seanghay/khmer-dictionary-44k · Datasets at Hugging Face

word stringlengths 1 62	pos stringclasses 47 values	pro stringlengths 0 66	definition stringlengths 1 2.93k	example stringlengths 0 3.03k
កន្ទើញ	គុ.	[កន់-ទើញ]	ស្ទើញឡើង	ធ្មេញកន្ទើញ។
កន្ទេចអាល	ន.	[កន់-ទេច-អាល]	ឈ្មោះដង្កូវមមីសមួយប្រភេទមានពិស បើប៉ះត្រូវសាច់រោលឈឺក្ដៅ ដូចរលាកភ្លើង។
កន្ទេចអាល	ន.	[កន់-ទេច-អាល]	ឈ្មោះតិណជាតិមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងគ្នានឹងស្លឹកកន្ទួតប្រោងតែតូចជាងបន្តិចហើយមានមមីស បើប៉ះត្រូវសាច់រោលរមាស់ក្រហាយ។
កន្ទេល	ន.	[កន់-ទេល]	កម្រាលត្បាញដោយបន្ទោះផ្សេងៗ មានកក់, ចចូត, រំចេក, រុន, ផ្ដៅជាដើម	កន្ទេលក្រហម, កន្ទេលចចូត, កន្ទេលរំចេក, កន្ទេលរុន, កន្ទេលផ្ដៅ, កន្ទេលផែង។
កន្ទែក	គុ.	[កន់-ទែក]	ដែលញែក, ដែលកន្ធែកលាសបែកពីគ្នា	ស្នែងកន្ទែក។
កន្ទែក	ន.	[កន់-ទែក]	ឈ្មោះត្រកួនមួយប្រភេទ ស្លឹកខ្លីមូលទងលឿង ច្រើនដុះលើគោកដីសើម ប្រើជាថ្នាំបញ្ចុះក៏បាន ត្រកួនកន្ទែក។
កន្ទោក	ន.	[កន់-ទោក]	ឈ្មោះប្រដាប់សម្រាប់ក្រឡឹង ធ្វើដោយឈើមានជើង មានត្រឡាច មានខ្សែពានសម្រាប់ទាញ។
កន្ទោង	ន.	[កន់-ទោង]	ចាន, ភាជន៍ធ្វើដោយស្លឹកសម្រាប់ដាក់ភោជនាហារ ដាក់ស្លាបារីបាន។
កន្ទោងចុងស្លឹក	ន.	[កន់-ទោង-ចុង-ស្លឹក]	ឈ្មោះកន្ទោងសម្រាប់ចឹបបាយដាក់ពេលរាប់បាត្រ ដាក់នៅខាងចុងអាសន៍ ប្រើជាគ្រឿងសំណែនពេលព្រះសង្ឃធ្វើភត្តានុមោទនារួចហើយ (ខ្លះហៅខ្លីថា ចុងស្លឹក ឬចុងសន្លឹក ក៏មាន)	កន្ទោងចុងស្លឹកត្រូវចឹបបាយដាក់នឹងដៃ។
កន្ទោងបាយដារ	ន.	[កន់-ទោង-បាយ-ដា]	ឈ្មោះកន្ទោងសម្រាប់ដាក់បាយ (សំណែន) គ្របសាជី ប្រគេនព្រះសង្ឃដើមអាសន៍សម្រាប់សូត្រដារ។
កន្ទុំរុយ	ន.	[កន់-ទុំ-រុយ]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ក្បាលធំខ្លួនវែង ជាប់មកជាកន្ទុយ មានស្លាបស្ដើងហើរបាន។
កន្ទាំងបាយស	ន.	[កន់-ទាំង-បាយ-ស]	ដើមឈើតូចមួយប្រភេទ ពួកធ្មៃ មានសំបកវេញខ្សែបាន ដើមនិងមែកប្រើធ្វើជាអំបោស។
កន្ទាំងហែ	ន.	[កន់-ទាំង-ហែ]	ឈ្មោះស្មៅទឹកមួយប្រភេទ ពួកត្រកួន តែដើមឈររឹងជាងត្រកួន, មានសំបកងាយបកណាស់ ប្រើជាអន្លក់ ឬ ជាបន្លែស្លម្ជូរមានរសពីសា។
កន្ទាំមីង	ន.	[កន់-ទាំ-មីង]	(ម.ព. ទាំមីង)។
កន្ទះរា	គុ.	[កន់-ទះ-រា]	ស្ទើរទៅស្ទើរនៅ, ស្ទាក់ស្ទើរ, មិនដាច់ស្រេច	ចិត្តកន្ទះរា។
កន្ទ្រង់	ន.	[កន់-ទ្រង់]	ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ ប្រើការធ្វើជាថ្នាំបាន។
កន្ទ្រម	គុ.	[កន់-ទ្រម]	ស្គមទ្រែមទ្រម; ដែលខ្លាចគេហើយធ្វើអាការទ្រែមទ្រម	រាងកន្ទ្រម (ព.ទ្រ.)។
កន្ទ្រល	គុ.	[កន់-ទ្រល]	រល, ននលមិនសមរម្យ	រាងកន្ទ្រល។
កន្ទ្រាញ	គុ.	[កន់-ទ្រាញ]	ធំក្រអាញ, ធំសំពោង, សាងញ៉ាង	ឈើបែកមែកកន្ទ្រាញ, សក់កន្ទ្រាញ។
កន្ទ្រាញ	ន.	[កន់-ទ្រាញ]	មេគ្រួ, មេក្រាន, មេត្រួតក្នុងស្រុកព្នង	មេកន្ទ្រាញ។
កន្ទ្រឹម	ន.	[កន់-ទ្រឹម]	ឈ្មោះបទភ្លេងនិងចង្វាក់រាំមួយបែបមានដើមកំណើតមកពីខ្មែរសុរិន្ទ។
កន្ទ្រឹស	គុ.	[កន់-ទ្រឹស]	កំណាញ់ស្វិតស្វាញ	មនុស្សកន្ទ្រឹស។
កន្ទ្រុប	គុ.	[កន់-ទ្រុប]	ស៊ុបទ្រុប, សុបប្រឡុប; ដែលទ្រុឌទ្រោម ហើយសុបប្រឡុប	ផ្ទះកន្ទ្រុប។
កន្ទ្រួក	គុ.	[កន់-ទ្រួក]	កំព្រួក, ដែលទ្រួកធ្លុះធ្លាយ, ទ្រុឌទ្រោម, រេចរឹល, រង្គោះរង្គើខ្លាំង	ផ្ទះកន្ទ្រួក, ឡានកន្ទ្រួក។
កន្ទ្រួប	គុ.	[កន់-ទ្រួប]	(ម.ព. កន្ទ្រួក)។
កន្ទ្រើង	គុ.	[កន់-ទ្រើង]	សំពោងមិនរាបទាប	សក់កន្ទ្រើង។
កន្ទ្រែត	គុ.	[កន់-ទ្រែត]	ទាបទ្រមែ	រាងទាបកន្ទ្រែត, ដើមចន្ទន៍ទាបកន្ទ្រែត។
កន្ទ្រោក	ន.	[កន់-ទ្រោក]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ស្លឹកផ្លែមានក្លិនប្រហើរប្រើធ្វើជាគ្រឿងសម្ល; ត្រួយខ្ចីប្រើជាអន្លក់ក៏បាន។
កន្ទ្រោកដំរី	ន.	[កន់-ទ្រោក-ដំ-រ៉ី]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងនឹងទ្រលឹងទឹង តែមានមមីស។
កន្ទ្រុំ	ន.	[កន់-ទ្រុំ]	ឈ្មោះស្មុគមួយប្រភេទ ត្បាញនឹងបន្ទោះ មានសណ្ឋានមូល មានក្អេងកណ្ដាល មានគ្របសណ្ឋានគ្របបាត្រ។
កន្ទ្រាំ	ន.	[កន់-ទ្រាំ]	ឈ្មោះនំមួយប្រភេទ ធ្វើពីម្សៅចម្អិននឹងខ្លាញ់	នំកន្ទ្រាំ។
កន្ធរ	ន.	[កន់-ធ]	ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ មានរូបប្រហែលនឹងត្រីកំភ្លាញ តែធំជាង	ត្រីកន្ធរ, ងៀតកន្ធរ។
កន្ធា	គុ.	[កន់-ធា]	ទាបទ្រនាប់សាយចេញទៅខាង	រាងកន្ធា, រាងកន្ធាធា។
កន្ធាញ	គុ.	[កន់-ធាញ]	ដែលយះជើងកន្ធែកធ្វើគ្រហាញ (ម.ប្រ.)។
កន្ធាត់	គុ.	[កន់-ធាត់]	ដែលធាត់ (ព.ទ្រ.)	អាកន្ធាត់, មនុស្សកន្ធាត់។
កន្ធាយ	ន.	[កន់-ធាយ]	ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ ពួកអណ្ដើកមានសណ្ឋានរូបស្ដើង ជាងអណ្ដើក។
កន្ធិងកន្ធាំង	គុ.	[កន់-ធិង-កន់-ធាំង]	ដែលមានលំនាំដំណើរកន្ធាំងជើងបន្តិច	ដំណើរកន្ធិងកន្ធាំង។
កន្ធីង	គុ.	[កន់-ធីង]	ដែលរីកសាយឡើងឃើញធំត្រពីង	ត្រគាកកន្ធីង។
កន្ធឹប	គុ.	[កន់-ធឹប]	ដែលផតលឹបចូល, ដែលពៀច	ច្រមុះកន្ធឹប។
កន្ធុក	គុ.	[កន់-ធុក]	(ម.ព. កន្ធួក)។
កន្ធុច	គុ.	[កន់-ធុច]	ថ្លោសគ្រហុច	ថ្លោសកន្ធុច។
កន្ធុល	គុ.	[កន់-ធុល]	កន្ធុក, កន្ធួក	ធាត់កន្ធុល, សាច់កន្ធុល។
កន្ធួក	គុ.	[កន់-ធួក]	កន្ធុក, កន្ធុល	សាច់កន្ធួក, ធាត់កន្ធួក។
កន្ធែក	កិ.	[កន់-ធែក]	ធ្វើឱ្យញែកឃ្លាតពីគ្នា	កន្ធែកជើង។
កន្ធែក	គុ.	[កន់-ធែក]	ដែលញែកឃ្លាតពីគ្នា	ជើងកន្ធែក, ចិត្តកន្ធែក។
កន្ធំថេត	ន.	[កន់-ធំ-ថេត]	(ម.ព. ក្ទម្ពទេស)។
កន្ធាំង	កិ., គុ.កិ.	[កន់-ធាំង]	យះជើងសន្ធឹងចេញទៅក្រៅ	កន្ធាំងជើង, អង្គុយកន្ធាំងជើង, ដេកកន្ធាំងជើង គឺអង្គុយ, ដេកដោយឥរិយាបថមិនគប្បី។
កន្យា	ន.	[ក័ន-យ៉ា]	ស្រីក្រមុំ, ស្រីជំទង់។
កន្រ្ទឹប	គុ.	[កន់-ទ្រឹប]	ដែលកំពិត, ដែលកំពៀច (ចំពោះច្រមុះ)	ច្រមុះកន្រ្ទឹប។
កន្លង	កិ., គុ.កិ.	[កន់-ឡង]	រំលង, រំលងហួសទៅហើយ	កន្លងខ្សែ, កាលឬឆ្នាំកន្លងទៅហើយ, ដើរកន្លង, លោតកន្លង គឺដើរឬលោតរំលង។
កន្លង់	ន.	[កន់-ឡង់]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ចោះឈើ ឬ ឫស្សីឱ្យមានជារន្ធល្មមនៅបាន ហើយនៅអាស្រ័យក្នុងរន្ធនោះ, ចេះត្រឹបកេសរផ្កាដូចឃ្មុំ, ហើរឮសូរងូងៗ។
កន្លង់	ន.	[កន់-ឡង់]	ឈ្មោះត្រីមួយប្រភេទ រូបដូចត្រីព្រួល តែតូចជាង	ព្រួលកន្លង់ ឬ ត្រីកន្លង់។
កន្លងខ្នប់	ន.	[កន់-ឡង-ខ្នប់]	ទោសកំហុស សម្រាប់តុលាការធ្វើទណ្ឌកម្មពិន័យបុរសស្ត្រី ដែលប្រពន្ធ ឬ ប្ដីស្លាប់ចោលទៅហើយ បើពុំទាន់បានលើកខ្មោចស្រោចឆ្អឹង គឺពុំទាន់បានរំលាយសពខ្មោចប្រពន្ធ ឬ ប្ដីនោះនៅឡើយទេ ហើយបុរសពោះម៉ាយ ឬ ស្ត្រីមេម៉ាយនោះ មានប្រពន្ធ ឬ មានប្ដីថ្មីទៀត, យ៉ាងនេះច្បាប់បញ្ញត្តិឱ្យអាជ្ញាពិន័យបុរស ឬ ស្ត្រីនោះជាប្រាក់ ៨ ដេញ គឺ ១២ រៀល, ទោសកំហុសនោះ ហៅថា ទោសកន្លងខ្នប់ (ប្រើតែក្នុងសម័យពីដើម)។
កន្លងភ្នំ	ន.	[កន់-ឡង-ភ្នំ]	ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ គល់ដើមថ្លោសៗ ស្លឹកធំៗ មានផ្កាពណ៌ដំបូងស រួចចេញជាព័ណ៌ស្វាយ គេអាចកាត់ដាំរស់ លូតលាស់ងាយ អាចវារឡើងទ្រើង វារឡើងឈើរស់បាន លូតលាស់ទ្រុបទ្រុល, គេច្រើនដាំឱ្យឡើងទ្រើង ធ្វើជាម្លប់ត្រជាក់ស្រួលណាស់, ប៉ុន្តែយូរៗ មានដង្កូវថ្លោសៗស៊ីស្លឹក បើលុះតែថែទាំប្រដិតប្រជី ទើបបានស្អាតល្អ : ជួនកាលមានពស់ពួកខ្លះមកជ្រកអាស្រ័យ, ត្រូវឧស្សាហ៍រំពៃមើល ពុំគួរធ្វេសប្រហែសឡើយ	វល្លិកន្លងភ្នំ។
កន្លាញ់	គុ.កិ., គុ.	[កន់-ឡាញ់]	ដែលសស្រាញ់ឥតស្រាក, រញីវឥតស្រាក	ចិត្តកន្លាញ់ចង់បាន។
កន្លេងកន្លាញ់	គុ.	[កន់-ឡេង-កន់-ឡាញ់]	អន្ទះអន្ទែងចិត្ត។
កន្លាត	ន.	[កន់-ឡាត]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ មានក្លិនឆ្អេះអាក្រក់ ច្រើនកើតនៅនឹងទីកៀនកោះក្នុងផ្ទះលំនៅ ជាសត្វឱ្យទុក្ខម្នេញដល់មនុស្ស ដោយហេតុកាត់សំពត់អាវ និងក្រដាសជាដើម។ កន្លាតមួយយ៉ាងទៀត មានស្លាប ហៅថា កន្លាតស្លាប។
កន្លាត	គុ.	[កន់-ឡាត]	ដែលមានពណ៌ដូចស្លាបកន្លាត។
កន្លាស់	ន.	[កន់-ឡាស់]	ប្រដាប់មានមុខតូចស្រួចសម្រាប់ក្លាស់, ខ្ទាស់	ក្លាស់កន្លាស់ក។
កន្លាស់	ន.	[កន់-ឡាស់]	ស្លឹកសម្រាប់ប្រក់, សម្រាប់បាំងដែលដេរ ក្លាស់ដោយកន្លាស់	ស្លឹកកន្លាស់។
កន្លាស់	ន.	[កន់-ឡាស់]	ឈ្មោះឈ្លើងមួយប្រភេទ មានរូបតូចល្អិត ឈ្លើងកន្លាស់។
កន្លុក	ប.	[កន់-ឡុក]	ពាក្យសម្រាប់និយាយផ្សំនឹងពាក្យ កន្លៀត	កន្លុកកន្លៀត។
កន្លុះ	ន.	[កន់-ឡុះ]	ខ្សែសម្រាប់ខ្លុះច្រមុះសត្វ	កន្លុះគោ, កន្លុះក្របី។
កន្លើត	ន.	[កន់-ឡើត]	អវយវៈនៅត្រង់គល់អណ្ដាត គឺគន្លឹះអណ្ដាត	ខះកន្លើតរកកល់ផ្ដាសាយ។
កន្លើតចក	ន.	[កន់-ឡើត-ចក]	ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ដើមរឹងមានសម្បុរស	វល្លិកន្លើតចក។
កន្លៀត	ន.	[កន់-លៀត]	កៀនកំបាំង, ទីចង្អៀតកៀនកោះ។
កន្លេង	គុ.	[កន់-ឡេង]	សង្រេងចិត្ត, មានទុក្ខធ្ងន់អន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត	កើតទុក្ខកន្លេង។
កន្លែង	ន.	[កន់-ឡែង]	ស្ថាន, ទី, តំបន់	កន្លែងធ្វើការ, កន្លែងផ្ទះ, កន្លែងដេក។
កន្លោង	គុ., ន.	[កន់-ឡោង]	ម្ដាយ; ដែលជាធំ, ដែលជាមេខ្លោង, ជាចម្បងលើគេ	ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់សំដែងព្រះអភិធម្មប្រោសព្រះកន្លោង (ព្រះមាតា)។
កន្លះ	គុ.	[កន់-ឡះ]	ដែលមានខ្លះ, ដែលមិនពេញ, នៅរវាងពាក់កណ្ដាល	អង្ករកន្លះតៅ, ប្រហែលកន្លះម៉ោង, ...។
កន្លះប្លង់	ន.	[កន់-ឡះ-ប្លង់]	សំណុំរងមួយដែលខណ្ឌដោយបន្ទាត់មួយ ហើយអាចមានកន្លះបន្ទាត់នៅក្នុងបន្ទាត់ព្រំដែននៃលំហវិមាត្រពីរ។
កន្សែង	ន.	[កន់-សែង]	សំពត់សម្រាប់ជូតមុខ, ជូតដៃ, ជូតមាត់, ជូតច្រមុះ	កន្សែងពោះគោ, កន្សែងដៃ, កន្សែងច្របុច។
កន្សែង	កិ.	[កន់-សែង]	(រ.ស.) យំ, ទ្រង់ព្រះកន្សែង (ហៅតាមការដែលទ្រង់យកព្រះកន្សែងជូតព្រះអស្សុជល "ទឹកព្រះនេត្រ")។
កន្សែង	ន.	[កន់-សែង]	អវយវៈដែលជាក្រពះមានសណ្ឋានច្រាញៗរបស់សត្វស៊ីស្មៅ មានគោក្របីជាដើម	ពោះកន្សែង។
កន្សែងដៃ	ន.	[កន់-សែង-ដៃ]	ក្រណាត់ស្ដើងតូចរាងបួនជ្រុងស្មើបត់ដាក់ក្នុងហោប៉ៅបាន ជាទូទៅសម្រាប់សម្អាតរង្វង់មុខ។
កន្សែងពោះគោ	ន.	[កន់-សែង-ពោះ-គោ]	កន្សែងមួយប្រភេទមានសាច់លោតកន្ទួលៗស្រដៀងនឹងពោះគោ	កន្សែងពោះគោសម្រាប់កុមារ។
កន្សែងយ័ន្ត	ន.	[កន់-សែង-យ័ន]	ក្រណាត់ជាទូទៅមានពណ៌ក្រហម ស្ដើង តូច រាងបួនជ្រុងបត់ដាក់ក្នុងហោប៉ៅបាន មានគំនូរពិសេសលាយឡំនិងមន្តគាថាសម្រាប់ឱ្យចៀសផុតពីសត្រូវឬគ្រោះកាចផ្សេងៗ។
កន្សែងរុំក	ន.	[កន់-សែង-រុំ-ក]	ក្រណាត់មានបន្ទារខ្លីនិងបណ្ដោយវែង មានកម្រាស់ស្ដើងឬក្រាស់ទៅតាមរដូវកាល សម្រាប់រុំក។
កន្សែងស្រស់	ន.	[កន់-សែង-ស្រស់]	(ម.ព. ស្លឹកស្រស់)។
កន្សៃ	ន.	[កន់-សៃ]	ប៉ែកខាងក្រោយ	កន្សៃទូក, កន្សៃរទេះ, កន្សៃផ្ទះ។
កន្សៃ	ន.	[កន់-សៃ]	(ព.ប្រ.) ប្រពន្ធព្រះ។
កន្សៃសារពេជ្ញ	ន.	[កន់-សៃ-សា-រ៉ៈ-ពេច]	ស្រីជាអគ្គមហេសីរបស់ព្រះបរមពោធិសត្វជាបច្ឆិមជាតិ ក្នុងកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថ ឬដែលបានត្រាស់ហើយ ក៏គង់នៅហៅស្រីនោះថា កន្សៃសារពេជ្ញ	នាងពិម្ពាយសោធរា ជាកន្សៃសារពេជ្ញ នៃព្រះសាក្យមុនីគោតម។
កន្សោម	ន.	[កន់-សោម]	របស់ដែលចង, ដែលខ្ចោបជាកញ្ចុំមានសណ្ឋានដូចគេពូនផ្ដុំឡើង	កន្សោមដោះ, គឺសំណុំសាច់ដោះ។
កន្សោមពីជគណិត	ន.	[កន់-សោម-ពិច-គៈ-និត]	(គណិត.) កន្សោមដែលមានចំនួនលេខមួយឬច្រើន និង/ឬ ចំនួនអថេរមួយឬច្រើនភ្ជាប់ដោយប្រមាណវិធីនព្វន្តមួយឬច្រើន	កន្សោម 3-x, xy+4-x2 ជាកន្សោមពីជគណិត។
កន្សោមតាឱ	ន.	[កន់-សោម-តា-អោ]	ភ្នំយោងមួយប្រភេទ មានកំពូលជាកន្សោម សណ្ឋានប្រហែលនឹងសំបុកតាឱ។
កន្សោមពង	ន.	[កន់-សោម-ពង]	សរីរាង្គខាងក្នុងរបស់មនុស្សស្រី ឬរបស់សត្វញីសម្រាប់ផលិតកោសិកាបន្តពូជញី។
កន្សោមពាក្យ	ន.	[កន់-សោម-ពាក]	បណ្ដុំពាក្យចាប់ពីពីរពាក្យឡើងទៅ។
កន្សោមស្អិត	ន.	[កន់-សោម-ស្អិត]	កន្សោមពាក្យដែលមិនអាចបំបែកធាតុផ្សំនីមួយៗចេញពីគ្នាបាន : កន្សោមស្អិត គឺជាពាក្យផ្សំឬពាក្យសមាស	ពាក្យ «សៀតផ្កា» ជាកន្សោមស្អិត។
កន្សោមអាទិភាព	ន.	[កន់-សោម-អា-ទិ-ភាប]	(ប្រវត្តិ.) ក្រុមការងារចលករនៃមន្ត្រីរាជការ ដែលត្រូវបានជ្រើសរើសតាមលក្ខណវិនិច្ឆ័យកំណត់ សម្រាប់ធ្វើជាឧបករណ៍និងមធ្យោបាយបំពេញការងារអាទិភាពរបស់ស្ថាប័ន ឱ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងរដ្ឋបាលសាធារណៈក្នុងរយៈពេលកំណត់សមស្របណាមួយ។
កន្សុំ	ន.	[កន់-សុំ]	សំណុំមែកឈើ ឬស្មៅជាដើម ដែលចងក្រសោបគ្នា សម្រាប់ដាក់យកត្រីតូចៗ។
កប	កិ., គុ.កិ.	[កប]	ប្រកបឥតទាស់	នៅកប គឺនៅជាសុខមិនដែលមានឈឺចាប់អ្វី; រកស៊ីកប គឺរកស៊ីមិនដែលមានបង់ខាត។
កប់	គុ.	[កប់]	ដែលលិចបាត់ទៅ។
កប់ច្បាក់	កិ.	[កប់-ច្បាក់]	ឈឺចុកចាប់ត្រង់សរសៃចំឡក ឬម្ដុំស្លាបប្រចៀវ។
កប់ដើម	គុ.កិ.	[កប់-ដើម]	ដែលលក់ទំនិញមិនចេញ ធ្វើឱ្យខ្វះទុនបង្វិល	លក់ដូរកប់ដើម។
កប់ពពក	គុ., គុ.កិ.	[កប់-ព-ពក]	ដែលខ្ពស់ខ្លាំងលើសពីធម្មតា	អគារខ្ពស់កប់ពពក, ទំនិញថ្លៃកប់ពពក, មានកប់ពពក, អួតកប់ពពក។
កប់យោបល់	កិ.	[កប់-យោ-បល់]	ទាល់គំនិត, គិតមិនឃើញ។
កបិចិត្ត	ន.	[កៈ-ប៉ិ-ចិត]	ចិត្តសាវា ចិត្តមិនទៀង។
កបិលមហាព្រហ្ម	ន.	[កៈ-បិល-មៈ-ហា-ព្រំ]	តួអង្គក្នុងរឿងព្រេង «ធម្មបាលកុមារ» ទាក់ទងនឹងពិធីចូលឆ្នាំខ្មែរ ដែលភ្នាល់ចាញ់ធម្មបាលកុមារ ហើយទ្រង់កាត់ព្រះសិរព្រះអង្គឯងតម្កល់ទុកនៅគុហាកែវធម្មមាលីនាទីភ្នំកៃលាស។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ បុត្រីទាំងប្រាំពីររបស់ព្រះអង្គតែងតែប្ដូរវេនគ្នា ដង្ហែព្រះសិរនេះប្រទក្សិណភ្នំព្រះសុមេរុរាជ ដែលគេចាត់ទុកថាជាវេលាឆ្លងឆ្នាំចាស់ចូលឆ្នាំថ្មី។
កបិលវត្ថុ	ន.	[កៈ-បិល-វ័ត-ថុ]	ឈ្មោះក្រុងកំណើតនៃព្រះសក្យមុនីគោតមក្នុងដែនឥណ្ឌា	ក្រុងកបិលវត្ថុ ហៅក្លាយមកជា កបិលពស្តុ ក្លាយមកទៀតជា កបិលភស្តុ។
កប៌ូរ	ន.	[ក័រ-រ-បូ]ឬ[ក-រ-បូ]	ជ័រមួយយ៉ាងមានក្លិនប្រហើរឆួល សម្រាប់ប្រើជាថ្នាំឈឺក្បាល, តឹងច្រមុះ។ល។

កន្ទើញ

គុ.

[កន់-ទើញ]

ស្ទើញឡើង

ធ្មេញកន្ទើញ។

កន្ទេចអាល

ន.

[កន់-ទេច-អាល]

ឈ្មោះដង្កូវមមីសមួយប្រភេទមានពិស បើប៉ះត្រូវសាច់រោលឈឺក្ដៅ ដូចរលាកភ្លើង។

កន្ទេចអាល

ន.

[កន់-ទេច-អាល]

ឈ្មោះតិណជាតិមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងគ្នានឹងស្លឹកកន្ទួតប្រោងតែតូចជាងបន្តិចហើយមានមមីស បើប៉ះត្រូវសាច់រោលរមាស់ក្រហាយ។

កន្ទេល

ន.

[កន់-ទេល]

កម្រាលត្បាញដោយបន្ទោះផ្សេងៗ មានកក់, ចចូត, រំចេក, រុន, ផ្ដៅជាដើម

កន្ទេលក្រហម, កន្ទេលចចូត, កន្ទេលរំចេក, កន្ទេលរុន, កន្ទេលផ្ដៅ, កន្ទេលផែង។

កន្ទែក

គុ.

[កន់-ទែក]

ដែលញែក, ដែលកន្ធែកលាសបែកពីគ្នា

ស្នែងកន្ទែក។

កន្ទែក

ន.

[កន់-ទែក]

ឈ្មោះត្រកួនមួយប្រភេទ ស្លឹកខ្លីមូលទងលឿង ច្រើនដុះលើគោកដីសើម ប្រើជាថ្នាំបញ្ចុះក៏បាន ត្រកួនកន្ទែក។

កន្ទោក

ន.

[កន់-ទោក]

ឈ្មោះប្រដាប់សម្រាប់ក្រឡឹង ធ្វើដោយឈើមានជើង មានត្រឡាច មានខ្សែពានសម្រាប់ទាញ។

កន្ទោង

ន.

[កន់-ទោង]

ចាន, ភាជន៍ធ្វើដោយស្លឹកសម្រាប់ដាក់ភោជនាហារ ដាក់ស្លាបារីបាន។

កន្ទោងចុងស្លឹក

ន.

[កន់-ទោង-ចុង-ស្លឹក]

ឈ្មោះកន្ទោងសម្រាប់ចឹបបាយដាក់ពេលរាប់បាត្រ ដាក់នៅខាងចុងអាសន៍ ប្រើជាគ្រឿងសំណែនពេលព្រះសង្ឃធ្វើភត្តានុមោទនារួចហើយ (ខ្លះហៅខ្លីថា ចុងស្លឹក ឬចុងសន្លឹក ក៏មាន)

កន្ទោងចុងស្លឹកត្រូវចឹបបាយដាក់នឹងដៃ។

កន្ទោងបាយដារ

ន.

[កន់-ទោង-បាយ-ដា]

ឈ្មោះកន្ទោងសម្រាប់ដាក់បាយ (សំណែន) គ្របសាជី ប្រគេនព្រះសង្ឃដើមអាសន៍សម្រាប់សូត្រដារ។

កន្ទុំរុយ

ន.

[កន់-ទុំ-រុយ]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ក្បាលធំខ្លួនវែង ជាប់មកជាកន្ទុយ មានស្លាបស្ដើងហើរបាន។

កន្ទាំងបាយស

ន.

[កន់-ទាំង-បាយ-ស]

ដើមឈើតូចមួយប្រភេទ ពួកធ្មៃ មានសំបកវេញខ្សែបាន ដើមនិងមែកប្រើធ្វើជាអំបោស។

កន្ទាំងហែ

ន.

[កន់-ទាំង-ហែ]

ឈ្មោះស្មៅទឹកមួយប្រភេទ ពួកត្រកួន តែដើមឈររឹងជាងត្រកួន, មានសំបកងាយបកណាស់ ប្រើជាអន្លក់ ឬ ជាបន្លែស្លម្ជូរមានរសពីសា។

កន្ទាំមីង

ន.

[កន់-ទាំ-មីង]

(ម.ព. ទាំមីង)។

កន្ទះរា

គុ.

[កន់-ទះ-រា]

ស្ទើរទៅស្ទើរនៅ, ស្ទាក់ស្ទើរ, មិនដាច់ស្រេច

ចិត្តកន្ទះរា។

កន្ទ្រង់

ន.

[កន់-ទ្រង់]

ឈ្មោះឈើតូចមួយប្រភេទ ប្រើការធ្វើជាថ្នាំបាន។

កន្ទ្រម

គុ.

[កន់-ទ្រម]

ស្គមទ្រែមទ្រម; ដែលខ្លាចគេហើយធ្វើអាការទ្រែមទ្រម

រាងកន្ទ្រម (ព.ទ្រ.)។

កន្ទ្រល

គុ.

[កន់-ទ្រល]

រល, ននលមិនសមរម្យ

រាងកន្ទ្រល។

កន្ទ្រាញ

គុ.

[កន់-ទ្រាញ]

ធំក្រអាញ, ធំសំពោង, សាងញ៉ាង

ឈើបែកមែកកន្ទ្រាញ, សក់កន្ទ្រាញ។

កន្ទ្រាញ

ន.

[កន់-ទ្រាញ]

មេគ្រួ, មេក្រាន, មេត្រួតក្នុងស្រុកព្នង

មេកន្ទ្រាញ។

កន្ទ្រឹម

ន.

[កន់-ទ្រឹម]

ឈ្មោះបទភ្លេងនិងចង្វាក់រាំមួយបែបមានដើមកំណើតមកពីខ្មែរសុរិន្ទ។

កន្ទ្រឹស

គុ.

[កន់-ទ្រឹស]

កំណាញ់ស្វិតស្វាញ

មនុស្សកន្ទ្រឹស។

កន្ទ្រុប

គុ.

[កន់-ទ្រុប]

ស៊ុបទ្រុប, សុបប្រឡុប; ដែលទ្រុឌទ្រោម ហើយសុបប្រឡុប

ផ្ទះកន្ទ្រុប។

កន្ទ្រួក

គុ.

[កន់-ទ្រួក]

កំព្រួក, ដែលទ្រួកធ្លុះធ្លាយ, ទ្រុឌទ្រោម, រេចរឹល, រង្គោះរង្គើខ្លាំង

ផ្ទះកន្ទ្រួក, ឡានកន្ទ្រួក។

កន្ទ្រួប

គុ.

[កន់-ទ្រួប]

(ម.ព. កន្ទ្រួក)។

កន្ទ្រើង

គុ.

[កន់-ទ្រើង]

សំពោងមិនរាបទាប

សក់កន្ទ្រើង។

កន្ទ្រែត

គុ.

[កន់-ទ្រែត]

ទាបទ្រមែ

រាងទាបកន្ទ្រែត, ដើមចន្ទន៍ទាបកន្ទ្រែត។

កន្ទ្រោក

ន.

[កន់-ទ្រោក]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ស្លឹកផ្លែមានក្លិនប្រហើរប្រើធ្វើជាគ្រឿងសម្ល; ត្រួយខ្ចីប្រើជាអន្លក់ក៏បាន។

កន្ទ្រោកដំរី

ន.

[កន់-ទ្រោក-ដំ-រ៉ី]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងនឹងទ្រលឹងទឹង តែមានមមីស។

កន្ទ្រុំ

ន.

[កន់-ទ្រុំ]

ឈ្មោះស្មុគមួយប្រភេទ ត្បាញនឹងបន្ទោះ មានសណ្ឋានមូល មានក្អេងកណ្ដាល មានគ្របសណ្ឋានគ្របបាត្រ។

កន្ទ្រាំ

ន.

[កន់-ទ្រាំ]

ឈ្មោះនំមួយប្រភេទ ធ្វើពីម្សៅចម្អិននឹងខ្លាញ់

នំកន្ទ្រាំ។

កន្ធរ

ន.

[កន់-ធ]

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ មានរូបប្រហែលនឹងត្រីកំភ្លាញ តែធំជាង

ត្រីកន្ធរ, ងៀតកន្ធរ។

កន្ធា

គុ.

[កន់-ធា]

ទាបទ្រនាប់សាយចេញទៅខាង

រាងកន្ធា, រាងកន្ធាធា។

កន្ធាញ

គុ.

[កន់-ធាញ]

ដែលយះជើងកន្ធែកធ្វើគ្រហាញ (ម.ប្រ.)។

កន្ធាត់

គុ.

[កន់-ធាត់]

ដែលធាត់ (ព.ទ្រ.)

អាកន្ធាត់, មនុស្សកន្ធាត់។

កន្ធាយ

ន.

[កន់-ធាយ]

ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ ពួកអណ្ដើកមានសណ្ឋានរូបស្ដើង ជាងអណ្ដើក។

កន្ធិងកន្ធាំង

គុ.

[កន់-ធិង-កន់-ធាំង]

ដែលមានលំនាំដំណើរកន្ធាំងជើងបន្តិច

ដំណើរកន្ធិងកន្ធាំង។

កន្ធីង

គុ.

[កន់-ធីង]

ដែលរីកសាយឡើងឃើញធំត្រពីង

ត្រគាកកន្ធីង។

កន្ធឹប

គុ.

[កន់-ធឹប]

ដែលផតលឹបចូល, ដែលពៀច

ច្រមុះកន្ធឹប។

កន្ធុក

គុ.

[កន់-ធុក]

(ម.ព. កន្ធួក)។

កន្ធុច

គុ.

[កន់-ធុច]

ថ្លោសគ្រហុច

ថ្លោសកន្ធុច។

កន្ធុល

គុ.

[កន់-ធុល]

កន្ធុក, កន្ធួក

ធាត់កន្ធុល, សាច់កន្ធុល។

កន្ធួក

គុ.

[កន់-ធួក]

កន្ធុក, កន្ធុល

សាច់កន្ធួក, ធាត់កន្ធួក។

កន្ធែក

កិ.

[កន់-ធែក]

ធ្វើឱ្យញែកឃ្លាតពីគ្នា

កន្ធែកជើង។

កន្ធែក

គុ.

[កន់-ធែក]

ដែលញែកឃ្លាតពីគ្នា

ជើងកន្ធែក, ចិត្តកន្ធែក។

កន្ធំថេត

ន.

[កន់-ធំ-ថេត]

(ម.ព. ក្ទម្ពទេស)។

កន្ធាំង

កិ., គុ.កិ.

[កន់-ធាំង]

យះជើងសន្ធឹងចេញទៅក្រៅ

កន្ធាំងជើង, អង្គុយកន្ធាំងជើង, ដេកកន្ធាំងជើង គឺអង្គុយ, ដេកដោយឥរិយាបថមិនគប្បី។

កន្យា

ន.

[ក័ន-យ៉ា]

ស្រីក្រមុំ, ស្រីជំទង់។

កន្រ្ទឹប

គុ.

[កន់-ទ្រឹប]

ដែលកំពិត, ដែលកំពៀច (ចំពោះច្រមុះ)

ច្រមុះកន្រ្ទឹប។

កន្លង

កិ., គុ.កិ.

[កន់-ឡង]

រំលង, រំលងហួសទៅហើយ

កន្លងខ្សែ, កាលឬឆ្នាំកន្លងទៅហើយ, ដើរកន្លង, លោតកន្លង គឺដើរឬលោតរំលង។

កន្លង់

ន.

[កន់-ឡង់]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ចោះឈើ ឬ ឫស្សីឱ្យមានជារន្ធល្មមនៅបាន ហើយនៅអាស្រ័យក្នុងរន្ធនោះ, ចេះត្រឹបកេសរផ្កាដូចឃ្មុំ, ហើរឮសូរងូងៗ។

កន្លង់

ន.

[កន់-ឡង់]

ឈ្មោះត្រីមួយប្រភេទ រូបដូចត្រីព្រួល តែតូចជាង

ព្រួលកន្លង់ ឬ ត្រីកន្លង់។

កន្លងខ្នប់

ន.

[កន់-ឡង-ខ្នប់]

ទោសកំហុស សម្រាប់តុលាការធ្វើទណ្ឌកម្មពិន័យបុរសស្ត្រី ដែលប្រពន្ធ ឬ ប្ដីស្លាប់ចោលទៅហើយ បើពុំទាន់បានលើកខ្មោចស្រោចឆ្អឹង គឺពុំទាន់បានរំលាយសពខ្មោចប្រពន្ធ ឬ ប្ដីនោះនៅឡើយទេ ហើយបុរសពោះម៉ាយ ឬ ស្ត្រីមេម៉ាយនោះ មានប្រពន្ធ ឬ មានប្ដីថ្មីទៀត, យ៉ាងនេះច្បាប់បញ្ញត្តិឱ្យអាជ្ញាពិន័យបុរស ឬ ស្ត្រីនោះជាប្រាក់ ៨ ដេញ គឺ ១២ រៀល, ទោសកំហុសនោះ ហៅថា ទោសកន្លងខ្នប់ (ប្រើតែក្នុងសម័យពីដើម)។

កន្លងភ្នំ

ន.

[កន់-ឡង-ភ្នំ]

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ គល់ដើមថ្លោសៗ ស្លឹកធំៗ មានផ្កាពណ៌ដំបូងស រួចចេញជាព័ណ៌ស្វាយ គេអាចកាត់ដាំរស់ លូតលាស់ងាយ អាចវារឡើងទ្រើង វារឡើងឈើរស់បាន លូតលាស់ទ្រុបទ្រុល, គេច្រើនដាំឱ្យឡើងទ្រើង ធ្វើជាម្លប់ត្រជាក់ស្រួលណាស់, ប៉ុន្តែយូរៗ មានដង្កូវថ្លោសៗស៊ីស្លឹក បើលុះតែថែទាំប្រដិតប្រជី ទើបបានស្អាតល្អ : ជួនកាលមានពស់ពួកខ្លះមកជ្រកអាស្រ័យ, ត្រូវឧស្សាហ៍រំពៃមើល ពុំគួរធ្វេសប្រហែសឡើយ

វល្លិកន្លងភ្នំ។

កន្លាញ់

គុ.កិ., គុ.

[កន់-ឡាញ់]

ដែលសស្រាញ់ឥតស្រាក, រញីវឥតស្រាក

ចិត្តកន្លាញ់ចង់បាន។

កន្លេងកន្លាញ់

គុ.

[កន់-ឡេង-កន់-ឡាញ់]

អន្ទះអន្ទែងចិត្ត។

កន្លាត

ន.

[កន់-ឡាត]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ មានក្លិនឆ្អេះអាក្រក់ ច្រើនកើតនៅនឹងទីកៀនកោះក្នុងផ្ទះលំនៅ ជាសត្វឱ្យទុក្ខម្នេញដល់មនុស្ស ដោយហេតុកាត់សំពត់អាវ និងក្រដាសជាដើម។ កន្លាតមួយយ៉ាងទៀត មានស្លាប ហៅថា កន្លាតស្លាប។

កន្លាត

គុ.

[កន់-ឡាត]

ដែលមានពណ៌ដូចស្លាបកន្លាត។

កន្លាស់

ន.

[កន់-ឡាស់]

ប្រដាប់មានមុខតូចស្រួចសម្រាប់ក្លាស់, ខ្ទាស់

ក្លាស់កន្លាស់ក។

កន្លាស់

ន.

[កន់-ឡាស់]

ស្លឹកសម្រាប់ប្រក់, សម្រាប់បាំងដែលដេរ ក្លាស់ដោយកន្លាស់

ស្លឹកកន្លាស់។

កន្លាស់

ន.

[កន់-ឡាស់]

ឈ្មោះឈ្លើងមួយប្រភេទ មានរូបតូចល្អិត ឈ្លើងកន្លាស់។

កន្លុក

ប.

[កន់-ឡុក]

ពាក្យសម្រាប់និយាយផ្សំនឹងពាក្យ កន្លៀត

កន្លុកកន្លៀត។

កន្លុះ

ន.

[កន់-ឡុះ]

ខ្សែសម្រាប់ខ្លុះច្រមុះសត្វ

កន្លុះគោ, កន្លុះក្របី។

កន្លើត

ន.

[កន់-ឡើត]

អវយវៈនៅត្រង់គល់អណ្ដាត គឺគន្លឹះអណ្ដាត

ខះកន្លើតរកកល់ផ្ដាសាយ។

កន្លើតចក

ន.

[កន់-ឡើត-ចក]

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ដើមរឹងមានសម្បុរស

វល្លិកន្លើតចក។

កន្លៀត

ន.

[កន់-លៀត]

កៀនកំបាំង, ទីចង្អៀតកៀនកោះ។

កន្លេង

គុ.

[កន់-ឡេង]

សង្រេងចិត្ត, មានទុក្ខធ្ងន់អន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត

កើតទុក្ខកន្លេង។

កន្លែង

ន.

[កន់-ឡែង]

ស្ថាន, ទី, តំបន់

កន្លែងធ្វើការ, កន្លែងផ្ទះ, កន្លែងដេក។

កន្លោង

គុ., ន.

[កន់-ឡោង]

ម្ដាយ; ដែលជាធំ, ដែលជាមេខ្លោង, ជាចម្បងលើគេ

ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់សំដែងព្រះអភិធម្មប្រោសព្រះកន្លោង (ព្រះមាតា)។

កន្លះ

គុ.

[កន់-ឡះ]

ដែលមានខ្លះ, ដែលមិនពេញ, នៅរវាងពាក់កណ្ដាល

អង្ករកន្លះតៅ, ប្រហែលកន្លះម៉ោង, ...។

កន្លះប្លង់

ន.

[កន់-ឡះ-ប្លង់]

សំណុំរងមួយដែលខណ្ឌដោយបន្ទាត់មួយ ហើយអាចមានកន្លះបន្ទាត់នៅក្នុងបន្ទាត់ព្រំដែននៃលំហវិមាត្រពីរ។

កន្សែង

ន.

[កន់-សែង]

សំពត់សម្រាប់ជូតមុខ, ជូតដៃ, ជូតមាត់, ជូតច្រមុះ

កន្សែងពោះគោ, កន្សែងដៃ, កន្សែងច្របុច។

កន្សែង

កិ.

[កន់-សែង]

(រ.ស.) យំ, ទ្រង់ព្រះកន្សែង (ហៅតាមការដែលទ្រង់យកព្រះកន្សែងជូតព្រះអស្សុជល "ទឹកព្រះនេត្រ")។

កន្សែង

ន.

[កន់-សែង]

អវយវៈដែលជាក្រពះមានសណ្ឋានច្រាញៗរបស់សត្វស៊ីស្មៅ មានគោក្របីជាដើម

ពោះកន្សែង។

កន្សែងដៃ

ន.

[កន់-សែង-ដៃ]

ក្រណាត់ស្ដើងតូចរាងបួនជ្រុងស្មើបត់ដាក់ក្នុងហោប៉ៅបាន ជាទូទៅសម្រាប់សម្អាតរង្វង់មុខ។

កន្សែងពោះគោ

ន.

[កន់-សែង-ពោះ-គោ]

កន្សែងមួយប្រភេទមានសាច់លោតកន្ទួលៗស្រដៀងនឹងពោះគោ

កន្សែងពោះគោសម្រាប់កុមារ។

កន្សែងយ័ន្ត

ន.

[កន់-សែង-យ័ន]

ក្រណាត់ជាទូទៅមានពណ៌ក្រហម ស្ដើង តូច រាងបួនជ្រុងបត់ដាក់ក្នុងហោប៉ៅបាន មានគំនូរពិសេសលាយឡំនិងមន្តគាថាសម្រាប់ឱ្យចៀសផុតពីសត្រូវឬគ្រោះកាចផ្សេងៗ។

កន្សែងរុំក

ន.

[កន់-សែង-រុំ-ក]

ក្រណាត់មានបន្ទារខ្លីនិងបណ្ដោយវែង មានកម្រាស់ស្ដើងឬក្រាស់ទៅតាមរដូវកាល សម្រាប់រុំក។

កន្សែងស្រស់

ន.

[កន់-សែង-ស្រស់]

(ម.ព. ស្លឹកស្រស់)។

កន្សៃ

ន.

[កន់-សៃ]

ប៉ែកខាងក្រោយ

កន្សៃទូក, កន្សៃរទេះ, កន្សៃផ្ទះ។

កន្សៃ

ន.

[កន់-សៃ]

(ព.ប្រ.) ប្រពន្ធព្រះ។

កន្សៃសារពេជ្ញ

ន.

[កន់-សៃ-សា-រ៉ៈ-ពេច]

ស្រីជាអគ្គមហេសីរបស់ព្រះបរមពោធិសត្វជាបច្ឆិមជាតិ ក្នុងកាលដែលនៅជាគ្រហស្ថ ឬដែលបានត្រាស់ហើយ ក៏គង់នៅហៅស្រីនោះថា កន្សៃសារពេជ្ញ

នាងពិម្ពាយសោធរា ជាកន្សៃសារពេជ្ញ នៃព្រះសាក្យមុនីគោតម។

កន្សោម

ន.

[កន់-សោម]

របស់ដែលចង, ដែលខ្ចោបជាកញ្ចុំមានសណ្ឋានដូចគេពូនផ្ដុំឡើង

កន្សោមដោះ, គឺសំណុំសាច់ដោះ។

កន្សោមពីជគណិត

ន.

[កន់-សោម-ពិច-គៈ-និត]

(គណិត.) កន្សោមដែលមានចំនួនលេខមួយឬច្រើន និង/ឬ ចំនួនអថេរមួយឬច្រើនភ្ជាប់ដោយប្រមាណវិធីនព្វន្តមួយឬច្រើន

កន្សោម 3-x, xy+4-x2 ជាកន្សោមពីជគណិត។

កន្សោមតាឱ

ន.

[កន់-សោម-តា-អោ]

ភ្នំយោងមួយប្រភេទ មានកំពូលជាកន្សោម សណ្ឋានប្រហែលនឹងសំបុកតាឱ។

កន្សោមពង

ន.

[កន់-សោម-ពង]

សរីរាង្គខាងក្នុងរបស់មនុស្សស្រី ឬរបស់សត្វញីសម្រាប់ផលិតកោសិកាបន្តពូជញី។

កន្សោមពាក្យ

ន.

[កន់-សោម-ពាក]

បណ្ដុំពាក្យចាប់ពីពីរពាក្យឡើងទៅ។

កន្សោមស្អិត

ន.

[កន់-សោម-ស្អិត]

កន្សោមពាក្យដែលមិនអាចបំបែកធាតុផ្សំនីមួយៗចេញពីគ្នាបាន : កន្សោមស្អិត គឺជាពាក្យផ្សំឬពាក្យសមាស

ពាក្យ «សៀតផ្កា» ជាកន្សោមស្អិត។

កន្សោមអាទិភាព

ន.

[កន់-សោម-អា-ទិ-ភាប]

(ប្រវត្តិ.) ក្រុមការងារចលករនៃមន្ត្រីរាជការ ដែលត្រូវបានជ្រើសរើសតាមលក្ខណវិនិច្ឆ័យកំណត់ សម្រាប់ធ្វើជាឧបករណ៍និងមធ្យោបាយបំពេញការងារអាទិភាពរបស់ស្ថាប័ន ឱ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងរដ្ឋបាលសាធារណៈក្នុងរយៈពេលកំណត់សមស្របណាមួយ។

កន្សុំ

ន.

[កន់-សុំ]

សំណុំមែកឈើ ឬស្មៅជាដើម ដែលចងក្រសោបគ្នា សម្រាប់ដាក់យកត្រីតូចៗ។

កប

កិ., គុ.កិ.

[កប]

ប្រកបឥតទាស់

នៅកប គឺនៅជាសុខមិនដែលមានឈឺចាប់អ្វី; រកស៊ីកប គឺរកស៊ីមិនដែលមានបង់ខាត។

កប់

គុ.

[កប់]

ដែលលិចបាត់ទៅ។

កប់ច្បាក់

កិ.

[កប់-ច្បាក់]

ឈឺចុកចាប់ត្រង់សរសៃចំឡក ឬម្ដុំស្លាបប្រចៀវ។

កប់ដើម

គុ.កិ.

[កប់-ដើម]

ដែលលក់ទំនិញមិនចេញ ធ្វើឱ្យខ្វះទុនបង្វិល

លក់ដូរកប់ដើម។

កប់ពពក

គុ., គុ.កិ.

[កប់-ព-ពក]

ដែលខ្ពស់ខ្លាំងលើសពីធម្មតា

អគារខ្ពស់កប់ពពក, ទំនិញថ្លៃកប់ពពក, មានកប់ពពក, អួតកប់ពពក។

កប់យោបល់

កិ.

[កប់-យោ-បល់]

ទាល់គំនិត, គិតមិនឃើញ។

កបិចិត្ត

ន.

[កៈ-ប៉ិ-ចិត]

ចិត្តសាវា ចិត្តមិនទៀង។

កបិលមហាព្រហ្ម

ន.

[កៈ-បិល-មៈ-ហា-ព្រំ]

តួអង្គក្នុងរឿងព្រេង «ធម្មបាលកុមារ» ទាក់ទងនឹងពិធីចូលឆ្នាំខ្មែរ ដែលភ្នាល់ចាញ់ធម្មបាលកុមារ ហើយទ្រង់កាត់ព្រះសិរព្រះអង្គឯងតម្កល់ទុកនៅគុហាកែវធម្មមាលីនាទីភ្នំកៃលាស។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ បុត្រីទាំងប្រាំពីររបស់ព្រះអង្គតែងតែប្ដូរវេនគ្នា ដង្ហែព្រះសិរនេះប្រទក្សិណភ្នំព្រះសុមេរុរាជ ដែលគេចាត់ទុកថាជាវេលាឆ្លងឆ្នាំចាស់ចូលឆ្នាំថ្មី។

កបិលវត្ថុ

ន.

[កៈ-បិល-វ័ត-ថុ]

ឈ្មោះក្រុងកំណើតនៃព្រះសក្យមុនីគោតមក្នុងដែនឥណ្ឌា

ក្រុងកបិលវត្ថុ ហៅក្លាយមកជា កបិលពស្តុ ក្លាយមកទៀតជា កបិលភស្តុ។

កប៌ូរ

ន.

[ក័រ-រ-បូ]ឬ[ក-រ-បូ]

ជ័រមួយយ៉ាងមានក្លិនប្រហើរឆួល សម្រាប់ប្រើជាថ្នាំឈឺក្បាល, តឹងច្រមុះ។ល។