seanghay/khmer-dictionary-44k · Datasets at Hugging Face

word stringlengths 1 62	pos stringclasses 47 values	pro stringlengths 0 66	definition stringlengths 1 2.93k	example stringlengths 0 3.03k
កតាវសាន	ន.	[កៈ-តា-វៈ-សាន]	ការស៊ូ ការមានះ ភាពឋិតថេរ។
កតិកា	ន.	[កៈ-តិ-កា]	សេចក្ដីប្ដេជ្ញា, ការសន្មតិគ្នា, ការមត់គ្នា, ខសន្យា។
កតិកាភេទ	ន.	[កៈ-តិ-កា-ភេត]	ការបដិសេធកិច្ចសន្យាណាមួយ ពីព្រោះកិច្ចសន្យានោះមានវិការៈដល់ឫសគល់នៃការព្រមព្រៀងគ្នា។
កតិកាសញ្ញា	ន.	[កៈ-តិ-កា-សាញ់-ញ៉ា]	សញ្ញាគឺការសន្មតិគ្នា, ការមត់គ្នាទុកជាគ្រឿងសំគាល់	យើងត្រូវធ្វើកតិកាសញ្ញាមួយ។
កតូបការៈ	ន.	[កៈ-តូ-ប៉ៈ-កា-រៈ]	អ្នកមានឧបការៈធ្វើហើយ ឬអ្នកធ្វើឧបការៈ។
កត្តា	ន.	[ក័ត-តា]	អ្នកធ្វើ, អ្នកផ្ដើមធ្វើ, បុព្វហេតុឬស្ថានភាពដែលមានឥទ្ធិពលទៅលើរឿងអ្វីមួយ។
កត្តា	ន.	[ក័ត-តា]	(គណិត.) ចំនួនលេខណាមួយក្នុងបណ្ដាចំនួនលេខច្រើនឬកន្សោមលេខដែលបង្កើតចេញជាផលគុណ កាលណាគេគុណចំនួនលេខនោះ	ផលគុណកត្តា។
កត្តិក	ន.	[ក័ត-ដឹក]	ឈ្មោះខែទី ១២ តាមចន្ទគតិ មាន ៣០ ថ្ងៃ	ខែកត្តិក។
កត្តុវាចក	ន.	[កាត់-តុ-វា-ចៈ-កៈ]ឬ[កាត់-តុ-វា-ចក់]	(ម.ព. កត្តុវាចកៈ)។
កត្តុវាចកៈ	ន.	[កាត់-តុ-វា-ចៈ-កៈ]	ឈ្មោះវាចកៈមួយក្នុងវេយ្យាករណ៍បាលី។ ទម្រង់នៃល្បះ ដែលប្រធានធ្វើអំពើលើកម្មបទ។
កថា	ន.	[កៈ-ថា]	ពាក្យ, សម្ដី, ពំនោល, ការសំដែង, រឿង។
កថាខណ្ឌ	ន.	[កៈ-ថា-ខាន់]	សង្កាត់, ផ្នែក, ប៉ែកនៃកថា។
កថាបទ	ន.	[កៈ-ថា-បត់]	បទ ឬ ចំណែកនៃកថា។
កថាបរិយោសាន	ន.	[កៈ-ថា-ប៉ៈ-រ៉ិ-យ៉ោ-សាន]	ទីបំផុត ឬ ចុងចប់នៃកថា។
កថាមគ្គ	ន.	[កៈ-ថា-ម័ក]	ផ្លូវ គន្លងរបស់កថា។
កថាមុខ	ន.	[កៈ-ថា-មុក]	សេចក្ដីផ្ដើមរឿង, អារម្ភបទ។
កថាវសាន	ន.	[កៈ-ថា-វៈ-សាន]	ទីបំផុត, ទីចប់កថា។
កថាសល្លាប	ន.	[កៈ-ថា-ស័ល-ឡា-ប៉ៈ]	ការនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាពីនេះខ្លះពីនោះខ្លះ, ការចរចា, ការសន្ទនា, ការសំណេះសំណាល, ពាក្យចរចា; សម្ដីរួសរាយឬរាក់ទាក់។
កថាភាគ	ន.	[កៈ-ថា-ភាក]	ផ្នែកឬភាគនៃអត្ថបទ	កថាភាគទី១នៃច្បាប់នេះ។
កថាវត្ថុ	ន.	[កៈ-ថា-វ័ត-ថុ]	រឿងនិទានដែលគួរនិយាយ គួរថ្លែង។
កថាវត្ថុ	ន.	[កៈ-ថា-វ័ត-ថុ]	ឈ្មោះគម្ពីរ អភិធម្មទី៥ ក្នុងគម្ពីរទាំង៧។
កថិន	ន.	[កៈ-ថិន]	សំពត់ដែលទាយកប្រគេនដល់ភិក្ខុសង្ឃក្នុងកថិនកាល គឺតាំងពីថ្ងៃ ១ រោចខែអស្សុជ ដល់ថ្ងៃ ១៥ កើតខែកត្តិក; បុណ្យកថិន គឺបុណ្យប្រគេនសំពត់នេះឯង។ សព្វនេះច្រើនសរសេរ កឋិន តាមព្រះត្រៃបិដក។
កថិនត្ថារកិច្ច	ន.	[កៈ-ថិ-ណ័ត-ថា-រៈ-កិច]	កិច្ចក្នុងការក្រាលគ្រងនូវកឋិន, មាន ៨ យ៉ាងគឺ បុព្វករណ (កិច្ចការខាងដើមមានការបោកគក់, ការចាត់ចែងវាស់វែង, ការកាត់, ការដានផ្គុំ, ការដេរ, ការជ្រលក់, ការថ្វើពិន្ទកប្ប) ១, បច្ចុទ្ធារ (ការដកចីវរចាស់) ១, អធិដ្ឋាន (ការតែងតាំងឈ្មោះចីវរថ្មី) ១, អត្ថារ (ការក្រាលគ្រង) ១, មាតិកា ១, បលិពោធ ១, ឧព្ភារ (ការដោះកថិន) ១ និងអានិសង្ស ១។
កន	ន.	[កន]	បក្ខពួក, បន, គ្នា	គូកន, កនយើង, កនគេ។
កនិដ្ឋា	ន.	[កៈ-និត-ឋា]	ប្អូន, ប្អូនតូច, ប្អូនពៅ។ ច្រើនប្រើក្នុងពាក្យកាព្យ ហៅស្ត្រីជាគូសង្សារ, គូសម្លាញ់	(ព.កា.) ឱ្យតែបានជួបកែវកនិដ្ឋា សមតាមប្រាថ្នានៅនែបនិត្យ បង់ខាតប៉ុន្មានរៀមពុំគិត ស៊ូប្ដូរជីវិតឥតងាករេ។
កន្តរ៉	ន.	[កន់-ត-រ៉]	ប្រដាប់ធ្វើដោយបន្ទោះឫស្សី ឬផ្ដៅ មានសណ្ឋានដូចកន្ត្រង មានដងវែងសម្រាប់បេះផ្លែស្វាយជាដើម។
កន្តាញ	គុ.	[កន់-តាញ]	ក្រអាញធំទៅខាងមិនសមនឹងកម្ពស់	រាងកន្តាញ, ទាបកន្តាញ។
កន្តារ	ន.	[កន់-តា]ឬ[កន់-តា-រៈ]	ផ្លូវលំបាក ឬផ្លូវដែលច្រើនប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់។
កន្តារទ្ធា	ន.	[កន់-តា-រ័ត-ធា]	ផ្លូវលំបាក, ផ្លូវដែលមានគ្រោះថ្នាក់។
ទុព្ភិក្ខកន្តារ		[ទុប-ភិក-ខៈ-កន់-តា]	ផ្លូវលំបាកព្រោះគ្មានបាយ។
និរុទកកន្តារ	ន.	[និ-រុ-ទៈ-កៈ-កន់-តា]ឬ[និ-រុ-ទៈ-កៈ-កន់-តា-រៈ]	ផ្លូវលំបាកព្រោះគ្មានទឹក។
វាឡកន្តារ	ន.	[វាល-កន់-តា]	ផ្លូវលំបាកព្រោះសត្វសាហាវ។
អមនុស្សកន្តារ		[អៈ-មៈ-នុស-សៈ-កន់-តា]	ផ្លូវលំបាកព្រោះអមនុស្ស មានយក្សជាដើម។
កន្តាវរ៉ាវ	ន.	[កន់-តាវ-រ៉ាវ]	សុខុមសត្វពួកស្រមោច សម្បុរក្រហម ជើងវែងៗ តូចជាងអង្ក្រង	ស្រមោចកន្តាវរ៉ាវ ហៅ ស្រមោចតាវរ៉ាវ ក៏បាន។
កន្តិញកន្តុញ	គុ.	[កន់-តិញ-កន់-តុញ]	(ម.ព. កន្តុញ)។
កន្តិល	គុ.	[កន់-តឹល]	ទាបពេក	រាងកន្តិល, ទាបកន្តិល។
កន្តឹប	ន.	[កន់-តឹប]	ឈ្មោះមួកម្យ៉ាង ដែលមនុស្សអ្នកកាន់សាសនាមហាម៉ាត់ពាក់, មួកដែលអត់ហាម ឬមានហាមតែផ្អែកខាងមុខ។
កន្តឹប	គុ.	[កន់-តឹប]	តូចហើយទាបទ្រនាប់	ផ្ទះទាបកន្តឹប។
កន្តឹម	គុ.កិ.	[កន់-តឹម]	ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យអង្គុយឱ្យប្លែកឡើង	អង្គុយបត់ជើងកន្តឹមតឹម គឺអង្គុយក្រញឹម។
កន្តុញ	គុ.	[កន់-តុញ]	ទាបពេក, តូចពេក, រញ់, រ៉ុញ	រាងកន្តុញ, ទាបកន្តុញ។
កន្តុប	គុ.	[កន់-តុប]	តូចហើយខ្លី	ខ្លីកន្តុប។
កន្តុល	គុ.	[កន់-តុល]	ថ្លោសតែទាប	រាងកន្តុល។
កន្តុលឪ	ន.	[កន់-តុល-អូវ]	ឈ្មោះវល្លិព្រៃមួយប្រភេទ ផ្លែប្រើធ្វើជាបន្លែបាន។
កន្តូ	ន.	[កន់-តូ]	ប្រដាប់មួយយ៉ាងមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងក្លង ឬប្រអប់ជើងដំរី តែធំហើយមានគ្រប ច្រើនធ្វើដោយប្រាក់, ស្ពាន់, ឈើ សម្រាប់ដាក់ភោជនាហារ។
កន្តូឡេត	ន.	[កន់-តូ-ឡេត]	ឈ្មោះស្មៅទឹកមួយប្រភេទ សណ្ឋានទងនិងស្លឹកប្រហែលនឹងស្គន់ដំរី ប្រើធ្វើជាអន្លក់បាន។
កន្តើយ	គុ.កិ., គុ.	[កន់-តើយ]	ជើយ, ព្រងើយ, មិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងធុរៈអ្វី។
កន្តេះឡង់	ន.	[កន់-តេះ-ឡង់]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ មានស្លាបរឹង សម្បុរខ្មៅ នៅក្នុងទឹក។
កន្តែរ៉ែ	ន.	[កន់-តែ-រ៉ែ]	ឈ្មោះរបាំ, ភ្លេងមួយយ៉ាង	រាំកន្តែរ៉ែ, ភ្លេងកន្តែរ៉ែ។
កន្តាំង	ន.	[កន់-តាំង]	រង្វាល់អនុភាគ គឺរង្វាល់មួយយ៉ាងដែលមានទំហំតូច មានចំណុះតិចជាងតៅ ដែលស្មើនឹងចំនួនពីរភាគឬបីភាគ, បួនភាគ នៃតៅ	កន្តាំងពីរ១តៅ, កន្តាំងបី១តៅ, កន្តាំងបួន១តៅ។
កន្ត្រ	ន.	[កន់-ត្រ]	រ៉កឥតកង់សម្រាប់ត្រធ្មៃ, ត្រតាថឿង, សម្រាប់ថ្ករតង្ករ។
កន្ត្រក	ន.	[កន់-ត្រក]	របស់ដែលត្បាញពីឫស្សី ផ្ដៅ ក្រចៅ ជ័រ ជាដើម មានដៃយួរឬគ្មានដៃយួរ មានរាងផ្សេងៗសម្រាប់ដាក់សម្ភារៈឬអីវ៉ាន់	កន្ត្រកឫស្សី, កន្ត្រកផ្ដៅ, កន្ត្រកកង់, កន្ត្រកម៉ូតូ។
កន្ត្រង	ន.	[កន់-ត្រង]	ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទក្នុងពួកទន្សង, ត្រកួត។
កន្ត្រង	ន.	[កន់-ត្រង]	ប្រដាប់សម្រាប់ត្រងឬច្រោះរបស់រាវ ឬម្សៅ	កន្ត្រងប្រហុក, កន្ត្រងម្សៅ។
កន្ត្រងប្រេង	ន.	[កន់-ត្រង-ប្រេង]	ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ រូបដូចត្រីកញ្ចាញ់ច្រាស តែធំជាង។
កន្ត្រប់	ន.	[កន់-ត្រប់]	ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ ពួកត្រីក្រាញ់តែរូបកន្តុលស្ដើងបន្តិចហើយធំជាងត្រីក្រាញ់។
កន្ត្រាក	គុ.	[កន់-ត្រាក]	រយីករយាក, សាកត្រាក	ពាក់អាវកន្ត្រាក។
កន្ត្រាក់	កិ.	[កន់-ត្រាក់]	ទាញកញ្ឆក់ដោយប្រញាប់	កន្ត្រាក់មួយទំហឹង។
កន្ត្រាក់សាច់ដុំ	ន.	[កន់-ត្រាក់-សាច់-ដុំ]	(វេជ្ជ.) អាការៈទាញកញ្ឆក់នៃសាច់ដុំដែលរំញោចដោយប្រព័ន្ធប្រសាទឬដោយមូលហេតុផ្សេងៗ។
កន្ត្រើយ	ន.	[កន់-ត្រើយ]	ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ មានផ្កាចាក់ជាប់សំពត់អាវ	ស្មៅកន្ត្រើយ។
កន្ត្រេកកន្ត្រាក	គុ.	[កន់-ត្រេក-កន់-ត្រាក]	កន្ត្រាកខ្លាំង។
កន្ត្រែង	ប.	[កន់-ត្រែង]	ពាក្យសម្រាប់និយាយផ្សំនឹងពាក្យកន្ត្រាក់	កន្ត្រាក់កន្ត្រែង ឬកន្ត្រាក់កន្ត្រើន គឺកន្ត្រាក់ត្រណាត់ត្រណែង។
កន្ត្រៃ	ន.	[កន់-ត្រៃ]	ប្រដាប់ធ្វើដោយដែកមានផ្លែពីរ មានមុខមុត មានត្រចៀក សម្រាប់កាត់សំពត់ កាត់សក់ជាដើម។
កន្ត្រោង	កិ.	[កន់-ត្រោង]	លោតចាប់, លោតបេះ; បើសត្វថា លោតខាំ	ឆ្កែកន្ត្រោងខាំ។
កន្ត្រោន	គុ.កិ., គុ.	[កន់-ត្រោន]	ក្រញោន, កំប្រោន	អង្គុយកន្ត្រោន, រាងកន្ត្រោន។
កន្ថឹក	ន.	[កន់-ថឹក]	ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះ សណ្ឋានសម្បុរប្រហែលនឹងកង្ហែន តែមានរូបតូចជាង, សម្បុរខៀវប្រផេះ។
កន្ថឹក	ន.	[កន់-ថឹក]	ឈ្មោះដង្កូវមួយប្រភេទ មានសណ្ឋានទំហំប្រហែលគ្នា, ប៉ុនគ្នានឹងកន្ថឹក	ដង្កូវកន្ថឹក។
កន្ថោរ	ន.	[កន់-ថោ]	ប្រដាប់សម្រាប់ស្ដោះទឹកមាត់ ឬសម្រាប់បន្ទោបង់។
កន្ទក់	ន.	[កន់-ទក់]	ផង់អង្ករ គឺផង់ដែលស្រិតអង្ករហើយរបកចេញជាធូលី គេច្រើនប្រើធ្វើជាបបរឱ្យជ្រូកស៊ី។
កន្ទក់កន្ទេញ	កិ.	[កន់-ទក់-កន់-ទេញ]	រំអុក	កូនខ្ញុំវាចេះតែកន្ទក់កន្ទេញឱ្យខ្ញុំទិញមួកឱ្យវា។
កន្ទក់អង្កាន់	គុ., ន.	[កន់-ទក់-អង់-កាន់]	សេចក្ដីឃ្នើសចិត្ត, ទាស់ចិត្ត, កន្ទួលចិត្ត។
កន្ទនជៃ	ន.	[កន់-ទន-ជៃ]	(ម.ព. កញ្ជនជៃ)។
កន្ទន់បាក់ក	ន.	[កន់-ទន់-បាក់-ក]	សំដីមេមត់ហៅចេកទុំ; មេមត់ខ្លះហៅ មហាត្រសោល។ (ទំនងជាក្លាយមកពីបាលីថា កទលិបក្ក គឺ កទលិ "ចេក" + បក្ក "ផ្លែទុំ" ផ្លែចេកទុំ។ កទលិ ក្លាយជា កទល់ៗ ក្លាយតទៅទៀតជា កន្ទន់, បក្ក ក្លាយជា បាក់ក ទេដឹង?)។
កន្ទប	ន.	[កន់-ទប]	សំពត់ចាស់មានបំណះច្រើនអន្លើ ឬសំពត់សម្រាប់វ័ណ្ឌ, ប៉ឹង, ក្ដោប	ស្លៀកវ័ណ្ឌកន្ទប, ព្នងវ័ណ្ឌកន្ទប។
កន្ទាទូក	ន.	[កន់-ទា-ទូក]	ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ មានស្លាប ដូចកន្លាតតែរូបធំជាងច្រើន ដល់វេលាពង ឡើងពងភ្ជាប់នឹងស្មៅរឹង ឬ នឹងឈើ។ អ្នកស្រុកខ្លះហៅថា ក្ដាមទូក។
កន្ទាលត្រអាក	ន.	[កន់-ទាល-ត្រ-អាក]	កន្ទួលឃ្មឹលជាបន្ទះតិចឬច្រើននៅលើស្បែក មានឬគ្មានពណ៌ក្រហមបណ្ដាលឱ្យរមាស់កើតឡើងដោយប្រតិកម្មអាឡែហ្ស៊ី	ការប៉ះពាល់ដើមកន្ទេចអាលបណ្ដាលឱ្យឡើងកន្ទាលត្រអាក។
កន្ទី	ន.	[កន់-ទី]	ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ សម្រាប់ប្រើធ្វើជាថ្នាំក្ដៅ។
កន្ទីងរីង	ន.	[កន់-ទីង-រីង]	ឈ្មោះវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទ ពួកកណ្ដៀង, កន្ទាំងហែ ដើមមានប្រហោងតូច ទន់ល្មៃ មានថ្នាំងរង្វើលៗ ស្លឹកស្រួចៗ ស្រដៀងនឹងកណ្ដៀងដែរ គេប្រើទាំងដើមទាំងស្លឹកលាយគ្នាធ្វើជាបន្លែស្លកកូរ, ស្លប្រហើរ ឬស្លម្ជូរក៏បាន	សម្លកន្ទីងរីង។
កន្ទឹស	គុ., ន.	[កន់-ទឹស]	កន្ទួលដាស់ឡើងឃ្មឹល	ម្រ័ក្សណ៍រោលឡើងកន្ទឹសអស់ទាំងខ្លួន។
កន្ទុត	ន.	[កន់-ទុត]	ពាក្យសម្រាប់ហៅសកម្មភាពរួមភេទរបស់សត្វល្អិត សត្វស្លាប ជាដើម។
កន្ទុយ	ន.	[កន់-ទុយ]	អវយវៈរបស់សត្វដែលមានតពីទីបំផុតឆ្អឹងខ្នង មានសណ្ឋានទីទៃៗពីគ្នា តាមគួរដល់ធម្មតារបស់សត្វ	កន្ទុយគោ, កន្ទុយក្ងោក, ...។
តោងកន្ទុយ	កិ.	[តោង-កន់-ទុយ]	(ព.ប្រ.) នៅពីក្រោយគេរហូត ពឹងគេរហូត	ចេញមុខម្ដងទៅ កុំនៅចាំតែតោងកន្ទុយគេនោះ!។
កន្ទុយ	ន.	[កន់-ទុយ]	ក្រៅអំពីអវយវៈរបស់សត្វ ក៏ហៅ កន្ទុយ បានខ្លះដែរ	ត្រីងៀតមួយកន្ទុយ, កន្ទុយភ្នែក, ផ្កាយដុះកន្ទុយ។
កន្ទុយក្រពើ	ន.	[កន់-ទុយ-ក្រ-ពើ]	ឈ្មោះប្រទាលមួយប្រភេទមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងកន្ទុយក្រពើមានជ័ររអិលត្រជាក់	ប្រទាលកន្ទុយក្រពើ។
កន្ទុយចចក	ន.	[កន់-ទុយ-ច-ចក]	ឈ្មោះស្មៅរណ្ដាសមួយប្រភេទ ផ្កាមានទ្រង់ប្រហែលនឹងកន្ទុយចចក	ស្មៅកន្ទុយចចក។
កន្ទុយឆ្កែ	ន.	[កន់-ទុយ-ឆ្កែ]	ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ ផ្កាមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងកន្ទុយឆ្កែ	ស្មៅកន្ទុយឆ្កែ។
កន្ទុយដំរី	ន.	[កន់-ទុយ-ដំ-រ៉ី]	ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ ប្រហែលនឹងកន្ទុយដំរី	ស្មៅកន្ទុយដំរី។
កន្ទុយដំរី	គុ.	[កន់-ទុយ-ដំ-រ៉ី]	(ព.ប្រ.) រួញទញ់ទាល់; ពាក្យនេះ ម.ប្រ. ក្នុងសំបុត្រស្នាមទេ។
កន្ទុយថ្លែន	ន.	[កន់-ទុយ-ថ្លែន]	ពពឹកដែលមានសរសៃស្អិត ច្រើនកើតនៅកន្ទុយភ្នែក; សាច់ដែលដុះរាលមកគ្របលើប្រស្រីស ដោយរោគបណ្ដាល; ខ្ទុះដែលមានសរសៃស្អិត បណ្ដាលមកពីរោគប្រមេះ មិនទាន់ជាដាច់។
កន្ទុយប្រា	ន.	[កន់-ទុយ-ប្រា]	កន្ទុយសំពត់ក្បិនរបស់តួនាយរោងដែលបត់ទម្លាក់ចេញក្រៅមានទម្រង់ដូចកន្ទុយត្រីប្រា។
កន្ទុយលឹន	ន.	[កន់-ទុយ-លឹន]	អវយវៈមួយយ៉ាង មានសណ្ឋានជាទងតអំពីសុក មានចុងខ្វេរដូចតម្ពក់។
កន្ទុយលេខ	ន.	[កន់-ទុយ-លេក]	ឈ្មោះល្បែងឆ្នោតម្យ៉ាង ដែលគេចាក់តម្រូវតែពីរឬបីលេខចុងក្រោយនៃសន្លឹកឆ្នោតជាតិដែលត្រូវរង្វាន់	លេងកន្ទុយលេខ, ចាក់កន្ទុយលេខ។
កន្ទុយអណ្ដើក	ន.	[កន់-ទុយ-អន់-ដើក]	ជើងសក់កណ្ដាលកញ្ជឹងកដែលធ្លាក់ចុះមកក្រោមមានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងកន្ទុយរបស់សត្វអណ្ដើក	សក់វែងកន្ទុយអណ្ដើក។
កន្ទុល	ន.	[កន់-ទុល]	នេសាទុបករណ៍មួយយ៉ាងពួកច្បូក។
កន្ទូតអូង	ន.	[កន់-ទូត-អូង]	អវយវៈត្រង់ចំណែកខាងក្រោយជិតទ្វារឧច្ចារៈ; គូទ (ច្រើននិយមប្រើសំដៅគូទរបស់សត្វបក្សីដូចជា មាន់ ទា ជាដើម)។
កន្ទួត	ន.	[កន់-ទួត]	ឈ្មោះឈើមានផ្លែមានរសជូរ ប្រើបរិភោគបាន។ កន្ទួតមានពីរប្រភេទគឺ កន្ទួតស្រុក, កន្ទួតព្រៃ។
កន្ទួត	ន.	[កន់-ទួត]	គ្រឿងប្រដាប់មួយយ៉ាង ធ្វើដោយលោហជាតិមានស្ពាន់ជាដើម ឬដោយភ្លុក ឬ ឆ្អឹង មានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងផ្លែកន្ទួតព្រៃ មានប្រហោងដោតខ្សែ ច្រើនប្រើសម្រាប់ដាក់ភ្ជាប់កន្លុះនិងប្រឡៅគោ។
កន្ទួតប្រោង	ន.	[កន់-ទួត-ប្រោង]	ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ ខ្លះហៅថា ដើមត្បាល់កិន។
កន្ទួតព្រៃ	ន.	[កន់-ទួត-ព្រៃ]	ឈ្មោះឈើព្រៃ ផ្លែមានរសជូរលាយចត់ ប្រើបរិភោគ ឬធ្វើថ្នាំបាន។
កន្ទួល	ន.	[កន់-ទួល]	ដំណួចឥតខ្ទុះដែលផ្ដួច, ដួចដោរឡើងជាដុំតូចៗ	មូសខាំកន្ទួលខ្លួនអស់, ចុចទៅឡើងកន្ទួល។
កន្ទើញ	ន.	[កន់-ទើញ]	ពាក្យមេមត់ហៅជ្រូក។

កតាវសាន

ន.

[កៈ-តា-វៈ-សាន]

ការស៊ូ ការមានះ ភាពឋិតថេរ។

កតិកា

ន.

[កៈ-តិ-កា]

សេចក្ដីប្ដេជ្ញា, ការសន្មតិគ្នា, ការមត់គ្នា, ខសន្យា។

កតិកាភេទ

ន.

[កៈ-តិ-កា-ភេត]

ការបដិសេធកិច្ចសន្យាណាមួយ ពីព្រោះកិច្ចសន្យានោះមានវិការៈដល់ឫសគល់នៃការព្រមព្រៀងគ្នា។

កតិកាសញ្ញា

ន.

[កៈ-តិ-កា-សាញ់-ញ៉ា]

សញ្ញាគឺការសន្មតិគ្នា, ការមត់គ្នាទុកជាគ្រឿងសំគាល់

យើងត្រូវធ្វើកតិកាសញ្ញាមួយ។

កតូបការៈ

ន.

[កៈ-តូ-ប៉ៈ-កា-រៈ]

អ្នកមានឧបការៈធ្វើហើយ ឬអ្នកធ្វើឧបការៈ។

កត្តា

ន.

[ក័ត-តា]

អ្នកធ្វើ, អ្នកផ្ដើមធ្វើ, បុព្វហេតុឬស្ថានភាពដែលមានឥទ្ធិពលទៅលើរឿងអ្វីមួយ។

កត្តា

ន.

[ក័ត-តា]

(គណិត.) ចំនួនលេខណាមួយក្នុងបណ្ដាចំនួនលេខច្រើនឬកន្សោមលេខដែលបង្កើតចេញជាផលគុណ កាលណាគេគុណចំនួនលេខនោះ

ផលគុណកត្តា។

កត្តិក

ន.

[ក័ត-ដឹក]

ឈ្មោះខែទី ១២ តាមចន្ទគតិ មាន ៣០ ថ្ងៃ

ខែកត្តិក។

កត្តុវាចក

ន.

[កាត់-តុ-វា-ចៈ-កៈ]ឬ[កាត់-តុ-វា-ចក់]

(ម.ព. កត្តុវាចកៈ)។

កត្តុវាចកៈ

ន.

[កាត់-តុ-វា-ចៈ-កៈ]

ឈ្មោះវាចកៈមួយក្នុងវេយ្យាករណ៍បាលី។ ទម្រង់នៃល្បះ ដែលប្រធានធ្វើអំពើលើកម្មបទ។

កថា

ន.

[កៈ-ថា]

ពាក្យ, សម្ដី, ពំនោល, ការសំដែង, រឿង។

កថាខណ្ឌ

ន.

[កៈ-ថា-ខាន់]

សង្កាត់, ផ្នែក, ប៉ែកនៃកថា។

កថាបទ

ន.

[កៈ-ថា-បត់]

បទ ឬ ចំណែកនៃកថា។

កថាបរិយោសាន

ន.

[កៈ-ថា-ប៉ៈ-រ៉ិ-យ៉ោ-សាន]

ទីបំផុត ឬ ចុងចប់នៃកថា។

កថាមគ្គ

ន.

[កៈ-ថា-ម័ក]

ផ្លូវ គន្លងរបស់កថា។

កថាមុខ

ន.

[កៈ-ថា-មុក]

សេចក្ដីផ្ដើមរឿង, អារម្ភបទ។

កថាវសាន

ន.

[កៈ-ថា-វៈ-សាន]

ទីបំផុត, ទីចប់កថា។

កថាសល្លាប

ន.

[កៈ-ថា-ស័ល-ឡា-ប៉ៈ]

ការនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាពីនេះខ្លះពីនោះខ្លះ, ការចរចា, ការសន្ទនា, ការសំណេះសំណាល, ពាក្យចរចា; សម្ដីរួសរាយឬរាក់ទាក់។

កថាភាគ

ន.

[កៈ-ថា-ភាក]

ផ្នែកឬភាគនៃអត្ថបទ

កថាភាគទី១នៃច្បាប់នេះ។

កថាវត្ថុ

ន.

[កៈ-ថា-វ័ត-ថុ]

រឿងនិទានដែលគួរនិយាយ គួរថ្លែង។

កថាវត្ថុ

ន.

[កៈ-ថា-វ័ត-ថុ]

ឈ្មោះគម្ពីរ អភិធម្មទី៥ ក្នុងគម្ពីរទាំង៧។

កថិន

ន.

[កៈ-ថិន]

សំពត់ដែលទាយកប្រគេនដល់ភិក្ខុសង្ឃក្នុងកថិនកាល គឺតាំងពីថ្ងៃ ១ រោចខែអស្សុជ ដល់ថ្ងៃ ១៥ កើតខែកត្តិក; បុណ្យកថិន គឺបុណ្យប្រគេនសំពត់នេះឯង។ សព្វនេះច្រើនសរសេរ កឋិន តាមព្រះត្រៃបិដក។

កថិនត្ថារកិច្ច

ន.

[កៈ-ថិ-ណ័ត-ថា-រៈ-កិច]

កិច្ចក្នុងការក្រាលគ្រងនូវកឋិន, មាន ៨ យ៉ាងគឺ បុព្វករណ (កិច្ចការខាងដើមមានការបោកគក់, ការចាត់ចែងវាស់វែង, ការកាត់, ការដានផ្គុំ, ការដេរ, ការជ្រលក់, ការថ្វើពិន្ទកប្ប) ១, បច្ចុទ្ធារ (ការដកចីវរចាស់) ១, អធិដ្ឋាន (ការតែងតាំងឈ្មោះចីវរថ្មី) ១, អត្ថារ (ការក្រាលគ្រង) ១, មាតិកា ១, បលិពោធ ១, ឧព្ភារ (ការដោះកថិន) ១ និងអានិសង្ស ១។

កន

ន.

[កន]

បក្ខពួក, បន, គ្នា

គូកន, កនយើង, កនគេ។

កនិដ្ឋា

ន.

[កៈ-និត-ឋា]

ប្អូន, ប្អូនតូច, ប្អូនពៅ។ ច្រើនប្រើក្នុងពាក្យកាព្យ ហៅស្ត្រីជាគូសង្សារ, គូសម្លាញ់

(ព.កា.) ឱ្យតែបានជួបកែវកនិដ្ឋា សមតាមប្រាថ្នានៅនែបនិត្យ បង់ខាតប៉ុន្មានរៀមពុំគិត ស៊ូប្ដូរជីវិតឥតងាករេ។

កន្តរ៉

ន.

[កន់-ត-រ៉]

ប្រដាប់ធ្វើដោយបន្ទោះឫស្សី ឬផ្ដៅ មានសណ្ឋានដូចកន្ត្រង មានដងវែងសម្រាប់បេះផ្លែស្វាយជាដើម។

កន្តាញ

គុ.

[កន់-តាញ]

ក្រអាញធំទៅខាងមិនសមនឹងកម្ពស់

រាងកន្តាញ, ទាបកន្តាញ។

កន្តារ

ន.

[កន់-តា]ឬ[កន់-តា-រៈ]

ផ្លូវលំបាក ឬផ្លូវដែលច្រើនប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់។

កន្តារទ្ធា

ន.

[កន់-តា-រ័ត-ធា]

ផ្លូវលំបាក, ផ្លូវដែលមានគ្រោះថ្នាក់។

ទុព្ភិក្ខកន្តារ

[ទុប-ភិក-ខៈ-កន់-តា]

ផ្លូវលំបាកព្រោះគ្មានបាយ។

និរុទកកន្តារ

ន.

[និ-រុ-ទៈ-កៈ-កន់-តា]ឬ[និ-រុ-ទៈ-កៈ-កន់-តា-រៈ]

ផ្លូវលំបាកព្រោះគ្មានទឹក។

វាឡកន្តារ

ន.

[វាល-កន់-តា]

ផ្លូវលំបាកព្រោះសត្វសាហាវ។

អមនុស្សកន្តារ

[អៈ-មៈ-នុស-សៈ-កន់-តា]

ផ្លូវលំបាកព្រោះអមនុស្ស មានយក្សជាដើម។

កន្តាវរ៉ាវ

ន.

[កន់-តាវ-រ៉ាវ]

សុខុមសត្វពួកស្រមោច សម្បុរក្រហម ជើងវែងៗ តូចជាងអង្ក្រង

ស្រមោចកន្តាវរ៉ាវ ហៅ ស្រមោចតាវរ៉ាវ ក៏បាន។

កន្តិញកន្តុញ

គុ.

[កន់-តិញ-កន់-តុញ]

(ម.ព. កន្តុញ)។

កន្តិល

គុ.

[កន់-តឹល]

ទាបពេក

រាងកន្តិល, ទាបកន្តិល។

កន្តឹប

ន.

[កន់-តឹប]

ឈ្មោះមួកម្យ៉ាង ដែលមនុស្សអ្នកកាន់សាសនាមហាម៉ាត់ពាក់, មួកដែលអត់ហាម ឬមានហាមតែផ្អែកខាងមុខ។

កន្តឹប

គុ.

[កន់-តឹប]

តូចហើយទាបទ្រនាប់

ផ្ទះទាបកន្តឹប។

កន្តឹម

គុ.កិ.

[កន់-តឹម]

ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យអង្គុយឱ្យប្លែកឡើង

អង្គុយបត់ជើងកន្តឹមតឹម គឺអង្គុយក្រញឹម។

កន្តុញ

គុ.

[កន់-តុញ]

ទាបពេក, តូចពេក, រញ់, រ៉ុញ

រាងកន្តុញ, ទាបកន្តុញ។

កន្តុប

គុ.

[កន់-តុប]

តូចហើយខ្លី

ខ្លីកន្តុប។

កន្តុល

គុ.

[កន់-តុល]

ថ្លោសតែទាប

រាងកន្តុល។

កន្តុលឪ

ន.

[កន់-តុល-អូវ]

ឈ្មោះវល្លិព្រៃមួយប្រភេទ ផ្លែប្រើធ្វើជាបន្លែបាន។

កន្តូ

ន.

[កន់-តូ]

ប្រដាប់មួយយ៉ាងមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងក្លង ឬប្រអប់ជើងដំរី តែធំហើយមានគ្រប ច្រើនធ្វើដោយប្រាក់, ស្ពាន់, ឈើ សម្រាប់ដាក់ភោជនាហារ។

កន្តូឡេត

ន.

[កន់-តូ-ឡេត]

ឈ្មោះស្មៅទឹកមួយប្រភេទ សណ្ឋានទងនិងស្លឹកប្រហែលនឹងស្គន់ដំរី ប្រើធ្វើជាអន្លក់បាន។

កន្តើយ

គុ.កិ., គុ.

[កន់-តើយ]

ជើយ, ព្រងើយ, មិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងធុរៈអ្វី។

កន្តេះឡង់

ន.

[កន់-តេះ-ឡង់]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ មានស្លាបរឹង សម្បុរខ្មៅ នៅក្នុងទឹក។

កន្តែរ៉ែ

ន.

[កន់-តែ-រ៉ែ]

ឈ្មោះរបាំ, ភ្លេងមួយយ៉ាង

រាំកន្តែរ៉ែ, ភ្លេងកន្តែរ៉ែ។

កន្តាំង

ន.

[កន់-តាំង]

រង្វាល់អនុភាគ គឺរង្វាល់មួយយ៉ាងដែលមានទំហំតូច មានចំណុះតិចជាងតៅ ដែលស្មើនឹងចំនួនពីរភាគឬបីភាគ, បួនភាគ នៃតៅ

កន្តាំងពីរ១តៅ, កន្តាំងបី១តៅ, កន្តាំងបួន១តៅ។

កន្ត្រ

ន.

[កន់-ត្រ]

រ៉កឥតកង់សម្រាប់ត្រធ្មៃ, ត្រតាថឿង, សម្រាប់ថ្ករតង្ករ។

កន្ត្រក

ន.

[កន់-ត្រក]

របស់ដែលត្បាញពីឫស្សី ផ្ដៅ ក្រចៅ ជ័រ ជាដើម មានដៃយួរឬគ្មានដៃយួរ មានរាងផ្សេងៗសម្រាប់ដាក់សម្ភារៈឬអីវ៉ាន់

កន្ត្រកឫស្សី, កន្ត្រកផ្ដៅ, កន្ត្រកកង់, កន្ត្រកម៉ូតូ។

កន្ត្រង

ន.

[កន់-ត្រង]

ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទក្នុងពួកទន្សង, ត្រកួត។

កន្ត្រង

ន.

[កន់-ត្រង]

ប្រដាប់សម្រាប់ត្រងឬច្រោះរបស់រាវ ឬម្សៅ

កន្ត្រងប្រហុក, កន្ត្រងម្សៅ។

កន្ត្រងប្រេង

ន.

[កន់-ត្រង-ប្រេង]

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ រូបដូចត្រីកញ្ចាញ់ច្រាស តែធំជាង។

កន្ត្រប់

ន.

[កន់-ត្រប់]

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ ពួកត្រីក្រាញ់តែរូបកន្តុលស្ដើងបន្តិចហើយធំជាងត្រីក្រាញ់។

កន្ត្រាក

គុ.

[កន់-ត្រាក]

រយីករយាក, សាកត្រាក

ពាក់អាវកន្ត្រាក។

កន្ត្រាក់

កិ.

[កន់-ត្រាក់]

ទាញកញ្ឆក់ដោយប្រញាប់

កន្ត្រាក់មួយទំហឹង។

កន្ត្រាក់សាច់ដុំ

ន.

[កន់-ត្រាក់-សាច់-ដុំ]

(វេជ្ជ.) អាការៈទាញកញ្ឆក់នៃសាច់ដុំដែលរំញោចដោយប្រព័ន្ធប្រសាទឬដោយមូលហេតុផ្សេងៗ។

កន្ត្រើយ

ន.

[កន់-ត្រើយ]

ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ មានផ្កាចាក់ជាប់សំពត់អាវ

ស្មៅកន្ត្រើយ។

កន្ត្រេកកន្ត្រាក

គុ.

[កន់-ត្រេក-កន់-ត្រាក]

កន្ត្រាកខ្លាំង។

កន្ត្រែង

ប.

[កន់-ត្រែង]

ពាក្យសម្រាប់និយាយផ្សំនឹងពាក្យកន្ត្រាក់

កន្ត្រាក់កន្ត្រែង ឬកន្ត្រាក់កន្ត្រើន គឺកន្ត្រាក់ត្រណាត់ត្រណែង។

កន្ត្រៃ

ន.

[កន់-ត្រៃ]

ប្រដាប់ធ្វើដោយដែកមានផ្លែពីរ មានមុខមុត មានត្រចៀក សម្រាប់កាត់សំពត់ កាត់សក់ជាដើម។

កន្ត្រោង

កិ.

[កន់-ត្រោង]

លោតចាប់, លោតបេះ; បើសត្វថា លោតខាំ

ឆ្កែកន្ត្រោងខាំ។

កន្ត្រោន

គុ.កិ., គុ.

[កន់-ត្រោន]

ក្រញោន, កំប្រោន

អង្គុយកន្ត្រោន, រាងកន្ត្រោន។

កន្ថឹក

ន.

[កន់-ថឹក]

ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះ សណ្ឋានសម្បុរប្រហែលនឹងកង្ហែន តែមានរូបតូចជាង, សម្បុរខៀវប្រផេះ។

កន្ថឹក

ន.

[កន់-ថឹក]

ឈ្មោះដង្កូវមួយប្រភេទ មានសណ្ឋានទំហំប្រហែលគ្នា, ប៉ុនគ្នានឹងកន្ថឹក

ដង្កូវកន្ថឹក។

កន្ថោរ

ន.

[កន់-ថោ]

ប្រដាប់សម្រាប់ស្ដោះទឹកមាត់ ឬសម្រាប់បន្ទោបង់។

កន្ទក់

ន.

[កន់-ទក់]

ផង់អង្ករ គឺផង់ដែលស្រិតអង្ករហើយរបកចេញជាធូលី គេច្រើនប្រើធ្វើជាបបរឱ្យជ្រូកស៊ី។

កន្ទក់កន្ទេញ

កិ.

[កន់-ទក់-កន់-ទេញ]

រំអុក

កូនខ្ញុំវាចេះតែកន្ទក់កន្ទេញឱ្យខ្ញុំទិញមួកឱ្យវា។

កន្ទក់អង្កាន់

គុ., ន.

[កន់-ទក់-អង់-កាន់]

សេចក្ដីឃ្នើសចិត្ត, ទាស់ចិត្ត, កន្ទួលចិត្ត។

កន្ទនជៃ

ន.

[កន់-ទន-ជៃ]

(ម.ព. កញ្ជនជៃ)។

កន្ទន់បាក់ក

ន.

[កន់-ទន់-បាក់-ក]

សំដីមេមត់ហៅចេកទុំ; មេមត់ខ្លះហៅ មហាត្រសោល។ (ទំនងជាក្លាយមកពីបាលីថា កទលិបក្ក គឺ កទលិ "ចេក" + បក្ក "ផ្លែទុំ" ផ្លែចេកទុំ។ កទលិ ក្លាយជា កទល់ៗ ក្លាយតទៅទៀតជា កន្ទន់, បក្ក ក្លាយជា បាក់ក ទេដឹង?)។

កន្ទប

ន.

[កន់-ទប]

សំពត់ចាស់មានបំណះច្រើនអន្លើ ឬសំពត់សម្រាប់វ័ណ្ឌ, ប៉ឹង, ក្ដោប

ស្លៀកវ័ណ្ឌកន្ទប, ព្នងវ័ណ្ឌកន្ទប។

កន្ទាទូក

ន.

[កន់-ទា-ទូក]

ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ មានស្លាប ដូចកន្លាតតែរូបធំជាងច្រើន ដល់វេលាពង ឡើងពងភ្ជាប់នឹងស្មៅរឹង ឬ នឹងឈើ។ អ្នកស្រុកខ្លះហៅថា ក្ដាមទូក។

កន្ទាលត្រអាក

ន.

[កន់-ទាល-ត្រ-អាក]

កន្ទួលឃ្មឹលជាបន្ទះតិចឬច្រើននៅលើស្បែក មានឬគ្មានពណ៌ក្រហមបណ្ដាលឱ្យរមាស់កើតឡើងដោយប្រតិកម្មអាឡែហ្ស៊ី

ការប៉ះពាល់ដើមកន្ទេចអាលបណ្ដាលឱ្យឡើងកន្ទាលត្រអាក។

កន្ទី

ន.

[កន់-ទី]

ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ សម្រាប់ប្រើធ្វើជាថ្នាំក្ដៅ។

កន្ទីងរីង

ន.

[កន់-ទីង-រីង]

ឈ្មោះវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទ ពួកកណ្ដៀង, កន្ទាំងហែ ដើមមានប្រហោងតូច ទន់ល្មៃ មានថ្នាំងរង្វើលៗ ស្លឹកស្រួចៗ ស្រដៀងនឹងកណ្ដៀងដែរ គេប្រើទាំងដើមទាំងស្លឹកលាយគ្នាធ្វើជាបន្លែស្លកកូរ, ស្លប្រហើរ ឬស្លម្ជូរក៏បាន

សម្លកន្ទីងរីង។

កន្ទឹស

គុ., ន.

[កន់-ទឹស]

កន្ទួលដាស់ឡើងឃ្មឹល

ម្រ័ក្សណ៍រោលឡើងកន្ទឹសអស់ទាំងខ្លួន។

កន្ទុត

ន.

[កន់-ទុត]

ពាក្យសម្រាប់ហៅសកម្មភាពរួមភេទរបស់សត្វល្អិត សត្វស្លាប ជាដើម។

កន្ទុយ

ន.

[កន់-ទុយ]

អវយវៈរបស់សត្វដែលមានតពីទីបំផុតឆ្អឹងខ្នង មានសណ្ឋានទីទៃៗពីគ្នា តាមគួរដល់ធម្មតារបស់សត្វ

កន្ទុយគោ, កន្ទុយក្ងោក, ...។

តោងកន្ទុយ

កិ.

[តោង-កន់-ទុយ]

(ព.ប្រ.) នៅពីក្រោយគេរហូត ពឹងគេរហូត

ចេញមុខម្ដងទៅ កុំនៅចាំតែតោងកន្ទុយគេនោះ!។

កន្ទុយ

ន.

[កន់-ទុយ]

ក្រៅអំពីអវយវៈរបស់សត្វ ក៏ហៅ កន្ទុយ បានខ្លះដែរ

ត្រីងៀតមួយកន្ទុយ, កន្ទុយភ្នែក, ផ្កាយដុះកន្ទុយ។

កន្ទុយក្រពើ

ន.

[កន់-ទុយ-ក្រ-ពើ]

ឈ្មោះប្រទាលមួយប្រភេទមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងកន្ទុយក្រពើមានជ័ររអិលត្រជាក់

ប្រទាលកន្ទុយក្រពើ។

កន្ទុយចចក

ន.

[កន់-ទុយ-ច-ចក]

ឈ្មោះស្មៅរណ្ដាសមួយប្រភេទ ផ្កាមានទ្រង់ប្រហែលនឹងកន្ទុយចចក

ស្មៅកន្ទុយចចក។

កន្ទុយឆ្កែ

ន.

[កន់-ទុយ-ឆ្កែ]

ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ ផ្កាមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងកន្ទុយឆ្កែ

ស្មៅកន្ទុយឆ្កែ។

កន្ទុយដំរី

ន.

[កន់-ទុយ-ដំ-រ៉ី]

ឈ្មោះស្មៅមួយប្រភេទ ប្រហែលនឹងកន្ទុយដំរី

ស្មៅកន្ទុយដំរី។

កន្ទុយដំរី

គុ.

[កន់-ទុយ-ដំ-រ៉ី]

(ព.ប្រ.) រួញទញ់ទាល់; ពាក្យនេះ ម.ប្រ. ក្នុងសំបុត្រស្នាមទេ។

កន្ទុយថ្លែន

ន.

[កន់-ទុយ-ថ្លែន]

ពពឹកដែលមានសរសៃស្អិត ច្រើនកើតនៅកន្ទុយភ្នែក; សាច់ដែលដុះរាលមកគ្របលើប្រស្រីស ដោយរោគបណ្ដាល; ខ្ទុះដែលមានសរសៃស្អិត បណ្ដាលមកពីរោគប្រមេះ មិនទាន់ជាដាច់។

កន្ទុយប្រា

ន.

[កន់-ទុយ-ប្រា]

កន្ទុយសំពត់ក្បិនរបស់តួនាយរោងដែលបត់ទម្លាក់ចេញក្រៅមានទម្រង់ដូចកន្ទុយត្រីប្រា។

កន្ទុយលឹន

ន.

[កន់-ទុយ-លឹន]

អវយវៈមួយយ៉ាង មានសណ្ឋានជាទងតអំពីសុក មានចុងខ្វេរដូចតម្ពក់។

កន្ទុយលេខ

ន.

[កន់-ទុយ-លេក]

ឈ្មោះល្បែងឆ្នោតម្យ៉ាង ដែលគេចាក់តម្រូវតែពីរឬបីលេខចុងក្រោយនៃសន្លឹកឆ្នោតជាតិដែលត្រូវរង្វាន់

លេងកន្ទុយលេខ, ចាក់កន្ទុយលេខ។

កន្ទុយអណ្ដើក

ន.

[កន់-ទុយ-អន់-ដើក]

ជើងសក់កណ្ដាលកញ្ជឹងកដែលធ្លាក់ចុះមកក្រោមមានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងកន្ទុយរបស់សត្វអណ្ដើក

សក់វែងកន្ទុយអណ្ដើក។

កន្ទុល

ន.

[កន់-ទុល]

នេសាទុបករណ៍មួយយ៉ាងពួកច្បូក។

កន្ទូតអូង

ន.

[កន់-ទូត-អូង]

អវយវៈត្រង់ចំណែកខាងក្រោយជិតទ្វារឧច្ចារៈ; គូទ (ច្រើននិយមប្រើសំដៅគូទរបស់សត្វបក្សីដូចជា មាន់ ទា ជាដើម)។

កន្ទួត

ន.

[កន់-ទួត]

ឈ្មោះឈើមានផ្លែមានរសជូរ ប្រើបរិភោគបាន។ កន្ទួតមានពីរប្រភេទគឺ កន្ទួតស្រុក, កន្ទួតព្រៃ។

កន្ទួត

ន.

[កន់-ទួត]

គ្រឿងប្រដាប់មួយយ៉ាង ធ្វើដោយលោហជាតិមានស្ពាន់ជាដើម ឬដោយភ្លុក ឬ ឆ្អឹង មានសណ្ឋានស្រដៀងនឹងផ្លែកន្ទួតព្រៃ មានប្រហោងដោតខ្សែ ច្រើនប្រើសម្រាប់ដាក់ភ្ជាប់កន្លុះនិងប្រឡៅគោ។

កន្ទួតប្រោង

ន.

[កន់-ទួត-ប្រោង]

ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ ខ្លះហៅថា ដើមត្បាល់កិន។

កន្ទួតព្រៃ

ន.

[កន់-ទួត-ព្រៃ]

ឈ្មោះឈើព្រៃ ផ្លែមានរសជូរលាយចត់ ប្រើបរិភោគ ឬធ្វើថ្នាំបាន។

កន្ទួល

ន.

[កន់-ទួល]

ដំណួចឥតខ្ទុះដែលផ្ដួច, ដួចដោរឡើងជាដុំតូចៗ

មូសខាំកន្ទួលខ្លួនអស់, ចុចទៅឡើងកន្ទួល។

កន្ទើញ

ន.

[កន់-ទើញ]

ពាក្យមេមត់ហៅជ្រូក។