1839-1911), παντρεύτηκε την Άντα Μαίρη Ράιαν. Απέκτησαν 2 παιδιά. την Λαίδη Βικτώρια Αλεξανδρίνα (1844-1938), παντρεύτηκε (1) τον Σόμπεργκ Κερ του Λόθιαν. Απέκτησαν 9 παιδιά και (2) τον Μπέρτραμ Τσέντγουιντ-Τάλμποτ. Δεν απέκτησαν παιδιά. την Λαίδη Μαργαρίτα Ελισάβετ (1946-1918), παντρεύτηκε τον Ντόναλντ Κάμερον. Απέκτησαν 4 παιδιά. την Λαίδη Μαίρη Καρλότα (1851-1908), παντρεύτηκε τον Γουόλτερ Ροδόλφο Τρεφούσις. Απέκτησαν 5 παιδιά.To 1841 έγινε Κυρία επί των Ενδυμάτων της Βασίλισσας Βικτώριας. Η Δούκισσα και η Βασίλισσα Βικτώρια ήταν δια βίου φίλες,, με την μονάρχη να περιγράφει τη Δούκισσα ως "ένα ευχάριστο, λογικό, έξυπνο μικρό άτομο".Πέθανε στις 18 Μαρτίου 1895 στο Ντίτον Παρκ σε ηλικία 83 ετών. Είναι θαμμένη στο Παλάτι Ντάλκιθ του Εδιμβούργου. Beard, Madeleine (1998). Faith and Fortune. Morehouse Publishing Company. ISBN 0852443927. Brown, Stewart J. (2012). Stewart J. Brown· Peter B. Nockles, επιμ. The Oxford Movement: Europe and the Wider World 1830-1930. Cambridge University Press. ISBN 978-1107016446. Burke, John (1838). A General and Heraldic Dictionary of the Peerage and Baronetage of the British Empire. Henry Colburn. Fox-Davies, Arthur Charles (1895). Armorial Families: A Complete Peerage, Baronetage, and Knightage. Grange Publishing Works. Mangion, Carmen M. (2012). «Developing Alliances». Στο: Maarten Van Dijck· Jan De Maeyer· Jeffrey Tyssens· Jimmy Koppen. The Economics of Providence. Leuven University Press. σελίδες 205–226. ISBN 9789058679154. Stanley Long, Eleanor (1916). Twenty Years at Court: From the Correspondence of the Hon. Eleanor Stanley, Maid of Honour to Her Late Majesty Queen Victoria, 1842-1862. Charles Scribner's Sons. σελ. 118. «The Duke and Duchess of Buccleuch». The Lady's Realm (Hutchinson and Co) 11. 1902. https://books.google.com/?id=tfBw9Jfk9soC. Tyrrell, Alex (April 2003). «The Queen's 'Little Trip': The Royal Visit to Scotland in 1842». The Scottish Historical Review 82 (213): 47–73. doi:10.3366/shr.2003.82.1.47. Whitaker, Joseph (1894). An almanack for the year of our Lord 1894, Volume 26. J. Whitaker.

Η Καρλότα Μόνταγκιου Ντάγκλας Σκοτ του Μπεκλέου και του Κουίνσμπερρυ (Charlotte Montagu Douglas Scott of Buccleuch and Queensberry, γεννημένη ως Καρλότα Άννα Θεν Charlotte Anne Thynne, 10 Απριλίου 1811 - 18 Μαρτίου 1895) ήταν Βρετανίδα ευγενής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%85

317

Ευρώπη 1 Μαρτίου - Ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος και ο συναυτοκράτορας Λικίνιος αναβιβάζουν τους γιους τους Κρίσπο και Κωνσταντίνο Β΄ (ενώ ήταν ακόμη βρέφος) και Λικίνιο Β΄ σε Καίσαρες. Μετά από αυτή τη διαρρύθμιση, ο Κωνσταντίνος κυβερνά τις επισκοπές της Παννονίας και της Μακεδονίας και διαμένει στο Σίρμιο από όπου προετοιμάζει μία εκστρατεία εναντίον των Γότθων και των Σαρματών. Ο Λικίνιος αναγνωρίζει τον Κωνσταντίνο Α΄ ως ανώτερο αυτοκράτορα και εκτελεί το Βαλέριο Ουάλη. Κίνα Δεκαέξι Βασίλεια: ο Τζιν Γιουαντί δραπετεύει με τους εναπομείναντες της αυλής των Τζιν και τις αριστοκρατικές οικογένειες προς τα νότια. Διαδέχεται τον Τζιν Μινντί ως πρώτο αυτοκράτορα της Ανατολικής Δυναστείας των Τζιν και αποφασίζει να κάνει το Τζιανκάνγκ (σημερινή Ναντζίνγκ) ως νέα του πρωτεύουσα. Η πρωιμότερη ιστορικά πιστοποιημένη αναφορά του τσαγιού καταγράφεται, παρ' όλο που πίνουν αυτό το ρόφημα για αιώνες. 7 Αυγούστου - Κωνστάντιος Β´, Ρωμαίος αυτοκράτορας (πεθαίνει το 361) Φου Τζιέν, αυτοκράτορας των Ντι στο Πρώην Τσιν (πεθαίνει το 355) Άγιος Μαρτίνος της Τουρ, επίσκοπος της Τουρ (πεθαίνει το 397) Θεμίστιος, Έλληνας πολιτικός, ρήτορας και φιλόσοφος (πεθαίνει περίπου το 390) Βαλέριος Ουάλης, Ρωμαίος αυτοκράτορας (γεννιέται σε απροσδιόριστη ημερομηνία)

Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 317 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 317 (CCCXVII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Τρίτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Γαλλικανού και Βάσσου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1070 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 317 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.

https://el.wikipedia.org/wiki/317

Μαξ Μπιάτζι

Αν και ο Μαξ ήταν περισσότερο αφοσιωμένος στο ποδόσφαιρο, η αγάπη του για τις μηχανές ήρθε αργότερα όταν ο πατέρας του τού αγόρασε μια μηχανή 125 κυβικών. Το 1990 άρχιζε να αγωνίζεται με την ίδια τη μοτοσυκλέτα και κέρδισε το Ιταλικό Πρωτάθλημα Μοτοσυκλέτας. Αργότερα, μετακινήθηκε στα 250 κυβικά. Η Επαγγελματική του καριέρα άρχισε το 1991 με τη μηχανή της Aprilia RS250 και τερμάτισε στην 27η θέση του πρωταθλήματος. Το 1992 το συμβόλαιο του Μαξ με την «Απρίλια» έληξε τερματίζοντας στην 5η θέση. Η πρώτη του νίκη ήρθε την ίδια χρονιά στην πίστα Καγιαλάμι στη Νότια Αφρική. Την επόμενη χρονιά βρήκε ομάδα και πήγε στη Honda τερματίζοντας 4ος με μια νίκη στην πίστα της Βαρκελώνης. Το 1994 ξαναεπέστρεψε στην ομάδα της «Aprilia» κατακτώντας τρεις τίτλους (1994) (1995) (1996). Το 1997 έκανε την επιστροφή του πάλι στη Χόντα και συγκεκριμένα στην ομάδα του Ερβ Κανεμότο παίρνοντας τον 4ο τίτλο του. Τέλος, μετακινήθηκε στην κατηγορία των 500 κυβικών. Ο Μαξ πρωτοεμφανίστηκε σε αυτήν την κατηγορία νικώντας στις κατατακτήριες δοκιμές στην πίστα της Σουζούκα στην Ιαπωνία. Επίσης νίκησε στην Τσεχία και χάρη σε αυτήν τη νίκη του έδωσε την 2η θέση κάτω από τον θρύλο Μικ Ντούχαν. Μετά την ομάδα του Ερβ Κανεμότο πήγε στη Γιαμάχα όπου θα αντιμετώπιζε όλες τους οδηγούς που χρησιμοποιούσαν τις μηχανές της Χόντα! Τις χρονιές 1999, 2000 και 2001 βγήκε στις θέσεις 4,3 και 2 αντίστοιχα. Το 2002 μετακινήθηκε στην κορυφαία κατηγορία των 800 κυβικών. Ο Μαξ μετακινήθηκε το 2002 στο Μοτό Τζι Πι (MotoGP) όπου και παρέμεινε μέχρι το 2005. Όταν μπήκε στην κατηγορία Μοτό Τζι Πι έκανε ένα σερί νικώντας δύο αγώνες (Μπρνο-Τσεχία) και (Σεπάνγκ-Μαλαισία). Μάλιστα είχε και αντιπαλότητες και η μεγαλύτερη ήταν αυτή με τον Βαλεντίνο Ρόσι. Την επόμενη χρονιά (2003) έφυγε από τη Χόντα και πήγε στην ομάδα Κάμελ Πράμακ Πονς όπου και τερμάτισε τρίτος στη βαθμολογία. Το 2004 ήταν πολύ κοντά στον τίτλο αλλά στην Πορτογαλία και συγκεκεριμένα στην πίστα του Εστορίλ τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να λείψει στους επόμενους αγώνες. Τελικά, βγήκε 3ος πίσω από τον Σέτε Τζιμπερνάου και από τον Βαλεντίνο Ρόσι. Το 2005 ο Μαξ ξαναγύρισε στην ομάδα της Honda με δεύτερο οδηγό τον Νίκι Χάιντεν και ξαναείδε τον Εβρ Κανεμότο μόνο που τότε ήταν ο διευθυντής της ομάδας. Παρόλα αυτά, τερμάτισε στην 5η θέση. Για αυτόν τον λόγο ο Ερβ τον έδιωξε από την ομάδα και τον αντικατέστησε ο Ντάνι Πεντρόσα ο οποίος εκείνη τη χρονιά είχε στεφθεί πρωταθλητής των 250 κυβικών. Το 2006 ανακοίνωσε στην επίσημη ιστοσελίδα ότι η καριέρα του στα 800 κυβικά τελείωσε, επειδή δεν έβρισκε ομάδα. Την ίδια χρονιά όμως το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σούπερμπάικ έμαθαν ότι απολύθηκε και τον προσκάλεσαν να πάει εκεί. Συμφώνησε με την Κόρσερ και εντάχθηκε στο ρόστερ του πρωταθλήματος. Ξεκίνησε στο Κατάρ και τερμάτισε 2ος κάνοντας μια πολύ καλή εμφάνιση. Ο Μαξ θεωρούταν ένας από τους ανθρώπους φαβορί για τον τίτλο, επειδή βρισκόταν στην πρώτη τριάδα. Τερμάτισε 3ος πίσω από τον Τζέιμς Τόουσλαντ και από τον Νοριγιούκι Χάγκα. Την επόμενη χρονιά, όμως, η συμφωνία της Κόρσερ με τη γνωστή μεξικανική εταιρίας μπύρας Κορόνα έληξε και έτσι δεν μπόρεσαν να έχουν τον Μαξ. Το 2008 μετακινήθηκε στην Γκόου Ιέβεν και τερμάτισε στην 7η θέση λόγω μηχανικών προβλημάτων. Ωστόσο, κατάφερε να ανέβει τρεις φορές στο βάθρο αλλά όχι σαν νικητής. Το 2009 εντάχθηκε στην «Απρίλια» όπου έχει συμβόλαιο μέχρι το 2012. Το 2010 κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Σουπερμπάικ, ένα γύρο πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον Λέον Χάσλαμ με Suzuki. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Ο Τρελός Μαξ Είναι παντρεμένος με τη Μις Ιταλία 2002 Ελεονόρα Πεντρόν και έχουν μία κόρη. Ο Μάξ είχε αντιπαλότητα με τον Βαλεντίνο Ρόσι και αυτό τον έκανε ακόμα πιο διάσημο. Επίσης εμφανίστηκε το 2003 στην ταινία Faster με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Μαξ και τον Βαλεντίνο. Το 2006 έκαναν αγώνα με τα μονοθέσια της Φόρμουλα 1 στην πίστα του Σίλβερστοουν και τον νίκησε. Η ατάκα ήταν Τελικά, είμαι και εγώ σε κάτι καλύτερος από τον Βαλεντίνο και γέλασε. Η Επίσημη Ιστοσελίδα του Μάξ

Ο Μασιμιλιάνο Μαξ Μπιάτζι (Massimiliano "Max" Biaggi, Ρώμη, Ιταλία, 26 Ιουνίου 1971) είναι Ιταλός οδηγός αγωνιστικών μοτοσυκλετών. Ζει στο Μονακό. Έχει νικήσει το πρωτάθλημα των 250 κυβικών τέσσερεις φορές, ενώ ήταν κοντά στο να κατακτήσει το πρωτάλθημα MotoGP. Σήμερα, βρίσκεται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σούπερ Μπάικ. Ο Πρώτος του αγώνας έγινε το 1991 στην κατηγορία των 125 κυβικών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE_%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B9

Βιττόριο Στοράρο

Ο Στοράρο γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος ενός μηχανικού προβολής σε κινηματογραφική αίθουσα της «Lux Film». Ο Βιττόριο άρχισε να μαθαίνει φωτογραφία σε ηλικία 11 ετών και συνέχισε με σπουδές στην εθνική ιταλική σχολή κινηματογράφου, το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου, σε ηλικία 18 ετών. Η φιλοσοφία που ανέπτυξε ο Στοράρο άντλησε την έμπνευσή της από το βιβλίο Θεωρία των χρωμάτων (Zur Farbenlehre) του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, και εστιάζει στα ψυχολογικά αποτελέσματα που έχουν διαφορετικά χρώματα και στον τρόπο με τον οποίο τα χρώματα επηρεάζουν την αντίληψη που έχουμε για διάφορες καταστάσεις.Ο σκηνοθέτης με τον οποίο ο Στοράρο είχε τη μακρότερη συνεργασία ήταν ο συμπατριώτης του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Αυτή η συνεργασία άρχισε με την ταινία Κονφορμίστας (1970), που είχε θέμα τη συμπόρευση με τον φασισμό και έχει περιγραφεί ως «οπτικό αριστούργημα». Το ίδιο έτος κινηματογράφησε Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Ντάριο Αρτζέντο και ορόσημο στην ιστορία των ταινιών «giallo».Η πρώτη αμερικανική ταινία την οποία ανέλαβε ο Στοράρο ήταν η Αποκάλυψη, Τώρα! (1979). Ο σκηνοθέτης της, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, του έδωσε πλήρη ελευθερία ως προς την εικαστική πλευρά της. Αυτό κατέστησε ακόμα σημαντικότερο για τον φωτογράφο το γεγονός ότι τιμήθηκε για το έργο αυτό με το πρώτο του Βραβείο «Όσκαρ».Με τον Γουόρεν Μπίτι ο Στοράρο συνεργάσθηκε για πρώτη φορά στην ταινία Οι Κόκκινοι (1981) και πήρε έτσι το δεύτερο «Όσκαρ» του.Μετά και από την ταινία φαντασίας Ο Λύκος και το Γεράκι (1985) του Ρίτσαρντ Ντόνερ, ο Στοράρο επέστρεψε στη συνεργασία με τον Μπερτολούτσι με την επική ταινία Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (1987), που του εξασφάλισε και τρίτο Βραβείο Όσκαρ. Τρία χρόνια αργότερα πήρε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά δεν το κέρδισε, για την ταινία του Μπίτι Ντικ Τρέισυ.Το 2002 ο Στοράρο ολοκλήρωσε το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, που επιχειρούν να διατυπώσουν τη φιλοσοφία του για τη φωτογραφία.Το 2005, το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έκανε ένα αφιέρωμα στον Στοράρο, στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκαν οι ταινίες 1900 , Άγκαθα, Αποκάλυψη τώρα: Redux, Τόσκα, Bulworth, Γκόγια και Μίρκα. Ο Στοράρο κινηματογράφησε επίσης μια συμπαραγωγή του BBC και της RAI, τον Ριγκολέττο του Βέρντι μέσα σε δύο νύχτες, στις 4 και 5 Σεπτεμβρίου 2010.Το Café Society (2016) του Γούντι Άλεν υπήρξε η πρώτη ταινία που ο Στοράρο κινηματογράφησε με ψηφιακή κάμερα.Το 2017 ο Στοράρο τιμήθηκε με το Βραβείο Τζωρτζ Ήστμαν.Μερικές άλλες ταινίες σε φωτογραφία του Στοράρο είναι οι: 1900, Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι, Μια μέρα, ενας έρωτας, Τσάι στη Σαχάρα, Τάκερ: Ο άνθρωπος και το όνειρό του, Tango και Γκόγια. Μαζί με τον γιο του, τον Φαμπρίτσιο, ο Στοράρο δημιούργησε το φορμά εικόνας «Univisium» για να ενοποιήσει όλες τις μελλοντικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες σε λόγο διαστάσεων πλάτους-ύψους 2,00 προς 1. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει συμβεί, και η γενικευόμενη αντικατάσταση των οθονών τηλεοράσεως 4:3 από το φορμά «ευρείας οθόνης» 16:9 μειώνει κατά πολύ την ανάγκη να τροποποιηθεί το σημερινό κινηματογραφικό φορμά. Schaefer, S. & Salvato, L.: Masters of Light - Conversations with cinematographers, 1984, ISBN 0-520-05336-2 Zone, R.: Writer of Light: The Cinematography of Vittorio Storaro, ASC, AIC, 2000, ISBN 0-935578-18-8 Storaro, V.: Vittorio Storaro: Writing with Light: Volume 1: The Light, ISBN 1-931788-03-0 Προσωπικός ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2021-01-26 στο Wayback Machine. (ιταλική ή στην αγγλική) Ο Vittorio Storaro στην IMDb Συνέντευξη για το International Cinematographers Guild

Ο Βιττόριο Στοράρο (Vittorio Storaro, γενν. 24 Ιουνίου 1940) είναι Ιταλός διευθυντής φωτογραφίας του κινηματογράφου, αναγνωρισμένος για το έργο του σε αρκετές κλασικές ταινίες, όπως οι Αποκάλυψη, Τώρα! και Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας. Με περισσότερο από μισό αιώνα σταδιοδρομίας, συνεργάσθηκε με σκηνοθέτες όπως οι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Γουόρεν Μπίτι και Γούντι Άλεν. Βραβεύθηκε με τρία «Όσκαρ» Φωτογραφίας, ένα BAFTA Φωτογραφίας, ένα Βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης, ένα Βραβείο Γκόγια και ένα Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο. Επιλέον έχει τιμηθεί με πολυάριθμες διακρίσεις για το σύνολο του έργου του από διάφορα κινηματογραφικά ιδρύματα. Ο Στοράρο θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πλέον επιδραστικούς διευθυντές φωτογραφίας όλων των εποχών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CF%81%CE%BF

Τζον Σλέσιντζερ

Ο Σλέσιντζερ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1926 και ήταν γόνος μεσοαστικής εβραϊκής οικογένειας. Γονείς του ήταν η Γουίνιφρεντ Χενριέτα και ο γιατρός Μπέρναρντ Έντουαρντ Σλέσιντζερ. Αφόυ αποφοίτησε από το κολλέγιο εργάστηκε ως ηθοποιός. Η καριέρα του ξεκίνησε κατά τις αρχές τις αρχές της δεκαετίας του '50 με συμμετοχές σε μικρούς ρόλους σε ταινίες όπως: The Divided Heart, 1955 και Η νυχτερίδα (Oh... Rosalinda, 1956) καθώς και σε τηλεοπτικές παραγωγές. Έκανε το ντεμπούτο του στο τιμόνι της σκηνοθεσίας το 1956 όταν γύρισε το ντοκυμαντέρ Sunday in the Park. Κατά τη δεκαετία του '60 εγκατέλειψε εντελώς την καριέρα του ως ηθοποιός και περιορίστηκε στο χώρο της σκηνοθεσίας και το ντοκυμαντέρ που γύρισε το 1961 με τίτλο Terminus του χάρισε το Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που γύρισε το 1962 με τίτλο Η Αμαρτία μιας Νύχτας (A Kind of Loving, 1962) και με πρωταγωνιστή τον Άλαν Μπέιτς του χάρισε τη Χρυσή Άρκτο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου. Έπειτα ακολούθησε η ταινία Μπίλι, ο Ψεύτης που λάνσαρε την καριέρα της Τζούλι Κρίστι και του Τομ Κόρτενεϊ, καθώς και η ταινία Ντάρλινγκ του 1965 που χάρισε στην Κρίστι το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και περιέγραφε με εύστοχο τους ξέφρενους ρυθμούς και την ποπ κουλτούρα του Λονδίνου της δεκαετίας του '60. Επομενό του εγχείρημα ήταν η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Τόμας Χάρντι Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος επίσης με την Κρίστι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που γυρίστηκε στην αγγλική ύπαιθρο. Το 1969 ο Σλέσιντζερ σκηνοθέτησε την ταινία Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου με πρωταγωνιστές τους Ντάστιν Χόφμαν και Τζον Βόιτ κι έλαβε την επευφημία των κριτικών. Επρόκειτο για την πρώτη ταινία που γύρισε στην Νέα Υόρκη. Η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και ο Σλέσιντζερ με Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Κατά τη δεκαετία του '70 συνέχισε να γυρίζει επιτυχημένες ταινίες όπως: Καταραμένη Κυριακή, 1971, Η Μέρα της Θεομηνίας, 1975, Το Ανθρωποκυνηγητό, 1976 και Μέχρι Χθες Ήμασταν Ξένοι (Yanks, 1979). Κατά τη δεκαετία του '80 οι ταινίες του άρχισαν να μην έχουν απήχηση στο κοινό κι η αρχή έγινε με το Της Αμερικής...το Κάγκελο (Honky Tonk Freeway) του 1981. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι ταινίες: Μαντάμ Σουζάτσκα με τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν και Ο Άγνωστος του Πασίφικ Χάιτς (Pacific Heights, 1990) με τους Μέλανι Γκρίφιθ, Μάικλ Κίτον και Μάθιου Μοντίν. Οι δύο τελευταίες ταινιές του διανεμήθηκαν απο την Paramount Pictures και ήταν το Οφθαλμόν αντί οφθαλμού (1996), με τη Σάλι Φιλντ,τον Εντ Χάρις και τον Κίφερ Σάδερλαντ, και το Καλά να πάθεις (2000) με τη Μαντόνα και τον Ρούπερτ Έβερετ.Οι δύο ταινίες αυτές όμως κατέληξαν ως καλλιτεχνικές και εμπορικές αποτυχίες. Ο Σλέσιντζερ ήταν επίσης σκηνοθέτης θεατρικών παραγωγών. Το 1965 σκηνοθέτησε το θεατρικό του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Τίμων, ο Αθηναίος και το 1972 το μιούζικαλ I and Albert που σηματοδότησε το θεατρικό ντεμπούτο της Σάρα Μπράιτμαν. Το 1980 τιμήθηκε με το αγγλικό παράσημο του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην 7η τέχνη. Το 1998 ο Σλέσιντζερ υπεβλήθη σε τετραπλό μπάι πας και τον Δεκέμβριο του 2000 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Έμεινε σε κόμμα για τρία χρόνια και το 2003 του αφαιρέθηκε η μηχανική υποστήριξη με αποτέλεσμα το θάνατό του στις 25 Ιουλίου 2003. Τζον Σλέσιντζερ Αρχειοθετήθηκε 2017-08-02 στο Wayback Machine., σελίδα στον ιστότοπο Cine.gr (Ελληνικά).

Ο Τζον Σλέσιντζερ (αγγλ.: John Richard Schlesinger, 16 Φεβρουαρίου 1926 - 25 Ιουλίου 2003) ήταν Άγγλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τη δραματική ταινία Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου (Midnight Cowboy, 1969), ενώ έλαβε άλλες δυο υποψηφιότητες για τις ταινίες Ντάρλινγκ (Darling, 1965) και Καταραμένη Κυριακή (Sunday Bloody Sunday, 1971). Είναι επίσης γνωστός για τη σκηνοθεσία των ταινιών Μπίλι, ο Ψεύτης (Billy Liar, 1963), Μακριά από το Αγριεμένο Πλήθος (Far From the Madding Crowd, 1967), Η Μέρα της Θεομηνίας (The Day of The Locust, 1975), Το Ανθρωποκυνηγητό (The Marathon Man, 1975) και Μαντάμ Σουζάτσκα (Madame Sousatzka, 1988).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%A3%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81

Πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τουρκίας

Η μορφή των χαρακτήρων στις πινακίδες είναι μία από τις ακόλουθες: "99 X 9999", "99 X 99999" "99 XX 999", "99 XX 9999" ή "99 XXX 99",Όπου, 99 - πρόθεμα δύο ψηφίων που υποδηλώνει τη θέση, δείχνει τον κωδικό αριθμό της επαρχίας της κύριας κατοικίας του κατόχου αυτοκινήτου. Υπάρχουν 81 επαρχίες όπως αναφέρονται παρακάτω: Όπου, X / XX / XXX - ένα, δύο ή τρία γράμματα. Όπου, 9999/999/99 - τέσσερα, τρία ή δύο ψηφία, ανάλογα με τον αριθμό των προηγούμενων γραμμάτων, που δεν υπερβαίνει συνολικά τα έξι γράμματα και ψηφία. Τα πρώτα δύο ψηφία δηλώνουν τον κωδικό της επαρχίας: Τα ονόματα των επαρχιών μέχρι και τον κωδικό 67 κατατάσσονται αλφαβητικά, σύμφωνα με το λατινικό αλφάβητο, με εξαίρεση τις επαρχίες Μερσίνης, Καχραμανμαράς και Σανλιούρφα γιατί τα προηγούμενα ονόματά τους ήταν Ιτσέλ, Μαράς και Ούρφα, αντίστοιχα. Μετά τις αρχικές 67 επαρχίες οι νεότερες προσθήκες πηγαίνουν χρονολογικά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα License plates of Turkey στο Wikimedia Commons

Οι πινακίδες κυκλοφορίας οχημάτων της Τουρκίας χρησιμοποιούν ένα σύστημα αρίθμησης που σχετίζεται με γεωγραφικές πληροφορίες. Στην Τουρκία, οι πινακίδες κυκλοφορίας κατασκευάζονται από εξουσιοδοτημένα ιδιωτικά συνεργεία. Η πινακίδα είναι ορθογωνίου σχήματος και είναι κατασκευασμένη από αλουμίνιο. Στα αριστερά υπάρχει ο κωδικός χώρας "TR" σε μπλε λωρίδα όπως στις χώρες της ΕΕ (χωρίς τα 12 χρυσά αστέρια). Οι χαρακτήρες έχουν μαύρο χρώμα και το φόντο είναι λευκό. Τα γράμματα που χρησιμοποιούνται είναι αυτά της τουρκικής λατινικής αλφαβήτου εκτός από τα Ç, Ş, İ, Ö, Ü και Ğ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BF%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82

Τσβάιμπρυκεν

Η ανεξάρτητη επικράτεια του Τσβάιμπρυκεν ήταν αρχικά κομητεία, οι κόμητες κατάγονταν από τον Ερρίκο Α', τον νεότερο γιο του Σίμωνα Α', κόμη του Σααρμπρύκεν (π. 1180). Αυτή η γραμμή εξαφανίστηκε με το θάνατο του κόμη Έμπερχαρντ (1393), ο οποίος το 1385 είχε πουλήσει τη μισή επικράτειά του στον παλατίνο κόμη του Ρήνου και κράτησε την άλλη μισή ως φέουδό του.Ο Λουδοβίκος (π. 1489), γιος του Στέφανου, παλατίνου κόμη του Ζίμμερν-Φέλντεντς, ίδρυσε τον οίκο του Τσβάιμπρυκεν, ο οποίος εξαφανίστηκε το 1731, όταν το δουκάτο πέρασε στον κλάδο του Μπίρκενφελντ, απ' όπου πέρασε στην κυριαρχία της Βαυαρίας το 1799. Με τη συνθήκη του Λυνεβίλ, το Τσβάιμπρυκεν παραχωρήθηκε στη Γαλλία. Κατά την επανένωση με τη Γερμανία το 1814 το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας δόθηκε στη Βαυαρία, το υπόλοιπο στο Όλντενμπουργκ και την Πρωσία.Η πόλη βομβαρδίστηκε σφοδρά κατά τη διάρκεια του Β΄ΠΠ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στην αεροπορική βάση του Τσβάιμπρυκεν στάθμευαν αρχικά η καναδική και έπειτα, μετά το 1969, η αμερικανική αεροπορία. Η βάση σήμερα έχει μετατραπεί σε αεροδρόμιο. Τα κύρια αξιοθέατα της πόλης είναι το κάστρο του Τσβάιμπρυκεν, το οποίο απέκτησε τη σημερινή του μορφή το 1725, καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και ανοικοδομήθηκε ξανά, η Αλεξάντρερκιρχε, η οποία ήταν τόπος ταφής των δούκων του Τσβάιμπρυκεν, και η Κάρλσκιρχε, του 1708-1711. Κοντά στο Τσβάιμπρυκεν βρίσκεται το Τσιφλίκ, ένα κάστρο-θερινό ανάκτορο που έκτισε ο εξόριστος Πολωνός βασιλιάς Στανίσουαφ Λεστσίνσκι το 1715–1716. Επίσημος ιστότοπος

Το Τσβάιμπρυκεν (γερμανικά: Zweibrücken, γαλλικά: Deux-Ponts) είναι πόλη στη Ρηνανία-Παλατινάτο, Γερμανία. Το 2021 είχε 34.091 κατοίκους. Είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Σβάρτσμπαχ. Το όνομα της πόλης σημαίνει δύο γέφυρες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B2%CE%AC%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CF%85%CE%BA%CE%B5%CE%BD

Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος

Ο Δημήτριος (κατά κόσμον Κομματάς), γεννήθηκε από τον Κωνσταντίνο Κομματά και την Ζωή Πέτα, στις 26 Οκτωβρίου 1952, στα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Θεολογία και Εκκλησιολογία, στην Μεγάλη του Γένους Σχολή, στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης (1968–1971), στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971–1975) και το Θεολογικό Κολλέγιο Oak Hill του Λονδίνου (1980–1981).Χειροτονήθηκε Διάκονος στις 14 Ιουλίου 1974 από τον Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μελίτωνα, υπηρετώντας από το επόμενο κιόλας έτος και για 30 συναπτά έτη, σε διάφορες επιτελικές θέσεις της Πατριαρχικής Αυλής του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Χειροθετήθηκε ακολούθως Μέγας Αρχιδιάκονος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αρχιερατεία Εξελέγη στις 2 Οκτωβρίου 1990, μετά από πρόταση του Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου, Μητροπολίτης Σεβαστείας, Υπέρτιμος και Έξαρχος Παφλαγονίας, και χειροτονήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου από τον Πατριάρχη Δημήτριο, στις 4 Νοεμβρίου 1990.Ως Μητροπολίτης Σεβαστείας, διετέλεσε ως Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου (1991–2008), αναλαμβάνοντας θέματα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής, συμβάλλοντας στην μεταβατική περίοδο κατόπιν της παραίτησης του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου έως της σύνταξης του νέου Συντάγματος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Κατά την περίοδο της κρίσης μεταξύ της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σχετικά με τις Μητροπόλεις των λεγόμενων «Νέων Χωρών», συνέταξε συγκριτική μελέτη με τίτλο: «Ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις τοῦ 1928 παρακωλυομένη τοῖς ὅροις». Συμμετείχε στην Πατριαρχική Εξαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αρμόδια για το Άγιο Όρος, συμβάλλοντας να σχηματιστεί κανονική Μοναστική Αδελφότητα της Μονής Εσφιγμένου. Από το 2000 συμμετέχει περιοδικά στην Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και σε διάφορες Συνοδικές Επιτροπές. Παράλληλα έχει συμμετάσχει στις Διορθοδόξους Συνόδους, την Πανορθόδοξο Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (2005) για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την Διευρυμένη Σύνοδο της Γενεύης (2006) για την Εκκλησία της Κύπρου. Η Ιερά και Αγία Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις 19 Απριλίου 2018, τον εξέλεξε παμψηφεί Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων. Μάλιστα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εισηγήθηκε ένθερμα την απονομή στον νέο Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων Δημήτριο του τιμητικού τίτλου του Γέροντος του Οικουμενικού Θρόνου. Ενθρονίσηκε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου στην Πρίγκηπο, στις 28 Απριλίου, παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μεγάλου αριθμού Αρχιερέων του Οικουμενικού Θρόνου, του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Εκκλησίας της Κρήτης, μοναχών από το Άγιο Όρος, κλήρου και λαού της Επαρχίας του. Ιστοσελίδα Ιεράς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων

Ο Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος (Κωνσταντινούπολη, 26 Οκτωβρίου 1952) είναι Έλληνας θεολόγος, επίσκοπος και Μητροπολίτης της Ιεραρχίας του Θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Είναι Γέρων Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων και Έξαρχος Προποντίδος, από τον Απρίλιο του 2018. Από το 1990 έως το 2018, ήταν Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Σεβαστείας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%BD%CE%AE%CF%83%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82

Κοκκινομηλιά Εύβοιας

Το χωριό έχει μακραίωνη ιστορία και υπάρχουν πολλοί θρύλοι και παραδόσεις για την δημιουργία του. Χρονολογείται πολύ παλιό χωριό και φαίνεται να κατοικείται από την Παλαιολιθική περίοδο σύμφωνα με ευρήματα που έχουν βρεθεί στην περιοχή. Το όνομά της φαίνεται να το πήρε από τα κόκκινα μήλα, ενώ μια δεύτερη εκδοχή μιλάει για κάποιον Τούρκο διοικητή του χωριού, του οποίου η καταγωγή ήταν η Κόκκινη Μηλιά που βρισκόταν στην Μικρά Ασία. Οι πρώτες αναφορές στο χωριό γίνονται από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και αναφέρεται σε μία από τις επιστολές προς τον Ιωάννη Καποδίστρια από τον Νικόλαο Καλογερόπουλο την 3 Σεπτεμβρίου 1830 ότι η Κοκκινομηλιά είχε 30 οικογένειες αλλά και σε λίστα με τα χωριά της Ελλάδας το 1836.Οι κάτοικοι του χωριού είναι κυρίως αγρότες, κτηνοτρόφοι, υλοτόμοι και στην συνέχεια ρυτινοσυλλέκτες, επίσης ήταν ένα από τα λίγα χωριά της περιοχής που είχε νερόμυλους. Απογραφή πληθυσμού 1877-2001 Η Κοκκινομηλιά συμμετείχε στην ανεξαρτησία της Εύβοιας κατά την επανάσταση του 1821 με την συμμετοχή κατοίκων της στον αγώνα..Η επανάσταση ξεκίνησε την 8 Μαΐου 1821 στην Ιστιαία και συμμετείχαν από την Κοκκινομηλιά οι εξής: Οικογένεια Μπαλαλαίων, Ανδρέας Ευσταθίου Χαλκιάς, Αντριάς Δημητρίου, Γιαννάκης Δημητρίου, Δημήτριος Αφένδρας (πληρεξούσιος Κοκκινομηλιάς) και ο Ιωάννης Καπόλος ή Καπόγλος ο οποίος πήρε μέρος στις μάχες στα Βρυσάκια και Τρίαλλα της Εύβοιας υπό τις διαταγές του Γιάννου Χαλκιά και Αγγελή, στα Τρίκερι υπό τις διαταγές του Αρχηγού Ν. Κριεζώτου και Δ. Βιρβιλή και στην ναυμαχία Σκιάθου υπό του Καρατάσου. Η πιο σημαντική προσωπικότητα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοκκινομηλιά ήταν ο συγγραφέας-δάσκαλος Άγγελος Στέφος ο οποίος γεννήθηκε το 1910 και θεωρείται ο μεγαλύτερος ιστορικός ερευνητής της βόρειας Εύβοιας με έρευνα στα αρχεία του κράτους από το 1930 έως το 1967 όπου έγινε η έκδοση του πρώτου του βιβλίου με τίτλο (Ιστιαία Τόμος Ά) και ακολούθησαν άλλοι τρεις τόμοι μέχρι το 1982. Ακόμα μία σημαντική προσωπικότητα είναι ο γιος του Αναστάσιος Στέφος ο οποίος το 1999 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (Π.Ε.Φ.) και συμμετέχει σε πολλά συλλογικά έργα.

Η Κοκκινομηλιά (παλαιότερα και ως Κοκκινομηλέα) είναι ορεινό χωριό της βόρειας Εύβοιας. Απέχει 16 χιλιόμετρα από την Ιστιαία και 90 χιλιόμετρα από τη Χαλκίδα και υπάγεται στον δήμο Ιστιαίας - Αιδηψού. Το υψόμετρο του χωριού είναι 581 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι από τα παλαιότερα και πιο ιστορικά χωριά της Βόρειας Εύβοιας.Το χωριό περιβάλλεται από πυκνό δάσος και προσφέρεται για ορεινές πεζοπορίες καθώς βρίσκεται μόλις 5 χιλιόμετρα από τους Καταρράκτες του Δρυμώνα και 8 χιλιόμετρα από το Απολιθωμένο Δάσος και το Μουσείο Απολιθωμένων Θηλαστικών Κερασιάς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82

Ευνούχος

Η λέξη ευνούχος απαντάται για πρώτη φορά σε απόσπασμα του Ιππώνακτος, κωμικού ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ. και ευρηματικού εφευρέτη σύνθετων λέξεων. Ο οξύνους ποιητής περιγράφει έναν εραστή του καλού φαγητού που «κατανάλωσε την περιουσία του δειπνώντας καθημερινά πλουσιοπάροχα και με ευχαρίστηση με τόνο και τυρί με μέλι και σκόρδο σαν ευνούχος της Λαμψάκου». Στην αρχαία κλασσική λογοτεχνία από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., ο όρος γενικά δηλώνει κάποια ανικανότητα ή αποχή από την αναπαραγωγή, είτε λόγω εκ γενετής κατάστασης είτε λόγω σωματικού ακρωτηριασμού. Για παράδειγμα, ο Λουκιανός περιγράφει δύο μεθόδους για τον προσδιορισμό του εάν κάποιος είναι ευνούχος: φυσική εξέταση του σώματος ή έλεγχος της ικανότητάς του να συνευρίσκεται σεξουαλικά με θηλυκά (Λουκιανός, Eυνούχος 12). Η παλαιότερη σωζόμενη ετυμολογία της λέξης είναι από την ύστερη αρχαιότητα. Το Ετυμολογικόν του 5ου αιώνα του Ωρίωνα του Θηβαίου προτείνει δύο εναλλακτικές προελεύσεις της λέξης ευνούχος: πρώτον, το την ευνήν έχειν, την «φύλαξη του κρεβατιού», μια εκδοχή που υπονοεί τον καθιερωμένο ρόλο των ευνούχων εκείνη την εποχή ως «υπηρετών της κρεβατοκάμαρας» του αυτοκρατορικού παλατιού, και δεύτερον, το ευ του νου έχειν, το «να έχεις μυαλό σε καλή κατάσταση», το οποίο ο Ωρίων αποδίδει στην στέρηση σεξουαλικών επαφών αρσενικών-θηλυκών (εστερημένου του μίσγεσθαι), πράγματα που οι αρχαίοι αποκαλούσαν «ανόητα», κυριολεκτικά: «χωρίς μυαλό». Η δεύτερη επιλογή του Ωρίωνα αντικατοπτρίζει καλά εδραιωμένους ιδιωματισμούς της ελληνικής γλώσσας, όπως φαίνεται από τις καταχωρίσεις για τις λέξεις νους, εύνους και έχειν στο ελληνοαγγλικό λεξικό Λίντελ-Σκοτ, ενώ η πρώτη επιλογή δεν αναφέρεται ως ιδιωματισμός κάτω από το ευνή σε αυτό το πρότυπο έργο αναφοράς. Ωστόσο, η πρώτη εκδοχή αναφέρεται από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ στα τέλη του 9ου αιώνα στο έργο του Νέο Σύνταγμα 98 που απαγόρευε τον γάμο των ευνούχων, όπου ανέφερε τη φήμη των ευνούχων ως αξιόπιστων φρουρών του κρεβατιού του γάμου (ευνή) και ισχυριζόταν ότι η ίδια η λέξη ευνούχος μαρτυρεί αυτό το είδος απασχόλησης. Ο αυτοκράτορας προχωρεί επίσης πέραν του Ωρίωνα, αποδίδοντας την έλλειψη σεξουαλικών επαφών των ευνούχων στον ευνουχισμό, ο οποίος λέει ότι εκτελέστηκε με πρόθεση «να μην κάνουν πλέον τα πράγματα που κάνουν τα αρσενικά ή τουλάχιστον να εξαφανίσουν ό,τι έχει να κάνει με την επιθυμία για το γυναικείο φύλο». Ο βυζαντινός μοναχός του 11ου αιώνα Νίκων ο Μαυρορείτης, επιλέγοντας την δεύτερη εναλλακτική λύση του Ωρίωνα, δήλωσε ότι η λέξη προέρχεται από το ευνοείν (ευ + νους), που σημαίνει «να είναι κανείς καλοπροαίρετος, καλά διατεθειμένος ή ευνοϊκός», αλλά σε αντίθεση με τον Ωρίωνα υποστήριξε ότι αυτό οφειλόταν στην εμπιστοσύνη με την οποία ορισμένοι ζηλότυποι ξένοι ηγέτες περιέβαλαν τους ευνούχους υπηρέτες τους. Ο Θεοφύλακτος Αχρίδος στο διαλογικό του έργο «Υπέρ Ευνούχων» σημειώνει επίσης ότι η προέλευση της λέξης προέρχεται από το ευνοείν και το έχειν, καθώς ήταν πάντα «καλά διατεθειμένοι» απέναντι στον κύριο που τους «κατείχε» Το Μέγα Ετυμολογικόν του 12ου αιώνα ουσιαστικά επαναλαμβάνει την εκδοχή του Ωρίωνα, αλλά προτιμά την πρώτη επιλογή, αποδίδοντας την δεύτερη «σε γνώμες κάποιων». Στα τέλη του 12ου αιώνα, ο Ευστάθιος της Θεσσαλονίκης (Σχόλια στον Όμηρο 1256.30, 1643.16) αποδίδει την προέλευση της λέξης στο «εύνις του οχεύειν, ο έστερημένος όχείας», δηλαδή ο «στερημένος από ζευγάρωμα». Στις μεταφράσεις της Βίβλου στις σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως η Βίβλος του Λούθηρου ή η Βίβλος του Βασιλιά Ιακώβου, η λέξη eunuchus που βρίσκεται στη Βουλγκάτα συνήθως αποδίδεται ως αξιωματικός, επίσημος ή δικαστής, σύμφωνα με την ιδέα ότι η αρχική έννοια του ευνούχου ήταν «φύλακας της κλίνης» (πρώτη επιλογή του Ωρίωνα). Οι σύγχρονοι θρησκειολόγοι δεν έκλιναν προς την υπόθεση ότι τα δικαστήρια του Ισραήλ και του Ιούδα περιείχαν και ευνουχισμένους άνδρες παρόλο που η αρχική μετάφραση της Βίβλου στα ελληνικά χρησιμοποιούσε την λέξη ευνούχος. Ο φιλόλογος και θεολόγος των αρχών του 17ου αιώνα, Gerardus Vossius, εξηγεί ότι η λέξη αρχικά περιέγραφε ένα αξίωμα και επιβεβαιώνει την άποψη ότι προέρχεται από το ευνή και έχειν (δηλαδή«φύλακας της κλίνης»). Λέει ότι η χρήση του όρου γενικεύτηκε για τους ευνουχισμένους άνδρες, επειδή αυτοί οι άνδρες ήταν οι συνήθεις κάτοχοι αυτού του λειτουργήματος. Πάντως ο Vossius σημειώνει τις εναλλακτικές ετυμολογίες που προσφέρει ο Ευστάθιος («στερημένος από το ζευγάρωμα») και άλλοι («να έχεις το μυαλό σε καλή κατάσταση»), χαρακτηρίζοντας αυτές τις αναλύσεις «αρκετά λεπτεπίλεπτες». Στη συνέχεια, αφού προηγουμένως λέει ότι ο όρος καθόριζε ένα λειτούργημα (δηλαδή όχι ένα προσωπικό χαρακτηριστικό), ο Vossius συνοψίζει τελικά το επιχείρημά του με διαφορετικό τρόπο, λέγοντας ότι η λέξη «αρχικά σήμαινε εγκρατείς άνδρες» στους οποίους ανατέθηκε η φροντίδα των γυναικών, και αργότερα εννοούσε τον ευνουχισμό επειδή «στους ξένους» το λειτούργημα αυτό ανατίθονταν σε ακρωτηριασμένους άνδρες. Οι σύγχρονοι ετυμολόγοι ακολουθούν την πρώτη επιλογή του Ωρίωνα . Σε ένα διαδεδομένο δοκίμιο του 1925 σχετικά με τη λέξη ευνούχος και τους σχετικούς όρους, ο Ernst Maass γράφει ότι η εκδοχή του Ευσταθίου «μπορεί ή πρέπει να ξεχαστεί» και επιβεβαίωσε την προέλευση από το ευνή και έχειν (δηλαδή «φύλακας της κλίνης») χωρίς να αναφέρει την άλλη εκδοχή από το εύνους και έχειν («να έχεις μια καλά διατεθειμένη κατάσταση μυαλού»). Σύμφωνα με το νόμο των Ασσυρίων, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις τιμωρούνταν με τον ευνουχισμό . Οι ευνούχοι ήταν γνωστοί χαρακτήρες στην Ασσυριακή Αυτοκρατορία (περί το 850 έως 622 π.Χ.) και στην αυλή των Αιγυπτίων Φαραώ (μέχρι τη δυναστεία των Πτολεμαίων που τελειώνει με την Κλεοπάτρα το 30 π.Χ.). Οι ευνούχοι μερικές φορές χρησιμοποιήθηκαν ως αντιβασιλείς ανηλίκων κληρονόμων του θρόνου, όπως φαίνεται να συνέβη στην περίπτωση του Νεο-Χεττιτικού κράτους της Καρχεμίδος. Ο πολιτικός ευνουχισμός εξελίχθηκε σε εδραιωμένο θεσμό μεταξύ των Αχαιμενιδών Περσών. Οι ευνούχοι κατείχαν ισχυρές θέσεις στην αυλή των Αχαιμενιδών. Ο ευνούχος Βαγώας (που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Βαγώα του Μεγάλου Αλεξάνδρου) ήταν ο Βεζίρης του Αρταξέρξη Γ΄ και Δ΄ και ήταν η κύρια δύναμη πίσω από το θρόνο κατά τη διάρκεια της βασιλείας τους, μέχρις ότου θανατώθηκε από τον Δαρείο Γ΄. Η πρακτική του ευνουχισμού ήταν επίσης καθιερωμένη σε άλλες μεσογειακές περιοχές μεταξύ των Ελλήνων και των Ρωμαίων, αν και ο ρόλος τους ως αυλικών δεν εμφανίζεται μέχρι την Βυζαντινή εποχή. Οι Γάλλοι ή Ιερείς της Κυβέλης ήταν ευνούχοι. Στην ύστερη περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά την υιοθέτηση του ανατολικού μοντέλου Αυλής από τους αυτοκράτορες Διοκλητιανό και Κωνσταντίνο, οι αυτοκράτορες περιβάλλονταν από ευνούχους για υπηρεσίες όπως λουτρό, κόψιμο μαλλιών, ένδυση και γραφειοκρατικές λειτουργίες. Δρούσαν έτσι ουσιαστικά ως ασπίδα μεταξύ του αυτοκράτορα και των υπαλλήλων του από φυσική επαφή, απολαμβάνοντας έτσι μεγάλη επιρροή στην αυτοκρατορική Αυλή (βλέπε Ευσέβιος και Ευτρόπιο ). Οι ευνούχοι θεωρούνταν πιστοί και απαραίτητοι. Ο Ρωμαίος ποιητής Μαρτιάλης καταφέρεται εναντίον μιας γυναίκας που έχει σεξουαλική επαφή με μερικώς ευνουχισμένους (εκείνους των οποίων οι όρχεις απομακρύνθηκαν ή κατέστησαν μόνο ανενεργοί) στον δηκτικό του αφορισμό (VI, 67): «Ρωτάτε, Πάνυχε, γιατί η Καιλία σας συσχετίζεται μόνο με ευνούχους; Η Καιλία θέλει τα λουλούδια του γάμου - όχι τα φρούτα». Είναι συζητήσιμο, ωστόσο, το εάν αυτό το απόσπασμα είναι αντιπροσωπευτικό ευρέως διαδεδομένης συμπεριφοράς. Στην βυζαντινή αυτοκρατορική αυλή υπήρχε μεγάλος αριθμός ευνούχων που απασχολούνταν σε εσωτερικές και διοικητικές λειτουργίες, οργανωμένες ως ξεχωριστή ιεραρχία, μετά από παράλληλη δική τους σταδιοδρομία. Οι Αρχιευνούχοι, που ήταν υπεύθυνοι για ομάδα ευνούχων, ήταν από τους βασικούς αξιωματούχους της Κωνσταντινούπολης, κάτω από τους αυτοκράτορες. Κάτω από τον Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα, ο ευνούχος Ναρσής λειτουργούσε ως επιτυχημένος στρατηγός σε διάφορες εκστρατείες. Στους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας ο αριθμός των ρόλων που προορίζονταν για ευνούχους είχε μειωθεί, αλλά η χρήση τους μάλλον δεν είχε τελειώσει. Ακολουθώντας την βυζαντινή παράδοση, οι ευνούχοι είχαν σημαντικά καθήκοντα και στην αυλή του Νορμανδικού βασιλείου της Σικελίας κατά τα μέσα του 12ου αιώνα. Ένας από αυτούς, ο Φίλιππος της Μαχντία, είχε τον τίτλο admiratus admiratorum, και ένας άλλος, ο Ahmed es-Sikeli, ήταν πρωθυπουργός. Στην Κίνα, ο ευνουχισμός περιελάμβανε αφαίρεση του πέους καθώς και των όρχεων. Και τα δύο όργανα κόβονταν ταυτόχρονα με μαχαίρι. Ευνούχοι υπήρχαν στην Κίνα εδώ και περίπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια, ήταν αυτοκρατορικοί υπηρέτες πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια και ήταν συνηθισμένοι ως δημόσιοι υπάλληλοι από τη στιγμή της δυναστείας Τσιν . Από εκείνους τους αρχαίους χρόνους μέχρι τη δυναστεία Σουέι, ο ευνουχισμός ήταν και παραδοσιακή τιμωρία (μία από τις πέντε τιμωρίες ) και μέσο για την απόκτηση απασχόλησης στην αυτοκρατορική υπηρεσία. Ορισμένοι ευνούχοι απέκτησαν τεράστια δύναμη που περιστασιακά υπερέβη ακόμη και εκείνη των μεγάλων γραμματέων. Ο Τσενγκ Χι, ο οποίος έζησε κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Μινγκ, είναι παράδειγμα τέτοιου ευνούχου. Ο αυτοευνουχισμός ήταν κοινή πρακτική, αν και δεν εκτελούνταν πάντα πλήρως, γεγονός που οδήγησε στο να κηρυχθεί παράνομη λειτουργία του. Λέγεται ότι η δικαιολογία για την απασχόληση ευνούχων ως υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων ήταν ότι, δεδομένου ότι ήταν ανίκανοι να αποκτήσουν παιδιά, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να σφετεριστούν εξουσία και να ξεκινήσουν μια δυναστεία. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ευνούχοι θεωρούνταν πιο αξιόπιστοι από τους επιστήμονες υπαλλήλους. Παρόμοιο σύστημα υπήρχε στο Βιετνάμ. Η ένταση μεταξύ των ευνούχων στην υπηρεσία του αυτοκράτορα και ενάρετων αξιωματούχων του Κομφούκιου είναι γνωστό θέμα στην κινεζική ιστορία. Στην Ιστορία της Κυβέρνησης, ο Samuel Finer επισημαίνει ότι η πραγματικότητα δεν ήταν πάντα τόσο ξεκάθαρη. Υπήρχαν περιπτώσεις πολύ ικανοποιημένων ευνούχων που ήταν πολύτιμοι σύμβουλοι του αυτοκράτορά τους και η αντίσταση των «ηθικών» αξιωματούχων συχνά προέκυπτε από τη ζήλια τους. Ο Ray Huang υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα οι ευνούχοι αντιπροσώπευαν την προσωπική βούληση του αυτοκράτορα, ενώ οι αξιωματούχοι την εναλλακτική πολιτική βούληση της γραφειοκρατίας . Η σύγκρουση μεταξύ τους ήταν συνεπώς μια σύγκρουση ιδεολογιών ή πολιτικής ατζέντας. Ο αριθμός των ευνούχων στην αυτοκρατορική υπηρεσία είχε μειωθεί σε 470 το 1912, όταν σταμάτησε η πρακτική της χρήσης τους. Ο τελευταίος αυτοκρατορικός ευνούχος, ο Sun Yaoting, πέθανε το Δεκέμβριο του 1996. Οι ευνούχοι της Κορέας, που ονομάζονταν Naesi (내시,內侍), ήταν αξιωματούχοι του βασιλιά και άλλων ευγενών στην παραδοσιακή κορεατική κοινωνία. Η πρώτη καταγεγραμμένη εμφάνιση Κορεάτη ευνούχου ήταν στην Goryeosa («Ιστορία του Goryeo»), μια συλλογή για την περίοδο Goryeo. Το 1392, με την ίδρυση της Δυναστείας Joseon, το σύστημα Naesi αναθεωρήθηκε και το τμήμα μετονομάστηκε σε «Τμήμα Ναεσί » (내시부, 內侍 府). Το σύστημα Naesi περιελάμβανε δύο τάξεις, εκείνες των Sangseon (상선, 尙 膳, «Αρχηγός της Ναεσί»), οι οποίοι κατείχαν τον επίσημο τίτλο του ανώτερου δευτέρου βαθμού, και των Naegwan (내관, 內 官, «Κοινοί Ναεσί»). Και οι δύο τάξεις περιελάμβαναν αξιωματικούς. 140 Ναεσί υπηρετούσαν συνολικά το παλάτι στην περίοδο της δυναστείας Joseon. Περνούσαν επίσης εξετάσεις Κομφουκιανισμού κάθε μήνα. Το σύστημα των Ναεσί καταργήθηκε το 1894 μετά τη μεταρρύθμιση του Gabo . Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Yuan, οι ευνούχοι έγιναν επιθυμητό εμπόρευμα για αφιερώματα, και τα δαγκώματα σκυλιών ως μέθοδος ευνουχισμού αντικαταστάθηκαν από πιο εξελιγμένες χειρουργικές τεχνικές. Οι ευνούχοι ήταν οι μόνοι αρσενικοί εκτός της βασιλικής οικογένειας που επιτρεπόταν να διανυκτερεύουν μέσα στο παλάτι. Τα αρχεία του παλατιού που χρονολογούνται από το 1392 δείχνουν ότι η μέση διάρκεια ζωής των ευνούχων ήταν 70,0 ± 1,76 έτη, η οποία ήταν 14,4-19,1 έτη μεγαλύτερη από τη διάρκεια ζωής των μη ευνουχισμένων ανδρών με παρόμοια κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Οι Βιετναμέζοι υιοθέτησαν το σύστημα των ευνούχων και τις τεχνικές ευνουχισμού από την Κίνα. Τα αρχεία δείχνουν ότι οι Βιετναμέζοι έκαναν τον ευνουχισμό με οδυνηρό τρόπο, αφαιρώντας εξολοκλήρου τα γεννητικά όργανα, με το πέος και τους όρχεις να κόβονται με αιχμηρό μαχαίρι ή μεταλλική λεπίδα. Η διαδικασία ήταν εξαιρετικά επώδυνη, καθώς αποκόπτονταν ολόκληρο το πέος . Οι μηροί και η κοιλιά του νεαρού άνδρα δένονταν και άλλοι τον κρατούσαν σε ένα τραπέζι. Τα γεννητικά όργανα πλένονταν με πιπερόνερο και στη συνέχεια κόβονταν. Στη συνέχεια εισάγονταν ένας σωλήνας στην ουρήθρα για να είναι δυνατή η ούρηση κατά τη διάρκεια της επούλωσης. Οι ευνούχοι χρησίμευαν ως δούλοι των γυναικών του χαρεμιού του Βιετναμέζικου παλατιού - όπως οι σύζυγοι, οι παλλακίδες, οι υπηρέτες, η βασίλισσα και οι πριγκίπισσες - και έκαναν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς . Ο μόνος άντρας που επιτρεπόταν στο παλάτι ήταν ο αυτοκράτορας και οι μόνοι που επιτρέπονταν πέραν αυτού ήταν οι γυναίκες του και οι ευνούχοι, αφού δεν μπορούσαν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με τις γυναίκες. Στους ευνούχους ανατίθονταν δουλειές για τις γυναίκες του παλατιού, όπως μασάζ και μακιγιάζ, προετοιμάζοντάς τες για σεξουαλική επαφή με τον αυτοκράτορα. Στο Σιάμ (σημερινή Ταϊλάνδη), Ινδοί μουσουλμάνοι από την ακτή Coromandel υπηρετούσαν ως ευνούχοι στο ταϊλανδέζικο παλάτι και την αυλή . Οι Ταϊλανδοί πολλές φορές ζητούσαν ευνούχους από την Κίνα να επισκεφθούν την αυλή της Ταϊλάνδης και να τους συμβουλεύσουν σχετικά με το τελετουργικό του παλατιού, καθώς τους είχαν σε μεγάλη εκτίμηση Ο διπλωμάτης Σερ Henry Yule, ο οποίος ήταν σε αποστολή στην περιοχή, μαρτυρεί πολλούς μουσουλμάνους που υπηρετούσαν ως ευνούχοι κατά τη διάρκεια της δυναστείας Konbaung της Βιρμανίας (σύγχρονη Μυανμάρ) . Αυτοί οι Μουσουλμάνοι ευνούχοι προέρχονταν από το Αρακάν Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι ευνούχοι ήταν συνήθως δούλοι που εισάγονταν από τις επαρχίες τους. Ένα ικανό ποσοστό ανδρών σκλάβων εισάγονταν ως ευνούχοι. Το χαρέμι της αυτοκρατορικής Αυλής - στο παλάτι Τοπ Καπί (1465-1853) και αργότερα στο Ντολμαμπαχτσέ (1853-1909) στην Κωνσταντινούπολη - ήταν υπό τη διοίκηση των ευνούχων. Αυτοί ήταν δύο κατηγοριών: οι μαύροι και οι λευκοί. Οι μαύροι ευνούχοι ήταν αφρικανοί δούλοι που υπηρετούσαν τις παλλακίδες και τους αξιωματούχους του χαρεμιού, μαζί με κορίτσια κατώτερης τάξης. Οι λευκοί ευνούχοι ήταν Ευρωπαίοι από τα Βαλκάνια ή τον Καύκασο, οι οποίοι είτε είχαν αγοραστεί σε σκλαβοπάζαρα, είτε ήταν αγόρια από χριστιανικές οικογένειες στα Βαλκάνια που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον φόρο της Jizya. Αυτοί υπηρετούσαν τους στρατολόγους της Σχολής των Παλατιών και απαγορεύονταν από το 1582 να εισέλθουν στο χαρέμι. Σημαντικό στοιχείο στην οθωμανική Αυλή ήταν ο λεγόμενος Κιζλάρ Αγάς (Kızlar Ağası). Επικεφαλής τόσο του χαρεμιού όσο και ενός δικτύου κατασκόπων στους μαύρους ευνούχους, ο Κιζλάρ Αγάς ήταν αναμεμειγμένος σχεδόν σε όλες τις ίντριγκες του παλατιού και μπορούσε έτσι να αποκτήσει επιρροή είτε στον σουλτάνο είτε σε έναν από τους βεζίρηδες, τους υπουργούς ή άλλους αξιωματούχους της Αυλής. Ένας από τους ισχυρότερους αρχηγούς των ευνούχων ήταν ο Beshir Agha στη δεκαετία του 1730, ο οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση της οθωμανικής εκδοχής του Hanafi Islam σε όλη την αυτοκρατορία, ιδρύοντας βιβλιοθήκες και σχολεία. Με το σύστημα του παιδομαζώματος απάγονταν παιδιά χριστιανικών οικογενειών στα Βαλκάνια που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τον βαρύ φόρο της jizya και, ανάλογα με το φύλο τους, γίνονταν είτε παλλακίδες, στην περίπτωση των κοριτσιών, είτε, στην περίπτωση των αγοριών, στρατολούνταν στο Σώμα των Γενιτσάρων ή γίνονταν ευνούχοι. Η πράξη του ευνουχισμού έκανε την οθωμανική κυριαρχία πολύ μισητή στους Χριστιανούς των Βαλκανίων. Η συμμετοχή των κοπτών Ο Edmund Andrews του Πανεπιστημίου Northwestern, σε ένα άρθρο του το 1898 με τίτλο "Oriental Eunuchs" στο American Journal of Medicine, αναφέρεται σε κόπτες ιερείς στο "Abou Gerhè στην Άνω Αίγυπτο" που ευνούχιζαν νεαρούς σκλάβους. Ο κοπκτικός ευνουχισμός των σκλάβων αναφέρεται και από τον Peter Charles Remondino στο βιβλίο του History of Circumcision from the Earliest Times to the Present που δημοσιεύθηκε το 1900. Αναφέρει το μοναστήρι "Abou-Gerghè" σε ένα μέρος που ονομάζει "Mount Ghebel-Eter". Προσθέτει λεπτομέρειες που δεν αναφέρονται από τον Andrews, όπως η εισαγωγή μπαμπού στο θύμα. Το μπαμπού χρησιμοποιούνταν και σε κινέζους ευνούχους. Ο Andrews δηλώνει ότι οι πληροφορίες του προέρχονται από το παλαιότερο έργο "Les Femmes, les eunuques, et les guerriers du Soudan" που δημοσιεύθηκε από τον Γάλλο εξερευνητή κόμη Raoul du Bisson το 1868, αν και ο τόπος αυτός δεν αναφέρεται στο βιβλίο του Du Bisson. Οι ισχυρισμοί του Remondino επαναλήφθηκαν σε παρόμοια μορφή από τον Henry G. Spooner το 1919, στο American Journal of Urology and Sexology. Ο Spooner, συνεργάτης του William J. Robinson, αναφέρεται εκεί στο μοναστήρι ως "Abou Gerbe στην Άνω Αίγυπτο". Σύμφωνα με τον Remondino, τον Spooner και μερικές μεταγενέστερες πηγές, οι κόπτες ιερείς έκοβαν το πέος και τους όρχεις από αγόρια Νουβίων ή Αβυσσηνίων σκλάβων περί την ηλικία των οκτώ ετών. Τα αγόρια αιχμαλωτίζονταν από την Αβυσσηνία και άλλες περιοχές στο Σουδάν, όπως το Νταρφούρ και το Κορδοφάν, και μεταφέρονταν κατόπιν στο Σουδάν και την Αίγυπτο. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, οι κόπτες κληρικοί αλυσόδεναν τα αγόρια σε τραπέζια και, αφού έκοβαν τα γεννητικά τους όργανα, κολλούσαν ένα κομμάτι μπαμπού στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και στη συνέχεια τα βύθιζαν σε καυτή άμμο για να καούν. Το ποσοστό ανάρρωσης ήταν δέκα τοις εκατό. Οι ευνούχοι που προέκυπταν επέφεραν μεγάλα κέρδη, σε αντίθεση με τους ευνούχους από άλλες περιοχές . Αλγέρι Τον 16ο αιώνα ένας Άγγλος, ο Samson Rowlie, συνελήφθη και ευνουχίστηκε για να υπηρετήσει τον οθωμανό κυβερνήτη στο Αλγέρι. Ευνούχοι στα Ινδικά σουλτανάτα Οι ευνούχοι χρησιμοποιούνταν συχνά στα αυτοκρατορικά ανάκτορα από μουσουλμάνους ηγέτες ως υπηρέτες γυναικών ευγενών, ως φύλακες του βασιλικού χαρεμιού και ως σεξουαλικοί σύντροφοι ευγενών. Ορισμένοι από αυτούς έφτασαν σε υψηλές κοινωνικές θέσεις. Ένα πρώιμο παράδειγμα τέτοιου υψηλόβαθμου ευνούχου ήταν ο Malik Kafur. Οι ευνούχοι στα αυτοκρατορικά ανάκτορα ήταν οργανωμένοι ιεραρχικά, συχνά με ανώτερο ή αρχηγό ευνούχο (ουρντού: Khwaja Saras) που διεύθυνε τους κατώτερους ευνούχους κάτω από αυτόν. Οι ευνούχοι είχαν μεγάλη αξία για τη δύναμη και την αξιοπιστία τους, που τους επέτρεπε να ζουν μεταξύ των γυναικών με λιγότερες ανησυχίες. Αυτό επέτρεπε στους ευνούχους να υπηρετούν ως αγγελιοφόροι, αστυνομικοί, συνοδοί και φρουροί για παλάτια. Συχνά, οι ευνούχοι επίσης συμμετείχαν ως αναπληρωτές στις αυλές των συμβούλων του βασιλιά Το hijra της Νότιας Ασίας Το αρχαίο ινδικό Κάμα Σούτρα αναφέρεται σε άτομα τρίτου φύλου (triteeyaprakrti), τα οποία μπορούν να ντυθούν είτε με ανδρικά είτε με γυναικεία ρούχα και να εκτελέσουν πεολειχία σε άνδρες. Ο όρος έχει μεταφραστεί ως «ευνούχοι» (όπως στην μετάφραση του βιβλίου του Sir Richard Burton), αλλά αυτά τα άτομα θεωρούνται επίσης αντίστοιχα των σύγχρονων Hijra της Ινδίας. Ο όρος Hijra, ένας όρος της Ουρντού που παραδοσιακά μεταφράζεται στα αγγλικά ως «ευνούχος», αναφέρεται στην πραγματικότητα σε αυτό που οι σύγχρονοι Δυτικοί θα αποκαλούσαν γυναίκες τρανσέξουαλ και θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλους άνδρες (αν και μερικοί από αυτούς αναφέρεται ότι ανήκουν σε ένα τρίτο φύλο ). Μερικοί από αυτούς υποβάλλονται σε τελετουργικό ευνουχισμό, αλλά η πλειοψηφία δεν το κάνει. Φορούν συνήθως σάρι (παραδοσιακή ινδική στολή που φοριέται από γυναίκες) ή shalwar kameez (παραδοσιακό ένδυμα που φορούν γυναίκες στη Νότια Ασία) και βαριά μακιγιάζ. Συνήθως ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και αντιμετωπίζουν διακρίσεις. Εντούτοις, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος αρκετών ινδουιστικών τελετών, οι οποίες αποτελούν την κύρια μορφή της ζωής τους. Είναι μέρος των προγραμμάτων χορού (μερικές φορές ενηλίκων) στις τελετές γάμου. Εκτελούν επίσης ορισμένες τελετές για το ζευγάρι στην ινδουιστική παράδοση. Άλλο μέσο για να κερδίσουν τη ζωή τους είναι το να έρχονται απρόσκλητοι σε γάμους, γεννήσεις, εγκαίνια νέων καταστημάτων και άλλα μεγάλα οικογενειακά γεγονότα και να τραγουδούν μέχρι να πληρωθούν ή να τους δοθούν δώρα για να φύγουν. Η τελετή υποτίθεται ότι φέρνει καλή τύχη και γονιμότητα, ενώ πολλοί φοβούνται την κατάρα ενός ανικανοποίητου hijra. Οι hijra συχνά ασκούν πορνεία και ζητιανεύουν χρήματα, με την επαιτεία να συνοδεύεται από τραγούδι και χορό. Κάποιοι Ινδοί επαρχιακοί αξιωματούχοι έχουν χρησιμοποιήσει τη βοήθεια των hijras για τη συλλογή φόρων με τον ίδιο τρόπο - χτυπούν στις πόρτες καταστηματαρχών, ενώ χορεύουν και τραγουδούν, ντροπιάζοντάς τους μέχρι να πληρώσουν. Πρόσφατα, οι hijras έχουν αρχίσει να ιδρύουν οργανώσεις για να βελτιώσουν την κοινωνική τους κατάσταση και να καταπολεμήσουν τις διακρίσεις, όπως το Shemale Foundation Pakistan. Ο ευνουχισμός ως μέρος θρησκευτικής πρακτικής και οι ευνούχοι που κατέχουν θρησκευτικούς ρόλους έχουν καθιερωθεί πριν την κλασική αρχαιότητα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα στο Τσαταλχογιούκ στην Ανατολία δείχνουν την λατρεία μιας μορφής «Magna Mater», ενός προδρόμου της θεάς Κυβέλης που αναπτύχθηκε αργότερα στην Ανατολία και σε άλλα μέρη της εγγύς Ανατολής. Οι μεταγενέστεροι Ρωμαίοι οπαδοί της Κυβέλης, οι ονομαζόμενοι Γάλλοι, ασκούσαν τελετουργικό αυτοευνουχισμό, γνωστό ως sanguinaria. Οι ευνούχοι ιερείς ανέπτυξαν επίσης την λατρεία του Αταργκάτη στη Συρία κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ.Η πρακτική του θρησκευτικού ευνουχισμού συνεχίστηκε στη χριστιανική εποχή, με κάποια μέλη της πρώτης εκκλησίας να τηρούν αγαμία (συμπεριλαμβανομένου του ευνουχισμού) για θρησκευτικούς σκοπούς, αν και η έκταση ή και ακόμη και η ύπαρξη αυτής της πρακτικής μεταξύ των χριστιανών υπόκειται σε συζήτηση. Ο θεολόγος των πρώτων αιώνων Ωριγένης απέδιδε την πρακτική αυτή στο Κατά Ματθαίον (ιθ' 10-12): «Οι μαθητές του του είπαν: Αν είναι έτσι ένας άνδρας με τη σύζυγό του, είναι καλύτερο να μην παντρευτεί. Αλλά τους είπε: Δεν μπορούν όλοι να δεχτούν αυτή τη διδασκαλία, αλλά μόνο εκείνοι στους οποίους δίνεται. Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι είναι έτσι από τη γέννηση, και υπάρχουν ευνούχοι που έχουν γίνει ευνούχοι από άλλους, και υπάρχουν ευνούχοι που έχουν γίνει ευνούχοι για χάρη της βασιλείας των ουρανών. Αφήστε τον καθένα να δεχτεί αυτό που μπορεί». Ο Τερτυλλιανός, πατέρας της Εκκλησίας του 2ου αιώνα, περιέγραφε τον ίδιο τον Ιησού και τον Απόστολο Παύλο ως spadones, το οποίο μεταφράζεται ως «ευνούχοι» σε ορισμένα πλαίσια. Η έννοια του spado στην ύστερη αρχαιότητα μπορεί να ερμηνευτεί επίσης ως μεταφορά για την αγαμία, αλλά ο Τερτυλλιανός φτάνει την μεταφορά σε σημείο να πει ότι ο άγιος Παύλος είχε ευνουχιστεί. Ευνούχοι ιερείς υπηρετούσαν διάφορες θεές στην Ινδία εδώ και πολλούς αιώνες. Παρόμοια φαινόμενα διατηρούνται σε μερικές σύγχρονες ινδικές κοινότητες των hijra, οι οποίες συνδέονται με μια θεότητα και με ορισμένα τελετουργικά και γιορτές - κυρίως τους θιασώτες του Yellammadevi, ή των jogappas, οι οποίοι δεν είναι ευνουχισμένοι και τους Ali της νότιας Ινδίας, από τους οποίους τουλάχιστον μερικοί είναι. Οι Ρώσοι Skoptzy του 18ου αιώνα ήταν ένα παράδειγμα σέκτας ευνούχων, τα μέλη της οποίας θεωρούσαν τον ευνουχισμό ως έναν τρόπο να αποκηρύξουν τις σαρκικές αμαρτίες . Αρκετά μέλη της θρησκείας «της Ουράνιας Πύλης» του 20ού αιώνα βρέθηκαν να έχουν ευνουχιστεί, προφανώς οικειοθελώς και για τους ίδιους λόγους. Ευνούχοι αναφέρονται πολλές φορές στη Βίβλο, όπως στο Βιβλίο του Ησαΐα (νστ' 4), χρησιμοποιώντας τη λέξη סריס (saris). Παρότι οι αρχαίοι Εβραίοι δεν ασκούσαν τον ευνουχισμό, οι ευνούχοι ήταν συνηθισμένοι σε άλλους πολιτισμούς που αναφέρονται στη Βίβλο, όπως η αρχαία Αίγυπτος, η Βαβυλωνία, η περσική αυτοκρατορία και η αρχαία Ρώμη. Στο βιβλίο της Εσθήρ, υπηρέτες του χαρεμιού του Αχασουέρ όπως οι Hegai και Shashgaz, καθώς και του λοιπού προσωπικού, όπως οι Αθάχ, Harbonah, Bigthan, και Teresh αναφέρονται ως sarisim. Αφού συναναστρέφονταν τις συζύγους του βασιλιά, θα είχαν πιθανώς ευνουχιστεί. Υπάρχει κάποια σύγχυση σχετικά με τους ευνούχους σε αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης, δεδομένου ότι η εβραϊκή λέξη για τον ευνούχο, σάρι (סריס), θα μπορούσε επίσης να αναφέρεται σε λοιπό προσωπικό και υπαλλήλους που δεν είχαν ευνουχιστεί, αλλά χρησιμοποιείται σε παρόμοιες περιπτώσεις . Ο Αιγύπτιος βασιλικός υπηρέτης Potiphar περιγράφεται ως saris στη Γένεση λθ' 1, αν και ήταν παντρεμένος και επομένως απίθανο να ήταν ευνουχισμένος. Ένας από τους πρώτους βαπτισθέντες στον Χριστιανισμό ήταν ένας Αιθίοπας ευνούχος που ήταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Αυλής της Βασίλισσας της Αιθιοπίας (Πράξεις η' 27-39). Η αναφορά στους «ευνούχους» του Ματθ. ιθ' 12 έδωσε πάντως διάφορες ερμηνείες. Οι ευνούχοι που ευνουχίστηκαν πριν από την εφηβεία εκτιμούνταν και εκπαιδεύονταν σε αρκετούς πολιτισμούς για τις εξαιρετικές φωνές τους, οι οποίες διατηρούσαν μια παιδική και αλλόκοσμη ευλυγισία και υψηλή τονικότητα (ψιλή φωνή). Αυτοί οι ευνούχοι ήταν γνωστοί ως καστράτοι . Καθώς μερικές φορές απαγορεύεται στις γυναίκες να τραγουδούν στην Εκκλησία, τη θέση τους καταλάμβαναν καστράτοι. Η πρακτική, γνωστή ως καστρατισμός, παρέμεινε δημοφιλής μέχρι τον 18ο αιώνα και ήταν γνωστή και τον 19ο αιώνα. Ο τελευταίος διάσημος ιταλός καστράτος, ο Giovanni Velluti, πέθανε το 1861. Η μοναδική υπάρχουσα ηχητική καταγραφή καστράτου τραγουδιστή είναι η φωνή του Alessandro Moreschi, του τελευταίου ευνούχου της χορωδίας της Καπέλα Σιστίνα, ο οποίος πέθανε το 1922. Οι hijra της Ινδίας (βλέπε παραπάνω) μπορεί να αριθμούν περί τους 2.000.000 και συνήθως περιγράφονται ως «ευνούχοι», παρότι μπορεί να είναι περισσότερο τρανσέξουαλ άτομα, αλλά έχουν υποστεί χειρουργικό ευνουχισμό αντί για χειρουργικό επαναπροσδιορισμό φύλου και σπάνια έχουν πρόσβαση σε ορμόνες. Η απώλεια της τεστοστερόνης και η έλλειψη οιστρογόνων σημαίνουν ότι το σώμα τους λαμβάνει τα χαρακτηριστικά των μετεφηβικών ευνούχων. Με χρονολογική σειρά. Mutakkil-Marduk (8ος αιώνας π.Χ.): Ασσύριος ευνούχος, επώνυμος του έτους 798 π.Χ., σε ασσυριακό χρονικό. Yariri (8ος αιώνας π.Χ.): αντιβασιλέας της νεο-Χετταϊκής Καρχεμίδος, ο οποίος θεωρείται πιθανότατα ευνούχος. Ασπαμίστρης ή Μιθριδάτης (5ος αιώνας π.Χ.): σωματοφύλακας του Ξέρξη Α΄ της Περσίας και δολοφόνος του (μαζί με τον Αρτάβανο). Αρτόξαρης: απεσταλμένος του Αρταξέρξη Α΄ και του Δαρείου Β΄ της Περσίας. Βαγώας (4ος αιώνας π.Χ.): πρωθυπουργός (βεζίρης) του βασιλιά Αρταξέρξη Γ΄ της Περσίας και δολοφόνος του. (Bagoas είναι παλαιά περσική λέξη που σημαίνει τον ευνούχο.) Βαγώας (4ος αιώνας π.Χ.): ευνοούμενος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Επέδρασε στην αλλαγή στάσης του Αλεξάνδρου απέναντι στους Πέρσες και συνεπώς στην πολιτική απόφαση του βασιλιά να προσπαθήσει να ενσωματώσει πλήρως τους κατακτημένους λαούς στην αυτοκρατορία του ως πιστούς υπηκόους. Έτσι άνοιξε το δρόμο για τη σχετική επιτυχία των διαδόχων του Αλεξάνδρου και ενίσχυσε σημαντικά τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή. Φιλέταιρος (4ος/3ος αιώνας π.Χ.): ιδρυτής της δυναστείας των Ατταλιδών της Περγάμου Σίμα Τσιεν (2ος / 1ος αιώνας π.Χ.): ο πρώτος που ασκεί σύγχρονη ιστοριογραφία - συγκεντρώνει και αναλύει τόσο πρωτογενείς όσο και δευτερεύουσες πηγές για να γράψει τη μνημειακή ιστορία της Κινεζικής Αυτοκρατορίας. Γανυμήδης (1ος αιώνας π.Χ.): εξαιρετικά ικανός σύμβουλος και στρατηγός της αδελφής και αντιπάλου της Κλεοπάτρας Ζ΄, πριγκίπισσας Αρσινόης. Επιτέθηκε ανεπιτυχώς στον Ιούλιο Καίσαρα τρεις φορές στην Αλεξάνδρεια. Ποθινός (1ος αιώνας π.Χ.): αντιβασιλέας του Φαραώ Πτολεμαίου ΙΒ΄ . Σπόρος: νεαρό αγόρι, ευνοούμενο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα, ο οποίος το ευνούχισε και το παντρεύτηκε. Αταυτοποίητος ευνούχος της αιθιοπικής Αυλής (1ος αι. μ.Χ.), ο οποίος αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων (κεφάλαιο 8). Ο Φίλιππος , ένας από τους επτά διακόνους, οδηγήθηκε από το Άγιο Πνεύμα να προλάβει το άρμα του ευνούχου και τον ακούει να διαβάζει απόσπασμα από το Βιβλίο του Ησαΐα (κεφάλαιο 53). Ο Φίλιππος του εξήγησε ότι το απόσπασμα προφητεύει την σταύρωση του Ιησού, την οποία διηγήθηκε στον ευνούχο, τον οποίο και βάφτισε κατόπιν. Τσάι Λουν (1ος/2ος αι. μ.Χ.): επαρκείς ενδείξεις τον φέρουν ως εφευρέτη του χαρτιού. Σε κάθε περίπτωση, είναι αυτός που εδραίωσε την σημασία του χαρτιού και τυποποίησε την παραγωγή του στην Κινεζική Αυτοκρατορία. Δωρόθεος, επίσκοπος Τύρου (255-362): Επίσκοπος που συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, εξορίστηκε από τον Διοκλητιανό και τον Ιουλιανό και μαρτύρησε. Ωριγένης: πρώιμος χριστιανός θεολόγος, αυτοευνουχίστηκε αφού διάβασε το σχετικό απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (ιθ΄ 12: «εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.». Παρότι ο πρώιμος χριστιανός θεολόγος Τερτυλλιανός έγραψε ότι ο Ιησούς ήταν ευνούχος, δεν υπάρχει καμία τέτοια επιβεβαίωση σε καμία άλλη πηγή. Ευτρόπιος (5ος αι. μ.Χ.): ο μόνος γνωστός ευνούχος που ανήλθε στο διακεκριμένο αξίωμα του Υπάτου. Χρυσάφιος: πρωθυπουργός του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄, αρχιτέκτονας της βυζαντινής πολιτικής έναντι των Ούννων. Ναρσής (478–573): στρατηγός του βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄, υπεύθυνος για την καταστροφή των Οστρογότθων το 552 στην Μάχη των Βουσταγαλλώρων στην Ιταλία και την σωτηρία της Αυτοκρατορίας. Σολομών: στρατηγός και κυβερνήτης της Αφρικής επί αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄ Σταυράκιος: επικεφαλής της Αυλής και υπουργός της Αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας Ιγνάτιος Κωνσταντινουπόλεως (799–877): δύο φορές Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως σε πολιτικά ταραχώδεις περιόδους (847–858 και 867–877). Ο πρώτος αδιαμφισβήτητα ευνούχος άγιος, αναγνωρισμένος και από την Ορθόδοξη και από την Καθολική Εκκλησία. (Υπάρχουν πολλοί πρώιμοι άγιοι, οι οποίοι ήταν πιθανώς ευνούχοι, αλλά λίγοι είτε ως προς την επιρροή τους είτε ως προς το αν ήταν ευνούχοι ή όχι.) Γιαζαμάν αλ-Χαντίμ (πέθανε το 891): Εμίρης της Ταρσού και επιτυχημένος στρατιωτικός στους πολέμους εναντίον των Βυζαντινών Μουνίς αλ-Μουζάφαρ (845/846–933/934): Αρχιστράτηγος του στρατού των Αββασιδών από το 908 ως τον θάνατό του Ιωσήφ Βρίγγας: Βυζαντινός αξιωματούχος, αντιβασιλέας κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Ρωμανού Β' (959-963). Jia Xian (περί το 1010-1070): Κινέζος μαθηματικός, ανακάλυψε το τρίγωνο Jia Xian για τον υπολογισμό της τετραγωνικής και κυβικής ρίζας. Ly Thuong Kiet (1019–1105): στρατηγός κατά την εποχή της Δυναστείας Lý στο Βιετνάμ. Κείμενό του θεωρείται η πρώτη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Βιετνάμ. Θεωρείται εθνικός ήρωας της χώρας. Πέτρος Αβελάρδος (1079–1142): Γάλλος σχολαστικός φιλόσοφος και θεολόγος. Ευνουχίστηκε διά της βίας από τον θείο της ερωμένης του. Malik Kafur (1296–1316): ευνούχος σκλάβος που έγινε στρατηγός του στρατού του Alauddin Khalji, ηγεμόνα του Σουλτανάτου του Δελχί. Τσενκ Χι (1371–1433): διάσημος ναύαρχος που οδήγησε τον κινέζικο στόλο γύρω από τον Ινδικό Ωκεανό. Judar Pasha (τέλη 1ου αι.): Ισπανός ευνούχος που ηγήθηκε της μαροκινής εισβολής στην Αυτοκρατορία των Songhai. Μοχάμεντ Χαν Κατζάρ: Οπλαρχηγός της φυλής Κατζάρ. Έγινε Σάχης της Περσίας το 1794 και εγκαθίδρυσε την Δυναστεία των Κατζάρων. Le Van Duyet: διάσημος Βιετναμέζος ευνούχος του 18ου αιώνα, στρατιωτικός και κυβερνητικός αξιωματούχος (γεννημένος ερμαφρόδιτος) Σενεζίνο (1686–1758): διάσημος Ιταλός άλτο καστράτο. Φαρινέλλι (1705–1782): διάσημος Ιταλός σοπράνο καστράτο. Giusto Fernando Tenducci (περί το 1736–1790): Ιταλός σοπράνο καστράτο. Boston Corbett (1832 – θεωρήθηκε νεκρός το 1894): ο δολοφόνος του John Wilkes Booth, δολοφόνου του Αβραάμ Λίνκολν, αυτοευνουχίστηκε για να αποφύγει τον πειρασμό από πόρνες Alessandro Moreschi (1858–1922), Ιταλός καστράτο, ο μόνος που έκανε ηχογραφήσεις.

Ο όρος ευνούχος (Αρχαία Ελληνικά: εὐνοῦχος) αναφέρεται γενικά σε έναν άνδρα, συνήθως της αρχαιότητας, ο οποίος έχει ευνουχιστεί προκειμένου να επιτελέσει συγκεκριμένη κοινωνική λειτουργία. Στα λατινικά, οι λέξεις eunuchus, spado (ελλ.: σπάδων) και castratus χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν τους ευνούχους. Οι παλαιότερες αναφορές σε εκούσιο ευνουχισμό για την παραγωγή ευνούχων προέρχονται από την πόλη Lagash των Σουμερίων τον 21ο αιώνα π.Χ. Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών έκτοτε, οι ευνούχοι έχουν επιτελέσει ευρεία γκάμα λειτουργιών σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς: αυλικοί ή παρόμοιοι οικιακοί βοηθοί, υψίφωνοι τραγουδιστές, θρησκευτικοί λειτουργοί, στρατιώτες, βασιλικοί φρουροί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και φύλακες γυναικών ή υπηρέτες χαρεμιών. Οι ευνούχοι ήταν συνήθως υπηρέτες ή σκλάβοι που είχαν ευνουχιστεί για να γίνουν πιστοί υπηρέτες βασιλικής αυλής, όπου η φυσική πρόσβαση στον άρχοντα θα μπορούσε να επιφέρει μεγάλη δύναμη και επιρροή. Φαινομενικά κατώτερες λειτουργίες, όπως η τακτοποίηση του κρεβατιού του άρχοντα, η βοήθεια στο μπάνιο του, το κόψιμο των μαλλιών του, η μεταφορά του με όχημα ή ακόμα και η επίδοση μηνυμάτων, θα μπορούσε θεωρητικά να δώσει σε έναν ευνούχο «ευήκοον ους» και να προσδώσει de facto δύναμη σε έναν τύποις χαμηλόβαθμο, αλλά πιστό υπηρέτη. Παρόμοιες περιπτώσεις αντικατοπτρίζονται στην ταπεινή προέλευση και την ετυμολογία πολλών υψηλών αξιωμάτων. Οι ευνούχοι υποτίθεται ότι δεν είχαν γενικά αναφορές στο στρατό, στην αριστοκρατία ή σε δική τους οικογένεια (καθώς δεν είχαν ούτε απογόνους ούτε καν εξ αγχιστείας συγγενείς) και επομένως θεωρούνταν πιο αξιόπιστοι και λιγότερο ενδιαφερόμενοι για την ίδρυση ιδιωτικής «δυναστείας». Επειδή η κατάστασή τους συνήθως μείωνε την κοινωνική τους θέση, μπορούσαν επίσης εύκολα να αντικατασταθούν ή να θανατωθούν χωρίς επιπτώσεις. Σε πολιτισμούς που διέθεταν τόσο χαρέμια όσο και ευνούχους, οι ευνούχοι χρησιμοποιούνταν μερικές φορές ως υπηρέτες του χαρεμιού (όπως η θηλυκή οδαλίσκη) ή φύλακες του σεραγιού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82

Πολ Μπρέμερ

Ο Μπρέμερ σπούδασε στην Phillips Academy και στο πανεπιστήμιο του Γέιλ (Yale), από το οποίο πήρε το πτυχίο του το 1963) και συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (Harvard), από το οποίο πήρε μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων το 1967. Την ίδια χρονιά εισήλθε στο υπουργείο Εξωτερικών (Foreign Service) ως ανώτερος υπάλληλος στη Καμπούλ του Αφγανιστάν. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών (Institute d’ Études Politiques) του πανεπιστημίου του Παρισιού, όπου πήρε πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες. Υπηρέτησε επίσης ως οικονομικός και εμπορικός ακόλουθος στο Μπλάνταιρ (Blantyre), του Μαλάουι από το 1968 ως το 1971.

Ο Λιούις Πολ Μπρέμερ ΙΙΙ (Lewis Paul Bremer ΙΙΙ· Χάρτφορντ (Hartford), Κοννέκτικατ, ΗΠΑ, 30 Σεπτεμβρίου 1941), γνωστός επίσης και ως Τζέρι Μπρέμερ (Jerry Bremer), διορίστηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους διευθυντής της ανοικοδόμησης και της ανθρωπιστικής βοήθειας για το μεταπολεμικό Ιράκ μετά την αμερικανική εισβολή του 2003. Αντικατέστησε τον Τζέι Γκάρνερ (Jay Garner) στις 6 Μαΐου 2003. Έφθασε στο Ιράκ στις 11 Μαΐου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CF%81

Φρανκ Χάμπσον

Ο Χάμπσον σπούδασε στο King George V School του Southport. Ο αδελφός του Έρικ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Φρανκ νυμφεύτηκε τη Dorothy Mabel Jackson το 1944 με την οποία απόκτησαν ένα γιο. Το 1949, σε συνεργασία με τον Marcus Morris πρότειναν τη δημιουργία ενός νέου παιδικού περιοδικού υπό την επωνυμία Eagle, το οποίο παρουσίασαν στην Εταιρεία Τύπου Hulton. Τον Απρίλιο του 1950 το περιοδικό κυκλοφόρησε και ο Χάμπτον ήταν ο βασικός συντελεστής της πιο διάσημης σειράς επιστημονικής φαντασίας αυτού του εντύπου, που τιτλοφορήθηκε Dan Dare, Pilot of the Future. Ο Χάμπσον εργάστηκε κυρίως σαν ελεύθερος επαγγελματίας για διάφορους εκδοτικούς οίκους, εικονογραφώντας βιβλία. Το 1975 ψηφίστηκε τιμητικά ως ηγετική μορφή της διεθνούς σκηνής εικονογραφημένων και καρτούν σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στη Lucca της Τοσκάνης. Ακόμη, οι θαυμαστές του τον ανέδειξαν ως τον σπουδαιότερο μεταπολεμικό καλλιτέχνη και συγγραφέα του είδους του, απονέμοντάς του, παράλληλα, ένα βραβείο Yellow Kid. Ήταν απόφοιτος του Ανοικτού Πανεπιστήμιου (1978) για το διαδικτυακό περιοδικό του οποίου δημιούργησε μία πλήρη ιστορία του διάσημου ήρωά του, Dan Dare, εορτάζοντας με τον τρόπο αυτό την αποφοίτησή του. Ο καλλιτέχνης απεβίωσε πρόωρα σε ηλικία 66 ετών, από επιπλοκές του καρκίνου εκ του οποίου έπασχε.

Ο Φρανκ Χάμπσον (Frank Hampson, Audenshaw, Lancashire, Αγγλία, 21 Δεκεμβρίου 1918 – Epsom, Surrey, 8 Ιουλίου 1985) ήταν Βρετανός σεναριογράφος, εικονογράφος και δημιουργός κόμικς. Μαζί με τον Φρανκ Μπέλαμι δημιούργησαν το περιοδικό Eagle, ενώ ο Χάμπσον ήταν ο καλλιτέχνης που φιλοτέχνησε την πιο γνωστή ιστορία αυτού του περιοδικού, υπό τον τίτλο Dan Dare. Στην Ελλάδα τη σειρά αναδημοσίευσε το περιοδικό Αγόρι ως Νταν ο Τολμηρός, αλλά αφορούσε σε μεταγενέστερη εκδοχή, άλλων συντελεστών. Ο Χάμπσον κράτησε συνεργασία με το Eagle από το 1950 έως το 1961.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%BA_%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CF%80%CF%83%CE%BF%CE%BD

Σώστε τον Τίγρη

Ο Χάρι Στόουνερ (Τζακ Λέμον), είναι ένας μεσήλικας διευθυντής μιας εταιρίας ρούχων, που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Αδυνατώντας να βρει νόμιμους τρόπους για να βοηθήσει την εταιρία να ορθοποδήσει, ο Χάρι προτείνει στο συνέταιρό του Φιλ (Τζακ Γκίλφορντ), ως λύση, τον εμπρησμό με σκοπό την είσπραξη της αποζημίωσης από την ασφάλεια. Στο μεταξύ πίνει και παραπονιέται για την κατάντια του σύγχρονου κόσμου. Έχοντας τα νεύρα του τεντωμένα ο Χάρι παρουσιάζει την νέα κολεξιόν της εταιρίας του και κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στοιχειώνεται από τις μορφές των συμπολεμιστών του, που χάθηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τις τύψεις συνειδήσεως για την απάτη που πάει να κάνει, (που έρχεται αντίθετη στις αρχές του), ο Χάρι πληρώνει έναν απατεώνα για να κάψει το εργοστάσιό του. Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στηβ Σέιγκαν, που πραγματεύεται την εσωτερική διαμάχη και τις ανησυχίες ενός μεσήλικα απογοητευμένου από τη ζωή που προσπαθώντας να επιβιώσει στη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία υιοθετεί μεθόδους που αντιτίθονται στα ιδανικά της νιότης του και που έχει στοιχειωθεί από τη μνήμη της θητείας του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σέιγκαν έγραψε ο ίδιος το σενάριο για τη μεγάλη οθόνη κι ο Τζακ Λέμον ήθελε πάρα πολύ να ερμηνεύσει τον κεντρικό ρόλο, παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν είχε εμπορική προοπτική. Η ταινία γυρίστηκε με χαμηλό προϋπολογισμό (1.000.000 δολάρια) κι ο Τζακ Λέμον πέρα από χαμηλό μισθό έλαβε ποσοστά από τα κέρδη. Η ταινία ήταν εμπορική αποτυχία, αλλά οι κριτικοί αγάπησαν την ερμηνεία του Τζακ Λέμον, την οποία χαρακτήρισαν την καλύτερή δραματική του μετά από εκείνη στην ταινία του Μπλέικ Έντουαρντς. Οι κριτικοί υποστήριζαν ότι ο Λέμον θα κέρδιζε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου πριν την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους. Όταν κέρδισε το βραβείο έγινε ο πρώτος ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου, κάτοχος τόσο του όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, όσο και του Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Όσο η ταινία μονταριζόταν, ο Λέμον βρισκόταν στην Ευρώπη, όπου γύριζε την ταινία Αβάντι (Avanti!, 1972) του Μπίλι Γουάιλντερ. Κάποια στιγμή του έστειλαν μια κόπια της ταινίας κι εκείνος κάλεσε τον Γουάιλντερ για να την δουν μαζί. Όταν η ταινία τελείωσε ο Λέμον ζήτησε την άποψη του Γουάιλντερ για την ταινία. Και ο μεγάλος σκηνοθέτης πρότεινε μια αλλαγή, την περικοπή της σκηνής στην οποία ο Τζακ Λέμον επισκέφτεται την ερωμένη του σχετικά νωρίς στην ταινία. Ο σκηνοθέτης θεωρούσε ότι επιβράδυνε τη ροή της υπόθεσης. Ο Τζακ Λέμον, που στο παρελθόν είχε αντιμετωπίσει προβλήματα με το αλκόολ, θεωρούσε την ερμηνεία του στην ταινία Σώστε τον τίγρη, μια από τις πιο εσωτερικές και ικανοποιητικές στιγμές στην φιλμογραφία του. Βράβευση: Α' Ανδρικού Ρόλου - Τζακ ΛέμονΥποψηφιότητα: Β' Ανδρικού Ρόλου - Τζακ Γκίλφορντ Πρωτότυπου Σεναρίου – Στηβ Σέιγκαν Σώστε τον Τίγρη στην IMDb

Η ταινία Σώστε τον Τίγρη (αγγλ. Save the Tiger) είναι δράμα παραγωγής 1973 σε σκηνοθεσία Τζον Τ. Αβίλντσεν και πρωταγωνιστές τους Τζακ Λέμον, Τζακ Γκίλφορντ, Λόρι Χάινεμαν, Θάιερ Ντέιβιντ, Λάρα Πάρκερ και Λιβ Λίντελαντ. Το σενάριο έγραψε ο Στηβ Σέιγκαν διασκευάζοντας το ομώνυμο μυθιστόρημά του για τη μεγάλη οθόνη. Η ταινία χάρισε στον Τζακ Λέμον το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1973 (είχε ήδη βραβευτεί με Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 1955 για την ταινία του Τζον Φορντ Μίστερ Ρόμπερτς (Mr. Roberts)) και με τη νίκη του έγινε ο πρώτος από μια σειρά ηθοποιών που έχουν βραβευτεί τόσο με Όσκαρ Α΄ όσο και Β΄Ανδρικού Ρόλου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%A4%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B7

Βίλφριντ Μάρτενς

Ο Μάρτενς ήταν πρόεδρος του Βελγικού Χριστιανικού Λαϊκού Κόμματος (τώρα μετονομάσμένο σε Χριστιανοδημοκρατικό και Φλαμανδικό Κόμμα, CD&V) από το 1972 έως το 1979, ως Βουλευτής στη Βελγική Βουλή των Αντιπροσώπων (ομοσπονδιακό κοινοβούλιο) από το 1974 έως το 1991, και υπηρέτησε ως Γερουσιαστής από το 1991 έως το 1994. Ο Βίλφριντ Μάρτενς υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός σε εννιά κυβερνήσεις συνασπισμού από τις 3 Απριλίου 1979 έως τις 6 Απριλίου του 1981 και από 17 Δεκεμβρίου 1981 έως 7 Μαρτίου 1992. Στην περίοδο της θητείας του είχε κυριαρχήσει η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1980 και οι κρατικές μεταρρυθμίσεις του 1980 και του 1988, που έθεσαν το Βέλγιο σε μια πορεία προς την ομοσπονδοποίηση. Συνίδρυσε το Ευρωπαϊκό λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) το 1976 και ήταν Πρόεδρος του ΕΛΚ από το 1992 μέχρι το θάνατό του. Από το 1993 ήταν Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών (EUCD), μέχρι τη συγχώνευση με το ΕΛΚ το 1996. Ο Μάρτενς επίσης διαπραγματεύθηκε με τον Φινλανδό συντηρητικό πολιτικό Σάουλι Νιινίστο τη συγχώνευση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Ένωσης (ΔΕΕ) στο ΕΛΚ (επισήμως έγινε το 2002). Η επιτυχημένη συγχώνευση όλων των κεντροδεξιών Ευρωπαϊκών οργανώσεων στο ΕΛΚ – επί του παρόντος το μεγαλύτερο διακρατικό Ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα με 75 μέλη-κόμματα από 40 χώρες – αναγνωρίζεται ευρέως ως ένα σημαντικό επίτευγμα της Ευρωπαϊκής πολιτικής κληρονομιάς. Από το 1994 έως το 1998, ήταν Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προεδρεύοντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΕΛΚ. Από τον Οκτώβριο 2000 έως τον Νοέμβριο του 2001 ήταν επίσης ο Πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Διεθνούς (CDI). Επανεμφανίστηκε στη Βελγική πολιτική σκηνή στις 22 Δεκεμβρίου 2008, για να βοηθήσει στην Βελγική πολιτική κρίση του 2007-2011. Ο Μάρτενς είχε διδακτορικό στη νομική, πτυχίο συμβολαιογραφικών μελετών, καθώς και ένα πτυχίο στη Θωμιστική φιλοσοφία από το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λούβαιν. Σπούδασε διεθνή πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Έχει ασκήσει τη νομική στο εφετείο της Γάνδης. Ανάμεσα σε πολλές εθνικές και διεθνείς διακρίσεις, τιμήθηκε το 1998 με τον Ευρωπαϊκό Βραβείο Καρόλου Ε΄ για τη συνεισφορά του στην Ευρωπαϊκή Ένωση. O Μάρτενς είχε πέντε παιδιά: δύο από τον πρώτο του γάμο με την Lieve Verschroeven (Kris και Anne) και τρία με την Ilse Schouteden (Sarah, Sophie και Simon). Μετά τη γέννηση των διδύμων, το 1997, παντρεύτηκαν στις 13 Nοεμβρίου του 1998. Η Ilse Schouteden έχει ένα γιο από προηγούμενο γάμο. Το 2007 πήρε διαζύγιο από τη δεύτερη σύζυγό του. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2008 παντρεύτηκε Miet Smet, πρώην Βελγίδα υπουργός. Ήταν ο τρίτος γάμος για αυτόν και ο πρώτος για την Smet. Μετά το θάνατο της πρώτης του γυναίκας, o Μάρτενς ήταν σε θέση να τελέσει το γάμο του με την Miet Smet στην Καθολική Εκκλησία, στις 27 Aπριλίου 2013. Ο Μάρτενς πέθανε από καρκίνο στις 9 Οκτωβρίου 2013, στο σπίτι του στη Λόκερεν, σε ηλικία 77 ετών. Ο Έλιο Ντι Ρούπο, ο πρωθυπουργός του Βελγίου, τον περιέγραψε ως «αληθινό πολιτικό και έναν από τους πατέρες του ομοσπονδιακού Βελγίου». Ο Μάρτιν Σουλτς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απέτισε φόρο τιμής σε αυτόν ως "πολιτικό από το Βέλγιο, την Ευρώπη και ένα εξαιρετικό ηγέτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου". Ο Γιέρζι Μπούζεκ, ευρωβουλευτής του ΕΛΚ και πρώην πρωθυπουργός της Πολωνίας, τον περιέγραψε ως "αναντικατάστατο".Το think tank του ΕΛΚ Centre for European Studies έχει μετονομαστεί προς τιμή του, ως "Wilfried Martens Centre for European Studies", μια απόφαση που ελήφθη κατά το Συνέδριο του ΕΛΚ στο Δουβλίνο, που πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.Του έγινε επίσημη κρατική κηδεία, την οποία παρακολούθησε ο Βασιλικός Υπασπιστής του Βασιλιά Φιλίππου, και θάφτηκε στο Νεκροταφείο του Campo Santo. Βέλγιο: Υπουργός Επικρατείας, με Βασιλικό Διάταγμα Βέλγιο: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Λεοπόλδου Βέλγιο: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Λεοπόλδου Β΄ Βέλγιο: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Στέμματος Ισλανδία : Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Γερακιού (16 Οκτωβρίου 1979) Ιταλία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής της Ιταλικής Δημοκρατίας (20 Φεβρουαρίου 1986) Πορτογαλία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Χριστού (10 Δεκεμβρίου 1982) Πορτογαλία: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Πρίγκηπα Ερρίκου (31 Οκτωβρίου 1987) Γαλλία: Ανώτερος Ταξιάρχης στη Λεγεώνα της Τιμής. Ολλανδία: Ιππότης Μεγαλόσταυρος στο Τάγμα της Οράγγης-Νασσάου. Λουξεμβούργο: Ιππότης Μεγαλόσταυρος στο Τάγμα του Στέμματος Οξιάς. Een gegeven woord, Lannoo, Tielt, 1985. Europa voorbij Oost en West, Lannoo, Tielt, 1995. De Memoires, Luctor et Emergo, Lannoo, Tielt, 2006. Europe: I Struggle, I Overcome, Springer Science+Business Media, 2009. Wilsford, David (επιμ.): Political leaders of contemporary Western Europe: a biographical dictionary, Greenwood, 1995, σσ. 306–313

Ο Βίλφριντ Μάρτενς (Wilfried Achiel Emma Martens ολλανδικά: [ˈʋɪlfrit ˈmɑrtə(n)s]; 19 Απριλίου 1936 – 9 Οκτωβρίου 2013) ήταν Φλαμανδός Βέλγος πολιτικός. Γεννήθηκε στην Σλέιντενγκε (Ανατολική Φλάνδρα). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας ο Μάρτενς υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός του Βελγίου από τις 3 Απριλίου 1979 έως τις 6 Απριλίου του 1981 και από 17 Δεκεμβρίου 1981 έως 7 Μαρτίου 1992.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%82

Κούτσι Κορινθίας

Η περιοχή κατοικείται απο την αρχαιότητα. Στο χωριό υπάρχουν πετρώματα από το υδραγωγείο της αρχαίας Φλειούντας. Ως το σύγχρονο χωριό πρωτοεμφανίζεται γραπτώς στην Ενετική απογραφή του 1700 που αποκαλείται «Cuci» και έχει 93 κατοίκους. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης χρησιμοποίησε το χωριό σαν αναρρωτήριο-νοσοκομείο-επιμελητεία. Το 1857 μετά από σεισμό το χωριό μετακινήθηκε στην σημερινή θέση του. Το 1910 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αγίου Γεωργίου (Νεμέα). Το 1927 αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα. Το χωριό πυρπολήθηκε απο τα Γερμανικά στρατεύματα στις 17 Αυγούστου 1944, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1969 προσαρτήθηκε στο δήμο Νεμέας. Στό βορειοδυτικό μέρος τού χωριού, σε απόσταση περίπου 500 μέτρων απο το κέντρο, υπήρχε κοιμητήριο αλλοδαπών που σήμερα είναι κατάφυτο από κυπαρίσσια. Το Κούτσι γνώρισε σημαντική πληθυσμιακή αύξηση την περίοδο 1879 - 1940 και έκτοτε έχει μειωθεί σημαντικά ο πληθυσμός του.

Το Κούτσι είναι ορεινό χωριό του νομού Κορινθίας. Βρίσκεται βορειοανατολικά της Νεμέας, στον δρόμο προς Στιμάγκα. Το 2021 είχε 139 μόνιμους κατοίκους. Ο οικισμός υπάγεται στην κοινότητα Κουτσίου του δήμου Νεμέας της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την γεωργία. Παράγονται σταφύλια Σουλτανίνα και κρασί που ανήκει στην αμπελουργική ζώνη Νεμέας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%AF%CE%B1%CF%82

Παραντζέμ

Η Παραντζέμ ήταν κόρη του ευγενή Αντόβκ της ισχυρής οικογένειας των Σιβνίκ και αναφέρεται ως η πρώτη ή η δεύτερη σύζυγος του Αρσακίδη βασιλιά της Αρμενίας Αρσάκη Β΄. Νωρίτερα ήταν παντρεμένη με τον - επίσης Αρσακίδη - Γνέλο, ο οποίος δολοφονήθηκε με εντολή του Αρσάκη, που τύγχανε θείος του. Κατόπιν, ο βασιλιάς παντρεύτηκε τη χήρα του Γνέλου, Παραντζέμ. Σύμφωνα με αρκετούς συγγραφείς, η ίδια εμπλέκεται στη δολοφονία της έτερης συζύγου του Αρσάκη, Ολυμπιάδας, η οποία δηλητηριάστηκε. Ο θάνατος της Ολυμπιάδας οδήγησε τον Πατριάρχη Ναρσή στο να εγκαταλείψει τη βασιλική αυλή. Ακόμη, αναφέρεται πως με δικές της ενέργειες - που περιλάμβαναν και τη δολοφονία στρατηγού - ανατέθηκε στον πατέρα της, Αντόβκ, η στρατιωτική ηγεσία της Τιγρανόκερτας. Αργότερα ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος εντός του αρμενικού κράτους μεταξύ του βασιλιά και μερίδας δυσαρεστημένων ευγενών τους οποίους ενίσχυσαν και περσικά στρατεύματα. Μετά από μια σύντομη ειρήνη ακολούθησε νέα περσική εισβολή, με τον Αρσάκη να αναγκάζεται να παραδοθεί στον Πέρση βασιλιά Σαπώρη Β΄. Η Παραντζέμ, από την πλευρά της, συγκέντρωσε τους θησαυρούς του παλατιού και κατέφυγε με ισχυρή στρατιωτική δύναμη 11.000 ανδρών (καθώς και με μερικές χιλιάδες γυναίκες που την ακολούθησαν) στο ισχυρό οχυρό της Αρτογκέρασσας ή Αρταγέρης. Εκεί υπέστη μια μακρόχρονη πολιορκία που κράτησε δεκατρείς μήνες ή πιθανότερα δύο μικρότερες πολιορκίες που πραγματοποιήθηκαν εντός της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Εν τέλει το οχυρό κατελήφθη με τα όπλα ή συνθηκολόγησε και η Παραντζέμ οδηγήθηκε αιχμάλωτη στη Συρία ή την Περσία όπου εκτελέστηκε, με ορισμένους συγγραφείς να αναφέρουν άγριο και εξευτελιστικό θάνατο. Από τον γάμο της με τον Αρσάκη Β΄, η Παραντζέμ απέκτησε έναν γιο, τον Παπ, ο οποίος αργότερα εκτελέστηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ουάλη εξαιτίας της δολοφονίας του Αρμένιου Πατριάρχη Ναρσή. Η ίδια περιγράφεται ως γενναία γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς, ωστόσο κατηγορείται για διάφορα εγκλήματα, ενώ αντιμετωπίζει αρνητικές κριτικές και για τον χαρακτήρα της. Μπαρτικιάν, Χρατς Μίκαελ (1981). Το Βυζάντιον εις τας αρμενικάς πηγάς. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. Adalian, Rouben Paul (2010). Historical Dictionary of Armenia (β΄ έκδοση). Lanham: Scarecrow Press. Chamich, Michael (1827). History of Armenia. From B.C. 2247 to the Year of Christ 1780, Or 1229 of the Armenian Era. Calcutta: Printed at Bishop's College Press, by H. Townsend. Gibbon, Edward (1879). The History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Volume 2. New York: Claxton, Remsen & Haffelfinger. Tisdall, William St. Clair (1897). The conversion of Armenia to the Christian faith. The Religious Tract Society. Pʻawstos Buzand (1989). Garsoïan, Nina G., επιμ. The epic histories attributed to Pʻawstos Buzand. Buzandaran Patmutʻiwnkʻ. Department of Near Eastern Languages and Civilizations, Harvard University Press. Συλλογικό (2009). Philological and Historical Commentary on Ammianus Marcellinus XXVII. Leiden/Boston: BRILL.

Η Παραντζέμ (αναφέρεται και με διάφορες εναλλακτικές ονομασίες όπως Φαραντζέμ και Φαραντσέμ, 4ος αιώνας - περίπου 370) ήταν σύζυγος του βασιλιά της Αρμενίας Αρσάκη Β΄ της Δυναστείας των Αρσακιδών. Μετά την αιχμαλωσία του Αρσάκη κατά τον πόλεμο του αρμενικού βασιλείου με την Αυτοκρατορία των Σασσανιδών και την επακόλουθη περσική εισβολή, κατέφυγε στο ισχυρό οχυρό της Αρτογκέρασσας ή Αρταγέρης. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, οι αμυνόμενοι κάμφθηκαν ή παραδόθηκαν και η ίδια μεταφέρθηκε αιχμάλωτη στα ενδότερα της αυτοκρατορίας, όπου και εκτελέστηκε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AD%CE%BC

Βάλμη Ηλείας

Αναγνωρίστηκε ως οικισμός την 20η Απριλίου 1835 και υπήχθη στον τότε δήμο Πύλου Αχαιοήλιδος ενώ με το ΦΕΚ 5Α της 8ης Μαρτίου 1841, και την κατάργηση του δήμου Πύλου, υπήχθη στον τότε δήμο Πηνειίων. Με το ΦΕΚ 256Α της 28ης Αυγούστου 1912, και την κατάργηση των δήμων, υπήχθη στην τότε Κοινότητα Λάτα. Ακολούθως, με το ΦΕΚ 130Α της 12ης Ιουνίου 1919 αποσπάστηκε από την Κοινότητα Λάτα και υπήχθη σε αυτήν του Αγραπιδοχωρίου της οποίας αποτελούσε οικισμό μέχρι την κατάργηση των κοινοτήτων και την επαναθέσπιση των δήμων σύμφωνα με το «Σχέδιο Καποδίστριας». Επί της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» αποτελούσε οικισμό του δημοτικού διαμερίσματος Αγραπιδοχωρίου του Δήμου Πηνείας. Σήμερα αποτελεί οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Αγραπιδοχωρίου του «καλλικρατικού» δήμου Ήλιδας. Το χωριό γνώρισε τη διετία 2007-2008 τη μήνι φυσικών καταστροφών. Το 2007 κάηκε σε δασική πυρκαγιά και το 2008 χτυπήθηκε ολοσχερώς από τον καταστροφικό σεισμό της 8ης Ιουνίου που είχε επίκεντρο την Ανδραβίδα. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βάλμης Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Αγραπιδοχωρίου Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Πηνείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Ήλιδας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 04/08/2020.

Η Βάλμη είναι ημιορεινός οικισμός της Ηλείας και βρίσκεται κτισμένος σε υψόμετρο περίπου 212 μέτρων, σε κοντινή τοποθεσία ανατολικά της τεχνητής λίμνης Πηνειού, κοντά στα διοικητικά όρια με την Αχαΐα. Βρίσκεται σε απόσταση 30 χιλιομέτρων βορειοανατολικά της πόλης της Αμαλιάδας, περίπου 34 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Πύργου και περίπου 55 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Πάτρας. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 88 μόνιμοι κάτοικοι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CE%B7_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Ελλάδος

Οι εγκαταστάσεις και η χρήση τους στους Ολυμπιακούς αγώνες φαίνονται παρακάτω: Στο Μαρούσι ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθήνας, ή OAKA σε αρχιτεκτονικό σχέδιο του Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα. Το αθλητικό σύμπλεγμα βρίσκεται στο Μαρούσι, μόλις δέκα χιλιόμετρα βορειοανατολικά του κέντρου του προαστίου και 14,5 χιλιόμετρα από το Ολυμπιακό χωριό. Στο σύμπλεγμα στεγάζονται πέντε γήπεδα. Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών «Σπύρος Λούης»Το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών «Σπύρος Λούης» που φέρει το όνομα του πρώτου ολυμπιονίκη Μαραθωνοδρόμου κτίστηκε το 1980 και επεκτάθηκε με προϋπολογισμό 156 εκατομμυρίων ευρώ. Στο στάδιο αυτό διεξήχθησαν οι αγώνες στίβου και ο τελικός ποδοσφαίρου. Επίσης, στο χώρο αυτό έλαβαν μέρος οι τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού ΣτίβουΤο Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου κτίστηκε το 1991 και διέθετε δύο ανοικτές πισίνες και μια κλειστή πισίνα. Εδώ διεξήχθησαν οι αγώνες της υδατοσφαίρισης, κολύμβησης και κατάδυσης. Ολυμπιακό Στάδιο ΑθήναςΤο Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας είχε χτιστεί το έτος 1995. Εδώ διεξήχθησαν οι αγώνες ενόργανης γυμναστικής και τραμπολίνου. Ολυμπιακό ΠοδηλατοδρόμιοΤο Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο κτίστηκε το 2004 για την διεξαγωγή των αγώνων ποδηλασίας. Ολυμπιακό Κέντρο ΑντισφαίρισηςΤο Ολυμπιακό Κέντρο Αντισφαίρισης κτίστηκε το 2004 για την διεξαγωγή των αγώνων αντισφαίρισης. Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Αγίου ΚοσμάΣτο Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Αγίου Κοσμά διεξήχθησαν οι αγώνες ιστιοπλοΐας. Βρίσκεται 12 χιλιόμετρα νότια του Ελληνικού και 33,6 χιλιόμετρα από το Ολυμπιακό χωριό. Ο προϋπολογισμός της κατασκευής του ήταν 10,5 εκατομμύρια ευρώ. Ολυμπιακό Συγκρότημα ΕλληνικούΤο Ολυμπιακό Συγκρότημα Ελληνικού βρίσκεται στον χώρο του πρώην Δυτικού Αερολιμένα και διέθετε πέντε αθλητικές εγκαταστάσεις. Αίθουσα ΞιφασκίαςΗ Αίθουσα Ξιφασκίας χτίστηκε το 2004 και στοίχισε περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ. Εδώ διεξήχθησαν οι προημιτελικοί της καλαθοσφαίρισης, οι τελικοί της χειροσφαίρισης και οι αγώνες ξιφασκίας. Ολυμπιακό Κέντρο ΚαλαθοσφαίρησηςΤο γήπεδο κτίστηκε το 2004 με προϋπολογισμό 10 εκατομμυρίων ευρώ. Αποτελείται από δυο γήπεδα καλαθοσφαίρισης. Ολυμπιακό Στάδιο ΣόφτμπολΚατασκευάστηκε το 2004 και στοίχισε 8 εκατομμύρια ευρώ. Ολυμπιακό Κέντρο Κάνοε-Καγιάκ ΣλάλομΤο στάδιο κατασκευάστηκε το 2004 και κόστισε 10 εκατομμύρια ευρώ. Εδώ διεξάχθηκαν οι αγώνες κανόε-καγιάκ σλάλομ. Γήπεδο Χόκεϊ Ολυμπιακό Κέντρο ΜπέιζμπολΣτο Γήπεδο μπέιζμπολ Ελληνικού διεξήχθησαν οι αγώνες μπέιζμπολ. Το Ολυμπιακό Γυμναστήριο Άνω Λιοσίων χωρητικότητας 9.000 θέσεων βρίσκεται 25 χλμ. βορειοδυτικά της Αθήνας και 17 χλμ. από το Ολυμπιακό χωριό. Κόστισε 71,3 εκατομμύρια ευρώ και έχει έκταση 35.000 τετραγωνικών. Εδώ διεξήχθησαν οι αγώνες Τζούντο και πάλης. Το Ολυμπιακό Συγκρότημα Φαλήρου βρίσκεται 10 χλμ. από την Αθήνα και διαθέτει μαρίνα και ακτή. Στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου διεξάχθηκαν οι αγώνες επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Στο Ολυμπιακό Συγκρότημα Γουδίου διεξάχθηκαν οι αγώνες αντιπτέρισης και πένταθλου. Στο Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών Νίκαιας στη Νίκαια, διεξήχθησαν οι αγώνες άρσης βαρών. Το Ηράκλειο παραχώρησε το Παγκρήτιο Στάδιο για την διεξαγωγή αγώνων ποδοσφαίρου. Στοίχησε 50.000.000 €. Η Θεσσαλονίκη παραχώρησε το Καυτανζόγλειο Στάδιο για την διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων. Στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Σχοινιά διεξήχθησαν οι αγώνες κωπηλασίας και οι αγώνες κανόε καγιάκ σπριντ. Στο Μαρκόπουλο κτίστηκαν δυο εγκαταστάσεις. Στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιππασίας διεξήχθησαν οι αγώνες ιππασίας. Ο ιππόδρομος βρίσκεται 17 χλμ. από το Αεροδρόμιο και 43 χλμ. από το Ολυμπιακό χωριό. Ο χώρος των εγκαταστάσεων είχε έκταση 94 εκταρίων και κόστισε 181 εκατομμύρια ευρώ. 656 δέντρα ελιές μετατοπίστηκαν χωρίς να κοπούν, αφού ξεθάφτηκαν με τις ρίζες και μεταφυτεύθηκαν σε άλλα σημεία των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Στις εγκαταστάσεις Ολυμπιακό Κέντρο Σκοποβολής που χτίστηκαν το 2004 κει έχουν χωρητικότητα 4.000 θέσεων διεξήχθησαν οι αγώνες σκοποβολής. Στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας διεξήχθησαν οι αγώνες σφυροβολίας. Η Πάτρα παραχώρησε το Παμπελοποννησιακό Στάδιο για την διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων. Το Ολυμπιακό χωριό στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, φιλοξένησε τους αθλητές των Ολυμπιακών και των παραολυμπιακών αγώνων. Το "χωριό" βρίσκεται στα σύνορα Θρακομακεδονων - Κηφισιά2 και απέχει 15 χλμ. από το Μαρούσι. Η κατασκευή κόστισε περίπου 430 εκ. €. Σήμερα οι κατοικίες έχουν δοθεί σε μέλη του Ο.Ε.Κ. Ο Πειραιάς παραχώρησε το Στάδιο Καραϊσκάκη για την διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αγώνων. Στην Παλλήνη κατασκευάστηκαν στον λόφο Έντισον οι κατοικίες των δημοσιογράφων των αγώνων. Δήμοι - δέσμιοι της ΔΟΕ και των πολυεθνικών!, Ριζοσπάστης, Τετάρτη 10 Οκτ. 2001 (ανακτήθηκε στις 2 Αυγ. 2009)

Οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα ήταν διάσπαρτες στην Αττική αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας - πιο συγκεκριμένα στους Ολυμπιακούς Δήμους της Ελλάδος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82

Ρέγκιναλντ Γ΄ του Χέλρε

Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ρέγκιναλντ Β΄ κόμη του Χέλρε & Ζούτφεν και της Eλεονώρας του Γούντστοκ, κόρης του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας. Με το τέλος του πατέρα του το 1343, η μητέρα του κατείχε την επιτροπεία μέχρι το 1344. Από το 1350, ο αδελφός του Εδουάρδος διεκδίκησε τα δικαιώματά του και ξεκίνησε μία διαμάχη διαδοχής μεταξύ των δύο αδελφών μέχρι το 1361. Ο Ρέγκιναλντ Γ΄ νικήθηκε στο Tηλ και φυλακίστηκε στο κάστρο του Nάιενμπεκ. Εκεί έγινε τόσο μεγάλος σε κιλά, που δεν μπορούσε να φύγει, ακόμη και αν η πόρτα παρέμενε ανοικτή· εξ ου και το παρωνύμιό του ο Παχύς. Ο Εδουάρδος Γ΄ απεβίωσε στις 24 Αυγούστου 1371, όταν τραυματίστηκε θανάσιμα στη μάχη του Μπέσβαϊλερ και ο Ρέγκιναλντ Γ΄ απελευθερώθηκε (σύμφωνα με τον θρύλο, έπρεπε να χαλάσουν τον τείχο για να φύγει). Κατείχε τον δουκικό θρόνο για μικρό χρονικό διάστημα, και απεβίωσε λίγους μήνες αργότερα. Τάφηκε στο αβαείο του Γκρέφενταλ. Δεδομένου ότι δεν είχε νόμιμα τέκνα, η διαδοχή πέρασε στις αδελφές του: Mατθίλδη, παντρεμένη με τον Ιωάννη Β΄ κόμη του Μπλουά και τη Μαρία, σύζυγο του Γουλιέλμου Β΄ δούκα του Γύλιχ και μητέρα του Γουλιέλμου δούκα του Χέλρε και Γ΄ του Γύλιχ, για λογαριασμό των οποίων διεκδίκησε το δουκάτο του Χέλρε. Οι δύο αδελφές και οι αντίστοιχοι οπαδοί τους (οι Χέεκερενς, από τη μερίδα με επικεφαλής τις οικογένειες των φαν Χέεκερεν και τους συγγενείς τους φαν Ρέχτερενς, υποστήριξαν τον Mατθίλδη, ενώ η μερίδα, η γνωστή ως Μπρόνκχορστερς ακολούθησε τη Μαρία) πολέμησαν για το δουκάτο του Χέλρε στον Πόλεμο της διαδοχής του Χέλρε. Νυμφεύτηκε στο Tέρβουρεν την 1η Ιουλίου 1347 τη Mαρία της Βραβάντης (1325–1399) κυρία του Tούρνχαουτ, κόρη του Ιωάννη Γ΄ δούκα της Bραβάντης. Δεν είχαν παιδιά, αλλά ο Ρέγκιναλντ Γ΄ είχε μη νόμιμα τέκνα: (νόθος) Ιωάννης του Χάτεμ (νόθη) Πόντε, παντρεύτηκε τον Ιωάννη φον Γκρέσμπεεκ (απεβ. 1428), κύριο των Χόιμεν και Mάλντεν. Boffa, Sergio (2004). Warfare in Medieval Brabant, 1356-1406. The Boydell Press. Hamilton, J. S., επιμ. (2006). Fourteenth Century England. Volume 4. The Boydell Press.

Ο Ρέγκιναλντ Γ΄ ο Παχύς, ολλανδ.: Reinaud III van Gerle (13 Μαΐου 1333 - 4 Δεκεμβρίου 1371) από τον Οίκο του Βάσενμπεργκ ήταν δούκας του Χέλρε και κόμης του Ζούτφεν από το 1343 έως το 1361, και πάλι το 1371.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AD%CE%BB%CF%81%CE%B5

Εθνική Δημοκρατία (Πολωνία)

Οι απαρχές της ΕΔ εντοπίζονται στην αποτυχία του 1864 της Ιανουαριανής Εξέγερσης του 1863 και στην εποχή του Θετικισμού στην Πολωνία. Αφού αυτή η Εξέγερση – η τελευταία από μια σειρά πολωνικών εξεγέρσεων του 19ου αιώνα – είχε καταπνιγεί αιματηρά από τους διαμελιστές της Πολωνίας, μια νέα γενιά Πολωνών πατριωτών και πολιτικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανεξαρτησία της Πολωνίας δεν θα κερδιζόταν με τη βία στο πεδίο της μάχης, αλλά μέσω της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Το 1886 ιδρύθηκε η μυστική Πολωνική Ένωση (Liga Polska). Το 1893 μετονομάστηκε σε Εθνική Ένωση (Liga Narodowa). Από το 1895, η Ένωση εξέδιδε μια εφημερίδα, την Przegląd Wszechpolski («Πανπολωνική Επιθεώρηση»), και από το 1897 είχε ένα επίσημο πολιτικό κόμμα, το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα (Stronnictwo Narodowo-Demokratyczne). Σε αντίθεση με το Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΠΣΚ), η ΕΔ υποστήριζε ειρηνικές διαπραγματεύσεις και όχι ένοπλη αντίσταση. Επηρεασμένοι από τις ριζοσπαστικές εθνικιστικές και σοσιαλδαρβινιστικές ιδέες του Ρόμαν Ντμόφσκι, οι εθνικοδημοκράτες στράφηκαν σύντομα εναντίον άλλων εθνικοτήτων στα πολωνικά εδάφη, κυρίως των Εβραίων. Ο αντισημιτισμός έγινε στοιχείο της ιδεολογίας της ΕΔ. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ το ΠΣΚ υπό τον Γιούζεφ Πιουσούτσκι υποστήριξε τις Κεντρικές Δυνάμεις εναντίον της Ρωσίας (μέσω των Πολωνικών Λεγεώνων), η ΕΔ αρχικά συμμάχησε με τη Ρωσική Αυτοκρατορία (υποστηρίζοντας τη δημιουργία της Λεγεώνας του Πουουάβι) και αργότερα με τις Δυτικές Δυνάμεις (υποστηρίζοντας τον Πολωνικό Μπλε Στρατό στη Γαλλία). Στο τέλος του πολέμου, πολλοί πολιτικοί της ΕΔ απολάμβαναν μεγαλύτερη επιρροή στο εξωτερικό παρά στην Πολωνία. Αυτό τους επέτρεψε να χρησιμοποιήσουν τη μόχλευση τους για να μοιραστούν την εξουσία με τον Πιουσούτσκι, ο οποίος είχε πολύ μεγαλύτερη υποστήριξη στον στρατό και στην ίδια τη χώρα από ότι αυτοί. Λόγω της υποστήριξής τους στο εξωτερικό, πολιτικοί της ΕΔ όπως ο Ντμόφσκι και ο Ιγκνάτσι Γιαν Παντερέφσκι μπόρεσαν να κερδίσουν υποστήριξη για τα αιτήματά τους στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919 και στη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Ντέιβις, Νόρμαν (2005). God's Playground: A History of Poland in Two Volumes, vol. II (2nd έκδοση). Οξφόρδη: Oxford University Press. ISBN 0-19-925340-4. Friszke, Andrzej (1989). O kształt niepodległej. Βαρσοβία: Biblioteka "Więzi". ISBN 83-7006-014-5. Grott, Bogumił (1993). Religia, kościół, etyka w ideach i koncepcjach prawicy polskiej: Narodowa Demokracja. Κρακοβία: Nomos. Holzer, Jerzy (July 1977). «The Political Right in Poland, 1918–39». Journal of Contemporary History 12 (3): 395–412. doi:10.1177/002200947701200301. Kawalec, Krzysztof (1989). Narodowa Demokracja wobec faszyzmu 1922–1939: Ze studiów nad dziejami myśli politycznej obozu narodowego. Βαρσοβία: Państwowy Instytut Wydawniczy. ISBN 83-06-01728-5. Maj, Ewa (2000). Związek Ludowo-Narodowy 1919–1928: Studium z dziejów myśli politycznej. Λούμπλιν: Πανεπιστήμιο Μαρία Κιουρί-Σκουοντόφσκα. ISBN 83-227-1585-4. Michlic, Joanna Beata (2006). Poland's Threatening Other – The Image of the Jew from 1880 to the Present. Λίνκολν και Λονδίνο: University of Nebraska Press. σελίδες 386. ISBN 978-0-8032-2079-9. Porter, Brian A. (Winter 1992). «Who is a Pole and Where is Poland? Territory and Nation in the Rhetoric of Polish National Democracy before 1905». Slavic Review (Slavic Review, Vol. 51, No. 4) 51 (4): 639–53. doi:10.2307/2500129. https://archive.org/details/sim_slavic-review_winter-1992_51_4/page/639. Rudnicki, Szymon (1985). Obóz Narodowo-Radykalny: Geneza i działalność. Βαρσοβία: Czytelnik. ISBN 83-07-01221-X. Terej, Jerzy Janusz (1979). Rzeczywistość i polityka: Ze studiów nad dziejami najnowszymi Narodowej Demokracji (2η έκδοση). Βαρσοβία: Książka i Wiedza. Wapiński, Roman (1980). Narodowa Demokracja 1893–1939. Βρότσουαφ: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich. ISBN 83-04-00008-3. Wapiński, Roman (1989). Roman Dmowski (2nd έκδοση). Λούμπλιν: Wydawnictwo Lubelskie. ISBN 83-222-0480-9. Wapiński, Roman (1991). Pokolenia Drugiej Rzeczypospolitej. Βρότσουαφ: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich. ISBN 83-04-03711-4. Wizerunek endeka ratującego Żydów był komunistom nie na rękę

Η Εθνική Δημοκρατία (συντομογραφία: ΕΔ, πολωνικά: Narodowa Demokracja‎), επίσης γνωστή ως Endecja (προφέρεται: [Εντέτσια]) ήταν πολωνικό πολιτικό κίνημα που δραστηριοποιήθηκε από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα υπό τους ξένους διαμελισμούς της χώρας μέχρι το τέλος της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας. Έπαψε να υπάρχει μετά τη ναζιστική-σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939. Στη μακρά ιστορία της, η Εθνική Δημοκρατία πέρασε από διάφορα στάδια ανάπτυξης. Δημιουργημένη με την πρόθεση να προωθήσει τον αγώνα για την κυριαρχία της Πολωνίας ενάντια στα καταπιεστικά αυτοκρατορικά καθεστώτα, το κίνημα απέκτησε τον δεξιό εθνικιστικό του χαρακτήρα μετά την επιστροφή στην ανεξαρτησία. Ιδρυτής και κύριος ιδεολόγος ήταν ο Ρόμαν Ντμόφσκι. Άλλοι ιδεολογικοί πατέρες του κινήματος ήταν οι Ζίγκμουντ Μπαλίτσκι και Γιαν Λούντβικ Ποπουάφσκι. Το κύριο προπύργιο της Εθνικής Δημοκρατίας ήταν η Μείζων Πολωνία (δυτική Πολωνία), όπου μεγάλο μέρος της πρώιμης ώθησης του κινήματος προήλθε από τις προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η πολιτική της Αυτοκρατορικής Γερμανίας να γερμανοποιήσει τις πολωνικές εδαφικές της κατοχές. Αργότερα, η εστίαση της ΕΔ θα στραφεί στην αντιμετώπιση αυτού που θεωρούσε ως Πολωνο-Εβραϊκό οικονομικό ανταγωνισμό με τους Καθολικούς Πολωνούς. Η υποστήριξη του κόμματος αποτελούταν από την εθνοτικά πολωνική διανόηση, την αστική κατώτερη-μεσαία τάξη, ορισμένα στοιχεία της ευρύτερης μεσαίας τάξης και το εκτεταμένο κίνημα νεολαίας της. Κατά τη διάρκεια της μεσοπολεμικής Δεύτερης Δημοκρατίας, η ΕΔ ήταν ένας ισχυρός υποστηρικτής για την πολωνοποίηση της γερμανικής μειονότητας της χώρας και άλλων μη πολωνικών πληθυσμών (Λευκορώσους, Λιθουανούς και Ουκρανούς) στις ανατολικές συνοριακές περιοχές της Πολωνίας (Κρέσι). Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατοχή της χώρας από τη Σοβιετική Ένωση και το κομμουνιστικό καθεστώς-μαριονέτα, το κίνημα της Εθνικής Δημοκρατίας ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_(%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

Μουπιροσίνη

Η μουπιροσίνη χρησιμοποιείται ως τοπική θεραπεία σε βακτηριακές δερματικές λοιμώξεις, για παράδειγμα, δοθίηνες, μολυσματικό κυρίο, ανοιχτές πληγές, οι οποίες συνήθως οφείλονται σε μόλυνση από Staphylococcus aureus ή Streptococcus pyogenes. Είναι επίσης χρήσιμο στη θεραπεία επιφανειακών λοιμώξεων από ανθεκτικούς στη μεθικιλλίνη Staphylococcus aureus (MRSA). Η μουπιροκίνη είναι ανενεργή για τα περισσότερα αναερόβια βακτήρια, μυκοβακτήρια, μυκοπλάσματα, χλαμύδια, ζυμομύκητες και μύκητες.Η ενδορινική μουπιροκίνη πριν από τη χειρουργική επέμβαση είναι αποτελεσματική για την πρόληψη της μετεγχειρητικής λοίμωξης τραύματος από Staphylcoccus aureus και η προληπτική ενδορινική χρήση ή χρήση σε σημείο καθετηριασμού είναι αποτελεσματική για τη μείωση του κινδύνου μόλυνσης της θέσης του καθετήρα σε άτομα που υποβάλλονται σε θεραπεία με χρόνια περιτοναϊκή κάθαρση. Λίγο μετά την έναρξη της κλινικής χρήσης της μουπιροσίνης, εμφανίστηκαν στελέχη Staphylococcus aureus που ήταν ανθεκτικά στη μουπιροκίνη, με ρυθμό κάθαρσης των ρωθώνων μικρότερο από 30%. Απομονώθηκαν δύο ξεχωριστοί πληθυσμοί ανθεκτικών στη μουπιροκίνη S. aureus. Ένα στέλεχος είχε αντίσταση χαμηλού επιπέδου, MuL, ( MIC = 8–256 mg / L) και μια άλλη είχε υψηλή αντίσταση, MuH, (MIC > 256 χλστγρ / λίτρο). Η αντίσταση στα στελέχη MuL οφείλεται πιθανώς σε μεταλλάξεις στη συνθετάση άγριου τύπου ισολευκυλ-tRNA. Στο Ε. Coli IleRS, μια μεμονωμένη μετάλλαξη αμινοξέων αποδείχθηκε ότι μεταβάλλει την αντίσταση στη μουπιροσίνη. Το MuH συνδέεται με την απόκτηση ενός ξεχωριστού γονιδίου συνθετάσης Ile, του MupA. Η μουπιροσίνη δεν είναι βιώσιμο αντιβιοτικό κατά των στελεχών MuH. Άλλοι αντιβιοτικοί παράγοντες, όπως το αζελαϊκό οξύ, η νιτροφουραζόνη, η σουλφαδιαζίνη αργύρου και η ραμοπλανίνη έχουν αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματικοί έναντι των στελεχών MuH.Τα περισσότερα στελέχη Cutibacterium acnes, ένας αιτιολογικός παράγοντας στη δερματική νόσο ακμή, είναι φυσικά ανθεκτικά στη μουπιροσίνη. Το ψευδομονικό οξύ αναστέλλει τη συνθετάση ισολευκίνης tRNA σε βακτήρια, οδηγώντας σε εξάντληση του ισολευκυλ-tRNA και συσσώρευση του αντίστοιχου μη φορτισμένου tRNA. Η εξάντληση του ισολευκυλ-tRNA έχει ως αποτέλεσμα την αναστολή της πρωτεϊνικής σύνθεσης. Η μη φορτισμένη μορφή του tRNA συνδέεται με τη θέση δέσμευσης αμινοακυλ-tRNA των ριβοσωμάτων, προκαλώντας το σχηματισμό (p) ppGpp, το οποίο με τη σειρά του αναστέλλει τη σύνθεση RNA. Η συνδυασμένη αναστολή της πρωτεϊνικής σύνθεσης και της σύνθεσης RNA οδηγεί σε βακτηριοστατικότητα. Αυτός ο μηχανισμός δράσης μοιράζεται με τη φουρανομυκίνη, ένα ανάλογο της ισολευκίνης.

Η μουπιροκίνη, που πωλείται με την επωνυμία Bactroban μεταξύ άλλων, είναι τοπικό αντιβιοτικό που είναι χρήσιμο κατά των επιφανειακών λοιμώξεων του δέρματος, όπως το μολυσματικό κηρίο ή η θυλακίτιδα. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση του ανθεκτικού στη μεθικιλλίνη S. aureus (MRSA,χρυσἰζοντα σταφυλόκοκκου,) όταν υπάρχει στη μύτη χωρίς συμπτώματα. Λόγω ανησυχιών για ανάπτυξη αντοχής, δεν συνιστάται η χρήση για περισσότερο από δέκα ημέρες. Χρησιμοποιείται ως κρέμα ή αλοιφή που εφαρμόζεται στο δέρμα.Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν κνησμό και εξάνθημα στο σημείο εφαρμογής, πονοκέφαλο και ναυτία. Η μακροχρόνια χρήση μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη ανάπτυξη μυκήτων. Η χρήση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του θηλασμού φαίνεται να είναι ασφαλής. Η μουπιροσίνη ανήκει στην κατηγορία φαρμάκων καρβοξυλικού οξέος. Λειτουργεί αποκλείοντας την ικανότητα ενός βακτηρίου να παράγει πρωτεΐνες, το οποίο συνήθως οδηγεί σε βακτηριακό θάνατο.Η μουπιροκίνη απομονώθηκε αρχικά το 1971 από την Pseudomonas fluorescens. Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Το 2017, ήταν η 186η πιο συχνά συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, με περισσότερες από 3 εκατομμύρια συνταγές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7

Βωμός των Δώδεκα Θεών

Ο βωμός έγινε το σημείο μηδέον από το οποίο μετρούνταν οι αποστάσεις στην Αθήνα. Ένα ορόσημο, περίπου του 400 π.Χ., βρέθηκε κοντά στη πύλη για την Ακρόπολη. Σε αυτό αναφέρεται:Επιγραφή Βωμού των Δώδεκα Θεών(Μετάφραση: Οι αρχές της πόλης με τοποθέτησαν, ένα αξιόπιστο μνημείο για να δείχνω σε όλους τους θνητούς τη μέτρηση της περιπλάνησης τους: η απόσταση από το βωμό των δώδεκα θεών από το λιμάνι ισούται με σαρανταπέντε στάδια.)Ο ιστορικός του πέμπτου αιώνα π.Χ. Ηρόδοτος μας λέει πως η απόσταση από την Ηλιούπολη έως τη θάλασσα είναι ίδια με την απόσταση «από τον βωμό των δώδεκα θεών της Αθήνας στο ναό του Ολυμπίου Διός στη Πίζα (της Αιγύπτου.)» Ο βωμός χρησιμοποιήθηκε επίσης ως χώρος ικεσιών και καταφυγίου. Το 519 π.Χ., όταν οι Πλαταιείς εισήλθαν στην Αθήνα αναζητώντας προστασία από τους Θηβαίους, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ενώ «οι Αθηναίοι εκτελούσαν θυσίες στους δώδεκα θεούς, αυτοί (οι Πλαταιείς) κάθισαν στο βωμό ως ικέτες και έθεσαν εαυτούς υπό προστασία.» Το 431 π.Χ., ως αποτέλεσμα των αιτιάσεων για υπεξαίρεση δημοσίων κονδυλίων που περιελάμβαναν τον Περικλή και το γλύπτη Φειδία, μερικοί από τους βοηθούς του Φειδία ικέτευσαν στον βωμό. Και, λίγο πριν από τη θανάτωση του στην Αθήνα (περίπου το 355 π.Χ.), ο Αθηναίος στρατηγός Καλλίστρατος χρησιμοποίησε το χώρο ως καταφύγιο. «Βωμός των δώδεκα θεών». Ψηφιακή Συλλογή Εικονικής Πραγματικότητας: «Η Αρχαία Αγορά της Αθήνας». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2011. «Βωμός των Δώδεκα Θεών (522/1 π.Χ.)». Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2011. Βλάσης Γ. Ρασιάς. «Ο Αθηναϊκός βωμός των Δώδεκα Θεών». Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2011. Camp, John McK. (1980), "Gods and Heroes in the Athenian Agora", Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. ISBN 9780876616239. Camp, John McK. (2003), "The Athenian Agora: A Short Guide, Issue 16", Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. ISBN 9780876616437. Wycherley, R. E. (1957) "The Athenian Agora" Vol. 3, Literary and Epigraphical Testimonia, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. JSTOR

Βωμός των Δώδεκα Θεών ονομάζεται αρχαίο ελληνικό μνημείο στην Αγορά της Αθήνας. Αναφέρεται από τον Παυσανία και τον Θουκυδίδη και αποτελούσε το αρχικό σημείο από το οποίο υπολογίζονταν οι αποστάσεις στην Αρχαία Αθήνα. Μικρό μόνο μέρος του βωμού είναι ορατό, ενώ το υπόλοιπο είναι κάτω από τις γραμμές του ΗΣΑΠ. Μέρος του ναού είχε αποκαλυφθεί από εργασίες στην γραμμή του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου (ΗΣΑΠ) μεταξύ Ομονοίας και Μοναστηρακίου το 2010 - 2011. Το 2011 το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αποφάσισε την προσωρινή κατάχωσή του.Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι η κατασκευή του βωμού είχε ανατεθεί από τον επώνυμο άρχοντα της Αθήνας Πεισίστρατο το νεώτερο, γιο του Ιππία και εγγονό του Πεισίστρατου, η θητεία του οποίου υπολογίζεται ότι ήταν το 521 - 522 π.Χ. Ο ναός αναγνωρίστηκε από επιγραφή στο βάθρο χάλκινου αγάλματος που βρέθηκε εκεί. Η επιγραφή έδειχνε ότι το άγαλμα είχε αφιερώσει ο Λέαγρος, Αθηναίος στρατηγός στους Δώδεκα Θεούς: «ΛΕΑΓΡΟΣ ΑΝΕΘΗΚΕΝ ΓΛΑΥΚΩΝΟΣ ΔΩΔΕΚΑ ΘΕΟΙΣΙΝ» («Ο Λέαγρος, γιος του Γλαύκωνα, αφιέρωσε στους Δώδεκα Θεούς» - εννοείται: «το άγαλμα αυτό»). Υπολογίζεται πως ο χώρος ανακαλύφθηκε σε αρχαιολογικές έρευνες το 1891 κατά την κατασκευή του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου και το 1934 σε έρευνες που εκτέλεσε η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στο χώρο της Αρχαίας Αγοράς. Το μέγεθος του ναού είναι 9,35 μ. επί 9,86 μ, στο κέντρο του οποίου υπήρχε ο βωμός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%89%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1_%CE%98%CE%B5%CF%8E%CE%BD

Γουέλινγκτον Ολύμπικ

1953: Ίδρυση ως "Απόλλων" Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος (Apollon AFC) 1959: Μετονομασία σε Ποδοσφαιρικός Σύλλογος "Χριστιανική Νεολαία" (Christian Youth FC ή CYFC) 1983: Μετονομασία σε Ολύμπικ (Olympic AFC) Ο Απόλλων ιδρύθηκε το 1953 από Έλληνες του Γουέλινγκτον. Διατηρούσε δυο πολύ καλές ομάδες και κάθε χρόνο ανέβαινε μία-μία τις τοπικές κατηγορίες. Τα πρώτα εκείνα χρόνια στην ομάδα αγωνίζονταν οι πέντε αδερφοί Μπέρτος: Λεωνίδας, Βάσος, Λάκης, Τάκης και Κρις. Εγγονός τους είναι ο Νεοζηλανδός διεθνής Λίο Μπέρτος. Την ενδεκάδα συμπλήρωναν οι τρεις αδερφοί Ζαλούμη: Τάκης, Κυριάκος (Σάντι) και Τζον, οι αδερφοί Τάκης και Νικ Ανδρούτσος και οι Τζιμ και Κώστας Κρίστι. Μια δεύτερη ομάδα αποτελούσαν οι: Βασίλης Κιουρκτσίδης, Γιώργος Μουτζούρης, Λάκης Καλογιάννης, Νικ Παρασκευόπουλος, Κρις Παπανικολάου, Τζον Λεωνίδας κ.ά. Ο Απόλλλων κυριάρχησε ως το 1957 που αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και αποχώρησε από το πρωτάθλημα. Την ομάδα τότε ανέλαβε η τοπική ενορία ιδρύοντας τη Χριστιανική Νεολαία. Η ονομασία "Απόλλων" διατηρήθηκε ανεπίσημα και ο τοπικός τύπος αποκαλούσε με αυτό το όνομα την ομάδα. Το "Απόλλων" διατηρείται μέχρι σήμερα ως όνομα της Λέσχης του σωματείου. Ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Χριστιανική Νεολαία (CHRISTIAN YOUTH FOOTBALL CLUB ή CYFC) ιδρύθηκε το 1959 ως συνέχεια του Απόλλωνα, από τον μετέπειτα ιερέα Ηλία Οικονόμου και εντάχθηκε στην 6η κατηγορία των τοπικών πρωταθλημάτων. Ο σύλλογος αποτελεί έκτοτε το αθλητικό τμήμα της ελληνικής ορθόδοξης κοινότητας του Γουέλινγκτον. Ουσιαστικός ιδρύτης και ψυχή του συλλόγου υπήρξε ο Τζιμ Κρίστι, που από το 1961 διετέλεσε πρόεδρος, γραμματέας, χορηγός, προπονητής και ποδοσφαριστής. Ουσιαστικούς βοηθούς είχε επίσης το Λεωνίδα Μπέρτο και τον Αθανάσιο Γιοβανίδη. Η ελληνική ομάδα ανέβηκε σύντομα από τις τοπικές κατηγορίες στη 2η κατηγορία του Γουέλινγκτον, τη μετέπειτα Σέντραλ, από την οποία δεν ξανακατέβηκε πλέον. To 1970 που δημιουργήθηκε η Central League για το Βόρειο Νησί της χώρας εντάχθηκε στη 2η κατηγορία. Τότε προσέλαβε τον πρώτο μη Έλληνα προπονητή τον Μπίλι Ράιτ (Billy Wright) και για πρώτη φορά ενέταξε στη δύναμή της ποδοσφαιριστές, που δεν προέρχονταν από την ελληνική ομογένεια. Η "Χριστιανική Νεολαία" (CYFC) αγωνίστηκε στη 2η κατηγορία ως το 1974 που υποβιβάστηκε. Δυο σεζόν αργότερα ανέβηκε ξανά. Στη συνέχεια κατάφερε δυο φορές, το 1977 και το 1981, να κατακτήσει το πρωτάθλημα της κατηγορίας αυτής και να ανεβεί στη Central 1 αλλά και τις δυο φορές υποβιβάστηκε αμέσως. Το 1982, με προπονητή τον Πίτερ Χαλικιά, τερμάτισε ξανά στην πρώτη θέση της Central 2 και από την επόμενη σεζόν αποφασίστηκε η αναμόρφωση της ομάδας και η μετονομασία της σε Wellington Olympic AFC. Με το νέο όνομα το 1983 εντάχθηκε στην Central 1. Ο Α.Π.Σ. "Γουέλινγκτον Ολύμπικ" ξεκίνησε την ιστορία του με αυτό το όνομα το 1983. Αγωνίστηκε στην 1η κατηγορία της Central League και τερμάτισε στην 4η θέση, την υψηλότερη ως τότε στην ιστορία του συλλόγου. Η ομάδα παρέμεινε σταθερό μέλος της κατηγορίας ως το 1991 τερματίζοντας συχνά στην πρώτη τετράδα, με εξαίρεση μια σεζόν (1986) που υποβιβάστηκε στη 2η κατηγορία. Όμως, επέστρεψε την αμέσως επόμενη χρονιά παίρνοντας αήττητη τον τίτλο (η μόνη αήττητη ομάδα εκείνης της σεζόν σε όλες της κατηγορίες της Central League). Το 1991, με προπονητή τον Τζορτζ Μπέρτος, κατέκτησε για πρώτη φορά τον τίτλο της Central 1 και ανέβηκε στην Central Premier, την ανώτερη κατηγορία της Λίγκας, όπου τερμάτισε στην 4η θέση. Τις επόμενες τρεις σεζόν μετείχε στο εθνικό πρωτάθλημα "SuperClub Championship", ένα ιδιόμορφο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ενός γύρου, που δημιουργήθηκε από τις 8 καλύτερες ομάδες της χώρας. Τις πρώτες δύο σεζόν τερμάτισε στην 6η και 5η θέση, αλλά το 1995 κατέκτησε την ασπίδα της διοργάνωσης, την "SuperClub Plate", τερματίζοντας στην πρώτη θέση. Παράλληλα, μετείχε στο "SuperClub Qualifying", πρωτάθλημα δύο γύρων. Η σπουδαία ομάδα αυτής της τριετίας το 1994 έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου Chatham Cup. Μετά την διακοπή του πειράματος SuperClub, η Ολύμπικ επανήλθε για τρεις σεζόν στην Central Premier, όπου τερμάτισε 2η το 1997. Το 1999 μετείχε ξανά στο Εθνικό πρωτάθλημα, στο Βόρειο Όμιλο (North Island Soccer League), όπου τερμάτισε στη 10η θέση. Ακολούθως εντάχθηκε στην Premier League της Ομοσπονδίας (Federation ή Capital Premier), μια ανώτερη κατηγορία του Βόρειου Νησιού της χώρας που δημιουργήθηκε τότε. Αγωνίστηκε ως το 2004, χρονιά που τερμάτισε στη 2η θέση, την υψηλότερη στην ιστορία του συλλόγου. Από το 2005 επανήλθε στη Central Premier League, όπου αγωνίζεται ως σήμερα, τερματίζοντας δύο φορές στη 2η θέση (2005 και 2009). Στο Κύπελλο Ν. Ζηλανδίας ή "Chatham Cup" έλαβε μέρος για πρώτη φορά το 1969 ως "Χριστιανική Νεολαία". Με εξαίρεση το 1971 που έφτασε ως τον 4ο γύρο και το 1982 που αποκλείστηκε στον 3ο γύρο, η CYFC δεν κατάφερε να φτάσει άλλη φορά πέραν του 2ου γύρου, ενώ πολλές σεζόν αποκλειόταν από τους προκριματικούς, δηλαδή πριν τον 1ο γύρο. Ως "Ολύμπικ" η ομάδα είχε καλύτερη τύχη στο θεσμό αυτό. Το 1987 έφτασε στον 5ο γύρο, το 1989 για πρώτη φορά στον 6ο (16 ομάδες), το 1993 στα προημιτελικά και το 1994 στον τελικό. Ακολούθησαν κι άλλες σημαντικές πορείες στο Κύπελλο: ως τον 6ο γύρο (1997), στα ημιτελικά (2005) και στα προημιτελικά (2006), με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2009. Η πορεία ως τον τελικό: 3ος γύρος: Ολύμπικ - Λόουερ Χατ Σίτι: 4-0 Γύρος των 32: Ολύμπικ - Μιραμάρ Ρέιντζερς: 1-0 Γύρος των 16: Ολύμπικ - Γκριν Άιλαντ: 5-0 Προημιτελικός: Μπερνσάιντ Γιουνάιτεντ - Ολύμπικ: 0-2 Ημιτελικός: Ολύμπικ - Πίτοουν: 5-1 ΤΕΛΙΚΟΣ: Γουιτάκερε Σίτι - Ολύμπικ: 1-0 Η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας ήρθε το 2009, όταν κατέκτησε το Κύπελλο Νέας Ζηλανδίας, το "Chatham Cup". Η εντυπωσιακή πορεία ως τον τελικό: 1ος γύρος: Ολύμπικ - Λόουερ Χατ Σίτι: 3-0 2ος γύρος: Ολύμπικ - Πίτοουν: 2-0 3ος γύρος: Ολύμπικ - Ρεντ Σοξ Μαναουάτου: 4-2 4ος γύρος: Ολύμπικ - Γουότερσαϊντ-Καρόρι: 2-1 Προημιτελικός: Φόρεστ Χιλ Μίλφορντ - Ολύμπικ: 3-4 Ημιτελικός: Ολύμπικ - Μανούρεβα: 2-0 ΤΕΛΙΚΟΣ: Ολύμπικ - Θρι Κινγκς Γιουνάιτεντ: 2-1 Κυπελλούχος Ν. Ζηλανδίας (1): 2009 Φιναλίστ Κυπέλλου Ν. Ζηλανδίας: 1994. Ημιτελικά Κυπέλλου: 2005 SuperClub Plate: 1995 Εθνικό Πρωτάθλημα (2η θέση): 2004 Πρωτάθλημα Central League: 1991 Εθνικό πρωτάθλημα Νέων (Κ19): 1994 Hilton Petone Cup (2): 1994, 2004 Ivan England Cup (2): 2004, 2005 Τα ρεκόρ του συλλόγου έχουν οι εξής ποδοσφαιριστές: Περισσότερες Εμφανίσεις Χάρης Κοτσαπάς: 338 παιχνίδια (1973-1993) Νίκος Χαλικιάς: 320 παιχνίδια (1975-1993) Άλκης Ιωάννου: 251 παιχνίδια (1975-1992) Κρις Κρίστι: 229 παιχνίδια (1977-2002) Σπύρος Ανδρούτσος: 227 παιχνίδια (1972-1995) Πολ Κοτρώτσος: 198 (1989-2003) Ίμρε Φόλντι: 195 (1990-1999) Βασίλης Μητράκας: 187 (1988-2002) Τζέρντ Κούρτης: 181 (1996-2006) Τζορτζ Κοτρώτσος: 170 (1980-1998)Καλύτεροι σκόρερ Χάρης Κοτσαπάς: 126 γκολ (1973-1993) Κρις Κρίστι: 94 γκολ (1977-2002) Ίμρε Φόλντι: 78 γκολ (1990-1999) Σπύρος Ανδρούτσος: 75 γκολ (1972-1995) Τζεφ Μπράουν: 58 γκολ (2004-2006)Καλύτερος σκόρερ σε μια σεζόν Τζεφ Μπράουν: 35 γκολ (2004) Λίο Μπέρτος: ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής που ανέδειξε ο σύλλογος τα τελευταία χρόνια. Έχει 35 συμμετοχές με την εθνική ομάδα Ν. Ζηλανδίας, με την οποία μετείχε Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2009 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2010 στη Νότια Αφρική. Αγωνίστηκε επαγγελματικά στην αγγλική Τσάμπιονσιπ με την Μπέρνσλι, στη Λιγκ 2 με τη Ρότσντεϊλ ΑΦΚ και στην Α-Λιγκ της Αυστραλίας με την Περθ Γκλόρι και από το 2008 με τη Γουέλινγκτον Φοίνιξ. Κώστας Βαρβαρούσης: έπαιξε στη Γουέλινγκτον Φοίνιξ και συνεχίζει στη Μπρισμπέιν Ρόαρ. Τζέρεμι Κρίστι: αγωνίζεται στη Γουέλινγκτον Φοίνιξ. Σάιμον Έλιοτ Ραφ ντε Γκρεγκόριο: νικητής του Jack Batty Memorial Cup 2009 ως πολυτιμότερος παίκτης του τελικού Κυπέλλου. Ήταν ο σκόρερ του νικητήριου γκολ του τελικού. Κάμπελ Μπανκς (2006): 3 φορές διεθνής ως παίκτης της Ολύμπικ Τζέιμς Μπανατάιν (James BANNATYNE, 2005-2006): 5 φορές διεθνής Wellington Olympic AFC Website The Ultimate New Zealand Soccer Website Αρχειοθετήθηκε 2011-07-16 στο Wayback Machine.

Ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος "Γουέλινγκτον Ολύμπικ" (Wellington Olympic AFC) έχει έδρα το Γουέλινγκτον, πρωτεύουσα της Ν. Ζηλανδίας. Ιδρύθηκε το 1953 από Έλληνες ομογενείς και η αρχική ονομασία της ομάδας ήταν Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος "Απόλλων" (Apollon AFC). Mέχρι σήμερα τη βάση του συλλόγου αποτελούν Έλληνες, τόσο φίλάθλοι όσο και ποδοσφαιριστές. Γι' αυτό το παρατσούκλι του σωματείου είναι "The Greeks". Έχει κυανόλευκα χρώματα και αγωνίζεται στο δημοτικό στάδιο Νιούταουν Παρκ (Newtown Park) χωρητικότητας 4.000 θεατών. Από το 1992 αγωνίζεται στη Central Premier League, που αντιστοιχεί στη δεύτερη κατηγορία του πρωταθλήματος Ν. Ζηλανδίας, ενώ κάποιες σεζόν έχει αγωνιστεί και στην εθνική κατηγορία (1993 ως 1995 και 2000 ως 2004). Έχει πρόεδρο τον Τζορτζ Νεονάκη και προπονητή τον Κρεγκ Χόπκινς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%9F%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BA

Κριστίνα Νεάγκου

Η Κριστίνα Νεάγκου είναι η κόρη των Βασιλίτσα και Κονσταντίν Νεάγκου. Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και μεγάλωσε στη Τζέντσα, μια περιοχή του Βουκουρεστίου. Έχει δύο μεγαλύτερες αδερφές. Η Μαρία Κόβατσι, μια προπονήτρια του τοπικού γυμνασίου, την εισήγαγε στο χώρο της χειροσφαίρισης όταν ήταν 12 ετών. Την περίοδο 2010-11 ο χόνδρος του δεξιού ώμου της υπέστη ζημιά. Την 10η Οκτωβρίου 2012 η Νεάγκου επέστρεψε στο άθλημα με την Ρουμανική Γυναικεία Ομάδα Χειροσφαίρισης, κατόπιν θεραπείας του τραύματος 605 ημερών στις Ηνωμένες Πολιτείες.Τον Ιανουάριο 2013 κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας προπόνησης τραυματίστηκε σοβαρά και πάλι. Η Νεάγκου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο αριστερό γόνατο για ρήξη των χιαστών συνδέσμων, μετά την οποία έμεινε εκτός γηπέδου για 6 μήνες. Μετά από σχεδόν δυόμισι χρόνια τραυματισμών η Νεάγκου έφτασε και πάλι στην τελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, αυτή τη φορά το 2014 με την ομάδα Budućnost του Μαυροβουνίου. Την 21η Δεκεμβρίου 2014 τιμήθηκε ως η καλύτερη παίκτρια αριστερά πίσω του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2014. Ήταν επίσης κορυφαία σκόρερ (2η) του τουρνουά. Μετά από την εξαιρετική σεζόν 2013-14 προτάθηκε και πάλι για Παγκόσμια Παίκτρια της Χρονιάς του IHF, αλλά αυτή τη φορά έχασε από την Εντουάρντα Αμορίμ και βρέθηκε στη δεύτερη θέση με το 25,8% των ψήφων.Η Νεάγκου κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο του Τσάμπιον Λιγκ το 2015 μετά από μια εξαιρετική σεζόν, φτάνοντας στην κορυφαία θέση της κατάταξης των σκόρερ μαζί με την Αντρέα Πένεζιτς και έχοντας ψηφιστεί ως η καλύτερη αριστερά πίσω παίκτρια του διαγωνισμού. Τιμήθηκε ως η Πολυτιμότερη Παίκτρια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Χειροσφαίρισης στη Δανία (2015), όπου σκόραρε 63 γκολ – και ήταν η κορυφαία σκόρερ του αγώνα.Η Νεάγκου έφτασε στο τελικό στάδιο του Τσάμπιονς Λιγκ, τρεις φορές (τα έτη 2010, 2014 και 2015). Ήταν μέλος της Ομάδας Αστέρων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για τρία έτη (τα 2010, 2014 και 2016). Έλαβε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2010, και ήταν επίσης η κορυφαία σκόρερ του διαγωνισμού με τα περισσότερα ασίστ. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2018 τραυματίστηκε σοβαρά και πάλι στον τελευταίο γύρο του αγώνα με την Ουγγαρία, ενώ βρισκόταν κοντά στην θέση του κορυφαίου σκόρερ. Υπέστη ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου στο δεξί γόνατο και έμεινε εκτός γηπέδου για τουλάχιστον έξι μήνες. Η Νεάγκου αγαπά το ποδόσφαιρο, είναι οπαδός της τοπικής ομάδας Στεάουα Βουκουρέστι και παρακολουθεί τους αγώνες τους στο Εθνικό στάδιο του Βουκουρεστίου. Ρουμανικό Εθνικό Πρωτάθλημα: Νικήτρια: 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2018 Αργυρό Μετάλλιο: 2007, 2008 Ρουμανικό Κύπελλο: Νικήτρια: 2011, το 2018 Φιναλίστ: 2007 Ρουμανική Σούπερ Κύπελλο: Νικήτρια: 2011, 2017 Φιναλίστ: 2007, το 2018 Πρωτάθλημα Μαυροβουνίου: Νικήτρια: 2014, 2015, 2016, 2017 Κύπελλο Μαυροβουνίου: Νικήτρια: 2014, 2015, 2016, 2017 ΕΟΧ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών: Νικήτρια: 2015 Φιναλίστ: 2010, 2014 Τρίτη θέση: 2009, 2012, 2013, 2018 Ευρωπαϊκό Κύπελλο Κυπελλούχων: Φιναλίστ: 2008 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: Χάλκινο Μετάλλιο: 2015 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: Χάλκινο Μετάλλιο: 2010 Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων: Χάλκινο Μετάλλιο: 2006 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων: Αργυρό Μετάλλιο: 2005 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων: Χάλκινο Μετάλλιο: 2007 IHF4× IHF Παγκόσμια Παίκτρια της Χρονιάς: 2010, 2015, 2016, 2018 IHF Παγκόσμια Νέα Παίκτρια της Χρονιάς: 2009 Πολυτιμότερη Παίκτρια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος: 2015 Κορυφαία Σκόρερ του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος: 2015 Αριστερά Πίσω Παίκτρια της Ομάδας Αστέρων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος: 2015 Πολυτιμότερη Παίκτρια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Νεανίδων: 2006EHF2× EHF Παίκτρια της Χρονιάς: 2017, 2018 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα -Κορυφαία Σκόρερ όλον των εποχών (237 γκολ) Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – Κορυφαία Σκόρερ: 2010 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – Περισσότερα Ασίστ: 2010 3× Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα – Αριστερά Πίσω Παίκτρια της Ομάδας Αστέρων: 2010, 2014, 2016 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων – Πολυτιμότερη Παίκτρια: 2005 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων – Αριστερά Πίσω παίκτρια της Ομάδας Αστέρων: 2007 2× Τσάμπιονς Λιγκ – Κορυφαία Σκόρερ: 2015, 2018 4× Τσάμπιονς Λιγκ – Αριστερά πίσω παίκτρια της Ομάδας Αστέρων: 2015, 2016, 2017, 2018Εθνικά6× Ρουμάνας Παίκτρια της Χρονιάς: 2009, 2010, 2015, 2016, 2017, 2018 Ρουμάνα Αθλήτρια της Χρονιάς: 2015 Επαρχία Μπρασόβ – Αθλήτρια της Χρονιάς: 2008 2× Liga Națională – Καλύτερη Ρουμάνα Παίκτρια: 2017, 2018 Φάιναλ Φορ Ρουμανικού Κυπέλλου – Πολυτιμότερη Παίκτρια 2018 Prosport – Πολυτιμότερη Παίκτρια του Liga Națională: 2018 Prosport – Αριστερά πίσω παίκτρια της Ομάδας Αστέρων του Λίγκα Națională: 2018 Η Κριστίνα Νεάγκου με την Ρουμανική Εθνική Ομάδα Επίσημος ιστότοπος (Ρουμανικά) (Αγγλικά) Ολυμπιακό προφίλ Κριστίνα Νεάγκου στο sports-reference.com

Η Kριστίνα Τζορτζιάνα Νεάγκου (γεννηθείσα την 26 Αυγούστου 1988) είναι μια Ρουμάνα επαγγελματίας χειροσφαιρίστρια που παίζει αριστερά πίσω στην ομάδα CSM Βουκουρέστι και στη Ρουμανική εθνική ομάδα.Για πολλούς είναι η καλύτερη παίκτρια παγκοσμίως, έχει αξιολογηθεί από πολλούς στο χώρο του αθλήματος ως η μεγαλύτερη όλων των εποχών, και είναι η μοναδική χειροσφαιρίστρια στην ιστορία του αθλήματος που έχει τιμηθεί 4 φορές με το Βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Χειροσφαίρισης (IHF) για τον Παγκόσμιο Παίκτη της Χρονιάς (τα έτη 2010, 2015, 2016 και 2018). Επίσης έχει βραβευτεί από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Χειροσφαίρισης (EHF) ως η Παίκτρια της Χρονιάς για τα έτη 2017 και 2018. Η ομάδα της αναδείχθηκε κορυφαία στο ΕΟΧ Τσάμπιονς Λιγκ γυναικών τα πρόσφατα 4 έτη (2015, 2016, 2017 και 2018). Η Νεάγκου είναι η κορυφαία σκόρερ όλων των εποχών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με 237 γκολ ως τώρα. Τον Δεκέμβριο 2015 έλαβε τα βραβεία Κορυφαίου Σκόρερ και Πολυτιμότερου Παίκτη της Χρονιάς του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Επίσης τερμάτισε ως η κορυφαία σκόρερ της ΕΟΧ Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών τις περιόδους 2014-15 και 2017-18. Το 2017 της απονεμήθηκε το βραβείο του Cetățean de onoare («Επίτιμη δημότισσα») της πόλης του Βουκουρεστίου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85

Αρνώ Μισέλ ντ'Αμπαντί

Ο Αρνώ-Μισέλ γεννήθηκε στο Δουβλίνο στις 24 Ιουλίου 1815. Ενώ η μητέρα του ήταν Ιρλανδή, ο πατέρας του ήταν Γάλλος και το 1818 η οικογένεια μετακόμισε στη Γαλλία. Όσο βρισκόταν στη Γαλλία, ο Αρνώ και ο αδελφός του, Αντουάν, σπούδασαν σχετικά με τις επιστήμες.Ο Αρνώ πέρασε λίγο χρόνο στην Αλγερία και στη συνέχεια το 1837, μαζί με τον αδελφό του ταξίδεψαν στην Αιθιοπία. Τον Φεβρουάριο του 1838, ξεκίνησαν την επιστημονική τους αποστολή από τη Μασάουα. Τα αδέλφια ταξίδεψαν σε όλη τη βόρεια Αιθιοπία, φτάνοντας νότια ως την Ενναρέα και το Βασίλειο του Κάφφα, άλλοτε μαζί και άλλοτε χωριστά. Αν και η αποστολή ήταν επιστημονική, ο Αρνώ εμβάθυνε στην πολιτική αρένα και επηρέασε τον Πάπα Γρηγόριο ΙΣΤ΄ να στείλει ιεραποστόλους στην Αιθιοπία. Αυτός και ο αδελφός του επέστρεψαν στη Γαλλία το 1848 με τις σημειώσεις τους για τη γεωγραφία, τη γεωλογία, την αρχαιολογία και τη φυσική ιστορία της Αιθιοπίας.Ο Αρνώ επισκέφτηκε άλλη μια φορά την Αιθιοπία το 1853.Η γενική περιγραφή των ταξιδιών των δύο αδελφών δημοσιεύτηκε από τον Αρνώ το 1868 με τον τίτλο Douze ans dans la Haute-Ethiopie («Δώδεκα χρόνια στην Άνω Αιθιοπία»). Ο Αρνώ έλαβε το μεγάλο μετάλλιο της Γεωγραφικής Εταιρείας του Παρισιού το 1850. Hoiberg, Dale H., επιμ. (2010). «Abbadie, Antoine-Thomson d'; and Abbadie, Arnaud-Michel d'». Encyclopædia Britannica. I: A-Ak - Bayes (15η έκδοση). Chicago, Illinois: Encyclopædia Britannica, Inc.. ISBN 978-1-59339-837-8. https://archive.org/details/newencyclopaedia2009ency. Shahan, Thomas Joseph, επιμ. (1907). «Antoine d'Abbadie». The Catholic Encyclopedia: An International Work of Reference on the Constitution, Doctrine, Discipline, and History of the Catholic Church. I: Aachen–Assize. New York, NY: The Encyclopedia Press, Inc.. Thorne, John, επιμ. (1984). «Abbadie, Michel Arnaud d'». Chambers Biographical Dictionary (Revised έκδοση). Chambers. ISBN 0-550-18022-2. Έργα του/της Arnauld d'Abbadie στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Αρνώ Μισέλ ντ'Αμπαντί στο Internet Archive

Ο Αρνώ-Μισέλ ντ'Αμπαντί (γαλλικά: Arnaud-Michel d'Abbadie‎, 24 Ιουλίου 1815 – 13 Νοεμβρίου 1893) ήταν ιρλανδικής καταγωγής Γάλλος και Βάσκος γεωγράφος, και μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Αντουάν Τόμσον ντ'Αμπαντί έγινε γνωστός για τα ταξίδια του στην Αιθιοπία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BD%CF%8E_%CE%9C%CE%B9%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%BD%CF%84%27%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF

Τοφιλάου Έτι Αλεσάνα

Γεννήθηκε στις Αμερικανικές Σαμόα και καταγόταν από οικογένεια ανώτερης κοινωνικής τάξης, που έδωσε πολιτικούς στη γενέτειρά του. Σε ηλικία 24 ετών έγινε αρχηγός της φυλήςΕξελέγη στο νομοθετικό συμβούλιο το 1957 και τον επόμενο χρόνο έγινε υπουργός Υγείας. Συνετέλεσε στο σχεδιασμό νέου Συντάγματος για το νεοσύστατο κράτος της Δυτικής Σαμόα. Το 1997 το κράτος αυτό μετονομάστηκε στις σημερινές Σαμόα επί πρωθυπουργίας του ιδίου. Ο Αλεσάνα βοήθησε στην ίδρυση του Κόμματος για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο σχημάτισε κυβέρνηση το 1982. Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Αλεσάνα τη χρονιά αυτή (31 Δεκεμβρίου) και μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου του 1985, οπότε και ανατράπηκε με τη βοήθεια μελών του ίδιου του κόμματός του, τα οποία είχαν απογοητευτεί. Το εν λόγω κόμμα έλεγχε σχεδόν τα δύο τρίτα του Κοινοβουλίου. Αργότερα ο Έτι Αλεσάνα επανήλθε στην πρωθυπουργία στις 8 Απριλίου του 1988. Την περίοδο 1984-85 και 1988-98 χρημάτισε Υπουργός Εξωτερικών. Ο πολιτικός άρχισε να υποφέρει από προβλήματα υγείας από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτός ήταν και ο λόγος που παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία, στις 23 Νοεμβρίου του 1998. Το κόμμα του παρέμεινε ισχυρό ενώ ο ίδιος παρέμεινε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου μέχρι το θάνατό του, στην Άπια. Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Τουιλαέπα Σαϊλέλε Μαλιελεγκαόι.

Ο Τοφιλάου Έτι Αλεσάνα (Tofilau Eti Alesana, 4 Ιουνίου 1924–19 Μαρτίου 1999) ήταν πολιτικός από τις Σαμόα. Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας του και επίσης υπουργός Εξωτερικών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%84%CE%B9_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B1

Καταστατικά του Παμιέ

Ο κόμης της Φουά Ραϊμόν-Ροζέ βασίστηκε στους Καθαρούς, οι οποίοι ήταν πολυάριθμοι στα εδάφη του. Αυτός ήταν και ένας τρόπος για τον πρώτο να ενισχύσει την αντίσταση απέναντι στην εξουσία των εκκλησιαστικών και του Βασιλείου της Γαλλίας. Λόγω αυτού, ήταν ορκισμένος εχθρός του Σιμόν ντε Μονφόρ. Ο αββάς του Σαιντ-Αντονέν, τότε ο εκκλησιαστικός λειτουργός με το υψηλότερο αξίωμα στο Παμιέ και την περιοχή του, επιθυμούσε να θέσει το φέουδό του υπό την προστασία πιστών στο Καθολικισμό. Όντως, το κάστρο του Παμιέ είχε εποικιστεί από Καθαρούς μετά την εγκατάσταση εντός αυτού της Εσκλαρμόντ της Φουά, αδελφής του κόμη. Κάλεσε τότε σε βοήθεια τον Σιμόν ντε Μονφόρ, ώστε να εκδιώξει τους Καθαρούς από την πόλη. Ο τελευταίος το είδε ως μια εξαιρετική ευκαιρία να αφανίσει την αιρετική παρουσία από το Παμιέ, αλλά και να καταφέρει ένα καίριο πλήγμα στην ολοένα και αυξανόμενη δύναμη του κόμη της Φουά. Έτσι, το 1209, κατευθύνθηκε προς το Παμιέ, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία ώστε, καθ' οδόν, να κυριεύσει το Μιρπουά το οποίο παραχώρησε στον Γκι Α΄ ντε Λεβί, στρατάρχη του στρατεύματός του. Φτάνοντας στην πόλη, έλαβε το κάστρο του Παμιέ από τον αββά ο οποίος του ορκίστηκε πίστη όπως είχε κάνει και με τον κόμη της Φουά, παρουσία του Φολκέ ντε Μαρσελιά, επισκόπου της Τουλούζης, και των Γάλλων ιπποτών Γκι ντε Λεβί, Μπουσάρ ντε Μαρλί, Γκιγιώμ ντε Λυσέ και Ρομπέρ ντε Πουασί. Ο Σιμόν ντε Μονφόρ κατέστησε το Παμιέ ως διοικητικό του κέντρο. Η πόλη, εύκολη στην κατοχή, βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο, καθώς βρισκόταν πάνω στον οδικό άξονα που ένωνε την Τουλούζη και το κάστρο της Φουά. Μετά τους εορτασμούς του Πάσχα του 1210, υποδέχτηκε τον βασιλιά Πέτρο Β΄ της Αραγωνίας, ώστε να τον ξανασυμφιλιώσει με τον κόμη της Φουά. Ο κόμης της Τουλούζης, Ραϊμόνδος ΣΤ΄ ήταν παρόν. Όμως η σύνοδος έληξε με αποτυχία. Ο Σιμόν ντε Μονφόρ πολιόρκησε τότε την Μινέρβ και την Τερμ το 1210, το Λαστούρ και το Λαβώρ το 1211, ενώ κυρίευσε επίσης το Μυρέ (όπου πέθανε ο βασιλιάς της Αραγωνίας). Επέστρεψε στο Παμιέ το 1212 και κάλεσε στα τέλη του Νοεμβρίου τους επισκόπους, τους ευγενείς και τους σημαντικότερους αστούς των νότιων επαρχιών για μια μεγάλη σύνοδο. Συνέγραψε μαζί τους νέα καταστατικά για την διακυβέρνηση της ευρείας περιοχής που πλέον βρισκόταν στην εξουσία του. Τα καταστατικά χρονολογούνται στις 1 Δεκεμβρίου 1212 και περιλαμβάνουν 46 άρθρα, μεταξύ αυτών : Η υποχρέωση για κάθε πόλη να ανεγείρει μια εκκλησία και ένα πρεσβυτέριο (άρθρο 10). Η υποχρέωση για τους Γάλλους βαρόνους να συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις μονάχα με Γάλλους στρατιώτες, και όχι με στρατεύματα αποτελούμενα από ανθρώπους της περιοχής, κι αυτό για διάστημα 20 ετών (άρθρο 18). Η απαγόρευση επί 10 χρόνια σε όλες τις χήρες ή κληρονόμες οικογενειών ευγενών που είχαν στην κατοχή τους κάστρα να να παντρευτούν άνδρες άλλης προέλευσης, πλην της γαλλικής χωρίς την σχετική συγκατάθεση του Σιμόν ντε Μονφόρ (άρθρο 46). Οι κληρικοί απαλλάσσονταν από οποιαδήποτε μορφή καταβολής τελών, καθώς και φορολογία. Κάθε κατοικημένη οικία όφειλε να πληρώνει την δεκάτη στην Αγία Έδρα. Η κυριακάτικη θρησκευτική λειτουργία έγινε υποχρεωτική, ενώ απαγορεύτηκαν οι εμποροπανήγυρεις την ημέρα εκείνη.Διατάξεις εκδόθηκαν ενάντια των αναθεματισμένων και των Εβραίων, οι οποίοι δεν είχαν πλέον το δικαίωμα να κληρονομούν αγαθά και περιουσίες σύμφωνα με διαθήκη και να δίνουν όρκο. Τα καταστατικά αυτά επέβαλαν για πρώτη φορά τα εθιμοτυπικά του Παρισιού (δηλαδή όχι μόνο την εξουσία του βασιλιά, αλλά και της Καθολικής Εκκλησίας) στο Τουλουζαίν και το Αλμπιζουά. Επίλυαν προς όφελος της Εκκλησίας όλες τις δικαστικές διαμάχες που σέρνονταν χρονικώς μεταξύ των κληρικών και των αρχόντων του γαλλικού νότου. Επίσης, ο Μονφόρ επιθυμούσε να φέρει κοντά του τον απλό λαό μέσω αρκετών μέτρων που στόχευαν στην προστασία των οικονομικά ασθενέστερων. Ο Σιμόν σκοτώθηκε το 1218 στη διάρκεια της πολιορκίας της Τουλούζης και ο γιος του, Αμωρί ΣΤ΄ ντε Μονφόρ έλαβε στην κατοχή του το κάστρο και την πόλη του Παμιέ. Τον Ιούλιο του ιδίου έτους, έδωσε όρκο πίστης στον αββά του Σαιντ-Αντονέν, και έξι χρόνια αργότερα παραχώρησε τα δικαιώματά του στον βασιλιά της Γαλλίας, Λουδοβίκο Η΄. Ο τελευταίος έφτασε στο Παμιέ το 1226 και συγκάλεσε συνέλευση η οποία αποτελείτο από όλους τους επισκόπους της επαρχίας. Αποδέχτηκε από τον αββά του Σαιντ-Αντονέν το paréage της πόλης και του κάστρου, σύμφωνα με τους ίδιους όρους με τους άρχοντες του Μονφόρ και τους κόμητες της Φουά. όμως ο Λουδοβίκος Η΄ πέθανε λίγες εβδομάδες αργότερα και το Σύμφωνο του Παρισιού (1229) απεκατέστησε στον Ροζέ-Μπερνάρ Β΄ ντε Φουά το σύνολο των εδαφών του, με εξαίρεση ωστόσο το Μιρπουά, το οποίο παρέμεινε στην κατοχή του Οίκου του Λεβί. Ο κόμης, αφού πρώτα αποζημίωσε το αββαείο του Σαιντ-Αντονέν για όλες τις απώλειές του σε εδάφη, υποσχέθηκε ότι μελλοντικά θα τηρούσε στο ακέραιο και με πίστη τους όρους του paréage. Έτσι, τα καταστατικά του Παμιέ δεν επέζησαν της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών, καθώς το προηγούμενο, παραδοσιακό, σύστημα διοίκησης επανήλθε σε ισχύ με την επανάκτηση από τον Κόμη της Φουά των εδαφών του. Ωστόσο, η κατοχή της από τον Σιμόν ντε Μονφόρ και η υπογραφή των καταστατικών μετέτρεψαν την πόλη σε πρωτεύουσα της ορθοδοξίας καθώς τόσο οι Καθαροί όσο και οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από αυτή. Παρομοίως, ο κόμης της Φουά δεν διεκδίκησε ξανά την πλήρη κυριαρχία επί του κάστρου και της πόλης του Παμιέ. Αυτή η συμφωνία παρέμεινε έως τον θάνατο του Ροζέ Δ΄ ντε Φουά, το 1265. Η θρησκευτική μεταμόρφωση της πόλης δεν μπορεί να μην σχετίζεται με την ίδρυση το 1295 μιας επισκοπής εντός της ιδίας πόλης, η οποία συντηρείται έως και σήμερα (Επισκοπή του Παμιέ). Σύνοδος του Παμιέ Michel Roquebert, L'épopée cathare - I. L'invasion 1198-1212, Paris, éditions Perrin, coll. Tempus, 1970, 848 p. (ISBN 978-2-262-02405-5)

Συνταγμένα τον Δεκέμβριο του 1212 στην πόλη του Παμιέ, τα καταστατικά του Παμιέ ήταν μία χάρτα που περιέγραφε την στρατιωτική, πολιτική και θρησκευτική οργάνωση των περιοχών που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Σιμόν Ε΄ ντε Μονφόρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%AD

Βουλευτικές εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ 2021

Το 2019 ο Ναγίμπ Μπουκέλε, σε ηλικία 37 ετών, εξελέγη Πρόεδρος του Ελ Σαλβαδόρ. Από τότε το εκλογικό τοπίο της χώρας έχει μεταμορφωθεί σε μία πρόκληση για τους πολιτικούς θεσμούς και κανόνες. Από τότε το λαϊκιστικό κόμμα στο οποίο ιδρυτής και αρχηγός είναι ο Ναγίμπ, οι Νέες Ιδέες, σταθερά έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις και με μεγάλο προβάδισμα από τα άλλα κόμματα. Το 2020, εν μέσω μίας πολιτικής κρίσης, ο Πρόεδρος Μπουκέλε μπήκε στη Βουλή με 40 άντρες των Ενόπλων Δυνάμεων ώστε να εγκριθεί το αίτημά του για δάνειο. Η αντιπολίτευση, το κεντροδεξιό ΕΘΡΕΣ και το κεντροαριστερό ΜΕΑΦ Μαρτί, που είχαν την πλειοψηφία στη βουλή τότε, καταδίκασαν την ενέργεια την οποία χαρακτήρισαν ως αυτοπραξικόπημα. Η Νομοθετική Συνέλευση του Ελ Σαλβαδόρ είναι ένα μονοθάλαμο κοινοβούλιο, ο τρόπος οργάνωσης του οποίου ορίστηκε στην Ενότητα ΣΤ' του Ελσαλβαδορικού Σύνταγματος του 1983. Τα 84 μέλη της Συνέλευσης εκλέγονται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, που διεξάγονται σε όλην την επικράτεια ανά τριετία. Το εκλογικό σύστημα είναι αναλογική εκπροσώπηση, με ανοιχτές λίστες κομμάτων, από 14 πολυεδρικές (από 3 ως 24 έδρες) εκλογικές περιφέρειες που αντιστοιχούν στα ισάριθμα διαμερίσματα της χώρας. Η κατανομή των εδρών γίνεται με τη μέθοδο των μεγαλύτερων υπολοίπων, με ποσόστωση Χέαρ. Η προσέλευση στην ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική. Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι πολίτες ηλικίας άνω των 18 ετών, και δικαίωμα υποψηφιότητας οι πολίτες ηλικίας άνω των 25 ετών. Με το τρέχον εκλογικό σύστημα, ο αριθμός υποψηφίων ενός κόμματος δεν πρέπει να υπερβαίνει τον αριθμό των εδρών της περιφέρειας. Οι εκλογείς μπορούν να ψηφίσουν ένα ολόκληρο κόμμα με όλους τους υποψηφίους του ή να επιλέξουν μεμονωμένους υποψήφιους του κόμματος και να ψηφίσουν ειδικά αυτούς. Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετάσχουν ως μέλη κομμάτων ή ως ανεξάρτητοι πολιτικοί. Στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις οι Νέες Ιδέες προηγούνται με μεγάλο προβάδισμα. Αποτελέσματα ανά διαμέρισμα

Στις 28 Φεβρουαρίου 2021 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στο Ελ Σαλβαδόρ, για να εκλεγούν τα 84 μέλη της εθνικής Νομοθετικής Συνέλευσης. Την ίδια ημέρα έγιναν οι εκλογές για τα 20 μέλη του Κεντροαμερικανικού Κοινοβουλίου και τους 262 δημάρχους της χώρας.Στις εκλογές συμμετείχαν 10 κόμματα, με συμπεριλαμβανόμενα 3 νέα κόμματα, και με το Νέες Ιδέες να έρχεται σταθερά πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα έδειξαν ότι οι Νέες Ιδέες, το κόμμα του Προέδρου Ναγίμπ Μπουκέλε, κέρδισε τις 55 από τις 84 έδρες στη Νομοθετική Συνέλευση και εξασφάλισε τη συνταγματική πλειοψηφία που χρειάζεται (2/3 των εδρών) για να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας και να εισάγει δραστικές μεταρρυθμίσεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81_2021

Τζαλίν Σμιθ

Το 2019, ο Σμιθ άλλαξε ομάδες από την USC Χάιντελμπεργκ στη Ρίζεν Λούντβιγκσμπουργκ . Για την περίοδο 2020–21 της 1ης Γερμανίας, ο Σμιθ εξελέγη ως ο πολυτιμότερος παίκτης . Έλαβε το βραβείο την ίδια στιγμή που ο προπονητής του Τζον Πάτρικ έγινε προπονητής της χρονιάς. Ο Σμιθ είχε κατά μέσο όρο 15,7 πόντους, 5,3 ριμπάουντ, 5,6 ασίστ και 1,7 κλεψίματα ανά αγώνα. Στις 25 Αυγούστου 2021, ο Σμιθ υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Άλμπα Βερολίνου . Προφίλ στους Προμπόλερς Προφίλ στην ιστοσελίδα του Πρωταθλήματος της 1ης Γερμανίας (BBL) (στα γερμανικά) Βιογραφικό στους Νιου Χάμπσαϊρ Γουάιλντκατς

Ο Τζαλίν Σμιθ (γεννήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1994) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, ο οποίος επί του παρόντος παίζει στην Άλμπα Βερολίνου της 1ης Γερμανίας (BBL) και της Ευρωλίγκας .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD_%CE%A3%CE%BC%CE%B9%CE%B8

N-αιθυλανιλίνη

Μέθοδος Hoffmann Με επίδραση αιθαναμίνης σε φαινυλαλογονίδιο: Μειονόκτημα της μεθόδου είναι ότι συμπαράγονται διφαινυλαμίνη και τριφαινυλαμίνη ακόμη και αλογονούχο τετραφαινυλαμμώνιο. Με αντιδραστήρια Grignard Μέσω οργανομαγνησιακών ενώσεων και αιθυλοχλωραμίνης: Με αποικοδόμηαη N-αιθυλοβενζαμίδιου κατά Hofmann: Αμίνωση βενζολίου κατά Friedel-Crafts προς ανιλίνη: 1. Συμπεριφορά βάσης - Παράγει άλατα με οξέα.: 2. Συμπεριφορά οξέος - Παράγει άλατα με ισχυρές βάσεις: Με αλκυλαλογονίδια.: Η αντίδραση γίνεται ευκολότερα με αλκυλοϊωδίδια. 1. Με ακυλαλογονίδια.: 2. Με ανυδρίτες καρβονικών οξέων: 3. Με εστέρες: 1. Προσθήκη σε διπλούς δεσμούς. Π.χ. με αιθένιο δίνει N,N-διαιθυλανιλίνη: 2. Προσθήκη σε τριπλούς δεσμούς.. Π.χ. με αιθίνιο δίνει N-αιθυλο-N-βινυλανιλίνη: Η παρουσία της αιθυλαμινομάδας ενεργοποιεί τον βενζολικό δακτύλιο, οπότε οι αντίστοιχες αντιδράσεις γίνονται ταχύτερα σε σχέση με το βενζόλιο και παράγονται όχι μόνο ο- και π- διπαράγωγα, αλλά συχνά και πολυπαράγωγα της ανιλίνης. Ορισμένα όμως αντιδραστήρια προσβάλλουν πρώτα τη μεθυλαμινομάδα. Σ' αυτήν την περίπτωση χρειάζεται «προστασία» της, συνήθως με οξικό ανυδρίτη. Η παρουσία της ακετυλομάδας όμως απενεργοπποιεί κάπως το σύστημα, οπότε ελαχιστοποιείται η παραγωγή πολυπαραγώγων και παρεμποδίζεται στερεοχημικά την παραγωγή ο-παραγώγων της N-αιθυλανιλίνης. ΄Τέλος με παρουσία οξέων σχηματίζεται πρωτονιώνεται η μεθυλαμινομάδα και απενεργοποιείται ο αρωματικός δακτύλιος, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται κυρίως μ-παράγωγα της N-αιθυλανιλίνης.Π.χ. Με νίτρωση παράγει: α. N-αιθυλο-π-νιτροανιλίνη με προστασία: β. N-αιθυλο-μ-νιτροανιλίνη χωρίς προστασία. Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982

Η N-αιθυλανιλίνη ή αιθυλαμινοβενζόλιο ή αιθυλοφαινυλαμίνη ή N-αιθυλοβενζεναμίνη είναι μια δευτεροταγής αρωματική αμίνη, παράγωγη της ανιλίνης. Είναι μια τοξική οργανική ένωση με χημικό τύπο C8H11N και σύντομο συνακτικό τύπο C6H5NHCH2CH3 ή συντομογραφικά PhNHEt. Στις «συνηθισμένες συνθήκες» (T = 25οC, P = 1 atm) είναι ένα άχρωμο ή ελαφρά κίτρινο ιξώδες (πηκτό) υγρό, αδιάλυτο στο νερό που γίνεται σταδιακά καφέ, όταν εκτίθεται στον ατμοσφαιρικό αέρα. Χρησιμοποιείται ως διαλύτης και ως ενδιάμεση ύλη για την παραγωγή βερνικιών, αγροχημικών και άλλων οργανικών βιομηχανικών προϊόντων.

https://el.wikipedia.org/wiki/N-%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B7

Αναγυρούς

Ο δήμος, πήρε το όνομά του από τον μυθικό επώνυμο ήρωα Ανάγυρο, ο οποίος τιμώρησε τους ασεβείς γείτονες, καταστρέφοντας εκ θεμελίων τα σπίτια τους, όταν αυτοί θέλησαν να ατιμάσουν το «Ηρώον» του ή το ιερό άλσος της περιοχής του δήμου. Αυτός ο μύθος τονίζεται ιδιαίτερα από τον Σουίδα, ο οποίος σημειώνει και για το «αναγυράσιο πνεύμα», αναφερόμενος σε δυο κωμωδίες, μια του Διφύλου και σε μια ακόμα, ομώνυμη, του Αριστοφάνη, οι οποίες χρονολογούνται περί το 418/417 π.Χ. και είναι έργα από τα οποία διασώζονται σήμερα μόνο λίγα αποσπάσματα.Μια άλλη υπόθεση αναφέρει ότι το όνομα του δήμου προέρχεται από το φυτό με την ονομασία «Αναγυρίς η δύσοσμη», (επιστημονική ονομασία: Anagyris foetida), το οποίο πιθανώς φυόταν στις εκτάσεις του δήμου και το οποίο αναπτύσσεται γενικά στην άμμο και στις πεδιάδες της ερήμου. Το φυτό αυτό το οποίο χρησιμοποιείται στην ιατρική, έχει δυσώδη οσμή, η οποία γίνεται περισσότερο έντονη, όσο περισσότερο τρίβεται. Ο δήμος του Αναγυρούντος, ήταν δήμος της Παραλίας. Η θέση του δήμου βρισκόταν στην ακτή, νότια της Αθήνας και λίγο βόρεια του ακρωτηρίου του Ζωστήρα, μεταξύ των δήμων των Αλών των Αιξωνιδών και του δήμου των Θορών, στην τοποθεσία που σήμερα είναι η περιοχή της Βάρης, η οποία υπάγεται σήμερα στον Δήμο Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Ερεχθηίδας φυλής, συμμετείχε με 6 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 8 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Η θέση του δήμου ταυτίζεται με τη σημερινή Βάρη. Υπάρχουν τάφοι και κτερίσματα τα οποία χρονολογούνται από την γεωμετρική περίοδο. Το κέντρο του δήμου βρισκόταν στον λόφο της Λαθούριζας, όπου έχουν ανασκαφεί 25 μικρές οικίες, ιερό και βωμός με ευρήματα όπως πήλινα ειδώλια, πόρπες και σκουλαρίκια, τα οποία χρονολογούνται από τον 7ο-5ο αιώνα π.Χ. Γύρω από το λόφο έχουν βρεθεί θεμέλια κατοικιών και άλλα αρχαία υλικά, μερικά από τα οποία είναι εντοιχισμένα σε νεότερες κατασκευές, όπως ο νεκροταφικός ναός των Αγίων Πάντων. Στη θέση Ασύρματος έχει ανασκαφή κτίριο με είσοδο στην ανατολική πλευρά, το οποίο η αρχαιολόγος Μαρία Σούτου θεωρεί ότι ήταν αγορά, τόπος συνάθροισης των πολιτών και ίσως χώρος άσκησης. Ο δημότης του αρχαίου Αναγυρούντος ονομαζόταν Αναγυράσιος ή αναφερόταν με τη λέξη «Αναγυρουντόθεν», δηλαδή ότι προέρχεται από τον Αναγυρούντα.Στην αρχαιότητα ήταν γνωστό το πνεύμα των κατοίκων του δήμου, που αναφερόταν και στις κωμωδίες. Υπήρξε επίσης μια παροιμία, η «Κινείν τον Ανάγυρον» ((αρχαία ελληνικά: Ἀναγύρον κινεῖν), η οποία αναφερόταν σε αυτούς οι οποίοι καταφερόμενοι εναντίον κάποιου, δίνουν τελικά την αφορμή να αποκαλυφθούν τα δικά τους ελαττώματα τα οποία είναι δυσώδη, όπως το φυτό του δήμου δηλαδή την «Αναγυρίδα τη δύσοσμη». Ο δήμος ήταν επίσης γνωστός για τα ψάρια του.Ο Παυσανίας αναφέρει ότι υπήρχε ναός της Μητρός των θεών (μητέρα των θεών Απόλλωνα και Αρτέμιδας) της Λατούς. Τα ερείπια του δήμου ανακαλύφθηκαν, κατά τον 19ο αιώνα, κοντά στο τότε χωριό της Βάρης. Ήδη από τον πέμπτο αιώνα π.Χ., υπήρχε οχύρωση, πιθανώς και για διευκόλυνση της θαλάσσιας σηματοδότησης, η οποία έλεγχε τις αττικές ακτές από τον Πειραιά προς τη νότια άκρη της. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από το δήμο του Αναγυρούντος, όπως ο βουλευτής Βαβύλαος ο Αναγυράσιος γιος του Ξενοκλείδη, ο βουλευτής Δημαίνετος ο Αναγυράσιος, ο βουλευτής Δημήτριος ο Αναγυράσιος, ο στρατηγός Δημόδοκος ο Αναγυράσιος, ο βουλευτής Δημοφών ο Αναγυράσιος, ο βουλευτής Διόδωρος ο Αναγυράσιος γιος του Κροίσου, ο χιλίαρχος Διόδωρος ο Αναγυράσιος γιος του Οινοστράτου, ο βουλευτής Διονύσιος ο Αναγυράσιος, ο βουλευτής Δόκιμος ο Αναγυράσιος, ο ταμίας του ιερού της Αθηνάς Δωρόθεος ο Αναγυράσιος κ.α. Αρχαία Αθήνα Ερεχθηίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Αθήναιος ο Ναυκρατίτης, «Δειπνοσοφισταί», VII, 329c; VIII, 344e. Ζηνόβιος, «Επιτομή εκ των Ταρραίου και Διδύμου παροιμιών συντεθείσα κατα στοιχείον», Ἑκατοντάς Β΄2.55. Παυσανίας, «Ελλάδος Περιήγησις», «Αττικά» 1.31.1. Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Φυσική Ιστορία, "The natural history of Pliny, σελ. 226-227, Book XXVII, chap. 13. The Anagyros or Acopon: Three remedies", H. G. Bohn, London 1856). Στράβων, «Γεωγραφικά», Θ' 1.21. Ελληνικές επιγραφές - IG Αναγυρ, Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Anagyrous, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, Ουίλλιαμ Σμιθ, Το συγκεκριμένο λήμμα περιλαμβάνει περιεχόμενο από πηγή, η οποία αποτελεί, πλέον, κοινό κτήμα: (Αγγλικά) Smith, William, επιμ. (1854–1857). «Anagyrus». Dictionary of Greek and Roman Geography. Λονδίνο: John Murray. Anagyrus John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, ISBN 978-0-87661-514-0 John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 126. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, ISBN 3406080634, ISBN 9783406080630 Rudolf Kassel e Colin Austin, “Poetae Comici Graeci”, III,2, Berlino-New York, De Gruyter, 1984, ISBN 978-3-11-085855-6. «Anagyrous». www.ancientworlds.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. Traill, J. «Places: 579863 (Anagyrous)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2017. Anagyrous, Vari, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Åhlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios.

Ο Αναγυρούς ή Ανάγυρος (αρχαία ελληνικά: Ἀναγυροῦς ή Ἀνάγυρος), (ο δήμος: Αναγυρούντος ή Αναγύρου) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Ερεχθηίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%82

Penryn (μικροεπεξεργαστής)

Οι επεξεργαστές με τον πυρήνα Penryn αποτέλεσαν τους πρώτους επεξεργαστές που κατασκευάστηκαν με τη λιθογραφική μέθοδο ολοκλήρωσης των 45 νανομέτρων. Σημαντικές πρόοδοι που συνόδευσαν τους επεξεργαστές αυτούς ήταν η ενσωμάτωση ενός νέου αρχιτεκτονικού συνόλου εντολών, του SSE4 καθώς και η χρησιμοποίηση ενός νέου υλικού κατασκευής των επεξεργαστών. Το υλικό αυτό ονομάζεται άφνιο και αποτελεί ένα διηλεκτρικό στοιχείο υψηλού δείκτη κ (high-k). Οι Penryn κατασκευάστηκαν έτσι ώστε να συνεργάζονται με τη σειρά τσιπσετ Bearlake στους σταθερούς υπολογιστές. Ορισμένα μοντέλα των επεξεργαστών αυτών υποστήριζαν ταχύτερη επικοινωνία με το τσίπσετ στα 1333 ΜΗz. Επίσης υποστήριζαν μνήμες SDRAM τύπου DDR3. Στους φορητούς υπολογιστές συνεργάζονται με τη σειρά τσιπσετ Crestline, η οποία ωστόσο δεν υποστηρίζει μνήμες DDR3. Στις 6 Ιανουαρίου 2008 κυκλοφόρησαν οι επεξεργαστές Core 2 Duo και Core 2 Extreme, βασισμένοι στον νέο πυρήνα Penryn των 45 νανομέτρων. Η κατανάλωσή τους άγγιζε τα 35 W. Η Intel κυκλοφόρησε μια σειρά επεξεργαστών αποκλειστικά για την Apple, την E8x35, στις 28 Απριλίου 2008. Όλη η σειρά είχε αυξημένη συχνότητα διαύλου FSB στα 1066 MHz ενώ το υψηλότερα χρονισμένο μοντέλο της σειράς λειτουργούσε στα 3.06 GHz. Επίσης η χωρητικότητα της κρυφής μνήμης αυξήθηκε στα 6 ΜΒ. Παρ’ όλο που αυτή η σειρά των επεξεργαστών ενσωματώθηκε και σε σταθερούς υπολογιστές και παρ’ όλο που χρησιμοποιήθηκε η εμπορική ονομασία E8xxx, δεν θεωρείται ως Wolfdale αλλά ως Penryn λόγω της διαδικασίας κατασκευής και του συνολικού πακέτου στο οποίο ενσωματώθηκαν οι πυρήνες του επεξεργαστή. Οι σειρές επεξεργαστών Penryn, SL9xxx, SP9xxx, P9xxx, T9xxx, και X9xxx, είχαν επίσης ενεργοποιημένο όλο το μέγεθος των 6 ΜΒ κρυφής μνήμης, ενώ οι P7xxx, P8xxx και Τ8xxx είχαν ενεργοποιημένα μόνο τα 3 ΜΒ γι’ αυτό διαφοροποιήθηκαν με τη κωδική ονομασία Penryn-3M. Οι Penryn-3M είχαν συνολική επιφάνεια 82 mm² (σε αντίθεση με τα 107 mm² των “μεγάλων” Penryn) και όπως υποδηλώνει και η ονομασία τους διέθεταν μέχρι και 3 MB κρυφή μνήμη 2ου επιπέδου (L2 cache). Αντικατέστησαν τους επεξεργαστές Merom-2M. Η πιο προσιτή σειρά (για το ευρύ αγοραστικό κοινό) αποτέλεσε η σειρά επεξεργαστών Core 2 Duo T6xxx, οι οποίοι διέθεταν 2 ΜΒ κρυφή μνήμη και το εισαγωγικό μοντέλο Τ6400 ξεκινούσε με ταχύτητα ρολογιού 2 GHz. Το Σεπτέμβριο του 2009, η Intel κυκλοφόρησε σειρές επεξεργαστών πολύ χαμηλής κατανάλωσης, με τις εμπορικές επωνυμίες Celeron SU2xxx, Pentium SU4xxx και Core 2 Duo SU7xxx με μέγεθος κρυφής μνήμης 1, 2 και 3 ΜΒ αντίστοιχα. Όπως όλοι οι Penryn, έτσι και οι Penryn-3M είναι συμβατοί με την υποδοχή BGA956 ενώ έχουν κατανάλωση ρεύματος μόλις 10 W. Οι επεξεργαστές Penryn-L θεωρούνται περισσότερο ως μια ειδική κατηγορία των Penyn-3M, με ενεργοποιημένο μόνο τον ένα πυρήνα. Ο πυρήνας Penryn-L ενσωματώθηκε στην εμπορική σειρά επεξεργαστών πολύ χαμηλής κατανάλωσης Core 2 Duo SU3xxx, στη Celeron 7xx/9xx και στη Pentium SU2xxx. Οι εκδόσεις Celeron διαθέτουν μόνο 1 ΜΒ κρυφή μνήμης 2ου επιπέδου, ενώ οι εκδόσεις Pentium διαθέτουν 2 ΜΒ. Τον Αύγουστο του 2008 η Intel κυκλοφόρησε τους πρώτους επεξεργαστές με τέσσερις πυρήνες επεξεργασίας για φορητούς υπολογιστές, τον Core 2 Quad Q9100 και τον Core 2 Extreeme QX9300. Οι επεξεργαστές αυτοί απαιτούσαν σημαντικά πιο πολύ ισχύ από τους υπόλοιπους Penryn (45 W) καθώς και διαφορετικό τρόπο ψύξης, και έτσι δεν ήταν συμβατοί με τη σειρά φορητών υπολογιστών Centrino 2. Συν τοις άλλοις, ο QX9300 ήταν συμβατός μόνο με τα τσίπσετ GS45, GM45 και PM45. Μικροαρχιτεκτονική Core Merom (μικροεπεξεργαστής) Wolfdale (μικροεπεξεργαστής) Clarksfield (μικροεπεξεργαστής) Intel Celeron Pentium Dual-Core Intel Core 2

Η ονομασία Penryn αποτέλεσε την κωδική ονομασία για μια μεγάλη γκάμα επεξεργαστών της Intel, για φορητούς υπολογιστές, οι οποίοι κυκλοφόρησαν με τις εμπορικές ονομασίες Core 2 Solo, Core 2 Duo, Core 2 Quad, Pentium και Celeron. Η ονομασία Penryn δόθηκε στους επεξεργαστές που αποτέλεσαν την τεχνολογική σμίκρυνση των Merom στα 45 nm (νανόμετρα), σύμφωνα με τη τακτική Τικ-Τοκ της Intel. Ωστόσο η ονομασία αυτή χρησιμοποιείται ορισμένες φορές για όλους τους επεξεργαστές των 45 nm αρχιτεκτονικής Core. Επίσης, αναφέρεται και ως μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική (λόγω των καινοτομιών που εισήχθησαν τόσο στο σχεδιασμό όσο και τη κατασκευή) που όμως επίσης προσδιορίζει την ίδια ομάδα/γενιά επεξεργαστών. Οι επεξεργαστές Penryn κυκλοφόρησαν σε εκδόσεις με κρυφή μνήμη μεγέθους 3 και 6 MB. Οι επεξεργαστές χαμηλής κατανάλωσης κράτησαν την ονομασία Penryn. Η μικρή έκδοση (των 3ΜΒ κρυφής μνήμης) ήταν μια σειρά επεξεργαστών απλού πυρήνα και ονομάστηκε Penryn-3M. Οι 4πύρηνοι επεξεργαστές ονομάστηκαν Penryn-QC, αποτελούνταν από δύο ξεχωριστά διπύρηνα τσιπ ενωμένα σε μία διάταξη και 6ΜΒ κρυφής μνήμης 2ου επιπέδου ανά τσιπ. Η αντίστοιχες εκδόσεις των Penryn και Penryn-QC για τους σταθερούς υπολογιστές ήταν οι Wolfdale και Yorkfield. Τους Penryn και Penryn-QC διαδέχθηκαν οι επεξεργαστές Arrandale και Clarksfield αντίστοιχα.

https://el.wikipedia.org/wiki/Penryn_(%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)

1540 Κέβολα

Η μέση διάμετρος του Κέβολα εκτιμάται σε 44,18 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι άγνωστος, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0433. Ο Κέβολα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 20 ώρες και 5 λεπτά, μία αρκετά αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Ο Κέβολα (Kevola) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,78. Ανακαλύφθηκε το 1938 από τη Φινλανδή αστρονόμο Λίιζι Ότερμα, που παρατηρούσε από το Τούρκου της Φινλανδίας, και πήρε το όνομά του από το ομώνυμο φινλανδικό αστεροσκοπείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/1540_%CE%9A%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B1

Οκτάγωνο

Το κανονικό οκτάγωνο έχει οκτώ γραμμές ανακλαστικής συμμετρίας και έχει περιστροφική συμμετρία ογδόης τάξεως. Το εμβαδό (Ε) ενός κανονικού οκταγώνου με μήκος πλευράς α δίνεται από τη σχέση: E = 2 cot ⁡ π 8 a 2 = 2 ( 1 + 2 ) a 2 ≃ 4 , 828427125 a 2 . {\displaystyle E=2\cot {\frac {\pi }{8}}a^{2}=2(1+{\sqrt {2}})a^{2}\simeq 4,828427125a^{2}.} Αν R είναι η ακτίνα του περιγεγραμμένου κύκλου, τότε το εμβαδό του οκταγώνου είναι E = 4 sin ⁡ π 4 R 2 = 2 2 R 2 ≃ 2 , 828427 R 2 {\displaystyle E=4\sin {\frac {\pi }{4}}R^{2}=2{\sqrt {2}}R^{2}\simeq 2,828427R^{2}} ενώ αν r είναι η ακτίνα του εγγεγραμμένου κύκλου, τότε το εμβαδό εκφράζεται ως E = 8 tan ⁡ π 8 r 2 = 8 ( 2 − 1 ) r 2 ≃ 3 , 3137085 r 2 . {\displaystyle E=8\tan {\frac {\pi }{8}}r^{2}=8({\sqrt {2}}-1)r^{2}\simeq 3,3137085r^{2}.} Ας σημειωθεί ότι οι δύο τελευταίοι συντελεστές (2,828... και 3,31...) «περικλείουν» την τιμή του π, που είναι το εμβαδό του μοναδιαίου κύκλου. Το εμβαδό του κανονικού οκταγώνου ισούται επίσης με: E = S 2 − a 2 {\displaystyle \,\!E=S^{2}-a^{2}} όπου S είναι το μήκος της δεύτερης μικρότερης διαγωνίου του και α το μήκος μιας πλευράς του. Η σχέση αυτή αποδείχνεται εύκολα αν σχεδιάσουμε το περιγεγραμμένο τετράγωνο (οι 4 από τις 8 πλευρές του οκταγώνου αγγίζουν τις 4 πλευρές του τετραγώνου), πάρουμε τα γωνιακά τρίγωνα και (είναι ορθογώνια τρίγωνα με μικρές γωνίες 45°) και τα τοποθετήσουμε με τις ορθές γωνίες τους στραμμένες προς τα μέσα, σχηματίζοντας έτσι ένα τετράγωνο. Οι πλευρές αυτού του τετραγώνου είναι ίσες με αυτές του οκταγώνου. Τα α και S συνδέονται με τη σχέση: S = a 2 + a + a 2 = ( 1 + 2 ) a {\displaystyle S={\frac {a}{\sqrt {2}}}+a+{\frac {a}{\sqrt {2}}}=(1+{\sqrt {2}})a} S ≈ 2 , 414 a {\displaystyle S\approx 2,414a} Μία άλλη απλή σχέση για το εμβαδό είναι E = 2 a d {\displaystyle \ E=2ad} όπου d είναι η απόσταση μεταξύ δύο παράλληλων πλευρών του κανονικού οκταγώνου. Το κανονικό οκτάγωνο είναι δυνατό να κατασκευασθεί με κανόνα και διαβήτη. Οι συντεταγμένες των κορυφών ενός κανονικού οκταγώνου το κέντρο του οποίου βρίσκεται στην αρχή των αξόνων και το οποίο έχει μήκος πλευράς 2, είναι: (±1, ±(1+√2)) (±(1+√2), ±1). Το κανονικό οκτάγωνο είναι το πολύγωνο Πέτρι για τα παρακάτω 12 ομοιομορφικά πολύτοπα, που παρατίθενται σε ορθογώνιες προβολές σε επίπεδα Coxeter A7, B4 και D5: Οκτάγραμμα Οκταγωνικός αριθμός Οκταγωνικό σπίτι Το Oktogon, μία μεγάλη διασταύρωση στη Βουδαπέστη Bumper pool Το Ρουμπ ελ Χιζμπ (γνωστό και ως «Αστέρι του Αλ Κουντς» ή Octa Star) Στρογγυλευμένο οκτάγωνο Οκταγωνικός υπολογιστής Ορισμός και ιδιότητες του οκταγώνου Με διαδραστικά animation Weisstein, Eric W., "Octagon" από το MathWorld.

Στη γεωμετρία το οκτάγωνο (από τις ελληνικές λέξεις οκτώ και γωνία) είναι ένα πολύγωνο σχήμα με οκτώ πλευρές και οκτώ κορυφές. Σε ένα κανονικό οκτάγωνο, στο οποίο όλες οι πλευρές και όλες οι γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους, οι γωνίες είναι ίσες με 3π/4 ακτίνια ή 135 μοίρες (°) η καθεμιά, ενώ οι εσωτερικές γωνίες οποιουδήποτε οκταγώνου έχουν άθροισμα 6π ακτίνια ή 1080 μοίρες. Το σύμβολο Schläfli του οκταγώνου είναι {8}.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CF%84%CE%AC%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%BF

Πασκάλ Ρακοτομάβο

Γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1934. Από το 1982 ως το 1989 υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών και στη συνέχεια (1989-93) ειδικός σύμβουλος του προέδρου Ντιντιέ Ρατσιράκα. Μετά την ορκωμοσία του Ρατσιράκα στην προεδρία της χώρας, στις 9 Φεβρουαρίου του 1997, ο πρόεδρος διόρισε το Ρακοτομάβο στο αξίωμα του πρωθυπουργού, στις 21 Φεβρουαρίου του 1997. Ο διορισμός του θεωρήθηκε έκπληξη.Ο Ρακοτομάβο παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι τις 23 Ιουλίου του 1998. Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ο Ταντελί Αντριαναρίβο. Τον Ιούνιο του 2001 ανέλαβε Κυβερνήτης της επαρχίας Ανταναναρίβο. Διηύθυνε την προεκλογική εκστρατεία του Ρατσιράκα για τις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2001. Ωστόσο, στην πολιτική κρίση που ακολούθησε μεταξύ του Ρατσιράκα και του αντιπάλου του, Μαρκ Ραβαλομανάνα τήρησε ουδέτερη στάση. Στις 28 Φεβρουαρίου του 2002 ο Ρατσιράκα διόρισε το Στρατηγό Λεόν-Κλοντ Ραβελοαριζόν (Léon-Claude Raveloarison) ως στρατιωτικό κυβερνήτη της επαρχίας Ανταναναρίβο, υπό στρατιωτικό νόμο. Ο Ρακοτομάβο ήταν ο μοναδικός από τους 6 επαρχιακούς κυβερνήτες που αρνήθηκε να υπογράψει τη διακήρυξη που όριζε την Τοαμασίνα, προπύργιο του Ρατσιράκα και των οπαδών του, ως προσωρινή πρωτεύουσα. Στη διένεξη επικράτησε τελικά ο Ραβαλομανάνα, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος και πέτυχε την επικράτησή του. Σε αντίθεση με τους άλλους κυβερνήτες επαρχιών, ο Ρακοτομάβο δε διώχθηκε ποινικά από τη νέα κυβέρνηση

Ο Πασκάλ Ρακοτομάβο (Pascal Joseph Rakotomavo, 1 Απριλίου 1934 - 14 Δεκεμβρίου 2010) ήταν πολιτικός από τη Μαδαγασκάρη. Διετέλεσε πρωθυπουργός του νησιού από το 1997 ως το 1998.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB_%CE%A1%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B2%CE%BF

Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης Volleyleague ανδρών 2011-2012

Στη Volleyleague της περιόδου 2011−2012 συμμετείχαν ως συνήθως δώδεκα ομάδες. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 1−10 στο πρωτάθλημα Volleyleague της περιόδου 2010−2011, παρέμειναν στην Πρώτη κατηγορία. Οι ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 11-12 υποβιβάστηκαν στην Α2 Κατηγορία. Τέλος οι ομάδες που κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις της Α2 κατηγορίας για την περίοδο 2010−2011, προβιβάστηκαν στη Volleyleague. Συγκεκριμένα την περίοδο 2010−2011: Ομάδες που παρέμειναν στη Volleyleague: Ολυμπιακός, Ηρακλής, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, ΕΑ Πατρών, Λαμία, Άρης, Κηφισιά, Εθνικός Αλεξανδρούπολης και Απόλλων Καλαμαριάς. Ομάδες που υποβιβάστηκαν από τη Volleyleague στην Α2: Επίκουρος Πολίχνης, Πανελλήνιος Ομάδες που προβιβάστηκαν από την Α2 στη Volleyleague: Φοίνικας Σύρου, Παμβοχαϊκός Στις 31 Δεκεμβρίου του 2011 η διοίκηση του Μ.Γ.Σ. Απόλλωνα Καλαμαριάς αποφάσισε τη διάλυση του ΤΑΑ λόγω των οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου και κατ' επέκταση την αποχώρησή του από το πρωτάθλημα. Στις 3 Ιανουαρίου του 2012 η ΕΣΑΠ ανακοίνωσε κι επίσημα την αποχώρηση του Απόλλωνα από το πρωτάθλημα, μετά από 9 αγωνιστικές. Όλοι οι αγώνες που είχε δώσει έως τότε, θεωρήθηκαν ως μη γενόμενοι, και οι βαθμοί που είχαν κερδίσει οι άλλες όμαδες κόντρα στον Απόλλωνα, αφαιρέθηκαν. Η βαθμολογία μέχρι την ένατη αγωνιστική: Σημείωση: Τα στατιστικά του Απόλλωνα αφορούν τους 9 αγώνες που έδωσε πριν αποχωρήσει και δεν υπολογίζονται επισήμως. Μέχρι την ένατη αγωνιστική είχε συγκεντρώσει τέσσερεις βαθμούς. Σημείωση: Οι 9 αγώνες που έδωσε ο Απόλλωνας θεωρήθηκαν ως μη γενόμενοι (με κόκκινους χαρακτήρες). Στα πλέι άουτ βρέθηκαν μόνο δύο ομάδες, η Ε.Α. Πατρών και ο Παναθηναϊκός, καθώς η ομάδα της Κηφισιάς που κατέλαβε την 9η θέση, πληρούσε και τις δύο προϋποθέσεις για να μη συμμετάσχει στα πλέι άουτ. Συγκεκριμένα είχε διαφορά άνω των 7 βαθμών από τον 10ο της βαθμολογίας (9 βαθμούς διαφορά από την 10η ΕΑΠ) και διαφορά άνω των 10 βαθμών από τον 11ο της βαθμολογίας (15 βαθμούς διαφορά από τον 11ο Παναθηναϊκό). Η παραμονή κρίθηκε στις 3 νίκες με πλεονέκτημα έδρας της Ε.Α. Πατρών, ενώ δε μεταφέρθηκαν τα αποτελέσματα και οι βαθμοί της κανονικής περιόδου. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 3-1 νίκες και παρέμεινε στην κατηγορία (σε αντίθετη περίπτωση, θα υποβιβαζόταν για πρώτη φορά στην ιστορία του). Η ΕΑΠ υποβιβάστηκε στην Α2 για πρώτη φορά μετά από 10 συνεχόμενες παρουσίες στην Α1 (τελευταία απουσία της ήταν την περίοδο 2001-02). Τα play off ήταν προγραμματισμένο να αρχίσουν στις 27 Μαρτίου, ομώς μετά την αίτηση αποβολής από το πρωτάθλημα της ομάδας του Ηρακλή λόγω χρεών, την οποία κατέθεσαν ο Ολυμπιακός και η Ε.Α. Πατρών, αναβλήθηκαν προσωρινά. Στις 29 Μαρτίου η ΕΣΑΠ αποφάσισε την επανέναρξη των play off, κάνοντας αλλαγές στο πρόγραμμα των αγώνων, και τον τρόπο διεξαγωγής των αγώνων για τις θέσεις 5-8. Για τις θέσεις 5−8 σύμφωνα με την προκήρυξη θα διεξάγονταν μονοί αγώνες στην έδρα της ομάδας που κατέλαβε την 5η θέση στην κανονική περίοδο. Έτσι μετά το τέλος της κανονικής περιόδου οι αγώνες ορίστικαν να γίνουν στο Χαλκιοπούλειο της Λαμίας, καθώς η τοπική ομάδα ήταν αυτή που κατέλαβε την 5η θέση στην κανονική περίοδο. Μετά την προσωρινή αναβολή των play off, η ΕΣΑΠ έκανε δεκτό το αίτημα των ομάδων Άρη και ΠΑΟΚ να διεξαχθεί ο μεταξύ τους αγώνας στην έδρα του Άρη. Ο αγώνας Λαμία-Εθνικός αποφασίστηκε να γίνει στην έδρα της Λαμίας, και ο αγώνας για τις θέσεις 5-6 στην έδρα της ομάδας με την καλύτερη θέση στην κανονική περίοδο. Ο νικητής των θέσεων 5−8 Άρης αντιμετώπισε το χαμένο του μικρού τελικού (θέσεις 3−4) Ολυμπιακό σε μονό αγώνα για τις θέσεις 4−5. Ο Άρης επικράτησε του Ολυμπιακού και κατέκτησε την 4η θέση. Οι Πειραιώτες με την 5η θέση, βρέθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία των Εθνικών πρωταθλημάτων εκτός τετράδας. Στα play off για τις θέσεις 1−4 προκρίθηκαν οι ομάδες: Ηρακλής, Ολυμπιακός, Φοίνικας Σύρου και Παμβοχαϊκός. Οι δύο νικητές προκρίθηκαν στο μεγάλο τελικό με έπαθλο το πρωτάθλημα, ενώ οι ηττημένοι αγωνίστηκαν στο μικρό τελικό. (1) Ηρακλής − (4) Παμβοχαϊκός (2–1) (2) Φοίνικας Σύρου − (3) Ολυμπιακός (2–0) Ο νικητής Παμβοχαϊκός κατέλαβε την τρίτη θέση στην τελική κατάταξη ενώ ο ηττημένος Ολυμπιακός αντιμετώπισε το νικητή των θέσεων 5−8 Άρη σε μονό αγώνα για τις θέσεις 4−5. (3) Ολυμπιακός − (4) Παμβοχαϊκός (0–2) Ο τελικός της Volleyleague 2011−12 εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία. Μετά τους τέσσερις πρώτους αγώνες, οι δύο ομάδες πήραν από δύο νίκες στην έδρα τους και οδηγήθηκαν σε πέμπτο αγώνα που ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί στις 28 Απριλίου. Την ημέρα όμως του τελικού ο διαιτητής του αγώνα Γιώργος Καραμπέτσος αποφάσισε την αναβολή του αγώνα λόγω της παρουσίας υπεράριθμων φιλάθλων στις εξέδρες του κλειστού της Μίκρας. Στη συνέχεια η ΕΣΑΠ δεν κατάφερε να φτάσει σε απόφαση για νέα ημερομηνία διεξαγωγής του τελικού και με επέμβαση του Γ.Γ. Αθλητισμού, Πάνου Μπιτσαξή, ο τελικός ορίστηκε να γίνει μετά τις βουλετικές εκλογές της έκτης Μαΐου. Μετά την απόφαση αυτή, η ΕΣΑΠ στις 2 Μαΐου με τη σειρά της αποφάσισε η διεξαγωγή του 5ου τελικού να γίνει στις 14 Μαΐου. Την ίδια ήμερα ο Φοίνικας Σύρου κατέθεση ένσταση ζητώντας το πρωτάθλημα στα χαρτιά, η οποία όμως δεν έγινε αποδεκτή από τον Αθλητικό δικαστή στις 9 Μαΐου. Την ίδια ημέρα ο αγώνας ορίστηκε από την ΕΣΑΠ να γίνει στις 14 Μαΐου στη Μίκρα ως ματς ειδικών συνθηκών, με την παρουσία 1000 φιλάθλων, 500 με ονομαστικές προσκλήσεις και 500 οπαδούς του Ηρακλή. Οι διοικούντες του Φοίνικα είχαν ήδη αποφασίσει να μην αγωνιστούν, και την ημέρα του αγώνα μετά από 15λεπτη αναμονή των διαιτητών για την εμφάνιση των παικτών του Φοίνικα στο κλειστό της Μίκρας, το φύλο αγώνα έκλεισε με νίκη του Ηρακλή με 3-0 σετ (25-0 πόντους το κάθε σετ) άνευ αγώνα, με αποτέλεσμα ο Ηρακλής να κατακτήσει το 5ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. (1) Ηρακλής − (2) Φοίνικας Σύρου (3–2) Ο Ηρακλής αποφάσισε να μη δηλώσει συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ αλλά στο κατώτερο Τσάλεντζ Καπ. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία όμως αρνήθηκε να του παραχωρήσει μια θέση στη διοργάνωση, καθώς η Ελλάδα είχε μόνο μία διαθέσιμη την οποία κατέλαβε ο Ολυμπιακός. Ο Φοίνικας Σύρου θέλησε να δηλώσει συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου του η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία δεν του παραχώρησε θέση. Μετά από ενέργειες της ΕΟΠΕ, του παραχωρήθηκε μια θέση για το Τσάλεντζ Καπ MVP πρωταθλήματος: Αντρέι Κράβαρικ (Ηρακλής) Κορυφαίος προπονητής: Νίκος Ζαλμάς (Παμβοχαϊκός) Κορυφαίος νέος αθλητής: Ραφαήλ Κουμεντάκης (Εθνικός Αλεξανδρούπολης) Κορυφαίος διαιτητής: Νώντας Γεροθόδωρος Κορυφαία επτάδα πρωταθλήματος: Πασαδόρος: Κώστας Στιβαχτής (Παμβοχαϊκός) Διαγώνιος: Μαρκ Ντουσάρμ (Παμβοχαϊκός) Κεντρικοί: Νίκος Σμαραγδής (Ηρακλής), Δημήτρης Σουλτανόπουλος (Φοίνικας Σύρου) Ακραίοι: Κώστας Χριστοφιδέλης (Ηρακλής), Γέρνι Ποτότσνικ (Παμβοχαϊκός) Λίμπερο: Γιώργος Στεφάνου (Ηρακλής) Επίσημος ιστότοπος της ΕΣΑΠ Επίσημος ιστότοπος της ΕΟΠΕ Προκήρυξη Volleyleague 2011-2012 Το πρωτάθλημα της Volleyleague 2011-2012 στο sport.gr Αφιέρωμα στο πρωτάθλημα gazzetta.gr Τα ρόστερ των 12 ομάδων volleynews.gr

Το πρωτάθλημα Ελλάδας βόλεϊ ανδρών της περιόδου 2011–12 ήταν το 44ο Εθνικό πρωτάθλημα και το 2ο με την επωνυμία Volleyleague. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε την Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου του 2011 με τον αγώνα Άρη-Ηρακλή, και τελείωσε τη Δευτέρα 14 Μαΐου του 2012 με τον τελευταίο αγώνα των τελικών ανάμεσα σε Ηρακλή και Φοίνικα Σύρου, στον όποιο μετά από 20ήμερη διαμάχη η ομάδα της Σύρου αποφάσισε να μην αγωνιστεί, με αποτέλεσμα ο Ηρακλής να κατακτήσει τη νίκη και το πρωτάθλημα άνευ αγώνα . Τον υποβιβασμό στην Α2 γνώρισαν η ΕΑ Πατρών και ο Απόλλων Καλαμαριάς, που αποχώρησε από το πρωτάθλημα μεσούσης της περιόδου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_Volleyleague_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2011-2012

STRING

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πρωτεϊνών δημιουργούν δίκτυα, η κατανόηση των οποίων είναι απαραίτητη για να αντιληφθούμε τις διάφορες κυτταρικές διεργασίες σε επίπεδο συστήματος. Αυτά τα δίκτυα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη διαλογή και την αξιολόγηση δεδομένων γονιδιωματικής ανάλυσης και στην παροχή μιας πλατφόρμας καταγραφής των δομικών, λειτουργικών και εξελικτικών ιδιοτήτων των πρωτεϊνών. Η μελέτη των προβλεπόμενων δικτύων αλληλεπίδρασης θα ανοίξει νέες οδούς στην πειραματική έρευνα μέσω της δημιουργίας δια-ειδικών προβλέψεων για την πιο αποτελεσματική χαρτογράφηση των αλληλεπιδράσεων αυτών. Για την πρόβλεψη των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των πρωτεϊνών χρησιμοποιούνται διάφοροι αλγόριθμοι, οι οποίοι παρέχουν τόσο ήδη γνωστές όσο και προβλέψεις πιθανών αλληλεπιδράσεων όπως GeneMANIA, FunCoup, I2D, ConsensusPathDB, PRISN, PrePPI, PIPs, DIMA κ.ά.. Ανάμεσα σε αυτούς, η STRING εστιάζει στο βαθμό εμπιστοσύνης των αλληλεπιδράσεων αυτών, στην εκτενή κάλυψη πληροφοριών όπως τον αριθμό των πρωτεϊνών, το είδος του οργανισμού και τη μέθοδος πρόβλεψης και στη δέσμευση διατήρησης μια μακροχρόνιας και σταθερής πηγής πληροφοριών από το 2000 προσφέροντας μια διαισθητική διεπαφή στο χρήστη.Ακριβώς επειδή καλύπτει όλα τα είδη αλληλεπιδράσεων (σταθερές φυσικές σχέσεις, παροδική δέσμευση, αλυσιδωτή αντίδραση υποστρώματος, αναμετάδοση λειτουργιών κ.ά.), η STRING αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για λειτουργικές μελέτες σε παγκόσμια κλίμακα. Η αναζήτηση μπορεί να πραγματοποιηθεί για μία (ή περισσότερες πρωτεΐνες) μέσω του ονόματος της ή της αμινοξικής της αλληλουχίας σε κάθε διαθέσιμη διάταξη (format), με δυνατότητα επιλογής του οργανισμού υπό μελέτη. Υπάρχουν 2 τρόποι αναζήτησης στην STRING, ο πρωτεϊνικός (protein mode), με τον οποίο γίνεται αναζήτηση βάσει πρωτεϊνικής οικογένειας, και ο «COG», με τον οποίο γίνεται αναζήτηση βάσει κατηγοριοποίησης των πρωτεϊνών με διαφορετικά κριτήρια. Μετά τη στάθμιση και ενσωμάτωση των εισαγόμενων δεδομένων υπολογίζεται ένα σκορ εμπιστοσύνης για όλες τις πρωτεϊνικές αλληλεπιδράσεις και τα αποτελέσματα απεικονίζονται σε μορφή γράφου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι αποστάσεις μεταξύ των κόμβων στο γράφο δεν απεικονίζουν κάποια πληροφορία. Επίσης, αν και ο αλγόριθμος είναι ντετερμινιστικός (τα ίδια δεδομένα εισαγωγής θα δίνουν το ίδιο αποτέλεσμα), η προσθήκη π.χ. νέων κόμβων στο δίκτυο προκαλεί αλλαγές και άρα διαφορετική δομή γράφου. Το σκορ της ελάχιστης απαιτούμενης αλληλεπίδρασης χρησιμοποιεί ένα κατώφλι από το σκορ εμπιστοσύνης, έτσι ώστε τιμές κάτω από αυτό να αποκλείονται από την πρόβλεψη. Ένα χαμηλό σκορ μπορεί να σημαίνει περισσότερες αλληλεπιδράσεις, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και περισσότερα ψευδοθετικά αποτελέσματα. Το σκορ εμπιστοσύνης είναι η κατά προσέγγιση πιθανότητα της ύπαρξης της προβλεπόμενης σύνδεσης μεταξύ δύο ενζύμων στο ίδιο μεταβολικό χάρτη στη βάση δεδομένων KEGG. Τα όρια εμπιστοσύνης τίθενται ως εξής: χαμηλής εμπιστοσύνης - 0.15 μεσαίας εμπιστοσύνης - 0.4 υψηλής εμπιστοσύνης - 0.7 υψηλότερης εμπιστοσύνης - 0.9Στην κεντρική εφαρμογή της STRING μπορούν να χρησιμοποιηθούν και διαδραστικές λειτουργίες, όπως η αυτόματη διάταξη κατά την οποία ο αλγόριθμος λειτουργεί επαναληπτικά προκειμένου να τοποθετηθούν οι κόμβοι με μια "προτιμώμενη απόσταση" μεταξύ τους, ανάλογη με τη συνολική βαθμολογία της STRING και η ομαδοποίηση των απεικονιζόμενων πρωτεϊνών, όπου εφαρμόζονται δύο διαφορετικοί αλγόριθμοι (K-Means και MCL). Σε αυτή τη λειτουργία πρέπει να εισαχθεί ο πίνακας αποστάσεων που προκύπτει από τις γενικές βαθμολογίες STRING, έτσι ώστε πρωτεΐνες που αλληλεπιδρούν και εμφανίζουν υψηλότερο ολικό σκορ είναι πιο πιθανό να καταλήξουν στην ίδια ομάδα. Αναλυτικά οι δυνατότητες που παρέχονται εμφανίζονται στο μενού βοήθειας της STRING. Οι προβλεφθείσες αλληλεπιδράσεις προστίθενται και σε πρωτεΐνες άλλων οργανισμών για τις οποίες η αλληλεπίδραση έχει περιγραφεί με συμπεράσματα βάσει ορθολογίας. Τα αποτελέσματα είναι διαθέσιμα σε διαδικτυακή μορφή προκειμένου να υπάρχει εύκολη πρόσβαση και να επιτρέπει μια γρήγορη επισκόπηση αυτών των δεδομένων. Στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι επίσης διαθέσιμο ένα plug-in, ώστε να χρησιμοποιούνται τα δεδομένα στο πρόγραμμα του Cytoscape. Μια άλλη πρόσβαση στα δεδομένα της STRING μπορεί να γίνει μέσω διεπαφής προγραμματισμού εφαρμογών (API) μέσω της κατάλληλης διαδικτυακής διεύθυνσης. Με την έκδοση 10.0, είναι πλέον διαθέσιμη η άμεση πρόσβαση στα δεδομένα μέσω προγραμματιστικού περιβάλλοντος της γλώσσας R. Η STRING είναι μία βάση δεδομένων γνωστών και προβλεπόμενων αλληλεπιδράσεων πρωτεϊνών. Οι αλληλεπιδράσεις αυτές περιλαμβάνουν άμεσους (φυσικούς) και έμμεσους (λειτουργικούς) συσχετισμούς και προέρχονται από υπολογιστικές προβλέψεις, από μεταφορά γνώσεων μεταξύ οργανισμών αλλά και από άλλες πρωταρχικές βάσεις δεδομένων.Πιο συγκεκριμένα, οι 5 κυριες πηγές των αλληλεπιδράσεων της STRING είναι: Προβλέψεις γονιδιωματικού περιεχομένου Εργαστηριακά πειράματα μεγάλης κλίμακας Συντηρημένη συν-έκφαση Αυτοματοποιημένη εξόρυξη κειμένουΠροϋπάρχουσα γνώση σε άλλες βάσεις δεδομένων Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τρία (3) κανάλια πρόβλεψης: το κανάλι γειτνίασης, το κανάλι ένωσης και το κανάλι συν-εμφάνισης. Η λειτουργία των καναλιών αυτών σχετίζεται κυρίως με τα βακτήρια και τα αρχαία. Στο κανάλι γειτνίασης, τα γονίδια λαμβάνουν ένα σκορ συσχέτισης όταν αυτά παρατηρούνται συχνά το ένα στο γειτονικό γονιδίωμα του άλλου (όπως συμβαίνει και στην περίπτωση των συντηρημένων και συμεταφραζόμενων οπερονίων). Στο κανάλι ένωσης, τα ζεύγη πρωτεϊνών λαμβάνουν ένα σκορ συσχέτισης όταν τουλάχιστον σε ένα οργανισμό τα ορθόλογά τους έχουν ενωθεί σε ένα ενιαίο γονίδιο το οποίο κωδικοποιεί την πρωτεΐνη. Στο κανάλι συν-εμφάνισης, η STRING αξιολογεί την φυλογενετική κατανομή των ορθόλογων όλων των πρωτεϊνών σε ένα δεδομένο οργανισμό. Αν δύο πρωτεϊνες επιδείξουν υψηλή ομοιότητα σε αυτή την κατανομή (αν δηλαδή τα ορθόλογά τους τείνουν να παρατηρούνται παρόντα ή απόντα στους ίδιους οργανισμούς), τότε ένα σκορ συσχέτισης τους αυξάνεται. Στο κανάλι πειραμάτων, οι αποδείξεις προέρχονται από πειράματα τα οποία λαμβάνουν χώρα στο εργαστήριο είτε αυτά είναι βιοχημικά, βιοφυσικά ή γενετικά. Αυτό το κανάλι αποτελείται κυρίως από βάσεις δεδομένων πρωταρχικών αλληλεπιδράσεων, οι οποίες έχουν οργανωθεί από την IMEx και την BioGRID. Σε αυτό το κανάλι τα δεδομένα γονιδιακής έκφρασης, τα οποία προέρχονται από πειράματα, κανονικοποιούνται, περνούν από ένα στάδιο εκκαθάρισης των περιττών πληροφοριών και, στη συνέχεια, συσχετίζονται μεταξύ τους. Ζεύγη πρωτεϊνών τα οποία έχουν συνεχώς παρόμοια μοτίβα έκφρασης, κάτω από μία ποικιλία συνθηκών, θα λάβουν υψηλό σκορ συσχετισμού. Πλέον στην έκδοση της STRING 10.5 είναι δυνατή η επεξεργασία δεδομένων τόσο μεγάλης κλίμακας μικροσυστοιχιών, όσο και έκφρασης αλληλούχισης RNA. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται εφικτή η ανάλυση δεδομένων για επιπλέον 16 οργανισμούς. Με βάση το κανάλι εξόρυξης κειμένου, η STRING ψάχνει για αναφορές του ονόματος της πρωτεΐνης σε όλες τις περιλήψεις της PubMed σε μια συλλογή με περισσότερα από τρία εκατομμύρια άρθρα. Τα ζεύγη των πρωτεϊνών τα οποία αναφέρονται συχνά μαζί σε περιλήψεις ή και ολόκληρα άρθρα, λαμβάνουν ένα σκορ συσχετισμού. Σε αυτό το κανάλι, η STRING συλλέγει τα δεδομένα τα οποία εισάγονται από βάσεις δεδομένων μονοπατιών και έχουν αξιολογηθεί από έναν εξειδικευμένο χρήστη. Εκτός από τις άμεσα συλλεγόμενες αποδείξεις, μία επιπλέον σημαντική συμβολή στις αλληλεπιδράσεις της STRING προέρχεται από την μεταφορά αποδείξεων από τον ένα οργανισμό σε άλλο. Αυτή η interolog μεταφορά, βασίζεται στην παρατήρηση ότι τα ορθόλογα των αλληλεπιδρώντων πρωτεϊνών σε ένα οργανισμό συχνά αλληλεπιδρούν και σε άλλους οργανισμούς. Η αξιοπιστία του αποτελέσματος αυτού εξαρτάται από την ποιότητα των ορθόλογων σχέσεων. Η STRING βασίζεται στις ιεραρχικές σχέσεις ορθολογίας, οι οποίες εισάγονται από την βάση δεδομένων eggNOG και, επιπλέον, διεξάγει καθολική μεταφορά αλληλεπιδράσεων, οι οποίες έχουν ελεγχθεί από κάθε κανάλι αποδείξεων. Ιστοσελίδα της STRING Ιστοσελίδα της STITCH, συσχετιζόμενης βάσης δεδομένων για τις αλληλεπιδράσεις πρωτεϊνών με μικρά μόρια

Η ανάπτυξη των τεχνολογιών υψηλής απόδοσης σε συνδυασμό με την δυνατότητα των ηλεκτρονικών υπολογιστών να αναλύουν μεγάλο όγκο δεδομένων έδωσε ώθηση στους επιστήμονες να καταχωρήσουν και να εντάξουν μεγάλο όγκο βιολογικών δεδομένων σε εξειδικευμένες βάσεις. Η βάση δεδομένων STRING (The Search Tool for the Retrieval of Interacting Genes) είναι μια διαδικτυακή βάση που παρέχει πληροφορίες σχετικά με αλληλεπιδράσεις πρωτεϊνών: είτε άμεσες (φυσικές) είτε έμμεσες (λειτουργικές), συνοψίζοντας τόσο πειραματικά δεδομένα όσο και υπολογιστικές προβλέψεις καθώς και δημόσια αναζήτηση κειμένου.Οι πρωτεΐνες είναι μεγαλομόρια που συμμετέχουν σε πολλές κυτταρικές διεργασίες, από την μεταφορά της πληροφορίας από το εξωκυττάριο περιβάλλον μέχρι την γενετική πληροφορία μέσω των mRNA. Για να γίνουν επομένως αντιληπτές οι κυτταρικές διεργασίες και ο τρόπος λειτουργίας του κυττάρου είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς τον ρόλο των πρωτεϊνών και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, καθώς και τις αλληλεπιδράσεις με άλλα μόρια του κυττάρου. Θα πρέπει να τονισθεί ότι μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι πολλές ασθένειες, όπως το Alzheimer, το Parkinson και καρδιαγγειακές βλάβες οφείλονται στην δυσλειτουργία των πρωτεϊνών. Επομένως, το ενδιαφέρον των επιστημόνων προς την συλλογή και κατάταξη των πληροφοριών σχετικά με την συμπεριφορά των πρωτεϊνών, τόσο σε υγιή κύτταρα όσο και σε ασθενή θεωρείται επιβεβλημένο. Οι πειραματικές και κλινικές παρατηρήσεις σε συνδυασμό με τα μαθηματικά πρότυπα και οι προσομοιώσεις της συμπεριφοράς των πρωτεϊνών θα συμβάλλουν στην αντίληψη των βλαβών που προκαλούνται είτε από την γήρανση είτε από την ανάπτυξη των ασθενειών. Ο απώτερος στόχος των επιστημόνων είναι η ανάπτυξη μιας κοινής βάσης δεδομένων, στην οποία θα συμπεριλαμβάνονται οι βιοχημικές παρατηρήσεις και οι θεωρητικές προσομοιώσεις της συμπεριφοράς των πρωτεϊνών ώστε να γίνουν προβλέψεις για τη συστημική προσέγγιση των λειτουργιών τους και προφανώς την πρόληψη των ασθενειών. Η τελευταία έκδοση της STRING 10.0 περιέχει πληροφορίες για πάνω από 2.000 οργανισμούς ταξινομημένες σε οικογένειες με βάση τα διαφορετικά επίπεδα φυλογενετικής ανάπτυξης και μέσα από ένα σύστημα ανάκτησης δεδομένων υπολογίζει με τη χρήση ενός αλγόριθμου ένα σκορ εμπιστοσύνης για τις πιθανές αλληλεπιδράσεις και τις σχέσεις που διέπουν τις πρωτεΐνες.Η περιγραφή των σχέσεων γίνεται συνήθως με δίκτυο πρωτεϊνικών αλληλεπιδράσεων, το οποίο αναπαρίσταται σαν ένας μη κατευθυνόμενος, αβαρής γράφος G(V,E), με τις πρωτεΐνες σαν σύνολο κόμβων V και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους σαν σύνολο ακμών Ε, προσεγγίζοντας έτσι ολιστικά το σύστημα και δίνοντας στο χρήστη τη δυνατότητα ανάκτησης όλων των πληροφοριών που αφορούν τις μελετώμενες σχέσεις. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι ο χαρακτηρισμός των πρωτεϊνών που βρίσκεται στη βάση και η ταξινόμηση των σχημάτων γίνεται βάση της σημαντικότητας των σχέσεων που διέπουν τις πρωτεΐνες, όπως σε φυσικά σύμπλοκα, είτε σηματοδοτικά μονοπάτια, είτε σε αρθρώματα. Επιπλέον, η βάση αυτή χρησιμοποιείται για την εμφάνιση λειτουργικών εμπλουτισμών στις πρωτεϊνικές λίστες, χρησιμοποιώντας πληθώρα συστημάτων λειτουργικής ταξινόμησης, όπως GO, Pfam και KEGG. Η STRING έχει αναπτυχθεί από μια κοινοπραξία των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων CPR, EMBL, KU, SIB, TUD και UZH.

https://el.wikipedia.org/wiki/STRING

Σπιτοσπουργίτης

Το σπιτοσπουργίτι είναι ένα μικρόσωμο πουλί, συνήθως με μήκος μεταξύ 14 με 18 εκατοστών. Έχει ένα μεγάλο στρογγυλευμένο κεφάλι και μια κοντή ουρά. Όσον αφορά το βάρος του σπιτοσπουργιτιού, αυτό κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 24 με 39,5 γραμμαρίων. Το βάρος ποικίλλει ανάλογα με το φύλο, με τα θηλυκά συνήθως μικρότερα από τα αρσενικά και τα νεότερα πτηνά να είναι μικρότερα. Τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, και τα θηλυκά μεγαλύτερα κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής. Μεταξύ και εντός των υποειδών, υπάρχει περαιτέρω διαφοροποίηση με βάση το γεωγραφικό πλάτος, το υψόμετρο, το κλίμα, και άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες, σύμφωνα με βιολογικούς κανόνες, όπως ο κανόνας του Μπέργκμαν. Το σπιτοσπουργίτι προέρχεται από τη Μέση Ανατολή και εξαπλώθηκε, μαζί με τη γεωργία, στη περισσότερη Ευρασία και μέρη της Βόρειας Αφρικής. Από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, έχει εξαπλωθεί σε μεγάλο μέρος του κόσμου, κυρίως από εκούσιες εισαγωγές αλλά και μέσω της φυσικής διασποράς ή ως επιβάτες στα πλοία που ταξιδεύουν. Ο σπιτοσπουργίτης έχει επίσης επεκταθεί σημαντικά στο βόρειο τμήμα της Ευρασίας από το 1850 και συνεχίζει να το κάνει, όπως φαίνεται από τον αποικισμό της Ισλανδίας. Το πεδίο εισαγωγής του περιλαμβάνει τη περισσότερη Βόρεια Αμερική, την Κεντρική Αμερική, τη νότια Νότια Αμερική, τη Νότια Αφρική, μέρος της Δυτικής Αφρικής, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και νησιά σε όλο τον κόσμο, καθιστώντας τα πιο διαδεδομένα άγριο πτηνό στον πλανήτη.Ο σπιτοσπουργίτης είναι στενά συνδεδεμένος με τις ανθρώπινες κατοικίες και καλλιέργειες, δεν είναι όμως υποχρεωτική η συμβίωση με τους ανθρώπους: τα πουλιά της Κεντρικής Ασίας συνήθως αναπαράγονται μακριά από τους ανθρώπους στην ύπαιθρο, και τα πουλιά αλλού βρίσκονται μακριά από τον άνθρωπο. Το μόνο οικοσύστημα στο οποίο ο σπιτοσπουργίτης δεν βρίσκεται είναι το πυκνό δάσος και η τούνδρα. Είναι, όμως, καλά προσαρμοσμένο για να ζει γύρω από τον άνθρωπο. Συχνά οι σπιτοσπουργίτες ζουν ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, κυρίως σε εργοστάσια, αποθήκες, και ζωολογικούς κήπους. Έχει καταγραφεί αναπαραγωγή σε ένα ανθρακωρυχείο 640 μ. κάτω από το έδαφος, και η σίτισή του στο επίπεδο παρατήρησης του Empire State Building τη νύχτα. Έχει μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα στα αστικά κέντρα, αλλά και η αναπαραγωγική επιτυχία του είναι μεγαλύτερη στα προάστια, όπου τα έντομα είναι πιο άφθονα. Σε ευρύτερη κλίμακα, είναι πιο διαδεδομένο σε περιοχές καλλιέργειας σιταριού όπως οι μεσο-δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Στη περισσότερη Ανατολική Ασία ο σπιτοσπουργίτης απουσιάζει εντελώς, και έχει αντικατασταθεί από τον ευρωπαϊκό δενδροσπουργίτη. Σε περίπτωση που υπάρχουν και τα δύο αυτά είδη, οι σπιτοσπουργίτες είναι συνήθως πιο κοινά, αλλά το ένα είδος μπορεί να αντικαταστήσει το άλλο με τρόπο που η Maud Doria Haviland περιγράφεται ως «τυχαίο, ή ακόμα και ιδιότροπο». Ανέχεται ποικίλα κλίματα, αλλά προτιμά ξηρότερες συνθήκες, ιδίως σε υγρά τροπικά μέρη. Έχει ορισμένες προσαρμογές για ξηρές περιοχές, όπως η υψηλή αντοχή στο αλάτι και η ικανότητά του να επιβιώνει χωρίς νερό με τη λήψη των μούρων. Στις περισσότερες περιοχές ο σπιτοσπουργίτης είναι εξαιρετικά κοινός, παρά την κάποια μείωση, αλλά στα περιθωριακά ενδιαιτήματα, όπως το τροπικό δάσος ή οι οροσειρές, η διανομή του μπορεί να είναι μικρή. Ο σπιτοσπουργίτης είναι ένα πολύ κοινωνικό πουλί. Είναι ομαδικός σε όλες τις εποχές κατά τη σίτιση, και συχνά σχηματίζει σμήνη με άλλα είδη πουλιών. Επίσης φωλιάζει κοινωνικά, καθώς οι φωλιές του συνήθως συγκεντρώνονται σε συστάδες, και δραστηριοποιείται πολλές φορές κοινωνικά, όπως όταν κάνει μπάνιο σε σκόνη και νερό, καθώς και στο «κοινωνικό τραγούδι», στο οποίο τα πουλιά καλούν μαζί μέσα σε θάμνους. Ο σπιτοσπουργίτης τρέφεται κυρίως στο έδαφος, και σχηματίζει κοπάδια σε δέντρα και θάμνους. Είναι κυρίως καθιστικό είδος, σπάνια κινείται περισσότερο από μερικά χιλιόμετρα. Υπάρχει περιορισμένη μετανάστευση στους καθιστικούς πληθυσμούς, με τα πουλιά του βουνού να κινούνται σε χαμηλότερα υψόμετρα και μερικά νεαρά πουλιά μεταναστεύουν σε μεγάλες αποστάσεις, ιδιαίτερα στις ακτές. Επιπλέον, δύο υποείδη, τα bactrianus και parkini, είναι κατά κύριο λόγο μεταναστευτικά και σε αντίθεση με τα πουλιά με καθιστικούς πληθυσμούς που μεταναστεύουν, προετοιμάζεται για τη μετανάστευση με την αύξηση του σωματικού βάρους. Οι σπιτοσπουργίτες που δεν αναπαράγονται κουρνιάζουν σε μεγάλες ομάδες στα δέντρα, όπου συγκεντρώνονται πριν αρχίσουν το ομαδικό κάλεσμα. Κατά τη σίτιση σε σταθμούς και στη φωλιά, το θηλυκό είναι κυρίαρχο, παρά το μικρότερο μέγεθός του. Anderson, Ted R. (2006). Biology of the Ubiquitous House Sparrow: from Genes to Populations. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-530411-X. Summers-Smith, J. Denis (1963). The House Sparrow. New Naturalist (1st. έκδοση). London: Collins. Summers-Smith, J. Denis (1988). The Sparrows. illustrated by Robert Gillmor. Calton, Staffs, England: T. & A. D. Poyser. ISBN 0-85661-048-8.

Ο σπιτοσπουργίτης (Passer domesticus) είναι ένα είδος στρουθιόμορφου πουλιού της οικογένειας Πασσερίδες. Εμφανίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, της Μεσογείου, και σε ένα μεγάλο μέρος της Ασίας. Επίσης, έχει εκούσια ή τυχαία εισαχθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, καθιστώντας το το πιο διαδεδομένα άγριο πτηνό. Συνδέεται στενά με κατοικημένες περιοχές, αλλά δεν είναι το μόνο είδος σπουργιτιού που βρίσκεται κοντά σε σπίτια. Είναι ένα μικρό πουλί, κυρίως με σκιές στα φτερά χρώματος ως επί το πλείστον καφέ και γκρι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Sylloge Nummorum Graecorum

Αρχικά είχε ως στόχο την καταλογογράφηση των δημοσίων και των ιδιωτικών συλλογών αρχαίων ελληνικών νομισμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με την πάροδο του χρόνου όμως επέκτεινε τις δραστηριότητες του και σε άλλες χώρες, και έχει πλέον εκδώσει πάνω από 120 τόμους καταλόγων. Το 1972 το εγχείρημα έγινε μέλος της Διεθνούς Ακαδημαϊκής Ένωσης, ενώ πλέον οι τόμοι εκδίδονται υπό το Διεθνές Νομισματικό Συμβούλιο. Υπάρχει επίσης διαδικτυακά διαθέσιμη βάση δεδομένων στην οποία περιλαμβάνονται πάνω από 25.000 καταχωρήσεις νομισμάτων τα οποία βρίσκονται σε βρετανικές συλλογές. Αν και δεν θεωρείται πως αποτελεί ολοκληρωμένη πηγή αναφοράς για όλα τα αρχαία ελληνικά νομίσματα, είναι εντούτοις μια πολύτιμη πηγή για την μελέτη των ελληνικών νομισμάτων της κλασικής, ελληνιστικής, και ρωμαϊκής περιόδου, για νομισματολόγους και ιστορικούς. I : τόμος. 1, The Collection of Capt. E G Spencer-Churchill; The Salting Collection (1931) τόμος. 2, The Newnham Davis Coins (1936) II : The Lloyd Collection. 8 τόμοι (1933-7) III : The Lockett Collection. 5 τόμοι (1938-49) IV : The Fitzwilliam Museum: Leake and General Collections. 8 τόμοι (1940-71) V : The Ashmolean Museum, Oxford. τόμοι 1-4 και 9 (1951-2007) VI : The Lewis Collection in Corpus Christi College, Cambridge. 2 τόμοι (1972, 1992) VII : Manchester University Museum: The Raby and Güterbock Collections (1986) VIII : The Hart Collection, Blackburn Museum (1989) IX : The British Museum. 2 τόμοι (1993, 2002) X : The John Morcom Collection of Western Greek Bronze Coins (1995) XI : The William Stancomb Collection of Black Sea Coins (2000) XII : The Hunterian Museum, Glasgow: The Greek Imperials. 2 τόμοι (2004, 2007) XIII : The Collection of the Society of Antiquaries, Newcastle upon Tyne (2005) Επίσημος ιστότοπος Βάση δεδομένων του SNG Αναλυτικός κατάλογος δημοσιεύσεων

Ο οργανισμός Sylloge Nummorum Graecorum (μτφ. Συλλογή Ελληνικών Νομισμάτων, συντομογραφία: SNG) είναι εκδοτικό εγχείρημα με σκοπό την δημοσίευση αρχαίων ελληνικών νομισμάτων, το οποίο ξεκίνησε στη Βρετανία από την Βρετανική Ακαδημία το 1930.

https://el.wikipedia.org/wiki/Sylloge_Nummorum_Graecorum

Μαξουμπί

Οι άνδρες της φυλής αυτής είχαν μακρυά μαλλιά, τα οποία έπεφταν πάνω στους ώμους τους, ενώ οι γυναίκες είχαν κοντά. Κατοικούσαν όλοι μαζί σε μεγάλες καλύβες, κάποιες εκ των οποίων ήταν δώδεκα μέτρα ψηλές και είχαν διάμετρο τριάντα μέτρων στη βάση τους. Καλλιεργούσαν καπνό και τεράστια φιστίκια, τα οποία τα έτρωγαν καθισμένοι μέσα στην καλύβα τους, οι άνδρες από τη δική του κολοκύθα ο καθένας, μιας και ως πιάτα χρησιμοποιούσαν αυτές, ενώ οι γυναίκες από μια κοινή, μεγάλη γαβάθα. Όταν ένας πολεμιστής των Μαξουμπί πέθαινε στη μάχη, οι συγκάτοικοι του έβγαζαν τα όργανα του και τα έθαβαν μέσα σε πήλινο δοχείο, ενώ το υπόλοιπο σώμα του τεμαχιζόταν και μοιραζόταν στους συγκατοίκους του νεκρού για να το φάνε, με σκοπό να περάσουν σε αυτούς οι ιδιότητες του νεκρού. Οι Μαξουμπί δεν έτρωγαν ποτέ τα θύματά τους, μα μόνο τις σάρκες των πολεμιστών τους που σκοτώθηκαν στη μάχη. Τα μαλλιά τους είχαν πυρόξανθο χρώμα, ενώ το δέρμα τους ήταν χαλκόχρωμο. Ορισμένοι εξ αυτών είχαν γαλάζια μάτια. Ίσως η φυλή αυτή να είναι εκφυλισμένος απόγονος ενός εξελιγμένου πολιτισμού του παρελθόντος, ίσως των Τολτέκων.

Μαξουμπί ονομάζονται ιθαγενείς οι οποίοι κατοικούσαν στην οροσειρά Σιέρρα ντος παρέκις, στη Νότια Αμερική. Οι άνθρωποι αυτοί, εν αντιθέσει με τους γείτονές τους, Μαρικοξί και Αρούπι, έχουν αρκετά εξελιγμένο πολιτισμό, γνωρίζουν αρκετά πράγματα για τους πλανήτες, είναι οργανωμένοι σε 24 χωριά και αριθμούν περίπου δυο χιλιάδες. Όσοι τους γνώρισαν, τους περιγράφουν ως φιλικούς και φιλόξενους, με άψογη ηθική συμπεριφορά. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν σε διαμάχη με τους κτηνώδεις γείτονές τους, Μαρικοξί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF

Τι Τζέι Κάρτερ

Ο Κάρτερ έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ στο Νορθ Καρολάινα-Ουίλμινγκτον, με τους UNC Ουίλμινγκτον Σίχοκς, από το 2003 έως το 2008. Ο Κάρτερ ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στο Γερμανικό Πρωτάθλημα με τους Ντίσελντορφ Τζάιαντς το 2008. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με τον σύλλογο του Κυπριακού Πρωταθλήματος ΑΕΛ Λεμεσού . Πήγε στη γερμανική ομάδα Φοίνιξ Χάγκεν το 2011. Στη συνέχεια έπαιξε με τον σύλλογο του Ελληνικού Πρωταθλήματος Ρέθυμνο, πριν ενταχθεί στον Πανιώνιο το 2013. Πήγε στον ΠΑΟΚ το 2014. Τον Ιούνιο του 2015 υπέγραψε στην ΑΕΚ . Ο Κάρτερ εντάχθηκε στην πολωνική Σταλ Όστρουφ Βιελκοπόλσκι στις 12 Νοεμβρίου 2016. Στις 22 Ιουλίου 2017, ο Κάρτερ υπέγραψε με τη Λιέτουβος Ρίτας του Λιθουανικού Πρωταθλήματος, αλλά δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί για να γίνει μέρος της τακτικής του προπονητή Κουρτινάιτις, οπότε τελικά το συμβόλαιο τερματίστηκε με κοινή συμφωνία στις 11 Νοεμβρίου 2017. Στις 21 Δεκεμβρίου 2017, ο Κάρτερ υπέγραψε συμβόλαιο με την Σταλ Όστρουφ Βιελκοπόλσκι στην Πολωνία. Κανονική περίοδος Σημείωση: Μόνο οι αγώνες στις κύριες εγχώριες διοργανώσεις περιλαμβάνονται. Συνεπώς, αγώνες στο κύπελλο ή σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις παραλείπονται. Λογαριασμός Twitter Προφίλ Basketball-Reference.com Προφίλ EuroCup Προφίλ Eurobasket.com Προφίλ RealGM.com Προφίλ Draftexpress.com Προφίλ στην Ιστοσελίδα του Ελληνικού Πρωταθλήματος (στα Ελληνικά) Προφίλ Κολεγίου Νορθ Καρολάινα-Ουίλμινγκτον Κολεγιακά στατιστικά Sports-Reference College Κολεγιακά Στατιστικά ESPN

Ο Μαρκ Αντόνιο Κάτερ, κοινώς γνωστός ως Τι Τζέι Κάρτερ (γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1985) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής . Έχει ύψος 1,92 μέτρων και παίζει στη θέση του σούτινγκ γκαρντ .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9_%CE%9A%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%81

Chupa Chups

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Enric Bernat εργάστηκε για ένα εργοστάσιο παραγωγής μαρμελάδας μήλων με την ονομασία "Granja Asturias". Αφού έδωσε την ευκαιρία να κάνει γλειφιτζούρια, οι επενδυτές έφυγαν. Η Bernat ανέλαβε την εταιρεία το 1958 και μετονομάστηκε σε Chupa Chups. Κατασκεύασε τις μηχανές παραγωγής και πώλησε ένα ριγωτό μπετόν σε ένα ξύλινο ραβδί για μία πεσέτα το καθένα. Ο Bernat πήρε την ιδέα των γλειφιτζούρι του από το να πάρει τα κολλώδη χέρια του από το λιώσιμο των γλυκών. Bernat θεώρησε ότι εκείνη την εποχή, τα γλυκά δεν είχαν σχεδιαστεί για παιδιά. Οι καταστηματάρχες έλαβαν οδηγίες να τοποθετήσουν το Chupa Chups κοντά στην ταμειακή μηχανή στην περιοχή των χεριών των παιδιών, αντί της συνήθους τοποθέτησης πίσω από το πάγκο. Μια γίγαντα γλειφιτζούρι Chupa Chups για πώληση Η εταιρεία Chupa Chups ήταν επιτυχημένη. Μέσα σε πέντε χρόνια τα γλυκά της Bernat πωλούνταν σε 300.000 καταστήματα. Όταν δημιουργήθηκε για πρώτη φορά η καραμέλα, τα λαμπερά ραβδιά ήταν κατασκευασμένα από ξύλο αλλά άλλαξαν σε πλαστικά ραβδιά. Μετά το τέλος της δικτατορίας του Francisco Franco (1939-75), η αυτοχρηματοδοτούμενη ιδιωτική εταιρεία πήγε διεθνής. Στη δεκαετία του 1970 τα γλειφιτζούρια εμφανίστηκαν στην Ιαπωνία και στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας όπως η Ινδονησία, η Σιγκαπούρη, οι Φιλιππίνες και η Μαλαισία, καθώς και η Αυστραλία. Στη δεκαετία του 1980 επεκτάθηκε στις αγορές της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής και στη δεκαετία του 1990 στις περισσότερες ασιατικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας. Στην Κίνα κατασκευάστηκαν από την Tatagum στο Panyu, κοντά στο Guangzhou. Από το 2003, 4 δισεκατομμύρια γλειφιτζούρια ετησίως πωλούνται σε 150 χώρες. Η εταιρεία έχει 2.000 υπαλλήλους, κάνει το 90% των πωλήσεών της στο εξωτερικό και έχει κύκλο εργασιών € 500.000.000. Το 1991, ο Bernat πέρασε τον επίσημο έλεγχο της εταιρείας στον γιο του Xavier. Η θυγατρική εταιρεία / εταιρεία Smint ιδρύθηκε το 1994. Τον Ιούλιο του 2006 η εταιρεία συνολικά αποκτήθηκε από τον ιταλικό όμιλο Perfetti Van Melle. Το λογότυπο Chupa Chups σχεδιάστηκε το 1969 από τον καλλιτέχνη Salvador Dalí. Η πρώτη εκστρατεία μάρκετινγκ ήταν το λογότυπο με το σύνθημα "És rodó i dura molt, Chupa Chups", το οποίο μεταφράζεται από την Καταλανική ως "Είναι στρογγυλό και μακράς διαρκείας". Αργότερα, προσωπικότητες όπως η Madonna προσλήφθηκαν για να διαφημίσουν το προϊόν. Στη δεκαετία του 1980, λόγω του μειούμενου ποσοστού γεννήσεων, επιχειρήθηκε ένα σύνθημα κατά του καπνίσματος "Smoke Chupa Chups" να προσελκύσει περισσότερους ενήλικες καταναλωτές. Το σημερινό σύνθημα για την καταπολέμηση του καπνίσματος της εταιρείας είναι "Σταματήστε το κάπνισμα, ξεκινήστε να πιπιλίζετε", με τα πακέτα τους παρωδώντας τα σχέδια των τσιγάρων. Ορισμένα πακέτα παρωδίζουν τις υποχρεωτικές ασπρόμαυρες προειδοποιητικές ετικέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ειδοποίηση "Το πιπίλισμα δεν σκοτώνει".

Τα Chupa Chups (ισπανική προφορά:[tʃupa tʃups];) είναι δημοφιλή ισπανικά γλειφιτζούρια και άλλα είδη ζαχαροπλαστικής που πωλούνται σε περισσότερες από 150 χώρες σε όλο τον κόσμο. Η μάρκα ιδρύθηκε το 1958 από τον Enric Bernat και ανήκει σήμερα στην ιταλο-ολλανδική πολυεθνική εταιρία Perfetti Van Melle. Το όνομα της μάρκας προέρχεται από το ισπανικό ρήμα chupar, που σημαίνει "πιπιλίζω".

https://el.wikipedia.org/wiki/Chupa_Chups

Δημοκρατικό Κόμμα (Ιταλία)

Στις 14 Οκτωβρίου 2007 διεξήχθησαν εκλογές με ελεύθερη συμμετοχή για όλους τους Ιταλούς πολίτες άνω των 16 ετών και τους μη-ιταλούς νόμιμους κατοίκους και συμμετείχαν στην εκλογή περισσότεροι από 3.500.000 άτομα. Γενικός γραμματέας εξελέγη με το συντριπτικό 75% ο Βάλτερ Βελτρόνι, νικώντας την τότε υπουργό Υγείας Ρόζι Μπίντι που έλαβε 13% των ψήφων περίπου. Ο Βελτρόνι αναγνωρίστηκε επίσημα γενικός γραμματέας του Κόμματος στις 28 Οκτωβρίου 2007 στο ιδρυτικό συνέδριο που έγινε στο Μιλάνο. Στις 21 Νοεμβρίου έγινε γνωστό και το έμβλημα του κόμματος που απεικονίζει το όνομα (PD) με χρώματα που θυμίζουν την τρίχρωμη ιταλική σημαία (πράσινο, λευκό και κόκκινο) και ένα κλαδί ελιάς, ιστορικό σύμβολο του συνασπισμού της Ελιάς. Τα χρώματα στο έμβλημα του κόμματος συμβολίζουν τις οικολογικές και σοσιαλιστικές-φιλελεύθερες απόψεις που το Δημοκρατικό Κόμμα εκφράζει (πράσινο), την Καθολική Χριστιανική αλληλεγγύη (άσπρο) και τις σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές παραδόσεις.

Το Δημοκρατικό Κόμμα (ιταλικά: Partito Democratico, συντ.: PD) είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό κόμμα της Ιταλίας που ιδρύθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2007. Γενικός Γραμματέας του κόμματος είναι η Έλι Σλάιν. Αποτελεί συνέχεια του συνασπισμού της Ελιάς, που δημιουργήθηκε το 1995 από ένα σύνολο κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού σοσιαλισμού,της χριστιανοδημοκρατίας, του φιλελευθερισμού και της οικολογίας. Η ίδρυση του κόμματος, πραγματοποιήθηκε μέσω ανοιχτών εκλογών που διενεργήθηκαν για την εκλογή του γενικού γραμματέα του κόμματος και Συντακτικής Συνέλευσης. Γενικός γραμματέας του κόμματος εξελέγη ο τότε δήμαρχος της Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι και αναπληρωτής του ο Ντάριο Φραντσεσκίνι. Ο Ρομάνο Πρόντι δημιουργός του συνασπισμού της Ελιάς και πρώην πρωθυπουργός, υπήρξε ο πρόεδρος του κόμματος έως τις 16 Απριλίου 2008 οπότε και παραιτήθηκε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_(%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1)

Διφθοροξικό οξύ

Κατά τη συστηματική ονοματολογία κατά IUPAC, η ένωση θεωρείται υποκατεστημένο αιθανικό οξύ, δηλαδή αιθανικό οξύ, δύο (2) άτομα υδρογόνου του μεθυλίου του οποίου, έχει αντικατασταθεί από δύο (2) άτομο φθορίου. Πιο αναλυτικά, το πρόθεμα «αιθ-» δηλώνει την παρουσία δύο (2) ατόμων άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ικό οξύ» φανερώνει ότι η ένωση είναι ένα καρβοξυλικό οξύ, δηλαδή ότι κύρια χαρακτηριστική ομάδα της ένωσης είναι ένα καρβοξύλιο (-COOH). Το αρχικό πρόθεμα «διφθορ(ο)-» δηλώνει την παρουσία δύο (2) ατόμων φθορίου ανά μόριο της ένωσης. Η χρήση των αριθμών θέσης (2,2-) θα αποτελούσε πλεονασμό, γιατί αυτή (#2) είναι η μοναδική θέση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, εφόσον το #1 άτομο άνθρακα της ένωσης είναι το καρβοξύλιο και αν συνδεθεί το ένα άτομο του φθορίου με το καρβονύλιο αυτού, σχηματίζεται το φθοραιθανοϋλοφθορίδιο (CH2FCOF), που δεν είναι καρβοξυλικό οξύ ώστε να μπορεί ονομαστεί 1,2-διφθοροξικό οξύ. Η μοριακή δομή του μπορεί να βρεθεί από την αντίστοιχη του αιθανικού οξέος με αντικατάσταση δύο (2) ατόμων υδρογόνου του μεθυλίου του από δύο άτομα (2) φθορίου. Η ενέργεια δεσμού C-F ανέρχεται σε 552 kJ/mol. Ο δεσμός αυτός είναι πολύ σταθερός και έχει μεγάλη πολικότητα, αγγίζοντας τα όρια ετεροπολικού δεσμού. Με επίδραση φθοριούχου υφυδραργύρου (Hg2F2) σε διχλωραιθανικό οξύ (ClCH2COOH) μπορεί να υποκατασταθεί το χλώριο από φθόριο, γιατί ο σχηματισμός δυσδυάλυτου χλωριούχου υφυδραργύρου μετακινεί τη χημική ισορροπία της αντίδρασης προς τα δεξιά:Παρόμοια υποκατάσταση συμβαίνει και με χρήση φθοριούχου αργύρου (AgF): Αντί του χλωραιθανικού οξέος χρησιμοποιούνται επίσης ως πρόδρομες ύλες και εστέρες του, όπως για παράδειγμα ο διχλωραιθανικός μεθυλεστέρας (CHCl2COOCH3). Σε αυτήν την περίπτωση σχηματίζεται ο φθοραιθανικός μεθυλεστέρας (CHF2COOCH3), που μπορεί να υδρολυθεί σε φθοραιθανικό οξύ. Το διφθοροξικό οξυ συνδυάζει τις ιδιότητες καρβοξυλικού οξέος και φθοροπαραγώγου. Το διφθοροξικό οξύ είναι ένα ασθενές μονοπρωτικό οξύ. Το άτομο υδρογόνου του διφθορομεθυλίου δεν αντικαθιστώνται από μέταλλα αλλά παρ'όλα αυτά το διφθοροξικό οξύ αντιδρά με ορισμένα μέταλλα μέταλλα και βάσεις σχηματίζοντας άλατα με σύγχρονη έκλυση υδρογόνου ή νερού αντίστοιχα: 1. Με θέρμανση διφθοραιθανικού νατρίου παίρνουμε διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και διφθορομεθάνιο (CH2F2):2. Με ηλεκτρόλυση διφθοραιθανικού νατρίου (μέθοδος Kolbe), συμπαράγονται διοξείδιο του άνθρακα και 1,1,2,2-τετραφθοραιθάνιο:3. Με θέρμανση αλάτων του με ασβέστιο (ή βάριο) παράγεται 1,1,3,3-τετραφθοροπροπανόνη:4. Με επίδραση βρωμίου σε διφθοροξικό άργυρο παράγεται βρωμοδιφθορομεθάνιο - Αντίδραση Hunsdiecker: 1. Τo διφθοροξικό οξύ ανάγεται με λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4) (κυρίως) προς αιθανόλη:2. Με «υδρογόνο εν τω γενάσθαι», δηλαδή μέταλλο + οξύ παράγεται οξικό οξύ:3. Με σιλάνιο (SiH4), παρουσία τριφθοριούχου βορίου (BF3) παράγεται οξικό οξύ:4. Αναγωγή από ένα αλκυλοκασσιτεράνιο (RSnH3). Παράγεται οξικό οξύ. Π.χ.: Τo διφθοροξικό οξύ οξειδώνεται σε διφθοροξικό υπεροξύ από το υπεροξείδιο του υδρογόνου (H2O2), σε όξινο περιβάλλον: Με επίδραση αλκοολών παράγονται διφθοροξικοί εστέρες:: 1. Με επίδραση αλογόνων, παρουσία ερυθρού φωσφόρου, παράγεται αλοδιφθοροξικό οξύ: Η επίδραση φθορίου (F2) αποφεύγεται για λόγους ασφαλείας.2. Με επίδραση αλογονωτικών μέσων παράγονται διφθορακετυλοαλογονίδια:: α. Με SOCl2: β. Με PCl5: γ. Με PX3, όπου X: Cl, Br, I. Για το φθορακετυλοφθορίδιο προτιμάται η υποκατάσταση σε διφθορακετυλοχλωρίδιο: Με επίδραση χλωριούχου ασβεστίου (CaCl2) σε διφθοροξικό οξύ παράγεται (τελικά) διχλωροξικό οξύ: Με επίδραση τύπου Friedel-Crafts σε βενζόλιο παράγεται (τελικά) διφαινυλαιθανικό οξύ: Με επίδραση καρβενίων παράγεται ένα μείγμα προϊόντων. Π.χ. με μεθυλένιο έχουμε περίπου την παρακάτω στοιχειομετρική εξίσωση: Η παραπάνω στοιχειομετρική εξίσωση είναι άθροισμα κατά μέλη των ακόλουθων δράσεων:Παρεμβολή στον ένα (1) δεσμό C-H. Παράγεται 2,2-διφθοροπροπανικό οξύ, ένα διαλοκαρβοξυλικό οξύ. Παρεμβολή στον ένα (1) δεσμό O-H. Παράγεται διφθοροξικός μεθυλεστέρας, ο μεθυλεστέρας του διφθοραιθανικού οξέος. Κυκλοπροσθήκη στον ένα (1) δεσμό C=O. Παράγεται 2,2-διφθορομεθυλοξιρανόλη, μια ετεροκυκλική αλκοόλη.Συνολικά δηλαδή τρία (3) παράγωγα προϊόντα, που είναι πρακτικά ισοδύναμα (σ' αυτήν την περίπτωση) σε παραγωγή, εξαιτίας της μεγάλης δραστικότητας του μεθυλενίου, που ως δίριζα κάνει σχεδόν απόλυτα κινητικές (δηλαδή όχι εκλεκτικές) τις αντιδράσεις του. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Πολυχρόνη Σ. Καραγκιοζίδη: Ονοματολογία οργανικών ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1991, Έκδοση Β΄. Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη: Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων, Θεσσαλονίκη 1985, Έκδοση Β΄. Δ. Νικολαΐδη: Ειδικά κεφάλαια Οργανικής Χημεία, Θεσσαλονίκη 1983.

Το διφθοροξικό οξύ ή διφθοροξικό οξύ (αγγλικά difluoroethanoic acid ή difluoroacetic acid) είναι οργανική χημική ένωση με μοριακό τύπο C2H2F2O2, αν και συνηθέστερα παριστάνεται με τον ημισυντακτικό τύπο: CHF2COOH. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για το απλούστερο διφθοροκαρβοξυλικό οξύ. Αποτελεί ένα δομικό ανάλογο του οξικού οξέος (CH3COOH), από το οποίο τυπικά προέρχεται με αντικατάσταση δύο (2) α-ατόμων υδρογόνου από επίσης δύο (2) άτομα φθορίου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άμεσο διφθορομεθυλιωτικό αντιδραστήριο.Με βάση τις κανονικές θερμοκρασίες τήξης και βρασμού του, το χημικά καθαρό διφθοροξικό οξύ, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, είναι υγρό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D

Καλλονή Αιτωλοακαρνανίας

Η Καλλονή βρίσκεται στις ΝΔ υπώρειες του βουνού Πύργος (1.254 μ.), στον επαρχικό δρόμο που ενώνει την Ελατόβρυση με τη Γραμμένη Οξυά και απέχει από τη Ναύπακτο 80 χλμ. Η παλιότερη τοποθεσία του χωριού ήταν χαμηλότερα αλλά οι κάτοικοί της μετακινήθηκαν σε υψηλότερο σημείο εξ΄αιτίας καθιζήσεων γύρω στο 1893. Το χωριό αναφέρεται με το παλιό του όνομα Στρωμίνιανη ή Στρώμιανη στη βυζαντινή εποχή, ενώ ο Γάλλος περιηγητής Φρανσουά Πουκεβίλ την κατονομάζει στον κατάλογο των χωριών της περιοχής Κραβάρων να κατοικείται από 30 οικογένειες. Αρκετοί κάτοικοι του χωριού έχουν εγκατασταθεί στο Μεσολόγγι, όπου έχουν ιδρύσει συνοικία με το όνομα Καλλονή. Αξιοθέατα της Καλλονής είναι η γραφική πλατεία με την αιωνόβια βελανιδιά και θέα στις γύρω χαράδρες, ο ενοριακός ναός της Αγίας Παρασκευής για τον οποίο η παράδοση αναφέρει ότι στη θέση του υπήρχε μοναστήρι καθώς και ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου όπου βρέθηκαν αρχαίοι τάφοι (οι “ληνότρυπις”, δηλαδή Ελληνότρυπες) και μια επιτύμβια επιγραφή με τη φράση “παρ’ οδόν μνήμα” . Την περίοδο 1999 - 2010, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καποδίστριας, αποτελούσε Δημοτικό διαμέρισμα, ανήκε στο Δήμο Αποδοτίας και ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 30 κάτοικοι. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, από το 2011 αποτελεί τη Τοπική Κοινότητα Καλλονής που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Αποδοτίας του Δήμου Ναυπακτίας και ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 105 κάτοικοι. Μέχρι το 1927 ονομαζόταν Στρωμίνιανη και μετονομάστηκε σε Καλλονή με το ΦΕΚ 206/1927. Απογραφές πληθυσμού

Η Καλλονή είναι ορεινό χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις δυτικές απολήξεις των Βαρδουσίων και είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Σίβα

Οι «θεότητες» όπως η Κάλι, ο Μπράχμα, ο Βισνού, ο Σίβα, είναι όψεις του ενός Θεού. Στη διδασκαλία άλλων δογμάτων, ο Μπράχμα, ο Βισνού και ο Σίβα αντιπροσωπεύουν τις τρεις κύριες μορφές της θεού στον Ινδουισμό και αποτελούν το Τριμούρτι. Σ΄αυτή την σχολή της ινδουιστικής θεολογίας ο Μπράχμα είναι ο δημιουργός, ο Βίσνου είναι ο διατηρητής και ο Σίβα είναι ο καταστροφέας ή ο μετασχηματιστής. Ο Σίβα θεωρείται ο ύψιστος θεός της Ινδουιστικής θρησκείας κατά την ινδουιστική παράδοση Σάιβα. Οι πιστοί του Ινδουισμού που εστιάζουν τη λατρεία τους προς τον Σίβα ονομάζονται Σαϊβίτες και αποτελούν ένα από τα τρία επικρατέστερα δόγματα του Ινδουισμού. Σύμφωνα με τον Gavin Flood, ειδήμονα σε θέματα της ινδουιστικής θρησκείας, "Ο Σίβα είναι θεός της ασάφειας και του παραδόξου", καθώς δεν αντιπροσωπεύει μόνο την εκδικητική πλευρά του θεού. Γι' αυτό και στο πρόσωπό του συνυπάρχει η δημιουργικότητα και η καταστροφή, η συμπάθεια και η ωμότητα. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 6, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος

Ο Σίβα είναι ένας από τους κυριότερους θεούς της Ινδουιστικής θρησκείας, μια από τις μορφές του Τριμούρτι. Κατά την παράδοση Σμάρτα, είναι μια από τις πέντε μορφές του θεού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%B2%CE%B1

Ελισάβετ του Βιντ

Η Ελισάβετ Παυλίνα Οττιλία Λουίζα γεννήθηκε στο Παλάτι του Μονρεπό στο Νοϊβίντ. Ήταν η κόρη του Χέρμαν του Βιντ και της Μαρίας του Νάσσαου, αδελφής του Αδόλφου του Λουξεμβούργου. Από μικρή ηλικία είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες, που φάνηκε αργότερα και με την ενασχόλησή της με τη λογοτεχνία. Ήταν επίσης ανιψιά της Σοφίας, Βασίλισσας της Σουηδίας, ενώ η ίδια είχε ανιψιό τον Γουλιέλμο του Βιντ, μετέπειτα Πρίγκιπα της Αλβανίας, από τον αδελφό της Γουλιέλμο Αδόλφο του Βιντ. Στην ηλικία μόλις των 16 ετών, εθεωρείτο πιθανή σύζυγος του Αλβέρτου Εδουάρδου, Πρίγκηπα της Ουαλίας, μετέπειτα Βασιλιά του Ηνωμένου Βασιλείου και Αυτοκράτορα της Ινδίας. Εθεωρείτο μάλιστα ιδανική νύφη από τη Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία ενθάρρυνε την κόρη της, Βικτωρία, μετέπειτα σύζυγο του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ΄, να συναναστρέφεται την Ελισάβετ. Αργότερα ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου νυμφεύθηκε την Αλεξάνδρα της Δανίας, μετέπειτα Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και Αυτοκράτειρα της Ινδίας. Γνωρίστηκε πρώτη φορά με τον μέλλοντα σύζυγό της, Κάρολο του Οίκου Χοεντσόλλερν-Ζίγκμαρινγκεν στο Βερολίνο το 1861, όταν η οικογένειά της βρισκόταν στην Αυλή του Βερολίνου προς επίτευξη ενός βέλτιστου γάμου. Αργότερα το 1869, όταν ο Κάρολος έλαβε τον τίτλο του Πρίγκιπα της Ρουμανίας, επέστρεψε στη Γερμανία προς αναζήτηση της μέλλουσας συζύγου του. Επανασυνδέθηκε με την Ελισάβετ και τελικώς παντρεύτηκαν στο Νοϊβίντ τον ίδιο χρόνο. Το μοναδικό παιδί του, η Μαρία, απεβίωσε το 1874 στην ηλικία των 3 ετών, γεγονός που δεν μπορούσε να ξεπεράσει η μητέρα της. Στέφθηκε Βασίλισσα της Ρουμανίας το 1881, όταν η Ρουμανία ανακηρύχθηκε βασίλειο. Οι σχέσεις του βασιλικού ζεύγους αναφερόταν ως παγωμένες σε όλη την διάρκεια του γάμου τους, ενώ ο βασιλιάς Κάρολος ασχολείτο αποκλειστικά με τα τεκταινόμενα της βασιλείας του. Η ίδια η Ελισάβετ είχε αναφέρει, ότι ήταν τέτοια η προσήλωση του συζύγου της στην πολιτική, που «κοιμόταν με το στέμμα». Ο θάνατος της κόρης τους επέτεινε το ψυχρό κλίμα, αλλά προς το τέλος της ζωής τους υπήρξε μια επαναπροσέγγιση. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1877-1878 αφοσιώθηκε στη φροντίδα των τραυματιών και ίδρυσε το Τάγμα της Ελισάβετ, που απέδιδε παράσημα με χρυσό σταυρό πλαισιωμένο με μπλε κορδέλα σε διακεκριμένα πρόσωπα. Προσπάθησε να ενθαρρύνει τις γυναίκες να συνεχίζουν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ίδρυσε συλλόγους αρωγής για την επίτευξη κοινωφελών σκοπών. Ήταν καλλιτεχνική φύση, αφού διακρινόταν για την έφεσή της στο πιάνο, καθώς και σε άλλα μουσικά όργανα, στο τραγούδι, στη ζωγραφική και στη λογοτεχνία και ειδικότερα την ποίηση, στη λαογραφία και στις νουβέλες. Εκτός από τα πολυάριθμα πρωτότυπα έργα της διέδωσε σε λογοτεχνική μορφή πολλούς από τους θρύλους της ρουμανικής επαρχίας. Απεβίωσε στο Βουκουρέστι και ο τόπος ταφής της βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της πόλης Κουρτέα ντε Άργκες. Ατομικά έργαΧρησιμοποίησε το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κάρμεν Σίλβα για να γράψει διάφορα έργα σε πολλές γλώσσες, όπως στα γερμανικά, τα ρουμανικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Μερικά από τα έργα της, που περιλαμβάνουν ποιήματα, θεατρικά έργα, νουβέλες, δοκίμια, μελέτες, συλλογές στοχασμών και άλλα, αξίζουν αναφοράς: (Γερμανικά) "Sappho" και "Hammerstein", 1880, δύο ποιήματα που εκδόθηκαν στη Λειψία. (Γαλλικά) "Les Pensées d'une reine", 1882 (γερμανικά: "Vom Amboss", 1890), αποφθέγματα που εκδόθηκαν στο Παρίσι.Βραβείο "Prix Botta" της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών.(Ρουμανικά) "Cuvinte Sufletesci", 1888 (γερμανικά: "Seelen-Gespräche"), θρησκευτικοί στοχασμοί που εκδόθηκαν στο Βουκουρέστι.Συλλογικά έργαΜαζί με τη Μίτε Κρέμνιτς, κυρία επί των τιμών και συγγραφέα, εξέδωσαν κάποια έργα, ενώ ορισμένες φορές χρησιμοποίησαν το ψευδώνυμο Dito et Idem. Μερικά από αυτά είναι: (Γερμανικά) "Aus zwei Welten", 1884, νουβέλα που εκδόθηκε στη Λειψία. (Γερμανικά) "Anna Boleyn", 1886, τραγωδία που εκδόθηκε στη Βόννη. (Γερμανικά) "In der Irre", 1888, συλλογή από πεζά που εκδοθηκε στη Βόννη (Γερμανικά) "Edleen Vaughan", 1894 (αγγλικά: "Paths of Peril") νουβέλα που εκδόθηκε στο Λονδίνο. (Αγγλικά) "Sweet Hours", 1904, ποιήματα που εκδόθηκαν στο Λονδίνο.Μεταφράσεις στα γερμανικά(Γαλλικά) "Pecheur d'Islande", (Ο ψαράς της Ισλανδίας), μυθιστόρημα του Πιέρ Λοτί. (Γαλλικά) " Les Deux Masques", δραματικές επικρίσεις του Πωλ ντε Σαιν Βικτώρ.Μεταφράσεις στα αγγλικά(Γερμανικά) "Lieder aus dem Dimbovitzathal", λαογραφική μελέτη της Ελένα Βακαρέσκου που εκδόθηκε το 1889 σε μετάφραση της ιδίας και της Άλμα Στρέτελ με συμπληρώσεις το 1891. Ορισμένα από τα έργα της μεταφράστηκαν μεταγενέστερα σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Το 1881 λόγω έλλειψης διαδόχου στο ρουμανικό θρόνο, ο Κάρολος Α΄ υιοθέτησε τον ανιψιό του Φερδινάνδο. Ο Φερδινάνδος σε μια ξένη βασιλική Αυλή και μακριά από την πατρίδα του, συνδέθηκε με μία από τις γυναίκες της Αυλής της Ελισάβετ, τη συγγραφέα Ελένα Βακαρέσκου. Η Ελισάβετ, στενή φίλη της Ελένα, ενθάρρυνε τη σχέση μεταξύ τους, παρόλο που το Σύνταγμα απαγόρευε την τέλεση του γάμου μεταξύ του διαδόχου του θρόνου και μιας γυναίκας ρουμανικής καταγωγής. Αυτό οδήγησε στην αυτοεξορία της Ελισάβετ στη πόλη που μεγάλωσε και της Ελένα στο Παρίσι, ενώ ο Φερδινάνδος αναζήτησε στην Ευρώπη μία σύζυγο. Τελικώς νυμφεύθηκε την Μαρία του Εδιμβούργου, εγγονή της Βασίλισσας Βικτωρίας από τον γιο της Αλφρέδο. Η υπόθεση συνέβαλε στην ενίσχυση της αντίληψης, ότι η Ελισάβετ ήταν ονειροπόλα και εκκεντρική. Αρκετά ασυνήθιστη για μια βασίλισσα ήταν η προσωπική της άποψη, όπως έγραψε σε κάποιο ημερολόγιό της, ότι θεωρούσε μια δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης προτιμότερη από τη μοναρχία. Η άποψή της δεν δημοσιεύτηκε παρά μετά τον θάνατό της.

Η Ελισάβετ του Βιντ (γερμ. Elisabeth Pauline Ottilie Luise zu Wied, 29 Δεκεμβρίου 1843 – 2 Μαρτίου 1916) ήταν σύζυγος του Καρόλου Α΄ της Ρουμανίας, γνωστή ευρέως με το φιλολογικό ψευδώνυμο Κάρμεν Σίλβα. Υπήρξε η πρώτη που έφερε τον τίτλο της Βασίλισσας της Ρουμανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84

Πυθαγόρειο Σάμου

Το όνομα του οικισμού μέχρι το 1955 ήταν Τηγάνι, οπότε μετονομάστηκε σε Πυθαγόρειο απ' τη Διεθνή Οργάνωση Πυθαγορείων, προς τιμήν του μεγάλου μαθηματικού Πυθαγόρα, που καταγόταν από τη Σάμο. Στη θέση του Πυθαγορείου στην αρχαιότητα βρισκόταν η αρχαία πόλη της Σάμου. Το λιμάνι του σημερινού οικισμού ταυτίζεται με το λιμάνι της αρχαίας πόλης, το οποίο ο Ηρόδοτος το περιγράφει ως ένα από τα θαυμαστά έργα του νησιού και θεωρείται το αρχαιότερο τεχνητό λιμάνι της Μεσογείου. Τα ερείπια των ελληνικών ρωμαϊκών μνημείων και το εντυπωσιακό «Ευπαλίνειο όρυγμα» ή «Υδραγωγείο του Ευπαλίνου», μαζί με το Ηραίο της Σάμου, κηρύχθηκαν Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO το 1992 (βλέπε το λήμμα για τον χώρο του Πυθαγορείου). Νεότερο αξιόλογο κτίσμα στο Πυθαγόρειο αποτελεί ο πύργος του Λυκούργου Λογοθέτη, που δεσπόζει στη δυτική πλευρά του οικισμού. Χτίστηκε το 1824 και πρόκειται για διώροφο κτίσμα σε οχυρωματική διάταξη. Στο λιμάνι ξεχωρίζει το άγαλμα του Πυθαγόρα, ένα σύγχρονο γλυπτό που απεικονίζει τον Πυθαγόρα με το περίφημο θεώρημά του,, το Πυθαγόρειο θεώρημα. Το Πυθαγόρειο οικοδομήθηκε πάνω στην αρχαία πρωτεύουσα της Σάμου, τα ερείπια βρίσκονται ενσωματωμένα στα σημερινά σπίτια του Πυθαγορείου. Η αρχαία πόλη έφτανε στο μέγιστο της ισχύος της γύρω στα 530 π.Χ. την εποχή που κυβέρνησε το νησί ο Τύραννος Πολυκράτης, τότε έγινε πανίσχυρο ναυτικό κράτος. Η ισχύς οδήγησε σε ευημερία και μεγάλα πλούτη με αποτελέσματα τα μεγάλα έργα του Πολυκράτη που ήταν το Ευπαλίνειο όρυγμα, το Ηραίο Σάμου και το αρχαίο λιμάνι της Σάμου, βρίσκονται τα ερείπια τους σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της πόλης, διακρίνονται και οι αρχαίες οχυρώσεις. Η Σάμος κατακτήθηκε από τους Πέρσες και έπεσε σε μεγάλη παρακμή, ακολούθησαν άλλοι δύο περίοδοι ευημερίας τον 3ο αιώνα π.Χ. που έζησε ο Αρίσταρχος ο Σάμιος και στην ύστερη Αρχαία Ρώμη. Τα ερείπια της Ρωμαϊκής Σάμου διακρίνονται σήμερα περίπου μισό χιλιόμετρο δυτικά από το Πυθαγόρειο. Το λιμάνι του Σάμου είχε σημαντικό ρόλο στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, τα ερείπια από το Βυζαντινό ημερολόγιο είναι ορατά σήμερα από τον Πύργο του Λογοθέτη στη δυτική πλευρά του λιμανιού. Ακολούθησε παρακμή στη Λατινοκρατία και οι παραλιακοί οικισμοί ερημώθηκαν, στην Οθωμανική αυτοκρατορία η νέα πρωτεύουσα Χώρα κτίσθηκε 4 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το αρχαίο Πυθαγόρειο. Στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 ο Σάμιος ηγέτης Λυκούργος Λογοθέτης οικοδόμησε την περίοδο 1824 - 1827 έναν πύργο, αργότερα (1831) έκτισε κοντά στον πύργο μια εκκλησία. Την περίοδο 1859 - 1866 έγινε το νεότερο λιμάνι της πόλης στη θέση του αρχαίου που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Το όνομα του νέου οικισμού ήταν "Τηγάνι" από το Ιταλικά "Ντόγκανα" που μεταφράζεται ως "έθιμα", αργότερα (1955) μετονομάστηκε σε Πυθαγόρειο από το όνομα του κορυφαίου αρχαίου σοφού Πυθαγόρα που ήταν από τη Σάμο. Η κωμόπολη βρίσκεται στην πιο ανεπτυγμένη τουριστικά περιοχή του νησιού, διαθέτει εξαιρετικά καλές τουριστικές υποδομές και προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις για διαμονή τόσο μέσα στην πόλη, όσο και σε κοντινή απόσταση στην ευρύτερη περιοχή. Η ύπαρξη αξιόλογων Μουσείων, η διοργάνωση πολλών εκθέσεων (Ζωγραφικής, Φωτογραφίας κλπ) κυρίως τη θερινή περίοδο, όπως επίσης και Διεθνών Συνεδρίων, διαλέξεων διεθνούς ακτινοβολίας (Φιλοσοφίας, Επιστημών, Τεχνών, Νέων τεχνολογιών, Αρχαιολογίας κλπ) και η οργάνωση Φεστιβάλ (Θεάτρου, Μουσικής κλπ) αποτελούν πόλο έλξης σε όλη τη διάρκεια του έτους. Άγαλμα του Πυθαγόρα στο λιμάνι. Παλιό βυζαντινό κάστρο, που ενισχύθηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 Πύργος του αρχηγού της επανάστασης Λυκούργου Λογοθέτη. Ιερός Ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, που τον οικοδόμησε το 1831 ο Λογοθέτης και οι άλλοι αρχηγοί του νησιού, εκπληρώνοντας τάμα που έκαναν μετά τη νικηφόρα ναυμαχία της Μυκάλης τον Αύγουστο του 1824. Παλαιοχριστιανική βασιλική του Κάστρου (6ος αιώνας), που οικοδομήθηκε στη θέση και με τα υλικά δυο πολυτελών εξοχικών κατοικιών των Ελληνιστικών χρόνων. Αρίσταρχος ο Σάμιος, αστρονόμος και μαθηματικός, γέννημα-θρέμμα του Πυθαγορείου. Πυθαγόρας, διάσημος μαθηματικός και φιλόσοφος, ο οποίος γεννήθηκε στο Πυθαγόρειο το 580 π.Χ. Το Πυθαγόρειο στην επίσημη ιστοσελίδα της UNESCO Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού - Πυθαγόρειο και Ηραίο Σάμου Αρχειοθετήθηκε 2017-10-21 στο Wayback Machine.

Το Πυθαγόρειο είναι κωμόπολη της Σάμου, χτισμένη στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού. Βρίσκεται νότια της πόλης της Σάμου και σε απόσταση 12 χιλιόμετρα απ' αυτήν. Ο πληθυσμός του -σύμφωνα με την απογραφή του 2011- είναι 1.272 κάτοικοι. Διοικητικά ανήκει στο Δήμο Σάμου, ενώ μέχρι τα τέλη του 2010 αποτελούσε έδρα του Δήμου Πυθαγορείου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CE%B8%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CF%85

Γιώργος Μπίας

Ήταν αθλητής της κολύμβησης και των καταδύσεων και μέλος του Αμερικανικού Ναυτικού Ινστιτούτου. Εργάστηκε ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής τη δεκαετία του ' 60 και του '70. Τη δεκαετία του ' 60 ανέπτυξε το άθλημα της κωπηλασίας στη Θεσπρωτία (τετράκωπος). Από το 1966 ως το 1970 ήταν επικεφαλής της προπονητικής ομάδας του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης. Το 1968 ανέλαβε προπονητής της ομάδας κολύμβησης του Εθνικού Γ.Σ. Αθηνών και κατάφερε να ανανεώσει το σύλλογο, ο οποίος διερχόταν κρίση εκείνη την περίοδο. Στον Εθνικό Γ.Σ. Αθηνών ο Γιώργος Μπίας ήταν προπονητής της Ελένης Αυλωνίτου και της Βιβής Πρωτόπαππα και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη και των δύο αυτών κορυφαίων πρωταθλητριών. Λίγο πριν αρρωστήσει, ανέλαβε ως προπονητής της ομάδας του Ναυτικού Ομίλου Αγίου Νικολάου (ΝΟΑΝ). Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις 8 Ιουνίου και κηδεύτηκε από το ναό του Αγίου Γεωργίου στις 10 Ιουνίου 1990. Το βιβλίο που ετοίμαζε ("Η ζούγκλα των 25μ") δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας του θανάτου του. "Αγωνιστική κολύμβησις" (1962)

Ο Γιώργος Μπίας (1926 - 1990) ήταν Έλληνας κολυμβητής, γυμναστής, καταδύτης και προπονητής, πρωτοπόρος του ναυταθλητισμού στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Άγιο Νικόλαο. Διετέλεσε προπονητής της εθνικής Ελλάδας, πολλών ομάδων, όπως ο Εθνικός Γ.Σ.Αθηνών, ο Παναθηναϊκός, ο Ναυτικός Όμιλος Αγίου Νικολάου (ΝΟΑΝ, 1961-64), ο ΕΓΟΗ και ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης. Τιμήθηκε με το βραβείο της Ελληνικής Θαλάσσιας Ένωσης (ΕΘΕ).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό

Το ΕΛΑΝ ξεπήδησε ουσιαστικά μέσα από τα σπλάχνα του ΕΛΑΣ τουλάχιστον στις παράλιες περιοχές που ελέγχονταν απ΄ αυτόν. Αρχικά η δράση των ανταρτών στη θάλασσα ήταν πολύ περιορισμένη, βοηθώντας κάποιες μικροομάδες με τρόφιμα, εφόδια και μεταφορές στελεχών ή και ομάδων που εντοπίζονταν κυρίως στον Κορινθιακό Κόλπο υποστηρίζοντας Ρουμελιώτες αντάρτες. Κάποια έντονη όμως δραστηριότητα του ΕΛΑΝ άρχισε να παρατηρείται από τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας και μετά, όπου διάφορα μικρά σκάφη, ιστιοφόρα και μηχανοκίνητα καΐκια και μεγαλύτερα ανέλαβαν να μεταφέρουν ιταλικές φρουρές από διάφορα νησιά στη Στερεά Ελλάδα, όπως από την Εύβοια προς τη Λοκρίδα, από τη Σκιάθο στο Πήλιο, από τα Κύθηρα στην Ελιά Λακωνίας και το Γύθειο, κ.ά. Αυτή ακριβώς την περίοδο φέρεται να ρίχτηκε και η ιδέα ενός ένοπλου ναυτικού παράλληλα με τον ένοπλο ΕΛΑΣ που θα αναλάμβανε και επιχειρήσεις κατά των κατακτητών. Σταθμός για την ανάπτυξη του ΕΛΑΝ αποτέλεσε η ίδρυση της ΠΕΕΑ στις 10 Μαρτίου του 1944 όπου στο Εθνικό Συμβούλιο που ακολούθησε με το Γ΄ Ψήφισμα έγιναν αποδεκτές προτάσεις ορισμένων εθνοσυμβούλων για την ίδρυση Ναυτικής Υπηρεσίας υπό τις διαταγές του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ η οποία και πράγματι ανέλαβε τη συγκρότηση και διοίκηση μονάδων, υπό τους Μιλτιάδη Σοφιανό, Αλέκο Σκουμπιώτη κ.ά.. Έτσι συνέχεια των παραπάνω συγκροτήθηκαν τέσσερις ναυτικές μοίρες και ένας ανεξάρτητος στολίσκος οι: 1η (I) ναυτική μοίρα Πελοποννήσου - Ζακύνθου, 2η (IΙ) ναυτική μοίρα Δυτικής Στερεάς και Ιονίων νήσων, 3η (III) ναυτική μοίρα Ευβοϊκού - Σαρωνικού - Κορινθιακού, 4η (IV) ναυτική μοίρα Πηλίου και Παγασητικού και o ανεξάρτητος στολίσκος Μαλιακού.Αρκετά δε αργότερα δημιουργήθηκαν άλλες δύο μοίρες, η 5η (V) ναυτική μοίρα Θερμαϊκού - Χαλκιδικής και η 6η (VI) ναυτική μοίρα Στρυμόνα - Αλεξανδρούπολης, που φέρεται να είχε και τη σημαντικότερη δράση, υπό τον Σ. Σπίντζο (ή καπετάν Φουρτούνα). Από την Άνοιξη του 1944 μέχρι την απελευθέρωση οι μοίρες του ΕΛΑΝ να διεξήγαγαν επιτυχείς επιχειρήσεις κατά των κατακτητών που βοήθησε στον επιπλέον εξοπλισμό τους σε όπλα, πυρομαχικά και καύσιμα, καθώς και απελευθέρωση αιχμαλώτων των κατακτητών. Το ΕΛΑΝ μετέφερε τα στελέχη της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στις αρχές του Οκτωβρίου 1944. Τελευταία δράση του ΕΛΑΝ ήταν κατά τα Δεκεμβριανά όπου σε πολλές περιπτώσεις ανέλαβε μετακινήσεις τμημάτων του ΕΛΑΣ, μεταφορές πυρομαχικών, τροφίμων και ζωοτροφών. Το ΕΛΑΝ την εποχή εκείνη αριθμούσε συνολικά 1200 άνδρες. Τελικά μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και με βάση ειδικό πρωτόκολλο της Συμφωνίας τα σκάφη και όλος ο οπλισμός του ΕΛΑΝ παραδόθηκαν θεωρούμενα κτήμα του ελληνικού κράτους. Μνημείο του ΕΛΑΝ έχει ανεγερθεί στην Αντίκυρα, με δύο χάλκινους ανδριάντες Ελανιτών φερόμενοι προ ιστού μετά ιστίου. Ο "Ύμνος του ΕΛΑΝ" αναφέρεται στη 3η ναυτική μοίρα, τους στίχους του οποίου συνέγραψε τον Μάιο του 1944 ο Φώτης Λαμψίδης (Φωτεινός) και συνέθεσε πολύ αργότερα ο Μίκης Θεοδωράκης και πρωτο-αποδόθηκε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το 1976."Απ' την Αντίκερα προβάλλει ο Ζαχαριάς και ξεμακραίνει το ελανίτικο καράβι θαλασσομάχοι εμείς της λευτεριάς...." "Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια", τομ.10ος, σελ.401-402. Τάσος Γεωργοπαπαδάκος, "Μνήμες από την Εθνική Αντίσταση - Η δράση του ΕΛΑΝ Αργολικού", Θεσσαλονίκη, 1987.

Το Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Ναυτικό (ΕΛΑΝ) ήταν το αντιστασιακό ναυτικό που έδρασε σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας την περίοδο της κατοχής, το οποίο και διαλύθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C

Στάσεις στο σεξ

Αυτες οι στάσεις περιλαμβάνουν την διείσδυση ενός φαλλικού αντικειμένου (όπως το πέος, strap on και αλά) στον κόλπο, πρωκτό ή και στόμα. Η στάση αυτή είναι πολύ συχνή ανάμεσα στα ζευγάρια. Σε αυτήν την στάση οι σύντροφοι έχουν οπτική επαφή. Ο παθητικός σύντροφος ξαπλώνει ανάσκελα με ανοιχτά τα πόδια, ενώ ο ενεργητικός σύντροφος διεισδύει ξαπλώνοντας επάνω του. Η στάση αυτή και η παρακάτω παραλλαγές μπορούν να χρησιμοποιηθεί για κολπική ή πρωκτική συνουσία. Ο ενεργητικός σύντροφος κάθεται μπροστά από τον παθητικό σύντροφο, με τα πόδια να κρέμονται από την άκρη του κρεβατιού ή τραπεζιού. Ο παθητικός σύντροφος με τα σηκωμένα πόδια του αγκαλιάζει τον ενεργητικό σύντροφο. Αυτήν η στάση μπορεί να αναφερθεί ως η στάση της πεταλούδας (αγγλικά: butterfly position). Ο παθητικός σύντροφος ξαπλώνει ανάσκελα, ενώ ο ενεργητικός σύντροφος διεισδύει όρθιος ενώ σηκώνει την λεκάνη του παθητικού συντρόφου. Μια παραλλαγή αυτής της στάσεις είναι ο παθητικός σύντροφος να αφήνει τα πόδια του στους ώμους του άλλου συντρόφου. Ο παθητικός σύντροφος ξαπλώνει ανάσκελα, με τα πόδια του τεντωμένα τα διπλώνει μέχρι το κεφάλι του. Ο ενεργητικός σύντροφος διεισδύει κρατώντας τα πόδια του παθητικού συντρόφου. Ο παθητικός σύντροφος, σταυρώνει τα πόδια του πίσω από το κεφαλή του (ή τουλάχιστον βάζει τα πόδια του δίπλα από τα αυτιά του), ξαπλώνοντας ανάσκελα. Ο ενεργητικός σύντροφος διεισδύει κρατώντας γερά τους ταρσούς του παθητικού συντρόφου και ξαπλώνει κατά μήκος του. Ο παθητικός σύντροφος κάθεται στα τέσσερα με το κορμί του σε οριζόντια στάση και ο ενεργητικός σύντροφος εισέρχεται από πίσω κολπικά ή πρωκτικά με το πέος του ή με την χρίση strap-on. Η στάση είναι γνωστή και με αγγλική ονομασία doggy style ή στάση 42. Παραλλαγές αυτής της στάσεις μπορεί να είναι: Το κορμί του παθητικού συντρόφου έχει κλίση προς τα κάτω ενώ ο ενεργητικός σύντροφος σηκώνει τους γοφούς του πάνω από τους γοφούς του παθητικού συντρόφου για μέγιστη διείσδυση. Ο παθητικός σύντροφος τοποθετεί τα πόδια του στης άκρες του ενεργητικού συντρόφου με λυγισμένα τα φόντα. Ο παθητικός σύντροφος γονατίζει όρθιος ενώ ο ενεργητικός σύντροφος τραβάει απαλά τα χέρια του άλλου συντρόφου προς αυτόν. Σε αυτήν την στάση και οι δυο σύντροφοι κάθονται πλαγιά και έχουν την ίδια κατεύθυνση. Ο ενεργητικός σύντροφος διεισδύει από πίσω. Ο άντρας ξαπλώνει ανάσκελα και ο/η σύντροφος κάθεται επάνω του. Χαρακτηριστικά, στη στάση αυτή: οι σύντροφοι μπορούν να βλέπουν ο ένας τον άλλο· πιο συγκεκριμένα, ο άντρας μπορεί να μαλάζει και να χαϊδεύει το στήθος της γυναίκας, το οποίο βρίσκεται σε όρθια θέση ο άντρας μπορεί να καθυστερήσει και να ρυθμίσει τον οργασμό του ώστε να φτάσει σε κορύφωση ταυτόχρονα με τη σύντροφο του η γυναίκα ελέγχει το βάθος, την ένταση και την γωνία διείσδυσης η πρόσβαση στην κλειτορίδα είναι εύκολη και από τους δύο, ενώ και η πρόσβαση στους όρχεις είναι δυνατή από τη γυναίκα αντίθετα με την ιεραποστολική στάση, η γυναίκα εδώ έχει περισσότερο ενεργητικό ρόλο. Ο άντρας στέκεται όρθιος και στηρίζεται με την πλάτη στον τοίχο και κρατά από τους μηρούς τη γυναίκα, η οποία κρέμεται από πάνω του με τα χέρια της στον λαιμό του. Η γυναίκα ξαπλωμένη μπρούμυτα και ο άντρας από πάνω της με τεντωμένα τα χέρια και λυγισμένη ελαφρά την μέση. Ο άντρας καθισμένος, με τα πόδια συνήθως κλειστά, και η γυναίκα καθισμένη πάνω του με τα πόδια ελαφρώς ανοικτά. Κατά την πολλαπλή διείσδυση γίνεται ταυτόχρονη χρήση διαφορετικών φυσικών οπών του σώματος, είτε δια φυσικών είτε δια τεχνητών οργάνων. Στην πρακτική αυτή μπορούν να συμμετέχουν μέχρι και πέντε μέλη, συνδυάζοντας πρωκτικό, στοματικό και φυσικό σεξ, κάνοντας χρήση δακτύλων, χεριών, ποδιών, δονητών, και φυσικά, του πέους. Η ταυτόχρονη διείσδυση σε αιδοίο και πρωκτό ονομάζεται διπλή διείσδυση, ενώ όταν γίνεται ταυτόχρονη χρήση του στόματος, λέγεται τριπλή διείσδυση. Ως διπλή πρωκτική διείσδυση και διπλή κολπική διείσδυση (γενικώς διπλό στούπωμα) αναφέρονται η ταυτόχρονη είσοδος δύο ανδρικών γεννητικών οργάνων στον πρωκτό ή στο αιδοίο αντίστοιχα. Το παραπάνω είδος διείσδυσης χαρακτηρίζεται και ως σάντουιτς. Το στοματικό σεξ για ορισμένους δίνει την ευχαρίστηση του «κανονικού» σεξ και προτιμάται από τα ζευγάρια συνήθως ως μέρος του προκαταρκτικού σεξουαλικού παιχνιδιού, ή όταν θέλουν να αποφύγουν την κολπική διείσδυση όπως στις περιόδους ωορηξίας της γυναίκας οπότε και οι πιθανότητες σύλληψης και εγκυμοσύνης είναι αυξημένες. Η στάση 69 Η στάση αυτή μπορεί να ενταχθεί και στις δύο κατηγορίες αφού είναι δύσκολο να αποφασιστεί ποιος από τους δύο λαμβάνει περισσότερη ευχαρίστηση. Ξαπλωμένοι ο ένας επάνω ή πλάι στον άλλον αντίστροφα (κεφάλι-πόδια), επιδίδονται σε στοματικό σεξ. The Myth of the Vaginal Orgasm by Anne Koedt (1970) The-Clitoris.com - Στάσεις του σεξ Αρχειοθετήθηκε 2009-01-21 στο Wayback Machine. Sensualinteractive.com presents - Κατάλογος με τις Στάσεις του σεξ Στάσεις του σεξ Στάσεις του σεξ στα ελληνικά* Βρες τη στάση σου στο σεξ

Οι στάσεις στο σεξ είναι στάσεις που μπορεί να πάρουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια συνουσίας ή άλλων σεξουαλικών δραστηριοτήτων. Οι σεξουαλικές πράξεις περιγράφονται σε γενικές γραμμές από τις θέσεις που λαμβάνουν οι συμμετέχοντες για να εκτελέσουν τις εν λόγω πράξεις. Αν και η σεξουαλική επαφή περιλαμβάνει γενικά τη διείσδυση του σώματος ενός ατόμου από ένα άλλο, οι στάσεις στο σεξ συνήθως περιλαμβάνουν διεισδυτική ή μη-διεισδυτική σεξουαλική δραστηριότητα. Τρεις κατηγορίες επαφής χρησιμοποιούνται ευρέως: κολπική συνουσία, με τη συμμετοχή κολπική διείσδυσης, πρωκτική διείσδυση, και το στοματικό σεξ, που περιλαμβάνει τη διέγερση σεξουαλικών οργάνων με το στόμα. Οι σεξουαλικές πράξεις μπορεί επίσης να περιλαμβάνουν άλλες μορφές διέγερσης των γεννητικών οργάνων, όπως ατομικό ή αμοιβαίο αυνανισμό, ο οποίος μπορεί να περιλαμβάνει τρίψιμο ή διείσδυση με τη χρήση δακτύλων ή χεριών ή με μία συσκευή, όπως ένα ντίλντο ή δονητής. Υπάρχουν πολλές στάσεις σεξ, που οι συμμετέχοντες μπορεί να εφαρμόσουν σε οποιοδήποτε από αυτά τα είδη της σεξουαλικής επαφής ή πράξης. Ορισμένοι συγγραφείς έχουν υποστηρίξει ότι ο αριθμός των θέσεων σεξ είναι ουσιαστικά απεριόριστες. Γενικά οι στάσεις εξαρτώνται από την ψυχολογία, τον συναισθηματισμό, το χαρακτήρα αλλά και την εφευρετικότητα του καθενός από τους δύο συντρόφους. Το παλαιότερο πιθανότατα σύγγραμμα στο οποίο περιγράφονται στάσεις στο σεξ με αναλυτική μορφή είναι το Κάμα Σούτρα ένα αρχαίο ινδικό κείμενο σανσκριτικής λογοτεχνίας το οποίο χρονολογείται από το 2ο αιώνα μ.Χ. Παρακάτω, ακολουθούν κοινώς χρησιμοποιούμενες στάσεις:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%83%CE%B5%CE%BE

Τογιοχάρα Τσικανόμπου

Ο Τσικανόμπου υπέγραψε τα έργα τέχνης του "Γιόσου Τσικανόμπου" (楊洲周延). Αυτό ήταν το καλλιτεχνικό του όνομα (作品名, sakuhinmei). Το πραγματικό όνομα του καλλιτέχνη (本名, honmyō) ήταν Χασιμότο Ναογιόσι (Hashimoto Naoyoshi) (橋本直義) και δημοσιεύτηκε στην νεκρολογία του. Πολλά από τα πρώτα του έργα υπογράφτηκαν ως "ατελιέ του Γιόσου Τσικανόμπου" (楊洲齋周延, Yōshū-sai Chikanobu). Ένας μικρός αριθμός των πρώιμων δημιουργιών του έφεραν απλώς την υπογραφή "Γιόσου " (楊洲). Τουλάχιστον ένα τρίπτυχο από το Μέιτζι 12 (1879) υπάρχει υπογεγραμμένο ως "Γιόσου Ναογιόσι " (楊洲直義). Το πορτρέτο του αυτοκράτορα Μέιτζι, που κρατά το Βρετανικό Μουσείο φέρει την επιγραφή "σχεδιασμένο από τον Γιόσου Τσικανόμπου με ειδική παραγγελία" (應需楊洲周延筆, motome ni ōjite Yōshū Chikanobu hitsu). Δεν έχουν εμφανιστεί έργα που να φέρουν την υπογραφή «Τογιοχάρα Τσικανόμπου» ή «Χασιμότο Τσικανόμπου». Ο Τσικανόμπου ήταν υποστηρικτής της φυλής Σακακιμπάρα του τομέα Τακάντα στην επαρχία Ετσίγκο. Μετά την κατάρρευση του Σογκουνάτου Τοκουγκάβα, εντάχθηκε στους Σογκιτάι και πολέμησε στη Μάχη του Ουένο. Εντάχθηκε στους πιστούς του Τοκουγκάβα στο Χακοντάτε, στο Χοκκάιντο, όπου πολέμησε στη μάχη του Χακοντάτε στο οχυρό Γκοριόκακου, που έχει σχήμα πεντάκτινου αστεριού. Υπηρέτησε υπό την ηγεσία των Ενομότο Τακεάκι και Οτόρι Κεϊσούκε και απέκτησε φήμη για την ανδρεία του. Μετά την παράδοση των Σογκιτάι, προφυλακίστηκε μαζί με άλλους στις αρχές στην περιοχή Τακάντα. Το 1875 ( Μέιτζι 8 ), αποφάσισε να προσπαθήσει να ζήσει ως καλλιτέχνης. Ταξίδεψε στο Τόκιο. Βρήκε δουλειά ως καλλιτέχνης για τον Καΐσιν Σίμπουν. Επιπλέον, παρήγαγε έργα τέχνης νισίκι-ε. Στα νεότερα του χρόνια, είχε σπουδάσει στη σχολή ζωγραφικής Κάνο. Αλλά το ενδιαφέρον του τράβηξε το ουκίο-ε. Σπούδασε με έναν μαθητή του Κεϊσάι Έισεν και στη συνέχεια εντάχθηκε στη σχολή του Ιτσιγιουσάι Κουνιγιόσι. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αποκαλούσε τον εαυτό του Γιοσιτσούρου. Μετά το θάνατο του Κουνιγιόσι, σπούδασε με τον Κουνισάντα. Αναφερόταν επίσης στον εαυτό του ως Γιόσου. Όπως πολλοί καλλιτέχνες ουκίο-ε, ο Τσικανόμπου έστρεψε την προσοχή του σε μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Το έργο του κυμαινόταν από την ιαπωνική μυθολογία μέχρι τις απεικονίσεις των πεδίων των μαχών της ζωής του μέχρι τη γυναικεία μόδα. Όπως και αρκετοί άλλοι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου, απεικόνισε επίσης ηθοποιούς καμπούκι,που υποδύονταν κάποιο χαρακτήρα και είναι γνωστός για τις εντυπώσεις του από το μίε ( mise en scène ) των παραγωγών καμπούκι. Ο Τσικανόμπου ήταν γνωστός ως ειδικός των μπιτζίνγκα, εικόνες όμορφων γυναικών και για την απεικόνιση αλλαγών στη γυναικεία μόδα, συμπεριλαμβανομένων τόσο των παραδοσιακών όσο και των δυτικών ενδυμάτων. Η δουλειά του απεικόνιζε τις αλλαγές στα κομμωτήρια και το μακιγιάζ με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, στις εικόνες του Τσικανόμπου στο Καθρέφτης των Ηλικιών (1897), τα στυλ μαλλιών της εποχής Τενμέι, 1781-1789 διακρίνονται από εκείνα της εποχής Κεϊό, 1865-1867. Τα έργα του αποτυπώνουν τη μετάβαση από την εποχή των σαμουράι στη νεοτερικότητα του Μέιτζι, το καλλιτεχνικό χάος της περιόδου Μέιτζι, που αποτελεί παράδειγμα της έννοιας του "φουρουμεκάσιι/ιμαμεκάσιι". Ο Τσικανόμπου είναι ένας αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης της περιόδου Μέιτζι αλλά τα θέματά του μερικές φορές αντλήθηκαν από παλαιότερες ιστορικές εποχές. Για παράδειγμα, μια εκτύπωση απεικονίζει ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια του σεισμού του Ανσέι Έντο το 1855. Η πρώιμη περίοδος Μέιτζι σημαδεύτηκε από συγκρούσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων δυνάμεων των Σαμουράι με διαφορετικές απόψεις σχετικά με τον τερματισμό της αυτοεπιβαλλόμενης απομόνωσης της Ιαπωνίας και σχετικά με την αλλαγή της σχέσης μεταξύ της Αυτοκρατορικής αυλής και του σογκουνάτου Τοκουγκάβα. Δημιούργησε μια σειρά από εντυπώσεις και σκηνές της εξέγερσης Σατσούμα και του Σάιγκο Τακαμόρι. Μερικές από αυτές τις εκτυπώσεις απεικονίζουν την περίοδο της εγχώριας αναταραχής και άλλα θέματα τοπικού ενδιαφέροντος, συμπεριλαμβανομένων εκτυπώσεων όπως η εικόνα του 1882 του Περιστατικού του Ίμο, επίσης γνωστή ως το Περιστατικό Τζίνγκο (壬午事変, jingo jihen). Ο μεγαλύτερος αριθμός πολεμικών εκτυπώσεων (戦争絵, sensō-e) εμφανίστηκε σε μορφή τρίπτυχου. Αυτά τα έργα κατέγραψαν τον Πρώτο Σινο-Ιαπωνικό Πόλεμο του 1894-1895. Για παράδειγμα, το "Νίκη στο Άσαν" δημοσιεύτηκε με μια σύγχρονη αφήγηση της μάχης της 29 Ιουλίου 1894. Μεταξύ εκείνων που επηρεάστηκαν από τον Τσικανόμπου ήταν ο Νομπουκάζου και ο Γκιοκουέι. Σκηνές μάχης Παραδείγματα σκηνών μάχης (戦争絵, sensō-e) περιλαμβάνουν: Πόλεμος του Μπόσιν 1868–1869 (戊辰戦争, Boshin sensō) Εξέγερση Σατσούμα 1877 (西南戦争, Seinan sensō) Παραδείγματα σκηνών από αυτόν τον πόλεμο περιλαμβάνουν: Περιστατικό Τζίνγκο, Κορέα 1882 (壬午事変, Jingo Jihen) Παραδείγματα σκηνών από αυτόν τον πόλεμο περιλαμβάνουν: Σινο-Ιαπωνικός Πόλεμος 1894–1895 (日清戦争, Nisshin sensō) Παραδείγματα σκηνών από αυτόν τον πόλεμο περιλαμβάνουν: Ρωσσο-Ιαπωνικός Πόλεμος 1904–5 (日露戦争, Nichiro sensō) Παραδείγματα σκηνών από αυτόν τον πόλεμο περιλαμβάνουν: Εκτυπώσεις πολεμιστών Παραδείγματα αναπαραστάσεων πολεμιστών (武者絵, Musha-e) περιλαμβάνουν: Εικόνες ομορφιάς Παραδείγματα "εικόνων ομορφιάς" (美人画, Bijin-ga) περιλαμβάνουν: Ιστορικές εικόνες Παραδείγματα ιστορικών σκηνών (史教画, Reshiki-ga) περιλαμβάνουν: Πρόσφατη ιστορία (εποχή Μέιτζι) Διάσημα μέρη Παραδείγματα μαγευτικών τοποθεσιών (名所絵, Meisho-e) περιλαμβάνουν: Πορτρέτα Παραδείγματα πορτρέτων (肖像画, Shōzō-ga) περιλαμβάνουν: Σκηνές θεάτρου Παραδείγματα "σκηνών καμπούκι/πορτέτων ηθοποιών" (役者絵, Yakusha-e) περιλαμβάνουν: Γυναικεία χόμπι Παραδείγματα "Γυναικείων τρόπων συμπεριφοράς και εθυμοτυπίας" (女禮式, joreishiki) περιλαμβάνουν: Εικόνες του αυτοκράτορα Μέιτζι Παραδείγματα χαλάρωσης του αυτοκράτορα Μέιτζι περιλαμβάνουν: Εικόνες αντιθέσεων Παραδείγματα εικόνων με αντιθέσεις (見立絵, Mitate-e) περιλαμβάνουν: Αποθέωση της Γκέισας Παραδείγματα αυτού του είδους περιλαμβάνουν: Όπως η πλειονότητα των συγχρόνων του, εργάστηκε κυρίως στη μορφή όμπαν τάτε-ε (ōban tate-e) . Υπάρχουν πολλές σειρές μεμονωμένων πλαισίων, καθώς και πολλά άλλα χαρακτικά σε αυτή τη μορφή που δεν αποτελούν μέρος καμίας σειράς. Παρήγαγε αρκετές σειρές σε μορφή όμπαν γιόκο-ε (oban yoko-e) , οι οποίες συνήθως διπλώνονταν σταυρωτά για την παραγωγή ενός άλμπουμ. Αν και είναι, ίσως, περισσότερο γνωστός για τα τρίπτυχα, τα μεμονωμένα θέματα και τις σειρές του, είναι γνωστές και δύο δίπτυχες σειρές. Υπάρχουν, τουλάχιστον, δύο πολύπτυχα γνωστά χαρακτικά. Η υπογραφή του μπορεί επίσης να βρεθεί στα γραμμικά σχέδια και τις εικονογραφήσεις σε έναν αριθμό έχον (ehon) (絵本), που ήταν ως επί το πλείστον ιστορικού χαρακτήρα. Επιπλέον, υπάρχουν χαρακτικά θαυμαστών ουτσίβα-ε (uchiwa-e) (団扇絵), καθώς και πλήθος φύλλων σουγκορόκου (sugoroku) (すごろく) με την υπογραφή του, που εξακολουθούν να υπάρχουν και τουλάχιστον τρία χαρακτικά σε μορφή κακεμόνο-ε (kakemono-e) είχαν δημιουργηθεί στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Cavaye, Ronald; Paul Griffith; Akihiko Senda και Mansai Nomura. (2004). Ένας οδηγός για την ιαπωνική σκηνή: από την παραδοσιακή στην αιχμή. Τόκιο: Kōdansha.(ISBN 978-4-7700-2987-4)ISBN 978-4-7700-2987-4 ;OCLC 148109695 Παλτό, Bruce; Kyoko Kurita; Joshua S. Mostow και Allen Hockley. (2006). Chikanobu: Modernity and Nostalgia in Japanese prints . Leiden: Hotei.(ISBN 978-90-04-15490-2)ISBN 978-90-04-15490-2 ;(ISBN 978-90-74822-88-6) ;OCLC 255142506 Τιλ, Μπάρι. (2010). "Woodblock Prints of Meiji Japan (1868-1912): A View of History Though Art". Χονγκ Κονγκ: Τέχνες της Ασίας. Τομ. XL, αρ.4, σσ. 76–98.ISSN 0004-4083ISSN 0004-4083 ;OCLC 1514382 Εκτυπώσεις Chikanobu και Yoshitoshi Woodblock στην ψηφιακή βιβλιοθήκη Claremont Colleges Chikanobu: The Artist's Eye Ukiyo-e Prints από την Toyohara Chikanobu Βιογραφία του Toyohara Chikanobu, Artelino Αρχειοθετήθηκε 2016-04-04 στο Wayback Machine. Βιογραφία Toyohara Chikanobu, Robyn Butin της Χονολουλού Βιογραφία του Toyohara Chikanobu, Ukiyo-e.com

Ο Τογιοχάρα Τσικανόμπου (豊原周延, 1838–1912), καλύτερα γνωστός στους σύγχρονούς του ως Γιόσου Τσικανόμπου (Yōshū Chikanobu) (楊洲周延), ήταν παραγωγικότατος καλλιτέχνης ξυλογραφίας στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Μέιτζι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85

Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν

Ο Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος στο Αφγανιστάν. Την 1η Ιανουαρίου 1965 ο Ταρακί μαζί με τον Μπαμπράκ Καρμάλ ίδρυσαν το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν, αν και αρχικά το κόμμα λειτουργούσε με την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατική Τάση, μιας και την εποχή εκείνη τα κοσμικά και αντιμοναρχικά κόμματα ήταν παράνομα. Το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν ιδρύθηκε επισήμως στο ενωτικό συνέδριο των διαφόρων συνιστωσών του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Αφγανιστάν την 1η Ιανουαρίου 1965. Είκοσι επτά άνδρες συγκεντρώθηκαν στην οικία του Ταρακί στην Καμπούλ, εξέλεξαν τον Ταρακί ως τον πρώτο Γενικό Γραμματέα του κόμματος και τον Καρμάλ ως Αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα και επέλεξαν μια πενταμελή Κεντρική Επιτροπή (γνωστή και ως Πολιτικό Γραφείο). Ο Ταρακί αργότερα προσκλήθηκε στη Μόσχα από το Διεθνές Τμήμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.Το ΛΔΚΑ εκείνη την εποχή ήταν γνωστό στην αφγανική κοινωνία ως στενά συνδεδεμένο με τη Σοβιετική Ένωση. Τελικά, το ΛΔΚΑ κατάφερε να εκλέξει τρία μέλη του στο κοινοβούλιο, στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην ιστορία του Αφγανιστάν. Αυτοί οι τρεις βουλευτές ήταν ο Καρμάλ, η Αναχίτα Ρατεμπζάντ και ο Νουρ Αχμέντ Νουρ. Αργότερα, ο Ταρακί εξέδωσε την πρώτη ριζοσπαστική εφημερίδα στην ιστορία του Αφγανιστάν με όνομα Χαλκ. Η εφημερίδα τελικά αναγκάστηκε να σταματήσει την κυκλοφορία της μετά από απόφαση της κυβέρνησης το 1966. Το 1967 το κόμμα είχε χωριστεί σε διάφορες πολιτικές συνιστώσες, με τις μεγαλύτερες να είναι το Χαλκ και το Παρτσάμ αλλά και οι Σεταμί Μιλί και Γκροχί Καρ. Αυτές οι διαφοροποιήσεις έγιναν για ιδεολογικούς και οικονομικούς λόγους. Οι περισσότεροι υποστηρικτές του Χαλκ είχαν εθνοτική καταγωγή από τους Παστούν που κατοικούσαν σε αγροτικές περιοχές της χώρας. Οι υποστηρικτές του Παρτσάμ είχαν κυρίως αστική καταγωγή και υποστήριζαν τις κοινωνικοοικονομικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Τα μέλη του Χαλκ κατηγορούσαν αυτά του Παρτσάμ ότι βρισκόταν υπό την προστασία του βασιλιά Μοχάμεντ Ζαχίρ Σαχ, διότι η εφημερίδα τους Παρτσάμ γινόταν ανεκτή από τον βασιλιά και, μιας και εκδιδόταν μεταξύ Μαρτίου του 1968 και Ιουλίου του 1969.Ο Καρμάλ προσπάθησε ανεπιτυχώς να πείσει την Κεντρική Επιτροπή του ΛΔΚΑ να καταδικάσει τον υπερβολικό ακραίο ριζοσπαστισμό του Ταρακί. Η ψηφοφορία, ωστόσο, δεν είχε ξεκάθαρο αποτέλεσμα και ο Ταρακί με τη σειρά του προσπάθησε να εξουδετερώσει τον Καρμάλ διορίζοντας νέα μέλη στην επιτροπή τα οποία ήταν υποστηρικτές του. Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Καρμάλ προσέφερε την παραίτησή του, η οποία έγινε αποδεκτή από το Πολιτικό Γραφείο. Αν και η διάσπαση του ΛΔΚΑ το 1967 σε δύο ομάδες δεν ανακοινώθηκε ποτέ δημόσια, ο Καρμάλ είχε με το μέρος του λιγότερα από τα μισά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.Ως αποτέλεσμα των εσωτερικών συγκρούσεων στο κόμμα, η εκπροσώπηση του κόμματος στο κοινοβούλιο στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1969 μειώθηκε από τέσσερις βουλευτές σε μόνο δύο. Το 1973, το ΛΔΚΑ βοήθησε τον Μοχάμεντ Νταούντ Χαν να καταλάβει την εξουσία από τον Ζαχίρ Σαχ σε ένα σχεδόν αναίμακτο στρατιωτικό πραξικόπημα. Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Νταούντ, ιδρύθηκε η Δημοκρατία του Αφγανιστάν του Νταούντ. Μετά το πραξικόπημα, η λογιά τζιργκά (εθνοσυνέλευση) ενέκρινε το νέο σύνταγμα του Νταούντ για την ίδρυση ενός προεδρικού μονοκομματικού συστήματος διακυβέρνησης τον Ιανουάριο του 1977. Το νέο σύνταγμα απομάκρυνε τον Νταούντ από πολλούς πολιτικούς συμμάχους του. Η Σοβιετική Ένωση με βάση της τη Μόσχα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη συμφιλίωση της συνιστώσας Χαλκ με επικεφαλής τον Ταρακί με την Παρτσάμ που είχε επικεφαλής τον Καρμάλ. Τον Μάρτιο του 1977, επιτεύχθηκε επίσημη συμφωνία για ενότητα, και τον Ιούλιο οι δύο συνιστώσες πραγματοποίησαν την πρώτη κοινή τους σύσκεψη σε μια δεκαετία. Μετά τον διαχωρισμό των συνιστωσών το 1967 και οι δύο πλευρές διατήρησαν επαφή με τη σοβιετική κυβέρνηση.Και οι δύο συνιστώσες ήταν σταθερά υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι δέχτηκαν οικονομικές και άλλες μορφές βοήθειας από τη σοβιετική πρεσβεία και τα όργανα πληροφοριών. Ωστόσο, οι Σοβιετικοί ήταν κοντά στον βασιλιά Ζαχίρ Σαχ και τον ξάδελφό του Νταούντ Χαν—τον πρώτο πρόεδρο του Αφγανιστάν—και θα μπορούσε να βλάψει τις σχέσεις τους. Δεν υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Σοβιετικοί παρείχαν οικονομική βοήθεια στο Χαλκ ή στο Παρτσάμ. Ο Ταρακί και ο Καρμάλ διατήρησαν στενή επαφή με την Πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης και το προσωπικό της στην Καμπούλ και φαίνεται ότι η Σοβιετική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών βοήθησε στην πρόσληψη στρατιωτικών αξιωματικών του Χαλκ. Το 1978, ένα εξέχον μέλος του ΛΔΚΑ από το Παρτσάμ, ο Μιρ Ακμπάρ Χαϊμπέρ, σύμφωνα με ισχυρισμούς δολοφονήθηκε από την κυβέρνηση και τους συνεργάτες της. Ενώ η κυβέρνηση απέρριψε τυχόν ισχυρισμούς περί δολοφονίας τους, τα μέλη του ΛΔΚΑ φαινόταν να φοβούνται ότι ο Μοχαμάντ Νταούντ Χαν σχεδίαζε να τους εξοντώσει όλους. Λίγο μετά τη μαζική διαμαρτυρία κατά της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της κηδείας του Χαϊμπέρ, οι περισσότερες ηγετικές μορφές του ΛΔΚΑ συνελήφθησαν από την κυβέρνηση. Ο Χαφιζουλάχ Αμίν με αρκετούς Αφγανούς στρατιωτικούς που υποστηρίζουν τη συνιστώσα Χαλκ απέφυγε τη φυλάκιση. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στην ομάδα να οργανώσει μια εξέγερση. Η κυβέρνηση του Νταούντ τελικά κατέρρευσε χάρη στους στρατιωτικούς του ΛΔΚΑ. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, η ηγεσία του ΛΔΚΑ αποφυλακίστηκε. Ο Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί, ο Μπαμπράκ Καρμάλ και ο Χαφιζουλάχ Αμίν ανέτρεψαν το καθεστώς του Νταούντ και μετονόμασαν τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν. Την παραμονή του πραξικοπήματος, η αφγανική αστυνομία δεν έστειλε τον Αμίν στη φυλακή άμεσα, όπως συνέβη με τα τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου και τον Ταρακί στις 25 Απριλίου 1978. Η φυλάκισή του αναβλήθηκε για πέντε ώρες, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό. Έδωσε οδηγίες στους στρατιωτικούς του Χαλκ χάρη στην οικογένειά του η οποία μετέφερε τις οδηγίες στους αξιωματικούς. Ο Αμίν φυλακίστηκε στις 26 Απριλίου 1978.Το καθεστώς του Προέδρου Νταούντ έπεσε βίαια τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Απριλίου 1978, όταν στρατιωτικές μονάδες από τη στρατιωτική βάση της Καμπούλ, πιστές στο Χαλκ, εισέβαλαν στο Προεδρικό Μέγαρο της Καμπούλ. Το πραξικόπημα σχεδιάστηκε επίσης στρατηγικά για αυτή την ημερομηνία, επειδή ήταν μια μέρα πριν την Παρασκευή, ημέρα προσευχής για τους μουσουλμάνους, και οι περισσότεροι στρατιωτικοί διοικητές και πολιτικό προσωπικό δεν βρισκόταν σε υπηρεσία. Τα τεθωρακισμένα χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και στο πραξικόπημα, με τον Στρατηγό Ασλάμ Βαταντζάρ να διοικεί το σώμα. Με τη βοήθεια της πολεμικής αεροπορίας του Αφγανιστάν υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Αμπντούλ Καντίρ, τα στασιαστικά στρατεύματα υπερίσχυαν της επίμονης αντίστασης της Προεδρικής Φρουράς και σκότωσαν τον Νταούντ και τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του. Ο Καντίρ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας από τις 27 έως τις 30 Απριλίου 1978 ως επικεφαλής του Στρατιωτικού Επαναστατικού Συμβουλίου. Το διχασμένο ΛΔΚΑ διαδέχθηκε το καθεστώς του Νταούντ με μια νέα κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί και της συνιστώσας Χαλκ. Στην Καμπούλ, το αρχικό υπουργικό συμβούλιο φαινόταν να είναι προσεκτικά ορισμένο ώστε οι θέσεις να εναλάσσονται μεταξύ του Χαλκ και του Παρτσάμ. Ο Ταρακί ήταν Πρωθυπουργός, ο Μπαμπράκ Καρμάλ αναπληρωτής Πρωθυπουργός και ο Χαφιζουλάχ Αμίν Υπουργός Εξωτερικών.Μόλις βρέθηκε στην εξουσία, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ταχέως εκσυγχρονισμού που επικεντρώθηκε στο διαχωρισμό της θρησκείας και του κράτους, στην εξάλειψη του αναλφαβητισμού (που τότε βρισκόταν στο 90%), στην αγροτική μεταρρύθμιση, στη χειραφέτηση των γυναικών και στην κατάργηση των φεουδαρχικών πρακτικών. Μια εθνική σημαία σοβιετικού στιλ αντικατέστησε το παραδοσιακό μαύρο, κόκκινο και πράσινο.Οι παραδοσιακές πρακτικές που θεωρούνταν φεουδαρχικές - όπως η τοκογλυφία, η τιμή της νύφης και ο καταναγκαστικός γάμος - απαγορεύτηκαν και η ελάχιστη ηλικία γάμου αυξήθηκε. Η κυβέρνηση ενίσχυσε την εκπαίδευση τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες και ξεκίνησε μια φιλόδοξη εκστρατεία γραμματισμού. Ο νόμος της Σαρίας καταργήθηκε και οι άνδρες ενθαρρύνονταν να ξυρίσουν τις γενειάδες τους. Αυτές οι νέες μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν δεκτές σε ικανοποιητικό βαθμό από την πλειοψηφία του αφγανικού πληθυσμού, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές. Πολλοί Αφγανοί τις θεώρησαν ως μη ισλαμικές και ως αναγκαστική προσέγγιση του δυτικού πολιτισμού στην αφγανική κοινωνία. Οι περισσότερες από τις νέες πολιτικές της κυβέρνησης ήλθαν σε άμεση σύγκρουση με την παραδοσιακή αντίληψη του Ισλάμ στο Αφγανιστάν, καθιστώντας τη θρησκεία μία από τις δυνάμεις που μπόρεσαν να ενώνουν τον φυλετικά και εθνοτικά κατακερματισμένο πληθυσμό ενάντια στην μη δημοφιλή νέα κυβέρνηση και να προωθήσουν τη συμμετοχή του Ισλάμ στην αφγανική πολιτική. Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία, κυρίως στη φυλακή Πουλ-ε-Τσαρκί.>Το κόμμα προσπάθησε να αποκτήσει περισσότερους υποστηρικτές. Παρά τις καταγγελίες και τις προβλέψεις από συντηρητικά στοιχεία, ενάμιση χρόνο μετά το πραξικόπημα δεν είχαν οριστεί περιορισμοί στη θρησκευτική πρακτική. Στη σοβιετική επιχείρηση του 1979, την επιχείρηση Καταιγίδα-333, οι σοβιετικές ειδικές δυνάμεις, Σπετσνάζ, εισέβαλαν στο Παλάτι Τατζμπέγκ και σκότωσαν τον πρόεδρο Χαφιζουλάχ Αμίν. Ο θάνατος του Αμίν οδήγησε τον Μπαμπράκ Καρμάλ στη θέση του νέου προέδρου του Αφγανιστάν και του Γενικού Γραμματέα του ΛΔΚΑ. Μετά το θάνατο του Αμίν η σοβιετική παρέμβαση ξεκίνησε το 1979. Την στιγμή της δολοφονίας του Αμίν, ο Καρμάλ εξορίστηκε στην Πράγα ως πρέσβης του Αφγανιστάν στην Τσεχοσλοβακία.Η Μόσχα θεώρησε τον Καρμάλ αποτυχημένο και τον κατηγόρησε για τα προβλήματα. Χρόνια αργότερα, όταν η αδυναμία του Καρμάλ να εδραιώσει την κυβέρνησή του κατέστη προφανής, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, τότε Γενικός Γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, δήλωσε: Ο κύριος λόγος που δεν έχει υπάρξει εθνική συμφιλίωση ακόμη είναι επειδή ο σύντροφος Καρμάλ ελπίζει να συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία με τη βοήθειά μας. Επιπλέον, ορισμένοι Αφγανοί στρατιώτες που είχαν αγωνιστεί υπέρ της σοσιαλιστικής κυβέρνησης άρχισαν να λιποτακτούν ή να εγκαταλείπουν τον στρατό. Τον Μάιο του 1986 ο Καρμάλ αντικαταστάθηκε ως ηγέτης του κόμματος από τον Μοχαμάντ Νατζιμπουλάχ και έξι μήνες αργότερα απομακρύνθηκε από την προεδρία. Ο διάδοχός του ως πρόεδρος ήταν ο Χατζί Μοχαμάντ Τσαμκανί. Τότε ο Καρμάλ μετακόμισε (ή, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, εξορίστηκε) στη Μόσχα. Αφού η Σοβιετική Ένωση κατέστρεψε τα περισσότερα χωριά νότια και ανατολικά της Καμπούλ, προκαλώντας τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, η κατάρρευση του ΛΔΚΑ συνεχίστηκε με τη βελτίωση της θέσης των ανταρτών μουτζαχεντίν, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν σε πακιστανικά στρατόπεδα με αμερικανική υποστήριξη. Μεταξύ 1982 και 1992, ο αριθμός των ατόμων που στρατολογήθηκαν από την Πακιστανική Υπηρεσία Πληροφοριών για να συμμετάσχουν στην εξέγερση ξεπέρασε τους 100.000. Η Σοβιετική Ένωση αποχώρησε το 1989, αλλά συνέχισε να παρέχει στρατιωτική βοήθεια αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στο καθεστώς του ΛΔΚΑ μέχρι την κατάρρευση της το 1991. Πατριωτικό Κόμμα Η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων στα τέλη του 1989 μετέβαλε την πολιτική δομή που είχε επιτρέψει στο ΛΔΚΑ να παραμείνει στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια. Η εσωτερική κατάρρευση της κυβέρνησης άρχισε όταν ο Χεκματιάρ απέσυρε την υποστήριξή του προς την κυβέρνηση. Αργότερα τον Μάρτιο του 1990, ο Υπουργός Άμυνας και επιτελάρχης των ενόπλων δυνάμεων Σαχναβάζ Ταναΐ προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος. Το πραξικόπημα απέτυχε και ο Ταναΐ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Ο Νατζιμπουλάχ παρέμεινε στην προεδρία, οπότε τον Ιούνιο του 1990 μετονόμασε το Κόμμα σε Πατριωτικό Κόμμα. Το κόμμα αυτό απέρριψε τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία που είχε προηγουμένως το ΛΔΚΑ.Το 1991, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και η υποστήριξη προς το Κομμουνιστικό Αφγανιστάν σταμάτησε. Τον Μάρτιο του 1992, το κομμουνιστικό καθεστώς στο Αφγανιστάν κατέρρευσε μετά την ξαφνική αλλαγή της πίστης του Αφγανού στρατηγού Αμπντούλ Ρασίντ Ντοστούμ. Η Σοβιετική Ένωση από το 1919 είχε επηρεάσει έντονα την αφγανική πολιτική, την οικονομία και τον στρατό. Οι χιλιάδες Αφγανοί φοιτητές και στρατιωτικοί ασκούμενοι στην ΕΣΣΔ αναγκάστηκαν να μελετήσουν τον μαρξισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ορισμένοι από αυτούς ακολούθησαν αυτήν την ιδεολογία. Ο Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί, ο πρώτος πρόεδρος του Αφγανιστάν υπό το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα το 1978, είχε εργαστεί και σπουδάσει στην Ινδία από το 1932 και συναντήθηκε με μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδίας με αποτέλεσμα να ακολουθήσει την ιδεολογία του κομμουνισμού. Ο Χαφιζουλάχ Αμίν, ο δεύτερος πρόεδρος του Αφγανιστάν υπό το ΛΔΚΑ, ενίσχυσε τις αριστερές του πεποιθήσεις κατά τη διάρκεια των σπουδών του στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι Ταρακί και Μπαμπράκ Καρμάλ (ο τρίτος πρόεδρος του Αφγανιστάν υπό το ΛΔΚΑ) είχαν συχνές επαφές με τη σοβιετική πρεσβεία στο Αφγανιστάν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950.Το ΛΔΚΑ, από την ίδρυσή του το 1965 έως τουλάχιστον το 1984, αυτοχαρακτηριζόταν ως «εθνικό δημοκρατικό» (όχι «κομμουνιστικό»). Αλλά είχε, κατά την άποψή του για τις διεθνείς σχέσεις, πάντα ξεκάθαρο φιλοσοβιετικό προσανατολισμό. Το μυστικό κομματικό σύνταγμα του 1965 ζητούσε την «επέκταση και ενίσχυση των φιλικών σχέσεων Αφγανιστάν-Σοβιετικής Ένωσης». Σε ένα ιστορικό σημείωμα του κόμματος το 1976 αναφερόταν: το κόμμα αγωνίζεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον σύμμαχο του, τον μαοϊσμό, και αγωνίζεται μαζί με τα αδελφικά μας κόμματα, κυρίως μεταξύ αυτών το λενινιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Σε ένα φυλλάδιο του 1978, το ΛΔΚΑ αυτοχαρακτηρίστηκε ως «πρωτοπορία της εργατικής τάξης» και ο Πρόεδρος Ταρακί ως «έμπειρος μαρξιστής-λενινιστής». Αυτά οδήγησαν τους δυτικούς συγγραφείς να χαρακτηρίσουν το ΛΔΚΑ ως «σαφούς μαρξιστικού προσανατολισμού», «ένα ομολογουμένως φιλοσοβιετικό σοσιαλιστικό κίνημα» ή μεταρρυθμιστικό «με μια σοσιαλιστικούς δεσμούς».Ο πρόεδρος Ταρακί μετά το πραξικόπημα του ΛΔΚΑ τον Απρίλιο του 1978 δήλωσε ότι τα μέλη του κόμματος ήταν εθνικιστές και επαναστάτες αλλά όχι «κομμουνιστές» και δήλωναν δέσμευση στο Ισλάμ μέσα σε ένα κοσμικό κράτος. Από τη στιγμή που βρισκόταν στην εξουσία, το ΛΔΚΑ, το οποίο κυριαρχούνταν από αστικούς διανοούμενους, φαίνεται ότι στερούνταν μιας πραγματικής κοινωνικής βάσης στο συντριπτικά μεγάλο αγροτικό και ισλαμικό έθνος, όπου παρόλα αυτά ξεκίνησε ένα πρόγραμμα το οποίο αφορούσε από την ανακατανομή της γης έως τη χειραφέτηση και την εκπαίδευση των γυναικών, τα παραδοσιακά έθιμα, τους θρησκευτικούς νόμους και την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ της Καμπούλ και των επαρχιών. Λόγω του ριζοσπαστικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων, της ταξικής πάλης, της αντιιμπεριαλιστικής ρητορικής, της υπογραφής συνθήκης φιλίας με τη Σοβιετική Ένωση, της αυξημένης παρουσίας σοβιετικών συμβούλων στη χώρα και της υποστήριξης χωρών όπως η Κούβα και η Βόρεια Κορέα, το ΛΔΚΑ χαρακτηρίστηκε τότε «κομμουνιστικό» από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και τους εγχώριους αντιπάλους του. 1ο Συνέδριο (1967) 2ο Συνέδριο (1987) Διάσκεψη Κεντρική Επιτροπή Την περίοδο μεταξύ Απριλίου 1978 και Σεπτεμβρίου 1979 η Κεντρική Επιτροπή αποτελούνταν από 38 άτομα, από τα οποία 12 καθαιρέθηκαν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν κατόπιν εντολής του Ταρακί μετά την Εξέγερση του Σαούρ. Με την εκδίωξη και εκτέλεση του Ταρακί το 1979, άλλο ένα μέλος απομακρύνθηκε. Κατά τη σύντομη διακυβέρνηση του Χαφιζουλάχ Αμίν, μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 1979, η Κεντρική Επιτροπή είχε το πολύ 33 μέλη, 12 από τα οποία διορίστηκαν από τον ίδιο. Μετά την άνοδο του Μπαμπράκ Καρμάλ στην εξουσία, 25 μέλη εκτελέστηκαν ή καθαιρέθηκαν σύμφωνα με τις εντολές του (76% των μελών). Επανέφερε 14 μέλη (συμπεριλαμβανομένου του ιδίου), που είχαν καθαιρεθεί είτε από τον Ταρακί είτε από τον Αμίν, διόρισε 15 νέους και διατήρησε 7 διορισμένους από τον Αμίν. Η Κεντρική Επιτροπή αποτελούνταν πλέον από 36 μέλη. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 1981, διορίστηκαν 10 νέα μέλη στην Κεντρική Επιτροπή (το σώμα αποτελούνταν πλέον από 46 μέλη), σε μία απόπειρα να αυξηθεί η εκπροσώπηση του Παρτσάμ. Δύο χρόνια αργότερα, το 1983, διορίστηκαν ακόμη έξι μέλη, ενώ η Κεντρική Επιτροπή αποτελούνταν από 52 πλήρη μέλη και 27 υποψήφια μέλη. Από τα 52 αυτά μέλη, μόνο τρία είχαν διατηρήσει τη θέση τους διαρκώς κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης των Ταρακί, Αμίν και Καρμάλ. Πρόκειται για τους Αμπντούρ Ρασίντ Αριάν, Μοχάμεντ Ισμαΐλ Ντανές και Σαλέχ Μοχαμάντ Ζεαρί (αναφέρεται ότι ήταν μέλος του Χαλκ). Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου Θεσμοί Γενικός Γραμματέας, Πολιτικό Γραφείο και Γραμματεία Το Πολιτικό Γραφείο και η Γραμματεία εκλεγόταν σε ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, όπως ακριβώς συνέβαινε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Όπως και στη Σοβιετική Ένωση, το Πολιτικό Γραφείο ήταν το κύριο εκτελεστικό και νομοθετικό όργανο του ΛΔΚΑ, όταν δεν υπήρχε σε εξέλιξη συνέδριο, διάσκεψη ή Κεντρική Επιτροπή. Όλες οι αποφάσεις του Πολιτικού Γραφείου υλοποιούνταν από τη Γραμματεία, όργανο που συνερχόταν ταυτόχρονα με το Πολιτικό Γραφείο.Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, το σώμα αποτελούνταν συνήθως από 7 έως 9 μέλη. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ταρακί, 10 μέλη είχαν θέσεις στο Πολιτικό Γραφείο του ΛΔΚΑ. Ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε επτά από την Αμίν (μόνο τέσσερα μέλη από την περίοδο του Ταρακί διατηρήθηκαν κατά τη διακυβέρνηση του Αμίν), ενώ αυξήθηκε και πάλι σε εννέα από την Καρμάλ. Έξι μέλη από την περίοδο του Αμίν είτε εκτελέστηκαν είτε εξαφανίστηκαν, και ο Καρμάλ μετέτρεψε το Πολιτικό Γραφείο σε σώμα που κυριαρχούνταν από το Παρτσάμ. Αμέσως μετά την Εξέγερση του Σαούρ, υπήρξε «σχεδόν ισορροπία» μεταξύ μελών του Χαλκ και του Παρτσάμ στο σώμα, αλλά η αντιπροσώπευση του Χαλκ αυξανόταν διαρκώς υπό τη μορφή μιας πλειοψηφίας του Αμίν. Το Πολιτικό Γραφείο διέθετε μία γυναίκα μέλος καθ' όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, την Αναχίτα Ρατεμπζάντ. Σε αντίθεση με τις σοβιετικές πρακτικές, το ΛΔΚΑ δε δημοσίευε τον κατάλογο των μελών του Πολιτικού Γραφείου σύμφωνα με τον βαθμό, αλλά με αλφαβητική σειρά. Ωστόσο, υπάρχει εξαίρεση όπως δημοσιεύθηκε στο Εγχειρίδιο για ακτιβιστές του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν (το οποίο εκδόθηκε μετά την 6η Σύνοδο της Ολομέλειας της 1ης Κεντρικής Επιτροπής τον Ιούνιο του 1981). Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί, 1965–1979 Χαφιζουλάχ Αμίν, 1979 Μπαμπράκ Καρμάλ, 1979–1986 Μοχαμάντ Νατζιμπουλάχ, 1986–1992 Επιτροπή Εποπτείας και Ελέγχου Εποπτευόμενα όργανα Η Κεντρική Επιτροπή του ΛΔΚΑ διέθετε διάφορες εξειδικευμένες επιτροπές που χειρίζονταν καθημερινές υποθέσεις. Για παράδειγμα, το κόμμα είχε την Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων, υπεύθυνη για τις σχέσεις του ΛΔΚΑ με άλλα κόμματα, την Επιτροπή Διοργανισμού, υπεύθυνη για το διορισμό προσωπικού σε εθνικό επίπεδο και την Επιτροπή Άμυνας και Δικαστικών, αρμόδια για τη στρατιωτική πολιτική. Από το 1982 και έπειτα, το ΛΔΚΑ απέκτησε οργανωτική επέκταση στις επαρχίες. Για παράδειγμα, το 1982 υπήρχαν 144 επιτροπές περιφερειακού και υποπεριφερειακού επιπέδου. Από τα μέσα του 1984 αυξήθηκαν σε 205. Από τις 55 παραμεθόριες επαρχίες του Αφγανιστάν, 15 από αυτές δε διέθεταν κύρια κομματική οργάνωση, ενώ άλλες 19 είχαν μόνο μία τέτοια οργάνωση σε κάθε περιοχή και στις υπόλοιπες 21 το κόμμα, ενώ ήταν καλύτερα οργανωμένο, παρέμεινε αναποτελεσματικό. Παρόλα αυτά, κατά την περίοδο 1982–1987, το ΛΔΚΑ γνώρισε οργανωτική ανάπτυξη. Σημείωσε αύξηση των κύριων κομματικών οργανώσεων από 443 σε 1.331. Ωστόσο, το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το κόμμα ήταν ότι δεν οργανώθηκε στα μικρά χωριά του Αφγανιστάν. Από τα περίπου 25.000 χωριά που υπήρχαν στο Αφγανιστάν, το κόμμα διοργανώθηκε σε περίπου 2.000. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι η κεντρική ηγεσία του κόμματος είχε ελάχιστες επαφές με οργανώσεις χαμηλότερου επιπέδου στις επαρχίες ή, γενικά, με τον λαό. Το 1987, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Νατζιμπουλάχ, διορίστηκαν στη Κεντρική Επιτροπή γραμματείς σε επίπεδο χωριού σε μια προσπάθεια να ενισχυθεί η επαφή κέντρου-επαρχιών. Παράλληλα, σημειώθηκε τριπλασιασμός των επισκέψεων του προσωπικού από την κεντρική επιτροπή στις επαρχίες, σε μια άλλη προσπάθεια να ενισχυθεί η επαφή του κόμματος με τα χαμηλότερα και τα μη μέλη του ΛΔΚΑ. Ένα σημαντικό πρόβλημα καθ' όλη τη διακυβέρνηση του ΛΔΚΑ ήταν ότι η πλειονότητα των στελεχών της μεσαίας τάξης κατοικούσε στην Καμπούλ και όχι στις περιοχές για τις οποίες ήταν υπεύθυνοι. Από τα 10.000 στελέχη μεσαίας τάξης στα μέσα της δεκαετίας του 1980, 5.000 από αυτούς κατοικούσαν στην Καμπούλ. Για παράδειγμα, κατά την περίοδο 1982–83 ο κυβερνήτης της επαρχίας Φαρυάμπ επισκέφθηκε την επαρχία μόνο κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, όταν οι μουτζαχεντίν απέσυραν τα στρατεύματά τους από την περιοχή κατά τους μήνες αυτούς. Ένα άλλο πρόβλημα, στην επαρχία Φαρυάμπ, ήταν ότι το ΛΔΚΑ ήταν αδρανές και η πλειοψηφία των κατοίκων θεωρούσε ότι ο Μοχάμεντ Νταούντ Χαν, ο πρόεδρος που ανέτρεψαν οι κομμουνιστές το 1978, συνέχιζε να κυβερνά τη χώρα. Μια άλλη περίπτωση, αυτή της επαρχίας Νανγκαράρ (στην οποία η κυβέρνηση είχε τον πλήρη έλεγχο) αντιμετώπισε παρόμοιο πρόβλημα. Η οργάνωση του κόμματος ήταν αδρανοποιημένη. Για την επίλυση αυτού του προβλήματος, το ΛΔΚΑ επιδίωξε να βελτιώσει την εκπαίδευση των στελεχών με την εγγραφή τους σε εκπαιδευτικά ιδρύματα στο εντός του ΛΔΚΑ, δημόσια πανεπιστήμια ή να τους δώσει εκπαιδευτικές ευκαιρίες στο Ανατολικό Μπλοκ ή στη Σοβιετική Ένωση. Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών του ΛΔΚΑ είχε δυναμικότητα 2.500 φοιτητών και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 είχε πάνω από 10.000 απόφοιτους. Παρ' όλα αυτά, το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το κόμμα ήταν οι μη ασφαλείς συνθήκες που αντιμετώπιζαν τα μέλη του κόμματος που υπηρετούσαν στις επαρχίες. Για παράδειγμα, όταν στην επαρχιακή επιτροπή του Γκαζνί συγκλήθηκε συνάντηση, οι συμμετέχοντες έπρεπε να περιμένουν τρεις μήνες για να φτάσουν στην πατρίδα τους (μιας και περίμεναν μια θωρακισμένη φάλαγγα και ένα ελικόπτερο). Ιδιότητα μέλους Το ΛΔΚΑ είχε 5.000 με 7.000 μέλη όταν ανήλθε στην εξουσία. Ωστόσο, ο συγγραφέας Μπρους Άμστουτζ θεωρούσε ότι τα μέλη του ΛΔΚΑ ήταν πιθανόν γύρω στα 6.000 όταν ο Καρμάλ κατέλαβε την εξουσία. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, υπολογίστηκε ότι τα μέλη κυμαινόταν μεταξύ 10.000 και 15.000. Μέχρι το 1984, το κόμμα είχε 20.000 έως 40.000 μέλη (σε αυτόν τον αριθμό περιλαμβάνονται τόσο τα τακτικά όσο και τα δοκιμαστικά μέλη της), ως αποτέλεσμα συντονισμένων κινήσεων μελών σε κυβερνητικά ιδρύματα, κρατικές επιχειρήσεις και στρατιωτικούς. Ωστόσο, κατά την 1η Διάσκεψη του ΛΔΚΑ, ο Καρμάλ υποστήριξε ότι το κόμμα είχε 62.820 τακτικά και δοκιμαστικά μέλη. Ο αριθμός αυτός ήταν υπερβολικός. Το συνέδριο ανέφερε αύξηση 21.700 μελών από τον Αύγουστο του 1981. Έκτοτε, μέχρι μια κομματική συνέλευση το 1983, κορυφαίοι αξιωματούχοι του κόμματος ισχυρίστηκαν ότι το κόμμα είχε 63.000 έως 70.000 μέλη. Μισά από τα μέλη το 1982 προερχόταν από τις ένοπλες δυνάμεις (κυριαρχούσε το Χαλκ). Τον Αύγουστο του 1982, ο Καρμάλ υποστήριξε ότι το ΛΔΚΑ είχε 20.000 μέλη εντός του στρατού και δήλωσε ότι «η διοργάνωση του στρατιωτικού κόμματος αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του ΛΔΚΑ». Στις αρχές του έτους, τον Μάρτιο, σοβιετικές πηγές ανέφεραν ότι η μεγαλύτερη συγκέντρωση μελών του ΛΔΚΑ βρισκόταν στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Καμπούλ (με περίπου 600 μέλη) και στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ (με περίπου 1.000 μέλη). Το 1983, ο Καρμάλ ισχυρίστηκε ότι τα μέλη του κόμματος είχαν αυξηθεί κατά 35% στα 90.000, ενώ το επόμενο έτος παρατηρήθηκε αύξησε κατά 33% στα 120.000 μέλη.Ενώ η αύξηση των μελών κατέστησε το ΛΔΚΑ ισχυρότερο, η αύξηση αυτή παρατηρήθηκε ταυτόχρονα με αυξημένη αδιαφορία μεταξύ των μελών (η πλειοψηφία εντάχθηκε λόγω καιροσκοπισμού). Πριν από το πραξικόπημα του 1973 υπό την ηγεσία του Μοχάμεντ Νταούντ Χαν, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών αποτελούνταν από «πτυχιούχους κολεγίων», πολλοί από τους οποίους είτε σπούδαζαν είτε εργάζονταν στον δημόσιο τομέα. Μετά το πραξικόπημα του 1973, το Χαλκ άρχισε να εγγράφει μέλη από το Σώμα Αξιωματικών, κάτι που αποδείχθηκε επιτυχές στην ανάληψη της εξουσίας το 1978. Εντούτοις, μετά το πραξικόπημα, τα μέλη μειώθηκαν σημαντικά (πιθανώς λόγω της αυξανόμενης αυταρχικής πολιτικής της κυβέρνησης). Μέχρι το 1979, μόνο οι πιο κραυγαλέοι καιροσκόποι ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στο κόμμα. Το κόμμα βρισκόταν στο ναδίρ του. Μετά τη σοβιετική παρέμβαση, οι Σοβιετικοί ανάγκασαν το ΛΔΚΑ να εγγράψει περισσότερα μέλη. Το 1981, η δοκιμαστική περίοδος εγγραφής νέου μέλους μειώθηκε από ένα χρόνο σε έξι μήνες και για να πλέον απαιτούνταν λιγότεροι εγγυητές για την εγγραφή. Η εκστρατεία εγγραφών από το 1981 έως το 1983 αύξησε τα μέλη του κόμματος. Η πλειοψηφία των νέων μελών εργαζόταν είτε στις κρατικές επιχειρήσεις, είτε στον στρατό. Το κύριο πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους νεοεγγεγραμμένους ήταν «λειτουργικά αναλφάβητοι», γεγονός που στην πραγματικότητα οδήγησε σε μια συνολική μείωση της ποιότητας των μελών του κόμματος. Τον Απρίλιο του 1981, το 25–30% των μελών ήταν «εργαζόμενοι, αγρότες, στρατιώτες και άλλοι εργάτες». Το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 38% (τόσο τα τακτικά όσο και τα δοκιμαστικά μέλη) το 1982 και το 1983, σύμφωνα με τον Καρμάλ, το 28,4% ήταν τακτικά μέλη. McCarthy, Greg (1985). Brugger, Bill, επιμ. Chinese Marxism in Flux, 1978–84: Essays on Epistemology, Ideology, and Political Economy. M.E. Sharpe. ISBN 0873323238. Fewsmith, Joseph (1997). Dilemmas of Reform in China: Political Conflict and Economic Debate. M.E. Sharpe. ISBN 1563243288. Sun, Yat (1995). The Chinese Reassessment of Socialism, 1976–1992. Princeton University Press. ISBN 0691029989. Το μέλλον και η κληρονομιά των μελών του ΛΔΚΑ Το Σύνταγμα του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος

Το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (περσικά: حزب دموکراتيک خلق افغانستان‎, Χεζμπ-ε ντιμουκρατίκ χαλκ-ε Αφγανιστάν, παστού: د افغانستان د خلق دموکراټیک ګوند‬, Ντα Αφγανιστάν ντα χαλκ ντιμουκρατίκ γκουντ, συντομογραφία ΛΔΚΑ) ήταν πολιτικό κόμμα το οποίο ιδρύθηκε την 1η Ιανουαρίου 1965. Αν και αποτελούσε μειοψηφία, το κόμμα βοήθησε τον πρώην πρωθυπουργό του Αφγανιστάν Μοχάμεντ Νταούντ Χαν να ανατρέψει τον βασιλιά Μοχάμεντ Ζαχίρ Σαχ το 1973 και να ιδρύσει τη Δημοκρατία του Αφγανιστάν. Ο Νταούντ έγινε τελικά ένας ισχυρός αντίπαλος του κόμματος, απομακρύνοντας τους πολιτικούς του ΛΔΚΑ από τις υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις. Αυτό οδήγησε σε δυσκολίες στις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1978, το ΛΔΚΑ, με τη βοήθεια του Αφγανικού Εθνικού Στρατού, κατέλαβε την εξουσία από τον Νταούντ μέσα από αυτό που έγινε γνωστό ως Εξέγερση του Σαούρ. Πριν από την εγκαθίδρυση πολιτικής κυβέρνησης, ο σμήναρχος της Πολεμικής Αεροπορίας Αμπντούλ Καντίρ διετέλεσε πρόεδρος του Αφγανιστάν για τρεις ημέρες, αρχής γενομένης από τις 27 Απριλίου 1978. Ο Καντίρ τελικά αντικαταστάθηκε από τον Νουρ Μουχαμάντ Ταρακί. Μετά την Εξέγερση του Σαούρ, το ΛΔΚΑ εγκαθίδρυσε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν η οποία διήρκεσε μέχρι το 1987. Μετά τις συνομιλίες για την Εθνική Συμφιλίωση το 1987, το επίσημο όνομα της χώρας έγινε και πάλι Δημοκρατία του Αφγανιστάν (όπως ήταν πριν από το πραξικόπημα του ΛΔΚΑ το 1978). Υπό την ηγεσία του Νατζιμπουλάχ το 1990, το κόμμα μετονομάστηκε σε Πατριωτικό Κόμμα (حزب وطن, Χεζμπ-ε Βατάν). Η δημοκρατία διήρκεσε μέχρι το 1992 καθώς οι αντάρτες των μουτζαχεντίν κατέλαβαν την εξουσία. Το ΛΔΚΑ διαλύθηκε, με ορισμένους αξιωματούχους να εντάσσονται στη νέα κυβέρνηση, με άλλους να συνασπίζονται με πολιτοφυλακές, ενώ άλλοι λιποτάκτησαν. Οι υποστηρικτές του Νατζιμπουλάχ επανίδρυσαν το Χεζμπ-ε Βατάν το 2004 και πάλι το 2017.Στο μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του, το κόμμα χωριζόταν μεταξύ της σκληροπυρηνικής συνιστώσας «Χαλκ» και της μετριοπαθούς «Παρτσάμ».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%86%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD

Κατοχική κυβέρνηση

Οι κατοχικές κυβερνήσεις λειτουργούν μόνο για εσωτερικές υποθέσεις, νομοθετώντας και ασκώντας εξουσία υπό την επίβλεψη στρατιωτικής διοίκησης του κατακτητή. Σημειώνεται ότι οι κυβερνήσεις αυτές στερούνται του δικαιώματος της διεθνούς εκπροσώπησης, σύναψης συμμαχιών, καθώς επίσης και ανάπτυξης ελεύθερου εμπορίου, ενώ και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι τίθενται υπό τον έλεγχο του κατακτητή. Οι διορισμοί κατοχικών κυβερνήσεων, προβλέπονται από το δίκαιο του πολέμου, προσδίδοντας σ΄ αυτές την έννοια της εσωτερικής αυτοδιοίκησης, για τη διατήρηση της αναγκαίας δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Στη σύγχρονη ιστορία και ειδικότερα κατά τον Β' Π.Π., πολλές κυβερνήσεις χωρών λίγο πριν υποστούν ολοκληρωτική ήττα διέφευγαν σε άλλες χώρες προκειμένου να διατηρούν τη συνέχεια της διεθνούς αναγνώρισης της χώρας τους. Στις περιπτώσεις αυτές οι κυβερνήσεις καλούνται "ελεύθερες κυβερνήσεις", σε αντιδιαστολή του όρου "κατοχικές κυβερνήσεις". Από τον Α' Π.Π, αλλά και κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. σε πολλές χώρες διορίστηκαν κατοχικές κυβερνήσεις που συγκροτούνταν συνηθέστερα από πρόσωπα ευρύτερης λαϊκής αποδοχής και λιγότερο εμφανώς φιλικά προσκείμενα προς τον κατακτητή. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις και παρά τον νομιμοφανή χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων, οι υπό κατοχή λαοί δεν έπαψαν να θεωρούν αυτές και τα πρόσωπα που τις απαρτίζουν "συνεργάτες" των κατακτητών. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι επιθέσεις που δέχθηκαν μέλη της κατοχικής ιρακινής κυβέρνησης, που είχαν διορίσει και ανασυγκροτήσει οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, μετά την εισβολή τους στο Ιράκ. Στην Ελλάδα το 1941, μετά την εισβολή της Γερμανίας, όταν εξέλιπε και η τελευταία αντίσταση στη Κρήτη, η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε ως "ελεύθερη κυβέρνηση" στο Κάιρο. Κατά την περίοδο της τριπλής κατοχής διορίστηκαν στην Ελλάδα, που έφερε το όνομα "Ελληνική Πολιτεία" ή "Ελληνικό κράτος" (όπως επιβλήθηκε), τρεις κατοχικές κυβερνήσεις: Η Κυβέρνηση Γεωργίου Τσολάκογλου 1941 Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942 και Η Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943. "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ. Γ΄(συμπλήρωμα), σελ. 298. Β. Ραφαηλίδης "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974" Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου Αθήνα 1993, σελ. 167. Υπηρεσιακή κυβέρνηση

Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση ή κυβέρνηση υπό κατοχή, ή κατά διεθνή όρο κυβέρνηση μαριονέτα, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. Ο διορισμός της γίνεται συνηθέστερα αμέσως μετά την παράδοση της χώρας, ανεξάρτητα αν στη συνέχεια ακολουθήσει, ή όχι, προσάρτηση του εδάφους της, ή καταστεί "κράτος δορυφόρος". Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, υπό αυτό το καθεστώς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7

Ντουρουνέβ Καντινεφέντι

Η Ντουρουνέβ Καντινεφέντι γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1835 στο Μπατούμι, και ήταν κόρη του Μαχμούτ Ντζιαπς-Ιπά και της συζύγου του Χαλιμέ Τσικοτουά. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μελέκ. Είχε δυο αδελφές την Αϊσέ Κεμαλιφέρ Χανίμ (μητέρα της Τζαβιντάν Χανίμ, συζύγου του Ηγεμόνα Γιουσούφ Ιζζεντίν Εφέντι, ο οποίος ήταν γιος της Ντουρουνέβ) και την Αλιγιέ Χανίμ. Ήταν θεία της Ναζπερβέρ Καντινεφέντι, της τέταρτης συζύγου του σουλτάνου Μωάμεθ Ε΄, μέσω της αδελφής της Αλιγιέ. Η Ντουρουνέβ είχε μακριά ξανθά μαλλιά και μελί μάτια. Σε ηλικία τριών ετών η Μελέκ και η μικρότερη αδελφή της, Αϊσέ μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου παραδόθηκαν στο αυτοκρατορικό χαρέμι. Εκεί η Σερβετσεζά Καντινεφέντι πήρε στην φροντίδα της τα δυο κορίτσια. Σύμφωνα με την παράδοση του παλατιού, η Μελέκ και η Αϊσέ μετονομάστηκαν σε Ντουρουνέβ και Κεμαλιφέρ και τους δόθηκε εξ ολοκλήρου τουρκική, μουσουλμανική και γαλλική εκπαίδευση στο χαρέμι του παλατιού Τοπ Καπί, σύμφωνα με το έθιμο της εποχής. Λαμβάνοντας την εκπαίδευσή της στο παλάτι, η Ντουρουνέβ, ήρθε σε επαφή με την τέχνη και γι' αυτό άρχισε να ζωγραφίζει σε σχετικά νεαρή ηλικία. Η Ντουρουνέβ μεγάλωσε ως μια νεαρή κόπελα στο παλάτι Τοπ Καπί, και στην ηλικία των είκοσι ετών ο Ηγεμόνας Αμπντούλ Αζίζ, την πρόσεξε κατά την επίσκεψή του στο παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Ο Αμπντούλ Αζίζ ζήτησε το χέρι της Ντουρουνέβ από την Σερβετσεζά Καντινεφέντι. Αρχικά, αρνήθηκε να δώσει το χέρι της Ντουρουνέβ στον Αμπντούλ Αζίζ, αλλά τελικά η Σερβετσεζά συναίνεσε, και ο γάμος έγινε στις 20 Μαΐου 1856 στο παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Η Ντουρουνέβ γέννησε τρία παιδιά, τον Ηγεμόνα Γιουσούφ Ιζζεντίν Εφέντι, την Φατμά Σουλτάν και την Σαλιχά Σουλτάν. Ο Αμπντούλ Αζίζ καθαιρέθηκε από τους υπουργούς του στις 30 Μαΐου 1876 και πέθανε λίγες μέρες αργότερα, ενώ ολόκληρη η συνοδεία του φυλακίστηκε στο Παλάτι Φεριγιέ. Ο ανιψιός του Αμπντούλ Αζίζ, Μουράτ Ε΄ έγινε ο σουλτάνος και η οικογένειά του απελευθερώθηκε από φυλάκιση, αλλά συνέχισε να ζει στο παλάτι Φεριγιέ. Η Ντουρουνέβ Καντινεφέντι πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου 1895 στο Παλάτι Φεριγιέ. Είναι θαμμένη στο τάφο του Μαχμούτ Β΄ στην Κωνσταντινούπολη. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)

Η Ντουρουνέβ Καντινεφέντι (Οθ. Τούρκικα:دورونيف أنثى) (Τούρκικα: Dürrünev Kadınefendi, 15 Μαρτίου 1835 - 4 Δεκεμβρίου 1895) ήταν η πρώτη σύζυγος του σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Baş Dürrünev Kadın Efendi Hazretleri

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B2_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9

Καλογραία

Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τον πληθυσμό του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές πληθυσμού που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο έως το 1973. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 δεν πραγματοποιήθηκε απογραφή στο χωριό από την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού το έδαφος του δεν ελέγχεται από αυτήν. «Kalograia». www.prio-cyprus-displacement.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2018.

Η Καλογραία είναι κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας στην Κύπρο. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, το χωριό δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Το έδαφος της κοινότητας ανήκει εκ του νόμου (de jure) στην Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εκ των πραγμάτων (de facto) ανήκει στο μη αναγνωρισμένο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1

Π.Ο. Ηρακλής Νεάπολης Νίκαιας

Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1947 με την ονομασία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Νέων Νίκαιας «ο Ηρακλής» και αποτέλεσε τη συνέχεια του αθλητικού συλλόγου με την επωνυμία Αθλητικός Γυμναστικός Σύλλογος Κοκκινιάς «ο Ηρακλής» (έτος ίδρυσης 1929), που μόλις το έτος αυτό συγχωνεύτηκε με την ιστορική «Άμυνα Νίκαιας» (έτος ίδρυσης 1926) και δημιούργησαν την «Αθλητική Ένωση Νίκαιας», πρόγονο του Α.Ο. Ιωνικού Νίκαιας. Το 1951 εντάχθηκε στη Δόκιμη κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πειραιώς και το 1953 εντάχθηκε επίσημα πλέον στην Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Ξεκίνησε να αγωνίζεται επίσημα από τη σεζόν 1953-1954, όποτε και εντάχθηκε στην Γ΄ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Τη σεζόν 1966-1967 αγωνίστηκε στο τελευταίο τότε πειραματικό πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής κατηγορίας, με αντιπάλους τους Α.Ε.Κ. Φαλήρου, Ρεθυμνιακό, Ατρόμητο Ρεθύμνου, Πειραϊκό Νέου Φαλήρου, Ηρόδοτο Νέας Αλικαρνασσού Ηρακλείου, Άρη Ρεθύμνου, Π.Ο. Ατσαλένιου Ηρακλείου και Τάλω Χανίων. Έκτοτε συνέχισε ανελλιπώς να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς με εξαίρεση τις χρονιές 1992-1993 και 2006-2007 που αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας. Το 1976 ήταν φιναλίστ του Κυπέλλου της Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Ο Ηρακλής Νίκαιας έχει αναδείξει σπουδαίους ποδοσφαιριστές μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης Ράλλης (που έπαιξε στον Ολυμπιακό Πειραιώς και στον Ιωνικό Νίκαιας), ο Λεωνίδας Πανωηλίας (που έπαιξε στον Ιωνικό Νίκαιας), ο Γιάννης Καλαϊτζίδης (που αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό), ο Άρης Δαμιανίδης κ.α. Κατόπιν, ο σύλλογος διαλύθηκε και επανιδρύθηκε το 2016 έπειτα από πρωτοβουλία παλαιών φιλάθλων και παικτών του, οι οποίοι πήραν το καταστατικό της «Α.Ε. Νέου Φαλήρου» η οποία προέκυψε το 2011 από τη συγχώνευση του «Α.Σ. Νέου Φαλήρου» (έτος ίδρυσης 1947) και του «Α.Ο. Πειραϊκού Νέου Φαλήρου» (έτος ίδρυσης 1926). Το 2017 η Ε.Π.Ο. ενέκρινε την τροποποίηση της ονομασίας «Α.Ε. Νέου Φαλήρου» ως Ποδοσφαιρικός Όμιλος Νεάπολης Νίκαιας «ο Ηρακλής» με αριθμό μητρώου Ε.Π.Ο. 426 και έδρα τη Νεάπολη Νίκαιας. Έτσι επαναφέροντας τον ιστορικό σύλλογο της Νίκαιας που αμέσως επανεντάχθηκε στο δυναμικό της Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Ηρακλής Νίκαιας, επίσημος ιστότοπος Ε.Π.Σ. Πειραιώς Επίσημη σελίδα Facebook του συλλόγου «Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΙΝΔΑΛΜΑ ΣΤΗ ΝΕΑΠΟΛΗ», εφημερίδα Αθλητική Ηχώ, 1/3/1968, σελ. 5

Ο Ποδοσφαιρικός Όμιλος Νεάπολης Νίκαιας «ο Ηρακλής» είναι ιστορικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που εδρεύει στη Νίκαια. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1947 και έμβλημά του ο Ηρακλής του Λύσιππου. Έδρα του αποτελεί το Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας «Παντελής Νικολαΐδης». Η μεγαλύτερη διάκριση του συλλόγου είναι η συμμετοχή του στα πρωταθλήματα της Γ΄ Εθνικής και της Δ΄ Εθνικής Κατηγορίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%9F._%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%9D%CE%B5%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82

Άλμα Ζάντιτς

Η Ζάντιτς ήρθε στην Αυστρία με τους γονείς της σε ηλικία 10 ετών, όταν ακόμα μαινόταν ο πόλεμος της Βοσνίας. Κερδίζοντας μια υποτροφία με το Πρόγραμμα Φουλμπράιτ, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στις ΗΠΑ. Ενώ έκανε το μεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήμιο Βιέννης, πέρασε ένα εξάμηνο στο Καθολικό Πανεπιστήμιο (Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ιερής Καρδιάς) στην Ιταλία. Ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Μουσουλμάνα, αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη με την θρησκεία. Το 2014 ήταν σύμβουλος στα Ηνωμένα Έθνη, ενώ εργάστηκε κι ως ανώτερος συνεργάτης στο διεθνές δικηγορικό γραφείο.Το 2017 έγινε πολιτικός με τους Πράσινους (Πράσινη Εναλλακτική) και μέλος του Αυστριακού Εθνικού Συμβουλίου. Τον Νοέμβριο του 2019 καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση και κλήθηκε να πληρώσει 700 ευρώ. Συγκεκριμένα, αφορμή στάθηκε η ανάρτηση της «Χωρίς ανοχή για νεοναζί, φασίστες και ναζιστές» σχετικά με ένα αγόρι που φερόταν να είχε χαιρετήσει ναζιστικά, το οποίο της έκανε μήνυση. Στις 7 Ιανουαρίου 2020 μπήκε στο κυβερνητικό σχήμα του Σεμπάστιαν Κουρτς ως Υπουργός Δικαιοσύνης. Πάνω από 25.000 μηνύματα σεξιστικού και ρατσιστικού περιεχομένου δημοσιεύτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις ημέρες που η Ζάντιτς έγινε Υπουργός. Η ίδια σχετικά με τα θέματα ρατσισμού είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι: «Το 2015 είχα την αίσθηση ότι η κοινωνία της Αυστρίας έπαιρνε μια κατεύθυνση που δε μου φαινόταν καλή. Φαινόταν η αύξηση των διακρίσεων και των παρενοχλήσεων εναντίον ανθρώπων που έφταναν στην Αυστρία ως πρόσφυγες. Ήθελα να κάνω κάτι, να δείξω ότι η αλληλεγγύη και η διαφορετικότητα μας κάνουν δυνατούς».

Η Άλμα Ζάντιτς (Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 24 Μαΐου 1984) είναι Αυστριακή πολιτικός και δικηγόρος. Στις αρχές του Ιανουαρίου του 2020 έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης της Αυστρίας με τους Πράσινους, η πρώτη που το καταφέρνει έχοντας μεταναστευτικές ρίζες. Επιπλέον είναι η νεότερη στην ιστορία της χώρας που αναλαμβάνει το συγκεκριμένο Υπουργείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CE%96%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CF%82

Κουνγκούρ

Το Κουνγκούρ ιδρύθηκε 17 χιλιόμετρα από τις εκβολές του ποταμού Ιρέν στις όχθες του Κουνγκούρσκα το 1648. Το 1662, κάηκε από τους Μπασκίρ. Το 1663, ξαναχτίστηκε ως φρούριο στη θέση του χωριού Μισοβσκόγιε. Στις αρχές του 18ου αιώνα, βιομηχανίες δέρματος και υποδημάτων άρχισαν να αναπτύσσονται εδώ και το 1724 χτίστηκε ένα βυρσοδεψείο. Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, το Κουνγκούρ έγινε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στα Ουράλια Όρη. Το 1759, η διαχείριση tvn εγκαταστάσεων εξόρυξης του Περμ μεταφέρθηκε στο Κουνγκούρ. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα, το Κουνγκούρ αποτελεί σημαντικό εμπορικό κέντρο του Δρόμου της Σιβηρίας, καθώς και το κέντρο κατασκευής δερμάτων στο Κυβερνείο Περμ. Τα σχοινιά και ο λιναρόσπορος του Κουνγκούρ ήταν ευρέως γνωστά. Το 1774, η πόλη υπέστη πολιορκία από τις δυνάμεις των Κοζάκων του Γεμελιάν Πουγκάτσεφ. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το Κουνγκούρ είχε γίνει ένα σημαντικό βιομηχανικό και πολιτιστικό κέντρο (συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής δερμάτινων υποδημάτων και γαντιών). Το 1890 η Κουνγκουριανή Εποχή της Πέρμιας περιόδου της γεωλογικής ιστορίας ονομάστηκε από το Κουνγκούρ. Το αρχικό οικόσημο της πόλης έγινε επίσημο σύμφωνα με τον Ανώτατο Νόμο της Αυτοκράτειρας Άννα Ιβάνοβνα το 1737. Το τρέχον εθνόσημο εγκρίθηκε το 1994. Στο πλαίσιο των διοικητικών διαιρέσεων, το Κουνγκούρ λειτουργεί ως διοικητικό κέντρο της περιφέρειας Κουνγκούρσκι, παρόλο που δεν είναι μέρος αυτής. Ως διοικητική διαίρεση, ενσωματώνεται χωριστά ως η πόλη κράι του Κουνγκούρ, μια διοικητική μονάδα με καθεστώς ίσο με αυτό των περιφερειών. Ως δημοτική διαίρεση, η πόλη κράι του Κουνγκούρ ενσωματώνεται ως Αστικό Οκρούγκ του Κουνγκούρ. Οι κυριότερες βιομηχανίες είναι τα SIA Turbobur και JSK "Kungur-footwear" (δερμάτινα συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών υποδημάτων). Η πόλη παράγει είδη τέχνης, διαθέτει εργοστάσια μουσικών οργάνων (κιθάρες), εργοστάσια επισκευών, πλεκτομηχανές και εταιρείες βιομηχανίας τροφίμων. Στην πόλη καλλιεργούνται σίκαλη, σιτάρι, βρώμη, κριθάρι, πατάτες, λαχανικά και διαθέτει επίσης κτηνοτροφία και πτηνοτροφία. Το Κουνγκούρ βρίσκεται στη διέλευση της διαδρομής Σολικάμσκ, της διαδρομής της Σιβηρίας και του Υπερσιβηρικού Αυτοκινητόδρομου. Ανάμεσα στα αξιοσημείωτα κτίρια στο Κουνγκούρ είναι η Εκκλησία της Μεταμόρφωσης (1781), ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου, το Άσυλο Ζιριάνοφ (1881, πλέον τμήμα χειρουργικής ενός νοσοκομείου), οι αποθήκες του 19ου αιώνα των εμπόρων Κοπάκοφ (νυν πολιτιστικό κέντρο). Ο ναός Τιχβίνσκι χτίστηκε το 1763. Πλέον στο κτίριο στεγάζεται ο κινηματογράφος "Oktyabr". Στο κάτω μέρος της πόλης, στην οδό Κιτάρσκαγια, βρίσκεται η εκκλησία Ουσπένσκαγια, που χτίστηκε το 1761. Στην απέναντι όχθη του ποταμού Σίλβα βρίσκεται ο Ναός Πρεομπραζένσκι. Το σπήλαιο πάγου βρίσκεται κοντά στο Κουνγκούρ, στη δεξιά όχθη του ποταμού Σίλβα. Τα διαβαθμισμένα περάσματα εκτείνονται κάτω από το έδαφος για πάνω από 6.000 μέτρα και μόλις ένα μικρό μέρος έχει ήδη εξερευνηθεί. Μέχρι σήμερα, οι παλιοί θρυμματισμοί δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του συνολικού μήκους των διόδων. Στο εξερευνημένο μέρος του σπηλαίου υπάρχουν αρκετές δεκάδες σπηλιές, η μεγαλύτερη εκ των οποίων ονομάζεται Δρούζβα (Φιλία), η οποία πήρε το όνομά της προς τιμήν των συμμετεχόντων του Διεθνούς Γεωλογικού Συνεδρίου, που επισκέφτηκαν το σπήλαιο το 1937. Μέσα σε αυτό το σπήλαιο υπάρχει μια λίμνη έκτασης 750 τετραγωνικών μέτρων. Οι σπηλιές είναι "στολισμένες" με στήλες σταλαγμιτών και σταλακτιτών ύψους έως και δύο μέτρων. Πάνω από χιλιετίες, το νερό με ασβεστόλιθο έχει δημιουργήσει μια άπειρη ποικιλία μορφών στο σπήλαιο, όπως νιφάδες χιονιού, που αλλάζουν σε μέγεθος κατά τη διάρκεια του έτους και φτάνουν στο μέγεθος ενός φύλλου σφενδάμου κατά τα τέλη του χειμώνα. Το σπήλαιο γεμίζει με νερό από τον ποταμό Σίλβα δύο φορές το χρόνο, την άνοιξη και το φθινόπωρο, οπότε και δεν είναι προσβάσιμο από τους τουρίστες. Οι εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις στην πόλη περιλαμβάνουν: Λύκειο Κολέγιο Ξυλουργικής Επαγγελματικό Καλλιτεχνικό Λύκειο Σχολή Καλών Τεχνών Παιδαγωγικό Κολλέγιο Γεωργικό Κολλέγιο Κολέγιο Μεταφορών Σάμτσεοκ, Νότια Κορέα Ανεπίσημος ιστότοπος του Κουνγκούρ Σπήλαιο πάγου Kungur News Αρχειοθετήθηκε 2020-12-05 στο Wayback Machine. (Ρωσικά)

Το Κουνγκούρ (ρωσικά: Кунгу́р‎) είναι μια πόλη στα νοτιοανατολικά του Κράι Περμ της Ρωσίας, που βρίσκεται στα Ουράλια Όρη στη συμβολή των ποταμών Ιρέν και Σάκβα με τον Σίλβα (λεκάνη Κάμα). To Κουνγκούρ βρίσκεται 76 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Περμ και 1.194 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μόσχας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81

De Havilland T.K.4

Το T.K.4 αναπτύχθηκε από φοιτητές στο αεροδρόμιο Stag Lane το 1937. Στόχος ήταν η κατασκευή του κατά το δυνατόν μικρότερου σε διαστάσεις αεροσκάφους με κινητήρα de Havilland Gipsy Major II των 140 hp. Ήταν μονοπλάνο συμβατικής σχεδίασης, με ανασυρομένο σύστημα προσγείωσης και έλικα μεταβλητού βήματος.Το μοναδικό T.K.4 πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 30 Ιουλίου 1937. Πήρε την ένατη θέση στο Kings Cup Race, φτάνοντας σε ταχύτητα 230,5 mph. Το αεροσκάφος αυτό συνετρίβη σε θανατηφόρο για τον πιλότο του, R.J. Waight, δυστύχημα την 1η Οκτωβρίου 1937. Jackson, A.J. (1974). British Civil Aircraft since 1919 Volume 3. London: Putnam. ISBN 0-370-10014-X. Lewis, Peter. «T.K. Series: Designs of the de Havilland Aeronautical Technical School». Air Pictorial 34 No. 5 (May 1972): pp. 187–191.

Το de Havilland T.K.4 ήταν μονοκινητήριο αγωνιστικό μονοπλάνο το οποίο αναπτύχθηκε την δεκαετία του 1930 στο Ηνωμένο Βασίλειο από τους φοιτητές του Τεχνικού Σχολείου de Havilland.

https://el.wikipedia.org/wiki/De_Havilland_T.K.4

Edward the Great

1. Run to the Hills (Harris) - 3:55 2. The Number of the Beast (Harris) - 4:52 3. Flight of Icarus (Dickinson, Smith) - 3:52 4. The Trooper (Harris) - 4:11 5. 2 Minutes to Midnight (Dickinson, Smith) - 6:00 6. Wasted Years (Smith) - 5:06 7. Can I Play with Madness (Harris, Dickinson, Smith) - 3:31 8. The Evil That Men Do (Harris, Dickinson, Smith) - 4:34 9. The Clairvoyant (Harris) - 4:27 10. Infinite Dreams (Harris) - 6:10 11. Holy Smoke (Harris, Dickinson) - 3:48 12. Bring Your Daughter... to the Slaughter (Harris) - 4:44 13. Man on the Edge (Gers, Bayley) - 4:12 14. Futureal (Harris, Bayley) - 2:55 15. The Wicker Man (Harris, Dickinson, Smith) - 4:34 16. Fear of the Dark (Live) (Harris) - 8:04 Edward the Great (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 5 Νοεμβρίου 2002 Edward the Great (άλμπουμ) Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Χρυσός Φινλανδία (Musiikkituottajat Certification): Χρυσός Καναδάς (CRIA Certification): Χρυσός Σουηδία (GLF Certification): Χρυσός Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Edward the Great" είναι οι εξής: Μπρους Ντίκινσον - φωνητικά Μπλέιζ Μπέιλι - φωνητικά Άντριαν Σμιθ - κιθάρα Τζάνικ Γκερς - κιθάρα Ντέιβ Μάρεϊ - κιθάρα Στιβ Χάρις - μπάσο Νίκο Μακ Μπρέιν - τύμπανα Κλάιβ Μπαρ - τύμπανα Allmusic review Encyclopaedia Metallum Σουηδικά τσαρτ Ιαπωνικά τσαρτ Βρετανικά τσαρτ Φινλανδικά τσαρτ Βελγικά τσαρτ Βρετανικές βραβεύσειςΑρχειοθετήθηκε 2017-07-10 στο Wayback Machine.

Το Edward the Great είναι συλλογή τραγουδιών του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden, η οποία κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2002 από τη δισκογραφική εταιρεία "ΕΜΙ". Ο δίσκος επανεκδόθηκε το 2005, με τα τραγούδια "Wildest Dreams", "Brave New World" και "Rainmaker" να έχουν αντικαταστήσει τα "Holy Smoke", "The Clairvoyant" και "Infinite Dreams". Το "Fear of the Dark" προέρχεται από το ζωντανά ηχογραφημένο "Rock in Rio", ενώ στην επανέκδοση το ίδιο κομμάτι προέρχεται από το "Death on the Road".

https://el.wikipedia.org/wiki/Edward_the_Great

Νικόλαος του Μερκέρ

Αρχικά ήταν προορισμένος για εκκλησιαστική σταδιοδρομία έγινε επίσκοπος του Μετς (1543) και του Βερντέν (1544) έγινε κηδεμόνας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου Γ΄ της Λωρραίνης (1545) μαζί με τη νύφη του Χριστίνα της Δανίας. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου η Χριστίνα του αφαίρεσε την αντιβασιλεία μόνο για τον εαυτό της, ο ίδιος αντιτάχθηκε στην ιμπεριαλιστική της πολιτική, πήρε τον τίτλο του κόμη του Βωντεμόν και παραιτήθηκε από τις επισκοπές του υπέρ του θείου του Ιωάννη, καρδιναλίου της Λωρραίνης (1548). Μετά την κατάληψη των επισκοπών από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄ έγινε ξανά αντιβασιλέας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου (1552 - 1559). Η Νομενύ αποσπάστηκε από την επισκοπή του Μετς (1551) και ο Νικόλαος διορίστηκε Μαργράβος από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Β΄, αναγνωρίστηκε κληρονομικός πρίγκιπας της αυτοκρατορίας. Ο Οίκος της Λωρραίνης θα αποκτήσει πλήρη ψήφο στην Αυτοκρατορική Δίαιτα (1736) για τη Νομενύ σαν αποζημίωση για την παραχώρηση του Δουκάτου της Λωρραίνης στη Γαλλία. Στη Γαλλία τιμήθηκε με την προαγωγή της βαρονίας της μητέρας του Μερκέρ σε πριγκιπάτο (1563) και τελικά σε δουκάτο (1569), έγινε επιπλέον μέλος του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος. Παντρεύτηκε τρεις φορές έκανε πολλά παιδιά που ακολούθησαν τον εκκλησιαστικό κλάδο, ανάμεσα στα παιδιά του ήταν η Λουΐζα της Λωρραίνης (1533 - 1601) που παντρεύτηκε (1575) τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Γ΄. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1549 τη Μαργαρίτα, κόρη του Ιωάννη Δ΄ κόμη του Έχμοντ και είχε τέκνα: Λουίζα της Λωρραίνης-Βωντεμόν 1553-1601, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ των Βαλουά βασιλιά της Αγγλίας. Μαργαρίτα γενν. 1550, Αικατερίνη γενν. 1551, Ερρίκος γενν. 1552, απεβίωσαν νέοι.Το 1554 απεβίωσε η Μαργαρίτα και ο Νικόλαος έκανε δεύτερο γάμο το 1555 με την Ιωάννα της Σαβοΐας, κόρη του Φιλίππου δούκα του Νεμούρ και είχε τέκνα; Φίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης 1558-1602, δούκας του Μερκέρ. Κάρολος της Λωρραίνης-Βωντεμόν 1561-1587, καρδινάλιος. Μαργαρίτα 1564-1625, παντρεύτηκε πρώτα τον Άνν δούκα του Ζουαγιέζ και μετά τον Φραγκίσκο του Οίκου του Λουξεμβούργου, δούκα του Πινέ. Φραγκίσκος 1567-1596, μαρκήσιος του Σωσσέν. Ιωάννης γενν. 1563, Κλαυδία γενν. 1566, απεβίωσαν νέοι.Το 1568 απεβίωσε η Ιωάννα και το 1569 ο Νικόλαος έκανε τρίτο γάμο, με την Αικατερίνη της Λωρραίνης, κόρη του Κλαυδίου δούκα του Ωμάλ. και είχε τέκνα: Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί 1570-1600, μαρκήσιος του Μουι & κόμης του Σαλινύ. Αντώνιος 1572-1587, ηγούμενος του αββαείου του Μπωλιέ, επίσκοπος του Τουλ. Ερρίκος της Λωρραίνης 1576-1623, κόμης του Βωντεμόν, επίσκοπος του Βερντέν. Χριστίνα γενν. 1571, Λουίζα γενν. 1575, απεβίωσαν νέοι. de Busbecq, Ogier Ghislain (1961). Letters of Ogier Ghislain de Busbecq to the Holy Roman Emperor Maximilian II. Translated by Jones, Robert Epes; Weber, Bernerd Clarke. Bookman Associates. Carroll, Stuart (2009). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford University Press. Gebhardt, Bruno (1973). Handbuch der Deutschen Geschichte, 9, Auflage (in German). 2. Ernst Ketler Verlag. George, Hereford Brooke (1875). Genealogical Tables Illustrative of Modern History. Oxford at the Clarendon Press. Knecht, Robert J. (1998). Catherine de'Medici. Pearson Education Limited. Levantal, Christophe (1996). Les ducs et pairs et duchés-pairies laïques à l'époque moderne Paris (in French). Maisonneuve & Larose. Yates, Frances A. (1975). Astraea. V. Routledge.

Ο Νικόλαος της Λωρραίνης, δούκας του Μερκέρ (Γαλλική γλώσσα : Nicolas de Mercœur, 16 Οκτωβρίου 1524 - 12 Ιουνίου 1577) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν ο δεύτερος γιος του Αντωνίου δούκα της Λωρραίνης και της Ρενέας των Βουρβόνων κόρης του Γιλβέρτος του Μονπανσιέ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%AD%CF%81

Στρατός από τερακότα

Το 1974 κάποιοι Κινέζοι αγρότες προσπάθησαν να ανοίξουν ένα πηγάδι στην περιοχή με αποτέλεσμα να βρουν ορισμένες από τις πήλινες φιγούρες. Στη συνέχεια οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα λάκκο μήκους 230 μέτρων με 11 διαδρόμους και τουλάχιστον 6.000 αγάλματα στρατιωτών του πεζικού από τερακότα. Δίπλα βρέθηκε ένας δεύτερος λάκκος με τοξότες, από τους οποίους άλλοι ήταν σε όρθια στάση και άλλοι γονατιστοί, και ιππείς με τα άλογα τους και αρματηλάτες μαζί με ορισμένους πεζούς και ένας τρίτος λάκκος με 68 φιγούρες που ίσως αποτελούσαν το αρχηγείο του στρατού. Επίσης βρέθηκε και ένας ακόμη αλλά άδειος, ίσως επειδή κάποια εξέγερση δεν επέτρεψε την αποπεράτωσή του. Και οι τέσσερις λάκκοι έχουν γύρω στα εφτά μέτρα βάθος και βρίσκονται περίπου ενάμισι χιλιόμετρο ανατολικά του τάφου του αυτοκράτορα. Συνολικά οι πήλινοι στρατιώτες είναι περίπου 8.000. Υπάρχουν επίσης 130 πήλινα άρματα με 520 άλογα και 150 άλογα ιππικού. Οι πήλινες φιγούρες δεν έχουν όλες το ίδιο ύψος. Άλλες είναι γύρω στο 1 μέτρο και 80 εκατοστά και άλλες, κυρίως αυτές που απεικονίζουν υψηλόβαθμους αξιωματικούς, φτάνουν και το 1 μέτρο και 95 εκατοστά. Για την κατασκευή των προσώπων των στρατιωτών πρέπει να χρησιμοποίηθηκαν ως μοντέλα πραγματικοί στρατιώτες, καθώς ο Τσιν Σι Χουάνγκ είχε απαιτήσει κανένα από τα πρόσωπα των στρατιωτών να μην μοιάζει με άλλο. To 2016 Κινέζοι αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν πως θεωρούν πιθανό ότι τα αγάλματα των πολεμιστών του πήλινου στρατού εμπνεύστηκαν από την ελληνική τεχνοτροπία, ή πως σχεδιάστηκαν από Έλληνες γλύπτες, με τους οποίους οι Κινέζοι ήρθαν σε επαφή στα δυτικά της χώρας κατά την περίοδο της διακυβέρνησης από τον αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ κατά τον 3ο αιώνα π.Χ.. Περιοδικό Γαιόραμα, Τεύχος 24ο, Μάρτιος-Απρίλιος 1998

Ο Στρατός από τερακότα (ή πήλινος στρατός) βρίσκεται στο μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ (Qin Shi Huang), στα ανατολικά της πόλης Χσιάν, στην Κίνα. Ο Τσιν Σι Χουάνγκ αυτοανακηρύχτηκε αυτοκράτορας το 221 π.Χ. αφού κατάφερε να υποτάξει έξι αντιμαχόμενα κράτη και να ενώσει την Κίνα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Sima Qian (145-90 π.Χ.), η κατασκευή του μαυσωλείου, για την ολοκλήρωση του οποίου εργάστηκαν 700.000 άνθρωποι, ξεκίνησε το 246 π.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Τσιν Σι Χουανγκ ήταν 13 ετών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B1

Κοστάν-Τάου

Το βουνό θεωρείται σχετικά δύσκολο από ορειβατικής άποψης. Η πρώτη ανάβαση, αν και ανεπίσημη, στην κορυφή έγινε το 1889 από τον Χέρμαν Γούλεϊ και ορειβατική ομάδα. Τρείς φέρονται να είναι οι συνηθέστερες διαδρομές: Βόρεια διαδρομή η συνηθέστερη, (δυσκολία 4Α) στην οποία οι ορειβάτες κινούνται σε πεδίο χιονιού ή/και πάγου κλίσης 60°. Πρώτη ανάβαση Β. Μερκλ, Φ. Μπέχτολντ και Β. Ρεχ το 1929, η επίσημη πρώτη ανάβαση. Βόρειο Αντέρεισμα και ΒΑ Κορυφογραμμή, (δυσκολία 4Β) Δυσκολότερη διαδρομή ντιρέκτ από τον παγετώνα Μιτζχίγκρι, μέσα από ένα κουλουάρ (ορεινή χαράδρα) με μεγάλους βράχους. Πρώτη ανάβαση Ε. Μιχάλσκι το 1964. Βόρεια Όψη (δυσκολία 5Β). Εκκινεί επίσης από τον παγετώνα Μιτζχίγκρι, μέσω του δεξιού πιλιέ της βόρειας όψης προς τη δυτική κορυφογραμμή. Πρώτη ανάβαση Α. Τζιμάνικ, Ι. Κουντίνοφ, Ε. Σοκολόφσκι και Β. Στσουρτίβι το 1961. A. F. Mummery, H. W. Holder, W. F. Donkin and C. T. Dent, Further Explorations in the Caucasus, Proceedings of the Royal Geographical Society and Monthly Record of Geography, New Monthly Series, Vol. 11, No. 6 (Jun., 1889), pp. 351–374 Columbia Encyclopedia entry Διαδρομές του Κοστάν-Τάου και άλλων κορυφών που εκκινούν από τον παγετώνα Μιτζχίγκρι

Η κορυφή Κοστάν-Τάου (ρωσικά: Коштан-тау‎; Καρατσάι-Μπαλκάρ: Къоштан-тау, σημαίνει δίδυμο βουνό, 43.05°N 43.2167°E / 43.05; 43.2167 (Koshtan-Tau)) είναι η υψηλότερη κορυφή (5.144 μ.) του ορεινού όγκου του κεντρικού Καυκάσου, στη Δημοκρατία του Καμπαρντίνο-Μπαλκάρια της Ρωσίας, κοντά στα σύνορα με τη Γεωργία και συμπεριλαμβάνεται στον μεγάλο Καύκασο. Το Κοστάν βάσει υψομέτρου είναι το τέταρτο υψηλότερο βουνό της Ευρώπης. Είναι το ένα από τα δύο «αδέλφια του Μπεζένγκι» που σημειώνει το ανατολικό άκρο του βόρειου ορεινού όγκου. Ο άλλος αδελφός είναι το Ντιχ-Τάου, στο δυτικό άκρο της οροσειράς και δεύτερη υψηλότερη ευρωπαϊκή κορυφή. Το βουνό είναι πυραμιδοειδές στο σχήμα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD-%CE%A4%CE%AC%CE%BF%CF%85

Φίλοι της Φύσης/Naturefriends Greece (σύλλογος)

Όπως παρουσιάζονται στο καταστατικό τους: • Πολιτικό όραμα «η δημιουργία μιας κοινωνίας, στην οποία δεν θα υπάρχουν προνόμια και διακρίσεις που αφορούν τις πολιτικές πεποιθήσεις, το θρήσκευμα, το φύλο, το χρώμα του δέρματος, την καταγωγή, την κοινωνική τάξη κ.ά. γιατί μόνο σε μια τέτοια δίκαιη κοινωνία μπορούν να βρoυν πλήρη εφαρμογή οι αρχές της αειφορίας, της αλληλεγγύης, της κλιματικής κοινωνικής δικαιοσύνης» (Καταστατικό, Εισαγωγή) • Σκοπός «Να συμβάλλουμε ενεργά στην προστασία του τοπίου, των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας, στη διατήρηση και την αναπαραγωγή των φυσικών πόρων, οι οποίοι αποτελούν τη βάση της ζωής στη γη αλλά και γενικότερα να συμβάλλει σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και βελτιστοποίησης των συνθηκών ζωής» (Καταστατικό, Σκοποί Άρθρο 3,20) • Μη μένεις θεατής – Γίνε συμμέτοχος στη λύση - Γίνε μέλος των ΦΙΛΩΝ της ΦΥΣΗΣ • Γνώρισε τη φύση και προστάτευσέ την. 1) Συμμετοχή στους αγώνες για την προστασία του φυσικού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος (ακτές – αιγιαλός, ορεινοί όγκοι, λίμνες – ποτάμια – υγρότοποι, ), ενάντια στις εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική, διαχείριση των απορριμμάτων, ενάντια στις βιομηχανικές ΑΠΕ, ανάδειξη των αρχαίων μνημείων της Ιεράς Οδού, στήριξη του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Ολυμπίας, ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα, ενάντια στα πυρηνικά όπλα, υπέρ του περιορισμού των πλαστικών αποβλήτων ρύπανσης, υπέρ κατασκευής μητροπολιτικού πάρκου στο πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, παρεμβάσεις ενάντια στη EURATOM, στήριξη στα δικαιώματα των γυναικών, 2) Σεμινάρια και φωτογραφικοί διαγωνισμοί Ορεινές πεζοπορίες 3) Συμμετοχές σε φεστιβάλ, συνέδρια, ημερίδες κ.λπ. 4) Ενίσχυση παραγωγικών κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων 5) Οδική ασφάλεια 6) Παρουσίαση βιβλίων, εκδόσεις, μεταφράσεις κειμένων και φυλλαδίων. 7) Περιβαλλοντική εκπαίδευση Η Οικολογική Κοινωνική οργάνωση «Νέοι Φίλοι της Φύσης» αποτελεί τμήμα του Ελληνικού Δικτύου «ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ». Καθορίζει τις εργασίες της αυτόνομα, σύμφωνα με το πεδίο δραστηριοτήτων της. Το πεδίο δραστηριοτήτων της καθορίζεται από τον κανονισμό λειτουργίας των Νέων Φίλων της Φύσης, από το καταστατικό του Ελληνικού Δικτύου Φίλων της Φύσης και είναι εναρμονισμένο από τα καταστατικά των International Young Nature Friends και των Naturefriends International. Αντικείμενο δράσεων της οργάνωσης «Νέοι Φίλοι της Φύσης» είναι η πολιτική, κοινωνική, οικολογική, διαπολιτισμική και αθλητική εκπαίδευση των νέων. Επιδιώκει να προωθήσει τη μαζική εμπλοκή και ολοκληρωμένη, αυτοκαθοριζόμενη ανάπτυξη προκειμένου να ενισχυθεί η κοινωνική συνείδηση των νέων και να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια δημοκρατική – σοσιαλιστική αλληλέγγυα κοινωνία. Προκειμένου την επίτευξη των στόχων τους οι Νέοι Φίλοι της Φύσης μπορούν να συνεργαστούν με οποιοδήποτε οργανισμό/φορέα, πρωτοβουλίες ή επιτροπές πολιτών με παρόμοιους γενικούς ή ειδικούς στόχους. Οι ΝΦτΦ είναι συνεργάτης της Διεθνούς Οργάνωσης Νέων International Young Nature Friends/IYNF 1. Η Περιβαλλοντική Κοινωνική Οργάνωση «Νέοι Φίλοι της Φύσης» προωθεί την ιδέα της δημιουργίας μιας σοσιαλιστικής – δημοκρατικής αλληλέγγυας κοινωνίας. Κεντρικά πεδία δράσης είναι η πολιτική, κοινωνική, οικολογική, διαπολιτισμική, αθλητική εμπλοκή και η πολυ-επίπεδη εκπαίδευση των νέων. 2. Οι εργασίες που διεξάγονται από τους Ν.Φ.τ.Φ. είναι: ο συντονισμός των τοπικών πυρήνων σε τοπικό ή και περιφερειακό επίπεδο, η διάδοση των κοινωνικό-πολιτικών ιδεών του Ελληνικού Δικτύου «Φίλοι της Φύσης» και των «Νέων Φίλων της Φύσης» καθώς και των αντίστοιχων διεθνών οργανισμών Naturefriends International και International Young Naturefriends. 3. Οι εργασίες και οι δράσεις των Ν.Φ.τ.Φ, πρέπει να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, να είναι αντιφασιστικές, αντισεξιστικές, αντιρατσιστικές και να σέβονται τις μειονότητες. 1. Διεθνής πολιτική 2. Προώθηση του Εναλλακτικού τουρισμού διεθνώς 3. Προώθηση της οικολογικής και της αειφόρου ανάπτυξης 4. Υποστήριξη, προώθηση και οργάνωση διαπολιτισμικών, αθλητικών και άλλων δραστηριοτήτων αναψυχής 5. Προώθηση δραστηριοτήτων που ωθούν την κοινωνική δραστηριοποίηση των νέων 6. Προστασία και ανάδειξη του Φυσικού και του Αστικού Περιβάλλοντος, ο πολιτισμός, η ιστορία και οι παραδόσεις της Ελλάδας. Οι Ν.Φ.τ.Φ. προωθούν την ανταλλαγή πληροφοριών, ενθαρρύνουν τη συνεργασία των αντίστοιχων εθνικών οργανώσεων Νέων Φίλων της Φύσης, οργανώνουν σεμινάρια, εκστρατείες, ακτιβισμούς και δράσεις. Κύρια σημεία της πολιτικής δράσης των Ν.Φ.τ.Φ. είναι: 1. Δραστηριότητες που σχετίζονται με την κατάσταση των νέων. 2. Η προώθηση της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των ανθρώπων, ειδικά με τις μειονότητες και τις μη προνομιούχες ομάδες. 3. Ο αγώνας ενάντια στο μιλιταρισμό και το φασισμό προς όφελος της ειρήνης και της κοινωνικής ανάπτυξης. 4. Η υποστήριξη του δικαιώματος του αυτοκαθορισμού και της ενεργού και ισότιμης συμμετοχής των γυναικών, για μια χειραφετημένη κοινωνία πολιτών. 1. Στα κεντρικά καθήκοντα των Νέων Φίλων της Φύσης είναι η προώθηση εναλλακτικών μορφών τουρισμού, η διατήρηση των φυσικών πόρων, η στήριξη και ανάπτυξη της τοπικής αυτάρκειας, καθώς και η κοινωνική και πολιτιστική εκπαίδευση. 2. Οι IYNF συμβάλλουν σ' αυτό υποστηρίζοντας, προωθώντας και ενθαρρύνοντας εναλλακτικές τουριστικές δραστηριότητες με τη μορφή επαφών μεταξύ των ομάδων και των μελών του κινήματος των Νέων Φίλων της Φύσης από διάφορες χώρες, καθώς και με τη μορφή μιας γενικής πολιτικής σε σχέση με τον τουρισμό. 1. Στόχος όλων των δραστηριοτήτων των Ν.Φ.τ.Φ. είναι η συμβολή στην οικολογική και αειφόρο ανάπτυξη όλων των τομέων της οικονομίας. 2. Μέσω της διάδοσης των πληροφοριών, της οργάνωσης σεμιναρίων, των συναντήσεων και εκστρατειών, καθώς και μέσω υποστήριξης εκπαιδευτικών σεμιναρίων στον τομέα της οικολογίας, οι Ν.Φ.τ.Φ. αναζητούν την προσωπική εξέλιξη με οικολογικό προσανατολισμό, τόσο εντός όσο και εκτός του κινήματος των Φίλων της Φύσης/ Friends of Nature. 1. Μέσω ιδίων εκδηλώσεων, καθώς και μέσω στήριξης και υποστήριξης όλων των δράσεων των διαφόρων τοπικών ή περιφερειακών πυρήνων των Νέων Φίλων της Φύσης, η οργάνωση υποστηρίζει δραστηριότητες πολιτιστικής εκπαίδευσης και άλλες μορφές ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων. Οι δραστηριότητες αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν εκθέσεις, συνέδρια, διαγωνισμούς, αλλά και αθλητικές συναντήσεις. 2. Οι Ν.Φ.τ.Φ. υποστηρίζουν και οργανώνουν δραστηριότητες σ' όλα τα παραπάνω πεδία και μπορούν να συντονίσουν και να στηρίξουν αντίστοιχες δράσεις των μελών τους πανελλαδικά. 1. Οι Ν.Φ.τ.Φ. επιδιώκουν μια κοινωνία στην οποία όλοι οι νέοι άνθρωποι να μπορούν να συμμετέχουν ενεργά. Το Διεθνές κίνημα των Φίλων της Φύσης/ Friends of Nature είναι ένα σημείο συνάντησης όπου οι νέοι μπορούν να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες, να ισχυροποιήσουν την προσωπικότητά τους και να προετοιμαστούν για την υπεύθυνη συμμετοχή τους σε μια δημοκρατική κοινωνία. 2. Για να διευκολυνθεί μια τέτοια απελευθερωτική διαδικασία οι Ν.Φ.τ.Φ. οργανώνουν και προωθούν δραστηριότητες με ανοιχτό, φιλόξενο και δημοκρατικό πνεύμα. Διαγωνισμός φωτογραφίας των Φίλων της Φύσης Φίλοι της Φύσης: Τουρισμός που δεν πληγώνει Καταγγελία των Φίλων της Φύσης Ελληνικό Δίκτυο ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/Naturefriends Greece Naturefriends International Naturefriends International International Young Naturefriends Green10

Το ελληνικό δίκτυο Φίλοι της Φύσης (Naturefriends Greece) είναι περιβαλλοντικός – οικολογικός σύλλογος, ο οποίος ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 2007 ως «ομοσπονδία» περιβαλλοντικών, φυσιολατρικών οργανώσεων. Από το 2008 αποτελεί μέλος της διεθνούς περιβαλλοντικής οργάνωσης Naturefriends International/NFI που ιδρύθηκε στη Βιέννη το 1895, υπό την αιγίδα της οποίας συμμετέχουν 23 εθνικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο με 500.000 μέλη. Η οργάνωση NFI συμμετέχει στους «GREEN10», στο μεγαλύτερο δίκτυο περιβαλλοντικών οργανώσεων στην Ευρώπη. ». Η «χειραψία» που είναι το έμβλημα των Naturefriends από το 1895 δηλώνει τη συνεργασία και την αλληλεγγύη στην κοινωνία αλλά και στη φύση. Οι ΦτΦ/NFGR έχουν πραγματοποιήσει τρία συνέδρια, το 2008 στην Κάλυμνο, το 2011 στο Αιγάλεω και το 2014 στην Αθήνα, όπου αποφασίστηκε η μετατροπή της νομικής και οργανωτικής τους δομής. Έτσι, από αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία που ήταν έως τότε με μέλη νομικά πρόσωπα, από τον Ιούνιο του 2014 λειτουργεί με τη μορφή πανελλαδικού σωματείου, έχοντας σαν μέλη φυσικά πρόσωπα και συνεργάτες φορείς, ιδρύματα, ενώσεις προσώπων κ.α. Το ελληνικό δίκτυο ΦτΦ/NFGR έχει μέλη ακτιβιστές, φυσιολάτρες, επιστήμονες, ενεργούς πολίτες σε όλη τη χώρα. Ο τίτλος του παραπέμπει σε μια φυσιολατρική/ οικολογική/ περιβαλλοντική οργάνωση, όμως το ενδιαφέρον και οι δράσεις του εκτείνονται επιπλέον στο αστικό περιβάλλον, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην δικαιότερη κατανομή του πλούτου, στο σεβασμό στη διαφορετικότητα, στην απομεγέθυνση, στο δίκαιο εμπόριο, στην ποιότητα στα τρόφιμα, στο δικαίωμα στα κοινά αγαθά, την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Οι ΦτΦ/NFGR ενισχύουν θεσμούς αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης, αναπτύσσουν πρωτοβουλίες συνεργασίας με οργανώσεις και κινήματα πολιτών για την προστασία του φυσικού και του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη, πιστεύουν στη συνεργασία των λαών και των πολιτών στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο για την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων Ακόμη, οι ΦτΦ/NFGR προστατεύουν και προβάλλουν τη βιοποικιλότητα την ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, τα ελληνικά προϊόντα και το ελληνικό τοπίο ως σημαντικούς παράγοντες ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας. Επίσης, δεν έχουν χορηγούς αλλά βασίζονται στην εθελοντική προσφορά των μελών και των συνεργατών τους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82/Naturefriends_Greece_(%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82)

Δίκτυο Bitcoin

Ένα bitcoin ορίζεται από μία ακολουθία από ψηφιακά υπογεγραγραμμένες συναλλαγές που ξεκίνησαν από τη δημιουργία του bitcoin, ως ένα block επιβράβευσης. Ο ιδιοκτήτης ενός bitcoin το μεταφέρει υπογράφοντας το ψηφιακά στον επόμενο ιδιοκτήτη, παρόμοια με τη μεταβίβαση μίας παραδοσιακής τραπεζικής επιταγής. Ο δικαιούχος μπορεί να εξετάσει κάθε προηγούμενη συναλλαγή ώστε να επαληθεύσει την αλυσίδα της κυριότητας. Αντίθετα με τις παραδοσιακές μεταβιβάσεις επιταγών, οι συναλλαγές με bitcoin είναι αμετάκλητες, πράγμα που εξαφανίζει το κίνδυνο απάτης χρέωσης.Αν και είναι δυνατό να χειριστείς bitcoins ατομικά, θα ήταν δύσκολο να απαιτείς ξεχωριστή συναλλαγή για κάθε bitcoin μίας εμπορικής συναλλαγής. Οι συναλλαγές λοιπόν είναι επιτρεπτό να περιέχουν πολλαπλές εισόδους και εξόδους, επιτρέποντας τα bitcoins να διαχωρίζονται και να συνδυάζονται. Οι κοινές συναλλαγές θα έχουν είτε μία μεμονωμένη είσοδο από κάποια προηγούμενη μεγαλύτερη συναλλαγή, είτε πολλαπλές εισόδους που συνδυάζουν μικρότερα ποσά, και μία ή δύο εξόδους: μία για πληρωμή και μία σε περίπτωση που υπάρχει επιστροφή ρέστων στον αποστολέα. Οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ των ποσών της συνολικής εισόδου και εξόδου μίας συναλλαγής πηγαίνει προς αυτούς που κάνουν εξόρυξη ως φόρο για τη συναλλαγή. Για να σχηματίσει ένα κατανεμημένο διακομιστή στιγμιότυπων ως ένα δίκτυο ομότιμων κόμβων, το bitcoin χρησιμοποιεί ένα σύστημα απόδειξης εργασίας. Αυτή η εργασία καλείται συχνά εξόρυξη bitcoin (bitcoin mining). Η υπογραφή ανακαλύπτεται σε αντίθεση με το να παρέχεται με βάση κάποια γνώση. Αυτή η διαδικασία είναι ενεργοβόρα. Ο ηλεκτρισμός μπορεί να αποτελεί περισσότερο από το 90% του κόστους λειτουργίας για αυτούς που κάνουν εξόρυξη. Ένα κέντρο δεδομένων στην Κίνα, σχεδιασμένο κυρίως για εξόρυξη bitcoin, υπολογίζεται να χρειάζεται έως και 135 μεγαβάτ ενέργειας.Να απαιτείται μία απόδειξη εργασίας για την παροχή της υπογραφής για το blockchain ήταν και η καινοτομία κλειδί του Σατόσι Νακαμότο. Η διαδικασία εξόρυξης περιλαμβάνει Τον εντοπισμό ενός block το οποίο, όταν υπολογιστεί 2 φορές η συνάρτηση κατατεμαχισμού SHA-256 του, να επιστρέψει ένα νούμερο μικρότερο από τη δοθείσα στοχευμένη δυσκολία. Ενώ η μέση εργασία που απαιτείται αυξάνεται αντιστρόφως της στοχευμένης δυσκολίας, η τιμή κατατεμαχισμού μπορεί πάντα να επαληθευτεί κάνοντας 2 φορές χρήση του SHA-256. Για το bitcoin δίκτυο στιγμιότυπων, μία έγκυρη απόδειξη εργασίας εντοπίζεται αυξάνοντας έναν αριθμό (nonce) μέχρι η τιμή που θα βρεθεί να δίνει τη τιμή κατατεμαχισμού του block με τον αναγκαίο αριθμό από μηδενικά δυαδικά ψηφία (bits) που προηγούνται. Μόλις η συνάρτηση κατατεμαχισμού παράγει ένα έγκυρο αποτέλεσμα, το block δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς να επαναληφθεί η εργασία. Αφού τα επόμενα blocks είναι συνδεδεμένα με αυτό, η εργασία για να αλλάξει το block θα απαιτούσε την επανάληψη της εργασίας για κάθε επόμενο block. Η συναινετική πλειοψηφία στο bitcoin αντιπροσωπεύεται από την μεγαλύτερη αλυσίδα, η οποία απαιτεί τη μεγαλύτερη προσπάθεια για να παραχθεί. Εάν η πλειοψηφία της υπολογιστικής ισχύς ελέγχεται από ειλικρινείς κόμβους, η ειλικρινής αλυσίδα θα μεγαλώσει γρηγορότερα και θα ξεπεράσει οποιαδήποτε ανταγωνιστική αλυσίδα. Για να αλλάξει ένα προηγούμενο block, ένας επιτιθέμενος θα έπρεπε να επαναλάβει ξανά την απόδειξη της εργασίας για αυτό το block και για όλα τα μετέπειτα blocks και έπειτα να ξεπεράσει την εργασία της ειλικρινούς αλυσίδας. Η πιθανότητα ένας πιο αργός επιτιθέμενος να προλάβει μειώνεται εκθετικά όσο νέα blocks προστίθενται. Ως αποζημίωση για την αύξηση της ταχύτητας του υλισμικού και την ποικιλία στο ενδιαφέρον για τη λειτουργία ενός κόμβου όσο περνάει ο καιρός, η δυσκολία εύρεσης μιας έγκυρης τιμής κατατεμαχισμού ρυθμίζεται κατάλληλα κάθε δύο εβδομάδες. Εάν τα blocks παράγονται πολύ γρήγορα, η δυσκολία αυξάνεται και περισσότερες τιμές κατατεμαχισμού απαιτούνται για να σχηματίσουν ένα block και να παράγουν νέα bitcoins. Η εξόρυξη bitcoin είναι μία ανταγωνιστική ενασχόληση. Έχει παρατηρηθεί ένας αγώνας δρόμου σχετικά με τις διάφορες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για την εξόρυξη bitcoins: επεξεργαστές, κάρτες γραφικών τελευταίας τεχνολογίας όπως αυτές που συναντούνται συχνά σε υπολογιστές για παιχνίδια, FPGA και ASIC, όλα έχουν χρησιμοποιηθεί, το καθένα με αποτέλεσμα την μείωση της κερδοφορίας της λιγότερο εξειδικευμένης τεχνολογίας. Τα ASIC που στοχεύουν στα bitcoin είναι αυτή τη στιγμή η κύρια μέθοδος εξόρυξης bitcoin και έχουν ξεπεράσει τη ταχύτητα των καρτών γραφικών μέχρι και 300 φορές. Όσο τα bitcoins γίνονται πιο δύσκολο να εξορυχτούν, οι εταιρίες παρασκευής υλισμικού προβλέπουν αύξηση στην πώληση προϊόντων ASIC τελευταίας τεχνολογίας.Η υπολογιστική ισχύς συχνά ομαδοποιείται ώστε να μειώσει τη διαφοροποίηση στο εισόδημα αυτών που κάνουν εξόρυξη. Μεμονωμένος εξοπλισμός εξόρυξης συχνά πρέπει να περιμένει μεγάλες περιόδους μέχρι να επαληθεύσει ένα block μιας συναλλαγής και να λάβει πληρωμή. Σε μία ομάδα (pool), όλοι οι συμμετέχοντες πληρώνονται κάθε φορά που κάποιος από την ομάδα επιλύει κάποιο block. Η πληρωμή εξαρτάται από το ποσό της εργασίας που έχει καταβάλει κάθε μεμονωμένο άτομο στην αναζήτηση του συγκεκριμένου block.Τα κέντρα δεδομένων bitcoin προτιμούν να κρατούν ένα χαμηλό προφίλ, είναι διάσπαρτα στο κόσμο και προτιμούν να στεγάζονται σε σημεία όπου είναι διαθέσιμος φθηνός ηλεκτρισμός. To 2013, o Μαρκ Γκίμεϊν (Mark Gimein) υπολόγισε ότι η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας ήταν περίπου 40.9 μεγαβάτ (982 μεγαβατώρες την ημέρα). Το 2014, ο Χας ΜακΚούκ (Hass McCook) υπολόγισε 80.7 μεγαβάτ (80.666 kW). Το 2015, η εφημερίδα The Economist υπολόγισε ό,τι ακόμα και όλοι όσοι έκαναν εξόρυξη να χρησιμοποιούσαν σύγχρονες υποδομές, η συνολική ηλεκτρική παραγωγή θα ήταν 166.7 μεγαβάτ (1.46 τεραβάτ ανά ώρες το χρόνο).Για να χαμηλώσουν το κόστος, όσοι κάνουν εξόρυξη bitcoins, έχουν δημιουργήσει σημεία στην Ισλανδία όπου η γεωθερμική ενέργεια είναι φθηνή και ο κρύος αέρας στην Ανταρκτική είναι δωρεάν. Στη Κίνα χρησιμοποιούν υδροηλεκτρική ενέργεια από το Θιβέτ ώστε να μειώσουν το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος. Χονδρικά η διαδικασία παραγωγής bitcoin είναι: Οι νέες συναλλαγές αναμεταδίδονται σε όλους τους κόμβους. Κάθε κόμβος που κάνει εξόρυξη μαζεύει τις νέες συναλλαγές σε ένα block. Κάθε κόμβος εργάζεται στην αναζήτηση ενός κωδικού απόδειξη εργασίας για το block του. Όταν ένας κόμβος βρει μία απόδειξη εργασίας, αναμεταδίδει το block σε όλους τους κόμβους. Οι κόμβοι που το λαμβάνουν επαληθεύουν τις συναλλαγές που περιέχει και το δέχονται μόνο αν όλες είναι έγκυρες. Οι κόμβοι εκφράζουν την αποδοχή τους ξεκινώντας την εργασία για το επόμενο block, συμπεριλαμβάνοντας τη τιμή κατατεμαχισμού του block που έχουν αποδεχθεί. Ως σύμβαση, η πρώτη συναλλαγή σε ένα block είναι μία ειδική συναλλαγή που παράγει νέα bitcoins για τον κάτοχο του block. Αυτό αποτελεί κίνητρο για να υποστηρίζουν κόμβοι το δίκτυο. Παρέχει το τρόπο για τη μεταφορά νέων bitcoins στην κυκλοφορία. Η ανταμοιβή για την εξόρυξη μειούται κατά το ήμισυ κάθε 210,000 blocks. Ξεκίνησε στα 50 bitcoins, έπεσε στα 25 στα τέλη του 2012 και σε 12.5 το 2016. Αυτή η μείωση είναι προγραμματισμένο να συνεχιστεί για 64 φορές μέχρι η δημιουργία νέων νομισμάτων να παύσει. Πολλές πιθανές επιθέσεις στο δίκτυο bitcoin και τη χρήση του ως μέσο πληρωμών, τόσο εφαρμόσιμες όσο και θεωρητικές, έχουν συλληφθεί. Το πρωτόκολλο bitcoin περιλαμβάνει πολλά χαρακτηριστικά που το προστατεύουν από μερικές από αυτές τις επιθέσεις, όπως τις μη εξουσιοδοτημένες δαπάνες, διπλές δαπάνες, παραχάραξη bitcoins και την παραβίαση του blockchain. Άλλες επιθέσεις,όπως η κλοπή ιδιωτικών κλειδιών, χρειάζονται φροντίδα από τους χρήστες. Οι μη εξουσιοδοτημένες δαπάνες μετριάζονται από την υλοποίηση δημόσιου-ιδιωτικού κλειδιού του bitcoin. Για παράδειγμα, όταν η Αλίκη στέλνει ένα bitcoin στον Μπομπ, ο Μπομπ γίνεται ο νέος ιδιοκτήτης του bitcoin. Η Εύα που παρατηρεί τη συναλλαγή μπορεί να θέλει να ξοδέψει το bitcoin που μόλις έλαβε ο Μπομπ, αλλά δεν μπορεί να υπογράψει τη συναλλαγή χωρίς τη γνώση του προσωπικού κλειδιού του Μπομπ. Ένα συγκεκριμένο πρόβλημα που ένα διαδικτυακό σύστημα πληρωμών πρέπει να επιλύσει είναι οι διπλές δαπάνες, όπου ο χρήστης πληρώνει με το ίδιο νόμισμα δύο ή περισσότερους διαφορετικούς αποδέκτες. Ένα παράδειγμα τέτοιου προβλήματος θα ήταν αν η Εύα έστελνε ένα bitcoin στην Αλίκη και αργότερα έστελνε το ίδιο bitcoin στον Μπομπ. Το δίκτυο bitcoin προστατεύεται κατά των διπλών δαπανών καταγράφοντας όλες τις συναλλαγές σε ένα ημερολόγιο (το blockchain) που είναι ορατό από όλους τους χρήστες και διασφαλίζει ότι όλα τα bitcoin που μεταφέρονται δεν είχαν προηγουμένως ξοδευτεί. Αν η Εύα προσφερθεί να πληρώσει την Αλίκη ένα bitcoin για μία συναλλαγή αγαθών και υπογράψει την αντίστοιχη συναλλαγή, είναι πιθανό να δημιουργήσει επίσης μία άλλη συναλλαγή ταυτόχρονα, όπου θα στέλνει το ίδιο bitcoin στον Μπομπ. Με βάση τους κανόνες, το δίκτυο αποδέχεται μόνο μία από τις συναλλαγές. Αυτό ονομάζεται επίθεση αγώνα ταχύτητας, από τη στιγμή που υπάρχει ένας αγώνας ταχύτητας ποια συναλλαγή θα γίνει αποδεκτή πρώτη. Η Αλίκη μπορεί να μειώσει το ρίσκο μία τέτοιας επίθεσης θέτοντας ως όρο ότι δε θα παραδώσει τα αγαθά μέχρι η πληρωμή της Εύας να φανεί στο blockchain.Μία παραλλαγή της επίθεσης αγώνα ταχύτητας (που είναι γνωστή ως επίθεση Φίνεϊ από τον Χαλ Φίνεϊ - Hal Finney) απαιτεί τη συμμετοχή κάποιου που κάνει εξόρυξη. Αντί να στείλει και στις δύο αιτήσεις πληρωμής (για να πληρώσει τον Μπομπ και την Αλίκη με τα ίδια νομίσματα) στο δίκτυο, η Εύα εκδίδει μόνο την πληρωμή προς την Αλίκη στο δίκτυο, ενώ ο συνεργός της προσπαθεί να κάνει εξόρυξη ενός block που περιλαμβάνει την πληρωμή προς τον Μπομπ αντί της Αλίκης. Υπάρχει μία πιθανότητα ο συνεργός να πετύχει πριν το δίκτυο, στην οποία περίπτωση η πληρωμή της Αλίκης δε θα γίνει αποδεκτή. Όπως και στην απλή επίθεση αγώνα δρόμου, έτσι και εδώ, η Αλίκη μπορεί να αποφύγει το κίνδυνο εάν περιμένει μέχρι η πληρωμή να συμπεριληφθεί στο blockchain. Κάθε block που προστίθεται στο blockchain, ξεκινώντας από το block που περιλαμβάνει μία συγκεκριμένη συναλλαγή, αποτελεί επιβεβαίωση αυτής της συναλλαγής. Ιδανικά, έμποροι και υπηρεσίες που δέχονται πληρωμές σε bitcoin θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον για την αναμετάδοση μίας επιβεβαίωσης στο δίκτυο, προτού υποθέσουν ότι η πληρωμή έγινε. Όσο περισσότερες επιβεβαιώσεις περιμένει ο έμπορος, τόσο πιο δύσκολο είναι για τον επιτιθέμενο να αντιστρέψει επιτυχώς τη συναλλαγή στο blockchain - εκτός εάν ο επιτιθέμενος ελέγχει περισσότερο από το μισό της συνολικής ισχύς του δικτύου, που σε αυτή την περίπτωση καλείται επίθεση 51%. Η από-ανωνυμοποίηση είναι μία στρατηγική στην εξόρυξη δεδομένων κατά την οποία ανώνυμα δεδομένα διασταυρώνονται με άλλες πηγές δεδομένων ώστε να αναγνωρίσουν εκ νέου την πηγή των δεδομένων. Σε συνδυασμό με την ανάλυση των γράφων των συναλλαγών, η οποία μπορεί να αποκαλύψει συνδέσεις μεταξύ bitcoin διευθύνσεων (ψευδώνυμα), υπάρχει μία πιθανή επίθεση, η οποία συνδέει το ψευδώνυμο ενός χρήστη με την διεύθυνση IP του. Εάν ο ομότιμος κόμβος χρησιμοποιεί Tor, η επίθεση συμπεριλαμβάνει μία μέθοδο για να τον διαχωρίσει από το Tor δίκτυο, αναγκάζοντας τον να χρησιμοποιήσει την πραγματική του IP διεύθυνση για τις υπόλοιπες συναλλαγές. Η επίθεση κάνει χρήση μηχανισμών του bitcoin για την αναμετάδοση διευθύνσεων των ομότιμων κόμβων και προστασία κατά επιθέσεων άρνησης υπηρεσιών. Το κόστος της επίθεσης σε όλο το bitcoin δίκτυο είναι κάτω από 1500 ευρώ το μήνα. Ο καθένας που κάνει εξόρυξη μπορεί να επιλέξει ποιες συναλλαγές θα εμπεριέχονται ή όχι από κάθε block. Μεγαλύτερος αριθμός συναλλαγών σε ένα block δε αντιστοιχεί σε μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ για την επίλυση του.Κατά τη λήψη μίας νέας συναλλαγής ένας κόμβος πρέπει να την επαληθεύσει. Συγκεκριμένα, να επαληθεύσει ότι δεν υπάρχει καμία είσοδος συναλλαγής που να έχει ξοδευτεί στο παρελθόν. Για να προχωρήσει με τον έλεγχο ο κόμβος χρειάζεται πρόσβαση στο blockchain. Οποιοσδήποτε χρήστης που δεν εμπιστεύεται τους γείτονές του στο δίκτυο, πρέπει να κρατάει ένα πλήρες τοπικό αντίγραφο, ώστε οποιαδήποτε είσοδος να μπορεί να επαληθευτεί. Όπως σημειώνεται στη δημοσίευση του Νακαμότο, είναι πιθανό να επαληθεύσεις μία πληρωμή bitcoin χωρίς να τρέχεις έναν πλήρη κόμβο (απλοποιημένη πιστοποίηση πληρωμής, SPV). Ένας χρήστης χρειάζεται μόνο ένα αντίγραφο των κεφαλίδων του block από την μεγαλύτερη αλυσίδα, το οποίο γίνεται διαθέσιμο ρωτώντας τους κόμβους του δικτύου μέχρι να είναι σαφές ότι η μεγαλύτερη αλυσίδα έχει παραληφθεί, έτσι ώστε κάθε είσοδος να μπορεί να επαληθευτεί. Ενώ είναι πιθανό να αποθηκευτεί οποιοδήποτε ψηφιακό αρχείο στο blockchain, όσο πιο μεγάλη η συναλλαγή, τόσο μεγαλύτερα προκείπτουν τα σχετικά κόστη. Διάφορα αντικείμενα έχουν ενσωματωθεί, συμπεριλαμβανομένου συνδέσμων σε παιδική πορνογραφία, μία εικόνα ASCII του Μπεν Μπέρνανκι (Ben Bernanke), υλικό από τα wikileaks, προσευχές και η αρχική δημοσίευση σχετικά με το bitcoin.

Για μία γενικότερη κάλυψη στο συγκεκριμένο θέμα, δείτε το Bitcoin. Το δίκτυο bitcoin είναι ένα δίκτυο ομότιμων κόμβων (peer-to-peer) πληρωμών που λειτουργεί πάνω από ένα κρυπτογραφικό πρωτόκολλο. Οι χρήστες στέλνουν και δέχονται bitcoins, τις μονάδες του νομίσματος, αναμεταδίδοντας ψηφιακά υπογεγραμμένα μηνύματα στο δίκτυο, κάνοντας χρήση λογισμικού πορτοφολιού κρυπτονομίσματος bitcoin. Οι συναλλαγές είναι καταγεγραμμένες σε μία κατανεμημένη, επαναλαμβανόμενη, δημόσια βάση δεδομένων, γνωστή ως blockchain (αλυσίδα από blocks-κοινοποιήσεις), με την κοινή συναίνεση να πετυχαίνεται από ένα σύστημα απόδειξης εργασίας (proof-of-work) που ονομάζεται εξόρυξη (mining). Ο Σατόσι Νακαμότο (Satoshi Nakamoto), ο σχεδιαστής του bitcoin υποστηρίζει ότι ο σχεδιασμός και υλοποίηση του bitcoin ξεκίνησε το 2007. Το εγχείρημα δημοσιεύτηκε το 2009 ως λογισμικό ανοιχτού κώδικα. Το δίκτυο απαιτεί μία ελάχιστη υποδομή για να διαμοιράσει τις συναλλαγές. Ένα ad hoc αποκεντρωμένο δίκτυο από εθελοντές είναι επαρκές. Τα μηνύματα αναμεταδίδονται σε βάση καλύτερης προσπάθειας (best effort) και οι κόμβοι μπορούν να αποχωρήσουν ή να συμμετέχουν ξανά στο δίκτυο κατά βούληση. Κατά την επανασύνδεση, ένας κόμβος κατεβάζει και επικυρώνει τα νέα blocks (μπλοκ-κοινοποίηση) από τους άλλους κόμβους ώστε να συμπληρώσει το τοπικό του αντίγραφο του blockchain.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF_Bitcoin

Πίτου Γκούλι

Γεννημένος σε μια φτωχή οικογένεια στο Κρούσοβο, ο Πίτου Γκούλι επέδειξε μια ανεξάρτητη και επαναστατική φύση νωρίς στη ζωή. Έφυγε από το σπίτι του στη Μακεδονία σε ηλικία 17 ετών, αναζητώντας πλούτο στη Βουλγαρική πρωτεύουσα, τη Σόφια. Το 1885 επέστρεψε στην Μακεδονία, ως τμήμα μιας ομάδας ανταρτών του επαναστατικού κινήματος κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με επικεφαλής τον Αδάμ Καλμικοφ. Συνελήφθη και εξορίστηκε στην Ανατολική Μικρά Ασία για περίοδο οκτώ ετών, από τα οποία επτά χρόνια τα πέρασε στη φυλακή στην Τραπεζούντα. Το 1895 επέστρεψε ξανά στο Κρούσοβο και έγινε μέλος της ΕΜΑΕΟ. Από τότε και στο εξής, ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στην ανεξαρτησία της Μακεδονίας από την τουρκική κυριαρχία. Μεταξύ 1897 και 1902 ήταν και πάλι στη Σόφια, όπου είχε επίσης ένα εστιατόριο. Τον Μάρτιο του 1903, άρχισε να διοικεί μια επαναστατική ομάδα, διασχίζοντας τα βουλγαροοθωμανικά σύνορα κατευθυνόμενος προς το Κρούσεβο. Από τον Απρίλιο έως τον Αύγουστο του 1903, εκπαιδεύτηκε και προετοίμασε τους αντάρτες του για την επερχόμενη εξέγερση του Ιλίντεν. Πέθανε στο Κρούσεβο, υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία Κρουσόβου. Μετά την εξέγερση, η Ρουμανία, με την υποστήριξη της Αυστροουγγαρίας, κατόρθωσε την αποδοχή των Βλάχων ως χωριστό μιλλέτ με το διάταγμα του χατ-ι χουμαγιούν της 22 Μαΐου 1905 του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, οπότε το μιλλέτ «Ουλλα» (το μιλλέτ των Βλάχων) θα μπορούσαν να έχει τις δικές του εκκλησίες και σχολεία. Παρ 'όλα αυτά, ο Πίτου Γκούλι και η οικογένειά του ήταν Βουλγαρόφιλοι. Εκτός από τους εξαρχικούς Βλάχους, τα περισσότερα μέλη άλλων εθνοτήτων απέρριψαν την ΕΜΕΟ ως φιλοβουλγαρική. Είναι πατέρας ο του Τασκο Γκουλεφ (Σουλα Γκούλι), ο οποίος πέθανε το 1913 ως στρατιώτης του Βουλγαρικού Στρατού στη μάχη της Μπρεγκαλνιτσα εναντίον των Σέρβων, κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Είναι επίσης πατέρας του επαναστάτη της ΕΜΕΟ, Νικολα Γκουλεφ (Λακια Γκούλι), ενός από τους πιο κοντινούς ανθρώπους του Τόντωρ Αλεξάντροφ. Συνελήφθη και σκοτώθηκε από τη σερβική αστυνομία το 1924. Ο Πίτου Γκούλι είναι πατέρας του Στεριο Γκουλεφ (Στερια Γκουλι), ο οποίος συμμετείχε στις στρατιωτικές μονάδες που συγκροτήθηκαν από τις βουλγαρικές αρχές στη Μακεδονίας του Βαρδάρη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να πολεμήσουν τους κομμουνιστές Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους. Σύμφωνα με πληροφορίες, πυροβολήθηκε μετά την υποχώρηση της Βουλγαρίας από την περιοχή το 1944, με την άφιξη των Παρτιζάνων του Τίτο στο Κρούσοβο, απελπισμένος από αυτό που είδε ως μια δεύτερη περίοδο σερβικής κυριαρχίας στη Μακεδονία του Βαρδάρη.Ο Πίτου Γκούλι είναι εθνικός ήρωας της Βόρειας Μακεδονίας και της Βουλγαρίας, και είναι γνωστός ως ηρωικός πολεμιστής του Μελτσκιν Καμεν (Βράχος της Αρκούδας) κοντά στο Κρούσοβο, όπου και σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Ίλιντεν στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας του Κρουσόβου. Μια Μακεδονική Παρτιζάνικη Ταξιαρχία πήρε το όνομά του. Γιορτάζεται επίσης σε λαϊκά τραγούδια και ποίηση, και αναφέρεται στον εθνικό ύμνο της Βόρειας Μακεδονίας (Ντένες ναντ Μακεντόνιγια). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pitu Guli στο Wikimedia Commons

Ο Πίτου Γκούλι (κυριλλικά: Питу Гули, 1865 – 1903) ήταν βουλγαρόφιλος Αρμάνος επαναστάτης στην Οθωμανική Μακεδονία, τοπικός ηγέτης της κοινώς ονομαζόμενης Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9

Νιάζι Κούτσι

Κατά το παρελθόν έχει αγωνιστεί σε ομάδες της Φινλανδίας, Αγγλίας, Ολλανδίας, Γερμανίας και Σκωτίας, όπως: Λάχτι, Μπέρμιγχαμ Σίτι, Μπλάκπουλ Φ.Κ., Πιτέρμπορο, Χρόνινγκεν ΦΚ, Καρλ Τσάις Ιένα, Κόμπλεντς, Στιβενέιτζ, Νταντί, Τούρουν Παλοσεούρα Τούρκου, ενώ στην Ελλάδα ήρθε για λογαριασμό του Πανιωνίου, το καλοκαίρι του 2011, ενώ πλέον ανήκει στον Ατρόμητο. Ποδοσφαιριστής είναι και ο αδερφός του Shefki Kuqi με μακροχρόνια καριέρα στο αγγλικό πρωτάθλημα, ο οποίος αγωνίζεται στην Όλνταμ Αθλέτικ. Ο Κούτσι ξεκίνησε το ποδόσφαιρο ως έφηβος στις Finnairin Palloilijat (FinnPa), Mikkelin Palloilijat και Κapa-51. Στο φινλανδικό πρωτάθλημα πρωτοέπαιξε to 2002 με τη ΦΚ Λάχτι. To 2005 δοκίμασε την τύχη του στην αγγλική Μπέρμιγχαμ Σίτι, στην οποία δεν κατάφερε να βρει θέση στην πρώτη ομάδα και παραχωρήθηκε δανεικός στις Μπλάκπουλ Φ.Κ. και Πιτέρμπορο. Ωστόσο το ίδιο έτος κλήθηκε και αγωνίστηκε σε δυο αγώνες με την εθνική Φινλανδίας. Το 2006 υπέγραψε με την ολλανδική Χρόνινγκεν ΦΚ αλλά στη μέση της σεζόν παραχωρήθηκε στη γερμανική Καρλ Τσάις Ιένα, όπου παρέμεινε δώδεκα μήνες χωρίς να καταφέρει να πάρει θέση βασικού. Τον Ιανουάριο του 2008 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την Κόμπλεντζ, με την οποία έπαιξε σε 52 παιχνίδια πρωταθλήματος σκοράροντας 11 φορές στις δυόμισι σεζόν που αγωνίστηκε. Την περίοδο αυτή κλήθηκε και αγωνίστηκε ξανά στην εθνική ομάδα. Το καλοκαίρι του 2010 δοκίμασε πάλι την τύχη του στη Βρετανία, συγκεκριμένα στη Σκωτία, αρχικά στη Στιβενέιτζ και έπειτα στην Νταντί ΦΚ αλλά ατύχησε, διότι η Νταντί αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα λόγω χρεών. Ο Κούτσι επέστρεψε στη Φινλανδία, στην Τουρούν Παλοσεούρα (TPS) Τούρκου, όπου αγωνίστηκε τη σεζόν 2011 και σε 16 αγώνες σκόραρε 7 φορές. Την τελευταία ημέρα των μεταγραφών του καλοκαιριού του 2011, ήρθε στην Ελλάδα και υπέγραψε διετές συμβόλαιο στον Πανιώνιο. Στην ομάδα της Νέας Σμύρνης έπαιξε σε 22 ματς και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του συλλόγου τη σεζόν 2011-12, με 10 γκολ. Τον Ιούνιο του 2012, αφού έμεινε ελεύθερος, υπέγραψε συμβόλαιο με τον Ατρόμητο. Στην εθνική Φινλανδίας κλήθηκε για πρώτη φορά το Μάρτιο του 2005 για τα δυο φιλικά ματς που έδωσε η χώρα του στις αραβικές χώρες, με Κουβέιτ (1-0) και Σαουδική Αραβία (4-1). Σκόραρε τρεις φορές, πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ επί του Κουβέιτ και δύο επί της Σ. Αραβίας. Έπαιξε ξανά το 2008, όταν μπήκε ως αλλαγή σε αγώνα για την προκριματική φάση του Παγκ. Κυπέλλου. https://archive.today/20130702043156/www.atromitosfc.gr/players/kuqi Στατιστική ποδοσφαιριστή. Στατιστικά σεζόν 2011-12 Αρχειοθετήθηκε 2012-05-02 στο Wayback Machine..

Ο Νιάζι Κούτσι (Njazi Kuqi) είναι διεθνής Φινλανδός ποδοσφαιριστής που έχει γεννηθεί στις 25 Μαρτίου 1983 στην πόλη Vučitrn στο Κοσσυφοπέδιο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία σήμερα ανήκει στο Κόσοβο. Είναι διεθνής με την Εθνική Φινλανδίας και στις 20 Ιουνίου 2012 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Ατρόμητος για τα επόμενα δύο χρόνια και θα αγωνίζεται στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%AC%CE%B6%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B9

Τέμενος Ρουστέμ Πασά

Το Τέμενος Ρουστέμ Πασά, σχεδιάστηκε από τον οθωμανό αυτοκρατορικό αρχιτέκτονα, Μιμάρ Σινάν, για τον Μεγάλο Βεζίρη της αυτοκρατορίας, Ρουστέμ Πασά (που παντρεύτηκε μία από τις κόρες του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς από την Χιουρέμ Σουλτάνα, Μιχριμάχ Σουλτάνα). Ο Ρουστέμ πασάς πέθανε τον Ιούλιο του 1561 και το τέμενος άρχισε να χτίζεται μετά τον θάνατό του, από το 1561 μέχρι το 1563. Το τζαμί φιλοξενεί σήμερα θρησκευτικό σχολείο. Το τζαμί έχει χτιστεί υπερυψωμένο, πάνω από ένα συγκρότημα κτηρίων με θολωτή οροφή, των οποίων τα μισθώματα, είχαν ως στόχο να υποστηρίξουν οικονομικά το τέμενος. Περνώντας στους στενούς διαδρόμους στις γωνίες, δίνουν πρόσβαση σε μία ευρύχωρη αυλή. Το τέμενος έχει μία διπλή στοά με πέντε τρούλους, από τους οποίους, προεξέχει μία βαθιά, χαμηλή οροφή που στηρίζεται από μια σειρά κιόνων. Το τέμενος Ρουστέμ Πασά, είναι διάσημο για τις μεγάλες ποσότητες πλακιδίων Νίκαιας, που περιέχουν πολύ μεγάλη ποικιλία από φυτικά και γεωμετρικά σχέδια, που καλύπτουν όχι μόνο την πρόσοψη της βεράντας, αλλά το Μιχράμπ και το Μινμπάρ και τους τοίχους. Υπάρχουν περίπου 80 διαφορετικά μοτίβα. Αυτά τα πλακίδια επιδεικνύουν την πρώιμη χρήση του ντοματοκόκκινου χρώματος, που θα γίνει το κυριότερο χαρακτηριστικό των πλακιδίων Νίκαιας. Μερικά από τα πλακίδια, κυρίως εκείνα που βρίσκονται στον μεγάλο πίνακα, κάτω από την στοά της αριστερής κύριας εισόδου, είναι διακοσμημένα με το χρώμα του πράσινου του Φασκόμηλου και του σκούρου μοβ του Μαγγανίου, που είναι χαρακτηριστικό του προγενέστερου συστήματος χρωματισμού <<της Δαμασκού>>. Κανένα άλλο τζαμί στην Κωνσταντινούπολη δεν έχει κάνει τέτοια πλούσια χρήση αυτών των πλακιδίων. Το σχέδιο του τζαμιού είναι κυρίως εκείνο ενός οκτάγωνου εγγεγραμένου σε ορθογώνιο. Ο κύριος θόλος στηρίζεται από τέσσερις οκταγωνικούς ημιθόλους, όχι επί των αξόνων, αλλά επί των διαγωνίων του κτηρίου. Οι καμάρες του θόλου, πηδούν από τέσσερις ορθογώνιες κολόνες - δύο στα βόρεια, δύο στα νότια και από προεξοχές που προεξέχουν από τον ανατολικό και τον δυτικό τοίχο. Στα βόρεια και στα νότια υποστηρίζονται από κολώνες και με μαρμάρινες στήλες μεταξύ τους. Carswell, John (2006), Iznik Pottery, London: British Museum Press, ISBN 978-0-7141-2441-4 Denny, Walter B. (2004), Iznik: The Artistry of Ottoman Ceramics, London: Thames & Hudson, ISBN 978-0-500-51192-3 . Faroqhi, Suraiyah (2005). Subjects of the Sultan: Culture and Daily Life in the Ottoman Empire. I B Tauris. ISBN 1-85043-760-2. Freely, John (2000). Blue Guide Istanbul. W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-32014-6. Necipoğlu, Gülru (2005), The Age of Sinan: Architectural Culture in the Ottoman Empire, London: Reaktion Books, ISBN 978-1-86189-253-9 . Rogers, J.M. (2007). Sinan: Makers of Islamic Civilization. I B Tauris. ISBN 1-84511-096-X. Denny, Walter B. (1977). The ceramics of the Mosque of Rüstem Pasha and the environment of change. New York: Garland. ISBN 0-8240-2684-5. Schick, Leslie Meral (1990). «A note on the dating of the Mosque of Rüstem Paṣa in İstanbul». Artibus Asiae 50 (3/4): 285–288. .

Το Τέμενος Ρουστέμ Πασά (τούρκικα: Rüstem Paşa Camii), είναι ένα οθωμανικό τέμενος του 16ου αιώνα, που βρίσκεται στο παζάρι Χασιρκιλάρ, στην γειτονιά Ταχτακαλέ, της συνοικίας Φατίχ της Κωνσταντινούπολης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BC_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC

Ντέμπρετσεν

Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά το 1235 ως Debrezun. Το όνομα προέρχεται από την τουρκική λέξη debresin, που σημαίνει «ζωντανή» ή «μετακίνηση» και είναι επίσης ένα αρσενικό όνομα. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι το όνομα είναι σλαβικής προέλευσης και σημαίνει «με καλή υπόληψη» (π.χ. Πολωνικά: dobrze cenione), από το σλαβικό Dьbricinъ (συγκρίνετε την πολωνική πόλη Dobrzyca) ή από το dobre zliem ("καλή γη"). Ο οικισμός ιδρύθηκε μετά την Ουγγρική κατάκτηση. [5] Το Ντέμπρετσεν απέκτησε μεγαλύτερη σημασία αφότου μερικά από τα μικρά χωριά της περιοχής (Boldogasszonyfalva, Szentlászlófalva) εγκαταλείφθηκαν λόγω της Μογγολικής εισβολής στην Ευρώπη. Γνώρισε ταχεία ανάπτυξη μετά τα μέσα του 13ου αιώνα. Το 1361 ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας παραχώρησε στους πολίτες του Ντέμπρετσεν το δικαίωμα να επιλέγουν το δικαστή και το συμβούλιο της πόλης, παρέχοντας στην πόλη μερικές ευκαιρίες για αυτοδιοίκηση. Στις αρχές του 16ου αιώνα το Ντέμπρετσεν ήταν μια σημαντική πόλη-αγορά. Ο Βασιλιάς Σιγισμούνδος, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στο πλαίσιο συνθήκης με το Σέρβο ηγεμόνα Στέφανο Λαζάρεβιτς, του έδωσε την ευκαιρία να κυβερνήσει τον Ντέμπρετσεν το Σεπτέμβριο του 1411. Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Λαζάρεβιτς το 1426 τα καθήκοντά του ανέλαβε ο διάδοχός του, Γεώργιος Μπράνκοβιτς. Μεταξύ 1450 και 1507 ήταν κτήση του Οίκου του Ουνυάδη. Κατά την Οθωμανική περίοδο, καθώς ήταν κοντά στα σύνορα και δεν είχε κάστρο ή τείχη, το Ντέμπρετσεν βρέθηκε συχνά σε δύσκολες καταστάσεις και η πόλη σώθηκε μόνο από τις διπλωματικές ικανότητες των ηγετών της. Αλλοτε η πόλη προστατεύθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, άλλοτε από τους Καθολικούς Ευρωπαίους ηγέτες ή από το Φραγκίσκο Β 'Ράκοτσι, πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας. Το Ντέμπρετσεν ασπάσθηκε την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση αρκετά νωρίς, κερδίζοντας τα προσωνύμια «Καλβινιστική Ρώμη» και «Γενεύη της Ουγγαρίας». Την περίοδο αυτή οι κάτοικοι της πόλης ήταν κυρίως Καλβινιστές. Το Ντέμπρετσεν ήταν υπό την Τουρκική κυριαρχία ως σαντζάκι μεταξύ 1558 και 1693, υπαγόμενο διαδοχικά στα εγιαλέτια της Βούδας (1541–1596), του Εγκερ (1596–1660) και του Βάρατ (1660–1693) ως «Ντέμπρεσιν». Το 1693 ο Λεοπόλδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αναβάθμισε το Ντέμπρετσεν με καθεστώς ελεύθερης βασιλικής πόλης. Το 1715 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε στο Ντέμπρετσεν και η πόλη της έδωσε ένα μέρος για να χτίσει μια εκκλησία, έτσι ώστε οι Πιαρίστες μοναχοί μπόρεσαν να χτίσουν τον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Άννας. Τότε η πόλη ήταν σημαντικό πολιτιστικό, εμπορικό και γεωργικό κέντρο και πολλοί αργότερα λόγιοι και ποιητές παρακολούθησαν το Προτεσταντικό της Κολλέγιο (προκάτοχο του σημερινού Πανεπιστημίου του Ντέμπρετσεν και επίσης του Μεταρρυθμιστικού Θεολογικού Πανεπιστημίου του Ντεμπρέσεν) Το 1849 το Ντέμπρετσεν έγινε πρωτεύουσα της Ουγγαρίας για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όταν η Ουγγρική επαναστατική κυβέρνηση κατέφυγε εκεί από την Πέστη-Βούδα (σύγχρονη Βουδαπέστη). Τον Απρίλιο του 1849 διακηρύχθηκε εδώ από τον Λάγιος Κόσουτ, στην Εκκλησία της Μεγάλης (Καλβινιστικής) Εκκλησίας (Nagytemplom στα Ουγγρικά) ο εκθρονισμός των Αψβούργων (που έληξε μετά την καταστολή της επανάστασης) και η ανεξαρτησία της Ουγγαρίας .) Η τελευταία μάχη του πολέμου της ανεξαρτησίας ήταν επίσης κοντά στο Ντέμπρετσεν. Οι Ρώσοι, σύμμαχοι των Αψβούργων, νίκησαν τον Ουγγρικό στρατό κοντά στο δυτικό τμήμα της πόλης. Μετά τον πόλεμο το Ντέμπρετσεν άρχισε σταδιακά να ευημερεί ξανά. Το 1857 ολοκληρώθηκε η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ Βουδαπέστης και Ντέμπρετσεν, που σύντομα έγινε σιδηροδρομικός κόμβος. Δημιουργήθηκαν νέα σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες, εργοστάσια και μύλοι, τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες εγκαταστάθηκαν στην πόλη. Η εμφάνιση της πόλης άρχισε επίσης να αλλάζει: με νέα, ψηλότερα κτίρια, πάρκα και βίλες, δεν έμοιαζε πλέον με επαρχιακή και άρχισε να μοιάζει με μια σύγχρονη πόλη. Το 1884 το Ντέμπρετσεν έγινε η πρώτη ουγγρική πόλη που είχε ατμοκίνητο. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ουγγαρία έχασε σημαντικό μέρος των ανατολικών εδαφών της από τη Ρουμανία και το Ντέμπρετσεν για άλλη μια φορά βρέθηκε κοντά στα σύνορα της χώρας. Καταλήφθηκε από το Ρουμανικό στρατό για μικρό χρονικό διάστημα το 1919. Ο τουρισμός παρείχε έναν τρόπο στην πόλη να αρχίσει να ευημερεί ξανά. Πολλά κτίρια (μεταξύ των οποίων μια εσωτερική πισίνα και το πρώτο στάδιο της Ουγγαρίας) κατασκευάσθηκαν στο κεντρικό πάρκο, το Nagyerdő' ("Μεγάλο Δάσος"), παρέχοντας ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις. Το κτίριο του πανεπιστημίου ολοκληρώθηκε. Το Χόρτομπαγκι, ένα μεγάλο λιβάδι που ανήκει στο δήμο, έγινε τουριστικό αξιοθέατο. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Ντέμπρετσεν καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, το 70% των κτιρίων υπέστησαν ζημιές, το 50% από αυτά καταστράφηκε πλήρως. Μια μεγάλη μάχη με τη συμμετοχή αρκετών εκατοντάδων αρμάτων μάχης (Μάχη του Ντέμπρετσεν) διεξήχθη κοντά στην πόλη τον Οκτώβριο του 1944. Το Ντέμπρετσεν κατελήφθη από Σοβιετικά στρατεύματα του 2ου Ουκρανικού Μετώπου στις 20 Οκτωβρίου. Μετά το 1944 άρχισε η ανοικοδόμηση και το Ντέμπρετσεν έγινε για άλλη μια φορά η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Οι πολίτες άρχισαν να ανοικοδομούν την πόλη τους, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν το προπολεμικό της καθεστώς, αλλά η νέα, κομμουνιστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας είχε άλλα σχέδια. Οι επιχειρήσεις και τα ακίνητα της πόλης περιήλθαν στην ιδιοκτησία του δημοσίου. Αυτή η αναγκαστική αλλαγή του παλαιού συστήματος έφερε νέες απώλειες για το Ντέμπρετσεν. Το ήμισυ της περιοχής της προσαρτήθηκε σε κοντινές πόλεις και η πόλη έχασε επίσης τα δικαιώματά της στο Χόρτομπαγκι. Το 1952 δύο νέα χωριά - Ebes και Nagyhegyes - σχηματίστηκαν από πρώην τμήματα του Ντέμπρετσεν, ενώ το 1981 προσαρτήθηκε στην πόλη το γειτονικό χωριό Γιόζα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο συνολικός πληθυσμός του Ντέμπρετσεν ήταν 211.320, εκ των οποίων 209.782 άτομα (99.3%) μιλούν Ουγγρικά. 49,909 (23,6%) γνωρίζουν επίσης Αγγλικά, 22,454 (10,6%) Γερμανικά και 5,416 (2,6%) μιλούν Ρωσικά. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 υπήρχαν 177.435 (84,0%) Ούγγροι, 1.305 (0,6%) Ρομά, 554 (0,3%) Γερμανοί και 504 (0,2%) Ρουμάνοι στο Ντέμπρετσεν. 31.931 άτομα (15,1% του συνολικού πληθυσμού) δεν δήλωσαν την εθνικότητά τους. Εξαιρώντας αυτούς οι Ούγγροι αποτελούν το 98,9% του συνολικού πληθυσμού. Στην Ουγγαρία οι άνθρωποι μπορούν να δηλώσουν περισσότερες από μία εθνικότητες, επομένως το άθροισμα των εθνικοτήτων είναι υψηλότερο από το συνολικό πληθυσμό. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 υπήρχαν στο Ντέμπρετσεν 52.459 (24,8%) Μεταρρυθμιστικοί (Καλβινιστές), 23.413 (11.1%) Ρωμαιοκαθολικοί, 10.762 (5.1%) Ανατολικοί Καθολικοί, 899 (0.4%) Βαπτιστές, 885 (0.4%) Μάρτυρες του Ιεχωβά και 812 (0,4%) Λουθηρανοί. 54,909 άτομα (26,0%) ήταν άθρησκοι, 3,877 (1,8%) άθεοι, ενώ 59,955 άτομα (28,4%) δεν δήλωσαν τη θρησκεία τους. Η Μεταρρυθμιστική Εκκλησία στο Ντέμπρετσεν Από το 16ο αιώνα ρίζωσε στην πόλη η Μεταρρύθμιση, πρώτα ο Λουθηρανισμός και στη συνέχεια επικράτησε η διδασκαλία του Καλβίνου. Το 1551 η Καλβινιστική κυβέρνηση της πόλης απαγόρευσε τη μετακίνηση Καθολικών στο Ντέμπρετσεν και οι Καθολικές εκκλησίες καταλήφθηκαν από τη Μεταρρυθμιστική Εκκλησία. Το 1552 το καθολικό δόγμα εξαφανίστηκε από την πόλη, μέχρι το 1715 οπότε ανέκτησε μια εκκλησία. Αρκετοί ηγέτες της Εκκλησίας των Μεταρρυθμιστικών, όπως ο Πέτερ Μέλιους Γιούχας, που μετέφρασαν τους Ψαλμούς της Γενεύης, ζούσαν και εργάζονταν εδώ. Το 1567 συνήλθε στην πόλη μια σύνοδος και υιοθετήθηκε η Δεύτερη Ελβετική Ομολογία. Δημιουργήθηκαν διάσημα κολέγια και σχολεία. Το προσωνύμιο του Ντέμπρετσεν που χρησιμοποιείται συνήθως στην Ουγγαρία είναι Καλβινιστική Ρώμη ή Γενεύη της Ουγγαρίας λόγω του μεγάλου αριθμού οπαδών της Μεταρρύθμισης στην πόλη και της σημαντικής επιρροής στην πόλη και την περιοχή της Μεταρρυθμιστικής Εκκλησίας. Στο Ντέμπρετσεν βρίσκεται το ομώνυμο Μεταρρυθμιστικό Θεολογικό Πανεπιστήμιο. (Debreceni Református Hittudományi Egyetem). Το Μεταρρυθμιστικό Θεολογικό Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1538. Αυτό ήταν το μόνο Μεταρρυθμιστικό Θεολογικό Ιδρυμα, που επιτράπηκε να λειτουργήσει στην Ουγγαρία κατά την κομμουνιστική περίοδο. Η Ουγγρική Μεταρρυθμιστική Εκκλησία έχει περίπου 20 εκκλησίες στο Ντέμπρετσεν, συμπεριλαμβανομένης της περίφημης Μεταρρυθμιστική Μεγάλης Εκκλησίας, η οποία μπορεί εύκολα να φιλοξενήσει περίπου 5000 άτομα (με 3000 θέσεις). . Εβραϊκή κοινότητα Οι Εβραίοι επιτράπηκε για πρώτη φορά να εγκατασταθούν στο Ντέμπρετσεν το 1814, με έναν αρχικό πληθυσμό 118 ανδρών σε 4 χρόνια. Είκοσι χρόνια αργότερα τους επετράπη να αγοράσουν γη και σπίτια. Το 1919 αποτελούσαν ήδη το 10% του πληθυσμού (με πάνω από 10.000 μέλη της κοινότητας) και είχαν σχεδόν τα μισά από τα μεγάλα ακίνητα μέσα και γύρω από την πόλη. Οι ουγγρικοί αντισημιτικοί νόμοι του 1938 προκάλεσαν το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και το 1939 πολλοί Εβραίοι συνελήφθησαν και στάλθηκαν στην Ουκρανία, όπου πολλοί πέθαναν στα ναρκοπέδια. Το 1940 οι Γερμανοί υπολόγισαν ότι έμεναν στην πόλη 12.000 Εβραίοι. Το 1941 οι Εβραίοι με καταγωγή από τη Γαλικία και την Πολωνία εκδιώχθηκαν, μειώνοντας τον αριθμό των Εβραίων σε 9142. Το 1942 περισσότεροι Εβραίοι στρατολογήθηκαν στις ουγγρικές ομάδες καταναγκαστικής εργασίας και στάλθηκαν στην Ουκρανία. Οι Γερμανικές δυνάμεις μπήκαν στην πόλη στις 20 Μαρτίου 1944 (δυόμισι εβδομάδες πριν από το Πάσχα) και διόρισαν ένα Judenrat (Εβραϊκό Συμβούλιο) με επικεφαλής το Ραβίνο Παλ (Mέιρ) Βάις, και συγκρότησαν μια Εβραϊκή αστυνομική ομάδα συγκροτήθηκε, με επικεφαλής τον πρώην λοχαγό του στρατού Μπέλα Λούστμπαουμ. Στις 30 Μαρτίου 1944 (μια εβδομάδα πριν από το Πάσχα) οι Εβραίοι διατάχθηκαν να φορούν το Κίτρινο αστέρι του Δαβίδ. Τα αυτοκίνητα των Εβραίων κατασχέθηκαν και οι τηλεφωνικές τους γραμμές κόπηκαν. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του Πάσχα πολλοί Εβραίοι αξιωματούχοι μεταφέρθηκαν σε ένα κοντινό στρατόπεδο-φυλακη, φτάνοντας τελικά τον αριθμό των 300 κρατουμένων. Μια εβδομάδα αργότερα έκλεισαν όλα τα εβραϊκά καταστήματα και ακολούθησε μια δημόσια καύση εβραϊκών βιβλίων από τον αντισημίτη εκδότη εφημερίδας Μίχαλι Κάλοσβαρι Μπόρσκα. Μια εντολή για την ανέγερση ενός γκέτο εκδόθηκε στις 28 Απριλίου 1944, στο όνομα του δήμαρχου της πόλης Σάντορ Κόλσεϊ, που όμως αντιτάχθηκε σε αυτό και εκδιώχθηκε από τους Γερμανούς. Οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να χτίσουν τα τείχη του Γκέτο και το ολοκλήρωσαν σε λιγότερο από ένα μήνα στις 15 Μαΐου 1944. Στις 7 Ιουνίου 1944 απαγορεύτηκε κάθε μετακίνηση προς και από το Γκέτο και μια εβδομάδα αργότερα όλοι οι Εβραίοι του Ντέμπρετσεν απελάθηκαν στα γειτονικά κεραμοποιεία Σέρλυ και απογυμνώθηκαν από τα υπάρχοντά τους, μαζί με Εβραίους από άλλες περιοχές. Δέκα οικογένειες εξεχόντων Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων του Ραβίνου Βάις και του ορθόδοξου αρχιραβίνου Στράσερ, μαζί με τους επικεφαλής του σιωνιστικού (μη ορθόδοξου) κινήματος εντάχθηκαν στο τρένο του Κάσττνερ. (Σύμφωνα με ορισμένες πηγές το στρατόπεδα του Στρασόφ ήταν γεμάτα με Εβραίους για διαπραγματεύσεις σε περίπτωση που οι Γερμανοί έπαιρναν λύτρα για την απελευθέρωση αυτών των Εβραίων, μεταξύ των οποίων 6841 από το Ντέμπρετσεν.) 298 από αυτούς τους Εβραίους του Ντέμπρετσεν εκτελέσθηκαν από τους SS στη Βαυαρία, αφού τους είπαν ότι θα μεταφέρονταν στο Τέρζινσταντ. Μερικοί νεαροί Εβραίοι του Ντέμπρετσεν διέφυγαν από την πόλη, με επικεφαλής τον διευθυντή του Λυκείου Αντονιαχου Μπίλιτσερ και έφτασαν στη Βουδαπέστη, εντασσόμενοι σε κινήματα αντίστασης και αντάρτες. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους Εβραίους του Ντέμπρετσεν απελάθηκαν στο Άουσβιτς, φτάνοντας εκεί στις 3 Ιουλίου 1944. Το Ντέμπρετσεν καταλήφθηκε από το Σοβιετικό Στρατό στις 20 Οκτωβρίου 1944. Περίπου 4.000 Εβραίοι του Ντέμπρετσεν και των περιχώρων του επέζησαν από τον πόλεμο, δημιουργώντας μια κοινότητα 4.640 μελών το 1946 - τη μεγαλύτερη στην περιοχή. Περίπου 400 από αυτούς μετακόμισαν στο Ισραήλ και πολλοί άλλοι μετακινήθηκαν προς τα δυτικά μέχρι το 1970, έτσι απέμειναν στην πόλη 1.200 Εβραίοι, χρησιμοποιώντας δύο συναγωγές, μία από τις οποίες είχε ιδρυθεί πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ντέμπρετσεν έχει το, χαρακτηριστικό για τη θέση του στην Κεντρική Ευρώπη, υγρό ηπειρωτικό κλίμα (Κέππεν Dfb). Χάρη κυρίως στη Μεταρρύθμιση και το κύρος του Καλβινιστικού Κολλεγίου, που ιδρύθηκε το 1538, το Ντέμπρετσεν είναι το πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της γύρω περιοχής από το 16ο αιώνα. Αργότερα το κολέγιο μετατράπηκε σε πανεπιστήμιο και η πνευματική του ζωή ανέπτυξε μια σφαίρα επιρροής μεταξύ Eger και Οράντεα (ουγγρικά: Nagyvárad, σήμερα στη Ρουμανία). Το 1949-1950 πολλά τμήματα του πανεπιστημίου έκλεισαν, λόγω της κομμουνιστικής αλλαγής, και πολλοί φοιτητές και καθηγητές απελάθηκαν. Το Πανεπιστήμιο του Ντέμπρετσεν, όπως λέγεται τώρα, εξακολουθεί να είναι ευρέως αναγνωρισμένο έργο αρχιτεκτονικής (κυρίως χάρη στο κύριο κτίριό του). Το πανεπιστήμιο είναι το μεγαλύτερο της Ουγγαρίας, έχει περισσότερα από 100 τμήματα και είναι μια σημαντική ερευνητική εγκατάσταση στην Ευρώπη. Είναι γνωστό για το ερευνητικό εργαστήριο κάκτων στους βοτανικούς κήπους πίσω από το κεντρικό κτίριο. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ο τύπος του Ντέμπρετσεν προσέλκυσε αρκετές αξιοσημείωτες προσωπικότητες στην πόλη. Οι Έντρε Όντυ, Γκιούλα ΚρούντιKrúdy και Αρπαντ Τοθ ξεκίνησαν τη δημοσιογραφική τους σταδιοδρομία στο Ντέμπρετσεν. Διακεκριμένες λογοτεχνικές προσωπικότητες της πόλης ήταν οι Μάγδα Σάμπο και Γκάμπορ Ολαχ. Ένας από τους πιο γνωστούς ποιητές της Ουγγαρίας, ο Μίχαλι Τσόκοναϊ Βίτεζ, γεννήθηκε και έζησε στην πόλη. Το θέατρο της πόλης, που χτίστηκε το 1865, πήρε το όνομά του προς τιμήν του το 1916, αλλά οι ρίζες του μπορούν να αναχθούν στην Εθνική Εταιρεία Θεάτρου που ιδρύθηκε στο Ντέμπρετσεν το 1789 και αρχικά έδωσε παραστάσεις στον ξενώνα ενός πανδοχείου. Η διάσημη ηθοποιός Λουίζα Μπλάχα συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων που έχουν παίξει εκεί. Στο Ντέμπρετσεν είναι το Tankcsapda, ένα από τα πιο επιτυχημένα ροκ συγκροτήματα της Ουγγαρίας. Υπάρχει επίσης μια σχολή ροκ στην πόλη που παρέχει εκπαίδευση και καθοδήγηση σε νέους μουσικούς. Τα κλασικά ΜΜΕ στην πόλη περιλαμβάνουν την εφημερίδα Napló, δύο τηλεοπτικά κανάλια, μια σειρά από τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και αρκετές εταιρείες και ενώσεις που παράγουν υλικό πολυμέσων. Το Ντέμπρετσεν είναι Ο ΤΌΠΟς ενός σημαντικού χορωδιακού διαγωνισμού, του Διεθνούς Διαγωνισμού Χορωδιών Μπέλα Μπάρτοκ, και είναι μια πόλη-μέλος του Ευρωπαϊκού Γκραν Πρι για το Χορωδιακό Τραγούδι. Κάθε Αύγουστο η πόλη φιλοξενεί ένα φεστιβάλ λουλουδιών. Η ανάπτυξη του Ντέμπρετσεν χρηματοδοτείται κυρίως από γεωργικές, υγειονομικές και εκπαιδευτικές επιχειρήσεις. Η πόλη είναι το κύριο κέντρο εμπορικών κέντρων στην Ανατολική Ουγγαρία. Το Forum Debrecen είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της περιοχής. Το Ντέμπρετσεν είναι μια από τις πιο ανεπτυγμένες πόλεις της Ουγγαρίας, το περιφερειακό κέντρο διεθνών εταιρειών όπως οι National Instruments, IT Services Hungary, BT, Continental, BMW, Teva Pharmaceutical Industries Ltd. και Gedeon Richter Plc. Το Ντέμπρετσεν βρίσκεται στη Μεγάλη Πεδιάδα της Ουγγαρίας, 220 χλμ. ανατολικά της Βουδαπέστης. Κοντά βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Χόρτομπαγκι. Η πόλη ήταν κάπως απομονωμένη από τη Βουδαπέστη, τον κύριο κόμβο μεταφορών της Ουγγαρίας. Ωστόσο η ολοκλήρωση του αυτοκινητόδρομου M35 κατέστησε τη Βουδαπέστη πλέον προσβάσιμη σε λιγότερο από δύο ώρες. Το Αεροδρόμιο του Ντέμπρετσεν (το δεύτερο μεγαλύτερο της Ουγγαρίας) έχει πρόσφατα εκσυγχρονιστεί ώστε να είναι σε θέση να εξυπηρετεί περισσότερες διεθνείς πτήσεις, αν και σχεδόν όλες οι πτήσεις από και προς την Ουγγαρία εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το Αεροδρόμιο Φέριχεγκιτης Βουδαπέστης (που σήμερα ονομάζεται Διεθνές Αεροδρόμιο Βουδαπέστης Φέρεντς Λιστ). Οι πόλεις που είναι προσβάσιμες από το Αεροδρόμιο του Ντέμπρετσεν περιλαμβάνουν τις Βρυξέλλες, Αϊντχόβεν, Λονδίνο, Μάλμε, Μιλάνο, Τελ Αβίβ, Μόσχα και Παρίσι. Υπήρξαν επίσης βελτιώσεις σε ορισμένα τμήματα του σιδηροδρόμου μεταξύ της πρωτεύουσας και του Ντέμπρετσεν, ως μέρος του Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου της Ουγγαρίας που χρηματοδοτήθηκε κυρίως από την ΕΕ το 2004 - 2006. Υπάρχουν πολλοί σιδηροδρομικοί σταθμοί στο Ντέμπρετσεν, ο πιο σημαντικός είναι ο κεντρικός σταθμός του, επιπλέον υπάρχουν και άλλοι μικρότεροι σταθμοί, όπως οι Debrecen-Csapókert, Debrecen-Kondoros, Debrecen-Szabadságtelep και Tócóvölgy. Η γειτνίαση του Ντέμπρετσεν με την Ουκρανία, τη Σλοβακία και τη Ρουμανία του επιτρέπει να αναπτυχθεί ως σημαντικό εμπορικό κέντρο και κόμβος μεταφορών για την ευρύτερη διεθνή περιοχή. Οι τοπικές μεταφορές στην πόλη αποτελούνται από λεωφορεία, τρόλεϊ και τραμ. Υπάρχουν 2 γραμμές τραμ, 5 γραμμές τρόλεϊ και 60 γραμμές λεωφορείων της DKV (Debreceni Közlekedési Vállalat, ή Εταιρεία Μεταφορών του Ντέμπρετσεν). Οι κοντινές πόλεις και χωριά συνδέονται με την πόλη με τις υπηρεσίες λεωφορείων Hajdú Volán. Ο πιο διάσημος ποδοσφαιρικός σύλλογος της πόλης είναι η Ντέμπρετσενι ΒΣΚ, που έχει κερδίσει το Πρωτάθλημα Ουγγαρίας επτά φορές, το τελευταίο το 2014. Η Ντέμπρετσενι ΒΣΚ έγινε επίσης γνωστό σε διεθνές επίπεδο από τότε που έφτασε στο στάδιο των ομίλων του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2009-10 [25] και του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ 2010–11. Το νεόκτιστο γήπεδο του συλλόγου άνοιξε το 2014, όπου ο σύλλογος μπόρεσε να γιορτάσει τον έβδομο τίτλο του, κερδίζοντας το Πρωτάθλημα Ουγγαρίας 2014-15. Το γήπεδο είναι επίσης κατά καιρούς έδρα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ουγγαρίας. Η ομάδα φιλοξένησε τη Δανία το 2014 και τη Λιθουανία το 2015. Η πόλη είχε και άλλους ποδοσφαιρικούς συλλόγους που αγωνίζονταν στο Πρωτάθλημα Ουγγαρίας . Ένας από αυτούς ήταν ο Bocskai FC που κέρδισε το Κύπελλο Ουγγαρίας μία φορά το 1930. Ο άλλος σύλλογος της πόλης ήταν ο Dózsa MaDISz TE, που αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα 1945-46. Η πόλη έχει φιλοξενήσει πολλά διεθνή αθλητικά γεγονότα τα τελευταία χρόνια, όπως το δεύτερο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Νέων τον Ιούλιο του 2001 και το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αγώνων Δρόμου της IAAF τον Οκτώβριο του 2006. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης 25 μέτρων του 2007 και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής του 2002 επίσης έλαβαν χώρα στο Ντέμπρετσεν. Πιο πρόσφατα η πόλη φιλοξένησε το 19ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αερόστατου Θερμού Αέρα τον Οκτώβριο του 2010. Το 2012 το Ντέμπρετσεν φιλοξένησε το 31ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου. Κέντρο της πόλης Μεταρρυθμιστική Μεγάλη Εκκλησία (Nagytemplom) Δημοτικό Πάρκο (Nagyerdő) και σπα Μουσείο Ντέρι (συλλογή έργων τέχνης με έργα ζωγραφικής του Μίχαλι Μούνκασι. Διαθέτει επίσης συλλογή αρχαίων αιγυπτιακών αντικειμένων) Φεστιβάλ Λουλουδιών του Ντέμπρετσεν, [27] που διοργανώνεται στις 20 Αυγούστου κάθε χρόνο Μύλος «Χόρτομπαγκι» Στάδιο Νάγκιερντεϊ (το γήπεδο ποδοσφαίρου της Ντέμπρετσενι ΒΣΚ) Ravatalozó (Νεκροταφείο) Θέατρο Τσόκοναϊ Σημερινός δήμαρχος του Ντέμπρετσεν είναι ο Δρ. Λάσλο Παπ (Φίντες-Χριστιανοδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (KDNP)). Το τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο, που εκλέχθηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, αποτελείται από 33 μέλη που χωρίζονται στα παρακάτω πολιτικά κόμματα και συμμαχίες: [28] Φίντες-KDNP 24 DK-Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (MSZP)-Διάλογος-Αλληλεγγύη 4 Μομέντουμ-Γιόμπικ-Πράσινο Κόμμα (LMP) 3 Φόρουμ Πολιτών του Ντέμπρετσεν Εμα Αντλερ (1858–1935), συγγραφέας Ζολτ Μπαουμγκάρτνερ (γεν. 1981), ο μοναδικός Ούγγρος οδηγός της Φόρμουλα 1 Μίχαλι Τσόκοναϊ Βίτεζ (1773–1805), ποιητής Μίχαλι Φάζεκας (1766–1828), συγγραφέας Νόρα Γκέρμπε, (born 1956), ηθοποιός, τραγουδίστρια και ποπ σύμβολο Μπόγκλαρκα Κάπας (γεν. 1993), Κολυμβήτρια, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια στα 200 μέτρα πεταλούδα το 2019, και χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο στα 800 μέτρα ελεύθερο το 2016 Ίμρε Λάκατος (1922–1974), φιλόσοφος των μαθηματικών και της επιστήμης Πάουλ Λάσλο (1900–1993), αρχιτέκτονας Μάγδα Σάμπο (1917–2007), συγγραφέας Χάιμ Μίχαελ Ντοφ Βάισμαντλ (1903–1957), Ραββίνος και ακτιβιστής του Ολοκαυτώματος Έντρε Όντυ (1877–1919), ποιητής Ρούντολφ Χάρουσεκ (1873–1900), Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο σκάκι Σάντορ Πέτεφι (1823–1849), ποιητής Αλφρεντ Ρένι (1921–1970), μαθηματικός Εβα Ρίστοφ (γεν. 1985), Ολυμπιακή πρωταθλήτρια κολύμβησης Αρπαντ Τοτ (1886–1928), ποιητής Το Ντέμπρετσεν έχει αδελφοποιηθεί με τις πόλεις: Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Debrecen στο Wikimedia Commons

Το Ντέμπρετσεν (Debrecen) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουγγαρίας μετά τη Βουδαπέστη, το κέντρο της Βόρειας Μεγάλης Πεδιάδας και η έδρα της περιφέρειας Χάιντου-Μπίχαρ. Ηταν η μεγαλύτερη πόλη της Ουγγαρίας το 18ο αιώνα και είναι ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα των Ούγγρων. Το Ντέμπρετσεν ήταν επίσης η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας κατά την Επανάσταση του 1848-1849. Κατά την επανάσταση ανακηρύχθηκε η εκθρόνιση της δυναστείας των Αψβούργων στη Μεταρρυθμιστική Μεγάλη Εκκλησία της πόλης. Η πόλη υπήρξε επίσης πρωτεύουσα της Ουγγαρίας στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1944-1945. Στην πόλη βρίσκεται το Πανεπιστήμιο του Ντέμπρετσεν. Βρίσκεται στο Ανατολικό τμήμα της Ουγγαρίας, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα Ουγγρορουμανικά σύνορα. Έχει επίσης το τίτλο "Ρώμη του Καλβινισμού". Είναι η πρωτεύουσα μιας περιφέρειας, της οποίας το κύριο έσοδο είναι η αγροτική παραγωγή. Παρά το ότι είναι η λιγότερο ανεπτυγμένη οικονομικά και πιο αραιοκατοικημένη περιοχή της χώρας, διοργανώνει κάθε χρόνο το φεστιβάλ των λουλουδιών, το φεστιβάλ τζαζ, και τα φεστιβάλ χορωδιακής και στρατιωτικής μουσικής. Το Πανεπιστήμιό της έχει περί τους 26.000 φοιτητές και περιλαμβάνει και αγγλόφωνα τμήματα Ιατρικής, Οδοντιατρικής και Φαρμακολογίας με 1.000 περίπου φοιτητές. Η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης Ντεμπρέτσενι ΒΣΚ ή «Λόκι» (από το «Λοκομοτίβα», η οποία επί Κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν η ομάδα των σιδηροδρόμων) έχει καταφέρει να κατακτήσει αρκετές φορές το πρωτάθλημα και το κύπελλο Ουγγαρίας τα τελευταία χρόνια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD

Καντόνι του Σόλοτουρν

Το χωριό Salodurum ιδρύθηκε στην εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβερίου. Το έδαφος του καντονιού περιλαμβάνει γη που ανήκε στην παλαιά πόλη, κυρίως στον Μεσαίωνα. Για τον λόγο αυτό, το σχήμα του είναι ακανόνιστο και περιλαμβάνει δύο εξκλάβια κατά μήκος των γαλλικών συνόρων που συνιστούν ξεχωριστές περιοχές του καντονίου και ανάμεσα από τις οποίες υπάρχουν εδάφη του καντονίου της Βασιλείας-επαρχίας. Το 1481 το καντόνι έγινε μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας της πρώην Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Στο τέλος της Μεταρρύθμισης, το Σόλοτουρν διατήρησε το Καθολικό του δόγμα. Μεταξύ 1798 και 1803 το καντόνι αποτελούσε μέρος της Ελβετικής Δημοκρατίας. Το 1803 ήταν ένα από τα 19 ελβετικά καντόνια που ανασυστάθηκαν από τον Ναπολέοντα (Διαμεσολάβηση). Το 1830, ο πληθυσμός επαναστάτησε ενάντια στο αριστοκρατικό καθεστώς και το καντόνι έγινε οριστικά φιλελεύθερο-δημοκρατικό. Παρότι ο πληθυσμός ήταν αυστηρά Ρωμαιοκαθολικός, το Σόλοτουρν δεν συμμετείχε στο καθολικό αυτονομιστικό κίνημα (Sonderbund) του 1845-7. Ομοίως, εγκρίθηκαν τα ομοσπονδιακά συντάγματα του 1848 και του 1874. Το ισχύον σύνταγμα του καντονίου χρονολογείται από το 1987. Ο ανώτερος δικαστής (Landammann) είναι ο επικεφαλής του καντονιού. Από την 1η Ιανουαρίου 2023 στο αξίωμα υπηρετεί η Μπρίγκιτ Βάις. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Canton of Solothurn στο Wikimedia Commons

Το καντόνι του Σόλοτουρν (γερμανικά: Kanton Solothurn‎) είναι ένα από τα 26 καντόνια της Ελβετίας. Βρίσκεται στα βορειοδυτικά της χώρας και πρωτεύουσά του είναι το Σόλοτουρν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD

Άγιος Σύλλας Καβάλας

Ο Άγιος Σύλλας βρίσκεται δυτικά της Καβάλας σε απόσταση 2,8 χλμ. από το κέντρο της πόλης. Είναι ακριβώς έξω από την Εγνατία Οδό και την εθνική οδό Δράμας - Καβάλας. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχει η Ιερά Μονή του Αγίου Σίλα και το περιαστικό δάσος της Καβάλας που απλώνεται από τα ΝΑ. του χωριού μέχρι τα Β. της πόλης. Το χωριό αναγνωρίστηκε ως οικισμός για πρώτη φορά το 1961 και προσαρτήθηκε στον τότε Δήμο Καβάλας. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ)

Ο Άγιος Σύλλας είναι ημιορεινό χωριό, στην ουσία προάστιο, στον νομό Καβάλας σε υψόμετρο 195 μέτρα. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτη, μαζί με την Καβάλα, την Άσπρη Άμμο, το Παλιό Τσιφλίκι και το Σανατόριο συναποτελούν την Δημοτική Κοινότητα Καβάλας, που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Καβάλας του Δήμου Καβάλας και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει πληθυσμό 101 κάτοικους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82

Αλή Πασάς

Γενάρχης της οικογένειάς του, ή ο πρώτος που έγινε ονομαστός από την οικογένειά του ήταν κάποιος Τούρκος ονόματι Μουσταφά ή Μούτζο Χούσσος, προπάππους του Αλή, αρχηγός ληστρικών ομάδων που δρούσε στην Ανατολία, περί τα τέλη του 17ου αιώνα που εξ αυτού και η οικογένειά του λεγόταν Μουτζοχουσσάτες η οποία και εγκαταστάθηκε στην Αλβανία, προερχόμενη από τη Μικρά Ασία, περίπου 80 χρόνια πριν τη γέννηση του Αλή Πασά. Γιος του Μουσταφά (Μουτζοχουσσάτη) ήταν ο Μουχτάρ (Μουτζοχουσσάτης) που λέγεται πως είχε λάβει μέρος στην πολιορκία της Κέρκυρας κατά τον πόλεμο με του Ενετούς το 1716. Από αυτή την ενέργεια η Υψηλή Πύλη τον αμνήστευσε για τις πρότερες ληστρικές δράσεις του, που όμως επανέλαβε αργότερα. Ο γιος του Μουχτάρ εκείνου, ο λεγόμενος Βελής, ήταν ο πατέρας του Αλή Πασά. Ο Βελής ακολουθώντας τα χνάρια του παππού του αλλά και του πατέρα του ήταν αρχηγός συμμοριών και είχε υπό την προστασία του τα χωριά Λέκλη και Χόρμοβο της Βορείας Ηπείρου, όπου αφού σκότωσε τους αδελφούς του και τον εξάδελφό του Ισλάμπεη, είχε αναγνωρισθεί από την Πύλη πασάς δύο μικρών περιοχών λαμβάνοντας και τη θέση του Μουτασερίφη του Δελβίνου, για μικρό όμως διάστημα μέχρι το θάνατό του. Ο Αλή γεννήθηκε στο Τεπελένι ένα μικρό χωριό τότε της σημερινής Αλβανίας το 1744 (κατά νεότερες έρευνες, αντί 1740 ή 1750, ή 1752 που είχαν υποστηρίξει παλιότεροι βιογράφοι). Η μητέρα του λεγόταν Χάμκω, ήταν ελληνίδα στην καταγωγή και ελληνόγλωσση - δεύτερη γυναίκα του Βελή, κόρη του Μπέη της Κόνιτσας. Μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1753, που επηρέασε δραματικά την εφηβική του ηλικία, οι κάτοικοι των χωριών που δυνάστευε ο πατέρας του εξεγέρθηκαν, και οι Γαρδικιώτες συνέλαβαν τη Χάμκω και τη βίασαν ομαδικά, προτού την αφήσουν τελικά ελεύθερη. Σύμφωνα με συχνές εκμυστηρεύσεις του Αλή, ο πατέρας του, ο Βελής, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που άφησε στη γυναίκα του, Χάμκω, και στα δύο παιδιά του, τον Αλή και την αδελφή του Χαϊνίτσα, ήταν "μιά άθλια τρύπα και λίγα χωράφια". Για τα παιδικά χρόνια του Αλή είναι γνωστό ότι ήταν πολύ ανήσυχος και του άρεσαν οι πολεμικές τέχνες. Λόγω αυτών εγκατέλειπε τους δασκάλους του και περιφέρονταν στα βουνά. Έτσι τα λίγα γράμματα που έμαθε τα όφειλε και μόνο στην επιμονή της μητέρας του. Είναι γεγονός πως ο Αλής ανατράφηκε από τη μητέρα του με υπέρμετρη φιλοδοξία και με στόχο να γίνει σπουδαίος, περισσότερο από τον πατέρα του, και μάλιστα κατά τη συνήθη έκφραση του Αλή αναγνώριζε πως εκείνη τον έκανε "άντρα και Βεζύρη". Σε αυτό βοήθησε και η εξολόθρευση όλων των ετεροθαλών αδελφών του από τη μητέρα του, ένα σύνηθες πλέον άγριο φαινόμενο που είχε ξεκινήσει από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνεχίστηκε πιο έντονα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και που υιοθετήθηκε ακόμη σε μεγαλύτερο βαθμό από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η παντελής όμως έλλειψη στοιχείων για την περίοδο των εφηβικών χρόνων του Αλή δεν επιτρέπει σε κανέναν να αναφερθεί στην περίοδο αυτή. Έτσι εικάζεται, πως μετά το θάνατο του πατέρα του, κατά την εφηβική του ηλικία, ο Αλής είχε καταφύγει στα γύρω βουνά και έτοιμος πλέον μαχητής είχε οργανώσει και αναλάβει αρχηγός συμμοριών που συγκροτούνταν από Τόσκηδες και Λιάπηδες ληστές, με τις οποίες επιχειρούσε τις ληστρικές επιδρομές σε ολόκληρη την Ήπειρο και τη Θεσσαλία. Λόγω της ληστρικής του αυτής δράσης συνελήφθη από τον πασά του Βερατίου, Κουρτ Αχμέτ πασά, αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού υποσχέθηκε να σταματήσει τις επιδρομές, υπόσχεση την οποία όμως δεν κράτησε, διότι όπως λέγεται ο πασάς αρνήθηκε να του δώσει για σύζυγο την κόρη του. Έπειτα λόγω της σκληρής καταδίωξης που αντιμετώπισε κατέφυγε στον Καπλάν πασά του Δελβίνου, του οποίου την κόρη (Εμινέ) παντρεύθηκε το 1768, μνηστεύοντας παράλληλα και την αδελφή του Χαϊνίτσα με τον μεγαλύτερο γιο του Καπλάν. Από αυτό τον γάμο ο Αλής απέκτησε και τους δυο του γιους, τον Μουχτάρ (1769) και τον Βελή (1773). Μέσω διαφόρων δολοπλοκιών κατάφερε να εξοντώσει τόσο τον πεθερό του όσο και τον διάδοχο αυτού Σελήμ χωρίς όμως να καταφέρει να διοριστεί αυτός πασάς ενώ παράλληλα εκδικήθηκε τους κατοίκους του Χορμόβου και του Λικλίου οι οποίοι είχαν πριν από χρόνια ατιμάσει τη μητέρα του. Το 1785 διορίστηκε επόπτης των οδικών αρτηριών της Ρούμελης και ήρθε σε συνεννόηση με τους ληστές που δρούσαν στη Θεσσαλία. Όμως, το 1787 όταν και διορίστηκε πασάς των Τρικάλων καταδίωξε και εξόντωσε τους πρώην συμμάχους του, λυτρώνοντας παράλληλα την περιοχή από τις ληστρικές επιδρομές και αποκτώντας τη φήμη ενός ικανού διοικητή. Το 1788 εκμεταλλευόμενος την απουσία του πασά των Ιωαννίνων, Αλή Ζοτ λόγω εκστρατείας στον Δούναβη άρπαξε το πασαλίκι των Ιωαννίνων, πράξη την οποία τελικά ενέκρινε και η Υψηλή Πύλη, δίνοντας του μάλιστα δικαιοδοσία πέρα από την Αλβανία και την Ήπειρο και στη Στερεά Ελλάδα. Από τη θέση του διοικητή του σαντζακίου των Ιωαννίνων θέτει σταδιακά τις βάσεις για τη δημιουργία ενός σχεδόν αυτόνομου από την Πύλη κράτους, το οποίο περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της Ελλάδας και της Αλβανίας. Παράλληλα, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του, η πρωτεύουσά του τα Γιάννινα μετατρέπονται σε ένα σημαντικό πνευματικό, πολιτισμικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο. Στην προσπάθειά του να πετύχει τους σκοπούς του προσεταιρίζεται όλες τις θρησκευτικές και εθνικές ομάδες της επικράτειάς του. Ωστόσο δεν διστάζει να συντρίψει κάθε αντίπαλό του με δυναμικό τρόπο. Παράλληλα αναπτύσσει σχέσεις με ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ως πασάς των Ιωαννίνων συμμετείχε στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1787 - 1792, η συμμετοχή του όμως διεκόπη διότι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει το 1790 και το 1792 κατά των επαναστατημένων Σουλιωτών χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το 1796 κατέκτησε την Άρτα και το 1798 υπέταξε τη Χειμάρρα (Χιμάρα) και κατέλαβε την Πρέβεζα από τους Γάλλους, μετά την αιματηρή Mάχη της Νικόπολης. Μετά την Πρέβεζα κατέλαβε τη Βόνιτσα και το 1803 υπέταξε το Σούλι και εξόρισε τους κατοίκους του. Κεντρικές φυσιογνωμίες στη μάχη του Σουλίου υπήρξαν οι γυναίκες του Σουλίου οι οποίες πολέμησαν γενναία στο πεδίο της μάχης υπό την καθοδήγηση της Μόσχως Τζαβέλλα, συζύγου του Λάμπρου Τζαβέλλα, και της Δέσπως Μπότση. Οι γυναίκες του Σουλίου μάλιστα έμειναν γνωστές για τον περίφημο «χορό του Ζαλόγγου» κατά τον οποίο προτίμησαν να πηδήξουν στον γκρεμό τραγουδώντας και χορεύοντας αγκαλιά με τα παιδιά τους παρά να πιαστούν αιχμάλωτες μετά την πτώση του Σουλίου. Η ηρωική τους πράξη προκάλεσε τον θαυμασμό της Ευρώπης και συνέβαλλε στη δημιουργία ενός έντονου φιλελληνικού κλίματος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.Ο Αλή Πασάς για το επίτευγμα της κατάληψης του Σουλίου διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη διοικητής της Ρούμελης και ο γιος του, Βελής, διοικητής της Θεσσαλίας και του Μοριά ενώ προσωρινά η δικαιοδοσία του επεκτάθηκε μέχρι τη Θράκη. Μεταγενέστερες του επιτυχίες ήταν η κατάληψη του Αργυροκάστρου το 1812 και η αγορά της Πάργας από τους Άγγλους το 1819. Όντας ήδη σχετικά αυτόνομος από την κεντρική εξουσία, ο Αλής είδε το κράτος του να εκτείνεται στη μέγιστη του εξάπλωση από την Πελοπόννησο μέχρι τη Μακεδονία. Η επικράτηση του Αλή Πασά, ως ανώτατου Οθωμανού διοικητή του Ηπειρωτικο-Θεσσαλικού χώρου, ανατρέπει τις ισορροπίες που είχαν επιτευχθεί έως τότε μεταξύ του Μετσόβου και του οθωμανικού κράτους. Το 1795 μισθώνει για λογαριασμό του τον μουκατά της Χώρας Μετσόβου. Η ιστοριογραφία εκλαμβάνει αυτό το γεγονός ως το τέλος του προνομιακού καθεστώτος που απολάμβανε η περιοχή του Μετσόβου από τα μέσα του 17ουαιώνα. Ωστόσο, παρά την αυθαίρετη επιβολή εισφορών και τον τερματισμό της εποπτείας της Χώρας Μετσόβου από Οθωμανούς αξιωματούχους της Κωνσταντινούπολης, αυτή η αλλαγή δεν συνιστά κατάργηση του φορολογικού και, κυρίως, του διοικητικού και γεωγραφικού πλαισίου που διείπε μέχρι τότε την περιοχή. Ακόμα και το 1802, επτά χρόνια αφότου ο μουκατάς του Μετσόβου περιήλθε στα χέρια του Αλή Πασά, ο σουλτάνος Σελήμ Γ΄ απευθύνει έγγραφο προς τον διοικητή του σαντζακιού Τρικάλων και τον ιεροδίκη της ίδιας πόλεως, με το οποίο τους καθιστά γνωστή την ανανέωση προηγουμένων φιρμανιών του Μετσόβου. Ως διοικητική πράξη επιβεβαιώνει ότι ο Αλή Πασάς δεν είχε μετατρέψει τη Χώρα Μετσόβου σε προσωπικό του φέουδο, κάτι που είχε συμβεί με πολλούς οικισμούς της επικράτειάς του. Ωστόσο, παρά τον τυπικό σεβασμό που υποδεικνύει προς το προνομιακό καθεστώς του Μετσόβου, δεν παύει να το υπονομεύει σε όλες του τις πτυχές. Εκτός του ότι γίνεται ο αποκλειστικός νομέας της, επιβάλει στον πληθυσμό της μερικές δυσβάστακτες επιβαρύνσεις. Συγκεκριμένα, αυξάνει σημαντικά το ποσό του φόρου που πλήρωναν ως τότε και, επιπλέον, τους υποχρεώνει να διατηρούν στα ορεινά τους περάσματα αλβανική φρουρά διοριζόμενη από αυτόν. Επίσης, τα μεροκάματα των Μετσοβιτών μαστόρων (οικοδόμων και ξυλουργών) που απασχολεί στα οικοδομικά του έργα, καθώς και το κόστος της ξυλείας που χρησιμοποιείται για την κατασκευή τους, επιβαρύνει την κοινότητα του Μετσόβου. Αυτές οι εξελίξεις, παρά τις συγκρούσεις που δημιουργούν στην τοπική κοινωνία, δεν μεταβάλουν την εσωτερική δομή του καθεστώτος της Χώρας Μετσόβου. Ο φορολογικός της μηχανισμός εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση τις μεθόδους που εφαρμόζονταν κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Το 1820, ύστερα από την αποκάλυψη ότι δυο Αλβανοί σταλμένοι από τον Αλή αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Πασόμπεη, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ ενοχλημένος από αυτό το γεγονός και θορυβημένος διότι ο Αλής ήταν εμπόδιο στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα και κίνδυνος για τη συνοχή της Αυτοκρατορίας του, διέταξε την απομάκρυνσή του από το Πασαλίκι των Ιωαννίνων με σκοπό να τον περιορίσει στο Τεπελένι. Ο Αλής προσπάθησε να εξευμενίσει τον σουλτάνο, ζήτησε τη μεσολάβηση της Ρωσίας και της Αγγλίας ενώ κατέδωσε ακόμα και τη Φιλική Εταιρεία, της οποίας την ύπαρξη γνώριζε από το 1819. Τελικά το 1820 η Πύλη τον κήρυξε ένοχο εσχάτης προδοσίας και τον κάλεσε να εμφανιστεί εντός 40 ημερών στην Κωνσταντινούπολη για να απολογηθεί. Εκείνος φυσικά αρνήθηκε, ερχόμενος σε σύγκρουση με τα στρατεύματα της Αυτοκρατορίας. Ο Μαχμούτ Β΄ κινητοποίησε το καλοκαίρι του 1820 κατά του Αλή στράτευμα 80.000 ανδρών με αρχηγό στην αρχή τον Ισμαήλ Πασόμπεη και στη συνέχεια τον Χουρσίτ Πασά. Ο Αλής βρέθηκε σε δεινή θέση καθώς αντιμετώπισε σημαντική διαρροή οπλαρχηγών (ακόμη και οι γιοι του παραδόθηκαν παρά το γεγονός ότι τους είχε δώσει εντολή να αμυνθούν μέχρις εσχάτων) και στρατευμάτων, ενώ φάνηκε πως ο στρατός του δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος για σύγκρουση με τα σουλτανικά στρατεύματα. Η πολιορκία του κάστρου των Ιωαννίνων συνεχιζόταν λόγω της αντιγνωμίας που είχε ξεσπάσει μεταξύ των πολιορκητών (οφειλόταν στις δωροδοκίες των αξιωματικών από τον διαβόητο πασά ). Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Αλής πήρε με το μέρος του, τους άλλοτε ορκισμένους εχθρούς του, Σουλιώτες με την προϋπόθεση να τους άφηνε να επανεγκατασταθούν στο Σούλι. Αξιοσημείωτο είναι πως την 25η Αυγούστου, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας δεν δίστασε να κάψει μέρος της πόλης για να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο το πυροβολικό του. Η κατάσταση άλλαξε όταν ο Πασόμπεης αντικαταστάθηκε από τον Χουρσίτ, ο οποίος επανέφερε την τάξη στο στρατόπεδο των πολιορκητών, περιόρισε τις επιδρομές των Σουλιωτών και έσφιξε τον κλοιό γύρω από τον Αλή. Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης ανάγκασε τον Χουρσίτ να αρχίσει διαπραγματεύσεις κατά τις οποίες όμως κατέλαβε τα ισχυρά οχυρά του κάστρου περιορίζοντας τον Αλή στο παλάτι του, όπου είχε συγκεντρώσει τους θησαυρούς του αλλά και πολλά βαρέλια πυρίτιδας απειλώντας να δώσει εντολή για ανατίναξη αν γινόταν έφοδος, πράγμα που δεν ευχαριστούσε τον Χουρσίτ που εποφθαλμιούσε την περιουσία του εχθρού του. Κατά τα τέλη του Νοεμβρίου του 1821 ολόκληρη σχεδόν η φρουρά του κάστρου είχε αυτομολήσει στον Χουρσίτ, αφήνοντας στον Αλή μόνο 500 άνδρες, από τους οποίους σε λίγο οι 430 προσχώρησαν στους Τούρκους. Η αποσχιστική δράση του Αλή Πασά αποτελεί ένα από τα κορυφαία παραδείγματα της θεσμικής διαφθοράς και των διασπαστικών τάσεων που επικρατούν εκείνη την περίοδο στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Τον Ιανουάριο του 1822 έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις ο Αλής δέχτηκε να παραδοθεί με τον όρο να του δινόταν αμνηστία και κατέφυγε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα που βρίσκεται στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων. Εκεί, στις 24 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε μετά από σύντομη συμπλοκή, από τον απεσταλμένο του Χουρσίτ, Κιοσέ Μεχμέτ (κατά άλλους ήταν ο Αλή Χασάν), που είχε έρθει δήθεν με το χαρτί της αμνηστίας. Το πτώμα του αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε ταριχευμένο από τον Χουρσίτ στην Κωνσταντινούπολη, όπου αργότερα θάφτηκε σε μια περιοχή έξω από τα τείχη της πόλης. Το ακέφαλο σώμα του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο του σεραγιού, στο Ιτς Καλέ, κοντά στο Φετιγιέ Τζαμί. Ο τάφος αυτός (που περιβαλλόταν ως το 1944 με ωραίο ψηλό κιγκλίδωμα το οποίο αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής για να αντικατασταθεί τα τελευταία χρόνια από καινούργιο) φαίνεται πως ήταν τόπος προσκηνύματος για τους, Αλβανούς κυρίως, Μουσουλμάνους της Ηπείρου και της Αλβανίας ακόμα και κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Κατά άλλες πηγές πάντως τον Αλή Πασά τον σκότωσαν Έλληνες, που μπήκαν στο σπίτι του και τον πυροβόλησαν από το κάτω πάτωμα μέσα στον οντά του. Στο σπίτι του, που σήμερα είναι μουσείο-αξιοθέατο της πόλης των Ιωαννίνων, υπάρχουν ακόμα και οι τρύπες από τις σφαίρες που διαπέρασαν το πάτωμα και σκότωσαν τον Αλή Πασά. Ο Αλής κυβέρνησε επιβάλλοντας σκληρή πειθαρχία και εξολοθρεύοντας ανελέητα τους εχθρούς του και γενικά όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του (Σουλιώτες, Γαρδικιώτες, Κατσαντώνης, Βλαχάβας, πασάδες Δελβίνου και Δίβρας). Κατά τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του κατασκεύασε δρόμους, λιμάνια, γέφυρες, υδραγωγεία, ίδρυσε σχολεία, είχε σε μεγάλη εκτίμηση τους επιστήμονες και παγίωσε την ασφάλεια στην επικράτειά του μέσω της εξάλειψης της ληστείας, ενώ ιδιαίτερα στην πρωτεύουσά του, τα Γιάννενα ενισχύθηκε η βιοτεχνία, αναπτύχθηκαν το εμπόριο, οι τέχνες και τα γράμματα. Επίσης ήταν ανεκτικός έναντι των Χριστιανών και στην επικράτειά του υπήρχε σχετική ανεξιθρησκεία, σε βαθμό που να χτίζει στο παλάτι του εκκλησίες για τους Χριστιανούς συμβούλους του και τις Χριστιανές του χαρεμιού του. Ο Αλής είχε ζητήσει από τον αυστριακό Μέτερνιχ, σχέδιο συντάγματος. Επίσης είχε κατά καιρούς συμμαχήσει καιροσκοπικά με τους Γάλλους, δηλώνοντας μάλιστα και θαυμαστής του Ναπολέοντα (αυτό δεν τον εμπόδισε να καταλάβει το 1798 τη γαλλοκρατούμενη Πρέβεζα και να κατακρεουργήσει τους Γάλλους αιχμαλώτους), είχε καλές σχέσεις με την Αγγλία, ιδίως μετά την αγορά της Πάργας το 1819, ενώ προσπαθούσε να δημιουργήσει καλό όνομα στη Δύση, υποδεχόμενος στο παλάτι του κάθε Ευρωπαίο περιηγητή που περνούσε από την επικράτειά του. Αυτή η εικόνα, που διαδίδεται και από ξένους χρονικογράφους, οδήγησε κάποιους μεταγενέστερους συγγραφείς στην κατασκευή ενός μύθου περί "πεφωτισμένης δεσποτείας" ή ενός "οριενταλικού" Βοναπάρτη της Ηπείρου. Από σύγχρονες μελέτες αυτή η εικόνα κρίνεται εσφαλμένη και αναχρονιστική, η οποία μάλιστα συσκοτίζει τη φύση του ανταγωνισμού μεταξύ Αλή και Σουλιωτών. Ο Αλής, αρχικά ένας Τουρκαλβανός ληστής, θεωρείται ότι δεν διέθετε τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μιας "φωτισμένης δεσποτείας" στην Ήπειρο. Αντίθετα με ανάλογους άλλους ηγέτες που εμφανίστηκαν τότε μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (όπως ο Μωχάμετ Άλι στην Αίγυπτο ή ο Καραοσμάνογλου στη Σμύρνη) δεν ελάφρυνε τα βάρη των αγροτών, τουναντίον μάλιστα αύξησε υπέρμετρα τη φορολογία, και συνέτριψε τους τοπικούς φεουδάρχες μόνο για να υφαρπάξει τις ιδιοκτησίες τους. Στα ύστερα χρόνια της δεσποτείας του ο υπερβολικός συγκεντρωτισμός, η γενικευμένη τρομοκρατία και η φρενήρης αναζήτηση προσωπικού πλουτισμού απέβη εις βάρος της οικονομικής δραστηριότητας. Κατά τα τελευταία χρόνια της εποχής του οι φόροι αυξάνονταν κατά 25% έως 30% το χρόνο με αποτέλεσμα τη φυγή των περίφημων συντεχνιών της Ηπείρου προς το εξωτερικό και τον στραγγαλισμό της παραγωγής και του εμπορίου. Στον φόρο που όριζε το Οθωμανικό κράτος (χαράτσι) αυτός επέβαλε επί πλέον φόρο και μάλιστα σχεδόν ισόποσο, που παρακρατούσε για τον εαυτό του. Στη γεωργία δεν επιτέλεσε κανένα ουσιαστικό έργο γεωπονικού χαρακτήρα και καμία βελτίωση των καλλιεργητικών συνθηκών στα πολυάριθμα τσιφλίκια του. Τα έσοδά του προέρχονταν κυρίως από τη φορολογία, βασικώς στην οθωμανική μορφή της, και όχι από βελτίωση της παραγωγής.. Η φαινομενική ανεξιθρησκεία στην Αυλή του δεν τον εμπόδιζε να τιμωρεί με θάνατο τους Χριστιανούς και τις Μουσουλμάνες που διατηρούσαν ερωτικούς δεσμούς μεταξύ τους. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούσε και για τις Χριστιανές μοιχαλίδες (με αυτή την πρόφαση έπνιξε στη λίμνη των Ιωαννίνων και την ερωμένη του γιου του, Μουχτάρ, την περίφημη Κυρά Φροσύνη, η οποία αρνήθηκε τον έρωτά του). Όσοι απευθύνονταν σε αυτόν για διάφορα ζητήματα, αντιμετωπίζονταν με δικαιοσύνη και συνήθως βρίσκονταν συμβιβαστικές λύσεις. Όσον αφορά θέματα ανακρίσεων ή τιμωρίας, ο Αλή συνήθιζε να υποβάλλει τους ύποπτους ή ένοχους σε φρικτά μαρτύρια. Οι διπλωματικές και διοικητικές του ικανότητες, το ενδιαφέρον του για νεωτερικές αντιλήψεις, η λαϊκή του θρησκευτικότητα, η θρησκευτική του ουδετερότητα, η πάταξη της ληστοκρατίας, η σκληρότητα και εκδικητικότητα που επιδεικνύει κατά την επιβολή της τάξης και η λεηλατική του συμπεριφορά απέναντι σε πρόσωπα και κοινότητες, προκειμένου να αυξήσει τις προσόδους του, προκαλούν τον θαυμασμό και συνάμα τις επικρίσεις των συγχρόνων του, ενώ διχάζουν ακόμη την ιστοριογραφία αναφορικά με την προσωπικότητά του. Ως χαρακτήρας ο Αλή ήταν αντιφατικός: συνδύαζε αρετές όπως οι ηγετικές ικανότητες, η κοινωνική δικαιοσύνη (με τα δεδομένα της εποχής), η ευστροφία, η πολιτική διάνοια και η θρησκευτική ανεκτικότητα με ελαττώματα όπως η φιλαργυρία και η βαναυσότητα. Αν και αγράμματος ευνοούσε την ανάπτυξη των γραμμάτων, ήθελε να οργανώσει το κράτος του στα πρότυπα των αντίστοιχων της Ευρώπης και μπορούσε να ελίσσεται πολιτικά με επιτυχία, ακόμη και με τη Δύση όντας μεγάλος διπλωμάτης αλλά και δολοπλόκος. Παρόλο που ήταν επίορκος και είχε εξοντώσει αρκετούς πρώην συμμάχους του (από τον πεθερό του μέχρι τους πρώην συντρόφους του ληστές) δεν δίσταζε να παίρνει υπό την προστασία του γόνους άλλων παλιών του φίλων (όπως π.χ. ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, γιος του παλιού γνωστού του Αλή, Ανδρέα Βερούση). Ακόμα και στα βαθιά του γεράματα, διατήρησε πάνω από 100 παλλακίδες, ωστόσο έτρεφε αληθινά αισθήματα προς την προστατευόμενη και μετέπειτα τελευταία του σύζυγο, Βασιλική Κονταξή, η οποία όμως δεν ξέχασε ποτέ την εθνική της καταγωγή και το γεγονός πως την άρπαξε και την έκανε γυναίκα του σε ηλικία 12 ετών. Παρά το γεγονός ότι ήταν άθρησκος (ο ίδιος δήλωνε Μπεκτάσης ή Ιακωβίνος. ) ήταν ταυτόχρονα και δεισιδαίμονας με αποτέλεσμα να δέχεται αδιαμαρτύρητα τους προπηλακισμούς και τον ελέγχο των δερβίσηδων για την άστατη ζωή του, ενώ προσκύνησε με ευλάβεια το λείψανο του Κοσμά του Αιτωλού όταν αυτό μεταφέρθηκε κάποτε στα Ιωάννινα. Ο Αλής έδειξε σχετική εύνοια και ανοχή προς το ελληνικό στοιχείο, σε σημείο που η επικράτειά του να είναι το μοναδικό μέρος όπου οι Έλληνες ήταν σχεδόν ισότιμοι με τους Οθωμανούς. Βέβαια ήταν αμείλικτος με όσους αμφισβητούσαν την εξουσία του. Έτσι καταδίωξε τους Κλέφτες και τους Αρματολούς, πολλούς από τους οποίους εξόντωσε (Κατσαντώνης, Βλαχάβας, Κώστας Λεπενιώτης, Λαζαίοι) και άλλους κυνήγησε (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ζαχαριάς κ.α.). Επίσης διώχτηκαν οι ανυπότακτοι Σουλιώτες, οι Χειμαριώτες (Χιμάρα αρχ. Χιμέρα) καθώς και οι Παργινοί. Άλλη μια πόλη που υπέφερε από τον Αλή Πασά, χωρίς όμως να τον προκαλέσει προηγουμένως ήταν η Πρέβεζα, της οποίας οι κάτοικοι ήταν στο έλεος των ευνοούμενων του.Τα μαρτύρια και οι εκτελέσεις Ελλήνων από τον Αλή αναφέρονται στην Ελληνική Νομαρχία η οποία γράφτηκε το 1802, πριν από την καταστροφή του Σουλίου του 1803: Μύριοι εἶναι οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους οἱ σκληροτράχηλοι ὀθωμανοὶ δίδοσι τὸν θάνατον εἰς τοὺς ἀθώους Ἕλληνας, ὁ συχνότερος ὅμως εἶναι τὸ κρέμασμα. Οἱ πλάτανες τῶν Ἰωαννίνων εἶναι ἀδιακόπως πεφορτωμένοι ἀπὸ σώματα νεκρά. Ὁ σκληρόκαρδος τύραννος Ἀλῆς πολλοὺς ἀπεκεφάλισε μὲ τὸ πριόνι, ἄλλους ἔπνιξεν εἰς τὴν λίμνην, ἄλλους ἐφόνευσε, θέτοντας ἐπάνω εἰς τὸ στῆθος των ἀνυπόφορα βάρη, ἄλλους ἔθαψεν ζωντανούς, πολλῶν ἐσύντριψεν τὰς χεῖρας, τοὺς πόδας καὶ ἔπειτα τὴν κεφαλήν, πλῆθος ἐπαλούκωσε, καὶ ἀπὸ δύο Σουλιώτας ὁποὺ ἐφύλαττεν διὰ ἐνέχυρον, τὸν μὲν ἕνα ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔγδαραν ζωντανόν, τὸν δ᾿ ἕτερον ἐσούβλισαν καὶ ἔπειτα ἔψησαν ζωντανόν.Στο ίδιο κείμενο αναφέρονται και οι μεθοδεύσεις του Αλή για να αρπάζει τις περιουσίες των υπηκόων του. Μια μέθοδος που χρησιμοποιούσε ήταν ο διορισμός κάποιου ως διοικητή σε μια περιοχή έναντι αμοιβής. Ο διοριζόμενος για να βγάλει τα έξοδα άρπαζε τις περιουσίες των κατοίκων. Στη συνέχεια ο Αλής φυλάκιζε ή και σκότωνε τον διοικητή και του έπαιρνε την περιουσία που είχε μαζέψει.Από την άλλη πλευρά, στη φρουρά του Αλή και στη στρατιωτική σχολή που ο ίδιος ίδρυσε εκπαιδεύτηκαν κάποιοι από τους σημαντικότερους πολεμιστές της Επανάστασης του 1821. Μερικοί από αυτούς ήταν ο Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Γρίβας, ο Λάμπρος Βέικος, ο Πανουργιάς, ο Γεώργιος Βαρνακιώτης. Επίσης άλλοι σπούδασαν στις περίφημες σχολές των Ιωαννίνων με τη βοήθειά του (Σαλώνων Ησαΐας). Είναι άξιο αναφοράς ότι στο παλάτι του Αλή Πασά είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί Έλληνες λόγιοι και επιστήμονες όπως ο προσωπικός του γιατρός Γ. Σακελλάριος, ο Ιωάννης Κωλέττης, ο δάσκαλος Καλογεράς, ο Αθανάσιος Ψαλίδας,τα πειράματα του οποίου παρακολουθούσε με πρόσκαιρο μάλλον ενδιαφέρον αφού μάλλον ενδιαφερόταν γι΄αυτά στο βαθμό που θα ενίσχυαν τη δύναμή του, ο Μπαλάνος Βασιλόπουλος, ο Ιωάννης Βηλαράς κ.α. ενώ τα Ελληνικά ήταν η επίσημη γλώσσα της αυλής του.. Έλληνες ήταν και οι διαχειριστές της περιουσίας και των οικονομικών του κράτους του (Μάνθος Οικονόμου, Αλέξιος Νούτσος, Ιωάννης Σταύρου, Αθανάσιος Λιδωρίκης). Άλλος Έλληνας που λάμβανε τον πλήρη σεβασμό του Αλή Πασά ήταν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) ενώ τα δυο άτομα που βρίσκονταν στο πλευρό του πασά στις τελευταίες του στιγμές ήταν ο Θανάσης Βάγιας, που ήταν το δεξί του χέρι καθώς και η τελευταία του σύζυγος Κυρά Βασιλική. 1744 Γέννηση του Αλή Πασά στο Τεπελένι. 1786 Η Υψηλή Πύλη διορίζει τον Αλή, Πασά στα Τρίκαλα. 1787 Ο Αλή διορίζεται Πασάς και στα Γιάννενα ως διάδοχος του Κουρτ Πασά. 1789 Πρώτες συγκρούσεις του Αλή Πασά με τους ανένταχτους Σουλιώτες. Οι συγκρούσεις αυτές κρατούν 4 μήνες. 1791 Οι Σουλιώτες επιδίδονται σε ληστρικές επιχειρήσεις στις πεδινές περιοχές του Πασαληκίου του Αλή. 1792 Πρώτη εκστρατεία του Αλή Πασά με 10.000 στρατιώτες κατά των Σουλιωτών αποτυγχάνει. 1797 Συμμετοχή του Αλή Πασά στην τουρκική εκστρατεία κατά του εξεγερμένου Πασά του Βιδινίου Πεσβάνογλου. Οι Σουλιώτες βρίσκοντας ευκαιρία εξαπολύουν επιδρομές κατά πεδινών χωριών. Με τη συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο τα Επτάνησα περιέρχονται στους Γάλλους. Ο Αλή αρχίζει διπλωματική φιλία με τον Ναπολέοντα, εξασφαλίζοντας ελευθεροπλοΐα των εμπορικών πλοίων της επικράτειάς του, στο στενό της Κέρκυρας, αρχίζοντας μια ανεξάρτητη πολιτική. Στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Αλή Πασάς εκστρατεύει κατά του Πασά του Δέλβινου. 1798 Το Πασαλήκι των Ιωαννίνων επεκτείνεται με την προσάρτηση εκείνου της Έδεσσας και της Νάουσας. Το ίδιο έτος διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις με Γαλλία και στρέφεται εναντίον Γάλλων και Ελλήνων στο Βουρθωτό, την Πρέβεζα και την Πάργα. 1799 Κατάληψη των Επτανήσων από τους Ρώσους. 1800 Δεύτερη εκστρατεία του Αλή Πασά κατά των Σουλιωτών αποτυγχάνει. Ιδρύεται η Επτάνησος Πολιτεία. 1802 Τρίτη εκστατεία κατά των Σουλιωτών αποκρούεται. 1803 Τέταρτη εκστρατεία κατά των διχασμένων μεταξύ τους Σουλιωτών επιτυγχάνει, καταλαμβάνεται το Αβαρίκο και οι Σουλιώτες εξαναγκαζόμενοι σε συνθηκολόγηση και αποχωρούν στα Επτάνησα. Παράλληλα ο Αλή Πασάς αρχίζει διπλωματικές σχέσεις με τους Άγγλους. Το ίδιο έτος ορίζεται "Ρούμελη Βαλεσί" (= γενικός διοικητής της Ρούμελης). 1804 Εγκατάσταση αγγλικής αντιπροσωπείας στα Γιάννενα υπό τον Άγγλο διπλωμάτη D.R. Morier. Ο Γιος του Αλή Πασά, ο Βελής, διορίζεται "Μορά Βαλεσί" (= γενικός διοικητής του Μωριά, της Πελοποννήσου). Εκστρατεία κατά των Μποτσαραίων που καταφεύγουν τελικά στα χωριά του Βάλτου και στα Επτάνησα. 1805 Νέες γαλλικές διπλωματικές σχέσεις, ο Γάλλος πρόξενος Πουκενβίλ εγκαταθίσταται στα Γιάννενα. 1807 Το Πασαλήκι των Ιωαννίνων στη μεγαλύτερη δόξα του, όπου στην επικράτειά του περιλαμβάνονται η Ήπειρος, η Θεσσαλία, τμήμα της Μακεδονίας, της Εύβοιας, και το μεγαλύτερο μέρος της Στερεάς. Εκστρατεία κατά της Λευκάδας αποτυγχάνει. 1808 Ο Αλή - Πασάς εκδηλώνει πίστη στην αγγλική διπλωματία και οι Άγγλοι του υπόσχονται την Πάργα. 1810 Αναβάθμιση της αγγλικής αντιπροσωπείας με επίσημο διπλωμάτη πρέσβη στα Γιάννενα. 1811 Οι Άγγλοι εμπιστεύονται τον Αλή Πασά. 1812 Εκδίκηση του Αλή κατά των Γαρδικιωτών. Στο Χάνι του Βαλιαρέ, μεταξύ Γαρδίκι - Ιωαννίνων εξολοθρεύει 600 Γαρδικιώτες. 1815 Σύσφιξη διπλωματικών σχέσεων με Άγγλους. 1818 Ο Αλή - Πασάς πληροφορείται περί της Φιλικής Εταιρείας. 1819 Οι Άγγλοι παραδίδουν στον Αλή Πασά την Πάργα την οποία και εποικίζει με αλβανικές οικογένειες. 1820 Η ακολουθούμενη ανεξάρτητη διπλωματία υποχρεώνει την Πύλη στην παύση και καθαίρεση του Αλή Πάσά. 1821 "Μόρα Βαλεσί" ορίζεται ο Χουρσίτ Πασάς ο οποίος και εκστρατεύει κατά του Αλή. Έλληνες υποστηρίζουν τον Αλή. 1822 Θάνατος του Αλή Πασά στη Μονή Αγίου Παντελεήμονα, στη νησίδα της λίμνης Ιωαννίνων. Αθηναγόρας, Μητροπολίτης Παραμυθίας και Φιλιατών, «Η τελευταία ημέρα του Αλή-πασά». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος 8 (1923), σ. 368-382. Αραβαντινός Σπυρίδων, Ιστορία του Αλή πασά του Τεπελενλή, Δωδώνη, 2004. Δημητρόπουλος Δημήτρης – Μιχαηλάρης Παναγιώτης – Παναγιωτόπουλος Βασίλης (επιμ.), Αρχείο Αλή Πασά, Συλλογής Ι. Χώτζη, Γενναδείου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής Αθηνών, 4 τόμοι, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2007-2009. Ζώτος Δημήτριος, Η δικαιοσύνη εις το κράτος του Αλή πασά, Ιδιωτική Έκδοση, 1938. Καραμπελιάς Γιώργος, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο. Οι Σουλιώτες, ο Αλή Πασάς και η αποδόμηση της ιστορίας, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2011 Καργάκος Σαράντος, Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες, Σιδέρης Ι., 2008. Λαμπρίδης Ιωάννης, Ηπειρωτικά Μελετήματα, τ. Β΄, Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, 1993. Μακρής Γιώργος – Παπαγεωργίου Στέφανος, Το χερσαίο δίκτυο επικοινωνίας στο κράτος του Αλή πασά Τεπελενλή. Ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας και απόπειρα δημιουργίας ενιαίας αγοράς, Παπαζήσης, 1990. Μάρου Αγγελική, «Η Φιλική Εταιρεία και η Αυλή του Αλή Πασά: βολιδοσκοπήσεις, επιλογές και δικτυώσεις», στο: Άννα Β. Μανδυλαρά – Γ. Νικολάου (επιμ.), Η Φιλική Εταιρεία. Επαναστατική δράση και μυστικές εταιρείες στη Νεότερη Ευρώπη, Ασίνη, 2017, σ. 179-215. Μιχαηλάρης Παναγιώτης, «Αλή πασάς των Ιωαννίνων: τα όρια της περιφερειακής αυτονομίας», στο: Ιστορία του Nέου Ελληνισμού, 1770-2000. τ. 1., Ελληνικά Γράμματα, 2003, σ. 257-272. Πέππας Αντώνης, Αλή Πασάς, ο Αρβανίτης ηγεμόνας: Λαογραφική μελέτη της ζωής του Τεπελενιώτη Αλή πασά (1740-1822), Ισηγορία, 2017. Περραιβός Χριστόφορος, Ιστορία του Σουλλίου και Πάργας, Καραβίας Διον., 1997. Περραιβός Χριστόφορος, Απομνημονεύματα Πολεμικά, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, 2019. Πρεβελάκης Ελευθέριος – Καλλιατάκη-Μερτικοπούλου Κάλλια (επιμ.), Η Ήπειρος, ο Αλή Πασάς και η ελληνική επανάσταση. Προξενικές εκθέσεις του William Meyer από την Πρέβεζα, 1819-1821, Ακαδημία Αθηνών, 1996. Σιορόκας Γεώργιος Η εξωτερική πολιτική του Αλή πασά των Ιωαννίνων: από το Τιλσίτ στη Βιέννη (1807-1815), Ιδιωτική Έκδοση, 1999. Σκαφιδάς Βασίλειος, Ιστορία του Μετσόβου, Παπαζήσης, 2016. Σκιώτης Διονύσιος, «Από ληστής πασάς: τα πρώτα βήματα στην άνοδο του Αλή πασά των Γιαννίνων (1750-1784)», Θησαυρίσματα 6 (1969), σ. 257-290. Τρίτος Μιχαήλ, «Τα σωζόμενα φιρμάνια των προνομίων του Μετσόβου», στο: Τ. Παπαζήσης (επιμ.), Πρακτικά Α΄ Συνεδρίου Μετσοβίτικων Σπουδών (Μέτσοβο, 28-30 Ιουνίου 1991), Εξωραϊστικός Σύλλογος Μετσόβου, 1993, σ. 397-414. Φωτιάδης Δημήτρης, Η Επανάσταση του 1821, τ. Α', Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, 2017 Ψιμούλη Βάσω, Σούλι και Σουλιώτες, Εστία, 2006. [Ψαλίδας Αθανάσιος], «Ιστορία της πολιορκίας του Αλή πασά (1820-1822). Εξ ανεκδότου χειρογράφου Α. Ψαλίδα (αποκειμένου εις Ιστορ. Αρχεία Γιάννη Βλαχογιάννη)», Άγγελος Ν. Παπακώστας (εισαγωγή-σημειώσεις), Νέος Κουβαράς 2 (1962), σ. 39-110. Arsh Grigori, Η Αλβανία και η Ήπειρος στα τέλη του ΙΗ΄ και στις αρχές του ΙΘ΄ αιώνα. Τα δυτικοβαλκανικά πασαλίκια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Α. Διάλλα (μτφρ), Gutenberg, 1994. Brondsted Peter-Oluf – Leman Theodore, Ο Αλή πασάς όπως τον γνώρισα: οι μαρτυρίες δύο ταξιδιωτών, Β. Κούταλης (μτφρ.), Ισνάφι, 2006. Fleming Katherine Elizabeth, Αλή πασάς: ο Μουσουλμάνος Βοναπάρτης, Β. Κουρής (μτφρ), Οδυσσέας, 2000. 1821-Το λεξικό του Αγώνα:Αλή Πασάς ΤεπελενλήςΟ θάνατος του Αλή Πασά 24 Ιανουαρίου 1822: Ο θάνατος του Αλή πασά Ιστορία των Ιωαννίνων Αρχειοθετήθηκε 2008-09-14 στο Wayback Machine. Βίος και πολιτεία του Αλή Πασά Ιστορία της Πόλης των Ιωαννίνων TEΣΣΕΡΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΑ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Ο Αλή Πασάς Τεπελενλής (αλβανικά: Ali pashë Tepelena, τουρκικά: Tepedelenli Ali Paşa, 1740 - 24 Ιανουαρίου 1822) ήταν μουσουλμάνος Αλβανός στην καταγωγή πασάς των Ιωαννίνων που διαδραμάτισε για περισσότερα από 40 χρόνια σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ηπείρου και όχι μόνο, από το 1788 όταν και διορίστηκε πασάς των Ιωαννίνων μέχρι τις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης. Στο απόγειο της δόξας του κατείχε μια μεγάλη περιοχή του ελλαδικού χώρου και ανήκε στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για τον τρόπο με τον οποίο διοίκησε το πασαλίκι των Ιωαννίνων αλλά και για τον χαρακτήρα του, έμεινε γνωστός σαν Ασλάνι (λιοντάρι) των Ιωαννίνων. Διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Ηπείρου αλλά και ευρύτερα της Ελλάδας και της Αλβανίας στο μεταίχμιο μεταξύ του 18ουαιώνα και 19ου αιώνα. Καταγόταν από το Τεπελένι της Αλβανίας (γεννήθηκε μεταξύ 1740-1750) και εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο αρχικά ως αρχηγός ληστοσυμμορίας, που εμπλέκεται σε συγκρούσεις με αξιωματούχους του οθωμανικού κράτους στον χώρο της Αλβανίας και της Ηπείρου. Χάρη στην πολεμική του ικανότητα, την ανδρεία του, αλλά και τις δολοπλοκίες του, καταφέρνει να ενταχθεί στον στρατιωτικό- διοικητικό μηχανισμό του οθωμανικού κράτους καταλαμβάνοντας διάφορα αξιώματα, ώσπου τελικά το 1788 διορίζεται πασάς, δηλαδή διοικητής του σαντζακίου των Ιωαννίνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82

Συμμετοχή του Λιβάνου στη Eurovision

Στις 21 Οκτωβρίου του 2004, ο Ibrahim El Khoury, γενικός πρόεδρος και διευθυντής του Télé Liban, δήλωσε ότι ο Λίβανος προορίζεται να κάνει το ντεμπούτο του στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2005 στο Κίεβο της Ουκρανίας. Το τραγούδι και η ερμηνεύτρια, παρουσιάστηκαν με εσωτερική επιλογή του καναλιού. Η Aline Lahoud θα ερμήνευε το τραγούδι στον ημιτελικό της Eurovision 2005 που πραγματοποιήθηκε στις 19 Μαΐου του 2005. Αν και ο Λίβανος αρχικά σχεδίαζε να συμμετάσχει στον διαγωνισμό του 2005, στις 15 Δεκεμβρίου του 2004, το Télé Liban ανακοίνωσε πως θα αποχωρήσει από τον διαγωνισμό λόγω οικονομικών προβλημάτων και διέψευσε τις φήμες που ανέφεραν ότι αποχωρεί λόγω πολιτικών συγκρούσεων με το Ισραήλ. Ωστόσο, πέντε ημέρες μετά, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) ήρθε σε μια συμφωνία με τον Λίβανο και έτσι τέθηκε στον επίσημο κατάλογο των συμμετεχόντων στον διαγωνισμό του 2005.Μετά από προσπάθειες της EBU για διάσωση της συμμετοχής του Λιβάνου στον διαγωνισμό, στις 18 Μαρτίου 2005 αποφασίστηκε τελικά πως η συμμετοχή δεν μπορεί να γίνει για λόγους που σχετίζονται με το Ισραήλ, όπως ανακοινώθηκε και στην ιστοσελίδα του καναλιού. Η απόφαση να αποσυρθεί η χώρα από τον διαγωνισμό ήταν εκτός των χρονικών ορίων που είχε θέσει η EBU και έτσι η ίδια αποφάσισε να αποκλείσει τη συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό για τα επόμενα τρία χρόνια. Με την απαγόρευση των τριών ετών, το Télé Liban δεν μπορούσε να συμμετάσχει στον Διαγωνισμό τραγουδιού eurovision μέχρι το 2009. Το 2007, o Λιβανέζος τραγουδιστής Mika, δήλωσε ότι ενδιαφέρεται να εκπροσωπήσει τη χώρα στο διαγωνισμό του 2008, αλλά κάποιοι άλλοι τηλεοπτικοί σταθμοί στον Λίβανο, όπως το Future Television (το οποίο έκλεισε το 2019 λόγω οικονομικών προβλημάτων), που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην EBU δεν το επιχείρησαν. Η συμμετοχή του δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και έτσι η χώρα δεν έχει κάνει άλλη προσπάθεια προς το παρόν για να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, μετά τη σύναψη της απαγόρευσης του ραδιοτηλεοπτικού του φορέα. Στον διαγωνισμό που θα πραγματοποιούταν στη Βιέννη, το 2015, υπήρχαν αρχικά φήμες πως το Ισραήλ θα αποχωρήσει από τον διαγωνισμό λόγω προβλημάτων του ραδιοτηλεοπτικού του φορέα (IBA) και για λόγους που σχετίζονται με την αποτυχία του Ισραήλ να προκριθεί σε τελικό από τον διαγωνισμό του 2010. Ύστερα από αυτό, ο Λίβανος είχε εκφράσει ενδιαφέρον για ένα ενδεχόμενο ντεμπούτο στον διαγωνισμό του 2015, τελικά όμως κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε καθώς το Ισραήλ τελικά συμμετείχε κανονικά το 2015. Ο λόγος που δεν συμμετέχει ο Λίβανος, στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, είναι κάθετα και μόνο η συμμετοχή του Ισραήλ, στον Διαγωνισμό, και επί του παρόντος, συνολικά 25 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών αδυνατούν και δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ, επειδή θεωρούν ότι «πήρε με βία τα Εδάφη της Παλαιστίνης». 14 από τα 21 μέλη του ΟΗΕ στον Αραβικό Σύνδεσμο: Αλγερία, Κομόρες, Τζιμπουτί, Ιράκ, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Συρία, Τυνησία και Υεμένη, και επιπλέον 9 μέλη του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας: Αφγανιστάν, Μπανγκλαντές, Μπρουνέι, Ινδονησία, Ιράν, Μαλαισία, Μάλι, Νίγηρας και Πακιστάν. Άλλες χώρες που δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ είναι η Κούβα και η Βόρεια Κορέα. Το 2002, ο Αραβικός Σύνδεσμος πρότεινε την αναγνώριση του Ισραήλ από τις αραβικές χώρες ως μέρος της επίλυσης της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης στην Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία. Επίσης ορισμένα μέλη της EBU στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, που συμμετείχαν στο παρελθόν στην Eurovision (Μαρόκο), αλλά και χώρες που δεν συμμετείχαν ποτέ στην Eurovision και έχουν το δικαίωμα για συμμετοχή (Τυνησία, Ιορδανία, Αλγερία, Αίγυπτος και Λιβύη), δεν αναγνωρίζουν ή δεν αναγνώρισαν ποτέ κυρίαρχο κράτος το Ισραήλ (ή το αναγνώρισαν μετά από πολιτικές πιέσεις, όπως το Μαρόκο και η Αίγυπτος), ένα θέμα που μπλοκάρει τη συμμετοχή τους στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision, ενώ αντίστοιχα αξίζει να αναφερθεί στην περίπτωση της Ιορδανίας, ότι στο παρελθόν όταν είχε μεταδώσει τον διαγωνισμό της Eurovision, το 1978, μποϊκόταρε την τότε Συμμετοχή του Ισραήλ, προβάλλοντας στην εμφάνιση του τραγουδιού του, μια εικόνα με λουλούδια, αλλά και στην ψηφοφορία, λέγοντας ότι κέρδισε η τότε Συμμετοχή του Βελγίου, η οποία βγήκε τελικά δεύτερη. Παράλληλα το 1977 η αναμενόμενη συμμετοχή της Τυνησίας στον διαγωνισμό δεν έγινε, ίσως λόγω της παρουσίας του Ισραήλ. Ιστοσελίδα της Eurovision Λίβανος στο Télé Liban Λίβανος Eurovision EBU

Ο Λίβανος δεν συμμετείχε ποτέ στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision. Το Télé Liban είναι ενεργό μέλος της EBU και είχε οριστεί να κάνει το ντεμπούτο του στον διαγωνισμό το 2005 με το τραγούδι "Quand tout s'enfuit" με ερμηνεύτρια την Aline Lahoud (γ. 1981 ή 1986), αλλά αργότερα ο Λίβανος απέσυρε τη συμμετοχή του με αποτέλεσμα να μην έχει συμμετάσχει ποτέ μέχρι σήμερα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision

Ρίνα Σόφερ

Ο πατέρας της Ρίνα είναι ορθόδοξος Εβραίος ραβίνος και η μητέρα της ψυχολόγος. Αν και γεννήθηκε στην Καλιφόρνια μετακόμισε σε μικρή ηλικία στο Πίτσμπεργκ της Πεννσυλβάνια όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια μετά το διαζύγιο των γονιών της. Τα γυμνασιακά της χρόνια βρίσκεται στο Νιού Τζέρσεϊ όπου σε ηλικία 15 ετών την εντοπίζει ένας ατζέντης και της προτείνει να ασχοληθεί με το μόντελινγκ. Μετά από τρεις εβδομάδες ενασχόλησης τα παρατάει για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Ακολουθούν πολλοί ρόλοι στην τηλεόραση και κάποια χρόνια αργότερα στον κινηματογράφο. Το 1995 παντρεύεται το συμπρωταγωνιστή της στη σαπουνόπερα General Hospital Γουάλι Κερθ και αποκτούν μια κόρη, την Ρόζαμπελ. Το 1997 χωρίζουν και 6 χρόνια αργότερα παντρεύεται τον σκηνοθέτη και παραγωγό Σάνφορντ Μπούκσταβερ. Το 2005 αποκτά το δεύτερο της παιδί, μία ακόμη κόρη, την Άβαλον. Σήμερα, εν έτει 2007 κατοικεί μόνιμα στο Σέρμαν Όακς της Καλιφόρνια. Ο πρώτος μεγάλος ρόλος για τη Ρίνα θα έρθει το 1988 στη σαπουνόπερα του ABC, Loving (προβλήθηκε από το δεύτερο κρατικό κανάλι - ΕΤ2 - με τον τίτλο Έρωτες, έρωτες, έρωτες) όπου για 3 χρόνια θα ερμηνεύσει το ρόλο της Αμέλια "Ρόκι" Μακένζι. Το 1992 συμμετέχει στην ταινία του Σίντνεϊ Λούμετ A Stranger Among Us και 2 χρόνια αργότερα μπαίνει στο καστ της επιτυχημένης σαπουνόπερας General Hospital. Ερμηνεύει το ρόλο της Λόις Σερούλο και κερδίζει ένα βραβείο EMMY για "δεύτερο γυναικείο ρόλο" το 1995. Ακολουθούν συμμετοχές σε γνωστές και επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως οι: Melrose Place, The Chronicle, Ed, Coupling και Blind Justice. Εμφανίστηκε επίσης σε ένα επεισόδιο της κωμικής σειράς Seinfeld και σε ένα επεισόδιο της σειράς Friends ("The One with the Cooking Class"). Το 2000 συμμετείχε στην ταινία Traffic καθώς και στο Keeping The Faith δίπλα στους Μπεν Στίλερ, Έντουαρντ Νόρτον και Τζένα Έλφμαν. Το 2006 συμμετείχε σε δύο από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές της σαιζόν που κατά σύμπτωση παίζονται την ίδια μέρα και ώρα από διαφορετικά κανάλια στις Η.Π.Α. Υποδύεται τη Χάιντι Πετρέλι στην σειρά επιστημονικής φαντασίας του NBC, Heroes και την Μέριλιν Μπάουερ στην σειρά του FOX, 24. 1974 : Another World (TV) : Τζόις Αμπενάρθι (1987) 1983 : Loving (TV) : Αμέλια 'Ρόκι' Μακένζι (1988-1991) 1992 : A Stranger Among Us : Σέινα 1992 : Saved by the Bell: Hawaiian Style (TV) : Άντρεα Λάρσον 1993 : General Hospital (TV) : Λόις Σερούλο (1993-1997, 1998) 1994 : Twin Sitters : Τζούντι 1996 : Hostile Advances: The Kerry Ellison Story (TV) : Κέρι Έλισον 1997 : The Stepsister (TV) : Ντάρσι Κάνφιλντ 1998 : Glory, Glory (TV) : Ελίζαμπεθ 1998 : Nightmare Street (TV) : Πένι Ράντολφ 1998 : Melrose Place (TV) : Ηβ Κλίαρι Μπερνς 1999 : Oh, Grow Up (TV) : Σούζαν Βαντερμίρ (1999) 2000 : Keeping the Faith : Ρέιτσελ Ρόουζ 2000 : Traffic : φίλη της Έλενα 2001 : March : Χέντι Πούλμαν 2001 : The Chronicle (TV) : Γκρέις Χωλ (2001-2002) 2002 : Carrie (TV) : Δις Ντεστζάρντεν 2003 : Coupling (TV) : Σούζαν Φρίμαν 2006 : Heroes (TV) : Χάιντι Πετρέλι 2006 : 24 (TV) : Μέριλιν Μπάουερ Η Ρίνα Σόφερ στην IMDb Η Ρίνα Σόφερ στo TV.com Αρχειοθετήθηκε 2008-02-09 στο Wayback Machine. Η Ρίνα Σόφερ στo msn.com

Η Ρίνα Σόφερ (αγγλικά: Rena Sofer) γεννημένη στις 2 Δεκεμβρίου του 1968 στην Αρκάντια της Καλιφόρνια είναι μια Αμερικανίδα ηθοποιός. Έγινε κυρίως γνωστή από τη συμμετοχή της σε σαπουνόπερες και δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CF%8C%CF%86%CE%B5%CF%81

Hovertank 3D

Το Hovertank 3D διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός πυρηνικού πολέμου. Στο Hovertank 3D, ο παίκτης ελέγχει τον Brick Sledge, έναν μισθοφόρο που προσλαμβάνεται από μια άγνωστη οργάνωση (που αναφέρεται στο παιχνίδι ως "UFA") για να σώσει ανθρώπους από πόλεις υπό την απειλή πυρηνικής επίθεσης (κυρίως πολιτικούς ακτιβιστές ή επιστήμονες). Ωστόσο, οι πόλεις είναι επίσης γεμάτες από μεταλλαγμένους ανθρώπους, παράξενα πλάσματα και εχθρικά hovertanks, από όπου πήρε και το όνομά του το παιχνίδι αυτό. Ο παίκτης πρέπει να οδηγήσει ένα hovertank μέσα από τα επίπεδα και να προσπαθήσει να βρει τους ανθρώπους που ο Brick υποτίθεται ότι θα σώσει. Υπάρχουν επίσης πολλοί εχθροί στα επίπεδα, που κυνηγούν τους αθώους ανθρώπους, αλλά και τον ήρωα του παιχνιδιού. Ο παίκτης μπορεί να παρακολουθεί τόσο ανθρώπους όσο και εχθρούς στο πλαίσιο του ραντάρ στο κάτω μέρος της οθόνης. Υπάρχει επίσης ένα χρονόμετρο που μετράει πόσο καιρό μέχρι να πέσει το πυρηνικό. Μόλις μαζευτούν όλοι οι ζωντανοί, ένας κίτρινος τηλεμεταφορέας εμφανίζεται κάπου στο επίπεδο και ο παίκτης πρέπει να τον βρει για να κερδίσει το επίπεδο. Στη συνέχεια, ο παίκτης λαμβάνει την αμοιβή του, με βάση τον αριθμό των ατόμων που διασώθηκαν με ασφάλεια και πόσο γρήγορα ολοκληρώθηκε η επιχείρηση. Όλες οι ζημιές στο hovertank επισκευάζονται αυτόματα στο τέλος κάθε επιπέδου. Η έρευνα του John Carmack στη μηχανή του παιχνιδιού διήρκεσε έξι εβδομάδες, δύο εβδομάδες περισσότερο από οποιονδήποτε κινητήρα id πριν από αυτό το παιχνίδι. Ο κινητήρας που γράφτηκε για αυτό το παιχνίδι επεκτάθηκε με χαρτογράφηση υφής για να γίνει το Catacomb 3-D και στη συνέχεια με raycasting για το γνωστό Wolfenstein 3D. Μετά την ολοκλήρωση του κινητήρα, το προσωπικό του παιχνιδιού πήρε την απόφαση ότι το συγκεκριμένο θέμα του πυρηνικού Αρμαγεδώνα και ανέπτυξε το παιχνίδι. Λέγεται ότι ο Adrian Carmack απολάμβανε να ζωγραφίζει τα τέρατα και άλλες φρικιαστικές πινελιές. Οι τίτλοι είναι οι John Carmack και John Romero ως προγραμματιστές, Tom Hall ως σχεδιαστής παιχνιδιών και Adrian Carmack ως σχεδιαστής παιχνιδιών. Ο πηγαίος κώδικας του παιχνιδιού, που ανήκει πλέον στην Flat Rock Software, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2014 υπό την GNU GPL-2.0-ή μεταγενέστερη με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που γίνεται από το id και τους συνεργάτες. Το Hovertank 3D είναι το ορόσημο στα γραφικά παιχνιδιών πρώτου προσώπου, όντας το πρώτο. Άλλα 3D παιχνίδια εκείνη την εποχή, όπως οι προσομοιωτές πτήσης και άλλα παιχνίδια (όπως το Alpha Waves ) που είχαν πιο λεπτομερή περιβάλλοντα, ήταν αισθητά πιο αργά. Ένας παρόμοιος κινητήρας χρησιμοποιήθηκε από το MIDI Maze για το Atari ST το 1987 και το Wayout για την οικογένεια Atari 8-bit από το 1982.

Το Hovertank 3D, επίσης γνωστό με διάφορα άλλα ονόματα (Hovertank ή Hovertank One), είναι ένα παιχνίδι δράσης, αλλά και μάχης το οποίο αναπτύχθηκε από την εταιρία παιχνιδιών id Software και δημοσιεύτηκε από τη Softdisk τον Απρίλιο του 1991.

https://el.wikipedia.org/wiki/Hovertank_3D

Τράουντλ Γιούνγκε

Beevor, Antony (2002). Berlin – The Downfall 1945. Viking-Penguin Books. ISBN 978-0-670-03041-5. Galante, Pierre· Silianoff, Eugene (1989). Voices From the Bunker. New York: G. P. Putnam's Sons. ISBN 978-0-3991-3404-3. Hamilton, Charles (1984). Leaders & Personalities of the Third Reich, Vol. 1. R. James Bender Publishing. ISBN 0-912138-27-0. Joachimsthaler, Anton (1999) [1995]. The Last Days of Hitler: The Legends, the Evidence, the Truth. Trans. Helmut Bögler. London: Brockhampton Press. ISBN 978-1-86019-902-8. Junge, Traudl; Müller, Melissa (editor): Until the Final Hour: Hitler's Last Secretary, Arcade Publishing, 2004. (ISBN 978-1-55970-728-2) Childs, David, Obituary The Independent, 18 February 2002 Hooper, John: Traudl Junge obituary, The Guardian, 14 February 2002 6522256 Τράουντλ Γιούνγκε στο Find a Grave (Αγγλικά) Traudl Junge στην IMDb «The Line». A comic that juxtaposes Traudl Junge with Sophie Scholl "Witness: The Death of Hitler" Interview in BBC Radio's oral history series "Witness". Speaking in English, Traudl Junge recalls her memories of working with Hitler, and of events in the bunker at the time of his death.

Η Τράουντλ Γιούνγκε (Gertraud "Traudl" Junge, 16 Μαρτίου 1920 – 10 Φεβρουαρίου 2002) ήταν Γερμανίδα εκδότρια που εργάστηκε ως η τελευταία γραμματέας του Αδόλφου Χίτλερ από τον Δεκέμβριο 1942 έως τον Απρίλιο 1945. Μετά τη σύνταξη της διαθήκης του Χίτλερ, έζησε στο Καταφύγιο του Χίτλερ στο Βερολίνο μέχρι τον θάνατό του. Μετά τη σύλληψη και τη φυλάκισή της τον Ιούνιο 1945, ανακρίθηκε τόσο από τους Σοβιετικούς όσο και από Αμερικανούς αξιωματικούς. Στην μεταπολεμική Δυτική Γερμανία εργάστηκε ως γραμματέας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα απομνημονεύματά της, όπου υποστήριξε ότι αγνοούσε τις ναζιστικές φρικαλεότητες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατηγορούσε τον εαυτό της ότι δεν διέθεσε χρόνο για να διερευνήσει τις εκθέσεις σχετικά με αυτές. Η ζωή της, που βασίζεται εν μέρει στο βιβλίο της Bis zur letzten Stunde (Μέχρι την τελική ώρα), αποτέλεσε πηγή για αρκετές ταινίες, ιδιαίτερα για την γερμανική ταινία του 2004 Η Πτώση (γερμανικά: Der Untergang‎), η οποία αναφέρεται στις τελευταίες δέκα ημέρες της ζωής του Χίτλερ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BB_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5

Ραμψίνιτος μύθος

«βουλόμενον δὲ αὐτὸν ἐν ἀσφαλείῃ τὰ χρήματα θησαυρίζειν οἰκοδομέεσθαι οἴκημα λίθινον, τοῦ τῶν τοίχων ἕνα ἐς τὸ ἔξω μέρος τῆς οἰκίης ἔχειν. τὸν δὲ ἐργαζόμενον ἐπιβουλεύοντα τάδε μηχανᾶσθαι. «Και επειδή ήθελε ν' ασφαλίσειτους θησαυρούς του, διέταξε να χτίσουν ένα πέτρινο οικοδόμημα, του οποίου ο ένας τοίχος θα ήταν κοινός με το έξω μέρος του ανακτόρου του. Εκείνος, όμως, που ανέλαβε τις εργασίες επιβουλευόταν τους θησαυρούς και σκαρφίστηκε το εξής»: Τον έκτισαν κατά τρόπον ώστε να μπορεί να μετακινείται, χωρίς να αφήνει κανένα ίχνος, ένας ογκόλιθος που άφηνε ελεύθερο ένα πέρασμα απ΄ όπου όσοι ήξεραν το μυστικό (οι δυο αρχιτέκτονες) μπορούσαν να μπαίνουν και να κλέβουν.«Ραμψίνιτος ή οι κλέφτες»

Ο Ραμψίνιτος μύθος καταγράφηκε από τον Ηρόδοτο ως ιστορικό γεγονός, ενώ το παραμύθι αυτό ήταν κοινό σε πάρα πολλές από τις τότε κοινωνίες, μεταξύ άλλων και της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν το μυθολόγημα του Προφονίου και του Αλαμίδη, που έκτισαν τον θησαυρό τον βασιλιά της Ηλείας Αυγεία, του βασιλέως Υριέως στην Υρία ή Λεβάδια της Βοιωτίας, αλλά και του Τροφωνίου και του Αγαμήδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CF%88%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82

Χαράλαμπος Σιδηρόπουλος

Γεννήθηκε στα Κοτύωρα του Πόντου και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Σιδηρόπουλος ή Ντιμήτ Αγάς, όπως τον αποκαλούσαν τιμητικά οι Τούρκοι. Σπούδασε στο Κολέγιο της Μερσιφούντος και εν συνεχεία στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης. Μετά τις σπουδές του στο Γυμνάσιο της Σμύρνης γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύτηκε στην παθολογία και στη μαιευτική. Στα Κοτύωρα ανέπτυξε κοινωνική δράση και εξελέγη ομόφωνα δήμαρχος της γενέτειράς του, με την ψήφο όλων των κατοίκων ανεξάρτητα από τη φυλή ή το δόγμα τους. Κατά τη δημαρχία του έγιναν αρκετά έργα, ενώ συνεργάστηκε και με το Μητροπολίτη Πολύκαρπο.Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες στον τουρκικό στρατό. Μετά την ανακωχή διορίστηκε γενικός διευθυντής του Ορφανοτροφείου της πόλης και είχε ενεργό ρόλο στο κίνημα για την ανεξαρτησία του Πόντου. Καταδιώχθηκε από τους κεμαλικούς και κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη. Καταδικάστηκε σε θάνατο από δικαστήριο στην Αμάσεια μαζί με το Μητροπολίτη Πολύκαρπο. Στη Μακεδονία, όπου κατέφυγε μετά, μαζί με άλλους πρόσφυγες, ιδρύθηκε ορφανοτροφείο στη μονή Σφηνίτσης- Βεροίας για την περίθαλψη των παιδιών. Ο Σιδηρόπουλος ανέλαβε τη διεύθυνση του ορφανοτροφείου. Επίσης, σε εκείνον οφείλεται η ίδρυση του συνοικισμού εξ ευαγγελικών προσφύγων εν Μακεδονία. Ο συνοικισμός των Ευαγγελικών ιδρύθηκε στην Κατερίνη με έγκριση της κυβέρνησης. Συνεργάτες του ήταν ο Χρήστος Λεμονόπουλος και ο Χαράλαμπος Μελετλίδης. Κατά την Κατοχή διετέλεσε αντιπρόεδρος του νεοϊδρυθέντος τμήματος του Ερυθρού Σταυρού της Κατερίνης με πρόεδρο το Μητροπολίτη Κίτρους Κωνσταντίνο Κοϊδάκη. Το 1945 διετέλεσε Δήμαρχος Κατερίνης και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην πόλη κατά την κρίσιμη μεταβατική περίοδο μετά τον πόλεμο. Το 1951 συνταξιοδοτήθηκε λόγω ορίου ηλικίας, όμως συνέχισε να υπηρετεί την θρησκευτική κοινότητα των Ευαγγελικών. Ήταν παντρεμένος και απέκτησε 3 παιδιά. Η κόρη του ήταν υφηγήτρια του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και διευθύντρια της ελληνικής υπηρεσίας του BBC.

Ο Χαράλαμπος Δ. Σιδηρόπουλος (Κοτύωρα Πόντου, 1870 – Κατερίνη, 23 Φεβρουαρίου 1964) ήταν Έλληνας γιατρός, Δήμαρχος Κατερίνης από το 1945 ως το 1946. Ήταν ένας από τους παλαιότερους αξιωματούχους του συνοικισμού των Ευαγγελικών, που ιδρύθηκε το 1923 στην Κατερίνη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82

Αδαμσίτης

Πρόκειται για άοσμη κρυσταλλική οργανική ένωση που χρησιμοποιείται στην ατμώδη μορφή της ως ερεθιστικό των πνευμόνων. Με τη μορφή κίτρινου καπνού ερεθίζει τα μάτια, τους πνεύμονες και προκαλεί πτάρνισμα, έμετο και αίσθηση δυσφορίας στη μύτη, τον λάρυγγα και το στήθος. Η παρατεταμένη επαφή με το αέριο προκαλεί ζαλάδα, πονοκέφαλο, γενική φυσική αδυναμία και απελπισία. Οι επιδράσεις του διαρκούν συνήθως 12 ώρες και η μόνη προστασία κατά της εισπνοής του αερίου είναι μία καλή μάσκα με καλό μηχανικό φίλτρο. Όταν χρησιμοποιείται ως χημικό όπλο απαιτείται αρχικά απόσταση ασφαλείας ή απομόνωση της περιοχής σε περιφέρεια 60 περίπου μέτρων για μικρές κηλίδες από το σημείο διάχυσης του αερίου και σε περίπτωση αντίθετου ανέμου 400 μέτρα το πρωί και 1,2 χλμ το βράδυ. Στην περίπτωση μεγάλων κηλίδων, δηλαδή εκτεταμένης χρήσης του αερίου και αντίθετου ανέμου απαιτείται απόσταση ασφαλείας 2,3 χλμ το πρωί και 5,2 το βράδυ. Adamsite in the NIOSH emergency response database Case definition of adamsite poisoning (από το Center for Disease Control των Η.Π.Α.)

Το αέριο adamsite, επίσης αδαμσίτης (DM) (αρσενική διφαινυλαμίνη χλωροαρσίνη, ή διφαινυλοαμινοχλωροαρσίνη) είναι δυνάμει θανατηφόρο πταρνιστικό αέριο που προκαλεί και εμετό καταστολής, που αναπτύχθηκε στις Η.Π.Α. και χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Α' Π.Π.. Για καταστολή χρησιμοποιήθηκε κατά της διαδήλωσης του Bonus Army στην Ουάσινγκτον, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1932.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CF%83%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

De transitu beatae Mariae virginis

Περιγράφει στοιχεία απότη ζωή της Παρθένου Μαρίας μετά την ανάσταση του Ιησού.Η επικοινωνία της με τους μαθητές του Χριστού, η κοίμηση της,η μετάστασή της στους ουρανούς,οι εμφανίσεις της με διάφορα βιβλικά πρόσωπα και η κάθοδός της στον Άδη. Για πρώτη φορά έχουμε μνεία για την ενσώματη μετάσταση της Θεοτόκου. Το κείμενο προέρχεται μάλλον από τις αρχές του 5ου αιώνα. Στηρίζεται σε παλαιότερο ελληνικό πρωτότυπο. Στυλιανός Παπαδόπουλος, Πατρολογία Γ', εκδ.Γρηγόρης, Αθήνα, 2010, σελ.868-869 Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, περίοδος διωγμών,τομ. 2,εκδ.Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη, 20053σελ.673

To De transitu beatae Mariae virginis (Περί μεταστάσεως της μακαρίας Παρθένου Μαρίας) είναι απόκρυφο κείμενο που κυκλοφόρησε στη λατινική και στην ελληνική γλώσσα σχετικά με την κοίμηση της Θεοτόκου με το όνομα του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

https://el.wikipedia.org/wiki/De_transitu_beatae_Mariae_virginis

Βαρσίνη

Πιθανή ημερομηνία γέννησης της Βαρσίνης ήταν το 363 π.Χ. Ήταν η μεγαλύτερη από τις κόρες ενός Πέρση ευγενούς, που ονομαζόταν Αρτάβαζος Β΄ και που, όπως και οι πρόγονοί του, υπηρετούσε ως σατράπης της Φρυγίας στον Ελλήσποντο, περιοχή που την εποχή εκείνη αποτελούσε τμήμα της Περσικής Αυτοκρατορίας. Η Βαρσίνη έλαβε την καλύτερη δυνατή μόρφωση, τόσο από Πέρσες, όσο και από Έλληνες δασκάλους. Το 358 π.Χ. ο πατέρας της στράφηκε εναντίον του νέου Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Γ΄. Όταν ο βασιλιάς εξασφάλισε τη θέση του στο θρόνο, επικεντρώθηκε στο να καταβάλει την επανάσταση αυτή, αναγκάζοντας τον Αρτάβαζο Β΄ να προσλάβει Έλληνες μισθοφόρους στο στρατό του. Ανάμεσά τους ήταν δύο αδέλφια από τη Ρόδο, ο Μέντωρ και ο Μέμνων, που απέκτησαν στενές σχέσεις μαζί του. Σαν αποτέλεσμα ο Αρτάβαζος Β΄ νυμφεύτηκε την αδελφή τους και στον Μέντορα έδωσε το χέρι της Βαρσίνης, που τότε βρισκόταν σε πολύ νεαρή ηλικία. Το πρώτο μισό του 354 π.Χ. ο Αρτάβαζος Β΄ γνώρισε την ήττα από τα στρατεύματα του αντιπάλου του και μαζί με τα παιδιά του, τις γυναίκες του και το Μέμνονα κατέφυγε στην Πέλλα, πρωτεύουσα του Μακεδονικού κράτους, στην Αυλή του βασιλιά Φιλίππου Β΄. Ο τελευταίος τους υποδέχθηκε φιλικά και τους επέτρεψε να παραμείνουν στην επικράτειά του. Εκεί η οικογένεια γνώρισε το νεαρό πρίγκιπα Αλέξανδρο Γ΄, επτά ή οχτώ χρόνια νεότερο της Βαρσίνης και πιθανώς τον φιλόσοφο Αριστοτέλη. Το 343 π.Χ. κλήθηκαν να επιστρέψουν στην Περσία, χάρις στον σύζυγο της Βαρσίνης, Μέντορα. Εκείνος είχε καταφύγει στην Αίγυπτο, αλλά αργότερα κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Γ΄, ο οποίος και ικανοποίησε την επιθυμία του να επιστρέψουν στην πατρίδα ο αδελφός, η σύζυγος και ο πεθερός του. Εκείνοι με τη σειρά τους του παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες, αναφορικά με τα σχέδια του Φιλίππου να επιτεθεί στην Περσία, μόλις θα είχε υποτάξει τις ελληνικές πόλεις. Η Βαρσίνη επανενώθηκε με τον σύζυγό της το 342 π.Χ., όταν είχε κλείσει τα εικοσιένα της χρόνια. Δυστυχώς εκείνος απεβίωσε δύο χρόνια αργότερα, έχοντας προλάβει να της χαρίσει μια κόρη. Σχεδόν αμέσως μετά το θάνατο του Μέντορα, η Βαρσίνη παντρεύτηκε τον αδελφό του Μέμνονα, που διέμενε σε προσωπικές του εκτάσεις στην Τρωάδα. Ο νέος της σύζυγος διέθετε -από προγενέστερο γάμο- αρκετούς γιους. Η φιλοδοξία που έτρεφε ο Μέμνων ήταν να ανακηρυχτεί ανώτατος διοικητής των δυτικών επαρχιών του κράτους, αλλά οι τρεις επόμενοι βασιλείς ήταν πολύ επιφυλακτικοί για να του αναθέσουν αυτό το καθήκον, με δεδομένη την παλαιότερη επαναστατική του δράση. Τη θέση κέρδισε τελικά χάρη στα κατορθώματά του στους πολέμους ενάντια στον Αλέξανδρο Γ΄, ο οποίος, βασιλιάς της Μακεδονίας πλέον, έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο του αποθανόντος πατέρα του για την κατάλυση της περσικής αυτοκρατορίας. Στη Βαρσίνη επιβλήθηκε η διαμονή στην Αυλή του Πέρση βασιλιά Δαρείου Γ΄, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πίστη τού συζύγου της στο στέμμα. Ο Μέμνων, μέχρι το τέλος του το 333 π.Χ. και ο αδελφός της Βαρσίνης Φαρνάβαζος Γ΄, κατάφεραν σημαντικές επιτυχίες στην προσπάθειά τους να σταματήσουν την προέλαση του Αλεξάνδρου. Με 300 πλοία πήραν τον έλεγχο του Αιγαίου πελάγους, απειλώντας να αποκόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού τού Αλεξάνδρου Γ΄. Επίσης ενθάρρυναν επανάσταση των Σπαρτιατών κατά των Μακεδόνων, απειλώντας την ίδια τη Μακεδονία. Τους σταμάτησε η επιτυχία του Αλεξάνδρου Γ΄ στη Μάχη της Ισσού, το Νοέμβριο του 333 π.Χ.. Όταν το 332 π.Χ. ο Μακεδόνας στρατηλάτης πολιόρκησε την Τύρο, έδρα του περσικού στόλου, ο στόλος αυτός αποδιοργανώθηκε. Η Βαρσίνη έπεσε στα χέρια των ανδρών του Αλεξάνδρου Γ΄ μαζί με τις συζύγους του Δαρείου Γ΄. Όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Πλούταρχος στο έργο του Βίοι Παράλληλοι, ο Αλέξανδρος σεβάστηκε τις γυναίκες και η Βαρσίνη μεταφέρθηκε στη Δαμασκό. Καθώς είχε λάβει ιδιαίτερη μόρφωση και μάλιστα ελληνική παιδεία, επανασυνδέθηκε με τον παιδικό της φίλο Αλέξανδρο Γ΄. Η ένωσή τους, εκτός από συναισθηματική, ίσως είχε και πολιτική σκοπιμότητα: ο Αλέξανδρος Γ΄ με το πέρασμα του χρόνου αποζήτησε να αναγνωριστεί ως νόμιμος βασιλιάς της Περσίας και πιθανή συγγένειά του με Περσίδα θα ενδυνάμωνε τη θέση του. Στην Υρκανία υποδέχτηκαν τον Αρτάβαζο Β΄ ως σατράπη, ο οποίος είχε συμμαήσει με τον Μακεδόνα στρατηλάτη. Το 327 π.Χ., η Βαρσίνη έφερε στον κόσμο το πρωτότοκο τέκνο τού Αλεξάνδρου Γ΄, έναν γιο που ονομάστηκε Ηρακλής. Ωστόσο ο Αλέξανδρος ελάχιστα αργότερα νυμφεύτηκε μία άλλη γυναίκα, τη Ρωξάνη. Τον θάνατο του Αλεξάνδρου Γ΄ στη Βαβυλώνα, το 323 π.Χ. ακολούθησαν πολύχρονες ένοπλες διαμάχες για το διαμοιρασμό της απέραντης αυτοκρατορίας του. Ένας από τους Επιγόνους του, ο Πολυπέρχων, προσπάθησε το 309 π.Χ. να ανεβάσει στον μακεδονικό θρόνο τον Ηρακλή, αλλά ο Κάσσανδρος τον έπεισε να εγκαταλείψει την προσπάθειά του αυτή. Η Βαρσίνη και ο γιος της θανατώθηκαν. Μια άλλη εκδοχή θέλει τους δυο τους νεκρούς σε κάποια νωρίτερη ημερομηνία, οπότε ο διεκδικητής του 309 θα ήταν κάποιος σωσίας τού Ηρακλή. Παντρεύτηκε πρώτα τον θείο της Μέντορα τον Ρόδιο στατηγό και απέκτησαν μία κόρη. Όταν εκείνος απεβίωσε το 340 π.Χ., η Βαρσίνη παντρεύτηκε τον αδελφό του Μέμνονα τον Ρόδιο, στρατηγό. Τη Βαρσίνη έλαβε ο Αλέξανδρος Γ΄ της Μακεδονίας ο Μέγας, μάλλον ως παλλακίδα. Γιος τους ήταν ο: (νόθος) Ηρακλής π. 327-309 π.Χ., απεβ. 18 ετών. Αλέξανδρος ο Μέγας Επίγονοι Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, Ευμένης www.livius.org Μάριος Βερέττας, Βαρσίνη, η άγνωστη Περσίδα ερωμένη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, (2 τόμοι), Ιστορικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βερέττα, Ρόδος 2022

Η Βαρσίνη (363 π.Χ. (?) – 309 π.Χ.) από τη Δυναστεία των Φαρνακιδών ήταν πριγκίπισσα της αρχαίας Περσίας, που έγινε ερωμένη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, που ονομάστηκε Ηρακλής.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B7

Πρωτάθλημα Αθήνας πετοσφαίρισης γυναικών 1930

Το "Πρωτάθλημα Αθηνών βόλεϋ-μπωλ γυναικών" 1930 ήταν το τελευταίο που διοργάνωσε ο Πανιώνιος καθώς από την επόμενη χρονιά το ανέλαβε ο ΣΕΓΑΣ. Όπως και το 1929 διεξήχθη μετά τη λήξη του αντίστοιχου ανδρικού πρωταθλήματος. Είναι γνωστές ελάχιστες λεπτομέρειες. Ήταν ένα συναρπαστικό πρωτάθλημα και συμμετείχαν αρκετές ομάδες. Ο αήττητος επί τρία χρόνια Πανιώνιος είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη και συχνά προσκαλείτο για φιλικά ματς σε συνοικίες της Αθήνας. Το Φεβρουάριο του 1930 μετέβη για φιλικό αγώνα στην Χαλκίδα προσκαλεσμένος από την τοπική ΑΕ Χαλκίδος, με την ευκαιρία αθλητικών αγώνων που διεξάγονταν εκεί. Επικράτησε εύκολα με 15-1, 15-3 αλλά η πρόσκληση αυτή ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός, αφού για πρώτη φορά καλείτο γυναικείος αθλητικός σύλλογος στην επαρχία για αγώνα, κάτι που συνέβαινε μόνο με τα ποδοσφαιρικά σωματεία και σπανιότατα με τις ανδρικές ομάδες μπάσκετ ή βόλεϊ.Στο πρωτάθλημα ο σμυρναϊκός σύλλογος παρέμεινε αήττητος ως τον ημιτελικό, όπου ηττήθηκε από το Παλαιό Φάληρο. Ήταν η πρώτη ήττα του έπειτα από τρία χρόνια. Ο αγώνας ήταν επεισοδιακός και διακόπηκε καθώς υπήρξαν διαμαρτυρίες από τις αθλήτριες του Πανιωνίου για κάποια απόφαση του διαιτητή. Τελικά ο αγώνας κατακυρώθηκε υπέρ του Παλαιού Φαλήρου και οι κυανέρυθρες απογοητευμένες ηττήθηκαν και στο μικρό τελικό. Τον τίτλο πήρε το Παλαιό Φάληρο που νίκησε στον τελικό τον ΑΟ Νεανίδων. Προκριματικοί: άγνωστος αριθμός ομάδων σε ομίλους. Πρόκρίθηκαν οι δύο πρώτοι από κάθε όμιλο. Ημιτελικοί Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου - Πανιώνιος: 2-0 σετ χωρίς αγώνα. Ο Πανιώνιος αποχώρησε διαμαρτυρόμενος για κάποια διαιτητική άποφαση και ο αγώνας κατακυρώθηκε υπέρ του Π. Φαλήρου. Α.Ο. Νεανίδων - Νήαρ Ηστ: Τελικός: Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου - Α.Ο. Νεανίδων: 2-1 (19-17, 13-15, 15-13) 3η θέση: Νήαρ Ηστ - Πανιώνιος: 2-0 Σύνθεση Π. Φαλήρου: αδερφές Καββαδία, Γιαννακοπούλου, Λαζαροπούλου, Καν, Πρωτοπαπά. Θ. Μπελίτσος, "Κυανέρυθρη ιστορία: Ο Πανιώνιος εισάγει το γυναικείο βόλεϊ στην Ελλάδα το 1926", εφ. "Κυανέρυθρη πλατεία", φ. 60 (26/1/2013).

Το Ε΄ Πρωτάθλημα Αθηνών βόλεϊ γυναικών που διοργάνωσε ο Πανιώνιος με την άδεια του ΣΕΓΑΣ ολοκληρώθηκε στις 13 Ιουλίου 1930. στο γυμναστήριο του Εθνικού Γ.Σ. Τον τίτλο κατέκτησε ο Α.Ο. Παλαιού Φαλήρου για πρώτη φορά. Το πρωτάθλημα του 1930 αφιερώθηκε στη μνήμη του Δημητρού Δάλλα που είχε αποβιώσει το προηγούμενο έτος, τιμώντας έτσι τον πρωτοπόρο παράγοντα του αθλητισμού γυναικών που υπήρξε ο εμπνευστής αυτών των αγώνων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_1930

Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση

Α΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, 1938, Πρόεδρος της Κριτικής και Οργανωτικής Επιτροπής ο Γ. Οικονόμου, αντιπρόεδρος ο Κωστής Μπαστιάς και γενικός γραμματέας ο Π. Πρεβελάκης Β΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση (Ζάππειο μέγαρο, Μάρτιος και Απρίλιος 1939), Πρόεδρος της Κριτικής και Οργανωτικής Επιτροπής ο Κωστής Μπαστιάς και γενικός γραμματέας ο Π. Πρεβελάκης Γ΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση, Μάιος 1940 1948 Α΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεσις 1952 Δ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1957 Ε΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1960 ΣΤ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1963 Ζ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1965 Η΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1967 Θ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1969 Ι΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση 1971 ΙΑ΄ Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση (08/04/1971) 1973 ΙΒ΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση 1975 ΙΓ΄ Πανελλήνια Καλλιτεχνική ΈκθεσηΟ θεσμός σταμάτησε με τη Μεταπολίτευση. Με το ίδιο όνομα οργανώθηκε έκθεση και το 1987 κατά την υπουργία της Μελίνας Μερκούρη: 1987 Πανελλήνια καλλιτεχνική έκθεση '87 στο Εκθεσιακό Κέντρο ΟΛΠ, ΠειραιάΑναβίωση του θεσμού αναγγέλθηκε για οργάνωση Πανελλήνιας Έκθεσης Εικαστικών το 2008. Δημήτριος Ευαγγελίδης, «Η Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεσις, Β΄», εφ. Τα Νέα, 20 Νοεμβρίου 1948. Δημήτριος Ευαγγελίδης, «Η Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση», Νέα Εστία, τχ. 514, 1η Δεκεμβρίου 1948, σελ. 1507-1510. (Αχιλλέας;) Κύρου, «Η Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση», εφ. Εστία, 9 Νοεμβρίου 1948. Μ. Κωνσταντόπουλος, «Η πρώτη Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις», εφ. Ακρόπολις, 11 Νοεμβρίου 1948. Μ. Κωνσταντόπουλος, «Τα βραβεία και οι έπαινοι της Πανελληνίου Εκθέσεως», εφ. Ακρόπολις, 12 Δεκεμβρίου 1948. Παπαγιαννόπουλος – Παλαιός, «Η Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις 1948», Ο Συλλέκτης, τχ. 3-5, 1949, σελ. 81-106. Βάλιας Σεμερτζίδης, «Απόψεις πάνω στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση», Φιλολογική Πρωτοχρονιά, 1949, σελ. 259. Ετήσια Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις, Κατάλογος των εκτιθέμενων έργων, Αθήνα 1938. Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις, Κατάλογος των εκτιθέμενων έργων, Αθήνα 1939. Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις, Κατάλογος των εκτιθέμενων έργων, Αθήνα 1940. Πανελλήνιος Καλλιτεχνική Έκθεσις, Κατάλογος των εκτιθέμενων έργων, Αθήνα 1948. Η Δ' Πανελλήνιος Έκθεσις, εφημερίδα Βραδυνή, 12/04/1952 (Αρθρογράφος: Δημήτριος Καλλονάς)

Η Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση ήταν θεσμός του 20ού αιώνα, σε τέσσερα διαστήματα: στις αρχές του αιώνα, με το όνομα Πανελλήνια Έκθεση Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών 1910-1916), το 1938-1940, η πρώτη ετήσια Πανελλήνια Έκθεση που οργανώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά λόγω του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η έκθεση άρχισε ξανά μεταπολεμικά, το 1948-1975, ως το «κατεξοχήν μεταπολεμικό εικαστικό γεγονός». Το 1987, κατά την υπουργία της Μελίνας ΜερκούρηΗ έκθεση λάμβανε χώρα στο Ζάππειο Μέγαρο, στην Αθήνα και οργανωνόταν από το Ελληνικό Κράτος (το Υπουργείο Παιδείας μέχρι το 1971 και το Υπουργείο Πολιτισμού το 1973 και το 1975), ενώ η έκθεση του 1987 έγινε στο Εκθεσιακό Κέντρο του ΟΛΠ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7

Αγγλία

Η Αγγλία πήρε το όνομά της από τη λέξη Englaland, της Παλαιάς Αγγλικής γλώσσας, η οποία σημαίνει «χώρα των Άγγλων». Οι Άγγλοι ήταν ένα από τα γερμανικά φύλα, τα οποία αρχικά κατοικούσαν στη Βόρεια Γερμανία και μετανάστευσαν στην Αγγλία κατά τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ. Οι Άγγλοι έφτασαν στη σημερινή Αγγλία από τη χερσόνησο Άνγκελν η οποία βρίσκεται στον κόλπο του Κιέλου της Βαλτικής θάλασσας. Σύμφωνα με το Αγγλικό Λεξικό Oxford, η λέξη «Αγγλία» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 897 για να περιγράψει το νότιο τμήμα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας. Η πρώτη επιβεβαιωμένη αναφορά στους Άγγλους χρονολογείται τον 1 π.Χ. αιώνα και αποδίδεται στο έργο του Τάκιτου, Γερμανία, στο οποίο γίνεται χρήση της λατινικής λέξης «Anglii». Η ετυμολογία της λέξης αποτελεί σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ των ειδικών: πιστεύεται ότι προέρχεται από το σχήμα της χερσονήσου Angeln η οποία είναι γωνιώδης. Πώς και γιατί το όνομα μιας φυλής λιγότερο σημαντικής από άλλες, όπως οι Σάξονες, κατάφερε να επικρατήσει και να χρησιμοποιείται για μία ολόκληρη χώρα και τους κατοίκους της δεν είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι σχετίζεται με το γεγονός ότι αποκαλούσαν αυτά τα γερμανικά φύλα στη Βρετανία Άγγλους Σάξονες (Angli Saxones). Εναλλακτικό όνομα για την Αγγλία αποτελεί ο όρος Αλβιών, που αρχικά αναφερόταν σε ολόκληρο το νησί της Μεγάλης Βρετανίας. Pow Sows (προφέρεται παού σάους) είναι το σύγχρονο κορνουαλικό όνομα για την Αγγλία. Σημαίνει «Χώρα Σαξόνων». Ονομάστηκε έτσι όταν οι Αγγλοσάξονες και άλλες γερμανικές φυλές από την ηπειρωτική Ευρώπη εκδίωξαν τους Κέλτες προς τη σημερινή Ουαλία, Κορνουάλη και Κάμπρια. Σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας στην Αγγλία υπάρχουν περισσοτερα από 500.000 χρόνια πριν, παρόλο που η Εποχή των Παγετώνων έκανε κατά διαστήματα την Αγγλία ακατοίκητη. Κατά την Εποχή του Λίθου, αναπτύχθηκε στην Αγγλία μία από τις παλαιότερες καλλιεργητικές κοινότητες του κόσμου, αν όχι η παλαιότερη, οι οποίες αντικατέστησαν τους κυνηγούς. Στη Δυτική Αγγλία εμφανίζονται, 4.000 χρόνια πριν, ανεπτυγμένες μεγαλιθικές κοινότητες με μεγαλύτερο επίτευγμα αυτών το Στόουνχεντζ. Ακολούθησαν τα κελτικά φύλα που ήρθαν από τη Δυτική Ευρώπη, κυρίως από τη Γαλατία. Οι Βρετανοί υποστήριξαν τους Γαλάτες συμμάχους τους στους Γαλατικούς Πολέμους εναντίον της Ρωμαΐκής Δημοκρατίας. Αυτό προκάλεσε τους Ρωμαίους να επιτεθούν στη Βρετανία και σταδιακά να κατακτήσουν ολόκληρη τη σημερινή Αγγλία, φθάνοντας μέχρι τη νότια Σκωτία. Το 43 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Κλαύδιου ολοκληρώθηκε η κατάκτηση. Ωστόσο, η ρωμαϊκή Βρετανία ευημερούσε. Οι πόλεις πολλαπλασιάζονταν και μεγάλωναν, τα σπίτια είχαν αρκετές ανέσεις, οι δε πλούσιοι είχαν πολυτελείς επαύλεις. Οι Βρετανοί υφαντουργοί ήταν διάσημοι για τη τέχνη τους και έκαναν πολλές εξαγωγές των προϊόντων τους. Γύρω στο 300 μ.Χ. λίγες ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν αρκετές για τη φύλαξη των συνόρων και την εξασφάλιση της εσωτερικής ηρεμίας και τάξης. Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά άρχισαν διάφορες εισβολές. Αρχικά τα φύλα των Πίκτων από τη νότια Σκωτία επέδραμαν στη Βρετανία απο τον Βορρά, ενώ από τον Νότο αποβιβάζονταν Σάξονες και Σκανδιναβοί πειρατές και από τη Δύση, οι Κέλτες της Ουαλίας. Το 407 ο Κωνσταντίνος ο Γ΄ ανακάλεσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες από τα βρετανικά εδάφη, αφήνοντας ανοχύρωτη την επαρχία τους. Το 409 μ.Χ. η Βρετανία έπαψε να είναι ρωμαϊκή. Πολλοί Ρωμαίοι, ωστόσο, παρέμειναν στην περιοχή, και αφομοιώθηκαν από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Οι γερμανικές φυλές Ο Βρετανός αρχηγός Βορτέγερνος ζήτησε - προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εισβολές των Πίκτων-, τη βοήθεια των γερμανικών φυλών που βρίσκονταν στις απέναντι ακτές. Έτσι, από το 450 και μετά, ήρθαν οι Άγγλοι, οι Σάξονες και οι Ιούτοι, οι οποίοι προέρχονταν από τις σημερινές χώρες: βόρειο Γερμανία, Δανία (βλ.Γιουτλάνδη), και Ολλανδία. Οι νέοι κατακτητές απώθησαν τους Πίκτους και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα εδάφη που κατέλαβαν προσκαλώντας και άλλους ομόφυλούς τους να περάσουν απέναντι. Έτσι, Γερμανικές ορδές κατέκλυσαν καταρχάς τις ακτές και αργότερα και την ενδοχώρα της Βρετανίας. Ο ντόπιος πληθυσμός προσπαθούσε να προβάλλει αντίσταση όσο μπορούσε και ένας ανταρτοπόλεμος διεξαγόταν τα επόμενα 100 χρόνια. Τελικά, όμως, το 577 στη μάχη του Ντόραμ (Deorham, οι Βρετανοί νικήθηκαν και τα γερμανικά φύλα έμειναν οι απόλυτοι κύριοι του μέρους που αργότερα θα ονομαστεί Αγγλία. Από εκείνα τα χρόνια των πολέμων εναντίον των κατακτητών προέρχεται ο μύθος του Βασιλιά Αρθούρου και όλη η σχετική φιλολογία. Οι περισσότεροι Βρετανοί δέχτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να ζούν μαζί με τους Γερμανούς. Μια μειοψηφία, όμως, έφυγε για την Ουαλία και κάποιοι άλλοι έφτασαν μέχρι τη Γαλατία (σημερινή Γαλλία), δίνοντας το όνομά τους, στην επαρχία της Βρετάνης. Οι Ιούτοι οργάνωσαν το βασίλειό τους στην περιοχή του Κεντ, οι Άγγλοι ίδρυσαν 3 βασίλεια: αυτά της Μερκίας, της Νορθουμβρίας και της ανατολικής Αγγλίας και οι Σάξονες ίδρυσαν άλλα 3 βασίλεια: αυτά του Γουέσσεξ (δυτική Σαξονία), του Σάσσεξ (νότια Σαξονία) και του Έσσεξ (ανατολική Σαξονία). Αυτά τα 7 μικρά βασίλεια έγραψαν την ιστορία της Αγγλίας μέχρι το 839, όταν ο βασιλιάς Εγκμπερτ του Γουέσσεξ συνένωσε τα περισσότερα από αυτά κάτω από το σκήπτρο του. Από το 780 και μετά Βικίνγκ από την περιοχή της Δανίας άρχισαν να κάνουν εισβολές στην περιοχή. Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας. Μία άποψη είναι ότι αυτή προέκυψε από την ανάγκη να αμυνθούν στην επίθεση των Δανών Βίκινγκ, οι οποίοι κατέκτησαν το Ανατολικό κομμάτι της Αγγλίας τον 8ο αιώνα. Ο Εγκβέρτος, Βασιλιάς του Ουέσεξ (839 μ.Χ.), θεωρείται ο πρώτος Βασιλιάς όλων των Άγγλων, αν και ο τίτλος «Βασιλιάς της Αγγλίας» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά επίσημα από τον Αλφρέδο τον Μέγα (871-899). Κατά τη διάρκεια της περιόδου εποικισμού, τα εδάφη που διοικούνταν από τους εισοδηματίες φαίνεται να είχαν κατακερματιστεί σε πολυάριθμες φυλετικές περιοχές, αλλά από τον 7ο αιώνα, όταν έγιναν ξανά διαθέσιμα ουσιαστικά στοιχεία σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε, οι μικρότερες επικράτειες είχαν συγχωνευθεί σε περίπου δώδεκα βασίλεια συμπεριλαμβανομένων των εξής βασιλείων: Νορθουμβρίας, Μερκίας, Ουέσεξ, Ανατολικής Αγγλίας, Έσσεξ, Κεντ και Σάσεξ. Κατά τους επόμενους αιώνες, αυτή η διαδικασία πολιτικής εδραίωσης συνεχίστηκε. Ο 7ος αιώνας είδε έναν αγώνα για ηγεμονία μεταξύ της Νορθουμβρίας και της Μερκίας, η οποία τον 8ο αιώνα έδωσε τη θέση της στην υπεροχή των Μερκίας. Στις αρχές του 9ου αιώνα η Μερκία εκτοπίστηκε ως το υπερέχων βασίλειο από τον Ουέσεξ. Αργότερα σε αυτόν τον αιώνα, οι κλιμακούμενες επιθέσεις από τους Δανούς κορυφώθηκαν με την κατάκτηση της βόρειας και ανατολικής Αγγλίας, ανατρέποντας τα βασίλεια της Νορθουμβρίας, Μερκίας και Ανατολικής Αγγλίας. Το Ουέσεξ υπό τον Άλφρεντ τον Μέγα έμεινε ως το μόνο σωζόμενο αγγλικό βασίλειο, και υπό τους διαδόχους του, επεκτάθηκε σταθερά σε βάρος των βασιλείων του Ντάνελο. Αυτό επέφερε την πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας, η οποία ολοκληρώθηκε για πρώτη φορά υπό το Έθελσταν το 927 και καθιερώθηκε οριστικά μετά από περαιτέρω συγκρούσεις από τον Έντρεντ το 953. Ένα νέο κύμα Σκανδιναβικών επιθέσεων από τα τέλη του 10ου αιώνα έληξε με την κατάκτηση αυτού του ενωμένου βασιλείου από τον Σβεν Α΄ το 1013 και ξανά από τον γιο του Κνούτο το 1016, μετατρέποντάς το σε κέντρο μιας βραχύβιας Αυτοκρατορίας της Βόρειας Θάλασσας που περιλάμβανε επίσης τη Δανία και τη Νορβηγία. Ωστόσο, η ιθαγενής βασιλική δυναστεία αποκαταστάθηκε με την άνοδο του Εδουάρδου του Ομολογητή το 1042. Η πολιτιστική κληρονομιά που άφησαν σε αυτήν την περιοχή οι Βρετανοί, φαίνεται ειδικά στα τοπωνύμια. Πολλές ονομασίες τοποθεσιών στην Αγγλία και στη Σκωτία, προέρχονται από Κέλτικα Αγγλικά ονόματα, όπως το Λονδίνο, Ντουμπάρτον, Γιόρκ, Ντόρτσεστερ, Ντόβερ και Κολτσέστερ. Η ουαλική ονομασία για την Αγγλία είναι Lloegr, με άγνωστη προέλευση, αν και πιθανολογείται να σημαίνει «Χαμένες Χώρες». Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν ότι όταν οι Αγγλοσάξονες μετανάστευσαν στη Βρετανία, οι Βρετανοί είχαν απωθηθεί από το νησί. Όμως, γενετικές μελέτες απέδειξαν ότι οι αρχαίοι Βρετανοί δεν μετανάστευσαν. Πολλές αρχαιοαγγλικές φυλές παρέμειναν εκεί όπου αργότερα θα σχηματιζόταν το έθνος της Αγγλίας. Τα ευρήματα του Καπέλλι ενίσχυσαν την έρευνα του Στήβεν Μπάσετ από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, η οποία έρευνα κατά τη δεκαετία του 1990, έλεγε ότι η περιοχή των Ουέστ Μίντλαντς ακόμη και σήμερα αποτελείται πιο πολύ από αρχαία αγγλικά (βρετανικά) φύλα παρά από αγγλοσαξονικά. Μια διαμάχη για τη διαδοχή του Εδουάρδου οδήγησε στην κατάκτηση της Αγγλίας από στρατό Νορμανδών το 1066, που ολοκληρώθηκε από έναν στρατό με επικεφαλής τον δούκα Γουλιέλμο της Νορμανδίας. Οι ίδιοι οι Νορμανδοί κατάγονταν από τη Σκανδιναβία και είχαν εγκατασταθεί στη Νορμανδία στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αιώνα. Αυτή η κατάκτηση οδήγησε στη σχεδόν ολοκληρωτική απομάκρυνση της αγγλικής ελίτ και την αντικατάστασή της από μια νέα γαλλόφωνη αριστοκρατία, της οποίας η γλώσσα είχε μια βαθιά και μόνιμη επίδραση στην αγγλική γλώσσα, εκτοπίζοντας το κατά βάση γερμανικής προέλευσης λεξιλόγιο της αγγλικής σε σημαντικό βαθμό. Στη συνέχεια, ο Οίκος των Πλανταγενετών από τους Ανζού κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο υπό τον Ερρίκο Β΄, προσθέτοντας την Αγγλία στην εκκολαπτόμενη Ανδεγαυική αυτοκρατορία που είχε κληρονομήσει η οικογένεια στη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένης της Ακουιτανίας. Βασίλεψαν για τρεις αιώνες, δίνοντας σημαντικούς μονάρχες (Ριχάρδος Α΄, Εδουάρδος Α΄, Εδουάρδος Γ΄ και Ερρίκος Ε΄). Η περίοδος έφερε αλλαγές στο εμπόριο και τη νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένης της υπογραφής της Μάγκνα Κάρτα, ενός αγγλικού νομικού χάρτη που χρησιμοποιήθηκε για τον περιορισμό των εξουσιών του κυρίαρχου από το νόμο και την προστασία των προνομίων των ελεύθερων ανθρώπων. Ο καθολικός μοναχισμός άκμασε, παρέχοντας φιλοσόφους, και τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ ιδρύθηκαν με βασιλική αιγίδα. Το Πριγκιπάτο της Ουαλίας έγινε φέουδο των Πλανταγενετών κατά τον 13ο αιώνα και η κυριαρχία πάνω στο νησί της Ιρλανδίας δόθηκε στην αγγλική μοναρχία από τον Πάπα. Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, οι Πλανταγενέτες και ο Οίκος των Βαλουά ισχυρίστηκαν και οι δύο ότι ήταν νόμιμοι διεκδικητές του Οίκου των Καπετιδών και μαζί με αυτό τον οίκο, και του θρόνου της Γαλλίας. Οι δύο δυνάμεις συγκρούστηκαν στον Εκατονταετή Πόλεμο. Η επιδημία της Μαύρης Πανώλης έπληξε την Αγγλία. Ξεκινώντας το 1348, σκότωσε τελικά ακόμη και τους μισούς κατοίκους της Αγγλίας. Από το 1453 έως το 1487 έλαβε χώρα εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δύο κλάδων της βασιλικής οικογένειας - των Γιορκιστών και των Λανκαστριανών - γνωστών ως Πόλεμοι των Ρόδων. Ο πόλεμος οδήγησε τους Γιορκιστές να χάσουν τον θρόνο εξ ολοκλήρου από μια οικογένεια ευγενών της Ουαλίας, τους Τυδώρ, έναν κλάδο των Λανκαστριανών με επικεφαλής τον Ερρίκο Τυδώρ που εισέβαλε με Ουαλούς και Βρετόνους μισθοφόρους, κερδίζοντας τη νίκη στη μάχη του Μπόσγουορθ όπου σκοτώθηκε ο γιορκιστής Ριχάρδος Γ΄. Κατά την περίοδο των Τυδώρ, η Αναγέννηση έφτασε στην Αγγλία μέσω Ιταλών αυλικών, οι οποίοι επανέφεραν την καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και επιστημονική συζήτηση από την κλασική αρχαιότητα και εντεύθεν. Η Αγγλία άρχισε να αναπτύσσει ναυτικές δεξιότητες και η εξερεύνηση προς τη Δύση εντάθηκε. Ο Ερρίκος Η΄ διέκοψε την κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, λόγω ζητημάτων που σχετίζονταν με το διαζύγιό του, σύμφωνα με τις Πράξεις Υπεροχής το 1534 που ανακήρυξαν τον μονάρχη επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος των χωρών που μετεστράφησαν στον προτεσταντισμό, οι ρίζες της διάσπασης ήταν περισσότερο πολιτικές παρά θεολογικές. Επίσης ενσωμάτωσε νόμιμα την προγονική του γη την Ουαλία στο Βασίλειο της Αγγλίας με τις πράξεις του 1535–1542. Υπήρξαν εσωτερικές θρησκευτικές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της βασιλείας των κορών του Ερρίκου, της Μαρίας Α΄ και της Ελισάβετ Α΄. Η πρώτη επέστρεψε τη χώρα στον Καθολικισμό, ενώ η δεύτερη την επέστρεψε στον αγγλικανισμό, επιβεβαιώνοντας με δύναμη την υπεροχή του Αγγλικανισμού. Η ελισαβετιανή εποχή αναφέρεται στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ ("η Βασίλισσα της Παρθένου"). Οι ιστορικοί συχνά απεικονίζουν την εποχή της ως χρυσή εποχή στην αγγλική ιστορία. Η Ελισαβετιανή Αγγλία αντιπροσώπευε το απόγειο της Αγγλικής Αναγέννησης και ήταν μια εποχή όπου υπήρξε άνθηση της τέχνης, της ποίησης, της μουσικής και της λογοτεχνίας. Η εποχή είναι πιο διάσημη για το δράμα, το θέατρο και τους θεατρικούς συγγραφείς της. Η Αγγλία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε μια συγκεντρωτική, καλά οργανωμένη και αποτελεσματική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα τεράστιων μεταρρυθμίσεων των Τυδώρ. Σε ανταγωνισμό με την Ισπανία, η πρώτη αγγλική αποικία στην Αμερική ιδρύθηκε το 1585 από τον εξερευνητή Ουόλτερ Ράλεϊ στη Βιρτζίνια και ονομάστηκε Ρόανοκ. Η αποικία Ρόανοκ απέτυχε και είναι γνωστή ως η χαμένη αποικία αφού βρέθηκε εγκαταλελειμμένη κατά την επιστροφή του πλοίου εφοδιασμού που καθυστέρησε να φτάσει στην αποικία. Με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, η Αγγλία ανταγωνίστηκε επίσης τους Ολλανδούς και τους Γάλλους στην Ανατολή. Κατά την ελισαβετιανή περίοδο, η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ισπανία. Μια αρμάδα απέπλευσε από την Ισπανία το 1588 ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής στην Αγγλία και επανίδρυσης της καθολικής μοναρχίας. Το σχέδιο ματαιώθηκε από κακό συντονισμό, θυελλώδεις καιρικές συνθήκες και επιτυχείς επιθέσεις από έναν αγγλικό στόλο υπό τον Λόρδο Χάουαρντ του Έφιγχαμ. Αυτή η αποτυχία δεν τερμάτισε την απειλή: η Ισπανία εξαπέλυσε δύο ακόμη αρμάδες, το 1596 και το 1597, αλλά και οι δύο απέτυχαν λόγω των καταιγίδων που έπληξαν τη διαδρομή της. Η πολιτική δομή του νησιού άλλαξε το 1603, όταν ο Βασιλιάς της Σκωτίας, Ιάκωβος ΣΤ΄, βασιλιάς της Σκωτίας, του αντιπάλου δέους των αγγλικών συμφερόντων στη περιοχή, κληρονόμησε τον θρόνο της Αγγλίας ως Ιάκωβος Α΄, δημιουργώντας έτσι μια προσωπική ένωση. Ονομάστηκε βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας, αν και αυτό δεν είχε βάση στο αγγλικό δίκαιο. Υπό την αιγίδα του Βασιλιά Ιακώβου ΣΤ΄ και Α΄, η Εξουσιοδοτημένη Έκδοση του Βασιλιά Ιακώβου της Αγίας Γραφής δημοσιεύτηκε το 1611. Ήταν η επίσημη έκδοση της Βίβλου που διάβαζαν οι περισσότεροι Προτεστάντες Χριστιανοί για τετρακόσια χρόνια έως ότου δημιουργήθηκαν σύγχρονες αναθεωρήσεις τον 20ό αιώνα. Βασισμένος σε αντικρουόμενες πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές θέσεις, ο Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος διεξήχθη μεταξύ των υποστηρικτών του Κοινοβουλίου και εκείνων του βασιλιά Καρόλου Α΄, γνωστών στην καθομιλουμένη ως στρογγυλοκέφαλοι και ιππότες αντίστοιχα. Αυτό ήταν ένα συνυφασμένο μέρος των ευρύτερων πολύπλευρων Πολέμων των Τριών Βασιλείων, που αφορούσαν τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Οι κοινοβουλευτιστές νίκησαν, ο Κάρολος Α΄ εκτελέστηκε και το βασίλειο αντικαταστάθηκε από την Κοινοπολιτεία. Ηγέτης των δυνάμεων του Κοινοβουλίου, ο Όλιβερ Κρόμγουελ αυτοανακηρύχτηκε Λόρδος Προστάτης το 1653. ακολούθησε μια περίοδος προσωπικής διακυβέρνησης. Μετά το θάνατο του Κρόμγουελ και την παραίτηση του γιου του Ριχάρδου ως Λόρδου Προστάτη, ο Κάρολος Β΄ κλήθηκε να επιστρέψει ως μονάρχης το 1660, σε μια κίνηση που ονομάστηκε Αποκατάσταση. Με την επαναλειτουργία των θεάτρων, οι καλές τέχνες, η λογοτεχνία και οι τέχνες του θεάματος άκμασαν καθ' όλη τη διάρκεια της Αποκατάστασης του Μονάρχη Καρόλου Β΄. Μετά την ένδοξη επανάσταση του 1688, θεσπίστηκε συνταγματικά ότι ο Βασιλιάς και το Κοινοβούλιο έπρεπε να κυβερνούν μαζί, αν και το Κοινοβούλιο θα είχε την πραγματική εξουσία. Αυτό καθιερώθηκε με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων το 1689. Μεταξύ των καταστατικών που καθορίστηκαν ήταν ότι οι νόμοι μποροούσαν να γραφτούν μόνο από το Κοινοβούλιο και δεν μπορούσε να ανασταλεί η ισχύ τους από τον Βασιλιά, και επίσης ότι ο Βασιλιάς δεν μπορούσε να επιβάλει φόρους ή να συγκεντρώσει στρατό χωρίς την προηγούμενη έγκριση του Κοινοβουλίου. Επίσης από εκείνη την εποχή, κανένας Βρετανός μονάρχης δεν μπήκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στα εγκαίνια του κοινοβουλίου από τον Βρετανό μονάρχη, όταν οι πόρτες της Βουλής των Κοινοτήτων χτυπούν δυνατά στο πρόσωπο του αγγελιοφόρου του μονάρχη, συμβολίζοντας τα δικαιώματα του Κοινοβουλίου και την ανεξαρτησία του από τον μονάρχη. Με την ίδρυση της Βασιλικής Εταιρείας το 1660, η επιστήμη ενθαρρύνθηκε πολύ. Το 1666 η Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου κατέστρεψε την πόλη του Λονδίνου, αλλά ξαναχτίστηκε λίγο αργότερα με πολλά σημαντικά κτίρια που σχεδίασε ο Κρίστοφερ Ρεν. Στο Κοινοβούλιο είχαν προκύψει δύο παρατάξεις – οι Τόρις και οι Γουίγκοι. Αν και οι Τόρις αρχικά υποστήριξαν τον καθολικό βασιλιά Ιάκωβο Β΄, μερικοί από αυτούς, μαζί με τους Ουίγους, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1688 προσκάλεσαν τον Ολλανδό πρίγκιπα Γουιλιέλμο της Οράγγης να νικήσει τον Ιάκωβο και τελικά να γίνει Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας. Μερικοί Άγγλοι, ειδικά στο βορρά, ήταν Ιακωβίτες και συνέχισαν να υποστηρίζουν τον Ιάκωβο και τους γιους του. Υπό τη δυναστεία των Στιούαρτ, η Αγγλία επεκτάθηκε στο εμπόριο, τα οικονομικά και την ευημερία. Η Βρετανία ανέπτυξε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο της Ευρώπης. Αφού συμφώνησαν τα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Σκωτίας, οι δύο χώρες ενώθηκαν σε πολιτική ένωση, για να δημιουργήσουν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας το 1707. Για να διευκολυνθεί η ένωση, θεσμοί όπως ο νόμος και οι εθνικές εκκλησίες του καθενός παρέμειναν χωριστά. Υπό το νεοσύστατο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας, η παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας και άλλων αγγλικών πρωτοβουλιών σε συνδυασμό με τον Σκωτικό Διαφωτισμό για τη δημιουργία καινοτομιών στην επιστήμη και τη μηχανική, ενώ η τεράστια ανάπτυξη του βρετανικού υπερπόντιου εμπορίου με την προστασία που παρείχε το Βασιλικό Ναυτικό άνοιξε το δρόμο για την ίδρυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εσωτερικά οδήγησε τη Βιομηχανική Επανάσταση, μια περίοδο βαθιάς αλλαγής στις κοινωνικοοικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες της Αγγλίας, με αποτέλεσμα τη βιομηχανοποιημένη γεωργία, τη βιομηχανία, τη μηχανική και την εξόρυξη, καθώς και νέα και πρωτοποριακά οδικά, σιδηροδρομικά και υδάτινα δίκτυα για τη διευκόλυνση της επέκτασης και ανάπτυξής τους. Το άνοιγμα του καναλιού Μπριτζουότερ της Βορειοδυτικής Αγγλίας το 1761 εγκαινίασε την εποχή της κατασκευής καναλιών στη Βρετανία. Το 1825 ο πρώτος μόνιμος επιβατικός σιδηρόδρομος με ατμομηχανή στον κόσμο – ο Σιδηρόδρομος Στόκτον και Ντάρλινγκτον – άνοιξε για το κοινό. Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, πολλοί εργάτες μετακόμισαν από την αγροτική Αγγλία σε νέες και επεκτεινόμενες αστικές βιομηχανικές περιοχές για να εργαστούν σε εργοστάσια, για παράδειγμα στο Μπέρμιγχαμ και στο Μάντσεστερ, που ονομάστηκαν «Εργαστήριο του Κόσμου» και «Πόλη της Αποθήκης» αντίστοιχα. Το Μάντσεστερ ήταν η πρώτη βιομηχανική πόλη στον κόσμο. Η Αγγλία διατήρησε σχετική σταθερότητα σε όλη τη περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Γουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος ήταν πρωθυπουργός της Βρετανίας κατά τη βασιλεία του Γεωργίου Γ΄. Η Αντιβασιλεία του Γεωργίου Δ΄ διακρίνεται για την κομψότητα και τα επιτεύγματά της στις καλές τέχνες και την αρχιτεκτονική. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Ναπολέων σχεδίαζε να εισβάλει από τα νοτιοανατολικά. Ωστόσο, αυτό απέτυχε να εκδηλωθεί και οι δυνάμεις του Ναπολέοντα ηττήθηκαν από τους Βρετανούς: στη θάλασσα από τον Λόρδο Νέλσον και στην ξηρά από τον Δούκα του Ουέλινγκτον. Η μεγάλη νίκη στη μάχη του Τραφάλγκαρ επιβεβαίωσε τη ναυτική υπεροχή που είχε δημιουργήσει η Βρετανία κατά τη διάρκεια του δέκατου όγδοου αιώνα. Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι ενθάρρυναν την έννοια της βρετανικότητας και ενός ενωμένου εθνικού βρετανικού λαού, ενός ενιαίου έθνους που αποτελείται από τους Άγγλους, τους Σκωτσέζους και τους Ουαλούς. Το Λονδίνο έγινε η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο κατά τη βικτοριανή εποχή, και το εμπόριο εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας –καθώς και η θέση του βρετανικού στρατού και του ναυτικού– είχε αποκτήσει παγκόσμιο κύρος. Τεχνολογικά, αυτή η εποχή γνώρισε πολλές καινοτομίες που αποδείχθηκαν βασικές για τη δύναμη και την ευημερία του Ηνωμένου Βασιλείου. Η πολιτική αναταραχή στο εσωτερικό από ριζοσπάστες όπως οι Χαρτιστές και οι σουφραζέτες επέτρεψαν τη νομοθετική μεταρρύθμιση και την καθολική ψηφοφορία. Ο Σάμιουελ Χάινς περιέγραψε την εποχή του Εδουάρδου ως «μια χαλαρή εποχή που οι γυναίκες φορούσαν καπέλα και δεν ψήφιζαν, όταν οι πλούσιοι δεν ντρεπόταν να ζήσουν ευδιάκριτα και ο ήλιος δεν έδυε ποτέ στη βρετανική σημαία». Οι μετατοπίσεις ισχύος στην ανατολική-κεντρική Ευρώπη οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατοντάδες χιλιάδες Άγγλοι στρατιώτες πέθαναν πολεμώντας για το Ηνωμένο Βασίλειο ως μέρος των Συμμάχων. Δύο δεκαετίες αργότερα, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν και πάλι ένας από τους Συμμάχους. Στο τέλος του Παράξενου πολέμου, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έγινε πρωθυπουργός εν καιρώ πολέμου. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία του πολέμου οδήγησαν σε πολλές πόλεις να υποστούν ζημιές από αεροπορικές επιδρομές κατά τη διάρκεια του κεραυνοβόλου πολέμου. Μετά τον πόλεμο, η Βρετανική Αυτοκρατορία γνώρισε ταχεία αποαποικιοποίηση, και υπήρξε επιτάχυνση των τεχνολογικών καινοτομιών. Τα αυτοκίνητα έγιναν το κύριο μέσο μεταφοράς και η ανάπτυξη του κινητήρα τζετ από τον Φρανκ Ουίτλ οδήγησε σε ευρύτερα αεροπορικά ταξίδια. Τα πρότυπα κατοικίας άλλαξαν στην Αγγλία από την είσοδο των αυτοκινήτων στη ζωή των Άγγλων και με τη δημιουργία της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας (ΕΥΥ) το 1948. Η ΕΥΥ του Ηνωμένου Βασιλείου παρείχε δημόσια υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους μόνιμους κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου δωρεάν στο σημείο που χρειαζόταν, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους. Σε συνδυασμό, αυτά προκάλεσαν τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αγγλία στα μέσα του 20ου αιώνα. Το πολίτευμα της Αγγλίας, όπως βεβαίως και των υπολοίπων χωρών που συναποτελούν το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το κοινοβούλιο, που αποτελείται από δύο σώματα, τη Βουλή των Λόρδων και τη Βουλή των Κοινοτήτων. Βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ο Κάρολος Γ΄. Η βασιλική οικογένεια διαμένει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στη διοίκηση της χώρας εναλλάσσονται οι Συντηρητικοί και οι Εργατικοί, με τρίτο κόμμα τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Η Αγγλία είναι μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, μιας συνταγματικής μοναρχίας με κοινοβουλευτικό σύστημα. Δεν υπήρξε κυβέρνηση της Αγγλίας από το 1707, όταν οι Πράξεις της Ένωσης του 1707, θέτοντας σε ισχύ τους όρους της Συνθήκης της Ένωσης, ένωσαν την Αγγλία και τη Σκωτία για να σχηματίσουν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Πριν από την ένωση η Αγγλία διοικούνταν από τον μονάρχη της και το Κοινοβούλιο της Αγγλίας. Σήμερα η Αγγλία διοικείται απευθείας από το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, αν και άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν εκχωρήσει κυβερνήσεις. Στη Βουλή των Κοινοτήτων, που είναι η κάτω βουλή του βρετανικού κοινοβουλίου με έδρα το Παλάτι του Γουέστμινστερ, υπάρχουν 532 βουλευτές (βουλευτές) για τις εκλογικές περιφέρειες στην Αγγλία, από τους 650 συνολικά. Από τις γενικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου του 2019, η Αγγλία εκπροσωπείται από 345 βουλευτές από το Συντηρητικό Κόμμα, 179 από το Εργατικό Κόμμα, επτά από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, έναν από το Κόμμα των Πρασίνων και την Πρόεδρο της Βουλής, Λίντσεϊ Χόιλ. Ως προς την αποκέντρωση, στην οποία άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου – η Σκωτία, η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία – έχουν η καθεμία το δικό της αποκεντρωμένο κοινοβούλιο ή συνελεύσεις για τοπικά ζητήματα, υπήρξε συζήτηση για το πώς να αντισταθμιστεί αυτό στην Αγγλία. Αρχικά σχεδιαζόταν ότι διάφορες περιοχές της Αγγλίας θα αποκεντρωνόταν από την κυβέρνηση στο Λονδίνο, αλλά μετά την απόρριψη της πρότασης από τη Βορειοανατολική πλευρά σε δημοψήφισμα του 2004, αυτό δεν πραγματοποιήθηκε. Ένα σημαντικό ζήτημα είναι το ζήτημα του Δυτικού Λόθιαν, στην οποία βουλευτές από τη Σκωτία και την Ουαλία μπορούν να ψηφίσουν για νομοθεσία που αφορά μόνο την Αγγλία, ενώ οι Άγγλοι βουλευτές δεν έχουν ισοδύναμο δικαίωμα να νομοθετούν για θέματα Σκωτίας και Ουαλία. Αυτό όταν τοποθετείται στο πλαίσιο του ότι η Αγγλία είναι η μόνη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου που δεν έχει δωρεάν θεραπεία για τον καρκίνο, συνταγογραφήσεις, φροντίδα για ηλικιωμένους και δωρεάν συμπληρωματικά πανεπιστημιακά δίδακτρα, οδήγησε σε μια σταθερή άνοδο του αγγλικού εθνικισμού. Μερικοί πρότειναν τη δημιουργία ενός αποκεντρωμένου αγγλικού κοινοβουλίου, ενώ άλλοι πρότειναν απλώς τον περιορισμό της ψηφοφορίας για τη νομοθεσία που επηρεάζει μόνο την Αγγλία μόνο σε βουλευτές που εκπροσωπούν την Αγγλία.Από τον 20ο αιώνα υπήρξε σημαντική μετακίνηση πληθυσμού προς την Αγγλία, κυρίως από άλλα μέρη των Βρετανικών Νήσων, αλλά και από την Κοινοπολιτεία, ιδιαίτερα την ινδική υποήπειρο. Από τη δεκαετία του 1970 υπήρξε μια μεγάλη απομάκρυνση από το τομέα των κατασκευών και μια αυξανόμενη έμφαση στον κλάδο των υπηρεσιών. Ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, η περιοχή προσχώρησε σε μια πρωτοβουλία κοινής αγοράς που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, από το 1993 γνωστή ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τα τέλη του 20ού αιώνα και εντεύθεν, η διοίκηση του Ηνωμένου Βασιλείου έχει κινηθεί προς την αποκεντρωμένη διακυβέρνηση στη Σκωτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Η Αγγλία και η Ουαλία συνεχίζουν να υπάρχουν ως δικαιοδοσία εντός του Ηνωμένου Βασιλείου. Η αποκέντρωση έχει τονώσει μια μεγαλύτερη έμφαση σε μια πιο συγκεκριμένη αγγλική ταυτότητα και πατριωτισμό. Δεν υπάρχει αποκεντρωμένη αγγλική κυβέρνηση, αλλά μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα παρόμοιο σύστημα σε υποπεριφερειακή βάση απορρίφθηκε με δημοψήφισμα. Προκειμένου να διοικείται καλύτερα, η Αγγλία χωρίζεται σε 48 γεωγραφικές κομητείες (ceremonial counties). Αυτές είναι: Η Πόλη του Λονδίνου, το Μείζον Λονδίνο, το Σάρρεϋ, το Κεντ, το Ανατολικό Σάσσεξ, το Δυτικό Σάσσεξ, το Έσσεξ, το Σάφολκ, το Νόρφολκ, το Μπάκινγχαμσερ, το Μπέντφορντσαϊρ, το Χέρτφορντσαϊρ, το Χάμσαϊρ, η Νήσος Ουάιτ, το Μπέρκσαϊρ, το Ουίλτσαϊρ, το Όξφορντσαϊρ, το Σόμερσετ, το Ντόρσετ, το Ντέβον, η Πόλη του Μπρίστολ, η Κορνουάλη, το Γκλούστερσαϊρ, το Κέιμπριτζσαϊρ, το Νορθάμπτονσαϊρ, το Νόττινγχαμσαϊρ, το Λέστερσαϊρ, το Ρούτλαντ, το Γουόρικσερ, τα Δυτικά Μίντλαντς, το Χέρφορντσαϊρ, το Γούστερσαϊρ, το Σρόπσαϊρ, το Τσέσαϊρ, το Στάφφορντσαϊρ, το Ντέρμπισαϊρ, το Λίνκολνσαϊρ, το Νότιο Γιόρκσαϊρ, το Δυτικό Γιόρκσαϊρ, το Βόρειο Γιόρκσαϊρ, το Ανατολικό Γιόρκσαϊρ, το Μείζον Μάντσεστερ, το Μέρσυσαϊντ, το Λάνκασαϊρ, η Κάμπρια, το Ντάραμ, το Νορθάμπερλαντ και το Τάιν και Γουέαρ. Γεωγραφικά η Αγγλία περιλαμβάνει τα κεντρικά και τα νότια δύο τρίτα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας, συν υπεράκτια νησιά όπως τη νήσο Ουάιτ και Σίλι. Συνορεύει με δύο άλλες χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου: στα βόρεια με τη Σκωτία και στα δυτικά με την Ουαλία. Η Αγγλία είναι πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλο μέρος της ηπειρωτικής Βρετανίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Χωρίζεται από τη Γαλλία (Άνω Γαλλία) για 34 χιλιόμετρα , αν και οι δύο χώρες συνδέονται με τη σήραγγα της Μάγχης κοντά στο Φόλκστοουν. Η Αγγλία έχει επίσης ακτές στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, τη Βόρεια Θάλασσα και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Τα λιμάνια του Λονδίνου, του Λίβερπουλ και του Νιούκαστλ βρίσκονται στους παλιρροιακούς ποταμούς Τάμεση, Μέρσεϊ και Τάιν αντίστοιχα. Στα 350 χιλιόμετρα που ρέει στη Βρετανία, ο Σέβερν είναι ο μεγαλύτερος ποταμός που διαρρέει την Αγγλία. Εκβάλει στο κανάλι του Μπρίστολ και είναι αξιοσημείωτο για την παλιρροιακή οπή του Σέβερν, που μπορεί να φτάσει τα 2 μέτρα σε ύψος. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος ποταμός που ρέει εξ ολοκλήρου στην Αγγλία είναι ο Τάμεσης, ο οποίος διανύει 346 χιλιόμετρα. Με έκταση περίπου 130.000 τ.χλμ., σχεδόν όσο η Ελλάδα, η Αγγλία είναι η μεγαλύτερη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας από άποψη έκτασης και καλύπτει περίπου τα δύο τρίτα της Μεγάλης Βρετανίας. Οι ακτές μπορούν να αναφερθούν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αγγλίας. Εκτός από τις ακτές, υπάρχουν και άλλες ποικίλες φυσικές περιοχές στην Αγγλία. Η Αγγλία αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πεδινές περιοχές διάσπαρτες με οροσειρές. Το ψηλότερο βουνό στην Αγγλία είναι το Σκάφελ Πάικ στα Κύμβρια όρη στα 978 μέτρα. Ο μεγαλύτερος και πιο διάσημος ποταμός της χώρας είναι ο Τάμεσης. Η Αγγλία βρίσκεται στην εύκρατη κλιματική ζώνη και, λόγω του Ρεύματος του Κόλπου, έχει ένα μάλλον υγρό αλλά και ζεστό κλίμα. Συνολικά, η Αγγλία έχει θερμότερο κλίμα από τις χώρες στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος. Η Αγγλία έχει ποικίλες καιρικές συνθήκες. Αυτό συμβαίνει επειδή η Αγγλία επηρεάζεται εναλλάξ από τον θερμό υποτροπικό αέρα και τον ψυχρό πολικό αέρα. Οι πιο κρύοι μήνες είναι ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, ενώ ο Αύγουστος και εν μέρει ο Ιούλιος στα πιο ηπειρωτικά ανατολικά, είναι συνήθως ο θερμότερος μήνας. Εξάλλου, μήνες με ήπιο έως ζεστό καιρό είναι ο Ιούνιος, ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος. Οι βροχοπτώσεις κατανέμονται αρκετά ομοιόμορφα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Από τότε που ξεκίνησαν τα μετεωρολογικά αρχεία, η υψηλότερη θερμοκρασία ήταν 38,5 °C, κατά τη διάρκεια ενός κύματος καύσωνα τον Ιούλιο του 2019 που έφερε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών στην Ολλανδία και Γερμανία, και η χαμηλότερη ήταν στους −26 °C το 1982. Λόγω της κλιματικής αλλαγής, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εξασφαλιστεί η παροχή πόσιμου νερού στην Αγγλία στο μέλλον. Το περίφημο, ευαίσθητο «αγγλικό ψιλόβροχο» στη νοτιοδυτική ακτή είναι η βροχή στους απότομους βράχους, όπου η υγρασία από τις υπερκορεσμένες με υδρατμούς θερμές μάζες αέρα πέφτει ως ένα μόλις ορατό ψιλόβροχο χωρίς πυρήνες συμπύκνωσης (που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν στο χερσαίος άνεμος). Η οικονομία της Αγγλίας είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο δυναμικές στον κόσμο, με μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ 28.100 λίρες. Το Υπουργείο Οικονομικών της Αυτής Μεγαλειότητος, με επικεφαλής τον Καγκελάριο του Οικονομικού, είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την εκτέλεση της πολιτικής για τα δημόσια οικονομικά και της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Συνήθως θεωρείται ως μικτή οικονομία της αγοράς, έχοντας υιοθετήσει πολλές αρχές της ελεύθερης αγοράς, ωστόσο διατηρεί μια προηγμένη υποδομή κοινωνικής πρόνοιας. Το επίσημο νόμισμα στην Αγγλία είναι η λίρα στερλίνα, της οποίας ο κωδικός ISO 4217 είναι GBP. Η φορολογία στην Αγγλία είναι αρκετά ανταγωνιστική σε σύγκριση με μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης – Ως τις 2014 ο βασικός συντελεστής φυσικού φόρου είναι 20% στο φορολογητέο εισόδημα έως και 31.865 λίρες πάνω από το προσωπικό αφορολόγητο (συνήθως 10.000 λίρες) και 40% σε τυχόν πρόσθετα κέρδη πάνω από αυτό το ποσό. Η οικονομία της Αγγλίας κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας του Ηνωμένου Βασιλείου, και από μόνη της έχει το 18ο υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ΙΑΔ στον κόσμο. Η Αγγλία κατέχει ηγετική θέση στους χημικούς και φαρμακευτικούς τομείς και σε βασικές τεχνικές βιομηχανίες, ιδιαίτερα στην αεροδιαστημική, στη βιομηχανία όπλων και στην κατασκευαστική πλευρά της βιομηχανίας λογισμικού. Το Λονδίνο, όπου βρίσκεται το Χρηματιστήριο του Λονδίνου, το κύριο χρηματιστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου και το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, είναι το οικονομικό κέντρο της Αγγλίας, με 100 από τις 500 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες να εδρεύουν εκεί. Το Λονδίνο είναι το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο στην Ευρώπη και το 2014 ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο. Το Μάντσεστερ είναι ο μεγαλύτερος τομέας χρηματοοικονομικών και επαγγελματικών υπηρεσιών εκτός Λονδίνου και είναι το μεσαίο κεφάλαιο ιδιωτικών κεφαλαίων της Ευρώπης καθώς και ένας από τους αναπτυσσόμενους κόμβους τεχνολογίας της Ευρώπης. Η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία ιδρύθηκε το 1694 από τον Σκοτσέζο τραπεζίτη Γουίλιαμ Πάτερσον, είναι η κεντρική τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου. Αρχικά ιδρύθηκε ως ιδιωτικός τραπεζίτης στην κυβέρνηση της Αγγλίας, από το 1946 ήταν ένα κρατικό ίδρυμα. Η τράπεζα έχει το μονοπώλιο στην έκδοση τραπεζογραμματίων στην Αγγλία και την Ουαλία, αλλά όχι στα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου. Η κυβέρνηση έχει μεταβιβάσει την ευθύνη στην Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής της τράπεζας για τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής της χώρας και τον καθορισμό των επιτοκίων. Η Αγγλία είναι ιδιαίτερα βιομηχανοποιημένη, αλλά από τη δεκαετία του 1970 σημειώθηκε πτώση στις παραδοσιακές βαριές και μεταποιητικές βιομηχανίες και μια αυξανόμενη έμφαση σε μια οικονομία πιο προσανατολισμένη στον κλάδο των υπηρεσιών. Ο τουρισμός έχει γίνει μια σημαντική βιομηχανία, προσελκύοντας εκατομμύρια επισκέπτες στην Αγγλία κάθε χρόνο. Στο εξαγωγικό τμήμα της οικονομίας κυριαρχούν τα φαρμακευτικά προϊόντα, τα αυτοκίνητα (αν και πολλές αγγλικές μάρκες είναι πλέον ξένης ιδιοκτησίας, όπως η Land Rover, η Lotus, η Jaguar και η Bentley), το αργό πετρέλαιο και το πετρέλαιο από τα αγγλικά τμήματα του πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας, κινητήρες αεροσκαφών και αλκοολούχα ποτά. Οι δημιουργικές βιομηχανίες αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 6 τοις εκατό ετησίως μεταξύ 1997 και 2005. Το μεγαλύτερο μέρος της αεροδιαστημική βιομηχανία της Βρετανίας, με κύκλο εργασιών 30 δισεκατομμυρίων λιρών, εδρεύει κυρίως στην Αγγλία. Η δυνατόητα αποκόμισης κέρδους από την παραγωγή για τους κατασκευαστές αεροδιαστημικής του Ηνωμένου Βασιλείου τις επόμενες δύο δεκαετίες εκτιμάται σε 3.5 τρισεκατομμύρια. Η GKN Aerospace – μια εταιρεία ειδικός σε μεταλλικές και σύνθετες αεροκατασκευές εδρεύει στο Ρέντιτς. Η BAE Systems κατασκευάζει μεγάλα τμήματα του Typhoon Eurofighter στο εργοστάσιο υποσυναρμολόγησης της στο Σάμλσμπερι και συναρμολογεί το αεροσκάφος για τη RAF στο εργοστάσιό της στο Ουόρτον, κοντά στο Πρέστον. Είναι επίσης κύριος υπεργολάβος στο F35 Joint Strike Fighter – το μεγαλύτερο ενιαίο αμυντικό εγχείρημα στον κόσμο – για το οποίο σχεδιάζει και κατασκευάζει μια σειρά εξαρτημάτων, συμπεριλαμβανομένων της πίσω ατράκτου, της κάθετης και οριζόντιας ουράς και των άκρων φτερών και του συστήματος καυσίμου. Κατασκευάζει επίσης το Hawk, το πιο επιτυχημένο εκπαιδευτικό αεροσκάφος στον κόσμο. Η Rolls-Royce PLC είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος κατασκευαστής αεροκινητήρων στον κόσμο. Οι κινητήρες του τροφοδοτούν περισσότερους από 30 τύπους εμπορικών αεροσκαφών και διαθέτει περισσότερους 30.000 κινητήρες σε υπηρεσία τόσο στον πολιτικό όσο και στον αμυντικό τομέα. Με εργατικό δυναμικό άνω των 12.000 ατόμων, το Ντέρμπι έχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εργαζομένων της Rolls-Royce στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Rolls-Royce παράγει επίσης συστήματα ισχύος χαμηλών εκπομπών για πλοία. κατασκευάζει κρίσιμο εξοπλισμό και συστήματα ασφαλείας για την πυρηνική βιομηχανία και τροφοδοτεί υπεράκτιες πλατφόρμες και μεγάλους αγωγούς για τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η φαρμακευτική βιομηχανία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχει το τρίτο υψηλότερο μερίδιο των παγκόσμιων δαπανών για φαρμακευτική έρευνα και ανάπτυξη. Μεγάλο μέρος της διαστημικής βιομηχανίας του Ηνωμένου Βασιλείου επικεντρώνεται στην EADS Astrium, με έδρα το Στίβενατζ και το Πόρτσμουθ. Η εταιρεία κατασκευάζει τα λεωφορεία – την υποκείμενη δομή πάνω στην οποία κατασκευάζονται τα συστήματα ωφέλιμου φορτίου και πρόωσης – για τα περισσότερα διαστημόπλοια της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, καθώς και για εμπορικούς δορυφόρους. Ο παγκόσμιος ηγέτης στα συμπαγή δορυφορικά συστήματα, Surrey Satellite Technology, είναι επίσης μέρος του Astrium. Η Reaction Engines Limited, η εταιρεία που σχεδιάζει να κατασκευάσει το Skylon, ένα διαστημικό αεροπλάνο ενός σταδίου σε τροχιά χρησιμοποιώντας τον πυραυλοκινητήρα SABER, ένα σύστημα πρόωσης πυραύλων συνδυασμένου κύκλου, βασίζεται στο Κάλαμ. Η διαστημική βιομηχανία του Ηνωμένου Βασιλείου είχε αξία 9,1 δισ. λιρών το 2011 και απασχολούσε 29.000 άτομα. Αυξάνεται με ρυθμό 7,5 τοις εκατό ετησίως, σύμφωνα με τον οργανισμό-ομπρέλα του, τη Διαστημική Υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 2013, η βρετανική κυβέρνηση υποσχέθηκε 60 εκατομμύρια λίρες για το έργο Skylon : αυτή η επένδυση θα παράσχει υποστήριξη σε ένα «κρίσιμο στάδιο» για να καταστεί δυνατή η κατασκευή ενός πρωτοτύπου πλήρους κλίμακας του κινητήρα SABER. Η γεωργία είναι εντατική, εξαιρετικά μηχανοποιημένη και αποδοτική σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, παράγοντας το 60% των αναγκών σε τρόφιμα με μόνο το 2% του εργατικού δυναμικού. Τα δύο τρίτα της παραγωγής αφιερώνονται στην κτηνοτροφία και τα άλλα στις αροτραίες καλλιέργειες. Οι κύριες καλλιέργειες που καλλιεργούνται είναι το σιτάρι, το κριθάρι, η βρώμη, οι πατάτες, τα ζαχαρότευτλα. Η Αγγλία διατηρεί μια σημαντική, αν και πολύ μειωμένη αλιευτική βιομηχανία. Οι στόλοι της φέρνουν ψάρια κάθε είδους, από γλώσσα μέχρι ρέγγα. Είναι επίσης πλούσιο σε φυσικούς πόρους όπως: άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κασσίτερος, ασβεστόλιθος, σιδηρομετάλλευμα, αλάτι, άργιλος, κιμωλία, γύψος, μόλυβδος και πυρίτιο. Η Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS), το δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στην Αγγλία, είναι υπεύθυνη για την παροχή της υγειονομικής περίθαλψης. Χρηματοδοτείται από φόρους (και όχι, όπως σε πολλές χώρες, από την κοινωνική ασφάλιση ). Σε διεθνές επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, το NHS έχει αρνητική φήμη λόγω των συχνά πολύ μεγάλων χρόνων αναμονής. Η κακή φήμη συχνά δικαιολογείται από την έλλειψη γιατρών. Το μέσο προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων στην Αγγλία είναι 77,5 χρόνια για τους άνδρες και 81,7 χρόνια για τις γυναίκες, το οποίο είναι το υψηλότερο από τις τέσσερις χώρες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Με πάνω από 53 εκατομμύρια κατοίκους, η Αγγλία είναι μακράν η πολυπληθέστερη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου, αντιπροσωπεύοντας το 84% του πληθυσμού του. Η Αγγλία λαμβανόμενη ως χώρα και μετρημένη έναντι των διεθνών κρατών θα ήταν η 25η μεγαλύτερη χώρα σε πληθυσμό στον κόσμο. Έχει πυκνότητα πληθυσμού 407 κατοίκων το τ.χλμ. Οι Άγγλοι είναι Βρετανοί. Ορισμένα γενετικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι το 75-95% των κατοίκων κατάγεται ως προς την πατρική γραμμή από προϊστορικούς αποίκους που προέρχονταν αρχικά από την Ιβηρική Χερσόνησο, ενώ υπάρχει συνεισφορά 5% από Άνγκλους και Σάξονες, ενώ υπάρχει και ένα σημαντικό Σκανδιναβικό ( Βίκινγκ ) στοιχείο. Ωστόσο, άλλοι γενετιστές τοποθετούν το ποσοστό καταγωγής από γερμανικά φύλα στο μισό. Με την πάροδο του χρόνου, διάφοροι πολιτισμοί άσκησαν επιρροή στους Άγγλους: τα Προϊστορικά φύλα, οΒρυθωνικός, ο Ρωμαϊκός, ο Αγγλοσαξονικός, ο των Βίκινγκ (Βόρειο Γερμανικός), οι Γαελικοί πολιτισμοί, ενώ οι Άγγλοι φέρνουν μεγάλες επιρροές από τους Νορμανδούς, των οποίων η εισβολή διαμόρφωσε τα αγγλικά που γνωρίζουμε σήμερα. Υπάρχει μια αγγλική διασπορά σε πρώην μέρη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και τη Νέα Ζηλανδία. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, πολλοί Άγγλοι έχουν μεταναστεύσει στην Ισπανία. Το 1086, όταν συντάχθηκε το Domesday Book, η Αγγλία είχε πληθυσμό δύο εκατομμυρίων. Περίπου το 10% ζούσε σε αστικές περιοχές. Μέχρι το 1801, ο πληθυσμός έφτασε τα 8.3 εκατομμύρια και 30.5 εκατομμύρια το 1901. Λόγω της οικονομικής ευημερίας της Νοτιοανατολικής Αγγλίας, έχει δεχθεί πολλούς οικονομικούς μετανάστες από τα άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου. Υπήρξε σημαντική ιρλανδική μετανάστευση. Το ποσοστό των εθνικά Ευρωπαίων κατοίκων ανέρχεται συνολικά στο 87,50%, συμπεριλαμβανομένων των Γερμανών και των Πολωνών.Άλλοι άνθρωποι από πολύ μακρύτερα στις πρώην βρετανικές αποικίες έχουν φτάσει από τη δεκαετία του 1950: συγκεκριμένα, το 6% των ανθρώπων που ζουν στην Αγγλία έχουν οικογενειακή καταγωγή στην Ινδική υποήπειρο, κυρίως στην Ινδία, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές. Περίπου το 0,7% των ανθρώπων είναι Κινέζοι. Το 2,90% του πληθυσμού είναι μαύροι, από την Αφρική και την Καραϊβική, ιδιαίτερα από πρώην βρετανικές αποικίες. Το 2007, το 22% των παιδιών δημοτικού σχολείου στην Αγγλία ήταν από οικογένειες εθνοτικών μειονοτήτων, και το 2011 το ποσοστό αυτό ήταν 26,5%. Περίπου το ήμισυ της αύξησης του πληθυσμού μεταξύ 1991 και 2001 οφειλόταν στη μετανάστευση. Η συζήτηση για τη μετανάστευση είναι πολιτικά εξέχουσα. Το 80% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση του Υπουργείου Εσωτερικών του 2009 ήταν υπέρ της θέσπισης ενός ανώτατου ορίου στη μετανάστευση. Το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής έχει προβλέψει ότι ο πληθυσμός θα αυξηθεί κατά εννέα εκατομμύρια μεταξύ των ετών 2014 και 2039. Τα αγγλικά, που σήμερα ομιλούνται από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, προέρχονται από τη σημερινή Αγγλία, όπου παραμένει η κύρια γλώσσα. Σύμφωνα με μια απογραφή του 2011, ομιλείται καλά ή πολύ καλά από το 98% του πληθυσμού. Είναι μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα στον αγγλοφρισιανό κλάδο της γερμανικής οικογένειας. Μετά την κατάκτηση των Νορμανδών, η παλαιά αγγλική γλώσσα, που έφερε στη Βρετανία οι Αγγλοσάξονες άποικοι, περιορίστηκε στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, καθώς η νορμανδική γαλλική και η λατινική χρησιμοποιούνταν από την αριστοκρατία. Μέχρι τον 15ο αιώνα, τα αγγλικά ήταν ξανά η κύρια γλώσσα επικοινωνίας σε όλες τις τάξεις, αν και άλλαξαν πολλά. Η μεσαία αγγλική έδειξε πολλά σημάδια γαλλικής επιρροής, τόσο στο λεξιλόγιο όσο και στην ορθογραφία. Κατά τη διάρκεια της Αγγλικής Αναγέννησης, πολλές λέξεις επινοήθηκαν από ελληνολατινικά στοιχεία. Τα σύγχρονα αγγλικά έχουν επεκτείνει αυτό το έθιμο της ευελιξίας όταν πρόκειται για την ενσωμάτωση λέξεων από διαφορετικές γλώσσες. Χάρη σε μεγάλο βαθμό στη Βρετανική Αυτοκρατορία, η αγγλική γλώσσα είναι η ανεπίσημη γλώσσα επικοινωνίας του κόσμου. Η εκμάθηση και η διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας είναι μια σημαντική οικονομική δραστηριότητα και περιλαμβάνει την εκπαίδευση γλωσσών, τις τουριστικές δαπάνες και τις εκδόσεις εκπαιδευτικών βιβλίων. Δεν υπάρχει νομοθεσία που να επιβάλλει μια επίσημη γλώσσα για την Αγγλία, αλλά τα αγγλικά είναι η μόνη γλώσσα που χρησιμοποιείται για επίσημες επιχειρήσεις. Παρά το σχετικά μικρό μέγεθος της χώρας, υπάρχουν πολλές ξεχωριστές τοπικές προφορές, και άτομα με ιδιαίτερα έντονες προφορές μπορεί να μην γίνονται εύκολα κατανοητοί παντού στη χώρα. Εκτός από τα αγγλικά, η Αγγλία έχει δύο άλλες αυτόχθονες γλώσσες, την Κορνουαλική και την Ουαλική. Η κορνουαλική εξαφανίστηκε ως κοινοτική γλώσσα τον 18ο αιώνα, αλλά βρίσκεται σε φάση ανανέωσης και τώρα προστατεύεται από τον Ευρωπαϊκό Χάρτη για τις Περιφερειακές ή Μειονοτικές Γλώσσες. Ομιλείται από το 0,1% των ανθρώπων στην Κορνουάλη και διδάσκεται σε κάποιο βαθμό σε πολλά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όταν τα σύγχρονα σύνορα μεταξύ Ουαλίας και Αγγλίας καθιερώθηκαν με τους Νόμους στις Πράξεις της Ουαλίας του 1535 και του 1542, πολλές κοινότητες που μιλούσαν Ουαλικά βρέθηκαν στην αγγλική πλευρά των συνόρων. Τα ουαλικά μιλούνταν στο Άρτσενφιλντ στο Χέρφορντσιρ τον δέκατο ένατο αιώνα, και από ντόπιους τμημάτων του δυτικού Σρόπσιρ μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα, αν όχι αργότερα. Τα κρατικά σχολεία διδάσκουν στους μαθητές μια δεύτερη γλώσσα ή μια τρίτη γλώσσα από την ηλικία των επτά ετών (συνήθως γαλλικά, ισπανικά ή γερμανικά). Αναφέρθηκε το 2007 ότι περίπου 800.000 μαθητές μιλούσαν μια ξένη γλώσσα στο σπίτι ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης μεταξύ των οικογενειών τους, οι πιο κοινές γλώσσες είναι τα Παντζάμπι και τα Ουρντού, δύο γλώσσες της Ινδίας/Πακιστάν. Ωστόσο, μετά τα στοιχεία της απογραφής του 2011 που κυκλοφόρησε το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής, τα στοιχεία δείχνουν τώρα ότι τα πολωνικά είναι η κύρια γλώσσα που ομιλείται στην Αγγλία μετά τα αγγλικά. Στην απογραφή του 2011, το 59,4% του πληθυσμού της Αγγλίας δήλωσαν Χριστανοί, το 24,7% απάντησε ότι δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία, το 5% δήλωσε μουσουλμάνοι, ενώ το 3,7% του πληθυσμού ανήκει σε άλλες θρησκείες (π.χ. Ινδουισμός, Βουδισμός, Σιχισμός) και το 7.2% δεν έδωσε απάντηση στο σχετικό ερώτημα. Ο Χριστιανισμός είναι η πιο διαδεδομένη θρησκεία στην Αγγλία, όπως ήταν από τον Πρώιμο Μεσαίωνα, αν και εισήχθη για πρώτη φορά πολύ νωρίτερα στους Γαελικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους. Αυτή η κελτική εκκλησία εντάχθηκε σταδιακά στην καθολική ιεραρχία μετά τη Γρηγοριανή αποστολή του 6ου αιώνα στο Κεντ με επικεφαλής τον Άγιο Αυγουστίνο. Η καθιερωμένη εκκλησία της Αγγλίας είναι η Εκκλησία της Αγγλίας, η οποία εγκατέλειψε την κοινωνία με τη Ρώμη τη δεκαετία του 1530 όταν ο Ερρίκος Η΄ δεν μπόρεσε να ακυρώσει το γάμο του με τη θεία του βασιλιά της Ισπανίας. Η εκκλησία θεωρεί τον εαυτό της και ως Καθολική και ως Προτεσταντική.Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι βρετανικές αποικίες έγιναν σταδιακά ανεξάρτητες. Υπήρξε σημαντική μετανάστευση από χώρες της Κοινοπολιτείας, φέρνοντας πολλούς μουσουλμάνους στη χώρα. Οι μεγαλύτερες ομάδες ήταν μετανάστες από το Πακιστάν και μετανάστες από το Μπανγκλαντές. Στη χώρα υπάρχουν αρκετοί καθολικοί, ενώ το 2013 υπήρχαν περίπου 464.000 Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη Βρετανία, εκ των οποίων περίπου 400.000 ζουν στην Αγγλία. Οι περισσότεροι Ορθόδοξοι της Αγγλίας είναι μετανάστες. Η αγγλική τέχνη χαρακτηρίζεται από την αρχιτεκτονική, τη ζωγραφική, τη χειροτεχνία και τη γλυπτική. Η Αγγλία θεωρείται η «μητέρα πατρίδα του ποδοσφαίρου », και η αγγλική κουζίνα έχει χαρακτηριστικά ειδικά για τη χώρα. Από την πρώιμη σύγχρονη περίοδο, η κουζίνα της Αγγλίας χαρακτηρίζεται από την επιπολαιότητα και την εξάρτησή του από φυσικά προϊόντα. Παραδείγματα παραδοσιακής αγγλικής κουζίνας περιλαμβάνουν το κυριακάτικο ψητό, το ψάρι σε συνδυασμό με τηγανητές πατάτες και το πλήρες αγγλικό πρωινό, το οποίο γενικά αποτελείται από μπέικον, λουκάνικο, ντομάτες, ψωμί, φασόλια, μανιτάρια και αυγά. Μερικά δημοφιλή τυριά περιλαμβάνουν το τσένταρ, το ρεντ λέστερ και το ουένσλιντεϊλ. Τα παραδοσιακά αγγλικά επιδόρπια περιλαμβάνουν τάρτα μήλου και άλλες τάρτες φρούτων, καθώς και κρέμα, και πιο πρόσφατα πουτίγκα καραμέλας. Κλασικό ποτό είναι το τσάι, τη δημοτικότητα του οποίου αύξησε η Αικατερίνη της Μπραγκάνσα, ενώ τα πιο κοινά αλκοολούχα ποτά είναι το κρασί (ειδικά ο μηλίτης ), η αγγλική μπύρα και η μαύρη μπύρα. Στο 10ο και 11ο αιώνα η αγγλική ζωγραφική ξεκίνησε την πρώτη της ακμή. Τα ηπειρωτικά ρεύματα που αναπτύχθηκαν μετά τις αρχές του 15ου αιώνα κυριάρχησαν στην αγγλική ζωγραφική για περίπου 300 χρόνια, καθώς οφειλόταν κυρίως στις δραστηριότητες ξένων καλλιτεχνών στην Αγγλία. Η προσωπογραφία έφτασε σε νέα ακμή μετά τα μέσα του 18ου αιώνα. Τον 19ο αιώνα υπήρξε ιδιαίτερη ακμή της ζωγραφικής τοπίου. Επίσημη ιστοσελίδα της κυβέρνησης Αρχειοθετήθηκε 2007-01-23 στο Wayback Machine. Αγγλική Κληρονομιά Αγγλική Φύση Αγγλία στο Curlie

Η Αγγλία (αγγλικά: England) είναι τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο είναι νησιωτικό κράτος βορειοδυτικά της ηπειρωτικής Ευρώπης. Συνορεύει βόρεια με τη Σκωτία και δυτικά με την Ουαλία. Η Αγγλία βρέχεται βορειοδυτικά από την Ιρλανδική Θάλασσα, ενώ νοτιοδυτικά από την Κελτική Θάλασσα. Η Βόρεια Θάλασσα στα ανατολικά και η Θάλασσα της Μάγχης στα νότια τη χωρίζουν από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η Αγγλία αποτελεί κυρίως το κεντρικό και νότιο τμήμα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας, που βρίσκεται στο Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό. Στη χώρα επίσης ανήκουν 100 μικρότερα νησιά, όπως τα Νησιά Σκίλλυ και η Νήσος Ουάιτ. Η περιοχή που σήμερα αποκαλείται Αγγλία κατοικήθηκε αρχικά από τους σύγχρονους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της Ανώτερης Παλαιολιθικής περιόδου, ωστόσο πήρε το όνομά της από τους Άγγλους, ένα γερμανικό φύλο που την αποίκησε κατά τη διάρκεια του 5ου και του 6ου αιώνα. Έγινε ενιαίο κράτος το 927 μ.Χ. και από την Εποχή των Ανακαλύψεων στα μέσα του 15ου αιώνα άσκησε σημαντική πολιτιστική και νομική επιρροή σε όλο τον κόσμο. Η αγγλική γλώσσα, η Αγγλικανική Εκκλησία και η Αγγλική Νομοθεσία - η βάση των νομικών συστημάτων πολλών άλλων χωρών ανά την υφήλιο - αναπτύχθηκαν στην Αγγλία. Επιπλέον, το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησής της υιοθετήθηκε ευρέως από πολλά άλλα κράτη. Σε αυτήν ξεκίνησε και η Βιομηχανική Επανάσταση το 18ο αιώνα, μετατρέποντας την κοινωνία της στο πρώτο βιομηχανοποιημένο κράτος.Το έδαφος της Αγγλίας αποτελείται κυρίως από χαμηλούς λόφους και πεδιάδες, κυρίως στις κεντρικές και νότιες περιοχές. Ωστόσο, υπάρχουν και υψηλότερα εδάφη στα βόρεια (για παράδειγμα η ορεινή Περιοχή των Λιμνών (Lake District), τα Πέννινα Όρη και τα Γιόρκσαϊρ Ντέιλς) και στα νοτιοδυτικά (για παράδειγμα το Ντάρτμουρ και τα Κότσγουολντς). Η παλαιότερη πρωτεύουσα της Αγγλίας ήταν το Γουίντσεστερ μέχρι που αντικαταστάθηκε από το Λονδίνο κατά το 12ο αιώνα. Σήμερα το Λονδίνο είναι η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο πληθυσμός της Αγγλίας, που αγγίζει τα 53 εκατομμύρια ανθρώπων, αποτελεί και το 84% του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου. Συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από το Λονδίνο, τα νοτιοανατολικά αλλά και πολεοδομικά συγκροτήματα στα Μίντλαντς, τα βορειοδυτικά, τα βορειοανατολικά και το Γιόρκσαϊρ, καθένα από τα οποία αναπτύχθηκε ως μεγάλη βιομηχανική περιοχή κατά το 19ο αιώνα. Το Βασίλειο της Αγγλίας - το οποίο από το 1284 περιλαμβάνει και την Ουαλία - ήταν κυρίαρχο κράτος μέχρι την 1η Μαΐου του 1707, όταν οι νομοθετικές πράξεις που συμφωνήθηκαν με τη Συνθήκη της Ένωσης το προηγούμενο έτος τέθηκαν σε ισχύ, το ένωσαν με το Βασίλειο της Σκωτίας, δημιουργώντας το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1801 η Μεγάλη Βρετανία ενώθηκε με το Βασίλειο της Ιρλανδίας για να αποτελέσουν το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Το 1922 το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος αποσχίστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο, που μετονομάστηκε επισήμως σε Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας. Σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες το όνομα Αγγλία χρησιμοποιείται επίσης συνεκδοχικά για ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Θεωρείται ότι είναι ο πραγματικός πυρήνας της Μεγάλης Βρετανίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1

Πρωθυπουργός της Γαλλίας

Σε παλαιότερες περιόδους της ιστορίας, ο αρχηγός της κυβέρνησης της Γαλλίας ήταν γνωστός με διαφορετικούς τίτλους. Όπως ήταν σύνηθες στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες της περιόδου 1815–1958 (Αποκατάσταση των Βουρβόνων και μοναρχία του Ιουλίου, Δεύτερη Δημοκρατία, Τρίτη και Τέταρτη Δημοκρατία, καθώς και καθεστώς του Βισύ), ο αρχηγός της κυβέρνησης ονομαζόταν Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών (Président du Conseil des Ministres), που γενικά συντομεύεται σε Πρόεδρος του Συμβουλίου (Président du Conseil). Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με το εκλεγμένο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος διορίζει τον Πρωθυπουργό ως αρχηγός του κράτους. Ο Πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το γαλλικό σύνταγμα η θητεία του δεν είναι σταθερή καθώς η παύση από τα καθήκοντά του εξαρτάται από την κρίση του εκάστοτε προέδρου. Μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη διάταξη έχει εφαρμοστεί λίγες φόρες αφού σε ελάχιστες περιπτώσεις πρωθυπουργός παύθηκε από τα καθήκοντα του μετά από απόφαση του προέδρου. Ο πρωθυπουργός επίσης μπορεί επίσης να απομακρυνθεί από την θέση του και στην περίπτωση που ασκηθεί και γίνει δεκτή πρόταση μομφής από την Εθνοσυνέλευση εναντίον του. Τα λοιπά μέλη του υπουργικού συμβουλίου διορίζονται από τον πρόεδρο μετά από πρόταση του πρωθυπουργού. Κύριο λήμμα: Γαλλική Επανάσταση και Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Δημοκρατίας, οι ρυθμίσεις για τη διακυβέρνηση άλλαζαν συχνά: Συμβατική Εθνοσυνέλευση (20 Σεπτεμβρίου 1792 - 2 Νοεμβρίου 1795) με τον Ζερόμ Πέσιον ντε Βιλενούβ ως Πρόεδρο (22 Σεπτεμβρίου 1792 - 2 Ιουνίου 1793) με τον Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο ως Πρόεδρο (4 Ιουνίου 1793 - 27 Ιουλίου 1794) με τον Ζαν Ζακ Ρέγκις ντε Καμπεκέρες ως Πρόεδρο (7 Οκτωβρίου 1794 - 20 Απριλίου 1795) με τον Εμάνουελ Τζοσέπ Σιεγές ως Πρόεδρο (20 Απρλίου 1795 - 26 Οκτωβρίου 1795)Διευθυντήριο (2 Νοεμβρίου 1795 - 10 Νοεμβρίου 1799) με τον Πωλ Μπάρας ως Πρόεδρο Υπατεία (10 Νοεμβρίου 1799 - 18 Μαΐου 1804) με τον Ναπολέων Βοναπάρτη ως Πρώτο Ύπατο Κύριο λήμμα: Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία Ως Αυτοκράτορας, ο Ναπολέων ήταν και αρχηγός του κράτους και αρχηγός της κυβέρνησης Κύριο λήμμα: Πόλεμος του Έβδομου Συνασπισμού Κύριο λήμμα: Παλινόρθωση των Βουρβόνων Κύριο λήμμα: Ιουλιανή Μοναρχία Κύριο Λήμμα: Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία Κύριο λήμμα: Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία Κύριο λήμμα: Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία Κύριο λήμμα: Γαλλία του Βισύ Κύριο λήμμα: Προσωρινή κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας Κύριο λήμμα: Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία Κύριο λήμμα: Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Επίσημη Σελίδα της Γαλλικής Κυβέρνησης Επίσημη σελίδα της Γαλλικής Πρεσβείας στην Ελλάδα

Ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας (γαλλικά: Premier ministre français) αποτελεί το ανώτερο μέλος του υπουργικού συμβουλίου της Γαλλίας και επικεφαλής της κυβέρνησης της χώρας. Αποκαλείται έτσι από το 1959, όταν ο Μισέλ Ντεμπρέ έγινε ο πρώτος αξιωματούχος που διορίστηκε υπό την Πέμπτη Δημοκρατία. Σημερινή πρωθυπουργός είναι, από τον Ιούλιο του 2022, η Ελιζαμπέτ Μπορν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Βαρβάρα του Βρανδεμβούργου, μαρκησία της Μάντουα

Ήταν κόρη του Ιωάννη μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Κούλμπαχ και της Βαρβάρας των Ασκάνια, κόρης του Ροδόλφου Γ΄ δούκα της Σαξονίας-Βίτενμπεργκ. Ο αρραβώνας της με τον Λουδοβίκο Γ΄, τότε διάδοχο της Μάντουα, έγινε στις 5 Ιουλίου και ο γάμος στις 12 Νοεμβρίου 1433 στη Μάντουα. Ήταν μόλις 10 ετών και πέρασε το τελευταίο μέρος της νεότητάς της στη Μάντουα. Tον γάμο της κανόνισε εν μέρει ο θείος της Σιγισμούνδος της Ουγγαρίας, Βοημίας & Γερμανίας. Η Βαρβάρα ήταν μνηστευμένη με τον Γιόακιμ του Στέτιν σε μία συμφωνία ειρήνης μεταξύ του Bρανδεμβούργου και του Στέτιν το 1427, όμως ο αρραβώνας λύθηκε και ο Γιόακιμ νυμφεύτηκε την αδελφή της Ελισάβετ. Έπειτα από τον γάμο έλαβε πλήρη αναγεννησιακή παιδεία μαζί με τα άλλα παιδιά του μαρκήσιου της Μάντουα. Ήταν μαθήτρια του Βιτορίνο ντα Φέλτρε και διδάχθηκε ρητορική, μαθηματικά, φιλοσοφία, μουσική, σχέδιο, ξιφασκία, ιππασία, κολύμβηση και σπορ με μπάλα. Έμαθε ελληνικά και μπορούσε να μιλήσει τέσσερις γλώσσες. Ήταν καλά καταρτισμένη στη λογοτεχνία και έγινε γνωστή ως μία από τις πιο καλά μορφωμένες γυναίκες της πρώιμης Αναγέννησης. Το 1444 ο σύζυγός της έγινε μαρκήσιος της Μάντουα. Ήταν ενεργή ως σύμβουλος στην πολιτική του συζύγου της και ήταν υπεύθυνη για τη διπλωματική αλληλογραφία με το εξωτερικό, ιδίως σε ότι αφορούσε τις σχέσεις της Μάντοβας με τη Γερμανία. Μεταξύ των ετών 1445-55 ενήργησε συχνά ως επίτροπος της Μάντουα κατά τις απουσίες του Λουδοβίκου Γ΄ και η μετέπειτα οικονομική επιτυχία της Μάντουα αποδίδεται μερικές φορές στη Βαρβάρα. Ο πάπας Πίος Β΄ συγκάλεσε Σύνοδο στη Μάντουα (27 Μαΐου 1459 - 19 Ιανουαρίου 1460) για να ξεκινήσει μία σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών, που είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Αυτό ήταν μία εκδήλωση υψηλού κύρους για τη Μάντοβα. Σε αυτό εργάστηκε με επιτυχία η Βαρβάρα πολύ καιρό πριν. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, η Βαρβάρα συμμετείχε σε δυναστικές διαπραγματεύσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα τον γάμο του πρώτου γιου της με τη Μαργαρίτα της Βαυαρίας και τους γάμους τριών κορών της με τον δούκα του Μιλάνου, τον δούκα της Βυρτεμβέργης και τον κόμη της Γκορίτσια. Ο σύζυγός της απεβίωσε το 1478. Η Βαρβάρα είχε κάποια επιρροή στις αρχές της διακυβέρνησης του γιου της. Τέλος απεβίωσε το 1481. Είχε ενεργήσει ως επικεφαλής και προστάτης των τεχνών και είχε συμβάλει στο να καταστεί η Μάντουα κέντρο τέχνης και πολιτισμού στην Ιταλία της Αναγέννησης. Παντρεύτηκε το 1433 τον Λουδοβίκο Γ΄ Γκοντζάγκα δούκα της Μάντουα και είχε τέκνα: Φρειδερίκος Α΄ 1441-1484, μαρκήσιος της Μάντουα. Φραγκίσκος 1444-1483, καρδινάλιος. Ιωάννης-Φραγκίσκος 1446-1496, κόμης της Σαμπιονέτα. Σουζάννα 1447-1481, μοναχή στη Σάντα Πάολα της Μάντουα. Δωροθέα 1449-1467, παντρεύτηκε τον Γκαλεάτσο-Μαρία Σφόρτσα δούκα του Μιλάνου. Καικιλία 1451-1472, μοναχή στη Σάντα Πάολα της Μάντουα. Ροδόλφος 1452-1495, κύριος του Καστιλιόνε. Δισεγγονός του ήταν ο άγος Αλοΰσιος (Λουίτζι). Βαρβάρα 1455-1503, παντρεύτηκε τον Έμπερχαρντ Α΄ δούκα της Βυρτεμβέργης. Λουδοβίκος 1460-1511, επίσκοπος της Μάντουα. Πάολα 1463-1497, παντρεύτηκε τον Λεονάρδο κόμη της Γκορίτσια. Φεντερίκο, Μανταλένα, Ελιζαβέτα, απεβίωσαν μωρά. Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 6 (1964)

Η Βαρβάρα, γερμ. Barbara von Brandenburg-Kulmbach von Hohenzollern (1422 - 7 Νοεμβρίου 1481) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν κόρη του μαργράβου του Βρανδεμβoύργου-Κούλμπαχ και με τον γάμο της έγινε μαρκησία της Μάντουα. Για τον ισχυρό χαρακτήρα της και τη δυνατή φύση της την αποκαλούσαν "αντρογυναίκα". Έγινε επίτροπος της Μάντουα κατά τις απουσίες του συζύγου της μεταξύ 1445-55. Θεωρείται σημαντική μορφή της Αναγέννησης και μαθήτρια του Βιτορίνο ντα Φέλτρε.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85,_%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1

ΒήταΠεις

Την χρονιά του 2002 η ομάδα Β.Π. (Βόρεια Προάστεια) ξεκίνησε με ηχογραφήσεις για τον πρώτο της, δίσκο "To Αθάνατο", που κυκλοφόρησε το 2003 και ήταν διαθέσιμος για δωρεάν κατέβασμα. Λίγους μήνες μετά, έγινε η πρώτη συναυλία τους στην Καλαμάτα στις 27 Δεκεμβρίου. Ένα χρόνο αργότερα γράφτηκε ο δίσκος "Αξέχαστο", ο οποίος κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2004 και με συμμετοχές σε live, έτσι ώστε να γίνει ευρέως γνωστό το συγκρότημα και η μουσική τους κυρίως στην Αθήνα όπου ήταν και είναι η βάση τους. Την σεζόν 2005 υπάρχουν αλλαγές, όταν ομόφωνα απομακρύνεται από την ομάδα ο Dask λόγω του ότι διαφωνούσε με την αρχική ιδέα της δωρεάν διακίνησης της μουσικής τους, πρίν απο την αποχώρησή του είχε ήδη ηχογραφηθεί το "Αλήθεια λέω", ένα μουσικό κομμάτι που ξεκαθάρισε την θέση του συγκροτήματος μετά την κυκλοφορία του στις 6 Ιανουαρίου του 2006. Ταυτόχρονα είχε ξεκινήσει ήδη η δημιουργία του νέου τρίτου και τελευταίου δίσκου της τριλογίας, με τίτλο "Άκυρον". Κυκλοφόρησε δωρεάν στο διαδίκτυο τον Φεβρουάριο του 2006 και περιέχει 12 επιπλέον κομμάτια που θα έμπαιναν στο "Για Τους Οπαδούς". Επίσης την ίδια χρονιά ολοκληρώθηκε η ηχογράφηση και κυκλοφόρησε το "Για τους οπαδούς". Μετά από μια μεγάλη παύση από την δισκογραφία αλλά όχι απο τα live και την ενεργό δράση, το συγκρότημα πλέον χωρίς τον Λάμπρο συνεχίζει και παρουσιάζει έναν δίσκο με ένα άλλο συγκρότημα παλιών φίλων τους, τους Επίλεκτους με τίτλο "Συνάντηση 14:15". Παράλληλα είχε ξεκινήσει ένα πολύ δυνατό χτύπημα για το χώρο όπου ήθελαν να κάνει θόρυβο και να είναι πιο δουλεμένο σε στίχο, παραγωγή ήχου κτλ. Το Πάσχα του 2012 κυκλοφόρησαν το "Εύφλεκτον", το οποίο περιέχει πολλά κομμάτια ηχογραφημένα σε μικρό χρονικό διάστημα: μέσα σε ένα μήνα ηχογραφήθηκαν 50 τραγούδια, κάποια εκ των οποίων, συμπεριλαμβανομένου του "Αυτό είναι για τους φίλους", παραμένουν ακυκλοφόρητα έως σήμερα. Το ίδιο έτος κυκλοφόρησαν το "Βάπτισμα Πυρός" που "βάπτισε" την συντομογραφία "ΒΠ" του συγκροτήματος. Επρόκειτο για εορταστική στιγμή για το συγκρότημα, το οποίο γιόρτασε μια δεκαετία από την ίδρυση του, και οργάνωσε μία συναυλία hip-hop στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ "Sporting" στην Αθήνα και μετά παρόμοια κίνηση της γιορτής του συγκροτήματος έγινε και στη Θεσσαλονίκη, όπου συνεχώς ταξίδευαν από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Το 2014 κυκλοφόρησε ο διαφορετικός δίσκος "Εποχή", ο οποίος συνοδευόταν με ορχηστρικά και πολλά όργανα ζωντανά στη σκηνή αλλά και στην μελοποίηση των τραγουδιών. Αρκετά παλιά κομμάτια δέχτηκαν αλλαγές λόγω του ότι ήθελαν να τους δώσουν μια άλλη όψη, προσθέτοντας τα μουσικά όργανα. Ακολούθησαν παρουσιάσεις μέχρι και την τελευταία τους έως τώρα συναυλία ονομαζόμενη "Lucky Thirteen". Κατ' εξαίρεση παρευρέθηκαν ως ΒΠ στις αρχές του 2018, σε αλληλέγγυο χαρακτήρα οικονομικής συμπόρευσης συναυλία "Rappin' for my fam", όπου εμφανίστηκαν τελευταίοι. Οι ίδιοι έχουν ανακοινώσει πως η επόμενη συναυλία τους θα διεξαχθεί με την έλευση του καινούργιου δίσκου. Τον Νοέμβριο του 2019 άρχισε σταδιακά κομμάτι-κομμάτι η κυκλοφορία του νέου δίσκου τους, με όνομα "Ροή του Μέλλοντος", σε στίχους του Hatemost και του Άσαρκου, υπό τους ήχους του dwmndv. Από τότε που ξεκίνησε η σταδιακή κυκλοφορία του νέου δίσκου, οι ΒΗΤΑΠΕΙΣ έχουν πραγματοποιήσει 4 ζωντανές εμφανίσεις. 2 στην Αθήνα με έδρα το Κύτταρο, μία στην Θεσσαλονίκη και μία στην Πάτρα. Στα τέλη του 2021 κυκλοφόρησε το "ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ". Είναι ο έως τώρα μικρότερος τους δίσκος με μονάχα 8 κομμάτια. Επίσης τα 8 αυτά κομμάτια αποτελούν easter egg για την ονομασία του συγκροτήματος Β.Η.Τ.Α.Π.Ε.Ι.Σ Το Αθάνατο... (2003) Αξέχαστο... (2004) Για Τους Οπαδούς (2006) Άκυρον (2006) Συνάντηση 14:15 σε συνεργασία με τους Επίλεκτους (2011) Εύφλεκτον (2012) Βάπτισμα Πυρός (2012) Εποχή (2014) Ροή Του Μέλλοντος (2019-2021) Υστερόγραφο (2021) Ρουτίνα Του Μέτρου (2023) ΒήταΠεις στο Youtube ΒήταΠεις στο Facebook ΒήταΠεις στο Instagram Δισκογραφία στο Discogs ΒήταΠεις στο Spotify

Οι ΒήταΠεις (εναλλακτικά: ΒΠεις) είναι ελληνικό hip-hop συγκρότημα από την Αθήνα. Το Β.Π. έχει διάφορες σημασίες, αρχικά σήμαινε «Βόρεια Προάστια» και αργότερα ως «Βάπτισμα Πυρός». Οι Βήτα Πεις αποτελούνται από δύο mc's, έναν μουσικό παραγωγό και έναν μπασίστα: Άσαρκος ή Χρήστος (γνωστός ως Λόγος 90 μοίρες ή Τρίτος Οφθαλμός), Hatemost ή Άκης (γνωστός και ως Prince XXIII), DwmndV και Rigo. Στην αρχική και μετέπειτα δομή του σχήματος συμμετείχαν και οι Φορτσάτος ή Πάρης (γνωστός και ως Pure Form), Dask, Λάμπρος, Elz, Μr. Τickles και J-turn. Είναι χαρακτηριστικό ότι μοίραζαν τα CD τους δωρεάν μέσω των συναυλιών τους και μέσω της ηλεκτρονικής τους ιστοσελίδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%82

Γκρέτα Φέρουσιτς

Η Φέρουσιτς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νόβι Σαντ, από μια οικογένεια Εβραίων. Ήταν 14 ή 15 ετών όταν η ίδια, οι γονείς της, δυο θείες και ένας θείος της στάλθηκαν τον Απρίλιο 1944 στο Άουσβιτς. Όταν το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 27 Ιανουαρίου 1945, η Φέρουσιτς ζύγιζε 33 κιλά (73 λίβρες). Ήταν το μοναδικό μέλος της οικογένειάς της που επέζησε του Ολοκαυτώματος. Μετά το Ολοκαύτωμα, η Φέρουσιτς επέστρεψε στην Γιουγκοσλαβία και ξεκίνησε να σπουδάζει αρχιτεκτονική στο Βελιγράδι και αργότερα στο Παρίσι. Μετά το πέρας των σπουδών της, επέστρεψε στην Γιουγκοσλαβία όπου παντρεύτηκε τον Σέιντ Φέρουσιτς, έναν Βόσνιο της κοσμικής τάξης, και μετακόμισε στην πόλη του το Σεράγεβο το 1952. Έγινε βοηθητικό διδακτικό προσωπικό στο Πανεπιστήμιο του Σεράγεβο όπου συνέχισε επίσης τις σπουδές της. Αργότερα έγινε η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από εκεί. Μετά την αποφοίτησή της, έγινε καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής και αργότερα πρύτανης στο ίδιο τμήμα ενώ διηύθυνε αρκετά έργα υποδομών. Η Φέρουσιτς πέθανε στις 24 Ιανουαρίου 2022, σε ηλικία 97 ετών. παράθεμα Βιογραφία στο Εβραϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Η Γκρέτα Φέρουσιτς Βάινφελντ (Greta Ferušić Weinfeld ; 26 Ιουνίου 1924 - 24 Ιανουαρίου 2022) ήταν Βόσνια ακαδημαϊκός και κοσμήτορας στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Σεράγεβο. Ήταν η μόνη Βόσνια που επέζησε από το Άουσβιτς και το μοναδικό άτομο στον κόσμο που επέζησε τόσο από το Άουσβιτς όσο και από την πολιορκία του Σεράγεβο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1_%CE%A6%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%84%CF%82

Γενική αεροπορία

Ο ρόλος της Γενικής Αεροπορίας στο σύστημα είναι σημαντικότατος. Αποτελεί την απαρχή όλων των επαγγελματιών πιλότων, τόσο στην πολιτική, όσο και στην στρατιωτική αεροπορία. Ένα μεγάλο τμήμα αυτής είναι οι εκπαιδευτικές πτήσεις των αερολεσχών με σκοπό την εκπαίδευση στις διάφορες κατηγορίες πτυχίων (PPL, IFR κλπ.) των ενδιαφερόμενων. Ταυτόχρονα, για τον σκοπό της συλλογής απαιτούμενων πτητικών ωρών για την άσκηση του επαγγέλματος, οι πιο πολλοί από τους απόφοιτους των προαναφερόμενων εκπαιδεύσεων, δουλέυουν στον τομέα της Γενικής Αεροπορίας ή το πτητικό τους αντικείμενο (αεραθλητισμός κλπ.) αποτελεί κομμάτι αυτής. Ταυτόχρονα, αεροσκάφη που ανήκουν σε ιδιώτες ή που δεν προορίζονται για τακτικές πτήσεις, ανεξαρτήτως τύπου πρόωσης, ταχύτητας και πτητικών ικανοτήτων, ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Αυτός ο τομέας αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι των πτητικών δραστηριοτήτων ολικά και και μαζί με τον τομέα της εκπαίδευσης/αεραθλητισμού, αποτελούν τον κύριο όγκο των κινήσεων της Γενικής Αεροπορίας. Τα πιο κοινά αεροσκάφη που χρησιμοποιούνται στις κινήσεις της Γενικής Αεροπορίας είναι: Μονοκινητήρια ελαφρά και υπερελαφρά εμβολοφόρων κινητήρων Ελαφρά και υπηρεσιακά πολλαπλών κινητήρων Ελικοφόρα και αεριοπροωθούμενα ενός ή πολλαπλών κινητήρων για ιδιωτική, μη τακτική χρήση Δοκιμαστικά αεροσκάφη κατασκευαστών σε δοκιμαστικές πτήσεις ή πτήσεις παράδοσηςΕίναι εμφανές ότι αεροσκάφος Γενικής Αεροπορίας μπορεί να θεωρηθεί οποιοσδήποτε τύπος αεροσκάφους, αν και τα πιο κοινά τέτοια αεροσκάφη ανήκουν στις 3 πρώτες κατηγορίες. AOPA Hellas Ο σύλλογος Ελλήνων ιδιοκτητών και χειριστών αεροσκαφών Γενικής Αεροπορίας Hellas General Aviation Ιστοχώρος επικοινωνίας Ελλήνων χειριστών αεροσκαφών Γενικής Αεροπορίας. Σύνδεσμοι για σχολές, μετεωρολογία, αεροφωτογραφίες κ.α.

Με τον όρο Γενική Αεροπορία εννοείται οποιοσδήποτε κλάδος πτητικής δραστηριότητας που δεν εμπίπτει στις προγραμματισμένες πτήσεις εκμεταλλευτών ή σε στρατιωτικές πτήσεις. Αν και ο όρος έχει συνδεθεί περισσότερο με τις πτήσεις ερασιτεχνών και εκπαιδευτικές πτήσεις, στην πραγματικότητα περιλαμβάνει ένα ευρύτερο φάσμα πτήσεων της πολιτικής αεροπορίας

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1

Είμαστε στον αέρα

Η σειρά αφηγείται το στήσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού Jukebox FM, από μια παρέα παλιών συμμαθητών, που είχαν επιχειρήσει να κάνουν το ίδιο όταν ήταν ακόμη στο σχολείο και είχαν τον πειρατικό ραδιοσταθμό Ο Πάμπτωχος. Τον Χρήστο (Άκης Σακελλαρίου), τον Νίκο (Στέλιος Μάινας), τον Μίλτο (Ιεροκλής Μιχαηλίδης) και τον Πέτρο (Θοδωρής Αθερίδης). Το σενάριο εστιάζεται στα προβλήματα που πηγάζουν από το εγχείρημα και τις προσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών, αλλά δεν περιορίζεται αποκλειστικά σ' αυτά. Αρκετά θέματα που δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση, πρωτοπαρουσιάστηκαν δραματουργικά στην σειρά, όπως, π.χ., το στήσιμο ποδοσφαιρικού στοιχήματος, το χάκινγκ, η skateboard κουλτούρα, τα ηθικά διλήμματα των πολεμικών ανταποκριτών, η συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας, η εξαγορά ελληνικών επιχειρήσεων από εταιρείες του εξωτερικού, οι φανατικές θαυμάστριες (groupies) των ροκ μουσικών, κ.ά. Η πρωτότυπη αρχική ιδέα της σειράς ανήκει στον Θοδωρή Μανίκα και η επεξεργασία της σε σενάριο έγινε το 1990-1991 από τον Θοδωρή Μανίκα και τον Παναγιώτη Κούστα, όμως η πρόταση, που τότε υποβλήθηκε στην ΕΡΤ και στα νεοσύστατα τότε ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια ANT1 και Mega, απορρίφθηκε. Τελικώς, το 1997 ο διευθυντής της εταιρείας ΑΝΩΣΗ Α.Ε. Νίκος Χασσίδ, πήρε το ρίσκο να ξαναπροτείνει την σειρά στο Mega και πέτυχε την έγκρισή της. Σημειώνεται, πως, αν και ο τίτλος Είμαστε Στον Αέρα είναι ίδιος με το ομώνυμο βιβλίο του Ανδρέα Ρουμελιώτη (καταγραφή της ιστορίας της ελεύθερης ραδιοφωνίας, μέσα από τα άρθρα της στήλης Ράδιο Ε στην Ελευθεροτυπία), το περιεχόμενο των δύο έργων προφανώς και δεν έχει την παραμικρή σχέση. Μάλιστα, οι δύο σεναριογράφοι της σειράς, φρόντισαν να απαθανατίσουν την σύμπτωση, αφού, σε κάποιο επεισόδιο, εμφανίζουν τον Ανδρέα Ρουμελιώτη σαν προσκεκλημένο του ραδιοφωνικού σταθμού Jukebox FM, όπου μιλά (από στήθους) για την εμπειρία του σαν ραδιοφωνικός συντάκτης. Η Εβελίνα Παπούλια αρχικά θα έπαιζε στη σειρά αλλά τα πράγματα άλλαξαν όταν πέρασε την οντισιόν για πρωταγωνίστρια στην σειρά Δύο Ξένοι των Δημήτρη Αποστόλου και Αλέξανδρου Ρήγα. Άκης Σακελλαρίου ως Χρήστος Λιγιαράκης Στέλιος Μάινας ως Νίκος Λάγιος Ιεροκλής Μιχαηλίδης ως Μίλτος Καραβοκύρης Θοδωρής Αθερίδης ως Πέτρος Κουραβάς Αφροδίτη Σημίτη ως Τάνια Χατζηαργυρού Αλεξάνδρα Παυλίδου ως Αναστασία Δεστούνη Ελένη Ζιώγα ως Αθηνά Βάρδα Δήμητρα Ματσούκα ως Μαρία Δόντα Δημήτρης Πουλικάκος ως καθηγητής Γεράσιμος Λεούσης Δημήτρης Σταρόβας ως Νάσος Καρακώστας Σοφία Μυρμηγκίδου ως μητέρα της Τάνιας Χατζηαργυρού Ελέϊν Ίστμαν ως Τζόαν Μπράντ Στέφανος Κυριακίδης ως εφοπλιστής Βάρδας Δημήτρης Πετρόπουλος ως Φίλιππος Περισίδης Συγκρότημα Τhirty Ντέρτι υποδυόμενοι τον εαυτό τους Είμαστε στον αέρα στην IMDb

Το Είμαστε στον αέρα είναι μία ελληνική σειρά που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega παραγωγής 1997-1999. Το σενάριο έγραψαν ο Θοδωρής Μανίκας και ο Παναγιώτης Κούστας, ενώ σκηνοθετήθηκε από τον Νίκο Κουτελιδάκη στον πρώτο κύκλο και από την Μύρνα Τσάπα στον δεύτερο κύκλο. Το ομώνυμο τραγούδι σε στίχους και μουσική του Θοδωρή Μανίκα ερμήνευσε το συγκρότημα Thirty Ντέρτι που εμφανίζονταν και σε πολλά επεισόδια της σειράς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1

Αμπέλι

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Στάφυλος ήταν γιος του Διονύσου και της Αριάδνης. Σε άλλο μύθο ο Στάφυλος ήταν βοσκός του βασιλέα της Αιτωλίας Οινέα. Καθώς έβοσκε τις κατσίκες του, παρατήρησε ότι μια από αυτές τρώγοντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο καρπό πάχαινε περισσότερο από τις άλλες. Μάζεψε τότε αρκετούς και τους πρόσφερε στον βασιλιά του. Εκείνος παρασκεύασε ένα χυμό τον οποίο ονόμασε "οίνο", στον δε καρπό έδωσε το όνομα του βοσκού του (σταφύλι). Σύμφωνα με τον Κλέαρχο τον Σολέα, ο πρώτος που ανακάλυψε την τέχνη της οινοποιίας ήταν ο Μάρωνας, ο γιος του Ευάνθη, τον οποίο τιμούσαν στη Μαρώνεια της Θράκης. Τα πρώτα δείγματα αμπελοκαλλιέργειας στον ελλαδικό χώρο έχουν βρεθεί στην ανατολική Μακεδονία. Κοντά στις Κρηνίδες της Καβάλας βρέθηκαν σπόροι σταφυλιού που ανάγονται στα τέλη της προϊστορικής περιόδου. Σπόροι σταφυλιών έχουν βρεθεί, επίσης, στις ανασκαφές στην Τούμπα του Φωτολίβου της Δράμας (χρονολογούνται στη Νεολιθική εποχή), καθώς και σε άλλη ανασκαφή κοντά στο χωριό Σιταγροί Δράμας, σε περιοχή που υδρευόταν με τεχνητό τρόπο (χρονολογούνται στο 3000 π.Χ.). Πρώτη αμπελουργική περιοχή στην Ελλάδα θεωρούνται οι Φίλιπποι στην ανατολική Μακεδονία ήδη από την περίοδο 2800-2200 π.Χ. Άλλωστε, σύμφωνα με μία παράδοση, ο Διόνυσος γεννήθηκε στο Παγγαίο όρος και έζησε εκεί λατρευόμενος από τους Ηδωνούς, μια θρακική φυλή. Ο Όμηρος αναφέρεται στο αμπέλι και το κρασί με τις ονομασίες οίνη, Οινόη, οινιάδα και άλλα. Στη συνέχεια οι Έλληνες και οι Φοίνικες μετέφεραν αμπέλια στην Ιταλική χερσόνησο και η Σικελία έγινε κέντρο παραγωγής σταφυλιών. Γύρω στο 600 π.Χ. Φοίνικες διέδωσαν την καλλιέργεια του αμπελιού στη Γαλλία και την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το αμπέλι φτάνει στη Βρετανία. Το 13ο αιώνα μ.Χ. οι Άραβες προωθούν την καλλιέργεια του αμπελιού στην Ισπανία και την Πορτογαλία και μέχρι το 17ο αιώνα το αμπέλι ήταν γνωστό σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Στην συνέχεια μεταφέρθηκαν Ευρωπαϊκά αμπέλια στην Αμερική αλλά καταστράφηκαν μετά από μεγάλη επιδημία φυλλοξήρας, ενός εντόμου του εδάφους που προσβάλλει τις ρίζες του φυτού με αποτέλεσμα αυτό να ξεραίνεται. Συνέπεια αυτού ήταν να καλλιεργηθούν άγριες ποικιλίες ντόπιων αμπελιών ανθεκτικών στο έντομο, οι οποίες στις αρχές του 18ου αιώνα έφτασαν να καλλιεργούνται στην Αγγλία και στη Γαλλία. Όμως τα αμπέλια αυτά προσβλήθηκαν από διάφορες άλλες ασθένειες που κατέστρεψαν το 70% των καλλιεργειών. Η λύση δόθηκε με τον εμβολιασμό άγριων αμερικάνικων αμπελιών και τη δημιουργία ανθεκτικών υβριδίων. Το αμπέλι είναι πολυετές φυτό και αναπτύσσεται γρήγορα. Ο κορμός του έχει πολλαπλές διακλαδώσεις και αρκετούς βραχίονες και βλαστάρια. Ο φλοιός των ξυλωδών τμημάτων βγαίνει σε λωρίδες και αποχωρίζεται. Οι βλαστοί στην πορεία του χρόνου γίνονται ξυλώδεις βραχίονες που ονομάζονται βέργες, κληματόβεργες ή κληματίδες. Το κλήμα έχει βλαστούς και κληματίδες διαφόρων ηλικιών. Κάθε βλαστός έχει τη βάση και την κορυφή που αυξάνεται, διάφορους κόμπους, φύλλα αλλά και τα βασικά διακριτικά του αμπελιού που είναι οι έλικες, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να αναρριχάται. Ακόμα τους μεσοκάρδιους βλαστούς και τις ταξιανθίες που εξελίσσονται σε σταφύλια. Τα φύλλα του αμπελιού είναι μεγάλα, παλαμοειδή και φύονται από το βλαστό με ένα μίσχο. Το σχήμα τους είναι χαρακτηριστικό και παρουσιάζει διαφορές ανάλογα με την ποικιλία και το είδος, όπως διαφορές παρουσιάζει το χρώμα, το χνούδι στην κάτω επιφάνεια και το μέγεθος. Τα μάτια, μικροί κόμποι δηλαδή από τους οποίους φυτρώνουν οι βλαστοί, βρίσκονται στις μασχάλες των φύλλων και είναι 2 ειδών, αυτά που βγαίνουν μαζί με τους βλαστούς και δίνουν μακριά βλαστάρια, και αυτά που βγαίνουν μετά από μία περίοδο αργότερα από τους βλαστούς και δίνουν μικρά βλαστάρια. Επίσης υπάρχει στη βάση του κλίματος μία επιμήκυνση, που λέγεται στεφάνη, πάνω στην οποία υπάρχουν μικρά νεκρά μάτια, που λέγονται φυλλίτες. Πάνω από την στεφάνη υπάρχει ένα άλλο μάτι που λέγεται τυφλό ή τσίμπλα, που σε ορισμένες περιπτώσεις δίνει βλαστάρια. Ο πολλαπλασιασμός των κλημάτων γίνεται με τις κληματόβεργες και με δύο τρόπους: με μόσχευμα ή με εμβολιασμό. Στην περίπτωση του μοσχεύματος λαμβάνεται κληματόβεργα από κλίμα μέσης ηλικίας. Θα πρέπει οπωσδήποτε η κληματόβεργα να έχει μάτια και στο κάτω και στο πάνω μέρος της. Η θερμοκρασία που είναι ευνοϊκή για τη ριζοβόληση είναι από 23-29 βαθμούς .Στη συνέχεια η κληματόβεργα φυτεύεται σε δοχείο, κατά προτίμηση σιδερένιο, στο οποίο υπάρχει χώμα υγρό και λίγη κοπριά. Όταν η βέργα ριζοβολήσει καλά και βγουν τα πρώτα μικρά φύλλα τότε μεταφυτεύεται στο οργωμένο χωράφι. Η διαδικασία του εμβολιασμού είναι δύσκολη. Διαλέγεται βέργα από μικρό κλίμα. Πρέπει να υπάρχει αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα. Στη συνέχεια το αμπέλι που θα δεχθεί το μόσχευμα σχίζεται, και τοποθετείται η κληματόβεργα, η οποία δένεται. Το τμήμα της ενώσεως της βέργας και του αμπελιού σκεπάζεται καλά με λάσπη. (το αμπελι ειναι σε χρωμα κοκκινο και πρασινο) Το κλάδεμα των αμπελιών είναι απαραίτητο και γίνεται συνήθως το χειμώνα. Υπάρχει και το χλωρό κλάδεμα που γίνεται αργότερα και όταν το κλήμα έχει βλαστήσει, αλλά αυτό έρχεται απλά να συμπληρώσει το χειμωνιάτικο. Το χειμωνιάτικο κλάδεμα γίνεται από το Δεκέμβριο μέχρι το Φεβρουάριο, αλλά ο πιο κατάλληλος μήνας είναι ο Ιανουάριος. Κόβονται όλα τα κλαδιά και αφήνονται 3-4 κληματόβεργες που φέρουν μάτια. Ανάλογα με την ποικιλία χρειάζεται να παραμείνουν στην κληματόβεργα 2-4 μάτια και οπωσδήποτε ένα τυφλό μάτι (τσίμπλα). Με τα χλωρά κλαδέματα βελτιώνονται τα χαρακτηριστικά του αμπελιού και επιδιώκονται καλύτερα καλλιεργητικά αποτελέσματα, η αύξηση της παραγωγής και η βελτίωση της εμφάνισης του κλήματος. Ο τρύγος είναι η τελευταία φάση της δραστηριότητας της αμπελοκομίας και αφορά το μάζεμα των σταφυλιών. Ο καθορισμός του χρόνου του τρύγου έχει μεγάλη σημασία για την ποιότητα των σταφυλιών. Σε γενικές γραμμές ο τρύγος γίνεται τους μήνες Αύγουστο-Σεπτέμβριο. Τα σταφύλια που είναι έτοιμα για μάζεμα πρέπει να είναι ώριμα και ο βαθμός ωριμότητας βρίσκεται είτε εμπειρικά με το μάτι, ή με δοκιμή στη γεύση, είτε με χημικές μεθόδους όπως είναι η πυκνομέτρηση (γραδάρισμα), όταν έχουμε να κάνουμε με σταφύλια που προορίζονται για παραγωγή κρασιού. Παραδοσιακά τα τρυγημένα σταφύλια συγκεντρώνονται σε ειδικά κοφίνια (τρυγοκόφινα) χωρητικότητας 20 κιλών. Για την κοπή των τσαμπιών χρησιμοποιούνται ειδικοί σουγιάδες, ψαλίδια ή λεπίδες. Στην ελληνική ύπαιθρο ο τρύγος, μαζί με το πάτημα των σταφυλιών που τον ακολουθούσε, ήταν μια από τις σημαντικότερες αγροτικές εργασίες και γινόταν αφορμή για γιορτή, συνοδευόμενος από τα ανάλογα έθιμα. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες αμπελιών που βασικά διακρίνονται σε ποικιλίες που είναι κατάλληλες για παραγωγή κρασιού, σε αυτές που προορίζονται για παραγωγή σταφυλιών για επιτραπέζια χρήση, αυτές που είναι κατάλληλες για παραγωγή σταφίδας και τέλος, ποικιλίες που προορίζονται για παραγωγή χυμών, κοκτέιλ και κονσερβών. Στην Ελλάδα οι κυριότερες ποικιλίες είναι: Για λευκό κρασί: Ασύρτικο, μοσχάτο Σάμου, Ρομπόλα, Σαββατιανό, Ντεμπίνα, κακοτρύγης,Μαλαγουζιά, Μονεμβασιά, Ροδίτης. Για κόκκινο κρασί: Φιλέρι, μαύρο Νεμέας, Καμπερνέ, μαύρο Νάουσας, Λιάτικο, Μαυρορωμαίκο, Μαυροδάφνη, Μανδηλαριά, Βερτζαμί, κόκκινο Λήμνου, Κοτσιφάλι. Για επιτραπέζια σταφύλια: Αβγουλάτο, Ροζακί, Μοσχάτο Αμβούργου, Αετονύχι, επιτραπέζια σταφίδα, Καρντινάλ, Φράουλα. Για σταφίδες: Σουλτανίνα, Κορινθιακή σταφίδα.

Το αμπέλι, ή κλήμα (λατ. Vítis vinífera, ελ. Άμπελος η οινοφόρος) είναι αγγειόσπερμο φυτό, ανήκει δε στην τάξη των Ραμνωδών και στην οικογένεια των Αμπελοειδών, με πολλές ποικιλίες που καλλιεργούνται στις εύκρατες περιοχές της γης. Το αμπέλι καλλιεργείται κυρίως για τον καρπό του, το σταφύλι, ενώ και τα φύλλα του χρησιμοποιούνται στη μαγειρική (ντολμάδες). Τα σταφύλια μπορούν να καταναλωθούν ως έχουν ή να χρησιμοποιηθούν είτε για γλυκίσματα (γλυκό του κουταλιού) είτε για την παρασκευή σταφίδων, κρασιού, άλλων οινοπνευματωδών ποτών όπως το τσίπουρο και τελικά οινοπνεύματος (αιθανόλης).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B9