Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Viewer Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Πολιτιστικός Μαρξισμός (θεωρία συνωμοσίας)
Αρχικά ο όρος "πολιτισμικός Μαρξισμός" είχε μικρή ακαδημαϊκή χρήση, εντός του πεδίου των "πολιτισμικών σπουδών" όπου αναφερόταν στην κριτική της Σχολής της Φραγκφούρτης στην βιομηχανία πολιτισμού στην Δυτική κοινωνία, όπου η συγκεκριμένη βιομηχανία, ισχυρίζονταν, ήταν ικανή να αντικειμενικοποιήσει (μαρξιστικός όρος, όπου τα αντικείμενα λαμβάνουν υποκειμενική διάσταση και το αντίστροφο) τις ανθρώπινες ανάγκες, εμποδίζοντας τα άτομα να αναπτύξουν ανθρώπινες αξίες. Ο βρεττανός θεωριτικός Richard Hoggart ανέπτυξε την θεωρία του "Βρεττανικού Πολιτισμικού Μαρξισμού" με αντίσταση στην μαζικοποίηση και απομάκρυνση στις τοπικές κουλτούρες, δηλαδή μιας τάσης εμπορευματικοποίησης η οποία πραγματοποιείτο με την χρήση χαμηλής ποιότητας εφημερίδων, διαφήμισης και της αμερικάνικης βιομηχανίας ταινιών (χολυγουντ). Ο όρος παρέμεινε σε αχρησία ή ελάχιστη ακαδημαϊκή χρήση μέχρι τα τέλη του 1990, όταν μια ομάδα παλαιοσυντηριτικών [paleoconservatives] ξεκίνησε πάλι την χρήση του, για να περιγράψει αυτό που βλέπανε ως "πολιτισμική Μάχη" κατά την οποία, οι ίδιοι θεωρητικοί που αναλύανε και έκαναν κριτική στην "μαζικοποίηση" και μαζικό έλεγχο μέσω της εμπορευματικοποίησης και των Μέσων Ενημέρωσης, στην πραγματικότητα ενορχήστρωναν την δική τους επίθεση στην Δυτική κοινωνία, χρησιμοποιόντας την "αντικουλτούρα", την "πολυπολιτισμικότητα", τις προοδευτικές πολιτικές και την πολιτική ορθότητα ως μέσα τους. Αυτή η θεωρία είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα σε έντονα θρησκευόμενους παλαιοσυντηρητικούς όπως τους William S. Lind, Pat Buchanan, και Paul Weyrich, ωστόσο είναι δημοφιλής ανάμεσα σε εθνικιστικές ομάδες και σε γκρουπ της εναλλακτικής δεξιάς (alt-right). O Weyrich πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο "πολιτισμικός Μαρξισμός" το 1998, σε ενα συντηρητικό συνέδριο (στο Civitas Institute's Conservative Leadership Conference), και αργότερα επανέλαβε τον όρο στο ευρείας κυκλοφορίας κείμενο του "Γράμμα για τον Πολιτισμικό Πόλεμο". Με παράκληση του Weyrich ο William S. Lind έγραψε ένα μικρό κείμενο για τον "πολιτισμικό Μαρξισμό " στο "The Free Congress Foundation;" στο οποίο υποστηρίζει πως η παρουσία ομοφυλοφίλων στην τηλεόραση είναι η απόδειξη ότι ο πολιτιστικός Μαρξισμός κυριαρχεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και επιπλέον ο Χέρμπερτ Μαρκούζε υποστήριζε "μια συμμαχία μαύρων φοιτητών, φεμινιστριών γυναικών και ομοφυλόφιλων" ως πρωτοστάτες μιας πολιτιστικής επανάστασης. O Lind από τότε έχει εκδώσει την δική του εκδοχή της υποτιθέμενης καταστροφής από τον πολιτιστικό Μαρξισμό. Τόσο ο Lind όσο και ο Weyrich, με τα γραπτά τους υποκινούν την αντεπίθεση σε ότι αποκαλούν "πολιτιστικό Μαρξισμό" με ένα "ζωντανό πολιτιστικό συντηρητισμό" ο οποίος θα περιέχει τάσεις από το παρελθόν, όπως επιστροφή στην εποχή των σιδηροδρόμων ως μέσο μαζικής μεταφοράς ή επιστροφή στην αγροτική κοινωνία. Αργότερα, υποστηρίξανε την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από ένα νέο ρεύμα που να υποστηρίζει την επιστροφή στην παράδοση.Το 1999 ο Lind, υπήρξε επικεφαλής ενός μονόωρου προγράμματος με τίτλο "Πολιτική Ορθότητα: η Σχολή της Φρανγκφούρτης" Ορισμένο από το περιεχόμενο του έργου του Lind μεταφέρθηκε στο φιλμ του YouTube: "CULTURAL MARXISM: The Corruption of America".
Ο όρος πολιτιστικός μαρξισμός στη σύγχρονη πολιτική αργκό αναφέρεται σε μια θεωρία συνωμοσίας κατά την οποία η Σχολή της Φραγκφούρτης είναι ο κύριος μοχλός ενός κινήματος που σκοπό έχει να ελέγξει και να καταστρέψει τη δυτική κοινωνία Συγκεκριμένα, ο σκοπός της δημιουργίας της πολιτική φιλοσοφίας αυτής, είναι η καταστροφή των πυλώνων της δυτικής κοινωνίας, της φυλής, της εθνικότητας, της Χριστιανικής θρησκείας, του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και της παραδοσιακής οικογένειας, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν μια σύγχρονη και εξελιγμένη δικτατορία του προλεταριάτου. Σύμφωνα με τους στοχαστές αυτούς ο πολιτιστικός μαρξισμός εκφράζει την Παγκοσμιοποίηση, τις πληθυσμιακές μειονότητες,την Μετανάστευση, τον φεμινισμό, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την κατάργηση της Χριστιανικής θρησκείας, την ελεύθερη οικονομία κλπ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_(%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82)
Κυκλοβουτάνιο
Η ονομασία «κυκλοβουτάνιο» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα της κύριας ονομασίας «βουτ-» δηλώνει την παρουσία τεσσάρων (4) ατόμων άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ιο» φανερώνει ότι δεν περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες, δηλαδή ότι είναι υδρογονάνθρακας. Το αρχικό πρόθεμα «κυκλο-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ισοκυκλικού δακτυλίου στο μόριο της ένωσης. Οι δεσμικές γωνίες μεταξύ των ατόμων άνθρακα είναι σημαντικά παραμορφωμένες σε σχέση με τις αντίστοιχες γωνίες των αλκανίων αλλά και των κυκλοαλκανίων με μεγαλύτερο δακτύλιο, οπότε και πάλι προκύπτει «ενέργεια τάσης δεσμών», όπως στα κυκλοπροπάνια, αλλά μικρότερη. Υπολογίστηκε σε ΔQ = 109 kJ/mole. Για το λόγο αυτό, το κυκλοβουτάνιο είναι ασταθές σε θερμοκρασίες πάνω από 500 °C, αλλά και δίνει αντιδράσεις κυκλοπροσθήκης, αν και χρειάζεται πιο έντονες συνθήκες για να αντιδράσει και δίνει μικρότερες αντίστοιχες ταχύτητες αντίδρασης (σε σύγκριση με τα κυκλοπροπάνια). Τα τέσσερα (4) άτομα άνθρακα του κυκλοβουτανίου δεν είναι ομοεπίπεδα, όπως (ίσως) θα αναμένονταν, με βάση τη δομή του κυκλοπροπανίου, αλλά ο δακτύλιος τυπικά υιοθετεί μια «πτυχωμένη διαμόρφωση» (puckered conformation), όπως αποδείχθηκε από πειράματα περίθλασης ηλεκτρονίων. Το ένα από τα άτομα άνθρακα σχηματίζει μια γωνία 25°, σε σχέση με το (νοητό) επίπεδο που ορίζουν τα τρία (3) άλλα. Με αυτόν τον τρόπο οι εκλειπτικές αλληλεπιδράσεις μειώνονται. Η διαμόρφωση αυτή είναι επίσης γνωστή και ως «διαμόρφωση πεταλούδας» (butterfly conformation). Οι δύο (2) ισοδύναμες πτυχωμένες διαμορφώσεις αλληλομετατρέπονται: Με επίδραση μετάλλων (συνήθως ψευδάργυροu ή μαγνήσιου, γιατί γενικά τα δισθενή ηλεκτροθετικά μέταλλα δίνουν καλύτερη απόδοση) και σε 1,4-διαλοβουτάνιο. Π.χ.: Με μικρή απόδοση. Με φωτοχημικό διμερισμό αιθενίου, με χρήση υπεριώδους ακτινοβολίας: Τα κυκλοαλκάνια με τετραμελή δακτύλιο (δηλαδή τα «κυκλοβουτάνια») έχουν αρκετή ενέργεια τάσης δεσμών για να δώσουν αντιδράσεις κυκλοπροσθήκης-1,4, αλλά κάτω από πιο έντονες συνθήκες και με μικρότερη ταχύτητα αντίδρασης σε σχέση με τα αλκένια αλλά και με τα κυκλοπροπάνια. Κατά τα άλλα συμπεριφέρονται χημικά όπως τα αλκάνια: 1. Όπως όλα τα κυκλοαλκάνια, το κυκλοβουτάνιο με περίσσεια οξυγόνου καίγεται προς διοξείδιο του άνθρακα και νερό: Αν και η αντίδραση είναι μια έντονα εξώθερμη δεν συμβαίνει σε μέτριες θερμοκρασίες, γιατί για την έναρξή της πρέπει να υπερπηδηθεί πρώτα το εμπόδιο της διάσπασης των δεσμών C-C, των δεσμών C-H και των δεσμών (Ο=Ο) του O2:2. Παραγωγή υδραερίου: 3. Καταλυτική οξείδωση: 1. Χωρίς κυκλοπροσθήκη προς κυκλοβουτανόνη: 2. Με πιο έντονες συνθήκες δίνει κυκλοπροσθήκη προς οξολάνιο: 1. Φωτοχημική αλογόνωση υποκατάστασης υδρογόνου: Το κυκλοπεντάνιο έχει 8 ισότμα άτομα υδρογόνου για φωτοχημική αντικατάσταση από αλογόνα, οπότε προκύπτει ένα μόνο κυκλοπροπυλαλογονίδιο: Δραστικότητα των X2: F2 > Cl2 > Br2 > Ι2.Ανάλυση του μηχανισμού της χλωρίωσης του κυκλοβουτανίου: 1. Έναρξη: Παράγονται ελεύθερες ρίζες: Η απαιτούμενη ενέργεια προέρχεται από το υπεριώδες φως (UV) ή θερμότητα (Δ). 2. Διάδοση: Καταναλώνονται οι παλιές ελεύθερες ρίζες, σχηματίζοντας νέες. 3. Τερματισμός: Καταναλώνονται μεταξύ τους οι ελεύθερες ρίζες, κατά τη στατιστικά σπάνια περίπτωση της συνάντησής τους. Είναι όμως πρακτικά δύσκολο να σταματήσει η αντίδραση στην παραγωγή μονοαλογονοπαραγώγων.Αν χρησιμοποιηθούν ισομοριακές ποσότητες και Χ2 θα παραχθεί μίγμα όλων των X-παραγώγων του Αν όμως χρησιμοποιηθει περίσσεια , τότε η απόδοση τωμ μονοπαραγώγων αυξάνεται πολύ, λόγω της αύξησης της στατιστική πιθανότητας συνάντισης με X. σε σχέση με την πιθανότητα συνάντισης μονοπαραγώγου και X., που μπορεί να οδηγήσει στην παραγωγή των υπόλοιπων X-παραγώγων.2. Με κυκλοπροσθήκη παράγεται 1,4-διαλοβουτάνιο: Το κυκλοβουτάνιο έχει 8 ισότμα άτομα υδρογόνου για παρεμβολή καρβενίων, οπότε προκύπτει ένα μόνο προϊόν. Π.χ. με επίδρση μεθυλενίου παράγεται μεθυλοκυκλοβουτάνιο: Αντιδρά με ατμούς HNO3 στην αέρια φάση: Με καταλυτική υδρογόνωση - Παράγεται με κυκλοπροσθήκη βουτάνιο: Με υδραλογόνο (ΗΧ) - Παράγεται με κυκλοπροσθήκη 1-αλοβουτάνιο: Με υπαλογονώδες οξύ (HOX) - Παράγεται με κυκλοπροσθήκη 4-αλο-1-βουτανόλη: Με κυκλοπροσθήκη ύδατος, παρουσία θειικού οξέος, σε κυκλοβουτάνιo παράγεται τελικά 1-βουτανόλη: Με επίδραση υπεροξείδιο του υδρογόνου σε κυκλοβουτάνιo, παρουσία καρβοξυλικών οξέων, παράγεται 1,4-βουτανoδιόλη: Εκτός από τη χρήση του ως καυσίμου, η οποία όμως δεν αξίζει τον κόπο και το κόστος ειδικής παραγωγής ή και απομόνωσης, η παρασκευή διαφόρων παραγώγων είναι η κύρια χρήση του.΄ Παρά την εγγενή δεσμική παραμόρφωση το κυκλοβουτάνιο, ως επαναλαμβανόμενη δομή, πραγματικά βρίσκεται στη φύση. Ένα ασυνήθιστο πατάδειγμα είναι το πεντακυκλοαναμμοξικό οξύ (pentacycloanammoxic acid), που είναι ένα κλιμακάνιo (laddarene), που αποτελείται από πέντε (5) συμπυκνωμένες μονάδες κυκλοβουτανίου. Η εκτιμώμενη ενέργεια τάσης αυτής της ένωσης είναι τριπλάσια αυτής του κυκλοβουτανίου (δηλαδή 327 kJ/mole). Το πεντακυκλοαναμμοξικό οξύ βρέθηκε σε βακτήρια που πραγματοποιούν τη διεργασία αναμμοξέος, που σχηματίζουν τμήματα από μιας πολύ πυκνής και ανθεκτικής μεμβράνης, η οποία πιστεύεται ότι προστατεύει ζωντανούς οργανισμούς από τοξικές ενώσεις όπως την υδροξυλαμίνη (NH2OH) και την υδραζίνη (NH2NH2). Οι τελευταίες ενώσεις εμπλέκονται στην παραγωγή αζώτου και νερού από νιτρικά ιόντα και αμμωνία (και αντιστρόφως). Κάποια ανάλογα παραθυράνια (fenestranes) επίσης έχουν βρεθεί στη φύση. Τα «κυκλοβουτανικά φωτοδιμερή» (CPD, Cyclobutane PhotoDimers) σχηματίζονται με φωτοχημικές αντιδράσεις, ως αποτελεσμα του «ζευγαρώματος» (coupling) των διπλών δεσμών C=C των πυριμιδινών. Οι διμερείς θυμίνες (δεμερή T-T, Τ-Τ dimers) σχηματίζονται με ζευγάρωμα δύο (2) μορίων θυμίνης είναι τα πιο άφθονα (στη φύση) από τα κυκλοβουτανικά φωτοδιμερή: Τα κυκλοβουτανικά φωτοδιμερή γρήγορα επισκευάζονται από ένζυμα επιδιόρθωσης αποκοπής νουκλεοτιδίων. Στους περισσότερους οργανισμούς επιδιορθώνονται επίσης από τις φωτολυάσες, δηλαδή ένζυμα που καταλύουν αντιδράσεις που απαιτούν την παρουσία φωτός. Η αποχρωματική ξηροδερμία είναι μια γενετική ασθένεια κατά την οποία η παραπάνω βλάβη δεν μπορεί να διορθωθεί, καταλήγοντας σε αποχρωματισμό του δέρματος και το σχηματισμό κυστιδίων (στο δέρμα), όταν αυτό εκτίθεται σε υπεριώδη ακτινοβολία. Η καρβοπλατίνη είναι ένα αντικαρκινικό φάρμακο που είναι ένα παράγωγο του κυκλοβουτανίου. Ν. Αλεξάνδρου, Γενική Οργανική Χημεία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1985: Σελ.126, 6.1. Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982
Το κυκλοβουτάνιο (αγγλικά cyclobutane) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και υδρογόνο, με χημικό τύπο C4H8, αλλά συνήθως παριστάνεται με το γραμμικό του τύπο, που μοιάζει με ένα τετράγωνο (). Πιο συγκεκριμένα, το κυκλοβουτάνιο είναι το δεύτερο απλούστερο κυκλοαλκάνιο, δηλαδή κορεσμένος υδρογονάνθρακας με ένα δακτύλιο. Το καθαρό κυκλοβουτάνιο, στις «συνηθισμένες συνθήκες», δηλαδή θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο αέριο, που είναι διαθέσιμο για υγροποίηση (και μόνο με συμπίεση, δηλαδή είναι ένα από τα υγραέρια). Παράγωγα του κυκλοβουτανίου με έναν τουλάχιστον τετραμελή ισοκυκλικό δακτύλιο ονομάζονται με το γενικό όρο «κυκλοβουτάνια». Το ίδιο το (μητρικό) κυκλοβουτάνιο δεν έχει εμπορική ή βιολογική σημασία, αλλά υπάρχουν σύνθετα παράγωγά του που είναι σημαντικά για τη βιολογία και για τη βιοτεχνολογία. Με βάση το χημικό τύπο του (C4H8) έχει τα ακόλουθα 4 ισομερές θέσης (τα ισομερή του συνολικά γίνονται πέντε (5), αν συνυπολογιστούν και τα γεωμετρικά): Μεθυλοκυκλοπροπάνιο 1-βουτένιο 2-βουτένιο (σε 2 γεωμερικά ισομερή) Μεθυλοπροπένιο
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
Αΐν Μπεϊντά (Ουμ Ελ Μπουαγκί)
Το Αΐν στα αραβικά πηγή, ενώ το Μπεϊντά σημαίνει λευκό. Έτσι, η κυριολεκτική σημασία του ονόματος της πόλης είναι «λευκή πηγή». Η «λευκότητα» αναφέρεται στην καθαρότητα του νερού που πηγάζει από αυτήν την πηγή. Το κέντρο της πόλης εξακολουθεί να διαθέτει έναν κήπο που στεγάζει ρωμαϊκά ερείπια, συμπεριλαμβανομένων των υπόγειων σηράγγων, γεγονός που δείχνει ότι η πόλη έχει μακρά και πλούσια ιστορία. Το πρώην όνομα της στη ρωμαϊκή εποχή ήταν το Μαρσιμάνι (Marcimani). Η πόλη είχε στρατηγική σημασία στη ρωμαϊκή εποχή και βρισκόταν στα σύνορα με το κράτος των Μπαγκάι. Η φυλή Χαρακτάς των Σαουί κατοίκησε στην περιοχή κοντά στο Αΐν Μπεϊντά και την υπερασπίστηκε πολλές φορές. Όταν η Αλγερία ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το Χαλιφάτο του Χαρακτάς ήταν ένα από τα ισχυρότερα Εμιράτα στην ανατολική Αλγερίας. Στη συνέχεια ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Χαλιφάτου του Χαρακτάς και του Μπεηλικίου της Κωνσταντίνης ο οποίος ολοκληρώθηκε με μια συμμαχία μεταξύ των δύο πλευρών. Το Χαλιφάτο είχε 25.000 στρατιώτες το 1827 και παρείχε βοήθεια ενώπιον του Αλγερίου πριν αυτό καταληφθεί από τα γαλλικά στρατεύματα. Επίσης βοήθησε τον Μπέη της Κωνσταντίνης πριν από την πτώση της Κωνσταντίνης το 1837.Μετά την ανεξαρτησία, η πόλη έχει εξελιχθεί σε σημαντική εμπορική τοποθεσία.
Η Αΐν Μπεϊντά είναι πόλη και κοινότητα στην επαρχία Ουμ Ελ Μπουαγκί της Αλγερίας, νοτιοανατολικά της Κωνσταντίνης και βόρεια της Χέντσλα, που κατοικείται από Σαουί και Άραβες. Σύμφωνα με την απογραφή του 2008 είχε 116.064 κατοίκους, από 88.290 το 1998, σημειώνοντας ετήσια αύξηση 2,83%.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%90%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%8A%CE%BD%CF%84%CE%AC_(%CE%9F%CF%85%CE%BC_%CE%95%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF)
Ειδικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 1968
Στην προκριματική φάση της διοργάνωσης μετείχαν 22 ομάδες, πρωταθλήτριες τοπικών ενώσεων, χωρισμένες σε ομίλους με γεωγραφικά κριτήρια. Η φάση αυτή αναφέρεται επίσημα ως "Β΄ φάση του πρωταθλήματος ερασιτεχνών", αφού ως Α΄ φάση θεωρήθηκαν οι αγώνες για τα τοπικά πρωταθλήματα που είχαν διεξαχθεί ως τα τέλη Δεκεμβρίου 1967. Ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1968 και ολοκληρώθηκε το Μάρτιο. Στην τελική φάση προκρίθηκαν οκτώ ομάδες, οι οποίες μαζί με άλλες επτά που προέρχονταν από τις μεγαλύτερες ενώσεις συγκρότησαν δυο ομίλους: Νότιο (8 σύλλογοι) και Βόρειο όμιλο (7 σύλλογοι). Η τελική φάση ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου και τέλειωσε τον Ιούνιο. Οι δύο πρώτοι σύλλογοι κάθε ομίλου ανέβηκαν στη Β΄ Εθνική. Ομάδες που μετείχαν (29) Προκριματική φάση (22 ομάδες-6 όμιλοι): προκρίθηκαν 8 ομάδες Α΄-Πελοποννήσου (6 ομάδες - προκρ. 1): Α.Π.Σ. Πάτραι, Αρκαδικός Τρίπολης, Ολυμπιακός Λουτρακίου, Πάμισος Μεσσήνης, Λεωνίδας Σπάρτης, Πανναυπλιακός. Β΄-Κρήτης (3 ομάδες - προκρ. 1): Εργοτέλης Ηρακλείου, Μινώταυρος Χανίων, Α.Ο. Ρεθύμνης. Γ΄-Νήσων Αιγαίου (3 ομάδες - προκρ. 1): Π.Γ.Σ. Μυτιλήνη, Παγχιακός, Άρης Καρλοβασίου. Δ΄-Μακεδονίας (6 ομάδες - προκρ. 2): Απόλλων Κρύας Βρύσης, Ορφέας Ελευθερούπολης, Ελπίδα Δράμας, Δόξα Κάτω Καμήλας Σερρών, Κιλκισιακός, Πυρσός Γρεβενών. Ε΄-Θεσσαλίας (2 ομάδες - προκρ. 2): Ηρακλής Χάλκης, Μαγνησιακός Βόλου. Στ΄-Κεντρικής Ελλάδας (2 ομάδες - προκρ. 1): Α.Ε. Ορχομενού, Άρης Αγίου Κωνσταντίνου. Πρόκριση χωρίς αγώνες (7 ομάδες) Ε.Π.Σ. Αθηνών (2): Ίκαρος Αθηνών, Ποσειδών Γλυφάδας Ε.Π.Σ. Πειραιώς (1): Αργοναύτης Πειραιά Ε.Π.Σ. Μακεδονίας (1): Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης Ε.Π.Σ. Ηπείρου (1): Π.Α.Σ. Πρέβεζα Ε.Π.Σ. Δωδεκανήσου (1): Δωριεύς Ρόδου Ε.Π.Σ. Θράκης (1): Ορέστης Ορεστιάδας Τελική φάση (2 όμιλοι - 15 ομάδες): Νότιος (8) και Βόρειος (7). Πρωταθλητές ομίλων (άνοδος στην Β΄): Αργοναύτης Πειραιά, Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης Δευτεραθλητές ομίλων (άνοδος στην Β΄): Ίκαρος Αθηνών, Α.Ε. Ορχομενού Νίκος Νικολαΐδης, "Απ' τη Γ΄ Εθνική στο Περιφερειακό (1965-2012)", Αθήνα 2012 (ψηφιακή έκδοση). "Πρόγραμμα Β΄ φάσεως πρωταθλήματος ερασιτεχνών", Αθλητική Ηχώ, 5/1/1968. εφ. "Αθλητική Ηχώ", φύλλα σεζόν 1967-68.
Στο Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ελλάδος 1968 μετείχαν οι νικήτριες ομάδες των πρωταθλημάτων των τοπικών Ενώσεων με σκοπό την άνοδο στη Β΄ Εθνική. Διεξήχθη σε δύο φάσεις: προκριματική κατά περιφέρειες και τελική σε δύο ομίλους των 8 και 7 ομάδων, από τους οποίους κέρδισαν την άνοδο η πρωταθλήτρια και δευτεραθλήτρια (συνολικά 4 ομάδες). Το ειδικό αυτό πρωτάθλημα ουσιαστικά υποκατέστησε την Γ΄ Εθνική, η οποία καταργήθηκε. Ξεκίνησε το 1968 και συνεχίστηκε με διάφορες μορφές ως το 1977. Στη συνέχεια διακόπηκε, αφού καθιερώθηκε η Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία. Στο πρωτάθλημα του 1968 πρωταθλητές στους δύο ομίλους αναδείχθηκαν ο Αργοναύτης Πειραιά και ο Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης. Μαζί τους κέρδισαν την άνοδο ο Ίκαρος Αθηνών και η Α.Ε. Ορχομενού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_1968
Φραντσέσκο Γκουιτσαρντίνι
Ο Γκουιτσαρντίνι γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1483 σε οικογένεια ευγενών με πολλούς προγόνους του να καταλαμβάνουν ανώτερα κρατικά αξιώματα. Ενδεικτικό του κύρους της οικογένειάς του ήταν ότι νονός του υπήρξε ο Μαρσίλιο Φιτσίνο, κορυφαίος ουμανιστής φιλόσοφος και αστρολόγος. Μετά τις βασικές σπουδές του εγγράφηκε στη Σχολή Νομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Φερράρας και μετέπειτα στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, όπου φοίτησε μέχρι το έτος 1505. Με την αποφοίτησή του άρχισε να ασκεί με ιδιαίτερη επιτυχία τη δικηγορία και στην ηλικία των 23 ετών διορίστηκε από τις Αρχές της Φλωρεντίας να απαγγέλει τους νόμους δημοσίως προς ενημέρωση των πολιτών. Λίγο αργότερα, νυμφεύτηκε τη Μαρία Σαλβιάτι, από οικογένεια παρακλάδι της ονομαστής οικογένειας των Μεδίκων (Μedici), γάμο από συμφέρον όπως ομολογεί ο ίδιος, για να εξασφαλίσει την πολιτική υποστήριξη της πανίσχυρης αυτής οικογένειας. Σύντομα ξεχώρισε σε τέτοιο σημείο ώστε οι Αρχές της Φλωρεντίας (La Signoria), να τον ορίσουν στα 1512 πρέσβη της πόλης-κράτους στην Αυλή του Βασιλέα της Αραγωνίας (βασιλέα με τεράστια επιρροή, με εδάφη στην Ισπανία και το νησί της Σικελίας τότε στην κατοχή του), Φερδινάνδου του Καθολικού. Ποτέ η πόλη-κράτος της Φλωρεντίας δεν είχε δει τόσο νεαρό πρέσβη σε μια τόσο σημαντική Αυλή, μάς πληροφορεί ο ίδιος στο ημερολόγιό του. Ο Γκουιτσαρντίνι υπήρξε φίλος του πρεσβύτερού του κατά 14 χρόνια, περίφημου Νικολό Μακιαβέλλι, τον οποίο μάλιστα χρησιμοποίησε ως όργανο και βοηθό του σε μερικές διπλωματικές αποστολές, λίγο πριν το θάνατο του τελευταίου. Ωστόσο, αν και βοηθός και υφιστάμενος του Γκουιτσαρντίνι, ο Μακιαβέλλι συγκλόνισε ηθικά τον κόσμο με τη φιλοσοφική, κοινωνική και πολιτική πραγματεία του, αφήνοντας τον προϊστάμενο και μικρότερό του στα χρόνια Γκουιτσιαρντίνι στη συλλογική μνήμη ως έναν έξοχο ιστοριογράφο, άγνωστο όμως στις πλατιές μάζες. Ο Γκουιτσαρντίνι ήταν το ίδιο ρεαλιστής με τον Μακιαβέλλι. Είχαν και οι δύο φτιαχτεί από το ίδιο ύφασμα, το ύφασμα μιας σκληρής, ανελέητης, έμπλεης μηχανορραφιών εποχής. Ήταν μάλιστα σκληρότερος και αδιάφορος για κάθε ηθικό κριτήριο, πολύ πιο αδίστακτος από τον Μακιαβέλλι. Η παράδοση του οίκου του έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική του σταδιοδρομία. Η υπηρεσία του όμως ως κρατικού λειτουργού στην σπουδαία τοσκανική πόλη-κράτος δεν κράτησε πολύ. Το 1515 και για είκοσι περίπου χρόνια, ως το 1534, υπηρέτησε στο πολιτικό προσωπικό του Παπικού Κράτους. Σε καλά φυλαγμένο χειρόγραφό του (Ricordi poliici-πολιτικά ενθυμήματα) που βρέθηκε το 1857, 300 σχεδόν χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Λούθηρου και κρυφός εχθρός της παπικής εξουσίας, την κοσμική εξουσία και επιρροή τής οποίας μισούσε βαθιά, παρόλο που τα χρόνια που υπηρέτησε τον πάπα, το ανώτατο αυτό αξίωμα άσκησαν οι Λέων ο Ι' και Κλήμης ο Ζ', και οι δύο από την οικογένεια των Μεδίκων. Ορίστηκε κατά σειρά κυβερνήτης των παπικών πόλεων του Ρέτζιο Καλάμπρια (η αρχαία ελληνική πόλη Ρήγιον της Κάτω Ιταλίας, πρωτεύουσα της Καλαβρίας), της Μόντενας, της Πάρμας, και στη συνέχεια ολόκληρης της περιφέρειας Εμίλια-Ρομάνια. To 1526 ανέλαβε ηγετικά στρατιωτικά καθήκοντα στα παπικά στρατεύματα και το 1531 ορίστηκε κυβερνήτης της Μπολόνιας. Με το θάνατο του πάπα Κλήμη του Ζ' έπαψε να υπηρετεί το Παπικό Κράτος και επέστρεψε στη Φλωρεντία όπου ήταν μισητός από πολλούς συμπολίτες του για τη δράση του στα 1530. Την χρονιά εκείνη είχε σταλεί από τον πάπα Κλήμεντα Ζ' (το παπικό κράτος ήταν σύμμαχος των Μεδίκων) να τιμωρήσει τους συμπατριώτες του που είχαν εκδιώξει τους τύραννους Μεδίκους και είχαν εγκαθιδρύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην πόλη-κράτος τους. Με τη βοήθειά του οι Μέδικοι επέστρεψαν στην εξουσία και μάλιστα με τύραννο τον χειρότερο όλων των Μεδίκων, τον διεφθαρμένο Αλέξανδρο (Αlessandro Medici), που δολοφονήθηκε τελικά το 1537, βασικός σύμβουλος τού οποίου χρημάτισε ο Γκουιτσαρντίνι. Μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, θέλησε να υπηρετήσει και τον νέο τύραννο, τον δεκαεπτάχρονο τότε Κόζιμο τον Α', ο οποίος ήταν από κάποιο παρακλάδι της οικογένειας των Μεδίκων από άλλη πόλη, μη έχοντας σχέση μέχρι τότε με τη Φλωρεντία. Ο νέος και άπειρος στα πολιτικά πράγματα τύραννος, διακριθείς ως τότε μόνο σε διάφορα αθλήματα, αποδείχτηκε δυναμικός και χαρισματικός χαρακτήρας. Σύντομα ανέπτυξε έντονα δεσποτικό και ανεξάρτητο ύφος, προτιμώντας να κυβερνήσει χωρίς την κηδεμονία και έμπειρη πολιτική καθοδήγηση κανενός, απομακρύνοντας τον Γκουιτσαρντίνι μαζί με άλλους παλιούς πολιτικούς που επιδίωκαν να τον χειραγωγήσουν, ανατρέποντας έτσι και τα σχέδια πολλών άλλων ιταλικών πόλεων-κρατών που τον βοήθησαν να ανέβει στο θρόνο και ήλπιζαν να τον έχουν υπό την επιρροή τους. Κατόπιν αυτών των γεγονότων και της εκδίωξής του από την αυλή του νέου φλωρεντινού ηγεμόνα, ο Γκουιτσαρντίνι αποσύρθηκε από τον πολιτικό βίο ταπεινωμένος, στη βίλα του στην περιοχή Αρτσέτρι της Τοσκάνης, όπου και πέθανε το 1540. Η απόσυρση του Γκουιτσαρντίνι από την πολιτική, τού έδωσε την ευκαιρία να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Έγραψε πολλά έργα αποφεύγοντας όμως να εκδώσει όσα έγραφε, για να διατηρεί την ελευθερία να ενεργεί και αντίθετα με τις γραπτές αντιλήψεις του, να αναθεωρεί και να εξελίσσεται. Η αποκάλυψη του σπουδαίου ιστοριογραφικού του έργου έγινε μόλις το 1857, όταν οι απώτεροι απόγονοί του ανέθεσαν στον εκδότη Τζιουζέπε Κανεστρίνι τη δημοσίευση πλήθους χειρογράφων. Είδε το φως της δημοσιότητας μ' αυτόν τον τρόπο ένα νεανικό πολιτικό του σύγγραμμα, το Διάλογος περί του Συντάγματος της Φλωρεντίας (Dialogo del reggimento di Firenze), οι ελεύθεροι περιστασιακοί διαλογισμοί του, γνωστοί ως Αναμνήσεις πολιτικές και κοινωνικές (Ricordi politici e civili) και κάμποσα άλλα κείμενα. Ανάμεσα στα έργα αυτά ξεχωριστή θέση κατέχει άλλο ένα νεανικό του έργο, η Ιστορία της Φλωρεντίας (Storia Fiorentina) την οποία συνέγραψε όταν ήταν 25 ετών, πριν την αντίστοιχη του Μακιαβέλλι. Στο έργο αυτό αφηγείται την ιστορία της πόλης του από το 1378 έως το 1509 (ενώ ο Μακιαβέλλι στο αντίστοιχο δικό του έργο την αφηγείται από τις αρχές της ζωής στη Φλωρεντία έως το 1492). Το πρώιμο αυτό έργο του, αν και κάπως ανώριμο, είναι γραμμένο με ύφος ζωηρό, πασιφανώς δηλώνοντας στους κατοπινούς μελετητές του το ξεχωριστό της παρουσίας του νεαρού Φλωρεντινού και δικαιολογώντας απόλυτα το χαρακτηρισμό του ως σταθμού στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία. Το 1537 ο Γκουιτσαρντίνι έγραψε ένα κολοσσιαίο έργο, την Ιστορία της Ιταλίας (Storia d' Italia), όπου για πρώτη φορά ένας ιστορικός πραγματεύθηκε την ιστορία της Ιταλίας ως σύνολο, δηλαδή όχι μόνο ως γεωγραφικά προσδιορισμένο χώρο αλλά υπό το πρίσμα της ενιαίας εθνικής μοίρας, σε στενή συνάρτηση με τα γενικότερα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα. Προσέγγισε έτσι από ιστοριογραφικής πλευράς και ενίσχυσε το πολιτικό όραμα του συνειδητά προσανατολισμένου προς την ενοποίηση της Ιταλίας, ένθερμου πατριώτη Μακιαβέλλι. Το έργο περιορίζεται σε σαράντα χρόνια, αρχής γενομένης από το 1494 με κατάληξη το 1534. Περιγράφει γεγονότα που έζησε από πολύ κοντά με λεπτομερέστατη και θεμελιωμένη σε πολλές πηγές εξιστόρηση των πολεμικών και πολιτικών γεγονότων της συγκεκριμένης περιόδου. Η συμπύκνωση τόσων πληροφοριών για μια τόσο σύντομη ιστορική περίοδο και η ενάργεια και εμβρίθεια της ανάλυσής τους, αποτέλεσε μέγα συγγραφικό κατόρθωμα. Το ύφος του έργου είναι έξοχο και σύμφωνα με τον Ουίλ Ντυράν αποτελεί προμήνυμα του μνημειακού πεζού λόγου του σπουδαίου κατοπινού άγγλου ιστορικού Γίββωνος (Edward Gibbon). Είναι πολλοί επίσης οι ειδικοί που υποστηρίζουν την άποψη ότι με το ιδιαίτερο ιστοριογραφικό του ύφος και την επιμέλεια που επέδειξε στη συλλογή και εκτίμηση των πηγών του, ο Γκουιτσαρντίνι ξεπέρασε ακόμα και τον Μακιαβέλλι. Όποια κι αν είναι η αλήθεια πάντως, η αξία και των δύο αυτών χαρισματικών ανθρώπων της ιταλικής Αναγέννησης είναι αδιαμφισβήτητη. Τα έργα τους, ζυμωμένα με τη μαγιά της ζωής σε χρόνια δύσκολα, όπου ένα λάθος στην πολιτική συχνά στοίχιζε την ίδια τη ζωή των πολιτικών, αποτελούν μνημεία των σκοτεινών εκείνων καιρών και του βαθύτερου νοήματος της εξουσίας, του κυνισμού που τη διακρίνει, των μέσων που μετέρχεται και των σκοπών που επιδιώκει, μέσα από αριστοτεχνικές εξιστορήσεις και αναλύσεις ενός ιστού δολοπλοκιών, ιδεολογιών, ιδεοληψιών, φιλοδοξιών, μισαλλοδοξιών, δοξασιών και πολιτικών ερμηνειών. Καταδεικνύουν επίσης το ρόλο του κυνισμού στην πραγμάτωση μεγαλεπήβολων στόχων, όπως το όραμα της ενοποίησης της Ιταλίας που οι δύο αυτοί πολιτικοί πρώτοι συνέλαβαν και με ζήλο προπαγάνδισαν, προτάσσοντας την αναγκαιότητα πολλές φορές της χρησιμοποίησης αθέμιτων μέσων στην πραγμάτωση ενός ιερότερου σκοπού. Ενός σκοπού που οι σύγχρονοί τους αδυνατούσαν να συλλάβουν, αλλά οι ίδιοι, καίτοι ζυμωμένοι περισσότερο από όλους στην εξαχρείωση της εξουσίας και την ανελέητη φύση της, διατηρούσαν την πιο καθαρή ματιά της φύσης των ανθρώπων και της αξίας ενός οράματος. Η ιστορική και πολιτική ανάλυση μετά τους σπουδαίους αρχαίους και βυζαντινούς ιστορικούς βρίσκει στο πρόσωπο των δύο σπουδαίων αυτών μορφών της ιταλικής χερσονήσου τους κορυφαίους εκπροσώπους ενός νέου δρόμου. Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος G.Benzoni, P. Jodogne, Dizionario Biografico degli italiani (Βιογραφικό Λεξικό των Ιταλών), λήμμα Guicciardini Francesco The Cambridge History of Italian Literature, Amazon.com και Βιβλιοθήκη Ιταλικού Ινστιτούτου Αθήνας
Ο Φραντσέσκο Γκουιτσαρντίνι (ιταλική γλώσσα: Francesco Guicciardini - Φλωρεντία, 6 Μαρτίου 1483 - Φλωρεντία, 22 Μαΐου 1540) υπήρξε εξέχων ιταλός ιστοριογράφος και πολιτική προσωπικότητα. Είναι ο συγγραφέας του μνημειώδους έργου Ιστορία της Ιταλίας (Storia d' Italia). Παρά το γεγονός ότι απεβίωσε πριν ολοκληρώσει την τελική διόρθωση του σπουδαίου πονήματός του, το έργο του εκλαμβάνεται ως η πλέον αντικειμενική παρουσίαση της περιόδου των πολέμων των ιταλικών πόλεων-κρατών (η Ιταλία ήταν κατακερματισμένη εκείνη την εποχή σε πόλεις-κράτη) με τη Γαλλία (γνωστοί και ως πόλεμοι Αψβούργων-Βαλουά με συμμετοχή και άλλων ευρωπαϊκών χωρών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την περίοδο 1494-1559). Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς συγγραφείς της Αναγέννησης και πατέρας της Νεότερης Ιστορίας, λόγω της χρήσης κρατικών αρχείων στη συγγραφή της Ιστορίας της Ιταλίας, γεγονός που άνοιξε το δρόμο στην επιστημονική ιστοριογραφία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9
Κλάους Ροθ
Ο Ροθ γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια στο Μπρέσλαου της Πρωσίας στις 29 Οκτωβρίου 1925. Οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο το 1933 για να γλιτώσουν από τις ναζιστικές διώξεις και ο ίδιος μεγάλωσε και σπούδασε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο πατέρας του, ήταν δικηγόρος και είχε εκτεθεί σε δηλητηριώδη αέρια κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και πέθανε ενώ ο Ροθ ήταν ακόμη μικρός. Ο Ροθ ήταν μαθητής στο σχολείο St Paul's School του Λονδίνου από το 1939 έως το 1943 και μαζί με το υπόλοιπο σχολείο εκκενώθηκε από το Λονδίνο στο Easthampstead Park κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού. Στο σχολείο, ήταν δημοφιλής για τις ικανότητές του τόσο στο σκάκι όσο και στα μαθηματικά. Προσπάθησε να ενταχθεί στην Αεροπορική Σχολή, αλλά στάθηκε εμπόδιο η γερμανική του υπηκοότητα και στη συνέχεια επειδή δεν είχε τον κατάλληλο βαθμό συντονισμού που απαιτείται για έναν πιλότο. Ο Ροθ σπούδασε μαθηματικά στο Πίτερχαους του Κέιμπριτζ και έπαιξε στην πρώτη ομάδα σκακιού του Κέιμπριτζ, μέχρι το 1945. Παρά τις μαθηματικές του ικανότητες, κατέλαβε μόνο την τρίτη θέση στο διαγωνισμό μαθηματικών, διότι δεν τα κατάφερνε στις εξετάσεις. Ο καθηγητής του στο Κέιμπριτζ, ο Τζον Τσαρλς Μπέρκιλ, δεν ήταν υπέρ να συνεχίσει ο Ροθ τις μαθηματικές του σπουδές, αντιθέτως του συνέστησε να αναλάβει "μια εμπορική εργασία με κλίση στη στατιστική". Αντ' αυτού, έγινε για λίγο δάσκαλος στο Γκόρντονσταουν, μεταξύ του τέλους των σπουδών του στο Κέιμπριτζ και της έναρξης των μεταπτυχιακών του σπουδών. Μετά από σύσταση του Χάρολντ Ντάβενπορτ, έγινε δεκτός το 1946 σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στα μαθηματικά στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου, όπου εργάστηκε υπό την επίβλεψη του Θεόδωρου Έστερμαν. Πήρε μεταπτυχιακό πτυχίο το 1948 και διδακτορικό το 1950. Η διατριβή του είχε τίτλο: Απόδειξη ότι σχεδόν όλοι οι θετικοί ακέραιοι αριθμοί είναι αθροίσματα ενός τετραγώνου, ενός θετικού κύβου και μιας τέταρτης δύναμης. Ο Ροθ κέρδισε το μετάλλιο Φιλντς το 1958 για το έργο του στη διοφαντική προσέγγιση. Ήταν ο πρώτος Βρετανός βραβευμένος με μετάλλιο Φιλντς. Εκλέχθηκε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας το 1960 και αργότερα έγινε επίτιμο μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Εδιμβούργου, μέλος του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου, μέλος του Αυτοκρατορικού Κολλεγίου του Λονδίνου και επίτιμο μέλος του Πιτερχάουζ. Τον διασκέδαζε το γεγονός ότι το μετάλλιο Φιλντς, η εκλογή του στη Βασιλική Εταιρεία και η καθηγητική έδρα του ήρθαν με την αντίστροφη σειρά του κύρους τους. Η Μαθηματική Εταιρεία του Λονδίνου απένειμε στον Ροθ το μετάλλιο του Ντε Μόργκαν το 1983. 1991, η Βασιλική Εταιρεία του απένειμε το μετάλλιο Σιλβέστερ "για τις πολλές συνεισφορές του στη θεωρία των αριθμών και ιδιαίτερα για τη λύση του διάσημου προβλήματος σχετικά με την προσέγγιση των αλγεβρικών αριθμών από τους ρητούς ". Το 2009, προς τιμήν των 80ων γενεθλίων του Ροθ, δημοσιεύθηκε ένα εορταστικό αφιέρωμα με 32 δοκίμια σε θέματα που σχετίζονται με την έρευνα του Ροθ, ενώ το 2017 οι συντάκτες του περιοδικού Mathematika αφιέρωσαν ένα ειδικό τεύχος στον Ροθ. Μετά το θάνατο του Ροθ, το Τμήμα Μαθηματικών του Αυτοκρατορικού Κολεγίου θέσπισε την υποτροφία Ροθ προς τιμήν του. Roth, K. F. (1949). «Proof that almost all positive integers are sums of a square, a positive cube and a fourth power». Journal of the London Mathematical Society. Second Series 24: 4–13. doi:10.1112/jlms/s1-24.1.4. Zbl 0032.01401. Roth, K. F. (1951a). «On a problem of Heilbronn». Journal of the London Mathematical Society. Second Series 26 (3): 198–204. doi:10.1112/jlms/s1-26.3.198. Zbl 0043.16303. Roth, K. F. (1951b). «On the gaps between squarefree numbers». Journal of the London Mathematical Society. Second Series 26 (4): 263–268. doi:10.1112/jlms/s1-26.4.263. Zbl 0043.04802. Roth, K. F. (1953). «On certain sets of integers». Journal of the London Mathematical Society. Second Series 28: 104–109. doi:10.1112/jlms/s1-28.1.104. Zbl 0050.04002. Roth, K. F. (1954). «On irregularities of distribution». Mathematika 1 (2): 73–79. doi:10.1112/S0025579300000541. Zbl 0057.28604. Roth, K. F. (1955). «Rational approximations to algebraic numbers». Mathematika 2: 1–20, 168. doi:10.1112/S0025579300000644. Zbl 0064.28501. Roth, K. F. (1965). «On the large sieves of Linnik and Rényi». Mathematika 12: 1–9. doi:10.1112/S0025579300005088. Zbl 0137.25904. Roth, K. F. (1976). «Developments in Heilbronn's triangle problem». Mathematika 22 (3): 364–385. doi:10.1016/0001-8708(76)90100-6. Zbl 0338.52005. Roth, K. F. (1978). «Inefficiency in packing squares with unit squares». Journal of Combinatorial Theory. Series A 24 (2): 170–186. doi:10.1016/0097-3165(78)90005-5. Zbl 0373.05026.
Ο Κλάους Φρίντριχ Ροθ ήταν Βρετανός μαθηματικός που γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1925 στο Μπρέσλαου (Κάτω Σιλεσία) και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 2015 (σε ηλικία 90 ετών) στο Ινβερνές (Σκωτία). Είναι γνωστός για το έργο του σχετικά με τη διοφαντική προσέγγιση, το μεγάλο κόσκινο και την Ισοκατανεμημένη ακολουθία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CE%B8
Επαρχία Βάλτου
Ο Αχελώος ποταμός διαχώριζε την επαρχία από την Ευρυτανία. Σήμερα το όριο αποτελεί η τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, μετά την κατασκευή του ομώνυμου φράγματος. Βόρεια η επαρχία συνορεύει με το νομό ΄Αρτας και σε μικρή έκταση με το νομό Καρδίτσας. Η περιοχή είναι σήμερα διοικητικά χωρισμένη σε ένα Δήμο, το Δήμο Αμφιλοχίας, που ενσωμάτωσε και τους πρώην Δήμους Ινάχου και Μενιδίου. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ο Βάλτος ήταν ορμητήριο Κλεφτών και Αρματολών. Από εδώ κατάγονταν οι Σκυλοδημαῖοι (Θόδωρος, Σπύρος, Μήτρος, Γιώργος, κτλ) Σταθαίοι (Γιάννης και Γεροδήμος), οι Ισκαίοι (Ανδρέας, Γιάννης, Χρόνης, Δημήτριος και Γεώργιος Καραϊσκάκης), οι Βαλτινοί (Αθανασούλας, Σωτήρης, Ανδρέας και Γεώργιος), οι Ραγγαίοι κ.ά. Επίσης εδώ έδρασαν διάσημοι κλέφτες όπως οι Κατσαντώνης, Δίπλας, Καραϊσκάκης κ.ά. Αμφιλοχικόν Άργος: ΙΣύμφωνα με την μυθολογία η πόλη ήταν αποικία των Αργείων. Ιδρύθηκε από τον Αμφίλοχο, γιο του Αλκμαίωνα. Ο Στράβωνας στα Γεωγραφικά του αναφέρει: "Μετὰ δὲ τὴν Ἀμβρακίαν τὸ Ἄργος ἐστὶ τὸ Ἀμφιλοχικόν, κτίσμα Ἀλκμαίωνος καὶ τῶν παίδων. Ἔφορος μὲν οὖν φησὶ τὸν Ἀλκμαίωνα μετὰ τὴν Ἐπιγόνων ἐπὶ τὰς Θήβας στρατείαν, παρακληθέντα ὑπὸ Διομήδους, συνελθεῖν εἰς Αἰτωλίαν αὐτῷ καὶ συγκατακτήσασθαι ταύτην τε καὶ τὴν Ἀκαρνανίαν· καλοῦντος δ' αὐτοὺς ἐπὶ τὸν Τρωικὸν πόλεμον Ἀγαμέμνονος, τὸν μὲν Διομήδη πορευθῆναι, τὸν δ' Ἀλκμαίωνα, μείναντα ἐν τῇ Ἀκαρνανίᾳ, τὸ Ἄργος κτίσαι, καλέσαι δ' Ἀμφιλοχικὸν ἐπώνυμον τοῦ ἀδελφοῦ, Ἴναχον δὲ τὸν διὰ τῆς χώρας ῥέοντα ποταμὸν εἰς τὸν κόλπον ἀπὸ τοῦ κατὰ τὴν Ἀργείαν προσαγορεῦσαι. Θουκυδίδης δέ φησιν αὐτὸν Ἀμφίλοχον μετὰ τὴν ἐκ Τροίας ἐπάνοδον, δυσαρεστοῦντα τοῖς ἐν Ἄργει, παρελθεῖν εἰς τὴν Ἀκαρνανίαν, διαδεξάμενον δὲ τὴν τἀδελφοῦ δυναστείαν κτίσαι τὴν πόλιν ἐπώνυμον ἑαυτοῦ" Λιμναία: Ερείπια του κάστρου της Λιμναίας σώζονται και σήμερα στη σημερινή πόλη της Αμφιλοχίας. Η πόλη επικοινωνούσε με υπόγεια δίοδο με το λιμάνι του Αμβρακικού κόλπου καθώς και με τη λίμνη Αμβρακία. Πληροφορίες για την πόλη αναφέρονται από τον Θουκυδίδη και τον Πολύβιο. ΄Ολπαι ή ΄Ολπη: Βρίσκονταν στην έξοδο του Μακρυνόρους ή κατ' άλλους πλησίον του χωριού Κρίκελλο. Ιδομένη: Τοποθετείται στα βόρεια του Μακρυνόρους όπου ο σημερινός Παλιόπυργος ή κατά μίαν άλλη εκδοχή στη θέση Παλιοκουτιά ή κατ' άλλους στο όρος Θύαμος πλησίον του Αμφιλοχικού ΄Αργους. Ιδρυτής της πόλης φέρεται ο Ιδομενέας, Από το 1836-1912 υπήρχε και ο Δήμος ιδομένης.. Στράτος: Κοντά στη δυτική όχθη του ποταμού Αχελώου. Σώζονται ερείπια του τείχους, του ναού του "Στρατίου Διός" και του θεάτρου. ΄Ηταν πρωτεύουσα του κοινού των Ακαρνάνων. Είχε συμμετοχή στον Πελοποννησιακό πόλεμο στο πλευρό των Αθηναίων και έγινε αντικείμενο πολιορκίας από τους Σπαρτιάτες (Αγησίλαο 391, Κνήμο 429 και Ευρύλοχο 426). Αργότερα πέρασε στην επιρροή των Μακεδόνων. Ο Κάσσανδρος το 314 τη χρησιμοποίησε ως οχυρό εναντίον των Αιτωλών. Βάρσου Γεωργίου - Η Ιστορία της Δυτικής Ελλάδος - Αθήνα 1960. Αγγέλη Ιωάννου - Η δράσις των βαλτινών στην επανάστασι του 1821- Αμφιλοχία 1957. Μάγου Δημητρίου - Τριχωνίδα και Βάλτος - Αγρίνιο 1953. Καρακώστα Αηδόνη Αλεξάνδρα - Κλέφτες και αρματολοί του ορεινού Βάλτου - Αγρίνιο 2004 (ISBN 960-92262-1-3). Τέλωνα Νικολάου - Οι πρόμαχοι της πατρίδος Βαλτινοί αγωνιστές του '21 - Αμφιλοχία 2004 Παπαϊωάννου Κων/νος - Αλευράδα:Λαογραφική έρευνα - Αθήνα 2007 (ISBN 978-960-631-817-7). Καρακώστας Παύλος - Το Σακαρέτσι - Αθήνα 1999. Τέλωνα Νικολάου - Ρέθα:Το ιερό προσκύνημα του Βάλτου - Αμφιλοχία 2004. Αμφιλοχία (τουριστικός οδηγός) - Εκδόσεις Δήμου Αμφιλοχίας - Αμφιλοχία 1988. Παπαδημητρίου Χρήστος - Νια βουλά κι ένα γκαιρό (Ιδιωματικό λεξιλόγιο Εμπεσού - Βάλτου - Αιτ/νίας) - Αθήνα 2006. Χούτας Ιωάννης - Αρχαία Αμφιλοχία - Β΄Διεθνές Ιστορικό και Αρχαιολογικό Συνέδριο Αιτωλ/νίας, Πρακτικά - Α΄Τόμος, Αγρίνιο 2004. Ζαπαντιώτης Ηλίας - Σύντεκνο - Πατιόπουλο - Αθήνα 1998. Χούτας Νικ. Ε. - Ο βουλευτής Βάλτου Χαρίλαος Τρικούπης. Το εκκρεμές και η επώαση μιας εκλογικής επανόδου (1895-1896). Η Ελλάδα σε αναζήτηση ηγεσίας - Εκδόσεις Γέφυρα, Αθήνα 2011 (ISBN 978-960-99854-0-6) Νεράντζης Ιωάννης: Η αρχαία Στρατική Ακαρνανίας. Μνημειακή τοπογραφία, επιγραφές, αρχαιολογικά ευρήματα. Εκδόσεις: Αγριώνιον Αρχείον Αρχαιολογίας και Ιστορίας Δ. Στερεάς Ελλάδος, Αγρίνιο 1997.
Η επαρχία Βάλτου είναι μία από τις πέντε επαρχίες του νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Καταλαμβάνει το βορειοανατολικό τμήμα του νομού και πρωτεύουσά της είναι η Αμφιλοχία που ανήκει στην Ακαρνανία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%85
Σωτήριος Ι. Χατζηγάκης
Καταγόταν από το Περτούλι Τρικάλων και ήταν γιος του Ιωάννη Χατζηγάκη, βουλευτή. Ήταν μέλος της οικογένειας Χατζηγάκη και αδελφός του Παναγιώτη Χατζηγάκη. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Τρικάλων στις εκλογές του 1885 και επανεξελέγη σε αυτές του 1887, 1890, 1892, 1895, 1902, 1905, 1912, Μαΐου 1915, Δεκεμβρίου 1915, 1923 και 1926. Στις γερουσιαστικές εκλογές του 1929 εξελέγη γερουσιαστής. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1929 ο λήσταρχος Μήτρος Τζατζάς απήγαγε τον Σωτήρη Χατζηγάκη μαζί με άλλα τέσσερα άτομα. Η απαγωγή έληξε εννέα μέρες αργότερα με την καταβολή 600.000 δραχμών ως λύτρα. Ήταν νυμφευμένος και είχε αποκτήσει παιδιά. Ανιψίος του είναι ο πολιτικός Σωτήρης Χατζηγάκης.
Για τον Σωτήρη Χατζηγάκη του Μιχαήλ, (1945- ), βουλευτή και υπουργό σε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, δείτε: Σωτήρης Χατζηγάκης Ο Σωτήρης Χατζηγάκης (1854 - ;) ήταν Έλληνας πολιτικός.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%99._%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Αντώνης Τρίτσης
Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Γονείς του ήταν ο Σάββας και η Νίκη Τρίτση. Στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, στο δέκαθλο και στο άλμα εις ύψος με τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο πετυχαίνοντας πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις.. Υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στο άλμα εις ύψος το 1956 και στο δέκαθλο το 1958. Επίσης, ήταν κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ δεκάθλου εφήβων το 1956 με 4.423 β. και ανδρών με 5.395 β. το 1958 στους Βαλκανικούς Αγώνες. Στα ενδιαφέροντά του ανήκαν επίσης η Φυσική Γεωγραφία και η Αρχαιολογία ενώ μιλούσε τέσσερις γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και ιταλικά). Το 1953 μετά τους σεισμούς που έπληξαν την Κεφαλλονιά, η οικογένεια Τρίτση αποφασίζει να μετακομίσει στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο 1ο Γυμνάσιο Πλάκας. Τον Σεπτέμβριο 1954 αρχίζει να φοιτά στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Το 1960 πήγε στις ΗΠΑ όπου με υποτροφία του ιδρύματος Φουλμπράιτ (Fulbright) απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα στην Πολεοδομία και Χωροταξία στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Ιλλινόις (Illinois) των ΗΠΑ ,ενώ όταν επέστρεψε στην Ελλάδα(1963) ,ανακηρύχθηκε διδάκτωρ στο Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα, γνωρίστηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου και αγωνίστηκε κατά της χούντας των συνταγματαρχών ως ιδρυτικό στέλεχος του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος. Αργότερα έγινε ιδρυτικό στέλεχος και του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος και εκλέχτηκε βουλευτής Κεφαλληνίας στις εκλογές του 1981 και του 1985.Από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1984 διετέλεσε υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος . Την περίοδο της υπουργίας του δημιουργήθηκε πλήρες θεσμικό πλαίσιο (Νόμος 1337/83) που προβλέπει όλες τις αναγκαίες διαδικασίες κοινωνικής συμμετοχής και δημόσιας διαβούλευσης για τις μελέτες πολεοδομικού σχεδιασμού, απαραίτητες για την πολεοδομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της Ελλάδας. Επιπλέον στα πλαίσια της Επιχείρησης Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης (ΕΠΑ), θεσμοθετήθηκε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) του Αργοστολίου (1985), το οποίο προβλέπει την διάνοιξη περιφερειακών της πόλης οδικών αξόνων, την κατασκευή παρακαμπτήριων αξόνων και κόμβων με δυνατότητα διαχείρισης μελλοντικών αναγκών αυξημένης κυκλοφορίας στις εισόδους της πόλης, την προστασία και ανάδειξη ιστορικών μνημείων όπως πεζοδρόμηση της γέφυρας Δεβοσσέτου, την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων (απομάκρυνση οχλουσών δραστηριοτήτων από το κέντρο της πόλης, μεταφορά ΚΤΕΛ κ.τ.λ). Στις 19 Μαΐου 1989 ήρθε σε ρήξη με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου και διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ .Στη συνέχεια ίδρυσε δικό του κόμμα, το Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα. Τον Ιούλιο του 1990, αποφασίζει να θέσει υποψηφιότητα για Δήμαρχος Αθηναίων .Με επιστολή στις ηγεσίες όλων των κομμάτων ζητάει τη στήριξή τους. Τελικά, μόνο η Νέα Δημοκρατία ανταποκρίνεται θετικά. Στις 10 Οκτωβρίου παρευρίσκεται σε εκπομπή του Πάνου Παναγιωτόπουλου, όπου ανέλυσε εις βάθος το πρόγραμμά και τις προτάσεις του για την Αθήνα. Η Μελίνα Μερκούρη ως αντίπαλη υποψήφιος υποστηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ, παρόλο που είχε προσκληθεί και από τον Τρίτση προσωπικά, επιλέγει να μην παρευρεθεί. Απέστειλε δε επιστολή ,απευθυνόμενη κυρίως στον Αντώνη Τρίτση δηλώνοντας : ''Έχουμε ακολουθήσει τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς το ύφος και το περιεχόμενο του εκλογικού αγώνα. Ο συνδυασμός ''Αθήνα'' κι εγώ προσωπικά, επιλέξαμε μια στρατηγική ζωντανής επικοινωνίας και γόνιμου διαλόγου με τους πολίτες και τους κοινωνικούς φορείς της Αθήνας. Αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το εγωκεντρικό μοντέλο, την προκλητική διαφήμιση και το θέαμα της προσωπικής σας εκστρατείας. Είναι φανερό, ότι η πρότασή σας για μια ''μονομαχία'' στην τηλεόραση αποσκοπεί στο να ολοκληρώσει αυτή την καμπάνια του θεάματος και του αποπροσανατολισμού. Σε αυτή τη ''μονομαχία'' δε θα έλειπε η φόρτιση και η οξύτητα. Δε θα ήθελα ,για λόγους κυρίως συναισθηματικούς, να σας θυμίσω μερικές αλήθειες που συνδέονται με τις ανεξήγητες μεταμορφώσεις και την ασυνέπεια των απόψεών σας. Δε θα ήθελα επίσης, να σας τονίσω από την τηλεόραση, χαρακτηρισμούς σαν κι αυτούς με τους οποίους κοσμήσατε στο πρόσφατο παρελθόν την παράταξη που τώρα σας στηρίζει. Όλοι αυτοί οι λόγοι συνιστούν μια ιδιαιτερότητα του προεκλογικού αγώνα στην Αθήνα, που δε θα βοηθούσε την ανάλυση και την αντιπαράθεση προγραμμάτων από την τηλεόραση.'' Στις 14 Οκτωβρίου κερδίζει τις εκλογές με ποσοστό 50,15% έναντι του 45,94% που συγκέντρωσε η Μελίνα Μερκούρη. Η απουσία της Μερκούρη από την συγκεκριμένη εκπομπή χρεώθηκε στην ήττα της. Ως Δήμαρχος οραματίστηκε μια Αθήνα οργανωμένη χωροταξικά κι ένα κέντρο απαλλαγμένο από αυτοκίνητα και ηχορύπανση. Το σχέδιο του ήταν να μεταμορφώσει την Πανεπιστημίου σε μια αντίστοιχη Οδό των Ηλυσίων Πεδίων, όπως είχε ο ίδιος δηλώσει. Η οδός θα πλακοστρωνόταν, θα πραγματοποιούταν δενδροφύτευση και ο αριθμός των αυτοκινήτων που θα κυκλοφορούσαν στο κέντρο θα μειωνόταν, καθώς τη θέση τους θα έπαιρναν τραμ και τρόλεϊ. Στις 7 Απριλίου 1992 και σε ηλικία μόλις 55 χρονών, έφυγε από τη ζωή έπειτα από νοσηλεία πέντε ημερών μετά από οξύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο υπέστη μέσα στο γραφείο του στο Δημαρχείο. Ο θάνατος του ματαίωσε τον επικείμενο γάμο του με την Μιμή Ντενίση, με την οποία διατηρούσε πολύχρονο δεσμό. Με τη διαθήκη του ιδρύθηκε το «Ίδρυμα Αντώνης Τρίτσης, για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών», στο οποίο είχε κληροδοτήσει όλη την προσωπική του περιουσία. Το ίδρυμα βρίσκεται στην Αθήνα και φιλοξενεί σήμερα και το «Αρχείο Αντώνη Τρίτση». https://www.mixanitouxronou.gr/o-xafnikos-thanatos-tou-antoni-tritsi-protathlitis-sto-dekathlo-taxidiotis-oramatistis/ Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, Κηδεία του Δημάρχου Αθηναίων Αντώνη Τρίτση 09/04/1992
Ο Αντώνης Τρίτσης (Αργοστόλι, 1937 - Αθήνα, 7 Απριλίου 1992) ήταν Έλληνας πολιτικός, αθλητής και χωροτάκτης - πολεοδόμος. Διατέλεσε βουλευτής και υπουργός με το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος. Διατέλεσε επίσης πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών περιβάλλοντος της ΕΕ, μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών και μέλος του διεθνούς ιδρύματος Lelio Basso.Ίδρυσε το Διεθνές Συμβουλευτικό Σύστημα Αυτοανάπτυξης (Auto Development Consulting System), στελεχωμένο με ειδικούς, με επίκεντρο την εθνική και τοπική αυτοανάπτυξη. Το 1990 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων, πέθανε όμως στο μέσο της θητείας του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82
Αβραάμ Ρεκανάτι
Γεννήθηκε το 1888 στη Θεσσαλονίκη και ήταν μέλος της σιωνιστικής ένωσης Μιζραχί. Το 1925 έγινε μέλος των ρεβιζιονιστών σιωνιστών και τέθηκε επικεφαλής του ελληνικού τους τμήματος. Το 1930 έγινε αντιδήμαρχος της Θεσσαλονίκης, υπηρετώντας στη θέση ως το 1933. Το 1934 μετανάστευσε στην Παλαιστίνη και ήταν ο μόνος ελληνικής καταγωγής εβραίος που δραστηριοποιήθηκε στο Ισραήλ, διαδραματίζοντας σημαντικό πολιτικό ρόλο. Ως δημοσιογράφος ίδρυσε την εφημερίδα Pro-Yisrael, η οποία ήταν γραμμένη στα γαλλικά. Εξελέγη στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του Ισραήλ το 1949 με τη λίστα του Herut, όμως έχασε την έδρα του στις βουλευτικές εκλογές του 1951. Ο αδερφός του, Λέον Ρεκανάτι, ήταν επικεφαλής της μεγαλύτερης ιδιωτικής τράπεζας του Ισραήλ.Ο Ρεκανάτι απεβίωσε στο Τελ Αβίβ στις 3 Μαρτίου 1980.
Ο Αβραάμ Ρεκανάτι (Avraham Shmuel Rakanti (εβραϊκά: אברהם שמואל רקנאטי‬, 1888-1980) ήταν Ελληνο-Ισραηλινός πολιτικός και δημοσιογράφος. Στην Ελλάδα υπηρέτησε ως Αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης μεταξύ των ετών 1930 και 1933, ενώ στο Ισραήλ ήταν μέλος της Κνέσετ με το κόμμα Herut του Μεναχέμ Μπέγκιν μεταξύ 1949 και 1951.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AC%CE%BC_%CE%A1%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9
Ένα τανκς... στο κρεβάτι μου
Η ταινία τοποθετείται στις αρχές του 1967. Ο Κώστας είναι ένας νομοταγής πολίτης, ένας ήσυχος άνθρωπος που μένει με τη μητέρα του, την αδελφή του, την Καίτη και τον μικρότερο αδελφό του, τον Γιώργο, ο οποίος είναι φοιτητής. Ο Κώστας εργάζεται νυχθημερόν στο ψιλικατζίδικό του, βιώνοντας την καθημερινότητα και την αναταραχή της εποχής. Είναι ερωτευμένος με την Ελένη και θέλει να την παντρευτεί, αλλά πρώτα πρέπει να αρραβωνιαστεί η Καίτη με τον Λεωνίδα, ο οποίος είναι δεξιών πεποιθήσεων. Ο Κώστας αναγκάζεται να πάει με τα νερά των κρατούντων, μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, κρεμάει και ξεκρεμάει, λοιπόν εικόνες: του βασιλιά, του Παπαδόπουλου κλπ, από την άλλη ο Γιώργος, ο αδελφός του, γίνεται μέλος μιας αντιδικτατορικής οργάνωσης που βάζει βόμβες. Η παράνομη δράση του αδελφού τον βάζει σε μπελάδες. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Κώστας θα τραυματιστεί, αλλά μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας, τα βάσανά του θα λάβουν τέλος, και θα παντρευτεί την αγαπημένη του, την Ελένη. Κώστας Βουτσάς... Κώστας Παπαδήμας Ελένη Μαυρομάτη... Ελένη Καίτη Ιμπροχώρη... Καίτη Παπαδήμα Κούλα Αγαγιώτου... Δωροθέα Παπαδήμα Γιάννης Πετρόπουλος... Γιώργος Παπαδήμας Θόδωρος Ντόβας Τάσος Ραμσής Ειρήνη Κουμαριανού Λίνα Κρασσά Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες Πειραιά, Αθηνών και προαστίων, το 1975, έκοψε συνολικά 85.860 εισιτήρια, καταλαμβάνοντας την 3η θέση, από τις 47, στη σχετική λίστα.Πρόκειται περί λαϊκής κωμωδίας, που πετυχαίνει να σχολιάζει ανάλαφρα την εποχή και τα άσχημα βιώματα των ανθρώπων. Finos Film, Ένα Τανκς Στο Κρεβάτι Μου(1975) Στο iShow.gr Ένα τανκς στο κρεβάτι μου στο 90lepta.com Αρχειοθετήθηκε 2014-07-26 στο Wayback Machine. Ένα τανκς στο κρεβάτι μου στο RetroDB.gr Ena tanks sto... krevvati mou στο IMDb Ένα Τανκς Στο Κρεβάτι Μου(1975) στο Cine.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.
Το Ένα τανκς... στο κρεβάτι μου είναι μία κωμική, αισθηματική, ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, που γυρίστηκε το 1975, από τη Φίνος Φιλμ, σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.Η ταινία είναι μια πολιτική σάτιρα για τα χρόνια της δικτατορίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CF%82..._%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CE%BC%CE%BF%CF%85
Μαρία ντας Νέβις της Πορτογαλίας
Ήταν κόρη του Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας και της Αδελαΐδας, κόρης του Κωνσταντίνου διαδόχου πρίγκιπα του Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόζενμπεργκ. Παντρεύτηκε το 1871 τον Αλφόνσο-Κάρλο των Βουρβόνων-Ισπανίας δούκα του Σαν Χάιμε. Δεν απέκτησαν (επιζήσαντες) απογόνους. Darryl Lundy (5 June 2004). "Maria das Nieves de Bragança, Infanta de Portugal". ThePeerage.com. Retrieved 2008-11-23. Paul Theroff. "PORTUGAL". Paul Theroff's Royal Genealogy Site. Retrieved 2008-11-23.
Η Μαρία δας Νέβες, ισπαν. Maria (5 Αυγούστου 1852 - 15 Φεβρουαρίου 1941) από τον Οίκο της Μπραγκάνσα ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Σαν Χάιμε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
9 Ιουνίου
68 - Ο Νέρων αυτοκτονεί, γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος της Ιούλιο-Κλαυδιανής δυναστείας. 1311 - Το ρετάμπλ Maestà του Ντούτσιο ντι Μπουονινσένια, ένα επιδραστικό έργο τέχνης της πρώιμης ιταλικής Αναγέννησης, αποκαλύπτεται και τοποθετείται στον καθεδρικό ναό της Σιένα στην Ιταλία. 1534 - Ο Ζακ Καρτιέ είναι ο πρώτος Ευρωπαίος που ανακαλύπτει επίσημα τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. 1815 - Λήξη του Συνεδρίου της Βιέννης: Καθορίζεται η νέα ευρωπαϊκή πολιτική κατάσταση. 1815 - Το Λουξεμβούργο κηρύσσει την ανεξαρτησία του από τη Γαλλική Αυτοκρατορία. 1915 - Ο Ουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν παραιτείται από υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια διαφωνίας του με τον Γούντροου Ουίλσον σχετικά με το χειρισμό της βύθισης του RMS Lusitania. 1923 - Ο βουλγαρικός στρατός αναλαμβάνει την κυβέρνηση με πραξικόπημα. 1934 - Ο Ντόναλντ Ντακ κάνει το ντεμπούτο του στην ταινία The Wise Little Hen. 1946 - Ο Μπουμιμπόλ Αντουλγιαντέι ανεβαίνει στο θρόνο της Ταϊλάνδης. Θα αποτελέσει τον μακροβιότερο βασιλεύοντα μονάρχη στον κόσμο από το 1989 έως το 2016. 1957 - Πρώτη ανάβαση του Μπρόουντ Πικ από τους Φριτς Βιντερστέλερ, Μάρκους Σμουκ, Κουρτ Ντιμπέργκερ και Χέρμαν Μπουλ. 1958 - Η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου ανοίγει επίσημα το διεθνές Αεροδρόμιο Γκάτγουικ του Λονδίνου. 1967 - Πόλεμος των Έξι Ημερών: Το Ισραήλ καταλαμβάνει τα Υψώματα του Γκολάν από τη Συρία. 1996 - Ο Λίνους Τόρβαλντς δημοσιεύει τον Πυρήνα 2.0 του Linux. Από αυτή την έκδοση το Linux τρέχει σε μη-Intel αρχιτεκτονικές. Επίσης, την ίδια μέρα ο πιγκουίνος Tux έγινε η επίσημη μασκότ του Linux. 2006 - Έναρξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ποδόσφαιρου 2008 - Έκρηξη δύο βομβών κοντά σε σιδηροδρομικό σταθμό στο Αλγέρι σκοτώνει τουλάχιστον 13 ανθρώπους. 2009 - Μια έκρηξη σε ξενοδοχείο της πόλης Πεσαβάρ στο Πακιστάν, σκοτώνει 17 άτομα και τραυματίζει τουλάχιστον 46. 1309 - Ρούπερτ Α΄, εκλέκτορας του Παλατινάτου 1424 - Λευκή Β΄, βασίλισσα της Ναβάρρας 1595 - Βλαδίσλαος Δ΄, βασιλιάς της Πολωνίας 1640 - Λεοπόλδος Α΄, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 1661 - Φιοντόρ Γ΄, τσάρος της Ρωσίας 1672 – Πέτρος Α΄, τσάρος της Ρωσίας 1812 - Γιόχαν Γκότφριντ Γκάλε, Γερμανός αστρονόμος 1843 – Μπέρτα φον Ζούτνερ, Αυστριακή συγγραφέας 1851 - Κάρολος Ιωσήφ Βοναπάρτης, Αμερικανός πολιτικός 1874 - Λάντσεστον Έλιοτ, Βρετανός αρσιβαρίστας 1891 - Κόουλ Πόρτερ, Αμερικανός συνθέτης 1902 - Σκιπ Τζέιμς, Αμερικανός τραγουδοποιός 1910 - Ρόμπερτ Κάμινγκς, Αμερικανός ηθοποιός 1917 - Έρικ Χομπσμπάουμ, Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας 1924 - Εντ Φαρχάτ, Αμερικανός παλαιστής 1927 - Χέλμουτ Τσιλκ, Αυστριακός πολιτικός 1941 – Τζον Λορντ, Άγγλος μουσικός (Deep Purple και Paice, Ashton & Lord) 1947 - Σαρλ Ραμπεμανανζαρά, πρωθυπουργός της Μαδαγασκάρης 1950 - Τρέβορ Μπόλντερ, Άγγλος μπασίστας (Uriah Heep) 1950 - Γιώργος Καστρινάκης, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1958 - Ντέιβιντ Ίνγκραμ, Αμερικανός καλαθοσφαιριστής 1961 – Μάικλ Τζ. Φοξ, Καναδός ηθοποιός 1963 – Τζόνι Ντεπ, Αμερικανός ηθοποιός 1965 - Ματθαίος Γιαννούλης, Έλληνας τραγουδιστής 1977 - Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς, Σέρβος καλαθοσφαιριστής 1978 – Μίροσλαβ Κλόζε, Γερμανός ποδοσφαιριστής 1978 - Μάθιου Μπέλαμι, Άγγλος μουσικός (Muse) 1981 - Νάταλι Πόρτμαν, Ισραηλινή ηθοποιός 1983 - Μαρίνα Λιζόρκινα, Ρωσίδα τραγουδίστρια (Serebro) 1983 - Αλέκτρα Μπλου, Αμερικανίδα πορνογραφική ηθοποιός 1984 - Γουέσλεϊ Σνάιντερ, Ολλανδός ποδοσφαιριστής 1985 - Άνθιμος Ανανιάδης, Έλληνας ηθοποιός 1988 - Μέι Ουίτμαν, Αμερικανίδα ηθοποιός 1988 - Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Έλληνας ποδοσφαιριστής 68 – Νέρων, Ρωμαίος αυτοκράτορας 373 - Εφραίμ, Σύρος υμνογράφος και θεολόγος 1572 - Ιωάννα Γ΄, βασίλισσα της Ναβάρρας 1597 - Χοσέ ντε Αντσιέτα, Ισπανός ιεραπόστολος 1701 - Φίλιππος Α΄, δούκας της Ορλεάνης 1825 - Παυλίνα Βοναπάρτη - Μποργκέζε, Γαλλίδα αδελφή του Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας 1847 - Βάσος Μαυροβουνιώτης, Έλληνας στρατηγός 1863 - Ντοστ Μοχαμάντ Χαν, Εμίρης του Αφγανιστάν 1870 – Κάρολος Ντίκενς, Άγγλος συγγραφέας 1892 - Γιοσιτόσι, Ιάπωνας καλλιτέχνης 1901 - Άντολφ Μπέττιχερ, Γερμανός ιστορικός τέχνης 1912 - Ίων Λούκα Καρατζιάλε, Ρουμάνος συγγραφέας 1927 – Βικτόρια Γούντχαλ, Αμερικανίδα φεμινίστρια 1934 - Χρήστος Τσούντας, Έλληνας αρχαιολόγος 1935 - Ευφροσύνη Πασπάτη, Ελληνίδα αθλήτρια της αντισφαίρισης 1958 - Ρόμπερτ Ντόνατ, Άγγλος ηθοποιός 1968 - Χρυσόστομος Β΄, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος 1974 - Μιγκέλ Άνχελ Αστούριας, Γουατεμαλανός συγγραφέας 1985 - Γεράσιμος Γρηγόρης, Έλληνας συγγραφέας 1994 - Γιαν Τίνμπεργκεν, Ολλανδός οικονομολόγος 2004 - Γερμανός Δημάκος, Έλληνας ιερέας και αντιστασιακός 2009 - Αθανάσιος Βελίκης, Έλληνας πολιτικός Γιώργος Αναγνωστόπουλος,Έλληνας επιχειρηματίας 2011 - Ανθή Ζαχαράτου, Ελληνίδα υψίφωνος 2012 - Ζωρζ Σαρή, Ελληνίδα συγγραφέας και ηθοποιός 2022 - Ματ Ζίμερμαν, Καναδός ηθοποιός 2023 - Γιάννης Παναγούλιας, ο γιος του Αλκέτα Παναγούλια και αδερφός της Δέσποινα Παναγούλια. Κυρίλλου, αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας (†444) Αλεξάνδρου ιερομάρτυρος, επισκόπου Προύσης Μικράς Ασίας Μαρτύρων Θέκλης, Μαριάμνης, Μάρθας, Μαρίας, Μαρκίας και Ενναθά, των εν Περσία Μαρτύρων Ανανίου, Ορέστου, Διομήδους και Ροδίωνος Των εν Χίω αγίων Τριών Παρθενομαρτύρων Οσίου Κύρου Θεοφάνους του Εγκλείστου
8 Ιουνίου | 9 Ιουνίου | 10 Ιουνίου Η 9η Ιουνίου είναι η 160η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (161η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 205 ημέρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/9_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85
Πλίμουθ
Η ιστορία του Πλίμουθ χρονολογείται από την Εποχή του χαλκού, όταν ο πρώτος οικισμός εντοπιζόταν στο λόφο Μπάτεν, ο οποίος αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως εμπορικός σταθμός από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μέχρι που το γειτονικό χωριό Σάτον, στην περιοχή του σημερινού Πλίμουθ, το αντικατέστησε. Από το 14ο αιώνα, το λιμάνι του Πλίμουθ αποτέλεσε στρατηγικής σημασίας για την Αγγλία, όντας μάλιστα ένα από τα καλύτερα οχυρωμένα. Από εδώ ξεκίνησαν στις 31 Ιουλίου 1588 ο καπετάνιος Φράνσις Ντρέικ και ο στόλος του, μαζί με τους Μάρτιν Φρόμπισερ και Τζον Χόκινς, εναντίον της Ισπανικής Αρμάδας. Το 1620 απέπλευσαν από αυτό το λιμάνι προσκυνητές για το Νέο Κόσμο (Πίλγκριμς), δημιουργώντας έτσι την δεύτερη αγγλική αποικία στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το 1722 ο Τζέιμς Κουκ ξεκίνησε για την εξερεύνησή του στο νότιο ημισφαίριο. Κατά τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο, η πόλη βρισκόταν υπό την κατοχή των Κοινοβουλευτικών εναντίον των Βασιλικών και πολιορκήθηκε μεταξύ 1642 και 1646. Κατά τη Βιομηχανική Επανάσταση, η πόλη εξελίχτηκε σε μείζον ναυτικό κέντρο, καθώς αποτελούσε σταθμό εισαγόμενων εμπορευμάτων, αλλά και ταξιδιωτών από την αμερικανική ήπειρο, και σε ναυπηγικό κέντρο πλοίων για το Βασιλικό Ναυτικό. Η πόλη βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο λόγω της ναυτικής της σημαντικότητας, αλλά ανοικοδομήθηκε πλήρως κατά τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, ενώ διασώζονται δείγματα γοτθικής αρχιτεκτονικής και άλλα οικοδομήματα. Πλίμουθ ονομάζεται μια παραλλαγή της πόκας. Η όπερα "Οι Πουριτανοί" του Βιντσέντζο Μπελίνι διαδραματίζεται σε ένα φρούριο κοντά στο Πλίμουθ, την εποχή του Εμφύλιου Πολέμου (γύρω στο 1650). Βρέστη, Γαλλία (1963) Γκντύνια, Πολωνία (1976) Νοβοροσίσκ, Ρωσία (1990) Σαν Σεμπαστιάν, Ισπανία (1990) Πλίμουθ, Μασαχουσέτη ΗΠΑ (2001). Plymouth City Council The Encyclopedia of Plymouth History Άρθρο για το Πλίμουθ στη Livepedia Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ
Το Πλίμουθ ή Πλύμουθ (αγγλικά: Plymouth ) είναι πόλη στο Ντέβον της νοτιοδυτικής Αγγλίας, γνωστή για το λιμάνι της και την ναυτική και εμπορική ιστορία της. Απέχει 311 χιλιόμετρα από το Λονδίνο και έχει πληθυσμό περίπου 265.000 κατοίκων. Η πόλη είναι χτισμένη στις εκβολές των ποταμών Πλυμ και Τάμαρ. Σήμερα είναι έδρα μουσείων, πινακοθήκης και βιβλιοθηκών. Αν και η οικονομία της επηρεάζεται ισχυρά ακόμη από τα ναυπηγεία της, από τη δεκαετία του '90 και έπειτα έχει αναπτυχθεί και ο τριτογενής τομέας, των υπηρεσιών, στην πόλη. To Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ, 11ο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιδρύθηκε το 1992 και έχει περίπου 30.000 φοιτητές. Το τζιν της περιοχής θεωρείται ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως, ενώ αποτελεί και προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. Η πόλη συνδέεται ακτοπλοϊκά με τη Γαλλία και την Ισπανία και με αεροδρόμιο με τις λοιπές χώρες της Ευρώπης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%B8
Α΄ Γυμνάσιο Πατρών
Το γυμνάσιο της Πάτρας θεσμοθετήθηκε το 1836 με βασιλικό διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, η λειτουργία του άρχισε κανονικά σαν τετρατάξιο Βασιλικόν γυμνάσιον Πατρών το 1838 με πρώτο γυμνασιάρχη τον Γιώργιο Χρυσοβέργη ή τον Αλέξανδρο Ραδινό. Ήταν το 5ο γυμνάσιο που ιδρύθηκε στην χώρα μετά αυτά της Σύρας, Ναυπλίου, Αίγινας, και Μεσολογγίου το οποίο δεν λειτούργησε. Από το 1881 μετονομάστηκε σε Α΄γυμνάσιο εν Πάτραις , το 1920 σε Α' γυμνάσιο αρρένων εν Πάτραις, από το 1965 δημιουργήθηκε και το λύκειο στην ουσία το τότε γυμνάσιο είναι το σημερινό Λύκειο. Τα πρώτα μαθήματα που διδάσκονταν ήταν Ελληνική, Γύμνασις εις το γράφειν Ελληνιστί, Θεωρία των περί τον λόγον επιστημών, λατινική, Κατήχησις, Ιστορία και Γεωγραφία, Λογική και σύντομος γενικήν εισαγωγή εις την φιλοσοφίαν, μαθηματική, μαθηματική και μαθηματικοφυσική γεωγραφία, φυσική και φυσική ιστορία, Γαλλική και φυσική φυσική ιστορία και αρχαί χημείας. Με βασιλικό διάταγμα το 1857 προστίθεται η διδασκαλία του εμπορίου όπου μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και μη μαθητές του γυμνασίου. Από το 1871 στα μαθήματα προστίθενται και τα "στρατιωτικά γυμνάσια" που δάσκαλος είναι αξιωματικός του στρατού. Το 1878 αποκτά όργανα φυσικής αξίας 3.357 φράγκων , πολλά από τα όργανα αυτά φυλάσσονται σήμερα στο σχολείο σαν ιστορικά κειμήλια. Σταδιακά προστέθηκαν νέα μαθήματα όπως η Ιταλική γλώσσα , γυμναστική από το 1883, τριγωνομετρία, φιλοσοφικά, θεωρητική αριθμητική, άλγεβρα, επιπεδομετρία, Νέα Ελληνικά, ζωολογία και Σωματογραφία. Το πρώτο κτίριο ήταν στην Άνω πόλη όπου μεταφέρθηκε το 1841 στην οικία Γούναρη σε κεντρικό σημείο, το 1875 μεταφέρθηκε σε νέο οίκημα στην Πλατεία Γεωργίου Α΄. Άγνωστο πότε θα μεταφερθεί σε άλλο κτίριο στην σημερινή περιοχή της Πλατείας Ομονοίας κι έπειτα το 1883 στην Πλατεία Βασιλίσσης Όλγας. Τα αξιοσημείωτα της περιόδου αυτής ήταν το 1860 η δυσαρέσκεια των μαθητών κατά του δασκάλου Γαλλικών Νονότ όπου στο τέλος απομακρύνθηκε, απειθαρχία στο σχολείο με βιαιοπραγίες κατά καθηγητών και φυλάκιση μαθητή. Το 1880 οι μαθητές ιδρύουν μαθητικό σύλλογο με την ονομασία "Αι Μούσαι" που πρωτοστάτησε στην ίδρυση γυμναστηρίου στην Πάτρα. Μάλιστα το 1883 με πρωτοβουλία του συλλόγου και χρήματα , 420 δρχ, που μαζεύτηκαν από θεατρική παράσταση νοικιάστηκε οικόπεδο και ξεκίνησε το μάθημα της γυμναστικής. Το 1876 ο μεγάλος μουσικοδιδάσκαλος Ιωάννης Λιμπεράλης έγραψε και δώρισε εμβατήριο για την φάλαγγα του γυμνασίου. Την περίοδο αυτή στο σχολείο δίδαξαν σημαντικά πρόσωπα οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί όπως ο Ηρακλής Μητσόπουλος, ο Γεώργιος Βούρης, ο Γρηγόριος Παπαδόπουλος, ο Αλέξανδρος Ραδινός που τιμήθηκε μετά θάνατο για την προσφορά του ο Δημήτριος Σεμιτέλος, ο Αθανάσιος Ρουσόπουλος, ο Αντώνιος Αντωνιάδης σύμβολο του αντιοθωνισμού στην Πάτρα ο Διονύσιος Μελισσηνός. Οι Θεμιστοκλής Παπαλουκάς Στέφανος Μιρτίλος και Χ. Παπανικολάου βραβευμένοι με τον αργυρό σταυρό του Σωτήρος από το υπουργείο Παιδείας. Ο Αλέξανδρος Γ. Αλεξανδρόπουλος, ο γυμναστής Ανδρέας Πετρουτσής, ο Γεώργιος Αθανασιάδης, ο Γιώργος Χοϊδάς, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος. Μερικοί γνωστοί έπειτα μαθητές του σχολείου ήταν και ο ποιητής Ανδρέας Καρκαβίτσας, ο πολιτικός Δημήτριος Γούναρης, ο ιστορικός Στέφανος Θωμόπουλος, ο Ιωάννης Ζωγράφος ο ιδρυτής του οικισμού Ζωγράφου, ο πολιτικός Χρήστος Φακής, ο Χρήστος Διβελόπουλος, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Γιώργος Διδυμιώτης , ο Ηλίας Βουτιερίδης, ο Μιχαήλ Μιχαλακόπουλος, ο Βασίλειος Αριστάρχης, ο Ιωάννης Χλωρός, ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης, ο πολιτικός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ο πολιτικός Σωτήριος Σωτηρόπουλος, ο στρατιωτικός Αναστάσιος Βενετσανόπουλος, ο μετέπειτα πρωταθλητής και παράγοντας των χιονοδρομιών Σωτήριος Γεροκωστόπουλος, ο Γιώργος Τριάντης. Το 1900 γίνονται στην Πάτρα οι πρώτοι μαθητικοί αθλητικοί αγώνες με την συμμετοχή των δύο γυμνασίων της πόλης των τεσσάρων Ελληνικών σχολείων κι ιδιωτικών σχολών, το Α΄γυμνάσιο έλαβε τρία Α' βραβεία. Το 1916 οι μαθητές του σχολείου αναγκάζονται να μεταβούν με μουσική συνοδεία στην πλατεία Ομόνοιας για να ρίξουν ανάθεμα στον Ε. Βενιζέλο. Με το Βασιλικό διάταγμα του 1920 το Α' γυμνάσιο κατατάσσεται σε σχολείο Α' τάξης, ενω το 1911 φοιτά η πρώτη μαθήτρια του σχολείου η Ελένη Καραθανασοπούλου μετέπειτα διευθύντρια του Αρσάκειου Πατρών. Το 1929 γίνεται εξατάξιο και μεταφέρεται σε νέο κτίριο στην ίδια πλατεία, στα μαθήματα συναντάμε νέα όπως η Ωδική, υγιεινή, ιερά, αρχαία ελληνικά, ψυχολογία και λογική, Θρησκευτικά κ.α.. Το Μάρτιο του 1926 οι μαθητές του γυμνασίου ανεβάζουν σχολική παράσταση υπέρ της αεροπορικής άμυνας στο θέατρο Απόλλων το έργο Οιδίπους επί Κολονώ . Το 1936 μάλιστα οι μαθητές του πήραν μέρος και στην μαθητική απεργία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αλλαγή των εξετάσεων όσοι μαθητές συμμετείχαν αποβλήθηκαν οι περισσότεροι από το γυμνάσιο και μερικοί χωρίς δικαίωμα μεταγραφής σε άλλο γυμνάσιο και άλλοι τιμωρήθηκαν με μικρότερες ποινές. Γνωστοί καθηγητές αυτής της περιόδου ήταν οι : ο συγγραφέας Τρύφων Ευαγγελίδης, ο Θεόδωρος Πολυχρονόπουλος , και ο Κωνσταντίνος Σούλος. Μαθητές που αργότερα έγιναν γνωστοί αυτής της περιόδου ήταν οι : Σοφοκλής Κόλας, ο ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας, ο πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Καίσαρ Αλεξόπουλος, ο πολιτικός Αχιλλέας Γεροκωστόπουλος, ο Αναστάσιος Βγενόπουλος, ο Αναστάσιος Δρούλιας, ο μετέπειτα εφοπλιστής Δημήτριος Αγγελόπουλος, ο ιστορικός Κώστας Τριανταφύλλου, και ο Κωνσταντίνος Σπηλιάδης και ο αθλητής Χρήστος Γεωργίου. Κατά την διάρκεια της κατοχής το γυμνάσιο θα συνεχίσει την λειτουργία του και από το 1944-45 θα γίνει οκτατάξιο. Νέα μαθήματα μπαίνουν στο πρόγραμμα όπως γραμματική και συντακτικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Από το 1947 το σχολείο στεγάζεται σε νέο καινούργιο κτίριο. Στο αθλητικό τομέα το γυμνάσιο διαθέτει ομάδες σε όλα σχεδόν τα αθλήματα και δίνει φιλικούς αγώνες , με επίσημα σωματεία της Πάτρας , ενώ πάντα υπάρχουν και διεξάγονται τα σχολικά πρωταθλήματα. Μάλιστα τα γυμνάσια της Πάτρας την δεκαετία του 50 και 60 θεωρούνταν τροφοδότες των συλλόγων στην καλαθοσφαίριση και πετοσφαίριση. Γνωστοί καθηγητές του σχολείου αυτής της περιόδου είναι οι Ευθήμιος Κοντογιαννόπουλος πατέρας του Βασίλειου, ο πρώην καλαθοσφαιριστής Κώστας Πετρόπουλος και άλλοι. Γνωστοί μαθητές αυτής της περιόδου είναι ο Αναστάσιος Τασσόπουλος διοικητής χωροφυλακής της Λέρου που έσωσε τέσσερις ανθρώπους χάνοντας την ζωή του, ο αντιστασιακός και νομικός Σπύρος Θανασούλιας, ο Βασίλειος Αριστάρχης, ο μετέπειτα δήμαρχος Θεόδωρος Άννινος, ο συγγραφέας Νίκος Καχτίτσης, ο στρατιωτικός Αλέξανδρος Βρης, ο ιατρός Αριστείδης Ντόντης, ο στρατηγός Νίκος Βουκελάτος, ο πολιτικός Κωστής Στεφανόπουλος, ο συγγραφέας Ιωάννης Πανίτσας γνωστός σαν "Γιάννης Γαλανός", ο αρχιμανδρίτης Λύσανδρος Φάσσος, ο ναύαρχος και λογοτέχνης Τάσος Ρομπότης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Τάσος Κόρφης), ο πανεπιστημιακός Αύγουστος Μπαγιόνας, ο ιατρός Παναγιώτης Πολίτης, ο πολιτικός Ασημάκης Α. Φωτήλας, ο αθλητής Χαρίλαος Χρυσανθόπουλος, ο πυρηνικός επιστήμονας Αναστάσιος Σταμπουλής, ο αθλητής Βασίλης Γεωργίου, ο Νίκος Σταυρουλόπουλος, ο πολιτικός και ιατρός Νίκος Παπαδημάτος, ο ιατρός Ανδρέας Σαββόπουλος, ο πολιτικός Σπύρος Τυροδήμος, ο λογοτέχνης Κώστας Λογαράς και άλλοι. Ανδρέα Ευθ. Μουγγολιά, Το Α' Γυμνάσιον εν Πάτραις, Ιστορική και εκπαιδευτική διαδρομή, Εκδοση Εκτυπωτική Αττικής, Πάτρα 2001 ISBN 960-91579-0-4 Η επίσημη ιστοσελίδα του Α' Λυκείου Πάτρας Αρχειοθετήθηκε 2011-08-29 στο Wayback Machine.
Το Α' Γυμνάσιο Πατρών είναι δευτεροβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελλάδας στην πόλη της Πάτρας. Είναι το τέταρτο (4) δημόσιο Ελληνικό σχολείο-γυμνάσιο που ιδρύθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος, στις τάξεις του έχουν φοιτήσει και διδάξει μεγάλες προσωπικότητες ανάμεσα τους υπουργοί, τέσσερις μετέπειτα πρωθυπουργοί, συγγραφείς και άλλοι. Ήδη στην Πάτρα με το βασιλικό διάταγμα της 25ης Μαρτίου 1835 λειτουργούσε Ελληνικό σχολείο, το 4ο μετά του Ναυπλίου Αθήνας και Σύρας. Στην πόλη λειτουργούσε και αλληλοδιδακτικό σχολείο, δημοτικό σήμερα, που το θεμελίωσε ο ίδιος ο Καποδίστριας
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD
Λεωνίδας Γρηγοράκος
Γεννήθηκε στη Σπαρτιά Λακωνίας το 1953 και είναι πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το 1978 και το 1983 έλαβε την ειδικότητα της Πνευμονολογίας. Μετά την ειδικότητα και συγκεκριμένα την χρονική περίοδο Σεπτέμβριος 1983 – Μάιος 1984 εργάζεται ως αναπληρωτής Προϊστάμενος Ιατρικής Υπηρεσίας του ΕΚΑΒ .Από τον Ιούνιο του 1984 μετεκπαιδεύτηκε στο Kaplan Medical Education Center και στο Cook County Hospital ICU – University of Illinois-Chicago έως τον Νοέμβριο του 1985,ενώ παράλληλα την ίδια εποχή παρακολούθησε και ολοκλήρωσε μαθήματα Δημόσιας Διοίκησης και Δημόσιας Υγείας στο Πανεπιστήμιο Roosvelt, Chicago. Το διάστημα Νοέμβριος 1985 – Απρίλιος 1986 διετέλεσε Επιστημονικός Σύμβουλος ΕΚΑΒ σε θέματα Άμεσης Βοήθειας. Η δημιουργία και η οργάνωση του ΕΚΑΒ σε ανεξάρτητο οργανισμό εθνικής εμβέλειας είναι το αντικείμενο του Διδακτορικού του που έγινε αποδεκτό από την κυβέρνηση για δημιουργία του ΕΚΑΒ σε όλη την επικράτεια ενώ το 1988 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ με βαθμό “Άριστα’’. Από το 1986 μέχρι το 1995 εργάστηκε στο ΕΣΥ στο Κέντρο Αναπνευστικής Ανεπάρκειας (ΜΕΘ-ΚΑΑ) και στην Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική του ΝΝΘΑ. Το 1994 έλαβε τον τίτλο Ειδίκευσης στην Εντατική Θεραπεία και το 1996 έγινε Συντονιστής Διευθυντής ΜΕΘ του Νοσοκομείου Κ.Α.Τ.( θέση που κατείχε μέχρι τον Ιούνιο του 2019),ενώ τον Νοέμβριο του 1998 όντας Συντονιστής Διευθυντής της ΜΕΘ Κ.Α.Τ. πήγε για Μετεκπαίδευση στη ΜΕΘ University of Maryland, Shock Trauma. Το 1987-1989 διετέλεσε πρόεδρος του νοσοκομείου "Ελπίς", το 1989-1993 πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου "Σωτηρία", το 1993-1994 πρόεδρος του Νοσοκομείου "Αγία Όλγα" και το 1995-1996 πρόεδρος του Νοσοκομείου "Έλενα Βενιζέλου". Το 2001 εκλέχθηκε στη βαθμίδα του Αναπληρωτή Καθηγητή και το 2018 στη βαθμίδα Καθηγητή του τμήματος Νοσηλευτικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με γνωστικό αντικείμενο “Εντατική Θεραπεία – Μηχανική Υποστήριξη της Αναπνοής”. Μέχρι σήμερα ασκεί κλινικό έργο ως Διευθυντής σε ΜΕΘ Δημόσιων-Ιδιωτικών κέντρων της χώρας μας και έχει οργανώσει και λειτουργήσει οκτώ ΜΕΘ του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Το διδακτικό έργο του Λεωνίδα Γρηγοράκου είναι σημαντικό και πολυποίκιλο και μπορεί να διακριθεί σε δύο περιόδους: την πρώτη που εργάζεται ως γιατρός στο ΕΣΥ και τη δεύτερη ως μέλους ΔΕΠ. Την πρώτη περίοδο, που αρχίζει από το 1984 και διαρκεί μέχρι το 2000, οργανώνει ή/και συμμετέχει με μαθήματα σε εκπαιδευτικά – μετεκπαιδευτικά προγράμματα στο ΕΚΑΒ, στη ΜΕΘ του ΝΝΘΑ, στην Ιατρική του ΕΚΠΑ, στην Φαρμακευτική του ΕΚΠΑ, στην Νοσηλευτική του ΕΚΠΑ, στα ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας, στο πρόγραμμα εκπαίδευσης γενικών γιατρών, στα μαθήματα νοσηλευτικών ειδικοτήτων του ΝΝΘΑ και τα μετεκπαιδευτικά μαθήματα της ΜΕΘ του ΚΑΤ. Το ίδιο χρονικό διάστημα συμμετέχει ως ομιλητής σε 30 διάφορα εκπαιδευτικά σεμινάρια καθώς και σε προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης (ΚΕΚ). Τα διαστήματα 1988-89 και 1994-95 αποτελεί μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης του ΚΕΣΥ. Η δεύτερη περίοδος αρχίζει από το 2001 και διαρκεί μέχρι σήμερα και περιλαμβάνει διδασκαλία προπτυχιακών και μεταπτυχιακών μαθημάτων στην Ιατρική, στην Φαρμακευτική και στην Νοσηλευτική του ΕΚΠΑ. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής 7 Ελληνικών περιοδικών, 11 διεθνών περιοδικών και reviewer 5 διεθνών περιοδικών. Το επιστημονικό – συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τη διδακτορική διατριβή της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, 112 δημοσιεύσεις σε ελληνικά περιοδικά και 72 πλήρεις δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά,64 ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια εκ των οποίων 13 έχουν δημοσιευτεί και σε 161 αντίστοιχες σε Ελληνικά συνέδρια. Ταυτόχρονα αποτέλεσε μέλος επιστημονικής – οργανωτικής επιτροπής 33 Ελληνικών συνεδρίων και πρόεδρος-συντονιστής-σχολιαστής σε 60 στρογγυλές τράπεζες επιστημονικών συνεδρίων. Έχει επίσης συγγράψει και επιμεληθεί 16 Ελληνικά ιατρικά βιβλία και έχει συμμετάσχει με συγγραφή 33 κεφαλαίων σε ελληνικά ιατρικά βιβλία. Είναι παντρεμένος με τη Σοφία Ανδριτσοπούλου και έχουν δύο κόρες, τη Νάγια και τη Μαρκέλλα. Από το 1974 είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ. με το οποίο έχει εκλεγεί Βουλευτής Λακωνίας το 2000, το 2004, το 2007, το 2009, το Μάιο 2012, τον Ιούνιο 2012, τον Ιανουάριο 2015, το Σεπτέμβριο 2015.Από τον Μάιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο 2013 διετέλεσε Ε΄ Αντιπρόεδρος Βουλής των Ελλήνων. Από τον Ιούνιο 2013 μέχρι τον Ιανουάριο 2015 διετέλεσε Υπουργός Αναπληρωτής Εσωτερικών και Υπουργός Αναπληρωτής Υγείας. Επίσημη ιστοσελίδα Λ. Γρηγοράκου
Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι Έλληνας ιατρός, Καθηγητής Εντατικής Θεραπείας-Πνευμονολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην βουλευτής Νομού Λακωνίας, πρώην υπουργός αναπληρωτής Εσωτερικών και πρώην υπουργός αναπληρωτής Υγείας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82
Εκκλησία της Ελλάδος
Η ίδρυση χριστιανικής Εκκλησίας στον ελλαδικό χώρο ανάγεται στην πρώτη ιεραποστολική περιοδεία του Αποστόλου Παύλου στα 49 μ.Χ. Ο ίδιος μετά από όραμα που φέρεται να του παρουσιάστηκε στην Τρωάδα πέρασε στην Ελλάδα και ίδρυσε εκκλησίες στους Φιλίππους, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Αθήνα, Κόρινθο και Αρχαία Νικόπολη. Στην Εκκλησία της Θεσσαλονίκης μάλιστα απέστειλε και τις δύο πρώτες του επιστολές, που είναι τα παλαιότερα κείμενα του Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Σημαντικό γεγονός των πρώτων χριστιανικών χρόνων είναι η επίσκεψη στην Αθήνα του μεγάλου Εκκλησιαστικού Πατέρα και Θεολόγου Ωριγένη. Ο Ωριγένης άφησε δυνατές εντυπώσεις στην Αθήνα και βοήθησε στην επίλυση των εσωτερικών ζητημάτων της τοπικής Εκκλησίας. Οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών ανέκοψαν την πρόοδο του Χριστιανισμού στην Ελλάδα. Υπήρξε μεγάλο πλήθος Χριστιανών μαρτύρων σε όλη την επικράτεια, με ιδιαίτερα εξέχουσες προσωπικότητες, όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πρώτος επίσκοπος Αθηνών, ο Θεσσαλονικεύς μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ο Λεωνίδας, επίσκοπος Αθηνών και πολλοί άλλοι. Στους διωγμούς έθεσε οριστικά τέρμα ο Μέγας Κωνσταντίνος με το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Από τον 4ο αιώνα η επικράτεια του Ανατολικού Ιλλυρικού εξαρτάται κανονικά από την Εκκλησία της Ρώμης, αν και πολιτικά υπάγεται στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Την περίοδο της Εικονομαχίας, λόγω της αντίθεσης της Ρώμης προς την εικονομαχική πολιτική του Αυτοκράτορα Λέοντα Ισαύρου, ο ίδιος υπάγει το Ανατολικό Ιλλυρικό στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Η διοικητική υπαγωγή στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως θα κρατήσει 1100 χρόνια, όλη τη βυζαντινή περίοδο και τα χρόνια της οθωμανικής κατοχής. Η Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου στα 1821 και η Γ' της Τροιζήνας στα 1827 όρισαν τρόπους προσωρινής λειτουργίας της εκκλησιαστικής διοίκησης του αρτισύστατου νεοελληνικού κράτους. Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας διόρισε εκκλησιαστική επιτροπή στα 1828 και η Δ' Εθνική συνέλευση του Άργους κατέστησε Γραμματεία Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Παιδείας. Ο αρμόδιος για τα Εκκλησιαστικά του Συμβουλίου της Οθωνικής Αντιβασιλείας Μάουρερ το 1833 συγκρότησε κληρικολαϊκή Νομοπαρασκευαστική επιτροπή στις 27 Μαρτίου 1833, υπό την προεδρία του Σπυρίδωνα Τρικούπη, με σκοπό την εκπόνηση οριστικού σχεδίου διοίκησης. Βάσει της γνωμοδότησης αυτής της Επιτροπής, ο αντιβασιλέας Μάουρερ και ο διαφωτιστής ιερωμένος Θεόκλητος Φαρμακίδης προχώρησαν στη σύνταξη Καταστατικού Χάρτη για τη διοίκηση της Εκκλησίας, ο οποίος όμως δεν επικυρώθηκε ποτέ. Συγχρόνως συνέταξαν κείμενο βασιλικού διατάγματος για την ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την απόσπασή της από την κανονική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στις 25 Ιουλίου 1833 επικυρώθηκε από τον βασιλιά Όθωνα το βασιλικό διάταγμα με τον τίτλο «Διακήρυξις περί της Ανεξαρτησίας της Εκκλησίας της Ελλάδος» και διορίστηκε η πρώτη πενταμελής Διαρκής Σύνοδος Ιεραρχών. Η «Διακήρυξις» αυτή αποτέλεσε στην πράξη και τον πρώτο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, με βάση τις διατάξεις του οποίου αυτή διοικήθηκε ουσιαστικά από την Πολιτεία μέχρι το 1852. Η μονομερής ενέργεια της Πολιτείας να προχωρήσει στην ανακήρυξη του αυτοκεφάλου εξόργισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο διέκοψε την κανονική κοινωνία με την ελλαδική εκκλησία, χωρίς όμως και να την κηρύξει σχισματική. Για κάποιους η αυτοκεφαλία ήταν αναγκαία για την Εκκλησία τη Ελλάδος, προκειμένου να απαλλαγεί διοικητικά από το ευρισκόμενο εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ενδεχομένως ελεγχόμενο από αυτήν Οικουμενικό Πατριαρχείο, για άλλους αντίθετα θεωρείται ότι ήταν τέχνασμα του Μάουρερ για να τη θέσει υπό τον έλεγχό του και απαρχή της «κρατικοποίησής» της. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1844 η Εθνοσυνέλευση επικύρωσε τον Καταστατικό Χάρτη με ελάχιστες αλλαγές. Στα 1850 οι ιεράρχες της ελλαδικής εκκλησίας απευθύνουν επιστολή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ζητώντας την ανακήρυξη αυτοκεφαλίας. Έτσι στις 29 Ιουνίου 1850 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε τον Συνοδικό Τόμο (απόφαση) ανακήρυξης, μην αναγνωρίζοντας το διάστημα των ετών 1833-1850 ως κανονικό χρόνο αυτοκέφαλης διοίκησης. Την πολιτική ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα το 1864 ακολούθησε και εκκλησιαστική ένωση σύμφωνα με τον Τόμο που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το ίδιο συνέβη με τις Μητροπόλεις της Θεσσαλίας και ενός τμήματος της Ηπείρου όταν απελευθερώθηκαν στα 1882. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν δύο εκκλησιαστικές διοικήσεις. Μία της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και μία των Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου στις νεοαπελευθερωθείσες περιοχές με κύριο μοχλό διοίκησης τη Σύνοδο Ιεραρχών υπό τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Γεννάδιο Αλεξιάδη. Το πρόβλημα διευθετήθηκε με την έκδοση, στα 1927, νόμου της ελληνικής πολιτείας, καθώς και δύο Πράξεων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος το 1928, με τις οποίες παραχωρήθηκαν «επιτροπικώς» οι Μητροπόλεις των λεγομένων Νέων Χωρών στην Εκκλησία της Ελλάδος, πνευματικά όμως παρέμειναν υπό τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου. Οι Μητροπολίτες των Νέων Χωρών θα μνημόνευαν τον Πατριάρχη ως προκαθήμενο της Εκκλησίας κατά τη Θεία Λειτουργία και, ενώ θα εκλέγονταν από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος, ο Πατριάρχης θα είχε λόγο στην εκλογή τους, διατηρώντας το δικαίωμα να διαγράφει υποψηφίους από το σχετικό κατάλογο. Το καθεστώς αυτό προκάλεσε κατ' επανάληψιν προστριβές μεταξύ των δύο εκκλησιών, κατά τις οποίες το Πατριαρχείο κατηγορούσε την Εκκλησία της Ελλάδος για αθέτηση των υποχρεώσεών της και αγνωμοσύνη προς τη «Μητέρα Εκκλησία», ενώ η Εκκλησία της Ελλάδος κατηγορούσε τον Οικουμενικό Θρόνο για ανάμιξη στα εσωτερικά της και προσπάθεια επιβολής εμπίστων του στις Μητροπόλεις. Στις 31 Αυγούστου 1936 ιδρύθηκε η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Οργανωτικές αναπροσαρμογές έγιναν με τους Α.Ν. 2169/1940, και 976/1946, το Ν.Δ. 126/1969 (άρθρο 36) και τον Κανονισμό 3/1969. Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκκλησίας της Ελλάδος, (Ν. 590/1977, άρθρο 40) "η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, τελούσα υπό την εποπτείαν και τον έλεγχον της Δ.Ι.Σ. μεριμνά διά τον προγραμματισμόν, της διοργάνωσιν και την εκτέλεσιν του καθ' όλου ιεραποστολικού και μορφωτικού έργου της Εκκλησίας". Επί δικτατορίας Μεταξά, μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου στις 23 Απριλίου του 1938, προωθήθηκε με παρέμβαση του δικτατορικού καθεστώτος στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ο Χρύσανθος Φιλιππίδης ενώ ο συνυποψήφιός του Δαμασκηνός Παπανδρέου είχε λάβει την πλειοψηφία στην αρχιεπισκοπική εκλογή. Ο Χρύσανθος αποτελούσε προσωπική επιλογή του Μεταξά. Έτσι προκρίθηκε έναντι του Δαμασκηνού, ο οποίος ήταν γνωστός για τα δημοκρατικά του φρονήματα. Σκοπός του Μεταξά ήταν ο απόλυτος έλεγχος της Ελλαδικής Εκκλησίας μέσω της αρχιεπισκοπικής εκλογής. Ο Δαμασκηνός περιορίζεται, φρουρούμενος από τη Χωροφυλακή, στην Ι. Μονή Φανερωμένης στη Σαλαμίνα όπου παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Μεταξά και του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ο Δαμασκηνός Παπανδρέου εξελέγη Αρχιεπίσκοπος το 1941. Η δράση του Αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού την περίοδο της Κατοχής χαρακτηρίζεται από τολμηρές πρωτοβουλίες και αγωνιώδες ποιμαντικό ενδιαφέρον για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Ενόψει του επαπειλούμενου λιμού, καταβάλει προσπάθειες για την αξιοποίηση δύο ανεκτέλεστων, λόγω του πολέμου, συμβάσεων που είχε συνάψει η κυβέρνηση Μεταξά με άλλα κράτη, την αγορά, δηλαδή, 370.000 τόνων σταριού από την Αυστραλία και την πίστωση της Τουρκίας με 600.000 τουρκικές λίρες για αγορά τροφίμων. Οι προσπάθειές του, όμως, προσκρούουν στην άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να επιτρέψει τον ανεφοδιασμό της κατεχόμενης Ελλάδος εξ αιτίας των πολεμικών συγκρούσεων, ενώ η σύμβαση με την Τουρκία επιφέρει ποσότητα τροφίμων, που καλύπτει ελάχιστα τις ανάγκες επισιτισμού. Στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος οργανώνει τον Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) με παραρτήματα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και επίνοια την προώθηση τροφίμων. Παράλληλα συνέταξε το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος που δημοσιεύθηκε ως Νόμος 671/1943 στις 25 Σεπτεμβρίου 1943 και κυρώθηκε μετακατοχικά με την υπ. αριθ. 184/26-3-1946 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Αυτός ο Κ.Χ. συνέχισε να ισχύει με ελάχιστες τροποποιήσεις έως το 1977. Η μέριμνά του για τη διάσωση των Ιουδαίων στο θρήσκευμα Ελλήνων πολιτών και των Ρομά, οι οποίοι από το 1943 άρχισαν μαζικά να οδηγούνται σε στρατόπεδα εξολόθρευσης, είναι από τις μεγαλύτερες στιγμές του και για τη δράση του αυτή τιμήθηκε αργότερα από την Ισραηλιτική κοινότητα. Κατ’ εντολή του εκδίδονταν πιστοποιητικά βαπτίσεως για τους Εβραίους ώστε να εμφανίζονται ως Χριστιανοί και να αποφεύγεται η σύλληψη και απέλασή τους. Επανειλημμένα διαμαρτυρήθηκε στους Γερμανούς ανώτερους διοικητές για τη συνεχιζόμενη πρακτική της δολοφονίας Εβραίων. Για τη δράση του αυτή και τη συμβολή του στη διάσωση εκατοντάδων Ελλήνων Εβραίων τιμήθηκε από το ίδρυμα Γιαντ Βασσέμ με τον τίτλο του Δίκαιου των Εθνών.Κατά την Εθνική Αντίσταση συμμετείχαν στο ΕΑΜ ως εθνοσύμβουλοι ο Κοζάνης Ιωακείμ και ο Ηλείας Αντώνιος. Επίσης στην ηπειρωτική Ελλάδα συνεργάστηκαν με την Αντίσταση οι μητροπολίτες Χαλκίδος Γρηγόριος, Αττικής Ιάκωβος, Δημητριάδος Ιωακείμ, Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Δημήτριος, Λαρίσης και Ελασσόνος Καλλίνικος. Στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στο ΕΑΜ συμμετείχε ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής, ο Μητροπολίτης Σάμου και Ικαρίας Ειρηναίος, που ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνητικής Επιτροπής μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943, καθώς και ο Μητροπολίτης Μηθύμνης Διονύσιος, ο οποίος έναν χρόνο μετά, αποδέχτηκε τη θέση του Προέδρου του ΕΑΜ Λέσβου.Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας 1967-1974 η Εκκλησία υπέστη βαρύ πλήγμα εξ αιτίας της σωρείας των παρεμβάσεων του καθεστώτος στα εσωτερικά της. Οι παρεμβάσεις της δικτατορίας αυτής - της μακροβιότερης στη διάρκεια του 20ου αιώνος στην Ελλάδα - στις πλείστες των περιπτώσεων υπήρξαν κατάφωρα αντίθετες προς το Κανονικό Δίκαιο και την κανονική τάξη της Εκκλησίας. Αυτό, όμως, δεν ήταν τόσο περίεργο. Το πραγματικά περίεργο ήταν ότι οι αντικανονικές αυτές παρεμβάσεις έγιναν δεκτές ή προκλήθηκαν από την ίδια τη διοίκηση της Εκκλησίας, όπως αυτή προέκυψε μετά από μεθοδευμένες νομοθετικές παρεμβάσεις της δικτατορίας, από τις πρώτες ημέρες της επιβολής της (π.χ. με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του νομίμου και κανονικού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Β' (Χατζησταύρου) και την εκλογή στη θέση του, από διορισμένη (!) 8μελή "Αριστίνδην" Σύνοδο, του πρωθιερέως των Ανακτόρων αρχιμανδρίτου Ιερωνύμου Κοτσώνη ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος) με σκοπό να υπηρετηθούν αφενός μεν ιδεολογικές σκοπιμότητες του καθεστώτος, αφετέρου δε ιδιοτελή συμφέροντα νομής εξουσίας διαφόρων εκκλησιαστικών ομάδων. Η δικτατορία, γνωρίζοντας σαφώς τη σημασία της Εκκλησίας ως θεσμού, αφού την έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχό της, θέλησε να εκμεταλλευθεί τα ισχυρά ερείσματά της στην κοινωνία. Επεδίωξε και – συνεργούσης της τότε εκκλησιαστικής ηγεσίας – επέτυχε να ιδιοποιηθεί τις αξίες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» που η Εκκλησία παραδοσιακά εκόμιζε και να τις αναγάγει σε ιδεολογική «κορωνίδα» του καθεστώτος, όχι, ασφαλώς, από έγνοια για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, αλλά για να επιτύχει την κοινωνική της νομιμοποίηση. Το Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι επιμορφωτικός και συνεδριακός οργανισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπάγεται στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και εδρεύει στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Πρώτος διευθυντής διετέλεσε ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος (νυν Αρχιεπίσκοπος Τιράνων), τότε ως αρχιμανδρίτης και αργότερα ως Επίσκοπος Ανδρούσης (1971-1976). Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέπεμψε για πρώτη φορά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, τον Φεβρουάριο του 1989, μετά τον αγιασμό και το μήνυμα που απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ. Στις 4 Νοεμβρίου 1992 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακήρυξε ομόφωνα τον μάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης (†1922) άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, να τιμάται Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μαζί με τους Μικρασιάτες μάρτυρες ιεράρχες Προκόπιο Ικονίου (†1923), Αμβόσιο Μοσχονησίων (†1922), Ευθύμιο Ζήλων (†1921), Γρηγόριο Κυδωνιών (†1922) και όλους τους χριστιανούς που μαρτύρησαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η κατάταξή τους στο αγιολόγιο ανακοινώθηκε με την Εγκύκλιο 2556 της 5ης Ιουλίου 1993 της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η μνήμη του «Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και των συν αυτώ Αγίων αρχιερέων Γρηγορίου Κυδωνιών, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ικονίου, Ευθυμίου Ζήλων καθώς και των κληρικών και λαϊκών που σφαγιάσθηκαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή» εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (Σεπτέμβριος). Η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετείχε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τη Σύνοδο επισκόπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που έλαβε χώρα από τις 17 ως τις 26 Ιουνίου 2016 στην Κρήτη. Η Εκκλησία της Ελλάδος, πέραν της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αποτελείται από 81 Μητροπόλεις. Οι 36 Μητροπόλεις των λεγόμενων «Νέων Χωρών», έχουν παραχωρηθεί επιτροπικώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Εκκλησία της Ελλάδος.Διοικητικά περιλαμβάνει τις Μητροπόλεις που ανήκαν στο ελληνικό κράτος ως τους Βαλκανικούς Πολέμους και αυτές των λεγομένων «Νέων Χωρών», οι οποίες προστέθηκαν μετά, οι τελευταίες όμως της παραχωρήθηκαν «επιτροπικώς» και υπάγονται πνευματικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο σύμφωνα με την Πράξη του 1928. Στην Εκκλησία της Ελλάδος δεν υπάγονται η Εκκλησία Κρήτης, η οποία είναι ημιαυτόνομη, με δική της Σύνοδο και Αρχιεπίσκοπο, καθώς και οι Μητροπόλεις της Δωδεκανήσου, οι οποίες υπάγονται και διοικητικά απευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Διέπεται από το συνοδικό σύστημα, δηλαδή οι αποφάσεις λαμβάνονται από όλους τους Μητροπολίτες σε σύνοδο κατά πλειοψηφία και προκαθημένη θεωρείται η Ιερά Σύνοδος με τιμητική απόδοση του τίτλου του προέδρου στον Αρχιεπίσκοπο. Ανώτατη Εκκλησιαστική Αρχή έχει την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας (Ι.Σ.Ι.), που συγκροτείται με Πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και όλους τους εν ενεργεία Μητροπολίτες. Διαρκές διοικητικό όργανο, το οποίο αποφασίζει για τα τρέχοντα θέματα είναι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (Δ.Ι.Σ.) Μέχρι την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά οι εγγεγραμμένοι στους ενοριακούς καταλόγους κάθε ενορίας εξέλεγαν με ψηφοφορία τους επιτρόπους (που σήμερα είναι γνωστοί ως «εκκλησιαστικοί σύμβουλοι») και τον εφημέριο της ενορίας τους, τον οποίο εν συνεχεία χειροτονούσε ο τοπικός επίσκοπος. Με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου οι εξουσίες αυτές περιήλθαν στα χέρια του κατά τόπους μητροπολίτη, που διορίζει τον εφημέριο της κάθε ενορίας και, με πρότασή του εφημέριου, τέσσερεις εκκλησιαστικούς συμβούλους που τον βοηθούν στο έργο του. Το σύστημα αυτό ισχύει ως σήμερα. Μία προσπάθεια επαναφοράς του ρόλου του αιρετού λαϊκού στοιχείου στη διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον Αντώνη Τρίτση οδηγήθηκε σε αποτυχία. Στο πλαίσιο της κοινωνικής διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων λειτουργούν στην Ελλάδα: Βρεφονηπιακοί-Παιδικοί σταθμοί (20) Γηροκομεία (86) Θεραπευτήρια Χρονίως Πασχόντων (12) Διάφορα Ιδρύματα (26) Ιδρύματα για Α.Μ.Ε.Α. (7) Κατασκηνώσεις (52) Ιδρύματα Νεότητος (30) Νοσοκομεία-Ιατρεία (9) Ξενώνες για φοιτητές, άπορους, άστεγους και κακοποιημένες γυναίκες Οικοτροφεία-Ορφανοτροφεία (41) Συσσίτια-Τράπεζες Αγάπης-Κοινωνικά Παντοπωλεία (186) Τράπεζες Αίματος (28) Οίκοι Τυφλών (1) Φοιτητικές Εστίες (13) Ιδρύματα Ψυχικής Υγείας (9)Επίσης με μέριμνα της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Αρχιεπισκοπής και των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων λειτουργούν τα κάτωθι πρότυπα ιδρύματα: Καρέλλειο Πρότυπο Κέντρο Alzheimer (Αθήνα) στο Χαλάνδρι Ξενώνας Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων «Εστία» στον Άγιο Δημήτριο Αττικής Οικοτροφείο «Επανένταξη», Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης στην Κυψέλη Κέντρο Στήριξης Οικογένειας (ΚΕ.Σ.Ο.) «ΔΗΜΗΤΡΕΙΟ» Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ) στον Ταύρο Κέντρο Γεροντολογίας και Προνοιακής Υποστήριξης Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Άγιος Πορφύριος». Σκοπός του Ιδρύματος είναι η προνοιακή υποστήριξη, η παροχή φροντίδας Υγείας και η αντιμετώπιση της νόσου Alzheimer και συναφών παθήσεων για ηλικιωμένους και ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, καθώς και η ανάπτυξη επιστημονικής έρευνας. Λειτουργεί σε σύγχρονο κτιριακό συγκρότημα στο Δήλεσι Βοιωτίας δυναμικότητας 64 κλινών παρέχοντας βασικές προνοιακές υπηρεσίες όπως: φιλοξενία, εστίαση, δημιουργική απασχόληση, εργοθεραπεία, ψυχολογική υποστήριξη και προληπτική ιατρική, τόσο σε ηλικιωμένους και έχοντες ανάγκη συνανθρώπους που θα διαβιούν εντός (βασικό μοντέλο λειτουργίας) και εκτός του Κέντρου (μοντέλο ημερήσιας φροντίδας). Ίδρυμα Περιθάλψεως Ατόμων με Νοητική Στέρηση ή Σύνδρομο Down «Μαρία Κόκκορη» Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Λειτουργεί ως κοινοτικό σπίτι με τις διάφορες Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης και ως ημερήσιο εργαστήρι με το Κέντρο Ημέρας. Αποτελεί ένα σύγχρονο πλαίσιο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που παρέχει υπηρεσίες εξειδικευμένης θεραπευτικής υποστήριξης. Σε αυτό εξυπηρετούνται άτομα με νοητική υστέρηση και σύνδρομο Down. Οι εγκαταστάσεις του περιλαμβάνουν τις εξής δομές: Στέγες υποστηριζόμενης Διαβίωσης «Μαρία Κόκκορη» στην Άνω Γλυφάδα. «Ψαραύτειο» - Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης του ιδρύματος «Μαρία Κόκκορη» στην Αγία Φιλοθέη Αμαρουσίου. Το κτήριο 600 τ.μ., δύο ορόφων με οκτώ ανεξάρτητα δωμάτια-διαμερίσματα, δύο κουζίνες, υπόγειο με αίθουσα δραστηριοτήτων και κήπο με πισίνα. Το κτήριο αποτέλεσε και αποτελεί τις μόνιμες κατοικίες των οκτώ ατόμων με νοητική υστέρηση. Στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης «Αθανάσιος Μαρτίνος 1 & 2» στον Βαρνάβα Αττικής. Στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης για άτομα με νοητική υστέρηση ή σύνδρομο Down στο κτήριο επί της Λεωφόρου Δεκελείας 34 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ξενώνας Ανακουφιστικής Φροντίδας, το πρώτο Hospice στην Ελλάδα για ασθενείς με καρκίνο, που λειτουργεί στα Σπάτα με μέριμνα της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Κέντρο Περιβαλλοντικής Αγωγής και Ευαισθητοποίησης. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Αγωγής και Ευαισθητοποίησης (Κ.Π.Α.Ε.), ιδρύθηκε από το Ίδρυμα Νεότητας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με τη συνεργασία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, με σκοπό την πνευματική καλλιέργεια των νέων και την ευαισθητοποίηση τους στην περιβαλλοντική αγωγή μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα και άλλες δράσεις, που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος μέσα από τις αρχές και τη διδασκαλία της Ορθόδοξης πίστης. Κατάλογος Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος Συλλογή των Εγκυκλίων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος - Από του 1833 μέχρι του 1901. Έκδοση Β΄ Η Εκκλησία της Ελλάδος απ' αρχής μέχρι του 1934, έκδοση Γ΄ μεταγλωττισμένη - Παπαδόπουλος Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Οι επεμβάσεις της Πολιτείας στην Εκκλησία - Μπούμης Παναγιώτης Καθηγητής Αι Συνοδικαί Εγκύκλιοι τόμος Γ: 1957-1967 Αι Συνοδικαί Εγκύκλιοι τόμος Δ: 1968-1971 Αι Συνοδικαί Εγκύκλιοι τόμος Ε: 1972-1981 Αι Συνοδικαί Εγκύκλιοι τόμος ΣΤ: 1982-1995 Εκκλησία και Έθνος εν τη Ορθοδοξία - Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Η ορθόδοξος ταυτότης του ελληνικού έθνους - Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Οικουμενικό Πατριαρχείο και Εκκλησία της Ελλάδος - Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιερόθεου Βλάχου Η ένωση της Εκκλησίας της Επτανήσου με την Εκκλησία της Ελλάδος, «Η ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, 1864 – 2004», Πρακτικά επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα 2005, τ. Α΄, σσ. 393-401 [Προδημοσίευση: Νομοκανονικά, τ/χ. 2 (2004), σελ. 11-21], Ιωάννη Κονιδάρη Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία 1821-1852, εκδ. Δόμος, 2005, Frazee, Charles A. Τσιρώνης, Θεοδόσης Αθ. (2010). Εκκλησία πολιτευόμενη: Ο πολιτικός λόγος και ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος 1913-1941. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο. Ψαλλίδας, Γρηγόρης (2016). Συνεργασία και ανυπακοή: Η πολιτική της ηγεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Κατοχή (1941-1944). Αθήνα: Εστία. Ανδρεόπουλος, Χαράλαμπος (Χάρης) [2017]. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγιση. Θεσσαλονίκη: Επίκεντρο. Ο Οίκος της Εκκλησίας της Ελλάδος (επίσημη ιστοσελίδα)
Αυτή η σελίδα αφορά την επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ανά τον κόσμο δείτε Ορθόδοξη Εκκλησία.Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μία από τις δεκαπέντε αυτοκέφαλες Εκκλησίες που συναποτελούν την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αριθμείται ενδέκατη στην τάξη των πρεσβείων των Εκκλησιών και ως ιδρυτές της θεωρούνται οι μαθητές του Απόστολου Παύλου. Η διοικητική της μορφή αποτελεί συνδυασμό του Μητροπολιτικού και του Πατριαρχικού συστήματος σε αναφορά στον παλαιό αποστολικό τρόπο διοίκησης με κεφαλή της Σύνοδο Ιεραρχών και τιμητικά πρόεδρο της Συνόδου, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Η ποιμαντική της περιφέρεια υπαγόταν αρχικά στον επίσκοπο Ρώμης και από τον 8ο αιώνα έως και το 1833 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το 1833 η Αντιβασιλεία του Όθωνα του Α΄ διακήρυξε την ανεξαρτησία της ελλαδικής Εκκλησίας ακολουθώντας τη γραμμή του λόγιου κληρικού Θεόκλητου Φαρμακίδη. Ο Οικουμενικός Θρόνος αρνήθηκε να αποδεχτεί αυτή την κίνηση απόσχισης κανονικών του εδαφών και μόνο το 1850 εξέδωσε Τόμο Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για την ελληνική πολιτεία είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, ενώ κατά το Κανονικό Δίκαιο (εκκλησιαστικούς κανόνες) αποτελεί θείο καθίδρυμα. Αναγνωρίζεται από το Σύνταγμα της Ελλάδας ως επικρατούσα θρησκεία της χώρας και ο καταστατικός της χάρτης είναι νόμος του κράτους. Βρίσκεται σε κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τις άλλες ομόδοξές της Εκκλησίες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82
Καρλομάν Α΄
Σε ηλικία τριών ετών μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του στέφθηκε στο Παρίσι βασιλιάς των Φράγκων από τον πάπα Στέφανο Β΄, έφυγε από την Ρώμη για να τους υποστηρίξει σε εκστρατεία εναντίον των Λομβαρδών. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, Πιπίνου, κληρονόμησε σχεδόν την μισή αυτοκρατορία περιλαμβάνοντας Λανγκντόκ-Ρουσιγιόν, Προβηγκία, Βουργουνδία, την νότια Αυστρασία, Αλσατία και Αλαμανία με πρωτεύουσα τη Σουασόν. Οι περιοχές που κληρονόμησε βρισκόντουσαν μέσα σε εδάφη του μεγαλύτερου αδελφού του, ήταν έντονα φτωχότερες τόσο σε έκταση όσο και σε εισόδημα. Υπήρχε μεγάλη έχθρα ανάμεσα στα δύο αδέλφια, περισσότερο λόγω του γεγονότος ότι ο μεγαλύτερος Καρλομάγνος δεν συμπαθούσε ότι μοιράστηκε η αυτοκρατορία, ο ίδιος σαν μεγαλύτερος θα έπρεπε να είναι ο μοναδικός κληρονόμος. Ο πατέρας τους με τη συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια της ζωής του φρόντισε η έχθρα μεταξύ των δύο αδελφών να είναι περισσότερο έντονη, ο Καρλομάνος είχε αφήσει υποψίες ότι ο μεγάλος του αδελφός ήταν νόθος. Κάποιοι ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Καρλομάγνος ήταν πραγματικά νόθος αλλά η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή. Ο πατέρας του μοίρασε την αυτοκρατορία με στόχο τη συνεργασία μεταξύ τους αλλά ο τρόπος που έγινε η διανομή άφησε και τους δυο με ένα αίσθημα εξαπάτησης. Η βασιλεία του Καρλομάν Α΄ ήταν πολύ σύντομη και ταραχώδη, τα δυο αδέλφια μοιράστηκαν την εξουσία στην Ακουιτανία που επαναστάτησε μετά τον θάνατο του πατέρα τους. Ο Καρλομάγνος έσπευσε αμέσως να καταστείλει την εξέγερση, ακολούθησε και ο Καρλομάν με τον δικό του στρατό, τα δυο αδέλφια λογομάχησαν κοντά στο Πουατιέ και ο Καρλομάν αποχώρησε. Ο Καρλομάγνος συνέτριψε την επανάσταση αλλά η συμπεριφορά του Καρλομάν που αποχώρησε εξασθένησε έντονα τη θέση του απέναντι στους Φράγκους. Οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο αδέλφια έγιναν χειρότερες χάρη στην μητέρα τους Μπερτράντα που ευνοούσε έντονα τον Καρλομάγνο και ζούσε μαζί του μετά τον θάνατο του συζύγου της. Η μητέρα τους Μπερτράντα ξεκίνησε μια μεγάλη σειρά από ενέργειες με στόχο να υποτιμήσει τον Καρλομάν, τακτοποίησε τον γάμο του Καρλομάγνου με τη Δεζιδεράτα κόρη του Λομβαρδού βασιλιά Δεζιδέριου με στόχο τη συμμαχία των Φράγκων με τους Λομβαρδούς και εξασφάλισε για τον Καρλομάγνο την στήριξη του ανεψιού του συζύγου της Τασίλο της Βαυαρίας. Με τον γάμο εξασφάλισε στον Καρλομάγνο πολλά Λομβαρδικά εδάφη που διεκδικούσε ο Πάπας Στέφανος Γ΄, ο πάπας δεν ήθελε με κανέναν τρόπο μια συμμαχία ανάμεσα στους Φράγκους και τους Λομβαρδούς. Ο πάπας προσπάθησε να αντιμετωπίσει την απειλή διώχνοντας τον αντι-Λομβαρδό Χριστόφορο που ήταν κυρίαρχη μορφή στην αυλή του. Οι χειρισμοί αυτοί στάθηκαν μοιραίοι για τον Καρλομάν που είχε μείνει χωρίς συμμάχους, προσπάθησε να προσεγγίσει τον πάπα μέσω του Χριστοφόρου, μετά τη δολοφονία όμως του Χριστόφορου ο Στέφανος Γ΄ συμμάχησε με τους Λομβαρδούς και τον Καρλομάγνο. Ο Καρλομάν διασώθηκε χάρη στο διαζύγιο του Καρλομάγνου με την Δεζιδεράτα, το γεγονός εξόργισε τον Δεζιδέριο, ο Καρλομάν βρήκε την ευκαιρία να συμμαχήσει μαζί του. Ο Καρλομάν πέθανε αιφνίδια και πρόωρα στη βίλα του Σαμουσί από άγνωστους λόγους πιθανότατα ρινίτιδα (4 Δεκεμβρίου 771). Την εποχή του θανάτου του ήταν έτοιμος να συγκρουστεί ανοιχτά με τον αδελφό του, ο βιογράφος του Καρλομάγνου Έινχαρντ το αποδίδει στους κακούς συμβούλους του Καρλομάν. Η ταφή του Καρλομάν Α΄ έγινε στη Ρενς, τα οστά του μεταφέρθηκαν τον 13ο αιώνα στη Βασιλική Σαιν-Ντενί. Ο Καρλομάν Α΄ παντρεύτηκε μια πανέμορφη γυναίκα τη Γερβέργα, ο πάπας Στέφανος Α΄ γράφει ότι ο πατέρας του Πεπίνος ο Βραχύς την είχε επιλέξει μαζί με τη σύντροφο του αδελφού του Χιμιλτρούδη. Με τη Γερβέργα έκανε δυο γιους, ο μεγαλύτερος πήρε το όνομα Πεπίνος σύμφωνα με την παράδοση να παίρνει ο μεγαλύτερος γιος το όνομα του παππού του ώστε να οριστεί διάδοχος. Με τον πρόωρο θάνατο του Καρλομάν Α΄ η Γερβέργα προσπάθησε να εξασφαλίσει τη διαδοχή στον μεγαλύτερο γιο της Πεπίνο, οι πρώην σύμβουλοι του Καρλομάν ωστόσο κάλεσαν τον Καρλομάγνο να ενσωματώσει τα εδάφη στην αυτοκρατορία του. Η Γερβέργα μετά την πράξη αυτή δραπέτευσε στην αυλή του Λομβαρδού βασιλιά Δεζιδέριου όπως περιγράφει ο Έινχαρντ, ζήτησε από τον νέο πάπα Αδριανό Α΄ να χρίσει τους γιους της βασιλείς των Φράγκων. Ο Καρλομάγνος ανησύχησε έντονα στην υποστήριξη του Δεζιδέριου στους γιους του Καρλομάν που απειλούσαν τη θέση του, ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον των Λομβαρδών. Οι Λομβαρδοί διαλύθηκαν, ο Δεζιδέριος και η οικογένεια του ξυρίστηκαν στο κεφάλι και εξορίστηκαν σε μοναστήρι, η τύχη της Γερβέργας και των παιδιών της είναι άγνωστη, πιθανότατα έγινε και για αυτούς το ίδιο. Οι άσχημες σχέσεις ανάμεσα στα δυο αδέλφια δεν εμπόδισαν τον Καρλομάγνο να ονομάσει τον δεύτερο γιο του Καρλομάν για να τιμήσει τη μνήμη του αδελφού του, ήθελε μάλλον να δείξει ότι δεν κακομεταχειρίστηκε τους ανεψιούς του. Η πράξη αυτή ακυρώθηκε όταν ο Καρλομάν μετονομάστηκε σε τελετή στη Ρώμη σε Πεπίνο. Chamberlin, Russell, The Emperor Charlemagne Davis, Raymond (Editor), The Lives of the Eighth Century Popes McKitterick, Rosamond, The Frankish Kingdoms under the Carolingians Riché, Pierre, The Carolingians
Ο Καρλομάν Α΄ (Γερμανική γλώσσα : Carloman Ier, 28 Ιουνίου 751 – 4 Δεκεμβρίου 771) ήταν Βασιλιάς των Φράγκων (768 - 771) μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Καρλομάγνο. Ήταν ο δεύτερος επιζήσας γιος του Πιπίνου του Βραχέος και της Μπερτράντα του Λον, μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Καρλομάγνος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%84
Πλέι-οφ του ΝΒΑ
Το σύστημα των πλέι-οφ του πρωταθλήματος του NBA έχει αναθεωρηθεί αρκετές φορές. Οι αγώνες διεξάγονται έπειτα από την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Από το 1984, στα πλέι-οφ μετέχουν οκτώ ομάδες σε κάθε περιφέρεια, με βάση τα αποτελέσματά τους στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Δηλαδή, οι ομάδες με τις περισσότερες νίκες, παίρνουν τις πρώτες οκτώ θέσεις. Με βάση τα παραπάνω κριτήρια, όλες οι ομάδες τοποθετούνται στην πρώτη φάση των πλέι-οφ, εν αντιθέση με τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου (MLS) και αμερικανικού ποδοσφαίρου (NFL) στα οποία οι ομάδες που έχουν τερματίσει στις πρώτες θέσεις με βάση τη βαθμολογία της κανονικής διάρκειας, τοποθετούνται απευθείας στις επόμενες φάσεις των πλέι-οφ. Η πρώτη φάση των πλέι-οφ ή προημιτελικά των περιφερειών, ξεκινά με τέσσερα ζευγάρια τα οποία διαμορφώνονται με βάση τα αποτελέσματα των ομάδων στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος (1–8, 2–7, 3–6 και 4–5). Οι τέσσερις νικήτριες της πρώτης φάσης προκρίνονται στη δεύτερη φάση στην οποία τα ζευγάρια διαμορφώνονται με την τοποθέτηση των νικητριών 1–8 και 4–5 στο ένα, όπως και των νικητριών 2–7 και 3–6 στο άλλο. Οι νικήτριες των ζευγαριών προκρίνονται στην τρίτη φάση ή αλλιώς στα τελικά των περιφερειών. Η νικήτρια από κάθε περιφέρεια προκρίνεται στους τελικούς. Νικήτρια κάθε ζευγαριού αναδικνύεται η ομάδα η οποία πετυχαίνει πρώτη τέσσερις νίκες, οπότε ο αριθμός των αγώνων κάθε ζευγαριού μπορεί να φτάσει τους επτά. Οι σειρές των αγώνων έχουν τη μορφή 2–2–1–1–1, πράγμα που σημαίνει πως η ομάδα που έχει το πλεονέκτημα έδρας, φιλοξενεί την αντίπαλό της στους αγώνες 1, 2, 5, και 7, ενώ η ομάδα με μειονέκτημα έδρας φιλοξενεί την αντίπαλό της στους αγώνες 3, 4, και 6, με τους αγώνες 6 και 7 να διεξάγονται μόνο όταν αυτό είναι αναγαίο. Από το 2014, οι τελικοί του ΝΒΑ διεξάγονται επίσης σε μορφή 2–2–1–1–1, καθώς οι ιδιοκτήτες των ομάδων ψήφισαν ομόφωνα την αλλαγή της προηγούμενης μορφής 2-3-2 στις 23 Οκτωβρίου του 2013. Τελευταία ενημέρωση: Πλέι-οφ του NBA 2015 Το λογότυπο των πλέι-οφ του NBA έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Επίσημος ιστότοπος
Τα πλέι-οφ του ΝΒΑ (αγγλικά: NBA Playoffs) αποτελούν τη νοκ-άουτ φάση του πρωταθλήματος του NBA, μεταξύ των 16 ομάδων της Ανατολικής και Δυτικής περιφέρειας, τα οποία ολοκληρώνονται με τους τελικούς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%AD%CE%B9-%CE%BF%CF%86_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%92%CE%91
Ταξίδι προς τη Δύση
Bhat, R. B.· Wu, C. (2014). Xuan Zhang's mission to the West with Monkey King. New Delhi: Aditya Prakashan. Shi Changyu 石昌渝 (1999). «Introduction». Journey to the West. Volume 1 (Seventh έκδοση). Beijing: Foreign Languages Press, σσ. 1–22. «Translator's Afterword». Journey to the West. 4. Μτφρ. Jenner, William John Francis (Seventh έκδοση). Beijing: Foreign Languages Press. 1984. σελίδες 2341–2343. Jenner, William John Francis (3 February 2016). «Journeys to the East, 'Journey to the West». Los Angeles Review of Books. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-04-15. https://web.archive.org/web/20160415064732/https://lareviewofbooks.org/essay/journeys-to-the-east-journey-to-the-west. Ανακτήθηκε στις 2021-05-22. Wasserstrom, Jeffrey. «Julia Lovell on the Monkey King's Travels Across Borders: A Conversation». Los Angeles Review of Books. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2021. Yu, Anthony C. (2012). «Introduction». Journey to the West. Volume 1. Chicago: University of Chicago Press. σελίδες 1–96. Fu, James S. (1977). Mythic and Comic Aspects of the Quest. Singapore: Singapore University Press. Hsia, C.T. (1968). «The Journey to the West». The Classic Chinese Novel. New York: Columbia University Press. σελίδες 115–164. Kao, Karl S.Y. (October 1974). «An Archetypal Approach to Hsi-yu chi». Tamkang Review 5 (2): 63–98. Plaks, Andrew (1987). The Four Masterworks of the Ming Novel. Princeton: Princeton University Press. σελίδες 183–276. Plaks, Andrew (1994). «Journey to the West». Στο: Miller, Barbara S., επιμ. Masterworks of Asian Literature in Comparative Perspective. New York: M.E. Sharpe, σσ. 272–284. Wang, Richard G.; Xu, Dongfeng (2016). «Three Decades’ Reworking on the Monk, the Monkey, and the Fiction of Allegory». The Journal of Religion 96 (1): 102-121. doi:10.1086/683988. Yu, Anthony C. (February 1983). «Two Literary Examples of Religious Pilgrimage: The Commedia and the Journey to the West». History of Religions 22 (3): 202–230. doi:10.1086/462922. https://archive.org/details/sim_history-of-religions_1983-02_22_3/page/202. Journey to the West from the Gutenberg Project (Traditional Chinese) Journey to the West from Xahlee (Simplified Chinese) Story of Sun Wukong and the beginning of Journey to the West Αρχειοθετήθηκε 2020-01-10 στο Wayback Machine. with manhua 200 images of Journey to the West by Chen Huiguan, with a summary of each chapter Journey to the West 西遊記 Chinese text with embedded Chinese-English dictionary
Το Ταξίδι προς τη Δύση (κινέζικα: 西遊記 , πινγίν: Xī Yóu Jì) είναι κινέζικο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε τον 16ο αιώνα κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ και αφιερώθηκε στον Wu Cheng'en. Είναι ένα από τα τέσσερα κλασικά μυθιστορήματα της κινεζικής λογοτεχνίας. Περιγράφεται ως το πιο δημοφιλές λογοτεχνικό έργο στην Ανατολική Ασία. Η μετάφρασή του από τον Arthur Waley, με τίτλο Monkey, είναι γνωστή στις αγγλόφωνες χώρες.Το μυθιστόρημα είναι μια εκτεταμένη περιγραφή του προσκυνήματος του βουδιστή καλόγερου Xuanzang της δυναστείας των Τανγκ, που ταξίδεψε στις "Δυτικές Περιοχές" (Κεντρική Ασία και Ινδία) για να αποκτήσει τα βουδιστικά ιερά κείμενα (σούτρα) και επέστρεψε πίσω μετά από αρκετές δίκες και πολύ πόνο. Ο καλόγερος αναφέρεται με το όνομα Tang Sanzang στο μυθιστόρημα. Το μυθιστόρημα διατηρεί το ευρύ περίγραμμα του ταξιδιού του Xuanzang αλλά προσθέτει στοιχεία από λαϊκούς μύθους και την εφευρετικότητα του συγγραφέα : ο Gautama Buddha δίνει αυτό το έργο στον καλόγερο μαζί με τρεις προστάτες που συμφωνούν να τον βοηθήσουν ως εξιλέωση για τις αμαρτίες τους. Αυτοί οι σύντροφοι είναι Sun Wukong, Zhu Bajie και Sha Wujing, μαζί με ένα άσπρο άλογο. Η ομάδα των προσκυνητών ταξιδεύει προς τη φώτιση με τη δύναμη και την αρετή της συνεργασίας. Το Ταξίδι προς τη Δύση έχει ρίζες στην κινεζική λαϊκή θρησκεία, την κινεζική μυθολογία και τη φιλοσοφία του κονφουκιανισμού, του ταοϊσμού και του βουδισμού. Πάντα δημοφιλές, το μυθιστόρημα είναι παράλληλα μια κωμική ιστορία περιπέτειας, μια χιουμοριστική σάτιρα της κινεζικής γραφειοκρατίας, μια πηγή πνευματικής γνώσης και μια εκτεταμένη αλληγορία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7_%CE%94%CF%8D%CF%83%CE%B7
Κρους Ασούλ
Πριμέρα Ντιβισιόν: 81968-69, Μέχικο 1970, 1971-72, 1972-73, 1973-74, 1978-79, 1979-80, Ινβιέρνο 1997 Φιναλίστ (10): 1969-70, 1980-81, 1986-87, 1988-89, 1994-95, Ινβιέρνο 1999, Κλαουσούρα 2008, Απερτούρα 2008, Απερτούρα 2009, Κλαουσούρα 2013Σεγούντα Ντιβισιόν: 11963-64Κύπελλο Μεξικού / Κόπα ΜΧ: 31968-69, 1996-97, Κλαουσούρα 2013 Φιναλίστ (2): 1973-74, 1987-88Καμπεόν ντε Καμπεόνες: 21968-69, 1973-74 Φιναλίστ (1): 1972 ΚΟΝΚΑΚΑΦ Τσάμπιονς Λιγκ: 51969, 1970, 1971, 1996, 1997 Φιναλίστ (2): 2009, 2010Κόπα Λιμπερταδόρες: 0Φιναλίστ (1): 2001Κόπα Ιντεραμερικάνα: 0Φιναλίστ (1): 1972 Εθνικές Αντιπαλότητες: Κύριο Ντέρμπι: με Κλουμπ Αμέρικα "Clásico Joven" Ντέρμπι της Πρωτεύουσας: με Πούμας ΟΥΝΑΜ "Clásico Capitalino" 4ο Μεγαλύτερο Ντέρμπι: με Γουαδαλαχάρα Ντέρμπι του Ιδάλγο: με Πατσούκα "Clásico Hidalguense"Διεθνείς Αντιπαλότητες: Ντέρμπι του Λιμπερταδόρες: με Μπόκα Γιούνιορς Ντέρμπι Τερέσα Ερρέρα: με Ντεπορτίβο Λα ΚορούνιαΤα παιχνίδια της Κρους Ασούλ ενάντια σε αυτές τις ομάδες έχουν μεγάλη απήχηση στους φιλάθλους και μακρά ιστορία. Official site Primera División Trofeo Teresa Herrera Αρχειοθετήθηκε 2008-09-22 στο Wayback Machine. Esmas.com Αρχειοθετήθηκε 2012-01-18 στο Wayback Machine.
Η Κρους Ασούλ (ισπανικά: Cruz Azul, προφέρεται: [kɾus aˈsul]) είναι μεξικανική επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα από την Πόλη του Μεξικού. Συμμετέχει στην Λίγα ΜΧ, την ανώτατη κατηγορία της χώρας. Ιδρύθηκε στις 22 Μαΐου 1927. Έδρα της ομάδας είναι το Εστάδιο Ασούλ. Η ομάδα μετακόμισε στο στάδιο αυτό το 1996, μετά από πολλές σεζόν χρήσης του Σταδίου Αζτέκα. Έχει κερδίσει 8 φορές το πρωτάθλημα Μεξικού. Είναι επίσης η πρώτη μεξικανή ομάδα ή ομάδα της Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής που έφτασε στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, τον οποίο έχασε στα πέναλτυ από την Μπόκα Τζούνιορς. Έχει το ρεκόρ τίτλων στο ΚΟΝΚΑΚΑΦ Τσάμπιονς Λιγκ (μαζί με την Κλουμπ Αμέρικα), με πέντε τίτλους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%91%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB
Δημήτριος Φυλλίζης
Μέγαρο Μοσκώφ-Σεδένκο, ‘Ετος Κατασκευής 1924, Παύλου Μελά 18, Θεσσαλονίκη.Το κτήριο κατασκευάστηκε για λογαριασμό του Πόντιου καπνέμπορα Νικόλαου Μοσκώφ με σκοπό να αποτελέσει καπναποθήκη. Αποτελεί δείγμα εκλεκτικισμού με επιρροές Αρτ Νουβό και αναφορές στον Νεοκλασικισμό. Μέγαρο Χατζηδημούλα (Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων), Έτος κατασκευής: 1924, Ερμού και Καρόλου Ντηλ, Θεσσαλονίκη.Το κτίριο σχεδιάστηκε ως οικογενειακό μέγαρο κατοικιών, για λογαριασμό του Ηρακλή Χατζηδημούλα (1881-1931), που ήταν εύπορος βιομήχανος και είχε Βαμβακοκλωστήριο στην Έδεσσα. Κτήριο Κουκουμπάνη, Έτος κατασκευής 1926, Πλατεία Εμπορίου, ΘεσσαλονίκηΠολυκατοικία στην πλατεία Αγ. Δημητρίου, ‘Ετος Κατασκευής 1935, Θεσσαλονίκη Στοά Τάττη, Αγ. Μηνά 5, Θεσσαλονίκη Ναός Μεταμόρφωσης, Καλαμαριά Θεσσαλονίκης Αγορά Μπιτ Παζάρ των προσφύγων παλαιοπωλών Θεσσαλονίκης Συνοικισμός Κάμπελ, Καλαμαριά Θεσσαλονίκης
Ο Δημήτριος Φυλλίζης (1883-1965) από την Τραπεζούντα του Πόντου ήταν πολιτικός μηχανικός που αποφοίτησε το 1906 από το Ε.Μ.Π. και εργάστηκε από το 1923 ως ελεύθερος επαγγελματίας στη Θεσσαλονίκη, σε οικοδομικές εργασίες (συνοικισμοί, καπναποθήκες, έργα εταιρείας "Ulen" κλπ.)
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B6%CE%B7%CF%82
Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης
Η κατασκευή του αρχικού κτηρίου άρχισε το 1890 και ολοκληρώθηκε το 1894. Κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου με δομικά υλικά από το Βέλγιο. Το Κεντρικό Αντλιοστάσιο λειτούργησε απρόσκοπτα έως το 1978. Το 1984 το Διοικητικό Συμβούλιο του τότε Οργανισμού Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης αποφάσισε τη μετατροπή του σε μουσείο. Το 1987, μετά από πρόταση της 4ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο. Το 2000 ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση των τριών κτιρίων του ιστορικού συνόλου μαζί με το μηχανολογικό τους εξοπλισμό και διαμορφώθηκε ο περιβάλλων χώρος συνολικής έκτασης 3.000 τ.μ. Το μουσείο αποτελείται από δύο αίθουσες.Στην πρώτη ήταν η θέση του λεβητοστάσιου, που είχε δύο ατμοκίνητες μονάδες για την άντληση νερού την περίοδο από το 1892 ως το 1929. Στη δεύτερη αίθουσα ο επισκέπτης βλέπει τις αντλίες, τις πετρελαιομηχανές και τις ηλεκτρογεννήτριες που χρησιμοποιούνταν για την υδροδότηση της πόλης της Θεσσαλονίκης ως το 1978. Όλες οι μηχανές είναι αυθεντικές και λειτουργούν κανονικά. Οι επισκέψιμοι χώροι του μουσείου είναι : Το κεντρικό κτίριο του αντλιοστασίου, με τα αντλητικά συγκροτήματα και τα ηλεκτροπαραγωγά ζεύγη σε λειτουργία (κεντρικό εκθετήριο). Εκεί βρίσκονται τα μηχανήματα κίνησης και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, οι παλιοί ηλεκτρικοί πίνακες διανομής ρεύματος και τα μεγάλα αντλητικά συγκροτήματα που τροφοδοτούσαν με νερό ολόκληρη την πόλη της Θεσσαλονίκης ως το 1978. Στο χώρο εκτίθεται και μοντέλο σε λειτουργία που δείχνει την παλιά ατμομηχανή με την αντλία από την αρχική ακόμη φάση του αντλιοστασίου. Η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (παλιό λεβητοστάσιο), που περιλαμβάνει και τον εντυπωσιακό, αποκατεστημένο χώρο των παλιών ατμολεβήτων. Το κτίριο διοίκησης, όπου λειτουργεί εξειδικευμένη βιβλιοθήκη για το νερό και τα υδραυλικά έργα και διατίθεται ένα μοναδικό αρχείο ιστορικών χαρτών, σχεδίων έργων ύδρευσης του 19ου και του 20ού αιώνα, καθώς και παλιές φωτογραφίες και σπάνια ντοκουμέντα από το πλούσιο αρχειακό υλικό της ΕΥΑΘ. Το Πάρκο του Νερού, όπου εκτίθενται ιστορικά αντλητικά συγκροτήματα και αγωγοί νερού. Φωτογραφίες Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ)
Το Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης βρίσκεται στην οδό 26ης Οκτωβρίου στην περιοχή Λαχανόκηπων της Θεσσαλονίκης και λειτουργεί από τον Φεβρουάριο του 2001. Στεγάζεται σε κτήριο που παλιότερα στέγαζε το αντλιοστάσιο της Εταιρείας Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) στην οποία και ανήκει. Σκοπός του μουσείου είναι η ενημέρωση των επισκεπτών τόσο σε θέματα που αφορούν την ιστορία της ύδρευσης, όσο και στη σωστή διαχείριση του νερού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%8E%CE%B4%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
Κάρολος Βρετανός Μαρία ντε Λα Τρεμουάλ
Νυμφεύτηκε τη Λουίζα-Εμμανουέλα τού Σατιγιόν το 1781. Ήταν εγγονή τού Λουδοβίκου-Καίσαρα ντε Λα Μπωμ Λε Μπλαν, του διάσημου συγγραφέα. Το ζευγάρι είχε ένα τέκνο: Καρολίνα (26 Οκτωβρίου 1788 – 15 Φεβρουαρίου 1791).Στο ξεκίνημα της Γαλλικής Επανάστασης, τάχθηκε στο πλευρό τού βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ , όπως και η υπόλοιπη οικογένειά του. Το 1789 ο Λα Τρεμουάλ και οι γονείς του μετανάστευσαν από τη Γαλλία και εντάχθηκε στον στρατό των μεταναστών υπό τον πρίγκιπα τού Κοντέ. Δύο από τα αδέλφια τού Λα Τρεμουάλ χάθηκαν στην περίοδο της Τρομοκρατίας. Η σύζυγός του ήταν έγκλειστη στη φυλακή ντελ'Αμπεΰ μέχρι το 1792, όταν της επετράπη να συναντηθεί μαζί του στην Αγγλία. Αυτή έγινε συγγραφέας και έφυγε από την Αγγλία παρέα με τον κουνιάδο της Mαρί-Φρανσουά-Εμμανουέλ ντε Κρυσόλ για την Αυλή της Ρωσίας γύρω στον Μάρτιο του 1797, όπου έγινε κυρία των τιμών της Αυτοκράτειρας Mαρίας-Φεοντόροβνας (συζύγου τού τσάρου Παύλου). Μετά την Επανάσταση, ο Λα Τρεμουάλ επέστρεψε στη Γαλλία. Μετά το τέλος της Λουίζας-Εμμανουέλας, ξανανυμφεύτηκε το 1817 με τη Mαρί-Βιρζινί ντε Σαιν-Ντιντιέ. Είχαν δύο τέκνα: Καρλόττα (8 Οκτωβρίου 1825 – 21 Δεκεμβρίου 1879), παντρεύτηκε τον βαρόνο Φρανκίσκους-Γιοχάνες ντε Βίγικερσλοοτ. Ελεονόρα (17 Ιανουαρίου 1827 – 26 Νοεμβρίου 1846), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Ε΄ πρίγκιπα τού Ζαλμ-Κύρμπουργκ .Μετά το τέλος της, ο Λα Τρεμουάλ νυμφεύτηκε για τρίτη φορά το 1830 με τη Βαλεντίν-Εζενί-Ζοζεφίν Βαλς ντε Σεράν (7 Μαρτίου 1810 – 10 Σεπτεμβρίου 1887). Είχαν δύο παιδιά: Mαρία-Ερριέττα (1833–1890), παντρεύτηκε τον Aντρέ ντε Γκρανμάνζ. Λουδοβίκος-Κάρολος (1838–1911), ο διάδοχός του ως δούκας τού Τουάρ.Ο Λα Τρεμουάλ απεβίωσε λίγο μετά τη γέννηση τού γιου του, το 1839.
Ο πρίγκιπας Κάρολος Βρετανός-Μαρία ντε Λα Τρεμουάλ, γαλλ.: Charles Bretagne Marie de La Trémoille, (24 Μαρτίου 1764 – 10 Νοεμβρίου 1839), 8ος δούκας τού Τουάρ (Thouars), 7ος δούκας τού Λα Τρεμουάλ, 10ος πρίγκιπας τού Τάραντα, 14ος πρίγκιπας τού Ταλμόντ και 14ος κόμης τού Λαβάλ, ήταν Γάλλος αριστοκράτης [1] και στρατιωτικός. Ήταν γιος τού Ιωάννη-Βρετανού-Καρόλου και της 2ης συζύγου του πριγκίπισσας Mαρί-Μασιμιλιέν τού Ζαλμ-Κύρμπουργκ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BB
Σταυρωμένος Χαμαλευρίου Ρεθύμνου
Ο Σταυρωμένος βρίσκεται στον κόλπο του Αλμυρού σε απόσταση 9,5 χλμ. ανατολικά από την πόλη του Ρεθύμνου. Το χωριό αποτελεί την συνέχεια των οικισμών Σφακάκι (Α.) και Πηγιανού Κάμπου (Δ.) ενώ μέσα από αυτό περνάει η ΕΟ90 ή Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης (Β.Ο.Α.Κ.). Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν πολλά ευρήματα ¨συνεχούς κατοίκησής της από την μινωική έως την ελληνιστική περίοδο. Στο ύψωμα "Κακαβέλλα", προς το γειτονικό Χαμαλεύρι, έχουν εντοπιστεί ερείπια μινωικού οικισμού. Στη θέση "Μανουσές", νοτιοδυτικά της θέσης "Κακάβελλα", έχουν βρεθεί ερείπια μινωικού και κλασσικού οικισμού. Στη θέση αυτή βρέθηκε μεγάλος αριθμός λύχνων και θα μπορούσε να ήταν ένα ιερό της υστερομινωικής περιόδου ΙΙΙ. Έχουν εντοπιστεί λατομείο και λουτρά ρωμαϊκής εποχής.Την πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης οι Γερμανοί εκτέλεσαν στον Σταυρωμένο 9 πολίτες και συνέχισαν τις εκτελέσεις αμάχων την επομένη. Στο χωριό υπάρχει το Μνημείο Αυστραλών και Ελλήνων πολεμιστών που έπεσαν στον αγώνα κατά των Γερμανών. Ως ξεχωριστός οικισμός αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Πηγής. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με το Αστέρι και το Χαμαλεύρι, αποτελούν την τοπική κοινότητα Χαμαλευρίου που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αρκαδίου του Δήμου Ρεθύμνης και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει μόνιμο πληθυσμό 678 κατοίκους. Αναοριοθέτηση του αρχαιολογικού χώρου Σταυρωμένου - Χαμαλευρίου Αρχειοθετήθηκε 2021-10-28 στο Wayback Machine. από το Υπουργείο Πολιτισμού Οι παράκτιες αρχαιότητες στον Σταυρωμένο Χαμαλευρίου από την ΚΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων
Για συνώνυμους οικισμούς δείτε το λήμμα: Σταυρωμένος (αποσαφήνιση) Ο Σταυρωμένος είναι παραθαλάσσιο χωριό της κοινότητας Χαμαλευρίου του Δήμου Ρεθύμνης στην Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης της Κρήτης σε υψόμετρο 10 μέτρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85
Ζμπυσλάβα του Κιέβου
Ήταν η πρώτη κόρη του Σβιατοπόλκ Β΄ μεγάλου πρίγκιπα του Κιέβου και μίας πριγκίπισσας των Πρεμυσλιδών, μάλλον κόρης του Σπυτίνιεφ Β΄ δούκα της Βοημίας. Παντρεύτηκε το 1102 τον Μπολέσλαφ Γ΄ των Πιαστ τον Στραβόστομο, δούκα της Πολωνίας και είχε τέκνα: Βλάντισλαφ Β΄ ο Εξόριστος 1105-1159, υψηλός δούκας της Πολωνίας, δούκας της Σιλεσίας. Γιούντιτ, γενν. π.1111, παντρεύτηκε τον Βσέβολοντ Νταβίντοβιτς, πρίγκιπα του Μούρομ. Russian Primary Chronicle (1102), ed. 1973, p. 199. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Zbyslava of Kiev στο Wikimedia Commons
Η Ζμυσλάβα Σβιατοπολκόβνα, ρωσ. Сбыслава Святополковна (π. 1085/90 - π. 1114) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν πριγκίπισσα του Κιέβου και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Πολωνίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BC%CF%80%CF%85%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B9%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CF%85
Μάχη του Πρέντσλαου
Παρόλο που η Πρωσσία είχε μαζί με τη Ρωσσία κηρύξει τον πόλεμο στη Γαλλία στις 9 Οκτωβρίου, ήταν στη πραγματικότητα μόνη απέναντι στη Μεγάλη Στρατιά του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη, καθώς ο ρωσσικός στρατός ήταν πολύ μακριά και δε μπορούσε να προστρέξει άμεσα για βοήθεια. Στις 14 Οκτωβρίου ο γαλλικός στρατός συνέτριψε τους Πρώσσους στη Μάχη της Ιένας-Άουερστεντ. Ως αποτέλεσμα, οι πρωσσικές δυνάμεις αποδιοργανώθηκαν. Στις 16 Οκτωβρίου στην Ερφούρτη, 12.000 Πρώσσοι παραδόθηκαν αμαχητί, ξεκινώντας μια μεγάλη σειρά καταδιώξεων, συμπλοκών και αιχμαλωσιών. Ένα σαξονικό σώμα 12.000 στρατιωτών πρόλαβε να υποχωρήσει βόρεια και παρέμεινε άθικτο. Ο δούκας του Μπράουνσβαϊγκ τραυματίστηκε ανάμεσα στα μάτια στη μάχη του Άουερστεντ και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου κοντά στο Αμβούργο. Ο στρατηγός φον Ρύχελ τραυματίστηκε βαριά στη μάχη της Ιένας και κατέφυγε στην Πολωνία, επανήλθε δε αργότερα. Η διοίκηση ανατέθηκε στον πρίγκιπα Φρειδερίκο Λουδοβίκο του Χοχενλόε-Ινγκελφίνγκεν και τους στρατηγούς Φρίντριχ Άντολφ και Γκέμπχαρντ φον Μπλύχερ. Όλοι τους διέθεταν αξιόλογες δυνάμεις στο Νορτχάουζεν (Nordhausen), και υποχώρησαν στα βουνά Χαρτς (Harz), καταδιωκόμενοι από το γαλλικό 4ο Σώμα του στρατάρχη Σουλτ. Στις 17 Οκτωβρίου ο στρατάρχης Μπερναντότ πέτυχε σφοδρό πλήγμα σε μια πρωσσική εφεδρεία στο Χάλλε (80 χιλιόμετρα νότια του Νορτχάουζεν). Μέχρι τις 20 Οκτωβρίου ο Χοχενλόε μαζί με τους επιζήσαντες της εφεδρείας είχε φτάσει στο Μαγδεβούργο. Ο Φρίντριχ Άντολφ διέσχισε τον ποταμό Έλβα, προτού εγκαταλείψει τη θέση του για ν΄ αναλάβει ένα άλλο πόστο στην Πολωνία. Την ίδια μέρα, ο Μπλύχερ μαζί με το σαξονικό σώμα βρισκόταν ανατολικά της πόλης του Μπράουνσβαϊγκ και διέσχιζε τον ποταμό Έλβα, ενώ ο Σουλτ και ο Μυρά έπαιρναν θέσεις έξω απο το Μαγδεβούργο. Ο Μυρά έστειλε αντιπρόσωπο για να ζητήσει παράδοση, την οποία όμως ο Χοχενλόε αρνήθηκε. Ωστόσο, οι Πρώσσοι έκαναν το λάθος να μη δέσουν τα μάτια του αντιπροσώπου. Εκείνος πληροφόρησε τον Μυρά πως η κύρια δύναμη του Πρώσσου πρίγκηπα βρισκόταν στη πόλη και ότι επικρατούσε μεγάλη σύγχυση. Επιπλέον, ο στρατάρχης Νταβού πολιόρκησε τη Βυρτεμβέργη. Οι στρατιώτες του μαζί με τη βοήθεια του ντόπιου πληθυσμού έσβησαν μια πυρκαγιά αποτρέποντας μια μπαρουταποθήκη από το ν΄ ανατιναχθεί. Έτσι, 140.000 λίβρες μπαρουτιού (63 τόνοι) και ένα πολύτιμο πέρασμα στον ποταμό Έλβα έπεσαν στα χέρια των Γάλλων. Ο στρατάρχης Λαν πολιόρκησε επίσης ένα δεύτερο προγεφύρωμα στο Ντεσσάου. Αφήνοντας το 6ο Σώμα του στρατάρχη Νέυ να πολιορκεί το Μαγδεβούργο, ο Ναπολέων διέταξε τη δεξιά του πτέρυγα να προελάσει στο Βερολίνο. Ο Γάλλος αυτοκράτορας επισκέφθηκε μάλιστα τον τάφο του Φρειδερίκου του Μεγάλου στο Πότσνταμ. Παρά το σεβασμό του προς τον Πρώσσο βασιλιά, ο Ναπολέοντας πήρε το σπαθί του Φρειδερίκου και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Τη γαλλική δεξιά πτέρυγα αποτελούσαν το 3ο, 5ο και 7ο Σώμα υπό τους Νταβού, Λαν και Ωζερώ αντίστοιχα, μαζί με 3 μεραρχίες ιππικού (2 θωρακοφόροι και 1 δραγώνων) του Μυρά. Μια ακόμα μεραρχία δραγώνων ακολουθούσε από πίσω. Την αριστερή πτέρυγα αποτελούσαν το 1ο και το 4ο Σώμα υπό τους Μπερναντότ και Σουλτ, μαζί με μια μεραρχία δραγώνων του Μυρά. Τέλος, μια άλλη μεραρχία δραγώνων χωρίστηκε στα δύο, με το ένα μέρος να παρέχει υποστήριξη στο 6ο Σώμα του Νέυ και το άλλο να περιπολεί τις γραμμές επικοινωνιών. Ο Χοχενλόε, μετά από διαταγή του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Γ΄, αποχώρησε από το Μαγδεβούργο το πρωί της 21ης Οκτωβρίου. Ενίσχυσε τη φρουρά με 9.000 στρατιώτες, όμως μέσα στη σύγχυση που επικρατούσε, παρέμειναν και άλλες μονάδες, μαζί με 39 κανόνια, με αποτέλεσμα η δύναμή της να φτάσει τις 25.000. Το απόγευμα ενώθηκε με τις δυνάμεις του Άντολφ και προχώρησε ακόμα πιο ανατολικά, και στις 23 του μήνα έφτασε στο Ράτενοφ (Rathenow, βλέπε στο χάρτη). Εκεί προκειμένου να σιτίσει τα στρατεύματά του τα χώρισε σε πολλές ομάδες. Την 24η Οκτωβρίου ο Μπλύχερ πέρασε τον Έλβα στο Ζαντάου (Sandau, βλ. χάρτη) και ο Χοχενλόε έφτασε στο Νόιστατ (Neustadt, βλ. χάρτη). Στις 25, το φρούριο του Σπαντάου (Spandau, βλ. χάρτη) έπεσε στα χέρια μιας μεραρχίας του Λαν. Ο διοικητής του συζήτησε τους όρους παράδοσης, όταν οι Γάλλοι παραβίασαν την πύλη και εισέβαλαν, με αποτέλεσμα 855 στρατιώτες, 71 κανόνια και 65 πυροβολητές να πιαστούν αιχμάλωτοι. Στις 25 Οκτωβρίου το 3ο Σώμα του Νταβού μπήκε θριαμβευτικά στο Βερολίνο. Εκείνο το βράδυ ο Χοχενλόε βρισκόταν κοντά στο Νοϊρούππιν (Neuruppin, βλέπε στο χάρτη). Ο Ναπολέων έστειλε τους Λαν και Μυρά βόρεια της γερμανικής πρωτεύουσας για ν΄ αποκόψουν την εχθρική γραμμή υποχώρησης. Μια μεραρχία δραγώνων και δύο ταξιαρχίες ελαφρού ιππικού ήταν έτοιμες για προέλαση. Την επόμενη μέρα μια από τις ταξιαρχίες επιτέθηκε σε 1.300 Πρώσσους στο Τσέντενικ (Zehdenik, βλ. χάρτη). Οι Πρώσσοι απώθησαν τους Γάλλους, όμως αργότερα κατέφθασαν και οι υπόλοιποι ιππείς. Οι δραγώνοι εξόντωσαν το πρωσσικό σύνταγμα το οποίο, μετρώντας 14 αξιωματικούς και 250 οπλίτες νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους, υποχώρησε μέχρι το βράδυ στο Στέττιν (Stettin, βλ. χάρτη). Μαθαίνοντάς το ο Χοχενλόε αποφάσισε ν΄ αποσυρθεί βορειότερα στο Λύτσεν (Lützen). Το πρωί της 27ης περίμενε εκεί τον Μπλύχερ. Καθώς όμως κανείς δεν εμφανίστηκε, ανέπτυξε τις δυνάμεις του στο Μπόιτσενμπουργκ (Boizenburg, βλ. χάρτη). Εκεί σε ένα αρχοντικό είχαν συγκεντρωθεί προμήθειες για τον πεινασμένο στρατό του. Αλλά όταν έφτασαν στις 2 το μεσημέρι το βρήκαν λεηλατημένο από τρίτους και χρειάστηκαν τρεις ώρες αψιμαχιών ώστε να τους οδηγήσουν έξω από την πόλη. Εν τω μεταξύ ο Μυρά, ακούγοντας τους θορύβους των συμπλοκών, έσπευσε βόρεια με μια ταξιαρχία δραγώνων. Η νότια προφυλακή του Χοχενλόε δέχθηκε επίθεση. Τρία γαλλικά συντάγματα δραγώνων οδήγησαν τους Πρώσσους σε ένα βάλτο και τους ανάγκασαν να παραδοθούν. Χωρίς όμως πεζικό ο Μυρά ήταν αδύνατο να σταματήσει τον Χοχενλόε στην υποχώρησή του πίσω στο Πρεντσλάου (Prenzlau). [1] Chandler, David. The Campaigns of Napoleon. New York: Macmillan, 1966. Chandler, David. Dictionary of the Napoleonic Wars. New York: Macmillan, 1979. (ISBN 0-02-523670-9) Petre, F. Loraine. Napoleon's Conquest of Prussia 1806. London: Lionel Leventhal Ltd., 1993 (1907). (ISBN 1-85367-145-2) Smith, Digby. The Napoleonic Wars Data Book. London: Greenhill, 1998. (ISBN 1-85367-276-9) Bourienne, M. de. Memoires of Napoleon Bonaparte. Vol. II. London, 1836. Chandler, David. The Campaigns of Napoleon. New York: Macmillan, 1966. Chandler, David. Dictionary of the Napoleonic Wars. New York: Macmillan, 1979. (ISBN 0-02-523670-9) Petre, F. Loraine. Napoleon's Conquest of Prussia 1806. London: Lionel Leventhal Ltd., 1993 (1907). (ISBN 1-85367-145-2) Rothenberg, Gunther E. The Art of Warfare in the Age of Napoleon. Bloomington, Ind.: Indiana University Press, 1980. (ISBN 0-253-31076-8) Smith, Digby. The Napoleonic Wars Data Book. London: Greenhill, 1998. (ISBN 1-85367-276-9)
Η Μάχη του Πρέντσλαου διεξήχθη στις 28 Οκτωβρίου 1806 ανάμεσα στο γαλλικό στράτευμα του Ζοακίμ Μυρά και ένα πρωσσικό σώμα υπό τον Φρειδερίκο Λουδοβίκο, Πρίγκηπα του Χοχενλόε-Ινγκελφίνγκεν, που υποχωρούσε μετά την ήττα στο Άουερστεντ. Μετά από μια σειρά καταδιώξεων και συμπλοκών, ο Γάλλος στρατάρχης ανάγκασε σε παράδοση τους Πρώσσους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%85
Μπορίς Γκοντουνόφ
Η οικογένεια των Γκοντουνόφ καταγόταν από τατάρους ευγενείς, οι οποίοι στις αρχές του 14ου αι. εγκατέλειψαν τη Χρυσή Ορδή και έλαβαν γη από τους μοσχοβίτες στην Κοστρομά, ανατολικά της Μόσχας. Όντας ο επιφανέστερος απόγονος της οικογένειας, ο Μπορίς ξεκίνησε την καριέρα του ως έφηβος στην Αυλή του Ιβάν του Τρομερού. Το 1571 εντάχθηκε στους Οπρίτσνικους, μια αδίστακτη παραστρατιωτική ομάδα που συγκρότησε ο ίδιος ο Ιβάν για να εξολοθρεύσει τους βογιάρους που αντιδρούσαν στο συγκεντρωτισμό του. Την ίδια χρονιά παντρεύθηκε τη Μαρία Σκουράτοβα, κόρη ενός ηγέτη των Οπρίτσνικων, ισχυροποιώντας τη θέση του κοντά στο θρόνο. Σύντομα ο Ιβάν ανέπτυξε στενή σχέση με το Γκοντουνόφ, πράγμα που αποδείχθηκε με την επιλογή της αδελφής του Ιρίνα ως συζύγου του διαδόχου Φιοντόρ το 1580, καθώς και την απονομή στον ίδιο του αξιώματος του «βογιάρου». Λίγες ώρες πριν εκπνεύσει, ο Ιβάν ο Τρομερός κάλεσε τους πέντε πλέον έμπιστους βογιάρους (μεταξύ των οποίων και το Γκοντουνόφ) και τους ανέθεσε να σταθούν δίπλα στο διανοητικά καθυστερημένο Φιοντόρ που αναλάμβανε τις τύχες του βασιλείου. Με την ενθρόνιση του τελευταίου (31 Μαΐου 1584) ο Γκοντουνόφ έλαβε τιμές και πλούτη, ως μέλος της πενταμελούς επιτροπής αντιβασιλείας. Από άποψη ισχύος ήταν ο δεύτερος της επιτροπής. Πήρε όμως τα άτυπα πρωτεία τον Αύγουστο του ιδίου έτους, όταν πέθανε ο Νικίτα Ρομανόβιτς, θείος του Φιόντορ από τη μεριά της μητέρας του. Η ανέλιξη του Μπορίς Γκοντουνόφ στη θέση του πραγματικού κυβερνήτη της Ρωσίας ενόχλησε διάφορους άλλους βογιάρους, οι οποίοι προσπάθησαν να χωρίσουν τον τσάρο από την αδελφή του. Ο Μπορίς απάντησε άμεσα με εκτόπιση ή «ξύρισμα» (ισοδυναμούσε με έκπτωση από τα αξιώματα) των διαφωνούντων. Από εκείνη τη στιγμή ήταν πια παντοδύναμος. Αντιμέτωπος με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που σώρευσε η διακυβέρνηση του Ιβάν, πέρασε το 1587 μια μεταρρύθμιση που περιόριζε την κινητικότητα των αγροτών. Σκοπός των μέτρων ήταν να αναζωογονήσει την αγροτική παραγωγή, τελικά όμως οδήγησαν στην εγκαθίδρυση της πιο σκληρής δουλοπαροικίας. Επιχειρώντας μια γενική αποτίμηση, η διακυβέρνησή του χαρακτηρίσθηκε από σύνεση, μετριοπάθεια και εξωστρέφεια. Κάλεσε Άγγλους εμπόρους να αναπτύξουν δραστηριότητα στη Ρωσία, απαλλάσσοντάς τους από δασμούς. Αναβάθμισε την Αρχιεπισκοπή Μόσχας σε Πατριαρχείο - μια κίνηση με μεγάλη πολιτική σημασία, αφού το νέο πατριαρχείο ήταν «ελεύθερο» εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Οθωμανών. Σταθεροποίησε το ρωσικό έλεγχο στα ΒΑ και ΝΑ εδάφη, ιδρύοντας μια σειρά φρουρίων και πόλεων (Σαμάρα, Σαράτοφ, Βορόνεζ, Τσαρίτσιν) για να ελέγξει τα απείθαρχα φιννικά και ταταρικά φύλα. Σε διεθνές επίπεδο, ανέκτησε με πόλεμο (1590 - 1595) τις πόλεις της ΒΔ Ρωσίας που είχε απολέσει ο Ιβάν από τους Σουηδούς μετά την αποτυχημένη εισβολή στη Λιβονία. Απέναντι στην Υψηλή Πύλη ακολούθησε πολιτική λελογισμένου ανταγωνισμού, υποστηρίζοντας τα αντιτουρκικά στοιχεία στο (παραδοσιακά τουρκόφιλο) Χανάτο της Κριμαίας. Ξανάρχισε επίσης την προσπάθεια κατάκτησης της Σιβηρίας που είχε ατονήσει και έβαλε τις βάσεις για νέους οικισμούς πέραν των Ουραλίων. Ο Φιόντορ πέθανε τον Ιανουάριο του 1598 χωρίς να αφήσει διάδοχο. Η μοναχοκόρη του Φιοντοσούγια είχε πεθάνει σε βρεφική ηλικία, ενώ δε βρίσκονταν εν ζωή άλλα αδέλφια του που θα μπορούσαν να χριστούν διάδοχοι. Δημιουργήθηκε έτσι πρόβλημα, αφού ο νέος τσάρος έπρεπε να ορισθεί. Είναι λογικό πως ο Γκοντουνόφ είχε βλέψεις στο θρόνο, από τη στιγμή που όλες οι κυβερνητικές αρμοδιότητες είχαν συγκεντρωθεί στα χέρια του. Λέγεται μάλιστα ότι είχε φροντίσει από νωρίς να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρχει ρουρικίδας διάδοχος, διατάζοντας τη δολοφονία (1591) του δεκαετή Δημητρίου, γιου του Ιβάν από τον έβδομο γάμο του. Τυπικά ο Δημήτριος δεν ήταν ενταγμένος στη σειρά διαδοχής, αφού ως νόμιμα αναγνωρίζονταν μόνο τα τέκνα των τριών πρώτων γάμων, κανείς όμως δεν ξέρει ποια συμφέροντα θα επενδύονταν επάνω του στην κρίση που θα προέκυπτε με το θάνατο του Φιοντόρ. Πάντως η επιτροπή που τον εξέτασε, υπό το βογιάρο (και αργότερα τσάρο) Βασίλειο Σούισκι, απεφάνθη ότι ο μικρός πέθανε κατά τη διάρκεια επιληπτικής κρίσης και δε δολοφονήθηκε. Πέραν της φιλοδοξίας του, η διεκδίκηση του θρόνου αποτελούσε για το Γκοντουνόφ το μοναδικό τρόπο αυτοπροστασίας! Ήταν βέβαιο ότι οποιοσδήποτε άλλος εκλεγόταν τσάρος, δε θα ανεχόταν την παρουσία ενός τόσο ισχυρού άνδρα στα δημόσια πράγματα. Το μέλλον του σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν προδιαγεγραμμένο - δολοφονία ή (στο πιο αισιόδοξο σενάριο) ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι. Το Φεβρουάριο συνεκλήθη η Σύνοδος των Επαρχιών για να επιλέξει το νέο τσάρο. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό από πριν, αφότου ο Πατριάρχης Ιώβ είχε προτείνει το Γκοντουνόφ, αλλά ο τελευταίος επιθυμούσε η εκλογή του να γίνει από ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο σώμα. Όπως αναμενόταν η πρόταση του Ιώβ συγκέντρωσε ομόφωνη αποδοχή και το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους ο Γκοντουνόφ ενθρονίστηκε ως «Τσάρος Μπορίς Α' πασών των Ρωσιών». Αν και η θητεία του Μπορίς ως τσάρου συμπίπτει με την έναρξη της Εποχής των Αναστατώσεων, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν από τους ικανότερους και πιο καλλιεργημένους τσάρους της ρωσικής ιστορίας. Τα πρώτα από τα λιγοστά χρόνια της βασιλείας του χαρακτηρίσθηκαν από πρόοδο και υψηλή λαϊκή αποδοχή. Εάν είχε υπάρξει λίγο πιο τυχερός, ίσως σήμερα θα είχε μια θέση στο ρωσικό πάνθεον δίπλα στο Μεγάλο Πέτρο. Αντιλαμβανόμενος το βαθμό καθυστέρησης της χώρας του σε σύγκριση με τη Δύση, υλοποίησε σημαντικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Ήταν ο πρώτος τσάρος που μετακάλεσε δυτικούς καθηγητές να διδάξουν στη Ρωσία και ενθάρρυνε Ρώσους νέους να σπουδάσουν σε δυτικά πανεπιστήμια. Συνέχισε επίσης τις προσπάθειες για ενδυνάμωση των εμπορικών δεσμών που είχε ξεκινήσει ο ίδιος επί Φιοντόρ. Καλλιέργησε φιλικές σχέσεις με την παραδοσιακή αντίπαλο Σουηδία και προσπάθησε (έστω και ανεπιτυχώς) να αποκτήσει έξοδο στη Βαλτική με ειρηνικά μέσα. Παρ' όλα όμως τα χαρίσματα και τη διορατικότητά του, ο Μπορίς διέθετε ένα ελάττωμα που επισκίαζε τα πάντα: την καχυποψία. Η εμμονή πως όλοι ήταν εν δυνάμει συνωμότες, έκανε αδύνατη τη συνεννόηση ακόμα και με στενούς συνεργάτες του. Έφθασε σε σημείο να απαγορεύσει σε βογιάρους να παντρευτούν, γιατί φοβόταν ότι ο γάμος θα ένωνε με δεσμούς αίματος τις αριστοκρατικές οικογένειες και θα απειλούσαν το θρόνο. Πολλοί αθώοι υπέφεραν διωγμούς εξ αιτίας συγκεχυμένων ή αβάσιμων πληροφοριών που του διοχέτευε ένα μεγάλο προσωπικό δίκτυο πληροφοριοδοτών. Όλα αυτά ο Μπαρίς τα πλήρωσε λίγο αργότερα, όταν ξεκίνησε η κρίση και πια δεν είχε συμμάχους. Τα καλοκαίρια του 1601 και του 1602 ήταν πολύ ψυχρά. Ο παγετός κατέστρεψε τις σοδειές δημητριακών και ξέσπασε λιμός. Οι αγροτικές περιοχές υπέφεραν από την πείνα και την πανώλη και οι κάτοικοί τους συνέρρεαν στη Μόσχα, όπου γινόταν διανομή τροφίμων. Εκμεταλλευόμενοι την ερήμωση της επαρχίας, ληστές και κοζάκοι άρχισαν να λεηλατούν ό,τι είχε απομείνει. Το 1603 εμφανίσθηκε στην Πολωνία κάποιος που υποστήριζε ότι είναι ο Δημήτριος, ο γιος του Ιβάν για τον οποίο έγινε λόγος παραπάνω, και δήλωνε ότι θα επιστρέψει για να πάρει πίσω το θρόνο που σφετερίστηκε ο Μπαρίς. Σε ομαλές συνθήκες μια τέτοια δήλωση θα προκαλούσε γέλιο, υπό το κράτος όμως της εξαθλίωσης μεγάλο μέρος των μαζών διείδε στο πρόσωπό του την ελπίδα για έξοδο από την κρίση. Με την υποστήριξη των Πολωνών και την ανοχή τμήματος της ρωσικής αριστοκρατίας που είχε απηυδήσει με την κατάσταση, ο «Ψευδοδημήτριος» πέρασε τα σύνορα επικεφαλής ενός μικρού στρατού μισθοφόρων, Κοζάκων και Ρώσων εξόριστων, ο οποίος στην πορεία γιγαντώθηκε στρατολογώντας κάθε μορφής απελπισμένους από τα μέρη που περνούσε. Η κατάσταση είχε πια εκτραχυνθεί και ο Μπορίς Γκοντουνόφ ήταν παντελώς μόνος. Τα δύο τελευταία χρόνια της βασιλείας του αναλώθηκε στην απόπειρα διαχείρισης μιας πραγματικότητας που απλά ήταν αδύνατο να ελεγχθεί. Τελικά βρήκε το θάνατο από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 23 Απριλίου 1605. Τον διαδέχθηκε ο δεκαεξάχρονος γιος του Φιοντόρ Μπορίσοβιτς, αλλά η βασιλεία του διήρκεσε μόνο δυόμισι μήνες - τον Ιούνιο του 1605, με εντολή του Ψευδοδημήτριου που ήταν έτοιμος να μπει στη Μόσχα, συνελήφθη από βογιάρους και στραγγαλίστηκε μαζί με τη μητέρα του. Η κόρη του Μπορίς, ονόματι Ξένια, έγινε μοναχή και πέθανε αργότερα από φυσικά αίτια (1622). Νυμφεύτηκε το 1570 τη Μαρία Σκουράτοβα-Μπέλσκαγια, κόρη του Γρηγόρι Σκουράτοφ-Μπέλσκι του Μαλυούτα αρχηγού της Οπρίτσνινα επί Ιβάν Δ΄. Είχε τέκνα; Ξένια 1582-1622, άγαμη. Φιοντόρ Β΄ 1589-1605, Αυτοκράτορας της Ρωσίας.
Ο Μπορίς Φιόντοροβιτς Γκοντουνόφ (Бори́с Фёдорович Годуно́в) προφορά σύμφωνα με το ΔΦΑ [bɐˈrʲis ˈfʲɵdərəvʲɪt͡ɕ ɡədʊˈnof] υπήρξε ο πρώτος μη ρουρικίδης τσάρος του Ρωσικού Βασιλείου. Έζησε από το 1552 έως το 1605. Η περίοδος της βασιλείας του (1598 έως το θάνατό του) χαρακτηρίζεται από την είσοδο της χώρας στην Εποχή των Αναστατώσεων. Η ζωή του ενέπνευσε τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας Αλ. Πούσκιν να συνθέσει το έμμετρο δράμα «Μπορίς Γκοντουνόφ».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%8C%CF%86
Βαβυλώνα (συγκρότημα)
Τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος αποτελούσαν οι: Πρίγκιπας (Πέτρος Ντομπροβόλσκι), Πυροβάτης (Δημήτρης Μαντζούτσος), Βέβηλος (Θανάσης Κατσαντώνης), Κύρος (Γιώργος Στεργίου), Θηρίο (Κώστας Δράκουλας), Παράφρων (Μίλτος Βουργίδης) και ο Μέθυσος (Μιχάλης Κουϊνέλης). Όγδοο μέλος αποτελούσε ο Σάτυρος το οποίο δεν ήταν φυσικό πρόσωπό αλλά "ενσάρκωση" των στίχων των Active Member κάτω από αυτό το ψευδώνυμο. Το 1997 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP/CD από την ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ με τίτλο "Βαβυλώνα" ενώ η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ήταν τον Σεπτέμβρη του 1997 στο La Rocka. Αργότερα ήρθε και ο πρώτος ολοκληρωμένος τους δίσκος με τίτλο "Αρχή Επί Τέλους". Για το δίσκο γυρίστηκαν δύο βιντεο-κλιπ, το Παράφρων και το Βλακειάδα 2004. Την ίδια χρονιά αποχωρεί από το σχήμα ο Κύρος (πλέον γνωστός ως DJ Marble) ο οποίος και αργότερα αντικαταστάθηκε από το Φάντασμα. Με αυτή την δομή κυκλοφορούν στις αρχές του 1999 ένα CD Single και αργότερα την ίδια χρονιά τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο το "Κουαρτέτο Των Στοιχειών" η οποία θα ήταν και η τελευταία για τα περισσότερα αρχικά μέλη. Για το δεύτερο αυτό δίσκο, γυρίστηκε βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Πολισμανία", το οποίο όμως δεν προβλήθηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση λόγω λογοκρισίας. Στις 6 Μάιου του 2000, ο Πυροβάτης, που ήταν και το παλιότερο μέλος της Freestyle απ' όλους τους Βαβυλώνα, πέθανε από υπερβολική δόση μετά από χρήση ηρωίνης. Αργότερα, οι Βαβυλώνα θ' άλλαζαν πλήρως μορφή καθώς ο Νεοϋορκέζικός hip-hop ήχος τους θα εμπλουτίζονταν με φυσικά όργανα (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, drums) αποτέλεσμα της εισχώρησης του συγκροτήματος Synteleia στο σχήμα δίνοντας πια ένα nu-metal ήχο. Ο Μέθυσος και το Φάντασμα δεν συμφώνησαν με αυτή την αλλαγή και αποχώρησαν από το σχήμα ενώ ο Πρίγκιπας είχε ήδη αποχωρήσει νωρίτερα. Απο το συγκρότημα αναγκάστηκε να αποχωρήσει επίσης και ο Βέβηλος λόγω της φυλάκισης του. Η νέα μορφή των Βαβυλώνα τόσο στον ήχο όσο και στα άτομα που θα τους αποτελούσαν πλέον έφερε και την προσωρινή αλλαγή του ονόματος του συγκροτήματος σε Βαβυλώνα 2000. Τα μόνα μέλη που είχανε μείνει από το αρχικό σχήμα ήταν το Θηρίο και ο Παράφρων. Τα μέλη των Synteleia αποκτήσανε ελληνικά ψευδώνυμα, χαρακτηριστικό των Βαβυλώνα, Χαμηλός (μπάσο), Γυάλινος (κρουστά) Φύλακας (ηλεκτρική κιθάρα) ενώ στους Βαβυλώνα 2000 μπήκε και το Χτικιό από τους GFN (Good For Nothing)/Κακό Συναπάντημα. Το συγκρότημα έβγαλε ένα CD-Single με αυτήν την μορφή από την V2 Records ενώ το Χτικιό αποχώρησε και την θέση του πήρε ο Ντελάλης. Ο τρίτος δίσκος των Βαβυλώνα, χωρίς το 2000 πλέον στο όνομά τους, κυκλοφόρησε με τίτλο "Τα Τέρατα Παίζουν Ακόμα". Προς το τέλος του 2001 οι Βαβυλώνα φαίνονται να αποστασιοποιούνται από την Freestyle Productions καθώς μαζί με τα Στοιχειά και τους Στίχοιμα πραγματοποιούσαν κοινές ζωντανές εμφανίσεις οι οποίες, σύμφωνα με τους ίδιους δεν είχανε την υποστήριξη που θέλανε από την Freestyle . Η οριστική ρήξη στις σχέσεις των τριών συγκροτημάτων με την Freestyle Productions ήρθε με την απουσία τους από το low bap festival, εκτός από την μέρα που είχανε ζωντανή εμφάνιση, καθώς η τελευταία μέρα είχε χαρακτηριστεί ως η μέρα που θα "γεννιόταν" το low bap και θεωρούνταν σημαντική. Με την αλλαγή του χρόνου δημιουργήθηκε μια αντιπαράθεση μεταξύ των δυο πλευρών ως προς την χρήση του ονόματος Βαβυλώνα. Τα μέλη που αποχώρησαν συνέχισαν να χρησιμοποιούν το όνομα στα πρώτα τους live μετά την αποχώρηση τους ενώ στην Freestyle Productions άρχισε η επανίδρυση του σχήματος με παλιά και νέα μέλη. Αν και τα δικαιώματα του ονόματος ανήκαν στον Παράφρων, τελικά παραχώρησε το όνομα και έτσι οι Βαβυλώνα που αποχώρησαν χρησιμοποιούσαν προσωρινά το όνομα X-Βαβυλώνα ενώ το Φεβρουάριο του 2002 κυκλοφορεί ο τέταρτος δίσκος των Βαβυλώνα με τίτλο "Επί Τέλους", τροποποίηση του τίτλου του πρώτου δίσκου. Ο τέταρτος δίσκος βρίσκει τον Πρίγκιπα, τον Μέθυσο, το Φάντασμα και τον Σάτυρο πίσω στο σχήμα ενώ τα νέα μέλη ήταν το Κοράκι, ο Πορφυρός (DJ) και ο Ίσκιος. Το νέο σχήμα για άλλη μια φορά δεν ευδοκίμησε καθώς το 2003 αποχώρησαν από την Freestyle Productions ο Πρίγκιπας, ο Μέθυσος και το Φάντασμα. Στην θέση τους μπήκαν οι Ταξιδιώτης από τους Κακό Συναπάντημα, ο Ριζικός από τους D.O.D και ο Σαλτιμπάγκος. Κυκλοφόρησαν ένα CD-Single από την νεοσύστατη δισκογραφική της Freestyle Productions, 8ctagon η οποία ήταν και η τελευταία επίσημη κυκλοφορία των Βαβυλώνα. Τον Ιανουάριο του 2016, οι Βέβηλος και Παράφρων κυκλοφόρησαν το κομμάτι MCs Μέχρι τα Μπούνια υπό το όνομα Βαβυλώνα. Άλμπουμ Αρχή Επί Τέλους (ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ/Freestyle Productions, 1997 – LP, CD) Το Κουαρτέτο Των Στοιχειών (ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ/Freestyle Productions, 1999 - CD) Τα Τέρατα Παίζουν Ακόμα (V2 Records Greece/Freestyle Productions, 2001 - CD) Επί Τέλους (Intro/Freestyle Productions, 2002 - CD)Singles / EP Βαβυλώνα (ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ/Freestyle Productions, 1997 - CD) Πολισμανία / Αλήτης Στην Χώρα Των Θαυμάτων (MINOS-EMI/Freestyle Productions, 1999 - CD) Βαβυλώνα 2000 (V2 Records Greece/Freestyle Productions. 2001 - CD) Γης Μαδιάμ (8ctagon, 2003 - CD) Βέβηλος - MC Πυροβάτης - MC Σάτυρος - Στιχογράφος Κύρος - DJ Θηρίο - MC/DJ Μέθυσος - MC Παράφρων - MC Πρίγκιπας - Πλήκτρα- MC Φάντασμα - MC Φύλακας- Στιχογράφος/Κιθάρα Χαμηλός - Μπάσο Γυάλινος - Κρουστά Χτικιό - MC Κοράκι - MC Ίσκιος - MC Πορφυρός - DJ Ταξιδιώτης - MC Σαλτιμπάγκος - MC Ριζικός - MC
Οι Βαβυλώνα είναι ελληνικό hip-hop/low bap/rapcore συγκρότημα. Δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1997 από τους Active Member και τον Loyal-T. Η σύνθεση του συγκροτήματος άλλαξε αρκετές φόρες με την πάροδο του χρόνου με την αποχώρηση, την προσθήκη αλλά και την επιστροφή μελών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%B2%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1_(%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1)
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Πειραιά (πρόγραμμα Καποδίστριας)
Πληθυσμός: 541.504 κάτοικοι. Ο δήμος Πειραιά έχει (πραγματικό) πληθυσμό 175.697 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Πειραιά [ 175.697 ] ο Πειραιάς [ 175.697 ] η Ψυττάλεια (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Αγίου Ιωάννου Ρέντη -- ο Άγιος Ιωάννης Ρέντη [ 15.060 ] Ο δήμος Αίγινας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 13.552 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αίγινας [ 7.783 ] η Αίγινα [ 7.410 ] το Ανίτσαιο [ 24 ] οι Βλάχηδες [ 8 ] οι Καπότηδες [ 3 ] ο Κοντός [ 178 ] ο Κυλινδράς [ 0 ] η Λαγούσα (επί της νήσου Ελεούσας) [ 0 ] το Λαγουσάκι (επί της νήσου Παναγίτσας) [ 0 ] οι Λαζάρηδες [ 10 ] η Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου [ 8 ] η Παχιά Ράχη [ 28 ] οι Πόρτες [ 88 ] η Σταχτορροή (νησίδα) [ 0 ] οι Τζίκηδες [ 26 ] η Υψηλή (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Βαθέος -- το Βαθύ [ 1.474 ] Δ.δ. Κυψέλης -- η Κυψέλη [ 1.949 ] Δ.δ. Μεσαγρού [ 1.603 ] ο Μεσαγρός [ 682 ] η Αγία Μαρίνα [ 426 ] οι Άλωνες [ 233 ] η Βαΐα [ 239 ] ο Κάβος [ 23 ] Δ.δ. Πέρδικας [ 743 ] η Πέρδικα [ 682 ] το Σφεντούρι [ 61 ] Ο δήμος Αμπελακίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 7.060 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αμπελακίων [ 4.714 ] τα Αμπελάκια [ 4.537 ] η Κυνόσουρα [ 137 ] το Σπιθάρι [ 40 ] Δ.δ. Σεληνίων -- τα Σελήνια [ 2.346 ] Δ.δ. Δραπετσώνας -- η Δραπετσώνα [ 12.944 ] Δ.δ. Κερατσινίου -- το Κερατσίνι [ 76.102 ] Δ.δ. Κορυδαλλού -- ο Κορυδαλλός [ 67.456 ] Ο δήμος Κυθήρων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.354 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κυθήρων [ 579 ] τα Κύθηρα [ 267 ] ο Κάλαμος [ 157 ] το Καψάλι [ 71 ] το Μανιτοχώρι [ 17 ] το Πούρκο [ 20 ] το Στραπόδι [ 47 ] Δ.δ. Αρωνιάδικων [ 96 ] τα Αρωνιάδικα [ 84 ] οι Πιτσινάδες [ 12 ] Δ.δ. Καραβά [ 237 ] ο Καραβάς [ 103 ] το Βουνό [ 7 ] το Γερακάρι [ 5 ] το Κρυονέρι [ 67 ] το Πετρούνι [ 19 ] η Πλατιά Άμμος [ 25 ] το Προγκί [ 11 ] Δ.δ. Καρβουνάδων [ 267 ] οι Καρβουνάδες [ 102 ] ο Άγιος Ηλίας [ 33 ] οι Αλεξανδράδες [ 24 ] το Κεραμωτό [ 29 ] τα Πιτσινιάνικα [ 73 ] τα Σταθιάνικα [ 6 ] Δ.δ. Κοντολιάνικων [ 172 ] τα Κοντολιάνικα [ 37 ] τα Γουδιάνικα [ 30 ] τα Τσικαλαριά [ 46 ] τα Φατσάδικα [ 59 ] Δ.δ. Λιβαδίου [ 370 ] το Λιβάδι [ 126 ] το Άνω Λιβάδι [ 175 ] το Κατσούνι [ 26 ] τα Λουραντιάνικα [ 5 ] τα Τραβασαριάνικα [ 38 ] Δ.δ. Λογοθετιάνικων [ 122 ] τα Λογοθετιάνικα [ 84 ] τα Κομηνιάνικα [ 3 ] το Κουσουνάρι [ 22 ] τα Λιανιάνικα [ 1 ] τα Περλεγκιάνικα [ 12 ] Δ.δ. Μητάτων [ 188 ] τα Μητάτα [ 102 ] ο Αβλέμονας [ 62 ] η Αγία Μόνη [ 1 ] τα Βιαράδικα [ 19 ] η Παλαιόπολη [ 4 ] Δ.δ. Μυλοποτάμου [ 99 ] ο Μυλοπόταμος [ 49 ] οι Αραίοι [ 13 ] η Κάτω Χώρα [ 13 ] το Πίσω Πηγάδι [ 24 ] Δ.δ. Μυρτιδίων [ 128 ] ο Δρυμών [ 68 ] τα Καλησπεριάνικα [ 36 ] οι Καλοκαιρινές [ 21 ] η Μονή Μυρτιδίων [ 3 ] Δ.δ. Ποταμού [ 709 ] ο Ποταμός [ 396 ] η Αγία Αναστασία [ 8 ] η Αγία Πελαγία [ 281 ] ο Κάμπος [ 0 ] τα Τριφυλλιάνικα [ 24 ] Δ.δ. Φρατσίων [ 127 ] τα Φράτσια [ 107 ] τα Δόκανα [ 20 ] Δ.δ. Φριλιγκιάνικων [ 260 ] τα Φριλιγκιάνικα [ 76 ] τα Αλοϊζιάνικα [ 50 ] το Διακόφτι [ 45 ] το Δρυμωνάρι [ 13 ] ο Κάμπος Παλαιόπολης [ 31 ] τα Καστρισιάνικα [ 45 ] Ο δήμος Μεθάνων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.057 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Λουτροπόλεως Μεθάνων [ 1.212 ] τα Μέθανα [ 1.148 ] τα Δριτσαίικα [ 64 ] Δ.δ. Κουνουπίτσας [ 263 ] η Κουνουπίτσα [ 136 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 47 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 16 ] ο Μακρύλογγος [ 30 ] τα Παλιά Λουτρά [ 34 ] Δ.δ. Κυψέλης Μεθάνων [ 169 ] η Κυψέλη [ 94 ] οι Άγιοι Θεόδωροι [ 75 ] Δ.δ. Μεγαλοχωρίου [ 413 ] το Μεγαλοχώρι [ 167 ] το Βαθύ [ 170 ] η Καημένη Χώρα [ 35 ] το Μεγάλο Ποτάμι [ 41 ] Δ.δ. Νίκαιας -- η Νίκαια [ 93.086 ] Δ.δ. Περάματος -- το Πέραμα [ 25.720 ] Ο δήμος Πόρου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 4.348 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Πόρου [ 4.348 ] ο Πόρος [ 4.102 ] ο Άγιος Νεκτάριος [ 15 ] η Κυανή Ακτή [ 231 ] η Μονή Ζωοδόχου Πηγής Καλαυρείας [ 0 ] Ο δήμος Σαλαμίνος έχει (πραγματικό) πληθυσμό 30.962 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Σαλαμίνας [ 26.277 ] η Σαλαμίνα [ 25.730 ] ο Άγιος Γεώργιος (νησίδα) [ 0 ] το Ελληνικό [ 20 ] η Λέρος (νησίδα) [ 0 ] η Μακρόνησος (νησίδα) [ 0 ] (μετά το 2005 υπάγεται διοικητικά στο Δήμο Μεγαρέων) η Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Φανερωμένης [ 45 ] το Μπατσί (τ. ο Μπατσής) [ 194 ] η Ρεβυθούσα (νησίδα) [ 0 ] το Στενό [ 288 ] Δ.δ. Αιαντείου [ 4.685 ] το Αιάντειο [ 3.652 ] το Δημήτρανι (τ. η Δημήτρανη) [ 69 ] τα Κανάκια (τ. το Καρακιάνι) [ 278 ] οι Κολώνες [ 192 ] το Μαρούδι [ 108 ] τα Ν. Κανάκια (νησίδα) [ 0 ] το Πέρανι (τ. το Περάνι) [ 171 ] τα Περιστέρια [ 215 ] Ο δήμος Σπετσών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.916 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Σπετσών [ 3.916 ] οι Σπέτσες [ 3.846 ] οι Άγιοι Ανάργυροι [ 11 ] η Βελοπούλα (νησίδα) [ 0 ] ο Κουζούνος [ 3 ] το Λιγονέρι [ 16 ] η Μονή Αγίων Πάντων [ 32 ] η Σπετσοπούλα (νησίδα) [ 8 ] Ο δήμος Τροιζήνας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 6.507 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Γαλατά [ 2.707 ] ο Γαλατάς [ 2.592 ] η Αγία Σωτήρα [ 41 ] τα Βλαχαίικα [ 50 ] η Σαρωνίδα [ 24 ] Δ.δ. Άνω Φαναρίου [ 387 ] το Άνω Φανάρι [ 160 ] η Αγία Ελένη [ 227 ] Δ.δ. Δρυόπης [ 1.320 ] η Δρυόπη [ 318 ] η Καλλονή [ 751 ] ο Μύλος [ 11 ] η Νερατζιά [ 23 ] η Νησίδα [ 3 ] το Σκαπέτι [ 171 ] η Χώρα [ 43 ] Δ.δ. Καρατζά [ 401 ] ο Καρατζάς [ 350 ] τα Ζερβαίικα [ 51 ] Δ.δ. Τακτικούπολης [ 737 ] η Τακτικούπολης [ 391 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 73 ] η Ακτή Αγάπης [ 27 ] το Βύδι [ 23 ] η Μεταμόρφωση [ 174 ] η Ψήφτα [ 49 ] Δ.δ. Τροιζήνας [ 955 ] η Τροιζήνα [ 671 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 284 ] Ο δήμος Ύδρας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.719 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Ύδρας [ 2.719 ] η Ύδρα [ 2.526 ] ο Άγιος Γεώργιος (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Ιωάννης (νησίδα) [ 0 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 2 ] ο Άγιος Νικόλαος (νησίδα) [ 0 ] η Βένιζα (νησίδα) [ 0 ] ο Βλυχός [ 28 ] η Δοκός (νησίδα) [ 43 ] η Επισκοπή [ 23 ] το Ζώγερι [ 9 ] τα Ζωγκαίικα [ 5 ] η Κιβωτός (νησίδα) [ 0 ] το Κλιμάκι [ 4 ] η Λιμιόνιζα (νησίδα) [ 0 ] το Μανδράκι [ 33 ] η Μονή Αγίας Ευπραξίας [ 1 ] η Μονή Αγίας Τριάδας [ 2 ] η Μονή Αγίου Νικολάου [ 5 ] η Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου Ζούρβας [ 8 ] η Μονή Προφήτου Ηλιού [ 6 ] ο Μώλος [ 2 ] ο Παλαμιδάς [ 18 ] η Παραπόλα (νησίδα) [ 0 ] το Πέτασι (νησίδα) [ 0 ] το Πλατονήσι (νησίδα) [ 0 ] το Σταυρονήσι (νησίδα) [ 0 ] το Τρίκερι (νησίδα) [ 4 ] Η κοινότητα Αγκιστρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 920 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Αγκιστρίου [ 920 ] το Μεγαλοχώρι (τ. το Αγκίστρι) [ 461 ] τα Λιμενάρια [ 105 ] η Σκάλα [ 354 ] Η κοινότητα Αντικυθήρων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 44 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Αντικυθήρων [ 44 ] ο Ποταμός [ 18 ] τα Γαλανιανά [ 17 ] τα Χαρχαλιανά [ 9 ]
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι κοινότητες, τα δημοτικά, κοινοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί της νομαρχίας Πειραιά. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου Αρχειοθετήθηκε 2008-10-12 στο Wayback Machine. της στατιστικής υπηρεσίας για την απογραφή πληθυσμού (Ελλάδας) του 2001. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο πραγματικός πληθυσμός κατά περίπτωση. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%AC_(%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82)
Πάβολ Φάρκας
Ο Φάρκας πέρασε τρεις σεζόν με την Νίτρα και δύο με την Πετρζάλκα, παίζοντας σε 80 αγώνες πρωταθλήματος. Το καλοκαίρι του 2008, υπέγραψε συμβόλαιο με τη ρουμανική ομάδα Βασλούι. Στις 3 Ιουλίου 2012 υπέγραψε συμβόλαιο ενός έτους με την Κιέβο Βερόνα, στην ιταλική Serie A. Στις 16 Ιουλίου 2013 πήγε ως δανεικός στην Τερνάνα, ομάδα αγωνιζόμενη στην Σέριε Β . Στις 6 Ιουλίου 2014 ο Φάρκας υπέγραψε συμβόλαιο ενός έτους με την Γκαμπάλα που αγωνιζόταν στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν. Έφυγε από την ομάδα μετά τον Ιούνιο του 2015. Στις 29 Ιουλίου 2015, υπέγραψε συμβόλαιο ενός έτους με την ελληνική ομάδα της Super League ΑΟ Ξάνθη. Τον Ιούλιο του 2016, ο Φάρκας υπέγραψε συμβόλαιο με την ελληνική ομάδα ΑΕ Λάρισας, συμμετέχοντας στην Super League. Έκανε το ντεμπούτο του στον φιλικό αγώνα εναντίον του Λεβαδειακού. ΠετρζάλκαΠρωτάθλημα Σλοβακίας: 2007-08 Κύπελλο Σλοβακίας: 2007-08ΒασλούιΠρωτάθλημα Ρουμανίας: δεύτερος 2011-12 Κύπελλο Ρουμανίας: δεύτερος 2010
Ο Πάβολ Φάρκας (γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1985) είναι ένας Σλοβάκος ποδοσφαιριστής που παίζει για την ελληνική ομάδα AE Λάρισας στην Super League ως κέντρικός αμυντικός.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CE%BB_%CE%A6%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82
Δίκτυο Μουσείων Μάνης
Για την εγκατάσταση του Δικτύου έχουν επιλεγεί κτίσματα που αποτελούν και σημαντικά ιστορικά μνημεία: Το Οχυρό συγκρότημα των Μούρτζινων-Τρουπάκηδων στην Καρδαμύλη, όπου σχολιάζονται οι μανιάτικοι οικισμοί. Ο Πύργος Πικουλάκη στην Αρεόπολη, αφιερωμένη στη θρησκευτικότητα των Μανιατών. Σε κάθε σταθμό του Δικτύου παρουσιάζονται σημαντικά στοιχεία της πολιτιστικής ιδιοσυστασίας της Μάνης, ενώ και οι δύο σταθμοί παραπέμπουν και στα μνημεία της περιοχής, ώστε ο επισκέπτης να μπορεί να προγραμματίζει την περιήγηση του στον ευρύτερο χώρο, αναλόγως προς τα ενδιαφέροντα του.
Το Δίκτυο Μουσείων Μάνης στοχεύει στην υποστήριξη μιας περιοχής με σημαντική ιστορία, πλούτο μνημείων και υψηλή επισκεψιμότητα, μέσα από την παρουσίαση του πολιτισμού της κατά τη βυζαντινή και τη μεταβυζαντινή περίοδο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82
Τρομοκρατική επίθεση στο Βερολίνο (2016)
Στις 20.02 της 19ης Δεκεμβρίου 2016 ένα φορτηγό έπεσε πάνω στη χριστουγεννιάτικη αγορά στην Breitscheidplatz, στο Βερολίνο. Το φορτηγό ερχόταν από την Hardenbergstraße, κινήθηκε για πενήντα μέτρα μέσα στην αγορά, παρέσυρε αρκετές από τις εγκαταστάσεις της και προκάλεσε το θάνατο 11 ανθρώπων και τον τραυματισμό περισσοτέρων από πενήντα. Στη συνέχεια μπήκε στην Budapester Straße και σταμάτησε στο ύψος της Kaiser Wilhelm Memorial Church. Μάρτυρες δήλωσαν ότι είδαν τον οδηγό του φορτηγού να φεύγει τρέχοντας.Το φορτηγό έφερε πολωνικές πινακίδες και ανήκε σε πολωνική εταιρία. Ο Πολωνός οδηγός του, Łukasz Urban, βρέθηκε δολοφονημένος μέσα στην καμπίνα του φορτηγού. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας στην οποία ανήκε το φορτηγό, Ariel Żurawski, ξάδερφος του Urban, δήλωσε ότι η τελευταία φορά που επικοινώνησαν από την εταιρία με τον οδηγό ήταν μεταξύ 15.00 και 16.00, το απόγευμα της 19ης Δεκεμβρίου ενώ η οικογένεια του οδηγού δεν είχε μπορέσει να επικοινωνήσει μαζί του μετά τις τέσσερις. Η αυτοψία στη σορό του οδηγού έδειξε ότι πρέπει να δολοφονήθηκε ανάμεσα στις τέσσερις και μισή και πέντε και μισή το απόγευμα της 19ης Δεκεμβρίου. Μετά την επίθεση συνελήφθη κοντά στη Στήλη της Νίκης του Βερολίνου ένας 23χρονος Πακιστανός, που θεωρήθηκε ύποπτος επειδή έφυγε τρέχοντας από το σημείο. Ο 23χρονος, που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, αρνήθηκε κάθε ανάμειξη στην επίθεση και την επόμενη ημέρα αφέθηκε ελεύθερος αφού από τις έρευνες αποδείχτηκε ότι δεν βρισκόταν αυτός μέσα στην καμπίνα του φορτηγού. Στις 21 Δεκεμβρίου η αστυνομία ανακοίνωσε ότι κάτω από τη θέση του οδηγού του φορτηγού βρέθηκαν έγγραφα του Ανίς Αμρί, ενός 24χρονου από την Tataouine της Τυνησίας και ξεκίνησαν έρευνες σε ολόκληρη την Ευρώπη για τη σύλληψή του.Ο Αμρί είχε καταδικαστεί επανειλημμένα στην Τυνησία για κατοχή και χρήση ναρκωτικών. Τελευταία είχε καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση για ληστεία και για να μη φυλακιστεί διέφυγε το 2011 στην Ιταλία. Αφού πέρασε με ένα σκάφος με πρόσφυγες στη Λαμπεντούζα δήλωσε ψευδώς ότι ήταν ανήλικος και στάλθηκε σε προσωρινό κέντρο υποδοχής του νησιού. Εκεί σύμφωνα με τις ιταλικές αρχές συμμετείχε σε μια βίαιη εξέγερση κατά την οποία τραυματίστηκαν πολλοί άνθρωποι. Καταδικάστηκε (και για ληστεία) σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση και αφέθηκε ελεύθερος το 2015 έχοντας εκτίσει, σε φυλακές της Σικελίας, το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του. Σύμφωνα με τις ιταλικές αρχές, οι αρχές της Τυνησίας αρνήθηκαν τον επαναπατρισμό του Αμρί και πιστεύεται ότι εκείνη την περίοδο διέφυγε στη Γερμανία, όπου υπέβαλε αίτηση για άσυλο τον Απρίλιο του 2016.Στη Γερμανία είχε επαφές με το δίκτυο του σαλαφιστή Abu Walaa, γνωστού στρατολόγου του Ισλαμικού Κράτους στη χώρα. και είχε προσπαθήσει να στρατολογήσει διάφορα άτομα για τη διενέργεια τρομοκρατικής επίθεσης αλλά οι γερμανικές αρχές εσφαλμένα θεώρησαν ότι δεν ήταν επικίνδυνος. Ο Αμρί φέρεται να είχε χρησιμοποιήσει τουλάχιστον 14 ψευδώνυμα και άλλες φορές δήλωνε ότι ήταν από τη Συρία, άλλες φορές από την Αίγυπτο και άλλες από τον Λίβανο. Όσο ήταν στη Γερμανία ενεπλάκη σε καυγά σε ένα μπαρ καθώς και σε εμπόριο ναρκωτικών και τον Ιούλιο του 2016 σε επίθεση με μαχαίρι που σχετίζονταν με τα ναρκωτικά. Για αυτή την επίθεση η γερμανική αστυνομία τον αναζήτησε για να τον ανακρίνει αλλά αυτός είχε εξαφανιστεί. Τρεις εβδομάδες πριν από την επίθεση στο Βερολίνο οι μυστικές υπηρεσίες του Μαρόκου ειδοποίησαν τις αντίστοιχες γερμανικές ότι ο Αμρί ετοίμαζε τρομοκρατική επίθεση. Ο Αμρί βρισκόταν στο Βερολίνο και ήταν υπό παρακολούθηση αλλά σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές δε φαινόταν να ετοιμάζει κάποια επίθεση. Πάντως εκείνη την περίοδο οι αρχές της Γερμανίας προσπαθούσαν να τον απελάσουν αλλά κάτι τέτοιο δεν κατέστη εφικτό επειδή οι αρχές της Τυνησίας αρνούνταν ότι ο εικοσιτετράχρονος ήταν Τυνήσιος. Τελικά μετά την επίθεση της 19ης Δεκεμβρίου τα χαρτιά του Αμρί από την Τυνησία έφτασαν στη Γερμανία. Μετά την τρομοκρατική επίθεση της 19ης Δεκεμβρίου ο Αμρί διέφυγε από τη Γερμανία και μέσω Ολλανδίας, Βελγίου και Γαλλίας, έφτασε στην Ιταλία. Ξημερώματα της 23ης Δεκεμβρίου, σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με Ιταλούς αστυνομικούς στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σέστο Σαν Τζοβάννι (Sesto San Giovanni). Οι αστυνομικοί του είχαν ζητήσει αρχικά τα στοιχεία του και όταν τους είπε ότι δεν είχε μαζί του έγγραφα ζήτησαν να ψάξουν την τσάντα του. Τότε ο Αμρί τράβηξε ένα όπλο και πυροβόλησε τον ένα από τους αστυνομικούς στον ώμο προτού ο άλλος αστυνομικός προλάβει να τον σκοτώσει. Στη τρομοκρατική επίθεση της 19 Δεκεμβρίου 2016 στο Βερολίνο, έχασαν τη ζωή τους, εκτός από τον Πολωνό οδηγό του φορτηγού, 7 Γερμανοί, ένας Ουκρανός, μια Ιταλίδα, μια Ισραηλινή και μια Τσέχα. Οι 56 τραυματίες ήταν από διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων η Ιταλία, το Ισραήλ, η Ισπανία, η Μεγάλη Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Φινλανδία, η Ουγγαρία, η Γαλλία και ο Λίβανος.
Το βράδυ της 19ης Δεκεμβρίου 2016, ένας 24χρονος Τυνήσιος, ο Ανίς Αμρί (Anis Amri), έριξε ένα φορτηγό στη χριστουγεννιάτικη αγορά στην Breitscheidplatz, στο Βερολίνο με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 12 άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 56. Ο δράστης είχε κλέψει το φορτηγό νωρίτερα την ίδια μέρα αφού είχε σκοτώσει το Πολωνό οδηγό του. Τέσσερις μέρες αργότερα σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με Ιταλούς αστυνομικούς, που προσπάθησαν να του κάνουν έλεγχο, στο σιδηροδρομικό σταθμό, στην περιοχή Sesto San Giovanni, στο Μιλάνο. Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF_(2016)
Συμμετοχή της Νορβηγίας στη Eurovision 2021
Πριν από το διαγωνισμό του 2021, η Νορβηγία είχε συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision πενήντα εννέα φορές από την πρώτη τους συμμετοχή το 1960. Η Νορβηγία έχει κερδίσει το διαγωνισμό σε τρεις περιπτώσεις: το 1985 με το τραγούδι "La det swinge" που ερμήνευσαν οι Bobbysocks!, το 1995 με το τραγούδι "Nocturne" από τους Secret Garden και το 2009 με το τραγούδι "Fairytale" από τον Αλεξάντερ Ρίμπακ. Η Νορβηγία είχε επίσης τις δύο αμφίβολες διακρίσεις ότι τερμάτισε τελευταία στον τελικό της Eurovision περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και επειδή είχε τους περισσότερους "μηδέν βαθμούς" στο διαγωνισμό, με το τελευταίο να είναι ένα ρεκόρ που το κατέχει από κοινού με την Αυστρία. Η χώρα έχει τερματίσει τελευταία έντεκα φορές και έχει αποτύχει να συγκεντρώσει βαθμούς σε τέσσερις διαγωνισμούς. Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Νορβηγία δεν κατάφερε να προκριθεί μόνο σε τρεις περιπτώσεις. Το 2019, η Νορβηγία εκπροσωπήθηκε από τους KEiiNO με το τραγούδι "Spirit in the Sky". Η χώρα κατέλαβε την 6η θέση στον τελικό με 331 βαθμούς. Το 2020, η Ουλρίκε Μπράντστορπ ήταν έτοιμη να εκπροσωπήσει τη Νορβηγία με το τραγούδι "Attention" πριν από την ακύρωση του διαγωνισμού. Ο νορβηγικός εθνικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός, Norsk rikskringkasting (NRK), μεταδίδει την εκδήλωση στη Νορβηγία και οργανώνει τη διαδικασία επιλογής για τη συμμετοχή του έθνους. Ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός έχει παραδοσιακά διοργανώσει τον εθνικό τελικό Melodi Grand Prix, το οποίο επιλέγει τη νορβηγική συμμετοχή για το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision κάθε χρονιά, εκτός από μία. Το Melodi Grand Prix 2021 ήταν η 59η έκδοση του νορβηγικού εθνικού τελικού Melodi Grand Prix και επέλεξε τη συμμετοχή της Νορβηγίας για το διαγωνισμό του 2021. Ο διαγωνισμός αποτελούταν από πέντε ημιτελικούς που βασίζονται στις πέντε περιοχές της Νορβηγίας μεταξύ 16 Ιανουαρίου και 13 Φεβρουαρίου, έναν γύρο δεύτερης ευκαιρίας στις 15 Φεβρουαρίου και έναν τελικό στις 20 Φεβρουαρίου 2021. Οι πέντε ημιτελικοί παρουσιάστηκαν από τους Κόρε Μάγκνους Μπεργκ, Ίνγκριντ Γκιέσινγκ Λίνχαβε και Ρόνι Μπρέντε Άασε, ενώ ο γύρος της δεύτερης ευκαιρίας και ο τελικός παρουσιάστηκαν από τους Κόρε Μάγκνους Μπεργκ, Ίνγκριντ Γκιέσινγκ Λίνχαβε και Σίλιε Νόρντνες. Ο εθνικός τελικός μεταδώθηκαν στο NRK1, στο NRK TV, σε ραδιοφωνική μετάδοση μέσω του NRK P1, καθώς και διαδικτυακά μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του NRK, το nrk.no. Ημιτελικοί και Γύρος Δεύτερης Ευκαιρίας Ο πρώτος ημιτελικός διεξήχθη στις 16 Ιανουαρίου 2021. Το "Let Loose" σε ερμηνεία των Blåsemafian feat. Hazel προκρίθηκε στον τελικό. Ο δεύτερος ημιτελικός διεξήχθη στις 23 Ιανουαρίου 2021. Το "Hero" σε ερμηνεία της Ρέιλι προκρίθηκε στον τελικό. Ο τρίτος ημιτελικός διεξήχθη στις 30 Ιανουαρίου 2021. Το "Witch Woods" σε ερμηνεία της Emmy προκρίθηκε στον τελικό. Ο τέταρτος ημιτελικός διεξήχθη στις 6 Φεβρουαρίου 2021. Το "My Lonely Voice" σε ερμηνεία του Kiim προκρίθηκε στον τελικό. Ο πέμπτος ημιτελικός διεξήχθη στις 13 Φεβρουαρίου 2021. Το "I Can't Escape" σε ερμηνεία της Imerika προκρίθηκε στον τελικό. Ο γύρος της δεύτερης ευκαιρίας διεξήχθη στις 15 Φεβρουαρίου 2021. Το "Faith Bloody Faith" σε ερμηνεία του Γιορν προκρίθηκε στον τελικό. Τελικός Δώδεκα τραγούδια τα οποία αποτελούνται από τους έξι φιναλίστ των ημιτελικών και του γύρου Δεύτερης Ευκαιρίας μαζί με τα ήδη έξι πρoκρινόμενα τραγούδια συμμετείχαν στον τελικό στις 20 Φεβρουαρίου 2021 στην H3 Arena στο Φορνέμπου. Ο νικητής επιλέχθηκε μέσω τριών γύρων διαδικτυακής ψηφοφορίας. Στον πρώτο γύρο, οι κορυφαίες τέσσερις συμμετοχές ("Let Loose" σε ερμηνεία των Blåsemafian feat. Hazel, "Fallen Angel" σε ερμηνεία του Tix, "Monument" σε ερμηνεία των KEiiNO και "Faith Bloody Faith" σε ερμηνεία του Γιορν) επιλέχθηκαν να συνεχίσουν για τον δεύτερο γύρο, τον Χρυσό Τελικό. Στον Χρυσό Τελικό, οι κορυφαίες δύο συμμετοχές ("Fallen Angel" σε ερμηνεία του Tix και "Monument" σε ερμηνεία των KEiiNO) επιλέχθηκαν να συνεχίσουν για τον τρίτο γύρο, τη Χρυσή Δυάδα. Στη Χρυσή Δυάδα, τα αποτελέσματα της διαδικτυακής ψηφοφορίας αποκαλύφθηκαν σύμφωνα με τις πέντε περιοχές της Νορβηγίας και αυτό οδήγησε στη νίκη του "Fallen Angel" σε ερμηνεία του Tix με συνολικά 380,033 ψήφους. Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2021 πραγματοποιήθηκε στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και αποτελούταν από δύο ημιτελικούς που πραγματοποιήθηκαν στις 18 και 20 Μαΐου, και τον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Εurovision, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να προκριθεί από έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστεί στον τελικό. Οι πρώτες δέκα χώρες από κάθε ημιτελικό προκρίνονται στον μεγάλο τελικό. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, η EBU επιβεβαίωσε ότι η ημιτελική κλήρωση κατανομής για το διαγωνισμό του 2021 δεν θα πραγματοποιηθεί. Αντ' αυτού, οι ημιτελικοί θα έχουν την ίδια σύνθεση χωρών όπως καθορίστηκε από την κλήρωση για τους ημιτελικούς του διαγωνισμού του 2020 που ακυρώθηκαν, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ, που σημαίνει ότι η Νορβηγία κλήθηκε να συμμετάσχει στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιτελικού. Μόλις κυκλοφόρησαν όλα τα διαγωνιστικά τραγούδια για το διαγωνισμό του 2021, η σειρά εμφάνισης για τους ημιτελικούς αποφασίστηκε από τους παραγωγούς των σόου και όχι μέσω άλλης κλήρωσης, έτσι ώστε παρόμοια τραγούδια να μην τοποθετηθούν το ένα δίπλα στο άλλο. Η Νορβηγία αποφασίστηκε να εμφανιστεί στη θέση 9, μετά τη συμμετοχή της Κύπρου και πριν από τη συμμετοχή της Κροατίας. Στις 18 Μαΐου, την ημέρα που πραγματοποιήθηκε ο ημιτελικός, η Νορβηγία προκρίθηκε στον Μεγάλο Τελικό, που διεξήχθη στις 22 Μαΐου. Η Νορβηγία εμφανίστηκε 22η στον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021, μετά το Αζερμπαϊτζάν και πριν την Ολλανδία. Η ψηφοφορία κατά τη διάρκεια των τριών εκδηλώσεων αφορούσε κάθε χώρα που απονέμει δύο ομάδες από 1-8, 10 και 12 βαθμούς: μία από την επαγγελματική τους κριτική επιτροπή και η άλλη από την τηλεψηφοφορία. Η κριτική επιτροπή κάθε έθνους απαρτίζεται από πέντε επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας που είναι πολίτες της χώρας που εκπροσωπούν, με τα ονόματά τους να δημοσιεύονται πριν από τον διαγωνισμό για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια. Αυτή η κριτική επιτροπή έκρινε κάθε εγγραφή με βάση: φωνητική ικανότητα, την απόδοση στη σκηνή, τη σύνθεση και την πρωτοτυπία του τραγουδιού και τη συνολική εντύπωση από την πράξη. Επιπλέον, δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος εθνικής κριτικής επιτροπής να συνδέεται κατά κανένα τρόπο με κάποια από τις ανταγωνιστικές πράξεις κατά τρόπον ώστε να μην μπορούν να ψηφίσουν με αμεροληψία και ανεξαρτησία. Οι ατομικές κατατάξεις κάθε μέλους της κριτικής επιτροπής καθώς και τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας του έθνους γίνονται γνωστά λίγο μετά τον μεγάλο τελικό. Βαθμοί που δόθηκαν στη Νορβηγία Βαθμοί που δόθηκαν από τη Νορβηγία Αναλυτικά αποτελέσματα ψηφοφορίας Τα ακόλουθα μέλη αποτελούσαν τη Νορβηγική κριτική επιτροπή: Κέιτ Γκούλμπαντσεν Άννα-Λίσα Κουμότζι Ρολφ Λέναρντ Στένσο Vilde Αλεξάντερ Βάλμαν Επίσημη ιστοσελίδα του NRK Melodi Grand Prix
Η Νορβηγία συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Ο νορβηγικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός, Norsk rikskringkasting (NRK), χρησιμοποίησε την εθνική επιλογή Melodi Grand Prix 2021 για να αποφασίσει τον εκπρόσωπό του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision_2021
Δήμος Χαλκιδέων
Ο Δήμος Χαλκιδέων συστάθηκε το 1835 και συμπεριλάμβανε τη Χαλκίδα, έδρα του Δήμου, καθώς και τους οικισμούς Ανεμόμυλο, Αφράτι, Βασιλικό, Δοκό, Καράμπαμπα, Φύλλα, Πετρωτό, Άγιο Νικόλαο και Μύτικα. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 27 Νοεμβρίου 1840 (ΦΕΚ 5), Περί συγχωνεύσεως δήμων της επαρχίας Χαλκίδος, ο Δήμος διευρύνθηκε με την ενσωμάτωση των πρώην δήμων Αμαρυνθίων και Μεσσαπίων. Ο Δήμος παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητος μέχρι το 1866, οπότε αποσπάστηκαν από αυτόν οι οικισμοί Ψαχνά, Άκραι, Βατώντας, Απόκρημνος, Ζούρα, Καστέλλα, Νεροτριβιά, Παλαιοκυπαρίσσι, Πολιτικά, Τριάδα και Κοντοδεσπότης, οι οποίοι συγκρότησαν τον ανασυσταθέντα Δήμο Μεσσαπίων. Το 1906 ο Δήμος Χαλκιδέων διασπάστηκε ξανά, με την απόσπαση των οικισμών Βάθεια, Μάμουλα, Κάτω Βάθεια, Κάτω Μαμούλα και Γυμνό, οι οποίοι συγκρότησαν τον ανασυσταθέντα Δήμο Αμαρυνθίων. Με τη διοικητική διαίρεση του 1912, ο Δήμος Χαλκιδέων έπαψε να υφίσταται ως διευρυμένος δήμος και περιορίστηκε σχεδόν στα όρια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Χαλκίδας. Ο Δήμος Χαλκιδέων, ως προέκυψε από τη διοικητική διαίρεση του 1912, περιοριζόταν σχεδόν στα όρια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Χαλκίδας. Περιλάμβανε, εκτός από την πόλη της Χαλκίδας, τους οικισμούς Δοκό και Λιμήν Χαλκίδος, οι οποίοι καταργήθηκαν τα επόμενα χρόνια. Το 1938 ενσωμάτωσε τον οικισμό Καράμπαμπα, που βρίσκεται απέναντι από το στενό του Ευρίπου και αποτελεί σήμερα το ηπειρωτικό τμήμα της πόλης. Ο Δήμος Χαλκιδέων παρέμεινε αμετάβλητος και μετά την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας το 1999. Με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης, εντάχθηκε στον νέο διευρυμένο Δήμο Χαλκιδέων, μαζί με τους δήμους Ανθηδόνας, Ληλαντίων, Αυλίδος και Νέας Αρτάκης. Ακολουθούν οι επιμέρους Δημοτικές Ενότητες (σε αγκύλες ο πληθυσμός βάσει της απογραφής του 2011) : Κοινότητα Χαλκιδέων -- η Χαλκίδα [ 59.125 ] Κοινότητα Δροσιάς [ 5.950 ] η Δροσιά [ 5.020 ] η Κρόνια [ 52 ] το Κτυπονήσι (νησίδα) [ 0 ] η Ξηρόβρυση [ 878 ] ο Προφήτης Ηλίας [ 0 ] Κοινότητα Λουκισίων (τ. Ανθηδόνας) [ 1.359 ] τα Λουκίσια [ 1.161 ] η Ανθηδόνα [ 129 ] τα Σκροπονέρια [ 36 ] η Υλίκη [ 33 ] Κοινότητα Βαθέος Αυλίδας [ 4.098 ] το Βαθύ Αυλίδας [ 2.385 ] το Μικρό Βαθύ [ 576 ] η Παραλία [ 602 ] η Ριτσώνα [ 535 ] Κοινότητα Παραλίας Αυλίδας -- η Παραλία Αυλίδας [ 3.115 ] Κοινότητα Καλοχωρίου-Παντειχίου Αυλίδας (Καλού Χωρίου-Παντειχίου) -- το Καλοχώρι-Παντείχι Αυλίδας [ 922 ] Κοινότητα Φάρου Αυλίδας -- ο Φάρος Αυλίδας [ 1.171 ] Κοινότητα Αγίου Νικολάου -- ο Άγιος Νικόλαος [ 3.426 ] Κοινότητα Βασιλικού -- το Βασιλικό [ 6.571 ] Κοινότητα Αφρατίου [ 1.416 ] το Αφράτι [ 1.405 ] τα Γυρίσματα [ 11 ] οι Λεχριές [ 0 ] Κοινότητα Μύτικα -- ο Μύτικας [ 1.808 ] Κοινότητα Νέας Λαμψάκου -- η Νέα Λάμψακος [ 2.196 ] Κοινότητα Φύλλων [ 1.577 ] τα Φύλλα [ 1.459 ] το Καμάρι [ 22 ] η Μονή Αγίου Γεωργίου Αρμά [ 3 ] το Πανόραμα [ 93 ] Κοινότητα Νέας Αρτάκης -- η Νέα Αρτάκη [ 9.489 ] Δήμαρχοι Χαλκιδέων διετέλεσαν μεταπολιτευτικά οι εξής: Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010 Απόφαση 45892 του Υπ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης & Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης - ΦΕΚ Β1292 της 11/08/2010 Υπουργείο εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης Αποτελέσματα Απογραφής 2011 της ΕΛ.ΣΤΑΤ - Ελληνική Στατιστική Αρχή
Ο Δήμος Χαλκιδέων είναι δήμος της Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης από τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Ανθηδώνος, Ληλαντίων, Αυλίδος, Νέας Αρτάκης και Χαλκιδέων. Η έκταση του Δήμου είναι 412,38 τ.χλμ. και ο πληθυσμός του 109.256 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2021, (102.223 το 2011). Έδρα του Δήμου είναι η Χαλκίδα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%89%CE%BD
Μωυσής Πέσαχ
Ο Πέσαχ γεννήθηκε στη Λάρισα το 1869 και σπούδασε εβραϊκή λογοτεχνία και φιλοσοφία στη Θεσσαλονίκη. Από το 1892 ήταν ενεργός στην εβραϊκή κοινότητα του Βόλου ως ραβίνος. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Βόλος είχε μια ζωντανή εβραϊκή κοινότητα: από περίπου 500 το 1896, αυξήθηκε σε περίπου 2.000 το 1930, πριν μειωθούν δραστικά σε 882 μέλη το 1940, λόγω της μετανάστευσης στις μεγάλες πόλεις, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, ή στο εξωτερικό. Το 1939 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα από τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ της Ελλάδας. Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, ο Πέσαχ δραστηριοποιήθηκε στο υπόγειο δίκτυο βοηθώντας τους αποκλεισμένου συμμάχους στρατιώτες να διαφύγουν από την κατεχόμενη Ελλάδα στη Μέση Ανατολή. Κατά τα πρώτα χρόνια της κατοχής, ο Βόλος ελέγχοταν από τον ιταλικό στρατό. Το 1943, καθώς οι Γερμανοί άρχισαν να απελαύνουν τους Εβραίους στη ζώνη κατοχής τους στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία, η πόλη δέχτηκε πρόσφυγες και πολλοί Εβραίοι του Βόλου άρχισαν να εγκαταλείπουν την πόλη προς την Αθήνα ή τη γύρω εξοχή. Μετά την ιταλική ανακωχή το Σεπτέμβριο του 1943, οι Γερμανοί ανέλαβαν την πόλη. Στις 30 Σεπτεμβρίου, ο Γερμανός διοικητής, Κουρτ Ρίκερτ, κάλεσε τον Πέσαχ στο γραφείο του και ζήτησε κατάλογο όλων των Εβραίων και της περιουσίας τους εντός 24 ωρών, φαινομενικά με σκοπό τον καθορισμό των τροφίμων. Καθώς υποψιάστηκε τα πραγματικά κίνητρα των Γερμανών, ο Πέσαχ κατάφερε να εξασφαλίσει παράταση προθεσμίας τριών ημερών και επικοινώνησε αμέσως με τις τοπικές ελληνικές αρχές: τον Δήμαρχο, τον αρχηγό της αστυνομίας και τον επίσκοπο Δημητριάδος, Ιωακείμ Αλεξόπουλο. Ο τελευταίος επικοινώνησε με τον τοπικό Γερμανό πρόξενο, τον Χέλμουτ Σέφελ, με τον οποίον διατηρούσαν φιλία και επιβεβαίωσε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να φύγουν το συντομότερο δυνατό. Έχοντας λάβει ψεύτικα έγγραφα ταυτότητας και μία επιστολή από τον επίσκοπο προς τους τοπικούς κληρικούς για να τους βοηθήσουν όσο είναι δυνατόν, περίπου 700 από τους Εβραίους της πόλης διασκορπίστηκαν στην ύπαιθρο, όπου αρκετοί εντάχθηκαν με τους αντάρτες. Περίπου 130 Εβραίοι, κυρίως αυτοί χωρίς μέσα, παρέμειναν πίσω. Μαζεύτηκαν από τους Γερμανούς στις 24-25 Μαρτίου 1944 και στάλθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου. 117 Εβραίοι από το Βόλο σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα, 12 εκτελέστηκαν εκεί και περίπου 30 πέθαναν από στερήσεις και λιμοκτονία, αλλά οι πράξεις του Πέσαχ έσωσαν το 74% των Εβραίων πολιτών του Βόλου, το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό στην Ελλάδα μετά τη Ζάκυνθο (όπου επέζησε ολόκληρη η εβραϊκή κοινότητα). Ο ίδιος ο Πέσαχ επέζησε ανάμεσα στους αντάρτες στα βουνά, αλλά η σύζυγός του πέθανε από τις στερήσεις και οι δύο γιοι του, που δίδαξαν τον Ιουδαϊσμό στη Θεσσαλονίκη και το Διδυμότειχο, συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Μετά την απελευθέρωση, ο Πέσαχ επέστρεψε στο Βόλο και έγινε Αρχιραβίνος της Ελλάδας το 1946. Τιμήθηκε από τα Συμμαχικά Κεντρικά Γραφεία της Μέσης Ανατολής με δίπλωμα και το 1952, ο Βασιλιάς Παύλος Α΄ της Ελλάδας τον παρασημοφόρησε με το Τάγμα του Γεωργίου Α΄. Τον Απρίλιο του 1955, ο Βόλος επλήγη από έναν καταστροφικό σεισμό. Ο ηλικιωμένος ραβίνος αναγκάστηκε να ζήσει σε μια σκηνή, αργότερα εγκατέλειψε το σπίτι του για να χτίστει μια νέα συναγωγή στο ίδιο σημείο. Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1955. Το 1957, τα λείψανα του Πέσαχ και της συζύγου του Σάρα μεταφέρθηκαν στην Ιερουσαλήμ και θάφτηκαν δίπλα στου Μπεν-Ζίον Μέιρ Χάι Ούζιελ. Η εκτεταμένη βιβλιοθήκη του μεταφέρθηκε στο Ινστιτούτο Μπεν Ζβι.Στις 16 Απριλίου 2015, η συνεισφορά του Πέσαχ γιορτάστηκε σε ειδική τελετή από το B'nai B'rith International και το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο στο Δάσος των Μαρτύρων στην Ιερουσαλήμ.
Ο Μωυσής Πέσαχ (εβραϊκά: Moshe Pesach) (1869, Λάρισα - 13 Νοεμβρίου 1955, Βόλος) ήταν ο ραβίνος του Βόλου από το 1892 μέχρι το θάνατό του και Αρχιραβίνος της Ελλάδας από το 1946. Μέσα από τις προσπάθειές του και με τη βοήθεια των ελληνικών αρχών, η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας της πόλης σώθηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82_%CE%A0%CE%AD%CF%83%CE%B1%CF%87
Πίνακας μεταλλίων Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1976
Παρακάτω είναι ο πίνακας μεταλλίων, που κατατάσσει τις χώρες με βάση τα μετάλλια που απονεμήθηκαν από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή στη διάρκεια των Αγώνων. Η κατάταξη δεν γίνεται με βάση το συνολικό αριθμό των μεταλλίων, αλλά πρώτα με βάση τον αριθμό των χρυσών, στη συνέχεια τον αριθμό των ασημένιων και τέλος, με βάση τον αριθμό των χάλκινων μεταλλίων. Αν μετά από αυτά υπάρχουν ισοπαλίες μεταξύ των χωρών, τότε οι χώρες κατατάσσονται στην ίδια θέση και μπαίνουν στη λίστα αλφαβητικά, σύμφωνα με τους κωδικούς χωρών της ΔΟΕ. Διοργανώτρια Χώρα Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1976 - Ίνσμπρουκ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) «1976 Winter Olympics». Olympedia.com. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2021. «Olympic Analytics/1976». olympanalyt.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2021.
Ο πίνακας μεταλλίων των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1976 είναι μία λίστα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, η οποία κατατάσσει τις χώρες με βάση τον αριθμό των μεταλλίων που κατέκτησαν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976. Συνολικά, 1.123 αθλητές από 37 χώρες έλαβαν μέρος σε 37 αγωνίσματα των 6 αθλημάτων που πραγματοποιήθηκαν στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας, το διάστημα 4-15 Φεβρουαρίου 1976. Από τις 37 συμμετέχουσες χώρες, οι 16 κέρδισαν μετάλλιο στους Αγώνες, ενώ 12 από αυτές πανηγύρισαν την κατάκτηση έστω ενός χρυσού. Στην κορυφή του πίνακα βρέθηκε για πέμπτη φορά η Σοβιετική Ένωση, αφήνοντας πίσω της την Ανατολική Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την άλλη, το Λίχτενσταϊν κατέκτησε τα πρώτα μετάλλια της ιστορίας του σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CF%89%CE%BD_1976
Στάδιο Ένιο Ταρντίνι
Το Ταρντίνι ήταν η ιδέα του Ένιο Ταρντίνι, ο οποίος ήταν πτυχιούχος Νομικής και πρόεδρος του συλλόγου από το 1921 έως το 1923, αλλά αν και μεγάλο μέρος της δουλειάς του ήταν η πολιτική, το πάθος του ήταν ο αθλητισμός. Τον Ιανουάριο του 1922, οι αρχές στην Πάρμα χορήγησαν στην ομάδα ένα ποσό 10.000 ₤ και ο Ταρντίνι προκάλεσε εθνικό διαγωνισμό για το σχεδιασμό του νέου σταδίου τον Φεβρουάριο του 1922. Για να συγκεντρώσει περαιτέρω κεφάλαια, ο Ταρντίνι πούλησε ένα οικόπεδο για 163.000 λίρες στη δημοτική διοίκηση. Ο σύλλογος προηγουμένως δεν είχε σταθερή έδρα. Τον Σεπτέμβριο του 1922, η επιτροπή της Πάρμα δέχθηκε δύο έργα προς εξέταση: ένα του Ατανάσιο Σολντάτι και ένα του Ρικάρντο Μπαρτολομάσι, και οι δύο αρχιτέκτονες που εργάζονταν στην Πάρμα. Τα σχέδια του Σολντάτι στόχευαν στην αρχιτεκτονική απλότητα με κλασικά ελληνικά χαρακτηριστικά, ενώ ο Μπαρτολομάσι επέλεξε μια πιο βολική και μοντέρνα προσέγγιση. Κανένας από τους δύο υποψήφιους δεν είχε πραγματοποιήσει το έργο του. Ήταν ο αρχιτέκτονας Ετόρε Λεόνι που υπέβαλε το τελικό προσχέδιο για το νέο στάδιο, αντλώντας επιρροή από τα γαλλικά και γερμανικά γήπεδα –ιδιαίτερα το Σταντ ντε Ζερλάν της Λυών– ενώ γιόρταζε ταυτόχρονα την ιστορία της Πάρμα. Στις 26 Δεκεμβρίου 1922, άρχισε η κατασκευή του σταδίου και τοποθετήθηκε η πρώτη πέτρα. Η δημοτική συνεισφορά στη συνέχεια αυξήθηκε σε £100.000 λόγω του δημόσιου χαρακτήρα του έργου. Ο Ταρντίνι πέθανε λίγο μετά, στις 16 Αυγούστου 1923, αλλά το στάδιο - που αρχικά ονομαζόταν Stadio Municipale - θα ονομαζόταν προς τιμήν του. Κατά τη δεκαετία του 1970, η χωρητικότητα του σταδίου ήταν περίπου 20.000. Το στάδιο διέθετε αρχικά μια πίστα ποδηλασίας που μετατράπηκε σε χωμάτινη πίστα στίβου το 1935, η οποία με τη σειρά της ενσωματώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ένα σύγχρονο σύστημα προβολέων εγκαταστάθηκε επίσης από την Azienda Elettrica Comunale το 1954. Η Tribuna Petitot – η κύρια κερκίδα – αναδιαρθρώθηκε πλήρως από τις δημοτικές αρχές μεταξύ του 1985 και του 1990 με ενισχυμένο μπετόν, αλλά ο σύλλογος άρχιζε να ξεπερνά το γήπεδό του και η εξωτερική επέκταση είχε γίνει ανέφικτη καθώς τα κτίρια κατοικιών κατέλαβαν τη γύρω περιοχή. Η άνοδος στη Σέριε A το 1990 απαιτούσε νόμιμο ελάχιστο όριο 30.000 θέσεων για οποιουσδήποτε συλλόγους έπαιζαν σε αυτήν την κατηγορία. Η χωρητικότητα του σταδίου εκείνη την εποχή ήταν μόλις 13.500 θέσεις. Εξετάστηκαν και οι δύο βιώσιμες επιλογές: η προσαρμογή του σημερινού γηπέδου και η κατασκευή νέου σε άλλο σημείο της πόλης. Μια κοινοπραξία υπέβαλε σχέδια για την κατασκευή ενός νέου σταδίου κοντά στο Μπαγκανζόλα, λίγα μίλια έξω από την Πάρμα, στις 14 Ιουνίου 1990. Η ιδέα εγκωμιάστηκε από τις αρχές της πόλης, αλλά η πολιτική αλλαγή στις αίθουσες της πόλης οδήγησε σε καθυστερήσεις στην έγκριση των σχεδίων. Κατά συνέπεια, στις 29 Μαΐου 1991 ο σύλλογος ψήφισε με ισχνή πλειοψηφία για την ανακαίνιση του σημερινού σταδίου. Πρώτα, η κερκίδα διευρύνθηκε, ενώ στη συνέχεια, η κατασκευή «αγγλικών» γωνιακών κερκίδων – κερκίδων που γεμίζουν τις γωνίες του σταδίου και κάνουν μια ορθογώνια βάση και με τις τέσσερις κερκίδες κοντά στον αγωνιστικό χώρο, αντικαθιστώντας έτσι το οβάλ σχήμα των κερκίδων που είχε διευκολύνει μια πίστα τρεξίματος στο προηγούμενο χρόνια – ξεκίνησε. Το Curva Nord, όπου κάθονται οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί του συλλόγου, αναπτύχθηκε εκ νέου με αυτό το στυλ μετά τον θρίαμβο της Πάρμα στο Κύπελλο Ιταλίας το 1992, προτού ολοκληρωθεί η απέναντι κερκίδα ένα χρόνο αργότερα. Οι ανακαινίσεις ολοκληρώθηκαν τελικά το 1993, έχοντας ξεκινήσει το 1991, αλλά περαιτέρω σχέδια για τη βελτίωση του σταδίου εγκρίθηκαν από την πόλη στις 23 Δεκεμβρίου 1993 με τοπική χρηματοδότηση άνω των 12 δισεκατομμυρίων λιρών. Αυτή τη φορά το Tribuna Est ήταν ο στόχος. Το αποτέλεσμα της γενικής επισκευής του σταδίου –σχεδιασμένο από τους αρχιτέκτονες Στέφανο Ντέλλα Σάντα, Ιτάλο Τζέμι, Πάολο Σιμονέτι και Φαμπρίτσιο Φάμπρι– που ξεκίνησε την άνοιξη του 1991 οδήγησε σε μια σειρά ζητημάτων που σχετίζονταν με εισροές και εκροές χιλιάδων ανθρώπων. Άλλα προβλήματα ήταν η πολεοδομική θέση του γηπέδου και η συνακόλουθη αναγκαία κατασκευή του γηπέδου εντός μιας καθορισμένης περιμέτρου. Αυτό προκάλεσε δυσκολίες στην παροχή καλής θέας από όλα τα καθίσματα και σε επαρκή χαρακτηριστικά ασφαλείας. Ενώ οι πιο εντυπωσιακές διαφορές με το στάδιο ήταν η αύξηση της χωρητικότητας και η αφαίρεση της πίστας τρεξίματος, οι ανέσεις βελτιώθηκαν επίσης σημαντικά. Το 1997, το στάδιο εξουσιοδοτήθηκε να χωράει περίπου 28.000 θεατές, αν και στην πραγματικότητα υπήρχαν περίπου 29.200 φυσικές θέσεις. Στα τέλη Αυγούστου 1997, μετά την εγκατάσταση των κίτρινων καθισμάτων, η επίσημη χωρητικότητα του Στάδιο Ταρντίνι αυξήθηκε σε περίπου 29.000 θέσεις. Και πάλι το 1997, δίπλα στο Tribuna Petitot ολοκληρώθηκαν περαιτέρω εργασίες και κάτω από το περίπτερο, άνοιξε το Emporium μεγακατάστημα του συλλόγου, που πουλούσε επώνυμα προϊόντα. Το 2000 το εκδοτήριο εισιτηρίων μεταφέρθηκε στα μνημεία της εισόδου και η διάταξη του φόρουμ με τη δημιουργία ενός ξεχωριστού εστιατορίου και τραπεζαρίας κάτω από τις κερκίδες. Το 2002, μια συμφωνία μεταξύ της πόλης της Πάρμα και της ομάδας της Πάρμα A.C. σήμαινε ότι ο σύλλογος είχε μίσθωση του σταδίου για τριάντα χρόνια. Η συμφωνία έχει τεθεί σε ισχύ για να επιτρέψει στον σύλλογο να συνεχίσει την ανακαίνιση του σταδίου με στόχο τη βελτιστοποίηση των υπηρεσιών εντός του γηπέδου για τους φιλάθλους και τη μεγιστοποίηση της προσέλευσης και των εσόδων των αγώνων, αλλά πολλοί από τους στόχους που οραματίστηκαν ήταν ανέφικτοι λόγω της οικονομικής κρίσης της Παρμαλάτ, που ήταν μέρος του ίδιου εταιρικού ομίλου με την Πάρμα. Παρά την οικονομική δυστυχία, ο σύλλογος –που τώρα ανασχηματίστηκε με το όνομα Πάρμα FC το 2004– προσπάθησε να συνεχίσει να εργάζεται για τους στόχους του και το καλοκαίρι του 2006 αφαιρέθηκε το πάνω μέρος της Tribuna Est ως προετοιμασία για μια νέα κερκίδα. Ο τραγικός θάνατος του οπαδού της Πάρμα, Ματέο Μπανιαρέσι, οδήγησε τους υποστηρικτές να αλλάξουν το όνομα του Curva Nord σε Curva Nord Ματέο Μπανιαρέσι προς τιμήν του. Στις 31 Μαρτίου 2008, ο Μπανιαρέσι, μέλος των Boys Parma 1977, μιας ομάδας με πάνω από 100 ultras της Πάρμα, χτυπήθηκε στο δρόμο για το Στάδιο Ολίμπικο του Τορίνο από ένα πούλμαν που μετέφερε τους αντίπαλους οπαδούς της Γιουβέντους, αν και η πρόθεση δεν είναι γνωστή. Το 2006, η μέγιστη χωρητικότητα του γηπέδου μειώθηκε από 29.050 σε 27.906, αν και οι θεατές περιορίστηκαν σε 15.645 με το κλείσιμο του Curva Nord, του κάτω τμήματος της Tribuna Est και τη μείωση της χωρητικότητας της κύριας κερκίδας από τον σύλλογο κατά την διάρκεια παραμονής της για μία σεζόν στη Σέριε Β λόγω δομικών προβλημάτων. Το γήπεδο δέχθηκε σημαντική επέκταση ενώ η ομάδα, βρίσκονταν υπό την ιδιοκτησία της Παρμαλάτ την δεκαετία του 1990, όταν η χωρητικότητα των θέσεων αυξήθηκε από περίπου 13.500 σε 29.050. Το 2006, η χωρητικότητα μειώθηκε σε 27.906 θέσεις ωστόσο μόνο 21.473 από αυτές ήταν εγκεκριμένες για εκδηλώσεις. Η επέκταση επέτρεψε σε έναν αριθμό αγώνων της Ιταλίας να παιχτούν στο Ταρντίνι. Σχέδια επέκτασης δημοσιοποιήθηκαν στην ανεπιτυχή προσφορά της Ιταλίας για να διοργανώσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2016, τα οποία θα έκαναν την χωρητικότητα του σταδίου 31.397. Ολοκληρωμένο το 1990, το Tribuna Petitot είναι η μεγαλύτερη κερκίδα και έχει τρία επίπεδα εσωτερικά. Το αποδυτήριο στεγάζεται στο ισόγειο. Ο πρώτος όροφος φιλοξενεί τα διοικητικά γραφεία του συλλόγου, καθώς και τα δημοσιογραφικά γραφεία, τις αίθουσες δεξιώσεων και την αίθουσα τιμών. Ενώ ο δεύτερος όροφος χρησιμοποιείται για την επιτήρηση και τον έλεγχο των υπηρεσιών ασφαλείας και για τη στέγαση των μέσων ενημέρωσης. Κατέχει περίπου 8.000 θέσεις, συμπεριλαμβανομένων 348 εταιρικών θέσεων και 148 στη γκαλερί τύπου. Το στάδιο στεγάζει επίσης το Emporium, όπου οι οπαδοί μπορούν να αγοράσουν επίσημα εμπορεύματα του συλλόγου. Οι μεγαλύτεροι οπαδοί του συλλόγου τείνουν να κάθονται στο Curva Nord και οι αντίπαλοι στο Curva Sud, που χτίστηκαν και οι δύο στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η περιοχή που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα για τους φιλοξενούμενους οπαδούς μαζί με το Settore Ospiti, ήταν το Curva Sud Ospiti, το οποίο έκλεισε μετά από μια θανατηφόρα πτώση από έναν οπαδό της Βιτσέντσα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα το 2009, οπότε το γηπεδούχο τμήμα του Curva Sud φιλοξενεί προς το παρόν οπαδούς μόνο από το καλοκαίρι του 2011. Το Tribuna Est, του οποίου η χωρητικότητα μειώθηκε το 2006 εν αναμονή της επέκτασής του, περιλαμβάνει την περιοχή των οπαδών με ειδικές ανάγκες. Ακολουθεί μια ανάλυση των χωρητικοτήτων καθεμιάς από τις τέσσερις κερκίδες του σταδίου: 160 θέσεις στο Tribuna Est προορίζονται για υποστηρικτές με ειδικές ανάγκες και 2.500 από τις θέσεις στο Curva Sud προορίζονται για οπαδούς της αντίπαλης ομάδας. Στις αρχές του 2012, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου Τομάσο Γκιράρντι σημείωσε ότι οι δύο αναβληθέντες εντός έδρας αγώνες του συλλόγου εκείνη την περίοδο θα είχαν προχωρήσει εάν όλες οι εξέδρες ήταν καλυμμένες και ότι η κάλυψη της καμπύλης έπρεπε να γίνει πραγματικότητα. Ο σύλλογος θα μπορούσε επίσης να επιλέξει να μετακομίσει σε νέο γήπεδο, αν και αυτό θα ήταν αντίθετο με τις δημόσιες δηλώσεις του Γκιράρντι. Μάλλον προτίμησε να μιλήσει για το όνειρό του να ανακαινίσει το γήπεδο, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος Πιέτρο Λεονάρντι μίλησε για δυνατότητα αγοράς του γηπέδου από τις αρμόδιες δημοτικές αρχές. Τον Νοέμβριο του 2012, ο Λεονάρντι είπε ότι ήθελε «να βάλει τέλος στην κατάσταση όπου ο λαός μας, το 2012, πρέπει να παρακολουθήσει τον αγώνα στη βροχή» προσθέτοντας μια στέγη σε ακάλυπτα μέρη του σταδίου (δηλ. το Curva Sud και το Curva Nord). Υπάρχουν επίσης φήμες για μια πολύ πιο ακριβή ανακατασκευή 200 εκατομμυρίων ευρώ στην τοποθεσία του τρέχοντος σταδίου που περιλαμβάνει εμπορικό κέντρο, χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων, γυμναστήριο και πολυκινηματογράφο, αντί για μετακόμιση στα βόρεια της πόλης στο Μολετόλο ή το Μπαγκαντσόλα, όπως μερικές φορές συζητείται. Αυτό πιθανότατα θα απαιτούσε μια προσωρινή απομάκρυνση από την Πάρμα (πιθανώς στο Στάδιο Μάριο Ριγκαμόντι στη Μπρέσια), αλλά οποιαδήποτε ουσιαστική εργασία στο Ταρντίνι θα απαιτούσε σημαντικές εξωτερικές επενδύσεις. Αντί να ανακαινίσει το Ταρντίνι, η ηγεσία του συλλόγου επέλεξε να κάνει βελτιώσεις στο εξ ολοκλήρου ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο στο Κολέτσιο, το οποίο ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2012. Η δημοτική υποστήριξη για οποιοδήποτε έργο φαίνεται ιδιαίτερα απίθανη αφού ο Φεντερίκο Πιτσαρότι, που εξελέγη sindaco της Πάρμα τον Μάιο του 2012, απέκλεισε τη χρήση δημόσιου χρήματος τον Νοέμβριο του 2012. Η κατάσταση ιδιοκτησίας των γηπέδων στην Ιταλία, όπου μόνο η Γιουβέντους έχει δικό της γήπεδο, θεωρείται ευρέως ως μη ικανοποιητική. Το στάδιο δεν πληροί τα πρότυπα αγώνων της UEFA και ως εκ τούτου δεν θα επιτρέπεται να φιλοξενεί αγώνες UEFA Champions League ή UEFA Europa League. Ο λόγος για αυτό είναι η ανεπάρκεια των εγκαταστάσεων αυτού του γηπέδου. Για παράδειγμα, οι πλάτες των καθισμάτων, οι οποίες πρέπει να είναι τουλάχιστον 30 εκατοστά ύψος είναι κάτω από την απαίτηση κατά 15 εκατοστά σε ορισμένες περιοχές του εδάφους. Μια τέτοια βελτίωση θα απαιτούσε επένδυση τουλάχιστον 1.500.000 €. Εκτός από την εγκατάσταση νέων καθισμάτων, τα αποδυτήρια, οι ιατρικές εγκαταστάσεις και η δυτική κερκίδα θα απαιτήσουν ανακαίνιση. Το κόστος αυτών των μέτρων σημαίνει ότι ο πιθανός οικοδεσπότης των ευρωπαϊκών αγώνων που θα παίξει ο σύλλογος θα είναι το Στάδιο Αλμπέρτο Μπράγκα της Μόντενα. Η εθνική ομάδα της Ιταλίας δεν έχει εθνικό στάδιο και πολλές διαφορετικές εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνται από τις ομάδες της σε όλα τα επίπεδα. Ένας από αυτούς τους χώρους είναι το Στάδιο Ένιο Ταρντίνι, αν και αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επίσημους αγώνες λόγω της ανεπάρκειας των θέσεων. Αυτό οδήγησε στη μεταφορά του αγώνα Ιταλίας-Εσθονίας στο Στάδιο Αλμπέρτο Μπράλια στη Μόντενα, που πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιουνίου 2011. Δεν έχει επιλεγεί ως γηπεδούχος σε κανένα από τα μεγάλα τουρνουά που έχει φιλοξενήσει μέχρι σήμερα η Ιταλία: το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, το Γιούρο 1968, το Γιούρο 1980 και το Παγκόσμιο Κύπελλο 1990, αλλά ήταν στον προσωρινό κατάλογο για την τελικά αποτυχημένη προσφορά για το Γιούρο 2016, παρά την αποτυχία να μπει στην αποτυχημένη λίστα προσφορών για τοΓιούρο 2012. Τον Σεπτέμβριο του 2020, ο αγώνας της Μολδαβίας στο UEFA Nations League εναντίον του Κοσσυφοπεδίου διεξήχθη στο στάδιο καθώς η Μολδαβία δεν αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο. Το Ταρντίνι έχει φιλοξενήσει έξι πλήρεις διεθνείς αγώνες των Azzurri, πέντε από τους οποίους έχει κερδίσει η Ιταλία. Το στάδιο είναι ένα από τα μόλις 50 που χρησιμοποιούσαν οι Ιταλοί για εντός έδρας αγώνες στην ιστορία τους και είναι ένα από τα δεκαπέντε πιο χρησιμοποιημένα. Οι δύο πρώτοι αγώνες που παίχτηκαν στο Ταρντίνι ήταν φιλικά πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο που αγωνίστηκαν από προπονητές που είχαν προηγουμένως διοικήσει τον σύλλογο – οι Αρίγκο Σάκι και Τσέζαρε Μαλντίνι. Οι άλλοι τρεις αγώνες έχουν παιχτεί κατά τη διάρκεια των τριών πιο πρόσφατων προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η νίκη επί της Ουγγαρίας ήταν ο τελευταίος αγώνας της Ιταλίας στην πορεία της η οποία της εξασφάλισε την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Ο αγώνας με τη Λευκορωσία παίχτηκε νωρίτερα στην πορεία της, αλλά ο θρίαμβος στην Πάρμα έστειλε τους Ιταλούς στην κορυφή του ομίλου τους. Ο πιο πρόσφατος ανταγωνιστικός διεθνής που έπαιξε στο Ταρντίνι ήταν προκαθορισμένος. Στις 29 Μαΐου 2012, το Ταρντίνι επρόκειτο να φιλοξενήσει το τρίτο του διεθνές φιλικό, φέρνοντας τους Ιταλούς εναντίον του Λουξεμβούργου, αλλά το παιχνίδι εγκαταλείφθηκε μετά από έναν θανατηφόρο σεισμό 5,8 Ρίχτερ 36 μίλια ανατολικά της Πάρμας. Ως ένδειξη τιμής στους 24 θανάτους που προκλήθηκαν από τον σεισμό, η Ιταλία έπαιξε φιλικό εναντίον της Γαλλίας στο Ταρντίνι στις 14 Νοεμβρίου 2012. Υποστήριξε επίσης μια πρωτοβουλία κατά της βίας κατά των γυναικών. Μπροστά σε ένα ξεπούλημα πλήθος, η Γαλλία κέρδισε τον αγώνα με 2–1, προκαλώντας την πρώτη ήττα στην Ιταλία στο Ταρντίνι. Το Ταρντίνι έχει φιλοξενήσει δύο διεθνείς αγώνες των Azzurrini. Ο δεύτερος από αυτούς ήταν ο δεύτερος των δύο αγώνων, που έληξε 2–2, ένα αποτέλεσμα αρκετό για να αποκλείσει τους Ιταλούς εκτός έδρας, αφού ο πρώτος αγώνας έληξε χωρίς τέρματα. Πληροφορίες σχετικά με αγώνες πρωταθλήματος που διεξήχθησαν στο Στάδιο Ένιο Ταρντίνι από την Πάρμα τα τελευταία 50 χρόνια στις δύο κορυφαίες κατηγορίες του συστήματος ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου παρατίθενται παρακάτω. Η ομάδα ράγκμπι της Πάρμα χρησιμοποιούσαν το Ταρντίνι στις πρώτες μέρες τους, συμπεριλαμβανομένης της ακμής τους τη δεκαετία του 1950, αλλά ο σύλλογος μετακόμισε στη συνέχεια στο Στάδιο Φρατέλι Τσέρβι την επόμενη δεκαετία. Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, η αυξανόμενη δημοτικότητα της ένωσης ράγκμπι στην Ιταλία σήμαινε ότι το σημερινό γήπεδο Στάδιο Φλαμίνιο γινόταν λιγότερο βιώσιμο ως έδρα για την Ιταλία και το Στάδιο Λουίτζι Φεράρις στη Γένοβα και το Ταρντίνι προτάθηκαν ως εναλλακτικοί χώροι αφού είναι στη Βόρεια Ιταλία, όπου το ράγκμπι είναι πιο δημοφιλές. Για το Πρωτάθλημα Έξι Εθνών 2012, χρησιμοποιήθηκε το Στάδιο Ολίμπικο, επίσης στη Ρώμη. Το Ταρντίνι φιλοξένησε επίσης τον καθοριστικό αγώνα της διοργάνωσης αμερικανικού ποδοσφαίρου της Ιταλίας στις 8 Ιουλίου 1989 στο Superbowl Italiano IX της ιταλικής Football League. Το παιχνίδι έριξε τους Seamen Milano εναντίον των Frogs Legnano με τους Frogs Legnano να κερδίζουν με 39–33. Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, το Ταρντίνι επιλέχθηκε ως ο ουδέτερος χώρος για να φιλοξενήσει τον αγώνα της Serie A μεταξύ της Κάλιαρι και της Γιουβέντους λόγω της μη διαθεσιμότητας του γηπέδου του πρώτου, του Στάδιο Ις Αρένας. Το στάδιο βρίσκεται σε κεντρική τοποθεσία στην πόλη της Πάρμα και απέχει 30 λεπτά με τα πόδια κατά μήκος της Viale Mentana, στη συνέχεια της Viale S. Michele πριν από μια αριστερά στροφή στον κυκλικό κόμβο στη Viale Partigiani d'Italia, από το σιδηροδρομικό σταθμό της Πάρμα, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του κέντρου της πόλης. Εναλλακτικά, τα λεωφορεία 8 ή 9 μπορούν και τα δύο να μετακινηθούν από το σιδηροδρομικό σταθμό στο στάδιο. Η υπηρεσία λεωφορείου εξυπηρετεί επίσης όσους κάνουν χρήση του χώρου στάθμευσης Α1 έξω από την πόλη. Μια απευθείας οδήγηση προς το στάδιο περιλαμβάνει μια έξοδο στον Α1 στον κόμβο της Πάρμα. Η UEFA δήλωσε ότι ο τομέας μεταφορών της Πάρμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανός να υποστηρίξει αγώνες του Γιούρο 2016. Επίσημος ιστότοπος (in ιταλική) Ο επίσημος ιστότοπος του SSD Parma Calcio 1913 Αρχειοθετήθηκε 2018-09-17 στο Wayback Machine. Archived
Το Στάδιο Ένιο Ταρντίνι, που συνήθως αναφέρεται ως Il Tardini, είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Πάρμα της Ιταλίας, που βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πόλης, ανάμεσα στο κέντρο και τα τείχη της. Είναι το γήπεδο της Πάρμα Κάλτσιο 1913. Το στάδιο χτίστηκε το 1923 και πήρε το όνομά του από έναν από τους πρώην προέδρους της Πάρμα, τον Ένιο Ταρντίνι. Το στάδιο είναι το δέκατο ένατο μεγαλύτερο γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ιταλία και το δεύτερο μεγαλύτερο στην περιφέρεια Εμίλια-Ρομάνια με χωρητικότητα 22.352 θεατών. Το στάδιο είναι το έκτο παλαιότερο ιταλικό γήπεδο ποδοσφαίρου που χρησιμοποιείται ακόμα. Το στάδιο ήταν μέρος της ανεπιτυχούς προσφοράς της Ιταλίας για το δικαίωμα να φιλοξενήσει το Γιούρο 2016 ενώ σχέδια για αύξηση της χωρητικότητας σε 31.397 θέσεις (30.225 για το τουρνουά) και στέγαση στις γωνίες και τα άκρα του σταδίου υποβλήθηκαν ως μέρος της προσφοράς. Θα φιλοξενούσε αγώνες στη φάση των ομίλων και έναν αγώνα της φάσης των 16 και το κόστος της ανακαίνισης θα ήταν 40 εκατομμύρια ευρώ εάν είχε επιλεγεί η Ιταλία για να φιλοξενήσει το τουρνουά και η Πάρμα είχε επιλεγεί ως μία από τις εννέα διοργανώτριες πόλεις, μειωμένες από τις δώδεκα αρχικά υποψήφιες. Η UEFA επαίνεσε τις χερσαίες συγκοινωνιακές συνδέσεις της Πάρμα ως «πάνω από το σημείο αναφοράς», παρά το γεγονός ότι αυτό έγινε αντιληπτό ως αδυναμία του σταδίου από τους ιδιοκτήτες του συλλόγου, αλλά οι συνδέσεις του αεροδρομίου επικρίθηκαν καθώς η μόνη σύνδεση αεροδρομίου-γηπέδου ήταν να γίνει με λεωφορείο, αν και η αξιολόγηση του ίδιου του αεροδρόμιο της Πάρμα ήταν «λίγο πάνω από το σημείο αναφοράς».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%88%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B9
Πωλ Μπεναζέ
Ο Πωλ Μπεναζέ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1876. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε στρατιωτική καριέρα όπου και φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή του Σαίν-Συρ από την οποία εξήλθε ανθυπολοχαγός το 1898. Αργότερα όμως κατέχοντας τον βαθμό του λοχαγού παραιτήθηκε από τις τάξεις του στρατού, όπου σπουδάζοντας στη συνέχεια νομικά επιδόθηκε επαγγελματικά στη δικηγορία, στη λογοτεχνία αλλά και στην πολιτική όπου και εκλέχθηκε βουλευτής και στη συνέχεια γερουσιαστής φιλελεύθερων αρχών 1933-1940. Υπό την τελευταία ιδιότητα υπήρξε εισηγητής της κοινοβουλευτικής επιτροπής επί του προϋπολογισμού των στρατιωτικών και των εξοπλισμών από το 1914 μέχρι το 1918, καθώς και πρόεδρος της Επιτροπής των Εξοπλισμών στη διάρκεια του Α' Π.Π.. Στην αρχή του Α' Π.Π. ο Μπερναζέ στάλθηκε από την γαλλική κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην Αθήνα προκειμένου να διαπραγματευτεί την έξοδο της "ουδέτερης" Ελλάδας στον πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ. Τελικά αυτό συνέβη αφού κατέστη η Ελλάδα προτεκτοράτο υπό τον αρμοστή Κ. Ζοννάρ. Μετά τον Α' Π.Π. ανέλαβε υφυπουργός εκπαίδευσης στην κυβέρνηση του Αριστίντ Μπριάν. Παράλληλα ο Μπεναζέ υπήρξε μέλος της Γεωγραφικής Εταιρείας της Γαλλίας καθώς και μέλος της εταιρείας των Γάλλων θεατρικών συγγραφέων. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων το δραματικό έργο "Σιμόνη" (1902), το διήγημα "Ο Φάρος" κ.ά. Ο Π. Μπεναζέ πέθανε στο Παρίσι στις 23 Σεπτεμβρίου του 1948, έχοντας βιώσει τη χώρα του υπό γερμανική κατοχή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.ΙΖ΄ σελ.581. Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.13ος, σελ.936. Κ. Παπαρηγόπουλος "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" τομ. 8ος, σελ.258, 267-268 και 272.
Ο Πωλ Μπεναζέ (γαλλ. Paul Bénazet, 1876 - 1948), ήταν Γάλλος, στρατιωτικός, νομικός, πολιτικός και συγγραφέας, που το όνομά του συνδέθηκε με τη νεότερη ελληνική ιστορία και ειδικότερα τη περίοδο του Εθνικού Διχασμού. Το πλήρες όνομά του εξελληνισμένα ήταν Παύλος Λουδοβίκος Θεόδωρος Μπεναζέ, (Paul Louis Théodore Bénaze).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AD
Μομπάιλ (Αλαμπάμα)
Το Μομπάιλ, ιδρύθηκε το 1702 από Γάλλους αποίκους, ως η πρώτη πρωτεύουσα της Γαλλικής Λουιζιάνας. Μέχρι την προσάρτησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1813, αποτελούσε αποικία αρχικά της Γαλλίας, στη συνέχεια της Μεγάλης Βρετανίας, και τέλος της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου , η πόλη παραδόθηκε στις δυνάμεις των Βορείων (ομοσπονδιακές δυνάμεις της Ένωσης) στις 12 Απριλίου 1865, μετά τις νίκες της Ένωσης, σε δύο οχυρά που προστάτευαν την πόλη. Το Μομπάιλ, βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της πολιτείας της Αλαμπάμα. Απέχει 271 χιλιόμετρα (168 μίλια) νοτιοδυτικά από την πρωτεύουσα της πολιτείας, Μοντγκόμερι, και 413 χιλιόμετρα (257 μίλια) από το Μπέρμινγχαμ. Επίσης, απέχει 232 χιλιόμετρα (144 μίλια) βορειοανατολικά από τη Νέα Ορλεάνη, και 95 χιλιόμετρα (59 μίλια) δυτικά από την Πενσακόλα της Φλόριντα. Η συνολική έκταση της πόλης του Μομπάιλ, ανέρχεται σε 466 τετραγωνικά χιλιόμετρα (km2). Kλίμα Το Μομπάιλ, βρίσκεται στον Κόλπο του Μεξικού, και έχει ήπιο υποτροπικό κλίμα, με ζεστά και υγρά καλοκαίρια, και ήπιους και βροχερούς χειμώνες. Η χαμηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία, είναι –18°C (τον Φεβρουάριο του 1899), ενώ η υψηλότερη καταγεγραμμένη θερμοκρασία, είναι 41°C (τον Αύγουστο του 2000). Επίσης, λόγω του κλίματός του, το Μομπάιλ, είναι επιρρεπές σε τροπικές καταιγίδες, τυφώνες και έντονες βροχοπτώσεις.
Το Μομπάιλ (ή Μομπίλ) (αγγλικά: Mobile, Alabama), είναι πόλη των ΗΠΑ στην πολιτεία της Αλαμπάμα και είναι έδρα της κομητείας Μομπάιλ. Έχει πληθυσμό 193.806 κατοίκους (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2022), και αποτελεί την 4η μεγαλύτερη πόλη της Αλαμπάμα. Η μητροπολιτική περιοχή του Μομπάιλ, έχει πληθυσμό 334.000 κατοίκους (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2022), και είναι η 3η μεγαλύτερη στην πολιτεία. Η συνδυασμένη στατιστική περιοχή του Μομπάιλ, έχει πληθυσμό 661.964 κατοίκους (σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2020). Το Μομπάιλ, βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Αλαμπάμα, και είναι το μεγαλύτερο και μοναδικό λιμάνι αλμυρού νερού της πολιτείας, βρισκόμενο στον Κόλπο του Μομπάιλ, ο οποίος είναι μέρος του Κόλπου του Μεξικού. Το λιμάνι του Μομπάιλ, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια στις Ηνωμένες Πολιτείες.Το Μομπάιλ, αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό κέντρο στην Ακτές του Κόλπου του Μεξικού, διαθέτωντας αρκετά μουσεία, συμφωνική ορχήστρα, επαγγελματική όπερα και μπαλέτο, καθώς επίσης, διαθέτει αξιοσήμαντο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%B9%CE%BB_(%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B1)
Βούνιον το βολβοκάστανον
Τα τοπικά ονόματα για αυτό το μπαχαρικό είναι: Στα Χίντι, kala zeera (μαύρο κύμινο) ή shahi zeera (αυτοκρατορικό κύμινο), στα Ούρντου, سیاہ زیرہ (syah zirah, «μαύρο κύμινο»), کالا زیرہ (kaala zirah, «μαύρο κύμινο») και زيره كوهی (zirah kuhi, «κύμινο βουνού/άγριο»), στα Περσικά زيره كوهی (zireh kuhi, «άγριο ​​κύμινο») και στα Τατζίκ, сиёх дона (siyoh dona, «μαύρος σπόρος») και στα Μαλαγιάλαμ, «സഹജീരകം». Ο συνήθης χρησιμοποιούμενος όρος στα Χίντι shahi zeera, πιθανόν να είναι μια στρέβλωση του syahi (μαύρο στα Περσικά) zeera. Ωστόσο, στην Ινδουστανική γλώσσα, ο όρος syahi επίσης σημαίνει «μελανωμένο μαύρο». Στη Βεγγαλική, kalo zeera επίσης σημαίνει μαύρο κύμινο, αλλά αναφέρεται στη νιγέλα, το (Μελάνθιον το ήμερον, (Nigella sativa)), όχι στο Βούνιον το βολβοκάστανον (Bunium bulbocastanum). Η νιγκέλλα χρησιμοποιείται ευρέως ως καρύκευμα στη Βεγγαλική κουζίνα, ενώ το Β. το βολβοκάστανον είναι σπάνιο. Το φυτό φύεται άγριο σε ένα ευρύ φάσμα από την νοτιοανατολική Ευρώπη ανατολικά προς τη νότια Ασία. Φτάνει σε ύψος, περίπου 60 εκατοστά (24 in) και σε πλάτος τα 25 εκατοστά (9,8 in), φέρει δε κροσσώδη φύλλα και ερμαφρόδιτα άνθη· τα οποία επικονιάζονται από έντομα και αυτογονιμοποιούνται. Τα φυτά από τα οποία μπορεί κανείς να συλλέξει Kala Zeera είναι στην περιοχή του υψηλότερου υψομέτρου του τομέα Drass και Kargil στην περιοχή Leh και σε ορισμένα μέρη επίσης του Spiti. Τα φυτά δεν είναι περισσότερο από ένα μέτρο σε ύψος και περίπου 60 εκατοστά σε πλάτος. Ο θάμνος φέρει μικρού μεγέθους σπόρους και μπορεί κανείς να τους αποσπάσει μόλις το φυτό / θάμνος είναι πολύ ξηρό. Ο κάθε θάμνος δεν παράγει περισσότερα από 5-8 γραμμάρια Zeera, συμβάλλοντας έτσι στην υψηλή τιμή των 2 δολαρίων ΗΠΑ ανά 10 γρ. (τιμή του 1987). Η μικρή στρογγυλεμένη κύρια ρίζα (taproot) είναι βρώσιμη είτε ωμή, είτε μαγειρεμένη και λέγεται ότι έχει τη γεύση του γλυκού κάστανου. Το φύλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βότανο ή ως γαρνιτούρα παρομοίως με το μαϊντανό. Οι σπόροι αποτιμώνται ως γαρνιτούρα υψηλής αξίας, σε πολύ ιδιαίτερα Ινδικά πιάτα και δεν θα πρέπει να αλεστούν, καθότι έτσι θα μειωθεί η γεύση τους. [1]
Το Βούνιον το βολβοκάστανον (Bunium bulbocastanum) είναι ένα είδος φυτού που ανήκει στην οικογένεια των Απιίδων (Apiaceae). Σχετίζεται με το κύμινο (Cuminum cyminum), ονομάζεται επίσης και μεγάλη λεπτοκαρυά. Συχνά συγχέεται με τη Νιγέλα την εδώδιμο (Nigella sativa) (που επίσης ονομάζεται μαύρο κύμινο, μαυρόσπορος ή μαύρο αγριοκύμινο).Οι αποξηραμένοι καρποί από το Βούνιον το βολβοκάστανον (Bunium bulbocastanum), που έχουν μια καπνιστή, γήινη γεύση, ονομάζονται δε μαύρο κύμινο, μαύρο αγριοκύμινο, μαυρόσπορος και χρησιμοποιούνται ως μαγειρικό καρύκευμα στη βόρεια Ινδία, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές, το Αφγανιστάν, τοΤατζικιστάν και το Ιράν. Εκτός των περιοχών αυτών, είναι σχεδόν άγνωστο. Η ρίζα του που μοιάζει με κόνδυλο, συλλέγεται τοπικά για βρώση· εξ ου και οι αναφερόμενες σε αυτό ονομασίες «λεπτοκαρυά» ή «καστανιά».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CF%84%CE%BF_%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%B2%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD
Μπάρμπαρα Λόνγκι
Η Μπάρμπαρα Λόνγκι γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1552 στη βόρεια ιταλική πόλη Ραβέννα, όπου πέρασε όλη της τη ζωή. Ο πατέρας της, Λούκα Λόνγκι (1507–1580), ήταν πολύ γνωστός μανιεριστήςζωγράφος και ο μεγαλύτερος αδελφός της Φραντσέσκο (1544–1618) ήταν επίσης ζωγράφος. Και τα δύο αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους και ήταν μέλη του εργαστηρίου του με την Μπάρμπαρα να βοηθά σε έργα όπως η εργασία σε μεγάλες εικόνες Αγίας Τράπεζας. Επίσης μοντελοποίησε και απέκτησε κάποια εξοικείωση με τη διαδικασία προώθησης έργων τέχνης της σε πάτρονες. Αν και η εκπαίδευσή της ολοκληρώθηκε το 1570, οι δεσμοί της με την οικογένειά της και με το εργαστήριο του πατέρα της παρέμειναν ισχυροί. Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή της, ακόμη και αν υπήρξε ποτέ παντρεμένη. Η Λόντι έχαιρε μεγάλου σεβασμού ως πορτρετίστα αλλά μόνο ένα από τα πορτρέτα της, ο Μοναχός της Καμαλντόλε, είναι γνωστό σήμερα. Αυτός είναι επίσης ο μόνος γνωστός πίνακας που απεικονίζει ενήλικο άνδρα και ένας από τους λίγους που περιλαμβάνει ημερομηνία (αν και το τελευταίο ψηφίο δεν είναι εντελώς ευανάγνωστο · μπορεί να είναι 1570 ή 1573). Ο πατέρας του Longhi την είχε απεικονίσει ως Αγία Βαρβάρα στον πίνακα του 1570, Παναγία Βρεφοκρατούσα με Αγίου. Η Λόνγκι πιθανότατα ποζάρισε για τον πίνακα του πατέρα της Ο γάμος της Κανά. Η Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας ( παραπάνω ) έχει έντονη ομοιότητα με τις απεικονίσεις του πατέρα της στους δύο πίνακες που αναφέρονται παραπάνω και γενικά αναγνωρίζεται ως αυτοπροσωπογραφία. Για την απεικόνιση της Λόνγκι ως της αριστοκρατικής, καλλιεργημένης Αγίας Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας, η Ιρένε Γκρατσιάνι αναγράφει ότι «όταν εμφανίζει μια εικόνα του εαυτού της, η Μπάρμπαρα παρουσιάζεται επίσης σύμφωνα με το μοντέλο της ενάρετης, κομψής και πολυμαθούς γυναίκας, επανεξετάζοντας τα θέματα που η Λαβίνια [ Φοντάνα ] είχε αναπτύξει αρκετά χρόνια νωρίτερα στη Μπολόνια, σύμφωνα με ρεπερτόριο που συνδέεται με τον ύστερο Μενιερισμό". Έχει προταθεί ότι η Λόνγκι μπορεί να παρουσίασε την αυτοπροσωπογραφία της ως την λατρευτική εικόνα αγίου, προκειμένου να αποφευχθεί η εμφάνιση της αμαρτίας της ματαιοδοξίας . Αρχικά ανατέθηκε για το μοναστήρι του Ζγίου Απολλινάριου στο Κλάσσε, ο πίνακας αποκτήθηκε από το Museo d'Arte della Città di Ravenna το 1829 και υποβλήθηκε σε αποκατάσταση το 1980. Υπάρχουν πολλές άλλες απεικονίσεις της ως Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας. Οι περισσότεροι από τους πίνακες της Λόνγκι είναι χωρίς υπογραφή, αλλά σε έναν περιλάμβανε τα αρχικά "BLF", που σημαίνει "Barbara Longhi fecit" ("Δημιουργία της Μπάρμπαρα Λόνγκι") και σε ένα άλλο, "BLP", (Barbara Longhi pinxi, "Η Μπάρμπαρα Λόνγκι το ζωγράφισε ". Καθώς σχεδόν όλη η εργασία της δεν είχε υπογραφή, είναι άγνωστο πόσα έργα ζωγραφικής δημιούργησε ή εξακολουθούν να υπάρχουν. Μόνο περίπου δεκαπέντε αποδίδονται με βεβαιότητα σε αυτήν. Από αυτούς, περίπου δώδεκα είναι πίνακες της Παναγίας Βρεφοκρατούσας. Τέτοιοι πίνακες ήταν πολύ δημοφιλείς κατά τη διάρκεια της Αντμεταρρύθμισης . Πιστεύεται ότι ορισμένα από τα έργα της ενδέχεται να έχουν αποδοθεί εσφαλμένα στον πατέρα της. Μεταξύ των έργων του Longhi που δεν απεικονίζουν την Παναγία είναι η Ιουδήθ με την κεφαλή του Ολοφέρνη (περίπου 1570–75). Αυτό το θέμα ζωγράφισαν και άλλες γυναίκες καλλιτέχνες όπως οι Φέντε Γκαλίτσια (Fede Galizia), Ελιζαμπέτα Σιράνι και Αρτεμίζια Τζεντιλέσκ. Η έκδοση της Λόνγκι διαφέρει πολύ από τις δύο εκδόσεις που ζωγράφισε η Τζεντιλέσκι στο ότι δεν απεικονίζει τη βίαιη πράξη. Αντ 'αυτού, η Ιουδήθ της φαίνεται να ζητά συγχώρεση καθώς ατενίζει προς τον παράδεισο. Αυτό είναι σύμφωνο με τις ιδέες της Αντιμεταρρύθμισης σχετικά με την προθυμία να παραδεχτεί κάποιος το σφάλμα του και να πιστεύει στην απαλλαγή του μετανοούντος. Η απλότητα της σύνθεσης και της λεπτής χρωματικής παλέτας που χρησιμοποιείται στους πίνακές της αντικατοπτρίζουν επίσης τα δόγματα της Αντιμεταρρύθμισης. Τα σχετικά μικρά έργα της, σε αντίθεση με τις μεγάλες εικόνες Αγίας Τράπεζας που δημιούργησε ο πατέρας της, είναι ενδεικτικά της επιδιωκόμενης έμφασης στις λατρευτικές σκέψεις. Προσπάθησε να προκαλέσει ενσυναίσθηση στον θεατή με τα θέματα της. Αντιστάθηκε στην τάση να δημιουργεί τεράστιες βιβλικές σκηνές, αντί να επικεντρώνεται στις γαλήνιες απεικονίσεις της Παναγίας και του Βρέφους. Οι καλλιτεχνικές της επιρροές περιλάμβαναν τον Ραφαήλ, τον Αντόνιο ντα Κορρέτζιο, τον Παρμιτζανίνο, τον Μαρκαντόνιο Ραϊμόντι και τον Αγκοστίνο Βενετσάνο . Η διεθνής επιτυχία της διάσημης Ιταλίδας ζωγράφου Σοφονίσμπα Ανγκουίσσολα (Sofonisba Anguissola) είναι πιθανόν να την ενέπνευσε. Ενώ επηρεάστηκε από αυτές τις μεγάλες μορφές, το δικό της μοναδικό ύφος εξελίχθηκε. Παράδειγμα είναι η ευαίσθητη απόδοση χαρακτηριστικών, όπως τα χέρια και ο λαιμός στις Παναγίες της, και η χρήση της "ζεστής και λεπτής χρυσής παλέτας". Συνδέει την παραδοσιακή σύνθεση με την ένταση της αίσθησης και τον καινοτόμο χρωματισμό." Απεβίωσε στη Ραβέννα στις 23 Δεκεμβρίου 1638, σε ηλικία 86 ετών. Η Λόνγκι είναι μία από τις λίγες γυναίκες καλλιτέχνες που αναφέρονται στη δεύτερη έκδοση (1568) του Ιταλού ζωγράφου ιστορικού τέχνης Τζόρτζο Βαζάρι και συγγραφέα του επικού έργου "Lives of the Most Excellent Painters, Sculptors and Architects" . Ο Βαζάρι γράφει ότι η Λόνγκι "σχεδιάζει πολύ καλά και έχει αρχίσει να χρωματίζει μερικά πράγματα με χάρη και τρόπο". Αλλά όπως η Ζερμέν Γκρηρ αναγράφει στο βιβλίο της The Obstacle Race: The Fortunes of Women Painters and their Work, τέτοιες «τυχαίες» επιλογές γυναικών καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένης της Λόνγκι , σπάνια προσέφεραν «σοβαρή κριτική για το επίτευγμά τους». Στη συνέχεια, η Γκρηρ προσέφερε τη δική της εκτίμηση: "Η έξοδος της Μπάρμπαρα ήταν σημαντική, όλες οι μικρές εικόνες της, αξιοθαύμαστες για την καθαρότητα της γραμμής τους και την απαλή φωτεινότητα του χρώματος" και "Η Λόνγκι φέρνει στην εξαιρετικά συντηρητική της δημιουργία πινάκων μια απλότητα και ένταση αίσθησης αρκετά πέρα από τον πανηγυρικό πατέρα της και τον αδελφό της. Παρά την κάποια φήμη στην πόλη της, Ραβέννα, η Λόνγκι δεν ήταν γνωστή αλλού κατά τη διάρκεια της ζωής της. Οι πίνακες της παρέχουν κάποια απεικόνιση της επιρροής της Αντιμεταρρύθμισης στην τοπική τέχνη. Το Museo d'Arte della Città di Ravenna διαθέτει επτά έργα της Λόνγκι , καθώς και έδτεκα από τον πατέρα της Λούκα και τρία από τον αδελφό της Φραντσέσκο. Το έργο της εκπροσωπείται στις συλλογές του Μουσείου του Λούβρου (Παρίσι), του Εθνικού Μουσείου Τέχνης της Ρουμανίας (Βουκουρέστι), της Πινακοθήκης Μπρέρα (Μιλάνο), Εθνική Πινακοθήκη της Μπολόνια, Museo Biblioteca del Grappa, Μουσείο Τέχνης Walters (Βαλτιμόρη, Μέριλαντ) ), και το Μουσείο Τέχνης της Ινδιανάπολης, καθώς και στη Santa Maria Maggiore (Ραβέννα). Κατάλογος Ιταλών ζωγράφων Ceroni, Nadia (2007). «Barbara Longhi». Στο: National Museum of Women in the Arts. Italian Women Artists from Renaissance to Baroque. Milan, Italy: Skira Editore S.p.A. ISBN 978-88-7624-919-8. Cheney, Liana De Girolami (2001). Delia Gaze, επιμ. Concise Dictionary of Women Artists. Taylor & Francis. ISBN 978-1-57958-335-4. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. Greer, Germaine (2001). The Obstacle Race: The Fortunes of Women Painters and Their Work. Tauris Parke. ISBN 978-1-86064-677-5. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. Tinagli, Paola (1997). Women in Italian Renaissance Art: Gender, Representation, Identity. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-4054-2. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. Uglow, Jennifer S.· Hendry, Maggy (1999). The Northeastern Dictionary of Women's Biography. UPNE. ISBN 978-1-55553-421-9. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Barbara Longhi στο Wikimedia Commons
Η Μπάρμπαρα Λόνγκι (Barbara Longhi, 21 Σεπτεμβρίου 1552 - 23 Δεκεμβρίου 1638) ήταν Ιταλίδα ζωγράφος. Έχαιρε μεγάλου θαυμασμο,ύ εν όσω ζούσε, ως πορτρετίστα, αν και τα περισσότερα πορτρέτα της είναι τώρα χαμένα ή χωρίς απόδοση. Το έργο της, όπως οι πολλοί πίνακες ζωγραφικής της Παναγίας με το Βρέφος, της απέδωσε φήμη ως καλλιτέχνιδας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1_%CE%9B%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B9
Αχμέντ Ραντί
Ο Ραντί άρχισε να δημιουργεί επιτυχημένη καριέρα όταν έφυγε από την ομάδα Αλ Ζαβράα για να ενταχθεί στην ανερχόμενη δύναμη του ιρακινού ποδοσφαίρου Αλ Ρασίντ με την οποία κατέκτησε το νταμπλ δύο συνεχόμενες χρονιές. Οδήγησε τον σύλλογο στον τελικό του Ασιατικού Πρωταθλήματος Συλλόγων το 1988–89, χάνοντας από την ομάδα του Κατάρ Αλ Σαντ στο εκτός έδρας γκολ. Αργότερα πέρασε τέσσερα χρόνια στο Κατάρ πριν τελειώσει την καριέρα του με την πρώτη του ομάδα.Έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Ιράκ σε αγώνα με αντίπαλο την Ιορδανία στις 21 Φεβρουαρίου 1982. Σημείωσε 8 γκολ στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986, οδηγώντας το Ιράκ για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο Μεξικό. Ο Ραντί σημείωσε το μοναδικό γκολ του Ιράκ στο Παγκόσμιο Κύπελλο με ένα χαμηλό σουτ στη γωνία των διχτυών στον αγώνα με το Βέλγιο στην ήττα με 2–1. Παραμένει ο μόνος ποδοσφαιριστής του Ιράκ που έχει σκοράρει σε τελική φάση παγκόσμιας διοργάνωσης.Με το Ιράκ κέρδισε δύο Αραβικά Κύπελλα, ένα χρυσό μετάλλιο σε Ασιατικούς Αγώνες και ένα Κύπελλο Κόλπου το 1988 (όπου ήταν και πρώτος σκόρερ με 4 γκολ), ενώ συμμετείχε με το Ιράκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1988, σκοράροντας από ένα γκολ σε αγώνες με τη Ζάμπια (αποτέλεσμα 2–2) και τη Γουατεμάλα (νίκη του Ιράκ με 3–2). Συνολικά σημείωσε 62 γκολ σε 121 διεθνείς συμμετοχές. Το 2000 ψηφίστηκε 9ος καλύτερος Ασιάτης ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από την IFFHS.Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε προπονητική καριέρα για τέσσερα μόνο χρόνια. Το 1999 έγινε πρόεδρος της ομάδας που τον ανέδειξε, Αλ Ζαβράα. Στη δεκαετία του 2010 ασχολήθηκε με την πολιτική χωρίς επιτυχία. Αλ Ζαβράα ΣΚ Πρωτάθλημα Ιράκ (2) : 1990–91, 1998–99 Κύπελλο Ιράκ (6) : 1981–82, 1989–90, 1990–91, 1992–93, 1997–98, 1998–99Αλ Ρασίντ Πρωτάθλημα Ιράκ (3) : 1986–87, 1987–88, 1988–89 Κύπελλο Ιράκ (2) : 1987–88, 1988–89Ιράκ Ασιατικοί αγώνες : 1982 Αραβικό Κύπελλο (2) : 1985, 1988 Κύπελλο Αραβικού Κόλπου : 1988Ατομικές διακρίσεις Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιράκ : 1985–86 Πρώτος σκόρερ Κυπέλλου Αραβικού Κόλπου : 1988 Καλύτερος Ασιάτης ποδοσφαιριστής : 1988 IFFHS : 9ος καλύτερος Ασιάτης ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
Ο Αχμέντ Ραντί (20 Απριλίου 1964 – 21 Ιουνίου 2020) ήταν Ιρακινός διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ψηφίστηκε ως ο καλύτερος Ασιάτης ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 1988, ο πρώτος νικητής στην ιστορία του θεσμού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84_%CE%A1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF
Σύστημα ευρωπαϊκών διοργανώσεων καλαθοσφαίρισης
Η EuroLeague είναι η αδιαφιλονίκητα κορυφαία διοργάνωση καλαθοσφαίρισης στην Ευρώπη, η οποία διοργανώνεται από την Euroleague Basketball και κάθε χρόνο περιλαμβάνει συλλόγους από 10 έως 11 χώρες. Την τρέχουσα σεζόν συμμετέχουν 18 ομάδες, 11 με 10ετές συμβόλαιο συμμετοχής, οι οποίες είναι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα, η Μπασκόνια, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Φενέρμπαχτσε, η Ανατολού Εφές, η Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο, η Μακάμπι Τελ Αβίβ και η Ζάλγκιρις Κάουνας. Στις 11 προστίθενται και οι 7 που πληρούν τις προϋποθέσεις κάθε σεζόν. Επί του παρόντος, οι 7 αυτές θέσεις διανέμονται στον νικητή της Αδριατικής Λίγκας (Liga ABA), του Γερμανικού Πρωταθλήματος (BBL), της VTB United League (στον φιναλίστ αν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας κατακτήσει το πρωτάθλημα) και σε σωματεία του Ισπανικού πρωταθλήματος (Liga ACB), του Γαλλικού πρωταθλήματος (LNB Pro A) και τέλος στους κατόχους του EuroCup ή της EuroLeague, εφόσον δεν έχουν κερδίσει τη συμμετοχή τους διαφορετικά.Το EuroCup είναι μια διοργάνωση χαμηλότερου επιπέδου, η οποία διοργανώνεται επίσης από την Euroleague Basketball και σήμερα αποτελείται από 24 ομάδες από όλη την Ευρώπη. Συνολικά έχουν λάβει μέρος ομάδες από περισσότερες από 30 χώρες. To Basketball Champions League, ξεκίνησε το 2016, είναι μια διοργάνωση ανταγωνιστική της EuroLeague. Αρχικά, η FIBA ​​είχε την πρόθεση να αναλάβει τη λειτουργία της EuroLeague, κάτι που απορρίφθηκε από τους εμπλεκόμενους συλλόγους, οπότε η FIBA ​​ξεκίνησε τη δική της διοργάνωση. Το Basketball Champions League περιλαμβάνει 32 ομάδες κάθε χρόνο. Μέχρι σήμερα έχουν συμμετάσχει συνολικά σύλλογοι από περισσότερες από 20 χώρες. Η FIBA ​​διοργανώνει επίσης το FIBA Europe Cup, τη δική της χαμηλότερου επιπέδου διοργάνωση. Ανταγωνίζονται 32 ομάδες και οι ομάδες οι οποίες δεν προκρίνονται από την κανονική σεζόν του Basketball Champions League συμμετέχουν στα επόμενα στάδια του FIBA Europe Cup. Ο πρωταθλητής του FIBA Europe Cup έχει την ευκαιρία να παίξει στο Basketball Champions League της επόμενης σεζόν. Από το 2019, έχουν συμμετάσχει συνολικά ομάδες από περισσότερες από 30 εθνικές ομοσπονδίες. Τα ονόματα των διαφόρων ευρωπαϊκών και διαπεριφερειακών διασυλλόγικών διοργανώσεων έχουν αλλάξει συχνά με την πάροδο του χρόνου Ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει τη δομή των βαθμίδων της πυραμίδας, τόσο για την πρώην εποχή της FIBA και της ULEB, όσο και την τρέχουσα εποχή της Euroleague Basketball και της FIBA / Basketball Champions League. Οι τρέχουσες διοργανώσεις εμφανίζονται με πράσινο. Κατάταξη των ευρωπαϊκών διοργανώσεων Εξέλιξη των ευρωπαϊκών διοργανώσεων Εκτός από τα εθνικά πρωταθλήματα των χωρών, υπάρχουν διαπεριφερειακά πρωταθλήματα που περιλαμβάνουν συλλόγους από διάφορες χώρες. Η Αδριατική Λίγκα (Liga ABA) είναι διεθνής διοργάνωση καλαθοσφαίρισης που ιδρύθηκε το 2001. Διεξάγεται με τη συμμετοχή των κορυφαίων ομάδων από τη Σερβία, την Κροατία, τη Σλοβενία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, ενώ για δύο σεζόν είχε συμμετάσχει και το Ισραήλ. Σε μεγάλο βαθμό αποτελεί αναβίωση του Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος. Οι ομάδες που συμμετέχουν στην Αδριατική Λίγκα συμμετέχουν στα εθνικά τους πρωταθλήματα μόνο στη φάση των Πλέι-Οφ. Εξαίρεση αποτέλεσε η Μακάμπι Τελ Αβίβ, που συμμετείχε και στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος του Ισραήλ. Οι ομάδες της διοργάνωσης συμμετέχουν κανονικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο νικητής της διοργάνωσης συμμετέχει ]] της επόμενης σεζόν Η Βαλκανική Λίγκα (BIBL) είναι διεθνής διοργάνωση καλαθοσφαίρισης που ιδρύθηκε το 2008. Συμμετέχουν σ’ αυτή ομάδες από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, την Κροατία, τη Σερβία ενώ από τη σεζόν 2011-12 συμμετέχουν και ομάδες από το Ισραήλ, αν και η χώρα αυτή δεν σχετίζεται με τα Βαλκάνια. Τη σεζόν 2012-2013 συμμετείχε στη λίγκα και ομάδα από την Ελλάδα, η ομάδα της Καβάλας. Σκοπός της ίδρυσης της Λίγκας ήταν να δοθεί η δυνατότητα σε ομάδες που δεν είχαν εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, να συμμετάσχουν σε μία διεθνή διοργάνωση και παράλληλα να μην επιβαρυνθούν με το κόστος μεγάλων μετακινήσεων. Η VTB Λίγκα (VTB United League) είναι διεθνής διοργάνωση καλαθοσφαίρισης που ιδρύθηκε το 2008. Συμμετέχουν ομάδες της βορειοανατολικής Ευρώπης και σκοπός της δημιουργίας της ήταν να δημιουργηθεί ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με τις ισχυρότερες ομάδες κρατών, της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης. Συμμετείχαν αρχικά ομάδες από τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία. Από τη σεζόν 2010-11 προστέθηκαν ομάδες από τη Φινλανδία την Πολωνία και τη Λευκορωσία ενώ από τη σεζόν 2011-12 προστέθηκαν και ομάδες από την Τσεχία και το Καζακστάν. Σε μεγάλο βαθμό η λίγκα έχει οδηγήσει στην ανασύσταση του πρωταθλήματος της Σοβιετικής Ένωσης. Η VTB Λίγκα είναι μέλος της ULEB. Οι ομάδες που συμμετέχουν στην VTB Λίγκα, συμμετέχουν τόσο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όσο και στα εθνικά τους πρωταθλήματα, με εξαίρεση το ρωσικό πρωτάθλημα το οποίο συγχωνεύθηκε πλήρως στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ένας σύλλογος από το πρωτάθλημα προκρίνεται στη EuroLeague της επόμενης σεζόν, εκτός από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία κατέχει συμβόλαιο συμμετοχής στη EuroLeague. Η Βαλτική Λίγκα (BBL) ήταν μία διεθνής διοργάνωση καλαθοσφαίρισης, που ιδρύθηκε το 2004 και τελευταία της διοργάνωση ήταν το 2018 (14 σεζόν). Συμμετείχαν σ’ αυτή ομάδες από τις Βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λεττονία, Εσθονία) άλλα και το Καζακστάν με τη Φινλανδία. Σε προηγούμενες περιόδους συμμετείχε και η Σουηδία με μία ομάδα. Οι ομάδες που συμμετείχαν στη Βαλτική Λίγκα συμμετείχαν και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όσο και στα εθνικά τους πρωταθλήματα. Οι ομάδες που καταλάμβαναν τις πρώτες θέσεις, την επόμενη περίοδο αγωνίζονταν μόνο στη φάση των πλέι-οφ και παράλληλα συμμετείχαν στη VTB Λίγκα. Η εξέλιξη των ονομασιών των διαφόρων διεθνών ευρωπαϊκών διηπειρωτικών και διαπεριφερειακών επαγγελματικών διασυλλογικών διοργανώσεων (1990—2020): 1990—1991: FIBA European Champions' Cup FIBA European Cup Winners' Cup (τελευταία περίοδος) FIBA Korać Cup FIBA European Super Cup (τελευταία περίοδος) 1991—1992: FIBA European League «FIBA Euro League» (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA European Champions' Cup) FIBA European Cup (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA European Cup Winners' Cup) FIBA Korać Cup 1992—1993: FIBA European League (FIBA Euro League) FIBA European Cup FIBA Korać Cup 1993—1994: FIBA European League (FIBA Euro League) FIBA European Cup FIBA Korać Cup 1994—1995: FIBA European League (FIBA Euro League) FIBA European Cup FIBA Korać Cup 1995—1996: FIBA European League (FIBA Euro League) FIBA European Cup (τελευταία περίοδος) FIBA Korać Cup 1996—1997: FIBA Euroleague (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA European Championship «FIBA Euro League») FIBA EuroCup (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA European Cup) FIBA Korać Cup 1997—1998: FIBA Euroleague FIBA EuroCup (τελευταία περίοδος) FIBA Korać Cup 1998—1999: FIBA Euroleague FIBA Saporta Cup (προηγουμένως ονομαζόταν EuroCup) FIBA Korać Cup 1999—2000: FIBA Euroleague (τελευταία περίοδος υπό τη FIBA Europe) FIBA Saporta Cup FIBA Korać Cup 2000—2001: Euroleague (πρώτη περίοδος υπό τη Euroleague Basketball) FIBA SuproLeague (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA Euroleague, με διοργανώτρια αρχή τη FIBA Europe) FIBA Saporta Cup FIBA Korać Cup 2001—2002: Euroleague (συνένωση της Euroleague με τη SuproLeague) FIBA Saporta Cup (τελευταία περίοδος) FIBA Korać Cup (τελευταία περίοδος) Adriatic League (πρώτη περίοδος) 2002—2003: Euroleague ULEB Cup (πρώτη περίοδος) FIBA Europe Champions Cup (πρώτη περίοδος) Adriatic League 2003—2004: Euroleague ULEB Cup FIBA Europe League (πρώτη περίοδος) FIBA Europe Cup (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA Europe Champions Cup) Adriatic League 2004—2005: Euroleague ULEB Cup FIBA Europe League FIBA Europe Cup Adriatic League Baltic League (πρώτη περίοδος) 2005—2006: Euroleague ULEB Cup FIBA EuroCup (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA Europe League) FIBA EuroCup Challenge (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA Europe Cup) Adriatic League Baltic League 2006—2007: Euroleague ULEB Cup FIBA EuroCup FIBA EuroCup Challenge (πρώτη περίοδος) Adriatic League Baltic League 2007—2008: Euroleague ULEB Cup FIBA EuroCup Adriatic League Baltic League 2008—2009: Euroleague Eurocup (προηγουμένως ονομαζόταν ULEB Cup) FIBA EuroChallenge (προηγουμένως ονομαζόταν FIBA EuroCup) Adriatic League Balkan International League (πρώτη περίοδος) Baltic League 2009—2010: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge VTB United League (πρώτη περίοδος) Adriatic League Balkan International League Baltic League 2010—2011: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2011—2012: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2012—2013: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2013—2014: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2014—2015: Euroleague Eurocup FIBA EuroChallenge (τελευταία περίοδος) VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2015—2016: Euroleague Eurocup FIBA Europe Cup VTB United League Adriatic League Balkan International League Baltic League 2016—2017: EuroLeague EuroCup Basketball Champions League FIBA Europe Cup VTB United League Adriatic League Alpe Adria Cup Balkan International League Baltic League 2017—2018: EuroLeague EuroCup Basketball Champions League FIBA Europe Cup VTB United League Adriatic League Alpe Adria Cup Balkan International League Baltic League (τελευταία περίοδος) 2018—2019: EuroLeague EuroCup Basketball Champions League FIBA Europe Cup VTB United League Adriatic League Alpe Adria Cup Balkan International League 2019—2020: EuroLeague EuroCup Basketball Champions League FIBA Europe Cup VTB United League Adriatic League Alpe Adria Cup Balkan International LeagueΕπίσης, έχουν υπάρξει μερικές άλλες διεθνείς διασυλλογικές διοργανώσεις καλαθοσφαίρισης στην Ευρώπη, οι οποίες δεν υφίστανται πλέον. Πολλές άλλες έχουν αλλάξει τις ονομασίες τους αρκετές φορές. Σύλλογοι από 15 χώρες μοιράζονται τους τίτλους. Άλλες 6 χώρες έστειλαν ομάδα στον τελικό χωρίς να κερδίσει το κύπελλο. Τελευταία ενημέρωση: 14/01/2020 Κάθε χώρα έχει γενικά το δικό της σύστημα, με μια ιεραρχική μορφή και δυνατότητα προβιβασμού και υποβιβασμού μεταξύ των διοργανώσεων, καθώς και πλέι-οφ μετά την κανονική περίοδο. Συνήθως, υπάρχουν επαγγελματικές και ημιεπαγγελματικές ομάδες στις υψηλότερες κατηγορίες και ερασιτεχνικές στις χαμηλότερες. Το Ισπανικό πρωτάθλημα (Liga ACB) θεωρείται το ποιοτικότερο εθνικό πρωτάθλημα στην Ευρώπη, έχοντας την πολυπληθέστερη παρουσία στη EuroLeague, με τουλάχιστον τέσσερις συλλόγους κάθε σεζόν. Στα ισχυρότερα πρωταθλήματα περιλαμβάνονται η VTB United League, το Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Τουρκίας (BSL), το Ελληνικό πρωτάθλημα (Greek Basket League), το Ιταλικό πρωτάθλημα (LBA) και το Γαλλικό πρωτάθλημα (LNB Pro A). Κατάταξη ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων καλαθοσφαίρισης Ελληνικό σύστημα πρωταθλημάτων καλαθοσφαίρισης ανδρών Πρωτάθλημα Ελλάδας καλαθοσφαίρισης ανδρών Euroleague official website Eurocup official website FIBA Europe Cup official website
Το σύστημα ευρωπαϊκών διοργανώσεων καλαθοσφαίρισης ή πυραμίδα ευρωπαϊκών διοργανώσεων καλαθοσφαίρισης είναι μια σειρά αλληλοσυνδεόμενων διοργανώσεων οι οποίες αφορούν επαγγελματικούς συλλόγους καλαθοσφαίρισης στην Ευρώπη. Οι σύλλογοι μπορούν να κερδίσουν τη συμμετοχή τους σε αυτές τις διοργανώσεις μέσω των εθνικών και διαπεριφερειακών τους πρωταθλημάτων, πλην κάποιων ομάδων που έχουν συμβόλαιο συμμετοχής ανεξαρτήτου κατάταξης. Το σύστημα έχει μια ιεραρχική μορφή με δυνατότητα προβιβασμού και υποβιβασμού μεταξύ των διοργανώσεων σε διαφορετικά επίπεδα. Επί του παρόντος υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις της πυραμίδας, που ελέγχονται από δύο φορείς. Η Euroleague και το Eurocup διεξάγονται από την εταιρεία Euroleague Basketball, ενώ το Basketball Champions League και το FIBA Europe Cup από την επιτροπή FIBA Europe, η οποία είναι υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή ζώνη της FIBA.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82
Κόκκινη τρομοκρατία (Ελλάδα)
Η μάχη του Φαρδύκαμπου το Φεβρουάριο του 1943 σηματοδότησε την ενίσχυση του ΕΑΜ σε όλη την επικράτεια και για τους κατακτητές επιβεβαίωσε την επιρροή του στο πληθυσμό της υπαίθρου. Με την αντικατάσταση της δωσιλογικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου από την κυβέρνηση Ράλλη δύο μήνες αργότερα η αντιμετώπιση του αριστερού αντάρτικου αποτέλεσε κεντρικό στόχο των κατακτητών και σημαντικού τμήματος των παλαιών πολιτικών και του αστικού κόσμου. Στο δεύτερο διάγγελμα του, το Μάιο, ο νέος κατοχικός πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης, κατήγγειλε τρομοκρατία του ΕΑΜ στην ύπαιθρο και αργότερα υποστήριξε ότι οι επικείμενες αντιανταρτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις δε θα στρέφονταν ενάντια σε φιλήσυχους πολίτες, αλλά σε αιμοσταγείς κομμουνιστές, που δεν είχαν δεχτεί να καταθέσουν τα όπλα και θα οδηγούνταν σε ειδικά στρατοδικεία που συγκροτήθηκαν.Το Φεβρουάριο του 1943 εμφανίστηκε στα Πιέρια η πρώτη ανταρτοομάδα της οργάνωσης ΥΒΕ/ΠΑΟ, που από την ίδρυσή της ήταν εχθρικά διακείμενη προς τους «αναρχικούς» και «διεθνιστές» του ΕΑΜ, λόγω της στήριξης του ΚΚΕ στην αυτονομία της Μακεδονίας το 1924. Εξαιτίας των επαφών και σχέσεων αξιωματικών της ΥΒΕ/ΠΑΟ με τη δωσιλογική διοίκηση, ιδίως τον Αθανάσιο Χρυσοχόου, το ΕΑΜ αντιμετώπισε με εχθρότητα την ομάδα αυτή, ο ΕΛΑΣ τη διέλυσε ως αντιεαμική «φασιστική προδοτική» και ορισμένα μέλη της ξεκίνησαν να συνεργάζονται με τους Γερμανούς. Στην περιοχή της Κοζάνης, όπου στις αρχές του 1943 επικρατούσε το ΕΑΜ, ξέσπασαν συγκρούσεις και μετά από μία μάχη στον Αυγερινό τον Απρίλιο ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε τέσσερεις αξιωματικούς της ΠΑΟ στη Βουχωρίνα, όχι ως συνεργάτες των κατακτητών, αλλά ως «αντεπαναστάτες» και επειδή «δεν αντιστάθηκαν στους Ιταλούς» και με την ορθή κατηγορία ότι επιδίωκαν να επιβληθούν στον ΕΛΑΣ με τα όπλα. Ανάλογες εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν και στην περιοχή της Καστοριάς την ίδια εποχή, προξενώντας λίγες μέρες αργότερα εκτελέσεις εαμικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του Λάζου Τερπόφσκι ή Ζησιάδη. Προς τα τέλη του 1943, ελλείψει πολεμοφοδίων για την επικράτηση εναντίον του ΕΛΑΣ ανώτεροι αξιωματικοί της ΠΑΟ ζήτησαν βοήθεια από το δωσιλογικό καθεστώς. Μετά από επαφές του στη Θεσσαλονίκη με ανώτερους αξιωματικούς της ΠΑΟ ο υπουργός της δωσιλογικής κυβέρνησης Νικόλαος Λούβαρις σε επιστολή του προς το Ράλλη τον Ιανουάριο του 1944, με την οποία ζητούσε να υποστηριχτούν υλικά και να εξοπλιστούν τα "Εθνικά Τμήματα" της ΠΑΟ, έγραφε ότι τα στρατιωτικά σώματα της ΠΑΟ είχαν σχηματιστεί για να εναντιωθούν στους αντάρτες του ΕΛΑΣ που τρομοκρατούν τους κατοίκους της υπαίθρου. Σε επιστολή της ΠΑΟ προς τον πρωθυπουργό της εξόριστης κυβέρνησης, επίσης τον Ιανουάριο του 1944, γινόταν λόγος για απηνή δίωξη όλων των εθνικιστών από το ΕΑΜ, ως αποτέλεσμα της οποίας παρουσιαζόταν η μετακίνηση στη Θεσσαλονίκη από περιοχές υπό την κυριαρχία του ΕΛΑΣ «50.000 προσφύγων» και η ένοπλη συνεργασία με τους κατακτητές ως «αυτοάμυνα εναντίον των κομμουνιστών», ενώ γραφόταν ότι δεν υπήρχε πλέον αντικατοχικός αγώνας, αλλά μόνο χωρισμός των Ελλήνων σε κομμουνιστές του ΕΑΜ και εθνικιστές.Η θέση περί τρομοκρατίας των «μπολσεβίκων» του ΕΑΜ συναντιόταν σταθερά και σε δημόσιες ανακοινώσεις αξιωματικών των Ταγμάτων Ασφαλείας. Παρόμοια ήταν η αντιτρομοκρατική ρητορική των κατοχικών δυνάμεων. Η αρχή της γερμανικής κατοχικής πολιτικής ότι πρέπει να απαντιέται «ο τρόμος με τρόμο» για να εξαλειφθεί η λαϊκή υποστήριξη της αντίστασης οδήγησε σε μία θετική προδιάθεση για τη χρήση αντιποίνων. Προς το τέλος της κατοχής η Βέρμαχτ και τα Ες-Ες εξέτασαν από κοινού την ιδέα να συγκροτήσουν «αντιτρομοκρατικά» αποσπάσματα, που θα εξόντωναν σωρηδόν αμάχους για να κάμψουν την αντίσταση. Έτσι, την άνοιξη του 1944 ξεκίνησαν να δρουν υπό γερμανική στρατιωτική διοίκηση στη Θεσσαλία, προπύργιο της ΕΑΜικής δράσης, ένοπλες ομάδες του ΕΑΣΑΔ, που για να επικρατήσουν των «τρομοκρατών» επέβαλαν μέχρι τη γερμανική αποχώρηση ένα καθεστώς τρόμου, κυρίως στο Βόλο, στο οποίο αντέδρασε το ΕΑΜ αναλαμβάνοντας εκστρατεία τρομοκράτησης των «αντιδραστικών» με την ΟΠΛΑ. Η συνήθης άποψη των Βρετανών αξιωματικών της SOE ήταν πως, παρόλη την ισχύ του, το ΕΑΜ δεν απολάμβανε καθολικής υποστήριξης από τους Έλληνες αλλά αυτή οφειλόταν, σε κάποιο βαθμό, στην άσκηση πίεσης. Έτσι, σε έκθεσή του μετά από επιτόπια περιοδεία το καλοκαίρι του 1943 ο αντισυνταγματάρχης Στήβενς έγραψε ότι πάνω από τα μισά μέλη του ΕΑΜ παρέμεναν στην οργάνωση λόγω τρομοκρατίας ή ελλείψει εναλλακτικής αντιστασιακής διεξόδου. Ο Νίκολας Χάμοντ, σύνδεσμος του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής στην κατεχόμενη από τον Άξονα Ελλάδα, έγραψε ότι ο ο ΕΛΑΣ εγκατέστησε στην Ελεύθερη Ελλάδα καθεστώς τρομοκρατίας, επισημαίνοντας την ελληνική προέλευση της λέξης και υποδεικνύοντας κάποια ελληνική ιδιαιτερότητα ως σχετική με το φαινόμενο. Το μοτίβο της ερυθράς τρομοκρατίας υπήρχε ήδη από το 1944 στο λόγο των Ελλήνων αντικομμουνιστών, από τους οποίους προβλήθηκε ως μέρος της προπαγάνδας εναντίον των αντιπάλων τους. Το 1944 βασιλόφρονες αξιωματικοί προσχώρησαν μαζικά στο 5/42 Σύνταγμα της ΕΚΚΑ, το οποίο δρούσε στην περιοχή της Φωκίδας, δεν υπάκουαν στον επικεφαλής τους, Δημήτριο Ψαρρό, αποκήρυσσαν την ΕΚΚΑ και στρέφονταν εναντίον του ΕΑΜ, εντείνοντας τις σχέσεις του 5/42 με τον ΕΛΑΣ και παρέχοντας αφορμές σε αδιάλλακτους του ΕΛΑΣ να δράσουν εναντίον του. Τον Απρίλιο του 1944 με προσωπική πρωτοβουλία του Βελουχιώτη ο ΕΛΑΣ διέλυσε το 5/42 και μετά τη διάλυσή του δολοφονήθηκαν δεκάδες άνδρες του και ο Ψαρρρός, δίχως να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, παρά τις οδηγίες της ΠΕΕΑ. Αυτό χρησιμοποιήθηκε στο συνέδριο του Λιβάνου το Μάιο του 1944 ο πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου κατηγόρησε το ΕΑΜ ότι σκόπευε να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία και έκανε λόγο για τρομοκράτηση των χωρικών της υπαίθρου από τον ΕΛΑΣ. Έχοντας αναλάβει προ ολίγου την πρωθυπουργία επιδιώκοντας τη σύγκρουση με το ΕΑΜ, ο Παπανδρέου εκφώνησε μια εισαγωγική ομιλία στην οποία παρουσίαζε την Αντίσταση όχι ως τμήμα της προσπάθειας των Συμμάχων, αλλά ως μια μορφή τρομοκρατίας, αναφερόμενος στη δολοφονία του Ψαρρού και το κίνημα της Μέσης Ανατολής. Έχοντας πρόσφατα πληροφορηθεί τη δολοφονία του Ψαρρού, ανάλογες τοποθετήσεις κατά του ΕΑΜ έκαναν και άλλοι πολιτικοί αστικών κομμάτων, όπως ο Γεώργιος Καρτάλης, εκπρόσωπος της ΕΚΚΑ. και το θέμα κυριάρχησε στις συνομιλίες.Το «Εθνικόν Συμβόλαιον», η συμφωνία που προέκυψε το Μάιο, έθετε ως στόχο, μεταξύ άλλων, την παύση της τρομοκρατίας στην ύπαιθρο, αναφορά που αποσκοπούσε στον περιορισμό της δράσης του ΕΛΑΣ από πολιτικούς των αστικών σχηματισμών. Η καταγγελία του ανακοινωθέντος από την ΠΕΕΑ παρακρατήθηκε από Βρετανούς με αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ να υπογράψουν τη συμφωνία, δεχόμενοι στη συνέχεια τις επικρίσεις EAMικών στελεχών στην Ελλάδα. Τον Ιούλιο το ΕΑΜ, η ΠΕΕΑ και το ΚΚΕ έθεσαν ως έναν από τους όρους τους για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση τη διευκρίνιση ότι με την αναφορά αυτή δεν εννοούνταν η δράση του ΕΛΑΣ, αλλά λόγω των πολιτικών εξελίξεων τον Αύγουστο υπαναχώρησαν και το ΕΑΜ δέχτηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση δίχως να έχει γίνει δεκτός κανένας από τους όρους. Όταν με την απελευθέρωση οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ διεκδίκησαν σημαντικό μερίδιο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας επικαλούμενοι την υποστήριξή τους από τη λαϊκή πλειοψηφία, οι αντίπαλοί τους υποστήριξαν πως η υποστήριξη αυτή ήταν πλαστή και οφειλόμενη στην προπαγάνδα και την τρομοκρατία.Σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Κλογκ, «αν και το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν απέφευγε καθόλου την τρομοκρατία, το κίνημά του είχε μια γνήσια μαζική υποστήριξη», βασιζόμενο και στην υποστήριξη πολλών φιλελεύθερων, παρά την κομμουνιστική του κατεύθυνση, καθώς παρείχε απτά παραδείγματα μιας ελκυστικής προοπτικής, εξαιτίας της μέριμνάς του για τις ανάγκες και την ευημερία των αγροτικών πληθυσμών και των γυναικών, σε αντίθεση με την ιδιοτέλεια των παλαιών πολιτικών. Εκφάνσεις κόκκινης τρομοκρατίας εντάθηκαν στη Μακεδονία αμέσως μετά την Κατοχή. Πολλοί αιχμάλωτοι του ΕΑΜ στην Μακεδονία απελευθερώθηκαν μετά τα Δεκεμβριανά της Αθήνας, όμως δεν αποφεύχθηκαν οι εκτελέσεις αιχμαλώτων, όπως συνέβη στην Αρναία.Στο μέτωπο της Ηπείρου, μετά την επικράτηση του ΕΛΑΣ επί του ΕΔΕΣ κατά τις δεκεμβριανές συγκρούσεις, πραγματοποιήθηκαν μαζικές εκτελέσεις στην πόλη της Άρτας και στον νομό Ιωαννίνων. Συγκεκριμένα, μετά την κατάληψη της Άρτας από τον ΕΛΑΣ - και παρά τις διαβεβαιώσεις τοπικών εαμικών στελεχών - εκτελέστηκαν είκοσι μέλη του ΕΔΕΣ με την κατηγορία του «δοσιλογισμού». Στα τέλη Ιανουαρίου του 1945, μετά την ανακωχή της 11ης Ιανουαρίου, δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν στη μαζική εκτέλεση περίπου 85 ατόμων, πρώην ανταρτών και στελεχών του ΕΔΕΣ καθώς και συγγενών τους (ανάμεσά τους και γυναικόπαιδα), στη θέση Νταλαμάνι της Λάκκας Σουλίου. Την επαύριο των Δεκεμβριανών του 1944 ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στον αντιεαμικό τύπο βιωματικές καταγραφές Αθηναίων που είχαν βρεθεί στο στόχαστρο των εξεγερμένων. Οι ωμότητες για τις οποίες κατηγορούσαν το ΕΑΜ οι εκπρόσωποι της νικήτριας παράταξης περιλάμβαναν τις μαζικές εκτελέσεις αμάχων και ένστολων αιχμαλώτων από τον ΕΛΑΣ και την Εθνική Πολιτοφυλακή, τη μετακίνηση εκτός Αθηνών πεζή και σε δυσμενείς συνθήκες χιλιάδων Αθηναίων ομήρων και την εκδικητική καταστροφή κατοικιών εθνικοφρόνων. Με συμμετοχή του κατοχικού συνεργάτη των γερμανικών αρχών ιατροδικαστή Δημήτριου Καψάσκη από τα μέσα Ιανουαρίου του 1945 και για ένα μήνα εκτέθηκαν στο Περιστέρι εκατοντάδες πτώματα, από τα οποία 250 είχαν εκταφεί εκεί και κάποια είχαν μεταφερθεί από άλλες περιοχές. Οι φωτογραφίες των ομαδικών αυτών τάφων αναπαρήχθησαν μαζικά ως τεκμήρια «θηριωδιών» του ΕΑΜ, οδηγώντας στην αποσιώπηση της μοίρας των εκατοντάδων αμάχων που σκοτώθηκαν κατά τα Δεκεμβριανά από βρετανικά πυρά, αμαυρώνοντας το εαμικό κίνημα και οδηγώντας στην έναρξη των διώξεων εαμιτών αντιστασιακών το επόμενο διάστημα.Με πρωτοβουλία της διορισμένης από την κυβέρνηση Παπανδρέου προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ και του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα, Ρέτζιναλντ Λήπερ και μετά από πρόταση του Τσώρτσιλ, στάλθηκε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1945 μία ερευνητική αποστολή Βρετανών συνδικαλιστών με επικεφαλής τον σκοπίμως επιλεχθέντα μετριοπαθή συνδικαλιστή και κριτικό του κομμουνισμού, Γουόλτερ Σίτριν. Η «επιτροπή Σίτριν», όπως έγινε γνωστή, έμεινε στην Αθήνα από τον Ιανουάριο ως το Φεβρουάριο του 1945, απέφυγε να συναντήσει εκπροσώπους του ΕΑΜ, ασχολήθηκε μόνο τυπικά με τις καταγγελίες της Αριστεράς για τρομοκρατία από κυβερνητικές δυνάμεις, ενώ δεχόμενος πληροφόρηση από τη βρετανική πρεσβεία επισκέφθηκε το Περιστέρι και υιοθέτησε την κρίση των δικαστικών αρχών που απέδιδαν το σύνολο των πέντε χιλιάδων νεκρών αμάχων σε «κομμουνιστικές ωμότητες».Η παρουσίαση ιστοριών ωμοτήτων του ΕΛΑΣ από το Σίτριν σε δημόσιες εμφανίσεις του στη Βρετανία στον τύπο, στο ραδιόφωνο και με την κυκλοφορία μίας έκθεσης με τα προειλημμένα πορίσματα της επιτροπής του προκάλεσε τη μεταστροφή του βρετανικού τύπου όσον αφορά την αγαθή προαίρεση της βρετανικής επέμβασης και την οριστική παύση άσκησης κριτικής στην κυβέρνηση Τσώρτσιλ για τους χειρισμούς της στην Ελλάδα από τους Εργατικούς, οι βουλευτές των οποίων ήταν ήδη απρόθυμοι να επικρίνουν τον απαρτιζόμενο από απλούς στρατιώτες εργατικής προέλευσης Βρετανικό στρατό. Στην Ελλάδα, η έκθεση Σίτριν αναδημοσιεύθηκε από το ειδησεογραφικό δελτίο του στρατηγού Σκόμπι και τον αντιεαμικό τύπο καθώς και τα όργανα των Γερμανών που κατείχαν ακόμη εδάφη της Κρήτης. Η έκθεση Σίτριν υιοθέτησε πλήρως τις απόψεις του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού για την έκταση και τους στόχους της κόκκινης τρομοκρατίας, αναπαρήγαγε φωτογραφικό υλικό από το Περιστέρι που τεκμηρίωνε την «κομμουνιστική θηριωδία», καταδίκασε τις «τρομοκρατικές» μεθόδους του ΕΛΑΣ, ζητώντας την άμεση απελευθέρωση μερικών χιλιάδων ομήρων που κρατούνταν από τον ΕΛΑΣ, δικαιολογούσε την προφυλάκιση 20.000 εαμιτών και δεν ανέφερε τίποτα για την τύχη των εαμιτών αιχμαλώτων των Βρετανών στην Αίγυπτο. Ενστερνιζόμενη το λόγο περί ερυθράς τρομοκρατίας, η επιτροπή δικαίωσε την αντίστοιχη με εκείνη των κατοχικών δυνάμεων επιχειρηματολογία του ελληνικού αντικομμουνισμού, τον οποίο καθιστούσε πλέον αποδεκτό στο αξιακό πλαίσιο του «Συμμαχικού Αγώνα», και έδρασε καθοριστικά για την απαρχή της νομιμοποίησης του νέου μεταπολεμικού καθεστώτος και συνολικά του κρατικού μηχανισμού. Από το τέλος των Δεκεμβριανών και εξής ιδρύθηκε μία σειρά συλλόγων εθνικοφρόνων θυμάτων της δράσης του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που στόχευαν σε αποζημιώσεις για τη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων κατά την Κατοχή και ακολούθως, αλλά με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους παγίωσαν την αντικομμουνιστική εκδοχή για την ερυθρά βία. Σημαντικότερος ανάμεσά τους ήταν ο πανελλήνιος σύλλογος «Ο Άβελ», που ιδρύθηκε το 1945, επιζητούσε αποζημιώσεις για τα μέλη του, την εκτέλεση των καταδικών ελασιτών σε θάνατο και, δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί χιλιάδες θύματα «της βίας και της τρομοκρατίας», την ακύρωση της αμνήστευσης ελασιτών από την κυβέρνηση Σοφούλη. Το Σεπτέμβριο του 1945 εξέδωσε ένα τρίγλωσσο φυλλάδιο (στα αγγλικά, ελληνικά και γαλλικά),με τίτλο «Αυτό είναι το ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα» στο οποίο διεκτραγωδούνταν τα Δεκεμβριανά και παρουσιαζόταν ο ΕΛΑΣ ως οργάνωση που «χωρίς λόγον και διά της τρομοκρατίας» επεκτάθηκε το 1942-3 σε όλη την Ελλάδα και συνεργάστηκε με Γερμανούς, Βούλγαρους και Ιταλούς για να την «υποτάξει». Το φυλλάδιο αυτό κυκλοφόρησε σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα τα επόμενα χρόνια από τον «Άβελ» στο εσωτερικό της χώρας και από το υφυπουργείο τύπου στο εξωτερικό. Επαναλαμβανόμενος σταθερά από το 1943 ως το 1946 ο λόγος περί ερυθράς τρομοκρατίας λειτούργησε ως καταλύτης για τη συγκρότηση τα χρόνια αυτά της παράταξης των εθνικοφρόνων.Το 1945, ο Γεώργιος Παπανδρέου εξέδωσε το έργο Η Απελευθέρωσις της Ελλάδος, στο οποίο υποστηρίζει πως την αποκλειστική ευθύνη για τα Δεκεμβριανά φέρουν το ΚΚΕ/ΕΑΜ, τα οποία μέσα από την «τρομοκρατική τους δράση» επιδίωξαν να επιβάλλουν τη δικτατορία του προλεταριάτου.Ταυτόχρονα, αναφέρει πως η σχέση μεταξύ ΕΑΜ και ταγμάτων ασφαλείας ήταν «σχέση αιτίας και αποτελέσματος» ενώ ευθύνη για την προδεκεμβριανή κρίση φέρει μόνο το ΚΚΕ λόγω της εμμονής του να διατηρήσει τον ΕΛΑΣ με στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Ένας από τους πιο συγκροτημένους εκπροσώπους της πρώιμης μετεμφυλιακής εθνικόφρονος ιστοριογραφίας, το πρώην στέλεχος του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, Γιάννης Καραμούζης, εισηγήθηκε στο βιβλίο του Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά του 1950 ένα ερμηνευτικό σχήμα, κατά το οποίο από το 1943 το ΕΑΜ ασκούσε τρομοκρατία σε όλη την έκταση της ελληνικής επικράτειας για να επιβάλει τη δικτατορία του ΚΚΕ. Η ένταξη στα Τάγματα Ασφαλείας περιγράφηκε από τον Καραμούζη ως επανάσταση εναντίον της τρομοκρατίας. Η ρητορική περί ερυθράς τρομοκρατίας ήταν ένα από τα επιχειρήματα που διατυπώνονταν από εθνικόφρονες για να υποστηρίξουν τη θέση ότι η Αντίσταση του ΕΑΜ υπήρξε επικινδυνότερη από την Κατοχή και για να παρουσιαστεί η ένταξη στα Τάγματα Ασφαλείας ως μικρότερο κακό από το ΕΑΜ. Η υποστήριξη αυτών των θέσεων γινόταν σταθερά με αναφορά στις ενδοαντιστασιακές συγκρούσεις, που παρουσιάζονταν μονόπλευρα, στους χώρους κράτησης αιχμαλώτων του ΕΑΜ, που περιγράφονταν ως στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως τα ναζιστικά, και στις εκτελέσεις εθνικοφρόνων και δωσιλόγων από την ΟΠΛΑ, με σκοπό την αναδρομική νομιμοποίηση της ένταξής τους στα Τάγματα Ασφαλείας.Μετά το πραξικόπημα και την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967 σε μνημόσυνα για το μπλόκο της Κοκκινιάς πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι δικαιολογούσαν το μπλόκο αποσιωπώντας τη συμμετοχή ταγματασφαλιτών σε αυτό και περιγράφοντάς το ως γερμανική αντίδραση αφενός οφειλόμενη στην τρομοκρατία του ΚΚΕ κατά εθνικοφρόνων στην πόλη των Αθηνών το καλοκαίρι του 1944 και αφετέρου στρεφόμενη αποκλειστικά ενάντια στους «τρομοκράτας της ΟΠΛΑ», τους οποίους -αντιστρέφοντας την πραγματικότητα- κατήγγελαν ότι επιδίωκαν τα μπλόκα, για να δράσουν ως κουκουλοφόροι καταδίδοντας εθνικιστές στους Γερμανούς ως δήθεν ελασίτες. O Βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ έχει αναφέρει περιστατικά που υποστηρίζουν την ύπαρξη τρομοκρατίας, όπως στα βουνά της περιοχής των Δελφών, όπου εστίασε τη δράση του ο ΕΛΑΣ λόγω της ισχυρής αντίστασης της περιοχής, αλλά παράλληλα συνελάμβανε και εκτελούσε κόσμο επειδή αυτοί συνεργάζονταν με την βρετανική αποστολή, με τη λογική ότι αυτή η ενέργεια δήλωνε πως ήταν πράκτορες της γκεστάπο. Προσθέτει πως Βρετανός αξιωματικός σημείωνε στις αρχές Σεπτεμβρίου 1944 ότι στην Αττική και τη Βοιωτία επικρατεί τρομοκρατία, ενώ άλλος Βρετανός αξιωματικός κατέγραψε ότι: "πάνω από 500 έχουν εκτελεστεί μέσα σε λίγες εβδομάδες. Λόγω της οσμής των άταφων νεκρών η πρόσβαση είναι σχεδόν αδύνατη. Κείτονται άταφα γυμνά σώματα στο έδαφος με τα κεφάλια τους χτυπημένα. Ο ίδιος ιστορικός καταγράφει κατά τη διάρκεια της Κατοχής διάφορα περιστατικά τρομοκρατίας, καταστολής και δολοφονιών σε περιοχές όπως η Στερεά Ελλάδα (πχ. Βάλτος και Βοιωτία) και η δυτική Θεσσαλία.Για μία ομάδα μελετητών, γνωστή με την ονομασία «Νέο Κύμα», η κόκκινη τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ υπήρξε και κατά την περίοδο της κατοχής και αποτελούσε την κύρια αιτία που ερμήνευε την κρίση του 1945-1949. Ο Γιώργος Μαυρογορδάτος, αναφέρει πως η «πρωτοφανής ωμότητα και συστηματικότητα» της τρομοκρατίας του ΕΑΜ εξηγούσε την εξάπλωση των Ταγμάτων Ασφαλείας και την αγριότητα της λευκής τρομοκρατίας, ενώ στη μεταπολίτευση (και ειδικά μετά το 1981), επικράτησε μια κατάσταση στην οποία "ξαναγράφτηκε η ιστορία" και αποσιωπήθηκε η εαμική τρομοκρατία κάτι που θεωρεί ότι οφείλεται σε μια μορφή "ρομαντισμού" και "ηρωισμού" που εμπνέουν οι ηττημένοι [ενν. του Εμφυλίου]. Ο Στάθης Καλύβας υποστήριξε ότι η κόκκινη τρομοκρατία ήταν κεντρικά οργανωμένη, και εκτελούνταν από τα τοπικά όργανα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, και είχε έντονα χαρακτηριστικά γραφειοκρατικού μηχανισμού με καταμερισμό εργασίας. Επίσης πιστεύει ότι μετά την μεταπολίτευση κυριάρχησε η άποψη της αριστεράς για την ιστορία της δεκαετίας του 1940, μέσω χαρακτήρα επίσημης ιδεολογίας. Ο Βάιος Καλογρηάς με την σειρά του, σε άρθρο του που αφορά τη Μακεδονία περιγράφει ως κόκκινη τρομοκρατία εκτελέσεις αξιωματικών της ΥΒΕ / ΠΑΟ από τον ΕΛΑΣ τον Απρίλιο του 1943, τις εκτελέσεις, μετά την επικράτηση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, πρώην μελών της ΠΑΟ και κατηγορούμενων για συνεργασία με τους Γερμανούς, οι οποίες σύμφωνα με τον ίδιο ήταν γραφειοκρατικά οργανωμένες και είχαν πολιτικό κίνητρο, τη δράση της ΟΠΛΑ και τις εκτελέσεις κατηγορούμενων για δωσιλογισμό μετά την απελευθέρωση. Κατά τον Καλογρηά, η κόκκινη τρομοκρατία αποσκοπούσε στην «τιμωρία της συνεργασίας» [ενν. με τις κατοχικές αρχές], αλλά επίσης στην πάλη ενάντια στην αντίδραση και σε μελλοντικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για την εξουσία του ΚΚΕ.Ιστορικοί έχουν ασκήσει κριτική σε αυτή τη θεώρηση, αναφέροντας μεθοδολογικά λάθη, ενώ παράλληλα τα δεδομένα που χρησιμοποίησε ο Καλύβας αμφισβητούνται ως στρατευμένα. Συγκεκριμένα, ο Χάγκεν Φλάισερ επέκρινε την ισχνότητα των τεκμηρίων, στηριζόμενος στα οποία ο Καλύβας γενικεύει από το τοπικό επίπεδο της Αργολίδας στην Πελοπόννησο και ολόκληρη την Ελλάδα θεωρώντας ανεπαρκείς τις αποδείξεις ότι οι αυθαιρεσίες και τα αντίποινα του ΕΑΜ σε χωριά της συντηρητικής αυτής περιοχής που είχαν στρατολογηθεί μετά από πίεση των Γερμανών τμήμα ενός κεντρικού σχεδίου, το οποίο εξηγεί τη λευκή τρομοκρατία σε όλη τη χώρα. Ο πολιτικός επιστήμονας Ηλίας Νικολακόπουλος ανέφερε πως η αμφιλεγόμενη καταμέτρηση των νεκρών της Αργολίδας από τον Καλύβα δεν μπορεί να γενικευθεί σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ότι «η «κόκκινη βία» ... δεν αποτελούσε την κυρίαρχη μορφή της ΕΑΜικής παρουσίας», αλλά η γενίκευση αυτή αποτελεί απλουστευτική ερμηνεία, κατά «παραβίαση των βασικών θέσεων» που επικαλείται ο Καλύβας, ενώ η συνολική ερμηνεία που επιχειρεί αποσυνδέει τα γεγονότα από το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω σε αυτό το θέμα, ο Τάσος Κωστόπουλος υποστήριξε ότι ανάλογη βία με εκείνη του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ είχαν ασκήσει εναντίον όσων θεωρούσαν ως συνεργάτες των κατοχικών αρχών οι εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις ιδίως την πρώτη περίοδο της δράσης τους, πριν στραφούν εναντίον του ΕΑΜ. Ελένη Παπαδάκη
Ως κόκκινη τρομοκρατία ή, παλαιότερα, ερυθρά τρομοκρατία έχουν χαρακτηριστεί τόσο από τους τότε αντιπάλους του όσο και από μικρή μερίδα της κατοπινής ιστοριογραφίας ένοπλες ενέργειες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εναντίον Ελλήνων. Ο όρος αναφέρεται στην οργανωμένη άσκηση βίας από το ΕΑΜ (που κατευθυνόταν κυρίως από το ΚΚΕ) και από τις ένοπλες οργανώσεις του, τον ΕΛΑΣ στην ύπαιθρο και την ΟΠΛΑ στα αστικά κέντρα, την περίοδο της Κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης και των Δεκεμβριανών και μέχρι την επικράτηση των ελληνικών κυβερνητικών δυνάμεων, ιδιαίτερα από τα μέσα του 1943 έως τις αρχές του 1945. Ο λόγος περί τρομοκρατίας της υπαίθρου από το ΕΑΜ προβλήθηκε αρχικά επί Κατοχής ως μέρος της προπαγάνδας της ελληνικής δωσιλογικής κυβέρνησης, για να δικαιολογηθεί η έναρξη αντιανταρτικών επιχειρήσεων το 1943, και από αντιεαμικές οργανώσεις για να εξηγήσουν τη συνεργασία τους με τις γερμανικές αρχές, για τις οποίες η τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ νομιμοποιούσε τη δράση εναντίον αμάχων για την τρομοκράτηση της εαμικής βάσης. Η κατηγορία περί τρομοκρατίας του ΕΛΑΣ στην ύπαιθρο διατυπώθηκε αργότερα από Έλληνες πολιτικούς εξορίστους, πρώτη φορά στο συνέδριο του Λιβάνου και αφορούσε περισσότερο τις συγκρούσεις του με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις και ιδιαίτερα την διάλυση του Συντάγματος 5/42 της ΕΚΚΑ. Το ότι η απήχηση του ΕΑΜ στηριζόταν στην τρομοκρατία αποτέλεσε συνήθη θέση αξιωματικών της SOE. Την επαύριο των Δεκεμβριανών, το 1945, ο λόγος των νικητών περί εαμικής τρομοκρατίας υιοθετήθηκε από τη βρετανική επιτροπή Σίτριν, νομιμοποιώντας την επικράτηση της αντικομμουνιστικής ρητορικής και δράσης, και εμπεδώθηκε ως βασικό συστατικό της εθνικοφροσύνης. Μετεμφυλιακά αποτέλεσε βασικό ερμηνευτικό σχήμα της εθνικόφρονος ιστοριογραφίας, που δικαίωνε την ένταξη εθνικοφρόνων στα Τάγματα Ασφαλείας. Επανεμφανίστηκε ως ιστοριογραφική θέση εκπροσώπων του «νέου κύματος», κυρίως από τον πολιτικό επιστήμονα Στάθη Καλύβα, που αναφέρονται στην κόκκινη τρομοκρατία ως βασική εξήγηση των γεγονότων της περιόδου 1945-1949, και έχει δεχτεί κριτική ως γενικευτική απλούστευση του ιστορικού παρελθόντος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1_(%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1)
Αψίδα του Δαρβίνου
Μέρος στο αρχιπέλαγος Γκαλαμπάγκος του Εκουαδόρ, το νησί του Δαρβίνου είναι ένα μικρό ακατοίκητο νησί με έκταση 2.33 km2 (0.90 m2) και υψομετρο 168 μέτρα (551 πόδια). Η αψίδα του Δαρβίνου βρισκόταν 1 χιλιόμετρο (0,62 μίλια) νοτιοανατολικά του νησιού και έμοιαζε με γέφυρα, μορφή που προκλήθηκε από διάβρωση. Η αψίδα είχε ύψος 43 μέτρα (141 πόδια), μήκος 70 μέτρα (230 πόδια) και πλάτος 23 μέτρα (75 πόδια). Η αψίδα ήταν δημοφιλής στους φωτογράφους και τις κρουαζιέρες. Η πλούσια άγρια φύση γύρω από την αψίδα την έκανε δημοφιλή τοποθεσία για καταδύσεις. Όπως και στο νησί του Δαρβίνου, δεν επιτρέπεται να περπατήσεις πάνω στην αψίδα. Η ευρύτερη περιοχή των νησιών Γκαλαμπάγκος ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1978. Dixon, Charles (1900). The Story of the Birds. G. Allen. σελίδες 240–. Harpp, Karen S.· Mittelstaedt, Eric· d'Ozouville, Noémi· Graham, David W. (2014). The Galapagos: A Natural Laboratory for the Earth Sciences. Wiley. ISBN 978-1-118-85268-2. Jackson, Jack (2008). Dive Atlas of the World. Simon & Schuster/New Holland Publishers. ISBN 978-1-84773-317-7. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Darwin's Arch στο Wikimedia Commons
Η αψίδα του Δαρβίνου ήταν φυσική αψίδα βράχου στα νοτιοανατολικά του νησιού Δαρβίνου στο αρχιπέλαγος των νησιών Γκαλαμπάγκος στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η αψίδα είχε ένα ακανόνιστο σχήμα και ήταν ένα βραχώδες, βυθισμένο οροπέδιο ενώ έφερε το παρατσούκλι "το θέατρο". Η αψίδα κατέρρευσε στις 17 Μαΐου 2021 λόγω φυσικής διάβρωσης, αφήνοντας πίσω δυο ανεξάρτητες σωρούς από βράχια.Η αψίδα του Δαρβίνου, μαζί με το κοντινό νησί του Δαρβίνου, πήρε το όνομά του από τον Άγγλο φυσιολόγο Κάρολο Δαρβίνο ο οποίος διεξήγαγε έρευνα στην ευρύτερη περιοχή και κατάφερε να διαμορφώσει την θεωρία της εξέλιξης των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%88%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85
Ελεύθερη βούληση
Η ιδέα της ελεύθερης θέλησης έχει θρησκευτικές, νομικές, και επιστημονικές επιπτώσεις. Για παράδειγμα στον θρησκευτικό τομέα, η ύπαρξη ελεύθερη θέλησης υπονοεί πως η ατομική βούληση και επιλογές μπορούν να συνυπάρξουν με την ύπαρξη μιας παντοδύναμης θεότητας. Σε ότι αφορά τα ζητήματα νομικού ενδιαφέροντος, έχει επιπτώσεις στην εκτίμηση της τιμωρίας και της επανένταξης. Σε σχέση με την ηθική, μπορεί να έχει επιπτώσεις για το κατά πόσο τα άτομα μπορούν να θεωρηθούν ηθικά υπεύθυνα για τις πράξεις τους. Στην επιστήμη, οι νευροφυσιολογικές ανακαλύψεις μπορούν να προτείνουν διαφορετικούς τρόπους πρόβλεψης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτό το σημαντικό ζήτημα έχει συζητηθεί ευρέως σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, και συμπεριλαμβάνει όχι μόνο το κατά πόσο η ελεύθερη θέληση υπάρχει αλλά ακόμα και το πώς ορίζεται αυτή η έννοια. Παραδοσιακά, ο κύριος περιορισμός είναι η ύπαρξη κάποιου τύπου αιτιοκρατίας (όπως λογική, νομολογική, ή θεολογική), έτσι οι πιο προβεβλημένες και κοινές θέσεις ορίζονται σύμφωνα με την σχέση που θεωρούν πως υπάρχει ανάμεσα στην ελεύθερη θέληση και την αιτιοκρατία. Όσοι ορίζουν την ελεύθερη θέληση ως ελευθερία από την αιτιοκρατία ονομάζονται αντισυμβατιστές, καθώς θεωρούν πως η αιτιοκρατία είναι ασύμβατη με την ελεύθερη θέληση. Οι δύο κύριες θέσεις των αντισυμβατιστών είναι ο μεταφυσικός φιλελευθερισμός, που ορίζει ότι η αιτιοκρατία δεν είναι υπαρκτή με συνέπεια η ύπαρξη της ελεύθερη θέλησης να είναι τουλάχιστον εφικτή, και η σκληρή αιτιοκρατία που ισχυρίζεται πως η αιτιοκρατία είναι αληθής και επομένως η ύπαρξη ελεύθερης θέλησης δεν είναι δυνατή. Ο σκληρός αντισυμβατισμός προτείνει πως ακόμα και η μή ύπαρξη της αιτιοκρατίας είναι ασύμβατη με την ελεύθερη θέληση, και επομένως σε κάθε περίπτωση η ελεύθερη θέληση δεν είναι πιθανή. Αυτοί που ορίζουν την ελεύθερη θέληση διαφορετικά, χωρίς αναφορά στην αιτιοκρατία, ονομάζονται συμβατιστές, διότι θεωρούν πως η αιτιοκρατία είναι συμβατή με την ελεύθερη θέληση. Ορισμένοι συμβατιστές μάλιστα πιστεύουν πως η αιτιοκρατία είναι απαραίτητη για την ελεύθερη θέληση, επιχειρηματολογώντας πως η διαδικασία της επιλογής συμπεριλαμβάνει την παρουσία προτίμησης για ένα ενδεχόμενο έναντι ενός άλλου, μια διαδικασία που απαιτεί κάποιο είδους αντίληψης για το πως θα εξελιχθεί η κάθε επιλογή. Οι συμβατιστές επομένως θεωρούν πως ο διάλογος μεταξύ των φιλελεύθερων και σκληρών αιτιοκρατών σχετικά με την ελεύθερη θέληση έναντι της αιτιοκρατίας είναι ένα ψευδές δίλημμα. Διαφορετικοί συμβατιστές μπορεί να έχουν πολύ διαφορετικούς ορισμούς για το τι η ελεύθερη θέληση καν σημαίνει, θέτοντας διαφορετικούς περιορισμούς σε σχέση με το θέμα, αλλά μια και όλοι συμφωνούν πως η ύπαρξη της αιτιοκρατίας δεν είναι το πρόβλημα, παραδοσιακά ομαδοποιούνται κάτω από αυτόν τον κοινό τίτλο. Το ερώτημα στο επίκεντρο της δυτικής φιλοσοφίας είναι, το αν οι άνθρωποι ελέγχουν τις πράξεις τους, και αν τις ελέγχουν τι είδους έλεγχο έχουν και έως ποιο βαθμό. Τα ερωτήματα αυτά προϋπάρχουν του αρχαίου ελληνικού κινήματος του Στωικισμού, όπως για παράδειγμα ο Χρύσιππος ο Σολεύς, και κάποιοι από τους σύγχρονους φιλοσόφους θεωρούν ιδιαίτερα προβληματική την έλλειψη προόδου από την αρχαιότητα έως σήμερα.Από τη μια πλευρά, οι άνθρωποι διαθέτουν μια ισχυρή αίσθηση ελευθερίας, η οποία τους κάνει να πιστεύουν πως διαθέτουν ελεύθερη θέληση. Στον αντίποδα όμως, η διαίσθηση μπορεί να είναι παραπλανητική ως προς την πραγματικότητα.Είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν τα διαισθητικά στοιχεία με την επιστημονική ερμηνεία των φυσικών νόμων. Η διάσταση ανάμεσα στην ελευθερία που νιώθει κανείς και τους φυσικούς νόμους εμφανίζεται όταν ο φυσικός ντετερμινισμός επιβεβαιώνεται, όπου κανένα φυσικό γεγονός δεν πηγάζει εκτός του φυσικού κόσμου, και το μέλλον καθορίζεται απόλυτα από τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί, ως αίτιο και αιτιατό. Οι νευροεπιστήμες όπως νευρολογία, ψυχιατρική κ.α., απορρίπτουν την συνειδητή ελεύθερη βούληση, μα όχι την αίσθηση αυτοκυριαρχίας του ατόμου. Σύμφωνα με τις νευροεπιστήμες, το άτομο δεν επιλέγει τα γονίδια, το φύλο του, το αρχικό περιβάλλον και την αρχική διαμόρφωση του εγκεφάλου στην μήτρα, ούτε τις ενδοκρινολογικές του αναλογίες εκκρίσεων αλλά (το άτομο) συνδιαμορφώνει τις σωματικές και νευρολογικές του συνθήκες.Οι σπουδές, δείχνουν να περιορίζουν την "θέληση" εντός των νομίμων πλαισίων, άρα νευρολογικά, το άτομο έχει περισσότερο "αυτοέλεγχο" όταν ελαττώσει την τυχαιότητα μέσω της μάθησης, και εκφράζει περισσότερες εναλλακτικές με ηπιότερες εκδηλώσεις, όπως το να εκφράσει (το άτομο) μια σύνθετη ιδέα. Ο περιορισμός της τυχαιότητας μέσω της διαμόρφωσης , αποδίδει πιο επιθυμητές συμπεριφορές, όμως νευρολογικά αυτό δεν ταυτίζεται με την ελεύθερη θέληση αλλά την χειραγώγηση αυτής, έστω θετικά μέσω της ήπιας διαμόρφωσης του μυαλού και έμμεσα του χαρακτήρα. Σε ακραίες περιπτώσεις φυλακισμένων ψυχοπαθών (και όχι μόνο), ο εγκληματίας αδυνατεί να πάψει την επικίνδυνη συμπεριφορά ή μπορεί να την σταματήσει για άλλους λόγους (επειδή πια δεν βρίσκει ενδιαφέρον ή ορμονικά έχει λιγότερες εκκρίσεις λόγο ηλικίας ή μυικά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει).Σε σχετικές περιπτώσεις (μη αναστρέψιμης παραβατικότητας) η νευροεπιστήμη αποδέχεται την αδυναμία του ατόμου να σεβαστεί τον νόμο, όμως προτείνει φιλικούς χώρους φυλάκισης, με συμμετοχή του ατόμου σε δραστηριότητες όπως τέχνες καλλιτεχνικές (θέατρο, μουσική) και χειρωνακτικές, παιχνίδια ή σπουδές, άρα το άτομο αποδίδει λειτουργικά (αν αυτό είναι εφικτό), και ο περιορισμός της συμπεριφοράς του ορίζεται από το "θετικό" περιβάλλον, εφ' όσον νευρολογικά αδυνατεί να αυτοπεριορίσει την συμπεριφορά του εντός νομίμων πλαισίων. (Αγγλικά) Ο Ρόμπερτ Σαπόλσκυ για την ελεύθερη θέληση https://www.youtube.com/watch?v=Cx8xEUYrb74
Ελεύθερη θέληση είναι η ικανότητα του ατόμου και γενικότερα του κάθε έμβιου όντος να προβαίνει σε επιλογές χωρίς να περιορίζεται από ορισμένους παράγοντες. Οι παράγοντες ιστορικού ενδιαφέροντος περιλαμβάνουν μεταφυσικούς περιορισμούς (όπως λογικούς, νομολογικούς, ή θεολογική αιτιοκρατία), φυσικούς περιορισμούς (όπως φυλάκιση), κοινωνικούς περιορισμούς (όπως η απαγόρευση ή η απειλή τιμωρίας), και πνευματικούς περιορισμούς (όπως εμμονές ή φοβίες, νευρολογικές διαταραχές, ή γενετικές προδιαθέσεις).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B7_%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7
Αμβούργο ΣΦ
Οι ρίζες του συλλόγου ανάγονται στις 29 Σεπτεμβρίου 1887. Τότε συγχωνεύτηκαν οι σύλλογοι Ντερ Χόενφελντερ ΣΚ (Der Hohenfelder Sportclub) και Βάντσμπεκ-Μάριεντχαλ ΣΚ (Wandsbek-Marienthaler Sportclub) και δημιούργησαν τη ΣΚ Γκερμάνια (Sports Club Germania). Το 1888 ιδρύθηκε στην πόλη η Αμβούργο ΦΚ (Hamburg FC) και το 1906 η ΦΚ Φάλκε (FC Falke). Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε και τις τρεις ομάδες αποδυναμωμένες. Έτσι αποφάσισαν να συνενωθούν, ώστε να δημιουργηθεί μια ισχυρή ομάδα που να αντιπροσωπεύει την πόλη. Η συνένωση έγινε το 1919 και ο νέος σύλλογος ονομάστηκε Αμβούργο ΣΦ (Hamburg Sport-Verein). Έτσι μέσω της προδρόμου ομάδας Γκερμάνια, το Αμβούργο μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ο αρχαιότερος γερμανικός ποδοσφαιρικός σύλλογος. Σε αυτό υπάρχουν αντιρρήσεις, διότι η Γκερμάνια ήταν αρχικά μόνο αθλητικό σωματείο. Ποδοσφαιρικό τμήμα ίδρυσε το 1891, έπειτα από την ένταξη στο σύλλογο έξι Άγγλων ποδοσφαιρόφιλων. Το Αμβούργο ΣΦ σύντομα άρχισε να διακρίνεται σε παγγερμανικό επίπεδο. Το 1922 έφτασε στον τελικό του πρωταθλήματος με αντίπαλο τη Νυρεμβέργη ΦΚ. Ο αγώνας διακόπηκε λόγω σκότους. Έπειτα από συνολικά τρεις ώρες και δέκα λεπτά ήταν ακόμα ισόπαλος 2-2. Ο επαναληπτικός έληξε επίσης ισόπαλος 1-1. Την εποχή εκείνη δεν γίνονταν αλλαγές. Έτσι στην παράταση η Νυρεμβέργη έμεινε κάποια στιγμή με επτά παίκτες και ο διαιτητής αποφάσισε να διακόψει τον αγώνα. Η ομοσπονδία ανακήρυξε νικήτρια του αγώνα την ομάδα του Αμβούργου αλλά υπέδειξε στο σύλλογο να αρνηθεί τον τίτλο του πρωταθλητή στο όνομα του «ευ αγωνίζεσθαι». Έτσι το έτος αυτό δεν απονεμήθηκε τίτλος πρωταθλήματος. Το Αμβούργο επανήλθε δριμύτερο το επόμενο έτος και κέρδισε το Πρωτάθλημα Γερμανίας. Στον τελικό επικράτησε της Union Oberschöneweide. Το 1924 ηττήθηκε στον τελικό αλλά το κατέκτησε και πάλι το 1928. Έτσι ο σύλλογος καθιερώθηκε στο γερμανικό βορρά, στην κατηγόρια Oberliga Nord, ως πρωταγωνιστής. Μεταπολεμικά σε 16 περιόδους, από το 1947 ως το 1963 που ιδρύθηκε η Μπουντεσλίγκα, κατέκτησε τον τίτλο της κατηγορίας 14 φορές ενώ άλλη μια φορά έχασε τον τίτλο από τη ΦΚ Ζανκτ Πάουλι λόγω χειρότερης διαφοράς τερμάτων. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, τέσσερις φορές σημείωσε πάνω από 100 γκολ τη σεζόν (1951, 1955, 1961, 1962). Όμως, η κυριαρχία του στο βορά δε συνοδεύτηκε από εθνικούς τίτλους. Μόλις μια φορά πήρε το πρωτάθλημα, το 1960, ενώ άλλες δυο φορές ηττήθηκε στον τελικό (1957, 1958). Το Αμβούργο ήταν μία από τις 16 ομάδες που ίδρυσαν την Μπουντεσλίγκα, την επαγγελματική ποδοσφαιρική ένωση της Γερμανίας, το 1963. Εκτός από ένα Κύπελλο Γερμανίας, το 1963, τη δεκαετία αυτή το Αμβούργο δεν κατέκτησε άλλον τίτλο παρά την παρουσία ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή του Ούβε Ζέελερ. Όμως, τις επόμενες δύο δεκαετίες έμελλε να γνωρίσει μεγάλες διακρίσεις, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Το 1976 κερδίζει το γερμανικό κύπελλο και την επόμενη περίοδο το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης νικώντας στον τελικό τη βελγική ΡΣΚ Άντερλεχτ. Το 1979 κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα από ιδρύσεως Μπουντεσλίγκα με ηγέτη τον Άγγλο διεθνή Κέβιν Κίγκαν, στον οποίο απονεμήθηκε δυο φορές η Χρυσή Μπάλα, το 1978 και το 1979. Έπονται δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, το 1982 και το 1983, με ηγέτη το διεθνή Φέλιξ Μάγκατ. Παράλληλα, κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Έφτασε στον τελικό του 1980 και το κατέκτησε το 1983 νικώντας στον τελικό την Γιουβέντους με 1-0, στην Αθήνα, με προπονητή τον Ερνστ Χάπελ. Ενδιάμεσα, το 1982, έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Η περίοδος των επιτυχιών ολοκληρώνεται με ένα ακόμα Κύπελλο Γερμανίας το 1987. Ακολουθούν χρονιές μετριότητας, που αποφέρουν μόνον ένα Λίγκ Καπ, το 2003, και μερικές μέτριες παρουσίες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις εξαιρουμένης αυτής των ημιτελικών του Γιουρόπα Λιγκ το 2010 (η Ατλέτικο κατέκτησε το τρόπαιο στον τελικό που διεξήχθη στην έδρα του Αμβούργου) . Αξίζει ωστόσο να αναφερθούν οι δυο παρουσίες του συλλόγου στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, τις περιόδους, 2000-01 και 2006-07. Ως χρώματα του συλλόγου επελέγησαν το χανσεατικό κόκκινο και το χρώμα της πόλης, το λευκό. Επίσης, το μπλε και το μαύρο που ήταν τα χρώματα της Γκερμάνια, της παλιότερης από τις τρεις ιδρυτικές ομάδες. Το μπλε και το μαύρο υπάρχουν και στο έμβλημα του σωματείου. Το γήπεδο που αγωνιζόταν η ομάδα από το 1953 ως το 2000 ήταν το Volksparkstadion. Το στάδιο αυτό είχε φιλοξενήσει αρκετούς διεθνείς αγώνες, όπως αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974 και του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 1988. Το 2000 αντικαταστάθηκε από το «AOL Arena», χωρητικότητας 57.274 θεατών, από τις οποίες περίπου 10.000 είναι θέσεις ορθίων. Το γήπεδο φιλοξένησε αγώνες του τέταρτου ομίλου και έναν προημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006, που διεξήχθη στη Γερμανία. Το 2007 μετονομάστηκε σε «HSH Nordbank Arena» και τη σημερινή ονομασία του «Imtech Arena» πήρε το 2007. Πρωτάθλημα Γερμανίας Πρωταθλήτρια (6): 1922–23, 1927–28, 1959–60, 1978–79, 1981–82, 1982–83 Πρωταθλήτρια (επίσημα δεν απονεμήθηκε): 1921–22 Δεύτερη θέση (8): 1923–24, 1956–57, 1957–58, 1975–76, 1979–80, 1980–81, 1983–84, 1986–87Κύπελλο Γερμανίας Κυπελλούχος (3): 1962–63, 1975–76, 1986–87 Φιναλίστ (3): 1955-56, 1966-77, 1973-74Λιγκ Καπ Γερμανίας Νικήτρια (2): 1972–73, 2003Σούπερ Καπ Γερμανίας Φιναλίστ (3): 1977, 1983, 1987 Κύπελλο Πρωταθλητριών Νικήτρια (1): 1982–83 Φιναλίστ (1): 1979–80Κύπελλο Κυπελλούχων Νικήτρια (1): 1976–77 Φιναλίστ (1): 1967–68Κύπελλο ΟΥΕΦΑ Φιναλίστ (1): 1981–82Κύπελλο Ιντερτότο Νικήτρια (2): 2005, 2007 (Outright Winners) Νικήτρια ομίλου (2): 1970, 1994 Φιναλίστ (1): 1999Σούπερ Καπ Φιναλίστ (2): 1977, 1983 Διηπειρωτικό Κύπελλο Φιναλίστ (1): 1983 Επίσημη ιστοσελίδα Η σελίδα του συλλόγου στην UEFA
Το Αμβούργο ΣΦ (γερμανικά: Hamburger SV, συντμημένα HSV) είναι γνωστός αθλητικός σύλλογος από την ομώνυμη πόλη της βόρειας Γερμανίας. Ιδρύθηκε το 1887 και είναι από τους παλιότερους και διασημότερους συλλόγους της χώρας. Η ποδοσφαιρική ομαδα αγωνίζεται στο στάδιο Imtech Arena του Αμβούργου, χωρητικότητας 57.274 θεατών. Τα χρώματά του είναι εναλλακτικά είτε το κόκκινο και το λευκό είτε το μπλε και το μαύρο. Έχει διάφορα ψευδώνυμα όπως: Urgestein (Απολίθωμα), Bundesliga-Dino (Δεινόσαυρος της Μπουντεσλίγκα), Hanseaten (Ενωμένοι) κλπ. Από τις 25 Μαΐου του 2014, τη διαχείρηση των ποδοσφαιρικών τμημάτων του συλλόγου έχει αναλάβει η εταιρεία HSV Fußball AG. Ακόμη, χαρακτηριστική είναι η αντιπαλότητα της ομάδας με τη Βέρντερ Βρέμης στο επονομαζόμενο Nordderby (Βόρειο ντέρμπι). Επίσης ο σύλλογος διαθέτει τμήματα μπάντμιντον, μπέιζμπολ, καλαθοσφαίρισης, μπόουλινγκ, πυγμαχίας, κρίκετ, βελάκια, χόκεϊ επί πάγου, γκολφ, γυμναστικής, χειροσφαίρισης και καρδιοαναπνευστικών ασκήσεων αποκατάστασης. Το Αμβούργο ΣΦ είναι ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σωματεία στη Γερμανία με πάνω από 70.000 μέλη σε όλα τα τμήματα της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF_%CE%A3%CE%A6
Totally Crushed Out!
Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από την Anna Waronker εκτός από τα σημειωμένα. "Ms. Wrong" (Waronker/Jennifer Konner) – 2:26 "Silently" – 2:29 "In the Back of My Mind" – 2:04 "He's Kissing Christian" – 3:31 "Anymore" – 2:42 "To Keep Me" – 2:21 "Lip Gloss" – 2:58 "She Doesn't Know How" – 2:26 "Holidays" – 2:30 "Side Part" – 2:01 "One Summer Night" – 2:10 "Michael Jordan" – 3:27 "Rockstar" – 7:37 Anna Waronker – φωνή, κιθάρα Petra Haden – βιολί, φωνητικά Rachel Haden – μπάσο, φωνητικά, κρουστά Tony Maxwell – ντραμς, πιάνο, ακουστική κιθάρα, κρουστά Tanya Haden – τσέλο Joey Waronker – κρουστά Crib – επιπλέον φασαρία στο "To Keep Me" Speculum Fight – επιπλέον φασαρία στο "To Keep Me" Tom Grimley – παραγωγός, μίξινγκ Paul du Gré – παραγωγός, μίξινγκ Rob Cavallo – παραγωγός, μίξινγκ Jerry Finn – μίξινγκ Greg Calbi – mastering Robin Sloane – δημιουργική διεύθυνση Jason Dowd – εξώφυλλο Robert Fisher – καλλιτεχνική διεύθυνση, σχέδιο That Dog – παραγωγός, μίξινγκ, καλλιτεχνική διεύθυνση, σχέδιο
Το "Totally Crushed Out!" είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ των That Dog. Κυκλοφόρησε στις 18 Ιουλίου 1995 από την DGC Records. Είναι ένα θεματικό άλμπουμ που μιλάει για την νεανική αγάπη. Το άλμπουμ παρουσιάζεται σαν βιβλίο αφού παρουσιάζει τα τραγούδια σαν κεφάλαια και έχει μια σελίδα αφιερωμένη στους συγγραφείς (την μπάντα) με μια μικρή βιογραφία για κάθε μέλος. Στο οπισθόφυλλο τα ονόματα των τραγουδιών συμπεριλαμβάνονται όλα μαζί σε ένα διήγημα σε μορφή περίληψης (όπως συμβαίνει με τα βιβλία). Το μόνο single του άλμπουμ ήταν το "He's Kissing Christian," και το βίντεο κλιπ του είναι σκηνοθετημένο από τον Frank Sacramento.
https://el.wikipedia.org/wiki/Totally_Crushed_Out!
Κιμ Διαμαντόπουλος
Σε πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και παρακολούθησε μαθήματα κλασσικής κιθάρας και μετέπειτα ηλεκτρικής. Η σχέση του με την μουσική, από τόσο μικρή ηλικία, τον οδήγησε και στα 13 σχημάτισε την δική του μπάντα, στην οποία έγραφε μουσική και στίχους. Στο Λύκειο συμμετείχε ως μέλος διαφόρων pop-rock σχημάτων σε μουσικά events και σχολικές διοργανώσεις. Η περιέργεια του να ανακαλύψει σε βάθος την μουσική τον οδήγησε να ασχοληθεί και να εξειδικευτεί πάνω στην μουσική τεχνολογία και την μουσική παραγωγή, ενώ παράλληλα ολοκληρώνει και τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Η γνωριμία του με τον γνωστό συνθέτη Κωνσταντίνο Παντζή και τους Master Tempo, οδηγούν στο καλλιτεχνικό ντεμπούτο του Kim δημιουργώντας το κομμάτι "Υπάρχουνε Στιγμές" το οποίο τοποθετήθηκε στο πιο δημοφιλή ελληνικά βίντεο εκείνη την περίοδο σημειώνοντας πάνω από 10 εκατομμύρια προβολές στο διαδίκτυο. Τον Νοέμβριο του 2012 ο Kim ετοιμάζει την πρώτη του προσωπική δουλειά σε συνεργασία με τους γνωστούς παραγωγούς Dj Rico (Βαγγέλης Σερίφης / Nevma) και Claydee και σε στίχους του γνωστού rapper Θηρίου με τίτλο «Θέλω εδώ να μείνω” που κυκλοφόρησε από την Sony music Greece ενώ το ομότιτλο video clip ήταν σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Τσαουσόπουλου. Το “Θέλω εδώ να μείνω” σημείωσε και σκαρφάλωσε μέσα στις πρώτες 5 θέσεις του επίσημου Hitlist στο MTV Greece . Ακολούθησαν αρκετές εμφανίσεις σε τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και σε ραδιόφωνα τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τήν Άνοιξη 2015, ο Kim υπογράφει το νέο του δισκογραφικό συμβόλαιο με την Heaven Music του ομίλου ΑΝΤ1 TV στην οποία ανήκει έως και σήμερα. Παράλληλα , την περίοδο εκείνη συνθέτει την μουσική στο σήριαλ ΄Η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου ΄ του Mega TV . Τα Χριστούγεννα του 2015 και σε συνεργασία για πρώτη φορά με τον γνωστό ράπερ Riskykidd δημιούργησαν μια καμπάνια και παράλληλα μουσικό κομμάτι με το slogan « Θέλω να ζήσω «. με φιλανθρωπικό σκοπό την υποστήριξη στον σύλλογο ΦΛΟΓΑ (Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική ασθένεια). Το 2017 ο KIM συναντά την Καλομοίρα ηχογραφούν και διασκευάζουν την παλαιά επιτυχία της Αποστολίας Ζώη και του Γιάννη Τσιμιτσέλη - "Lipstick" σημειώνοντας πάνω απο 3 εκατομμύρια προβολές στο διαδίκτυο .Παράλληλα την ίδια χρονία ο Kim ανάθεση από τον σκηνοθέτη της σειράς του Star Channel «AΡ3ΝΑ»..To καλόκαιρι 2017, συνεργάζεται με τον Ουκρανό τραγουδιστή Andrea πέρνώντας στα Ευρωπαϊκά και Ρωσικά charts με το κομμάτι ‘ELA’ . Το 2018 ο Kim αναλαμβάνει ο συνθέτης της πολύ επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1 «Γυναίκα χωρίς Όνομα ». Συνεχίζοντας την πολύ δημιουργική χρονιά ο Kim το 2019 δημιουργεί μαζί με τον Sin Boy το CD Album “Kagugas” το οποίο περιείχε και το κομμάτι «ΜΑΜΑ» το οποίο εκτοξεύεται στο no1 των Charts απο την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του ,ξεπερνώντας τα 100 εκατομμύρια προβολές μέσα σε λίγους μήνες. Παράλληλα ο Kim συνεργάζεται και με τον Σάκη Ρουβά δημιουργώντας το κομμάτι «Αμαρτωλός» και συνεχίζοντας τη συνεργασία του με τον όμιλο ΑΝΤ1 και την Heaven Music συνθέτει το soundtrack της καθημερινής σειράς «Αν ήμουν Πλούσιος». To 2020 συνεργάζεται ως συνθέτης με την Έλενα Παπαρίζου για το κομμάτι «Μίλα μου» και γράφει την μουσική για τις τηλεοπτικές σειρές του ΑΝΤ1 «Καφέ της Χαράς» , «Παρουσιάστε!» .
Ο Κίμων Διαμαντόπουλος (Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου 1991), γνωστός με το επαγγελματικό του όνομα Κιμ, είναι Έλληνας τραγουδιστής, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή του είναι από την Πάτρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BC_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Κατάλογος βασιλέων των Λομβαρδών
Σάφα Ύμπορ και Άγκιο, αδελφοί, με τη μητέρα τους Γκάμπαρα, οδήγησαν τη μετανάστευση από τη Σκανδιναβία Άγκιλμουντ, γιος του Άγιο Λαϊάμιχο (Λαμίσιο) Όρτνιτ Λέτουκ (άκμασε π. 400), κυβέρνησε για 40 έτη Άλντιχοκ (μέσα 5ου αι.) Γκόντεχοκ (δεκαετια του 480), οδήγησε τους Λομβαρδούς στη (σημερινή) Αυστρία. Κλάφο άκμασε π. 500 Τάτο, αρχές 6ου αι., απεβ. π. 510. Ο γιός του Ιλντίχους απεβ. στην εξορία Βάχο 510-539, γιος του Ουνίχους Βαλθάριος 539-546, γιος του Βάχο Αυδοΐνος 546-565, οδήγησε τους Λομβαρδούς στην Παννονία Αλβοΐνος 565-572 Κλέφος 572-574 Αυθάριος 584-590 Αγιλούλφος 591-π. 616 Αδαλόαλδος π. 616-π. 626 Αριόαλδος π. 626-636 Ροθάριος 636-652 Ροδόαλδος 652-653 Αριπέρτος Α΄ 636-652 Περκτάρητος και Γοδεπέρτος 661-662 Γριμοάλδος 662-671 Γαριβάλδος 671 Περκτάρητος 671-688 Άλαγις 688-689 Κουνιπέρτος 688-700 Λιουτπέρτος 700-701 Ραγινπέρτος 701 Αριπέρτος Β΄ 701-712 Ανσπράνδος 712 Λιουτπράνδος 712-744 Χιλδεπράνδος 744 Ράτχης 744-749 Αϊστούλφος 749-756 Δεζιδέριος 756-774 Καρλομάγνος 774-781 Πεπίνος της Ιταλίας 781-810 Βερνάρδος της Ιταλίας 810-818 Λοθάριος Α΄ 818-839 Λοθάριος Β΄ της Ιταλίας 839-875Ο τίτλος rex Longobardorum διατηρήθηκε ως τον Ύστερο Μεσαίωνα· μετέπειτα κάτοχοί του βρίσκονται στους βασιλείς της Ιταλίας.
Οι βασιλείς των Λομβαρδών, λατιν. reges Langobardorum, ήταν οι ηγεμόνες του λαού των Λομβαρδών από τις αρχές του 6ου αι., ώσπου η Λομβαρδική ταυτότητα χάθηκε στον 10ο και 11ο αι. Έπειτα από το 568 οι Λομβαρδοί βασιλείς μερικές φορές αυτοτιτλοφορούνταν βασιλείς της Ιταλίας (rex totius Italy). Έπειτα από το 774 οι βασιλείς δεν ήταν πια Λομβαρδοί, αλλά Φράγκοι. Από τον 12ο αι. το αφιερωματικό στέμμα και κειμήλιο γνωστό ως το σιδηρούν στέμμα της Λομβαρδίας (corrona Ferrea) έγινε ένα σύμβολο της εξουσίας τους αναδρομικά, καθώς δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ από τους Λομβαρδούς βασιλείς. Οι κύριες πηγές για τους Λομβαρδούς βασιλείς πριν τη Φραγκική κατάκτηση είναι το ανώνυμο Origo Gentis Longobarborum (η προέλευση του έθνους των Λογγοβάρδων) του 7ου αι. και η Historia Langobardorum του Παύλου του Διακόνου του 8ου αι. Οι πρώτοι βασιλείς (πριν τους Λεθινίδες) που παρατίθενται στο Origo είναι -σχεδόν σίγουρα- μυθικοί. Εικάζεται ότι βασίλευσαν κατά την Περίοδο Μετανάστευσης. Ο πρώτος ηγεμόνας που πιστοποιείται στη Λομβαρδική παράδοση είναι ο Τάτο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9B%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B4%CF%8E%CE%BD
Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες 1992
Καλύτερη Ταινία: Οι Ασυγχώρητοι Επιλαχών: The Player Καλύτερη Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ – Οι Ασυγχώρητοι Επιλαχών: Ρόμπερτ Άλτμαν – Ο Παίκτης Α' Ανδρικός Ρόλος: Κλιντ Ίστγουντ – Unforgiven Επιλαχών: Ντένζελ Ουάσινγκτον – Malcolm X Α' Γυναικείος Ρόλος: Έμμα Τόμσον – Howards End Επιλαχών: Alfre Woodard – Passion Fish Β' Ανδρικός Ρόλος: Τζιν Χάκμαν – Unforgiven Επιλαχών: Σίντνεϊ Πόλακ – Husbands and Wives, Death Becomes Her, και The Player Β' Γυναικείος Ρόλος: Τζούντι Ντέιβις – Husbands and Wives Επιλαχών: Μιράντα Ρίτσαρντσον – The Crying Game, Damage, και Enchanted April Καλύτερο Σενάριο: David Webb Peoples – Unforgiven Επιλαχών: Νιλ Τζόρνταν – The Crying Game Καλύτερου Διευθυντή Φωτογραφίας: Zhao Fai – Raise the Red Lantern (Da hong deng long gao gao gua) Επιλαχών: Jack N. Green – Unforgiven Καλύτερη Μουσική: Zbigniew Preisner – Damage Επιλαχών: Mark Isham – A River Runs Through It Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία: The Crying Game • Ηνωμένο Βασίλειο/Ιαπωνία Επιλαχών: Raise the Red Lantern (Da hong deng long gao gao gua) • Κίνα/Χονγκ Κονγκ/Ταϊβάν Best Non-Fiction Film (tie): Black Harvest Threat Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: Aladdin Experimental/Independent Film/Video Award: Sadie Benning – It Wasn’t Love Βραβείο Νέας Γενιάς: Carl Franklin – One False Move Βραβείο Επιτεύγματος Καριέρας: Budd Boetticher Ο Επίσημος ιστότοπος
Τα 18α Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες (αγγλικά: Los Angeles Film Critics Association Awards), απονεμήθηκαν για να τιμήσουν την καλύτερη κινηματογραφική παραγωγή του 1992.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%82_%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%82_1992
NGC 904
Δεδομένα για το NGC 904 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 904 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 904 στο Wikimedia Commons
Ο NGC 904 είναι ελλειπτικός γαλαξίας στον αστερισμό Κριό. Εκτιμάται πως απέχει 244 εκατομμύρια έτη φωτός από τον Γαλαξία μας και πως έχει διάμετρο περίπου 85 χιλιάδων ετών φωτός. Ανακαλύφθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1884 από τον αστρονόμο Εντουάρ Στεφάν (Édouard Stephan).
https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_904
Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης 2015
Καλύτερη Ταινία: Carol Καλύτερη Σκηνοθεσία: Todd Haynes – Carol Καλύτερος Α' Ανδρικός Ρόλος: Μάικλ Κίτον – Spotlight Καλύτερος Α' Γυναικείος Ρόλος: Saoirse Ronan – Brooklyn Καλύτερος Β' Ανδρικός Ρόλος: Mark Rylance – Bridge of Spies Καλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος: Κρίστεν Στιούαρτ – Clouds of Sils Maria Καλύτερο Σενάριο: Phyllis Nagy – Carol Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: Inside Out Καλύτερος Διευθυντής Φωτογραφίας: Edward Lachman – Carol Καλύτερη Μη Κινηματογραφική Ταινία: In Jackson Heights Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία: Timbuktu • Mauritania Καλύτερο Σκηνοθετικό Ντεμπούτο: László Nemes – Son of Saul Ειδικό Βραβείο: Ένιο Μορικόνε Ο Επίσημος ιστότοπος
Τα 81α Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης (αγγλικά: New York Film Critics Circle Awards), που ανακοινώθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου 2015, απονεμήθηκαν στις 4 Ιανουαρίου 2016, τιμώντας την καλύτερη κινηματογραφική παραγωγή του 2015.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82_2015
Γουιλιαμίνα Φλέμινγκ
Η Γουιλιαμίνα Πέιτον Στίβενς γεννήθηκε στο Νταντί της Σκωτίας στις 15 Μαΐου 1857, από τη Μαίρη Γουόκερ και τον Ρόμπερτ Στίβενς, γλύπτη και ξυλουργό. Εκεί, το 1877, παντρεύτηκε τον Τζέιμς Ορρ Φλέμινγκ, λογιστή και χήρο, επίσης από το Νταντί. Εργάστηκε ως δασκάλα λίγο πριν το ζευγάρι μεταναστεύσει στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ, όταν ήταν 21 ετών. Το ζευγάρι είχε έναν γιο, τον Έντουαρτ Π. Φλέμινγκ. Αφού αυτή και ο μικρός γιος της εγκαταλείφθηκαν από τον σύζυγό της, η Γουιλιαμίνα Φλέμινγκ εργάστηκε ως υπηρέτρια στο σπίτι του καθηγητή Έντουαρτ Τσαρλς Πίκερινγκ, ο οποίος ήταν διευθυντής του Παρατηρητηρίου του Κολλεγίου του Χάρβαρντ. Η σύζυγος του Πίκερινγκ, Ελίζαμπεθ, αναγνώρισε στη Γουιλιαμίνα ταλέντα πέρα από εκείνα της κηδεμονίας και της μητέρας, και το 1879 ο Πίκερινγκ προσέλαβε την Φλέμινγκ για να εκτελέσει μερική απασχόληση στο παρατηρητήριο. Το 1881, ο Πίκερινγκ κάλεσε την Φλέμινγκ να συμμετάσχει επίσημα στο παρατηρητήριο (HCO) και της δίδαξε πώς να αναλύει τα αστρικά φάσματα. Έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Harvard Computers, ένα επιτελείο ανθρώπινων υπολογιστών αποκλειστικά με γυναίκες που προσλήφθηκε από τον Πίκερινγκ, για να υπολογίσει τις μαθηματικές ταξινομήσεις και να επεξεργαστεί τις δημοσιεύσεις του παρατηρητηρίου. Το 1886, η Μέρι Άννα Ντρέιπερ, η πλούσια χήρα του αστρονόμου Χένρυ Ντρέιπερ, ξεκίνησε Μνημείο τιμής για τον Χένρυ Ντρέιπερ για να χρηματοδοτήσει την έρευνα του HCO. Σε απάντηση, το HCO άρχισε να εργάζεται στον πρώτο Κατάλογο Χένρυ Ντρέιπερ , ένα μακροπρόθεσμο έργο για την απόκτηση των οπτικών φασμάτων όσο το δυνατόν περισσότερων αστεριών και για την εύρεση και την ταξινόμηση των αστεριών κατά φάσματα. Η Φλέμινγκ ήταν υπεύθυνη για το έργο Κατάλογος Ντρέιπερ. Σύντομα αναπτύχθηκε μια διαφωνία ως προς το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για τον χαρακτηρισμό των αστεριών. Την ανάλυση είχε ξεκινήσει ο Νέτι Φάραρ, αλλά έφυγε λίγους μήνες αργότερα για να παντρευτεί. Η Αντόνια Μόρι προώθησε ένα σύνθετο σχήμα ταξινόμησης. Ωστόσο, η Φλέμινγκ ήθελε μια πολύ πιο απλή, άμεση προσέγγιση. Οι τελευταίες εικόνες του του Παρατηρητηρίου του Κολλεγίου του Χάρβαρντ περιείχαν φωτογραφημένα φάσματα αστεριών που επεκτείνονταν στην περιοχή υπεριώδους ακτινοβολίας, τα οποία επέτρεπαν πολύ πιο ακριβείς ταξινομήσεις από την εγγραφή φασμάτων με το χέρι μέσω ενός οργάνου τη νύχτα. Η Φλέμινγκ επινόησε ένα σύστημα ταξινόμησης των αστεριών σύμφωνα με τη σχετική ποσότητα υδρογόνου που παρατηρείται στα φάσματα τους, γνωστό ως σύστημα Πίκερινγκ-Φλέμινγκ. Τα αστέρια που δείχνουν το υδρογόνο ως το πιο άφθονο στοιχείο ταξινομήθηκαν Α. εκείνα του υδρογόνου ως το δεύτερο άφθονο στοιχείο, Β · και ούτω καθεξής. Αργότερα, η συνάδελφός της Άννι Τζαμπ Κάνον αναδιέταξε το σύστημα ταξινόμησης με βάση την επιφανειακή θερμοκρασία των αστεριών, με αποτέλεσμα το σύστημα Χάρβαρντ να ταξινομήσει τα αστέρια που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα. Ως αποτέλεσμα των χρόνων εργασίας της γυναικείας ομάδας υπολογιστών τους, το HCO δημοσίευσε τον πρώτο Κατάλογο Χένρυ Ντρέιπερ το 1890, έναν κατάλογο με περισσότερα από 10.000 αστέρια ταξινομημένα σύμφωνα με το φάσμα τους. Η πλειονότητα αυτών των ταξινομήσεων έγινε από την Φλέμινγκ. Η Φλέμινγκ επέτρεψε επίσης το να επιστρέφει κανείς και να συγκρίνει ηχογραφημένες πλάκες, οργανώνοντας χιλιάδες φωτογραφίες με τηλεσκόπιο μαζί με άλλους παράγοντες αναγνώρισης. Το 1898, διορίστηκε επιμελήτρια των αστρονομικών φωτογραφιών στο Χάρβαρντ, η πρώτη γυναίκα που κατείχε τη θέση. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Φλέμινγκ ανακάλυψε συνολικά 59 αέρια νεφελώματα, πάνω από 310 μεταβλητά αστέρια και 10 καινοφανείς αστέρες. Ειδικότερα, το 1888, η Φλέμινγκ ανακάλυψε το νεφέλωμα Horsehead σε μια πλάκα τηλεσκοπίου - φωτογραμμετρίας που έκανε ο αστρονόμος Ο.Χ. Πίκερινγκ, αδελφός του Ε.Τ. Πίκερινγκ. Περιέγραψε το φωτεινό νεφέλωμα (αργότερα γνωστό ως IC 434 ) ως «ημικυκλική εσοχή 5 λεπτά σε διάμετρο 30 λεπτά νότια του Αλνιτάκ». Μεταγενέστερες επαγγελματικές δημοσιεύσεις αρνήθηκαν να δώσουν τα εύσημα στην Φλέμινγκ για την ανακάλυψη. Ο πρώτος κατάλογος ευρετηρίου Ντράιερ παρέλειψε το όνομα της Φλέμινγκ από τη λίστα των συντελεστών που στη συνέχεια ανακάλυψαν αντικείμενα ουρανού στο Χάρβαρντ, αποδίδοντας ολόκληρο το έργο μόνο στο "Πίκερινγκ". Ωστόσο, τη στιγμή που ο δεύτερος κατάλογος Ντράιερ Ίντεξ δημοσιεύθηκε το 1908, η Φλέμινγκ και οι γυναίκες συνάδελφοί της στο HCO ήταν αρκετά γνωστές και έλαβαν την κατάλληλη αναγνώριση για τις ανακαλύψεις τους. Η Φλέμινγκ αναγνωρίζεται επίσης για την ανακάλυψη του πρώτου λευκού νάνου: Το πρώτο άτομο που γνώριζε την ύπαρξη λευκών νάνων ήταν η κα Φλέμινγκ: τα επόμενα δύο, μία ή δύο ώρες αργότερα, ο καθηγητής Ε. Τ. Πίκερινγκ και εγώ. Με χαρακτηριστική γενναιοδωρία, ο Πίκερινγκ είχε προσφερθεί εθελοντικά να κοιτάξει τα φάσματα των αστεριών που είχα παρατηρήσει για την παράλλαξη στις πλάκες του Χάρβαρντ. Όλα αυτά του αμυδρού απόλυτου μεγέθους αποδείχθηκαν κατηγορίας G ή μεταγενέστερης. Κινήθηκε με περιέργεια τον ρώτησα για τον σύντροφο του 40 Eridani. Χαρακτηριστικά, πάλι, τηλεφώνησε στην κα Fleming, η οποία ανέφερε περίπου μία ώρα, ότι ήταν της τάξης Α. - Χένρυ Νόρις Ράσελ Η Φλέμινγκ δημοσίευσε την ανακάλυψή της για λευκούς νάνους αστέρια το 1910. Οι άλλες αξιοσημείωτες δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν μια φωτογραφική μελέτη των μεταβλητών αστεριών (1907), μια λίστα με 222 μεταβλητά αστέρια που είχε ανακαλύψει και Φάσματα και φωτογραφικά μεγέθη των αστεριών σε καθιερωμένες περιοχές (1911). Πέθανε από πνευμονία στη Βοστώνη στις 21 Μαΐου 1911. Η Φλέμινγκ υποστήριξε ανοιχτά τις άλλες γυναίκες στις επιστήμες στην ομιλία της «Ένας τομέας για τη γυναικεία εργασία στην Αστρονομία» στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 στο Σικάγο, όπου προώθησε ανοιχτά την πρόσληψη γυναικών βοηθών στην αστρονομία. Η ομιλία της πρότεινε ότι συμφωνούσε με την επικρατούσα ιδέα ότι οι γυναίκες ήταν κατώτερες, αλλά ένιωθε ότι, εάν τους δοθούν μεγαλύτερες ευκαιρίες, θα μπορούσαν να γίνουν ίσες. Με άλλα λόγια, οι διαφορές των φύλων από την άποψη αυτή ήταν πιο πολιτισμικά κατασκευασμένες από βιολογικά στηριγμένες. Το 1906, έγινε επίτιμο μέλος της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας του Λονδίνου, η πρώτη γυναίκα της Σκωτίας που τιμήθηκε τόσο. Λίγο μετά διορίστηκε επίτιμος συνεργάτης στην αστρονομία του Κολλεγίου ΟυέλσλεΪ . Λίγο πριν το θάνατό της, η Αστρονομική Κοινότητα του Μεξικό (Astronomical Society of Mexico) απένειμε το μετάλλιο Γουαδαλούπε Αλμενδάρο (Guadalupe Almendaro) για την ανακάλυψη νέων αστεριών. Οι γυναίκες των Υπολογιστών του Χάρβαρντ ήταν διάσημες κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αλλά ξεχάστηκαν σε μεγάλο βαθμό τον επόμενο αιώνα. Το 2015, ο ΛίντσεΪ Σμιθ Ζρυλ, επιμελητής της συλλογής Plate Stacks του Χάρβαρντ, εργαζόταν για να καταγράψει και να ψηφιοποιήσει τις αστρονομικές πλάκες για το DASCH και ανακάλυψε περίπου 118 κουτιά, το καθένα που περιέχει 20 έως 30 φορητούς υπολογιστές, από γυναικείους υπολογιστές και πρώιμους αστρονόμους του Χάρβαρντ. Συνειδητοποίησε ότι οι 2.500+ τόμοι ήταν εκτός του πεδίου της δουλειάς του με την DASCH, αλλά ήθελε να δει το υλικό να διατηρείται και να είναι προσβάσιμο. Ο Σμιθ Ζρυλ προσέγγισε τους βιβλιοθηκονόμους στο Κέντρο Αστροφυσικής του Χάρβαρντ-Σμιθσόνιν. Σε απάντηση, η Βιβλιοθήκη Wolbach ξεκίνησε το Project PHaEDRA (Διατήρηση των πρώιμων δεδομένων και της έρευνας στο Αστρονομία του Χάρβαρντ). Η ΝταΪάνα Μπουκέν, επικεφαλής βιβλιοθηκάριος του Wolbach, εξήγησε ότι ο στόχος είναι να καταστεί δυνατή η αναζήτηση πλήρους κειμένου της έρευνας: "Αν ψάχνετε για την Γουιλιαμίνα Φλέμινγκ, δεν πρόκειται να την βρείτε μόνο σε μια δημοσίευση όπου δεν ήταν η συγγραφέας του έργου της. Θα βρεις τη δουλειά της." Τον Ιούλιο του 2017, η Βιβλιοθήκη Wolbach του Κέντρου Αστροφυσικής του Χάρβαρντ-Σμιθσόνιν αποκάλυψε μια οθόνη που εμφανίζει το έργο της Φλέμινγκ, συμπεριλαμβανομένου του βιβλίου καταγραφής που περιέχει την ανακάλυψη του νεφελώματος Horsehead. Η βιβλιοθήκη έχει δεκάδες τόμους έργων της Φλέμινγκ στη συλλογή PHaEDRA. Από τον Αύγουστο του 2017, περίπου 200 από 2.500 τόμους είχαν μεταγραφεί. Η εργασία αναμένεται να διαρκέσει χρόνια για να ολοκληρωθεί πλήρως. Μερικά από τα σημειωματάρια παρατίθενται μέσω της ιστοσελίδας Smithsonian Digital Volunteers, η οποία ενθαρρύνει τους εθελοντές να τα μεταγράψουν. Μέλος της Αστρονομικής και Αστροφυσικής Εταιρείας της Αμερικής και της Αστρονομικής Εταιρείας της Γαλλίας Έγινε επίτιμο μέλος της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας του Λονδίνου το 1906, η πρώτη αμερικανή γυναίκα που εκλέχθηκε Βραβεύτηκε με το μετάλλιο Γουαδαλούπε Αλμενδράδο (Guadalupe Almendaro) από την Αστρονομική Εταιρεία του Μεξικού για την ανακάλυψη νέων αστεριών Διορίστηκε επίτιμος συνεργάτης στην αστρονομία του Wellesley College Ο σεληνιακός κρατήρας Fleming πήρε το όνομά του από κοινού και (δεν σχετίζεται στενά) με τον Αλεξάντερ Φλέμινγκ Waldee, SR; Hazen, ML (Νοέμβριος 1990). Η ανακάλυψη πρώιμων φωτογραφιών του νεφελώματος Horsehead. Εκδόσεις της Αστρονομικής Εταιρείας του Ειρηνικού. 102: 1337 Bibcode doi Το νεφέλωμα Horsehead τον 19ο αιώνα, από τον Waldee ( αρχειοθετημένο ) Cannon, Annie J. (Νοέμβριος 1911). Williamina Paton Φλέμινγκ. Η Αστροφυσική Εφημερίδα. 34: 314. Bibcode doi Βιβλιογραφία από την Αστρονομική Εταιρεία του Ειρηνικού Project Continua: Βιογραφία της Williamina Paton Fleming Το Project Continua είναι ένας διαδικτυακός πόρος πολυμέσων αφιερωμένος στη δημιουργία και τη διατήρηση της πνευματικής ιστορίας των γυναικών από τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία που σώζονται στον 21ο αιώνα. Λεπτομέρειες γέννησης και γάμου από το ScotlandsPeople : Καταστατικό Αρχείο Γέννησης 282/02/0700; Καταστατικό αρχείο γάμου 282/03/0098 «Obituary Notice : Honorary Member : Fleming, Williamina Paton». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 72: 261. 1912. doi:10.1093/mnras/72.4.261. ISBN 978-1330116579. ISSN 0035-8711. OCLC 1055557530. Bibcode: 1912MNRAS..72..261..
Η Γουιλιαμίνα Πέιτον Στίβενς Φλέμινγκ (15 Μαίου 1857 – 21 Μαίου 1911) ήταν αστρονόμος από τη Σκωτία που δραστηριοποιούνταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, βοήθησε στην ανάπτυξη ενός κοινού συστήματος χαρακτηρισμού για αστέρια και κατηγοριοποίησε χιλιάδες αστέρια και άλλα αστρονομικά φαινόμενα. Ανάμεσα σε πολλά επιτεύγματα της σταδιοδρομίας της που οδήγησαν στην εξέλιξη της αστρονομίας, η Φλέμινγκ φημίζεται για την ανακάλυψή της, το νεφέλωμα Horsehead το 1888.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A6%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Γεώργιος Β΄ Τόπια
Ήταν γιος του Kαρόλου πρίγκιπα της Αλβανίας και της Βογισλάβας Μπάλσιτς, κόρης του Μπάλσα Α΄ κυρίου στη Ζέτα. Ο Γεώργιος έπρεπε να επιστρέψει το Δυρράχιο στη Δημοκρατία της Βενετίας το 1392. Αργότερα το ίδιο έτος απεβίωσε χωρίς απογόνους. Η αδελφή του Έλενα απέκτησε το μεγαλύτερο μέρος των υπολοίπων κτήσεών του, ενώ ένα μικρότερο μέρος δόθηκε στη μικρότερη αδελφή του, Βογισλάβα. Νυμφεύτηκε τη Τεοντόρα Mπρανκόβιτς· ήταν κόρη του σεβαστοκράτορα Μπράνκο Μλαντένοβιτς, ευγενούς της Σερβίας, γενάρχη τού Οίκου Μπρανκόβιτς. Veselinović, Andrija· Ljušić, Radoš (2002). Родослови српских династија. Платонеум.
Ο Γεώργιος Β΄, αλβανικά: Gjergj Topia‎, ιταλικά: Giorgio Topia‎ (άκμασε από το 1388 – απεβ. 1392) από τον Οίκο Τόπια ήταν κύριος του Δυρραχίου από το 1388 έως το 1392.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CE%A4%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%B1
Μπραντ Πιτ
Ο Πιτ γεννήθηκε από τους Τζέιν Έτα και Γουίλιαμ Άλβιν Πιτ, στο Σόνι της Οκλαχόμα και μεγάλωσε μαζί με τα αδέρφια του Νταγκ και Τζούλι Νιλ στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι.Ο Πιτ φοίτησε στο λύκειο Kickapoo όπου ήταν μέλος των ομάδων γκολφ, τένις και κολύμβησης και συμμετείχε σε σχολικά μιούζικαλ. Μετά την αποφοίτησή του, πέρασε στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι το 1982, και σπούδασε δημοσιογραφία με επίκεντρο τη διαφήμιση.. Ως μέλος της αδελφότητας Σίγμα Χι πήρε μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Λίγο πριν από την αποφοίτηση, όλοι του οι φίλοι είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά αλλά ο ίδιος δεν ήταν έτοιμος. Αγαπούσε τις ταινίες και εφόσον δεν γυρίζονταν ταινίες στο Μιζούρι, αποφάσισε να πάει εκεί που γυρίζονται. Δύο εβδομάδες πριν πάρει το πτυχίο του, ο Πιτ άφησε το πανεπιστήμιο και μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Ενώ πάλευε να εδραιωθεί στο Λος Άντζελες, ο Πιτ διδάχτηκε από τον καθηγητή υποκριτικής Ρόι Λόντον. Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές όπως σοφέρ για να πληρώσει τα μαθήματα υποκριτικής. Οι πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις έγιναν το 1987 στις ταινίες Αδιέξοδο (No Way Out), Η Συμμορία με τις Πόρσε (No Man's Land) και Λιγότερο Από Μηδέν (Less Than Zero) σε πολύ μικρούς ρόλους. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στην αμερικανική κωμική σειρά Growing Pains. Αργότερα εμφανίστηκε σε τέσσερα επεισόδια της σαπουνόπερας Dallas. Τον επόμενο χρόνο έκανε μια γκεστ εμφάνιση στη σειρά 21 Jump Street.Την ίδια χρονιά, το 1988, ο Πιτ πήρε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία The Dark Side of the Sun όπου ενσάρκωνε έναν Αμερικανό που πηγαίνει με την οικογένειά του στην Αδριατική για να βρουν ένα γιατρικό για μια πάθηση στο δέρμα. Όμως η ταινία δεν βγήκε ποτέ στους κινηματογράφους λόγω του ξεσπάσματος του Πολέμου της Κροατίας και κυκλοφόρησε το 1997. Το 1989 εμφανίστηκε σε δύο ταινίες: η πρώτη σε ένα β' ρόλο στην ταινία Happy Together και η δεύτερη στην ταινία τρόμου Το Κολέγιο Πνίγηκε στο Αίμα (Cutting Class). Ακολούθησαν διάφοροι ρόλοι σε τηλεοπτικές σειρές και τηλεταινίες και το 1991 ο Πιτ εμφανίστηκε ξανά στον κινηματογράφο στην ταινία Across the Tracks. Μετά από πολλούς δευτερεύοντες ρόλους τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση ο Πιτ έγινε ευρύτερα γνωστός με την ταινία Θέλμα & Λουίζ (Thelma & Louise, 1991). Η ερωτική σκηνή με τη Τζίνα Ντέιβις θεωρείται ότι καθιέρωσε τον Πιτ ως σύμβολο του σεξ.Τον ίδιο χρόνο, ο Πιτ πρωταγωνίστησε στο Johnny Suede και το 1992 στο Πονηρός Κόσμος (Cool World). Και οι δύο ταινίες δεν πρόσφεραν κάτι ιδιαίτερο στην καριέρα του εξαιτίας τόσο των κακών κριτικών όσο και των χαμηλών εισπράξεων.. Επόμενη εμφάνιση έγινε στην ταινία Το Ποτάμι Κυλάει Ανάμεσά Μας σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Με αυτήν την ταινία, ο Πιτ απέδειξε ότι εκτός από ομορφιά διαθέτει και ταλέντο αν και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ένιωθε πολύ πίεση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Το 1993 πρωταγωνίστησε μαζί με τους Τζούλιετ Λιούις και Ντέιβιντ Ντουκόβνι στην ταινία Καλιφόρνια και στην καλτ επιτυχία Ιλιγγιώδης Έρωτας (True Romance). Το 1994 ήταν μια σημαντική χρονιά στην καριέρα του Πιτ. Πρωταγωνίστησε μαζί με τους Τομ Κρουζ και Αντόνιο Μπαντέρας στην εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία Συνέντευξη Με Έναν Βρυκόλακα (Interview with the Vampire) βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Αν Ράις. Αν και έλαβε δύο βραβεία MTV η ερμηνεία του δεν έλαβε καλές κριτικές. Μετά το Συνέντευξη Με Έναν Βρυκόλακα ακολούθησε η ταινία Θρύλοι του Πάθους (Legends of the Fall) για την οποία ο Πιτ έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου - δράμα. Μαζί του στην ταινία έπαιζαν οι Άντονι Χόπκινς, Άινταν Κουίν και Χένρι Τόμας. Αν και η ταινία έλαβε μικτά σχόλια, αρκετοί κριτικοί επαίνεσαν την ερμηνεία του Πιτ.Το 1995, ο Πιτ πρωταγωνίστησε μαζί με τους Μόργκαν Φρίμαν και Γκουίνεθ Πάλτροου στο Seven, όπου ενσάρκωνε έναν ντετέκτιβ που κυνηγούσε τον μανιακό δολοφόνο που έπαιζε ο Κέβιν Σπέισι. Ο Πιτ χαρακτήρισε την ταινία εξαιρετική και δήλωσε ότι ο ρόλος του θα τον βοηθήσει να διευρύνει τους υποκριτικούς του ορίζοντες.. Η ερμηνεία απέσπασε πολύ θετικά σχόλια και η ταινία έφτασε τα 327 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως.Μετά την επιτυχία του Seven, ο Πιτ πήρε ένα δεύτερο ρόλο στην ταινία του Τέρι Γκίλιαμ το 1995 με τίτλο Οι Δώδεκα Πίθηκοι (12 Monkeys). Η ταινία πήρε εξαιρετικές κριτικές ενώ και η ερμηνεία του το ίδιο. Κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα και έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία Β' Ανδρικού Ρόλου.Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε στο δικαστικό δράμα Sleepers και το 1997 στην ταινία Ο Τρομοκράτης (The Devil's Own) δίπλα στον Χάρισον Φορντ. Και οι δυο ταινίες έλαβαν μικτά σχόλια από τους κριτικούς αλλά κινήθηκαν ικανοποιητικά στα διεθνή box office με 165 και 140 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως αντίστοιχα. Αργότερα την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο Εφτά Χρόνια στο Θιβέτ (Seven Years in Tibet) σε σκηνοθεσία του Ζαν-Ζακ Ανό. Ο Πιτ έκανε πολλούς μήνες προπόνηση για το ρόλο, ο οποίος απαιτούσε αναρρίχηση σε βουνά. Έλαβε κυρίως αρνητικές κριτικές και γενικά θεωρείται μέτρια εισπρακτική επιτυχία.Το 1998 έπαιξε για δεύτερη φορά μαζί με τον Χόπκινς στην ταινία Συνάντησε τον Τζο Μπλακ (Meet Joe Black). Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές και αρκετές από αυτές ήταν αρκετά επικριτικές για την ερμηνεία του.Το 1999 ακολούθησε το Fight Club στη δεύτερη συνεργασία του με το σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ. Για τις ανάγκες του ρόλου, ο Πιτ έκανε μαθήματα μπόξινγκ και συμφώνησε να του αφαιρέσουν μέρος των μπροστινών δοντιών του, τα οποία αποκαταστάθηκαν μετά το τέλος των γυρισμάτων. Το Fight Club έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και παρά τη διχασμένη γνώμη των κριτικών για την ταινία, η ερμηνεία του πήρε τα θερμότερα σχόλια. Παρά την απογοητευτική πορεία του στα ταμεία, το Fight Club έγινε κλασικό καλτ μετά την κυκλοφορία του σε DVD το 2000. Μετά το Fight Club ο Πιτ συμμετείχε στο Snatch του Γκάι Ρίτσι και παρά τα κακά σχόλια για την ταινία, ο Πιτ έλαβε καλές κριτικές για την ερμηνεία του. Το 2001 πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζούλια Ρόμπερτς στην ταινία Ο Μεξικάνος (The Mexican) και μαζί με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο Παιχνίδι Κατασκόπων (Spy Game). Στις 22 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της δημοφιλούς αμερικανικής σειράς Friends. Για την ερμηνεία του στη σειρά έλαβε υποψηφιότητα για το βραβείο Emmy.Το Δεκέμβριο 2001, ο Πιτ παίρνει το ρόλο του Ράστι Ράιαν στο remake της ομώνυμης ταινίας Η Συμμορία των Έντεκα (Ocean's Eleven). Το καστ περιλάμβανε τους Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζούλια Ρόμπερτς, Ματ Ντέιμον και Άντι Γκαρσία. Η ταινία έλαβε καλές κριτικές και έφτασε τα 450 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως. Το 2004 ο Πιτ συμμετείχε σε δύο μεγάλες παραγωγές. Η πρώτη, στο ρόλο του Αχιλλέα στην ταινία Τροία (Troy) και η δεύτερη στο δεύτερο μέρος της Συμμορίας, Η Συμμορία των Δώδεκα (Ocean's Twelve). Για το ρόλο του στην Τροία έκανε έξι μήνες προπόνηση για να μάθει να ξιφομαχεί. Ένας τραυματισμός του στο πλατό και κατά σύμπτωση στην αχίλλειο πτέρνα του καθυστέρησε τα γυρίσματα για αρκετές εβδομάδες.. Με 497 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως η Τροία παραμένει η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην καριέρα του.. Η Συμμορία των Δώδεκα ξεπέρασε τα 360 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως ενώ η χημεία του με τον Κλούνεϊ θεωρήθηκε από πολλούς ως το καλύτερο ανδρικό ντουέτο στην ιστορία του κινηματογράφου από την εποχή του Ρέντφορντ και του Πολ Νιούμαν.Το 2005, πρωταγωνίστησε στην ταινία Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ (Mr. & Mrs. Smith) όπου και γνώρισε τη μετέπειτα σύντροφό του Αντζελίνα Τζολί. Η ταινία έλαβε κυρίως θερμά σχόλια με τους περισσότερους κριτικούς να επαινούν τη χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου. Η ταινία απέφερε 478 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, κάνοντάς την μία από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της χρονιάς. Στην επόμενη ταινία του, πρωταγωνίστησε μαζί με την Κέιτ Μπλάνσετ στην ταινία Βαβέλ του Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου και η ερμηνεία του απέσπασε εξαιρετικές κριτικές ενω η ίδια η ταινία έλαβε επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, κερδίζοντας τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας - Δράμα.Το 2007 επανέλαβε το ρόλο του στην ταινία Η Συμμορία των Δεκατριών (Ocean's Thirteen). Στο τρίτο μέρος συμμετείχε ο Αλ Πατσίνο και ενώ καλλιτεχνικά θεωρείται κατώτερη από τις προηγούμενες δύο οι εισπράξεις έφτασαν τα 311 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Ο επόμενος ρόλος του ήταν ο Τζέσι Τζέιμς στη ταινία Η Δολοφονία του Τζέσι Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, 2007) σε παραγωγή της δικής του εταιρείας Plan B. Το 2008 θα εμφανιστεί στη μαύρη κωμωδία Καυτό Απόρρητο (Burn After Reading) των αδερφών Κοέν. Η ταινία έλαβε καλά σχόλια, με τους κριτικούς να σημειώνουν ότι η ερμηνεία του Πιτ ήταν η πιο αστεία.Ένα χρόνο μετά, θα συνεργαστεί για τρίτη φορά με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ στην ταινία Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (The Curious Case of Benjamin Button). Η ιστορία αφορά έναν άνδρα που γεννιέται ηλικιωμένος και όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται νεότερος. Η ερμηνεία του, χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για το βραβείο Screen Actors Guild Award, την τέταρτη για Χρυσή Σφαίρα και τη δεύτερη για Όσκαρ στην κατηγορία Α' Ανδρικού Ρόλου. Η ίδια η ταινία απέσπασε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ και σκόραρε 329 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.Το 2009 πρωταγωνίστησε στην ταινία Άδωξοι Μπάσταρδη (Inglourious Basterds) σε σκηνοθεσία Κουέντιν Ταραντίνο. Η ταινία έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία ξεπερνώντας τα 310 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, απέσπασε πολύ καλές κριτικές. και έλαβε 8 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσά τους και για Καλύτερη Ταινία. To 2011 ο Πιτ πρωταγωνίστησε στην ταινία Το Δέντρο της Ζωής (The Tree of Life) σε σκηνοθεσία Τέρενς Μάλικ μαζί με τον Σον Πεν και στο δράμα Moneyball, για το οποίο έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Screen Actors Guild Award και BAFTA α' ανδρικού ρόλου. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σκότωσε τους Γλυκά (Killing Them Softly). Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου 2012 στο Φεστιβάλ των Καννών όπου και διαγωνίστηκε για το Χρυσό Φοίνικα και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 2012. Το 2013 πρωταγωνίστησε στο περιπετειώδης θρίλερ Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ (World War Z, 2013) και στην ταινία Ο Συνήγορος (The Counselor, 2013) του Ρίντλεϊ Σκοτ μαζί με τους Μάικλ Φασμπέντερ, Κάμερον Ντίαζ, Πενέλοπε Κρουζ και Χαβιέρ Μπαρδέμ Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στο ιστορικό δράμα 12 Χρόνια Σκλάβος (12 Years a Slave), όπου ανέλαβε και την παραγωγή της ταινίας. Στην 86η Απονομή των Βραβείων Όσκαρ, η ταινία κατέληξε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, δίνοντας έτσι στον Πιτ το πρώτο του χρυσό αγαλματίδιο ως παραγωγός. Μαζί με τους Τζένιφερ Άνιστον και Μπραντ Γκρέι, διευθύνον στέλεχος της Paramount Pictures, ο Πιτ ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Plan B Entertainment το 2002. Η εταιρεία έχει αναλάβει την παραγωγή αρκετών ταινίων, συμπεριλαμβανομένων των Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας (Charlie and the Chocolate Factory, 2005) με τον Τζόνι Ντεπ , Μια Γενναία Καρδιά (A Mighty Heart, 2007) και Ο Πληροφοριοδότης (The Departed, 2006) που έλαβε το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Τις δεκαετίες του 1980 και 1990 ο Πιτ είχε σχέσεις με αρκετές από τις κατά καιρούς συμπρωταγωνίστριές του, συμπεριλαμβανομένων των Ρόμπιν Γκίβενς και Τζούλιετ Λιούις. Αρραβωνιάστηκε τη συμπρωταγωνίστριά του στο Seven Γκουίνεθ Πάλτροου, με την οποία είχε σχέση από το 1994 μέχρι το 1997.Το 1998 γνώρισε την Τζένιφερ Άνιστον και παντρεύτηκαν τον Ιούλιο του 2000. Για χρόνια ο γάμος τους θεωρούνταν μια σπάνια χολιγουντιανή επιτυχία, αλλά τον Ιανουάριο του 2005 ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν να χωρίσουν μετά από 5 χρόνια γάμου.Λίγο πριν από το διαζύγιό του με την Άνιστον, η σχέση του με τη συμπρωταγωνίστριά του στο Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ Αντζελίνα Τζολί γίνεται θέμα στα media. Αν και ο Πιτ διέψευσε τις φήμες ότι απάτησε την Άνιστον, παραδέχτηκε ότι ερωτεύτηκε την Τζολί στο πλατό.Τον Ιανουάριο του 2006, αφού βγήκε το διαζύγιο Άνιστον-Πιτ, η Τζολί επιβεβαίωσε το δεσμό της με τον Πιτ και ότι ήταν έγκυος στο παιδί του. Στις 23 Αυγούστου 2014 ο Πιτ και η Τζολί παντρεύτηκαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στη νότια Γαλλία.Στις 20 Σεπτεμβρίου 2016 ο Πιτ και η Τζολί ανακοίνωσαν το διαζύγιό τους δώδεκα χρόνια μετά τη δημοσιοποίηση της σχέσης τους και δυο χρόνια μετά τον γάμο τους. Τον Ιούλιο του 2005, ο Πιτ συνόδευσε την Τζολί στην Αιθιοπία, όπου υιοθέτησε το δεύτερο παιδί της, ένα 6 μηνών κοριτσάκι με το όνομα Ζαχάρα,, μια απόφαση την οποία όπως δήλωσε η ίδια πήρε μαζί με τον Πιτ. Το Δεκέμβριο του 2005 επιβεβαιώθηκε ότι ο Πιτ θέλει να υιοθετήσει τα δύο παιδιά της Τζολί, Μάντοξ και Ζαχάρα και τον Ιανουάριο του 2006, δικαστής στην Καλιφόρνια τους έδωσε την άδεια να αλλάξουν το επίθετο των παιδιών σε "Τζολί-Πιτ".Η Τζολί γέννησε ένα κοριτσάκι, τη Σιλό Νουβέλ Τζολί-Πιτ το Μάιο του 2006.Το Μάρτιο του 2007, η Τζολί υιοθέτησε ένα τρίχρονο αγόρι από το Βιετνάμ, τον Παξ Τιεν. Επειδή όμως το ορφανοτροφείο δεν επέτρεπε τη υιοθεσία σε ανύπαντρο ζευγάρι, η Τζολί το υιοθέτησε μόνη της και ο Πιτ αργότερα τον υιοθέτησε σαν γιο του στις Ηνωμένες Πολιτείες.Μετά από φήμες που κυκλοφορούσαν για μήνες, η Τζολί επιβεβαίωσε σε συνέντευξή της ότι είναι ξανά έγκυος και περιμένει δίδυμα. Γέννησε στη Νίκαια της Γαλλίας τον Ιούλιο του 2008. Τους έδωσαν τα ονόματα Νοξ Λέον και Βιβιέν Μαρσελίν. Το σεξ-απίλ του Πιτ είναι αντιληπτό από πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένου του περιοδικού Empire, που τον κατέταξε στους έναν από τους 25 πιο σέξι αστέρες στην ιστορία του κινηματογράφου, το 1995. Το ίδιο έτος ο Πιτ κέρδισε το βραβείο του πιο Σέξι Ζωντανού Άνδρα, το οποίο κέρδισε και πάλι το 2000. Ο Πίτ εμφανίστηκε στην ετήσια Celebrity 100 λίστα του Forbes με τους 100 πιο ισχυρούς celebrities το 2006, το 2007 και το 2008, στο Νο 20, Νο 5, και Νο 10 αντίστοιχα . Το 2007, εισήχθη μεταξύ των Time 100, μια συλλογή από τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο, όπως επιλέγονται κάθε χρόνο από το Times. Το περιοδικό αξιολόγησε τον Πιτ με τον ισχυρισμό ότι «Το αστέρι της δύναμης του είναι να κάνει τους ανθρώπους να τον κοιτούν, πράγμα που δεν πιάνουν οι κάμερες». Ξεκινώντας το 2005, η σχέση του Πιτ με την Αντζελίνα Τζολί έγινε μία από τις πιο αξιοσημείωτες ιστορίες διασημοτήτων σε όλο τον κόσμο. Μετά την επιβεβαίωση ότι η Τζολί ήταν έγκυος στις αρχές του 2006, η σημαντική δημοσιότητα γύρω από το ζευγάρι έφτασε στο Reuters ως μια ιστορία με τίτλο «Ο πυρετός Μπραντζελίνα", που ονομάζεται "το σημείο της παράνοιας». Για να αποφευχθεί η προσοχή των μέσων ενημέρωσης, το ζευγάρι πέταξε προς τη Ναμίμπια για τη γέννηση της κόρης τους Shiloh, η οποία περιγράφηκε από τα μέσα ως «το πιο αναμενόμενο μωρό μετά τον Ιησού Χριστό». Επίσης, το έντονο ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης διέγειρε η ανακοίνωση δύο χρόνια αργότερα για τη δεύτερη εγκυμοσύνη της Τζολί. Για τις δύο εβδομάδες τις οποίες η Τζολί πέρασε σε ένα παραθαλάσσιο νοσοκομείο στη Νίκαια, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι κατασκήνωσαν έξω από τον χώρο περιπάτου για να υποβάλουν έκθεση σχετικά με τη γέννηση. Σε μια παγκόσμια έρευνα του 2006 από τη βιομηχανία AC Nielsen σε 42 διεθνείς αγορές, ο Pitt, μαζί με την Τζολί, βρέθηκαν να είναι φαβορί διασημότητες για τα εμπορικά σήματα και τα προϊόντα σε όλο τον κόσμο. Ο Πιτ έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις. Για την αγορά των ΗΠΑ, έχει πρωταγωνιστήσει σε ένα εμπορικό σπότ της Heineken που προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του Super Bowl 2005. Ήταν σε σκηνοθεσία David Fincher, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει τον Pitt στο «Seven», «Fight Club» και στο «Benjamin Button». Άλλες εμπορικές εμφανίσεις έχει κάνει σε τηλεοπτικά σποτ, συμπεριλαμβανομένων της Honda Integra, στην οποία πρωταγωνίστησε απέναντι σε ένα ρωσικό μοντέλο, την Τατιάνα Σορόκκο, καθώς και στην SoftBank, και στα Edwin τζιν. Μπραντ Πιτ στην IMDb (Αγγλικά)
Ο Μπραντ Πιτ (αγγλικά: William Bradley "Brad" Pitt‎), (18 Δεκεμβρίου 1963) είναι Αμερικανός ηθοποιός. Έχει λάβει τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ ερμηνείας, κερδίζοντας ένα για την ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο Κάποτε στο… Χόλιγουντ (Once Upon a Time in Hollywood, 2019) και επτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα κερδίζοντας δυο. Ο Πιτ ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας γκεστ εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές. Έγινε γνωστός όταν έπαιξε τον άγνωστο ταξιδιώτη που αποπλανεί τη Τζίνα Ντέιβις στην ταινία Θέλμα & Λουίζ (Thelma & Louise) το 1991. Οι πρώτοι του πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε μεγάλες παραγωγές έγιναν στις ταινίες Το Ποτάμι Κυλάει Ανάμεσά Μας (A River Runs Through It, 1992) και Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα (Interview with the Vampire, 1994). Κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για την ταινία Θρύλοι του Πάθους (Legends of the Fall, 1994) παίζοντας μαζί με τον Άντονι Χόπκινς. Το 1995 πρωταγωνίστησε στο επιτυχημένο αστυνομικό θρίλερ Seven του Ντέιβιντ Φίντσερ και στην ταινία Οι Δώδεκα Πίθηκοι (12 Monkeys) που του χάρισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα β' ανδρικού ρόλου και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ. Τέσσερα χρόνια μετά, πρωταγωνίστησε στην καλτ ταινία Fight Club και το 2001 στην εισπρακτική επιτυχία Η Συμμορία των Έντεκα (Ocean's Eleven) και στις δύο συνέχειες Η Συμμορία των Δώδεκα (Ocean's Twelve, 2004) και Η Συμμορία των Δεκατριών (Ocean's Thirteen, 2007). Το 2008 έλαβε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (The Curious Case of Benjamin Button) και το 2012 την τρίτη του υποψηφιότητα για το Moneyball. Ήταν παντρεμένος για 5 χρόνια με την επίσης ηθοποιό Τζένιφερ Άνιστον και άλλα 5 με την Αντζελίνα Τζολί με την οποία έχουν έξι παιδιά. Λαμβάνει τακτικά ενεργό δράση σε ποικίλα κοινωνικά θέματα τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και παγκοσμίως. Ο Πιτ έχει δική του εταιρεία παραγωγής, την Plan B Entertainment, η οποία περιλαμβάνει και την παραγωγή των βραβευμένων με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Ο Πληροφοριοδότης (The Departed, 2007) και 12 Χρόνια Σκλάβος (12 Years a Slave, 2013).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%A0%CE%B9%CF%84
Επιτροπή Σχολικών Βιβλίων (Πολωνία)
Ο κύριος στόχος της επιτροπής αυτής ήταν να σχεδιάζει τα σχολικά προγράμματα και τα σχολικά εγχειρίδια στα νεοϊδρυθέντα σχολεία. T. Wierzbowski: Komisja Edukacji Narodowej 1773-1794. Monografia historyczna, t. 1: A. Opracowania i źródła drukowane, B. Źródła archiwalne, Warszawa 1911. A. Jobert: La Commission d'Éducation Nationale en Polgne (1773-1794). Son oeuvre d'instruction civique, Paryż 1941, s. 1-24.
Η Επιτροπή Σχολικών Βιβλίων (πολωνικά : Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych ; 1775-92) ήταν ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε από την Επιτροπή Εθνικής Παιδείας της Πολωνίας (Komisja Edukacji Narodowej) στη Βαρσοβία το 1775.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
Μαρία Καρολίνα Σομπιέσκα
Γεννημένη από τον Ιάκωβο-Λουδοβίκο Σομπιέσκι και τη σύζυγό του, Χέντβιχ-Ελισάβετ τού Παλατινάτου-Νόιμπουργκ, ήταν η τρίτη κόρη τού ζεύγους. Η μικρότερη αδελφή της Κλημεντίνα, παντρεύτηκε τον Ιακωβίτη διεκδικητή Ιάκωβο-Φραγκίσκο-Εδουάρδο Στιούαρτ. Στα πατρικά της εξαδέλφια περιλαμβάνονταν (τα παιδιά της θείας της Θηρεσίας-Κουνιγούνδης Σομπιέσκας) ο Κάρολος Ζ΄ βασιλιάς της Γερμανίας και ο Κλήμης-Αύγουστος της Βαυαρίας, αρχιεπίσκοπος της Κολωνίας. Στα εξαδέλφια από τη μητέρα της περιλαμβανόταν η περίφημη Ελισάβετ Φαρνέζε, ο μελλοντικός Ιωάννης Ε΄ της Πορτογαλίας καθώς και η σύζυγός του Μαρία-Άννα των Αψβούργων-Αυστρίας. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στη Σιλεσία. Της ζήτησαν το χέρι πολλοί αριστοκράτες, συμπεριλαμβανομένου τού Aντωνίου-Φερδινάνδου Γκοντζάγκα, δούκα τού Γκουαστάλα. Εκείνη, όμως, τον απέρριψε, λόγω ψυχικής ασθένειας τού δούκα. Έχοντας ταξιδέψει στο Nόιμπουργκ, τη γενέτειρα της μητέρας της, ξεκίνησε μία σχέση με τον Mίχαλ Καζιμίες "Ρυμπένκο" Ραντζίβιου, έναν μελλοντικό μεγάλο στρατάρχη (Hetman) τού μεγάλου δουκάτου της Λιθουανίας. Ήθελε να τον παντρευτεί, αλλά ο πατέρας της δεν επέτρεπε στο ζευγάρι να φύγει. Η Καρλόττα έπαθε κατάθλιψη και ήθελε να φύγει από την Αυλή και να ενταχθεί σε ένα μοναστήρι, αλλά ο Κάρολος ΣΤ΄ των Αψβούργων-Αυστρίας, βασιλιάς της Γερμανίας (άλλος πρώτος εξάδελφος), ανέλαβε να της βρει έναν κατάλληλο σύζυγο. Ο υποψήφιος βρέθηκε στο πρόσωπο τού Φρειδερίκου-Καζιμίρ ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, γιου του Εμμανουήλ-Θεοδοίου και της Mαρίας-Αρμάνδης ντε Λα Τρεμουάλ. Ήταν ο κληρονόμος τού κυρίαρχου δουκάτου τού Μπουγιόν, το οποίο κυβερνούσαν οι Λα Τουρ ντ'Ωβέρν για περισσότερο από έναν αιώνα. Ως διάδοχος, ονομάστηκε πρίγκιπας τού Τυρέν. Η Καρλόττα παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο-Καζιμίρ με πληρεξούσιο στις 25 Αυγούστου 1723 στο Nόις (σημερινή Γερμανία). Το ζευγάρι συναντήθηκε για πρώτη φορά στο Στρασβούργο στις 20 Σεπτεμβρίου και παντρεύτηκαν επίσημα. Στη γαλλική αυλή, τα μέλη τού Οίκου ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν κατατάχθηκαν ως ξένοι πρίγκιπες. Αυτό τους έδωσε το δικαίωμα στην προσφώνηση της Υψηλότητας. Ως εκ τούτου, πριν γίνει δούκισσα τού Μπουγιόν, η Καρλόττα προσφωνείτο η Αυτής Υψηλότητα Πριγκίπισσα τού Τυρέν. Ο Φρειδερίκος-Καζιμίρ απεβίωσε στο Στρασβούργο την 1η Οκτωβρίου 1723 αφήνοντας την Καρλόττα χήρα, παντρεμένη για δεκατέσσερις ημέρες. Επτά μήνες αργότερα, παντρεύτηκε τον μικρότερο αδελφό τού αποβιώσαντος συζύγου της, Κάρολο-Γοδφρείδο, ο οποίος ήταν πλέον πρίγκιπας τού Τυρέν και διάδοχος τού Μπουγιόν. Το νέο ζευγάρι παντρεύτηκε στις 2 Απριλίου 1724 στο Παρίσι. Ο γάμος έφερε δύο παιδιά: μία κόρη ονόματι Mαρία-Λουίζα (ερωμένη τού εξαδέλφου της ΚΑρόλου-Εδουάρδου Στιούαρτ, του Ιακωβίτη διεκδικητή) και έναν γιο ονόματι Γοδεφρείδο, που ήταν ο προτελευταίος δούκας τού Μπουγιόν. Ο γάμος δεν ήταν ευτυχισμένος. Το ζευγάρι χώρισε και η Καρλόττα μετακόμισε στη Σιλεσία. Μετακομίζοντας ξανά, αυτή τη φορά στο Ζούκιεφ (Żółkiew), πέρασε τα τελευταία της χρόνια προσπαθώντας να προστατεύσει τα κτήματα τού πατέρα της, στα οποία ήταν κληρονόμος από το 1737. Με το τέλος τού πατέρα της, κληρονόμησε το δουκάτο της Ολάβα (Oława), όπου γεννήθηκε. Πριν από το τέλος της, όρισε τον παλιό της εραστή, Μίχαλ Καζίμιες "Ριμπένκο" Ραντζίβιου, ως κληρονόμο της. Ένα μέρος της βιβλιοθήκης της μεταδόθηκε στη διάσημη βιβλιοθήκη Ζαλούσκι, την οποία διαδέχθηκε η σημερινή Εθνική Βιβλιοθήκη της Πολωνίας. Τάφηκε στην εκκλησία τού Αγίου Kαζιμίες, στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Η καρδιά της Καρλόττας ταριχεύτηκε και τοποθετήθηκε στην ενοριακή εκκλησία του Ζούλκιεφ. Το επιτάφιο μνημείο της σχεδιάστηκε το 1747 από τον πρώην εραστή της. Εμφανίζει μία ρωγμή, που δείχνει την εξαφάνιση τού Οίκου Σομπιέσκι, τού οποίου ήταν το τελευταίο επιζόν μέλος. Ο σύζυγός της επέζησε αυτής και απεβίωσε το 1771. Ο γιος της έζησε μέχρι το 1792 και η κόρη της εκτελέστηκε στην περίοδο Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Παιδιά με τον δεύτερο σύζυγό της: Μαρία-Λουίζα[-Ερριέττα-Ιωάννα] (15 Αυγούστου 1725 – 1793) παντρεύτηκε τον πρίγκιπα τού Γκυεμενέ και είχε απογόνους. Πήγε στη λαιμητόμο κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Είχε ένα κρυφό παιδί με τον εξάδελφό της Κάρολο-Εδουάρδο Στιούαρτ. Γοδεφρείδος-Κάρολος-Ερρίκος (26 Ιανουαρίου 1728 – 3 Δεκεμβρίου 1792), νυμφ.ρεύτηκε τη Λουίζα[-Ερριέττα-Γαβριέλα] και είχε απογόνους, Ήταν εγγονή του Καρόλου της Λωρραίνης, κόμη τού Μαρσάν. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Maria Karolina Sobieska στο Wikimedia Commons
Η Μαρία-Καρολίνα Σομπιέσκα, γαλλ.: Maria Karolina Sobieska, (25 Νοεμβρίου 1697 – 8 Μαΐου 1740) ήταν Πολωνή ευγενής, κόρη τού Ιακώβου-Λουδοβίκου. Γνωστή ως Mαρία-Καρλόττα ή μόνο Καρλόττα, έγινε από τους γάμους της πρώτα πριγκίπισσα τού Τυρέν και αργότερα δούκισσα τού Μπουγιόν. Η Καρολίνα/Καρλόττα ήταν το τελευταίο επιζών μέλος τού Οίκου Σομπιέσκι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1
Γιαν Μπρίγκελ ο νεότερος
Ο Μπρίγκελ γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1601 στην Αμβέρσα. Εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του και καθ' ολόκληρη τη σταδιοδρομία του φιλοτέχνησε έργα στο ίδιο ύφος. Μαζί με τον αδελφό του, Αμπρόσιους Μπρίγκελ φιλοτέχνησαν τοπία, αλληγορικές σκηνές και άλλα έργα με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Αντέγραψε, επίσης, έργα του πατέρα του και τα πώλησε με την πατρική υπογραφή. Ωστόσο, τα έργα του διακρίνονται από αυτά του γονεά του καθώς δεν είναι τόσο αριστοτεχνικά εκτελεσμένα και είναι πιο "ελαφρά". Ο Γιαν ο νεότερος ταξίδευε στην Ιταλία όταν ο πατέρας του απεβίωσε από χολέρα και επέστρεψε από εκεί ταχύτατα προκειμένου να αναλάβει το εργαστήριό του στην Αμβέρσα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, άλλαξε την υπογραφή του από "Brueghel" σε "Breughel". Το επόμενο έτος νυμφεύτηκε την Άννα-Μαρία Γιάνσσενς, θυγατέραα του Άμπραχαμ Γιάνσσενς. Καθιερώθηκε σύντομα και έγινε επικεφαλής στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά το 1630. Το ίδιο έτος έλαβε παραγγελία από την γαλλική Αυλή να ζωγραφίσει τον Κύκλο του Αδάμ. Κατά τα επόμενα έτη φιλοτέχνησε επίσης έργα για την αυστριακή Αυλή και εργάστηκε ανεξάρτητα στο Παρίσι πριν επιστρέψει στην Αμβέρσα το 1657. Συνεργάστηκε με πολλούς επιφανείς ζωγράφους, όπως οι Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Χέντρικ φαν Μπάλεν, Άντριααν φαν Στάλμπεμτ, Λούκας φαν Ούντεν, Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος και ο πεθερός του Άμπραχαμ Γιάνσσενς. Απεβίωσε στην Αμβέρσα την 1η Σεπτεμβρίου 1678. Τα καλύτερα έργα του είναι τα εκτεταμένα τοπία, είτε υπό το όνομά του είτε κατασκευασμένα για άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Χέντρικ φαν Μπάλεν ως υπόβαθρο. Ανάμεσα στους μαθητές του συγκαταλέγονται οι μεγαλύτεροι γιοι του Άμπραχαμ Μπρίγκελ, Φίλιπς Μπρίγκελ και Γιαν Πίτερ Μπρίγκελ, ο ανεψιός του Γιαν φαν Κέσσελ και ο μικρότερος αδελφός του Αμπρόσιους. Δεκαπέντε έργα του υπάρχουν σε δημόσιες συλλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επιλογή έργων Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων «Bruegel». Encyclopedia Americana. 1920. (Αγγλικά)
Ο Γιαν Μπρίγκελ ο νεότερος (φλαμανδικά: Jan Brueghel de Jonge, 13 Σεπτεμβρίου 1601 - 1 Σεπτεμβρίου 1678) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος του μπαρόκ, γιος του Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BB_%CE%BF_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
Μζούζου
Η Μζούζου βρίσκεαι βόρεια-κεντρικά του Μαλάουι, κεντρικά της Βόρειας Περιφέρειας και βορειοανατολικά της Συνοικίας. Βρίσκεται 219 χιλιόμετρα μακρυά από την πρωτεύουσα, Λιλόνγκουε. Το Δάσος της Βίφυα βρίσκεται στα νότια της πόλης και είναι το μεγαλύυτερο αφρικανικό δάσος που φτιάχτηκε από άνθρωπο. Το Βουνό Βίφυα, που βρίσκεται στην Μζούζου, είναι 1.254 μέτρα ψηλό και βρίσκεται στο βόρειο τέλος του Οροπεδίου Βίφυα. Έχει συνολική έκταση 48 χιλιόμετρα. Ο καιρός στη Μζούζου είναι ψυχρός το χειμώνα. Η Μζούζου, σύμφωνα με την απογραφή του 2008, είχε πληθυσμό 175.345, από τους οποίους περίπου οι 20.000 είναι μαθητές του Πανεπιστημίου Μζούζου. Το 1987 είχε 44.217 κατοίκους και το 1998 87.030. Η πόλη αναπτύχθηκε το 1947 και το 1985 φτιάχτηκε ένα άγαλμα. Η Μζούζου στο παρελθόν ήταν γνωστή ως Κανινγκίνα (Kaningina). Η Μζούζου είναι μια αναπτυσσόμενη πόλη τοιυ Μαλάουι. Εκεί παράγονται καφές, ξύλα, φρούτα, γάλα και μέλι. Σημαντική επίσης είναι και η γεωπονία. Η Μζούζου βρίσκεται στο κέντρο μιας γεωπονικής περιοχής και η περιοχή που περιβάλλει την πόλη έχει μεγάλη καλλιέργεια τσαγιού, λάστιχου και καφέ. Στη Μζούζου υπάρχουν πολλές μικρές με μεσαίες επιχειρήσεις. Υπάρχουν internet-cafe, και άλλα καταστήματα. Ξεχωριστές είναι οι εταιρείες Καφέ και η εταιρεία Περιορισμένων Παραγωγών Κένταμ και η "ΒόρειαΖωή". Η Μζούζου έχει δύο κύριες αγορές. Γνωστότερη είναι η Τάιφα, που πουλάει φρούτα, ρούχα, παπούτσια, κινητά, κ.τ.λ. Υπάρχει, επίσης, και ένα ξενοδοχείο που λέγεται Ξενοδοχείο Μζούζου και προσελκύει πολλούς τουρίστες. Το κύριο πανεπιστήμιο της Μζούζου είναι το ομώνυμο Πανεπιστήμιο, το οποίο φιλοξενεί περίπου 20.000 μαθητές. Το πανεπιστήμιο αυτό βρέθηκε το 1994. Το Τεχνικό Κολλέγιο της Μζούζου βρέθηκε το 1958. Η Μζούζου φιλοξενεί πολλούς τουρίστες χάρη στις αμμώδης παραλίες της Λίμνης Μαλάουι και δραστηριότητες νερού. Το Εθνικό Πάρκο της Νίκα, το μεγαλύτερο στο Μαλάουι, εξυπηρετεί στην πεζοπορία, στην ποδηλασία σε βουνά, στην ιππασία, καθώς και σε εκδρομές 4x4. Υπάρχει και το Ξενοδοχείο Μζούζου που προσελκύει πολλούς τουρίστες. Το πλησιέστερο αεροδρόμιο είναι το Αεροδρόμιο Μζούζου. Κατάλογος πόλεων του Μαλάουι
Η Μζούζου (αγγλικά και Τσιτσέουα: Mzuzu) είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Μαλάουι και πρωτεύουσα της Συνοικίας Μζίμπα και της Βόρειας Περιφέρειας. Έχει πληθυσμό 175.345, από τους οποίους περίπου οι 20.000 είναι μαθητές του Πανεπιστημίου Μζούζου.Βρίσκεαι βόρεια-κεντρικά του Μαλάουι, κεντρικά της Βόρειας Περιφέρειας και βορειοανατολικά της Συνοικίας. Στο παρελθόν ονομαζόταν Κανινγκίνα, αλλά άλλαξε σε Μζούζου. Έχει έκταση 48 χλμ.. Βρίσκεται 219 χιλιόμετρα μακρυά από την πρωτεύουσα, Λιλόνγκουε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%85
Τζον Ντένβερ
Ο Χένρι Τζον Ντόιτσεντορφ Τζούνιορ γεννήθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς 1943, στο Ρόσγουελ, Νέο Μεξικό, από τον Captain (αργότερα Lt Col) Henry John "Dutch" Deutschendorf Sr. (15 Απριλίου 1920 - 15 Μαρτίου 1982), α Ο πιλότος των αεροπορικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών τοποθετήθηκε στο Roswell AAF και η σύζυγός του, Έρμα Louise (née Swope) (7 Αυγούστου 1922 - 17 Ιανουαρίου 2010). Χρόνια αργότερα, ως ταγματάρχης στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ο Deutschendorf Sr. σημείωσε τρία ρεκόρ ταχύτητας στο βομβιστή B-58 Hustler και κέρδισε μια θέση στο Hall of Fame της Πολεμικής Αεροπορίας. Γνώρισε και παντρεύτηκε την "αγαπημένη του Οκλαχόμα".Στην αυτοβιογραφία του, Take Me Home, ο Ντένβερ περιέγραψε τη ζωή του ως ο μεγαλύτερος γιος μιας οικογένειας που διαμορφώθηκε από έναν αυστηρό πατέρα που δεν μπορούσε να δείξει την αγάπη του για τα παιδιά του. Επειδή ο πατέρας του Ντένβερ ήταν στο στρατό και η οικογένειά του μετακόμιζε συχνά, ήταν δύσκολο για αυτόν να κάνει φίλους και να ταιριάζει με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Το να είσαι συνεχώς το νέο παιδί ενοχλούσε τον εσωστρεφές Ντένβερ, και μεγάλωνε πάντα σαν να έπρεπε να είναι κάπου αλλού, αλλά δεν ξέρει ποτέ πού ήταν αυτό το «σωστό» μέρος. Ενώ η οικογένεια μετακομισε στο Davis-Monthan AFB στο Τούσον της Αριζόνα, ο Ντένβερ ήταν μέλος του Tucson Arizona Boys Chorus για δύο χρόνια. Ο Ντένβερ ήταν ευτυχισμένος που ζούσε στο Τούσον, αλλά ο πατέρας του μεταφέρθηκε στη συνέχεια στο Maxwell AFB στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όπου ο Ντένβερ δεν του άρεσε ο ρατσισμός του διαχωρισμου στο σχολείου του. Η οικογένεια μετακόμισε αργότερα στο Carswell AFB στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας, όπου ο Ντένβερ αποφοίτησε από το Λύκειο Arlington Heights. Το Φορτ Γουόρθ ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία για το Ντένβερ, και στο τρίτο έτος του λύκειου, οδήγησε το αυτοκίνητο του πατέρα του στην Καλιφόρνια για να επισκεφτεί οικογενειακούς φίλους και να ξεκινήσει τη μουσική του καριέρα. Ωστόσο, ο πατέρας του πέταξε στην Καλιφόρνια με αεροσκάφος ενός φίλου για να τον πάρει, και ο Ντένβερ επέστρεψε διστακτικά για να ολοκληρώσει τη σχολική του εκπαίδευση. Στην ηλικία των 11, ο Ντένβερ έλαβε μια ακουστική κιθάρα από τη γιαγιά του. Έμαθε να παίζει αρκετά καλά για να παίζει σε τοπικά κλαμπ τη στιγμή που ήταν στο κολέγιο. Υιοθέτησε το επώνυμο "Ντένβερ" μετά την πρωτεύουσα της αγαπημένης του πολιτείας, το Κολοράντο. Αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του όταν ο Ράντι Σπάρκς, ιδρυτής του The New Christy Minstrels, πρότεινε ότι το "Deutschendorf" δεν θα ταιριάζει άνετα σε μια σκηνή. Ο Ντένβερ παρακολούθησε το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Λάμποκ και τραγούδησε σε μια ομάδα λαϊκής μουσικής που ονομάζεται "The Alpine Trio" ενώ παρακολουθουσε αρχιτεκτονικές σπουδές. Ήταν επίσης μέλος της αδελφότητας Delta Tau Delta. Ο Ντένβερ εγκατέλειψε το Texas Tech School of Engineering το 1963 και μετακόμισε στο Λος Άντζελες, όπου τραγούδησε σε λαϊκούς συλλόγους. Το 1965, ο Ντένβερ προσχώρησε Τσάντ Μίτσελ Τρίο, αντικαθιστώντας τον ιδρυτή Τσάντ Μίτσελ. Μετά από περισσότερες αλλαγές προσωπικού, το τρίο αργότερα έγινε γνωστό ως "Ντένβερ, Μπόιζ και Τζόνσον" (Τζον Ντένβερ, Ντέιβιντ Μπόιζ και Μάικλ Τζόνσον).Το 1969, ο Ντένβερ εγκατέλειψε τη ζωή του συγκροτήματος για να ακολουθήσει σόλο καριέρα και κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ για το RCA Records, Rhymes & Reason. Δύο χρόνια πριν, ο Ντένβερ είχε κάνει μια αυτοπαραγωγική ηχογράφηση μερικών από τα τραγούδια που έπαιξε στις συναυλίες του. Συμπεριέλαβε στο demo ένα τραγούδι που είχε γράψει με τίτλο "Babe, I Hate to Go", αργότερα μετονομάστηκε "Leaving on a Jet Plane". Ο Ντένβερ έφτιαξε αρκετά αντίγραφα και τα έδωσε ως δώρα για τα Χριστούγεννα. Ο παραγωγός Μιλτ Οκούν, ο οποίος παρήγαγε δίσκους για το Μίτσελ Τρίο και το υψηλού προφίλ λαϊκό συγκρότημα Peter, Paul και Mary, είχε γίνει επίσης παραγωγός του Ντένβερ. Ο Οκούν έφερε το ακυκλοφόρητο τραγούδι "Jet Plane" στους Peter, Paul και Mary. Η έκδοση του τραγουδιού έφτασε στο νούμερο ένα στο Billboard Hot 100. Η σύνθεση του Ντένβερ έφτασε επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο στην 2η θέση τον Φεβρουάριο του 1970, έχοντας επίσης κατακτήσει το No. 1 στο γράφημα US Cash Box τον Δεκέμβριο του 1969. Παρόλο που η RCA δεν προώθησε ενεργά το Rhymes & Reasons με μια περιοδεία, ο ίδιος ο Ντένβερ ξεκίνησε μια αυτοσχέδια περιοδεία υποστήριξης σε όλο το Midwest, σταματώντας σε πόλεις και πόλεις καθώς τον πήρε η μόδα, προσφέρομενος να παίξει δωρεάν συναυλίες σε τοπικούς χώρους. Όταν κατάφερε να πείσει ένα σχολείο, ένα κολέγιο, μια αίθουσα American Legion ή ένα τοπικό καφενείο να τον αφήσει να παίξει, διανέμει αφίσες στην πόλη και συνήθως εμφανίστηκε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, με μια κιθάρα στο χέρι, προσφέροντας τον εαυτό του για συνέντευξη. Με το πόδι του στην πόρτα ως συγγραφέας του "Leaving on a Jet Plane", ήταν συχνά πετυχημένος να κερδίσει κάποιο πολύτιμο διαφημιστικό χρόνο, με συνήθως ένα ή δύο τραγούδια που εκτελούνται ζωντανά. Μερικοί χώροι τον άφησαν να παίξει για την «πόρτα». Άλλοι τον περιόρισαν να πουλήσει αντίγραφα του άλμπουμ σε διακοπή και μετά την παράσταση. Μετά από αρκετούς μήνες αυτού του συνεχούς χαμηλού προφιλ περιοδείας, ωστόσο, είχε πουλήσει αρκετά άλμπουμ για να πείσει τη RCA να πάρει την ευκαιρία να παρατείνει το συμβόλαιο ηχογράφησής του. Είχε επίσης δημιουργήσει μια αρκετά μεγάλη και σταθερή βάση θαυμαστών, πολλοί από τους οποίους παρέμειναν πιστοί σε όλη την καριέρα του.Ο Ντένβερ ηχογράφησε δύο ακόμη άλμπουμ το 1970, το Take Me to Tomorrow και το Whose Garden Was This, συμπεριλαμβανομένου ενός συνδυασμού τραγουδιών που είχε γράψει και καλύπτε εκδόσεις άλλων συνθέσεων καλλιτεχνών. Στούντιο άλμπουμ The Children and the Flowers (1979) (ISBN 0-914676-28-8) Alfie the Christmas Tree (1990) (ISBN 0-945051-25-5) Take Me Home: An Autobiography (1994) (ISBN 0-517-59537-0) Poems, Prayers and Promises: The Art and Soul of John Denver (2004) (ISBN 1-57560-617-8) Flippo, Chet (1998) "John Denver", The Encyclopedia of Country Music, Paul Kingsbury, editor, New York: Oxford University Press. p. 143. Martin, James M. (1977) John Denver: Rocky Mountain Wonderboy, Pinnacle Books. (out of print) Biography of Denver with insight into Denver's impact of the 1970s music industry. Orth, Maureen, "Voice of America", Newsweek, December 1976. Includes information on the role of Weintraub in shaping Denver's career, which has since been edited out of later versions of his biography. Επίσημη ιστοσελίδα FBI Records: The Vault – John Denver
Ο Χένρι Τζον Ντόιτσεντορφ Τζούνιορ (αγγλικα: Henry John Deutschendorf Jr. 31 Δεκεμβρίου 1943 - 12 Οκτωβρίου 1997), γνωστός επαγγελματικά ως Τζον Ντένβερ, ήταν Αμερικανός τραγουδιστής-τραγουδοποιός, παραγωγός δίσκων, ηθοποιός, ακτιβιστής και ανθρωπιστης, του οποίου η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ήταν ως σόλο τραγουδιστής. Αφού ταξίδεψε και ζούσε σε πολλές τοποθεσίες ενώ μεγάλωνε στη στρατιωτική του οικογένεια, ο Ντένβερ ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα με μουσικά συγκροτήματα λαϊκής μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς ακουστικούς καλλιτέχνες της δεκαετίας και ένας από τους καλλιτέχνες με τις καλύτερες πωλήσεις. Μέχρι το 1974, ήταν ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες της Αμερικής και το AllMusic χαρακτήρισε τον Ντένβερ ως "από τους πιο αγαπημένους διασκεδαστές της εποχής του".Ο Ντένβερ ηχογράφησε και κυκλοφόρησε περίπου 300 τραγούδια, περίπου 200 από τα οποία συνέθεσε. Είχε 33 άλμπουμ και single που ήταν πιστοποιημένα Gold and Platinum στις ΗΠΑ με πιστοποίηση RIAA με εκτιμώμενες πωλήσεις άνω των 33 εκατομμυρίων μονάδων. Ηχογράφησε και ερμήνευσε κυρίως με μια ακουστική κιθάρα και τραγούδησε για τη χαρά του στη φύση, την περιφρόνησή του για τη ζωή στην πόλη, τον ενθουσιασμό του για τη μουσική και τις δοκιμασίες της σχέσης του. Η μουσική του Ντένβερ εμφανίστηκε σε διάφορα charts, συμπεριλαμβανομένης της κάντρι, του Billboard Hot 100 και την σύγχρονη ενήλικη μουσική, κερδίζοντας 12 άλμπουμ χρυσων και τεσσάρων πλατίνενιων με τα τραγούδια του "Take Me Home, Country Roads", "Annie's Song", "Rocky Mountain High", "Calypso", "Thank God I'm a Country Boy" και "Sunshine on My Shoulders". Ο Ντένβερ εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες και τηλεοπτικές προσφορές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Συνέχισε να ηχογραφεί τη δεκαετία του 1990, εστιάζοντας επίσης σε περιβαλλοντικά ζητήματα προσφέροντας φωνητική υποστήριξη στην εξερεύνηση του διαστήματος και καταθέτοντας μπροστά στο Κογκρέσο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη λογοκρισία στη μουσική. Έζησε στο Άσπεν για μεγάλο μέρος της ζωής του, όπου ήταν γνωστός για την αγάπη του για το Κολοράντο. Το 1974, ο Ντένβερ ονομάστηκε βραβευμένος ποιητής του κράτους. Ο κρατικός νομοθέτης του Κολοράντο υιοθέτησε επίσης το "Rocky Mountain High" ως ένα από τα δύο κρατικά τραγούδια του το 2007. Έχοντας πάθος με τα αεροπλάνα, ο Ντένβερ πέθανε σε ηλικία 53 ετών σε ένα αεροπορικό δυστύχημα ενώ οδηγούσε το πρόσφατα αγορασμένο ελαφρύ αεροπλάνο του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B2%CE%B5%CF%81
Χάλεντ Μασάλ
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1997 ο Μασάλ υπήρξε στόχος μιας δολοφονικής απόπειρας της ισραηλινής Μοσάντ υπό τις οδηγίες του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου. Δέκα πράκτορες της Μοσάντ με καναδικά διαβατήρια μπήκαν στην Ιορδανία, όπου έμενε ο Μασάλ και του έκαναν ένεση με μια τοξική ουσία. Την εποχή της δολοφονικής απόπειρας ο Μασάλ θεωρείτο επικεφαλής του ιορδανικού τμήματος της Χαμάς. Οι ιορδανικές αρχές ανακάλυψαν την απόπειρα δολοφονίας και συνέλαβαν δύο από τους πράκτορες της Μοσάντ. Ο βασιλιάς της Ιορδανίας, Χουσεΐν, απαίτησε από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να παραδώσει το αντίδοτο του δηλητηρίου, και αρχικά ο Νετανιάχου αρνήθηκε. Καθώς το περιστατικό έπαιρνε μεγαλύτερη πολιτική διάσταση, όμως, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον παρενέβη και ανάγκασε τον Νετανιάχου να παραδώσει το αντίδοτο. Το περιστατικό αυτό έκανε τον Κλίντον να πει για τον Νετανιάχου «Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτόν τον άνθρωπο. Είναι απίθανος».Οι ιορδανικές Αρχές αργότερα απελευθέρωσαν τους πράκτορες της Μοσάντ σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του σεϊχη Αχμεντ Γιασίν, ιδρυτή και «πνευματικού ηγέτη» της Χαμάς, ο οποίος εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης σε ισραηλινή φυλακή. Τον Αύγουστο του 1999, πιθανώς λόγω πίεσης από την κυβέρνηση Κλίντον, η ιορδανική αστυνομία εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για τον Μασάλ, εν όψει επίσκεψης στη χώρα της τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ. Τον Οκτώβρη του 2000 ο Μασάλ θεωρείται ότι συναντήθηκε με τον τότε πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντουλλάχ, για να συζητήσουν το παλαιστινιακό ζήτημα, στη διάρκεια της Παγκόσμιας Διάσκεψης Μουσουλμανικής Νεολαίας στο Ριάντ. Το αποτέλεσμα εκείνης της συνάντησης είναι άγνωστο. Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ, υποτιθέμενα έγγραφα της Χαμάς τα οποία ανακαλύφθηκαν από ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας περιέγραφαν τη συνάντηση ως «υπέροχη». Ο Μασάλ χρίστηκε το πιο υψηλόβαθμο πρόσωπο στη Χαμάς μετά τη δολοφονία του σεϊχη Άχμεντ Γιασίν. Ο Μασάλ ήταν ηχηρός κριτής του τέως προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Γιάσερ Αραφάτ, αρνούμενος συχνά να υπακούσει σε εντολές της Παλαιστινιακής Αρχής που αφορούσαν σε εκεχειρία με το Ισραήλ. Παρέστη στην κηδεία του Γιάσερ Αραφάτ στο Κάιρο, στις 12 Νοεμβρίου 2004. Στις 9 Δεκεμβρίου 2005, ο Μασάλ απευθυνόμενος σε ένα πλήθος στη Δαμασκό, πάνω στο ζήτημα της άτυπης εκεχειρίας με την κυβέρνηση του Ισραήλ, η οποία θα έληγε στο τέλος του έτους, είπε πως: «Δεν θα προχωρήσουμε σε νέα εκεχειρία και ο λαός μας προετοιμάζεται για ένα νέο γύρο σύγκρουσης». Μιλώντας από τη Δαμασκό, στις 29 Ιανουαρίου 2006, μετά την αναπάντεχη νίκη της Χαμάς στις εκλογές για το νομοθετικό συμβούλιο, δήλωσε πως η Χαμάς δε σκοπεύει να αφοπλιστεί. Είπε πως η Χαμάς ήταν έτοιμη να «ενώσει τα όπλα των παλαιστινιακών πολιτικών πτερύγων, με ομοφωνία των Παλαιστίνιων, και να σχηματίσει ένα στρατό όπως κάθε ανεξάρτητου κράτους... έναν στρατό που προστατεύει το λαό μας ενάντια στην επιθετικότητα». Το Μάρτιο του 2006, ο Μασάλ συναντήθηκε με τον Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ. Η Ρωσία κάλεσε τη Χαμάς να μεταμορφωθεί σε αμιγώς πολιτική οργάνωση, να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και να συμμορφωθεί με τις προηγούμενες ειρηνευτικές συμφωνίες με το Ισραήλ. Ο Μασάλ αρνήθηκε συμβιβασμό πάνω στο πρόγραμμα της Χαμάς, το οποίο απαιτεί την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.
Ο Χάλεντ Μασάλ, μερικές φορές αναφέρεται ως Χάλεντ Μασάαλ (αραβική γλώσσα: خالد مشعل) (28 Μαΐου 1956) είναι ένας εκ των ηγετών της Χαμάς. Τον έχουν ονομάσει «πολιτικό ηγέτη» της οργάνωσης και ηγέτη του συριακού τμήματος της Χαμάς. Κατοικεί στη Δαμασκό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BB
Χορτοκόπι Καβάλας
Στη θέση «Κρυονέρι», μεταξύ Παλιού και Νέου Χορτοκοπίου, βρίσκεται δεξαμενή και θεμέλια κτίσματος. Στο ύψωμα «Κάστρο», αμέσως δυτικά-νοτιοδυτικά του Παλιού Χορτοκοπίου βρίσκεται φρούριο της υστερορρωμαϊκής ή της παλαιοχριστιανικής περιόδου. Περίπου 300μ. νότια του Παλιού Χορτοκοπίου βρίσκονται βραχογραφίες. Στο δασικό δρόμο ακριβώς πάνω από το Νέο Χορτοκόπι βρίσκεται τάφος ελληνιστικής περιόδου. Στις παρυφές του Παγγαίου, 500 μ. νοτιοανατολικά του Νέου Χορτοκοπίου έχουν βρεθεί λαθρανασκαμμένοι κιβωτιόσχημοι τάφοι. Στη θέση «Αγίασμα», μεταξύ Παλιού και Νέου Χορτοκοπίου, υπάρχει λαθρανασκαμμένο νεκροταφείο κιβωτιόσχημων τάφων.Στις αρχές του 20ού αιώνα, η Δράνοβα είχε κυρίως τουρκικό πληθυσμό, ο οποίος έφτανε τους 290 κατοίκους, σύμφωνα με την στατιστική του Ελληνικού Στρατού 1911, και σύμφωνα με την ελληνική απογραφή του 1920, η Δράνοβα είχε 286 κατοίκους. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών, στο Χορτοκόπι εγκαταστάθηκαν 52 οικογένειες προσφύγων, με το χωριό να αποκτά αμιγή προσφυγικό πληθυσμό. Οι πρόσφυγες προέρχονταν από το Χορτοκόπι στον Πόντο, αλλά και από τα χωριά Λιβερά, Καπίκιοϊ, Δανείαχα, Σκαλίτα, Χαμουρή ,Γιαννάντων ,Γιαννακάντων,Ποντίλα,Κοσμά ,Άγουρσα της περιοχής Ματσούκας.καθώς και από τα Πλάτανα και την Αργυρούπολη (Κιμισχανά) Στην απογραφή του 1928 το Χορτοκόπι είχε 218 κατοίκους και στην απογραφή του 1940 είχε 361 κατοίκους.Τη δεκαετία του 1950, οι κάτοικοι του Χορτοκοπίου μετεγκαταστάθηκαν σταδιακά από τον παλιό οικισμό, σε υψόμετρο 340 μέτρων, στο Νέο Χορτοκόπι, στον κάμπο, όπου βρίσκονται οι καλλιέργειες. Το Χορτοκόπι υπαγόταν στην κοινότητα Κηπίων μέχρι το 1986, όταν προσαρτήθηκε στο δήμο Ελευθερουπόλεως, όπου παρέμεινε με το πρόγραμμα Καποδίστριας.
Το Χορτοκόπι (μέχρι το 1926 Δράνοβα) είναι χωριό του Δήμου Παγγαίου της περιφερειακής ενότητας Καβάλας, στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 398 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 90 μέτρων, στους πρόποδες του Παγγαίου. Τρία χιλιόμετρα δυτικά από το χωριό, σε υψόμετρο 200 μέτρων, βρίσκεται η Μονή Παναγιά Παγγαιώτισσας. Στο χωριό βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ευγενίου. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια του καπνού και σε μικρότερο βαθμό με την κτηνοτροφία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης
Το 1711 απεβίωσε ο Ιωσήφ Α΄ των Αψβούργων χωρίς άρρενα τέκνα και τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Κάρολος ΣΤ΄, που είχε πρώτη κόρη τη Μαρία Θηρεσία. Αυτός θέλησε να τον διαδεχθεί η Μαρία-Θηρεσία, κατά παράβαση του Σαλικού Δικαίου και παραγκωνίζοντας τις δύο κόρες του Ιωσήφ Α΄. Έτσι έκανε εδαφικές υποχωρήσεις και έπεισε τους ηγέτες των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης να συμφωνήσουν στη διαδοχή, υπογράφοντας την Πραγματική Κύρωση το 1713. Το 1736 πάντρεψε τη Μαρία-Θηρεσία με τον Φραγκίσκο Γ΄ δούκα της Λωρραίνης, ο οποίος συμφώνησε να παραχωρήσει τη Λωρραίνη και να λάβει το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης. Το 1740 απεβίωσε ο Κάρολος ΣΤ΄, τελευταίο άρρεν μέλος των Αψβούργων. Στην Ουγγαρία & Βοημία τον διαδέχθηκε η κόρη του και στην Αυστρία (το 1740) και τη Γερμανία (το 1745, ως Φραγκίσκος Α΄) τον διαδέχθηκε ο Φραγκίσκος. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπάθησαν να διαμελίσουν τις κτήσεις των Αψβούργων και ακολούθησε ο Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής (1740-48). Τελικά η Μαρία-Θηρεσία επιβλήθηκε ως μονάρχης. Έτσι οι κτήσεις των Αψβούργων περιήλθαν στον Οίκο της Λωρραίνης, που συνέχισε με το όνομα "Αψβούργων-Λωρραίνης". Το 1765 απεβίωσε ο Φραγκίσκος και το 1780 η Μαρία-Θηρεσία και τους διαδέχθηκαν οι δύο γιοί τους, πρώτα ο Ιωσήφ Β΄ (που δεν είχε επιζώντα τέκνα) και μετά ο Λεοπόλδος Β΄, ενώ ο τρίτος γιος Φερδινάνδος-Κάρολος νυμφεύτηκε τη Μαρία των Έστε δούκισσα της Μόντενα και έγινε ο ιδρυτής του κλάδου της Αυστρίας-Έστε, δουκών της Μόντενα. Τον Λεοπόλδο Β΄ διαδέχθηκε ο γιος του Φραγκίσκος Β΄ της Γερμανίας, της Αυστριακής αυτοκρατορίας και βασιλιάς της Λομβαρδο-Βενετίας, ενώ οι άλλοι γιοί του έγιναν ιδρυτές κλάδων: ο Φερδινάνδος Γ΄ των μεγάλων δουκών της Τοσκάνης, ο Κάρολος των δουκών του Τέσεν και ο Ιωσήφ των παλατινών (κομήτων) της Ουγγαρίας. Το 1806 ο Ναπολέων Α΄καταργεί το βασίλειο της Γερμανίας. Τον Φραγκίσκο Β΄ διαδέχθηκε ο γιος του Φερδινάνδος και αυτόν ο ανιψιός του Φραγκίσκος-Ιωσήφ, που ηγεμόνευσε το διάστημα 1845-1916, δηλ. 71 έτη. Ο αδελφός του Φραγκίσκου-Ιωσήφ, ο Μαξιμιλιανός, έγινε αυτοκράτορας του Μεξικού (1863-67). Το 1866 η Λομβαρδο-Βενετία ενσωματώθηκε στην Ιταλία. Τον Φραγκίσκο-Ιωσήφ διαδέχθηκε ο μικρανιψιός του Κάρολος ως το 1918, οπότε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταλύθηκαν οι αυτοκρατορίες στην Ευρώπη. Το τελευταίος απεβίωσε το 1922. Ο γιος του Όθων, διάδοχος, έγινε επικεφαλής του Οίκου, ως το τέλος του το 2011. Ο Όθων επέλεξε να νυμφευτεί στο Νανσύ, πρωτεύουσα του Βωντεμόν, περιοχής του Οίκου της Λωρραίνης. Ας σημειωθεί ότι ο ανιψιός τού Φραγκίσκου-Ιωσήφ, ο Φραγκίσκος-Φερδινάνδος είχε νυμφευτεί μοργανατικά και έτσι ο κλάδος του, πρεσβύτερος του πατέρα του Καρόλου, έχει αποκλειστεί της διαδοχής. Gordon Brook-Shepherd. Uncrowned Emperor: the Life and Times of Otto von Habsburg. Continuum International Publishing Group, 2003. ISBN 1-85285-439-1. Pages XI, 179, 216. Cawley, Charles, Lorraine, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy, in Medieval Lands Project
O Οίκος των Αψβούργων-Λωρραίνης, γερμ. Haus von Habsburg-Lothringen είναι η συνέχεια του Οίκου της Λωρραίνης, στου οποίου το όνομα προστέθηκε το "Αψβούργων-" για δυναστικούς λόγους: ο Οίκος των Αψβούργων εξέλιπε και οι κτήσεις του περιήλθαν στον Οίκο της Λωρραίνης, που ήθελε να παγιώσει την εξουσία του σε αυτές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%88%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%9B%CF%89%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής
Πριν την ίδρυση της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής, στο δυτικό ημισφαίριο υπήρχαν πολλές κοινότητες Ελλήνων Ορθοδόξων. Η πρώτη ελληνική ορθόδοξη κοινότητα στην Αμερική ιδρύθηκε το 1864 στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα από μια μικρή αποικία Ελλήνων εμπόρων. Η ιστορία καταγράφει επίσης ότι στις 26 Ιουνίου 1768 έφτασαν οι πρώτοι Έλληνες άποικοι στον Άγιο Αυγουστίνο της Φλόριντα, την παλαιότερη πόλη της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη, σημερινή έδρα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, η πρώτη μόνιμη κοινότητα ιδρύθηκε το 1892. Η «Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής» συστάθηκε το 1921 και αναγνωρίστηκε επίσημα από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1922. Το 1908 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής υπαγόταν στην Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά το 1922 ο Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης υπήγαγε την Αρχιεπισκοπή στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το 1996, το Οικουμενικό Πατριαρχείο διέσπασε την Αρχιεπισκοπή σε 4 μέρ: Αμερική (Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής), Καναδά (Ιερά Αρχιεπισκοπή Καναδά), Κεντρική Αμερική και Νότια Αμερική), αφήνοντας έτσι στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής μόνο την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 2019, υπήρχαν φήμες ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής υπέφερε οικονομικά και ουσιαστικά βρισκόταν σε «οικονομική, διοικητική και πνευματική χρεοκοπία», η οποία οδήγησε στην παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου. Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής αποτελείται από μια Αρχιεπισκοπική Περιφέρεια (Νέα Υόρκη) και οκτώ μητροπόλεις: Νέας Ιερσέης, Σικάγου, Ατλάντας, Ντιτρόιτ, Αγίου Φραγκίσκου, Πιττσβούργου, Βοστώνης και Ντένβερ. Διοικείται από τον Αρχιεπίσκοπο και την Επαρχιακή Σύνοδο των Μητροπολιτών. Η Σύνοδος διευθύνεται από τον Αρχιεπίσκοπο (ως πρώτο μεταξύ ίσων) και περιλαμβάνει τους Μητροπολίτες που επιβλέπουν τις υπηρεσίες των μητροπόλεών τους. Έχει όλη την εξουσία και την ευθύνη που οι εκκλησιαστικοί κανόνες αποδίδουν σε μια επαρχιακή σύνοδο. Στην Ιερά Αρχιεπισκοπή διακονούν και Βοηθοί Επίσκοποι που φέρουν τους τίτλους παλαιών επισκοπών της Μικράς Ασίας και της Θράκης: Ναζιανζού, Μωκησσού, Φωκαίας, Αμάστριδος, Μηδείας, Εξαμιλίου. Η Αρχιεπισκοπή περιλαμβάνει 540 ενορίες, 800 ιερείς και περί τους 440.000 έως 2 εκατομμύρια πιστούς, ανάλογα με την πηγή και τη μέθοδο καταμέτρησης που χρησιμοποιείται. Ο αριθμός των ενοριών της Αρχιεπισκοπής αυξήθηκε κατά περίπου 9% στη δεκαετία από το 1990 έως το 2000 και η αύξηση των μελών αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό σε υπάρχοντα μέλη που έχουν παιδιά. Τα περισσότερα μέλη είναι συγκεντρωμένα στις Βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Πολιτείες με τα υψηλότερα ποσοστά πιστών είναι η Μασαχουσέτη, το Νιου Χάμσαϊρ, το Ρόουντ Άιλαντ και η Νέα Υόρκη. Ωστόσο, μεγάλος αριθμός μελών υπάρχει επίσης στη Φλόριντα και την Καλιφόρνια. Η Αρχιεπισκοπή περιλαμβάνει στις τάξεις της και υπό την πνευματική της αιγίδα και ποιμαντική φροντίδα Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι οποίοι είτε ως άτομα είτε ως οργανωμένες ομάδες σε Μητροπόλεις και Ενορίες έρχονται οικειοθελώς σε αυτήν και αναγνωρίζουν την εκκλησιαστική και κανονική δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Η Αρχιεπισκοπή διαθέτει επίσης 19 μοναστικές κοινότητες και την Ελληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού. Η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Αρχιεπισκοπής αποτελείται σήμερα από τους: Pappaioannou, Rev. George (1984). «The Historical Development of the Greek Orthodox Archdiocese of North and South America». Στο: Litsas, F.K. A Companion to the Greek Orthodox Church. New York, N.Y.: Greek Orthodox Archdiocese of North and South America. σελίδες 178–206.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής, με έδρα τη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, είναι εκκλησιαστική επαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με Αρχιεπίσκοπο, από τις 11 Μαΐου 2019, τον Ελπιδοφόρο (Λαμπρυνιάδη). Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής ιδρύθηκε το 1921.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
Μωρίς Μπαβώ
Ο Μωρίς Μπαβώ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1916 στο Νεσατέλ (Neuchâtel), στη βορειοδυτική Ελβετία. Σπούδασε στην καθολική θεολογική σχολή Saint Ilan (Saint Ilan Seminary), στο Σαιν-Μπριέκ στη Βρετάνη, για να γίνει ιεραπόστολος του Τάγματος Pères du Saint-Esprit και να μεταβεί ίσως στην Αφρική. Όμως ξαφνικά εγκατέλειψε τις σπουδές του και το 1938 γύρισε στην Ελβετία. Στις 9 Νοεμβρίου του 1938 ο Χίτλερ βρισκόταν στο Μόναχο για τις τιμητικές εκδηλώσεις για τους νεκρούς Ναζί του Πραξικοπήματος της μπιραρίας, το 1923. Ο Μπαβώ σχεδίαζε να τον δολοφονήσει στη διάρκεια αυτών των εκδηλώσεων και γι' αυτό είχε πάει στη Γερμανία ένα μήνα πριν. Καθώς για να πετύχει το σκοπό του έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στον Χίτλερ, ο Μπαβώ δήλωσε ενθουσιώδης Ναζί προκειμένου να μπορέσει να πάρει μια θέση στο βάθρο, όπου ο δικτάτορας της Γερμανίας θα εκφωνούσε ομιλία. Στην τσέπη του παλτού του είχε κρυμμένο ένα όπλο. Δεν μπόρεσε όμως να πυροβολήσει τον Χίτλερ γιατί δεν ήταν εν τέλει αρκετά κοντά και τα υπόλοιπα άτομα που ήταν γύρω του τον εμπόδιζαν όταν χαιρετούσαν ναζιστικά. Και τις επόμενες ημέρες ο Μπαβώ προσπάθησε αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να βρεθεί κοντά στον Χίτλερ. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε να υλοποιήσει το σχέδιό του αποφάσισε να να φύγει στο Παρίσι. Επιβιβάστηκε στο τρένο για τη γαλλική πρωτεύουσα χωρίς να βγάλει όμως εισιτήριο καθώς του είχαν τελειώσει τα χρήματα. Έτσι συνελήφθη σε έναν έλεγχο και αρχικά καταδικάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο στο Άουγκσμπουργκ, στις 6 Δεκεμβρίου του 1938, σε δύο μήνες και μια εβδομάδα φυλακή, επειδή δεν είχε εισιτήριο και επειδή έφερε όπλο χωρίς άδεια. Στη συνέχεια όμως παραδόθηκε στην Γκεστάπο και ύστερα από βασανιστήρια ομολόγησε ότι σχεδίασε να δολοφονήσει τον Χίτλερ. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1939 οδηγήθηκε σε δίκη. Στη δίκη δήλωσε ότι ήθελε να σκοτώσει τον Χίτλερ επειδή αποτελούσε απειλή για την ανθρωπότητα, για την ανεξαρτησία της Ελβετίας και για τον καθολικισμό στη Γερμανία. Καταδικάστηκε σε θάνατο, οδηγήθηκε στη φυλακή Πλέτσενζεε και εκτελέστηκε δι΄ αποκεφαλισμού στις 14 Μαΐου του 1941. Οι ελβετικές αρχές δεν προσπάθησαν καθόλου να σώσουν τον Μπαβώ. Ο Ελβετός πρεσβευτής στο Βερολίνο καταδίκασε το σχέδιο δολοφονίας του Μπαβώ και δεν τον βοήθησε να βρει δικηγόρο της εμπιστοσύνης του. Οι Γερμανοί πρότειναν την ανταλλαγή του Μπαβώ με έναν Γερμανό κατάσκοπο αλλά η πρόταση αυτή απορρίφθηκε. Μετά τον πόλεμο ο πατέρας του Μωρίς Μπαβώ προσπάθησε να αποκαταστήσει το όνομα του γιου του και πέτυχε την έκδοση δικαστικής απόφασης, στις 12 Δεκεμβρίου του 1955, που ανέτρεψε τη θανατική ποινή αλλά καταδίκαζε μετά θάνατον τον Μπαβώ σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Τελικά την επόμενη χρονιά μια δεύτερη απόφαση ανέτρεψε την ποινή φυλάκισης και η Γερμανία πλήρωσε στην οικογένεια του Μπαβώ 40.000 ελβετικά φράγκα ως αποζημίωση. Το 1989 και το 1998, το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της Ελβετίας παραδέχθηκε ότι οι ελβετικές αρχές δεν προσπάθησαν αρκετά να σώσουν τον Μπαβώ. Το 2008, η κυβέρνηση της Ελβετίας τίμησε τον Μπαβώ και τρία χρόνια αργότερα κατασκευάστηκε μνημείο προς τιμήν του, στο Ωτρίβ (Hauterive), κοντά στο Νεσατέλ. http://www.spiegel.de/einestages/hitler-attentaeter-maurice-bavaud-a-951302.html http://www.hls-dhs-dss.ch/textes/d/D43603.php http://www.dodis.ch/de/themendossiers/der-missglueckte-hitler-attentaeter-maurice-bavaud-1916-1941 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-07 στο Wayback Machine. http://www.meienberg.ch/fileadmin/Meienberg/_dokumente/_texte_zu_nm/Ein_Schweizer_Held_oder_zwei_Opfer_der_Natijustiz__Neue_Z_rcher_Zeitung__07.11.1998.pdf Αρχειοθετήθηκε 2005-08-28 στο Wayback Machine. http://www.potsdamer-platz.org/maurice_bavaud.htm http://www.cyranos.ch/bavaud-d.htm Rolf Hochhuth: Tell 38. Dankrede für den Basler Kunstpreis 1976 am 2. Dezember in der Aula des Alten Museums. Anmerkungen und Dokumente. Rowohlt, Reinbek bei Hamburg 1979. Rolf Hochhuth: „Tell 38“. Er wollte Hitler töten. Der Fall des Theologie-Studenten Maurice Bavaud. Die Zeit 17. Δεκέμβριος 1976. Niklaus Meienberg: Es ist kalt in Brandenburg. Ein Hitler-Attentat. Limmat, Ζυρίχη 1980; Wagenbach, Βερολίνο 1990, Klaus Urner: Der Schweizer Hitler-Attentäter. Drei Studien zum Widerstand und seinen Grenzbereichen. Systemgebundener Widerstand, Einzeltäter und ihr Umfeld, Maurice Bavaud und Marcel Gerbohay. Huber, Frauenfeld 1980. Rolf Hochhuth: Tell gegen Hitler. Historische Studien. Mit einer Rede von Karl Pestalozzi. Insel, Φραγκφούρτη 1992. Peter Hoffmann: Maurice Bavaud’s Attempt to Assassinate Hitler in 1938. In: George L. Mosse (Hrsg.): Police Forces in History. Sage Publications, Λονδίνο/Μπέβερλι Χιλς 1975, σελ. 173–204. Martin Steinacher: Maurice Bavaud - verhinderter Hitler-Attentäter im Zeichen des katholischen Glaubens? LIT Verlag, Ζυρίχη 2015.
Ο Μωρίς Μπαβώ (γαλλικά: Maurice Bavaud) (15 Ιανουαρίου 1916 – 14 Μαΐου 1941) ήταν Ελβετός φοιτητής, ο οποίος σχεδίαζε να δολοφονήσει το 1938 τον Αδόλφο Χίτλερ. Τελικά όμως δεν κατάφερε να υλοποιήσει το σχέδιό του, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 14 Μαΐου του 1941 στη φυλακή Πλέτσενζεε (Plötzensee), στο Βερολίνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B2%CF%8E
Πολιτσάν
Η πόλη βρίσκεται 256 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, αλλά η γειτνίαση με τον ποταμό Οσούμ προσδίδει ένα τυπικό μεσογειακό κλίμα. Το Πολιτσάν περιβάλλεται από αρκετούς λόφους, από τους οποίους προέρχεται το όνομα του. Η πόλη χτίστηκε τη δεκαετία του 1960 από την κομμουνιστική κυβέρνηση με σκοπό τη δημιουργία μιας βιομηχανικής πόλης για την παραγωγή όπλων και πυρομαχικών. Θεωρούνταν «πόλη φάντασμα» για μεγάλο διάστημα μιας και λίγα στοιχεία είχαν γίνει γνωστά για αυτή για λόγους ασφαλείας. Η οικονομία της πόλης επικεντρώνεται στη βιομηχανία όπλων, αν και η κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος το 1990 προκάλεσε τη μείωση της παραγωγής. Ο βιομηχανικός τομέας εκπροσωπείται επίσης μέσω ενός μικρού εργοστασίου παραγωγής μπίρας. Στις γεωργικές δραστηριότητες περιλαμβάνονται η καλλιέργεια σιταριού, καλαμποκιού, φασολιών και λαχανικών. Στους γύρω λόφους καλλιεργούνται επίσης ελιές, κάστανα, καρύδια, σύκα, κεράσια και σταφύλια. Τα σταφύλια καλλιεργούνται κυρίως για την παραγωγή ρακής. Αλέξανδρος Κούρος, ποδοσφαιριστής
Το Πολιτσάν (αλβανικά: Poliçan‎ ή Poliçani) είναι πόλη και δήμος που βρίσκεται στη νότια κεντρική Αλβανία. Δημιουργήθηκε κατά τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης του 2015 με τη συγχώνευση των πρώην δήμων Βερτόπ, Πολιτσάν και Τερπάν, που έγιναν δημοτικές ενότητες. Η έδρα του δήμου είναι η πόλη Πολιτσάν. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 10.953 (απογραφή 2011) και η συνολική έκταση 272,02 χλμ2. Ο πληθυσμός του πρώην δήμου κατά την απογραφή του 2011 ήταν 4.318 κάτοικοι. Ιστορικά, το Πολιτσάν ανήκε στην επαρχία του Μπεράτ, εκτός από την περίοδο 1978-1991, όταν η πόλη προσαρτήθηκε στο Σκραπάρ λόγω πολιτικής πίεσης από το καθεστώς εκείνης της εποχής. Ιδρύθηκε ως βιομηχανικό κέντρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD
Α.Ο. Χαϊδαρίου
Ο Αθλητικός Όμιλος Χαϊδαρίου ιδρύθηκε το 1937 και τα πρώτα χρώματα της ομάδας ήταν το κίτρινο και το μαύρο, τα οποία αντικαταστάθηκαν περίπου 40 χρόνια αργότερα από το μπλε και το κόκκινο. Το 1958 ο Α.Ο. Χαϊδαρίου αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 κατασκευάστηκε το πρώτο γήπεδο του Α.Ο. Χαϊδαρίου το γήπεδο «Σιδηρόπουλου» στην Ιερά Οδό. Το 1986 η ομάδα του Χαϊδαρίου ανέβηκε για πρώτη φορά στη Δ΄ Εθνική, ενώ το 1990 κατέκτησε το πρωτάθλημα και ανέβηκε για πρώτη φορά στη Γ΄ Εθνική. Στην Γ΄ Εθνική αγωνίστηκε για 6 χρονιές, χάνοντας την άνοδο στην Β΄ Εθνική για 2 βαθμούς το 1992. Το 1993 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο νεόκτιστο δημοτικό στάδιο στο Δάσος Χαϊδαρίου. Το 1996 υποβιβάστηκε από την Γ΄ Εθνική και εν συνεχεία αγωνίστηκε στην Δ΄ Εθνική. Το 2003 υπήρξε φιναλίστ του Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών με αντίπαλο τον κυπελλούχο Ηλυσιακό. Το 2004 κατέκτησε το πρωτάθλημα του 8ου ομίλου της Δ΄ Εθνικής και κέρδισε την επάνοδο στην Γ΄ Εθνική, ενώ την ίδια χρονιά κατέκτησε το Κύπελλο Ε.Π.Σ. Αθηνών, νικώντας στον τελικό τον Α.Σ. Σούρμενα αλλά και το Κύπελλο Ελλάδας ερασιτεχνών, νικώντας στον τελικό τον Αιολικό Μυτιλήνης. Με την επιστροφή του στην Γ΄ Εθνική, το 2005 τερμάτισε στη 2η θέση και ως δευτεραθλητής κέρδισε την πολυπόθητη άνοδο στην Β΄ Εθνική. Στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής αγωνίστηκε τρεις συνεχόμενες περιόδους και πιο συγκεκριμένα τις σεζόν 2005-06, 2006-07 και 2007-08. Στις 9 Νοεμβρίου του 2006, ο Α.Ο. Χαϊδαρίου πέτυχε τη σπουδαιότερη νίκη της ιστορίας του, καθώς επικράτησε της ΑΕΚ, στο γήπεδο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης, για την φάση των 32 του Κυπέλλου Ελλάδας της περιόδου 2006-07, με 5-4 στη διαδικασία των πέναλτι. Στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Ελλάδας το Χαϊδάρι αναμετρήθηκε με τον κάτοχο του τροπαίου, Ολυμπιακό και γνώρισε την ήττα με 3-1. Σε εκείνον τον αγώνα οι "κυανέρυθροι" είχαν προηγηθεί με τον Νικήτα Τουρνά στο 5' όμως στη συνέχεια δέχτηκαν τρία γκολ από τους Χάρη Παππά, Φέλιξ Μπόρχα και Γιάννη Οκκά. Το 2008 ο Α.Ο. Χαϊδαρίου υποβιβάστηκε στη Γ’ Εθνική κατηγορία, το 2010 υποβιβάστηκε στο περιφερειακό Πρωτάθλημα και από το 2011 η ομάδα αγωνίζεται στην Α’ κατηγορία της Ε.Π.Σ.Α. Το 2014 κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1ου ομίλου της Α΄ Ε.Π.Σ.Α. και προκρίθηκε στο πρωτάθλημα πρωταθλητριών Ε.Π.Σ. μέσω του οποίου διεκδίκησε την άνοδο στην Γ΄ Εθνική, χωρίς όμως επιτυχία. 3 παρουσίες στην Β΄ Εθνική: 2005-06, 2006-07, 2007-08 9 παρουσίες στην Γ΄ Εθνική: 1990-91, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1994-95, 1995-96, 2004-05, 2008-09, 2009-10 13 παρουσίες στην Δ΄ Εθνική: 1986-87, 1987-88, 1988-89, 1989-90, 1996-97, 1997-98, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2001-02, 2002-03, 2003-04, 2010-11 2 Πρωταθλήματα Δ΄ Εθνικής: 1989-90 (6ος όμιλος) 2003-04 (8ος όμιλος) 3 Πρωταθλήματα Α΄ Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1985-86 (2ος Όμιλος) 2013-14 (1ος όμιλος) 2022-23 (1ος Όμιλος) 1 Πρωτάθλημα Β΄ Ε.Π.Σ. Αθηνών: 1975-76 (1ος όμιλος) 1 Κύπελλο Ελλάδας ερασιτεχνών: 2004 1 Κύπελλο Ε.Π.Σ. Αθηνών: 2004 Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Αθηνών: 2003 Ο Σύνδεσμος Φίλων Α.Ο. Χαϊδαρίου West Siders έχει 600 εγγεγραμμένα μέλη . Κατάλογος ποδοσφαιρικών ομάδων Αττικής Επίσημος ιστότοπος Σελίδα στην ΕΠΣΑ
Ο Αθλητικός Όμιλος Χαϊδαρίου είναι αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Εδρεύει στο Χαϊδάρι στην Αθήνα και επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1937. Από την σεζόν 2023-24 θα αγωνίζεται στην Γ΄ Εθνική επιστρέφοντας στις εθνικές κατηγορίες μετά από 12 χρόνια, με έδρα το δημοτικό γήπεδο Χαϊδαρίου «Τάκης Χαραλαμπίδης» χωρητικότητας 600 θεατών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%A7%CE%B1%CF%8A%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85
245 Βέρα
Η μέση διάμετρος της Βέρας εκτιμάται σε 80 ως 85 χλμ. Ο φασματικός της τύπος είναι S (λιθώδης), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,208. Η Βέρα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 14 ώρες και 23 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Η Βέρα (Vera) είναι ένας αρκετά μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 7,82. Ανακαλύφθηκε το 1885 από τον Βρετανό αστρονόμο Νόρμαν Ρόμπερτ Πόγκσον, που παρατηρούσε από το Μαδράς (το σημερινό Τσενάι) της Ινδίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/245_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%B1
Το ρετιρέ
Η Κατερίνα Σοφιανού είναι μια διαζευγμένη μεσήλικη ανώτατη υπάλληλος στη διαφημιστική-τηλεοπτική εταιρεία COSMOS Ε.Π.Ε. - Διαφημίσεις-Τηλεοπτικές Εκπομπές-Δημόσιες Σχέσεις. Πρώην σύζυγός της είναι ο Μίλτος Παπαράς. Η Κατερίνα μένει σε ένα ρετιρέ διαμέρισμα στην περιοχή του Χίλτον, στην οδό Αρχιφύλλου 2, με τη μητέρα της Σοφία Σοφιανού και την κόρη της αδελφής της, Ειρήνη. Παρόλο που είναι καλόκαρδη, συχνά αγανακτεί με τα προβλήματα της καθημερινότητας και τις παράλογες απαιτήσεις και συμπεριφορές των οικείων της. Έχει συναδέλφους στο γραφείο την Χαρούλα Πεπονάκη, την Ελένη Σωτηριάδου και τον Κώστα Τσέλιο. Η Χαρούλα είναι μια νευρική και ευέξαπτη αλλά καλόκαρδη νεαρή γυναίκα. Η Ελένη Σωτηριάδου, μια νέα γυναίκα της εποχής της, είναι ερωτευμένη με τον Ιάσονα Σέκερη. Ο Ιάσονας είναι επισκευαστής τηλεοράσεων και διατηρεί ένα μαγαζί με έναν υπάλληλο και φίλο του, τον Άλκη. Ο Ιάσονας ζει (στον α' κύκλο) με τη μητέρα του, τη Θάλεια και συνήθως αγανακτεί από την περιέργεια και την παρεμβατικότητά της. Διευθύντρια της εταιρείας, όπου εργάζεται η Κατερίνα, είναι η Νόρα Ζαχαροπούλου, μια εκκεντρική πλούσια με ευαισθησίες, αλλά και επιπολαιότητα στη ζωή της. Ο Φοίβος Τρίκκης, ο καφετζής του μεγάρου, είναι ο καλύτερος φίλος της Χαρούλας και ερωτευμένος μαζί της. Οι δύο τους έχουν έντονες αντιπαραθέσεις και συχνά η Χαρούλα ξεσπά σ' αυτόν. Ακόμη, σταδιακά η Κατερίνα γνωρίζει και παντρεύεται τον Χρήστο Βακούρα, έναν μεσήλικα φαρμακοποιό, ο οποίος έχει μια ζηλόφθονη και γκρινιάρα αδελφή, την Αμαλία Βακούρα - Κώνστα και μια ανηψιά (την κόρη της Αμαλίας, τη Γωγώ),[1] οι οποίες αντιπαθούν την Κατερίνα και την οικογένεια της. Η Κατερίνα Σοφιανού (Κατερίνα Γιουλάκη) είναι μια μεσήλικη ζωντοχήρα, ανώτερη υπάλληλος στην εταιρεία Cosmos και η βασική πρωταγωνίστρια της σειράς. Η Κατερίνα έχει νεύρα με την ταλαιπωρία που υφίσταται στην καθημερινότητά της από τις δημόσιες υπηρεσίες και τους συνανθρώπους της. Είναι ένας από τους πλέον λογικούς χαρακτήρες που προσπαθεί να μην ενοχλεί τους υπόλοιπους, αλλά επίσης έχει εκδικητικές και τιμωρητικές τάσεις, με κωμική πάντα διάθεση προς όσους την ταλαιπωρούν. Η Κατερίνα ζει με τη μητέρα της Σοφία και την ανιψιά της Ειρήνη σε ένα διαμέρισμα ρετιρέ, στην περιοχή του Χίλτον. Η Κατερίνα γνωρίζει στην αρχή της σειράς και βαθμιαία αρραβωνιάζεται και παντρεύεται τον Χρήστο, έναν περίπου συνομήλικο της εργένη φαρμακοποιό, με δύστροπους και εχθρικούς προς την Κατερίνα συγγενείς. Η Χαρούλα (Έλντα Πανοπούλου) είναι μια νεαρή γυναίκα που αγανακτεί, όπως η Κατερίνα, με τα κακώς κείμενα και είναι αρκετά οξύθυμη, ενίοτε απότομη και σκεπτικίστρια προς όσους δεν γνωρίζει καλά. Έχει όμως κατά βάθος καλό χαρακτήρα. Έχει μια σχέση αγάπης και μίσους με τον Φοίβο, τον καφετζή. Ο Χρήστος είναι ένας καλόκαρδος και υπομονετικός φαρμακοποιός με καλή οικονομική κατάσταση, ο οποίος καταπιέζεται από την αδελφή του Αμαλία. Η Αμαλία είναι χήρα με μια κόρη, τη Γωγώ, η οποία εργάζεται στο φαρμακείο και πάντα εκμεταλλευόταν οικονομικά τον Χρήστο. Η σειρά συγκέντρωσε τις ερμηνείες αξιόλογων ηθοποιών του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1960 και του 1970, όπως η Κατερίνα Γιουλάκη, ο Νίκος Κούρος και η Βίκυ Βανίτα, και ανέδειξε αρκετούς γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς που έγιναν γνωστοί στη δεκαετία του 1990, όπως η Τζόυς Ευείδη, η Έλντα Πανοπούλου και ο Τάσος Κωστής. Ο Δαλιανίδης συμπεριέλαβε στο καστ αρκετούς ηθοποιούς πρώτων και δεύτερων ρόλων οι οποίοι είχαν εμφανιστεί στις ταινίες του στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ενώ αρχικά υπήρχαν σχέδια επέκτασης της σειράς και στον κινηματογράφο. Οι περισσότερες εξωτερικές αστικές σκηνές έχουν γυριστεί στην περιοχή του Χίλτον. Σε εκείνη την περιοχή βρίσκονται το φαρμακείο του Χρήστου, το κτήριο που φαίνεται ως εξωτερική όψη της εταιρείας COSMOS, αλλά και η πολυκατοικία όπου βρίσκεται το ρετιρέ της Κατερίνας. Η σειρά επρόκειτο αρχικά να συνεχιστεί και την τηλεοπτική σεζόν 1992-1993, αλλά αιφνιδίως ματαιώθηκε η συνέχισή της. Το 2015, ο Μάκης Δελλαπόρτας αποκάλυψε ότι ο λόγος που σταμάτησε η σειρά, ήταν ότι δυο εκ των πρωταγωνιστριών απαίτησαν διπλάσια χρήματα για να συμμετέχουν και στην τρίτη σεζόν, κάτι που εξόργισε τον Δαλιανίδη και έτσι πήρε την απόφαση να διακόψει αιφνίδια τη σειρά και να ξεκινήσει μία νέα, με παρεμφερές θέμα, η οποία αντικατέστησε το Ρετιρέ, τους Μικρομεσαίους. Η σειρά αυτή συμπεριελάμβανε αρκετούς ηθοποιούς από το Ρετιρέ και είχε πιο μέτρια επιτυχία, αφού ήταν φανερό ότι ήταν μια αντιγραφή του Ρετιρέ. Συνέπεια όλων αυτών, ήταν να μην γυριστεί επίσημο τελευταίο επεισόδιο του Ρετιρέ με κανονικό φινάλε, αλλά το τελευταίο επεισόδιο της σεζόν 1991-1992 να αφήνει πολλές εκκρεμότητες σχετικά με την πλοκή. Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό ποιες ήταν οι 2 ηθοποιοί που έθεσαν χρηματικό βέτο στον Δαλιανίδη. Η σειρά προβλήθηκε σε επανάληψη πολλές φορές από το Mega Channel, μετά την ολοκλήρωσή της. Κάποια από τα έτη προβολής των επαναλήψεων είναι: 1994, 1996, 1997, 1998, 2000, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020 και 2023. Με το πέρασμα των χρόνων και λόγω των διαρκών επαναλήψεων, Το Ρετιρέ απέκτησε καλτ φήμη, με πολλές, συνήθως ειρωνικές, αναφορές και αφιερώματα σε ιστολόγια και ιστότοπους. Το Ρετιρέ στο κανάλι του Mega στο YouTube Το ρετιρέ στην IMDb
Το Ρετιρέ (ή απλώς Ρετιρέ) είναι ελληνική κωμική τηλεοπτική σειρά που δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Δαλιανίδη και προβλήθηκε από το Mega την περίοδο 1990-1992.Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της σειράς επιμελήθηκε ο Γιάννης Δαλιανίδης. Η πρωταγωνίστρια της σειράς είναι η Κατερίνα Γιουλάκη, η οποία υποδύεται τον ρόλο της Κατερίνας Σοφιανού. Η σειρά αποτελεί μια προσπάθεια περιγραφής της ελληνικής κοινωνίας, των δομών και της νοοτροπίας της, όπως προέκυψαν μετά τη Μεταπολίτευση του 1974 και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κριτικής και σάτιρας των αρνητικών φαινομένων της κοινωνίας αυτής στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες της σειράς υποδύονται οι Έλντα Πανοπούλου, Νίκος Κούρος, Τζόυς Ευείδη, Κούλα Αγαγιώτου, Παύλος Ευαγγελόπουλος, Τάσος Κωστής και Δημήτρης Καλλιβωκάς.Η σειρά αποτελείται από δύο κύκλους με συνολικά 84 επεισόδια. Παρόλο που αρχικά είχε ανανεωθεί για τρίτη σεζόν το 1992, τελικά τα γυρίσματα του τρίτου κύκλου δεν ξεκίνησαν ποτέ (δείτε παρακάτω τον λόγο) και έτσι παρέμεινε ημιτελής.Η σειρά έγινε γνωστή ιδίως από τις συνεχείς ετήσιες επαναληπτικές προβολές της, ιδιαίτερα μετά το 2000.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%AD
Ιωάννης Κοτσούροφ
Ο Ιωάννης Α. Κοτσούροφ γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1871 (25 Ιουλίου με το νέο ημερολόγιο) στο χωριό Μπιγκίλντινο Σούρκυ του διαμερίσματος Ντάνκυ, στο Κυβερνείο Ριαζάν. Ο πατέρας του ήταν επίσης ιερέας και η εκπαίδευση του Ιωάννη περιελάμβανε την παρακολούθηση της εκκλησιαστικής σχολής του Ριαζάν και μετά τη φοίτηση στη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης. Αρίστευσε στις σπουδές του, τόσο στη σχολή, όσο και στην ακαδημία. Μετά την αποφοίτησή του το 1895 ο Ιωάννης νυμφεύθηκε και μετά χειροτονήθηκε διάκονος. Στις 27 Αυγούστου 1895 χειροτονήθηκε ιερέας στη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, στην Αγία Πετρούπολη, από τον Μητροπολίτη Αλεουτίων και Αλάσκας Νικόλαο (Ζιόροφ). Καθώς είχε εκφράσει την επιθυμία του να γίνει ιερέας στις ΗΠΑ, ο πατήρ Ιωάννης μετατέθηκε σύντομα, καθιστάμενος ο πρώτος μόνιμος εφημέριος στον Ναό του Αγίου Βλαδιμήρου στο Σικάγο (αργότερα Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος). Καθώς δεν είχε καν ανεγερθεί ακόμα ο ναός, η ανέγερσή του ήταν το πρώτο του μέλημα. Υπό την καθοδήγηση του νέου Μητροπολίτη Αλεουτίων και Αλάσκας, τού μετέπειτα Πατριάρχη Μόσχας (και αγίου) Τύχωνα, ο π. Ιωάννης προσέλαβε τον σημαντικό Αμερικανό αρχιτέκτονα Λούις Σάλλιβαν για να σχεδιάσει τον ναό. Προκειμένου να εξασφαλίσει τους πόρους, ο π. Ιωάννης επεδίωξε και εξασφάλισε δωρεές από τον Τσάρο Νικόλαο και από μερικούς Αμερικανούς, ιδίως τους επιχειρηματίες Χάρολντ Φ. Μακκόρμικ και Τσαρλς Ρίτσαρντ Κρέιν. Θεμελίωση του ναού έγινε τον Απρίλιο του 1902 και ολοκληρώθηκε το επόμενο έτος, οπότε και έγιναν τα θυρανοίξια από τον Μητροπολίτη Τύχωνα. Ο πατήρ Ιωάννης αφιέρωσε πολλή προσπάθεια στην ίδρυση και άλλων Ορθόδοξων ενοριών στην ευρύτερη περιοχή του Σικάγου. Τέλεσε την πρώτη ακολουθία στον νέο Ορθόδοξο ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ στο νοτιοδυτικό Σικάγο. Υπήρξε επίσης ενεργός στη δημιουργία των ενοριών του Μάντισον, του Στρήτορ και του Τζόουλιετ (όλες στο Ιλινόι), όπως και των ενοριών στο Buffalo, NY, and Hartshorn, OK. Στην κοινωνική πλευρά της ενοριακής ζωής, οι πατέρες Ιωάννης Κοτσούροφ και Αλέξιος Τοθ (ο μετέπειτα επίσης άγιος Αλέξιος του Γουίλκς-Μπαρ), είχαν μεγάλο ρόλο στη θέσπιση μιας μεγάλης Ορθόδοξης Εταιρείας Αμοιβαίας Βοήθειας]], που παρείχε υποστήριξη για τους πολλούς νεοαφιχθέντες μετανάστες. Επίσης ο Ιωάννης μετέφρασε θρησκευτικά κείμενα στην αγγλική, προβλέποντας την εποχή κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία στις ΗΠΑ θα αποτελείτο κυρίως από αγγλόφωνα μέλη. Πριν από την επιστροφή του στη Ρωσία, βοήθησε στην οργάνωση του Α΄ Παναμερικανικού Συμβουλίου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο έλαβε χώρα στο Μέιφηλντ της Πενσυλβάνια το 1907. Ο πατήρ Ιωάννης Κοτσούροφ επέστρεψε στη Ρωσία το 1907 και διορίσθηκε στη Νάρβα της σημερινής Εσθονίας. Εκεί χρησιμοποίησε τη διδακτική εμπειρία που είχε αποκτήσει στην Αμερική για να διδάσκει σε κατηχητικά σχολεία. Το 1916 ο π. Ιωάννης μετατέθηκε στον Ναό της Αγίας Αικατερίνης στο Τσάρσκογιε Σελό, λίγο έξω από την Αγία Πετρούπολη. Εκεί έγινε γνωστός ως αγαπητός στο ποίμνιο ιερέας, με ικανότητα στα συγκινητικά κηρύγματα. Τον Οκτώβριο του 1917 η εξέγερση των Μπολσεβίκων στην Αγία Πετρούπολη εξαπλώθηκε γρήγορα στο Τσάρσκογιε Σελό. Πλήθη πιστών προσέτρεξαν στους ναούς, όπου οι κληρικοί τελούσαν παρακλητικές ακολουθίες και λιτανείες προσευχόμενοι για ειρήνευση. Στις 31 Οκτωβρίου 1917 (13 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο), οι επαναστάτες εισήλθαν δια της βίας στο Τσάρσκογιε Σελό, συνέλαβαν τον πατέρα Ιωάννη, τον μετέφεραν έξω από τον οικισμό και τον εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Ιωάννης Κοτσούροφ έγινε έτσι ο πρώτος ιερομάρτυρας της σοβιετικής εποχής. Η σορός του τάφηκε αρκετές ημέρες αργότερα στην κρύπτη του Ναού της Αγίας Αικατερίνης. Ο ναός κατεδαφίσθηκε από το καθεστώς τη δεκαετία του 1930 και ξαναχτίστηκε μετά το 2005, οποτε είναι άγνωστο εάν τα λείψανα του αγίου υπάρχουν ακόμα από κάτω του. Τον Δεκέβριο του 1994 ο Ιωάννης Κοτσούροφ αναγνωρίσθηκε από την Ιερά Σύνοδο της ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που συνεδρίασε στη Μονή Ντανίλοφ, ως ο πρώτος νεομάρτυρας του εικοστού αιώνα. Ο Ιερομάρτυρας John Kochurov στον ιστότοπο της OCA
Ο ιερομάρτυρας Ιωάννης Αλεξάνδροβιτς Κοτσούροφ (ρωσ.: Иоанн Александрович Кочуров, 1871-1917) ήταν ένας από τους νεαρούς μορφωμένους Ρώσους ιερείς που πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στα τέλη του 19ου αιώνα ως απεσταλμένοι προς τους μετανάστες από τη Ρουθηνία των Καρπαθίων και τη Γαλικία. Εκεί ο Ιωάννης ίδρυσε ενορίες και βοήθησε κοινότητες, κυρίως στις μεσοδυτικές ΗΠΑ. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία διορίσθηκε στην Εσθονία, όπου χρησίμευσε η διδακτική εμπειρία που είχε αποκτήσει στην Αμερική. Τέλος, το 1916 διορίσθηκε ως ιερέας στο Τσάρσκογιε Σελό. Εκεί σκοτώθηκε από τους Μπολσεβίκους κατά τις πρώτες ημέρες της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον ανεκήρυξε άγιο τον Δεκέβριο του 1994, με ημέρα μνήμης την 31η Οκτωβρίου. Εορτάζεται επίσης από κοινού με τους άλλους νεομάρτυρες της Ρωσίας την Κυριακή που πέφτει πλησιέστερα στις 25 Ιανουαρίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%86
Βουλευτικές εκλογές του Καμερούν (2020)
Τα 180 μέλη της Εθνοσυνέλευσης εκλέγονται σε 58 μονοεδρικές και πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες μα βάση τα διαμερίσματα. Στις μονοεδρικές περιφέρειες χρησιμοποιείται το πλειοψηφικό σύστημα. Στις πολυεδρικές περιφέρειες γίνεται χρήση ενός συστήματος με αναλογική αντιπροσώπευση με κλειστές λίστες, με βάση το οποίο ένα κόμμα που συγκεντρώνει άνω του 50% των ψήφων σε μία εκλογική περιφέρεια κερδίζει όλες τις έδρες, όμως αν ένα κόμμα δεν συγκεντρώσει περισσότερο από το 50% των ψήφων, το κόμμα με τις περισσότερες ψήφους κερδίζει δώρο τις μισές έδρες και οποιοδήποτε άλλο κόμμα που λαμβένει άνω του 5% των ψήφων συγκεντρώνει αναλογικό μερίδιο του υπόλοιπου μισού των εδρών, σύμφωνα με τη μέθοδο των μεγαλύτερων υπολοίπων και την ποσόστωση Χέαρ. Η αρχική ημερομηνία για τη διενέργεια των εκλογών ήταν το 2018. Όμως, τον Ιούνιο του 2018 ο πρόεδρος Πολ Μπιγιά με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Γερουσίας ζήτησε να καθυστερήσει η διεξαγωγή των εκλογών ως τον Οκτώβριο του 2019. Στις 2 Ιουλίου 2019 το κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της παράτασης της θητείας του για 12 μήνες. Ενόψει της ημερομηνίας εκείνης τον επόμενο Ιούνιο, διέρρευσαν έγγραφα στα κοινωνικά δίκτυα που φέρονταν να δείχνουν τον πρόεδρο Μπιγιά να διαπραγματεύεται με τους αρχηγούς των κομμάτων της βουλής την περαιτέρω αναβολή των βουλευτικών εκλογών προκειμένου να συμπέσουν με τη διενέργεια των δημοτικών εκλογών, τον Φεβρουάριο του 2020. Η κρίση στην Αγγλόφωνη περιοχή της χώρας μονοπώλησε τη διαδικασία, με τους υποστηρικτές της Αμπαζονίας να ζητούν την αποχή από τις εκλογές. Τα βίαια επεισόδια που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα τη χαμηλή προσέλευση στην Βορειοδυτική Περιοχή και στην Νοτιοδυτική Περιοχή, με τους αυτονομιστές να ισχυρίζονται ότι το 98% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων είχαν μποϊκοτάρει την ψηφοφορία. Στις 22 Μαρτίου 2020 διεξήχθησαν εκλογές σε 11 εκλογικές περιφέρειες όπου δεν είχαν διενεργηθεί τον Φεβρουάριο. Το Δημοκρατικό Κίνημα του Λαού του Καμερούν κέρδισε και τις 13 έδρες.
Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στο Καμερούν στις 9 Φεβρουαρίου 2020, μαζί με τις δημοτικές εκλογές. Το Δημοκρατικό Κίνημα του Λαού του Καμερούν διατήρησε την πλειοψηφία του στο κοινοβούλιο, κερδίζοντας τις 139 από τις συνολικά 167 έδρες που αποφασίστηκαν την ημέρα των εκλογών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD_(2020)
Φερδινάνδος Αβενάριος
Ο Αβενάριος γεννήθηκε στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Εδουάρδος Αβενάριος, ήταν εκδότης από τη Λειψία, ενώ η μητέρα του, η Καικιλία το γένος Γκέυερ (Geyer), ήταν κόρη του ηθοποιού και ζωγράφου Λούντβιχ Γκέυερ. Ο Εδουάρδος Αβενάριος αντιπροσώπευε την εταιρεία του στο Παρίσι, όπου ήταν αχώριστοι φίλοι με τους Χάινριχ Χάινε και Ρίχαρντ Βάγκνερ, τόσο που ο δεύτερος έγινε εξ αγχιστείας θείος του Φερδινάνδου μετά τον γάμο του πατέρα του. Υπάρχουν μάλιστα εικασίες ότι ο Λούντβιχ Γκέυερ δεν ήταν απλώς ο πατριός, αλλά και ο βιολογικός πατέρας του Βάγκνερ. Μεγαλύτερος αδελφός του Φερδινάνδου ήταν ο σημαντικός φιλόσοφος Ριχάρδος Αβενάριος. Ο Φερδινάνδος πήγε σχολείο στο Βερολίνο και στη Δρέσδη, και κατόπιν σπούδασε ιατρική, φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία, ιστορία της τέχνης και ιστορία της λογοτεχνίας στη Λειψία και τη Ζυρίχη. Ο Φερδινάνδος Αβενάριος επέστρεψε στη Δρέσδη το 1882 και εκεί ίδρυσε το 1887 και διεύθυνε το περιοδικό Der Kunstwart, που έγινε ο κυριότερος δίαυλος δημοσιεύσεως των ιδεών του γερμανικού κινήματος για την πολιτιστική μεταρρύθμιση. Σταθερές ιδέες του κινήματος αυτού ήταν η εκπαίδευση στην αισθητική και η καλλιέργεια της αγάπης για τον πολιτισμό και τη φύση. Ο Φερδινάνδος νυμφεύθηκε την Έλζε Ντεν (Else Doehn), κόρη του δρα. Ρούντολφ Ντεν, συγγραφέα και εθελοντή στο πλευρό των Βορείων στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Από το 1895 το ζεύγος ζούσε στο Μπλάζεβιτς της Δρέσδης μαζί με τον γιο της Έλζε από τον πρώτο της γάμο, μετέπειτα συγγραφέα και δημοσιογράφο Βόλφγκανγκ Σούμαν (Wolfgang Schumann, 1887-1964). Το 1902 ο Αβενάριος ίδρυσε μαζί με τον ιστορικό της τέχνης Πάουλ Σούμαν την ένωση «Dürerbund», που πήρε το όνομά της από τον Άλμπρεχτ Ντύρερ και κατέστη η επικρατέστερη οργάνωση πολιτισμού στη Γερμανική Αυτοκρατορία, αλλά και στην Αυστρία και την Ελβετία. Ο Αβενάριος ήταν μέλος της Deutscher Werkbund και ανήκε στο διευθυντήριο του γερμανικού κινήματος κηπουπόλεων. Από το 1903 ο Αβενάριος παραθέριζε στο γερμανικό νησί Ζυλτ, το οποίο έκανε γνωστό ως τόπο διακοπών. Το εκεί χωριό Κάμπεν τον ανεκήρυξε ως τον πρώτο στην ιστορία επίτιμο δημότη του και ο Φερδινάνδος Αβενάριος πέθανε εκεί σε ηλικία 66 ετών. Επίσης, το ονομαστό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον είχε ανακηρύξει επίτιμο διδάκτορα. Το ποιητικό έργο του Αβενάριου απηχεί τις απόψεις του περί τέχνης, καθιστάμενο με την πάροδο των ετών όλο και πιο αφαιρετικό. Ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές του Lebe! Eine Dichtung (= «Ζήσε! / ένα ποίημα», Λειψία 1893) και Stimmen und Bilder / Neue Gedichte (= «Φωνές και πίνακες / νέα ποιήματα», 1898). Ωστόσο ο Αβενάριος έγινε και έμεινε περισσότερο γνωστός ως κριτικός-αισθητικός της τέχνης και εκδότης. Το 1902 εξέδωσε μια πολύ επιτυχημένη ανθολογία γερμανικής ποιήσεως, τη Hausbuch Deutscher Lyrik. Επίσης υπεστήριζε νέους συγγραφείς, όπως τον Χέρμαν Χόφκερ (Hermann Häfker, 1873-1939), αλλά και ζωγράφους. Πολεμούσε όμως με πάθος όλες τις εκφάνσεις «χαμηλού γούστου» ή «μικράς αξίας», όπως θεωρούσε π.χ. το έργο του Καρλ Μάυ. Το ομώνυμο λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, έκδ. 2006, τόμος 1, σελ. 91 Το λήμμα «Avenarius, Ferdinand Ernst Albert» από τον Paul Fechter στο Neue Deutsche Biographie, τόμ. 1, σσ. 466-467 (στη γερμανική γλώσσα) Ο Φ. Αβενάριος στο Stadtwiki Dresden (στη γερμανική) Ο Φ. Αβενάριος στον κατάλογο της Γερμανικής Eθνικής Bιβλιοθήκης Ο Φ. Αβενάριος στην Open Library
Ο Φερδινάνδος Ερνέστος Αλβέρτος Αβενάριος (Ferdinand Ernst Albert Avenarius, 20 Δεκεμβρίου 1856 – 22 Σεπτεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός λυρικός ποιητής, κριτικός-αισθητικός της τέχνης και εκδότης. Με τις τελευταίες ιδιότητες υπήρξε από τους κορυφαίους εκπροσώπους του κινήματος πολιτιστικής μεταρρυθμίσεως της εποχής του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82
Τουρκική Διαστημική Υπηρεσία
Προκαταρκτικοί δέκα στόχοι: Οι στόχοι που έχουν μπει περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Το 2023 (με την συμπλήρωση της εκατονταετίας της Δημοκρατίας) η Τουρκία θα κάνει μια αποστολή στο φεγγάρι. Θα δημιουργηθεί μια νέα εταιρεία για δορυφορική παραγωγή. Θα δημιουργηθεί ένα διαστημικό αεροδρόμιο στη χώρα και πιθανώς ένα στη Σομαλία. Η ικανότητα παρουσίας στο διάστημα θα αυξηθεί με την έρευνα των διαστημικών καιρικών συνθηκών και της μετεωρολογίας. Οι μετεωρίτες, οι πλανήτες και πολλά άλλα ακόμη στο διάστημα θα παρακολουθούνται από τη Γη. Η διαστημική βιομηχανία θα πραγματοποιήσει ολοκληρωμένες μελέτες. Θα δημιουργηθεί μια ζώνη ανάπτυξης διαστημικών τεχνολογιών. Η προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εκπαίδευση επικεντρώνεται στο διάστημα και την αεροπορία. Ένας Τούρκος αστροναύτης θα σταλεί στο διάστημα. Τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητες του οργανισμού είναι: Να προετοιμάσει και να εφαρμόσει το Εθνικό Διαστημικό Πρόγραμμα σύμφωνα με τις πολιτικές που καθορίζει ο πρόεδρος της χώρας. Να υπάρξει η προετοιμασία στρατηγικών σχεδίων που να περιλαμβάνουν μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, βασικές αρχές και προσεγγίσεις, στόχους και προτεραιότητες, κριτήρια απόδοσης, μεθόδους επίτευξης αυτών και κατανομή πόρων για την επιστήμη και τις τεχνολογίες του διαστήματος και της αεροπορίας. Η ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής αεροδιαστημικής και αεροπορικής βιομηχανίας, η επέκταση της χρήσης διαστημικών και αεροπορικών τεχνολογιών σύμφωνα με την ευημερία της κοινωνίας και των εθνικών συμφερόντων, η ανάπτυξη επιστημονικών και τεχνολογικών υποδομών και ανθρώπινων πόρων στον τομέα των διαστημικών και αεροπορικών τεχνολογιών, η αύξηση της ικανότητας και των δυνατοτήτων, η απόκτηση εγκαταστάσεων και τεχνολογιών που θα παρέχουν ανεξάρτητη πρόσβαση στο διάστημα. Να πραγματοποιήσουν την απαραίτητη εργασία έτσι ώστε άλλοι τομείς της εθνικής βιομηχανίας να μπορούν να επωφεληθούν από την εμπειρία και τις γνώσεις στον τομέα της επιστήμης και τεχνολογίας του διαστήματος και της αεροπορίας. Να υπάρχουν αποφάσεις σχετικά με τη χρήση των δικαιωμάτων βάσει της εθνικής κυριαρχίας όσον αφορά τα διαστημικά σκάφη και τα διαστημικά συστήματα, εκτός από τις δραστηριότητες κατανομής και συντονισμού φάσματος και τροχιάς που πραγματοποιούνται εντός του εθνικού πεδίου και εντός της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών (ITU) και των καθηκόντων που εκτελούνται από τις Τεχνολογίες Πληροφοριών και Αρχές Επικοινωνίων, και τη διαχείριση και άσκηση αυτών των δικαιωμάτων. Ο καθορισμός των διαδικασιών και των αρχών σχετικά με αυτά τα δικαιώματα και για την εκπλήρωση των απαιτήσεων των εθνικών υποχρεώσεων που σχετίζονται με αυτά τα δικαιώματα, καθώς και η υπογραφή σύμβασης: Α) για τη λειτουργία διαστημικών επίγειων σταθμών, Β) για τη διασφάλιση του συντονισμού μεταξύ διαστημικών σταθμών εδάφους, Γ) για τον συντονισμό με εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς για την προστασία και προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας στο διάστημα. Η Διεξαγωγή ή ο συντονισμός επιχειρήσεων για ανθρώπινη ή μη επανδρωμένη πρόσβαση στο διάστημα και εξερεύνηση του διαστήματος με εμπορικούς, επιστημονικούς και ερευνητικούς-αναπτυξιακούς σκοπούς. Να πραγματοποιούν σχέδια, έργα και μελέτες προκειμένου να διασφαλιστεί ο σχεδιασμός, η παραγωγή, η ολοκλήρωση και οι απαραίτητες δοκιμές όλων των ειδών προϊόντων, τεχνολογιών, συστημάτων, εγκαταστάσεων, εργαλείων και εξοπλισμού που σχετίζονται με το διάστημα και την αεροπορία, συμπεριλαμβανομένων των δορυφόρων, των οχημάτων και των συστημάτων εκτόξευσης, αεροσκάφη, προσομοιωτές και διαστημικές πλατφόρμες. Να οργανώνει και να παρακολουθεί κάθε είδους δραστηριότητες σχεδιασμού, ανάλυσης, παραγωγής, δοκιμής, λειτουργίας και ολοκλήρωσης στον τομέα των διαστημικών και αεροπορικών οχημάτων και των διαστημικών συστημάτων εδάφους και να εξουσιοδοτεί και να εκτελεί τις διαδικασίες όταν είναι απαραίτητο. Να υποστηρίξει μελέτες που σχετίζονται με την αστρονομία και τις διαστημικές επιστήμες και να συντονίσει τις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε εθνικό επίπεδο, να υποστηρίξει μελέτες για την ανάπτυξη τεχνολογιών συστημάτων παρατήρησης και μέτρησης και να αναπτύξει διεθνή συνεργασία. Να εργαστεί σε θέματα χρηματοδότησης, δικαίου, διαχείρισης, διοίκησης επιχειρήσεων, μάρκετινγκ και παρόμοιων θεμάτων που υποστηρίζουν την ανάπτυξη και διάδοση εφαρμογών που σχετίζονται με την επιστήμη και τις τεχνολογίες του διαστήματος και της αεροπορίας.
Η Τουρκική Διαστημική Υπηρεσία (Τουρκικά: Türkiye Uzay Ajansı, συντ.TUA) είναι μια κυβερνητική υπηρεσία για την εθνική αεροδιαστημική έρευνα στην Τουρκία. Θεσπίστηκε επίσημα με προεδρικό διάταγμα στις 13 Δεκεμβρίου 2018.Η υπηρεσία έχει έδρα την Άγκυρα, και υπάγεται στο Υπουργείο Επιστήμης και Τεχνολογίας. Με την ίδρυση της TUA, το Τμήμα Αεροπορίας και Διαστημικών Τεχνολογιών στο Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών καταργήθηκε. Η TUA προετοιμάζει στρατηγικά σχέδια που περιλαμβάνουν μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, βασικές αρχές και προσεγγίσεις, στόχους και προτεραιότητες, μέτρα απόδοσης, μεθόδους που πρέπει να ακολουθούνται και κατανομή πόρων για την επιστήμη και τις τεχνολογίες της αεροδιαστημικής.Η TUA συνεργάζεται στενά με το Ινστιτούτο Έρευνας Διαστημικών Τεχνολογιών TÜBİTAK και διοικείται από εκτελεστικό συμβούλιο επτά μελών. με την θητεία των μελών του διοικητικού συμβουλίου, εξαιρουμένου του προέδρου, να είναι τρία έτη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A5%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1
All the Time in the World
Το τραγούδι είναι ιδιαίτερα μελωδικό, μέσου ρυθμού, με τζαζ στοιχεία πέραν του κλασικού ροκ στυλ του συγκροτήματος, με σόλο κιθάρας από τον Στηβ Μορς και διαρκεί 3 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα, ενώ η εκδοχή που υπάρχει στο άλμπουμ έχει διάρκεια 4 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα.Το συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφόρησε σε μορφή σινγκλ μαζί με το "Hell to Pay" με σκοπό την προώθηση του δίσκου "Now What?!", αλλά δεν κατάφερε να γνωρίσει εμπορική επιτυχία. Ήταν το πρώτο σινγκλ του συγκροτήματος από το "Rapture of the Deep" το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 2005 και συμπεριλαμβανόταν στο ομώνυμο άλμπουμ. Το "All the Time in the World" συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στο set list της ζωντανής εμφάνισης των Deep Purple στο Ισγκλ της Αυστρίας, στις 30 Απριλίου 2013. και εκτελέστηκε ζωντανά από το συγκρότημα μόνο σε κάποιες εμφανίσεις εκείνης της χρονιάς. All the Time in the World (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) Hell to Pay (Gillan, Morse, Glover, Airey, Paice) Perfect Strangers (Live) (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) Highway Star (Live) (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) Το "All the Time in the World" ηχογραφήθηκε από τη όγδοη σειρά μελών του συγκροτήματος. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Στηβ Μορς - κιθάρα Ντον Έρεϊ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα Now What?!, 2013, CD Booklet Στίχοι All the Time in the World Deep Purple "All The Time in The World" Official Lyric Video (HD) from "NOW What?!" - Youtube
Το All the Time in the World είναι τραγούδι του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, το δέκατο του δίσκου "Now What?!", ο οποίος κυκλοφόρησε στις 26 Απριλίου του 2013, ενώ το σινγκλ είχε κυκλοφορήσει στις 29 Μαρτίου από την "Ear Music".
https://el.wikipedia.org/wiki/All_the_Time_in_the_World
Ματθίλδη της Βουλώνης, δούκισσα της Βραβάντης
Ήταν η δεύτερη κόρη του Ματθαίου κόμη της Βουλώνης ως συζύγου της Μαρίας Α΄ των Μπλουά, κόρης του Στεφάνου της Αγγλίας. Παντρεύτηκε το 1179 τον Ερρίκο Α΄ των Ρέγκιναρ δούκα της Βραβάντης και είχε τέκνα: Μαρία π. 1190-1260, παντρεύτηκε πρώτα τον Όθωνα Δ΄ των Γουέλφων βασιλιά της Γερμανίας και μετά τον Γουλιέλμο Α΄ κόμη της Ολλανδίας. Αδελαΐδα γενν. π. 1190, παντρεύτηκε πρώτα τον Άρνολντ Γ΄ κόμη του Λουν/Λουτς, έπειτα τον Γουλιέλμο Ι΄ κόμη του Ωβέρν και μετά τον Άρνολντ του Βάζεμαελε. Μαργαρίτα 1192-1231, παντρεύτηκε τον Γκέρχαρτ Γ΄ των Βάσενμπερκ κόμη του Χέλρε. Ματθίλδη π. 1200-1267, παντρεύτηκε πρώτα τον Ερρίκο ΣΤ΄ των Γουέλφων παλατινό κόμη του Ρήνου και έπειτα τον Φλόρις Δ΄ κόμη της Ολλανδίας. Ερρίκος Β΄ 1207-1248, δούκας της Βραβάντης & Λοτιέ. Γοδεφρείδος 1209-1254, κύριος του Γκάεσμπεεκ. The Lais of Marie de France. Translated by Burgess, Glyn S.; Busby, Keith. Penguin. 1986. Pollock, M.A. (2015). Scotland, England and France after the Loss of Normandy, 1204-1296. The Boydell Press. McDougall, Sara (2017). Royal Bastards: The Birth of Illegitimacy, 800-1230. Oxford University Press.
H Ματθίλδη, γερμ. Matilda/Maud de Boulogne d eLorraine (1170 - 16 Οκτωβρίου 1210) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν κόρη του κόμη της Βουλώνης και με τον γάμο της έγινε δούκισσα της Βραβάντης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%B8%CE%AF%CE%BB%CE%B4%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82,_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
Αγκάθια Λασιθίου
Τα Αγκάθια είναι πεδινός οικισμός στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού Λασιθίου. Βρίσκεται κοντά στους ανατολικούς πρόποδες του υψώματος «Μόδι» (539 μ.) και δίπλα στην επαρχιακή οδό Ζίρου-Παλαικάστρου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 40. Απέχει 84 χλμ. περίπου Α. του Αγίου Νικολάου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Παλαικάστρου του νομού Λασιθίου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Παλαικάστρου και προσαρτήθηκε στον δήμο Ιτάνου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ιτάνου και προσαρτήθηκε στον δήμο Σητείας. Ο μινωικός οικισμός στη θέση Ρουσόλακκος, από τους σπουδαιότερους στην Κρήτη. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr
Τα Αγκάθια είναι οικισμός της Κοινότητας Παλαικάστρου, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Ιτάνου, του δήμου Σητείας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λασιθίου, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Σητείας, του νομού Λασιθίου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Κρήτης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85
Ίισαλμι
Οι ρίζες του Ίισαλμι βρίσκονται στον 17ο αιώνα όταν σχηματίστηκε με την τοπική εκκλησία η περιοχή του Ίισαλμι το 1627. Στα μέσα του 18ου αιώνα η Φινλανδία βρισκόταν υπό Σουηδική κατοχή, ενώ η Σουηδία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ρωσική Αυτοκρατορία. Η περιοχή του Κόλγιονβίρτα στο Ίισαλμι είναι γνωστή ως η τοποθεσία μίας εκ των μαχών του πολέμου αυτού, ιδιαίτερα γιατί εκεί έλαβε χώρα μία από τις μεγαλύτερες Σουηδικές νίκες. Ωστόσο, η Σουηδία έχασε τον πόλεμο τελικά και αναγκάστηκε να παραδώσει τη Φινλανδία στην αυτοκρατορική Ρωσία. Το Ίισαλμι απέκτησε καθεστώς πόλης το 1891. Στο Ίισαλμι δραστηριοποιούνται διάφορες εταιρίες. Η Όλβι (Olvi), η τελευταία μεγάλη ανεξάρτητη ζυθοποιία στη Φινλανδία (οι άλλες μεγάλες Φινλανδικές ζυθοποιίες έχουν αγοραστεί από πολυεθνικές εταιρίες), έχει στο Ίισαλμι το εργοστάσιο και το διοικητικό της κέντρο. Η Τζένελεκ (Genelec), εταιρία κατασκευής ηχείων υψηλής ποιότητας τα οποία χρησιμοποιούνται σε στούντιο ηχογράφησης παγκοσμίως, έχει την έδρα και το εργοστάσιό της στο Ίισαλμι. Το Ίισαλμι διαθέτει το δικό του σιδηροδρομικό σταθμό στο δίκτυο VR. Η γραμμή μεταξύ Ίισαλμι και Όουλου ηλεκτροδοτήθηκε το Δεκέμβριο του 2006. Πέτσελ, Ουγγαρία Νούτοντεν, Νορβηγία Νύσεπινγκ, Σουηδία Κίρισι, Ρωσία Νύκεπενγκ Φέλστα, Δανία Λύνεμπουργκ, Γερμανία Το πιο διάσημο συγκρότημα με έδρα του το Ίισαλμι σήμερα είναι η χιουμοριστική κάντρι-ροκ ορχήστρα Χάλαβατουν Πάπατ (Halavatun Papat). Από το Ίισαλμι κατάγεται και ο Γιάακο Τέππο (Jaakko Teppo), Φινλανδός τραγουδιστής και στιχουργός. Αν και σχετικά μικρή πόλη το Ίισαλμι διαθέτει πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα, μικρής και μεγαλύτερης κλίμακας. Ένα από τα γνωστότερα και πλέον αξιομνημόνευτα είναι το "Ρομπεπέιβετ" (Rompepäivät), δηλαδή, "οι μέρες των παλιών πραγμάτων". Οι άνθρωποι φέρνουν διάφορα παλιά πράγματα μικρότερης ή μεγαλύτερης αξίας και τα επιδεικνύουν, ενώ μερικά εξ αυτών διατίθενται και προς πώληση. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Iisalmi στο Wikimedia Commons Επίσημο σάιτ του Ίισαλμι
Το Ίισαλμι (Φινλανδικά:Iisalmi, Σουηδικά: Idensalmi) είναι πόλη και δήμος της Φινλανδίας. Βρίσκεται στην επαρχία της Ανατολικής Φινλανδίας και είναι μέρος της περιοχής της Βόρειας Σαβονίας. Ο δήμος έχει πληθυσμό 22.497 (2005) και καλύπτει περιοχή έκτασης 872,65 χλμ², εκ των οποίων τα 109,27 χλμ² είναι νερό. Η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι της τάξεως των 26,0 κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Ο δήμος είναι αποκλειστικά Φινλανδόφωνος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B9
Πάρκο τσέπης
Βασική λειτουργία των Πάρκων Τσέπης είναι η μετατροπή ασχεδίαστων, μη λειτουργικών και προβληματικών τμημάτων γης σε ζωτικούς χώρους. Η τελική μορφή τους βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία τόσο με τις υποδομές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς όσο και με το συνεχές σύστημα δόμησης της περιοχής που φιλοξενούνται ώστε να μην αποτελούν ένα ξένο σώμα αυτής. Η πρόσβασή τους από τους επισκέπτες είναι ευδιάκριτη, παρέχουν κατάλληλο φωτισμό και καλή ορατότητα με αποτέλεσμα να συνδράμουν στην διατήρηση της ασφάλειας στην πόλη και στην αποφυγή δημιουργίας αστικών γκέτο. Εξαιτίας του μικρού τους μεγέθους, τα Πάρκα Τσέπης δεν έχουν πρωταρχικό στόχο την περιβαλλοντική αναβάθμιση αν και η συνδρομή τους ως μηχανισμός βελτίωσης του μικροκλίματος της γειτονιάς και ειδικότερα του μετριασμού της θερμικής νησίδας, είναι αρκετά καθοριστική. Οι χώροι πρασίνου που δημιουργούνται, μειώνουν τους αστικούς θορύβους, φιλτράρουν τον αέρα από σκόνη και ρύπους, και αποτελούν χώρους φιλοξενίας πουλιών και μικρών ζώων που τείνουν να εκλείψουν από το αστικό περιβάλλον. Ένα από τα φυσικά χαρακτηριστικά των Πάρκων Τσέπης είναι η ύπαρξη «τυφλών τοίχων» που προκύπτουν από τα κτίρια που τα περικλείουν. Η εκμετάλλευσή τους αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία προώθησης εικαστικών δράσεων εκφρασμένων μέσα από τις τέχνες του δρόμου (όπως οι μεγάλων διαστάσεων τοιχογραφίες και τα γκράφιτι) καθώς και βελτίωσης της αισθητικής του αστικού χώρου. Η συμβολή των Πάρκων Τσέπης στον οικονομικό τομέα είναι εξίσου σημαντική. Παρόλο που το απαιτούμενο κεφάλαιο για την δημιουργία τους και τη συντήρησή τους είναι χαμηλό, συνδράμουν στην συνολική αναβάθμιση της περιοχής με αποτέλεσμα να προσελκύουν μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών και επιχειρήσεων ενισχύοντας την τοπική επιχειρηματικότητα και αυξάνοντας τις αξίες των ακινήτων της γειτονιάς. Τα Πάρκα Τσέπης ως αστικά κοινά αγαθά, σηματοδοτούν τη δημιουργία κοινωνικών πυρήνων που αντανακλούν τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες των ανθρώπων στους οποίους απευθύνονται. Συμβάλλουν στην δημιουργία κοινωνικού κεφαλαίου μέσω της συναναστροφής, της οικειότητας και της ασφάλειας που μπορούν να προσφέρουν στους χρήστες. Η δυνατότητα τους να υποστηρίζουν πλήθος εναλλακτικών χρήσεων, αποπνέει στον χρήστη ευελιξία και ελευθερία δράσης δημιουργώντας ένα σημείο συνάντησης και αλληλεπίδρασης μεταξύ των κατοίκων και του χώρου. Όπως αποδεικνύει και η διεθνής εμπειρία, ο σχεδιασμός, η υλοποίηση και η συντήρησή τους μπορεί να ανατεθεί αποκλειστικά σε ενδιαφερόμενους ιδιώτες, κοινωνικές ομάδες και κινηματικές πρωτοβουλίες χωρίς να απορρίπτεται η συμμετοχή του κράτους και των επιχειρήσεων εφόσον αυτή δρα επικουρικά και όχι επεμβατικά.
Τα Πάρκα Τσέπης είναι χώροι πρασίνου μικρής κλίμακας που σπάνια ξεπερνούν τα 600 τ.μ. και απευθύνονται στο ευρύ κοινό είτε βρίσκονται σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χώρο. Συνήθως δημιουργούνται ευκαιριακά, πάνω σε ακανόνιστα κομμάτια κενής ή «ξεχασμένης» αστικής γης, και η μορφή τους εξαρτάται από τη διάταξη των οικοδομικών τετραγώνων και του οδικού δικτύου της περιοχής. Τα Πάρκα Τσέπης δεν στοχεύουν στην εξυπηρέτηση μιας ολόκληρης πόλης, αλλά συνδέονται άμεσα με την γειτονιά που τα φιλοξενεί καλύπτοντας τις ανάγκες της ή συνδέονται σε ένα ευρύτερο λειτουργικό δίκτυο Πάρκων Τσέπης, μέσω πεζοδρόμων, «πράσινων» διαδρομών και ποδηλατοδρόμων, παρέχοντας εύκολη πρόσβαση και χρήση σε όλους τους ενδεχόμενους χρήστες. Εξαιτίας του ευκαιριακού σχηματισμού τους ενδέχεται να έχουν θεματικό χαρακτήρα εξυπηρετώντας καλύτερα συγκεκριμένες χρήσεις και τμήμα του κοινωνικού συνόλου(π.χ. ως μέρος ξεκούρασης, παιχνιδιού, αθλητισμού, πολιτιστικών δρώμενων). Η δράση τους για την επίτευξη της συνολικής ευημερίας του τόπου είναι πολυποίκιλη καθώς συνεισφέρει στην πολεοδομική, περιβαλλοντική, εικαστική, οικονομική και κοινωνική αναβάθμιση των αστικών κέντρων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%B7%CF%82
Eurovision Song Contest's Greatest Hits
Στις 3 Φεβρουαρίου 2015, ανακοινώθηκε πως η συναυλία θα διεξαχθεί στο Eventim Apollo, στο Hammersmith του Λονδίνου. Η τελευταία φορά που το Λονδίνο ανέλαβε τη διοργάνωση κάποιου διαγωνισμού της Eurovision ήταν στον Διαγωνισμό Χορού Eurovision 2007. Στις 22 Οκτωβρίου 2014, ανακοινώθηκε πως η EBU είχε αναθέσει στο BBC, να οργανώσει ένα επετειακό σόου για τον εορτασμό των εξήντα χρόνων του διαγωνισμού, παρόμοιο με το Congratulations: 50 Years of the Eurovision Song Contest, που έγινε το 2005. Λεπτομέρειες σχετικά με το όνομα του σόου δεν είχαν κυκλοφορήσει την ημερομηνία της ανακοίνωσης.Αργότερα, η EBU εξέδωσε την ακόλουθη δήλωση σχετικά με την επέτειο των εξήντα χρόνων: "Υπάρχουν αρκετές συναρπαστικές προτάσεις από διάφορους φορείς-μέλη σχετικά με τον εορτασμό της επετείου των 60 χρόνων πριν τον διαγωνισμό τον Μάιο, οι οποίες βρίσκονται στα τελευταία στάδια έγκρισής τους. Μια απόφαση θα παρθεί σύντομα, οπότε μείνετε συντονισμένοι!" Ο Edgar Böhm, εκτελεστικό παραγωγός της Eurovision 2015, είπε σε μία συνέντευξη ότι το BBC έχει επιλεχθεί για να διοργανώσει ένα ειδικό επετειακό σόου. Ο Guy Freeman επιλέχθηκε ως εκτελεστικός παραγωγός, ο Simon Proctor, διευθυντής παραγωγής, ο Geoff Posner, σκηνοθέτης, ενώ το σενάριο έγραψαν, ο Edward af Sillén, o Daniel Réhn και η Christine Rose.Η πώληση των εισιτηρίων ξεκίνησε στις 10:15πμ (GMT), την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015, μέσω της ιστοσελίδας του BBC και της επίσημης ιστοσελίδας του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision.Στις 3 Φεβρουαρίου 2015 ανακοινώθηκε ότι ο Graham Norton και η Petra Mede θα συμπαρουσιάσουν το σόου. Ο Norton έχει, επίσης, παρουσιάσει τον Διαγωνισμό Χορού Eurovision το 2007 και το 2008, με την Claudia Winkleman, ενώ είναι ο τωρινός σχολιαστής της Eurovision για το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Mede έχει παρουσιάσει το Melodifestivalen 2009 (ο εθνικός τελικός τηε Σουηδίας), την Eurovision 2013, ενώ συμπαρουσίασε την Eurovision 2016 με τον Μονς Σέλμερλεβ. Η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε ζωντανά στις 31 Μαρτίου 2015 στο Eventim Apollo, στο Λονδίνο. Αυτό επέτρεψε στους διάφορους τηλεοπτικούς φορείς να μεταδώσουν την συναυλία σε ημερομηνία και ώρα που θα τους διευκόλυνε. Δεκαπέντε καλλιτέχνες, που εκπροσωπούσαν δεκατρείς χώρες, συμμετείχαν στην επετειακή συναυλία για τα εξήντα χρόνια του διαγωνισμού. Η πρώτη νικήτρια του διαγωνισμού (το 1956), Lys Assia, εμφανίστηκε στο κοινό, ως επίτημη προσκεκλημένη. Κατά τη διάρκεια της μετάδοσης, μικρά βίντεο προβάλλονταν πριν από κάθε συμμετοχή, τα οποία έδειχναν αποσπάσματα από τον εκάστοτε διαγωνισμό, ενώ τελείωναν με τη συμμετοχή του τραγουδιού που θα ακολουθούσε, όταν συμμετείχε στον διαγωνισμό. Βίντεο με αποσπάσματα τραγουδιών που συμμετείχαν καθ'όλη τη διάρκεια του διαγωνισμού, επίσης προβάλλονταν. Αυτά ήταν ως εξής: Οι Electro Velvet τραγούδησαν το τραγούδι τους "Still in Love with You" με το οποίο αργότερα θα εκπροσωπούσαν το Ηνωμένο Βασίλειο στη Eurovision 2015. Η εμφάνισή τους δεν μεταδόθηκε, ωστόσο έγινε αποκλειστικά για όσους παρευρίσκονταν στο θέατρο. Στις 22 Μαρτίου 2015, επιβεβαιώθηκε πως η μικρή παράσταση κατά τη διάρκεια της συναυλίας, θα ήταν το Riverdance. Αυτή η θεατρική παράσταση, αποτελείται από παραδοσιακή ιρλανδική μουσική και χορό, πρωταγωνιστούν οι Ιρλανδοί πρωταθλητές χορού, Jean Butler και Michael Flatley, ενώ τη μουσική έχει γράψει ο Bill Whelan. Το Riverdance είχε εμφανιστεί στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1994. Δεκαπέντε καλλιτέχνες, από δεκατρείς χώρες συμμετείχαν στην επετειακή συναυλία. Παρόλο, που αρχικά είχε επιβεβαιωθεί από το BBC, πως θα συμμετέχουν δεκατέσσερις καλλιτέχνες, στις 5 Μαρτίου 2015, ανακοινώθηκε πως οι Bobbysocks από τη Νορβηγία θα συμμετέχουν στη συναυλία, αυξάνοντας τον αριθμό των συμμετεχόντων, σε δεκαπέντε. Μικρά βίντεο προβάλλονταν πριν από κάθε συμμετοχή, τα οποία έδειχναν αποσπάσματα από τον εκάστοτε διαγωνισμό, ενώ τελείωναν με τη συμμετοχή του τραγουδιού που θα ακολουθούσε, όταν συμμετείχε στον διαγωνισμό. 1.^ Τα τραγούδια ερμηνεύθηκαν ως ποτ πουρί. 2.^ Νικητήριο τραγούδι της Eurovision 1968. Ερμηνεύθηκε από την Massiel. 3.^ Ένα από τα νικητήρια τραγούδια της Eurovision 1969 (μαζί με τη Γαλλία, την Ολλανδία, και το Ηνωμένο Βασίλειο). Ερμηνεύθηκε, αρχικά, από την Salomé. 4.^ Ερμηνεύθηκε, αρχικά, από τους Mocedades και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στη Eurovision 1973. 5.^ Το τραγούδι "Why Me?", το οποίο νίκησε στη Eurovision 1992, γράφτηκε από τον Johnny Logan, ενώ ερμηνεύθηκε, αρχικά, από τη Linda Martin.
Το Eurovision Song Contest's Greatest Hits (γνωστό και ως Eurovision's Greatest Hits) ήταν μια ζωντανή τηλεοπτική συναυλία που διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) και γυρίστηκε από το BBC για να τιμήσει τα 60 χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στις 31 Μαρτίου 2015 στο Eventim Apollo, στο Χάμερσμιθ του Λονδίνου. Εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο Guy Freeman, ενώ σκηνοθέτης ο Geoff Posner, και οι δύο από τους οποίους κράτησαν την ίδια θέση που είχαν στη Eurovision 1998. Τη διεύθυνση παραγωγής είχε αναλάβει ο Simon Proctor, ενώ τη μουσική διεύθυνση, ο David Arch. Η πώληση των εισιτηρίων ξεκίνησε στις 6 Φεβρουαρίου 2015. Ο Graham Norton και η Petra Mede παρουσίασαν το σόου, στο οποίο συμμετείχαν δεκαπέντε τραγούδια από δεκατρείς χώρες. Στην τηλεοπτική μετάδοση, ανάμεσα στο κάθε τραγούδι υπήρχαν βίντεο με αποσπάσματα από παλαιότερους διαγωνισμούς. Κατά τη διάρκεια του σόου, παρουσιάστηκε και η συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στον Διαγωνισμό του 2015, χωρίς όμως, να περιληφθεί στη μετάδοση. Η χορευτική ομάδα Riverdance παρουσίασε το interval act που είχε παρουσιάσει και στη Eurovision 1994, ως μέρος των εορτασμών. Αρκετές χώρες επιβεβαίωσαν ότι θα μεταδώσουν τη συναυλία με καθυστέρηση, σε ημερομηνίες οι οποίες θα ήταν βολικές για κάθε φορέα. Στις χώρες που μετέδωσαν τον διαγωνισμό περιλαμβάνεται και η Αυστραλία, η οποία συμμετείχε για πρώτη φορά στον διαγωνισμό, το 2015. Ο διοργανωτής φορέας, BBC, μετέδωσε το σόου στις 3 Απριλίου 2015, ενώ η ΝΕΡΙΤ στις 16 Μαΐου 2015. Ο ολλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, AVROTROS, ήταν ο πρώτος που ανακοίνωσε πως δεν θα μεταδώσει την συναυλία. Στη συνέχεια, άλλες χώρες έκαναν το ίδιο, συμπεριλαμβανομένου του Λουξεμβούργου, από το οποίο συμμετείχε ένας καλλιτέχνης στη συναυλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/Eurovision_Song_Contest%27s_Greatest_Hits
Τόμας Χάξλεϋ
Ο Χάξλεϋ, γεννημένος στο Ealing του δυτικού Λονδίνου, ήταν ο έκτος από τα οκτώ παιδιά του Τζορτζ Χάξλεϋ, καθηγητή μαθηματικών στο Ealing. Οπως πολλοί άλλοι Βρετανοί επιστήμονες του 19ου αιώνα μεγάλωσε σε μιά εγγράμματη οικογένεια της μεσαίας τάξης, που όταν βρέθηκε σε οικονομική δυσχέρεια αναγκάστηκε να διακόψει την φοίτηση του Χάξλεϋ στο σχολείο σε ηλικία 10 ετών. Αποφασισμένος ωστόσο να μορφωθεί, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοδίδακτου της εποχής του. Μελέτησε αρχικά γεωλογία με τους [1],James_Hutton αλλά και φιλοσοφία με τον Sir_William_Hamilton. Κατά την εφηβεία του έμαθε μόνος του Γερμανικά, τόσο καλά που ο Δαρβίνος τον χρησιμοποίησε σαν μεταφραστή για το επιστημομονικό του υλικό στην Γερμανική γλώσσα. ¨Εμαθε επίσης Λατινικά και Ελληνικά αρκετά καλά ώστε να μελετά από τα αρχέτυπα τον Αριστοτέλη. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών ξεκίνησε σπουδές ιατρικής στο Charing Cross Hospital, με υποτροφία. Όταν ήταν είκοσι ετών, βραβεύτηκε με το χρυσό μετάλλιο στην ανατομία και τη φυσιολογία, κατά τις εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1845, δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική διατριβή. Μετά τις σπουδές, ο Χάξλεϋ έκανε αίτηση για μια θέση στο ναυτικό. Διορίστηκε χειρουργός στο πλοίο HMS Rattlesnake, που επρόκειτο να ξεκινήσει εξερευνητικό ταξίδι στο Torres Strait. Το Rattlesnake αναχώρησε από την Αγγλία στις 3 Δεκεμβρίου, 1846, και όταν έφτασε στο νότιο ημισφαίριο, ο Χάξλεϋ ξεκίνησε να μελετά τα θαλάσσια ασπόνδυλα. Άρχισε να στέλνει λεπτομέρειες των ανακαλύψεών του στην Αγγλία, και το 1849 δημοσιεύθηκε η διατριβή του On the Anatomy and the Affinities of the Family of Medusae (Περί της ανατομίας και των συγγενειών της οικογένειας των μεδουσών). Η αξία του έργου του αναγνωρίστηκε και, επιστρέφοντας στην Αγγλία, τιμήθηκε με το Βασιλικό μετάλλιο και εκλέχθηκε μέλος του συμβουλίου της Βασιλικής Κοινότητας. Απέκτησε δεσμούς φιλίας με τον Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ και τον Τζον Τίνταλ, που διατήρησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Παραιτήθηκε από το ναυτικό και, τον Ιούλιο του 1854, έγινε λέκτωρ στο Imperial College του Λονδίνου. Το 1855, παντρεύτηκε την Ενριέτα Ανν Χήθορν (1825-1915), μία Αγγλίδα μετανάστρια που είχε γνωρίσει στο Σύδνεϋ. Έκαναν πέντε κόρες και τρεις γιούς, ένας από τους οποίους έγινε γνωστός συγγραφέας (Λέοναρντ Χάξλεϋ): Νόελ Χάξλεϋ (1856-1860) πέθανε σε ηλικία 4 ετών. Τζέσσι Οριάνα Χάξλεϋ (1856-1927), παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Φρεντ Γουόλερ το 1877. Μάριαν Χάξλεϋ (1859-1889) Λέοναρντ Χάξλεϋ (1860-1933) συγγραφέας. Ρέητσελ Χάξλεϋ (1862-1934) Νέτι Χάξλεϋ (1863-1940) Χένρυ Χάξλεϋ (1865-1946), έγινε γιατρός στο Λονδίνο. Έθελ Χάξλεϋ (1866-1941) Το 1859, δημοσιεύθηκε Η καταγωγή των ειδών (The Origin of Species) του Κάρολου Δαρβίνου. Ο Χάξλεϋ είχε απορρίψει τη θεωρία περί μετάλλαξης του Ζαν Μπατίστ-Λαμάρκ, θεωρώντας πως δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για την υποστήριξή της. Ωστόσο, πίστευε πως ο Δαρβίνος είχε διατυπώσει μια υπόθεση που αποτελούσε μια καλή βάση, παρόλο που οι αποδείξεις δεν ήταν ακόμη αρκετές, και έγινε ένας από τους βασικούς υποστηρικτές του Δαρβίνου στην αντιπαράθεση που ακολούθησε μετά την δημοσίευση του βιβλίου. Τον Ιούνιο του 1860 μίλησε υπέρ της θεωρίας του Δαρβίνου για την φυσική επιλογή, σε μια αντιπαράθεση που έλαβε χώρα στο μουσείο φυσικής ιστορίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Είχε μάλιστα και την υποστήριξη του φίλου του Τζόζεφ Ντάλτον Χούκερ, ενώ την αντίθετη άποψη υποστήριξαν ο Επίσκοπος της Οξφόρδης Σάμιουελ Ουίλμπερφορς και ο καπετάνιος του HMS Beagle, Ρόμπερτ Φιτζρόυ. Έπειτα, ο Χάξλεϋ ασχολήθηκε με το θέμα της καταγωγής του ανθρώπου, υποθέτοντας ότι ο άνθρωπος καταγόταν από τους πιθήκους. Στην άποψη αυτή εναντιώθηκε ο Ρίτσαρντ Όουεν, που δήλωσε ότι ο άνθρωπος ήταν ξεκάθαρα διαφορετικός από οποιοδήποτε άλλο ζώο, λόγω της ανατομικής δομής του εγκεφάλου του. Αυτό το επιχείρημα ήταν αντίθετο με τα γνωστά δεδομένα και καταρρίφθηκε από τον Χάξλεϋ με αρκετές δημοσιεύσεις και διαλέξεις, που εκδόθηκαν συγκεντρωτικά το 1863 στο βιβλίο Evidence as to Man's Place in Nature. Επί τριανταένα χρόνια ασχολήθηκε με την παλαιοντολογική έρευνα. Πολλά από τα απομνημονεύματά του για τα απολιθώματα ψαριών οδήγησαν στην καθιέρωση σημαντικών μορφολογικών δεδομένων. Η μελέτη των απολιθωμάτων των ερπετών οδήγησαν στο να αποδείξει, το 1867 τη συγγένειά τους με τα πτηνά. Από το 1870 και έπειτα, αποσύρθηκε από την επιστημονική έρευνα και ασχολήθηκε με τα δημόσια καθήκοντά του. Από το 1871 ως το 1880 διετέλεσε γραμματέας της Βασιλικής Κοινότητας και από το 1881 ως το 1885 είχε τη θέση του προέδρου. Το 1888, του απενεμήθη το Copley Medal από την Βασιλική Κοινότητα. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε το 1885. Το 1890, εγκαταστάθηκε Ήστμπορν, όπου και απεβίωσε, μετά από μία επίπονη περίοδο ασθενείας. Πολλοί από τους απογόνους του ακολούθησαν επιτυχημένη ακαδημαϊκή καριέρα, όπως τα εγγόνια του Άλντους Χάξλεϋ (συγγραφέας), Τζούλιαν Χάξλεϋ (ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της UNESCO και ιδρυτής του WWF) και Άντριου Χάξλεϋ (που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ στη φυσιολογία). Στον Χάξλεϋ αποδίδεται η φράση «προσπάθησε να μάθεις κάτι για τα πάντα και τα πάντα για κάτι». The Huxley File at Clark University Thomas Henry Huxley; A Sketch of his Life and Work, από τον P. Chalmers Mitchell, 1900, στο Project Gutenberg Μελέτη των στοιχείων για το τι πραγματικά ειπώθηκε από τον Ουίλμπερφορς και τον Χάξλεϋ στην αντιπαράθεσή τους για τον Δαρβινισμό το 1860. Αρχειοθετήθηκε 2011-04-10 στο Wayback Machine. A Liberal Education
Ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ (Thomas Henry Huxley, 4 Μαΐου 1825 - 29 Ιουνίου 1895) ήταν Άγγλος βιολόγος, γνωστός και ως το «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», λόγω της ένθερμης υποστήριξης της θεωρίας της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου. Οι επιστημονικές του αντιπαραθέσεις με τον Ρίτσαρντ Όουεν οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της ανατομίας του εγκεφάλου του ανθρώπου και του γορίλα. Προσπάθησε να εκλαϊκεύσει την επιστήμη, και σε αυτόν αποδίδεται η επινόηση του όρου «αγνωστικισμός», που περιέγραφε τη στάση του απέναντι στη θρησκευτική πίστη. Επίσης, του αποδίδεται η επινόηση της έννοιας της «βιογένεσης», μιας θεωρίας που δηλώνει ότι όλα τα κύτταρα δημιουργούνται από άλλα κύτταρα, και της έννοιας της «αβιογένεσης», που περιγράφει την δημιουργία ζωής από μη ζωντανή ύλη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%BE%CE%BB%CE%B5%CF%8B
Κβάντο
Η λέξη κβάντο προέρχεται από το λατινικό quantum, που σημαίνει «πόσο». Έτσι ο όρος αυτός απαντάται με τρεις έννοιες: 1. ως μία ποσότητα (γενικά), 2. ως μια μονάδα φωτός, και 3. ως ελάχιστη ποσότητα στην οποία εκκρίνεται ένας νευροδιαβιβαστής, ειδικότερα. Ένα εξ ολοκλήρου νέο εννοιολογικό πλαίσιο αναπτύχθηκε γύρω από την έννοια «κβάντο», κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Πρόκειται για το εννοιολογικό πλαίσιο της Κβαντικής Μηχανικής. Η κβαντική μηχανική θεωρείται πιο θεμελιώδης από την κλασική μηχανική, καθώς εξηγεί φαινόμενα που η κλασική μηχανική και η κλασική ηλεκτροδυναμική αδυνατούν να περιγράψουν. Κεντρική σημασία στη θεωρία της κβαντικής μηχανικής κατέχει η έννοια της κβάντωσης: ένα φυσικό μέγεθος είναι δυνατόν να είναι «κβαντωμένο», πράγμα που σημαίνει ότι το μέγεθος αυτό δεν μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τιμή, αλλά μόνο συγκεκριμένες τιμές. Για παράδειγμα, η κίνηση ενός ηλεκτρονίου σε κάποιο άτομο πραγματοποιείται μόνο σε συγκεκριμένες ενεργειακές τροχιές. Η έννοια του κβάντου είναι συνυφασμένη με το γεγονός ότι ποσότητες που χαρακτηρίζουν ιδιότητες ενός φυσικού συστήματος (δηλ. φυσικά μεγέθη π.χ. ενέργεια, στροφορμή) μπορούν να παίρνουν διακριτές τιμές και όχι συνεχείς τιμές. Δηλαδή αντίθετα με αυτό που προβλέπει η κλασσική θεωρία, λέμε ότι ένα φυσικό μέγεθος έχει διακριτό φάσμα ιδιοτιμών αντί συνεχές φάσμα ιδιοτιμών. Σημειώνεται ότι δεν είναι όλα τα φυσικά μεγέθη ενός συστήματος που έχουν διακριτό φάσμα ιδιοτιμών, δηλ. είναι κβαντωμένα, υπάρχουν και μεγέθη που όπως και στην κλασσική μηχανική έχουν συνεχές φάσμα. Έτσι παρόλο που η λέξη κβάντο επινοήθηκε αρχικά για να περιγράψει τα «πακέτα» ενέργειας που λέγονται φωτόνια και από τα οποία αποτελείται το φως, τελικά ολόκληρη η θεωρία πήρε αυτό το όνομα, κβαντομηχανική. Αυτό δείχνει το πόσο ριζοσπαστική φαινόταν τότε η ιδέα ότι υπάρχουν φυσικά μεγέθη που παίρνουν μερικές μόνο τιμές από τις άπειρες διαθέσιμες. Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι ένα φυσικό μέγεθος είναι κβαντωμένο ήταν ο Νιλς Μπορ. Ο Δανός φυσικός ισχυρίστηκε ad hoc στο ατομικό του μοντέλο ότι το περιφερόμενο γύρω από τον πυρήνα ηλεκτρόνιο θα μπορούσε να «καταλάβει» μόνο κάποιες «επιτρεπόμενες τροχιές», στις οποίες η στροφορμή θα έπαιρνε κάποιες συγκεκριμένες τιμές, θα ήταν δηλαδή κβαντισμένη. Αυτή ήταν μια εξαιρετική επίδειξη ευφυίας και διαίσθησης καθώς αυτός ο ισχυρισμός περιφρονούσε βασικά αξιώματα του όλου οικοδομήματος της φυσικής, όπως αυτό κληρονομήθηκε από τον Νεύτωνα. Με βάση αυτό το μοντέλο κατόρθωσε να εξηγήσει θεωρητικά το τότε γνωστό φάσμα του υδρογόνου, κάτι ακατόρθωτο μέχρι τότε. Η δεύτερη σημαντικότερη «χρήση» της ιδέας μιας κβαντισμένης φυσικής ποσότητας, ήταν η εξήγηση του φωτοηλεκτρικού φαινομένου από τον γερμανοεβραϊκής καταγωγής φυσικό Άλμπερτ Άινσταϊν, πράγμα που του απέφερε και το βραβείο νόμπελ. Ο Άινσταϊν εξήγησε αυτό το φαινόμενο θεωρώντας πως το φως δεν είναι μια συνεχής ροή ενέργειας, αλλά ένα σύνολο από κβάντα ή "πακέτα" συγκεκριμένης ενέργειας, τα φωτόνια.
Γενικά στη φυσική, ο όρος κβάντο ή κβάντουμ αναφέρεται σε μια αδιάστατη μονάδα ποσότητας, ένα «ποσό από κάτι». Είναι δηλαδή η μικρότερη δυνατή μονάδα της έννοιας στην οποία αναφέρεται και όλες οι ποσότητες αυτής της έννοιας είναι πάντα ακέραια πολλαπλάσια αυτής της μονάδας. Δεν μπορούν να υπάρξουν δεκαδικές ποσότητες. Για παράδειγμα ένα κβάντο φωτός είναι μία μονάδα φωτός (ή αλλιώς φωτόνιο) και οι αναφορές σε κβάντα φωτός γίνονται πάντα με ακέραιους αριθμούς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF
Άνω Δώριο Μεσσηνίας
Το Άνω Δώριο Μεσσηνίας βρίσκεται σε υψόμετρο 613 μέτρων και έχει πληθυσμό 159 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011.Το Άνω Δώριο μέχρι το 1912, ονομαζόταν Σουλιμά και μέχρι το 1927, Άνω Σουλιμά (Κάτω Σουλιμά, ονομαζόταν το Δώριο), από τους Σουλιώτες που εγκαταστάθηκαν εδώ, από τη Βόρεια Ήπειρο. Η ονομασία προερχέται από την τοπική (sull i madh), που σημαίνει Σούλι το υψηλό, στην Τριφυλιακή αρβανίτικη. Οι κάτοικοι του χωριού, με επικεφαλής τον ιερέα Δημήτριο Παπατσώρη και τους θρυλικούς Ντρέδες, συμμετείχαν στην Ελληνική Επανάσταση. Μετά την έλευση του σιδηρόδρομου, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην περιοχή, οι κάτοικοι του Σουλιμά, έχτισαν το Κάτω Σουλιμά (σημερινό Δώριο), νοτιότερα του Άνω Σουλιμά (σημερινό Άνω Δώριο) και δίπλα στον σιδηροδρομικό άξονα Ζευγολατιό - Καλό Νερό, της γραμμής Καλαμάτα - Πάτρα. Το Κάτω Σουλιμά υπήρξε από το 1912 έως το 1928, όταν καταργήθηκε και συγχωνεύτηκε με το Δώριο. Ακολουθούν 4 πίνακες με τις διοικητικές μεταβολές, που αφορούν: Τον οικισμοό «Σουλιμά», όπως ονομαζόταν τότε το Άνω Δώριο, από το 1835 έως το 1912. Τον τότε «Δήμο Δωρίου», από το 1835 έως το 1912, με έδρα το οικισμό Σουλιμά, όπως ονομαζόταν τότε, το Άνω Δώριο. Τον οικισμό «Άνω Σουλιμά», από το 1912 έως το 1927 και μετονομασθέντα «Άνω Δώριο», από το 1927 και μετά. Την «Κοινότητα Άνω Σουλιμά», από το 1912 έως το 1927 και μετονομασθείσα «Κοινότητα Άνω Δωρίου», από το 1927 και μετά. Ντρέδες Δώριο Μεσσηνίας Δήμος Δωρίου Δήμος Οιχαλίας Άνω Δώριο (Σουλιμά) Μεσσηνίας (ιστοδελίδα). Άνω Δώριο (Σουλιμά) Μεσσηνίας (σελίδα στο facebook). Άνω Δώριο (Σουλιμά). Μάιος 2009 (βίντεο στο youtube).
Το Άνω Δώριο είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Άνω Δωρίου, της Δημοτικής Ενότητας Δωρίου και υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%94%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Νιου Γιορκ Σίτι ΦΚ
Ο κομισάριος της MLS, Ντον Γκάρμπερ, ανακοίνωσε την επιθυμία της λίγκας να εντάξει στο δυναμικό της μία δεύτερη ομάδα από την ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης το 2010, με τη νέα αυτή ομάδα, αρχικά, να ξεκινά τις υποχρεώσεις της στο πρωτάθλημα από τη σεζόν του 2013. Αρχικά, η λίγκα είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον ιδιοκτήτη των Νιου Γιορκ Μετς, Φρεντ Ουίλπον, σχετικά με την προσπάθεια ένταξης δεύτερης ομάδας από την Νέα Υόρκη στο πρωτάθλημα, μαζί με τους ιδιοκτήτες της επανιδρυθείσας Νιου Γιορκ Κόσμος. Το ενδιαφέρον του Ουίλπον για την MLS, ωστόσο, σταδιακά εξασθένησε μετά και την οικονομική καταστροφή της οικογένειάς του μετά το Σκάνδαλο Μέιντοφ, ενώ η Κόσμος ξεκίνησε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στη δεύτερης τάξεως Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ το 2013.Ο Γκάρμπερ είχε προηγουμένως προσπαθήσει να προκαλέσει το ενδιαφέρον μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων για την απόκτηση μελλοντικής ομάδας της MLS, ενώ τον Δεκέμβριο του 2008, είχε ανακοινώσει πρόταση για τη δημιουργία νέας ομάδας με έδρα το Μαϊάμι, προσπάθεια της οποίας ηγείτο η ΦΚ Μπαρτσελόνα, η οποία και θα ξεκινούσε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στο πρωτάθλημα το 2010, αν και τελικά η συγκεκριμένη επένδυση δεν προχώρησε (ο Γκάρμπερ είχε επίσης συζητήσει το ενδεχόμενο με την Μπαρτσελόνα η τελευταία να πραγματοποιήσει την επένδυσή της στη Νέα Υόρκη, προτού το ενδιαφέρον μετατοπιστεί προς το Μαϊάμι). Ωστόσο όταν ο Φεράν Σοριάνο, αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα κατά την περίοδο της πρότασης επένδυσης στο Μαϊάμι, ανέλαβε χρέη CEO στη Μάντσεστερ Σίτι τον Αύγουστο του 2012, ο Γκάρμπερ επικοινώνησε εκ νέου μαζί του σχετικά με τη πιθανότητα επένδυσης σε μία ομάδα με έδρα τη Νέα Υόρκη. Τον Δεκέμβριο του 2012, ανώνυμες πηγές ανέφεραν στα ΜΜΕ ότι η Μάντσεστερ Σίτι ήταν κοντά στο να ανακοινωθεί επισήμως ως η ιδιοκτήτρια της εικοστής ομάδας της MLS, με την κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων για την ονομασία "New York City Football Club", αν και ο αγγλικός σύλλογος προέβη λίγο αργότερα σε άμεση διάψευση της εν λόγω είδησης. Ωστόσο, ο Γκάρμπερ ανακοίνωσε τον Μάρτιο του 2013 ότι βρισκόταν κοντά στο να ανακοινώσει επισήμως την εικοστή ομάδα του πρωταθλήματος,Η New York City Football Club, LLC εγγράφηκε στο New York State Department στις 7 Μαΐου 2013, ενώ στις 21 Μαΐου η ομάδα ανακοινώθηκε επισήμως ως η εικοστή της Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ.Ο σύλλογος ανακοίνωσε μια συμφωνία ραδιοφωνικής μετάδοσης των αναμετρήσεών του στην αγγλική γλώσσα με το WFAN στις 3 Οκτωβρίου του 2013.Στις 2 Ιουνίου 2014, ο σύλλογος ανακοίνωσε την απόκτηση του Νταβίδ Βίγια ως του πρώτου παίκτη του έμψυχου δυναμικού του.
Η Νιου Γιορκ Σίτι ΦΚ (αγγλικά: New York City FC) είναι μια νεοϊδρυθείσα αμερικάνικη επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα από τη Νέα Υόρκη η οποία θα συμμετέχει στην Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ (MLS). Η Νιου Γιορκ Σίτι ΦΚ ανακοινώθηκε επίσημα ως η εικοστή ομάδα του πρωταθλήματος στις 21 Μαΐου 2013. Τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα του συλλόγου αγοράστηκαν από την αγγλική ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ, Μάντσεστερ Σίτι και την ομάδα μπέιζμπολ των Νιου Γιορκ Γιάνκις έναντι του ποσού των $100 εκατομμυρίων.Στόχος της ομάδας είναι να ξεκινήσει να αγωνίζεται στην MLS από την σεζόν του 2015, μαζί με την εικοστή πρώτη ομάδα του πρωταθλήματος, Ορλάντο Σίτι ΣΚ. Χρησιμοποιώντας ως έδρα το Γιάνκι Στέιντιουμ στο Μπρονξ, η Νιου Γιορκ Σίτι ΦΚ θα αποτελεί την πρώτη ομάδα της MLS που θα εδρεύει εντός της Νέας Υόρκης, ενώ την δεύτερη που θα εδρεύει εντός της Μητροπολιτικής Περιοχής της Νέας Υόρκης μετά την Νιου Γιορκ Ρεντ Μπουλς, η οποία εδρεύει στο Χάρισον του Νιου Τζέρσεϊ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA_%CE%A3%CE%AF%CF%84%CE%B9_%CE%A6%CE%9A
The World Is Ours - Vol. 2: Anyplace Crazy As Anywhere Else
CD 1 1. Iron Fist (Kilmister, Clarke, Taylor) - 4:20 2. Stay Clean (Kilmister, Clarke, Taylor) - 3:31 3. Get Back in Line (Kilmister, Campbell, Dee) - 4:30 4. Metropolis (Kilmister, Clarke, Taylor) - 5:10 5. Over the Top (Kilmister, Clarke, Taylor) - 2:44 6. One Night Stand (Kilmister, Campbell, Dee) - 3:34 7. Rock Out (Kilmister, Campbell, Dee) - 2:26 8. The Thousand Names of God (Kilmister, Campbell, Dee) - 7:00 9. I Know How to Die (Kilmister, Campbell, Dee) - 3:12 10. The Chase is Better Than the Catch (Kilmister, Clarke, Taylor) - 5:39 11. In the Name of Tragedy (Kilmister, Campbell, Dee) - 8:01 12. Just 'Cos You Got the Power (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 6:27 13. Going to Brazil (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 3:04 14. Killed by Death (Kilmister, Burston, Campbell, Gill) - 5:14 15. Bomber (Kilmister, Clarke, Taylor) - 4:03 CD 2 16. Ace of Spades (Kilmister, Clarke, Taylor) - 4:56 17. Overkill (Kilmister, Clarke, Taylor) - 8:04 18. Iron Fist (Kilmister, Clarke, Taylor) - 4:30 19. I Know How to Die (Kilmister, Campbell, Dee) - 3:07 20. In the Name of Tragedy (Kilmister, Campbell, Dee) - 6:54 21. Killed by Death (Kilmister, Burston, Campbell, Gill) - 5:13 22. Ace of Spades (Kilmister, Clarke, Taylor) - 5:17 23. Overkill (Kilmister, Clarke, Taylor) - 7:46 24. Stay Clean (Kilmister, Clarke, Taylor) - 3:07 25. Over the Top (Kilmister, Clarke, Taylor) - 6:46 26. The Chase is Better Than the Catch (Kilmister, Clarke, Taylor) - 5:32 27. Going to Brazil (Kilmister, Burston, Campbell, Taylor) - 2:38 28. Killed by Death (Kilmister, Burston, Campbell, Gill) - 5:07 The World Is Ours - Vol. 2: Anyplace Crazy As Anywhere Else (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 21 Σεπτεμβρίου 2012 Το "The World Is Ours - Vol. 2: Anyplace Crazy As Anywhere Else" ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Lemmy - μπάσο, φωνητικά Φιλ Κάμπελ - κιθάρα Μίκι Ντι - τύμπανα Allmusic review Discogs review Encyclopaedia Metallum review Rocking.gr review, 17/12/2012 Γερμανικά τσαρτ
The World Is Ours - Vol. 2: Anyplace Crazy As Anywhere Else είναι ο τίτλος του διπλού, ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Motörhead, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου 2012 σε μορφή CD και DVD μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "UDR". Τα τραγούδια του πρώτου CD όπως και τα δύο πρώτα του δεύτερου CD προέρχονται από τις ηχογραφήσεις στο φεστιβάλ "Wacken Open Air", στις 6 Αυγούστου 2011. Tο τρίτο μέχρι και το όγδοο τραγούδι του δεύτερου CD προέρχονται από την εμφάνιση των Motörhead στο φεστιβάλ "Sonisphere" της Μεγάλης Βρετανίας, στις 10 Ιουλίου 2011 και τα τελευταία πέντε τραγούδια της κυκλοφορίας προέρχονται από τις ηχογραφήσεις στο "Rock in Rio" στις 25 Σεπτεμβρίου 2011, όπου εμφανίστηκαν μαζί με τους Metallica και τους Slipknot.
https://el.wikipedia.org/wiki/The_World_Is_Ours_-_Vol._2:_Anyplace_Crazy_As_Anywhere_Else
Εκπαίδευση της ιαπωνικής γλώσσας στο Καζακστάν
Η εκπαίδευση της ιαπωνικής γλώσσας στο Καζακστάν ξεκίνησε επίσημα το 1992 με την ίδρυση μαθημάτων Ιαπωνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Αλ-Φαραμπί του Αλμάτι, το Εθνικό Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Καζακστάν, το Πανεπιστήμιο Διεθνών Σχέσεων του Καζακστάν, το Εθνικό Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο του Καζακστάν, το Πανεπιστήμιο Διαχείρισης του Αλμάτι και σύντομα ακολούθησαν άλλα δύο πανεπιστήμια στο Καζακστάν. Τα μαθήματα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια επίπεδα δημιουργήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα, με δύο σχολεία να προσφέρουν μαθήματα στα Ιαπωνικά το 1996, ακολουθούμενα από τρία σχολεία το 1998 και επιπλέον τέσσερα σχολεία μετά το 2000. Ωστόσο, το 2003, τέσσερα από τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια προγράμματα σταμάτησαν λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού, ενώ επιπλέον δύο πανεπιστήμια και ένα μη σχολικό ίδρυμα άρχισαν να προσφέρουν μαθήματα στην Ιαπωνική γλώσσα. Για τους μαθητές σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τα μαθήματα Ιαπωνικής γλώσσας μπορεί να αρχίσουν ήδη από το πέμπτο έτος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, φτάνοντας μέχρι το όγδοο ή το ενδέκατο έτος. Το 2007, το Καζακστάν είχε 43 καθηγητές Ιαπωνικής γλώσσας, μεταξύ των οποίων οι οκτώ ήταν γηγενείς ομιλητές. Οι φοιτητές με ειδίκευση στα Ιαπωνικά αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως οι χαμηλοί μισθοί και η έλλειψη ευκαιριών να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους σε επαγγελματικά πλαίσια, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η αύξηση του ενδιαφέροντος στη γλώσσα. Μεγάλο μέρος της γλωσσικής μελέτης χρηματοδοτείται όχι από την εγχώρια αγορά, αλλά μάλλον μέσα από ένα τμήμα της επίσημης αναπτυξιακής βοήθειας 95 εκατομμυρίων δολαρίων που παρέχεται από το Ιαπωνικό Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και πρόσθετες ιδιωτικές ενισχύσεις. Δεν υπάρχει ενιαίο εθνικό πρόγραμμα σπουδών για την Ιαπωνική γλώσσα ούτε στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντίθετα, τα ιδρύματα σχεδιάζουν τα δικά τους προγράμματα σπουδών, συνήθως με τη βοήθεια του, και τη χρήση βιβλίων που δημοσιεύονται από το Ιαπωνικό Κέντρο, το οποίο επίσης χρηματοδοτείται από την Ιαπωνική κυβέρνηση. Η Εξέταση Επάρκειας Ιαπωνικής Γλώσσας προσφέρεται στο Καζακστάν από το 2003 και μετά, αποκλειστικά στην πρώην πρωτεύουσα Αλμάτι. Ο αριθμός των υποψηφίων μειωνόταν κάθε χρόνο για τα δύο πρώτα χρόνια μετά τη την εισαγωγή της εξέτασης αλλά το 2006, ο αριθμός τους υπερδιπλασιάστηκε και ο αριθμός των ατόμων που λαμβάνουν την εισαγωγική εξέταση 4ου επιπέδου σχεδόν τετραπλασιάστηκε. Ωστόσο, η Επιχειρηματική Εξέταση Ιαπωνικών της JETRO δεν προσφερόταν στο Καζακστάν ή σε κάποιο άλλο κράτος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το 2006. Κινέζικα ως ξένη γλώσσα Arakawa, Tomoyuki; Natsumi Waguri (March 2007). «カザフスタンにおける日本語初級カリキュラム -日本人材開発センターの新しい試み- (A Report on the New Curriculum of Elementary Japanese-Language Classes in the Kazakhstan Japan Center)». Kokusai Kōryūkikin Nihongo Kyōiku Kiyo 3: 123–134, 196. ISSN 1349-5658. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 September 2007. https://web.archive.org/web/20070929124324/http://www.jpf.go.jp/j/japan_j/publish/bulletin/03/pdf/09.pdf. Δίκτυο JF Nihongo
Η Εκπαίδευση της ιαπωνικής γλώσσας στο Καζακστάν χρονολογείται από το 1992. Η έρευνα του Ιδρύματος Ιαπωνίας το 2006 έδειξε 51 καθηγητές που δίδασκαν τη γλώσσα σε 1.569 φοιτητές σε δεκατρία ιδρύματα στο Καζακστάν. Ο αριθμός των φοιτητών αυξήθηκε κατά 38% σε σύγκριση με την έρευνα του 2003 και πάνω από τρεις φορές σε σχέση με την έρευνα του 1998.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD
Εξελληνισμός
Η έννοια έχει εφαρμογή σε μια σειρά αρχαίων ιστορικών πλαισίων, αρχίζοντας από τον εξελληνισμό τον παλιότερων κατοίκων της Ελλάδας όπως οι Πελασγοί, οι Λέλεγες, οι Λήμνιοι, οι Ετεοκύπριοι στην Κύπρο, οι Ετεοκρήτες στην Κρήτη (πριν την περίοδο της κλασσικής αρχαιότητας), όπως και οι Σικελοί, Έλυμοι και Σικανοί στη Σικελία, και οι Οίνωτρες, Βρέττιοι, Λουκανοί, Μεσσάπιοι, και πολλοί άλλοι σε περιοχές που απάρτιζαν τη Μεγάλη Ελλάδα. Κατά την ελληνιστική περίοδο που ακολούθησε τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εξελληνίστηκε σημαντικός αριθμός Ασσυρίων, Εβραίων, Αιγυπτίων, Περσών, Πάρθων, Αρμενίων, καθώς και άλλων λαών στα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Μικρά Ασία, τη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Οι Βάκτριοι, Ιρανική εθνική ομάδα που ζούσε στη Βακτρία (βόρειο Αφγανιστάν), εξελληνίστηκαν κατά την περίοδο του ελληνοβακτριανού βασιλείου και κατόπιν σύντομα διάφορες φυλές στις βορειοδυτικές περιοχές της Ινδικής υποηπείρου (σημερινό Πακιστάν), πέρασαν από τη διαδικασία του εξελληνισμού κατά την περίοδο του Ινδοελληνικού Βασιλείου. Άλλες φυλές που πέρασαν από κάποιο βαθμό εξελληνισμού περιλαμβάνουν τους Θράκες, Δαρδάνιους, Παίονες, και τους Ιλλυριούς νότια της γραμμής Τζίρετσεκ, και τέλος ακόμα και Γέτες. Ο εξελληνισμός κατά την ελληνιστική περίοδο όμως είχε τα όριά του. Για παράδειγμα, περιοχές νοτίως της Συρίας οι οποίες επηρεάστηκαν από την ελληνική κουλτούρα περιελάμβαναν κυρίως αστικά κέντρα των Σελευκιδών όπου τα Ελληνικά ήταν η κοινώς ομιλουμένη γλώσσα. Η επαρχία όμως από την άλλη μεριά έμεινε στο μεγαλύτερο μέρος ανεπηρέαστη, καθώς οι κάτοικοί της μιλούσαν τη συριακή γλώσσα, και συνέχισαν να διατηρούν τις τοπικές τους παραδόσεις. Παραπέρα, ο εξελληνισμός δεν περιελάμβανε απαραίτητα αφομοίωση των μη ελληνικών εθνικών ομάδων, καθώς οι ελληνιστικοί Έλληνες στις περιοχές όπως η Μικρά Ασία ήταν συνειδητοποιημένοι για τις προγονικές τους καταβολές. Ο όρος εξελληνισμός μπορεί επίσης να αναφέρεται στη -μεσαιωνική κυρίως χρονολογικά- Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης από τον Μέγα Κωνσταντίνο (η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία ουσιαστικά εξελληνίστηκε). Παραπέρα, μπορεί να αναφερθεί για την κυριαρχία της ελληνικής κουλτούρας και της ελληνικής γλώσσας μετά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Ηρακλείου (βασ. 610–641) · στην «εξελληνισμένη αυτοκρατορία της χριστιανικής ανατολής», όπου μετέπειτα κυρίως από το 1204 και μετά, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από το βενετσιάνικο στόλο και τους Λατίνους Σταυροφόρους, γεννήθηκε η «ελληνική βυζαντινή-ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Ο εξελληνισμός κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας περιελάμβανε το μεγαλύτερο στάτους που κατείχε η ελληνική κουλτούρα και η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μεταξύ των ορθόδοξων πληθυσμών των Βαλκανίων. Κατά τον 20ο αιώνα υπήρχε έντονη διαμάχη για την έκταση του εξελληνισμού στο Λεβάντε, και ειδικά μεταξύ των αρχαίων Εβραίων, η οποία διαμάχη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η ερμηνεία της Ιστορίας των Θρησκειών για την άνοδο του πρώιμου Χριστιανισμού (την οποία εφάρμοζε, όπως είναι ευρέως γνωστό, ο Ρούντολφ Μπούλτμαν) συνήθιζε να βλέπει τον Ιουδαϊσμό ως κατά κύριο λόγο ανεπηρέαστο από τον Ελληνισμό, ενώ ο Ιουδαϊσμός της διασποράς θεωρείται ότι είχε υποκύψει πλήρως στην επιρροή του. Ο Ρούντολφ Μπούλτμαν έτσι επιχειρηματολόγησε ότι ο Χριστιανισμός εμφανίστηκε σχεδόν εντελώς μέσα σε αυτά τα ελληνιστικά όρια και πρέπει να ειδωθεί με αυτό το υπόβαθρο, αντί με το πιο παραδοσιακό εβραϊκό υπόβαθρο. Με την έκδοση της δίτομης έρευνας του Martin Hengel Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός (1974, γερμανική πρώτη έκδοση 1972) και μετέπειτα Εβραίοι, Έλληνες και Βάρβαροι: Πλευρές του εξελληνισμού του Ιουδαϊσμού στην προ-χριστιανική περίοδο (1980, γερμανική πρώτη έκδοση 1976), και Ο 'Εξελληνισμός' της Ιουδαίας τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν (1989, γερμανική πρώτη έκδοση 1989) το ρεύμα άρχισε να αλλάζει αποφασιστικά. Ο Χένγκελ υποστήριξε ότι ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ εξελληνισμένος πολύ πριν τη χριστιανική εποχή, και ακόμα και η ελληνική γλώσσα ήταν πολύ καλά γνωστή στις πόλεις και ακόμα και σε μικρότερες κωμοπόλεις παντού στην εβραϊκή Παλαιστίνη. Οι νεότεροι μελετητές έχουν τροποποιήσει λίγο τις απόψεις του Χένγκελ, αλλά λίγοι συνεχίζουν να αμφισβητούν τις ισχυρές ελληνιστικές επιρροές σε όλο το Λεβάντε, ακόμα και στις συντηρητικές εβραϊκές κοινότητες που ήταν και οι πιο εθνικιστικές. Ο εξελληνισμός μιας λέξης (ή εξελληνισμένη μορφή, εξελληνισμένος όρος κ.λπ.) είναι η μετατροπή μιας ξένης λέξης στην ελληνική μορφή της, φωνολογικά και μορφολογικά (π.χ. πρόθεμα, κατάληξη κ.τ.λ.) ή και με ολόκληρη μετάφραση της λέξης. Η ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει πάμπολλες λέξεις που έχουν εξελληνιστεί, και είτε χρησιμοποιούνται ακόμα, είτε αντικαταστάθηκαν με ελληνικές, ή και γίνεται παράλληλη χρήση. Επίσης, η μεταγραφή σε ελληνικά γραφικών περιβαλλόντων εργασίας και προγραμμάτων αναφέρεται ως εξελληνισμός τους (π.χ. GNOME, KDE και άλλων.) Να σημειωθεί ότι δεν πρέπει να συγχέονται τα αντιδάνεια ως εξελληνισμός, καθώς η αρχική λέξη ήταν ελληνική (π.χ. το μέντορας δεν αποτελεί εξελληνισμένη μορφή του αγγλικού mentor, αλλά αντιδάνειο από το Μέντωρ). Πέρα από σώμα των λέξεων της ελληνικής γλώσσας που είναι εξελληνισμένες, το ευρύτερο ζήτημα του εξελληνισμού της ελληνικής γλώσσας από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και μετά, αποτελεί θέμα μελέτης και αντίθετων απόψεων, καθώς αφορά και την απάλειψη των γλωσσολογικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων των διαφόρων γλωσσικών και εθνικών μειονοτήτων που κατοικούσαν αυτό το διάστημα στην Ελλάδα. Η ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει πολλά εξελληνισμένα ξένα ονόματα. Κάποια από τα εβραϊκά ονόματα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης εξελληνισμένα είναι τα, Γιαακόβ – Ιακώβ, Κηφάς – Πέτρος, Γιουχανάν – Ιωάννης, Παύλος (από το Σαύλος) – Σαούλ, Γιεσουά – Ιησούς, Γιεχούντα – Ιούδας. Ονόματα επίσης ονόματα ξένων καλλιτεχνών, επιστημόνων, διανοητών, συγγραφέων κ.τ.λ., που έχουν εξελληνιστεί, επικράτησαν σ’ αυτή τη μορφή ανάλογα με την περίοδο. Αρχαία ονόματα έχουν περάσει και έχουν επικρατήσει, όπως Οράτιος αντί Οράτιους (Horatius), Έρασμος αντί Έρασμους (Erasmus), και από το Μεσαίωνα, όπως Αλάριχος, Χιλδέριχος, Χλωδοβίκος, ενώ επίσης και με την εξελληνισμένη μορφή τους έχουν περάσει τα ονόματα των βασιλέων (π.χ. Λουδοβίκος αντί για Λουΐ ή Λούντβιχ ή Λούντοβικ, Ερρίκος αντί Χέντρικ ή Χάιντρικ, Αλέξανδρος αντί Αλεξάντρ, Όθωνας αντί για Ότο, Κάρολος αντί για Κάρολ, Φρειδερίκος αντί για Φράιντριχ ή Φρέντρικ, Αδόλφος αντί για Άντολφ, Λοθάριος αντί για Λόθαρ, Κορράδος αντί Κόνραντ, Σιγιμούνδος αντί για Σίγκμουντ, κ.τ.λ.) Στη σύγχρονη εποχή τα ονόματα κυρίως συγγραφέων, καλλιτεχνών κ.τ.λ. άλλα έχουν περάσει και επικρατήσει με την εξελληνισμένη μορφή, όπως Αλέξανδρος Δουμάς αντί Αλεξάντρ Ντουμά, Γεωργία Σάνδη αντί Ζορζ Σαντ, Ισαάκ Νεύτωνας αντί Ισαάκ Νιούτον, Καρτέσιος αντί Ρενέ Ντεκάρτ, Κάρολος Δαρβίνος αντί Τσαρλς Ντάργουϊν, Χριστόφορος Κολόμβος αντί Κριστομπάλ Κολόν (Ισπανικά), άλλα δεν έχουν επικρατήσει, όπως Βικέντιος Βαν Γκογκ και Θεόδωρος Ντοστογέφσκι αντί των πιο διαδεδομένων Βίνσεντ Βαν Γκογκ και Τεοντόρ (ή Τίοντορ, ή Φιόντορ, ή Φίοντορ) Ντοστογέφκσι, και κάποιους που έχει επιβιώσει αρκετά και η εξελληνισμένη μορφή, π.χ. Αλβέρτος Αϊνστάιν, μαζί με το Άλμπερτ Αϊνστάιν. Σε επίπεδο προσώπων, ονομάτων και επωνύμων, επίσης υπάρχει μεγάλος αριθμός εξελληνισμένων ονομάτων. Μία μεγάλη μερίδα αφορά πολλούς Έλληνες του Πόντου, όπου μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, άλλαξαν τα ονόματά τους επί το ελληνικότερο, άλλοτε μεταφράζοντας το όνομα και άλλοτε αλλάζοντας μόνο την κατάληξη. Πιο παλιά, ήδη από τον 19ο αιώνα, Έλληνες Καππαδόκες είχαν εξελληνίσει τα ονόματά τους. Παραδείγματα από την πρώτη περίπτωση αποτελούν τα, Ασλάνογλου – Λεονταρίδης, Ασλανίδης, Μπογιατζόγλου – Βαφειάδης, Δεμερτζόγλου – Σιδερίδης, Δεμερτζίδης, Σαρίογλου – Ξανθόπουλος, Παπάζογλου – Παπαδόπουλος, Μπαϊρακτάρης – Σημαιοφορίδης, Καρλής – Χιονίδης, κ.τ.λ. Επειδή επίσης η Πόντιοι είχαν την παράδοση να δίνουν ονόματα από την Παλαιά Διαθήκη, πέρασαν σε επώνυμα οι εξελληνισμένες μορφές κάποιων εβραϊκών ονομάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω (π.χ. Αββακουμίδης, Εφραιμίδης, Ιερεμιάδης, Συμεωνίδης κ.τ.λ.). Παραδείγματα από τη δεύτερη περιλαμβάνουν τα, Αβράμιος Ομηράλης από Ουμουρλόγλου, Χρυσοσφαιρίδης Κωνσταντίνος από Αλτιντόπ Κωστάκης Αγάς, Παύλος Καρολίδης από Καρλόγλου, Δημήτριος Μαυροφρύδης από Καρακάσογλου (πβλ. και το Καρακασίδης) κ.α.. Παρόμοιο φαινόμενο παρατηρείται και στους παλιννοστούντες Έλληνες, στους οποίους δόθηκε η δυνατότητα να πολιτογραφηθούν Έλληνες πολίτες. Μάλιστα, ο εξελληνισμός των ονομάτων τους ρυθμίζεται από συγκεκριμένους νόμους και ορίζεται λεπτομερώς. Ο εξελληνισμός τοπωνυμίων δεν αφορά μόνο στη μεταβολή αρχικά ξένων σε εξελληνισμένα ονόματα, αλλά έχει περιγραφεί και ως διαδικασία εξελληνισμού. Η σύγχρονη χρήση του όρου επίσης, είναι συνδεδεμένη με πολιτικές που επιδιώκουν "πολιτιστική ομογενοποίηση και εκπαίδευση των γλωσσικών μειονοτήτων που κατοικούν στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος", δηλαδή τον εξελληνισμό των μειονοτικών ομάδων της σύγχρονης Ελλάδας. Η πρώτη αλλαγή των τοπωνυμίων στην Ελλάδα έγινε με το Βασιλικό Διάταγμα του Όθωνα της 3 Απριλίου 1833. Ονόματα που άλλαξαν με αυτό περιλαμβάνουν τα Αίγιο (Βοστίτσα), Λαμία (Ζητούνι), ενώ την ίδια εποχή και ονόματα βουνών όπως τα Παναχαϊκό (Βοδιάς), Παρνασσός (Λιάκουρα), Αροάνια (Χέλμος) κ.α., καθώς και Τυμφρηστός (Βελούχι), Πεντέλεια (Ντουρτουβάνα), Πάρνωνας (Μαλεβό). Ο επόμενος "σταθμός" στον εξελληνισμός τοπωνυμίων ήταν η σύσταση το 1909 ειδικής επιτροπής (Επιτροπεία Τοπωνυμίων της Ελλάδος), έργο της οποίας θα ήταν η ‘…μελέτην των τοπωνυμίων της Ελλάδος και εξακρίβωσιν του ιστορικού λόγου αυτών’. Αποτέλεσμα του έργου αυτού είναι η αλλαγή πάμπολλων τοπωνυμίων (εκτός αυτών που είχαν αλλάξει ήδη επίσημα ή ανεπίσημα), μεταξύ των οποίων Παιανία (Λιόπεσι), Αφιδναί (Κιούρκα), Αιάντειον (Μούλκι), Ελλοντία (Καραντά), Αλίαρτος (Χάνι Κιμπά), Οινόη (Κούλλογλη), Μυκήνες (Χαρβάτι), κ.τ.λ. Σε άλλες περιπτώσεις, τα ονόματα άλλαξαν από σύγχρονο ελληνικό όνομα σε αρχαίο ελληνικό τοπωνύμιο. Κάποια ονόματα χωριών είχαν ελληνική ρίζα με ξένη κατάληξη, ή το αντίστροφο. Η πλειοψηφία των ονομάτων άλλαξαν σε μέρη όπου κατοικούσαν Έλληνες, όπου ανά τους αιώνες είχε δημιουργηθεί συνονθύλευμα από ξένα ή ξενικά τοπωνύμια. Όμως, σε κάποια μέρη της βόρειας Ελλάδας ο πληθυσμός δεν ήταν ελληνόφωνος και πολλά από τα παλιά τοπωνύμια αντικατόπτριζαν τις διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές καταβολές των κατοίκων τους. Κατόπιν έχουμε το διάταγμα της 17ης Σεπτεμβρίου 1926 (που επικυρώθηκε με νέο διάταγμα στις 13 Νοεμβρίου 1927 και επικυρώθηκε με το νόμο 4096/1929), το οποίο αφορά ειδικά πάλι τις μετονομασίες, και έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή χιλιάδων τοπωνυμίων ως το 1957. Ακολουθούν κι άλλοι νόμοι και διατάγματα, με τα οποία μετονομάζονται πάμπολλα τοπωνύμια. Για παράδειγμα το Προεδρικό Διάταγμα 1123 του 1977 (ΦΕΚ 363/25-11-1977), με το οποίο μετονομάζονται πάνω από 500 ονόματα τοποθεσιών στο νομό Ροδόπης. Όπως και με το φαινόμενο του αντιδανείου, πρέπει να δοθεί προσοχή στα τοπωνύμια τα ονόματα των οποίων ήταν αρχικά ελληνικά, κάτι που αφορά κατά κύριο λόγο αρχαίες ελληνικές αποικίες και τοποθεσίες. Για παράδειγμα, η Μασσαλία δεν αποτελεί εξελληνισμένη μορφή του Μαρσέιγ, γιατί Μασσαλία ήταν η αρχική ονομασία της πόλης. Σε αυτά τα παραδείγματα περιλαμβάνονται η Οδησσός (Οντέσα), Κυδωνιές (Κυδωνίαι-->Αϊβαλίκ - Αϊβαλί), Σμύρνη (Ιζμίρ), Αγκών (Ανκόνα), Νίκαια (Νις), Αυλώνας (Βλόρα), Νεάπολη (Νάπολη - Νάπολι), Σεβαστούπολη (Σεβαστόπολ), Μαριούπολη (Μαριόπολ) κ.τ.λ. Interpretatio graeca Βυζαντινοί Έλληνες Βυζαντινός πολιτισμός Ελλάδα Έλληνες Ελληνικός εθνικισμός Ελληνιστικός Ιουδαϊσμός Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία Ελληνιστική Κοινή Ελληνική ιστορία Φιλελληνισμός Athanassakis, Apostolos N. (1977). «N.G.L. Hammond, Migrations and Invasions in Greece and Adjacent Areas (review)». American Journal of Philology 99 (2): 263–266. Boyce, Mary· Grenet, Frantz (1975). A History of Zoroastrianism, Vol. 3: Zoroastrianism under Macedonian and Roman Rule. Leiden, The Netherlands: E. J. Brill. ISBN 90-04-09271-4. Giulio, Vignoli (2000). Gli Italiani Dimenticati: Minoranze Italiane In Europa (Saggi e Interventi) (στα Italian). Milan: A. Giuffrè Editore. ISBN 978-8-81-408145-3. Hammond, Nicholas Geoffrey Lemprière (1976). Migrations and Invasions in Greece and Adjacent Areas. Park Ridge, New Jersey: Noyes Press. ISBN 0-8155-5047-2. Isaac, Benjamin H. (2004). The Invention of Racism in Classical Antiquity. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 0-691-12598-8. Koliopoulos, John S.· Veremis, Thanos M. (2002). Greece: The Modern Sequel: From 1831 to the Present. New York, New York: New York University Press. ISBN 0-8147-4767-1. Lewis, D. M.· Boardman, John (1994). The Cambridge Ancient History, Volume 6: The Fourth Century B.C. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23348-8. Pomeroy, Sarah B.· Burstein, Stanley M.· Donlan, Walter· Roberts, Jennifer Tolbert (2008). A Brief History of Ancient Greece: Politics, Society, and Culture. Oxford, United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 0-19-537235-2. Samsaris, D.C. (1980). The Hellenization of Thrace during the Hellenic and Roman Antiquity (στα Greek). Thessaloniki. Webber, Christopher· McBride, Angus (2001). The Thracians, 700 BC – AD 46. Oxford, United Kingdom: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-329-2. Zacharia, Katerina (2008). Hellenisms: Culture, Identity, and Ethnicity from Antiquity to Modernity. Surrey, United Kingdom: Ashgate Publishing, Limited. ISBN 978-0-7546-6525-0. Waterloo Institute for Hellenistic Studies Richard Bulliet – History of the World to 1500 CE (Session 8) στο YouTube is a 74-minute video primarily exploring the issues of Hellenisation.
Να μη συγχέεται με την ΕλληνοποίησηΟ Εξελληνισμός είναι η ιστορική διάδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και -σε μικρότερο βαθμό- της γλώσσας, σε ξένους λαούς που κατακτήθηκαν από Έλληνες ή μπήκαν με οποιονδήποτε τρόπο στη σφαίρα επιρροής τους, ιδιαίτερα κατά την Ελληνιστική περίοδο που ακολούθησε τις εκστρατείες του Μέγα Αλέξανδρου. Το αποτέλεσμα του εξελληνισμού, μεταξύ άλλων, ήταν στοιχεία ελληνικής προέλευσης να συνδυαστούν με διάφορες μορφές και σε διαφορετική έκταση με στοιχεία του εκάστοτε τοπικού πολιτισμού. Τα ελληνικά αυτά στοιχεία εξαπλώθηκαν από τη λεκάνη της Μεσογείου, ως τα ανατολικά του σημερινού Πακιστάν. Στη σύγχρονη εποχή, η έννοια του εξελληνισμού έχει συνδεθεί με την υιοθέτηση της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας και την εθνική και πολιτισμική ομογενοποίηση της Ελλάδας.Επίσης, η λέξη περιγράφει και την απόδοση μιας ξένης λέξης σε ελληνική μορφή (με ελληνικούς χαρακτήρες, προφορά, μορφή κ.λπ.).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί
Προάστια της Ρώμης, αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα: η καθημερινή ζωή μιας οικογένειας (περίπου είκοσι πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων γονείς, παιδιά, σύζυγοι, εραστές, εγγόνια και μια γιαγιά) εκτυλίσσεται μέσα στη φτώχεια μιας παραγκούπολης. Αρχηγός όλων είναι ο γέρος Τζατσίντο Ματσατέλα: με καταγωγή από την Απουλία (της οποίας την προφορά διατηρεί ακόμα), μονόφθαλμος, δεσποτικός και αναξιόπιστος, συμπεριφέρεται σε συγγενείς και γείτονες σαν να ήταν ζώα. Η ταινία ξεκινά με την μικρότερη της οικογένειας, η οποία κάθε μέρα, τα χαράματα, σηκώνεται και πάει να γεμίσει κουβάδες με νερό για την οικογένεια και ενώ περιμένει παίζει κουτσό. Σιγά σιγά ξυπνάν και τα μέλη της υπόλοιπης οικογένειας για να πάνε, όπως κάθε μέρα, να βγάλουν δυο δεκάρες, αν και λίγοι από αυτούς το κάνουν με έντιμο τρόπο. Μεγάλη γιορτή για όλη την οικογένεια είναι η μέρα της πληρωμής της σύνταξης της γιαγιάς. Σαν μια άγρια φυλή, όλοι μαζί πηγαίνουν να την εισπράξουν, βάζοντας τα μικρότερα παιδιά να σπρώχνουν το καροτσάκι της ηλικιωμένης γυναίκας. Από τη στιγμή όμως που το χρήμα είναι στα χέρια τους, γίνεται η μοιρασιά και ο καθένας παίρνει το δρόμο του, αφήνοντας την ηλικιωμένη (η οποία πλέον είναι άχρηστη μέχρι την επόμενη σύνταξη) μόνη της με τα παιδιά στα οποία έχει ανατεθεί να την επιστρέψουν στο σπίτι. Ο Τζατσίντο, από την πλευρά του, έχει ένα εκατομμύριο λιρέτες από μια αποζημίωση που πήρε από την ασφάλεια, επειδή είχε χάσει ένα μάτι από εργατικό ατύχημα. Συντηρεί με πολύ ζήλο αυτά τα χρήματα και έχει εμμονή με την ιδέα ότι οι συγγενείς του μπορεί να του τα κλέψουν, γι’ αυτό τα κρύβει συνεχώς σε διαφορετικά μέρη. Μια νύχτα, βασανιζόμενος από έναν εφιάλτη, στον οποίο βλέπει τους συγγενείς του να ξοδεύουν τα λεφτά του, ξυπνάει αλαφιασμένος και πάει να ελέγξει αν είναι στην κρυψώνα, αλλά δεν τα βρίσκει. Εξαγριωμένος, ξυπνάει όλη την οικογένεια και αρχίζει να ψάχνει το εκατομμύριο κάτω από τα στρώματα και όταν δεν το βρίσκει αρπάζει το δίκανο που έχει συνέχεια γεμισμένο, και απειλεί να σκοτώσει όλους τους παρευρισκόμενους, αν δεν του επιστρέψουν αμέσως τα χρήματα. Ένας από τους γιους δεν δίνει σημασία στις απειλές του και κάνει να φύγει, αλλά ο γέρος Τζατσίντο χωρίς να διστάσει τον πυροβολεί, τραυματίζοντάς τον στην ωμοπλάτη. Στην αστυνομία, όπου τον έχουν πάει, θυμάται ξαφνικά ότι τα χρήματα δεν τα βρήκε γιατί βρίσκονταν σε μια άλλη μυστική κρυψώνα. Προσπαθεί να τα καλύψει όλα με ένα γέλιο και ο επιθεωρητής, κουρασμένος να βρίσκεται συνέχεια μπροστά του αυτός ή κάποιος από την οικογένειά του, τον διώχνει προτείνοντάς του να σκοτώσει όλους τους συγγενείς του και μετά να κλειστεί για πάντα στη φυλακή. Ο Τζατσίντο επανέρχεται δριμύτερος και μια μέρα ερωτεύεται μια εύσωμη ναπολετάνα πόρνη, την Ίζιντε, με την οποία αρχίζει να κατασπαταλάει τα χρήματά του και την οποία κουβαλάει στο σπίτι, εξοργίζοντας έτσι τη γυναίκα του. Αυτή, για να ξεπλύνει την προσβολή, οργανώνει την δολοφονία του Τζατσίντο σε συνεργασία με όλους τους συγγενείς, της μητέρας του συμπεριλαμβανομένης (αρχικά η γυναίκα εκλιπαρεί να μην σκοτώσουν τον γιο της, αλλά όταν της εξηγούν ότι θα τον σκοτώσουν για να του πάρουν τα λεφτά, αμέσως συμφωνεί κι αυτή). Το σχέδιο είναι απλό· οργανώνουν το τραπέζι για την βάφτιση ενός από τα εγγόνια του, στο οποίο αυτός και η πόρνη είναι οι τιμώμενοι καλεσμένοι· στο πιάτο του όμως έχουν βάλει άφθονο ποντικοφάρμακο. Όταν αντιλαμβάνεται τι γίνεται, καταφέρνει να τη γλυτώσει· χάρις σε μια τρόμπα ποδηλάτου με την οποία καταπίνει θαλασσινό νερό, καταφέρνει να κάνει εμετό το υπόλοιπο της μακαρονάδας και να σωθεί. Αφού έχει πλέον ξαναβρεί τη φόρμα του, προκειμένου να αποκτήσει ένα παλιό κάμπριο πουλάει (εν αγνοία όλων) την παράγκα σε έναν άλλον «κυνηγημένο», ο οποίος εμφανίζεται μαζί με την οικογένειά του (πιο πολυάριθμη ακόμη και από εκείνη του Τζατσίντο), για να καταλάβει νόμιμα την κατοικία. Εν μέσω μιας συμπλοκής μεταξύ των δύο οικογενειών, καταφθάνει ο Τζατσίντο με το αυτοκίνητο και καταστρέφει κατά λάθος –λόγω απειρίας στην οδήγηση– την παράγκα. Στο τέλος βλέπουμε συγκεντρωμένες τις δύο οικογένειες στην παράγκα που έχει εντωμεταξύ επιδιορθωθεί και τον Τζατσίντο να απειλεί να διώξει τους πάντες αφού έχει βρει τα χρήματα, τα οποία θα τα ασφαλίσει διά παντός κλείνοντάς τα με γύψο στο χέρι του. Η ταινία τελειώνει με την ίδια σχεδόν σκηνή που βλέπουμε στην αρχή, με το κοριτσάκι που πάει να γεμίσει τους κουβάδες με το νερό. Καθώς όμως παίζει κουτσό, φαίνεται τώρα σε προφίλ η κοιλιά της που έχει μεγαλώσει. Κάποιος, είτε από την οικογένειά της είτε ένας από τους καινούριους ενοίκους του σπιτιού, την έχει αφήσει έγκυο. Λίγο μετά την έξοδο της ταινίας στους κινηματογράφους έγραφε ο Αλμπέρτο Μοράβια: «...σε αυτήν την αξιόλογη ταινία, η επιμονή στις αισχρές και αποκρουστικές φυσικές λεπτομέρειες θα μπορούσε να μας κάνει να μιλήσουμε χωρίς δισταγμό για έναν νέο αισθητισμό, σύμφωνο με τη σύγχρονη εποχή, που έρχεται να προστεθεί στους τόσους που δεν υπάρχουν πια: τον αισθητισμό του «βίαιου», του «βρώμικου» και του «κακού». Και οπωσδήποτε είμαστε σε ένα περιβάλλον μάλλον απαθούς παρατήρησης, παρά δραματικής παρέμβασης». Η ταινία είναι γυρισμένη σχεδόν αποκλειστικά στη Ρώμη, στην περιοχή του Μόντε Τσότσι, (από την ονομασία της εξοχικής κατοικίας της οικογένειας Τσότσι, ακριβώς μετά την Γεωπονική Σχολή της οδού Ντομίτσια Λουτσίλα)· έτσι εξηγείται και η θέα προς τον τρούλο του Αγίου Πέτρου και την οδό Ολύμπικα. Η περιοχή, μέχρι το 1977, ήταν στην κυριολεξία κατειλημένη από παράγκες γεμάτες από «ξεστρατισμένους» και εργάτες που εργάζονταν στα εργοτάξια των οδών Μπάλντο ντέλι Ουμπάλντι και Μποτσέα. Στη σκηνή κατά την οποία η γιαγιά πάει να πάρει την σύνταξή της, διακρίνεται καθαρά το γνωστό Μέγαρο του Ταχυδρομείου του Ανταλμπέρτο Λίμπερα στην οδό Μαρμοράτα, σκηνικό που δεν μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτό μιας και πρόκειται για μια περιοχή της Ρώμης που απέχει πολύ από το Τριομφάλε. Pier Marco De Santi, Rossano Vittori, I film di Ettore Scola, Roma, Gremese Editore, 1987. ISBN 88-7605-269-0; ISBN 978-88-7605-269-9. Anteprima disponibile su books.google.it Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί στην IMDb Rassegna stampa con recensioni di Ermanno Comuzio, Cineforum n. 159, novembre 1976, e di Tullio Kezich, Il Corriere della Sera Brutti, sporchi e cattivi in MYmovies.it, Mo-Net Srl.
Το Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί (ιταλικά: Brutti, sporchi e cattivi‎) είναι ταινία του 1976 σε σκηνοθεσία του Έττορε Σκόλα, με πρωταγωνιστή τον Νίνο Μανφρέντι. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκονται τα προάστια της Ρώμης με τις παράγκες τους στις αρχές της δεκαετίας του ’70, σε μια αδυσώπητη περιγραφή όλης της αθλιότητάς τους, ηθικής και υλικής. Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο 29ο Φεστιβάλ των Καννών. Σύσσωμη η κριτική αναγνώρισε τη σπουδαία ερμηνεία του Νίνο Μανφρέντι, ο οποίος κατάφερε να σκιαγραφήσει τον χαρακτήρα του Τζατσίντο «με εξαιρετικό μέτρο και λεπτότητα».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B9,_%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF
3-σφαίρα
Ο Τζέφρεϊ Γουίκς στο βιβλίο του Η διαμόρφωση του χώρου, το 1985, αναφέρεται στο "πώς να αντιληφθεί κάποιος επιφάνειες και τριών διαστάσεων πολλαπλότητες". Προσπαθώντας να εξηγήσει την υπερσφαίρα, που είναι αντικείμενο του υπερχώρου, την ανάγει σε αντικείμενα μικρότερων διαστάσεων και προειδοποιεί σχετικά με την ορολογία: Η γνωστή μας δύο-σφαίρα ορίζεται στον τρισδιάστατο χώρο, ως το σύνορο μιας τρισδιάστατης μπάλας. Αυτή η ορολογία είναι στάνταρ μεταξύ των μαθηματικών, αλλά όχι μεταξύ των φυσικών. Έτσι, μην εκπλαγείτε αν βρείτε κάποιους να αποκαλούν τη δύο-σφαίρα ως τρία-σφαίρα. Henderson, David W. (2001), Experiencing Geometry: In Euclidean, Spherical, and Hyperbolic Spaces (2η έκδοση), math.cornell.edu, http://www.math.cornell.edu/~henderson/books/eg00 Weeks, Jeffrey R. (1985), The Shape of Space: How to Visualize Surfaces and Three-dimensional Manifolds, google.books, http://books.google.com/books?id=Lurp6nB4LtQC&printsec=frontcover
Στα μαθηματικά, η 3-σφαίρα είναι το ανάλογο μιας σφαίρας υψηλότερων διαστάσεων στον τρισδιάστατο χώρο. Αποτελείται από ένα σύνολο σημείων που ισαπέχουν από ένα σταθερό κεντρικό σημείο στον τετραδιάστατο Ευκλείδειο χώρο. Η 3-σφαίρα είναι αντικείμενο τριών διαστάσεων που αποτελεί το σύνορο μιας μπάλας τεσσάρων διαστάσεων, αυτό είναι ανάλογο του πώς μια συνηθισμένη σφαίρα (η οποία λέγεται 2-σφαίρα), είναι μια δισδιάστατη επιφάνεια που αποτελεί το σύνορο μιας μπάλας τριών διαστάσεων. Η 3-σφαίρα είναι ένα παράδειγμα 3-πολλαπλότητας.
https://el.wikipedia.org/wiki/3-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B1
Νίκος Μπαχαρίδης
Ξεκίνησε την καρίερα του ως κεντρικός αμυντικός στην Δόξα Νέου Σιδηροχωρίου για τρία χρόνια κατόπιν μεταγράφηκε στην ομάδα του Πανθρακικού. Αγωνίστηκε για τρία χρόνια, τα δύο πρώτα στην ομάδα του Πανθρακικού και τον τρίτο στον Πανθρακικό – Ξυλαγανή οπώς είχε μετονομάστεί η ομάδα. Το 1998 μεταγράφηκε στην ΠΑΕ ΘΡΑΚΗ ομάδα στην Αλεξανδρούπολη, αγωνίστηκε ένα χρόνο και μεταγράφηκε στον Αγροτικό Αστέρα στην Θεσσαλονίκη επίσης για ένα χρόνο.Την σεζόν 2000-01 επέστρεψε και αγωνίστηκε στην ομάδα του Πανθρακικού η οποία από την σεζόν 2000-01 ανέβαινε κατηγορίες: ένα χρόνο Α΄Ερασιτεχνική, 2 χρόνια Δ΄Εθνική, 1 χρόνο Γ΄Εθνική, 2 χρόνια Β΄Εθνική και 2 χρόνια Super League. Έχει αγωνιστεί σε έξι συνολικά κατηγορίες και πανηγύρισε την άνοδο 5 κατηγοριών με την ομάδα της Θράκης από την β' κατηγορία ΕΠΣ Θράκης ως και την Σούπερ Λίγκα.Τον Απρίλιο του 2010 ανακοίνωσε το τέλος της ποδοσφαιρικής του καρίερας.Η ομάδα της Θράκης ανάθεσε στον Νίκο Μπαχαρίδη την θέση του τεχνικού διευθυντή της ομάδας. Ο Νίκος Μπαχαρίδης διατέλεσε την αγωνιστική περίοδο 2010-2011 Γενικός Αρχηγός του Πανθρακικού παρακολουθώντας παράλληλα και μαθήματα προπονητού της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας αποκτώντας μάλιστα και το πτυχίο UEFA B.Το καλοκαίρι του 2011 ανέλαβε προπονητής στην ομάδα Δ' Εθνικής της ΑΕ Νέας Χιλής.Αποχώρησε στο τέλος του 2011 και λίγο αρότερα ανέλαβε τον Έβρο Σουφλίου επίσης τότε ομάδα του Α' ομίλου της Δ'Εθνικής .Την επόμενη σεζόν είχε μια άκρως επιτυχημένη θητεία στην ομάδα του Σουφλίου, καθώς την οδήγησε εκ του ασφαλούς στη Γ’ Εθνική, παραλίγο μάλιστα και ως πρωταθλήτρια. Ωστόσο οι δύο πλευρές δεν συμφώνησαν για το σχεδιασμό της επόμενης αγωνιστικής περιόδου και αποφάσισαν να χωρίσουν φιλικά. Λίγο αργότερα επέστρεψε στον Πανθρακικό και ανέλαβε την ομάδα Κάτω των 20 ετών Ανανέωσε ο Μπαχαρίδης Η καριέρα του Μπαχαρίδη Nίκος Μπαχαρίδης Άρθρα - Nίκος Μπαχαρίδης Χρόνια Πολλά Νίκο
Ο Νίκος Μπαχαρίδης είναι Έλληνας πρώην ποδοσφαιριστής και πλέον προπονητής ποδοσφαίρου. Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1976 στο Νέο Σιδηροχώρι του Νομού Ροδόπης. Είναι ο μοναδικός Έλληνας αθλητής που ανέβηκε συνολικά 5 κατηγορίες ποδοσφαίρου ξεκινώντας από το β τοπικό πρωτάθλημα μέχρι την Σούπερ Λίγκα, φορώντας τη φανέλα της ίδιας ομάδας του Πανθρακικού. Αγωνίζόταν κυρίως ως κεντρικός αμυντικός. Αυτή την στιγμής είναι προπονητής του Πανθρακικού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
Δημοτικό Στάδιο Βέροιας
Το γήπεδο χτίστηκε και εγκαινιάστηκε το 1925, από μέλη του μουσικού και γυμναστικού συλλόγου «Μέγας Αλέξανδρος». Βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Βέροιας, στο δρόμο προς Νάουσα και Έδεσσα. Στην περιοχή μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα υπήρχαν τα Οθωμανικά νεκροταφεία. Μεταπολεμικά, ο συνοικισμός γύρω από το Εθνικό Στάδιο είχε έντονο το λαϊκό και εργατικό στοιχείο. Από το 1925 μέχρι σήμερα υπήρξαν πολλές μεταβολές και βελτιώσεις στη δομή του γηπέδου (η τελευταία έγινε το 2007), με προσθήκες σκέπαστρου στη δυτική κερκίδα, ηλεκτρονικού πίνακα, καινούριων καθισμάτων, προβολέων, νέου νότιου πέταλου κτλ. Με τις διάφορες ανακαινίσεις στην πορεία των χρόνων, σταδιακά μειώθηκε ο χώρος για τις λωρίδες του στίβου που υπήρχαν στο γήπεδο. Πριν από την ανακαίνιση του 2005, το γήπεδο διέθεται διαδρόμους στίβου, οι οποίοι αφαιρέθηκαν έκτοτε. Η χωρητικότητα του γηπέδου σήμερα είναι 6.350 άτομα. Οι περισσότεροι θεατές που παρακολούθησαν ποδοσφαιρικό αγώνα στην ιστορία του Δημοτικού Σταδίου Βέροιας είναι 10.304 με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό το 1971. Το 1997 η ΠΑΕ Βέροια σε συνεργασία με τον Δήμο Βέροιας εγκατέστησαν σκέπαστρο στη δυτική κερκίδα, ενώ το 1998, τοποθετήθηκε ηλεκτρονικός πίνακας. Το 2005 τοποθετήθηκαν προβολείς και η χωρητικότητα του γηπέδου μειώθηκε στις 5.300 θέσεις λόγω της εγκατάστασης καθισμάτων. Όμως, το 2007 η διοίκηση της ομάδας και ο Δήμος Βέροιας αποφάσισαν την κατασκευή της βόρειας και της νότιας κερκίδας, κάτι που αύξησε την χωρητικότητα σε 7.000 θέσεις. Κατά την επιστροφή της ομάδας στην Superleague το 2012, η ομάδα προχώρησε σε ορισμένες βελτιώσεις, ούτως ώστε το γήπεδο να ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις για αγώνες πρωταθλήματος.Το 2013, η ΠΑΕ Βέροια ανακοίνωσε νέα ανακαίνιση στο στάδιο. Από την έναρξη της περιόδου για λόγους ασφαλείας οι κερκίδες αναβαθμίστηκαν με κάγκελα ασφαλείας. Επίσης, λόγω του κατεστραμμένου ποτιστικού συστήματος και του σχεδόν κατεστραμμένου χλοοτάπητα, στις 16 Σεπτεμβρίου 2013 η ομάδα ανακοίνωσε την αντικατάσταση του ποτιστικού συστήματος και την εγκατάσταση νέου χλοοτάπητα. Η αντικατάσταση αναμενόταν να είχε ολοκληρωθεί στις 20 Οκτωβρίου 2013, όταν η ομάδα θα αντιμετώπιζε τον Άρη στην έδρα της. Επίσης, υπάρχουν σχέδια για ακόμη μια επέκταση στο κοντινό μέλλον ενώ σύντομα θα είναι διαθέσιμο και το ηλεκτρονικό εισιτήριο. Στις 18 Οκτωβρίου 2013, η Βασίλισσα του Βορρά ανακοίνωσε πως οι εργασίες ανακαίνισης είχαν ολοκληρωθεί και το στάδιο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει ξανά αναμετρήσεις της ομάδας για το πρωτάθλημα. Πέρα από την αντικατάσταση του χλοοτάπητα το στάδιο βάφτηκε στα χρώματα της ομάδας (μπλε και βυσσινί) ενώ εγκαταστάθηκαν και νέες εστίες. Επίσης, τα αποδυτήρια και η είσοδος του σταδίου βελτιώθηκαν, και έτσι αυτό μπορεί να φιλοξενεί πλέον διεθνείς αγώνες. Το καλοκαίρι του 2015, η Βέροια και το στάδιο της φιλοξένησαν μαζί με την Κατερίνη και τη Λάρισα, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου για ηλικίες κάτω των 19. Επίσης κάθε χρόνο, κατά την θερινή περίοδο, πραγματοποιείται πληθώρα μουσικών συναυλιών. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2014, το Δημοτικό Στάδιο Βέροιας φιλοξένησε τη πρώτη του διεθνή αναμέτρηση μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου Γυναικών 2015. Το Νοέμβριο του 2014, διεξήχθη στο γήπεδο διεθνές φιλικό τουρνουά.
Το Δημοτικό Στάδιο Βέροιας, παλαιότερα Εθνικό Στάδιο Βέροιας, είναι γήπεδο πολλαπλών χρήσεων στη Βέροια, που κυρίως χρησιμοποιείται για αγώνες ποδοσφαίρου, και είναι η έδρα του Π.Σ. Βέροιας. Βρίσκεται στην ιδιοκτησία του Δήμου Βέροιας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Φίλιππος Λουκόπουλος
Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ)(1957-1960), αποφοιτώντας μεταξύ των πρώτων (17ος μεταξύ 148), και ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Πεζικού την 28/7/1960. Είναι απόφοιτος όλων των βασικών Τμημάτων της Σχολής Πεζικού (Διμοιριτών, Διοικητών Υπομονάδων, και Διοικητών Μονάδων), του Τμήματος Βασικής Εκπαιδεύσεως του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Μονάδων Καταδρομών, του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Χιονοδρομών, της Στρατιωτικής Σχολής Ξένων Γλωσσών (Τμήματος Αγγλικής), και του Ειδικού Κέντρου Επιχειρήσεων Αέρος/Επιφάνειας (ΕΚΑΕ/Ε) με Πτυχίο Ελεγκτού Αέρος (ΑΕΛΑ). Είναι από το 1963 Πτυχιούχος Αλεξιπτωτιστής με σαράντα ένα (41) επισήμως αναγνωρισμένα «πτωτικά» εξάμηνα. Εχει επιπλέον αποκτήσει τις πτέρυγες Αλεξιπτωτιστού του Marine Corps (Σώματος Πεζοναυτών) των ΗΠΑ και των Korps Commandotroepen (Καταδρομέων) της Ολλανδίας, στις ΗΠΑ και Ολλανδία αντίστοιχα. Αποφοίτησε επίσης από την Ανωτέρα Σχολή Αμφιβίων Επιχειρήσεων ΗΠΑ (Naval Amphibious School- Course for Senior International Officers) στο Coronado, California το 1982, τότε ο δεύτερος μόνο Ελληνας αξιωματικός που επιλέχθηκε και αποφοίτησε από την σχολή αυτή. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου πρώτος μεταξύ 174 αξιωματικών της 33ης εκπαιδευτικής σειράς (6/9/1976-13/8/1977). Αποφοίτησε επίσης με Αριστα από την Σχολή Εθνικής Αμυνας (ΣΕΘΑ)(39η εκπαιδευτική σειρά, Σεπτέμβριος 1986-Ιούνιος 1987). Υπηρέτησε σε Μονάδες, Συγκροτήματα και Σχηματισμούς του Πεζικού, ως επί το πλείστον των Ειδικών Δυνάμεων. Υπηρέτησε αρχικά στο 504 Τάγμα Πεζικού ως Διοικητής Λόχου (1961-1963), και στη συνέχεια στη Β’ Μοίρα Καταδρομών ως Διοικητής Τμήματος Κρούσεως και Διοικητής Λόχου (1963-1966). Στην παραπάνω θέση, και από τον Ιούνιο 1964 μέχρι το Μάρτιο 1966 , υπηρέτησε στην Κύπρο. Σημειώνεται ότι στο ίδιο διάστημα η Β’ Μοίρα Καταδρομών μεταστάθμευσε από τη Θεσσαλονίκη στην Κύπρο. Στη συνέχεια υπηρέτησε στη Ε’ Μοίρα Καταδρομών ως Διοικητής Λόχου και Διαχειριστής Υλικού (1966-1969), στο 525 Τάγμα Πεζικού ως Διοικητής Λόχου (1969-1971), στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) ως Διευθυντής του 3ου Γραφείου του 1ου Τάγματος και ως Επιτελής του 3ου Επιτελικού Γραφείου της ΕΛΔΥΚ (1971-1973), στο 565 Τάγμα Πεζικού ως Υποδιοικητής Τάγματος (1973-1975), στο 21 Σύνταγμα Πεζικού ως Διευθυντής 3ου Γραφείου και Διοικητής Λόχου Διοικήσεως (1975-1976), στο 72 Σύνταγμα Πεζικού ως Διευθυντής 3ου Γραφείου (1976-1977). Διετέλεσε Διοικητής επίλεκτων Μονάδων των Ειδικών Δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Δ’ Μοίρας Καταδρομών (8/8/1980-28/7/1982), με έδρα τη Θεσσαλονίκη, Διοικητής του 2ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών (2ο ΣΑΛ)(25/3/1987-23/5/1988), με έδρα τον Ασπρόπυργο Αττικής, και Διοικητής της 32ας Ταξιαρχίας Πεζοναυτών (17/3/1989-17/3/1991), με έδρα το Βόλο. Υπηρέτησε σε σειρά επιτελικών θέσεων στο Στρατό Ξηράς. Αυτές περιλαμβάνουν θέσεις στην ΙΙΙ Μεραρχία Ειδικών Δυνάμεων (ΙΙΙ ΜΕΔ) ως Τμηματάρχης Σχεδίων (1978-1980), ως Διευθυντής του 3ου Επιτελικού Γραφείου (Σχέδια, Επιχειρήσεις, Εκπαίδευση, Οργάνωση) (1982-1986), και ως Επιτελάρχης (1986-1987), καθώς και στην ΑΣΔΕΝ (Ανώτερη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων), σχηματισμός στο επίπεδο Σώματος Στρατού, ως Βοηθός Επιτελάρχου (1989). Ανέλαβε και διετέλεσε καθήκοντα Υποδιευθυντή της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού από 24/5/1988 ως 10/1/1989. Στις παραπάνω επιτελικές θέσεις, ως Διευθυντής επί πεντατετία του 3ου Επιτελικού Γραφείου, και Τμηματάρχης Σχεδίων-Επιχειρησεων (επι διετία) και Επιτελάρχης (ένα χρόνο) της ΙΙΙης Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων, συμμετείχε με πρωτεύοντα ρόλο στην σχεδίαση αλλά και βελτίωση και αναθεώρηση πολλών ειδικών επιχειρησιακών σχεδίων άμυνας της Χώρας. Επίσης στις παραπάνω θέσεις συμμετείχε με πρωτεύοντα ρόλο στην αναδιοργάνωση των Ειδικών Δυνάμεων, στη σχεδίαση διακλαδικών και διασυμμαχικών (ΝΑΤΟ) στρατιωτικών ασκήσεων, στη δημιουργία και λειτουργία του Σχολείου Προκεχωρημένης Εκπαιδεύσεως Στελεχών Ειδικών Δυνάμεων και στην σύνταξη διαφόρων εκπαιδευτικών βοηθημάτων και κανονισμών ενδιαφέροντος Ειδικών Δυνάμεων. Επιπλέον των θέσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω (Β’ Μοίρα Καταδρομών και ΕΛΔΥΚ), ο Φίλιππος Λουκόπουλος διετέλεσε υποστράτηγος Διευθυντής Οργανώσεως (ΔΟΡ) του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς Κύπρου, καθώς και Διοικητής της Εθνοφυλακής Κύπρου. Υπηρέτησε ως Α’ Υποδιοικητής (Επιχειρησιακός) της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών από τον Απρίλιο 1997 ως το Νοέμβριο 1999, και σε αυτήν την περίοδο εκτέλεσε κατά διαστήματα χρέη Διοικητή. Του έχει απονεμηθεί από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας το διάσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος Τιμής, το διάσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος, και το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α’ και Β’ Τάξεως. Αλλες ηθικές αμοιβές που του έχουν απονεμηθεί περιλαμβάνουν τη Διαμνημόνευση Ηγεσίας Σχηματισμού Γ’ Τάξεως, τη Διαμνημόνευση Ευδοκίμου Διοικήσεως Α’ Τάξεως, και τη Διαμνημόνευση Υπηρεσιών Αξιωματικού Επιτελούς Β’ Τάξεως. Γεννήθηκε στη Ναύπακτο Αιτωλοακαρνανίας την 25η Μαΐου 1939. Κατά τη διάρκεια της φοίτησης στην ΣΣΕ, συμμετείχε με την ομάδα της ΣΣΕ στη Β’ κατηγορία πρωταθλήματος στίβου Αττικής. Από τις 13/9/2001 εξελέγη και μετέχει ως Εταίρος της Ελληνικής Βιοτεχνικής Εταιρείας-Διπλαρείου Σχολής, ενώ κατά διαστήματα έχει διατελέσει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Είναι παντρεμένος με την Ισμήνη (το γένος Χατζηφάνη) με την οποία έχουν δύο παιδιά, τον Παναγιώτη Λουκόπουλο και τον Πολυδεύκη Λουκόπουλο, και δύο εγγόνια, τον Στέφανο και τον Φίλιππο Λουκόπουλο.
Ο Φίλιππος Λουκόπουλος (γενν. 1939) είναι Έλληνας απόστρατος αντιστράτηγος του Στρατού Ξηράς, και πρώην Α’ Υποδιοικητής (Επιχειρησιακός) της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Συμμετείχε με πρωτεύοντα ρόλο στην σχεδίαση, βελτίωση και αναθεώρηση πολλών ειδικών επιχειρησιακών σχεδίων άμυνας της Χώρας, καθώς και στην αναδιοργάνωση των Ειδικών Δυνάμεων. Υπηρέτησε, ως επί το πλείστον, στις Ειδικές Δυνάμεις, και διετέλεσε Διοικητής επίλεκτων Μονάδων. Διετέλεσε Διοικητής της Δ’ Μοίρας Καταδρομών, Διοικητής του 2ου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών, Διοικητής της 32ας Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, Επιτελάρχης της ΙΙΙ Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων, και Υποδιευθυντής της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Διετέλεσε επίσης Διοικητής της Εθνοφυλακής Κύπρου. Είναι απόφοιτος, μεταξύ άλλων, της Ανωτάτης Σχολής Πολέμου, της Σχολής Εθνικής Αμυνας και της Ανωτέρας Σχολής Αμφιβίων Επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Εχει αποκτήσει τις πτέρυγες Αλεξιπτωτιστού της Ελλάδας, του United States Marine Corps και των Korps Commandotroepen της Ολλανδίας. Του έχει απονεμηθεί το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α’ Τάξεως, το διάσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος, και το διάσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Επιπολασμός
Ο επιπολασμός περιόδου είναι το ποσοστό του πληθυσμού που φέρει μια συγκεκριμένη ασθένεια ή κατάσταση σε οποιαδήποτε στιγμή μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναφέρεται στον αριθμό των ατόμων ενός πληθυσμού που κρυολόγησαν κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου 2006-2007. Εκφράζεται ως ποσοστό του πληθυσμού και αποδίδεται από τον ακόλουθο τύπο: Επιπολασμός περιόδου = Αριθμός κρουσμάτων (παλιών και νέων) σε δεδομένη χρονικἠ περίοδο Μέγεθος πληθυσμού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου {\displaystyle {\mbox{Επιπολασμός περιόδου}}={\frac {\mbox{Αριθμός κρουσμάτων (παλιών και νέων) σε δεδομένη χρονικἠ περίοδο}}{\mbox{Μέγεθος πληθυσμού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου}}}} Η σχέση μεταξύ επίπτωσης (ρυθμός), σημειακού επιπολασμού (αναλογία) και επιπολασμού περιόδου (αναλογία) εξηγείται εύκολα μέσω παραδείγματος με φωτογραφίες. Ο σημειακός επιπολασμός είναι παρόμοιος με μια στιγμιαία φωτογραφία: τι συμβαίνει αν παγώσουμε τον χρόνο αυτή την στιγμή. Ο επιπολασμός περιόδου είναι ανάλογος με φωτογραφία μακράς έκθεσης (δευτερόλεπτα και όχι για μια στιγμή): ο αριθμός των συμβάντων που καταγράφηκαν ενόσω το κλείστρο της κάμερας ήταν ανοιχτό. Σε μια ταινία, κάθε καρέ καταγράφει μια στιγμή (σημειακός επιπολασμός). Βλέποντας διαδοχικά καρέ, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα νέα συμβάντα (επίπτωση) και μπορεί να αντιστοιχίσει τον αριθμό αυτών των συμβάντων σε μια χρονική περίοδο (επιπολασμός περιόδου). Ο σημειακός επιπολασμός είναι το ποσοστό των ατόμων σε ένα πληθυσμό που φέρουν την νόσο ή την κατάσταση σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή (συνήθως έναν μήνα ή λιγότερο). Είναι σαν ένα στιγμιότυπο της νόσου στον χρόνο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στατιστικό στοιχείο σχετικά με την εμφάνιση χρόνιων ασθενειών. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον επιπολασμό περιόδου, ο οποίος είναι ένα μέτρο του ποσοστού των ανθρώπων σε έναν πληθυσμό που έχουν μια ασθένεια ή κατάσταση για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, π.χ. μια εποχή ή ένα έτος. Ο σημειακός επιπολασμός μπορεί να αποδοθεί από τον τύπο: Σημειακός επιπολασμός = Αριθμός υφιστάμενων κρουσμάτων σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή Μέγεθος πληθυσμού κατά την χρονική αυτή στιγμή {\displaystyle {\mbox{Σημειακός επιπολασμός}}={\frac {\mbox{Αριθμός υφιστάμενων κρουσμάτων σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή}}{\mbox{Μέγεθος πληθυσμού κατά την χρονική αυτή στιγμή}}}} Ο ισόβιος επιπολασμός είναι το ποσοστό των ατόμων σε έναν πληθυσμό που σε κάποιο σημείο της ζωής τους (μέχρι τη στιγμή της αξιολόγησης) έχουν βιώσει την εν λόγω "κατάσταση", π.χ. μια ασθένεια, ένα τραυματικό συμβάν ή μια συμπεριφορά, όπως το κάπνισμα. Συχνά, ο ετήσιος επιπολασμός (ή κάποιο άλλο είδος «επιπολασμού περιόδου») παρέχεται σε συνδυασμό με τον ισόβιο επιπολασμό. Ο ισόβιος κίνδυνος νοσηρότητας είναι το ποσοστό ενός πληθυσμού που μπορεί να προσβληθεί από μια δεδομένη ασθένεια σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του. Ο επιπολασμός διαφέρει από την επίπτωση, που είναι μέτρο των νέων κρουσμάτων τα οποία εμφανίζονται σε έναν πληθυσμό κατά την διάρκεια δεδομένης χρονικής περιόδου (μήνας, έτος κτλ.), ενώ ο επιπολασμός αναφέρεται στον συνολικό αριθμό κρουσμάτων που υπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο πληθυσμό σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Η διαφορά μεταξύ επιπολασμού και επίπτωσης συνοψίζεται ως εξής: ο επιπολασμός απαντάει στην ερώτηση «Πόσοι άνθρωποι έχουν την ασθένεια αυτή την στιγμή;» ή «Πόσοι άνθρωποι είχαν αυτή την νόσο κατά την διάρκεια αυτή της χρονικής περιόδου;» και η επίπτωση απαντάει στην ερώτηση «Πόσες νέες εμφανίσεις της νόσου υπήρξαν κατά την διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου;» Για τις χρόνιες ασθένειες, όπως το AIDS, η εκτίμηση του φόρτου νοσηρότητας απαιτεί γνώση και του επιπολασμού και της επίπτωσης, ενώ για τις οξείες ασθένειες, όπως η ανεμοβλογιά, η επίπτωση αρκεί για την εκτίμηση του φόρτου νοσηρότητας. Το PlusNews, η υπηρεσία ειδήσεων του ΟΗΕ για τον HIV/AIDS, παρέχει μετρήσεις του επιπολασμού του ιού HIV από σχεδόν 60 χώρες παγκοσμίως Σύνοψη του άρθρου με τίτλο «Ποιος είναι ο επιπολασμός της σχιζοφρένειας;» από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Επιστημών των ΗΠΑ Επιπολασμός της πανδημίας COVID-19
Στην επιδημιολογία, ο επιπολασμός είναι η αναλογία ενός συγκεκριμένου πληθυσμού που διαπιστώνεται ότι επηρεάζεται από μια ιατρική κατάσταση (συνήθως μια ασθένεια ή έναν παράγοντα κινδύνου όπως το κάπνισμα ή τη μη χρήση της ζώνης ασφαλείας). Προκύπτει από την διαίρεση του αριθμού των ατόμων που βρέθηκαν να έχουν την κατάσταση προς τον συνολικό αριθμό των ατόμων που μελετήθηκαν. Εκφράζεται συνήθως ως κλάσμα, ως ποσοστό ή ως αριθμός περιπτώσεων ανά 10.000 ή 100.000 άτομα. Είναι ο συνολικός αριθμός περιπτώσεων μιας ιατρικής κατάστασης σε μια συγκεκριμένη περιοχή κατά τη διάρκεια μιας δεδομένης χρονικής περιόδου. Ο σημειακός επιπολασμός είναι η αναλογία ενός πληθυσμού που έχει την κατάσταση σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο επιπολασμός περιόδου είναι η αναλογία ενός πληθυσμού που έχει την κατάσταση σε οποιαδήποτε στιγμή μιας δεδομένης περιόδου (π.χ. δωδεκάμηνος επιπολασμός) και περιλαμβάνει τα άτομα που έχουν ήδη την κατάσταση στην αρχή της περιόδου μελέτης, καθώς και εκείνα που την αποκτούν κατά την διάρκεια της περιόδου αυτής. Ο ισόβιος επιπολασμός είναι η αναλογία ενός πληθυσμού που σε κάποια στιγμή της ζωής του (μέχρι την στιγμή της αξιολόγησης) έχει βιώσει την κατάσταση. Η εκτίμηση του επιπολασμού χρησιμοποιείται από επιδημιολόγους, παροχείς υγειονομικής περίθαλψης, κρατικούς φορείς, τοξικολόγους και ασφαλιστές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Hanoi Rocks
Οι Hanoi Rocks σχηματίστηκαν το 1979 στο Ελσίνκι και η πρώτη τους σύνθεση αποτελούνταν από τον τραγουδιστή και σαξοφωνίστα Μάικλ Μονρό (Μάτι Φάγκερχολμ), τους κιθαρίστες Nusty Suicide (Γιαν Στένφορς) και Στέφαν Πίσνακ, τον μπασίστα Νέντο Σόινινεν και το ντράμερ Πέκι Σίρολα. Την επόμενη χρονιά, οι Πίσνακ, Σίρολα και Σόινινεν αντικαταστάθηκαν από τον κιθαρίστα Άντι ΜακΚόι (Άντι Χούλκο), τον μπασίστα Σάμι Γιάφα και το ντράμερ Γκιπ Καζίνο (Γιέσπερ Σπόρε). Το 1981, μετακόμισαν τη Στοκχόλμη ηχογραφώντας τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο "Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks", ο οποίος κυκλοφόρησε μόνο στις σκανδιναβικές χώρες και την επόμενη χρονιά μετακόμισαν στο Λονδίνο, προσπαθώντας να εκμεταλλευθούν την πιο έντονη μουσική δράση στις βρετανικές πόλεις. Με σκοπό την προώθηση του ονόματος τους, κυκλοφόρησαν το "Oriental Beat" και στη συνέχεια ο Καζίνο απολύθηκε, με τον Razzle (Νίκολας Ντίνγκλεϊ) να παίρνει τη θέση του.Το συγκρότημα υπέγραψε στην "CBS Records" και η διασκευή τους στο "Up Around the Bend" των Creedence Clearwater Revival έγινε το μοναδικό τους σινγκλ που κατάφερε να μπει στους βρετανικούς καταλόγους επιτυχιών, το καλοκαίρι του 1984. Ο δίσκος "Two Steps from the Move" ανέβηκε στο Top-30 στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Top-50 στην Ιαπωνία και οι Hanoi Rocks περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική, αλλά ο Razzle σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 8 Δεκεμβρίου 1984 στο Ρεντόντο Μπιτς της Καλιφόρνια. Ο πρώην ντράμερ των Clash, Τέρι Τσάιμς, ανέλαβε τα τύμπανα αλλά το συγκρότημα διαλύθηκε τον Μάιο του 1985, μετά από μία αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Τον Φεβρουάριο του 2001, οι Μονρό και ΜακΚόι έπαιξαν μαζί ζωντανά για πρώτη φορά μετά το 1985. Μετά από μία σύντομη περιοδεία, αποφάσισαν να δημιουργήσουν και πάλι τους Hanoi Rocks, με τον Κάρι Λάχτινεν στα τύμπανα, τον Τίμπα Λέιν στο μπάσο και τον Κοστέλο Χαουταμόκι στη ρυθμική κιθάρα. Οι αντιδράσεις των οπαδών και των ΜΜΕ ήταν ενθουσιώδεις και το 2002 κυκλοφόρησαν το "Twelve Shots on the Rocks", ανεβαίνοντας στην πέμπτη θέση των τσαρτ της πατρίδας τους. Τα δύο επόμενα χρόνια, το συγκρότημα περιόδευσε σε όλο τον κόσμο, με τον Στίβι Κλάσον να παίρνει τη θέση του Χαουταμόκι, ο οποίος απολύθηκε στα τέλη του 2004, ενώ ο Λέιν αποχώρησε λόγω οικογενειακών προβλημάτων. Τα τρία εναπομείναντα μέλη ηχογράφησαν το "Another Hostile Takeover", πριν ενταχθούν στο συγκρότημα ο κιθαρίστας Κόνι Μπλουμ και ο μπασίστας Άντι Κρίστελ. Για το υπόλοιπο της χρονιάς αλλά και το 2006, οι Hanoi Rocks περιόδευσαν στην Ευρώπη και την Ασία, πριν ξεκινήσουν να δουλεύουν πάνω στο όγδοο τους άλμπουμ, με τίτλο "Street Poetry".Τον Ιανουάριο του 2008, ο Λάχτινεν ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το συγκρότημα και δύο μήνες αργότερα πραγματοποίησαν την πρώτη τους ακουστική περιοδεία με τίτλο "Hanoi Rocks Steppin' Out Acoustically", με τον τεχνικό τυμπάνων να ολοκληρώνει τη σύνθεση τους. Στις 25 Μαΐου του ίδιου έτους, ανακοινώθηκε ότι τη θέση του ντράμερ αναλαμβάνει ο Τζορτζ Ατλάτζικ, για τις έξι αποχαιρετιστήριες συναυλίες του συγκροτήματος στο κλαμπ "Tavastia" του Ελσίνκι, όπου ο Nasty Suicide εμφανίστηκε ως γκεστ. Στούντιο ηχογραφήσεις Hanoi Rocks στο AllMusic Hanoi Rocks στο Metal Storm Hanoi Rocks Discography
Οι Hanoi Rocks ήταν φινλανδικό hard rock συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1979 στο Ελσίνκι και διαλύθηκαν έξι χρόνια αργότερα λόγω του θανάτου του ντράμερ τους, Razzle, έχοντας κυκλοφορήσει πέντε στούντιο άλμπουμ. Ο τραγουδιστής Μάικλ Μονρό και ο κιθαρίστας Άντι ΜακΚόι επανένωσαν το συγκρότημα το 2001 και μέχρι το 2009 κυκλοφόρησαν τρία στούντιο άλμπουμ, γνωρίζοντας επιτυχία στην πατρίδα τους και την Ιαπωνία.
https://el.wikipedia.org/wiki/Hanoi_Rocks
Το τρίο της χαράς
Δύο φιλόδοξες ντραγκ κουίν, η Βίντα Μποέμ (Πάτρικ Σουέϊζι) και η Νοξίμα Τζάκσον (Γουέσλεϊ Σνάιπς) κερδίζουν με ισοπαλία τον τίτλο "ντραγκ κουίν της χρονιάς" σε καλλιστεία γιά ντραγκ κουίν στη Νέα Υόρκη. Όντας νικήτριες έχουν το δικαίωμα να συμμετάσχουν και σε δεύτερο διαγωνισμό καλλιστείων, αυτή τη φορά στο Χόλυγουντ, προκειμένου να διεκδικήσουν ακόμα έναν τίτλο. Λίγες ώρες πριν την αναχώρηση τους, συναντούν την Τσι-Τσι Ροντρίγκεζ (Τζον Λεγκουϊζάμο), μιά άπειρη κοινωνικά ντραγκ κουίν, ισπανικής καταγωγής. Με την προτροπή της Βίντα και την ανεκτικότητα της Νοξίμα, η Τσι-Τσι τις ακολουθεί στο ταξίδι τους. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, η Βίντα διαπληκτίζεται με έναν ρατσιστή σερίφη και -κατά τη διάρκεια αυτού του διαπληκτισμού- εκείνη τον ρίχνει αναίσθητο στο έδαφος. Πανικοβλημένες και νομίζοντας πως ο σερίφης είναι νεκρός, οι τρεις ντραγκ κουίν συνεχίζουν το ταξίδι τους, αφήνοντας τον άνδρα να κείτεται στο δρόμο. Όμως το αυτοκίνητο τους παρουσιάζει τεχνική βλάβη, κι έτσι αναγκάζονται να μεταφέρουν το όχημα σε συνεργείο ενός απομονωμένου οικισμού και να διανυκτερεύσουν εκεί. Αφού έχει ξημερώσει, μαθαίνουν πως το αυτοκίνητο τους θα χρειαστεί δύο ημέρες για να φτιαχτεί. Έτσι, συνεχίζουν τη διαμονή τους στον οικισμό, γνωρίζοντας τους κατοίκους του και συνάπτοντας φιλικές σχέσεις μαζί τους. Σχεδόν κανείς κάτοικος δεν γνωρίζει το βιολογικό φύλο των πρωταγωνιστριών. Στην κορύφωση της ταινίας, ο σερίφης ανακαλύπτει το καταφύγιο των ντραγκ κουίν και επισκέπτεται τον οικισμό, απειλώντας και δηλώνοντας πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το ακάθαρτο. Οι κάτοικοι προστατεύουν και υπερασπίζονται τις ντραγκ κουίν, κι έτσι ο σερίφης αποχωρεί. Το τέλος της ταινίας τοποθετείται ένα χρόνο μετά τα συμβάντα, με την Τσι-Τσι να κερδίζει τον διαγωνισμό καλλιστείων στο Χόλυγουντ. Για την ερμηνεία του στην ταινία, ο Πάτρικ Σουέιζι ήταν υποψήφιος για βραβείο Χρυσής Σφαίρας Α' ανδρικού ρόλου. Ο Τζον Λεγκουζιάμο ήταν επίσης υποψήφιος για το ίδιο βραβείο, στην κατηγορία Β' ανδρικού ρόλου. Η ίδια η ταινία ήταν υποψήφια για GLAAD Media Award Το τρίο της χαράς στο IMDB Το τρίο της χαράς στο cine.gr
Το τρίο της χαράς ή αλλιώς Το Τρίο της Χαράς! (αγγλικά: To Wong Foo, Thanks for Everything! Julie Newmar) είναι τίτλος Αμερικανικής κινηματογραφικής ταινίας. Στην Ελλάδα προβλήθηκε τον Φεβρουάριο του 1996 και είναι -κατά κύριο λόγο- κωμωδία, χωρίς όμως να της λείπουν και μερικά δραματικά στοιχεία. Πρωταγωνιστούν ο Πάτρικ Σουέιζι, ο Γουέσλεϊ Σνάιπς και ο Τζον Λεγκουϊζάμο, τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο Μπίμπαν Κίντρον, ενώ το σενάριο γράφτηκε από τον Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82
Ρουκ Ζουκ
Θέμα του παιχνιδιού είναι ο έλεγχος της ικανότητας των παικτών να συσχετίζουν μεταξύ τους λέξεις-έννοιες με σημασιολογική συνάφεια με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταχύτητα. Στο παιχνίδι συμμετέχουν δύο ομάδες φίλων ή συγγενών (η σχέση τους είναι σημαντική βοήθεια, αφού μπορούν να αναφέρονται σε κοινά βιώματα) και στον πρώτο γύρο το παιχνίδι μοιάζει πολύ με το γνωστό επιτραπέζιο παιχνίδι "taboo". Όλοι οι παίχτες φορούν ακουστικά, για να μην ακούν τους συμπαίκτες τους και στον πρώτο παίκτη της ομάδας δίνεται μια λέξη, την οποία πρέπει να περιγράψει στο δεύτερο παίκτη χωρίς να χρησιμοποιήσει λέξεις παράγωγες ή με την ίδια ρίζα. Όταν ο δεύτερος παίχτης βρίσκει τη λέξη, πρέπει να την περιγράψει στον επόμενο, χωρίς να χρησιμοποιήσει τις λέξεις που ήδη χρησιμοποιήθηκαν από τον συμπαίκτη του κ.ο.κ. Σκοπός είναι να προλάβουν όλοι οι παίχτες να βρουν τη λέξη μέσα στον καθορισμένο χρόνο. Με την επανεκκίνηση του παιχνιδιού από τον ΑΝΤ1, προστέθηκε στο αρχικό κόνσεπτ ένας νέος γύρος παιχνιδιού, η παντομίμα. Σε αυτόν τον γύρο ένας παίκτης από κάθε ομάδα πρέπει να περιγράψει τον τίτλο μίας ταινίας, ενός τραγουδιού ή μίας απλής φράσης στους συμπαίκτες του μέσα σε προκαθορισμένο χρόνο, χωρίς να μιλήσει. Τη σεζόν 2018-2019 τα δύο από τα τέσσερα θέματα της παντομίμας ήταν ομαδικά. Τη σεζόν 2019-2020 στα ομαδικά θέματα προστέθηκε η κατηγορία "τραγούδι" όπου οι παίκτες τραγουδούν στίχους του τραγουδιού και ο άλλος παίκτης πρέπει να βρει τον τραγουδιστή, ενώ προστέθηκε και η κατηγορία σκίτσο όπου οι παίκτες, αντί να περιγράψουν τη φράση ή τη λέξη, τη ζωγραφίζουν. Ο τρίτος γύρος που ακολουθεί έχει το όνομα Rouk Zouk Classic Double και ακολουθεί τους κανόνες του πρώτου γύρου, με μόνη διαφορά ότι οι πόντοι που κερδίζουν οι ομάδες για κάθε σωστή απάντηση είναι περισσότεροι. Τη σεζόν 2018-2019, προστέθηκε ένας ακόμα γύρος με τον τίτλο Tablet Word. Στον γύρο αυτόν οι παίκτες προσπαθούν να περιγράψουν στον πρώτο παίκτη κάθε ομάδας λέξεις που αρχίζουν από ένα συγκεκριμένο γράμμα, χωρίς όμως να κάνουν παντομίμα. Οι λέξεις εμφανίζονται κάθε φορά σε μία οθόνη τοποθετημένη σε κράνος που φοράει ο πρώτος παίκτης, ο οποίος πρέπει να μαντέψει τις λέξεις. Όποια ομάδα στο τέλος αυτού γύρου έχει συγκεντρώσει από όλο το παιχνίδι τους περισσότερους πόντους, περνάει στον τελικό. Στον τελικό γύρο, δίνεται στους παίκτες μια λέξη ή μια φράση και πρέπει να βρουν όσες πιο πολλές συναφείς λέξεις μπορούν, από τις τέσσερις που έχει προτείνει ο αρχηγός της ομάδας. Αυτό επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Στην τρίτη φορά ο αρχηγός προτείνει πέντε λέξεις, η μία εκ των οποίων κρύβεται από την παραγωγή. Αν οι παίκτες βρουν τις τέσσερις υπόλοιπες, διπλασιάζουν τα χρήματά τους και τους δίνεται η επιλογή είτε να τα διατηρήσουν και να σταματήσουν εκεί ή να τα ρισκάρουν για 5.000€ αρκεί να βρουν τη λέξη που έκρυψε ο υπολογιστής, με μία και μόνο προσπάθεια. Η ομάδα που φτάνει στον τελικό, έχει δικαίωμα να συμμετάσχει σε 5 συνεχόμενα επεισόδια του παιχνιδιού, εκτός και αν χάσει από κάποια άλλη ομάδα. Με την επανεκκίνηση του παιχνιδιού από τον ANT1, εφαρμόζεται στο παιχνίδι ένας μεγάλος τελικός στο τέλος της σεζόν, όπου μονομαχούν οι καλύτερες ομάδες της εκάστοτε σεζόν. Έτσι, αναδεικνύεται μια νικήτρια ομάδα όλου του κύκλου του Ρουκ Ζουκ. Το τηλεπαιχνίδι στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και πολύ συχνά οι κανόνες του χρησιμοποιούνται και ανάμεσα σε φιλικές παρέες. Αντιθέτως, το αμερικάνικο τηλεπαιχνίδι Hot Streak στο οποίο βασίζεται η ελληνική εκδοχή, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία αφού προβλήθηκε για μόλις 65 επεισόδια σε μία μικρή περίοδο από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 1986 και έκτοτε δεν επιχειρήθηκε αναβίωσή του στην αμερικανική τηλεόραση. Αντίστοιχη επιτυχία με την Ελλάδα για το συγκεκριμένο παιχνίδι υπήρξε στη Γερμανία, από όπου προέρχεται και το όνομα "Ρουκ Ζουκ". Το τηλεπαιχνίδι στη Γερμανία προβλήθηκε χωρίς διακοπή από το 1988 έως το 2000, επανήλθε για μία τηλεοπτική σεζόν το 2004 - 2005 και από το 2016 προβάλλεται εκ νέου. Στην πρώτη περίοδο του παιχνιδιού στην ελληνική τηλεόραση, ο Ρούκι ήταν ένας ιδιαίτερα δημοφιλής χαρακτήρας που συνόδευε την παρουσιάστρια Μαίρη Μηλιαρέση. Επρόκειτο για ένα κινούμενο σχέδιο που εμφανιζόταν στο κάτω μέρος της οθόνης και προέτρεπε τους παίκτες να κάνουν γρήγορα στις απαντήσεις τους, ή σύμπασχε μαζί τους καθώς σε κάθε λανθασμένη απάντηση εμφανιζόταν να έκλαιγε. Ο Ρούκι αποσύρθηκε με την έλευση της νέας περιόδου του παιχνιδιού από τον ΑΝΤ1. Όταν το μεσημέρι βλέπαμε ΡΟΥΚ - ΖΟΥΚ... Η Μαίρη Μηλιαρέση φορούσε ψηλοκάβαλα μπλου τζιν και έπαιζε Ρουκ Ζουκ Ρουκ Ζουκ Αγαπημένα τηλεπαιχνίδια της Ελληνικής Τηλεόρασης! Μαίρη Μηλιαρέση “Τα σημερινά τηλεπαιχνίδια είναι μόνο για χαβαλέ…” Τα καλύτερα παιχνίδια της ελληνικής τηλεόρασης
Ρουκ Ζουκ είναι ο τίτλος της ελληνικής μεταφοράς του αμερικανικού τηλεπαιχνιδιού "Bruce Forsyth's Hot Streak". Το όνομα που χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα προέρχεται από την ομότιτλη γερμανική εκδοχή του παιχνιδιού, που σημαίνει "στα γρήγορα", "τσάκα-τσάκα". Στην Ελλάδα ξεκίνησε να προβάλλεται αρχικά με παρουσιάστρια τη Μαίρη Μηλιαρέση, στο MEGA, τον Απρίλιο του 1994 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1997. Το 2017 επανήλθε με νέα επεισόδια από τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 και με παρουσιάστρια τη Ζέτα Μακρυπούλια. Στις 25 Δεκεμβρίου του 2017 η Μακρυπούλια και η Μηλιαρέση παρουσίασαν μαζί ένα Χριστουγεννιάτικο σπέσιαλ επεισόδιο. Από το 2017 έως το 2021, προβαλλόταν την εποχή των Χριστουγέννων το Rouk Zouk Celebrity, η εκπομπή με σπέσιαλ επεισόδια, στα οποία συμμετέχουν διάσημοι από σειρές και εκπομπές με τα κέρδη να προορίζονται για φιλανθρωπικό σκοπό. Την τηλεοπτική σεζόν 2021-2022 η εκπομπή μετονομάστηκε σε Rouk Zouk Special και μεταδίδεται σε εβδομαδιαία βάση καθ' όλη τη διάρκεια της τηλεοπτικής σεζόν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%BA_%CE%96%CE%BF%CF%85%CE%BA
Τριάδα Εύβοιας
Το χωριό της Τριάδας αποτέλεσε επίσημα οικισμό το έτος 1836, του τότε Δήμου Μεσσαπίων και διατηρήθηκε για 4 χρόνια, όταν το 1840, μετά την κατάργηση του Δήμου, προσχώρησε στο Δήμο Χαλκιδέων. Για 26 ολόκληρα χρόνια ο οικισμός της Τριάδας άνηκε στα διοικητικά όρια της πόλης της Χαλκίδας. Το 1866, ο Δήμος της Χαλκίδας μετασχηματίστηκε σε δυο μικρότερους δήμους, το Δήμο Χαλκιδέων και Μεσσαπίων. Το 1912 ο οικισμός της Τριάδας, μετά τις αναθεωρήσεις των νόμων και τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, ενσωματώθηκε στο μετασχηματισμένο τότε Δήμο Μεσσαπίων, στην Κοινότητα Ψαχνών, στις 16/8/1912. Στις 26 Σεπτέμβρη του 1946, για πρώτη φορά ο οικισμός πλέον αναβαθμίστηκε, αποσπάστηκε από τα Ψαχνά και αναγνωρίστηκε επισήμως ως Κοινότητα, με κύρια έδρα την Τριάδα. Μετά το πέρας, σχεδόν, μισού αιώνος, στις 4 Δεκεμβρίου 1997, η Κοινότητα καταργήθηκε μετά τη προσάρτηση της Κοινότητας στον νέο Δήμο Μεσσαπίων, ο οποίος δημιουργήθηκε σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας, που ακολουθήθηκε με τη συνένωση δήμων και κοινοτήτων, έως το 2010. Πλέον, η Τριάδα αποτελεί ένα, από τα μεγαλύτερα δημοτικά διαμερίσματα, τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό του νέου μετασχηματισμένου Δήμου Διρφύων – Μεσσαπίων, έπειτα της νέας διοικητικής διάρθρωσης του προγράμματος Καλλικράτης του Υπουργείου Εσωτερικών. Το όνομα προέλευσης του χωριού, ακόμη, δεν έχει αποδειχθεί με ακριβή και αντικειμενικά στοιχεία. Σύμφωνα με μαρτυρίες και υποκειμενικές γραπτές πηγές, φανερώνονται δυο ερμηνείες. Μια εξ αυτών, φανερώνει, πως πρέπει να οφείλεται στον βυζαντινό ναό της Αγίας Τριάδας, ο οποίος βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του οικισμού και ακολούθως έδωσε το όνομά του στο χωριό. Μια άλλη θεωρία, την οποία πολλοί κάτοικοι πιστεύουν και θεωρούν ως την επικρατέστερη είναι ότι οι τρεις κύριες δραστηριότητες/ ασχολίες των κατοίκων, η κτηνοτροφία, η γεωργία και η υλοτομία ενέπνευσαν τον ίδιο τον Κριεζώτη στην ονοματοδοσία του χωριού . Άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, δούλευαν σκληρά τη γη, πολλές ώρες την ημέρα και παρόλο αυτά, οι συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης ήταν πολύ δύσκολες. Σκορπίζονταν στα χωράφια, τους λόγγους και τα δάση, σαν γεωργοί, βοσκοί και ξυλοκόποι. Τα τρία χαρακτηριστικά και αντιπροσωπευτικά σύμβολά για την κάθε μια ασχολία, κοσμούν με ιδιαίτερο τρόπο το υπόλευκο μαρμάρινο επιστύλιο της κύριας εισόδου του αρχοντικού της οικογένειας Κριεζώτη, με ένα αριστοτεχνικό διασταυρούμενο ανάγλυφο μοτίβο. Το ανάγλυφο μοτίβο φέρει πέλεκυ, γκλίτσα και στάχυ. Στον οικισμό διασώζεται το αρχοντικό του Κριεζώτη που έκτισε ο εγγονός του οπλαρχηγού, Σπύρος Κριεζώτης, το 1894. Γύρω του απλώνεται το αγρόκτημα του αρχοντικού. Η θέση, όπου χτίστηκε το αρχοντικό είχε επιλεγεί από τον αγωνιστή του 1821 Νικόλαο Κριεζώτη. Τα υλικά δόμησης είναι πολύ καλής ποιότητας. Το κτίσμα είναι διώροφο, με άνετους μεγάλους χώρους, υπόγειο και βοηθητικούς χώρους. Στην είσοδο του κτηρίου υπάρχουν δύο εντοιχισμένοι κίονες κι ένα επιστύλιο, όπου είναι εγχάρακτη η λέξη "Κριεζώτειον", ενώ αριστερά και δεξιά της λέξης υπάρχει ανάγλυφο το σύμβολο της Τριάδας, "στάχυ, πέλεκυς, γκλίτσα". Το κτήριο, έπειτα από ενέργειες που έγιναν από τις τοπικές αρχές, εντάχθηκε στο Πρόγραμμα ΕΣΠΑ 2011-2013 και έτσι αναστηλώθηκε πλήρως. Ανάμεσα στα Ψαχνά και την Τριάδα σώζονται τα ερείπια πύργου. Ο πύργος έχει τετράγωνη κάτοψη, με πλευρά 7 μέτρων. Η είσοδος γινόταν αρχικά από τον δεύτερο όροφο, αλλά μεταγενέστερα δημιουργήθηκε άνοιγμα στο επίπεδο του εδάφους. Ο πύργος πιθανόν κατασκευάστηκε τον 14ο αιώνα, αλλά η βάση του φαίνεται να έχει κτιστεί ήταν από υλικά αρχαίου πύργου είτε ο μεσαιωνικός πύργος να κτίστηκε πάνω σε αρχαίο πύργο. Κατά τη διάρκεια της μάχης των Βρυσακίων, τις 15 Ιουλίου 1821, ο Αγγελής Γοβιός και η ομάδα του οχυρώθηκαν στον πύργο. Οι κάτοικοι του χωρίου ασχολούνται με τη γεωργία, την υλοτομία, την κτηνοτροφία και το εμπόριο. Στο χωριό λειτουργούν 2/θέσιο Νηπιαγωγείο και 6/θέσιο Δημοτικό Σχολείο με περίπου 90 μαθητές. Επίσης, στο χωριό δρουν ο Πολιτιστικός - Χορευτικός Σύλλογος Τριάδας «Ν. ΚΡΙΕΖΩΤΗΣ», ο Αγροτικός Σύλλογος Τριάδας, και ο «ΑΠΣ ΠΑΝΤΡΙΑΔΙΚΟΣ», ο οποίος αγωνίζεται στην Α1 Κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος της ΕΠΣ Εύβοιας έχοντας κατακτήσει πολλά τοπικά πρωταθλήματα και το Κύπελλο Εύβοιας. Τριάδα Μεσσαπίων στο YouTube Αργυρώ Αρβανιτά , ''Τριάδα, Ιχνηλατώντας το παρελθόν διαμορφώνουμε το μέλλον" Χαλκίδα 2019 Ν. Καρατζάς, Ι. Λουπίδου, Τριάδα Ευβοίας, Ο άνθρωπος, ο τόπος και η ιστορία του, Λαμία 2015 «Τριάδα Εύβοιας», στο www.triadaevias.gr Ιωάννης Εμμ. Νουχάκης «Ελληνική χωρογραφία: Γεωγραφία, Ιστορία, Στατιστική πληθυσμού και αποστάσεων» συνταχθείσα και εκδοθείσα υπό Ιωάννου Εμμ. Νουχάκη, Έκδοσις Τρίτη, Εκδότης Σπυρίδων Κουσουλίνος, Εν Αθήναις 1901.
Η Τριάδα είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Δήμου Διρφύων - Μεσσαπίων, που έχει έδρα τα Ψαχνά του Νομού Ευβοίας, στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Βρίσκεται κτισμένη πάνω σε λόφο υψομέτρου 120 μέτρων. Ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, ανέρχεται σε 1.049 κατοίκους. Το υψόμετρο του κυμαίνεται μεταξύ των 100 – 135 μ. Βρίσκεται 23 χλμ. βορειοανατολικά της Χαλκίδας και 6 χλμ. ανατολικά από την έδρα του Δήμου Διρφύων-Μεσσαπίων, τα Ψαχνά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%95%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82
Μαρτίνος της Αραγωνίας
Οι γονείς του ήταν δεύτερα εξαδέλφια: η μητέρα του ήταν πριγκίπισσα του Σικελικού κλάδου του Οίκου της Βαρκελώνης. Ο Μαρτίνος προσπάθησε να εξασφαλίσει τη διαδοχή στον νόθο εγγονό του Φρειδερίκο του Λούνα, αλλά απέτυχε και ο Οίκος της Βαρκελώνης τερματίστηκε. Ο Μαρτίνος Α΄ σαν πρίγκιπας της Αραγωνικής βασιλικής οικογένειας πήρε το δουκάτο του Μόντμπλανκ. Ο Μαρτίνος νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο στη Βαρκελώνη (13 Ιουνίου 1373) τη Μαρία Λόπεζ δε Λούνα (απεβ. στη Βιγιαρρεάλ, 20 Δεκεμβρίου 1406), κόρη και διάδοχο του Λόπε, 1ου κόμη του Λούνα και της συζύγου του Μπριάντα δε Γκοτ, που γεννήθηκε στην Προβηγκία και ήταν συγγενής του πάπα Κλήμη Ε΄. Ο πατέρας του τον διόρισε κηδεμόνα και αντιβασιλιά στη Σικελία (1380). Εκεί η βασίλισσα Μαρία της Σικελίας, που ο πατέρας της Φρειδερίκος Γ΄ της Σικελίας είχε αποβιώσει το 1377, ήταν ακόμα ανήλικη. Σαν γιος της Ελεονώρας της Σικελίας, ο Μαρτίνος θεωρούσε τον εαυτό του διάδοχο του νησιού, σε περίπτωση που η Μαρία πέθαινε χωρίς απογόνους. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιωάννης Α΄ της Αραγωνίας είχε αποβιώσει χωρίς γιους (1396) και ο Μαρτίνος τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Αραγωνίας. Οι Σικελοί ευγενείς προκάλεσαν αναταραχές και ο Μαρτίνος παρέμεινε στο νησί μέχρι την επόμενη χρονιά. Η σύζυγος του Μαρία Λόπεζ δε Λούνα διεκδίκησε την αντιβασιλεία της Αραγωνίας μέχρι την άφιξη του Μαρτίνου (1397), αλλά η καθυστέρηση προκάλεσε πολλές εμφύλιες συγκρούσεις. Η διαδοχή αμφισβητήθηκε από τον Ματθαίο κόμη της Φουά, που είχε νυμφευτεί τη μεγαλύτερη κόρη του Ιωάννη Α΄, την Ιωάννα της Αραγωνίας, αλλά ο Μαρτίνος συνέτριψε τις δυνάμεις του κόμη. Με τον πρόωρο θάνατο της άτεκνης Ιωάννας, η μικρότερη κόρη του Ιωάννη Α΄, η Γιολάνδη της Αραγωνίας, που είχε παντρευτείε τον ισχυρό Λουδοβίκο Β΄ δούκα του Ανζού, εξακολουθούσε να διεκδικεί τον θρόνο, το ίδιο και οι γιοι της. Τη διετία 1398 - 1399 ο Μαρτίνος ξεκίνησε Σταυροφορίες εναντίον των Μαυριτανών στη βόρεια Αφρική. Η Αραγωνία προσπαθούσε να υποτάξει τη Σαρδηνία από την εποχή του Ιακώβου Β΄ της Αραγωνίας και κατέκτησε σταδιακά το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Τη δεκαετία του 1380, την εποχή της βασιλείας του πατέρα του, Πέτρου Δ΄, το τοπικό ανεξάρτητο πριγκιπάτο της Αρμπορέα είχε γίνει εστία επαναστάσεων με ηγέτη τη δυναμική Ελεονώρα της Αρμπορέα. Την εποχή του αδελφού του Ιωάννη Α΄ σχεδόν όλο το νησί είχε χαθεί. Ο Μαρτίνος έβαλε στόχο να ανακτήσει τη Σαρδηνία και έστειλε τον γιο του Μαρτίνο τον Νεότερο, που ήταν τότε βασιλιάς της Σικελίας χάρη στον γάμο του με τη Μαρία της Σικελίας. Ο γιος του νίκησε τους Σαρδηνούς στη μάχη του Σαν Λουίτζι (1309) και έδιωξε από το νησί τους συμμάχους τους Γενοβέζους, έτσι το πριγκιπάτο της Αρμπορέα έχασε την ανεξαρτησία του και το νησί ανακτήθηκε. Ο Μαρτίνος ο Νεότερος όμως απεβίωσε αιφνίδια αμέσως μετά τη μάχη, μάλλον από ελονοσία και ο ίδιος ο Μαρτίνος της Αραγωνίας διαδέχθηκε τον γιο του ως Μαρτίνος Β΄ της Σικελίας. Το Βασίλειο της Αραγωνίας είχε ειρήνη και ευημερία την εποχή του Μαρτίνου. Ο ίδιος ο βασιλιάς μπόρεσε να συμφιλιώσει τους ευγενείς και να παύσει όλες τις εσωτερικές έριδες. Υποστήριξε στον θρησκευτικό τομέα τον αντίπαπα της Αβινιόν Βενέδικτο ΙΓ΄, που ήταν Αραγωνέζος και κυβέρνησε όλο το διάστημα της βασιλείας του Μαρτίνου. Ο Μαρτίνος με στρατιωτική επέμβαση απελευθέρωσε τον Βενέδικτο ΙΓ΄ (1403) από τους αντιπάλους του, που τον είχαν αιχμαλωτίσει και τον μετέφερε στη Βαλένθια. Ο Μαρτίνος Α΄ της Αραγωνίας είχε με τη νόμιμη σύζυγό του Μαρία δε Λούνα τέσσερα παιδιά. Ο μεγαλύτερος ήταν ο: Μαρτίνος Α΄ 1375-1409, βασιλιάς της Σικελίας. τα υπόλοιπα τρία απεβίωσαν σε βρεφική ηλικία: Ιάκωβος (1378), Ιωάννης (1380) και Μαργαρίτα (π.1386). Με το τέλος τού γιου του (1309), ο Μαρτίνος διόρισε τον γιο του εξαδέλφου του Ιάκωβο Β΄ του Ουρζέλ, τον πιο κοντινό άρρενα συγγενή του από τον Οίκο της Βαρκελώνης, ως αντιβασιλιά. Η θέση αντιστοιχούσε με αυτή του διαδόχου του θρόνου.Ο Μαρτίνος Α΄ για να αποκτήσει τον διάδοχο, νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Μαργαρίτα του Πράδες, κόρη του 2ου εξαδέλφου του Πέτρου βαρόνου της Εντένθα (17 Σεπτεμβρίου 1409), αλλά ο γάμος κράτησε πολύ λίγο και παρέμεινε άτεκνος. Ο Μαρτίνος Α΄ της Αραγωνίας πέθανε στις 31 Μαΐου 1410 έξω από τα τείχη της Βαρκελώνης. Η αιτία του θανάτου του είναι ασαφής. Η πιθανότερη είναι: η πανώλη που θέριζε εκείνη την εποχή, ουραιμία που προήλθε από την παχυσαρκία του, ή όπως γράφει ο χρονικογράφος Βάλλα, δηλητηριάστηκε. Η ιστορία ότι πέθανε από το υπερβολικό γέλιο, ύστερα από ανέκδοτο που άκουσε, αφού ο βασιλιάς υπέφερε από δυσπεψία δεν έχει καταγραφεί. Δεν υπήρχε νόμιμος κληρονόμος και ο ίδιος, αν και είχε σοβαρά προβλήματα υγείας δεν τον είχε προσδιορίσει. Οι νόμιμοι γιοι του είχαν πεθάνει όλοι και με τον δεύτερο γάμο του δεν έκανε παιδιά. Ο εγγονός του Φρειδερίκος της Λούνα είχε αποκλειστεί από τη διαδοχή, σύμφωνα με τους νόμους που είχε θεσπίσει ο Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας. Ο Μαρτίνος προσπάθησε όσο ζούσε να νομιμοποιήσει τη διαδοχή στον νόθο εγγονό του, αλλά δεν τα κατάφερε, με αποτέλεσμα μετά το τέλος του να επικρατήσει δύο χρόνια κενό και χάος. Διάδοχός του ορίστηκε τελικά ο ανιψιός του Φερδινάνδος Α΄ της Αραγωνίας, μέλος του Οίκου της Τραστάμαρα (28 Ιουνίου 1412) Bisson, Thomas N. The Medieval Crown of Aragon: A Short History. Oxford: Clarendon Press, 1986. Doran, Dr. (John) (1858). The History of Court Fools Morris, Paul N. (October 2000). "Patronage and Piety Montserrat and the Royal House of Medieval Catalonia-Aragon" Γενεαλογία της Βαρκελώνης
Ο Μαρτίνος Α΄ της Αραγωνίας (ισπανικά: 'Martin I de Aragon'‎) ο Πρεσβύτερος (el Viejo) ή ο Ανθρώπινος (el Humano), Ζιρόνα, 29 Ιουλίου 1356 - 31 Μαΐου 1410) από τον Οίκο της Βαρκελώνης ήταν βασιλιάς της Αραγωνίας, βασιλιάς της Βαλένθια, βασιλιάς της Μαγιόρκας, βασιλιάς της Σαρδηνίας και της Κορσικής, Κόμης της Βαρκελώνης (1396 - 1410) και βασιλιάς της Σικελίας ως Μαρτίνος Β΄ (1409 - 1410). Ο Μαρτίνος Α΄ ήταν δευτερότοκος υιός του Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας και της τρίτης του συζύγου Ελεονώρας του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρης του Πέτρου Β΄ της Σικελίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αντώνης Φλούντζης
Ο Αντώνης Φλούντζης γεννήθηκε στο Αιτωλικό το 1906 από πατέρα ναυτικό. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από τα φοιτητικά χρόνια εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ. Αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Για τους αγώνες του με το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα διώχθηκε πολλές φορές. Κρατήθηκε συνολικά 24 χρόνια, με διοικητικές αποφάσεις, σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς ποτέ να υπογράψει δήλωση μετανοίας.Κρατήθηκε στην Ακροναυπλία, στα Στρατόπεδα συγκέντρωσης Λάρισας και Χαϊδαρίου, στις Φυλακές Αβέρωφ, στη Μακρόνησο, στον Αη Στράτη, στα Αντικύθηρα, στην Τρίπολη, και από τη δικτατορία του 1967 στα Γιούρα και στο Παρθένι της Λέρου. Σαν γιατρός πρόσφερε τις υπηρεσίες του στους συγκρατουμένους του. Στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου ήταν ο υπεύθυνος γιατρός του στρατοπέδου. Τον Σεπτέμβριο του 1952, εξόριστος στον Αη Στράτη, προσέφερε ιατρική νοσηλεία στον εκεί εξόριστο Κώστα Γαβριηλίδη και μετά το θάνατό του στο νησί τον μετέφερε στην Αθήνα μαζί με την κόρη του Γαβριηλίδη. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, όσο καιρό ήταν ελεύθερος, πήρε δραστήρια μέρος στο λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα στους αγώνες του κλάδου του. Αποφυλακίστηκε από τα Αντικύθηρα το 1962. Το 1967 η Χούντα των Συνταγματαρχών τον εκτόπισε στα Γιούρα και στο Παρθένι της Λέρου, απ' όπου αποφυλακίστηκε στις 30-10-1968 για λόγους υγείας. Μετά την οριστική αποφυλάκισή του άσκησε το ιατρικό επάγγελμα στην Αθήνα. Πέθανε στην Αθήνα τον Γενάρη του 1988 και τάφηκε στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών στις 13 Ιανουαρίου. Ήταν παντρεμένος με την Κατίνα Φλούντζη και είχε μια κόρη τη Διάνα. Ο Δήμος Χαϊδαρίου τίμησε τις υπηρεσίες του προς τον συνάνθρωπο και τους συγκρατούμενούς του δίνοντας στην οδό πριν το ΚΕΒΟΠ το όνομά του: Οδός Φλούντζη Αντ. Ο Αντώνης Φλούντζης έγραψε πολλά έργα για τους τόπους κράτησής του. Τα έργα του, που δημοσιεύτηκαν μετά τη μεταπολίτευση, είναι: Χαϊδάρι Στρατόπεδα Λάρισας-Τρικάλων Ακροναυπλία και Ακροναυπλιώτες Το φοιτητικό κίνημα 1923-28 Στο κολαστήριο της Μακρονήσου Στο στρατόπεδο του Αη Στράτη 1950-1962 Στο Στρατόπεδο υγειονομικών Αντικυθήρων-Και στην Τρίπολη 1955-1962 Αντώνης Φλούντζης: "Στο στρατόπεδο του Αη Στράτη 1950-1962", Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, Αθήνα 1986
Ο Αντώνης Φλούντζης (1906-1988) ήταν Έλληνας κομμουνιστής, αντιστασιακός και γιατρός. Έχει συγγράψει πολλά βιβλία που αφορούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της κατοχικής περιόδου και τους τόπους εξορίας μετά την απελευθέρωση.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B7%CF%82